Agresywny ton Alexa Jonesa paradoksalnie… zagrzewał do boju Harry’ego. Ten był bowiem bezlitosny dziś dla worka treningowego, próbując ukryć strach za agresją. Potwór którego widział wtedy… niby nie wierzył w jego istnienie, ale gdzieś tam pod skórą osadził się lęk. Harry lubił się bić po barach i jego “kickboxing” zawierał wiele brudnych sztuczek poniżej pasa (czasami dosłownie). Problem w tym, że nigdy nikogo nie próbował zabić wręcz, ani człowieka, ani zwierzęcia. Harry nie był pewien czy byłby w stanie zabić człowieka. I nie był pewien, czy byłby w stanie pokonać wręcz tego “tygrysa”. I nie miał żadnej broni palnej na podorędziu… strach dodawał mu sił przy ciosach, obawy sprawiały że był rozkojarzony. Nic dziwnego, że nie zauważył jak ktoś wszedł do siłowni.

Niby-lezba Jill, z obitą gębą, chowaną pod bejsbolówką, nawet go nie pozdrawiając w żaden sposób, zaczęła biegać na bieżni z zaciętą miną…
Harry zwrócił na nią, dopiero po chwili okładania worka pięściami. Zmęczony i zdyszany mężczyzna, oparł się dłońmi o worek i po prostu spytał.
- Co za skurwiel ci to zrobił?

Jill spojrzała na niego wzrokiem pełnym złości, lecz nie odezwała się ani słowem, i biegła dalej, zaciskając mocno zęby, i nie utrzymując już kontaktu wzrokowego…
Patrige przyglądał się jej przez chwilę, po czym wzruszył ramionami i ruszył ku ławce stojącej pod ścianą. Usiadł na niej, sięgnął do torby stojącej obok przenośnego radia i wyjął izotonika. Po czym zaczął pić powoli. Nie mówił nic, nie zaczepiał dziewczyny. Po prostu siedział.

Jill zwiększyła po chwili prędkość bieżni, i zasuwała już całkiem nieźle… po kilku chwilach znowu zwiększyła prędkość… i
I już musiała się trzymać uchwytów, zapierdzielając jak szalona…
Harry przyglądał się temu z pewnym podziwem. Potrafił docenić determinację. Sam już miał dość treningu na tę chwilę.

W końcu jednak Jill podwinęła się noga, upadła na kolano, a potem bieżnia wystrzeliła ją w tył… poleciała trochę jak szmaciana laleczka, kłębek rąk i nóg, na dobre 2 metry po podłodze. Rozległo się straszne, naprawdę straaaszne przeklinanie dziewczyny, połączone z jękami bólu.
Harry zerwał się z ławki i pognał do Jill. Kucnął przy niej pytając.- Co cię boli? Możesz wstać?
-Fuck!! Kurwa!! Fuck!! Jebane skurwysyny!! Chuje!! Fuck!! - Klęła dziewczyna, a gdy zdała sobie sprawę, że ktoś przy niej jest… z przerażeniem na twarzy, chciała jebnąć Harremu z pięści w pysk, ale ten zdążył odbić cios.
-Tak, tak… samiec zły. Dobra, zrozumiałem. - odparł sportowiec spokojnie. - Gdzie cię boli i czy możesz wstać?
- Ja… - Jill jakby oprzytomniała po chwili, zdając chyba sobię sprawę, kto przy niej był, i złapała się za prawe kolano, sycząc z bólu - Chuj by to wszystko strzelił… - Dodała już spokojniejszym nieco tonem.
- Ok, postaram się ciebie dźwignąć powoli i delikatnie. Daj znać, jeśli zaboli to… spróbuję inaczej.- Harry zabrał się za pochwycenie poobijanej i uniesienie jej w górę. - Zaniosę cię do pielęgniarki, która mieszka na naszym piętrze. Nie jest to lekarz, ale to lepsze niż nic, prawda?
- W dupę mam pielęgniarkę… ał… na ławeczkę mi tu pomóż… ał, kurwa… - Jakoś tam zaczęła kuśtykać z pomocą Harry’ego.
- Wiesz… co… łatwiej by ci było, gdybyś nie odrzucała pomocy gdy ci ją dają.- westchnął Harry ostrożnie i bez pośpiechu podążając z nią ku ławeczce.- Chcesz się napić? Mam izotoniki. Truskawka i brzoskwinia.
- Wiesz Harry, bez urazy, ale jebią mnie twoje rady… ałał… - Mruknęła Jill, gdy w końcu usiadła na ławeczce, i bardzo krzywo się do niego uśmiechnęła - I te twoje truskaweczki też…
- I jak wychodzisz na olewaniu moich rad? - odparł Harry siadając obok i upił truskawkowego izotonika. - Alkoholu nie przynoszę na siłkę, więc… albo brzoskwinka, albo… coś w mieszkaniu wypijesz.
- Pierdolisz jak potłuczony… - Powiedziała Jill, i nieco podwinęła nogawkę legginsów, oglądając swoje kolano. Było czerwone, ale nie spuchnięte, i jedynie minimalnie obdarte - No i chuj, żyję…
- Póki co, to ty jesteś potłuczona. - zwrócił jej uwagę sportowiec.
- Wow, nie zauważyłam… - Kwaśno się uśmiechnęła dziewczyna, i bardziej naciągnęła daszek czapki na oczy.
- Jak odpoczniesz… pomóc ci dojść do mieszkania ?- zapytał po chwili Harry.
- Nie rozczulaj się… jakoś tu doszłam i sama po… - Powiedziała Jill, i urwała, i zacisnęła pięści na kolanach, gapiąc się w podłogę - Nie kurwa, nie trzeba.
- Ja myślę, że trzeba. - odparł Patrige przyglądając się jej. - Nie musisz być cały czas twarda.
- Nie byłam wystarczająco! - Prawie na niego krzyknęła, z ognikami w oczach - Skurwysyny…
- No to trzeba będzie im odpłacić. I nie musisz tego robić samotnie. Lubię prać damskich bokserów. - odparł Harry z uśmiechem.
- Nie znajdziesz chujów, więc nie pierdol… - Mruknęła Jill.
- Może będę miał szczęście. Pomarzyć, dobra rzecz, prawda? - stwierdził optymistycznie Patrige.
- Napadły mnie chuje w biały dzień! Na zakupach… skopali mnie, zajebali portfel, telefon… mieli noże. Skurwysyny… - Warknęła dziewczyna, po czym sięgnęła gdzieś pod koszulkę, do… majtek(??), i sama wyciągnęła…

- Ale już się kurwa nie dam… - Dodała, i równie szybko schowała nóż, co wyciągnęła.
- Cóż. Jak będziesz potrzebowała ochroniarza, to… uderzaj jak w dym do mnie. - wzruszył ramionami Patrige. A ona na jego słowa też.
- Dupy szukasz, czy jak? - Krzywo się uśmiechnęła.
- Nie… jak wspomniałem, lubię prać po pyskach damskich bokserów. - odparł Patrige z uśmiechem.
- A kto powinien prać gości dymających czyjeś żony? - Powiedziała Jill, i baaardzo wrednie się uśmiechnęła.
- Mąż zapewne, ale przede wszystkim… co to za facet, który nie potrafi zadowolić swojej kobiety? - odparł Harry zupełnie nie przejmując się tym przytykiem. - Nikogo siłą do łóżka nie zaciągam.
- Tak to sobie tłumaczysz? Spoko… - Sąsiadka wzruszyła ramionami - To co, ja spierdalam, a ty tu dalej coś tworzysz? - Dodała, i próbowała wstać, i momentalnie zrobiła bardzo srającą minę, zaciskając zęby - Kurwa…
- To jednak… pomóc?- zapytał Patrige przyglądając się dziewczynie.
- A co za to chcesz? Mam ci trzepnąć? Ja pamiętam, co było w windzie… - Powiedziała Jill, sceptycznie patrząc na Harry’ego.
- Dziękuję… wystarczy. A to co się stało w windzie to… nie lubię być nazywany mięczakiem. Ot, co… nic więcej tam by się nie zdarzyło. - wzruszył ramionami Harry i dodał. - NIc nie chcę w zamian za pomoc. Nie zostawię przecież cię tutaj.
- No dobra, kurwa… SORRY! Lepiej? - Powiedziała Jill, praaawie się do niego uśmiechając.
- Ok… wolisz być cię poniósł, czy podtrzymał? - spytał Patrige wstając. A ona chwilę pomyślała, dotykając kolana dłonią…
- Ehhh… chuj… dobra, niech będzie. Nieś mnie. Ale nie łap mnie za dupę, ok?
- Nie obiecuję… ale postaram się tyłek ominąć.- zgodził się mężczyzna i zabrał się za podnoszenie dziewczyny w górę.
- Całkiem leciutka jesteś.- zażartował, gdy już ją trzymał w ramionach. A ona, chcąc czy nie, musiała go objąć przynajmniej jedną ręką za kark, by jakoś utrzymywali równowagę… a Harry miał całkiem blisko twarzy jej cycuszki, i niezły na nie widok… ruszyli więc na 8-me piętro. Oczywiście windą, bo jakżeby inaczej.

~

- Nie patrz! - Mruknęła Jill, i gdzieś z cycków wyciągnęła klucz z mieszkania, gdy stali przed drzwiami 0808.
- Zanieś mnie na kanapę w salonie… - Powiedziała dziewczyna.
- Dobra…- odparł Harry ruszając ku celowi z dziewczyną w ramionach.

- Uch… ok… teges… dzięki? - Powiedziała krótkowłosa, po czym wśród kolejnych jęków, i kurwienia, ściągnęła buty, półleżąc tam w skarpetkach - To ten… nie wiem… chcesz piwo, albo coś? Jest w lodówce. Przyniesiesz mi też? I pieprzony worek lodu z zamrażalnika?
- Nie ma sprawy. - mężczyzna tylko pobieżnie rozejrzał się po jej małym mieszkanku i ruszył ku kuchni.

Po chwili Jill otrzymała lód na kolano, i otwarte piwo w wolną dłoń.
- No to kur…na, zdrowie - Powiedziała i napiła się browca prosto z butelki.
- Na zdrowie.- odparł sportowiec idąc w jej ślady.
- To ten… co teraz? - Jill spojrzała na niego, robiąc dziwną minę - Gadka szmatka? Kto gdzie robi, jaka pogoda, i takie tam sranie w banie? - Parsknęła.
- Może następnym razem. Wypiję piwo i muszę wracać na siłkę. Zostawiłem tam mój sprzęt. A ty już sobie chyba poradzisz tutaj?- zapytał Harry.
- Och, już spierdalasz? No wieeeesz co… - Żachnęła się teatralnie Jill.
- Lepiej nie zostawiać rzeczy bez opieki. Złodziejstwo się szerzy. - przypomniał jej Harry i dopijając piwo dodał. - W razie czego, wiesz gdzie mnie szukać.
- Mam rzucać po balkonie? Spoko…
- Jak chcesz to mogę zajrzeć do ciebie koło szesnastej. Sprawdzić czy wszystko ok. - zaproponował Patrige.
- Może być… - Jill machnęła w jego stronę flaszką piwa, niby jakby gestem toastu?
- No to do szesnastej.- Harry wstał i ruszył do drzwi. Przed wyjściem dodał przyjacielsko. - Trzymaj się mocno.
- Ehem!

~

Siadł prąd, a wraz z nim siadło morale Harry’ego. Sytuacja nie wyglądała szczególnie różowo i przejściowo w zamkniętym mieście. Gdyby jeszcze nie było zamieszek, gdyby nie pobito Jill, Harry może patrzyłby w przyszłość bardziej optymistycznie. Ale prawda była taka, że na razie rząd USA nie spieszył się z pomocą, skoro pozwalał na taki chaos w mieście.
I jakoś musieli radzić sobie sami. Mężczyzna spojrzał po sąsiadach, którzy zgromadzili się tu razem z nim. Miał wrażenie, że przez ich głowy przechodzą podobne myśli. - Może zabrzmię jak jakiś prymitywny neandertal, ale uważam że kobiety obecnie nie powinny obecnie opuszczać budynku. A i mi na zakupy powinniśmy zacząć udawać się trójkami. I pilnować nawzajem swoich pleców. Obecnie zbyt wielu mieszkańcom LA wydaje się, że mogą zarabiać napadając innych mieszkańców i zabierając im to co mają przy sobie. -
A następnie dodał.- Możemy pójść po broń, czemu nie... inni też się pewnie zbroją.

Poniedziałek
Północ

Ktoś nie śpi, by spać ktoś mógł. Gdy Szekspir wymyślał ten lotny cytat, nie spodziewał się że czterysta lat później pewien potomek niewolników, pracownik security office stanie beneficjentem tych słów. Malvin Larusso sam był niczym poeta prześcigając się w wymyślaniu kolejnych epitetów, kierowanych do wandali oblegających główne wejście SB Tower. Chuligani tamtej nocy dowiedzieli się, że mają puszczalskie żony i matki, tępe dzieci z wodogłowiem i ojców homoseksualistów. Niejeden szewc pozazdrościłby wirtuozerii, z jaką murzyn rzucał przekleństwami połączonymi z najbardziej plugawymi obelgami. Za pomocą gróźb odparł atak, przynajmniej chciał wierzyć, że to on ich powstrzymał a nie gruba szyba niemożliwa do sforsowania za pomocą paru młotków i łomów.

Wtorek
Przed południem

Gówno na wycieraczce. Tak mieszkańcy odwdzięczyli się bohaterowi za uratowanie ich dobytku, uzębienia a być może i cnoty córek. Nim ochroniarz zdążył uprzątnąć bałagan z pod drzwi i wytypować listę podejrzanych usłyszał płacz. Zadziałał gliniarski instynkt, a może po prostu zwykła ciekawość.
- Ja pierdolę – wyrwało się z ust Malvina, gdy zobaczył sąsiadkę.
Jill.
Nie cierpiał lesby i życzył jej jak najgorzej, ale nigdy nie przepuszczał, że jego życzenie się kiedyś spełni. Poczuł nieprzyjemne ukłucie w piersi. Podszedł bliżej i wyciągnął do niej wielką jak bochen łapę by pomóc jej wstać. Nie było sensu pytać co się stało, bo jej twarz stanowiła otwartą księgę. Ktoś spuścił dziewczynie straszliwy wpierdol.
- W końcu wyglądasz jak człowiek – skwitował złośliwie, zanim zdążył się ugryźć w język - Trzeba to przemyć i opatrzeć. Masz w domu apteczkę?
Głos miał Malvin obojętny, nie zdradzający żadnych emocji.
- Pierdol się - Usłyszał w odpowiedzi, ze wzrokiem Jill pełnym wściekłości. A wyciągniętej ręki nie pochwyciła - Lepiej mi załatw klucz do mieszkania.
- Kto cię tak urządził? Drobna sprzeczka z dziewczyną? - zapytał ignorując prośbę. Dłoń cofnął.
- Nie twój interes! - Warknęła dziewczyna.
- Mój, jeśli jakiś pojeb zagraża bezpieczeństwu mieszkańców - odparł.
- A ty co, nowy szeryf we wsi?? To nie było w budynku! Więc skończ pierdolić, i załatw mi klucz do mieszkania.
- Jak tam chcesz - mruknął Malvin i o nic więcej nie pytał - Zaraz wracam.
Odwrócił się i ruszył do windy. Wrócił dziesięć minut później z uniwersalnym kluczem, wyciągniętym z sejfu w recepcji. Otworzył nim drzwi mieszkania 0808 dziewczynie.
- Ile mnie to będzie kosztować?? - Powiedziała niemiłym tonem Jill.
- Dowiedz się kto mi nasrał na wycieraczkę i będziemy kwita - zaproponował, choć jeśli miał być szczery to ta lesba wydawała mu najbardziej podejrzana. Poczekał na jej reakcję.
- Wiesz, gdyby mnie to tak nie jebało w tej chwili, to nawet bym zaczęła rechotać z takich wieści - Oznajmiła oschle dziewczyna, przekraczając już próg swojego mieszkania.
- Gdyby to nie była moja wycieraczka, ja też.
Spojrzał jeszcze raz na jej pokiereszowaną gębę, zawahał się ale w końcu wyciągnął z kieszeni plastikowy pojemniczek z lekami przeciwbólowymi. Ściągnął wieczko.
- Masz, poczęstuj się jedną.
Jill jedynie spojrzała na niego krzywo, po czym położyła dłoń na klamce od drzwi, z wewnętrznej strony, najwyraźniej gotowa, by je zamykać…
Ochroniarz uśmiechnął się pod nosem, po czym schował leki z powrotem do kieszeni.
- Nie to nie.
Odwrócił się i ruszył w kierunku mieszkania.
- Pojebana suka. Chociaż w sumie jest milsza niż myślałem - skomentował sam do siebie… a Jill najwyraźniej to słyszała, bowiem nagle…
- Nie schlebiaj sobie czarnuchu! - Krzyknęła za mężczyzną.
Malvin spojrzał przez ramię.
- Wolę być czarnuchem niż wyglądać jak ofiara chemioterapii z ostrą białaczką - zripostował.
- Pierdol się!
- Ja przynajmniej mam czym a ty musisz zakładać pas z plastikowym kutasem.
- Gówno tam chuju wiesz - Jill… zarechotała? Po czym zatrzasnęła drzwi, i było jedynie już słychać, jak zamyka poszczególne zamki…
Malvin się tylko uśmiechnął. Po godzinach bezczynnego włóczenia się i patrolowania budynku, wyzwiska, przekleństwa i obelgi wydawały się przyjemną odmianą. Nie czuł się już tak cholernie samotny, choć było to chwilowe uczucie i minęło gdy tylko wrócił do drzwi swojego pustego mieszkania…
- A co to za krzyki? - Z 0813 wyszedł na korytarz jeden z tych pedziów, brodaty Robert - O, dzień dobry panu Security…
- Dzień dobry - ochroniarz nawet nie próbował powstrzymać nieprzyjemnego grymasu, który wykrzywił jego twarz - Wariatka z 808 miesiączkuje, nie radzę się do niej zbliżać.
- A próbował pan czekoladkami? Ponoć to pomaga - Powiedział całkiem serio Robert - Tak słyszałem…
Larusso zastanawiał się co pedały mogą wiedzieć o kobiecej miesiączce, ale przemilczał to pytanie. Nie miał ochoty stać tu i gawędzić z tym facetem.
- Nie próbowałem, ale śmiało, może panu się uda - odpowiedział.
- Ja tam z nią nie mam nic do czynienia… ale skoro już tu rozmawiamy… czy pan coś może wie? Co dalej będzie z nami, z miastem, jak sprawy wyglądają, jakieś informacje? W końcu pan mundurowyyy - Powiedział ostatni wyraz, z głupim uśmieszkiem, i jakby… odrobinkę rozmarzonym głosem??
Malvin zmrużył oczy. Nie był to dobry znak. Wskazał palcem na swój uniform z naszywką “SECURITY”
- Czy to wygląda panu na mundur Gwardii Narodowej? Wiem tyle samo co wy. Albo nawet mniej. Interesuje mnie tylko to co dzieje się tutaj, a resztą niech się zajmują inni - wyjaśnił.
- Och, no szkoda… - Gej się wyraźnie zasmucił.
- Dla mnie czy dla Gwardii Narodowej?
- Dla nas wszystkich? - Powiedział Robert, przelotnie się uśmiechając.
Na to ochroniarz nie miał już odpowiedzi. Skinął tylko gejowi na pożegnanie.
- …a może wpadnie pan na kawkę? Thomas nie miałby nic przeciwko? - Zawołał jeszcze za nim sąsiad.
- Nie pijam kawy. Lekarz zabronił - skłamał i ruszył do mieszkania, nie odwracając się. Cholerni zboczeńcy, nawet mi nie przepuszczą, pomyślał.

Gdy wrócił do drzwi, spojrzał z obrzydzeniem na niespodziankę pozostawioną przez jednego z niewdzięcznych lokatorów. Chwycił wycieraczkę niczym kelner tacę a potem, dziękując opatrzności, że nie potknął się o dywan przeniósł ją do łazienki, spuszczając nie swój klocek w sedesie. Jedno w tym wszystkim było pocieszające. Malvin chwilowo stracił apetyt.
Zapasy żarcia były bezpieczne przynajmniej do południa.

Wtorek
Południe

W czasie spotkania Larusso siedział z rękami założonymi na wielkim brzuchu i przysłuchiwał debacie. Żyłka na skroni pulsowała miarowo. W dzieciństwie zachorował na polio i omal nie stracił słuchu. Dziś po raz pierwszy pożałował, że tak się nie stało. Wykorzystał moment gdy zapadła chwilowa cisza, po czym podniósł się ciężko z krzesła. Zabrzęczały klucze przy pasku.
- Grub…Michael ma rację. Trzeba siedzieć na dupie i czekać. Rząd sobie poradzi. Zawsze tak było, jest i będzie – skwitował Malvin po czym przeniósł nieprzyjemne spojrzenie na polaczka. Wydawało się, że dla niektórych cała ta gówniana sytuacja wydawała się pretekstem by łamać prawo i burzyć ustalony ład i porządek. Ledwo wojsko weszło na ulicę, a już zamieniali się w zwierzęta. A co będzie za tydzień?
– Chcesz iść i plądrować, proszę bardzo, ale przy mnie nie chwal się tym głośno chłopcze bo Bóg mi świadkiem, że cię kurwa skuję. To jest porządny blok mieszkalny a nie slumsy i dopóki ja tu pilnuję porządku tak zostanie. Nie chcę tu żadnych rozrób ani burd, zrozumiano?
Nie czekał na odpowiedź, kontynuował jak natchniony.
- Apropo rozrób, wczoraj o północy mieliśmy tu nieproszonych gości. Ktoś szybciej niż nasz koleżka z Polski wykoncypował by okradać i terroryzować uczciwych, ciężko pracujących Amerykanów. Będę potrzebował paru ochotników do ochrony, bo te wypierdki w końcu tu wrócą.
Skupił wzrok na pseudogangsterzynie, który głośno pochwalił się posiadaniem broni.
- Na pewno to nie pistolet na wodę? Wiesz jak się nim posługiwać Coolio? – zapytał ostro pozera – No to zapraszam w szeregi straży sąsiedzkiej.
Murzyn przeniósł spojrzenie na lesbijkę.
- Ciebie też, o ile nie boisz się znów dostać w mordę. A tak się może zdarzyć, żeby była jasność.
Rozejrzał się po zebranych.
- Kto jeszcze chce wyhodować jaja zapraszam do mojego biura, widzimy się o osiemnastej.
Tyle miał do powiedzenia, w sprawie spraw sąsiedzkich. Gdy skończył mówić, usiadł i słuchał dalej.

Jakieś pół godziny po tym, jak Malvin psioczył z powodu nagłej awarii, i braku prądu, do jego drzwi rozległo się "stuk-puk, stuk-puk, stuk-puk". A gdy mężczyzna wyjrzał przez judasza, zobaczył na korytarzu, uśmiechniętą szeroko, powabną sąsiadeczkę z 0809.

Stała przed jego drzwiami, czekając aż otworzy… Malvin westchnął pod nosem, ta wizyta nie mogła oznaczać niczego dobrego.
Ochroniarz był w tej chwili jedynym pracownikiem SB Tower w czynnej służbie. A to znaczyło, że za chwilę zaleje go powódź skarg i zażaleń na awarie prądu albo zatkane sracze.Otworzył drzwi. Jej uśmiech stanowił kontrast dla jego zgorzkniałej, ponurej miny.
- Jestem już po służbie panienko – uprzedził zanim zdążyła coś powiedzieć – Jeśli masz do mnie jakiś interes, zapraszam jutro do mojego biura.
- Dzień dobry panu! - Szeroko uśmiechnęła się Pamelka - Nie, nie, ja z inną sprawą… bo prądu nie ma, to się rzeczy w lodówkach zepsują, to wpadłam na pomysł, że zrobimy sobie wszyscy grilla na dachu, i każdy coś tam przyniesie, i będzie fajnie, i się lepiej poznamy? Bo tak to się jedzenie zepsuje, a można miło spędzić czas, i ja chodzę po sąsiadach, i zapraszam? - Zalała go dziewczyna potokiem słów.
Malvina na moment zatkało i nie wiedział co ma powiedzieć. Grill na dachu? Pomysł wydawał się absurdalnie głupi, ale po chwili ochroniarz zdał sobie sprawę, że wcale tak nie jest. Jeśli szybko nie uruchomią prądu, jedzenie faktycznie szlag trafi.
- Eeee….tylko że ja mam suchy prowiant. A nie będę się nikomu wpraszał na krzywy ryj – odpowiedział zgodnie z prawdą.
- Oj no proooooszę paaaanaaa - Pamelka błysnęła ząbkami - Każdy coś tam przyniesie, i fajnie będzie? Nawet tam jakieś małe rzeczy, i może coś do picia… Kto co ma, a jak nie ma, to będzie miał! W końcu tak nie wypada, że jedni mają dużo, a inni nie, i się zmarnuje… caaaaałe piętro przyjdzie! - Zapewniła go, kiwając główką, i podała jedną z wielu kartek. A na niej, było napisane flamastrem…

Cytat:

Dziś 6 PM na dachu BBQ. BYOB and… Food Pamela and Jeff.

Larusso zastanawiał się czy dziewczyna naprawdę jest tak miła, czy to jakiś podstęp. Jak w tym filmie „Kolacja dla palantów”. Nie wydawała się wyrachowana, ale co on mógł wiedzieć o kobietach? Każda jedna była świetną aktorską i jeszcze lepszym kłamcą. Spojrzał na zaproszenie. Z ust wyrwało mu się parsknięcie. Rozejrzał się jakby szukał ukrytych kamer.
- Swój honor mam. Więc zrobimy tak pani Pamelo. Skorzystam z zaproszenia, ale będę pani dłużnikiem. Gdyby miała pani jakiś problem, albo czegoś potrzebowała to spróbuję pomóc. Umowa stoi?
- Suuuper! - Ucieszyła się dziewczyna, i aż prawie podskoczyła… w każdym bądź razie, zatrzęsła się radośnie, aż jej słodko zafalowały cycuszki pod koszulką - To ja idę pytać dalej! A pan to… teges… to mi… nam, pomoże przed szóstą rzeczy na górę zanosić, dobrzeee?
Ochroniarzowi aż zaschło w ustach, starał się patrzeć wszędzie byle nie na dekolt Pameli. Dziewczynie nie sposób było odmówić urody.
- Pomogę – potwierdził po czym dodał – Ale mam jedną prośbę panienko. Służbową. Dla własnego bezpieczeństwa proszę nie chodzić w takich…strojach.
Wskazał skinieniem na jej koszulkę.
- Po zebraniu sąsiedzkim, mam już pewność że w tym bloku mieszkają szumowiny. Proszę na siebie uważać. Nie zawsze będę w pobliżu.
- Oj tam, oj tam! - Roześmiała się dziewczyna - To najwyżej… ten… będzie pan moim prywatnym security??

- Nie oj tam. Polaczkowi i temu ruskiemu niewiele brakuje, by zaczęli zachowywać jak zdziczałe psy. Będę miał ich na oku, ale sam niewiele zdziałam. Proszę na siebie uważać – powtórzył – I najlepiej nie ruszać się samej mieszkania, trzymać blisko chłopaka. I… skromniej się ubierać. To ostatnie przede wszystkim.
- Ok! To ja pylam do pozostałych sąsiadów! Na razieeee! - Pamela pomachała na pożegnanie dłonią, po czym poleciała pod 0814, by najwyraźniej teraz tam zapukać…

Nie było miło. Nie dla Malvina. Ochroniarz już na wejściu stał się ofiarą żartu lesbijki, którego nie powstydziłby się gospodarze rodzimych wersji Familiady i Śmiechu warte. Larusso próbował rozszyfrować puentę, ale najwyraźniej tylko ci, którzy się śmieli zrozumieli przekaz.
Przynajmniej wiedział na czym stoi. Tak jak przeczuwał Pamela go oszukała, darmowe kiełbaski okazały się pułapką na palanta. Został zaproszony w jednym celu, by inni sąsiedzi mieli z niego używanie. Gówno na wycieraczce było tylko preludium.
Murzyn spojrzał na piekące się na różnie kiełbaski, próbując się nie ślinić. Katowany konserwami żołądek zaśpiewał żałobna pieśń. Miał teraz wybór, pozbyć się resztek godności i robić za urodzinowego klauna, lub po prostu odwrócić się i odejść.
Wbrew lamentom co niektórych świat się nie skończył i nie skończy. Będzie miał jeszcze tysiące okazji nażreć się jak świnia albo nawet Michael Terell i jego dziewczyna Judith.
Po angielsku wymknął się z dachu.
Wracając oddał Jill jej własność odkładając świerszczyk na wycieraczce. Gdy znalazł się w mieszkaniu ściągnął niedzielną koszulę i z namaszczeniem odwiesił z powrotem do szafy. Wcisnął się w służbowy uniform. Był niczym druga skóra, kostium super-bohatera, który definiuje jestestwo Malvina Larusso. Fakt, stanowił marną podróbkę policyjnego munduru utraconego przed laty, ale sam Malvin też stał się podróbką gliniarza. Czy może raczej karykaturą.
Schodami zszedł na parter a potem zniknął w swoim kantorku. Prądu wciąż nie było, więc monitory nie działały, podobnie jak przenośny telewizor. Zerknął na ekran smartfona, z nadzieją, że zobaczy nieodebraną wiadomość od Hailey, ale jedyną osobą, która interesowała się jego życiem był automat Virgin Mobile przypominający o zaległym rachunku.
Wyciągnął z szuflady kartkę i flamaster a potem drukowanym literami napisał.

Cytat:

NABÓR DO STRAŻY SĄSIEDZKIEJ O szczegóły pytać Malvina Larusso. Telefon: 505 131 313 Email: officerlarusso@gmail.com

Kartkę przykleił na przy drzwiach wejściowych, na tablicy ogłoszeń a potem wrócił do kantorka. Włączył przenośne radyjko na baterię.
Mogł stracić żonę, mundur, pozwolenie na broń, wygląd, młodość i zdrowie, ale nikt mu nie zabierze wspomnień.
Rozsiadł w wysłużonym fotelu, podgłośnił radio, założył ręce na głowę i zanurzył w obrazach lepszych czasów.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=gickf2FkNh8[/MEDIA]