Ekipa ratunkowa by do niego nie dotarła. Poraziłby ich prąd lub zawróciliby na widok zagrożenia.
- Dziękuje Szambelanie za troskę. Było dużo ciężej niż myślałem. Szeroki zakres napraw i sporo zagrożeń. Na szczęście profesjonalny kombinezon zabezpiecza przed takimi rzeczami. -powiedział Stanton ściągając go powoli. Zamknął go tak by był z powrotem szczelny. - Trzeba by to umyć gdzieś na osobności. I zapakować w jakiś worek. Odkażę go już w domu. Dobrze by było jednak, żeby tylko tak nie śmierdział. - następnie za przyzwoleniem Szablenana udzielił jednemu ze służących instrukcji jak to zrobić. Tak by niczego nie uszkodzić, choć ciężki kombinezon uszkodzić było trudno. Potem Stanton zwrócił się już do szambelana. - Przydałoby się coś do picia i jedzenia oraz medyk. Naprawdę jest tam niebezpiecznie uszkodziłem trochę nogę. Jakieś maści na stłuczenia byłyby mile widziane. Chciałbym wiedzieć Szambelanie czy to z panem mam omówić dalsze szczegóły serwisowania tego miejsca? Czy pani Ali może się znalazł w międzyczasie?

Jakieś pół godziny później siedział już na wygodnej pryczy w jednym z ciepłych, pachnących świeżością pałacyków. Nadworny lekarz inny, niż ten, którego przydzielono rannemu chłopu spryskiwał właśnie jego stopę jakimś drogim specyfikiem, starając się jednocześnie wyczuć w niej ewentualne uszkodzenia. Lekarstwo przyjemnie chłodziło skórę, wyraźnie łagodziło ból i chyba zmniejszało też trochę opuchliznę. Inżynier był po ciepłej kąpieli i szybkim posiłku. Czuł się już znacznie lepiej, choć nadal odczuwał zmęczenie po całej przygodzie.
-Oto wynagrodzenie, które Lady Tianara wyznaczyła za to zadanie. Proszę jeszcze raz przyjąć nasze podziękowania i wyrazy podziwu dla wielkiego technicznego kunsztu. Doniesiono mi już o znacznie większym komforcie domowników, którzy korzystali z pomieszczeń toaletowych.

Stanton spojrzał na papiery bankowe z logiem Sędziów. Opiewały na kwotę 350 feniksów.
-Jeśli pan sobie życzy, mogę też wypłacić kwotę w monecie, tak będzie chyba jednak wygodniej. Co do panicza Aliego, to niestety nie wiem, gdzie obecnie przebywa. Nie gościł już w posiadłości Lady Tinary od wielu dni, uprzedził jedynie służbę, iż pan, panie Walton, zechce podjąć się naprawy i przybędzie niebawem.

Za oknem, na placu między zdobnymi zabudowaniami inżynier dojrzał jakieś zamieszanie.

Lekarz dla chłopów d20(+1 prosta torba lekarska -2 średnodługi czas dowozu rannego)=7 sukces!

Z bliskiego bramy pałacyku wynoszono na noszach rannego brodacza, którego Stanton dowiózł wcześniej do tutejszego lekarza. Zdawał się lekko ruszać, unosił głowę, próbując chyba rozmawiać z niosącymi go służącymi. Wszystko wskazywało więc na to, że wysiłek inżyniera nie poszedł na marne.

Szambelan tymczasem wyjął z pobliskiego kredensu papier i pióro.
-Wspominał pan o ewentualnych dalszych pracach serwisowych i problemach? Niestety Lady Tianara przebywa w podróży i nie udostępniła żadnych dodatkowych funduszy na prace serwisowe, jednak jestem pewny, że rozważy przyszłe zlecenia, skoro wymaga tego sytuacja. Jeśli zechciałby pan nakreślić jaki zakres prac jest potrzebny i jakiego typu zagrożenia mogą się jeszcze pojawić, to z chęcią przekażę tę informację, gdy tylko moja pani wróci.

- To oczyszczalnia nie serwisowana od dziesięcioleci, łatwiej byłoby wymienić co tam jest zrobione, niż jest do zrobienia, drogi Szambelanie. W jednodniowej wizycie zaradziłem głównemu problemowi jaki mi zgłoszono. Pod nami jest jednak spory kompleks. Uruchomiłem ponownie pompy, wymagają one dokładnego przejrzenia i dalszych napraw. Byłem zaledwie w jednym z kilku większych pomieszczeń. W kolejnym są według informacji jeszcze generatory. Może udałoby się je uruchomić i pozyskać więcej energii dla pałacu. A może nic się już nie da zrobić? W dalszych wizytach, Szambelanie, trzeba przeprowadzić w pierwszej kolejności oględziny. By ustalić odpowiedzi na pana pytania. Kategorycznie na chwilę obecną, nie mogą tam schodzić osoby bez stroju ochronnego, takiego jak mój. W wielu miejscach są spięcia, co w mokrym środowisku grozi porażeniem i śmiercią. W jednym miejscu buchał nawet ogień. To niestabilne miejsce. Mogę się jednak nim zająć dalej jeśli takie będzie życzenie Lady Tianary.

Szambelan skończył spisywać uwagi inżyniera mniej więcej wtedy, kiedy i lekarz zakończył opatrywanie spuchniętej stopy.
-Rekomenduję spokój i odpoczynek przez następne dni. Żadnego przesadnego obciążenia tej nogi! - rzucił wysuszony mistrz nauk medycznych, serwując mu spojrzenie, które aż nazbyt wyraźnie mówiło, że i tak nie wierzy, iż inżynier się go posłucha.

(kara przy ruchu zmniejsza się do -1)

Chwilę później na szczęście zawibrowała słuchawka w uchu Stantona. “Ali” powiedział syntetyczny, słyszany jedynie przez niego głos interfejsu. Odebrał bez zastanowienia, wszak nadal nie wiedział, czy mimo całego tego poświęcenia zyska na tej przygodzie tak potrzebny mu szybki transport.
-Mistrzu Stantonie! - rzucił przyjaźnie i lekko prześmiewczo jego szlachecki przyjaciel.- Naprawdę mam nadzieję, że ci się udało, bo już przed faktem przekazałem taką informację memu szlachetnemu ojcu, wybłagując u niego dostęp do tak pożądanego przez ciebie wehikułu! Mam nadzieję, że nie narobiłeś mi wstydu, moja ty głowo przyszłego rodu! Ojciec jest święcie przekonany, że kible spłukują się tam już z siłą midiańskich Mgielnych Wodospadów i będzie mógł wreszcie zapomnieć o tym całym krępującym problemie! Wracaj czym prędzej do Aalen, my jesteśmy już w drodze i będziemy czekać w gwiezdnym porcie, gdzie - jak mam nadzieję - szybko zatankują nam tego demona przestworzy. Nawet nie wiesz ile się dzisiaj przez ciebie nabiegałem! Przez to całe zamieszanie przegapiłem szereg niezwykle ciekawych zajęć… O których opowiem ci po drodze, wszak w tej wspaniale kunsztownej ciasnej puszcze skazani będziemy na wzajemne wielogodzinne towarzystwo! Mam nadzieję, że nie planujesz dużego bagażu!

-Dziękuję za opatrzenie zwrócił się do medyka. - i wycìągnął rękę by uścisnąć mu dłoń. Następnie zwrócił sie do szambelana - Drogi Szabelanie miałbym prośbę, doradzi mi pan gdzie w Aalen zakupić można pierścionek zaręczynowy? Tak by zyskać coś wyjątkowego w rozsądnej cenie?

Elegancki sługa dotknął brody w zamyśleniu.
-Wydaje mi się, że w Aalen jest zakład jubilerski, jednak z tego, co się orientuję został dopiero co otwarty i chyba sporządza biżuterię jedynie na zamówienie. Myślę, że mimo wszystko może pan spróbować, choć większy wybór zapewne będzie w stolicy. Z tego, co mi wiadomo za dwa dni rusza w tamtym kierunku Róża Pustyni, jako przyjaciel panicza Aliego mógłby pan pewnie udać się nią do Teb.

Gdy zawibrowała słuchawka w uchu Stantona ten zbierał się do wyjścia. Odpowiedział przyjacielowi będąc już na zewnątrz.
- Twój ojciec będzie zadowolony a jego honor uratowany. Zaiste woda płynie rzeźko a zapachy przykre poszły w niwecz. Dzięki Wszechstwórcy, tobie i twojemu ojcu ja również nie najem się wstydu. Dotrę do lubej na czas najpewniej.- zaśmiał się do słuchawki. - Po drodze zahaczę o dom muszę wskoczyć w syntjedwab i najlepsze ciuchy. Zabrać jakiś mały bagaż z rzeczami na zmianę na wszelki wypadek. Pierścionek trzeba nam kupić, twe wprawne oko i rada będą nieocenione!

Po zakończeniu rozmowy Stanton poszedł w stronę pojazdu. Odebrał od służby umyty Skafander i poprosił o pomoc w załadowaniu rzeczy do łazik. Nie chciał obciążać nogi, o ile nie było to konieczne. Dokładnie jak miał w zwyczaju sprawdził czy wszystko zabrał i niczego nie zapomniał. Ruszył do miasta po drodze analizując słowa Aliego. Głowa przyszłego rodu? Naprawdę tak by to wyglądało? Do tej pory nie zastanawiał się nad tym. Kochał Jess, ona kochała jego. To się dla niego jedynie liczyło. Ali jednak miał rację coś się tam zmieni chyba. Cholera Jess mu pewnie wszystko wyjaśni. Przyszły teść też chyba będzie pełnił rolę nauczyciela wprowadzającego go w nowy świat. Skoro dali go na pierwszy ogień, nim spotka się z matką Jess, żeby tylko głupoty nie palnął!

Niecałą godzinę później zajechał łazikiem pod swój dom w mieście. Nad dachami widać było ciemne chmury, wiatr duł między budynkami rozpylając chmury białego puchu.

Gdy wpadł do środka domu jego ojciec pracował akurat przy swoim pokazowym projekcie - wspaniale zdobionym robotycznym myszołowie, którego miał zamiar sprzedać za prawdziwą fortunę miejscowym Decadosom. Przynajmniej o ile kiedyś go ukończy. Projekt ciągnął się dwa lata i już dwa razy niezadowolony z rezultatów patriarcha rodu Waltonów decydował się zaczynać prawie od początku. Gdy wchodził Stanton, ojciec właśnie nanosił jedną z delikatnych złotych płytek na skrzydło kunsztownej kreatury.
-Dostaliśmy dwa listy z Gildii Inżynierów. Ja swojego jeszcze nie rozkodowałem, przesyła je Rzemieślnik Gvar, zapewne więc chodzi o coś ważnego. A… I pytał o ciebie jakiś ksiądz. - rzucił przez plecy nie odrywając oczu od misternej, precyzyjnej roboty. Wielki mechaniczny okular tkwił w jego oku ułatwiając mu dojrzenie szczegółów filigranowej maszynerii.
- Jakiś ksiądz? Miał może imię i powiedział gdzie go szukać?- zaśmiał się do ojca Stanton, jednocześnie podniósł ze stolika list skierowany do niego i zaczął go rozkodowywać.
- Ciekawe czego Gvar chce… -powiedział trochę do siebie -Tak w ogóle byłem w pałacu Lady Tinary. Ali załatwił mi tam robotę. Naprawiłem im oczyszczalnie. Wpadło trochę feniksów i najważniejsze ojciec Aliego dał mu Złote Berło. Będę miał czym polecieć do stolicy. Lepiej żebym się nie spóźnił na spotkanie z ojcem Jess. Przydałaby się też jakaś szybka konsultacja, z kimś kto pod względem prawnym doradzi mi z tym ślubem. Może ten ksiądz coś podpowie. Tato ja tylko w przelocie dziś w domu. Przebiorę się, może uda się zahaczyć tego księdza i lecę do kosmoportu. Łazik zaparkuje tam gdzie zawsze. Niech potem Tomi go przeparkuje do domu. Wrócę za kila dni, chyba bo nie wiem czego się tam spodziewać. Jakieś rady?

Inżynier spojrzał na list, widniało na nim zdobione logo Najwyższego Zakonu Inżynierów. Treść spisana była szyfrem. Sam szyfr był zazdrośnie strzeżonym sekretem gildyjnym, baza kodu była stała, jednak podlegał on okresowymi i lokalnym modyfikacjom generowanym według skomplikowanego wzoru, którego uczono ich w czasie studiów i następnych stopni wtajemniczenia w czasie awansu w gildii. W rzeczywistości był to bardziej zabieg rytualny i pewien rodzaj wzajemnej intelektualnej zabawy między inżynierami. Nie był jednak łatwy, w niektórych miesiącach obliczenia potrafiły zajmować i po paręnaście godzin i prowadziły do powstawania wewnątrzgildyjnych rankingów, w których prowadziły najtęższe umysły. Ten obecny wyglądał ambitnie, ale chyba bez przesady. Na pewno przydałaby się do niego maszyna myśląca, Stanton nie miał wszak paru dni, by bawić się w manualne obliczenia.

Gdy Stanton przeglądał szyfr, jego ojciec wstał od stołu i wyjął coś z biurka.
- Chyba nie myślisz, że puszczę cię tak bez niczego, synu. - położył mu serdecznie dłoń na ramieniu. - Mój syn się żeni, no no… - pokiwał głową rozczulony. - Widzę, że ci zależy, ta cała robota ze ściekami… To dobrze, dobrze… - Jego druga dłoń umieściła coś w jego dłoni. Inżynier spojrzał na niewielki przedmiot. Przypominał rozłożysty li halański kwiat róży zrobiony z połyskującej zielonkawo miedzi.

- “Zapach Wiosny” - wyszeptał.
Nagle kwiat zaczął bić kryształowymi refleksami, które zatańczyły po ścianach pomieszczenia. Gdzieś w oddali rozbrzmiał śpiew ptaków, z korytarza za nimi zdawał się dochodzić uspokajający szum wiatru i plusk potoku, a potem nadeszły zapachy kwiecistej łąki. I obrazy, podłoga pokryła się trawą i kwiatami, jedna ze ścian zniknęła w leśnym gąszczu, na suficie pojawił się obraz niebieskiego nieba i puszystych białych chmurek.
-Ładne, nie? - uśmiechnął się ciepło. - Znalazłem go wieki temu, ale nigdy nie miałem czasu zbadać i naprawić. Nawet teraz nie do końca rozumiem jego możliwości. Wydaje mi się, że program da się jeszcze poprawić, można lepiej dopasować go do danego pomieszczenia, choć częściowo zdaje się rozpoznawać je sam. Pewnie przyda się, by wkupić się w łaski szlachciców, gdyby byli oporni, oni lubią ładne rzeczy.
Następnie podniósł z biurka kartkę.
-Brat Natos. - przeczytał. - Jakiś młody Avestianin, całkiem miły nawet, twierdził, że… - ojciec zmarszczył czoło, próbując przywołać słowa obcego. - Został ci przydzielony… - wzruszył ramionami.

-Życz mi powodzenia - uściskał jeszcze raz ojca i poleciał do pokoju. Szybka kąpiel i dokończył pakowanie. Zabrał komputer, urządzenie holograficzne starannie schował do małego pudełeczka i wyłożył szmatkami. Przewoził tak części do komputerów w przeszłości, grunt to ciasne ułożenie zapewniające dobrą amortyzacje. Schował je do wewnętrznej kieszeni swojego syntjedwabiu. Do tego mała walizeczka. Ciuchy na zmianę kilka narzędzi bez których czuł się jak bez ręki. Po 30 minutach był w drodze na spotkanie z Alim

Wyszedł pospiesznie z domu. Mocno wiało. Nad miastem zalegała gruba warstwa szarych chmur. Mroźne podmuchy powodowały, że latarnie, którymi udekorowane było miasto chwiały się na wszystkie strony, niektóre pozwiewane zostały z uchwytów i toczyły się po ulicach, bądź zalegały już w pół-przysypane w zaspach. Ludzie zamykali okna, spoglądali trwożnie w niebo. Inżynier jednak nie zaszedł zbyt daleko. Zza rogu nagle wyłonił się młody mnich o bladawej piegowatej skórze, pod habitem widać było skrawek rudego loka. Jego piwne oczy zdawały się być bardzo czujne i uważne.

- Walton? - zapytał grzecznie, choć po jego głosie słychać było, iż był niemal pewny, że dobrze go rozpoznał. - Przydzielono mnie jako pańskiego spowiednika. Czy miałby mistrz chwilę, by ze mną porozmawiać?

- Naturalnie, brat Natos prawda? Miło brata poznać. Stanton Walton jak już brat zapewne wie. Wejdziemy? - należało wykazać dobre maniery. Stanton jednak w wolnej chwili planował zniknąć na chwilę, Avestianinowi z oczu i powiedzieć Aliemu o minimalnym opóźnieniu. Spowodowanym obecnością duchownego. Kilka minut ich nie zbawi a brat nie brat, Avestianin czy nie... głupio zbyć drugiego człowieka. Który przyszedł do niego w jakiejś sprawie. Miał nadzieję, że jakoś wyjaśni na jakiej podstawie został mu “przydzielony”. Stanton kompletnie tego nie rozumiał.

Młody zakonnik skinął głową z wdzięcznością i korzystając z zaproszenia wszedł do domu, usadawiając się na wskazanym mu fotelu. Gdy już oboje zajęli miejsca, zaczął:
- Przepraszam, że zjawiam się nie w porę, jednak nie tak łatwo dotrzeć w te wasze północne strony i nie mogłem wybrzydzać w terminach przyjazdu - rozejrzał się z zaciekawieniem po wnętrzu. - Przydzielono mnie mistrzowi na podstawie najnowszej bulli błogosławionego Patriarchy, nie wiem czy ogłoszono ją już na Cadavusie?

Widząc, że rozmówca nie do końca wie, o co mu chodzi, kontynuował. Jego ton głosu był spokojny, wydawał się uprzejmy i otwarty… i dość dojrzały jak na swój młody wygląd.

- Chodzi o zagrożenie dla duszy, na które narażeni są obcujący z zaawansowaną technologią. Według mądrości Patriarchy winni oni posiadać osobistych spowiedników, którzy towarzyszyć im będą w miejscu ich zamieszkania i pracy, by dbać na co dzień o ich… higienię duchową… jeśli wolno mi to tak wyrazić…
Podał Stantonowi plik papierów, z którym faktycznie wynikało, iż regionalny arcybiskup wyznaczył młodego mnicha na oficjalnego spowiednika Inżyniera Stantona Waltona.
- Czystość duchowa. Tak, tak.. zdrowe ciało, czysty umysł i dusza. Z chęcią będę się u brata spowiadał.- spowiednik wcale mu nie przeszkadzał, nie miał nic wielkiego do ukrycia
- Co do bulli i zarządzenia. Mówi brat codzienne towarzystwo zarówno w domu jak i pracy? Trochę to krępujące, - Stanton mówił szczerze. I wątpił by gildia inżynierów pozwoliła na takie zarządzenie. Byłby to bowiem koszmar. Inwigilacja na każdym kroku. Możliwość wglądu i szantażu… To w zasadzie byłoby przejęcie kontroli nad gildią przez Kościół. Co nie odpowiadałoby również szlachcie. Zachwiałoby to bowiem równowagą sił. Coś tu śmierdziało.

- Wymaga również potwierdzenia, zarówno zarządzenia jak i jego interpretacji. Obecnie wyjeżdżam, odwiedzę gildię inżynierów i Sędziów/Szarych Twarzy. Po powrocie z chęcią wrócę z bratem do tematu. Sam brat rozumie czasu mamy takie, że należy potwierdzić każdą informację włącznie z brata tożsamością. Licho nie śpi ale gdzie moje maniery!? Brat może coś zje czegoś się napije, długa droga za bratem.

Młody mnich uniósł uspokajająco dłoń.
- Mistrzu, chyba mnie do końca nie zrozumieliście. Mam być - jak to się mówi - dla was dostępny. Jednak nie macie obowiązku poddawać się na co dzień mojej obserwacji. Raz w miesiącu winnym jednak przesyłać sprawozdania mym kościelnym przełożonym, więc muszę mniej więcej wiedzieć, gdzie się w związku ze swoim fachem udajecie. Jeśli z tych informacji, bądź informacji zasłyszanych z innych źródeł wynikać będzie, że wasza dusza mogła być zagrożona, zobowiązany będę odbyć z wami dłuższą rozmowę i wesprzeć was duchowo.

Tymczasem na zewnątrz wichura nad miastem rozkręcała się na poważnie. Przez okno widać było jak korona pobliskiego iglastego drzewa ugina się pod naporem potężnych podmuchów wiatru, chmury stawały się ołowiane i ciężkie.

- Rozumiem. W takim razie, nie widzę problemu. Jadę z moim przyjacielem Alim do stolicy. Mam tam spotkanie z narzeczoną. Widzi brat ja przepraszam, ale trochę się śpieszę. Pogoda robi się coraz gorsza a Ali zapewnia nam przelot pojazdem jego ojca. Inaczej podróż trwałaby zbyt długo. Opowiem bratu wszystko po powrocie. Nawet się wyspowiadam, choć mam się za dobrego człowieka. Dziewczyna jest w ciąży, chcemy obgadać sprawę ślubu. To zawiły temat, czy możemy przełożyć tę ważna rozmowę na później? Tamta sprawa naprawdę jest pilna i jak brat sam słyszy trochę mnie to stresuje.

Mnich przytaknął, widać było, że nie spodziewał się, iż inżynier tak łatwo i bez oporów podzieli się z nim prywatnymi informacjami. Dopiero jednak po chwili dotarło do niego, iż Stanton chciał w podróż ruszać natychmiast, gdy jeszcze na zewnątrz szalała burza.
- Podróżować w taką pogodę?! - spojrzał przez okno, w stronę kłębiących się nad okolicą chmur. - To nie jest sprawa duchowa, ale naprawdę nie wiem, czy to dobry...

Widząc jednak determinację na twarzy inżyniera opuścił ręce z rezygnacją.
No dobrze… Oby dane nam było się jeszcze spotkać, o moje zakwaterowanie się nie martwcie, miejscowi bracia zaoferowali mi gościnę.
Tymczasem komunikator inżyniera zawibrował niecierpliwie. Niewątpliwie był to Ali.
Gdy wyszedł i był już poza zasięgiem słuchu powiedział.
- Idę już idę, znaczy jadę... jakiś duchowny mnie zatrzymał. Tomi wskakuje zemną do łazika i zaraz będziemy u ciebie.

- Lepiej się pospiesz, ci z lotniska mówią, że za parę minut w ogóle nie będzie się dało już wystartować, ponoć idzie tu znad morza jeszcze gorszy front!

Samochód ruszył pędem przez smagane śnieżną zawieją miasto. Na szczęście większość ludzi pochowała się w domach, nie musiał więc obawiać się, ze staranuje kogoś spacerującego po wąskich, zdobionych uliczkach. Służący Tomi, blady jak ściana, trzymał się kurczowo uchwytu nad sobą, znał już swojego pana wystarczająco dobrze, by wiedzieć, iż nie będzie w stanie mu wyperswadować całego tego szaleństwa.

Gdy wjechali na pas niewielkiego lądowiska w rogu czekał już bogato zdobiony futurystyczny pojazd w kształcie z grubsza przypominającym inkrustowane złotem jajo. Jedna jego strona była otwarta, ukazując pojedyncze wolne miejsce, na drugim siedział już jego szlachecki przyjaciel. Na sobie, poza bogato zdobioną, okrytą futrem szatą miał też staromodnie wyglądającą skórzaną czapkę pilotkę i gogle. Wskazywał ręką nerwowo to w kierunku inżyniera, to w kierunku kłębiących się nad nimi chmur, przez wicher nie dało się dosłyszeć, czy wypowiadał jeszcze zachęty, czy też już rzucał bluzgami. Tomi spojrzał na inżyniera wymownie, w jasny sposób dając do zrozumienia, iż nie pochwala aż takiego ryzyka, ale zgodzi się z każdą decyzją swojego pana.

- Muszę do niej dotrzeć. Odprowadzisz samochód na miejsce powoli jak wsiądę. To szybki statek, powinniśmy szybko wyrwać się z burzy.- powiedział Stanton do Tomiego poczym zaparkował i ruszył biegiem do Aliego i pojazdu.

- Co? Już? Tak szybko? - rzucił sarkastycznie szlachcic. - Nie, spokojnie, nie trzeba było się tak spieszyć! U tego duchownego wszystko w porządku? Wypiliście sobie herbatkę?! - warknął z przekąsem, gorączkowo odpalając po kolei kolejne systemy ciasnego, zaawansowanego pojazdu. Stanton nie mógł nie docenić wielkiej wiedzy jego twórców, z pewnością tylko parę najbardziej zaawansowanych stoczni, bądź w tym przypadku luksusowych pracowni inżynierskich, było w stanie go obecnie wyprodukować. Oznaczało to jednak też niestety, iż filigranowa, super-zaawansowana technologia byłaby ciężka do naprawy, gdyby zepsuło się tam coś w mniej cywilizowanych warunkach. Generator maszyny zaskoczył z przyjemnym wizgiem, na szybie przed pilotem momentalnie wyświetlony został połyskujący złotem, bogato zdobiony holograficzny HUD. Inżynier na plecach poczuł załączające się powoli ogrzewanie, zapewne czujniki monitorowały ciepłotę jego ciała i postanowiły ją w tych zimowych warunkach doprowadzić do stanu optymalnego. Nie dało się jednak nie zauważyć wielkiej nerwowości jego szlacheckiego kompana, który mimo jakichś tam umiejętności, przesadnie wybitnym pilotem nie był i - zapewne nie do końca bez racji - obawiał się, czy sobie poradzą w obliczu tak marnej pogody.
- Gotowy?! - rzucił lekko trzęsącym się głosem, po czym nie czekając na odpowiedź odpalił napęd pojazdu. Jajo poderwało się do góry, czego akurat specjalnie nie poczuli, stabilizatory przy tego typu przeciążeniach działały bardzo dobrze, gorzej, gdy wzniosło się nad poziomy domów, gdy wichry szalały już nie na żarty. Cisnęło nimi jak liściem, opadli niżej, Ali z trudem wyrównał kurs, rozpylony z ogromną prędkością śnieg uderzył masą w szyby pojazdu, utrudniając ujrzenie jakichkolwiek przeszkód. Pojazd wykrył zmniejszoną widoczność, rzucając na szybę projekcję z zewnętrznej, specjalnie ekranowanej kamery. Mignęli nad jakimś domem, skupiskiem drzew, i w końcu, gdy udało się Aliemu opanować stabilizację ciągu, ruszyli ostro w górę. Problem w tym, że by być w pełni bezpiecznymi musieli przebić się przez kłębiące się nad okolicą chmury.

Ali pilotaż d20(+5 systemy statku +2 prosty manewr)= 15 sukces

Tylko dzięki świetnemu oprogramowaniu pojazdu, które raz za razem podsuwało spanikowanemu szlachcicowi odpowiednie do sytuacji korekty parametrów, udało im się wbić w grubą warstwę czarnych chmur, by po paru chwilach pełnych ostrych turbulencji i niepokojącego mroku, wylecieć nad nimi. Zrobiło się nienaturalnie spokojnie i cicho Szalejący żywioł pozostał pod nimi, pozwalając im nacieszyć się pięknem czystego nieba.
- Drogi Stantonie… - wysapał spocony szlachcic, ściągając drżące dłonie z drążków. - Naprawdę, lepiej dla ciebie, by okazało się to najlepszym małżeństwem na świecie, bo jeśli to wszystko miało by być na darmo… - westchnął.

- Zgodziła się, nie wiem co powie jej rodzina. Jednak Jessica postawi na swoim. Trzeba to po prostu z nimi omówić. Mogą nie być zachwyceni ale okoliczności nie zostawiają im wielkiego wyboru. - nie dodał, że zasadniczo Jess nie ułatwiła sprawy nie mówiąc kim jest od początku.- Kocham ja szczerze a ona mnie. Musi się udać i wyjść wspaniale- dodał pewnym siebie tonem. Choć wcale pewny tego nie był.

Szlachcic pokiwał głową prezentując ciężki do rozgryzienia grymas, ni to podziw, ni współczucie.
- Zaprawdę, mój drogi Stantonie, czasem myślę, że Świetlisty Ojciec specjalnie umieścił cię na ścieżkach mego życia, by jasno pokazać mi… czego się wystrzegać! - parsknął. - Słuchaj, a tak na poważnie, pamiętasz Lady Shannarę? Tę o wspaniale smukłej kibici i piersiach stromych niczym masyw Minori? Wyobraź sobie, że nie dalej jak dwa dni temu… - zaczął z werwą i fantazją opowiadać o swoich ostatnich miłosnych podbojach.

Stanton percepcja d20(-2 częściowo zasłonięte chmurami)= 16 porażka

Cóż, mieli parę godzin do zagospodarowania. Pod nimi kłębiły się już trochę bardziej postrzępione chmury, gdzieniegdzie widać było przez nie ciemnogranatowe, wzburzone wiatrem, wody morza Agweńskiego. Trochę dalej dało się dostrzec zarysy nieregularnej linii brzegowej. Poza małym, prawie niewidocznymi z tej wysokości biednymi osadami, co jakiś czas dało dostrzec się też ruiny potężnych starych instalacji przemysłowych. Wieki temu działał tam ciężki przemysł, obecnie zardzewiałe puste szkielety były jedynie monumentami dawnych, minionych czasów. Gdy wytężyło się wzrok, można było nawet gdzieniegdzie zauważyć zniszczone pylony po ciężkiej kolei, którą niegdyś woziła między fabrykami towary.

Stanton wysłuchiwał historii przyjaciela. Komentował, docinał i żartował z nim w najlepsze. Tak im mijał czas, gdy przelatywali nad instalacjami… Inżynier wpatrywał się w nie z rozmarzeniem. Tyle miejsc które można by sprawdzić. W wielu zapewne czaiły się prócz niebezpieczeństw prawdziwe skarby. Obiecywał sobie, że kiedyś do nich wróci. Bardziej od przyszłych możliwości wyczekiwał jedynie spotkania z Jessicą.

Lecieli parę godzin, wszystko wskazywało na to, że pojazd w czasie wichury nie odniósł żadnych uszkodzeń, wszystkie systemy działały optymalnie, a pogoda na tej wysokości nie powinna sprawić im żadnych problemów. W końcu odbili nad stały ląd. Zachmurzenie zmniejszyło się, pod nimi rozciągały się nieskończone jałowe niziny, poprzecinane tylko tu i ówdzie skupiskami ostrych skał. Gdzieś bardzo daleko przed nimi dało się dostrzec potężne słupy dymu bijącego w niebo. To zapewne była stolica planety, jedyne większe skupisko cywilizacji na tym kontynencie. Teby.

Słyszałem, że w tym miesiącu w Purpurowej Masce w Mieście Wewnętrznym grają Żywot Kawalera Luciusa, ponoć to wielce wyuzdany majstersztyk, którego bogate walory estetyczne ustępują jedynie głębokiemu religi… o jasna cho!!!

Coś pod nimi błysnęło. Szlachcic odruchowo ściągnął drążek, ale okazało się, że to nie oni byli atakowani. W skalnym wąwozie rozciągającym się pod nimi, doszło chyba do jakiejś eksplozji. Z tej wysokości ciężko było dostrzec szczegóły, ale wydawało się, że wąwozem podróżowała jakaś grupa ludzi, widać było mniejsze kropki… i większe, które mogły być obleczonymi ładunkiem zwierzętami i niewielkimi pojazdami. Rozpierzchały się na boki. Widać było jakieś mniejsze błyski, może strzelanina? Ali spojrzał w jego stronę z bezradną miną. Nawet jakby chcieli to cóż mieli zrobić? Pojazd nie był ani uzbrojony ani opancerzony.

Tu małe wtrącenie techniczne. Na wiedzę Stantona mamy jakieś głóśniki z których możemy przemówić w dół? I na wiedzę Stantona czy przed bronią typu karabin jesteśmy bezpieczni w takim pojeździe gruba blacha itd… Czy nie? To się wiąrzę z pewnymi deklaracjami które mógłbym wykonać przy sprzyjających okolicznościach.

Stanton popatrzył na towarzysza.
- Przede wszystkim nasze bezpieczeństwo. Więc trzymamy się na dystans. Daj mi chwilę, spróbuję znaleźć częstotliwość okolicznych patroli. Wezwiemy pomoc. - lubił pomagać ludzią. Jak temu chłopu kilka dni temu. Nie był jednak samobójcą.

Urządzenie przez moment skanowało wszystkie dostępne częstotliwości usuwając kanały, na których przekazy były niezrozumiałe i zbyt odległe, bądź mocno zakłócone polami radiacji, które nadal porozrzucane były miejscami po pustkowiach. Znalazło się też parę nowocześniejszych nadajników - zapewne ze stolicy, które były kodowane. W końcu udało się wykryć jakiś sygnał gdzieś w połowie drogi między nimi a miastem. W tle słychać było głośną pracę silnika, sądząc po natężeniu głosu należącego do jakiegoś dużego przemysłowego pojazdu, bądź ich grupy i głosy paru sprzeczających się i chyba zajętych jakąś pracą facetów.
- Nathan do jasnej cholery! Wyłącz to radio i nie zawracaj mi rzyci! Nie będę się znów wracał do miasta! Już wracaliśmy się po twoją spluwę! Poradzimy sobie i bez tego pieprzonego wiertła, mamy dwa zapasowe! Dwa dni drogi! Mówię ci to złoże ropy to pewniak, widziałeś tę starą mapę!!! Tym razem nam się uda! No! To dupa w troki i nie zostawajcie w tyle! Gazu chłopie, gazu!

Drugi sygnał wydawał się dochodzić zaraz spod nich, jednak nie było słychać żadnego głosu, jakby ktoś tylko nerwowo wciskał guzik nadawania i nic nie mówił. A może mikrofon w radiu był już uszkodzony i zostało im tylko przerywanie nadawania guzikiem? Tak musiało być. Sygnał nie zdawał się jednak układać w żaden kod, ale wciśnięcia zdawały się bardzo nerwowe.

Z tego, co inżynier się orientował wojsko w stolicy prowadziło nasłuch radiowy okolicy, więc - o ile nikt nie przysnął na stanowisku - również musiało te dwa sygnały odbierać. Problem tylko w tym, że nie widziało tego, co oni, więc mogło zignorować te desperackie sygnały z dołu. Stanton nie mógł co prawda podsłuchać kodowanych częstotliwości żołdaków w stolicy, ale mógł zagadać ich na ich otwartej częstotliwości. Nic nie wskazywało jednak na to, by obecnie jakieś patrole były poza miastem, a przynajmniej nie po ich stronie. Dużo bliżej, sądząc po sygnałach radiowych, zdawali się być domniemani górnicy.

Szlachcic wszystkie te zabiegi obserwował z lekko nerwową miną.
Stantonie! Bohaterze, istoto o złotym sercu! To jakieś miejscowe porachunki! Zawiadommy władze i lećmy dalej! Wszak jesteśmy już w srogim niedoczasie! I tak nie wiemy, czy zdążysz na jakąś gwiezdną krypę!

Spojrzał w dół i zamarł, wyraźnie nie uśmiechało mu się kierowanie delikatnego super-drogiego pojazdu w okolice tego gwałtownego zamieszania.
-Trzeba było spróbować. Nie zamierzam jednak głupio ryzykować- miał dziecko w drodze na ten świat. Nadał ich pozycję przez radio na otwartym kanale i zaraportował sytuację. Tyle mógł zrobić… Spróbował zaznaczyć częstotliwość radia górników w komputerze pokładowym. Nanieść go tak by obserwować ich pozycję, miał nadzieję że to cudo techniki sobie poradzi z takim zadaniem. Co prawda nie wierzył w magiczne mapy ale nie zaszkodzi wiedzieć gdzie się udają. Za członków karawany pomodlił się w duchu. Dając jednocześnie Aliemu znak do odlotu. Nie mili ze sobą ochroniarza Al- Malikow, ani nawet broni. Nie mogli zrobić nic dla biedaków w dole. Poza wezwaniem pomocy.

Ali poklepał go pocieszająco po ramieniu, widział wszak, że przyjaciel chciałby móc zrobić więcej. Wątpili, by posiłki z miasta dotarły na czas, o ile w ogóle któremuś z oddziałów chciało by się mieszać w batalie gdzieś na pustkowiach, z dala od murów miasta, które kazano im chronić. Komputer pokładowy tymczasem zapamiętał parametry nadajnika górników, gdyby jeszcze raz użyli radia mógłby zapewne wskazać ich nową pozycję na mapie.

Śmignęli nad ostatnim pasmem pustkowi dzielących ich od murów i zwolnili szukając dla siebie wolnego lądowiska wśród licznych, otwartych od góry zatoczek rozległego portu gwiezdnego znajdującego się w Mieście Wewnętrznym. Zaprojektowany został w dawnych czasach, gdy technologia była znacznie powszechniejsza, a podróżnicy liczniejsi, obecnie miejsca było aż nadto. Przy okazji szybko rozejrzeli się też po innych lądowiskach w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby zabrać Stantona poza planetę. Wyglądało na to, że obecnie w mieście był tylko jeden transportowiec i właśnie jak w ukropie krzątali się wokół niego załoganci odłączając ostatnie przewody z chłodziwem i ładując ostatnie skrzynie na trap! Na starej potężnej maszynie dało się dostrzec symbol Pośredników.
- Ali to może być mój transport! - powiedział Stanton zrywajac się do biegu. Zabrał swoje rzeczy i czym prędzej ruszył w kierunku statku. Dla pośredników robił różne zlecenia, więc znał nie jednego osobiście. Liczył, że dogada się jakoś na podwózkę. Przedstawiciele ligi byli poniekąd po jednej stronie barykady.
- Panowie zaczekajcie! Księżyc Chons mijacie?

Stanton od razu poznał tę sylwetkę, zgrabnej dziewczyny w roboczym kombinezonie i przypiętych do narzędziowego pasa okularów do spawania. Uśmiechnęła się promiennie.

- Stanton!!! - podskoczyła i dała mu całusa. - Wieki cię nie było! Przyjechałeś pomóc mi i Karulowi w badaniach? Widziałeś te zdjęcia? Są niesamowite! Teraz naprawdę bardzo przydałaby nam się twoja pomoc!
- Jestem w podróży na księżyc Chons.- stwierdził rzeczowo Stanton nie dając się oczarować dziewczynie do której miał słabość z młodzieńczych lat. Zresztą z wzajemnością. - Mam tam ważne sprawy. Zajrzałem w drodze by zobaczyć co w moim domu. U was i w gildii jako takiej. - wyściskał kobietę i również ją pocałował.
- Przy okazji również oddać swój głos na nowego lidera. Widzę i słyszę, że nie próżnujecie. - uśmiechnął się - Ba Mistrz Karul poza ambicjami badawczymi ma również polityczne! Czemu to Mistrz się zdecydował? I jak idzie kampania wyborcza?

- A tam, polityka! - stary mistrz zaśmiał się serdecznie i machnął ręką. - Po prostu szkoda mi was, porzuconych owieczek. Wciąż wierzę w to, że ten hultaj Ghwalo gdzieś tam utknął i tylko trochę was popilnuję do jego powrotu. Ale jeśli nie… - zamyślił się. - Znasz mnie Stantonie, jestem tu już długie lata, nie mieszałem się do spraw administracyjnych, ale zawsze starałem się stać na straży naszych wartości... Aldon… Aldon... jest wspaniale utalentowanym młodym człowiekiem, ale… nie jestem pewien, czy ambicja nie przysłania mu rzeczy, które są ważniejsze w życiu…
Trzeba przyznać, że różnie z nim bywa.. - dodała dziewczyna. - Czasem wydaje się, że poświęciłby wszystko dla innych członków Zakonu, kiedyś sama uważałam, że jest super! Ale czasem… czasem jest jak golem, nie mogę go rozgryźć - zagryzła usta. - Ale co my tu zanudzamy cię lokalnymi problemami, mówisz, że ruszasz w kosmos? Chons? Ha, no ostatnio ciężko z podwózką. Pośrednicy mają jakiś problem przy wydobyciu… chyba z dyscypliną pracowników, podobno w systemie nie jest też do końca bezpiecznie… Może spróbujesz jednak u Sędziów? Aldon chyba właśnie szykuje jakiś pakiet dokumentów, którzy oni mają dostarczyć poza system. Może załatwi ci przy okazji podwózkę? A i masz to! Zastanów się, to świetna okazja!

Wcisnęła mu w rękę kolorową ulotkę reklamującą inwestycję w przedsięwzięcie eksploracyjne profesora Vi’Grula i jego badaczy. Po zdobionej czcionce dało się wywnioskować, że prospekt przeznaczony był też dla ewentualnych szlacheckich sponsorów chcących ulokować swoje pieniądze. Ponoć spodziewany zysk wynosił do 30% w przeciągu pierwszego pół roku.
- Sama zaprojektowałam - rzuciła dumnie. - Starałam się nie przytłaczać technicznymi faktami, ale znajdziesz tu podsumowanie naszych odkryć z ostatnich tygodni! Będziesz miał co czytać po drodze!
- Tak zrobię moja droga, tak zrobię- uśmiechał się na widok przyjaciół. Schował ulotkę i materiały pod płaszcz - Wyborne ciasto Mistrzu, małżonka wciąż jest boska kucharka. Wielki talent - powtarzał między kęsami. - Mistrz coś zaczął tłumaczyć, mówcie śmiało nie wiem czy będę mógł pomóc ale z chęcią wysłucham. Macie jakieś konkrety w tej wyprawie? Wynik z tego sonaru, mówię to szczerze jest niejednoznaczny. Przeczucie i intuicja to ważne rzeczy Mistrzu, nie wiem tylko czy przekonają inwestorów. -podzielił się szczerze obawami.

Dziewczyna popatrzyła na niego krzywo.
- Aleś się sztywny od tego twojego mieszkania na północy zrobił! - wydęła usta, choć widać było, że tak naprawdę zdawała sobie sprawę z tego, że w tym, co powiedział było sporo racji. - Mamy odłamki tych datowanych na setki tysięcy lat ceramicznych figur, od których całe te poszukiwania się zaczęły. Więc tam musi być coś więcej! - podkreśliła.
- Tyle, że spór w obrębie gildii toczy się o to, gdzie i z jakim nakładem środków ich szukać. Aldon twierdzi, że mogą pochodzić skądkolwiek w obrębie morza, planeta w ostatnich tysiącleciach przeszła znaczne zmiany geologiczne, więc jest za szybkim, powierzchownym przeczesaniem jak największej powierzchni. Ale nie tak mamy w zwyczaju pracować, jesteśmy naukowcami! Poza tym nie mamy tylu ludzi. I Aldon też to wie i ponoć pertraktuje już z Pozyskiwaczami. - dziewczyna westchnęła jakby nie chciała o tym słuchać.
- Pozyskiwacze, rozumiesz. Hieny cmentarne! Trzeba im przyznać, że są sprawni, ale nawet jak coś znajdą to połowa z tego w dziwnych okolicznościach zniknie i pojawi się na targach na innych planetach!
- Rozumiem Cię -pokiwał głową Stanton - weźmy jednak pod uwagę warunki pracy. To Cadavus, jeśli wybierzemy metodę punktowego szukania bez pomocy z zewnątrz… odkryć możemy nic. I taki scenariusz dominuje. Za małe środki, za mały teren. Jeśli skorzystamy z metody Aldona, z pomocą tych hien pozyskiwaczy. Zyskamy coś, na znacznie większej szansie. Podejdź do tego naukowo, oceń prawdopodobieństwo. Lepsza połowa znaleziska niż nic.

Dziewczyna wyglądała jakby już chciała jakoś kąśliwie skomentować przesadnie racjonalne podejście do sprawy, jednak tylko opuściła ręce i popatrzyła na niego krzywo.
- Zmieniłeś się. - rzuciła nie wiadomo, czy z podziwem, czy naganą.
- Najgorsze jest to, że chyba masz rację. Wiesz… Nie interesuję się specjalnie sprawami finansowymi Gildii, ale podobno ogólnie nie jest dobrze. Pamiętasz Magistra Ghwalo, był pasjonatem i odkrywcą, potrafił zaangażować cały budżet w jakieś szalone badania…
Spojrzała na niego, jakby starała się wyczytać coś w jego twarzy…
- Ale to skomplikowany temat, a tobie się chyba spieszy. Jeśli chcesz dostać się na ten statek Sędziów to pędź do Aldona! O reszcie pogadamy innym razem. - popchnęła go mocno w stronę korytarza.

- Znajdziemy czas innym razem - pocałował ją w policzek na odchodne.

Cóż, nie musiał długo szukać, korytarz przed biurem Vi’Grula szybko przemierzał właśnie rzeczony pretendent do tronu Gildii. W dłoni trzymał grubą, wypchaną dokumentami teczkę. Aldon widząc Stantona zwolnił i kiwnął głową na powitanie, jednak nie wyglądał jakby miał zamiar się zatrzymywać, wskazał tylko trzymane dokumenty sugerując, że to ważna sprawa i ewentualnie później się zgadają. Chwilę później przypadło do niego dwóch jego ulizanych asystentów podsuwając w biegu jakieś rzeczy do podpisywania i dogadując biznesowe sprawy.

-Mistrzu Aldonie - zwrócił się stan jednocześnie podchodząc do niego. -Wiem, że Mistrz ma pilną sprawę - wskazał głową na dokumenty.
- Ja mam jednak równie pilną. Chciałbym zamienić z Mistrzem kilka słów o moich głosach wyborczych. Mego ojca zresztą też - podkreślił zarówno posiadanie dwóch swoich głosów. Jak i wspomniał o ojcu których miał ich tyle samo jeśli nie więcej. - Ponadto statek sędziów ponoć niebawem odlatuje, chciałbym skorzystać z ich pomocy przy transporcie. Muszę się dostać na księżyc Chons. Poświęci mi Mistrz chwilę na osobności?

Mężczyzna zatrzymał się i dokładnie przyjrzał się Stantonowi.
Ale oczywiście, panie Walton. Jeśli to ważna sprawa, to znajdę dla pana chwilkę. Gestem dłoni wskazał mu swoje biuro, pokazując jednocześnie asystentom, że później zajmie się ich sprawami.

Pomieszczenie, które wcześniej należało do magistra Ghwalo obecnie było uprzątnięte prawie do zera, było czysto i schludnie. Zupełnie nie jak u Inżynierów, który najczęściej wszędzie porozrzucane mieli plany swoich aktualnych badań i schematy niezliczonych - często niekończonych przez lata - wynalazków. Iście jakby Aldon praktykował u suchych i rzeczowych Sędziów. A może tak było? Ponoć w czasach akademickich znikał na całe miesiące, powracając z wieloma cennymi koneksjami.

Gospodarz wskazał mu miejsce po drugiej stronie biurka, chowając dokumenty do zamykanej na klucz metalowej szafki.
- Cieszę się, że zechciał pan porozmawiać ze mną o nadchodzących wyborach. To bardzo ważny czas dla Zakonu Inżynierów na Cadavusie. Przedłużający się brak przywódcy powoduje, że marnujemy liczne, cenne okazje. Mam już parę ciekawych projektów, które tylko czekają na odpowiednią autoryzację przez przyszłego mistrza - chrząknął, jakby zupełnie nieoczywistym było, że to właśnie sam widzi się w tej roli i chętnie by te papierzyska podpisał.
- Gdy uda się zamknąć albo outsourcować ten słabo rokujący projekt z podwodnymi poszukiwaniami będziemy mogli relokować naszą siłę badawczą do bardziej interesujących rzeczy… Pojawią się też ciekawe posady kierownicze, które chciałbym obsadzić doświadczonymi członkami Zakonu... - spojrzał na niego bystro. - Czy wspominał pan o księżycu Chons? Tak się składa, że w jednym z planów przydałaby się bardzo współpraca zamieszkującego go rodu. Niestety szlachetni Xanthippe nie są zbyt skorzy do współpracy pod względem technologicznym, a dużo moglibyśmy na tym zyskać… Jeśli udałoby się panu nawiązać dobre stosunki, to być może okazałoby się to w przyszłości bardzo korzystne…
- Prosiłbym o szczegóły tego projektu z Xanthippe. Jeśli mam pozyskać ich przychylność przydałoby się więcej informacji. Ten podwodny projekt, moja ognistoruda przyjaciółka i twój główny konkurent panie. Wiążą z nim duże nadzieje. Dyplomatycznie byłoby dać im możliwość badania tamtego obszaru. Ktoś w końcu musi nadzorować grupę Pozyskiwaczy. Do innych projektów mogą nie mieć tyle serca, więc sugeruję kompromis ze wskazaniem na rozsądek. Ograniczone środki, wspólnicy… Kto wie może coś się z tego wykluje. O jakich stanowiskach mówimy?- podrapał się po kilkudniowym zaroście.

Aldon popatrzył uważnie na młodego inżyniera.
- Co do podwodnych poszukiwań… Nie podjąłem jeszcze decyzji i nie wiem, czy ja będę miał na to wpływ, nie wyobrażam sobie jednak współpracy mistrza Vi’Grula z kontraktowymi pracownikami z innych frakcji… To będzie jeszcze kwestia do przemyślenia, nie chcę ubiegać faktów… Co zaś tyczy się rodu Xanthippe. Zakon nie ma zbyt dobrych doświadczeń z tym rodem, są wręcz chorobliwie skryci jeśli chodzi o ich technologię, a ostatnio okazało się, że na poznaniu tych sekretów moglibyśmy sporo zyskać… Zapewne wie pan, że spora część tego ich księżyca to w rzeczywistości elektrownia solarna, do tego dysponująca pamiętającym czasy Drugiej Republiki eksperymentalnym emiterem wiązki przesyłowej. Używają go, by zasilać stację na księżycu obok, ale historyczne zapiski pokazują, że w przeszłości rozważano użycie jej do zasilania osad na Cadavusie… bądź… jako broni… - splótł wymownie palce. - Jeśli udałoby się nawiązać współpracę, cały, niewątpliwie bardzo dochodowy projekt potrzebowałby oczywiście kierownika badań… No i pozostałby jeszcze prestiż związany z udostępnieniem Zakonowi tak rzadkiej technologii…

Stanton chwilę się zastanawiał.
- Powiem wprost. Mistrzu Aldonie chodzą słuchy że bywa Mistrz bezwzględny w dążeniu do celu. Zarówno własnego jak i Zakonu. Na takich planetach jak Cadavus potrzeba jednak silnego przywództwa. Jestem człowiekiem słownym a Mistrz będzie potrzebował sojuszników. By budować pozycję i potęgę własną jak i Zakonu. Oddam na Mistrza głos, spróbuję wybadać Xantippe podczas mojego pobytu na ich księżycu. Dla dobra Zakonu ma się rozumieć. Chcę jednak od Mistrza słowo, że podwodna ekspedycja się odbędzie. Cenie wartość przyjaźni i nie chciałbym być przyczyną stłamszenia marzeń moich bliskich. Proponuję zatem sojusz moje głosy… ale za kompromis. Zyska Mistrz również w ich oczach scementuje zakon. Jeśli mamy uzyskiwać wpływy na planecie zwarcie szeregów dobrze nam zrobi.

-Panie Walton… - Aldon zaczął znowu używając “biznesowej” formy zwracania się do rozmówcy, która w kontaktach wewnątrz Zakonu raczej nie była praktykowana. Najwyraźniej faktycznie często miał do czynienia z przedstawicielami innych frakcji w obrębie Ligii Kupieckiej. - Cieszy mnie zdroworozsądkowe podejście do sprawy i pana poparcie, jednak w przypadku poszukiwań nie jest to kwestia mojego kaprysu. Obecnie Zakon na Cadavusie nie ma środków, by prowadzić i poszukiwania podwodne i angażować się jednocześnie w inne ambitne projekty. Przypominam też, że wraz z tragedią mistrza Ghwalo straciliśmy jedyną jednostkę gwiezdną i dopiero co wydaliśmy sporą część oszczędności, by zamówić nową na Criticorum. Albo mistrz Vi’Grul znajdzie dodatkowe finansowanie, albo podpiszemy kontrakt na obsługę tych poszukiwań z frakcją, która zrobi to taniej... W obu przypadkach gotów jestem pozostawić mu kierownictwo nad poszukiwaniami, ale innego wyjścia nie widzę, jeśli nie chcemy jako gildia popaść w stagnację, zamrażając większość naszych środków w tym jednym projekcie. Nie będę w stanie spełnić pana oczekiwań, co do wzmocnienia pozycji Zakonu, jeśli do tego dojdzie.

- Rozumiem, dziękuję z otwartość w dyskusji. Jaka suma jest wymaga żeby odbyć tą ekspedycję? Chciałbym się również zapoznać z pana wizją na naszą przyszłość. Słyszałem na razie o księżycu Chons. Co jest w dodatku utrudnione o niekorzystną relację z Xantippe. Co z celami które chciałby pan wznieść na sztandary, że tak powiem? Rozumiem, że znalazłby się dla mnie transport na pokładzie statku sędziów. Skoro mam się tam podjąć również spraw Zakonu.
- Obecnie podwodne prace badawcze kosztują nas około 2 tysiące feniksów tygodniowo, oczywiście w zależności od nasil… BUUM!
Gwałtownie poderwali się z krzeseł. Na korytarzu na zewnątrz coś huknęło, rozległy się paniczne krzyki i głośny zgrzyt metalu.

Stanton percepcja d20= 16 porażka

Stanton mimo wysiłku nie był w stanie wyłapać z rozbrzmiewających na zewnątrz krzyków nic konkretnego Wydawało mu się jednak, że głośny zgrzyt i towarzyszący mu huk stawały się coraz głośniejsze, jakby ich źródło zbliżało się w ich kierunku!

Aldon momentalnie skrył się za biurkiem pokazując inżynierowi gestem, by spróbował tego samego, nie wiadomo kiedy w dłoni chudego niewysokiego człowieka znalazł się też mały pistolet laserowy, musiał go trzymać pod biurkiem. Po jego minie widać było, iż podobnie jak Stanton, nie miał zielonego pojęcia, co na zewnątrz się właściwie dzieje.

Stanton momentalnie uruchomił komunikator i spróbował nawiązać kontakt na wewnętrznych kanałach gildyjnych.
- Tu Mistrz Stanton Walton. Czy ktoś wie co się dzieje na zewnątrz? Co to za hałasy? - pytał wyraźnie zaniepokojony. Siedział jednak wygodnie na krześle i nie panikował.

Komunikator nie zdążył nawet na dobre połączyć się z wewnętrzną siecią komunikacyjną, gdy coś z ogromnym impetem wpadło w drzwi gabinetu i oddzielającą go od korytarza ścianę. Zdobione drewniane odrzwia dosłownie rozpadły się na strzępy, drzazgi i okruchy muru poleciały z wizgiem w stronę Stantona i kryjącego się za biurkiem Aldona.

Stanton sprawność d20=4 sukces

Inżynierowi w ostatnim momencie udało się paść na ziemię, unikając spotkania z pociskami. Zobaczył całe morze chaotycznie poruszających się metalicznych manipulatorów, ostrz, wiertł i spawarek. Wyglądało na to, że jeden z przemysłowych naprawczych robotów, które oddano Zakonowi do serwisowania zwariował. Za nim, przez unoszącą się chmurę pyłu, widać było ślad zniszczenia, poharatany korytarz, zniszczone skrzynie z zapasami, rannych pomocników i jakiś drobny pożar, być może wywołany uszkodzeniem pojemników z łatwopalnymi cieczami. W wewnętrznej sieci słychać było desperackie próby koordynacji działań, wezwano już straż Wewnętrznego Miasta.

Na szczęście wyglądało na to, że robot nie był zainteresowany mordowaniem konkretnie ich, zawinął dziwnym nieskoordynowanym ruchem wokół własnej osi, odbijając się ze zgrzytem od przeciwległej ściany i pognał dalej młócąc niebezpiecznymi odnóżami jak cepami. Nad ramieniem Stantona błysnęła wiązka lasera

Aldon strzelanie d20(+2 za pistolet -2 za zaskoczenie i pył -2 za pancerz robota)= 15 pudło.

Jednak było za późno, Aldon spudłował i metalowy behemot pognał gdzieś dalej.

- Zatrzymajcie go! On pędzi w stronę sklepu!!! - rozbrzmiało w wewnętrznej sieci komunikacyjnej Zakonu.
Faktycznie, nie była to najlepsza wiadomość. “Sklep” był częścią kompleksu dostępną dla bogatych gości i klientów z Wewnętrznego Miasta, niewątpliwie szalejąca tam maszyna nie pomogłaby ich reputacji. Stanton wyjrzał na zewnątrz, na szczęście robot wydawał się poruszać niemal zupełnie losowo, co chwila obijał się o ściany i wpadał na jakieś sprzęty, mieli więc parę chwil zanim dotrze do drzwi sklepu. Po chwili Stanton dojrzał też skąd zwariowany konstrukt się wziął. Na początku ścieżki zniszczenia jakiś czerwony z wysiłku i paniki asystent usilnie i pospiesznie próbował wpisywać komendy na trzymanym w dłoni przenośnym panelu zdalnego sterowania.

Wydawało się jednak, że beznadziejnie mu idzie, łzy desperacji pojawiały mu się już w oczach, niewątpliwie doszło do jakiejś awarii. Koło niego widać było wózek transportowy na którym wcześniej w zwiniętej, kompaktowej postaci spoczywał robot. Na wózku obok dało się dostrzec taką samą, tylko nieaktywną jednostkę.

Stanton biegiem rzucił się w stronę asystenta, liczył że jako doświadczony inżynier zapanuje nad maszyną. W sumie najłatwiej byłoby ją chyba wyłączyć. Akurat gdy dopadł do spanikowanego młokosa, gdzieś za nim rozbrzmiał wysoki świst wiązki laserowej. Aldon najwyraźniej nie chciał dać za wygraną, cóż, zapewne wiedział, jaki wpływ na jego karierę mogłoby mieć dotarcie oszalałego robota do pomieszczeń dla klientów.

Aldon strzelanie d20(+2 za pistolet -2 za pancerz robota)= 15 pudło

Niestety niecelna wiązka jedynie niegroźnie zasyczała, wtapiając się w jeden z poderwanych, koziołkujących kontenerów, w które właśnie wpadła maszyna. Szanse na powstrzymanie jej takim ostrzałem były raczej małe, szczególnie, że niewielki przyboczny pistolecik pewnie już powoli osiągał granice wydajności ogniwa, następne strzały mogły być coraz słabsze.

Stanton zdecydowanym ruchem przejął tablet i szybko zbadał stan urządzenia. Kątem oka zauważył wybiegającą w jego kierunku Rudi, z którą wcześniej rozmawiał. Na szczęście była blisko, z dala od robota. Dziewczyna podbiegła do rannych i zaczęła pomagać im opuścić korytarz, w końcu nie można było mieć pewności, że robot nie wróci.

Stanton technologia d20(-4 trudny i mało czasu)= 18 porażka

Mimo najszczerszych chęci nie był w stanie pokonać usterki, za każdym razem, gdy z listy dostępnych robotów wybierał tego oszalałego, cały program zawieszał się i restartował, próbował z trybu administratora, ale wynik był taki sam. Samo zdalne sterowanie wydawało się sprawne… wykrywało koło niego jeszcze sygnał drugiego robota, tego, który spoczywał obok w stanie spoczynku.

Sytuacja stawała się prawie beznadziejna. Nieliczny zakon na Cadavusie nie miał wewnętrznych sił ochrony, polegał na złożonym systemie alarmowym i zabezpieczeniu wejść z zewnątrz. Gdy zagrożenie dostało się już do środka mogli czekać tylko na świetne wyszkolonych i wyposażonych gwardzistów Wewnętrznego Miasta (na których się zresztą zrzucali płacąc ogromne podatki). Pytanie tylko, czy żołnierze - nawet jeśli zdążą - nie urządzą w środku strzelaniny. Ostatecznie pozostawała jeszcze próba dogonienia robota i dobrania się do jego skrzynki kontrolnej, jednak oczywiście byłoby to szalenie ryzykowne, o ile w ogóle starczyłoby czasu.

Stanton postanowił sprawdzić ustawienia drugiego robota. Odpalić diagnostykę i upewnić się, że nie ma krytycznych błędów. Po tym szybkim zabiegu o ile byłby pomyślny, zamierzał z pomocą drugiego robota unieszkodliwić pierwszego. Na pewno miał ku temu predyspozycje, patrząc na zniszczenia jakich dokonała pierwsza jednostka. Nie miał wiele czasu, szybko przełączył się na drugą jednostkę… Minireaktor spoczywającego koło niego robota obudził się z wizgiem. Miał tylko jeden problem, oprogramowanie chciało wymusić start z pełnym, długim trybem diagnostycznym, a on nie mógł pozwolić sobie, by tyle czekać. Natychmiastowe wybudzenie z jedynie pobieżnym sprawdzeniem błędów mogło robota uszkodzić, ale jaki miał wybór?

Stanton technologia d20(-1 na szybko)= 17 porażka

Zajęło mu to zbyt długo, gdy wreszcie obszedł zabezpieczenia i metaliczny golem ruszył w kierunku swojego oszalałego pobratymca, było już za późno. Pierwszy robot wpadł z impetem na drzwi prowadzące do sklepu.

Oszalały robot WW d20(+2 znaczna masa i rozpęd)= 7 sukces!

Rozległy się paniczne wrzaski i… strzały z broni maszynowej. Najwyraźniej ostrzeżona straż Wewnętrznego Miasta jednak zjawiła się na miejscu, choć ciężko było stwierdzić ilu ich dotarło na czas i czy będą w stanie wystarczająco szybko powalić felerną maszynę. Wydarzenia były już za daleko, by Stanton mógł śledzić je własnymi oczami, jednak miał kamerę w kierowanym robocie, z której obraz mógł wyświetlić sobie na trzymanym panelu zdalnego sterowania. Jego robot dotarł właśnie do wyważonych przez jego poprzednika drzwi, pytanie tylko, czy ewentualni żołnierze nie wzięliby go za dodatkowe zagrożenie. Stanton westchnął jego wysiłki raz po raz szły na marne. Sam skierował się biegiem w stronę zniszczonych drzwi. Warcząc tylko na asystenta.
- Ruszaj tyłek, zobaczymy co narobiłeś.
Nie chciał wprowadzać drugiego robota w pole ostrzału. Zbędna strata. Musi zobaczyć co tam się dzieje na własne oczy. Robota skierował poleceniem za zakręt by nikt nadgorliwie go nie zniszczył. Sam chciał delikatnie wyjrzeć zza ściany. By zbędnie się nie narażać. Już i tak robił sporo.

Chudy młokos posłusznie kiwnął głową i ruszył za nim. Miał aż nieprzyzwoicie modną i pieczołowicie splecioną fryzurę, a do tego gładką, wypielęgnowaną skórę i dłonie, niewątpliwie był to jakiś szósty, czy siódmy syn szlachcica, który nie miał szans na dziedziczenie i swojej przyszłości desperacko szukał w gildiach… No cóż, może nie była to jego wina… Do pędzącej ku sklepowi dwójki dołączył też Aldon, młody mistrz miał nietęgą, choć zdeterminowaną minę, szczęka nerwowo chodziła mu pod bladą skórą twarzy. Najgorsze było to, że gdy dobiegali na miejsce, nadal rozbrzmiewały strzały, co mogło oznaczać, że sytuacja była daleka od opanowanej. Rzeczy, które zobaczyli po przekroczeniu progu, nie napawały ich optymizmem. Wpierw ukazał im się strzaskany rząd reprezentacyjnych kantorków z drogocennego drewna i o (niegdyś) bogatych złotych zdobieniach, których odtworzenie kosztować będzie zapewne fortunę, następne ujrzeli “plecy” wściekle obracającego się i młócącego odnóżami robota i zamontowaną tam zamkniętą skrzynkę kontrolną, a potem… Dyndającego w powietrzu i strzelającego jedynie z grubsza w kierunku wroga żołnierza, którego robot trzymał jedną parą manipulatorów i szarpał na wszystkie strony. Po drugiej stronie sklepu dało się dostrzec drugiego żołnierza, który desperacko próbował opanować panikę tratujących się przy wyjściu gości i ich licznej służby. Wyraźnie bał się strzelać do robota, by nie zranić towarzysza, dodatkowo miał pełne ręce roboty z powstrzymaniem uciekinierów przed zrobieniem sobie nawzajem krzywdy.

-Zajebie ich - uniwersalne określenie na zastany stan rzeczy. Nie było na co czekać ani co ryzykować. Mógł co prawda wysłać Młokosa zamiast siebie. Wolał jednak inne inwazyjne rozwiązanie. Ze skrzynką mógł być problem. Mogła się nie otworzyć, kabel mógł być nie ten… Olbrzymie wiertło górnicze powinno skutecznie zniszczyć źródło zasilania. Stanton chciał zadbać żeby jego akcja nie zaszkodziła żołnierzowi duszonemu przez maszynę. Użył panelu sterowania i wydał komendę drugiej maszynie.
Aldon po szybkim zorientowaniu się w sytuacji najwyraźniej doszedł do wniosku, że nie będzie tam w stanie nic zdziałać.
- Panie Walton! Biegnę do sterowni, jakby miało się nie udać, niech pan da znać przez radio, zatrzasnę pancerne żaluzje na froncie sklepu, by ten przeklęty robot nie wydostał się przypadkiem na miasto! - rzucił, znikając znowu na zapleczu budynku. Stanton słuchał go tylko połowicznie, gdy Mistrz Zakonu skończył swój wywód, on już wprowadził do sterowania szereg komend. Potężny, serwisowy droid wtoczył się z impetem do środka, kierując się prosto ku plecom swojego zbuntowanego pobratymca.

Żołnierz1 sprawność d20= 2 sukces

Na szczęście szarpanemu żołnierzowi udało się jakoś wyswobodzić z pancernego chwytu maszyny, choć musiał w tym celu odrzucić swoją broń, by móc posłużyć się obiema rękami. Odtoczył się od metalicznej bestii chowając za resztkami kantorka. I wtedy Stanton zaatakował, a przynajmniej się starał. Robot nie miał oprogramowania bojowego, więc odpowiednie ruchy musiał składać w sposób improwizowany z zupełnie nieprzeznaczonych do tego komend technicznych.

Stanton pilotaż (+5 za wysoką technologię)= 3 sukces!
Robot obrona WW d20(-2 brak oprogramowania bojowego)= 4 sukces!

Golemy zwarły się w morderczym uścisku siekając się nawzajem technicznymi odnóżami, Stanton usilnie próbował nakierować wiertło na skrzynkę kontrolną, jednak wydawało się, że intensywny bodziec ataku jeszcze bardziej wzmożył nieskładne, chaotyczne i gwałtowne ruchy uszkodzonej maszyny, zaczęła wirować i ciąć wszystko dookoła.

Stanton pilotaż (+5)= 7 sukces

Inżynierowi jakoś udało się uniknąć uszkodzenia swojej jednostki, jednak sam również nie był w stanie trafić w mały i szybko poruszający się punkt. Stalowe potwory ścierały się w tytanicznej, głośnej (i trochę nieporadnej) walce. I wtedy Stanton usłyszał krzyk
- Odsuń się, będę strzelał!!!
Żołnierz, który wcześniej się odturlał dotarł do swojej broni, jednak najwyraźniej bał się, że seria z jego karabinu może przypadkiem trafić i samego inżyniera. Najwyraźniej nie przeszkadzało mu to, że na pewno trafi i drugiego robota. Stanton uskoczył za róg. Chwilę później wydał “swojemu” robotowi dalsza komendę walki. Wolał poświęcić drugą jednostkę niż narazić żołnierza na kolejny atak maszyny. Groza sytuacji odcisnęła swe piętno na inżynierze. Stróżki potu ściekały mu po twarzy. A ręce choć sprawnie wpisując komendy już lekko drżały.

Żołnierz1 strzelanie d20(+2 za karabin -2 za pancerz robota +1 za zajętego wroga)= 3 sukces

Robot sprawność d20= 13 porażka
Robot -5 do wszystkich akcji

Seria z karabinu szturmowego uderzyła w oszalałą maszynę, gdy tylko Stanton schował się za rogiem, z tej pozycji do dyspozycji miał tylko kamerę robota, nie mógł więc tak dobrze panować nad starciem jak poprzednio, gdy obserwował całe pole bitwy, ale przynajmniej nie miał też szans stać się tarczą strzelniczą. Na szczęście wyglądało na to, że żołnierz wiedział co robi, pociski trafiły tylko felernego robota, nie czyniąc krzywdy jego jednostce, z metalowego korpusu sypnęło iskrami, buchnął czarny dym zasłaniający widoczność, poleganie na kamerce stało się jeszcze bardziej kłopotliwe.

Stanton pilotaż (+5 za wysoką technologię -2 za dym i kontrolę zdalną) = 5 sukces!

Oszalały robot obrona d20(-2 brak oprogramowa - 5 uszkodzenia)= 20 krytyczna porażka

Mimo wszystko osłabienie robota było idealną szansą, by zakończyć tę przykrą sytuację, jeszcze raz pokierował ramionami swojej jednostki, wyprowadzając cios skierowany w skrzynkę kontrolną. I trafił! Szalenie wirujący stalowy golem niemal sam obrócił się pod wiertło. Zasyczało i rozległ się wizg, który po chwili utracił na sile, aż całkowicie przebrzmiał. Robot wyłączył się. Żołnierz opuścił broń i spojrzał na swojego kompana, który właśnie pomagał wstać ostatniemu słudze, który jeszcze nie zdążył opuścić sklepu. Bitwa była wygrana, choć nie bez kosztownych strat. Na szczęście wydawało się, że nikt nie został poważniej ranny, choć otarć i stłuczeń pewnie było niemało. Stanton wpisał ostatni ciąg skomplikowanych komend… i robot zasalutował żołnierzowi. Włączając się w tej pozycji, drobny gest ze strony inżyniera dla odważnego żołnierza. Stanton włączył radio i nadał komunikat do Aldona.
- Sytuacja opanowana. Unieszkodliwiłem uszkodzoną jednostkę. Rolety opuść, sklep musi zostać chwilowo zamknięty a widok tutaj nie jest dla postronnych. - nadał na odpowiednim kanale. Walton skierował się następnie w stronę żołnierzy.
- Dziękujemy panowie za interwencję. Wystąpiła jakaś krytyczna usterka w tej maszynie. Poprowadzimy wewnętrzne postępowanie w celu wyjaśnienia sprawy. - czekał na odzew żołnierzy, następnie miał zamiar wraz z asystentem obejrzeć sklep. I zabezpieczyć rzeczy znajdujące się w nim które mogły ulec uszkodzeniu, będąc potencjalnie niebezpieczne. Rozglądał się też w poszukiwaniu czegokolwiek niepokojącego.

Żołnierz nadal drżał od adrenaliny, gdy opuszczał progi zdemolowanego sklepu. Na odchodnym rzucił za siebie jeszcze coś w stylu:
- Przyślemy jeszcze kogoś, by spisał raport...
I tyle go widzieli. Wydawało się, że mogło pójść dużo gorzej i nie wiadomo, co by się stało, gdyby Stanton nie związał oszalałej maszyny walką i ta na przykład wydostała się na ulice... Tak, czy inaczej. Można było być pewnym, że plotki o wydarzeniu i tak szybko rozniosą się po Tebach. Choć będzie dobrze jeśli skończy się tylko na tym i dodatkowo żaden z poturbowanych klientów nie zechce ich zaskarżyć za poniesione szkody... Gdy tylko żołnierz zniknął w drzwiach trzasnęły uchwyty pancernych rolet i te zaczęły powoli odcinać sklep od świata zewnętrznego. Od tych wszystkich emocji Stanton prawie nie zauważył, że na zewnątrz było już prawie ciemno! Czas płynął nieubłaganie, a okienko czasowe, w którym mógł zdążyć na księżyć było już przerażająco wąskie. By przejrzeć cały zdemolowany sklep potrzebowałby wiele długich chwil. Na pierwszy rzut oka nigdzie wśród potrzaskanych mebli nie czaiły się dodatkowe zagrożenia, ale bez żmudnego, pieczołowitego przeszukania nie można było być pewnym. Na szczęście po chwili w pomieszczeniu pojawiło się sporo technicznych asystentów, którzy zabrali się za to zadanie. Dojrzał też tego, którego pierwszy raz zobaczył, gdy ten trzymał zdalne sterowanie.
- Ja naprawdę nie wiem jak... Ja... on był nieaktywny... Nie włączałem go, nie wiem jak...
Wydukał próbując tłumaczyć się Stantonowi.
- Jak masz na imię? - zapytał Stanton. - Powiem ci tak, poproszę moją przyjaciółkę Rudi, żeby zbadała tego robota. To sprawna Rzemieślniczka jak ja. Potrzebujesz chłopcze dowodu, że to nie twoja wina. Inaczej - rozpostarł ręce, ukazując skalę zniszczeń - obciążą cię kosztami tego zamieszania. I będziesz dłużnikiem gildii do końca życia, zresztą twoje dzieci i wnuki również. Jesteś szlachcicem wiesz jak jest. Pomożesz Rudi opowiesz jej wszystko. Od tego zależy twoje pierdolone życie. Spokojnie Gildii też byłoby na rękę obciążyć kosztami tego zamieszania kogoś…. bardziej wypłacalnego. Teraz zmiataj i bądź przydatny dupę uratował ci Stanton Walton powtórzysz to Rudi. Spojrzy na ciebie przychylniej. - gdy młodzieniec odszedł ponownie nawiązał kontakt z Aldonem.
- Cieszę się, że mogłem pomóc Aldonie. Statek sędziów niedługo odlatuje pomożesz mi załatwić formalności? Trochę mi się śpieszy. Przydałby mi się też ładny pierścionek zaręczynowy. - zażartował na koniec. - To zamieszanie może być problematyczne jeśli nie wezmę się w garść i nie przyspieszę. - liczył, że jakieś minimum wdzięczności za uratowanie sklepu Inżynierów mu się należy.

Stanton przekonywanie d20(+2 za sytuację)=3 sukces

Wydawało się, że sugestywne nakreślenie potencjalnie mrocznych przyszłych losów ucznia zdecydowanie trafiło do jego wyobraźni.
- Tromir, panie! Mam na imię Tromir! - aż zbladł słysząc grożące mu konsekwencje, mimo wszystko następne słowa Stantona tchnęły w niego chyba trochę nadziei. - Dziękuję, powołam się na was! Stanton Walton, zapamiętam!

Jego pokora było lekko zaskakująca, wszak wielu szlachciców, nawet tych biednych, nie lubiło się przyznawać do własnych błędów. Cóż być może Stanton będzie w stanie kiedyś wykorzystać tę wdzięczność. No chyba, że tego biedaka wywalą...

Stanton przekonywanie d20(+5 za zasługi)= 7 sukces

Ale czy tak samo łatwo poszłoby z kalkulującym na zimno mistrzem?
- Już sporządziłem pismo - ogłosił jego rozmówca, odnosząc się do organizacji transportu dla Stantona - Powołałem się na naszą długą współpracę z Sędziami, znaczne kwoty wpłaconych prowizji i tak dalej... Jak powszechnie wiadomo są jednak bardzo przywiązani do swoich procedur, nie wiem więc czy to wystarczy, jeśli się zgodzą, to w piśmie wspomniałem o tym, że oczywiście Zakon gotowy jest pokryć koszty pańskiego transportu... co do dalszych gratyfikacji... zawiesił głos. Przy obecnej sytuacji nie mogę wypłacić ich z kasy Zakonu. Po tych wydarzeniach odbudowa sklepu... i naszej reputacji wymagać będzie znacznych nakładów finansowych. Wypłacając teraz jakiekolwiek premie działałbym na szkodę Gildii. Jeśli jednak wszystko się ustabilizuje gotowy będę z mistrzem Vi'Grulem przedyskutować... Na przykład zwolnienie z części opodatkowania na jakiś okres czasu? Z tego, co wiem, nie rozliczył się jeszcze pan z zarobków osiągniętych na lennach północnych? - zakończył wypowiedź wiszącym w powietrzu niewygodnym pytaniem.*
- Dziękuję za pomoc z transportem. Podatki mam opłacone, prócz 55 feniksów należności za pracę wykonaną w ostatnim okresie. Trzyletnie zwolnienie z podatków brzmi jednak uczciwie i kusząco. To dobry początek wspólnej współpracy. Nie sądzi Mistrz? Damy radę podesłać kogoś z pismem i kto pomoże mi chociaż namierzyć jubilera na odpowiednim poziomie. O ile zdążę, nie wiem kiedy statek odlatuje moglibyśmy coś załatwić przez radio? Stanton widział, że ocalił Zakon przed olbrzymią katastrofą. Aldon natomiast wyglądał na człowieka praktycznego. Stąd liczył, że bez trudu dojdą do porozumienia. Żądał jednak sporo.

Wydawało się, że Stanton jednak trochę źle ocenił swojego rozmówcę. Inżynier na własnej skórze odczuć mógł to co, mówiło się o Aldonie Valderi, był zimny, stanowczy i ciężko było coś u niego uzyskać nie mając w dłoni wszystkich atutów. Wiedział, że inżynier się spieszy i wyraźnie grał na czas, nie będąc gotowym do żadnych obietnic. Wyliczył mu za to, że przy średnich wpływach z podatków ostatnich miesięcy Stanton w wyniku tych zwolnień podatkowych zyskałby ponad 1400 feników! I trzeba było przyznać, że była to faktycznie zapłata godna samego Cesarza, jeśli wziąć pod uwagę, że miała mu się należeć za niecałe 15 minut roboty, nawet jeśli była niebezpieczna i cenna. Do tego ciągle apelował do jego gildyjnego patriotyzmu zapewniając, że jego podatki będą Zakonowi potrzebne jeśli ma się w przyszłości rozwijać. Gadanie, gadaniem, a czas mijał…

W końcu stanęło póki co na odpuszczeniu mu podatku z ostatniego miesiąca, opłaceniu lotu na księżyc oraz przydzieleniu asystenta, który dostarczyłby do Sędziów dokumenty, w czasie gdy Stanton będzie biegał po jubilerach. O dodatkowych zwolnieniach podatkowych miała być mowa dopiero za jakiś czas, po konsultacji z drugim mistrzem i prawdopodobnie dopiero po wyborach i ustabilizowaniu się sytuacji w gildii.

Stanton znał się na negocjacjach i wiedział, że jeśli chce się uzyskać dobrą cenę. Należy zacząć negocjacje z wysokiej stopy. Transport na księżyc Choms mógł negocjować służbowo… Od momentu gdy miał tam próbować ugrać coś dla gildii było mu to w pewnym sensie należne. Zwolnienie z miesięcznego podatku było natomiast skromną zapłatą. Propozycja Stantona badaniem gruntu. Inzynier był już w drodze do jubilerów. (półbiegiem bez mała) Jednocześnie rozmawiając z Aldonem. Obaj rzucili skrajne propozycje. Co było elementem, tej samej strategii.
- Dobry z przyszłego - podkreślił to słowo - Mistrza negocjator. Dobrze robię oddając na Mistrza głos. Trzy miesiące? - spróbował urynkowić swoją propozycję.
- Omówię to. - rzucił Aldon sucho i rozłączył się. Stanton akurat wpadał do trzeciego z rzędu salonu jubilerskiego, poprzednie okazały się jedną wielką porażką, prawdopodobnie przesadna, kłująca w oczy ornamentyka i epatowanie ogromnymi kamieniami szlachetnymi było u Decadosów w modzie, ale dla niego, który patrzył na świat trochę trzeźwiej było po prostu bezguściem. Ostatni sklep, do którego obecnie wchodził był skromniejszy, przypominał dobry zakład rzemieślniczy z tradycjami, był już też zamykany, na zewnątrz już tylko zdobione antyczne latarnie rozświetlały mrok uliczek Wewnętrznego Miasta. Pracownicy sprzątali już ekspozycję zamykając biżuterię w pancernych, oznaczonych kodami pudełkach. Na szczęście jeszcze nie ze wszystkim zdążyli. Były pierścionki i parę z nich mu się nawet podobało, różnice w cenie pomiędzy poszczególnymi modelami były jednak znaczne, od 50 feniksów do ponad 350!

Stanton wybrał taki jaki podobały się Jessice. Wykorzystał fragmentaryczna wiedzę o jej upodobaniach, dołożył swój gust i zakropił 150 feniksami w papierach sędziów. Co przy jego zniżce gildyjnej dawało pierścionek z górnej półki. Następnie biegiem rzucił się już w stronę swojego przyszłego transportu. Nie miał już ani chwili na obijanie się. Po drodze przez komunikator opowiedział Aliemu o sytuacji.