Pipboy79

- O. Nikt nie zrezygnował? Jesteśmy w komplecie? Nikt nie ma lepszego pomysłu na ułożenie sobie życia? Szkoda. - Nick odezwał się gdy ostatnia osoba weszła do pomieszczenia i okazało się, że mniej lub bardziej ale wszyscy wyrobili się w rygorystycznym terminie. I teraz choć z mokrymi włosami, z unoszącym się jeszcze zapachem żelu, mydła i szamponów wokół ciała byli na miejscu. Mówił tak, że ciężko było rozróżnić czy ironizuje, żartuje czy mówi na poważnie. Skrzywił nawet kącik warg na moment gdy przekonał się, że nikogo nie brakuje zupełnie jakby wcale nie był zadowolony z takiego wyniku. - Widocznie wychodzę z wprawy i jestem za mało zgryźliwy. Albo nie jestem jeszcze wystarczająco wkurzający by któryś twardziel nie próbował nas rozwalić. - powiedział tonem jakby się zastanawiał na głos nad tym fenomenem.




- Z tym pewnie poczekają na dogodny moment. Zwłaszcza jak nudno będzie. - stojąca obok Aby odpowiedziała swoje jakby rozmawiali o pogodzie. Nick w odpowiedzi pokręcił głową przecząco.

- Burza idzie. Na pewno nie będzie nudno. - przewodnik stwierdził krótko i zdecydowanie. Znowu zerknął na zegarek i w końcu podniósł twarz ku otaczającym go twarzom. Byli w jakimś pomieszczeniu wyglądającym na sterówkę pewnie generatorów jakie widać było za brudnymi szybami. Maszyneria rzęziła i łomotała ale jeszcze jakoś pracowała. Ciężko było stwierdzić czy to te same generatory co zasilają maszynerię bunkra i hibernatory czy może te ostatnie są zasilane jakoś inaczej. Ani na wzrok, ani a słuch nie wyglądało to zbyt dobrze nawet dla amatorskiego poziomu doświadczenia. Raczej jakby miało zdechnąć w każdej chwili.

- Dobra, czasu nie ma. Więc na początek parę rzeczy. Musimy się streszczać. Jest około tygodnia, żeby wydostać się ze strefy. Czyli dotrzeć za mur. Czasem jest to więcej, czasem mniej. Jak ktoś zostanie dłużej to już tu pewnie zostanie. W ten lub inny sposób. - Nick popatrzył po zebranych osobach. Głównie po ich twarzach. Sprawdzał jak reagują na to co mówi.

- Ponieważ jesteśmy w tej chwili w paczce czipsów którą rozdarliśmy by tu się dostać to w końcu coś się tym zainteresuje. Każdy lubi czipsy nie? No. Zwłaszcza takie świeżo otwarte. Dlatego zaginamy teraz jak najszybciej i jak najdalej od tego miejsca. Zanim nas burza udupi. Zanim to nastanie musimy dojść do kryjówki. Nie będziemy czekać na guzdrałów. Ktoś zostanie w tyle to zostanie w tyle. Niech sobie radzi sam. Chcecie wracać po takiego delikwenta to wracajcie. Na nas nie liczcie, my idziemy do kryjówki. - przewodnik mówił poważnie a na koniec wskazał na swoją partnerkę. Partnerka też wyglądała na poważną więc oboje wydawali się sondować prawie dziesiątkę ludzi szacując czego się mogą po nich spodziewać.

- W kryjówce coś zjemy i odpoczniemy. Jesteście tuż po wybudzeniu więc i tak zbyt wiele nie zniesiecie. Pewnie część z was jak nie wszyscy ma skutki uboczne tak długiej hibernacji. Zawroty głowy, zmęczenie, kręciołę, ktoś może puści pawia albo zasłabnie. To normalne. Ale nie obchodzi mnie to. Dojdziecie z nam do kryjówki albo radźcie sobie sami. W kryjówce będzie można odpocząć. Jeśli się tam nic nie ulęgło do tej pory. - wydawało się, że para stalkerów chce właśnie wysondować kto może cierpieć na takie dolegliwości. Michael i Keira zdawali sobie sprawę, że rzeczywiście, używając popularnego języka jakim posługiwał się stalker to opisał większość najpospolitszych objawów jakich spodziewano się po długotrwałej hibernacji całkiem trafnie. Tylko gdy to przerabiali w akademiach i artykułach naukowych to w sporej mierze były jeszcze spekulacje. W końcu były to pierwsze lata komór hiernacyjnych i wybudzano z nich ludzi po góra kilku miesiącach lub latach. Nawet nie było możliwości przetestować jak ludzki organizm zniesie zahibernowanie na pół wieku. W początku lat 30-tych XXI wieku dopiero zaczynano hibernować na dłużej niż dekadę. Zaś Leila, Koichi, Joe i Marian nadal czuli się jakby o tych skutkach ubocznych facet gadał właśnie do każdego z nich.

- Teraz co do samej wędrówki. Idziecie za nami i robicie co mówimy. Nie gadać, nie palić, nie wrzeszczeć, nie palić światła. Jak się zatrzymujemy to też się zatrzymujecie. Jak ruszamy to też ruszacie. Jak wstajemy, padamy, zaczynamy biec, skakać czy się czołgać to robicie to samo. Chyba, że damy znać inaczej. Dajemy znać o tak. - mężczyzna bez ostrzeżenia zacisnął mocno rękę na ramieniu Aby. Nawet w mdłym świetle jednej lampy wyglądało to na mocny, stopujący gest od samego patrzenia. A pewnie na ramieniu dało się to jeszcze odczuć na własnej skórze.

- Dwa szybkie. - mężczyzna klepnął szybko dwa razy, dłonią w ścianę pokazując o jaki sygnał chodzi. - Stać. Na wypadek gdyby ktoś był poza zasięgiem ręki. - wyjaśnił ten prosty sygnał. - Trzy wolne. Ruszamy. - Nick zademonstrował kolejny sygnał tym razem trzy razy wolno klepiąc w ścianę. - Trzy szybkie to sygnał ogólnie niejasnej sytuacji. Takie żółte światło. Na przykład jak zorientujecie się, że kogoś brakuje. Albo po prostu chcecie dać sygnał gdzie jesteście. - stalker odszedł od ściany najwyraźniej kończąc szkolenie z tego krótkiego alfabetu łączności niewerbalnej.

- Nie drzeć się i palić światła jak nie chcecie być dla zjaw i innego syfu jak ta japońska wycieczka. Przemieszczamy się w ciszy i po ciemku. Jak ktoś ma z tym problem to lepiej by tutaj został. - powtórzył najważniejsze przykazania co do zachowań jakich oczekuje od grupy po drodze. - Poza tym obwiążcie czymś miękkim głowy. Żadnych kasków czy czegoś twardego co stuka. Nie chcecie nie obowiązuje ale nie jęczeć mi potem, że coś wam łeb rozcięło. To samo dłonie, łokcie i kolana. Będziemy często łazić na czworakach albo się czołgać i przełazić przez dziury. Po ciemku. - Nick zaczął znowu wodzić po sylwetkach hibernatusów tym razem wyraźnie skanując ich pod względem ubioru i zabranych rzeczy które mieli na sobie. Na chwilę zawiesił wzrok i lekko pokiwał głową widząc, że spełnia ten warunek o ochronie głowy.

- Wywalcie wszelkie duże przedmioty i plecaki. Jak coś metalowego czy twardego obwiążcie to jakimś materiałem. Ty, czarnula, wywal ten bosz z miejsca. - zwrócił się do smukłej Leily wskazując na trzymany przez nią metalowy drąg długi mniej więcej jak ona wysoka. Czarnowłosa kobieta popatrzyła na tą długą, stalową lagę, wzruszyła ramionami i puściła ją. Metalowy pręt z metalicznym łomotem opadł na posadzkę i potoczył się kawałek dalej. - A ty co? Wyprzedaż w strefie chcesz robić? Co się tak obwiesiłeś? Pozbądź się tego. - wskazał na dobytek swój i zdobyty przy prysznicowych szafkach Mariana. Pokręcił głową z dezaprobatą. Do reszty się nie przyczepił więc widocznie spełniali jakieś jego standardy.

- Chodźcie, pokaże wam wyjście byście skumali o czym mowa. - stalker przechodził przez grupkę aż wreszcie wyszedł przez kolejne drzwi kiwając zapraszająco palcem by ruszyli za nim. Niezbyt daleko jak się okazało. Za drzwiami sterówki były drzwi windy. Nick otworzył je. Ukazała się winda. Światło działało słabo i wewnątrz panował żółtawy półmrok. - Tędy wychodzimy. W dół. - powiedział wskazując na otwór w bocznej ścianie drzwi. Może tam była w oryginale kratka wentylacyjna albo jakiś panel. Teraz co by tam nie było zostało wyrwane i sadząc po rysach na metalu wokół całkiem niedawno. W mdłym świetle widać było wewnętrzną ścianę szybu windy. Przez sam otwór w windzie pewnie było ciężko się przecisnąć tak by znaleźć się na zewnątrz windy. A do tego szczelina między windą a szybem była tak wąska, że w ogóle było dziwne czy dorosły człowiek jakoś tędy się przeciśnie. Samo wydostanie się z tej matni zapowiadało się na sporo potu, sapania, gimnastyki i zgrzytania zębów gdy kolejno by próbowali się przecisnąć przez tą wyżymaczkę. Nie było szans by zabrać jakiś plecak czy większy przedmiot. Chyba, że najpierw jakoś by samemu przejść a potem spróbować sobie podawać czy co.

- Przygotujcie się. Czas 5 minut. - stalker znowu patrząc na swój zegarek wydał kolejne instrukcje. Para przewodników stanęła w otwartych drzwiach windy czekając aż się ich gromadka przepakuje, przygotuje i będą mogli ruszać dalej. Nick swoim zwyczajem znów wyjął medalion, oparł się plecami i jedną nogą o ścianę i zaczął bawić się tym medalionem jakby bardziej on go obchodził niż to co robi gromadka hibernatusów. Aby też oparła się o druga stronę framugi i nieco wysunęła nogi do przodu chowając ręce do kieszeni. Obserwowała to swojego partnera naprzeciwko to grupkę w końcówce korytarza przed windą.

Owe 5 minut minęło całkiem szybko. Dwójka stalkerów dała znać, że czas minął przeprowadzając jakąś selekcję i porządek nie przywiązując większej wagi czy jest komplet, czy jest to odpowiednio zmodyfikowany pod ich uwagi komplet czy nie. Nick wybrał czteroosobową grupkę wyraźnie preferując te drobniejsze osoby. - Wy idziecie za mną. - zwrócił się do Michaela, Mervina, Keiry i Sigrun każąc im stanąć przy wejściu do windy. - Reszta za Aby. Ty, duży, idziesz na końcu. Się ktoś zakorkuje to lepiej na końcu. - stalker wskazał jako “tego dużego” Joe, który rzeczywiście w całej grupce wybijał się gabarytami czyli pod względem przeciskania się przez dziury i szczeliny była to spora wada. I najwyraźniej czas było ruszać. Nick skończył bawić się swoim wisiorkiem gdy chwilę potrzymał go przez ten ziejący czernią i zatęchłym powiewem otwór przez jaki mieli przechodzić. Wpatrywał się uważnie w ten lekko chyboczący się medalik po czym schował go do kieszeni. Sam zaś zaczął przeciskać się przez otwór by wyleźć na zewnątrz windy. Ta zgrzytała i trzeszczała metalicznie jakby w każdej chwili mogła się urwać. - Aha, winda ledwo wisi więc oszczędnie i nie cisnąć się bo spadnie nam na łby. - dorzucił jeszcze Nick będąc już bardziej na zewnątrz niż wewnątrz. Widząc i słysząc zachowanie windy nie wyglądało to na jakiś nieprawdopodobny scenariusz.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Deszatie

 

Santorine

 

Kerm

 

Ehran

 

Rewik

Choć sytuacja wydawała się jasna, należało tylko przecisnąć się przez szyb windowy, to Michael nie rozumiał z tego wszystkiego nic. Początkowy efekt samorzutnie wydzielonej adrenaliny powoli mijał, przez co ogarnęło go przemożne zmęczenie. Również wzrok jakby mu się pogorszył. Oczy rozleniwione wieloletnim letargiem miały problem ze złapaniem ostrości, a to wszystko z panującym półmrokiem i tępym bólem w karku powodowało ogólne rozkojarzenie. Wszystko było zamglone, jakby na nowo pojawił się we śnie. Wiedział, że to minie.

Jego działania ograniczały się głównie do niemego naśladowania. Głowy nie obwiązał, bo prawdę mówiąc miał skafander przeciwpromienny i nie za bardzo miał co znaleźć lepszego. Marna to ochrona przy zderzeniu, ale co miał zrobić? Zawiązać sobie drugi na głowie?

Kolana, czy dłonie to i owszem, z chęcią by „spulchnił”, skoro mieli się przeciskać i pewnie nie raz wspinać, czy zjeżdżać po linie. Licho ich wie po co szli przez windę, zamiast schodami. Popytał, czy ktoś nie miałby bandaży, czy jakiś szmat.

- Ze wszystkich opcji najbardziej pasuje mi tu handel niewolnikami – powiedział, kiedy Nick zniknął w kanale. Głos miał zmęczony i ponury, ale było w nim również coś, przez co można było wziąć to za żart. Usłyszeli go raczej tylko Mervin i Sigrun.

 

Zombianna

Los bywał okrutnym stworzeniem, bez poszanowania dla marionetek trzymanych zawistnymi łapami równie mocno, co one trzymały się życia z nadzieją na polepszenie egzystencji. Drobny, zbawczy haust tlenu, między rozpaczliwymi chwilami całkowitego bezdechu. Złudnej, niedającej się wyplenić nadziei, że przecież stan ów nie może trwać stu lat - tylko to trzymało Keirę w pionie, nie pozwalając zatopić się w czerni pesymizmu, popaść w marazm. Śmiertelny zastój, gdy otoczenie traci barwy, zmieniając się w groteskową atrapę utkaną z czerni i podłużnych cieni… lecz czy kiedykolwiek do nich należała?
Jako gatunek pojawili się zaledwie parę sekund przed północą olbrzymiego zegara, zaczynającego swój bieg wraz z ukształtowaniem się gorącej o lawy, zawieszonej w kosmicznej próżni skale, mającej za parę miliardów lat stać się planetą Ziemia.
Co więc szkodziło im zniknąć, na podobieństwo szeregu istot, ot choćby dinozaurów?
Archaiczny, zbędny do dalszego trwania globu element, mający swoje pięć minut świetności i na własne życzenie zdegradowany do roli wpisu w Czerwonej Księdze. O ile ktokolwiek jeszcze ją prowadził.

“Z pocałunkiem pożegnania,
Kiedy nadszedł czas rozstania,
Dziś już wyznać się nie wzbraniam:
Miałaś rację - teraz wiem -
Życie moje było snem”

Słuchając fatalistycznych słów pary stalkerów nie dało się pozbyć natrętnego wrażenia, gryzącego tył czaszki na podobieństwo wyjątkowo upierdliwej wszy.
Co jeśli jeszcze się nie obudziła? - prosta teza, działająca na zasadzie mechanizmu wyparcia, aktywującego się w umyśle jako protokół obronny przeciwko zbyt dużej dawce… niedorzeczności.

“Cóż, nadzieja uszła w cień!
A czy nocą, czyli w dzień,
Czy na jawie, czy w marzeniu -
Jednak utonęła w cieniu.
To, co widzisz, co się zda -
Jak sen we śnie jeno trwa.”

Świat nie mógł oszaleć, nie aż do tego stopnia, by zmienić się w lunapark dla tworów żywcem wyciętych z literatury grozy. Widma, duchy, upiory - nawet niewypowiedziane brzmiały niedorzecznie w zderzeniu z zimnym, do cna racjonalnym umysłem von Noslitz. Wierzyła w naukę, to co dało się zmierzyć i zbadać. Wziąć pod mikroskop, przeanalizować. Ująć w dłonie, przekręcić celem przyjrzenia się problemowi pod każdym możliwym kątem. Zajrzenia wgłąb jego struktury dzięki całemu szeregowi specjalistycznej aparatury.
Wojnę jeszcze dałaby radę przełknąć, jej pokłosie w postaci atomowych pustkowi również.
Mimo iż była to bardzo gorzka pigułka.

“Nad strumieniem, w którym fala
Z głuchym rykiem się przewala,
Stoję zaciskając w dłoni
Złoty piasek... Fala goni,
A przez palce moje, ach,
Przesypuje mi się piach -
A ja w łzach, ja tonę w łzach…”

Całe życie Keira goniła za nieuchwytnym marzeniem, trzymając się go z desperacją tonącego, mającego w dłoni lichy kawałek liny, stanowiącej namiastkę szansy na ratunek. Ona i paru innych naiwnych marzycieli, chcących zmienić to, czego zmieniać się nie powinno, gdyż czyn ów zaprzeczał odwiecznym prawom natury. Klęski, głód, choroby, śmierć… część udało się pokonać, z innymi toczyli zaciętą batalię, ścigając się z czasem oraz niedoskonałościami technicznymi. Zbyt lichym poziomem ówczesnej myśli technicznej, co pociągnęło za sobą szalony plan przez który wylądowała w obskurnej, podziemnej klitce, mając za towarzyszy niedoli nie zespół korporacji, a obce twarze. Plus dwóch miejscowych autochtonów, sypiących klechdami na lewo i prawo.

“Gdybym ziarnka, choć nie wszystkie,
Mocnym zawrzeć mógł uściskiem,
Boże, gdybym z grzmiącej fali
Jedno ziarnko choć ocalił!...“

- Ach, czy wszystko, co się zda, jak sen we śnie jeno trwa? - wyszeptała pod nosem, przyglądając się ostatnim przygotowaniem przed wyruszeniem na powierzchnię: groźną, nienależącą już do ludzi. Jeżeli w koszmarnych rewelacjach było więcej, niż pojedyncze ziarenko prawdy. Odgrywanie stoicyzmu przychodziło jej z ogromnym trudem. Żołądek wykręcał się na lewą stronę, a przy każdym głębszym oddechu albinoska bała się, że zwymiotuje pod nogi.

Pytanie numer dwa brzmiało: co jeśli Norton niczego nie wyolbrzymia, ani wybudzeni nie biorą udziału w pokręconym eksperymencie behawioralnym, polegającym na zamknięciu wewnątrz snu wariata, wykreowanego na podstawie opisów osób chorych na schizofrenię?

“Co ja narobiłam?” - nowe pytanie przewinęło się przez obolałą czaszkę, wciskając piekące drobiny w kąciki jasnych oczu i chwytając za gardło łapą o mocy żelaznego imadła.
Mogła jak 99% społeczeństwa przeżyć dany jej wycinek czasu w erze, w której przyszła na świat, ale nie… musieli bawić się w Boga.
“Dość, to prowadzi donikąd” - zganiła samą siebie, przecierając zdrętwiałą twarz wierzchem dłoni. Prosty, pusty i symboliczny gest, gdy wydawało się, że wystarczy przykryć oczy rękami, a koszmary znikną… że tylko trzeba zająć się czymś nowym, a rozterki już nigdy nie wrócą.

Aby zająć się czymś konstruktywnym podeszła do wielkoluda proponującego pomoc przy organizowaniu ochraniaczy. Joe… chyba miał na imię Joe. Tak, bardzo prawdopodobne. Mówił wcześniej, przedstawiał się na etapie czyszczenia pohibernacyjnego. Przynajmniej tak się białowłosej wydawało, już niczego nie mogła być pewna.
- Ja poproszę o pomoc… jeśli to nie problem - spojrzała do góry, łapiąc z mężczyzną kontakt wzrokowy i spróbowała się uśmiechnąć. O dziwo wyszło, ani twarz jej nie popękała.
- Jestem Keira… po prostu Keira - dodała tonem prezentacji, kończąc wymagane procedury zapoznawcze. We dwójkę poszło sprawniej, milcząca obecność drugiego wybudzonego działała pokrzepiająco. Obyło się bez nowych rewelacji, choć akurat te Norton serwował im razem ze wskazówkami odnośnie sposobu poruszania, komendy. Procedur bezpieczeństwa - tak postanowiła je nazwać.

Ogarnąwszy sprzęt, którego niewiele miała i zabezpieczywszy się, na ile się dało, ruszyła za stalkerem, ignorując cienki głosik paniki, drący się jej do ucha. Winda wyglądała jakby zaraz miała spaść, albo ich zgnieść… jeden z detali potwierdzający tezę końca świata - korozja. Zniszczenie. Rozpad i degradacja. Niezabezpieczone sprzęty ulegały powolnemu rozkładowi, gdzie miast pleśni królował osad rdzy i pyłu.

Raz po raz powtarzała sobie, że mogło być gorzej. Albo wciąż śni… a jeśli jednak nie, cóż.
Skoro już znalazła się na miejscu, winna naocznie przekonać się o skali zagrożenia. Zbadać problem, zebrać informacje. Zweryfikować je, a następnie poddać analizie celem znalezienia optymalnego rozwiązania - tym wszak zajmowała się przez całe życie. Obchodzeniem z pozoru nieprzekraczalnych granic.
O ile znajdzie w sobie siłę… aby nie zwariować.

Von Nostlizt nigdy nie pamiętała dobrych snów, czepiały się jej tylko koszmary. Czy to na jawie, czy gdy zamknęła wreszcie oczy zbyt zmęczona aby mieć siłę choćby nakryć plecy kocem. Uciekała przed nimi w pracę. Udawała, że prócz tego niczego więcej do szczęścia nie potrzebuje. Teraz zaś koszmar na jawie wydawał się stawać jej codziennością. Nowa, obca rzeczywistość, wedle słów Nicka, równie zabójcza, co spacer bez kombinezonu w sercu reaktora z Czarnobyla…. Kiedyś, nim świat oszalał ponownie, zmieniając się w wypaloną radami, skorodowaną krainę śmierci oraz cieni… podobno. Tak mówił Norton, o ile celowo nie wprowadzał wybudzonych w błąd.

Czym się kierował, jakie były jego intencje i co go motywowało do działania… a przede wszystkim zaś czy był z “balastem” szczery?
Czas miał pokazać stosunek szaleństwa do prawdy, zawartych w jego słowach i czynach.

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

psionik

* - po angielsku będzie to gra słów z imieniem Dick.

 

Pipboy79

Podziemia techniczne, chłodnawo, oświetlenie: świeczki

Ciemność. Ciemność absolutna. I ciasnota. Niewygodna, męcząca, przygniatająca ciasnota. Zdarte opuszki palców, połamane paznokcie, pot lejący się strugami ze skroni, po plecach, po ciężko dyszących bokach. Płuca ciężko oddychające stęchłym, powietrzem. Czoło i głowa obtłuczone o niezliczenie za niskie i za ciasne krawędzie, pełne wystającego czegoś co zdawało się tylko czyhać by człowieka udźgać czy oko wykłuć. Bez światła człowiek nadziewał się na nie jak nie ręką to twarzą czy głową. Zatęchłe, przegniłe kałuże przez które trzeba było się przeczołgać. Czasem ledwo moczące ubrania, czasem głębokie do połowy czołgającego się wędrowca. Woda. Czasem jedynie jako wilgoć na mijanych ścianach, czasem jako skapujące krople a czasem jako małe strużki. Zakręty, pół biedy te łagodne. Ale gdy trzeba było zakręcać o 90* zaczynała się prawdziwa ekwilibrystyka. Im ktoś był większy i bardziej obładowany tym miał ciężej na tych zakrętach.

Wszystko to sprawiało, że podróż była bardzo wyczerpująca. I psychicznie i fizycznie. Okazało się, że co prawda winda jakoś nie spadła na dno szybu i nikogo nie przygniotła. To jednak była to względnie najłatwiejsza część podróży. Bo jak powiedziała Abi gdy Joe zaproponował pomoc z nieco innym sposobem pokonania tej kłopotliwej windy. - Jak ktoś sobie z tym nie poradzi to nie ma co iść z nami dalej. - powiedziała obojętnie i nawet nie drgnęła by cokolwiek zrobić przy majstrowaniu z windą. Teraz zaś, pokonanie tej windy wydawało się odległym, tonącym w mroku wspomnieniem. Nawet nie tak trudnym bo trochę wciągania brzucha, gimnastyki i było po przeszkodzie. Potem, pod windą były szczeble drabinki. Winda co prawda skrzypiała niepomiernie jakby przy każdym, kolejnym wędrowcu miała spaść mu na łeb ale czy te zabezpieczenia wymyślone przez nich pomogły czy nie, ostatecznie na skrzypieniu i zgrzytaniu starych mechanizmów się skończyło.

No i w szybie było jeszcze trochę światła. Tam na dole szybu, w sięgającej do kolan zatęchłej brei złożonej z wody i różnych opadłych do niej przed dekady śmieci czekała ciemność. Ciemność w postaci okrągłego otworu w postaci nieco szerszej rury. Akurat by dorosły człowiek mógł próbować się w niego wczołgać. Ale lepiej dziecko. A dla szczura czy kota to mogło być jak autostrada. Ale dla nieco masywniejszych członków wyprawy zapowiadała się prawdziwa katorga. Pierwsza grupa którą prowadził Nick zebrała się w tej sięgającej kolan brudnej, piwnicznej wodzie. Tym razem Nick rzucił tylko by podążać za nim kto da radę. I oczywiście by się nie hałasować i nie palić światła. A potem po prostu wpełzł w tą klaustrofobiczną, czarną dziurę. Zwlekać by pójść w jego ślady nie mogli bo z góry już zeszła na dno szybu Abi ponaglając resztę pierwszej grupy wzrokiem i gestem. Za nią już winda drżała i trzeszczała pod kolejnymi wędrowcami którzy jeszcze wtedy nie wiedzieli przez co będą się musieli przeciskać i przełazić.

Najgorsza była jednak ciemność i zakaz rozmów. Ciemność ogłupiała zmysły. Traciło się poczucie czasu, przestrzeni i rzeczywistości. Nie było minut, godzin, metrów czy kilometrów. Tylko coraz bardziej dyszące płuca, coraz bardziej spocone ciała. Coraz bardziej oblepione ziemią, kamykami, wodą które dostawały się w każdą szczelinę. Coraz bardziej posiniaczone, z kolejnymi obtarciami i drobnymi skaleczeniami. Coraz bardziej zdezorientowane i odrealnione umysły. Pomóc mogłaby obecność drugiego człowieka ale nie było na to ani czasu ani miejsca. Przewodnicy nadali może niezbyt szybkie tempo i z początku wszyscy nadążali bez większych trudności. Jednak nie zwalniali. Wydawało się jakby mogli bez końca poruszać się w takich warunkach. Zaś ludzie niedawno wybudzeni z hibernatorów mieli wrażenie, że podróż trwa bez końca. Kolejny zakręt, kolejna prosta, kolejne przeciskanie się przez jakieś zwężenie, zawalisko, kolejne zadrapanie, kolejny siniak i zderzenie z krawędzią rury. Wszystko to sprawiało, że dość zwarta z początku grupa rozsypała się. Przystanki na otarcie potu z czoła a raczej rozmazanie go brudnym i mokrym rękawem zdarzały się coraz częściej. Chociaż na chwilę. I jeszcze jedną. Potem próba dogonienia człowieka przed sobą. A raczej jego butów. Albo odgłosów.

Odgłosy w tej ciemności też przyprawiały o gęsią skórkę. Cały umysł pozbawiony głównego zmysłu stawiał na głowie. Sycił się zapachami podziemi, jego odgłosami i dotykiem. Panujący wszechobecnie zapach stęchlizny. Czasem przegniły jak przy jakimś bagnie, czasem suchy i duszący jak na jakimś zakurzonym strychu. Dotyk odbierało się głównie przez dłonie. Zimne, mokre faktury wnętrza betonowej rury. Jakieś wystające kable, druty czy pręty. Jak się miało pecha to zahaczały o twarz i głowę zamiast o ręce. Do tego ziemista albo półpłynna warstwa na dnie tej rury po jakiej się czołgali. Ale i tak najgorsze w tej ciemności były odgłosy.

Część była dość zrozumiała. Oddech. Własny, ciężki oddech zmęczonego człowieka. I podobny od kogoś przed i za sobą. Z początku non stop później już tylko gdy komuś udawało się utrzymać odległość. Szuranie, stukanie jakie przebiegało z trzewi tego klaustrofobicznego tunelu. Tak, kolumna czołgających się ludzi na pewno nie poruszała się bezszelestnie. Czasem ktoś syknął czy stłumił przekleństwo gdy akurat zaliczał uderzenie głową o powierzchnię rury, inne przeszkody czy rozciął sobie niespodziewanie łapę o jakiś ostrzejszy odłamek. Turbany i ochraniacze jakie na plecenie stalkerów zmajstrowali sobie nie zawsze dawały radę uchronić całkowicie przed skaleczeniem, obtarciem czy siniakiem. Ale bez nich podróż musiała być o wiele bardziej nieprzyjemna a może nawet i niebezpieczna. Światło pewnie byłoby bardzo pomocne w takiej podróży. Jak nie do tego by zorientować się w przestrzeni i tych tunelowych zasadzkach to chociaż do tego by zobaczyć gdzie jest drugi człowiek. No ale mieli zakaz jego używania. I zostawało nasłuchiwać albo zgadywać.

Do tego dochodziły inne odgłosy. Gdzieś, skądeś. Niosły się z niewiadomo skąd. Stukoty, grzechoty, jęki, wycie. Trochę jakby odległe echo jakiś dziwnych mechanizmów. Trochę jakby jakiś wiatr, trochę jak jakieś wycie jakiegoś zwierzęcia albo może i jęki ludzi. Gdzieś dało się to słychać gdy na chwilę się ktoś zatrzymał i wstrzymał oddech. Obce, niepokojące, szarpiące napięte nerwy, wżerajace się w otumanione ciemnością umysły. Nie zapowadały nic dobrego. Instynktownie budziły jakieś atawistyczne odruchy ostrzegające przed bliżej niesprecyzowanym zagrożeniem.

Nick doprowadził swoją grupę na miejsce. Prawie całą. W końcu po nie wiadomo jak długiej i krętej podróży, może bardzo długiej a może bardzo krótkiej klaustrofobiczna rura się nagle skończyła. Wyszli w jakimś pomieszczeniu. Nick, też z ciężkim oddechem czekał i pomagał każdemu wyjść z rury. Pomógł Mervinowi, Sigrun i Michaelowi. Na ostatnią z grupy, bladolicę Keirę, się nie doczekali. - Tu odpoczniemy. Siedźcie cicho. - powiedział odchodząc od rury wciąż po omacku. Coś postukało, zachrobotało jakby przestawiał ktoś jakiś garnek czy coś podobnego. W końcu w ciemności błysnęło zbawcze światło. Chwiejny promień zapalniczki wydawał się niesamowicie jaskrawym światłem po tym całych mrokach podróży.

Przewodnik przytknął zapalniczkę do jakiejś świeczki. Zrobiło się trochę jaśniej. Nick schował zapalniczkę do kieszeni i postawił ją na jakimś stole. W świetle zapalniczki można było ogarnąć wzrokiem pomieszczenie. Nie było zbyt duże, raczej wąska klitka właściwie chyba ubikacja. W podłodze ział otwór rury przez jaką właśnie wyszli. Z przeciwnej stronie były drzwi. Stalker machnął ręką do trójki ze swojej wycieczki by poszli za nim. Sąsiednie pomieszczenie było większe. Wyglądało na jakąś sterówkę. Wszystko chyba jednak miało wartość złomu. Leżało ciche, martwe, zardzewiałe, ze śladami zacieków i przykryte kurzem.

To musiała być kryjówka stalkerów bo Nick podszedł swobodnie do jednej z szafek i otworzył ją. Z niej wyjął jeden plecak nie ruszając drugiego. Z niego jakiś woreczek. Z tym woreczkiem zaczął obchodzić pomieszczenie uważnie wysypując coś po obrzeżach, zwłaszcza przy drzwiach. Potem porozstawiał na obrzeżach kilka świeczek i zniczy. Światło nadało pomieszczeniu przyjemny, domowy ton chociaż świeczki bardzo dymiły i wydzielały dziwny zapach. Miały na sobie też dziwne wzory które dziwnie się mieniły jak od jakieś fluoroscencji czy podobnego zjawiska. Nick akurat skończył gdy od strony rury dały się słyszeć jakieś szurania i odgłosy. Stopniowo zaczęła nadpływać reszta grupki.

Keira się zgubiła. Nie wiedziała jak i kiedy. Gdy za którymś razem zatrzymała się by złapać oddech i trochę odsapnąć a potem ruszyła znowu czołgając się przed siebie z przerażeniem stwierdziła, że nie słyszy odgłosów przed sobą. Z początku jeszcze nie było tak źle. Próbowała nadgonić. No i rurą można było tylko iść do przodu. Nawet cofać się było trudno o wyminięciu kogoś nie mogło być mowy. Ale doczołgała się do pierwszego rozgałęzienia i stwierdziła, że nie ma pojęcia którędy teraz! Wokół panowała tylko ciemność a odgłosy jakie łowiła nic jej nie podpowiadały którędy teraz powinna się czołgać dalej. Jednak wkrótce, zaraz, i ciemne wieki potem doszły ją zbliżający się ciężki oddech za sobą. Abi. Dogoniła ją. I pokierowała. Trzepnięcie dłonią w lewą łydkę to skręt w lewo, w prawo to prawo. Przesunięcie w górę łydki ruch do przodu. I jakoś wyczołgała się w końcu z tej cholernej rury. A Abi zaraz potem. Byli w jakimś pomieszczeniu, w ubikacji chyba. Unosił się dziwny zapach chyba od dymu który wypełniał pomieszczenie jak rzadka mgła. Dawniej takie stężenie dymu powinno już dawno uruchomić alarm przeciwpożarowy. Teraz nic nie uruchamiało. Wewnątrz tej chyba dawnej sterówki był Nick i reszta jego grupy.

Dawid podobnie się zgubił. Był stanowczo za duży jak na ten sport. Zwłaszcza na zakrętach. W ciemnościach miał okazję przypomnieć sobie reakcję stalkerów na pytanie o godzinę. Chyba oboje byli rozbawieni pytaniem. “Burzowa”. Tyle Nick odpowiedział na pytanie o godzinę. A potem zniknął przeciskając się przez windę. Abi była tylko nieco bardziej wylewna. - Masz zegarek? No to miej. Zobaczysz jakie śmieszne rzeczy będzie pokazywał. - popatrzyła się na Australijczyka jakby szykował się jakiś świetny kawał z tym jego zegarkiem. Na razie zegarek chyba chodził dobrze. Nie miał pojęcia która jest godzina ale czas odmierzał. W ciemności jednak i zegarek i czas były czystą abstrakcją. W tej ciasnej rurze jednak wcale nie było mu do śmiechu. Stracił bezpośredni kontakt z czołgającą się przed nim przewodniczką. Nie mógł nadrobić tej straty. Za każdym razem gdy na prostych wydawało mu się, że nadrabia stratę albo chociaż nie zostaje w tyle to przy każdym zakręcie czy przewężeniu gdy już się przez nie przecisnął miał wrażenie, że odgłosy dziewczyny słabną. Gdyby podróż potrwała dłużej pewnie w końcu by ją zgubił. Ale na szczęście dotarli do mety. Metą okazała się jakaś wypełniona dymem i świeczkami sterówka. Trójka z pierwszej grupki i Nick musieli już chwilę mieć na złapanie oddechu by wyglądali tylko na brudnych, spoconych i przemoczonych ale oddychali już względnie normalnym rytmem. Abi i Keira musiały przybyć niedawno bo jeszcze ciężko sapały po tym wysiłku tak samo jak on.

Ostatnimi którzy dotarli do kryjówki byli Leila i Koichi. Azjata wpakował się do rury za długonogą brunetką. Nie należał do ułomków i ona też nie. I w tej morderczej podróży przez podziemną maszynkę do mielenia mięsa to miało się obrócić przeciwko nim. Tak samo jak zawroty głowy i szum w uszach jaki odczuwali właściwie od przebudzenia. Wydłużająca się ciemność i wysiłek zdawały się tylko potęgować te dolegliwości.

Okazało się, że mieli iść czy raczej czołgać się za Davidem. Ale stracili go z oczu jeśli można tak rzec gdy podróżuje się bez zmysłu wzroku. Jednak okazało się, że jednocześnie przeszkadzali i pomogli sobie nawzajem. Koichi dzięki specjalistycznemu treningowi mimo rozmiarów ponad średnią uliczną nadal poruszał się całkiem płynnie. Miał wrażenie, że dałby radę wyprzedzić czołgającą się przed nim kobietę. Ale w wąskiej rurze nie było na to miejsca. Musiał więc pełznąć za nią ale przynajmniej nie groziło mu, że ją zgubi. Prawie cały czas czołgał się tuż za nią. Ale w końcu stało się. W pewnym momencie stwierdził, że kompletnie nie ma pojęcia którędy iść. Odgłosy jakie do niego docierały nie pomagały mu ustalić kierunku marszu. Nie był pewny czy pochodzą od Dawida, tych co podążali przed nim, czy jeszcze od kogoś czy czegoś innego. Każdy z tych wariantów wydawał się być równie prawdopodobny. I wtedy to ona wybrała kierunek na zakręcie dając znać, że coś słyszy. Poczołgała się a on za nią. Przy kilku kolejnych zakrętach było podobnie. I wreszcie nagle rura skończyła się gdy wypełzli w jakiejś ubikacji. Dość mocno zaczadzonej jakimś dymem. Oboje wciąż mokrzy od wody i potu, brudni jak święta ziemia mogli dołączyć do reszty. Była już tam cała grupa Nicka oraz Abi, Keira i David z ich grupy. Brakowało jeszcze tylko Mariana i największego gabarytami z nich wszystkich, Joe.

- Zgubili się. Mięśniak co za dużo urósł i cwaniaczek co wie lepiej jakie mieć priorytety bo przecież zaczyna cudowną przygodę którą ja zaledwie przebywam 18-ty raz, więc cóż może znaczyć moja wiedza i doświadczenie przy jego łebskim rozumku. - Nick bez ostrzeżenia zaczął mówić otwierając puszkę z konserwą. Zerknął w stronę niewidocznego obecnie przez kłęby dymu miejsca gdzie powinno być przejście do toalety a dalej do rury jaką tu wszyscy przyszli.

- Więc powiem do tych co dotarli. Nie zmazujcie proszku. I nie gaście świeczek. Nie wyłaźcie poza dym. Bo zaczną dziać się złe rzeczy. Przekażcie dwóm zbłąkanym owieczkom jeśli dotrą. A póki co możecie rozmawiać i palić. Pić i jeść. Albo spać, co polecam najbardziej. Ktoś chce strugać bohatera dla zbłąkanych owieczek proszę bardzo. Wiecie gdzie jest wejście do rury. - Nick w międzyczasie usiadł na jakimś starym krześle i monotonnymi ruchami pochłaniał swoją konserwę. O czasu do czasu popijał z manierki. Mówił też monotonnym, zmęczonym, znudzonym albo znużonym głosem. Dym o jakim mówił chyba unosił się z zapalonych przez niego ogarków. Ale unosił się dość dziwnie. Wewnątrz pomieszczenia stopniowo unosił się przy ścianach kumulując przy suficie tworząc nieco łukowate sklepienie. Zupełnie jakby dym opływał jakiś niewidzialny dzwon wewnątrz którego się znajdowali. A parę kroków dalej, w tych starych, zapomnianych ubikacjach dym unosił się jak każdy zwykły dym czy mgła.

- Oj, Nick, no weź, coś im trzeba powiedzieć. - Abi westchnęła opierając się tyłkiem o biurko przy jakim mówił i konsumował konserwę jej partner. Spojrzał na nią z wyraźną niewiarą w oczach.

- Masz zadatki na dobrego Samarytanina to z nimi gadaj. Dobra, pokaż im jak ich tutaj widzą. - burknął w końcu, zdjął z szyi swój wisiorek i wręczył partnerce. Ta pokiwała głową i obejrzała zebrane twarze i sylwetki a Nick wrócił do konsumpcji konserwy.

- To są bariery, taki kamuflaż. Pomaga się ukryć. Ale się łatwo zużywa a nie da się zbyt dużo zabrać ze sobą dlatego używamy go tylko przy postojach. - Abi wskazując na świeczki i unoszący się z nich dym który kłębił się wokół niewidzialnej strefy.

- A ten talizman obrazuję różnicę między nami a wami. - stalkerka przystawiła wisiorek Nicka obok jego głowy jak jakieś wahadełko. Chwilę tak potrzymała a wisiorek, który wyglądał jakby miał zawieszone na sobie jakąś kulkę, pogiętego drutu chwilę tak wisiał aż się prawie całkiem uspokoił i znieruchomiał.

- W sumie ten trik jest bez sensu. Zawsze i tak uważają, że machamy tym wisiorkiem by ich zbajerować. - Nick skrzywił się, machnął niezbędnikiem i pokręcił głową z niechęcią i znowu wyglądało jakby przerabiał ten scenariusz nie po raz pierwszy.

- Ale może po kawałku coś, do kogoś dotrze. Zanim będzie za późno. - Abi z kolei zdawała się podzielać jego wątpliwości ale chyba chciała zakończyć tą myśl mniej pesymistycznie. W międzyczasie przystawiła wisiorek do swojej głowy. Tam wahadełko zachowywało się podobnie jak przy drugim stalkerze czyli było prawie nieruchome. Przewodnik mozolnie zjadający konserwę pokręcił znowu głową, wyraźnie nieprzekonany, że ta próba przyniesie jakiś wymierny efekt i wciąż zdawał się zajęty jedzeniem bardziej niż tym co się działo w pomieszczeniu. Aby w tym czasie podchodziła do każdego z hibernatusów. I za każdym razem wahadełko nie było takie spokojne. Widać było wyraźne ruchu zawieszonego na łańcuszku kulki z drutu. Do tego w środku coś chyba było bo stukało tam zmieniając perforowaną kulkę z drutu w cichą grzechotkę. Odgłos choć cichy to jednak był niepokojący. Zwłaszcza przy czarnowłosej kobiecie i przy Azjacie wydawał się reagować żwawiej.

- No i tak was widzi strefa. Chcecie to wierzcie, nie to nie. I dlatego jesteście dla nas zagrożeniem. Bez was mamy większe szanse. A do tego zaczyna się burza. Tu mamy szansę, że ją przeczekamy w ukryciu. Te dwie zgubione owieczki są na odkrytym terenie i świecą po gałach strefowcom jak japońska wycieczka. - powiedział Nick pierwszy raz podnosząc głowę i patrząc na zebrane twarze. Skończył widocznie swoją konserwę bo odłożył pustą już puszkę i zaczął czyścić swój niezbędnik. Abi gdy skończyła pokaz wróciła do biurka oddając wisiorek właścicielowi. Nick zaś sięgnął do plecaka i wyjął z niego śpiwór szykując się chyba o snu.

---

Podziemna rura, chłodnawo, oświetlenie: ciemność

Zgubili się. Weszli do tej cholernej rury. Marian po tym Azjacie a Joe za nim. Od samego początku było trudno, zwłaszcza dla mocarnego Joe. Jego wymiary wybitnie nie były dostosowania się do tak długiego, przeciskania się przez taki betonowy flak. A każdy zakręt czy przewężenie przez jakie trzeba było się przeciskać to była katastrofa. Pełna wstrzymywania oddechy, zaciskania zębów i przeciskania się kawałek po kawałku. Gdy dzięki swojej wytrzymałości i sile zdołał coś odrobić ze straty to natrafiał się kolejny zakręt. I kolejny. Każdy kilogram i centymetr ciała i sprzętu okazywał się tu wrogiem. No i wreszcie gdy udawało mu się dogonić Polaka który był w niewiele lepszej sytuacji to znów natrafiali na jakąś przeszkodę która ich rozdzielała. Ta totalna ciemność ogłupiająca umysł nie pomagała na tą kręciołę jaką mieli od czasu wybudzenia z kilkudziesięcio letniego kriosnu. Zdezorientowane zmysły mamiły nadwyrężony umysł. Odgłosy wydawały się płynąć jak spod wody, ściany wydawały się ugniatać albo na odwrót, ścieśniać gdy akurat przez nie się przeczołgiwali. Czasem zdawało się, jakby byli tuż za resztą grupy po to by za chwilę słyszeć tylko marne echo nie wiadomo właściwie czego. Zresztą czasem? W tych ciemnościach metry i minuty miały symboliczne znaczenie. Ile minęło czasu? Minuty? Kwadranse? Godziny? A ile metrów? Kilkadziesiąt? Kilkaset? Kilka tysięcy? Bez żadnych punktów orientacyjnych nie było żadnego zaczepienia dla umysłu by złapać jakąkolwiek skalę. No i wreszcie to do nich dotarło. Zgubili się. Marian doczołgał się do jakiegoś skrzyżowania i miał dwie drogi. Prosto albo w bok. I kompletnie nie miał pojęcia którędy poszli inni przed nim. Tuż za nim był Joe który był w tej samej sytuacji.

- Chcecie to idźcie schodami czy gdzie. My idziemy tędy. - Abi, podobnie jak Nick, absolutnie nie zabraniała nikomu niczego jeśli chciał działać na własną rękę.Wskazała nawet zachęcająco i na otwarty awaryjny właz windy jaki otworzył w suficie Joe. Jak i na schody na klatkę schodową albo zostać w ogóle w schronie. - O. Młody wilk co? Facet z ikrą tak? - Nick popatrzył na twarz plującego mu pod nogi Polaka. Chwilę mierzyli się wzrokiem z bliskiej odległości jak para bokserów przed walką. Potem uniósł do góry palce i powtórzył twixowy gest. Marian wyczuwał, że facet, tak samo jak on, nie należy do słabych charakterów i byle spojrzenie tak samo jak na nim, wrażenia większego nie zrobi.

Ale to było “wcześniej”. Tam w świecie świateł i schronów. Wcześniej, kiedyś, wieki temu, w innym świecie. Teraz we dwóch byli sami, ze swoim dobytkiem w tej cholernej rurze kompletnie nie mając pojęcia którędy poszli poprzednicy. Zmęczenie i psychiczne i fizyczne było wyraźnie odczuwalne, ciała były oblepione potem a usta wyschnięte od popiołu i kurzu połykanego się do tej pory. Do tech te cholerne zawroty głowy i dziury w pamięci. Szum w uszach wydawał się coraz bardziej przypominać jakiś pomruk z bliżej nieokreślonego kierunku.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Deszatie