Uspokoił się i porządkował myśli, sprawdzając w międzyczasie skafander. Gadka Nicka mu w tym zupełnie nie przeszkadzała. Mervin wiedział już w jakiej są sytuacji, zebrał i zanotował dane w głowie. Poza tym stalker się powtarzał. Co jak co, ale pamięć biolog miał znakomitą i wychwytywał takie smaczki.

Sam przeanalizował położenie grupy. Wyszli na powierzchnię. Osiągnęli pierwszy etap na drodze do ocalenia. Ponieśli straty. Strefa rządziła, nieważne czym była w tym momencie, należało pogodzić się z tym faktem. W „Wojnie Światów” ludzkość też była skazana na zagładę. A jednak wydarzyło się coś, co pokrzyżowało plany najeźdźców z kosmosu. Nie wiedzieć czemu Mervin znajdował pocieszenie i iskierkę nadziei, przywołując nieśmiertelną powieść H.G. Wellsa. Sam autor, myśliciel, filozof i wizjoner również wart był wspomnienia. Mało kto zdawał sobie sprawę, że pisarz przewidział w swych książkach światową wojnę, wizje ogólnoświatowej encyklopedii i wszechobecnego internetu. I miejsce jakie w tym wszystkim będzie zajmował człowiek wraz z przeżywanymi wątpliwościami, rozterkami i obawami.

Strefa.. rdzawy kurz okrył wszystko, co kiedyś tętniło życiem. Całun z pyłu i mgły nadał Londynowi aury nierzeczywistej fantasmagorii. Poruszali się po wymarłym mieście magiczną ścieżką stalkera. Lecz gdzieś za każdym rogiem, przecznicą, gruzem Wilgraines wyczuwał czającą się niezdefiniowaną istotę. Byt, który obserwował, nasłuchiwał, węszył za całą ich grupą. To było niepokojące jednocześnie fascynujące. Mignęła mu tablica Bloomsbury Street. Pokonywał ją często w drodze do King”s Collage. Tylko, że znajdowała się po drugiej stronie rzeki…. W ogóle na tej dzielnicy „naukowej” spędzał najwięcej czasu podczas studiów. Wydawało się to bardzo odległe i wspomnienie zatarło się w pamięci, niczym litery z nazwą ulicy. Mervin na nowo odkrywał Londyn niczym turysta… mimowolnie uśmiechnął się na to porównanie, kojarzące się z monologami Nicka.

Ich przewodnik- hipnotyzer, zdawał się być scalony z tą londyńska post rzeczywistością i w naturalnym odruchu poruszać się po gruzach z niejaką wprawą. W końcu i on napotkał coś, co zmusiło do zmiany koncepcji marszu.
Rzeka i cienie… cienie nad rzeką… brzmiało to tak tajemniczo, jak miało zabrzmieć, ale Mervin wiedział, że każda semantyka w strefie wieszczyła nadejście kłopotów. Śmierć Keiry w tunelach z grzybnią zapaliła w świadomości ostrzegawczą lampkę. Należało traktować wszystko jak zagrożenie, zwłaszcza kiedy stalker i Abi milkli, a miny zdradzały, że toczą jakiś wewnętrzny spór i nie są pewni dalszych działań.

Wyciągnął piersiówkę i poczęstował stojącego najbliżej Koichiego. Azjata wydawał się sympatyczny i najwyraźniej nic nie robił sobie z faktu, iż był naznaczony przez strefę.

- Koichi! - biolog wskazał ręką na nieodległe zarysy budynku. – Dałbym głowę, że tam jest hotel Plaza, a raczej to, co niego zostało… Jeśli chcemy znaleźć coś pożytecznego w obecnej sytuacji, to sugerowałbym ten właśnie kierunek.

- Ktoś jeszcze, chce z nami wyruszyć? – zapytał kompanów. Potem podszedł do Abi. – Poszukamy czegoś w zrujnowanym hotelu. Poczekaj na nas z Nickiem, ok? Obiecuję, że nie strwonimy wiele czasu na ten pobieżny rekonesans.

Sytuacja z Keirą była dramatyczna, szczególnie dla Joe, który zdawało się polubił albinoskę. Tym niemniej Marian czuł się podle. Zrobił wszystko co należało, ale nie udało się jej uratować. Podszedł do wielkoluda powoli stając obok niego położył mu rękę na ramieniu.
- Przykro mi stary - dodał z polskim akcentem. Tylko tyle i aż tyle. Czasem proste słowa i gesty wyrażają więcej niż pełen elaborat. Pomilczeli chwilę i Marian usunął się pozostawiając żołnierza sam na sam z prowizorycznym grobem.

Zanim wyruszyli Marian został opatrzony, a jego skafander znalazł się w plecaku. Podróż przez Strefę wyglądała znajomo. Marian niemal instynktownie poruszał się pomiędzy resztkami budynków i całym bajzlu jaki został z dawnej stolicy Imperium Brytyjskiego.
Gdy doszli do rzeki spotkało ich kolejne zaskoczenie - Cienie, czymkolwiek były podobno zagradzały im przejście. Marian był bardzo ciekawy tego niebezpieczeństwa, jednak nie chciał bezsensownie ryzykować bezpieczeństwo całej grupy, więc przeczekał z resztą.
- Race załatwią światło, na pewno możemy tu znaleźć coś co łatwo podpalić i przemieścić... - głośno się zastanawiał -- Ale jak zimno będzie nas maskować? - To było wyjątkowo interesujące. Jeśli Nick-Dick nie robi ich w konia, to z chęcią dowiedziałby się nieco więcej o tych cieniach.
- Z ochłodzeniem może być problem. - powiedział w końcu zastanawiając się na głos. Pocierał brodę rozglądając się wokoło. Wszędzie leżały ruiny mniejszych i większych budynków użyteczności publiczej i biur.
- Możemy założyć jeszcze raz stroje antyskażeniowe, one zaimpregnują nas, co pozwoli wydzielać mniej ciepła. Jeśli dodatkowo otoczymy się mokrą narzutą, albo wygrzebiemy z ruin folie z okien. Ona blokuje światło i ciepło. Nie ochłodzi nas to, ale ograniczy wydzielanie ciepła, nie wiem na ile to wystarczy. - dodał wskazując na resztki niebieskiego szklanego biurowca. - Byłoby znacznie lepiej gdybyśmy wiedzieli jak konkretnie nam pomoże "zimna pochodnia".

Czekając na odpowiedzi, Marian zaczął rozglądać się za czymś, co mogłoby posłużyć do blokowania ciepła

Mieli chwilę na przygotowanie się przed dalszą drogą. Marian wszedł do zniszczonego hotelu w poszukiwaniu czegoś, co pomogłoby w przedostaniu się przez rzekę. Wszedł do opustoszałego westybulu, niegdyś bogatego wnętrza. Czerwony niegdyś dywan pokryty był kurzem i gruzem. Nie wyglądał już tak okazale. Marian stąpał ostrożnie mijając zwisające z wysokiego stropu kable, jakby nadal miały w sobie moc rażenia prądem. Minął recepcję wchodząc po zniszczonych schodach.

[media]https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7e/Kupari_-_destroyed_hotel_Grand.jpg/1600px-Kupari_-_destroyed_hotel_Grand.jpg[/media]

Skrzypiały przeraźliwie i groziły zawaleniem, jednak doświadczony survivalowiec zręcznie wszedł na zniszczone piętro, jednak zdecydował się sprawdzać korytarzy. Jedna część była całkowicie zawalona, druga groziła zawaleniem. Oparł się o poręcz, coś skrzypnęło, cofnął się błyskawicznie zostając z fragmentem poręczy w ręku. Reszta spadła w dół w czerwoną mgłę. Marian spodziewał się hałasu, jednak nic takiego się nie stało. Odłożył belkę i ostrożnie wszedł wyżej.


Przeszukanie pomieszczeń było dość trudne, ze względu na ciężki stan budynku, wdzierającą się wszędzie czerwoną mgłę i ogólnie ponury nastrój jaki wdzierał się każdym zakamarkiem do umysłu mężczyzny, jednak mu się znaleźć w końcu coś, co wyglądało na dawne SPA. Zamknięte przez zawalony kawał belki stropowej musiało zostać nietknięte od czasu wojny.

Zapała zdjął toporek strażacki i upewniwszy się, że nie uszkodzi niczego, czego by nie chciał uszkodzić, rozwalił belkę i drzwi. W środku faktycznie nikogo nie było, ciała, a w zasadzie ślad jaki zostawiły po wybuchu bomb porozrzucane były po całym pomieszczeniu.

Marian starał się nie zauważać tragedii jaka się tu wydarzyła, szedł metodycznie przeszukując piękne niegdyś sale wypełnione szkłem i marmurem. Teraz te całe luksusy brzęczały mu pod butami. Na ścianie była skrzynka z krzyżem i napisem "First Aid", która szybko poddała się nieporęcznemu toporkowi. Niestety w środku znalazł zbite butelki i tabletki stopione wraz z opakowaniami. Nic z tego nie nadawało się do użytku, oprócz kilku bandaży, które mężczyzna szybko schował. Wychodząc wziął też pełną i sprawną gaśnicę i folię chroniącą przed wyziębieniem. Będzie przydatna, nawet jeśli w kilku miejscach była dziurawa.



Droga na dół była trudniejsza dwa razy schody ugięły się pod ciężarem Mariana i tylko swojemu refleksowi mężczyzna zawdzięcza to, że zszedł cały i zdrowy. Przy wyjściu wymienił jeszcze toporek na małą siekierkę strażacką, jaką znalazł w pomieszczeniach wewnętrznych na tyłach recepcji w P-pożu.


Wrócił do reszty układając znalezione "fanty" w zależności od przeznaczenia. Podszedł do Abi, która użyczyła mu bandaży pod stacją wręczając dwa zawiniątka.
- Dzięki za poratowanie mnie bandażem - uśmiechnął się. W jednym zawiniątku znajdowały się bandaże, w drugim lekko nadtopione świeczki. - Nie wiem czego potrzebujesz do zrobienia tych waszych magicznych świec, ale knot i stearynę może się przydadzą.-

[media]https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d3/Tealights_Stacked.JPG/1920px-Tealights_Stacked.JPG[/media]

Był zaskoczony, że zgłosiło się tylu chętnych. Wyraźnie zależało im, by pokonać kolejną trudność na drodze do ocalenia, do tego zaś niezbędne były elementy o których wspominali stalkerzy. Zrujnowany hotel zdawał się być prezentem od losu i szansą na znalezienie ekwipunku, wobec której nie mogli przejść obojętnie. Mervin zdjął maskę, by mieć lepszy ogląd sytuacji. Zakasłał kilkukrotnie, łykając pylne, rdzawe powietrze. Gmach straszył upiornie zza oparów dziwnej mgły. Kiedy wszedł do środka, historie opowiadane przez Nicka nabrały prawdziwego charakteru. Można było dotknąć namacalnie zagłady. Poczuć panikę, bezradność, ból i rozpacz tych ludzi… Był przyzwyczajony do widoku zwłok, jako biolog miał zajęcia patologii medycznej, lecz i tak skala zjawiska spowodowała uścisk w pustym żołądku.

Początkowo snuł się po budynku, obserwując otoczenie zastygłe jak na zdjęciach, świeżo co wywołanych w fotograficznej ciemni. Kolory otoczenia potęgowały to uczucie. W pierwszej chwili zapomniał nawet o celu wyprawy. Przypomniał mu o tym dopiero widok sylwetki olbrzymiego kolegi przetrząsającego jakąś stertę rzeczy. Świat dla tych ludzi się już skończył, dla hibernatusów jeszcze trwał, tląc się w nikłej nadziei przetrwania.
Wilgraines musiał podjąć jakieś działanie. Skierował się w stronę dawnej sali restauracyjnej. Stoły były zniszczone, talerze i zastawy popękane, resztki posiłków zaschły tworząc mozaikę wyblakłych plam. Ozdobny imponującej wielkości żyrandol zwisał krzywo z sufitu, niczym opasły pająk z powykręcanymi odnóżami, czyhający na nieostrożne ofiary…

Szedł ostrożnie między zdewastowanymi meblami, nie chcąc nadepnąć na czyjeś szczątki. Skierował się na zaplecze, licząc że tam znajdzie coś pożytecznego. Czuł podmuch powietrza, drgający świszczący cichutko, ale bardzo posępnie…. Wzdrygnął się, zerkając wpierw przez bulaje, a następnie przekraczając drzwi bufetu. Kuchenne zaplecze było w głębokim nieładzie. Widać było ślady niedokończonych posiłków, sztućce, garnki, otwarte piekarniki. W oko wpadły mu dwie małe, kuchenne gaśnice, które zabrał ze sobą. W szafkach znalazł też kilka rolek folii aluminiowej, które mogły okazać się przydatne. Zadowolony ruszył w drogę powrotną, chcąc jak najszybciej opuścić okaleczony budynek będący ponurym świadectwem apokaliptycznego tsunami. Podskórnie czuł, że czekają go jeszcze gorsze widoki i to tylko preludium koszmaru, który czekał na zrujnowanych londyńskich ulicach. Umarli byli w lepszej sytuacji, niż ich grupa. „Strefa” jako organizm karmiła się bowiem uczuciami żyjących i to na nich skupi swoją uwagę…