- Zwolnij trochę, niech czwórka nas dogoni - powiedział Padre wciąż celując w wysadzonego robota.

- Pieprz się ojciec... - Black05 wymamrotała do mężczyzny, jednak zwolniła nieco - Załatwiliście... sukinsyna? - Spytała, po czym wydała znowu polecenie swojemu pancerzowi, by ją automatycznie podłatał, choć jej stan i tak był fatalny. W końcu Isabell zatrzymała całkowicie bus, po czym osunęła się na kierownicę i rozległo się ciągłe, cholerne trąbienie.
- Jeszcze… mi dupy nie urywa… spoko... - Jej głos znikał wśród drącego mordę klaksonu. Z ciała spływała na podłogę krew, a ona leżała tam półżywa, prawie bez ruchu.

Owain posłał jeszcze jedną serię w dym, tak dla pewności, po czym zaczął się wycofywać z powrotem na drogę, odwracając się do tego, co zostało z robota plecami dopiero gdy wyszedł spomiędzy drzew i ruszył truchtem do autobusu, który w międzyczasie się zatrzymał.
- Nie wiem jak wy, ale ja jestem lekko rozczarowany. - oświadczył, sprawdzając zawartość magazynka i wpinając go z powrotem.

- Jak zaraz nie zdejmiesz piątki z klaksonu będziesz mógł docenić napływową florę i faunę tego leśnego zakątka - warknął Padre wciąż zabezpieczając teren. - Szóstka, postaw na nogi szofera. Zegar tyka, a nie wiemy gdzie nam potem droga wypadnie.

Ósemka w tym czasie powoli i metodycznie przeładowała granatnik, pakując następny pocisk przeciwpancerny tak na wszelki wypadek.
- Jedźmy - komunikator Obroży szczeknął syntetycznie - Tyle ile się da, potem z buta. Potem sprawdzimy co z blaszakiem - rudy Parch nie wyglądał specjalnie pogodnie.

Piątka poczuła na swoim ramieniu coś ciężkiego. Poczuła to pomimo, noszonego pancerza. Rękawica ciężkiego pancerza wspomaganego nie należała ani do drobnych ani do lekki. Teraz ta chwytna końcówka pancernego ramienia przechyliła ją z powrotem do pionu aż oparła się plecami o siedzenie. Klakson umilkł.
- Nie umieraj mi tu. Wiesz co mi obiecałaś. Masz u mnie dług mała. - powiedział Ortega zachęcając gestem Szóstkę by zaczął robić swoje medyczne mambodżambo. - Owain do środka albo zasuwaj z buta. - głos skierowany do ostatniego pieszego Parcha był zdecydowanie bardziej ponaglający i mniej przyjemny. Mathys zaczął sięgać po stimpaki Isabell by zrobić z nich użytek.

Owain wskoczył do autobusu i zajął miejsce przy kierowcy, by móc prowadzić obserwację.
- Ech, lalka, ciebie to chyba jara, co? - powiedział, zerkając na pokiereszowaną Piątkę.

- Każdy ma jakiś fetysz... - Isabell wychrypiała do niego, szczerząc na drobną chwilę zęby, choć było widać, że i do tak prostej czynności musiała się wysilić - Ta… lubię sobie pojeździć… ale być podziurawioną, to już mniej...

Tablica zawierała całą masę informacji o zaginionych, zgubionych. Wyglądała na improwizowany punkt biura osób zaginionych i po chwili zagłębienia w ustawieniach. Brown 0 doszła do wniosku, że zajmowała się tym ochrona lokalu, nie wojskowi ani policja. Może próbowali zebrać ile się da, a potem dać to dalej? Niestety przeszkodził im atak. Nagrania pochodziły z przestrzeni dwóch ostatnich tygodni, a ostatnie nagranie sprzed 3 dni. Potem nie było już nic, ale Vinogradova i tak uparcie grzebała w panelu, zgrywając dane na nośnik Obroży. Jeśli zyska szansę, puści je dalej przez Centralę. Może oni znajdą sposób na wykorzystanie ich w skuteczny sposób.
- Doktorze jak się pan czuje? - żeby oderwać myśli od koszmaru zwróciła się do drugiego cywila, uśmiechając się do niego ponad ramieniem - Kiedy pan ostatnio coś pił? W tym upale łatwo o odwodnienie, proszę na siebie uważać. Elenio co robimy? Idziemy we dwoje? Samego cię nie puszczę… ale ciężko mnie nazwać wsparciem ogniowym. Może… chociaż będę pilnować ci pleców i ostrzegać jeśli coś się pojawi - teraz uśmiechnęła się niepewnie do żołnierza.

- Tak. Ze mną wszystko w porządku. - powiedział naukowiec też przygnębionym tonem widocznie niemo obserwując poczynania Vinogradovej. - Część z nich znałem. Chociaż z widzenia. - powiedział wskazując dłonią na zamarłą obecnie tablicę. - Większa część naszej księżycowej społeczności jest naukowcami albo jakoś jest powiązana z nimi. Jeśli nie pracuje przy jakimś projekcie naukowym to ma w rodzinie albo jest dzieckiem czy wnukiem a jak nie to większość pracuje wokół światka naukowego. Dlatego wszyscy czujemy się jak w wielkiej i różnorodnej rodzinie. - dr. Jenkins smutno westchnął znowu patrząc wciąż zmartwionym wzrokiem na wyświetlane hologramy twarzy, głów, sylwetek i spojrzeń.

- Jasne, z tu zostanę. Jestem już stary nie bardzo wychodzi mi bieganie. Ale wy młodzi idźcie, i trzymajcie się razem. I uważajcie na siebie. Ja tu sprobuję zobaczyć co dam radę tu zrobić. - dodał jakby dla otuchy czy zmiany klimatu rozmowy i usiadł na jednym z miejsc za konsoletą kierowniczą. Jego dłonie może nie poruszały się tak pewnie i płynnie po holo jak dłonie Mayi ale widziała, że obsługa komputerów nie jest mu obca. Poza tym panel sterowania kamerami był dość prosty, zwłaszcza, że część z tych kamer nie działała więc ekran pokazywał tylko pustą czerń.

- Dobra to może faktycznie pan lepiej tu zostanie doktorze. A my z Mayą przejdziemy się i zobaczymy co da się zrobić. - Elenio był chyba zadowolony z takiej propozycji podziału ról od obojga towarzyszy. - Jasne Mayu ja pójdę jako mięśnie i lufa ale przydałby mi się ktoś inteligentny. - wyszczerzył się beztrosko jakby sprzedawał swój najlepszy kawał i chwycił karabinek w obydwie dłonie sprawdzając czy Brown 0 jest podobnie gotowa.

- Zgrałam informację z tablicy na Obrożę. - Maya nie wiedziała co powiedzieć, nie była dobra w pocieszaniu i podtrzymywaniu na duchu. Uśmiechnęła się i próbowała znaleźć jakikolwiek pozytyw. - Prześlę je do Centrali, pchną je dalej. Jeżeli ktoś może je wykorzystać to z pewnością oni. Niech pan też na siebie uważa doktorze, bardzo pana proszę. Chce pan pistolet? Tak na wszelki wypadek. I niech się pan zamknie jak wyjdziemy - odpięła od pasa broń i położyła ją na stole przy monitorach.
- Przecież ty też jesteś inteligentny Elenio - zwróciła się do żołnierza z niepewną miną - Znasz się na tropieniu, zwiadzie. Umiesz obsługiwać drona i świetnie sobie radzisz nie tylko na polu bitwy. To ja tu będę kulą u nogi - westchnęła - Szkoda że nie ma z nami Zoe. Poradzilibyście sobie oboje, ja tylko… obiecuję, że postaram się jak najmniej zawadzać.

- Niee. Jeszcze bym się sam postrzelił. - machnął ręką naukowiec wstając by zamknąć drzwi za dwójką wychodzących młodszych ludzi.

- Ale za grzyba nie wiem co i jak trzeba zrobić by puściło co trzeba. - Latynos wskazał wesoło na panel przy otwartych drzwiach. Potem dał znać i ruszyli razem korytarzami klubu. Doktor Jenkins popatrzył chwilę za nimi.

- Powodzenia! - życzył im na drogę po czym zamknął drzwi do sterówki. Maya i Elenio poruszali się dość sprawnie, pokonując kolejne korytarze, mijając pomieszczenia i raz nawet zawalisko chyba od jakiejś bomby czy pocisku. Zdecydowali się je ominąć bo skok na drugą stronę, zwłaszcza Vinogradovej wydawał się bardzo ryzykowny.

Mijane pomieszczenia wszędzie nosiły echa pośpiesznej ewakuacji czy po prostu ucieczki. Porzucone ubrania, zgubione buty, leżące torby, czasem smugi i plamy krwi, raz natknęli się nawet na śmierdzącą już padlinę jakiegoś średniego xenos które stało się pożywką dla brzęczących padlinożerców. Cuchnęło tak bardzo, że Elenio zdecydował się je ominąć i pójść sąsiednim korytarzem. W końcu dotarli do rejonu gdzie wedle rozpiski ze sterówki powinny być magazyny. I sądząc po napisach faktycznie były. Ale też i oberwały jakimś pociskiem czy bombą bo korytarz do nich prowadzący zawalił się częściowo zostawiając niewielkie przejście przez które trzeba było się czołgać.

Nie dało się iść obok siebie, ani ukrywać za szerokimi plecami żołnierza. Vinogradowa wpatrywała się w wyrwę, ale od tego się ona nie powiększała.
- To co… panie mają pierwszeństwo? - uśmiechnęła się do Latynosa. Jeżeli coś po drugiej stronie żyło wpierw dopadnie ją. Dla pewności że tak się nie stanie, włączyła detektor, wpatrując się w niego uważnie.
- Myślisz że… długo znasz Johana? - zapytała znad ekranu.

- A jak tam coś nienażartego jest to co zrobisz? - Latynos uśmiechnął się i poczekał aż Vinogradova przeskanuje okolicę detektorem. Ten jednak pykał nudnawo, spokojnie i uspokajająco nie wykrywając żadnego ruchu w okolicy który uznałby za wart podniesienia alarmu. - Niby niezbyt długo. Poznałem go tutaj. Ale wiesz, jak chodzisz z kimś na akcje to szybko wychodzi kto jest kto. Johan jest w porządku. Karl zresztą też. - powiedział i przyklęknął wpatrując się w zawalisko przed nimi tworzące zagruzowany tunel. Owinął sobie pasek karabinku wokół nadgarstka i dobył pistolet w którym zapalił latarkę. Potem położył się na brzuchu szykując się najwyraźniej by wejść w tunelowaty załom.

- Postaram się stanąć mu w garde i wywołać niestrawność? - podrzuciła pomysł, chowając pikającą maszynkę i biorąc latarkę w ręce. Wepchała się przed mężczyznę, wzruszając ramionami - Lepiej żeby zjadł mnie niż ciebie, o ile tam siedzi. Poza tym co jeśli napotkamy zamek kodowy? Będziesz się wycofywał i puszczał mnie przodem? Nic się nie stanie, będzie dobrze - położyła mu rękę na ramieniu i spuściła wzrok - Tak, Johan jest w porządku. Bardzo miły i… wszyscy jesteście w porządku, cała wasza trójka.

Maya wepchnęła się przez umundurowanego Latynosa ale na ograniczonej przestrzeni początku gruzowiska siłą rzeczy miejsca było dość mało gdy już on ustawił się tuż przed tym pseudotunelem. Teraz więc Brown 0 właściwie wlazła i na niego i po nim. Ledwo się usadowiła ten złapał ją za ramię i pociągnął do siebie. Dziewczyna poczuła jak szoruje brzuchem pancerza po podłodze oddalając się od wejścia.

- Nie wygłupiaj się. To cholerstwo potrafi przybrać dziwne formy. Nawet gdy detektor tego nie wykrywa. Trochę tu takiego szajsu widzieliśmy. - głos i twarz Latynosa niby dalej była nonszalancka i beztroska ale tym razem wydawało się to pozą. Dłoń strzepnęła jakiś pyłek z naramiennika Vinogradovej. - Poza tym masz tą Obrożę czy nie to nie zmienia faktu, że szkoda by było takiej ładnej dziewczyny dla jakichś obleśnych potworów. - w głosie i oczach które teraz jakoś zawiesiły się na napierśniku ostatniej ocalałej z grupy Brown wdarła się jakaś radośnie złośliwa iskierka.
- Na przykład takich obleśnych potworów z Floty. - dodał jakby wymieniał jakiś powszechnie znany i odrażający typ potworów znany w galaktyce. - Myślę, że jak co, to już ja jestem wystarczająco obleśny by ćwiczyć utykanie w gardle czy coś podobnego. - głowa podniosła mu się do góry znów obdarzając Mayę figlarnym spojrzeniem i uśmiechem. - Wejdę tam pierwszy. Dobra? - dodał po chwili tego uśmiechania się do niej.

Wzmianka o obleśnych potworach z Floty wywołała u Brown o nerwowy chichot.
- Nie każdy z Floty to potwór, a tym bardziej obleśny. Bywają… bardzo miłe i… towarzyskie… osoby - uciekła spojrzeniem, a jej twarz zrobiła się czerwona jak burak. Pokręciła głową i bąknęła - Ty również jesteś wyjątkowo miły i… ktoś na ciebie czeka w domu, masz do kogo i gdzie wracać. Ja już nie mam nic - wzruszyła ramionami - Idę pierwsza.

Elenio uśmiechnął się gdy usłyszał odpowiedź. Ta część o potworach i niekoniecznie potworowatych chyba go rozbawiła. Zadowolenie zlazło z jego twarzy gdy usłyszał końcówkę wypowiedzi. Milczał chwilę wpatrzony w twarz okoloną czarnymi włosami.
- To nic nie zmienia. - powiedział w końcu. Znów zamilkł na chwilę. - Wiesz co normalnie to bym taką dziewczynę co mi sadzi takie teksty to w tej chwili wyśmiał, przewalił na plery i wlazł do środka zanim by się pozbierała. - powiedział w końcu po kolei wskazując na jej ramiona gdzieś na podłogę obok gdzie by pewnie wylądowała i na nią samą jakby tu teraz obok niego miała być jakaś inna dziewczyna. - Ale nie chcę się z tobą kłócić ani szarpać choć racji nie masz za cholerę. - dodał kręcąc głową na znak, że się z nią nie zgadza dalej. - Więc niech los rozstrzygnie. - powiedział sięgając po coś do kieszeni. Po chwili wyjął jakąś monetę. - Wyjdzie to co wybrałaś to ty idziesz nie to ja idę. - wyjaśnił pokazując jej trzymaną w palcach monetę.

- A ty znowu o tych penetracjach terenów? Co cię tak ciągnie do przewalania i dziur? - prychnęła i spaliła jeszcze gorszego buraka, kaszląc dla zamaskowania zmieszania.
- Taka prawda - dotknęła Obroży z obrzydzeniem i opuściła głowę. Nie mógł dać jej przejść i tyle? - Reszka, ale i tak uważam że niepotrzebnie chcesz ryzykować. Nikt nie spojrzy na ciebie krzywo za posłanie Parcha przodem.

- Ale za puszczenie przodem takiej ślicznotki już tak. - uśmiechnął się wesoło Latynos i podrzucił monetę do góry. Krążek powirował kręcąc sie do góry i spadł na czekającą dłoń żołnierza. Ten zwyczajowo zgarnął ją na drugą rękę aż pacnęła głośno jak przy klaśnięciu.
- Ojej. Orzełek. - powiedział śmiejąc się i chowając krążek w dłoni. Maya widziała że chyba faktycznie reszka nie wypadła ale Elenio schował tak szybko monetę, że nie była pewna. Ruszył zaraz do przodu z zapaloną latarką umocowaną pod pistoletem. Do przeczołgania się właściwie była odległość kilku kroków więc nie wyglądało na dużo. Żołnierz doczołgał się do przejścia i zatrzymał się na chwilę oświetlając wnętrze. Chwilę je tak oświetlał i obserwował.
- Wygląda na czysto. - powiedział i wczołgał się do środka. Zaraz potem pstryknęło światło które najwyraźniej wciąż działało. Gdy Maya dotarła na miejsce pomieszczenie okazało się typowym magazynem o wielkości pokoju mieszkalnego jakie zdążyła już tu zwiedzić. Tyle, że ten był wypełniony szafkami i regałami z częściami i narzędziami. Z lamp działała jedna ale i tak było raczej jasno niż ciemno. Zostawało przeszukać szafy i resztę by znaleźć potrzebne bezpieczniki.

Żadnych potworów, ani innych niespodzianek. Vinogradowa z ulgą wstała i otrzepała pancerz z pyłu. Tym razem czołganie nie zostawiło na niej śmierdzącego osadu i brudu. Wystarczyło trzepnąć ręką i znowu była czysta.
- Mówiłeś że trochę czasu spędziłeś z Johanem - powiedziała niby bez większego zainteresowania, byle nawiązać rozmowę, ale obrócona do szafek twarz Parcha pozostawała czerwona i piekła - Wiesz czy ma kogoś? Tam, gdzie mieszka… albo… gdzieś indziej. Myślisz, że sobie poradzą z Karlem i nic im nie będzie? Może… moglibyśmy z nimi porozmawiać przez komunikator. Spytać czy nic im nie jest… hej, Elenio, czy to to? - pokazała palcem na skrzynki i obłe, metalowo-szklane bezpieczniki.

- Jest chyba singlem jeśli o to pytasz. Ale ma i tam i tu i całkiem często nawet właśnie tutaj. - Patino roześmiał się słysząc pytanie dziewczyny. Przy “tutaj” wskazał gestem dookoła ściany i zakończył stukając w powietrze pod sobą wskazując na podłogę klubu. - A teraz poradzą sobie, nie bój się. Coś by było nie tak to by się darli i strzały by było słychać. - machnął uspokajająco ręką i podszedł do szafki wskazanej przez kobietę. - Tak, to to co nam trzeba. Jak to nie pomoże to znaczy, że jest rozpieprzone na amen albo problem leży gdzie indziej. - pokiwał głową patrząc zadowolonym wzrokiem na pudło trzymane w dłoniach. - Dobra to ja wezmę ze dwa, ty weź ze dwa i spadamy na dach. - powiedział biorąc szybko i pakując pudło i kolejne do bocznej kieszeni spodni. Tym razem wskazał na wyjście najwyraźniej dając kobiecie pierwszeństwo z wydostania się z tego pomieszczenia o jednym wejściu i wyjściu.

- Miejmy nadzieję, że to wystarczy - odpowiedziała zgarniając swoją dolę i patrząc pod nogi wróciła pod dziurę. Niby dlaczego miała się przejmować i dziwić Mahlerowi? Nie znali się, zamiast gadać robili coś innego. Było miło, ale bajka się skończyła. Wróciła codzienność kawałka metalu wokół szyi i wyroku.
- Tutaj… znaczy na Yellow też ma kogoś?

- No ja mówię o tutaj. Przecież wcześniej go nie znałem. - zauważył swoje żołnierz gdy przeczołgali się znowu przez gruzowisko tylko w przeciwną stronę. Spojrzał jednak z ukosa na idącą obok dziewczynę i dodał gdy chował pistolet i znów brał broń długą w swoje ręce. - Nie, że pannę czy co, tylko na dupy razem chodziliśmy. Nawet tutaj w klubie. Nie było czasu na coś innego jak masz w chwili szaleństwa przepustkę na parę godzin albo i nie. - powiedział i dał znak, że powinni ruszać dalej. Tak też zrobili, kierując się ku wyższym piętrom i wyjściu na dach. Przez całą drogę Maya milczała jak zaklęta, gapiąc się pod nogi i zaciskając szczeki. Mahler wyświadczył jej przysługę i dołączył do kolekcji dup. Tyle. Ale tak było chyba lepiej. Obroża na szyi potwierdzała to stwierdzenie, a smutek kiedyś minie.
Zawsze kiedyś mijał.

Początkowa radość z przywrócenia łączności i wymiany zdań między marynarzem a policjantem szybko wzięła w łeb, ledwo Brown 0 zaczęła rozmowę z autobusem. Nie trwała ona długo i po zamknięciu kanału komunikacyjnego, pojawiło się zmęczenie. Na podglądzie widziała portret Black 1 przekreślony wymownym napisem KIA, pozostała część “czarnych” otrzymała zadanie i spieszyli je wykonać, tak samo jak ona swego czasu w kanałach. Im wszystkim zależało na pośpiechu, zwłaszcza z perspektywą ataku artylerii i pojawienia się stada dosłownie lada moment. Tym większe było jej zdziwienie, kiedy odczytała wiadomość od Black 8. Szybko przełączyła kanał na prywatny, zbierając się z dachu na dół.
- Zoe jedź ze swoimi, masz zadanie za które Centrala cię rozliczy. Jakoś sobie poradzimy, nie ryzykuj. Złapiemy się po drodze, Johan i Elenio uzupełniają rakiety w dronie, Karl poszedł do stróżówki żeby nawiązać kontakt. Przywróciliśmy łączność, może uda się wezwać posiłki… albo cokolwiek innego - gadała szybko i szybko pokonywała kolejne schody.

Odpowiedź od Nash przyszła po niecałej minucie. Ciąg liter zamiast przekazu głosowego.
“2PW, zapas ammo i granatów. Miotacz ognia. Lekarz i prochy. Środek transportu. Mają wszystko czego im potrzeba aby wykonać zadanie. Nie im potrzeba wsparcia. Poza tym daj spokój. Jeszcze kwadrans słuchania tego ssania, a chuj mnie strzeli. Zero ma szansę pokazać że umie coś ponad pierdolenie głupot” - nastąpiła krótka przerwa, po której pojawiły się następne linijki - “Powinęłam parę gratów na wszelki wypadek. Pospieszcie się, niech chłopaki ogarną furę. Trzeba nam szybkiego środka transportu. Najlepiej żeby nie bał się terenu i pomieścił wszystkich. Nie rozłaźcie się, otwórzcie bunkier i wynośmy się stąd. Idę od strony CH, powiedz Karlowi żeby mnie nie odjebał przez przypadek. I niech znajdzie ładowarkę do smartfona. Bez odbioru.”

Brown 0 pokiwała głową na zgodę, chociaż druga kobieta nie mogłą tego zobaczyć. Szybko przeleciała ustawienia Obroży, wybierając komunikatory Hollyarda, Mahlera i Patino. Podczepiła je pod zbiorczą grupę o nazwie “nBrown” i uruchomiła łącze, nadając do pozostałych z wyraźnym niepokojem.
- Karl jak skończysz z przekazem może spróbujemy z tą piwnicą? Niech wezmą doktora do siebie, tutaj nie jest bezpiecznie, a on nawet nie umie obsługiwać broni. Elenio, Johan wy poszukajcie samochodu i postawcie go na nogi. Nie wydaje mi się aby Black na nas czekali, dostali swój przydział na nowy Checkpoint i ruszają do niego - zeskoczyła z ostatniego stopnia, biegnąc do stróżówki - Oprócz Asbiel...powiedziała że przyda się nam wsparcie. Idzie od strony dżungli, prosiła żeby zorganizować ładowarkę do smartfona. Może… nie wiem. Musimy się pospieszyć. Za niecałą godzinę na ten teren spadnie atak artyleryjski, do tego zbliża się ogromne stado. Nie wiadomo co nadejdzie pierwsze… ale nie sprawdzajmy tego, dobrze?

Brown 0 nie widziała jak zareagowali na wieści Johan i Mahler bo zostali na dole na zewnątrz ale za to dość dobrze widziała Karla. W końcu razem wrócili do sterówki gdzie czekał już dr. Jensen. Jak oboje tam weszli postrzelana walizka leżała otwarta, naukowiec miał otwarty sprzęt z wyświetlaczem holo na którym pojawiały się jakieś wykresy, tabele i dane a on sam wpatrywał się intensywnie w dziwny, skałowaty przedmiot wielkości głowy psa.

- Nawała artyleryjska. Za godzinę. No nieźle. To pewnie “fala” idzie. - policjant potarł skroń przyjmując do wiadomości informacje przekazane przez brunetkę. - I jeszcze trzeba zdążyć na ten twój Checkpoint przed tą nawałą. - spojrzał na idącą obok kobietę. Usiadł na krześle za konsolą sterowniczą. - Chłopaki, ogarnijcie tą pandę. Zobaczcie co się da zrobić. To ta sama co nas mijała rano. - gliniarz doprecyzował wytyczne dla pozostałych dwóch mundurowych i usłyszał krótkie potwierdzenia.

- Jasne, zobaczymy co z tą piwnicą. Ale jak będzie czas dobra? - powiedział zwracając się do Vinogradovej i zaczynając uruchamiać sprzęt dzięki któremu powinno się chyba dać nawiązać łączność ze światem zewnętrznym.

- Trzeba znaleźć doktorowi bezpieczne schronienie - Maya usiadła przy wolnym komputerze, uruchamiając przy okazji panel hakerski. Jeśli szczęście się do niej uśmiechnie, może znajdzie coś co pozwoli otworzyć puszkę na dole szybko i bezproblemowo - Z nami nie będzie bezpieczny, idziemy tam gdzie gorąco. - podłączyła się do systemu, wzięła głęboki wdech i zaczęła zabawę. Momentalnie odszedł cały strach, pozostawiając skupienie na twarzy i dziesiątki linijek szybko przelatujących po ekranie panelu. Ten od komputera zafalował, zaśnieżył. Zrobił się niebieski, potem zgasł, a następnie wyświetlił ciąg białych liter i cyfr. Dziewczyna mówiła, nie odrywając oczu od komputera, a jej ręce żyły własnym życiem.
- Skoro teren zostanie zrównany z ziemią, albo zalany przez potwory, wypada znaleźć schronienie odpowiednio zabezpieczone. To w piwnicy wydaje się odpowiednie. Mają tam dużo miejsca, jeszcze jedna osoba w środku ich nie zbawi. Przy nas doktor może zginąć, tak nie będzie mu nic groziło, przynajmniej chwilowo. Tam coś siedzi, Hektor wspominał dużą gnidę - tym się trzeba zająć. Przeprowadzić bezpiecznie pod wrota - wzruszyła ramionami, a na jej twarzy zagościł tryumfalny uśmiech. Sieć posiadała standardowe zabezpieczenia, które obeszłoby nawet dziecko. Wystarczyło pół minuty i już siedziała w profilu administratora, przegrzebując hasła, grafiki, rozliczenia, korespondencje i kody dostępu. Kiwała się na krześle jak owładnięta chorobą sierocą.
- Pójdziemy i poprosimy aby otworzyli. Jeżeli tego nie zrobią… ustawianie jako hasła administratora “misiaczek4576” jest dość dziecinne. Bardziej dziecinne jest tylko podpinanie wszystkiego pod jeden profil. - pokręciła z żywą naganą głową - mam nawet hasła bankowe. - oderwała wzrok od monitora i posłała policjantowi szeroki uśmiech. - I kombinację do wrót na dole.

- Tak to by było rozsądne. - zgodził się siedzący na krześle obok gliniarz patrząc skupionym wzrokiem bardziej na przełączniki i wskaźniki a tylko przelotnie zerkając na siedzącą obok kobietę. Za to bardzo ciekawie zerkał na nią doktor.

- Umiesz liczyć? Znaczy takie rzeczy, kody, hasła i takie podobne rzeczy? - zapytał z wyraźnym zaciekawieniem starszy naukowiec patrząc jak kobieta w Obroży płynnie przeszukuje zasoby komputera wyłuskując kolejne wzory, dane i prawidłowości.

- Ha! Mamy go! - w uszach zabrzmiał wesoły głos Johana. - Zaraz go sprawdzę wygląda w porządku. - dodał z wyraźnym zniecierpliwieniem marynarz z floty.

- O rany. Ale go dorwały. To chyba ten co go rano wieźli. Mało z niego zostało. - głos Elenio dla odmiany wydawał się bardzo wymownie ilustrujący jakąś niechęć do tego co pewnie widział właśnie przed sobą.

- Wywali się. Zobacz radio, chyba działa. - marine wydawał się nadal podekscytowany i wydawał się spieszyć.

- No dobra. Hej, a wiecie, że Latynosi są najlepszymi DJ-ami? Patrzcie na to. - Latynosowi wróciła zwyczajowa werwa i na słuch brzmiało jakby majstrował coś faktycznie przy radio próbując wywołać coś czy kogoś po drugiej stronie. Pierwsze próby spełzły jednak na niczym.

- Dawaj, dawaj mały zobaczymy kto się pierwszy dodzwoni. - Karl prychnął z lekkim rozbawieniem dalej walcząc z oporną klawiaturą swojej konsoli.

- Ciekawe w czym Latynosi nie są najlepsi - Maya parsknęła w monitor słysząc następny tekst Elenio zachwalający najlepszą nację na świecie. Odwróciła się do doktora i pokiwała na znak potwierdzenia - Coś tam kojarzę i umiem. Pracowałam jako analityk rządowy przy dekryptażu. Potrzebuje pan czegoś?

- No sam dokładnie nie wiem. - zaczął niepewnie naukowiec ale widać było, że nad czymś intensywnie myśli. Przerwał na chwilę gdy usłyszał wesołe prychnięcie policjanta na kontr uwagę Vinogradovej o Latynosach. Dalej jednak walczył ze swoją konsolą. - Ale chodzi o to. - astroarcheolog wskazał mniej więcej na skałę w walizce i wykresy jakie wyświetlały się na jego holo. - Pod względem lingwistycznym przeanalizowaliśmy chyba wszystkie języki jakimi włada czy kiedykolwiek władała ludzkość. Nawet te wymyślone. - rozłożył obydwa ramiona w geście bezradności i ciążącego mu brzemienia niewiedzy. - Nie mamy spójnych wniosków. - przyznał zmartwionym głosem. - Zależy jakie podstawi się dane czy język to coś wychodzi albo nie. Wszystko się rozmywa. Nie możemy znaleźć czegoś charakterystycznego. - westchnął ciężko spoglądając równie ciężko na mało interesująco wyglądający kawałek skały. - Ale może ty spróbujesz? Analiza matematyczna została przeprowadzona ale przyznam, że stanowiła dość marginalne pole naszych badań. Może więc ty znalazłabyś jakiś klucz albo chociaż prawidłowość która by chociaż wskazała na jakiś trop w tym chaosie przypadkowości. - spojrzał pytająco na Vinogradovą wskazując dłonią na skałę i wyświetlane holo.

Brown 0 speszyła się, wyłamała nerwowo palce i próbowała się uśmiechnąć, ale wyszło mało naturalnie.
- Skoro z problemem nie poradził sobie ktoś, kto posiada nieporównywalnie większą wiedzę w danym zakresie od mojej… sądzi pan że coś to da? - spytała, a powątpiewanie w minie i głosie było aż nadto wyraźnie. Mimo tego przykmnęła oczy i wstała z krzesła - Skoro to dla pana takie ważne, spróbuję. Może uda się wyłapać schemat. Języki są jak matematyka. Ciągi symboli odpowiadających liczbom. Spróbujmy - wysiliła się na optymizm, pokazując na walizkę i skamielinę.

- No to proszę weź zerknij na to. - naukowiec wstał i zrobił miejsce dla Vinogradovej przed swoimi skarbami. Teraz gdy siadła mogła z bliska obejrzeć tą dziwną skałę. Wyglądała jak mniej więcej owalna i regularna bryła co trochę rzucało się w oczy. Barwą czy fakturą już niezbyt, gdyby wrzucić ją w jakieś rumowisko pewnie niezbyt rzucałaby się w oczy. Za to już bardziej rowki i pęknięcia na jej powierzchni.Te rzucały się w oczy i od razu przywodziły na myśl dawne pisma klinowe czy podobne. Ale. Ale też mogły być zwykłymi choć mało typowymi pęknięciami i deformacjami które akurat się układały w takie rowki. Nie były one tak czytelne i regularne jak ludzkie pismo tylko właśnie taka wzrokowa mozaika. Jednym słowem ktoś by się uparł widzieć w tym pismo pewnie by zobaczył a chciałby zobaczyć nietypowe ale jednak dzieło natury to też by pewnie mógł udowadniać swoje racje.

Dla Mayi bardziej znajomy świat rozciągał się na hologramie. Tam od razu rozpoznała próby podstawiania wszelakich znaków i liter bo to było dość podstawowym krokiem we wszelkich szyfrowanych przekazach i ich deszyfrowaniu. Widziała jak w holo wyświetla się dokładny skan zbadanego artefaktu. Wszelkie możliwe ujęcia, obrót bryły w 3d, zmierzone długości, i kształty poszczególnych wgłębień, przy każdym zestaw propozycji znaków i symboli znanych z ludzkiego pisma. Nie było nawet wiadomo czy poszczególne rowki i kreski traktować jak jakieś pojedyncze litery czy całe słowa albo i zdania. Nawet pobieżne przejrzenie tych danych pozwalało się zorientować, że chyba wszystkie te możliwości były brane pod uwagę.

Jedno natomiast było niezmienne czy w jakimkolwiek języku czy przekazie informacji o ile był odpowiednio długi. Musiała się pojawić jakaś regularność i powtarzalność. Tę można było wyłapać nawet jeśli sam tekst jeszcze nie był zrozumiały. Znalezienie takiego wzoru z chaosu danych pozwalało odcedzić chaos kosmosu od zapisanej informacji.

- Hej Karl, tu jest ładowarka. - słuchawki rozbrzmiały głosem Elenio.

- No to zarąbiście. Ale ja zaraz skończę a jak skończę pierwszy to wygrywam. - Karl uśmiechnął się pod nosem słysząc uwagę Latynosa.

- Ja też zaraz skończę. Nie jest źle, będzie nasz samochodzik zaraz brykał. - do głosów dołączył trzeci, należący do Johana.

Maya ich nie słyszała, skupiona na skale. Klęczała nad nią, przeglądając dziesiątki danych i szukając klucza. Był tam, musiał być... a i tak czekali na Zoe, więc jeszcze parę minut mogła temu poświęcić.