Nadświat, gdzieś w górach

Świrek starał się nie pokazywać jak ciężkim doświadczeniem jest przemarsz przez teren. Nie pomagał fakt, że wszyscy za wyjątkiem niego radzili sobie doskonale, jakby urodzili się na powierzchni. Potykając się i ślizgając, cały czas zdezorientowany tak ogromną przestrzenią, ciągnął się na końcu grupy, raz po raz podbiegając zrywami by nadążyć. Nic tak jak ta sytuacja nie udowadniała jak jest całkowicie nieprzygotowany do tego zadania, lub nawet życia jako takiego.

Sam chłopak jednak był na tyle zdeterminowany, że wszystkie bolesne wygięcia kostki, upadki, czy nawet rozcięcie sobie dłoni na ostrym kamieniu, były przytłumione. Nowość i niesamowitość świata poza Enklawą wynagradzała wszelkie jego trudy, a postanowienie spełnienia swojego obowiązku wobec jego społeczności pchało go do przodu. Wiara wszystkich, którzy na nich spoglądali wtedy przy wyjściu, nawet Trzyłapki, wydawała się być niemalże fizycznymi dłońmi pchającymi go do przodu.

Jezioro, gdzieś w górach

Jezioro zaparło wszystkim dech w piersiach, ponieważ wybrana przez Cichego na punkt obserwacyjny wysoka skarpa oferowała wspaniały widok na całą okolicę. Brudnobure i nieruchome, jezioro wciąż pozostawało największym zbiornikiem wody, jaki przeciętni mieszkańcy Enklawy potrafili sobie wyobrazić. Nagie skaliste zbocza opadały wprost ku ciemnej tafli, zanurzały się w niej niczym w lepkim oleju.

Gdzieniegdzie brzeg rysował się łagodniejszą linią przechodząc w niewielkie kamieniste plaże.

- Ja pierdolę, ale to jest piękne - powiedziała wyraźnie poruszona Altego zdejmując na chwilę z oczu chroniące je gogle i zapominając o coraz bardziej dokuczliwym wrażeniu narastającego oślepienia - Nie wiem... nie wiem, co powiedzieć.

- Niech was nie zwiedzie ta pozorna martwota - ostrzegł natychmiast Cichy - W tej toni żyją różne... stworzenia. Miejscowi często tam łowią, widywaliśmy w osadzie ich trofea. Niektóre potrafią przerazić.

- Chciałabym ich zobaczyć, tych ludzi - albinoska zmieniła z miejsca temat prowadzonej szeptem rozmowy, pod wpływem ogromnej ekscytacji czując uderzającą do głowy krew - Wyobrażacie sobie, to ludzie, prawdziwi ludzie. Nie myślałam, że kiedykolwiek poznam kogoś zza Enklawy.

- Nie każcie mi się powtarzać - wtrącił Cichy unosząc w geście przestrogi palec - To niebezpieczni ludzie, wyznają zupełnie inne wartości, nie znają naszego języka. Trzy lata temu byliśmy tutaj w uzbrojonej grupie, a sprawy i tak potoczyły się bardzo źle. Zanim w ogóle nawiążemy jakiś dialog, trzeba będzie dobrze obejrzeć okolicę. Zresztą najlepiej będzie, jeśli obejdziemy tych ludzi szerokim łukiem. Naszym zadaniem jest zbadanie źródła wstrząsów, które wyczuliście w osadniku, a nie zawieranie nowych znajomości.

Łasica zmienił chwyt palców na swej broni, obejrzał się natychmiast wokół siebie poszukując czujnym spojrzeniem śladu jakiegokolwiek niebezpieczeństwa.

- Na wysokości tego załomu padniemy na brzuch, dalej się poczołgamy - wydał suche instrukcje Łowca - Z krawędzi dobrze widać całą osadę.

Jezioro, gdzieś w górach

Magik bez żadnego problemu pokonywał kolejne odcinki skalistej “ścieżki”, którą prowadził ich Cichy. Mógł śmiało powiedzieć, bez fałszywej skromności, że jeżeli chodzi o wspinaczkę i poruszanie się po trudnym terenie, to nie ma lepszego od niego w Enklawie. Cichy i Łasica radzili sobie również dobrze, natomiast biedny, obciążony swoją maszynerią Świrek, ledwo dawał radę. Wizardowi nawet się go żal zrobiło.

Plusem tego, że nie musiał patrzeć pod własne nogi, było to, że mógł się oddać podziwianiu widoków, a było na co popatrzeć. Poprawił google, choć jaśniejący horyzont, jeszcze nie dawał się jego oczom we znaki. Choć wierząc słowom Cichego i strzępkom informacji z książek, świt może być dla nich bolesny.

Samo jezioro zrobiło na mężczyźnie ogromne wrażenie. Jego rozmiar był imponujący. Choć najbardziej chciał zobaczyć wioskę, o której wspominał ich przewodnik. Był ciekaw na jakim poziomie technologicznym byli jej mieszkańcy.

Jezioro, gdzieś w górach

Cichy z pewnością nie kłamał - widok znad krawędzi skalnego masywu pozwalał sięgnąć spojrzeniem każdego bez mała zakątka nadbrzeżnej osady. Mrużąc nienawykłe do słonecznego blasku oczy Świrek przełknął ślinę i przycisnął się jeszcze bardziej do skalistego gruntu próbując uporządkować potworny mętlik w swej głowie.

Osada składała się z kilkunastu budynków, częściowo betonowych, częściowo wzniesionych z wyschniętego drewna i fragmentów złomu, usytuowanych nieopodal ciemnych wód jeziora. Wszystkie domostwa sprawiały wrażenie zaniedbanych i mocno podniszczonych, ale ich kres nie został zrządzony wybrykiem natury.

To wyraźny odór spalenizny unoszący się w powietrzu okazał się pierwszym sygnałem, że w okolicy wydarzyło się coś złego. Doczołgawszy się do punktu obserwacyjnego wędrowcy ujrzeli dymiące jeszcze leniwie szczątki zabudowań, poprzewracane metalowe ogrodzenia i połamane wieszaki na rybackie sieci.

Lecz najbardziej wstrząsającym odkryciem okazało się coś, co zwisało z wbitych na sztorc w twardą ziemię drewnianych belek i metalowych słupów. Świrek poczuł nagłą suchość w ustach uświadamiając sobie, że oczy wcale go nie mylą; że naprawdę spogląda na zmaltretowane ludzkie ciała zawieszone kilkanaście stóp nad ziemią na podobieństwo zakrwawionych worków śmieci, nieruchome i otoczone czymś, co mogło być rojami latających owadów .

Było tych groteskowych ofiar wiele, przerażająco wiele, rozrzuconych po całej zdewastowanej osadzie, kołyszących się leciutko pod wpływem podmuchów chłodnego wiatru. Dorośli mężczyźni i kobiety, liczne dzieci, w kilku zaś przypadkach nawet stworzenia przywodzące na myśl znane Świrkowi z dziecięcych książek kudłate psy - wisieli na pętlach ze sznurów bądź zardzewiałego drutu niczym porzucone na pastwę losu kukiełki.

- Co to... co tu się stało? - wydyszał wprost do ucha skamieniałego Cichego Magik - Co?

Łowca otworzył niepewnie usta chcąc coś odpowiedzieć, ale nie zdążył; przerwał mu odgłos stłumionych odległością dźwięków nie mogących być niczym innym jak ludzką mową, dobiegający od strony niewielkiego placu usytuowanego pośrodku osady.

Widok jest makabryczny i mocno Wami wstrząsnął, ale chyba ktoś wciąż pozostał tam przy życiu! Nie macie odpowiedniego wzroku na placyk, przesłaniają go Wam zgliszcza. Sami tkwicie w pozycji leżącej na wzniesieniu opodal osady, w odległości około trzystu metrów od pierwszych ogrodzeń. Czekam niecierpliwie na deklaracje!

I czy ta upiorna rzeź ma cokolwiek wspólnego z wstrząsami odczuwanymi w Enklawie?

Osada nad jeziorem, gdzieś w górach

Cichy przeczołgał się kilka metrów wzdłuż krawędzi urwiska starając się przylegać do skał całym ciałem, zerkając ponad ramieniem na idących w jego ślady Łasicę i Altego.

- Nie trącajcie tylu kamyków, do jasnej cholery - wysyczał Łowca - Jeszcze nam kłopoty ściągniecie na głowy. Poczekajcie chwilę.

Łapiąc za wiszącą na szyi lornetkę Cichy zaczął spoglądać przez jej szkła na prowizoryczne szafoty.

Oglądane w powiększeniu, ciała wiszące na słupach wywierały jeszcze bardziej wstrząsające wrażenie. Przemoc w Enklawie nie była bynajmniej czymś obcym, w podziemiach bazy dochodziło od czasu do czasu do przepychanek i bójek pacyfikowanych przez surową w tym względzie starszyznę, ale tak masowa zbrodnia nie mieściła się nikomu w głowach. Zakrwawione, noszące na sobie ślady długiego maltretowania zwłoki budziły we wszystkich głębokie przygnębienie i bezosobową złość.

- Nie ma młodych mężczyzn - wyszeptał znienacka Cichy - Są starcy i dzieci i sporo kobiet w różnym wieku, ale brakuje młodych mężczyzn.

Łowca miał rację, co zauważyli w końcu i pozostali obserwatorzy.

- Uciekli? - zaproponował niepewnie Łasica, samemu nie bardzo wierząc w taką koncepcję.

- Ciągle nie widzę stąd, kto tam się kręci - sarknął Cichy dając upust swej narastającej frustracji - Muszę się podkraść bliżej. Za mną, tylko szorujcie na brzuchach.

Przesuwając się na czworakach wzdłuż skalistej krawędzi wzniesienia, ludzie szybko znaleźli bardziej dogodne do obserwacji miejsce, na dodatek porządnie osłonięte pryzmami kamieni. Wychylając bardzo ostrożnie głowy, Cichy i Altego zaczęli omiatać szkłami wędrującej z rąk do rąk lornetki odsłonięty placyk pośrodku osady.

Cichy syknął natychmiast pod nosem, Altego zaś poczuła lodowaty dreszcz na plecach.

- Co tam widzicie? - wymamrotał Łasica próbując znaleźć odpowiednie miejsce do obserwacji - Co takiego?

- O Boże... - szepnęła przez ściśnięte gardło dziewczyna - Kim oni są?

- Wyglądają jak ludzie - bąknął niepewnie Cichy, nie zwracając najmniejszej uwagi na wiercącego się niespokojnie Łasicę - Jak myślisz, to ludzie?

- Kurwa, nie wiem - w głosie albinoski dźwięczała autentyczna bezradność. Doprowadzony do ostateczności enigmatyczną wymianą zdań, Łasica uniósł się na łokciach spoglądając błyszczącymi oczami w dół wzniesienia.

Na usłanym różnymi śmieciami dziedzińcu, ogrodzonym glinianymi murkami i drewnianymi szopami - z których większość właśnie dogasała - obozowała grupka człekokształtnych stworów.

Wstrzymując bezwiednie oddech albinoska przyjrzała się po kolei widzianym w lornetce obcym, próbując uwierzyć w obraz rysujący się na szkłach podniszczonego przyrządu.

Nieznajomych było pięciu - a przynajmniej pięciu Altego dostrzegła, chociaż nie mogła wykluczyć, że dalsi ukrywali się gdzieś w zabudowaniach osady. Pięciu znajdujących się na widoku sprawiało wrażenie odprężonych i rozbawionych, co budziło w albinosce mieszane uczucia w nawiązaniu do wiszących wszędzie wokół ludzkich ciał. Wszyscy wyglądali na mężczyzn, chociaż przez wzgląd na zasłaniające całe ich ciała ubrania nie mogła mieć w tej kwestii całkowitej pewności. Szyte z jakiegoś wielokrotnie cerowanego materiału stroje wzmocnione były chałupniczo wytworzonymi pancerzami, stanowiącymi zbieraninę połączonych drutem blach i płytek z różnego rodzaju metali.

- Masz, sam zobacz - syknęła podając lornetkę tropicielowi.

Wszyscy mężczyźni ukrywali twarze pod dziwacznymi maskami odsłaniającymi jedynie oczy i usta. Maski te, przyczepione do równie dziwacznych kasków, przydawały obcym jakiegoś piekielnego wyrazu. Każdy z nich trzymał w zasięgu ręki samopowtarzalny karabin, oparty o murek albo rzucony wprost na ziemię, ale żaden nie dzierżył broni w rękach - kucali w zamian wokół niewielkiego ogniska jedząc coś z metalowych puszek i misek.

- Kim wy jesteście? - wyszeptał niemal bezgłośnie Łasica, kurczowo ściskając palcami lornetkę i gryząc usta.

Osada nad jeziorem, gdzieś w górach

Cichy odprowadził czołgającego się Łasicę bacznym wzrokiem, potem zerknął z ukosa na leżącą u jego boku albinoskę.

- Póki co, tutaj jesteśmy bezpieczni - wyszeptał mężczyzna - Musimy tylko pilnować, żeby nikt nas nie podszedł od tyłu. Ci na dole czują się bezpieczni i pewnie nawet nie pomyślą, że ktoś im się przygląda.

- A co, jeśli nas zauważą? - wysyczała Altego.

- A co, jeśli nas zauważą na szlaku do Enklawy? - odparł pytaniem Cichy - W tej chwili najważniejsze jest to, żebyśmy nie wskazali im drogi do bazy. Jest jasno, dzień dopiero się zaczął. Jeśli zaczniemy się stąd teraz wycofywać, ktoś może nas dostrzec, a tak siedzimy bezpiecznie za kamieniami.

- Oj kurwa, nie wiem, sama nie wiem - pokręciła głową albinoska, z nutą zwątpienia w głosie - Oni mają pierdolone karabiny, a my twój żałosny rewolwer. Nie będziemy mieli żadnych szans...

- Nie zauważyli nas i nie zauważą - ostro uciął rodzącą się kłótnię Cichy, wychylając się ponownie ostrożnie zza osłony i przykładając do twarzy lornetkę. Altego poszła w jego ślady, bez trudu wyczuwając targające Łowcę emocje, przede wszystkim zaś ogromną ciekawość.

Sama w zupełności ją podzielała, mimo swego niepokoju wręcz zafascynowana obcymi.

Starając się poruszać jak najwolniej, dziewczyna dołączyła do obserwacji spoglądając w dół przez szkła gogli chroniących jej wyjątkowo wrażliwe na światło dnia oczy. Początkowo odniosła wrażenie, że mężczyźni nosili jakieś hermetyczne kaski, ale szybko pojęła, że były to zwyczajne hełmy z podwieszonymi metalowymi maskami, najpewniej wytwarzane w równie chałupniczy sposób jak nieporęczne zbroje. Wszyscy zachowywali się jakby starszyzna sprezentowała im dzień wolny od pracy, leniuchując i strojąc z siebie nawzajem niewybredne żarty.

Do uszu albinoski dobiegały czasami dźwięki ich rozmów, ale nie rozumiała ani jednego słowa.

Cichy postanowił nie opuszczać kryjówki, zamierza przez następne godziny obserwować skrycie osadę i jej gości. Rzecz jasna możecie to oprotestować...