13 czerwca, środa, Montpellier, ranek


Salonik przy wyjściu z pokojów państwa Leona i Loretty Sanguine zastawiały stosy waliz i kufrów, między którymi wolno przechadzał się gospodarz próbując ukryć zniecierpliwienie tarmosił gładko wygoloną skórę podbródka i policzków. Kiedy w zamyśleniu potknął się po raz kolejny o jakąś paczkę, zaklął szpetnie, co nie było w jego zwyczaju. Zniecierpliwiony rozkazał lokajowi znieść bagaże na dół i czekać.

- Moja droga jeśli liczysz, że odpłyną beze mnie, to obawiam się Twego rozczarowania. Za to spóźnienie będzie z pewnością źle odebrane.
- Kochany, większym skandalem byłoby gdybyś pojawił się dziś na przystani sam, lub z żoną w nieładzie, mogliby mnie nie rozpoznać i pomyśleć, że prowadzasz się z kobietami lekkich obyczajów.
- Proszę cię kochana, Twoje rzęsy są wystarczająco długie, a cera jasna - próbował ratować sytuację młody szlachcic, spoglądając nerwowo to na zegar w holu, to na żonę korygującą urodę przy lustrze.
- Przyszedłeś późno, potargałeś mi włosy, nie dawałeś zasnąć do rana. Jestem niewyspana i rozczochrana.

Trudno było dyskutować Leonowi z taki argumentami, balansującymi na granicy komplementu i przygany. Piękna Loretta zmiłowała się wreszcie nad mężem i zakończywszy przygotowania oznajmiła gotowość do wyjścia.

- A czy widziałeś może Lancelota? Zniknął wczoraj wieczorem. - zegar wybił jednak kolejna godzinę i poszukiwania kota zostały odłożone.

Kila chwil później szlachcic wraz z małżonkę pośpiesznie kierował się do przystani, poprzedzany hukiem bijących o nierówny bruk metalowych kółek wózków i waliz transportowanych przez służbę. Pochylając się blisko do ucha ciężarnej żony przypominał gdzie pozostały które lekarstwa, środki nasenne, lub przeczyszczające i jak przekonywująco udawać niedyspozycję. Młoda kobieta z uśmiechem potakiwała głową, pozwalając na mistyczną grę cieni, przelewających poranne promienie słońca przez koronkowy parasol, którym chroniła swe nienagannie gładkie i białe oblicze, przyozdobione czernią brwi i rzęs, błękitem oczu i oczywiście kaskadą lśniących włosów, koloru przejrzałych liści dębu. W istocie wiedziała lepiej od męża jak dbać o siebie podczas jego nieobecności, lecz cieszyły ją słowa pełne miłości i troski, które przez kilka następnych miesięcy czytała będzie tylko z listów.

Doszedłszy na przystań Leon nie był zdziwiony, że przybył jako ostatni, uprzejmym ukłonem powitał kuzyna Abdela, a kiedy zobaczył wielki jacht uznał, że przynajmniej nie zabraknie mu miejsca na samotne rozmyślania, nie wdając się w szczegóły, nakazał wnosić na jednostkę swoje bagaże, sam zaś wpatrzył się po wtóry raz w promienne lico Loretty.
- Wiesz kochana, ponoć kiedyś dawno kawalerowie nosili pukiel włosów ukochanej kobiety, by swym zapachem przypominał im o niej gdziekolwiek się znajdą. - uśmiechał się głaszcząc kasztanowe loki. - Wyobraź sobie jak wyglądałby drogi kuzyn, gdyby nosił pukle włosów wszystkich swoich wybranek... Niewątpliwie jak dzikus z Pollen.
- Z Pollen? Dlaczego?
- Ponoć mężczyźni są tam zarośnięci jak niedźwiedzie.
- To obrzydliwe - prychnęła szlachcianka - Pamiętaj byś codziennie się golił, włosy też masz za długie, noszenie szczeciny jest niehigieniczne, spójrz na szpitalników, coś o tym wiedzą.
- Masz rację, jak tylko wrócę oboje zgolimy włosy - a widząc wielkie zdziwione niebieskie oczy żony, dodał - wszystkie! - Delikatnie pogładził ją po najczulszym miejscu i chwilę później pocałunek zespolił ich usta w lubieżnej namiętności.

- Panie, wybacz - sługa uginał się w przepraszających ukłonach - ale nie pozwolono nam wnieść bagaży, szczególnie tego miauczącego.

Oblicze szlachcica w mgnieniu oka zmieniło się z rajskiej sielanki na gromką burzę. Przeprosił żonę, by rozwiązać sprawę z kłopotliwym załadunkiem inwentarza.

Leon zajęty piękną żoną omyłkowo uznał, że wielki jacht przygotowany jest dla wyprawy Abdela, zamierza teraz rozmówić się z krnąbrną załogą. Nie zwrócił jeszcze uwagi, że walizka miauczy, to miało drugorzędne znaczenie, w końcu to jego walizka, więc ma do tego prawo, może Loretta będzie mądrzejsza.

Jeśli na przystani jest też Angeline Lea, również uprzejmie się przywita, może nawet mniej zdawkowo niż z kuzynem. Do tej pory jeszcze chyba nie dowiedział się o jej udziale w wyprawie.

Doki miejskie w Montpellier

Biało-turkusowy pełnomorski jacht wyrastał ponad stojącą opodal na cumach Anabelle. Abdel przeciągnął ożywionym spojrzeniem po pięknych obłych liniach jednostki, zbudowanej gdzieś w północnoafrykańskich stoczniach przez prawdziwego znawcę tematu. Łódź nie miała wiele wspólnego z prefabrykowanymi masowo jednostkami o topornych kształtach i dymiących kominach, emanowała elegancją i oczywistym zbytkiem.

Młody Sanguine nie wątpił, że musiała należeć do wyjątkowo bogatego armatora z Trypolisu, podobnie jak trzy silnie uzbrojone mniejsze motorowe łodzie, wszystkie tych samych rozmiarów co największa we flocie rodziny Anabelle. Afrykańskie statki nie były w Montpellier niczym zaskakującym, chociaż największe z nich zwykły ze względu na płycizny zatrzymywać się raczej w Tulonie. Lecz ten jacht z pewnością nie służył do przewozu towarów ani zwykłych osadników z Afryki emigrujących za ziemią i pracą do Nowego Świata.

Przemierzając żwawym krokiem kamienne nabrzeże, mijając zgromadzonych przy poręczach przystani gapiów i promieniując władczą aurą stosowną do swego szlacheckiego tytułu, Abdel Sanguine podszedł bliżej krawędzi doku. Jeden rzut oka na ustawiony w dole trap wystarczył mu, by zyskać ostatecznie pewność co do wysokiego statusu właściciela jachtu.

Wstępu na jednostkę pilnowała grupa wysokich i silnie zbudowanych mężczyzn, noszących szyte na miarę panterki i piaskowe kamizelki przeciwodłamkowe. Abdel nie wątpił, ze czterej stojący na rufie Anabelle Sangowie dosłownie pożerali wzrokiem matowoczarne szturmowe karabinki przewieszone przez ramiona Afrykanów, ale on sam poświęcił większą uwagę noszonym przez przybyszów maskom. Dzieląc ulice miasta ze stacjonującymi w pałacu konsula harapami, znał takie metalowe maski doskonale z widzenia i niezmiennie podziwiał indywidualny charakter każdej z nich, unikatowej względem pozostałych.

Harapowie, legendarni afrykańscy wojownicy - zdycyplinowana, ale jednocześnie nieludzko dzika armia Trypolisu - podobno nigdy nie zdejmowali tych masek w obecności obcych. Poświęcający swe życie wyłącznie żołnierskiemu rzemiosłu, fanatycznie wyznający kult fizycznej sprawności i siły ducha, nie bez powodu budzili lęk nie tylko wśród innych Afrykanów, ale również białych sojuszników z północy. Barwne opowieści o ich okrucieństwie i pogardzie dla słabości powtarzano bez końca w zadymionych knajpach i przy obozowych ogniskach. Abdel słyszał też pewne fantastycznie brzmiące historie o kodeksie etycznym harapów, traktującym każdy rodzaj wyzwania za uczciwą próbę sił. To dlatego ci dzicy czarnoskórzy polowali na dziki z włóczniami, a nie sztucerami, a kiedy ścigali zbiegłych niewolników, zabijali ich nie ołowiem, a nożami i gołymi rękami. W opinii pragmatycznego dziedzica było to postępowanie na równi fascynujące, co idiotyczne, ale dowodziło niezbicie tego jak niebezpiecznymi ludźmi byli afrykańscy wojownicy.

Ponad muskaną pasmami mgły wodą popłynął piekielny wizg rozjuszonego zwierzęcia. Pierworodny Sanguine wzdrygnął się słysząc ten dźwięk, promieniujący półświadomą złośliwością i ledwie trzymaną na wodzy agresją. Dwaj harapowie szarpnęli za smycze ogromnych pręgowanych hien, odciągnęli na boki próbujące skoczyć sobie do gardeł bestie. Z pysków obu drapieżników popłynął upiorny skowyt zakończony wysokimi nutami równie przerażającego zwierzęcego chichotu.

- Na świętą krew! - wstrząśnięty kakofonią niecodziennych dźwięków Alfred omal nie upuścił przewieszonej przez ramię torby, wlepił szeroko otwarte oczy w pręgowane gibkie kształty rozzłoszczonych hien. Żadna z nich nie nosiła kagańca, prezentując całemu światu najeżone białymi kłami pyski.

- Zadbaj przynajmniej o nędzną namiastkę opanowania, Alfredzie - skarcił swego sługę dziedzic rodu - W twoim wieku nie wypada tak otwarcie okazywać zgrozy. Przynosisz wstyd nie tylko przodkom, ale i potomstwu.

Jeden z Sangów spostrzegł na nabrzeżu postać dziedzica, zeskoczył z pokładu łodzi wspinając się w górę kamiennych schodów. Prawdopodobnie zamierzał się przedstawić, ale zaintrygowany afrykańskimi gośćmi Abdel uciszył go machnięciem ręki i podsunął do ucałowania swój rodowy sygnet.

Wysoki ciemnowłosy oficer o przeciętej blizną twarzy nie okazał wahania, chociaż młody Sanguine mógłby przysiąc, że na ułamek sekundy dostrzegł błysk niechęci w ciemnych oczach żołnierza. To zresztą dlatego Abdel lubił praktykować ów nieco już zapomniany obyczaj. Szlachta mająca za sobą wojskową służbę unikała takich praktyk przez szacunek dla towarzyszy broni, tym bardziej zatem nie lubiący tępych głupich żołdaków dziedzic uwielbiał podobne okazje do utarcia im nosa i pokazania swej przynależnej z tytułu urodzenia wyższości.

- Wiadomo, kto przypłynął? - zapytał przenosząc spojrzenie z powrotem na piękny jacht i strzegących go harapów.

- Nie, wasza miłość - odrzekł noszący na płaszczu insygnia kapitana oficer - Przybyli późnym wieczorem, zeszli dużą grupą na ląd. Słyszałem, że cała delegacja udała się do pałacu konsula.

Abdel pokiwał w zamyśleniu głową, pojmując znienacka ewidentny powód nieobecności ojca w przystani. List skreślony ręką Casimira Lavelle i dostarczony do apartamentu pierworodnego przez lokaja nie zawierał żadnych powodów absencji Emmanuela Geoffroya Sanguine w porcie, a jedynie życzył dziedzicowi rodu powodzenia w jego misji, ale teraz pewne elementy układanki nagle zaczęły pasować do siebie.

To zaś wywołało przelotną złość Abdela, bo młodzieniec wolałby odwołać na nieokreślony czas swój wyjazd po to tylko, by w gronie najznamienitszej szlachty Montpellier bawić się na bizantyjskim bankiecie w pałacu konsula.

Z wolą patriarchy nie mógł jednak w żadnym względzie polemizować.

Z porannych mgieł wyłonił się orszak prowadzony przez Leona Thibauta Sanguine i jego brzemienną żonę, apetyczną w opinii dziedzica nawet w stanie zaawansowanej ciąży. Krewniak powitał pierworodnego uprzejmym kiwnięciem głowy, a potem ku rosnącej uciesze Abdela posłał swych służących na cudzoziemski jacht.

- Czy mam coś uczynić, wasza miłość? - oficer Sangów pojął chyba, że oczywiste nieporozumienie przy zaokrętowaniu może skończyć się poważnymi reperkusjami i zrobił nawet krok w stronę świty Leona. Abdel zatrzymał go stanowczym ruchem ręki i oparty o poręcz nabrzeża jął przyglądać się biegowi wydarzeń.

Niosący walizki lokaje wynalazcy schodzili na przystań w coraz wolniejszym tempie, nie odrywając szeroko otwartych oczu od przyglądających im się przez otwory w maskach harapów. Obie pręgowane bestie natychmiast przestały na siebie warczeć, odwróciły łby w stronę białych intruzów odsłaniając obślinione szczęki.

Ku zrozumiałemu rozczarowaniu Abdela służący Leona nie podjęli wyzwania. Nawet nie próbując przedrzeć się przez harapów i ich czworonożne potwory, zawrócili z połowy drogi, znacznie szybciej wspinając się po schodach w górę niźli wcześniej po nich schodzili.

Nieporozumienie nieporozumieniem, ale myślę, że nawet żyjący z głową w chmurach Leon w ułamku chwili pojmie, że zadarcie z ochroną jachtu nie jest dobrym pomysłem. Harapowie służą wyłącznie swym czarnoskórym patronom, białych Europejczyków traktują z wyniosłą pogardą potrafiącą czasami doprowadzić do szewskiej furii błękitnokrwistych z Montpellier. Prawdę mówiąc, ci niezrównani wojownicy najchętniej widzieliby wszystkich białych w niewolniczych kajdanach, ale pozostają posłuszni wizji sponsorujących ich Neolibijczyków... przynajmniej na razie.

Doki miejskie, Montpellier

Sine oblicze sługi w ułamku sekundy wyostrzyło zmysły Panicza Franków, niechętnie rozdarł pocałunek z ukochaną, pozostawiając w przestrzeni między kochankami lśniącą nitkę śliny. Zaczerpnąwszy siły z oblicza Loretty, Leon przystąpił do służby, orientując się szybko w sytuacji, że skierował sługi do jednostki czarnych. Stłumił cisnący się na twarz uśmiech, zobaczywszy rozbawione oblicze Abdela puścił do niego oko i rugając sługi skierował te na właściwą łudź. Choć wielce go korciło, by odegrać komedie przeprosin, wobec Afrykanów, postanowił zrezygnować z uwagi na obecność ukochanej. Pozwolił sobie jeszcze do niej powrócić i szepnąć do ucha - Wygolimy i natrzemy ochrą i oliwą - odebrał pocałunek i dodał - wynagrodź ich za ten incydent, nagradzane sługi są bardziej lojalne.

- Miauczała - wydusiła tracąc dech Loretta - walizka miauczała, Lancelot, chce płynąć z tobą.

Niezwykle naraz ożywiony umysł Leona skierował jego kroki do właściwego kufra, sługa uchylił wieko, gdzie bojowo zjeżony czaił się Lancelot. Szybkim i zręcznym ruchem szlachcic pochwycił zwierzę i drące pazurami powietrze podał słudze.

- Zaprowadź Lancelota do rezydencji, prędko, nim się potwory z łańcuchów zerwą. - służący przypłacił przypłacił rozpaczliwie wykonywany rozkaz kilkoma czerwonymi szramami.

Jeśli etykieta została naruszona, Leon w wystarczający sposób dokona przeprosin, ale nie wydaje mu się by było to potrzebne. Kot wraca, a Leon z Lorettą udadzą się przywitać Abdela

.

Doki Miejskie Montpellier

Zachowanie Abdela w niczym nie zdradzało niepokoju, zmieszania, czy złości, których to spodziewał się Leon, wręcz przeciwnie z wrodzonym sobie wdziękiem kuzyn kokietował jego żonę. Uchybienia w etykiecie nie przeszkadzały wynalazcy, a komplementy pod adresem ukochanej pochlebiały i jemu, nie mógł jednak uwierzyć w szczerość i bezinteresowność kuzyna.
Cóż takiego chce pod tą komedią ukryć dziedzic? - chodziło po głowie młodemu szlachcicowi. Musiał jednak przyznać, że Abdel grał swą rolę z elegancją i galanterią, dopóki ten nie zapragnął dotykać ciężarnego brzucha Loretty.
To zbyt pospolite, każdy chce dotykać brzucha - pomyślał Leon i doszedł do wniosku, że drogi kuzyn maskuje swym zachowaniem jakieś niepokoje. Co rzecz jasna wzbudziło ten stan i w nim samym.

- Owszem, jeśli Loretta nie odczuje dyskomfortu, zważ że za brzuchem stoi piękna kobieta, w stosownym obuwiu, jak raczyłeś uprzejmie zauważyć.

Gdy już błazeński szamanizm z dotykaniem brzucha dobiegł końca, a bagaże znalazły się na właściwej jednostce. Leon zwróci się do Abdela, jeśli ten oczywiście na to pozwoli.

- Nie widzę czcigodnego wuja i drogiej kuzynki, czyżby spotykali się gdzieś z Afrykanami? Aaaa, a propos Twej siostry, uprosiła mnie wczoraj o poprawę sztucera, wiesz może drogi kuzynie na jaką się wojnę wybiera?

Na starożytną Krew Franków, brzuch Loretty przyćmi za chwilę olbrzymi afrykański statek.

Płyńmy.

Doki miejskie, Montpellier

Nim Bastien zdążył uczynić choćby pierwszy krok w kierunku Anabelle w uliczce portowej prowadzącej do przystani rozległ się głośny stukot końskich kopyt. Najwyraźniej ktoś galopował konno w kierunku przystani. Zatrzymawszy się w miejscu i odwróciszy Langlois ujrzał widok, który na chwilę zmienił ponury grymas jego twarzy w pełen rozbawienia uśmiech. Środkiem wąskiej uliczki galopował cudnej urody kasztan. Dosiadająca go kobieta pokrzykiwała na konia uderzając jego boki skórzanymi oficerkami wystającymi spod długiej czarnej sukni. Towarzyszący jej sługa dosiadał sporo mniejszego podjezdka i widać było, że ledwo trzyma się w siodle usiłując nadążyć za swoją panią.

- Oto nadjeżdża dziedziczka Sanguine - parsknął cicho pod nosem Bastien nie zdążywszy powiedzieć nic więcej bowiem Angeline ściągnęła mocno cugle osadzając konia niemal w miejscu i zgrabnie z niego zeskoczywszy uśmiechnęła się radośnie do stojących na nabrzeżu mężczyzn.

- Mam nadzieję, że się nie spóźniłam - rzuciła z uśmiechem po czym sięgnęła za kulbakę i odwiązując rzemienie wyciągnęła długi przedmiot owinięty skórzanym pokrowcem. Pędzącemu za nią słudze udało się w porę zwolnić i dużo łagodniej zatrzymać wierzchowca tuż obok Angeline, która w tym czasie głaskała delikatnie swojego konia szepcząc mu coś do ucha.

- Odprowadź Brego do domu i oporządź - rzuciła wręczając słudze wodze swojego wierzchowca - Tylko nie dawaj mu od razu pić ! I uważaj na niego bo się z Tobą później policzę !

Odebrawszy od sługi niewielki plecak wojskowego wzoru przerzuciła go sobie przez lewe ramię i oparła na nim długi przedmiot w skórzanym pokrowcu, zupełnie nie przejmując się tym iż wyposażenie to niezupełnie pasowało do jej czarnej sukni i czarnego cylindra. Pogwizdując pod nosem szybkim krokiem wyminęła stojących mężczyzn i ruszyła w stronę zacumowanej łodzi. I właśnie wtedy dostrzegła stojące tuż obok afrykańskie łodzie. Niewiele rzeczy było w stanie zaskoczyć Leę, ale ten widok sprawił, że potknęła się lekko zmyliwszy krok. Obrzuciła błyskawicznym spojrzeniem stojących tuż obok trapu czterech wojowników, potężny jacht oraz towarzyszące im łodzie.

- Hmm... znaczący gość - mruknęła cicho pod nosem ruszając w stronę Anabelle - A tymczasem ojciec chce mnie wydać za jakiegoś śmierdzącego tranem wieśniaka...

Ujrzawszy ją już z daleka jeden z Sangów zeskoczył na nabrzeże i zasalutował dziedziczce wojskowym zwyczajem. Dziewczyna uśmiechnęła się kącikiem ust i przyłożyła do piersi prawą pięść oddając salut. Fakt iż potraktowano ją jak żołnierza Sangów wyraźnie przypadł jej do gustu. Kapitan sięgnął ręką i odebrał od dziewczyny jej wojskowy plecak. Znając doskonale ją i zwyczaje Sangów nie zaproponował nawet, że odbierze długi pakunek. Swoją broń Sangowie nosili samodzielnie.

- Witam na pokładzie pani - powiedział kapitan i wskazał ręką na jacht - Pani kajuta czeka na panią.

- Dziękuję kapitanie - rzuciła już z wyraźnym uśmiechem na twarzy Angeline i minąwszy Sanga ruszyła po trapie na pokład łodzi.

Nie spóźniłam się?

Doki miejskie, Montpellier

Zjawienie się dziedziczki oznaczało, że to koniec przedłużających się pożegnań, co zdecydowanie ulżyło wynalazcy. Miło było ściskać żonę i szczerze żałował, że nie będzie go przy porodzie pierwszego dziecka, ale skoro miał wyruszyć w podróż wolałby, by już się zaczęła, nie znosił takiego zawieszenia miedzy namiętnością, a powinnością. Przyjazd kuzynki choć efektowny, nie zaskoczył Leona, zaś zaskoczył jego żonę.

- Ona płynie z wami, nic nie mówiłeś. - Loretta szepnęła Leonowi do ucha, po czym utkwiła w mężu wzrok pełen wyrzutu i nieskutecznie tajonych obaw, podsycanych, przypuszczał wynalazca przez wypowiedziane wczoraj przez niego słowa. Próbował zaraz uspokoić ukochaną.
- Kochana, to kuzynka. - nie przekonywało to Loretty w widoczny sposób.
- Nasze babki też były siostrami - odparła i niewiele mógł na to odpowiedzieć Leon. Na szczęście czas było odpływać, Angeline Lea wsiadała na motorową łódź, żołnierze pozdrawiali ja na modłę Sangów, ona zaś swym zwyczajem nie wypuszczała z rąk ukrytego w pokrowcu karabinu. Wynalazca raz jeszcze odwrócił się do żony, zwilżyli usta ostatnim pocałunkiem, obiecał pisać, choć zastanawiał się czy któryś z tych listów dojdzie. Loretta przywołała sługę, z przyniesionego tłumoczka wydobyła długi ciepły wełniany szal, którym troskliwie owinęła szyję mężczyzny.
- Będziecie jechać przez góry, tam jest zimno i wieje - reszty nie mogła powiedzieć, bo łzy które wstrzymała by nie zalały jej twarzy zdusiły słowa w gardle.

Leon wszedł wreszcie na motorową łódź, pozwolił przywitać się rodzeństwu i dopiero podszedł do Angeline Lei. Ukłonił się nieporadnie, zbyt sztywno.

- Cieszę się, że zaszczycasz nas swym towarzystwem i dziękuję za te kilka dodatkowych chwil, które pozostawiłaś nam z Lorettą na przystani.

Gdy formalności zostały dopełnione, motory ruszyły i łódź odbiła od przystani, wiatr porwał białą chusteczkę, którą Loretta żegnała męża. Wynalazca usadowił się wygodnie na pokładzie, wyjął szkicownik, na wpół słuchając i obserwując członków ekspedycji i marynarzy, utrwalał węglem na białej kartce potężną jednostkę Afrykanów, ich wojowników w maskach, potwory na łańcuchach, łzy w kącikach oczu żony, pracujących marynarzy, nawet skupionego w samotności człowieka wyglądającego na tropiciela.

Pokład Anabelle, delta Rhone

Łódź wypłynęła z przystani szlacheckich rodów statecznym tempem, sunąc pomiędzy pasmami rzednącej porannej mgły. Kiedy jednak znalazła się na wodach głównego portowego basenu, stojący w kokpicie kapitan pchnął przepustnicę i motor jednostki zagrał dużo wyższą nutą. Siedzący w trójkę na dziobie zwiadowcy ekspedycji musieli się szybko złapać za relingi, by nie spaść do wody, kiedy przednia część łodzi uniosła się w górę.

Mijając łagodnymi łukami inne jednostki Anabelle przesunęła się wzdłuż południowej części portu. Oczom jej pasażerów ukazały się niewielkie wzgórza ponad dokami, przykuwające uwagę wielobarwnymi plamami kupieckich namiotów. Było to słynne poza Montpellier wielkie targowisko, na którym Afrykanie sprzedawali pożądane w południowej Europie towary ze swoich ojczystych krain: sól, kakao, kawę i czerwony pieprz, egzotyczne zwierzęta i drogie tkaniny. Sami kupowali w ogromnych ilościach owoce ciężkiej pracy Franków: ryby, węże, mięczaki, mięso ptaków. Nieprzebrane bogactwo delty Rhone czyniło z tego regionu prawdziwy spichlerz dla Tulonu, Perpignanu i Tuluzy, a rodzący się z kupiecką smykałką Neolibijczycy w pełni z rzeczonego bogactwa korzystali.

Anabelle przyśpieszyła jeszcze bardziej i stojąca na dachu kokpitu Angeline Léa poczuła jak pęd powietrza zaczyna rozwiewać jej włosy. Stojący przy zatankowanym miotaczu ognia Sang starał się nie gapić na dziedziczkę Sanguine zbyt natrętnie, ale kobieta czuła na sobie jego dyskretne spojrzenia. Mężczyzna był jednym z trzech sierżantów oddelegowanych pod rozkazy kapitana Perraulta, ciemnowłosego oficera o naznaczonej długą blizną twarzy. Szlachcianka nie wątpiła w kompetencje całej czwórki, ale świadoma rozlicznych zagrożeń czyhających w rozlewiskach Rhone nie zamierzała się zdawać wyłącznie na ich opiekę.

Łódź wypłynęła w końcu z portu, pozostawiając za sobą spieniony kilwater pomknęła na południe skacząc zwinnie po niewielkich falach dorzecza. Angeline Léa przeciągnęła wzrokiem po idących w górę delty dwóch starych parowych towarowcach. Powiewały na nich bandery Perpignanu, co oznaczało, że statki przybywały do Montpellier po nowe dostawy żywności dla ludu Bordenoir. A każda kolejna jednostka cumująca w porcie oznaczała napływ dalszej gotówki do kufrów inkasujących celne opłaty Sanglierów. Angeline Léa nie mogła nie dostrzegać ogromnej mądrości ukrytej w poczynaniach jej odległych przodków, kiedy przyszło im stanąć twarzą w twarz z pierwszymi przybyłymi do Franki czarnoskórymi kolonizatorami.

Sanglierowie mogli wówczas próbować stawiać opór, mogli krzyżować szyki intruzom i szkodzić im na wszelkie sposoby, ale w oporze takim nie byłoby najmniejszego sensu. Opór oznaczałby jedynie utratę wpływów i majątków. Władcy Montpellier uczynili zatem coś innego: powitali Afrykanów niczym serdecznych przyjaciół, pozwolili im osiąść w mieście i rozbudować port na własny koszt do rozmiarów dużej bazy zaopatrzeniowej. W zamian zyskali od czarnoskórych sojuszników prawa do ściągania opłat celnych i portowych, a także zgodę na utrzymanie dotychczasowego statusu frankańskiej szlachty.

To dzięki tym traktatom i tym źródłom dochodów siedemnaście starych dumnych rodów mogło pracować nad wielkim planem przywrócenia w całej France monarchii.

Motorowa łódź mknęła środkiem wielkiej rzecznej odnogi, zamkniętej z obu stron ścianami gęstej nadrzecznej roślinności. Wszędzie dostrzec można było stada ptaków, od rozkrzyczanych białopiórych mew poprzez kolorowe kaczki aż po majestatyczne w swym locie czaple. Stojąca na szczycie kokpitu dziedziczka widziała też wszędzie kołyszące się na falach rybackie łodzie, na sąsiadujące z Montpellier niewielkie sadyby poławiaczy małży i krabów, wioski łowców węży.

Układ miejsc na pokładzie. Kapitan łodzi w kokpicie razem z Abdelem i Leonem, są tam wygodne sofy dla właścicieli i nawet mały barek. Angeline na dachu kokpitu z jednym Sangiem, trzej pozostali na rufie. Bastien i bracia Grimm na dziobie. Dwaj mechanicy pod pokładem łodzi. Rozpoczęła się podróż przez dorzecze.

* * *

Po upływie dwóch godzin odnogi Rhone uległy znacznemu rozszerzeniu, chociaż oczom pasażerów wciąż jeszcze nie ukazało się Morze Śródziemne. Coraz więcej porośniętych zielonym gąszczem wysp ograniczało pole widzenia, więc prowadzący łódź szyper starał się płynąć środkiem nurtu. Kilkakrotnie musiał ustąpić miejsca dużo głębiej zanurzonym statkom towarowym płynącym w górę delty ku Montpellier, za każdym razem zachowując w manewrach ostrożność zrodzoną z szacunku wobec znamienitych pasażerów.

Słońce podniosło się wyżej. Letni skwar zaczął powoli dawać się we znaki, chociaż Anabelle płynęła dostatecznie szybko, by pęd powietrza nadal przynosił ludziom na pokładzie pewne wytchnienie. Sytuacja ta uległa zmianie w trzeciej godzinie podróży, kiedy szyper odbił z ciągnącego się prosto na południe nurtu w węższe odnogi rozlewisk, zmierzając najkrótszą drogą ku portowi w Tulonie. Anabelle zwolniła zauważalnie, zaczęła sunąć bardziej statecznym tempem przez zielonkawe wody delty.

Kapitan Perrault przywołał do siebie trzech podkomendnych, nakazał im trzymać broń pod ręką. Chociaż nic nie wskazywało na bezpośrednie zagrożenie zdrowia i życia dziedzica Sanguine, w rozlewiskach Rhone zdarzały się napaści na podróżnych, przeprowadzane przez bezwzględnych rabusiów upłynniających później swe łupy w tętniącym życiem Tulonie.

Przezorność oficera szybko zyskała potwierdzenie. Jean-Pierre Grimm pierwszy zauważył kilka ludzkich sylwetek stojących na odległym o dwieście metrów brzegu jednej z wysp, wpatrzonych w bezruchu w wodę kanału.

Sześć albo siedem osób, chociaż z powodu odległości nie widzicie szczegółów. Zachowują się bardzo spokojnie, po prostu Was obserwują. Jakieś deklaracje?