Wojny się nie zmieniają.

W czasach starożytnych cesarz Mariusz kazał swoim żołnierzom taszczyć wojskowy sprzęt na ich własnych grzbietach. Przez wieki żołnierze taszczyli na plecach zasoby wojny, kreślonej ręką strategów i taktyków na ich kolorowych mapach. Jeden ruch ołówka był lekki, ale oznaczał hektolitry potu i gówna wyciskanego z każdego żołnierza wykonującego rozkaz. Logika na wojnie jest pojęciem obcym. Abstrakcyjnym. Jest płynna i dostosowuje się do sytuacji. Dwa brahminy na ponad tuzin ludzi. Kiedy nie będzie już żarcia i wody na grzbietach ludzi, sięgnie się do juków bramina, a potem zje się zwierzęta juczne. Kilkunastu chłopa. Wróć. I dwie kobiety. Tego nie mógł przewidzieć żaden geniusz strategii. Wysyłać kobiety na wojnę. Ale na Mojave panowało równouprawnienie, i wielka mrówa czy szpon śmierci nie miał nic przeciwko przekąszeniu facetki od czasu do czasu zamiast jakiegoś chłopaczka. Co do raidersów, dla nich to byłaby gratka, gdyby choć jedna wpadła im w ręce.
Max nie wiedział, czy ich obecność poprawiała morale. Na pewno przynajmniej dwóch żołnierzy z ich plutonu miało podwójną motywację walcząc z rajdersami i w tym przypadku był w tym pewien sens. Reszta facetów w oddziale najpewniej czyniła wszystko, by się przed kobietami popisać, co było gorsze, choć pewnie też miało swoje plusy. Po prostu do pewnych numerów nie zachęci żołnierza nawet skurwysyńsko twardy dowódca z autorytetem, który mógłby zatrzymać szpona śmierci. Ładne cycki i nieco gorzały zachęcą do wszystkiego.

To oznaczało, że ludzie również się nie zmieniają. Jedynie okładają się coraz to lepszymi pałami. Albo gorszymi.
Mrówki pał nie miały. Miały za to wielkie szczękoczułki, i cielska wielkości sporego psa. Max nie był ułomkiem i bicek miał zacny. Ale nie chciałby siłować się na rękę z którąkolwiek mrówą. Była spora szansa, że wygrają.
Nieco lepiej wyposażeni byli raidersi. Nieco samoróbek, pałki, jakieś żelastwo w łapach. Wyglądali, jakby obrobili jakieś składowisko ze złomem. Albo chociażby spory śmietnik. Zdawało się, że próbowali też wygrać jakieś zawody o to, kto uzbroi się durniej niż reszta. To zabawne, że w świecie w którym zasobów było tak mało, drugi człowiek w pierwszej kolejności próbuje odebrać je innemu człowiekowi. Widać skurwysyństwo jest ponadczasowe. Głupota też.

Sztucer Maxa miał sporo roboty tego dnia. "Szczęściarz" spokojnie zajął bezpieczne stanowisko za kawałkiem sporej skały i mierząc spokojnie, niemal leniwie, strzelał mrówom prosto w ich wielkie łby. Chityna pryskała na boki, kiedy pociski 0,32mm rozbijały pancerz tych zmutowanych zwierząt. Max nie zrozumiał narzekania kamratów na kwaśne mięso mrówek. Proteina to proteina, a mrówki, jak każdy owad świetnie radził sobie z radiacją. Wystarczyło tylko użyć noża a cukier ze sfermentowanego mutowoca zabije każdy smak...

Szakale to zabawni goście. Dostali ładnie po tyłku i wojsko NCR rozproszyło ich po całej okolicy. Zamiast się jakoś zebrać do kupy, ci pobiegli na złomowisko i "dozbroili" się. O ile kątownik oblepiony na jednym końcu smołą i z zatkniętymi trzema tulipanami można byłoby nazwać bronią. Za to głowa tego szakala zniknęła po strzale Maxa, który znów leżąc na szerokiej skale spokojnie wybierał cele i co durniejszych raidersów. Jeden, trzymający coś w rodzaju olejarki a co z daleka wyglądało prawie jak peem zdołał uchylić się w momencie, kiedy Max ściągnął spust i oberwał jedynie w bark. Uderzenie kuli obróciło szakala, posyłając go na ziemię. Broń którą trzymał w ręku uderzyła o jakiś kamień i Max mógłby się założyć z kimkolwiek o dobrą butelkę księżycówki, że słychać było jak się mu ten przedziwny wynalazek rozpada. Głośny, delikatny, zawodny i całkowicie bezużyteczny. "Chyba mamy zwycięzcę" uśmiechnął się lekko pod nosem ładując kolejny nabój do komory i trzaskając ryglem zamka.
Poprawił kolejnym strzałem, z satysfakcją obserwując strugę krwi, miarowo opuszczającej tętnicę, kiedy pocisk z jego sztucera przestrzelił raidersowi gardło. "Jak w ogródku mamuśki. Strzelamy do szakali i pięknie jest" pomyślał i spokojnie repetował broń, szukając celu.
Pajac z kantownikiem i kawałkiem nawiniętego na niego drutu kolczastego. Strzał. Zamek przyjemnie grzechotał, a łuska zadzwoniła o skałę.

Koleś z grabiami do których końca była przymocowana tarcza do krajzegi. Strzał. Zapach balistytu podrażnił lekko nozdrza. Kolejne brzęknięcie łuski.

Facet przeładowujący coś w rodzaju garłacza z rury wydechowej. Strzał.
Upadł płasko niczym worek piasku, rozrzucając szeroko ramiona.

Sylwetka wynurzająca się zza skały. Strzał. Znikła w czerwonej chmurce krwi, która niczym mgiełka jeszcze unosiła się przez chwilę w powietrzu.

Dzikus wywijający nabitą na patyk głową.Strz...
Max w ostatnim momencie puścił język spustu. Przez chwilę tylko patrzył na cieszącego się Utangsilę przez szczerbinkę swojego sztucera. Samoróbki mark pierdylion.

Ogólnie zabawa była przednia, i nawet nie zauważył, jak też oberwał jakimś odłamkiem skalnym. Najpewniej jakiś raiders zdołał strzelić z jakiegoś wynalazku, bo widział ciemną smugę na skale obok siebie. Kilkanaście cali bliżej i miałby przestrzelony kark.

Po prostu przez chwilę stał jak baran, patrząc na cieknącą z ramienia krew. Nie odezwał się, bo to jakoś nie pasowało do sytuacji, kiedy reszta jego towarzyszy mordowała resztę raidersów. Po prostu poczekał do końca walki i pozwolił się spokojnie opatrzyć.

Ferajna sprawiła się całkiem nieźle. Oficer mógłby być z nich nawet dumny. Gdyby tyle nie trzepali ozorami. Plotki miały to do siebie, że z reguły były tylko pieprzeniem bez pokrycia. Oni musieli brnąć przez pustkowie, i najpewniej tak samo Legion musiałby brnąć do nich, gdyby w ogóle wiedzieli, że ich radosna ferajna się do nich zbliża. Ale nie wiedzieli, więc Max gadanie i plotkowanie zostawił innym, samemu piekąc resztę mrówy i podziwiając przepiękny, przedwojenny plakat. Kino samochodowe. Samochody to nawet widział wiele razy. Wszystkie nie działały. Podobno jak strzelali na wojnie atomówkami, całą elektrykę wysmażyły bomby. Pobocza dróg czasami zaścielały brunatne od rdzy wraki samochodów, które jak kiedyś czytał warte były czasem więcej, niż człowiek mógł zarobić przez całe życie. Kino to inna sprawa. W NCR widział nawet działający projektor. Patrząc na stalowy ekran z którego odeszło kilka arkuszy blach, przez co całość sprawiała przygnębiające wrażenie rozkładu, wyobrażał sobie, że ten projektor musiał być kurewsko duży. Pozostawało jedynie zająć się bąblami na nogach na popasie. Przecinana nożem skóra pękała z trzaskiem a ropa wypływała z przekłuwanych bąbli, przynosząc na moment kojącą ulgę. Można by nawet polubić kwaśny smak zmutowanej mrówy, wzbogacony oleistym smakiem księżycówki z mutowoca, wdychając opary z ogniska rozpalonego z kilku sparciałych opon znalezionych na poboczu drogi, i rozkoszując się smrodem niedomytego ciała towarzysza siedzącego po lewej. Za to niebo było przepięknie rozgwieżdżone. Dobra pogoda na oglądanie filmów.

"Chyba pójdę poszukać tego projektora" pomyślał i zebrał graty, kierując się do ruin budynku będącym najpewniej budką operatora tego urządzenia. "Może jeszcze nie wszystko rozkradli"

No pięknie, kurwa, pięknie...
Gdy czarnoskóry podoficer zakończył swój buńczuczny monolog rozkazem “przejścia szybkim tempem na miejsce zbiórki do wymarszu”, czyli mówiąc językiem wojskowym, kazał im wypierdalać za bramę, MJ prawie jęknął. Prawie. Usłyszawszy rozkaz, po prostu go wykonał. Szybko i sprawnie. Wolał nie narażać się tępakowi, którego sierżantem zrobili pewnie dlatego, że najgłośniej darł się na rekrutów. Albo wypił z komendantem. Albo udusił jego psa. Albo zrobił cokolwiek, co w tym popieprzonym wojskowym świecie imponowało tym na górze. W każdym razie pechem szeregowego Martina J. Lucasa było to, że trafił akurat do drużyny dowodzonej przez tą tępą małpę w mundurze. Teraz już zaczynał rozumieć, co Jackson miał na myśli, gdy z niego rechotał. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że nie miał racji.

Drużyna B ruszała na wojnę tak, jak się na nią zebrała - bez fanfar, bez ceremonii, za to wśród chaosu, obezwładniającego upału i przekleństw rzucanych w mowie i w myśli przez chyba wszystkich wokół.

Tuż za dwiema wielkimi figurami Rangersów stojącymi u północnego wylotu przełęczy teren zaczął opadać. Długa nitka międzystanowej piętnastki, usiana na tym odcinku wrakami wszelkiego jeżdżącego żelastwa, które zaskoczył tu wybuch wojny, opadała wraz z terenem w stronę widocznej jak na dłoni, spowitej kurzem niecki suchego jeziora Ivanpah. MJ wiedział, że międzystanówka prowadzi dalej na północ, przechodzi obok Primm, by w końcu zniknąć na przedmieściach Vegas - ponoć jedynego miasta, które jako tako przetrwało Wielką Wojnę. Ale oni nie szli do Vegas. MJ wiedział, że na dole drużyna skręci w prawo, na stanową sto sześćdziesiątkę czwórkę, która szeroką, rozpłaszczoną groblą między dwoma płatami wyjałowionej pustyni prowadzi do Nipton i dalej do Cottonwood Cove. MJ był już na patrolu w okolicach Nipton, więc wiedział również, że okolice jeziora Ivanpah nawiedzane są przez wielkie, zmutowane mrówki. MJ podejrzewał, że mają tam gdzieś coś w rodzaju gniazda. Ponoć Jackson szukał kiedyś jakiegoś łosia... znaczy się ochotnika, aby poszedł tam i sprawdził. Nikt się nie zgłosił. Nie to, żeby ktokolwiek się temu dziwił.



MJ stanął w cieniu przewróconej ciężarówki i podniósł do oczu lornetkę. Rzut oka na północ... wydało mu się, że gdzieś w oddali widział zabudowania Primm, z charakterystyczną pajęczą konstrukcją okalającą sporej wielkości budynek, wyglądający na jakiś hotel czy kasyno. Przeniósł wzrok w prawo, omiatając lornetką nieckę jeziora Ivanpah.
Faktycznie... tam coś chyba się rusza. Trzeba zameldować sierżantowi.
Młody żołnierz puścił się wzdłuż zbocza i dogonił sierżanta. Zarywszy butami w pył pustyni regulaminowe pół kroku po jego prawej, służbiście zasalutował.
- Panie sierżancie, strzelec Lucas melduje posłusznie, że na niecce jeziora Ivanpah coś się rusza. - wskazał dłonią kierunek.
Taylor podniósł na niego ciężkie spojrzenie.
- Sam się kurwa ruszaj, rekrucie! - ryknął na cały tubalny głos. - Co to kurwa jest, wycieczka krajoznawcza? Na szpicę zapieprzaj i ubezpieczaj szyk, a nie kurwa widoki podziwiasz! Jazda!
MJ położył uszy po sobie i jak niepyszny zbiegł zboczem, dołączając do idącego na szpicy Wilsona. Niech go szlag, klął dowódcę drużyny w myślach. Co za buc pieprzony. Zacisk dupy na dziewięć koma siedem. Największa popierdółka, jaka miała nieszczęście nosić mundur podoficera sił zbrojnych NCR.
Taa... NCR, pomyślał Lucas. Chyba "NCSKJR".
Czyli “No Chyba Sobie Kurwa Jaja Robisz”.
MJ znów się zaśmiał. W duchu. Powoli zaczynał być bardzo dobry w śmianiu się w duchu. Może dlatego, że była to jedyna umiejętność pozwalająca mu ze szczętem nie ocipieć.

Dotarłszy do Wilsona, półgłosem zreferował sytuację i opisał reakcję sierżanta. Wilson chyba podzielał jego zdanie - rzucił w stronę Taylora pełne politowania spojrzenie i rozdzielił zadania. On weźmie lewą flankę, a Lucas prawą. Obaj mieli podnieść alarm, jeśli kolumna zostanie zaatakowana z ich kierunku.

* * *

- Zmutowane mrówy na dziewiątej! - krzyk Wilsona przeszedł przez kolumnę jak elektryczny impuls.
No i kurwa nie mówiłem, pomyślał Lucas. Trzeba mnie było słuchać.

MJ przebiegł przez drogę i kucnął obok Wilsona, który już składał się do strzału z Garanda. Lucas również podniósł broń i spojrzał przez celownik. Trzy... nie, dwa żołnierze i grupa robotnic. Czyli większa ekspedycja, pewnie idą po zapasy albo napaść na radskorpiony po drugiej stronie drogi - MJ widział, jak kręciły się wokół rozbitego wojskowego samolotu, którego wrak zagrzebany był w piasku na południe stąd. Cóż, tym razem nigdzie nie pójdą.

Dwa karabiny grzmotnęły niemal jak na komendę. Dwa duże, złowrogo ruszające solidnymi szczękoczułkami owady zachwiały się nagle i opadły na odnóża, jakby odbiły się od bokserskiej taśmy. Jedna próbowała się jeszcze podnieść, ale kolejny, wystrzelony przez któregoś z innych żołnierzy pocisk, rozwalił jej łeb. Robotnice nie miały nawet takich szans - kanonada, jaka się wywiązała, ścięła je z nóg jak podmuch huraganu. Po prostu zniknęły w chmurze pyłu i odłamków chitynowych pancerzy, jaką wzbiły uderzające wszędzie wokół nich pociski.
- Przerwać ogień! - ryknął Taylor nad ich głowami. - Nie strzelać, kurwa!

Karabiny umilkły. Lucas spojrzał na Wilsona porozumiewawczo, po czym wyjął nóż i ruszył w kierunku mrówek. Zanim wrzaski Taylora wypłoszyły go z niecki, zdążył wykroić sobie z nich kilka porcji mięsa i spuścić nieco mrówczego nektaru do jednego z pojemników przy pasku. Miał tylko nadzieję, że drużynowe mięśniaki nie wpadną na pomysł, by mu to podwędzić. Niech tylko któryś tego powącha, to będą przewracać braminy gołymi rękami. Jeśli im pompy nie staną od tego cholerstwa.

***

Kilka godzin później, pod wieczór, sytuacja się powtórzyła - tylko zamiast zmutowanych mrów nadziali się na tych pojaranych Szakali. MJowi było ich niemal szkoda, gdy do nich strzelał. Naćpane głupole. Jakby im się wydawało, że mogą nawiązać równorzędną walkę z oddziałem armii NCR. Nawet tak trzeciorzędnie wyposażonym i wyszkolonym, jak Drużyna B. Problem w tym, że Szakale chyba faktycznie nie myślały. A już na pewno nie zawracały sobie naćpanych łbów takimi taktycznymi pierdołami. Jak ktoś im właził na teren, to po prostu rzucały się na niego. Było to trochę upierdliwe, ale chociaż upraszczało dyplomację... do jednej kwestii: kto ma lepszą broń i lepiej jej używa.

Drużyna B również rzuciła się na nowe zagrożenie z werwą, którą Lucas mógł tylko podziwiać. Większość żołnierzy instynktownie sięgnęła po broń i powitała naćpańców rzęsistą salwą. Key i Utangisila mężnie ruszyli na przeciwników pochowanych między rozpadającymi się ścianami budynków, które niegdyś stały po obu stronach drogi. Ten z kosą na plecach, Lee, dołączył do nich. White coś krzyknął do sierżanta, ale ten oczywiście zmył go warknięciem i spojrzeniem, od którego nawet konserwa ze sztabowca skwaśniałaby i rozsadziła wieko puszki. MJ wykrzywił twarz w grymasie złośliwego uśmiechu. Radź sobie sam, bohaterze, pomyślał.
Moment później śmiał się niemal na głos, gdy zobaczył, jak White sobie poradził. Granat rzucony przez rezolutnego zwiadowcę wypłoszył tych wariatów zza murów. To mu w zupełności wystarczyło. MJ podniósł broń i wziął na cel rosłego typa w resztkach czegoś, co wyglądało na samoróbkę pancerza złożoną z losowych kawałków metalu. Gość najwyraźniej zapomniał o ochronie łba... albo uznał, że nie ma tam czego opancerzać. Pewnie całkiem słusznie. MJ poczekał, aż wykrzywiona morda Szakala znajdzie się na przecięciu nitek celownika. Gnojek akurat podnosił poobijaną dziesiątkę i najwyraźniej szykował się do naszpikowania Keya gradem ołowiu. Nie tym razem, zasrańcu.
Kolba karabinu kopnęła MJa w bark. Twarz Szakala zniknęła w krwawej chmurze, gdy łeb bandyty pękł jak dojrzała tykwa potraktowana bejsbolem.
Booom. Headshot. I leżeć, gnoju jeden.
To była ta lepsza strona wojny.
Zbierając łuski po strzelaninie MJ zastanawiał się tylko nad jednym - jakim cudem granat White’a nie wybuchł. Pewnie facet zapomniał wyciągnąć zawleczki. Dobrze, że tylko zapomniał. Byłoby gorzej, gdyby zamiast tego rzucił zawleczką we wroga, a granatem sobie pod nogi. Nie byłoby co zbierać. MJ znał i taką historię od pewnego sierżanta.

***

W oddali majaczyło już Nipton. MJ już się cieszył na możliwość spędzenia czasu w mieście, ale gdy Taylor ogłosił, że żołnierze nocują poza miastem, na terenie opuszczonego kina samochodowego, młodzieńcowi zrzedła mina. No żeż kurwa. Mało, że dupy nam zmarzną na jakimś wygwizdowie, to jeszcze nie będziemy mogli zabawić się z miejscowymi. Czyli nici z wizyty u Rosie.

Taa... Rosie. MJ pamiętał ją z poprzedniego patrolu, kiedy sierżant Kilburn wspaniałomyślnie pozwolił drużynie zostać w Nipton na noc. Najlepsze cycki i usta po tej stronie przełęczy. MJ zostawił u niej niemal cały żołd, jaki wypłacili mu przed przeniesieniem, plus wszystkie zaskórniaki. Taka była cholera dobra. Nawet ten sztywniak Taylor by się przy niej wyluzował, gdyby mu zagrała na flecie. “Co trzeba zrobić, aby dwóch flecistów zagrało unisono? Zastrzelić jednego.” MJ zaśmiał się w duchu z żartu, jaki usłyszał kiedyś od członków orkiestry wojskowej uświetniającej zaprzysiężenie Aarona Kimballa na prezydenta NCR. Taa... Rosie wyglądała tak, że mogłaby obsłużyć nie dwa, ale nawet trzy flety naraz. I zakład o całe złoto w skarbcu w Redding, że zebrałaby owację na stojąco.

Gdy oddział dotarł na miejsce i rozłożył się pomiędzy wrakami samochodów, ławkami i ruinami tego, co zostało z samochodowego kina, MJ westchnął ciężko i rozejrzał się wokół. Zapowiadała się paskudna noc. A gdy do tego Taylor ogłosił, że żołnierze będą parami pełnić wartę, MJ, zupełnie zrezygnowany, pokręcił tylko głową. Nawet się, kurwa, nie wyśpi. Miał tylko nadzieję, że wartę przyjdzie mu pełnić z kimś normalnym. Dopiero gdy wślizgiwał się do śpiwora, zdał sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczony. Moment później już spał.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=mKltW6Thb24[/MEDIA]

Maszeruj albo zdychaj - prosty wybór jeśli nie dźwigało się na plecach masy sprzętu i nie drałowało przez upalną, płaską patelnię pustyni przez cały boży dzień. Na początku wędrówki, gdy obóz nie zniknął jeszcze za horyzontem, szeregowa Cyrus tryskała entuzjazmem. Wreszcie ruszali! Ukończyli szkolenie i szli ratować świat, zabijać złych ludzi i zbierać profity ku chwale nowej, lepszej Kalifornii… mhm, tak. Oczywiście.

Zapał szybko uleciał, zastąpiony prozą codzienności i rosnącym z każdym krokiem zmęczeniem. Po dwóch godzinach Laura była już cała mokra, bolały ją nogi,lecz wciąż rozglądała się ciekawie po okolicy, przy okazji podpatrując na towarzyszy niedoli… znaczy się resztę oddziału. Za każdym razem kiedy jej wzrok zawędrował do zmutowanego psa albo milczącego afromana, uśmiechała się szeroko jakby właśnie wygrała w pokera. Podziwiała widoki, gotowa do walki, niesienia pomocy czy co tam akurat będzie potrzebne.

Po kolejnych paru godzinach ciągłego marszu miała siłę tylko na to aby ciągnąć się do przodu ze zwieszoną głową i wzrokiem wbitym w popękany asfalt. Nogi paliły ją żywym ogniem, barki piekły otarte przez ramiączka plecaka, ale szła. Musiała iść. Nie było innego wyjścia, lecz nie samo przebieranie kulasami czekało na pustyni, o nie. Wpierw atak przerośniętych insektów, potem oszalałych ludzi… oba te przypadki prócz niebezpieczeństwa zakończenia żywota przynosiły też ulgę - możliwość przystanięcia na trochę, padnięcia płasko na glebę.

Same starcia Lucy zapamiętała bardziej jako widok piachu tuż przed nosem i widoku przeciwników biegnących naprzeciwko lufy. Następnie następowało szarpnięcie odrzutu broni, przeciwnik biegł nadal, a ona klęła, przeładowując broń i jeszcze raz. Chyba nawet udało się jej kogoś zabić, nie mogła mieć pewności, bo strzelali wszyscy. Dobrze, że nikt od nich nie zginął i przede wszystkim, że Key nie oberwał - to dziewczyna sprawdzała za każdym razem, kiedy sierżant zarządzał szybki przegląd oddziału po zakończonej walce.

Widok starego kina samochodowego sprawił, że Cyrus prawie rozpłakała się z radości. Jeszcze godzina i padłaby na piach, wołając żeby ją wreszcie dobili, albo przynajmniej zostawili w spokoju i dali odpocząć, choćby i wiecznie. To, że nie mogli iść do miasta nie za bardzo ją obeszło. Jak po sznurku przetransportowała obolałe ciało pod ceglany murek i tam zrzuciła rzeczy, przygotowując miejsce do spania w trybie ekspresowym.

- Wstawaj, żołnierzu! Twoja kolej na wartę!
MJ zamrugał oczami, próbując cokolwiek zobaczyć. Sytuacji nie ułatwiał fakt, że wokół niego nadal było ciemno. Jednak pochylona nad nim sylwetka kaprala Harrisa była dość dobrze widoczna.
- Wstawaj, Lucas. Bierzesz następną wartę. Do pomocy masz szeregową Cyrus. - Harris zawiesił głos. - Cholerny szczęściarz. Nie wiem, za co sierżant cię tak lubi, ale osobiście wyznaczył was razem. No już, zbieraj dupę z gleby i jazda na posterunek!
MJ wyszczerzył zęby w uśmiechu, zrobił, co mu kazano i sięgnął po broń.
- Taajest, kapralu. Już idę.
Chłopak rozejrzał się. Zaraz, gdzie ona... aaa, tam jest. Podszedł do również zbierającej się na nogi, lekko zaspanej dziewczyny.
- Gotowa? - zapytał.

- Jak powiem że nie będę mogła wrócić w bety? - wspomniana szeregowa wyglądała w tym momencie jak obraz żywego cierpienia i nieszczęścia. Ni to klęczała, ni to kucała na śpiworze, wciąż chyba żywiąc nadzieję że to tylko zły sen i zaraz wróci ponownie do pozycji poziomej, dając odpocząć opuchniętym nogom ze stopami od pięty po czubek dużego palucha pokrytych odciskami.
- Co za syf - westchnęła boleśnie, przecierając odrętwiałą twarz przedramieniem - I jeszcze ten buc… ja pierdolę no… czego on nie rozumie w “jeszcze pięć minut”? Wyrywa człowieka z drzemki jak najbardziej zasłużonej i co? Ciemno jak w dupie i równie barwne perspektywy nas tu czekają… na chuja warty, sam nie mógł stanąć? Ehhh…

Twarz MJa mimowolnie wykrzywiała się w coraz szerszym grymasie uśmiechu, gdy tak słuchał narzekającej koleżanki. Co jak co, ale w cynizmie i podejściu do tej całej armii biła go na głowę.
- Ni grzyba, skarbie - zachichotał. - Takiemu tępemu trepowi nie przetłumaczysz. On jest od rozkazywania, a my od słuchania. - Spoważniał na moment. - Pies go trącał. Może jak położy dupę na twardym, to mu coś wlezie do tych jego workowatych spodni. Jak już mamy tkwić na tym zadupiu jak kołki i gapić się dookoła, to mógłby nam chociaż zapewnić minimum rozrywki. - MJ westchnął przeciągle.
- Pomarzyć zawsze można. Tymczasem trzeba się rozglądać, żeby coś do nas nie podlazło. Na przykład nocni łowcy.

- Biednemu zawsze wiatr w oczy… - szeregowa jęknęła boleśnie, kończąc procedurę wstawania. Przeciągnęła się aż strzeliły kości, potem podrapała się po głowie, wieszając smutny wzrok gdzieś na horyzoncie. To akurat był ten minus wojska którego nie znosiła: wart w nocy. W ogóle wartowanie było do dupy.
- Normalnie za numerki z zabawą w pana i sługę brałam po dwieście kapsli, a tu mnie dymają za darmochę. Tak się stoczyć… i to z własnej, nieprzymuszonej woli - burknęła, zarzucając bluzę od munduru na plecy i po krótkich poszukiwaniach odnalazła też broń, bo co to za warta bez broni? - Z drugiej strony skąd wiesz czy jak coś mu wpełznie w dupsko to bez przyjemności? Nie takie numery odchodziły w kantynie oficerskiej w Camp Golf. Wiesz jak jest… nikt nic nie widział, nikt nic nie wie… a kurwa i tak wiadomo kto z kim i jak. - pokręciła głową - Jak już marzymy to weź mi wymarz butlę dobrej wódki i ze dwie działki psycho, co? Biorę w ciemno…

MJ zarechotał.
- Normalnie powinien się spiknąć z tą ciotą Knightem z zaopatrzenia. - skomentował złośliwym tonem. - Ciekawe zresztą, czy faktycznie nie spotykali się po służbie... i kto tam był “biorcą” w tym układzie. Mnie na szczęście takie imprezy nie bawią. - zamyślił się na chwilę. - A skąd ty właściwie znasz historie z kantyny oficerskiej? - spytał podejrzliwie.
- Wpuszczają tam szeregowych?

Szeregowa Cyrus toczyła się powolnym krokiem, udając przynajmniej powierzchownie że się stara wyglądać profesjonalnie i poważnie. Co parę sekund zerkała na towarzysza, uśmiechając się pod nosem, albo przewracając oczami.
- Gdybym ci powiedziała skąd wiem… musiałabym cię zabić - odpowiedziała śmiertelnie poważnie.

MJ albo nie wyczuł powagi, albo niespecjalnie się tym przejął.
- Spoko... nie chcesz, to nie mów. A co do wódy i prochów... pewnie dałoby radę zrobić, ale pod jednym warunkiem.

- Nie bawię się w wiązanie, ani numerki międzygatunkowe - mruknęła dość ironicznie, rozglądając się po okolicy, ale że w nocy chuja widać, to raczej udawała że dobrze wypełnia obowiązki - I mówiłam, za dyktowanie warunków 200 kapsli. Płatne z góry.

- Najpierw musielibyśmy jakieś znaleźć. Nie sądzę, żeby w tych ruinach było cokolwiek wartego uwagi... jeśli Lucky nie wygrzebał żadnego użytecznego żelastwa z tego tam złomu... to pewnie wszystko, co dało się oderwać od ziemi, już dawno powynosili stąd miejscowi. - MJ urwał. - Byłem raz w Nipton, na patrolu. Poszedłem, bo sierżant Kilburn szukał ochotników, a jest znacznie bardziej w porządku od tego napiętego zwyrola, który nami dowodzi. Nie chciałbym tam mieszkać... ten ich burmistrz w ogóle mi się nie spodobał. Śliski skurwiel... patrzysz na takiego i od razu widać, że za garść kapsli sprzedałby ci własną matkę i dorzucił w gratisie jej byłego męża alkoholika. Może to i dobrze, że Taylor zakazał nam tam chodzić. Choć z drugiej strony... jakbyś chciała wódę i prochy, to tam najszybciej można je znaleźć. - MJ przezornie nie wspomniał dziewczynie o innych atrakcjach Nipton.

- Wiesz jak to jest z chceniem, nie? - dziewczyna westchnęła wyjątkowo ciężko, melancholijnym spojrzeniem przesuwając po okolicy - Chciałoby się wiele rzeczy, o drugiej takiej ilości się gada… nie tu to gdzieś dalej się prochy skołuje. Chyba że chcesz aby potem sierżant zrobił ci wjazd od zaplecza - parsknęła prawie bez złośliwej uciechy, zerkając na strzelca z ukosa - Na tej twardej, niewygodnej i kamienistej ziemi, gdy nikt nie będzie widział, a pustynia pochłonie twój krzyk…

- Ty mnie nie strasz sierżantem - zarechotał MJ. - Lepiej niech on się pilnuje. Nie bez powodu wsadzenie granatu w gacie nazywa się “podmianką z Shady Sands”... a to jakby nie było moje rodzinne okolice. Jak to mawiał mój wujek: krew może być, aby krzyku nie było. I zwykle nie ma... jest tylko “bum” i trochę farby na ścianie czy innej powierzchni. Czysta, fajna robota. A ile przy tym zabawy! - uśmiech chłopaka stał się niemal drapieżny.

- Lubisz się bawić z kolegami, co? Buszować im po spodniach, robić “boom”... smarować farbą w kolorze białej pecyny flegmy - Cyrus potakiwała temu co mówił, dodając własną, wesołą interpretację - I nie straszę, jedynie pokazuję i przestrzegam abyś błędu nie popełnił i nie żałował do końca życia. Plamy na portkach wywabisz, plam na honorze już nie. Nie wiem z czego to gówno robią, ale tak podobno jest. Pewnie chińska tandeta - wzruszyła ramionami - Więc jesteś z Shady Sands, lubiłeś zabawy z wujkiem… co jeszcze ciekawego masz w rękawie?

MJ przestał się uśmiechać. Wydawało się, że jego dłoń, zaciśnięta na rękojeści karabinu, lekko zbielała. Być może było to tylko złudzenie.
- Daruj sobie gadkę o honorze - warknął. - Darcie japy i udawanie ważniaka przed bandą przestraszonych rekrutów jeszcze nikomu honoru nie przyniosło. A na razie ten cały sierżant to największa porażka, jaką miałem nieszczęście oglądać w mundurze tej armii. Nawet instruktorzy w Barstow wyglądają przy nim jak ciepłe miśki. Mam tylko nadzieję, że połowa tych dzieciaków nie będzie jutro albo za parę dni gryzła piachu tylko dlatego, że ten pozer zechce zasłużyć na kolejny awans za zaprowadzenie kolejnej bandy żółtodziobów na rzeź. Nie po to się zaciągnąłem, aby się dać zabić dla czyjejś pieprzonej przyjemności. A już na pewno nie po to, aby jakiś tępy zwyrol wetował sobie na mnie trudne dzieciństwo. Ja przynajmniej miałem rodzinę, która mnie wychowała. - MJ utkwił w Lucy ciężkie spojrzenie. - A skoro już mówimy o rodzinie... to lepiej nie dotykaj tego tematu. Przynajmniej na razie. - zakończył i utkwił wzrok w nieokreślonym punkcie na podświetlonym bladozieloną poświatą widnokręgu.

Gdyby nie fakt, że szeregowa Cyrus wzdychała boleśnie co parę minut, pewnie pokusiłaby się o podobny zabieg, a tak niestety tracił na wyrazistości, więc go sobie darowała. Zamiast tego parsknęła pod nosem, unosząc do kompletu jedną brew.
- Weź zluzuj, znasz typa jeden dzień, no może mniej niż tydzień. Musi drzeć ryja, za to dostaje żołd. Zobaczymy, poczekamy. Nie ma co czarnowidzić, od tego się hemoroidów idzie nabawić, wrzodów żołądka i obstrukcji mentalnej - obcięła MJ’a przeciągłym spojrzeniem od dołu do góry - Ciesz się, że nie byłeś w Camp Golf… o chłopie - westchnęła nostalgicznie - Tam to dopiero byś ocipiał. Zresztą, było i minęło - machnęła ręką.
- Lubię cię, to dam ci całkowicie za darmo i bez haczyków jedną dobrą, przyjacielską radę - zatrzymała spojrzenie na jego oczach, mrużąc własne - Napinka w niczym nie pomaga. Miej wyjebane, a będzie ci dane. Każdy miał jakąś rodzinę, czy coś w te klimaty. Każdy ma swoją historię i wiesz co? - zrobiła chwilę przerwy dla podniesienia napięcia, żeby zakończyć krótkim śmiechem i finalnym podsumowaniem - Pierdol to, żyj dla siebie. Nie dla widm i wspomnień. Amen. Tym razem porada za free, jak mówiłam.

Na twarz MJa wypełzł ten sam wyszczerzony uśmiech, jaki zniknął z jego twarzy chwilę wcześniej. Wydawało się, że chłopak albo odzyskał równowagę, albo przyjął radę towarzyszki za dobrą monetę.
-[i] Wiesz co... - rzekł z namysłem. - Masz rację. Pieprzyć to wszystko. Sierżanta z zaciskiem dupy na dziewięć koma siedem, całą tą pieprzoną wojnę, duchy, wspomnienia i całe to gówno. - westchnął. - Skoro już tu jesteśmy, to po prostu róbmy swoje. Najlepiej jak umiemy. A co życie przyniesie... to się zobaczy. Dobre rzeczy zatrzymamy, resztę gówna wyrzucimy na śmietnik. I tyle. - MJ utkwił w Lucy łobuzerskie spojrzenie.
- Dzięki za dobrą radę, skarbie. Będę pamiętał... i odwdzięczę się przy okazji.

- No brawo, wreszcie gadasz z sensem - szeregowa się rozpogodziła i z tej uciechy klasnęła w ręce - Zasłużyłeś na order z zimnioka. Wystrugam ci go jak jakiegoś znajdę. Ale jak tak już wszystko pieprzysz to Wilsona zostaw, co? Szkoda chłopa… a widziałeś jak się zgrabnie pręży? - pokiwała łbem do własnych przemyśleń - Będzie dobrze. Mamy w końcu Keya, nie? - tutaj westchnęła rzewnie - Trzeba mu skołować porządną szczotkę żeby wyczesywać resztki z futra. Nie może chodzić jak łachmaniarz… o ile podepniemy sierść pod rodzaj ubrania, a więc “łachy”... i nie ma sprawy - trąciła strzelca barkiem - Przyjmuję wyrazy uznania w dobrach luksusowych i kontrabandzie.

MJ zarechotał ponownie.
- Nie bój boja - odparł. - Wilson nie jest w moim typie... choć na polu walki chyba się dogadujemy. Za to Keya możesz sobie czesać do woli... ile dusza zapragnie. A za dobrami luksusowymi proponuję rozejrzeć się na kolejnym postoju. Ponoć w Searchlight mają nieźle zaopatrzony składzik. To co, umowa stoi?

- Skoro nie chcesz Wilsona to ja się nim zaopiekuje. Szkoda żeby taki sam bezpański chodził, głodny i zmarznięty - Cyrus przyjęła do wiadomości zasłyszane informacje, udając że wcale a wcale dobrze się nie bawi.
- Dobra, niech będzie. Przyjmuję ofertę, ale niczego nie będę podpisywać. Musi ci wystarczyć dobre słowo… a jak potem coś pójdzie nie tak powiem, że byłam pijana i na nic się nie zgadzałam.

MJ radośnie skinął głową.
- Spokojnie jak na wojnie. Jak będziemy w Searchlight, spróbuję Ci coś skołować. W razie czego zawsze możesz zełgać dowództwu, że ktoś ci to podrzucił. - zawiesił głos na chwilę. - A co zrobisz z Wilsonem, to już twoja brocha. Tylko postaraj się go zanadto nie nadwyrężyć - wyszczerzył się w złośliwym uśmiechu. - Chłopak celnie strzela, o ile mu ręce nie latają za bardzo. Przyda nam się, ale tylko wtedy, gdy nie będzie miał problemów z koordynacją. Kapewu, dziewczyno?

Tym razem to Cyrus zaśmiała się wesoło, przymykając z radości oczy.
- Łgać? No proszę cię! Jak łapią mnie za rękę zawsze mówię że nie moja i nawet, kurwa, niepodobna - rechotała jeszcze chwilę, czując jak senność powoli odchodzi. Może to wartowanie nie było takie tragiczne?
Zależało na kogo trafiło...

Tej nocy MJ uratował szeregowej Cyrus życie, przynajmniej te psychiczne. Nie miała ani grama wątpliwości co stałoby się, gdyby po morderczym marszu zmuszono ją do wartowania w pojedynkę - pospałaby się prędzej niż później, sierżant znowu by się przypierdolił i na pewno wymyślił coś odpowiednio ciężkiego aby dać popalić mało skoordynowanej służbowo podwładnej, a tak przez parę godzin przerzucała się ona drobnymi uprzejmościami ostrości szpilek i zwykłymi opowieściami dziwnej treści ze strzelcem, aż szczęśliwie ich trud dobiegł końca. Stoczyli się z posterunku, znaczy Lucy się stoczyła, idąc jak po sznurku prosto do śpiwora i padła na niego nie kłopocząc się czymś tak trywialnym jak zdejmowanie butów, czy rozpinanie suwaka. Miała wrażenie, że ledwo ułożyła się na płasko, a już ktoś złośliwy szarpał jej ramieniem.

Prócz perspektywy kolejnego wyczerpującego spaceru po Pustkowiach, wraz z szerokim wachlarzem atrakcji w pakiecie, poranek przyniósł ze sobą też złe wieści. Mieli spiąć się i zagęścić ruchy… jakby nie zapierdalali jak małe motorki przez ostatni dzień! Szeregowa Cyrus zdusiła przekleństwo cisnące się na usta, zamiast tego słuchała, kręcąc się z miską pomiędzy resztą oddziału. Nastroje były fatalne, nie poprawiło ich też wznowienie marszu. Co niektórzy mieli miny, jakby zagrali va banque, stawiając dorobek życia w ruletce i dostali to, co zwykle Laura dostawała w podobnych sytuacjach - czyli złamanego kutasa. Plus szyderczy dżingiel lecący z reżyserki.

Zwieszanie nosa na kwintę nie należało jednak do jej ulubionych zajęć. Zamiast pałować się niechęcią do długiego spaceru i prawdopodobnie jego śmiertelnie poważnego finału, skorzystała z okazji że jeszcze nie pada na ryj zaczynając się rozglądać po najbliższych towarzyszach niedoli. Wszak kto powiedział że dotrą do celu? Bez jaj, zawsze coś mogło ich zeżreć po drodze!

W szyku dostała miejsce koło kolesia z bliznami na gębie. Harrisa, jeśli dobrze pamiętała z odprawy i powitania jeszcze w obozie. Pierwsze minuty przebierania kulasami szeregowa Cyrus zajęła sobie obcinaniem go od góry do dołu i z dołu do góry. Co prawda aby spojrzeć mu w twarz musiała srogo odchylać kark bo był wyższy… ale to akurat nie stanowiło niczego niezwykłego. Pod względem wzrostu Lucy uplasowała się na zaszczytnym drugim miejscu. Od końca. Zaraz za Keyem… o ile akurat nie stał na tylnych łapach.
- Przyznaj się… - zagaiła rozmowę, łypiąc na faceta spode łba i tylko wyszczerz na gębie psuł wrażenie ponurej powagi - Dosypujecie sobie czegoś do porannej lury. Coś podejrzanie świeżo wyglądasz, wypoczęty. Jak ty to robisz? Wyglądasz jakbyś zaraz miał pozować do propagandowego plakatu o dzielnych, walecznych chłopakach z dużymi spluwami. Ogarniasz o czym nawijam, nie? Te świstki co je wszędzie wieszają, laski patrzą i zaczynają przebierać nogami. Niektóre do tego stopnia że same się zaciągają - wzruszyła ramionami - No i następuje ten niezręczny moment, gdy okazuje się że robi się rano, zamiast jajecznicy średnio jadalna breja którą chyba ktoś ze dwa razy już przetrawił. Nogi wchodzą w dupę tak głęboko że pośladami rysuje się po piachu… no ale. - Machnęła ręką dość pogodnie - Przynajmniej jest na co popatrzeć.

Nastała chwila ciszy, podczas której szeregowa Cyrus czuła się obserwowana z rejonów wyższych niż jej zwyczajowa perspektywa.
- Idzie przywyknąć - wreszcie Harris parsknął.

- Tak mówią, do wszystkiego idzie przywyknąć. Do trądu, Dezyderii, długich marszów, głodu, chłodu, upału, czy bycia ghoulem… a właśnie. Miałam taki piękny sen… - Laura westchnęła z nostalgią, spoglądając na spieczony słońcem horyzont i przygryzając wargę. Pokontemplowała uroki okolicy przez krótką chwilę i zaczęła opowieść, zerkając na Harrisa z ukosa.
- Zaczęło się standardowo, szłam sama przez pustynię. Pewnie kojarzysz temat, co nie? Dużo piachu, słońca jeszcze więcej. Żar się leje z nieba a ty masz ochotę wziąć saperkę i wykopać sobie kwaterkę dwa metry na półtora i dwa w głąb… ale toczysz się przez ten cholerny piach bo musisz, a wody jak na złość nie ma. Więc dodatkowo ryj wykręca z pragnienia i zaczynasz się zastanawiać czy przypadkiem doczłapiesz do następnej kupy kamieni, a może jednak nie… normalnie przekaz podprogowy, albo coś podobnego - zaczęła gestykulować żywo, nie przejmując się czy sierżant słyszy. - Szłam tak, noga za nogą, a perspektywy roztaczały się wokoło dość szare i pyliste, gdy nagle za plecami usłyszałam warkot silnika. Po chwili podjechał różowy cadillac z jacuzzi na przyczepie, o chłopie - tym razem westchnęła wyraźnie rozmarzona - Wanna pełna blond kociaków w bikini i z butelkami szampana i wszystkie machały zapraszająco… no nie szło odmówić. Za kierownicą siedział ghoul w białym wdzianku i z włosami prawie tak majestatycznymi jak te Utanga. Prawie - zaznaczyła aby nie było ani grama wątpliwości czyja fryzura wymiata po tej stronie Mojave.
- Powiedział że ma na imię Elvis i jedzie ze swoimi dziewczynami dać koncert na balecie stulecia. Spytał czy nie potrzebuję podwózki. Zrzuciłam łachy, wskoczyłam do wanny i zaraz dał po heblach, a z głośników poleciało “Love me tender”... któraś z lasek wcisnęła mi butelkę, jeszcze inna wyciągnęła piguły i zaraz zaczęła robić z nich nosy… i już miałam dać po zatokach, kiedy kurwa ktoś mnie obudził - rzuciła pełnym żalu i pretensji spojrzeniem w plecy Taylora. Pokręciła głową z ponurą miną - I teraz nie wiem co tam miały, ani gdzie jechaliśmy. Kurwa no… i jak żyć?