5-8 marca 2050, obroniona reduta Hectora

Ucięty niczym nożem dźwięk silnika, urwany w połowie mechanicznego taktu. Nie wiedzieć czemu to właśnie to wywarło na Hectorze najbardziej wstrząsające wrażenie, a nie zmasakrowany trup człowieka, któremu Latynos odebrał chwilę wcześniej życie. Jakby podświadomie Nowojorczyk uznał, że to ten bodziec miał dla niego największe znaczenie, chociaż monter wciąż nie wiedział jak winien był takie zjawisko zinterpretować.

Zabrzmiało to tak jakby oddalający się pojazd opuścił w ułamku chwili nierealną bańkę zamykającą w swoim wnętrzu Caligine i jego bezpośrednie sąsiedztwo. Obracając w dłoniach zapomnianego znienacka Colta, Garcia wytężył z całej siły słuch zastanawiając się, czy aby nie usłyszy za moment dźwięku motocykla przybliżającego się ponownie do osady. Czy to możliwe... czy anomalia odpowiedzialna za dotychczasowe uwięzienie Nowojorczyka w miasteczku utraciła swą integralność i umożliwiła zbiegowi wydostanie się z potrzasku?

Na myśl o takim obrocie spraw Hector poczuł gęsią skórkę. Podniósł się z kolan stając nad trupem bikersa, pokręcił głową w różne strony czując jak mocno jest zdezorientowany i zbity z tropu. W głębi serca najchętniej zlazłby z dachu i pobiegł w stronę motocykli należących do zabitych facetów, ale złe przeczucie nie pozwalało mu zapomnieć o tym, że w pobliżu wciąż mógł się ukrywać jeszcze jeden skurczybyk z tej paczki. Dwóch zginęło od kul, ale ilu tak naprawdę wyjechało z Caligine?

Jeden czy dwóch? I jeśli tylko jeden, gdzie czaił się ten drugi?

Hector będzie chciał pozbierać broń – tylko broń – po czym zejdzie przez właz w dachu na piętro domu, który obrał sobie wcześniej za kryjówkę. Cały czas oczy dookoła głowy oraz bacznie nadstawione uszy. Najpierw spenetruje piętro, potem parter. Potem przyczai się na chwilę nasłuchując, czy anonimowa strzelanina już dobiegła końca.

5-8 marca 2050, ulice Caligine

Chociaż Hector nie miał jeszcze całkowitej pewności, wiele wskazywało na to, że albo obaj pozostali bikersi czmychnęli z Caligine na jednym motorze albo jeden z nich dostał w międzyczasie kulkę od jakiegoś uczynnego lokalsa i dogorywał w niedalekim pobliżu domu.

Ciężar zgromadzonego w ostatnich godzinach arsenału zaczynał Latynosowi prawdziwie doskwierać. Monter nie chciał zostawiać żadnej broni na dachu, aby przypadkiem nie wpadła ona w ręce myszkującego w okolicy motocyklisty, ale teraz – przyczajony na parterze znajomego domu – Garcia ściągnął z pleców przewieszonego przez nie Springfielda. Zastanowiwszy się chwilę schował karabin oraz obydwa rewolwery w zapleśniałej skrytce pod schodami, zatrzymał sobie jedynie samopowtarzalnego kałasznikowa oraz wciśniętego w olstro po rewolwerze Colta. Pomagając sobie nożykiem oddarł rękaw koszuli i obwiązał ciasno obolałą głowę, w duchu pomstując na całkowity brak leków przeciwbólowych.

A potem wychynął pomiędzy mleczne opary mgły starając się robić jak najmniej hałasu. Zamierzał przeczesać okolicę swojego samochodu, ale nie chciał podchodzić do Silverado najkrótszą możliwą drogą, wolał okrążyć wóz szerokim łukiem i zajść doń od tyłu na wypadek, gdyby jednak któryś z motocyklistów wciąż się tam chytrze ukrywał.

Nieco rozkojarzony bólem, dzielił swoją uwagę pomiędzy mgliste otoczenie oraz myśli tyczące się sposobu, w jaki z Caligine zniknął motocykl zbiega. Ta nagła cisza, niczym ucięta nożem... to nie dawało Hectorowi spokoju. Nowojorczyk nie miał najmniejszego pojęcia, w jaki sposób funkcjonowała nieracjonalna pułapka, do której trafił, ale jakieś przeczucie mówiło mu, że zbiegły bikers znalazł sposób na wyrwanie się z potrzasku.

Zupełnie jakby wyjechał w ułamku sekundy poza umowną granicę zamkniętej sfery, w której nie funkcjonowały podstawowe prawa czasoprzestrzeni.

Plan jest następujący: najpierw zwiad przy Silverado, potem szabrowanie trupa gościa zastrzelonego na samym początku, potem poszukiwania pozostałych motocykli i przegląd zawartości ich sakw. Oczywiście oczy i uszy dookoła głowy! Mam nadzieję, że mgła mi w tym pomoże.

5-8 marca 2050, nowa twierdza Hectora

Kurwa mać! Garcia dosłownie wyłaził ze skóry, żeby nie dać się ponownie zaskoczyć, a mimo to gość na dachu omal go nie kropnął! Jak on tam wlazł i kiedy? Pierdolony opos! I cholernie zdeterminowany. Właśnie ta determinacja najbardziej przerażała Hectora, bo Nowojorczyk nie wyobrażał sobie, aby samemu w identycznym położeniu tak zawzięcie przeć do konfrontacji zamiast zwyczajnie wziąć nogi za pasy.

Latynos przycisnął się bokiem do pokrytej strzępami wyblakłej tapety ściany, ścisnął mocniej w dłoni kałasznikowa nadstawiając jednocześnie ucha. Chociaż liczył się z taką ewentualnością, w głębi ducha miał nadzieję, że z Caligine uciekli obaj ocaleli gangerzy, a nie tylko jeden. Chociaż z drugiej strony, to otwierało Nowojorczykowi inną furtkę.

- Tyler! Ostatni jest na dachu przy mojej chacie! Otoczcie go, ale nie strzelajcie! Chcę z nim pogadać!

Monter wykrzyczał swe rozkazy w mglistą pustkę na zewnątrz domu starając się brzmieć tak pewnie i zdecydowanie jak to tylko było możliwe. Wciąż nie wiedział, co było powodem niedawnej strzelaniny, wskutek której zrejterował bikers ukrywający się dotąd za Silverado – mógł tylko obstawiać, że to niektórzy z lokalsów wzięli stronę Latynosa, ale pewności oczywiście nie miał.

- Te, koleś! – krzyknął ponownie Garcia, tym razem kierując słowa do przyczajonego na dachu napastnika – Sprawy się trochę spierdoliły, co?! Nie mogliście zwyczajnie odpuścić?! Na dodatek twój kumpel cię wystawił i zwiał! Nie zazdroszczę! I co teraz, chcesz tam zdechnąć czy spróbujemy to jakoś odkręcić? Jak się nazywasz?

Hector wciąż nie może oprzeć się ciekawości co do intencji i zamiarów przybyszów – przed wszystkim ich związków z trupem znalezionym na stacji benzynowej. Latynos liczy na to, że gość na górze zechce złapać chwilę oddechu i da się wciągnąć w rozmowę. Jeśli faktycznie się uda, to dorzucę w następnym poście kilka pytań do delikwenta.

5-8 marca 2050, nowa pozycja Hectora

Chociaż obecna sytuacja Garcii była nie do pozazdroszczenia, Nowojorczyk zaczął się powoli uspokajać. Wbrew pozorom pułapka piętrowego domu wcale nie była tak uciążliwa. To gość na dachu był obcym intruzem, monter znajdował się właściwie na swoim, w czterech ścianach domostwa, którego rozkład znał przynajmniej pobieżnie. Owszem, wciąż było mu zimno, ale nie aż tak bardzo jak na dachu, gdzie teraz marznął dla odmiany irokez. Co więcej, istniały jedynie dwa punkty dojścia do Hectora, gdyby tamten zdecydował się na dalszą bezsensowną konfrontację i odpowiednio usytuowany, Latynos spokojnie mógł podjąć walkę na przeczekanie.

Zmieniając kałasznikowa na znacznie poręczniejszego w ciasnocie budynku colta, Garcia zawrócił ostrożnie po schodach w ich górę, zdecydowany usiąść na piętrze w rogu korytarza w taki sposób, by móc jednocześnie obserwować i właz w dachu i same schody.

Zamierzał tkwić na tej pozycji albo do następnego ruchu irokeza albo do nadejścia nocy i pozornie nieuchronnego resetu czasoprzestrzeni. Na myśl o tym ostatnim wariancie znów rozbolała go głowa, bynajmniej nie z powodu rany, która częściowo skryła się już po skorupą zakrzepłej krwi. Zamknięty w jakiejś horrendalnej pętli, Nowojorczyk wciąż nie zbliżył się nawet o krok do rozwiązania upiornej zagadki Caligine.

Jak powyżej – Hector zdecyduje się na przeczekanie. Mówiąc szczerze, nie widzę obecnie żadnej innej sensownej taktyki, zwłaszcza że dzięki łąsce Matki Boskiej już udało mi się raz oszukać śmierć, lepiej nie robić tego ponownie. Garcia spróbuje wspiąć się dyskretnie po schodach, a potem usiąść plecami do ściany korytarza tak, by mieć jak najlepsze pole widzenia na właz i schody. I tak tam sobie pozostanie aż do potencjalnego zwrotu w sytuacji taktycznej.

5-8 marca 2050, nowa kryjówka Hectora

Usadowiony u szczytu schodów na piętrze budynku, monter położył uzbrojoną w colta rękę na prawym udzie i zaczął się wsłuchiwać w dobiegające doń sporadyczne dźwięki. Nic nie wskazywalo na to, aby irokez próbował podejść Latynosa właśnie w tym momencie, ale wrodzona ostrożność nie pozwalała Garcii na poluzowanie czujności. Dzwonienie w czaszce już mu przestało dokuczać, w zamian jednak przybierał na sile ból rany, którego nie tłumiła już adrenalina. Chcąc zająć czymś swe rozbiegane myśli, Hector zaczął porządkować w głowie ostatnie wydarzenia doszukując się w nich jakiegoś śladu sensu i logiki.

Matryca resetującego się w niewytłumaczalny sposób dnia wzbogacała się o coraz więcej nowych zmiennych. Nowojorczyk przestał w pewnym momencie szukać uzasadniania dla istnienia jej samej, świadomy widać tego, że drążenie tematu doprowadzi go jedynie do postradania zmysłów. W zamian zaczął rozkładać na części informacje, które zdobył do tej pory. Po pierwsze, mieszkańcy Caligine nie mieli świadomości upływu czasu, wskazywała na to podawana przez nich błędna data. I to jak dalece błędna! Czy to mogło oznaczać, że ta anomalia trwała od blisko dwudziestu lat? Hector oblał się zimnym potem na samą myśl o takim scenariuszu. Czy Grzyby były jej integralnym elementem? Czy też może jedną z wielu losowo dobieranych zmiennych, w pulę których wchodzili też motocykliści? Cholerny pech, że gość na dachu nie chciał skorzystać z okazji do zamienienia choćby słowa z Garcią!

Jaki czynnik mógł powodować pojawienie się danego elementu? Coraz bardziej sfrustrowany Hector nie potrafił się wyzbyć wrażenia, że cały czas dotyka rozwiązania tej groteskowej zagadki, że ślizga się po tafli cienkiego lodu dostrzegając pod swoimi stopami ukrytą w dole tajemnicę. A jednak przez cały czas coś mu uciekało, jakaś brakująca informacja nie pozwalała ujrzeć całego obrazu. Już był pewien, że pułapka w Caligine zamyka swe ofiary bezpowrotnie, a tymczasem zbiegły motocyklista najwyraźniej zdołał się przebić przez jej sferę. Jakim cudem?

Wiedząc to wszystko, jaką taktykę winien był obrać następnego dnia? Wciąż bacznie nadstawiając uszu, oblał się znowu zimnym potem uświadamiając sobie, o czym właśnie pomyślał – jak powinien był zachować się kolejnego dnia! Przerażające bylo to jak szybko jego psychika zaakceptowała niezrozumiałe zjawisko i przeszła nad nim do normalności! To było chore!

A zarazem pragmatyczne. Co mógł zrobić następnego dnia uzbrojony w całą tę wiedzę? Udobruchać Jackie i skoczyć na stację po dobytek motocyklisty, to pewne. Potem może sterroryzować bronią Tylera i zmusić go do wspólnego marszu poza Caligine, aby udowodnić lokalsowi istnienie fenomenu, o którym nikt w osadzie nie ma pojęcia? Albo zajrzeć w jeszcze jedno miejsce, którego Hector dotąd nie spenetrował: złomowisko? Faktycznie, tam przebywał ktoś, kogo Nowojorczyk jak dotąd nie poznał, a kto mógłby być źródłem dodatkowych informacji...

W głowie montera pojawiła się znienacka jeszcze jedna myśl, początkowo uporczywie ignorowana, ciągle jednak przybierająca na intensywności. A gdyby... gdyby zabił następnego poranka Jackie? Czy kolejnego dnia wciąż byłaby ona w Caligine, cała i zdrowa? Taki eksperyment, jakkolwiek nieludzki by się wydawał, mógłby dać Hectorowi odpowiedź na inne pytanie - czy on sam mógł bezkarnie zginąć w tej makabrycznej symulacji jednego dnia z życia Caligine, aby się odrodzić bez szwanku następnego poranka?

Porażony dreszczem trwogi, Latynos przeżegnał się pośpiesznie wolną ręką, a potem zaczął nasłuchiwać ze zdwojoną intensywnością.

5-8 marca 2050, piętro kryjówki Hectora

Mając zbyt dużo czasu na zbędne przemyślenia Garcia zaczął samego siebie wpędzać sukcesywnie w szaleństwo. W jego głowie jedne irracjonalne podejrzenia natychmiast zastępowane były innymi, jeszcze mniej prawdopodobnymi... lecz czym właściwie było w obecnej sytuacji prawdopodobieństwo, czym była zwyczajna logika? W takiej sytuacji, w obliczu powtarzalnej sekwencji tego samego poranka, Nowojorczyk gotów był zacząć wierzyć nawet w koncept mówiący, że to jego rzekome życie w Zgniłym Jabłku było wymysłem chorej wyobraźni, a on sam tkwił zawieszony w sennym koszmarze podtrzymywanym przez jakieś farmaceutyki...

Nie, do kurwy nędzy! Rosa Sanches nie była pustym wymysłem, ona istniała! Ona i jej hałaśliwa rodzina; jej ojciec, który zmusił Hectora do wyjazdu w poszukiwaniu bogactwa godnego narzeczonej; jej skorzy do bitki i wypitki bracia. Wszyscy oni istnieli tak samo jak dom Hectora w Nowym Jorku, jak jego składany przez kilka lat z części Silverado. I jak zniszczone pustkowia, które monter pokonał w drodze do Caligine.

To nie z jego umysłem było coś nie tak, tylko z tym przeklętym miejscem. Jakieś przeczucie kazało mu wierzyć, że opuszczający miasteczko motocykl wyrwał się z pułapki, w nieznany jeszcze sposób wydostał się poza sztuczną bańkę Caligine. Ktoś musiał znać rozwiązanie tej cholernej zagadki!

Motocyklista. Hector podniósł głowę dźgnięty szpilą ogromnej determinacji. Ci bikersi mogli rzucić pewne światło na dylemat Nowojorczyka udzielając mu jednej konkretnej informacji.

Była nią data. Data aktualna w ich mniemaniu. Jeśli któryś zmuszony do odpowiedzi rzuciłby Garcii lata trzydzieste, oznaczałoby to ewidentnie to, że należeli do koszmarnej symulacji podobnie jak cała reszta miejscowych marionetek. Lecz jeśli bikers upierałby się, że oto właśnie zaczęły się lata pięćdziesiąte, dałby monterowi dowód na to, że podobnie jak on sam gangerzy znaleźli się w Caligine wskutek działania mechanizmu szwankującej czasoprzestrzeni. A to rozwiałoby jego coraz większe wątpliwości co do swojego stanu zdrowia psychicznego!

Oblizując spierzchnięte usta Garcia podniósł się bezszelestnie z kucek i zaczął schodzić na parter budynku dając starannie baczenie, gdzie stawia stopy, by nie poślizgnąć się na mokrych kartonach.

Musiał za wszelką cenę dopaść tego skurwysyna.

Jak w fabularce, Hector owładnięty jest żądzą zadania tego konkretnego pytania – jaki mamy teraz rok? Będzie chciał wyślizgnąć się z budynku, czmychnąć na przeciwną stronę ulicy i dotrzeć do miejsca, w którym bikersi porzucili swe motocykle. Zakłada, że gość prędzej czy później tam zawróci. Lecz uwaga, wykona ten plan jedynie wtedy, gdy uzna, że mgła jest dość gęsta, by zamaskować jego poczynania.

Poproszę MG o objaśnienie w tym temacie, na ten czas Hector przyczai się przy futrynie drzwi wyjściowych na parterze.