Maszeruj albo zdychaj. Żadnej litości, patrzenia na durne konwencje i narażania się na niebezpieczeństwo aby ratować płotki. Skuteczność ponad dobre wrażenie, osiągnięcie celu stawiane ponad dobrem pojedynczych jednostek. Jasne, przejrzyste zasady - słuchaj i wykonuj polecenia, jeżeli chcesz żyć. Odłóż na półkę indywidualizm, poczucie własnej niesamowitości i wyjątkowości. Przed zamrożeniem może i byłeś kimś, teraz jesteś problemem. Cywilem pośrodku wojny z wrogiem nie znanym w erze sprzed komory hibernacyjnej. Balastem, który trzeba taszczyć i chronić, a każdy rozsądny człowiek wiedział co z owym balastem się robi, gdy misja zaczyna się pieprzyć.
W zebranych w kręgu świec twarzach Birar nie dostrzegała zbyt wiele rozsądku. Widziała za to gniew, niezrozumienie… choć ono akurat było zrozumiałe. Przez blade, zagubione gęby przebijała się złość, bo jak ktoś mógł coś niemiłego powiedzieć? Znalazło się też sporo chujomierzenia, pokazywania jak bardzo przygodny kloszard nie zna się na życiu, strefach, ani niczym użytecznym. Leili przypominał Szerpa - śmiesznego, małego kitajca których czasami wynajmowali z oddziałem, gdy musieli przedostać się przez góry bez zwracania uwagi. Wkurwiające,zapijaczone mordy trajkoczące w szczekającym języku same prosiły się o tęgi wpierdol, ale nigdy go nie dostawały. Każdy z wielu minusów skutecznie niwelowała ich znajomość terenu. Czuli góry, dostrzegali to, czego nawet zwiadowcy nie potrafili. Mieli doświadczenie, a każda ich uwaga była na wagę złota. Jeżeli… no właśnie.
Jeżeli chciało się żyć, a ona chciała. Nie po to wyrwała przeznaczeniu drugą szansę, aby ją tak koncertowo spierdolić. Siedziała więc pod ścianą, przysłuchując się rozmowom, utyskiwaniom i tłumaczeniom. Bawiła się machinalnie okrągłym pudełeczkiem z kompasem, zapamiętując chciwie każdy detal pomocny w dalszej podróży. Nie sądziła aby dotarli do celu w komplecie, sama trwałość ich schronienia była dyskusyjna. Pozostawała improwizacja, maszerowanie albo pójście do piachu.

W pewnym momencie Ormianka splunęła pod nogi, widząc do czego sytuacja dąży. Wyglądało, że dwójka stalkerów zamierza spełnić pogróżki i opuścić grupę mrożonek. Pogróżki lub obietnice, Leila jeszcze nie zdecydowała w którą wersję powinna wierzyć, chociaż rozsądek podpowiadał tę najgorszą. Lepiej zawczasu przygotować się na największy syf, niż potem pluć sobie w brodę kiedy robi się gorąco i padają pierwsze trupy.
Łowiła ruch ich przewodników kątem oka, pozornie skupiając uwagę na obłym pudełeczku kompasu. Podniosła się, kiedy wydawali się prawie gotowi, ot dopinali ostatnie elementy oporządzenia. Wtedy też podeszła do Nicka, kucając tuż obok niego że prawie zrównali się wzrostem.
- Norton - mruknęła cicho, praktycznie prosto w nos oponenta jako że naruszyła jego osobistą strefę, ładując się w nią z buciorami. Patrzyła mu przy tym prosto w oczy, nie mrugając przy tej czynności - Mapa. Aktualna. Macie coś? - spytała, ściągając brwi aż prawie spotkały się na środku jej czoła i dorzuciła bez pretensji - Zwijacie się.

- Mapy są bez sensu. Jak kiedyś, gdzieś usłyszysz, że ktoś ma mapę strefy to albo ściemnia albo nie ma pojęcia o czym mówi. - Nick zerknął na chwilę na czarnowłosą dziewczynę ale dalej wydawał się bardziej zajęty dopinaniem ostatnich elementów oporządzenia. - Jesteśmy stalkerami a nie przewodnikami. Nie znamy drogi. Próbujemy ją odnaleźć. Za każdym razem. Bo za każdym razem jest inaczej. Dlatego mapy są bez sensu. - wzruszył lekko ramionami, podniósł się i ruszył w kierunku gdzie mówił, że są drzwi chociaż przez ten dym unoszący się wokół ścian a nie wypełniający całego pomieszczenia jak to dym powinien robić, je zasłaniał całkowicie. Tak samo jak i ściany, i sufit.

Ormianka podniosła się i ruszyła za nim, nie zamierzając odpuścić tak łatwo. Dogoniła go w progu, tarasując dalszą drogę wyciagniętym i opartym o ścianę ramieniem.
- Jakoś tu doszliście. Coś zapamiętałeś. Punkty orientacyjne. Charakterystyczne budowle, fragmenty ulic, przez które kwartały szliście. - mówiła spokojnie, nie podnosząc głosu. Drugą ręką wyjęła kompas, pstrykając wieczkiem. Ukryta wewnątrz igła nie pokazywała północy, tylko kręciła się wściekle dookoła. Kobieta pokazała anomalię ruchem głowy - To mi nie pomoże. Chcę wiedzieć jak iść.

- Ale ja teraz nie wiem jak iść. Dlatego czekamy aż się burza skończy. A po burzy wszystko się zmieni. - Norton popatrzył na nią spokojnie i lekko rozłożył ramiona na znak, że nic na to nie może poradzić. - A jak tu szliśmy mijaliśmy Rzekę. Dwa razy. Za każdym razem w tym samym kierunku i mniej więcej w tym samym miejscu. Koło Big Bena. Nie wiem jak iść póki nie jestem w danym miejscu. Niby miasto jest takie jak kiedyś nie licząc ruin a jednak jest inaczej. Za każdym razem jest inaczej. Dalej jednak trzeba z reguły przebyć rzekę na północny brzeg. A potem spróbować dotrzeć na lotnisko. - stalker pokręcił głową jakby zdał sobie sprawę z próżnego trudu wyjaśnienia w parę chwil sztuki nawigacji w strefie.
- Odsuń się. - powiedział w końcu wskazując brodą na ramię blokujące mu drogę.

- Przekraczałeś rzekę wpław, łodzią? Nie wiesz jak iść póki nie jesteś na miejscu - Birar nadal stała w tym samym miejscu i pozycji - Jesteś… i skąd wiesz? Poruszenia terenu, inny powiew wiatru? Cienie które nie zachowują się tak jak powinny? Daj mi detale, bo odejdziesz, raczej nie wrócisz. Sam napierdalasz jaki z nas problem, niektórym od tego puchnie ego i bolą dupy. My tu zostaniemy, a nie zamierzam skończyć jak oni - pokazała lekkim ruchem głowy za siebie - Martwa. Zabijając kogoś z nas ile minie czasu zanim - zawahała się, chyba nie wiedząc jak do końca wyrazić to o co jej chodziło. Prychnęła i dopowiedziała - Zacznie się odpierdalać.

- Przechodziliśmy mostem. Zwykle przekraczamy rzekę mostem albo tunelami metra. Ale czasem jej nie ma. Powinna być a nie ma. - stalker rozłożył ręce na boki. - A ja po prostu czuję strefę. Wy nie. Za krótko tu jesteście. Zostaje wam zgadywanie i mienie głowy na karku. Tego się nie da wytłumaczyć ot, tak. Za dużo gadania. - pokręcił głową w czapce i spojrzał w bok na Abi która też do nich podeszła. - Abi, jak się nazywał ten film? O tej kostce? - zapytał stalkerki z też uczernioną twarzą.

- Chyba “Qube”. - dziewczyna błysnęła białkami oczu zerkając na czarnowłosą dziewczynę. - Tłumaczysz jak jest ze strefą? - zapytała partnera a ten pokiwał głową. Uniósł dłoń i założył na oczy swoje gogle. Wyglądały trochę jak gogle noktowizyjne lub podobne jakich kiedyś używała Ormianka w swojej pracy. Monookular na jedno oko. - No to ze strefą jest trochę jak z tymi kostkami w tym filmie. Przesuwają się. Więc z tych samych puzzli masz inny krajobraz. Nawet jak kawałki danego puzzla wyglądają podobnie jak jakiś dom czy most. Tylko tutaj nie ma takich wyraźnych ścian i granic jak w tych kostkach. No i to taka analogia. Nie wiadomo czy rzeczywiście się tak przemieszczają czy to tylko tak wygląda. Ale faktem jest, że za każdym razem jest inaczej. - ustawiła się przy stalkerze w czapce. Ten pogmerał coś przy swojej kieszeni i wyjął jakiegoś cukierka. Wsadził go sobie do ust i rozgryzł dropsa. Sapnął i zamrugał oczami. Mogło mu się zakręcić w głowie bo oparł się dłonią o ścianę.
- Całego na raz? - zapytała z powątpiewaniem patrząc na Nortona.

- Burza jest. - burknął stalker i przyłożył sobie na chwilę dłoń do twarzy zasłaniając sobie wolne od monookularu oko.

Czyli narkotyki też mieli, Birar ciekawiło co zawierają, ale to nie był moment na dyskusje. Opuściła ramię, robiąc wolną przestrzeń w przejściu.
- Cube. Było parę części - mruknęła nie spuszczając wzroku z tego optymistyczniejszego przewodnika. Widziała “jedynkę” i “dwójkę” wspomnianego filmu, wolała zdecydowanie jedynkę… oglądać. Nie brać udział w losowych ruchach kostek zawierających śmiercionośne pułapki.
- Idźcie - schowała kompas, robiąc w tył zwrot. Zrobiła parę kroków i spojrzała przez ramię. Marnowanie czasu się skończyło. Przełknęła coś śliskiego i odezwała się jeszcze raz - Powodzenia.

- Dzięki. I nawzajem. - odpowiedziała Abi. Stalker w tym czasie wciąż żując cuksa zaczął coś gmerać przy swoim nadgarstku. Na chwilę podwinął rękaw, że widać było nagą skórę nadgarstka i chyba jakieś tatuaże. Teraz te tatuaże przez moment zaczęły mienić się światłem jak brokat odbijający światło. A zaraz potem ożyły. Linie zaczęły się poruszać na skórze Nicka jak żywe stworzenia. Ale zaraz ożyły i wypłynęły z rękawa jak ciemny dym. Ze szczelin i spod ubrania stalkera zaczął wydobywać się podobny dym aż okrył go całkowcie. Mniej więcej trzymał się jego sylwetki nie rozpraszając się po okolicy. Abi położyła dłoń na ramieniu Nicka ustawiając się za jego plecami. Teraz gdy nawet patrzyło się z kilku kroków owiana dymem sylwetka Nortona zlewała się już z dymem jakie wydzielały świeczki. Z większej odległości albo przy gorszym świetle w ogóle byłoby to prawie nie do zauważenia. Wreszcie Stalker dał krok do przodu i wchłonął go dym. Zaraz zanim zniknęła w nim Abi. Przez chwilę jeszcze słychać było zgrzyt uruchamianych drzwi, potem ich zamknięcie i koniec.

Grupka hibernatusów została sama z dźwiękami jakie dochodziły znikąd i zewsząd jednocześnie, a które szarpały nerwy. Po obecności stalkerów zostały tylko zapalone świece, rozsypany w linie pył i ich niewielkie plecaki. Ormianka zgarnęła oba, rzucając pod ścianę w kącie. Usiadła na ziemi, robiąc z nich substytut poduszki i wyciągnęła z kieszeni krótki pistolet. Od ubrania oderwała wąski pasek materiału i jak gdyby nigdy nic zabrała się do czyszczenia broni. Wiedziała, że nim minie dwanaście godzin będzie jej potrzebowała. Może i nie działała na upiory, lecz na mrożonki jak najbardziej.
Jedną z najskuteczniejszych metod ucieczki było zostawienie za sobą przynęty - krwawiącej, wierzgającej. Mięsa którym zajmie się wróg, wystarczył strzał w kolano, a Leila miała już przynajmniej jednego kandydata na przymusowego bohatera.

Koszmary i halucynacje stały się nową rzeczywistością Keiry, czy tego chciała czy nie. Ciemność, niewyjaśnione i niedające się jednoznacznie sklasyfikować zjawiska paranormalne; rozmowy o mocach nadprzyrodzonych w kontekście pokłosia ostatniego konfliktu zbrojnego na skalę światową. Burza wojny przeminęła, pozostawiając po sobie echo w postaci Strefy wraz z całą menażerią czegoś, czego nawet brylujący wśród ruin szwendacze nie umieli dokładnie nazwać, o opisie nie wspominając. Część wydarzeń już po przebudzeniu przypominało albinosce czytany dekady temu felieton na temat osób dotkniętych chorobami psychicznymi i hospitalizowanych w pobliskim ośrodku zdrowia, niecałe trzy przecznice od jej miejsca pracy. Artykuł był długi, specjalistyczny i pełen zestawień z prowadzonych przez ponad ćwierć wieku badań, ale przecierając piekące oczy po zbyt krótkim naturalnym śnie, von Nostliz kołatało pod czaszką rozpoczęcie czwartego akapitu owego dzieła:

“Schizofrenikom łatwiej żyć w swoim świecie niż tutaj. A jednak ich świat urojony jest pułapką bez wyjścia. Są w nim już tylko koszmary.”

Długoletnia hibernacja uszkodziła jej mózg, wtaczając prosto w objęcia obłędu? Może tak naprawdę siedziała teraz w pokoju bez klamek gdzieś w laboratoriach McKesson i śliniąc się patrzyła tępo w sufit? Wymyśliła sobie powojenne metro, Nicka, Abi, a także pozostałych hibernatusów i ich przygody żywcem wykrojone ze Strefy Mroku, gdzie zwykłe rzeczy nie dzieją się dość często.
Podobne rozwiązanie tłumaczyłoby podskórny lęk, drążący tkanki na podobieństwo świerzbowca ludzkiego. Coś ich goniło, znalazło? Ten… zły wilk? Rodzaj anomalii, ducha jak mówiła Abi. Czegoś groźnego, polującego stadnie. Drapieżnika który wpadł na trop osłabionej, krwawiącej zwierzyny i rozpoczął pogoń. Łowy… egzekucję, biorąc pod uwagę niezachwiany optymizm Nortona.
Wedle jego słów mieli też poczekać aż skończy się burza. Nie pchać usilnie na obcy, śmiercionośny i nieznany teren póki powyżej powierzchni nie nastanie spokój. Czysto teoretyczny.
Keira słuchała wymiany zdań między dwójką stalkerów, instrukcji odnośnie otrzymanego gwizdka i tylko kręciła głową, w symbolicznej próbie pozbycia się wątpliwości. Oddychała powoli, licząc uderzenia własnego serca aż do momentu, gdy wróciło do pierwotnego rytmu. To nie był czas i miejsce na ataki paniki, lub okazywania lęku. Wystarczyło, że czuła go u innych - mniej lub bardziej maskowany. Widziała rozszerzone źrenice, a także spięte mięśnie do kompletu z wybitnie urywanymi, szybkimi ruchami kończyn. Rozumiała ich doskonale.
Kiedyś, jako dziecko, wierzyła że wystarczy przykryć oczy dłońmi, a strachi jego źródło znikną. Mijające lata brutalnie odarły ją z młodzieńczej ignorancji, pokazując dobitnie, iż najlepszym sposobem na radzenie sobie ze stresem i lękami jest wzięcie się w garść - zajęcie czymś nowym, absorbującym. Wtedy, czasami, udawało się choć na parę chwil zapomnieć o niepokoju drążącym duszę niczym zatruty cierń.
Wstała powoli, chowając kawałek plastiku do kieszeni i dziękując ofiarodawcy kiwnięciem białowłosej głowy. Czekać do końca burzy, logicznie skoro już przyjęli panujące zasady… albo usilnie próbowali się do nich przekonać. Przy działającym na wyobraźnię dyszeniu zza ściany szło uwierzyć nawet w istnienie Świętego Mikołaja z kałasznikowem, jeżdżącego różowym cadillakiem z doczepionym jacuzzi pełnym nagich prostytutek zarażonych wirusem ebola.
Dwa uspokajające oddechy i przeszła pod ścianę, gdzie olbrzym pomagający jej ostatnio montować ochraniacze. Joe… z tego co pamiętała nazywał się Joe. Pytał też o jej imię, lecz nie mieli pola do dyskusji, zaś czas gonił na równi z niezadowoleniem Nortona. Albo się przesłyszała, albo zaciągał ze wschodnim akcentem, czyli Europejczyk. Prawdopodobnie żołnierz patrząc na sylwetkę i sprawność. Poza tym ten wzrost… onieśmielał, zwłaszcza kogoś kto ledwo dobijał do 160cm, o ile wskoczył w szpilki.
- Jak minął spacer w wersji Hell Week Londyn? - stanęła obok, uśmiechając się zmęczonym uśmiechem kogoś komu potrzeba jeszcze ze trzy-cztery godziny snu i tylko bladoniebieskie oczy pozostawały czujne, przeskakując po poszczególnych detalach aparycji mężczyzny.
- Dobrze że wróciłeś, co tam się działo? Potrzebny ci plaster? - zasypała go paroma szybkimi pytaniami, po których skrzywiła się nieznacznie, zanim została uznana za nawiedzoną albo upierdliwą… na jedno wychodziło. Sapnęła cicho przez nos, dorzucając na koniec krótkie - Trzymasz się Joe?

Joe wpatrywał się w ścianę dymu, jakby spodziewał się, że samą jedynie wolą będzie w stanie przebić dym i mrok, by wreszcie wypatrzeć złowrogiego stwora. Jeszcze nie sięgnął po broń, jednak napięcie ramion było niemal namacalne. Mięśnie pamiętały. Tęskniły za wykonaniem wyuczonych czynności. Całe ciało wydawało się nasycone pragnieniem walki, łakome adrenaliny, chcące oddać się doszczętnie tańcu ze śmiercią.
Mimo to, ruch z boku natychmiast przyciągnął jego uwagę. Na mgnienie oka na jego twarzy pojawił się dziwny grymas, jakby zakwalifikował Keirę jako zagrożenie. Ciało drgnęło, jakby ktoś zwolnił blokady, uwalniając zgromadzoną energię, a potem natychmiast znów zaciągnął hamulce. Joe na chwilę zamknął oczy, a gdy je otworzył, wysilił się na serdeczny uśmiech.
- Spacer? - Joe wydawał się z początku zdezorientowany. Jej bliskość go rozpraszała. Czuł równocześnie potrzebę cofnięcia się o krok, jak i zbliżenia się do niej jeszcze trochę, by poczuć bijące od jej ciała ciepło. Oczywiście nie zrobił niczego, pozostając w miejscu. - Eh.. -Jego wzrok przemknął szybko po jej sylwetce, by zatrzymać się na jej oczach. Przez chwilę milczał, jakby błękit jej oczu go zahipnotyzował. Pochwycił w sidła niczym reflektory pędzącego auta unieruchamiające dumnego jelenia. - śliczne... eh to jest, spacer był uroczy. Wiesz, miło się nieco rozruszać po tym całym spaniu przez dekady. - wybrnął jakoś z wstępnego rozkojarzenia. Wzruszył równocześnie i ostentacyjnie ramionami, jakby cały ten wysiłek i trud przeciskania się przez rury nic dla niego nie znaczył. Równocześnie skarcił się w myślach za to. Malował tutaj twardziela, choć był pewien, że przypomina opadającą z sił wydrze maną ścierkę. Jasne, twardziel z ciebie, na pewno to kupiła.
- Tylko te głosy... dźwięki... nie wiem co to było. Też to słyszałaś? No i nasz nowy przyjaciel. - Tu Joe wskazał kciukiem na ścianę dymu, gdzie czaił się ten bloodhound, upiór czy co to było.
- Tak trzymam się, dzięki. Wszystko gra. a ty? Jak się czujesz? Wszystko w porządku? Mogę jakoś pomóc? - Joe musiał oczywiście zapytać. Chciał się ugryźć w język. Znów walił głupimi tekstami. Mogę ci pomóc? Jak oryginalnie. Suuper.

Uprzejmość? Czyżby albinoska się przesłyszała? Istniała na to spora szansa, ewentualnie popadła w omamy, lub sama sobie roiła bzdury w daremnej próbie przypisania nowej rzeczywistości choćby mizernego nalotu dawnych czasów. Zaskoczenie przez krótką chwilę wywindowało jasne brwi na środek czoła, gdzie zastygły w pozie wyrażającej osłupienie skuteczniej niż tysiąc słów. Odrobina międzyludzkiej życzliwości pośrodku całego morza niepewności, patrzenia na siebie spode łba, wrogo. Wydzierania sobie zapasów na podobieństwo zgrai sępów, a tu proszę. Kurtuazja jednak nie umarła, przez lata korodując razem z resztkami dawnego Londynu. Fascynujące…
- Dzięki za troskę, już w porządku. - wróciła do życzliwej miny, rozluźniając mięśnie karku, które nie wiadomo kiedy postanowiły zesztywnieć. Uniosła ramię, rozcierając miejsce gdzie kończyła się linia włosów i westchnęła, przymykając powieki. - Zgubiłam się trochę po drodze. Na szczęście Abi mnie zgarnęła zanim poczołgałam się gdzieś, skąd nie ma powrotu. To już nie jest Cansas - parsknęła krótkim, nerwowym śmiechem, bagatelizująco machając dłonią na dobiegające się spoza mgły hałasy.
- Te… jęki i mamrotanie? Tak, słyszałam - teraz ona wzruszyła ramionami w pozie pasującej do niewzruszonego naukowca natrafiającego na problem na jaki nie zna odpowiedzi. Jeszcze. Stanowiło to lepszą opcję, niż przyznanie do popadnięcia w panikę wewnątrz czarnego tunelu bez światła i nadziei na ratunek.
- Normalnie powiedziałabym, że nie mamy się czym przejmować, niestety Nick i Abi są innego zdania. Do tej pory mówią bez sensu… ale spójnie, więc być może w ich szaleństwie jest metoda. Coś w tym jest - przyznała nagle poważniejszym tonem, zezując na kłębiącą się dookoła mgłę - Załóżmy przez krótką chwilę, że nie śpimy, ani nie doszło do uszkodzenia sieci neuronów podczas procedury wybudzania ze stanu hibernacji. Nie siedzimy przykuci do łóżek w sterylnej szpitalnej sali, śniąc koszmar wewnatrz własnych głów, tylko naprawdę świat się skończył, a my wylądowaliśmy w Strefe Mroku z Drakulą i jego Igorem - wskazała wzrokiem na parę stalkerów.
- W tym przypadku przyjmujemy za pewnik całą fatalistyczną, paranormalną otoczkę… więc przychodzi nam szykować się do starcia z upiorami. Zjawami… istotami niematerialnymi, ezoterycznymi. Niestety telefon do Łowców Duchów nie działa, sprawdzałam - skrzywiła kąciki ust ku górze - Liczmy że to coś się znudzi i nas zostawi w spokoju, póki nie skończy się burza. Pilnujmy ognia, dymu, módlmy się i nie tykajmy tabliczki oujia - wypaliła, wracając uwagą do rozmówcy. Wydawał się miły, nie warczał na okolicę, tym bardziej na te irytujące elementy. Próbował współpracować, pomagał… zamiast zadzierania nosa, stroszenia piór, tudzież patrzenia na resztę z pogardą i przeświadczeniu o własnej wyższości, a akurat w ostatnim Joe definitywnie przodował w ich zbieranej grupie. I, cholera, uśmiechał się całkiem przyjemnie. Nawet bardzo, bo grymas zwracał uwagę na wydatne, ładnie skrojone usta... rzeczywiście interesujące spostrzeżenia.
Tak samo jak fakt okazania uprzejmości przez kogoś, kto ledwo wydostał się z pułapki na odrobinę mniej niebezpieczny teren i pierwszym co napotkał po złapaniu pierwszego oddechu była obca, natrętna baba, wsadzająca nos w nieswoje sprawy. Wpierw chyba chciał jej przywalić, co dziwić raczej nie powinno. Dopiero co wyszedł z ciemnej rury, na wspomnienie której Keirze robiło się zimno… a ona od progu zawracała mu głowę, siląc się na dowcip raczej niskich lotów. Jeszcze trochę i zamiast nagrody Nobla, wygra nagrodę Darwina.
- W tunelu nie było najczyściej, jeżeli nabawiłeś się rozcięć naskórka albo kontuzji to mów. Pobawimy się w doktora - dokończyła, biorąc rozbiegane myśli w garść i kierując je na właściwe, medyczne tory. Prawie wyszło. Zorientowawszy się co właśnie chlapnęła, znieruchomiała i szybko dodała, splatając dłonie i wyłamując palce nerwowym ruchem - Lekarza. Jestem lekarzem z tego co pamiętam… ekhm, więc jeżeli potrzebna ci konsultacja mów śmiało - skończyła uśmiechem o wybitnie skonsternowanym odcieniu.

Joe wyraźnie źle odczytał wstępne osłupienie Keiry. Oczywiście, jak potraktował ją tak głupim tekstem, na bank dziewczyna myśli, że jest głupkiem. Jej brwi poszybowały w zdziwieniu dość wysoko, zapewne rzadko słyszała podobne brednie... no ładnie. Joe zaczerwienił się ze wstydu.
Ale dziewczyna nie rzuciła kąśliwą uwagą. Nie odeszła też. Ani nie wybuchnęła śmiechem. Pozostała blisko i... o zgrozo, rozmawiała z nim dalej. Więc... może nie było tak źle?
- Boli cię? - Joe niepewnie wskazał na jej ramie. - Jak chcesz, mogę zerknąć... - nie do końca wiedział, czemu to powiedział. Ale był z siebie dość dumny.
- Cansas? Jak w dorotce z Oz... nie... Dorotce z Cansas, to czarodziej był z Oz. - Joe starał sobie przypomnieć o czym była ta bajka. Widocznie to było ważne skoro Keira o tym wspomniała.
- Trzymaj się mnie, to... - chciał powiedzieć, że o nią zadba, ochroni, nie pozwoli się zgubić... - to najwyżej zgubimy się razem. - wybrnął z opałów lekkim żartem.
- Co do pary przewodników... nie wiem co o nich myśleć. Jeszcze się w tym całym nie połapałem... puki co, chyba dobrze robić co każą. Ale... nie ufam im do końca. - zdradził przyciszonym głosem.
Na wzmiankę o zabawie w doktora, Joe zareagował zupełnie inaczej niż by zareagował każdy inny mężczyzna, któremu jakaś fajna "laska" składa podobną propozycję. Joe popadł i cofnął się o krok, by zmieszany znów zrobić krok do przodu.
- Jesteś lekarzem? - rzekł niepewnie, jakby to było coś złego. - Nie, chyba się nie skaleczyłem. - spojrzał po sobie, lecz większość jego ciała skryta była pod ochronnym kombinezonem.

Dziwnie było usłyszeć pytanie, które zwykle samemu się zadawało. “Co sie stało?”, “gdzie cię boli?”, “cierpisz na schorzenia przewlekłe?”, “bierzesz jakieś leki?” - miała ich w zanadrzu cały arsenał, odpowiednio dobrany na każdą możliwą okazję… tylko, cholera, dobrze było je usłyszeć. Tak normalnie, od drugiego człowieka. Tylko co jest teraz normalne?
Kto odważy się podać definicję? Może smutek jest normalny? Kto potrafi przejść przez życie, będąc zawsze szczęśliwym? Wielu z najsłynniejszych filozofów nienawidziło życia. Kant, Schopenhauer. Dla nich życie było piekłem. A śmierć wyzwoleniem. Czy to znaczy, że nie powinni byli żyć?
- Nie, spokojnie. Nic mi nie jest. Nie ucierpiało nic prócz mojej godności - szybko zaprzeczyła, kręcąc głową na boki, zaś uśmiech nie schodził jej z twarzy. Ruch ten pomagał tez przegnać niepotrzebne rozterki, skupiając uwagę na rozmówcy. Spąsowiał? Albo dostał gorączki, bądź nabawił się innych reperkusji zdrowotnych przy wycieczce rurą. Mógł też dopiero rozmarzać, stąd skołowanie.
- Może usiądziemy? - wskazała na podłogę i, dając dobry przykład, klapnęła po turecku na zakurzone płytki - Powinieneś coś zjeść, uzupełnić płyny. Szkoda że nie mamy żadnych izotoników… albo Red Bulla. Zabiłabym za Red Bulla - mruknęła cicho, przenosząc wzrok w bok. Tam, gdzie poruszenie wśród ludzi.
- Kto wie? Może jeśli się zgubimy, odnajdziemy po drodze blaszanego drwala, stracha na wróble i dzielnego lwa. Nie tylko Czarownice. - parsknęła krótko, wskazując dyskretnym ruchem brody autochtonów.
Dwójka stalkerów chyba w każdym z hibernatusów wzbudzała mieszane uczucia, delikatnie rzecz ujmując. Nic dziwnego, jeśli wzięło się pod uwagę przekazywane przez nich rewelacje, oraz wysoce pesymistyczne podejście Nortona do czegokolwiek związanego z ich aktualnym położeniem i odbiegającego od znanej mu normy. Grupa dziewięciu “Japończyków” plasowała się wysoko na szczycie niechęci, choć z drugiej strony stalker nie musiał ich budzić, ani niczego tłumaczyć. Dualizmu sytuacyjnego nie pomagał rozwiązać ból głowy i zmieszanie.
- Fragment o burzy brzmi… rozsądnie. Powinniśmy przeczekać, a potem zobaczymy. - ściszyła głos i zaraz parsknęła - Dobrze, mamy umowę. W razie czego gubimy się we dwójkę, będzie nam raźniej. Jesteś większy więc zostaniesz Dorotką, a że rola Toto jeszcze nieobsadzona, biorę ją na siebie… tylko błagam - posłała mu rozbawione spojrzenie - Darujmy sobie śpiewanie “Africa”, okey? Jeszcze przyjdzie reszcie do głowy ze się mordujemy, albo przyzywamy kolejne duchy, diabły czy inne demony. Chociaż Elvisa chętnie bym poznała - parsknęła po raz ostatni i w jednej sekundzie spoważniała.
- Nie lubisz lekarzy, co? - spytała, przekrzywiając lekko kark w lewo i zaczęła pilnie obserwować rozmówcę. Może myślał, że jest jedną z tych odpowiedzialnych za wojnę? Jajogłowym z kompleksem doktora Frankensteina, lub czymś pokrewnie zrytym.
- Spokojnie, nie będę cię ganiać z igłami - westchnęła ciężko, sięgając za pazuchę. Wydobyła stamtąd płaską, srebrną piersiówkę i zakręciła nią w dłoni - Pracowałam dla korporacji McKesson, nie zajmowałam się… niczym związanym z gałęzią militarno-obronną. Prowadziliśmy badania nad komórkami macierzystymi… zresztą teraz to i tak już nieważne - machnęła dłonią, wnętrze buteleczki zachlupotało przyjemnie - Utknęliśmy w martwym punkcie. Przedłożyliśmy więc Radzie Nadzorczej zestawienia analityków wraz z całym projektem. W głównym jego zamyśle nasz zespół miał przeczekać cztery dekady zamknięty w lodówkach, aż rozwój technologiczny umożliwi wznowienie badań… trochę nie wyszło - zaśmiała się cicho pod nosem, wraz z chichotem wylewając z siebie całe wiadro ironii, nim odkręciła korek i nie pociągnęła zdrowo z gwinta. Na moment znieruchomiała, aż wreszcie ramiona jej opadły jakby niewidzialna ręka przebiła ją igłą, wypuszczając całe powietrze.
- A ciebie Joe za co zapuszkowali? - wyciągnęła piersiówkę w jego stronę - Bez obaw, co się dział o w Vegas, zostało w Vegas. Jesteś żołnierzem?

Joe skinął głową i przykucnął koło niej. Pozostał czujny i bacznie obserwował ścianę dymu.
- Lepiej pokaż. - rzekł mimo jej zapewnienia, że nic jej nie jest. przesunął się za nią i położył dłoń na jej ramieniu. - Mogłaś sobie coś nadciągnąć. - delikatnie, aczkolwiek z zdecydowaną siłą wybadał jej ramię i począł rozmasowywać mięśnie.
- Wolał bym nie spotkać nikogo z tej bajki. A zdecydowanie nie blaszanego drwala z ostrym toporem. Coś czuję, że miał by nieodpartą ochotę nas poćwiartować tym swoim toporem. A kto wie... lew i strach na wróble... może właśnie to oni kręcą się za tą ścianą z dymu? Taki stracholew? - Joe wydawał się mówić poważnie, jednak błysk rozbawienia w oku go z pewnością zdradził.
- Red Bull! Marzenie. Nigdy nie miałem okazji skosztować. Byłem zawsze na ścisłej specjalnej diecie. - wyjawił zamyślony.
- No... na chwilę obecną nie mamy innych opcji, jak poczekać... ale jak by co, chwytamy świece... i zmykamy. Nie wiem jak długo ten tym powstrzyma to cudactwo, jednak bądź gotowa. Mam przeczucie, że długo to nie potrwa... - �-Joe podzielił się swoimi obawami.
Zaśmiał się, gdy zaproponowała, by był Dorotką a ona Toto. - ok, zgoda, nie będziemy śpiewać. No, przyznam, miałem nadzieję na bardziej męską rolę, no choćby tego nieszczęsnego drwala. Ale jak ty jesteś Toto i czasem mogę podrapać cię za uszkiem, to mi pasuje. - Uśmiechnął się dość łobuzersko, powoli stając się nieco bardziej śmiały. Choć żołądek mu się skręcił. Trochę się bał, że przesadził. Bacznie więc obserwował jej reakcję.

- To nie tak, że nie lubię lekarzy... no po prostu... za dużo ich widziałem... - Joe na chwilę zamilkł. - Spędziłem wiele czasu w szpitalach... Szanuję lekarzy, mój tato - uff prawie powiedział "tatuś", ale był by obciach - był też lekarzem. - Joe wysłuchał dalszej części.
- Komórki macierzyste? Więc byłaś z tych lekarzy co ratują ludzi? Mój tato był z tych drugich... Tych co dla wojska robią różne projekty. Niektóre straszne. Wiem, że starał się tylko uratować nasz kraj i naród...cóż... i tak nie wyszło. Jak widać. - Joe powiódł ręką dookoła.
- Myślę, że pod koniec wiedział, że wojna wymyka się z pod kontroli. �-Dlatego nas zamroził. Mieliśmy przeczekać wojnę. Mieliśmy obudzić się w bunkrze przygotowanym by być zarodkiem nowej cywilizacji. Cóż. To też się nie udało.
Joe wziął od Keiry piersiówkę. Przez chwilę przyglądał się jej podejrzliwie. Miał się przyznać, że nigdy nie pił alkoholu? A co jak się zachłyśnie? Co jak się skrzywi jak jakaś niedorajda? Wreszcie zdecydował. Raz kozie śmierć. Uniósł piersiówkę do ust. Poczuł charakterystyczny zapach. Przycisnął gwint to ust. Poczuł zimno metalu. A potem ogień płynu na języku. Przełknął. Gorąco prześlizgnęło się przez przełyk i w dół, by za mościć się wygodnie gdzieś w dole. Ciało zareagowało na znane odczucie. Coś mrocznego ruszyło się w jego głębi. Pociągnął jeszcze jeden porządny łyk. Jakieś ruskie przekleństwo wyrwało mu się mimowolnie z ust. chciał kolejnego. Ręka mu zadrżała. Jedynie siłą woli zmusił się, by oddać Keirze piersiówkę. Czuł narastającą złość gdzieś głęboko w swej podświadomości. Zamknął oczy. policzył od pięciu w dół.
- Co? A... nie, nie jestem żołnierzem. A może... �-byłem żołnierzem... zabijałem... tak... - mamrotał jakby nieobecny. Bardziej do siebie niż do niej. Potem nagle potrząsnął głową, jakby się od czegoś odganiał. Zamrugał kilka razy.
-Sorry, to pewno skutki uboczne hibernacji... - rzekł, jednak był dość kiepskim kłamcą.
- Mówiłaś coś o jedzeniu? - zmienił temat. - Faktycznie, bym coś przekąsił.

Przez chwilę zrobiło się całkiem miło, paradoksalnie zbyt miło jak na sytuację w której się znaleźli.
- Wypraszam sobie, to ja tu jestem lekarzem, a pokazywałam jak b-byłam… ach... - Von Nistliz zaczęła mówić, nie dokończyła jednak, gdyż wywód przerwało głośne westchnienie.
Skupienie na rozmowie przychodziło jej nad wyraz ciężko. Dotyk obcych dłoni na ramieniu, stanowczy i ostrożny jednocześnie. Przyjemny… drażniący zmysły. Przebijał się przez nie z łatwością, prócz mięśni pobudzając także krew. Sunął od ramienia ku dłoni powoli, ospale wręcz, niczym podstępny wąż. Zostawiał na skórze palące smugi nawet mimo noszonego ubrania, rozpraszając myśli i kierując je w rejony o których istnieniu albinoska zdążyła zapomnieć. Obserwowała pracujące dłonie, tak nieproporcjonalnie duże w porównaniu do ugniatanego obszaru, przez co sprawiały wrażenie, że wystarczy mocniejszy uścisk aby zmiażdżyć tkanki, skruszyć kości. Racjonalna część umysłu domagała się powrotu do stanu skupienia, ta druga podsyłała kobiecie obraz tych samych dłoni wracających ku górze aż do barków i obojczyków. Rozpinających suwak kombinezonu i wsuwających palce pod materiał. Prawie mogła poczuć ich ciepło na piersiach, żebrach, potem niżej, w okolicach pępka i zapięcia spodni.
Potrząsnęła głową, odtrącając niepokojące obrazy. Odwalało jej, bez dwóch zdań. Przez pobudkę w wykonaniu pary stalkerów oraz ich rewelacji, nabawiła się nerwicy. Jako lekarz wiedziała, że zaburzenia nerwicowe pojawiały się przede wszystkim na skutek działa czynników psychologicznych: strach, zagubienie, permanentny stan poddenerwowania wywołany przez odrealnienie miejsca w którym się obudziła. Nie zawsze zaburzenia nerwicowe objawiały się kołataniem serca, torsjami i bólami głowy. Niektórzy ludzie reagowali na stres pobudzeniem płciowym - wystarczył impuls, aby aktywować uśpione do tej pory obszary mózgu.
- Z tym drapaniem nie wiem… czy to bezpieczne. Mój komplet szczepień się przedawnił, tak z pół wieku temu. Twój również - mruknęła nieobecnie, zbierając się powoli do kupy aby zaczął myśleć. Słuchała, znaczy próbowała słuchać ze zrozumieniem. Zapamiętywać nowe informacje i wkładać je do odpowiednich szufladek. - Najpierw badania okresowe… może posiew i przede wszystkim morfologia. Nigdy nie piłeś Red Bulla? - zaakcentowała pytanie uniesieniem lewej brwi.
- Dieta wyłączająca energetyki, a pozwalająca na alkohol… nie używałeś anabolików do budowy masy mięśniowej, albo używałeś i miałeś gdzieś uszkodzenia wątroby. Alkohol i sterydy to mieszkanka wybuchowa również dla psychiki człowieka. Obie substancje pobudzają agresywne zachowanie, dlatego pijany człowiek, który znajduje się na cyklu sterydowym, może być nieprzewidywalny zarówno dla otoczenia, jak i dla samego siebie. Dotyczy to przede wszystkim osób mających naturalne skłonności do agresji i nadpobudliwości. Ponadto alkohol sam w sobie podwyższa ciśnienie krwi, a razem ze sterydami, które także prowadzą do tego samego, jego picie może skończyć się poważnymi uszkodzeniami serca… nie zachowujesz się jak wcielenie agresji. Pierwsza diagnoza wydaje się w tym wypadku poprawna. Dobrze, to rozsądne. Przyjmowanie sterydów i picie alkoholu zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia ginekomastii, a ma tylko jeden stanik i nie mogłabym ci nic pożyczyć. Z tą Dorotką żartowałam. Nie wyglądasz jak Dorotka… prędzej stracholew, przez ubranie nie widać czy jesteś nadmiernie owłosiony i w jakich rejonach - mruczała w najlepsze, łapiąc się na tym, że przygląda mu się spod przymrużonych powiek i zagryza dolną wargę niczym małolata na pierwszej randce. Randka w zapuszczonej, zdewastowanej toalecie u schyłku ery ludzi i początku ery upiorów, dobre sobie. Ich położenia nie dało się jednak określić terminem “norma”. “Norma”, dobre sobie. Królestwo i renta księżniczki dla tego, kto ukuje nową, odpowiednią definicję...
- Nie zawsze wychodzi… tak jakbyśmy chcieli - kwestie rodzinne zapamiętała skrupulatnie. Syn naukowca, miły, szarmancki i opiekuńczy… na takiego Joe się kreował, choć co skrywał pod przyjemnie uśmiechniętą maską nie szło zgadnąć. Równie dobrze mógł być sadystą, usypiającym czujność nowej ofiary - wersja do weryfikacji, pilnej.
Z trudem, ale w końcu odsunęła się od Joe, kończąc masaż z wyraźnym trudem i podziękowała kiwnięciem głowy, nie spuszczając wzroku z jego oczu… prawie, bo zdradliwe oczy same na ułamek sekundy przeskoczyły poniżej. Tam, gdzie usta.
Pilna weryfikacja, ostrożność. Tak… cholera jasna, bardzo pilna.
Nastrój prysł momentalnie, wraz z ciągiem dalszym zwierzeń. W jedno uderzenie serca kobieta wyprostowała się, w jej spojrzenie wdarło się zaniepokojenie. Omiotła nim całą, sporą sylwetkę, kończąc skan na twarzy.
- Jesteś chory? - spytała spokojnie, choć w myślach przerabiała już dziesiątki możliwych schorzeń potrzebujących hospitalizacji, lub co najmniej stałego przyjmowania leków - tych nie mieli. Prewencja zaś nie dało się załagodzić wszystkich niedyspozycji. Gdzieś pod czaszka załaskotało nieprzyjemne stwierdzenie: zwracał na nią uwagę i wyrywał, bo potrzebował lekarza. Kogoś, kto się nim zajmie w przypadku nawrotu… nagłej niedyspozycji. Albinoska odgoniła ją, lecz ona nie odleciała daleko, krążąc w okolicy na podobieństwo wyjątkowo upierdliwego komara.
- Powiedz, jeśli jest coś, co mogę dla ciebie zrobić. Teraz niestety… mam tylko koniak - w blady uśmiech wdarły się gorzkie nuty. Zmieniła pozycję, podnosząc się do siadu i po chwili wahania wyciągnęła rękę. Miała zamiar położyć ją rozmówcy na ramieniu, jednak w ostatniej chwili zmieniła zdanie i przyłożyła ją do drapiącego policzka.
- Nic się nie stało, nie przepraszaj �-- przybrała pogodny ton, piersiówkę chowając za pazuchę. Sama przerabiała flesze z przeszłości po wybudzeniu, normalne. System nerwowy budził się z kriosnu powoli, rozkojarzenie potrafiło trzymać długo. W teorii. Z praktyką… cóż. Każdy wiedział jak jest.
- Musisz odpocząć, spróbować przespać póki mamy okazję - ruchem brody wskazała zakurzona podłogę - Nie martw się, popilnuję. Jeżeli coś zacznie się dziać od razu cię obudzę. Zgarniemy świeczki i… zobaczymy co przyniesie polowanie na złego wilka.

�-Joe nie umknęło jak jego dotyk zadziałał na albinoskę. Poczuł się... dumny. Bał się, że go odtrąci. Umknie z pod jego rąk, lub nawet, że z niego zadrwi. Nic takiego jednak się nie stało. Miast tego wydawała się rozpuszczać pod jego dłońmi. Urocze i seksowne pomruki, jakie dobywały się być może bezwiednie z gardła dziewczyny, �-były niczym balsam dla jego duszy i, nie ukrywajmy, dla jego ego.
- Morfologia? Jasne, jak tylko znajdziemy ci jakieś laboratorium, odstąpię cię byś mogła poświęcić się zabawie z mikroskopami i pipetami. Do tego jednak czasu musisz się zadowolić moim towarzystwem. - Joe uśmiechnął się łobuzersko.
Joe zapatrzył się w twarz Keiry, w jej przymknięte oczy i uroczo przygryzioną wargę. Ciarki przebiegły mu po plecach. Nie wiedział co takiego jest w tej dziewczynie, ale to jak przygryzała dolną wargę bardzo go podniecało. Jej alabastrowa twarz jawiła mu się niczym oblicze słodkiego, zmysłowego anioła. Efemerycznego, ponętnego i diabelsko pociągającego.
Musiał skupić swą wolę, by skoncentrować się na powrót na tym co mówiła. Jej głos wydawał mu się niczym śpiew syreny, słodki lecz zupełnie niezrozumiały.
- Eh... nie, bez obaw, wątrobę mam zdrową. To ciało jest wyjątkowo zdrowe. - postarał się wytłumaczyć Joe. Co nie było takie łatwe...
- Po prostu... - Joe zamilknął na chwilę. Powiedzieć jej? A co jeśli będzie go uważała za potwora czy mutanta? - Dorastałem w wojskowym kompleksie, wojna była już zażarta... to komplikowało sprawy. - Joe zdecydował się jednak nie wyjawiać za wiele, może później. Równocześnie nie chciał też skłamać.- Jako dziecko byłem wyjątkowo chorowity. Ale dzięki projektom mego ojca to już przeszłość.

Zaskoczyła go nieco przykładając swą dłoń do jego policzka. Było to niesamowicie �-�-miłe doznanie. Zrobiło mu się ciepło na duszy. Tak niesamowicie błogo... Położył swoją rękę na jej i przymknął nieco oczy, delektując się tą chwilą. nie trzymał jej silnie, tylko tyle, by dać znać, że pragnie by ta chwila trwała jeszcze troszkę. Jeszcze chwilkę.
Uśmiechnął się szczerze. - Już robisz wiele. - odparł na jej pytanie, czy może coś dla niego zrobić. - Jesteś. A to dla mnie znaczy bardzo dużo. - wyznał rozbrajająco szczerze, lecz zarazem nieco enigmatycznie.
Puścił, nieco niechętnie, lecz czując, iż już czas, jej rękę, by mogła ją cofnąć.
- Koniak? - hmm więc tak smakuje koniak, dodał w myślach. - Dobre i to. Nie mam wielkich wymagań. - uśmiechnął się znów.

Joe podążył wzrokiem na kawałek podłogi, na który wskazywała Keira. Rzeczywiście, wydał się kuszący.
- Dobrze, ale tylko kilka chwil.
Joe przesunął się i umościł najwygodniej jak to było możliwe. Czuł jak sen po niego sięga, jak wzywa go Morfeusz.
- Mam nadzieję, że będziesz tu jeszcze, �-gdy się obudzę. - rzekł już sennie. nadal nie był pewien, czy to nie tylko sen.

Gdzieś u góry usłyszał rozbawione parsknięcie do kompletu z cichym szuraniem jakby ktoś przesuwał nogę po podłodze.
- Byłabym kiepską czujką, gdybym uciekła bez ciebie - Keira odpowiedziała prawie szeptem, kończąc zmieniać pozycję na wygodniejszą, z plecami opartymi o ścianę. Podwinęła nogi pod brodę i oparła ją na zgiętych kolanach. Gdzie niby miała uciekać, albo odchodzić? Sama? W cholerną, obcą ciemnicę? Z Joe było ich dwoje, dobry zalążek koalicji.
- Jest w pół do cholera wie której… najwyższy czas na sen - westchnęła cicho i dodała pod nosem - Założę się, że dziś jest poniedziałek… musi być poniedziałek. Podobna kompilacja nie mogłaby się wydarzyć w inny dzień tygodnia… - dalej głos przycichł, aż zapewne przeszedł do mamrotania już w myślach.

Przez pewien czas tylko siedzieli i czekali, próbując w jakiś sposób zignorować to, że na zewnątrz zasłony, którą tworzył dym, coś było.

Odpowiedź stalkera była - ten tutaj nie zawiódł - nie do końca przydatna. Wyglądało na to, że krajobraz, który był na powierzchni, mógł się zmienić na tyle, że jej pamięć co do drogi mogła zawieść.

- Pierdolona Kraina Oz - Sigrun przygryzła filtr papierosa, mrucząc przekleństwa.

Rozmawiała przez pewien czas z Mervinem, głównie po to, żeby rozładować napięcie, które budowało wszystko wokół, włącznie ze stalkerami Ich wiedza dawała sporo do życzenia. Choć dowiedzieli się co nieco o naturze nowej rzeczywistości, to praktycznych uwag co do tego, jak nie dać się zabić, było jak na lekarstwo. Jeśli istniały jakiekolwiek zakłócenia, które ten dziwny gwizdek miał wykrywać, to chciała od nich być jak najdalej.

Rozmawiając z Wilgraines, przypomniała sobie lepsze czasy, o których opowiedziała biologowi, a także każdemu, kto zechciał posłuchać: o czasach sprzed tego całego syfu, kiedy ludzie jeszcze mogli wejść do pubu i uchlać się przyzwoicie i powalić głową w stół, słuchając Motörhead. Dopóki piwo było przednie i dopóki zachrypnięty głos Lemmy’ego brzmiał w wielganych kolumnach, dopóty można było wchłaniać szkocką lub też tanie piwo, wedle gustu i tego, jak bardzo się było spłukanym. Wieczory zazwyczaj kończyły się rzyganiem i zasypianiem z ciężką głową, która wcale nie stawała się lżejsza nad ranem.

Można było też złapać w nieco bardziej szemranych zakamarkach folię z brązowawym proszkiem, razem ze strzykawkami. Łyżeczki i zapalniczkę do gotowania przynosiło się samemu. Heroina jednak była przerywnikiem zdarzającym się co tydzień albo co dwa, głównie z powodu przykrej jakości towaru na ulicach.

Forsę, która szła w sporej części na alkohol i dragi Sigrun zarabiała jako mechanik, który potrafił zrobić wszystko. Mimo młodego wieku dziewczyna potrafiła zawstydzić niejednego starego wygę.

- ...oczywiście, wszystko to poszło się jebać, kiedy mnie wsadzili - zakończyła.

Gwizdek odezwał się akurat w momencie, kiedy skończyła. A potem nadszedł czas horroru.

Sigrun wiedziała, że to było złe. Oczywiście, samo to, że tkwili wewnątrz jakiejś kopuły z dymu, który utworzyły świece, samo w sobie było złe. Procent zła w pomieszczeniu jednak eksplodował poza skalę, kiedy do środka zaczęła sięgać jakaś macka.

Wiedziała, co zrobić. Wystarczyło dać dyla.

- Spierdalamy! - krzyknęła do pozostałych i zaczęła przeciskać się w stronę wyjścia, gdzie zniknęli stalkerzy.

Ostatecznie, nie mogli zostać tutaj wiecznie. Świece dopalały się i zapewne pozostało ich tylko parę godzin. Nie mogli nic zyskać, będąc tutaj, szczególnie, że zasłona wydawała się słabnąć. Plan był zatem prosty: podążać ustalonym szlakiem, do Kennington albo do Elephant, potem na zachód.

Najpierw jednak chciała uciec najdalej stąd. Kiedy gwizdek przestanie świszczeć, wtedy będzie dość daleko.

Rzut: 6