Cuda się zdarzały, bez dwóch zdań. Jak inaczej nazwać to, że spóźnialskim resztkom grupy Black udało się odfajkować CH na niecałe dwadzieścia minut przed końcem czasu? Przedarli się przez budynek, masę gruzu i płonącego betonu prosto do spalonych resztek. W pierwszej chwili gdy Nash zobaczyła, co zostało po komorze zrzutu, straciła resztki nadziei. Bez przekonania parła do przodu licząc już tylko na dekapitację za kwadrans… ale nie. System Obroży zaświergotał, licznik się przekręcił, a mapa pokazała nowy cel - lotnisko z którego przylecieli. Niby niedaleko, raptem dwa kilometry w linii prostej. Przez poszatkowaną nawałą artyleryjską dżunglę, opanowaną niepodzielnie przez obcą, wysoce wrogą formę życia - niebezpieczną i śmiertelnie groźną. Zrobiło się pięknie, trochę radośniej i z pewnością spokojniej, przynajmniej pod kątem zaplecza czasowego. Wszystko jednak wzięło w łeb, gdy zaczęli się wycofywać. Parchy miały szczęście i Ortegę. Trepy zleciały gdzieś na dół, zaś po tonie głosu Patino dało się poznać, że coś jest cholernie nie tak.

Ósemka zgrzytnęła zębami, spluwając poza krawędź dachu, a krwawa pecyna flegmy poszybowała w dół, by zakończyć lot na chodniku parę pięter niżej. Powinni się zbierać, skorzystać z okazji i drałować na lotnisko. Jeśli pieprzony kaktus oberwał, jego kumpel go nie zostawi. Będą tu obaj, ściągając uwagę gnid i czegoś, co kręciło się po okolicy, a czego saper nie chciała spotkać. Wystarczyło że usłyszeli ryk… konfrontacji z bestią która go wydała lepiej było unikać.

Podniosła rudy łeb i spojrzała w twarze pozostałej dwójki skazańców. Widziała ich miny, oczy uciekające ku linii zieleni, tam gdzie ich nowy cel. W sumie wystarczyło na odchodne przebić opony furgonetki, nikt się nie dowie. Udadzą, że dwóch mundurowych zginęło dzielnie, a oni nie mogli nic zrobić. Wystarczyło odwrócić się i odejść, prościzna. W końcu daleko im było do zakonnic, wręcz odwrotnie plasowali się w hierarchii społecznej - tam, gdzie samo dno. Mięso do odstrzału, kryminaliści, śmiecie i wyrzutki społeczeństwa. Element idealnie zbędny, antyspołeczny. Taki do poświęcenia, za którym nikt nie uroni ani jednej łzy, bo i po co?
Doszli już tak daleko, musieli iść dalej. Tam gdzie Młoda i nowy cel. Nie ryzykować bez potrzeby… po raz kolejny. Tak jak Hollyard i Patino ryzykowali, jadąc z nimi w centrum strefy zajętej przez zmutowane paskudztwo z najdalszych krańców kosmosu.
- Bryką szybciej i bezpieczniej. Słyszycie że coś tu się kręci - wystukała pospiesznie, a w huk broni wmieszał się szczek syntezatora mowy - Potrzebujemy ich, schodzimy. Osłaniacie, Diaz pal co sie da. Skończy się ogień, przejdź na karabin. Ma być czysta droga do fury. Ortega bierzesz ściany, ja idę po tego kaleczniaka. Hollyard ma osłaniać odwrót. Przekaż mu to - zawiesiła złote ślepia na piromance, by zaraz przenieść je na olbrzyma i dostukać - Znieś nas.

- Będzie huk. - powiedział tylko Black 7 patrząc w dół na wyłażące ze ściany xenos i ziemię na jakiej mieli lądować wiele pięter niżej. Nie zawahał się jednak. Znowu objął swoimi pancernymi ramionami jedną i drugą kobietę a gdy zacisnął uścisk po prostu zrobił krok do przodu. W przepaść. Od razu zaczęło się błyskawiczne spadane, bardzo podobne do tego jaki Black 8 znała już z upadku windy. Tylko teraz lecieli właściwie bezgłośnie i nie było syczącego, darcia metalu hamulców i krzesania iskier. Łupnięcie o ziemię też wyglądało inaczej. Pierwszy na nogi spadł najwyższy z nich czyli Ortega. Jego specjalne siłowniki zamontowane na butach i nogach zamortyzowały ten wysoki jakieś dwadzieścia metrów upadek. Ale tym razem nie spadał sam a dwójka dorosłych i obciążonych wojskowym sprzętem ludzi też nie była taka lekka. Siłowniki nie wytrzymały tego zwiększonego ciężaru. Ortega razem koleżankami grzmotnął o ziemię lecąc dobre kilka metrów nim się ostatecznie zatrzymali na przewalonym wraku. Tam zadzwoniło im w uszach i osunęli się na zdawałoby się przyjmie chłodnią ziemię. Ale byli na dole! I nie tylko oni.

Wylądowali mniej więcej w tym samym miejscu gdzie stała furgonetka jaką przyjechali i gdzie całą piątką weszli do budynku. Teraz furgonetka nadal stała i potwory wydawały się nią w ogóle nie interesować nie bardziej niż innymi elementami scenerii za jakimi się chowały, odbijały czy przeskakiwały. Wewnątrz holu zaś było widzieć dwie odmienne, ludzkie sylwetki złączone na pierwszy rzut oka w jedną. Latynos i białas. Oficer i podoficer. Jeden ranny i drugi ciężko ranny. Hollyard widocznie wziął Patino pod ramię. Temu noga dziwnie zwisała w powietrzu i mógł tylko ni to kuleć ni to podskakiwać na zdrowej nodze. Obydwaj utknęli strzelając zawzięcie z pistoletów. Karl ze swojej ciężkiej Novy i Elenio ze swojego lżejszego modelu. Xenos wylewały się do holu parteru chyba z każdego możliwego i niemożliwego przejścia. Nawet w krótkiej chwili w jakiej skazańcy mieli możność obserwacji tej walki jasne było, że dwie lufy nawet najlepszej jakości w rękach bezbłędnych strzelców likwidują małe ale liczne stwory zbyt wolno i w końcu musiało dojść do zwarcia. Do walki na pięści, noże, kły i pazury. I to raczej szybciej niż później. Od dwójki mundurowych trójkę Parchów dzieliło może ze dwadzieścia ostatnich kroków. Cała trójka pozbierała się po upadku. Ortega uniósł swoją ciężką broń w górę. Przez sekundę rozlegał się charakterystyczny szum rozpędzanych mechanizmów działka a potem ścianę zewnętrzną zalała lawina ołowiu. Ta była posyłana w górę. W dół zaś spadał deszcze krwawych ochłapów, spadający grad pociętych ołowiem szyb i pomniejsze kawałki gruzu gdy moc działka zwyciężała moc xenos i budynku. Chelsey coś krzyczała po swojemu i zajęła się skrzydłami. Świsnął miotacz ognia i najlepsza droga do furgonetki została odgrodzona ścianą ognia. Świst i z drugiej strony to samo.

Została trzecia strona, tam gdzie mundurowi i podążająca ich tropem wygłodniała horda. Jeden rzut oka na poobijane i zakrwawione gęby pozwolił uspokoić niepokój, niegnieżdżący się w żołądku. Żyli jeszcze obaj, choć Meks oberwał paskudnie. Jak paskudnie szło się przekonać tylko w jeden sposób, wpierw wypadało jednak dopilnować, żeby było kogo ratować. Podczas gdy Dwójka i siódemka pruli z ciężkiej broni, Ósemka wyrwała do przodu, prosto do budynku. Obolałe po upadku nogi mrowiły, ale dało się iść, poruszać. Działać. Gdzieś w głębi serca cieszyła się, że nie jest w stanie mówić, jeszcze palnęłaby coś głupiego i niepotrzebnego. Skrzecząc ochryple rzuciła puszką napalmu, posyłając ją za parę trepów. Ogień powinien odciąć jedną stronę, resztę wybiją sukcesywnie.

Niewielki, srebrny pojemnik poszybował łukiem ponad głowami strzelających Raptorów i żołnierzy, wleciał w korytarz naprzeciw wejścia głównego w którym stała Black 8, odbił się i zniknął jej z widoku. Za to moment później wlot korytarza rzygnął ogniem, dymem i hukiem eksplozji a zaraz potem zaczęły tam buszować nowe płomienie. Zostały jeszcze dwie główne arterie jaką mogły atakować stwory, obydwie po bokach. Ale tutaj rzut granatu w głąb korytarza był dużo trudniejszy a jego eksplozja przy wlocie mogła objąć a mogła nie objąć wciąż strzelających do atakujących xenos mundurowych. No i nadal odpływ z jednej strony został chwilowo odcięty ale trzeba było się zmagać z tymi kreaturami które już zdołały się tutaj dostać. Pozostała dwójka Parchów z grupy Black zdawała się chwilowo całkiem skutecznie stawiać zaporę ognia i ołowiu przeciw nadciągającym wrogiem.

Byłoby prościej, gdyby przypadkowy atak napalmem nie uruchamiał ładunku w Obroży. Wtedy życie stałoby się piękne i tak mało skomplikowane… niestety o podobnym przypadku Nash mogła tylko pomarzyć. Podobny frontalny atak, gdyby nie wyszedł, z miejsca urwałby jej głowę i tyle z pieśni. Chciała umrzeć, ale nie w taki durny sposób. Przełączyła się na karabin, jako ten mniej inwazyjny, idąc na spotkanie trepów, gdy z tyłu mignęła jej sylwetka z miotaczem, zasłaniając na chwilę światło. Skrzeknęła przez komunikator, pokazując ręką na stronę wolna od ognia z nadzieją, że Kaktusiara w ferworze walki nie przeoczy gestu.

Latynoska nie zgapiła gestu. Śmignęła przez główne wejście zostawiając za sobą płomienie okalające furgonetkę. Wbiegła do środka i polała wskazany wlot ognistym strumieniem z podczepionego miotacza. Płonąca struga zaklajstrowała płonącą żelatyną wejście do korytarza odcinając tamtędy swobodę przejścia. Zaraz potem podobnie zaklajstrowała drugą odnogę korytarza. Za ich plecami dudnił głuchy wizg działka obrotowego i szumiały płomienie nadając całej scenerii opętańczy odblask. Gdy do ostrzału obcych dołączyła trzecia, tym razem pełnokalibrowa i ciężka lufa wreszcie wydawał się nastąpić przełom. Patino i Hollyard dalej prawie się nie poruszali z miejsca zajęci strzelaniem do atakujących ich xenos ale w połączeniu z odcięciem terenu walki przez ogień i ołowiowym wsparciem ze strony Black 8 ołów w końcu zaczął zdobywać przewagę nad biokonstruktami obcych.

Cele były małe ale bardzo zwinne. Jeśli się już trafiło efekt, nawet z lekkiego pistoletu, był spektakularnym rozbryzgiem. Ale problem był właśnie trafić. Black 2 krzyczała, że miotacz robi jej się prawie pusty. Zaraz miał się skończyć. Na razie jednak dokładała kolejne warstwy ogniowej zasłony. W końcu jednak resztki odciętych przez ogień i ołów xenos udało się dorwać do celu. Jeden skoczył na piromankę, drugi na trzymających się razem kumpli, trzeci na Black 8.

Zapanował chaos, pełen ruchu, warkotu i przekleństw. Ludzie stanęli przeciwko potworom w bezpośrednim starciu, w ruch poszły pięści, kolby i buty. Po drugiej stronie ostre niczym noże kły i pazury. Obie strony nie chciały się poddać, obie miały jeden cel - zabić przeciwnika, wycisnąć z niego ostatni oddech i kroplę krwi. rozerwać. Zmiażdżyć, zagryźć, zatłuc… nie istniała inna droga. Black 2 wyszła naprzeciw swojemu wrogowi z impetem, taranując go barkiem i przyciskając do ściany. Przycisnęła go przedramieniem za cienką szyję, unieruchamiając kłapiącą szczękę. Skrzek przeszedł w charchot, a potem krótki kwik bólu, gdy jednym szybkim ruchem kobieta skręciła mu kark.
Trochę dalej Raptor okładał zwinną bestię rewolwerem i butami, łamiąc jej kolejne kości aż do momentu, gdy padła bezwładna na podłogę, targana przedśmiertnymi drgawkami.
Została ostatnia para, kotłująca się zawzięcie i sycząca w tym samym tonie. Cios ze strony człowieka, oderwał wczepione w bark kły, zaśmierdziało krwią. Walczyli w uścisku, dążąc do finału starcia, jakikolwiek by nie był.
W tym czasie mundurowi zaczęli wreszcie ewakuację, zmierzając do wyjścia tak szybko, jak dało radę z jednonogim kaktusem.

Kulejąca para mundurowych minęła wreszcie wejście. Black 7 lub jak go nazywała Diaz “Wujaszek” wciąż polewał teren ołowiem zasypując okolice różnorakimi odłamkami i odpadami z tego ostrzału. Black 2 wzmocniła ponownie słabnące bariery wewnątrz budynku. Black 8 dalej mocowała się ze swoim niekształtnym przeciwnikiem. Raz udało mu się ją trafić choć szczęka trafiła na wzmocnienie pancerze nie czyniąc właścicielce krzywdy. Po chwili wydawało się, że uda jej się wreszcie trafić małą poczwarę gdy ona wykonała kolejny odskok i cios choć o włos to jednak nie uczynił mu krzywdy.
- Koniec! - krzyknęła piromanka oznajmiając, że butle w miotaczu są puste. Ale udało jej się zabezpieczyć solidnym pożarem teren na tyle, że chwilowo pościgu nie musieli się obawiać. Przynajmniej nie z wnętrza budynku. Wtedy chyba Latynoska zorientowała się, o wciąż trwającym pojedynku między człowiekiem a zwinną ale małą bestią. Skorzystała z tego, że mały xenos robiąc odskok przed kolbą Nash skoczył w jej stronę i wtedy zdołała go kopnąć tak, że poszybował prosto w płomienie gdzie wrócił jako dogorywająca, żywa kulka ognia skrzecząc i roztapiając się żywcem od temperatury. Były ostatnie. Trzasnęły zamykane drzwi więc chłopaki musieli już dopaść do samochodu. Zaraz potem rozległ się głos odpalanego silnika.

Ósemka klepnęła Dwójkę po naramienniku, na pisanie nie miały czasu. Kiwnęła jej też głową, w niemy sposób dziękując za pomoc. Kiwnęła łbem na wyjście i pchnęła piromankę do przodu, biegnąc zaraz za nią. Skończył się napalm, kończyła pula farta. W aucie zaś czekał cholerny kaktus… i oczywiście Hollyard, a także Wujaszek. Tylko, co z tym pierwszym? Na słuch brzmiało poważnie, Nash nie posądzała go o mazgajstwo, a prawie płakał, gdy zorientował się co z jego nogą. Złamana? Bo przecież nie urwana… chyba by zauważyła gdy kuśtykał. Zgrzytnęła zębami. Potem sprawdzi, gdy się już stąd wydostaną.

Obydwie kobiety z Obrożami na szyi przebiegły przez zawalony gruzem, ciałami xenos i płomieniami hol. Mijały już wejście, dobiegały do furgonetki, widziały ponaglające spojrzenie Hollyarda za kierownicą, leżącego na podłodze kufra żołnierza i stojącego przy bocznym, wciąż rozsuniętym wejściu Black 7. Wciąż strzelał długimi seriami tworząc ołowiową zaporę przez jaką nie szło się małym kreaturom przebić. Przynajmniej nie w stanie żywym. Bo z góry non stop leciał grad szklanych i organicznych odłamków. I wtedy coś huknęło jeszcze potężniej i zdawało się cały parter wybuchł. Ludzi w i przy samochodzie owionęła wyrzucona chmura kurzu i dymu. Cały świat skurczył się niewiele poza zasięg wyciągniętej ręki. Ale wtedy właśnie, gdzieś od strony tego wybuchu, doszedł przeraźliwy skrzek. Ryk zdawał się obwieszczać swoje przybycie wszystkiemu co żywe. Ze to coś przybyło tu właśnie po to by zniszczyć i pożreć wszelkie inne życie. Ludzie wydawali się słabymi i mikrymi drobinami, tak samo jak kurz wzbity przez tą istotę.

Black 2 zdecydowanie przyśpieszyła biegu. Ale po omacku efekt mógł być tylko jeden. Wyrżnęła się i trafiła w burtę wozu zderzając się z nim. Patino zaczął coś krzyczeć ale nie szło zrozumieć o co mu chodzi. Nie wyglądało to jednak zbyt optymistycznie. Silnik zaś wszedł na wyższe obroty i chyba dopiero krzyki i groźby Ortegi zmusiły Karla do zaczekania na dwie ostatnie osoby. Gdy Black 2 i 7 wreszcie wpadły do kufra jako ostatnie sytuacja nie wyglądała wiele lepiej.

Wzbity pył był tak na zewnątrz jak i wewnątrz pojazdu skutecznie oślepiając i kierowcę i pasażerów. Raptor ruszył ale ledwo zaczął nabierać prędkości jadąc po omacku musiał wpaść w jakiś lej. Samochód zaczął się staczać aż zarył o przeciwległy stok. A to coś dudniło w ciemnościach. Co raz bliżej! Wydawało się, że jest większe niż furgonetka ale nic nie było widać!

- Popchnij mnie! Bo nie wyjdziemy zanim to tu dotrze! - krzyknął Raptor między jednym a drugim kaszlnięciem. Mówił chyba do Black 7 bo tylko on miał na tyle mocy by wspomóc wyciąganie vana. Pancerz wspomagany zazgrzytał i wysiadł przez wziąć rozsunięte boczne drzwi. Na zewnątrz słychać było już znaną mieszaninę nadciągających gnid. Tych o wiele mniejszych za to o wiele liczniejszych.

Normalny odjazd nie wchodził w rachubę, musiało się spierdolić i to w gigantycznym kalibrze. Cokolwiek ich ścigało raczej nie pozostawi z nich wiele więcej poza zmiażdżonymi, rozgniecionymi resztkami. Zasłona kurzu uniemożliwiała dostrzeżenie zagrożenia, lecz wystarczył sam jeżący włosy ryk. Co to do cholery było?! Pokonując sztywność mięśni Nash wystukała krótki rozkaz, sięgając do przywieszki z boku pancerza. Zostały jej cztery ogniste bombki, oby u reszty wyglądało to lepiej.
- Diaz zapalający. Prawo. Ja lewo. Ruchy. - po omacku dobrnęła do wyjścia, charcząc ciężko i kaszląc co trzy oddechy.

Przejście obok ciężko oddychającego i ciężko rannego żołnierza z FA, przefikanie się po metalowej podłodze śliskiej prawie jak ślizgawka a do tego trzęsąca się i od zmagania się przez silnik i przez siłowniki ciężkiego pancerza wspomaganego wcale nie było takie proste. Starcie z tym czymś co nadciągało też nie mogło być proste. Black 8 udało się złapać za będące pod skosem tylne drzwi które musiała mocno pchnąć by je otworzyć. Wreszcie wydostała się na krzywiznę leja a zaraz obok niej młoda piromanka. Obydwie rzuciły nieduże pojemniczki które zniknęły w dymie. Jakby źle obliczyły odległość czy kąt równie dobrze mogły się z powrotem zsuwać na dno leja ku nim.

- Dawaj! Jeszcze trochę! Już wychodzi! - krzyczał ponaglająco kierowca i zmagał się z oporną, gliniastą ziemią jaką mieliły koła. Latynos w ciężkim pancerzu wspomaganym oddychał tak samo ciężko jak ten leżący na zawaloną krwią, szkłem i kawałkami metalu podłodze. Maszyna trzęsła się i wyglądała jakby miała zaraz się rozpaść a jednak powoli sunęła w górę leja. Wtedy gdzieś na górze eksplodowały rzucone granaty. Bestie skrzeczały, ale przerażające dudnienie nawet nie zwolniło. Ile to mogło ważyć?! Zdawało się, że cała ziemia trzęsie się w posadach od tego ciężaru.

- Poszło! - krzyknął Hollyard. Van faktycznie przegibał się przez najgorszy punkt na dnie leja i teraz jechał już w górę a to przypominało zwykła jazdę off road pod standardową górkę. Z tym wzmocniona furgonetka już mogła sobie poradzić sama. Black 7 wskoczył do środka ale górna część ciała wystawała mu na zewnątrz trzymając się bocznych drzwi. Otworzył ogień z obrotowego działka strzelając w dym i ciemność.

Za wolno… szło za wolno. Powinni już dymać za płotem, zamiast wciąż wdrapywać się po cholernej ścianie! W przeciwieństwie do nich bydlak chyba nabierał rozpędu, albo Nash popadała w paranoję. Teren dookoła posiekano lejami, musiały go zatrzymać choć na chwilę, spowolnić, no kurwa jego mać, musiały! Słysząc Hollyarda parsknęła, choć ich położenie do śmiesznych nie należało. Spięty mózg znalazł furtkę awaryjną, podtykając wizję z porodówki. “Przyj, jeszcze trochę! Już widać główkę!”. Oni też wychodzili z kurwidołka, równie opornie co gówniak spomiędzy nóg matki.
dookoła panował harmider, szarpiący i tak zszarganymi nerwami. Pies się darł, trep z Armii stękał, Diaz klęła po swojemu, Ortega rzygał ołowiem z lufy ckmu, a Nash poczuła się zmęczona. Pomyśleć, że zaliczyli dopiero trzeci Blackpoint z dziesięciu. Jej karabin nie mógł się równać siłą rażenia z bronią olbrzyma, lecz istniały alternatywy. Przytrzymując się framugi, saper wyrzuciła gnidom okrągły prezent, tym razem odłamkowy nad jego głową. Piromanka w tym czasie szarpała się z tylnymi drzwiami, aby odciąć wrogowi ewentualną drogę do wnętrza i stłoczonych tam ludzi.

Furgonetka zmagała się z gliniastym stokiem leja, Black 7 strzelał mieląc ołowiem zawaloną pyłem ciemność, Hollyard klął walcząc z opornymi biegami, pedałami i kierownicą, Patnino coś mamrotał półprzytomnie łapiąc się ręką ławki by najpierw by nie wypaść na zewnątrz przez otwarte drzwi, potem by nie przywalić w mocującą się z nimi Latynoskę. Ona sama coś mówiła ciężko było w tym hałasie zrozumieć czy do siebie, czy do niego, czy do kogoś innego wciąż zmagając się z zamknięciem drzwi. Black 8 strzelała w ciemność podobnie jak Ortega i z równie zagadkowym skutkiem. A to coś było już bardzo blisko! Granat eksplodował w ciemności zasypując okolice odłamkami grzechoczącymi o blachy. Przez otwarte drzwi boczne widać było, że chyba przejechali przez postawioną wcześniej przez Black 2 zasłonę ognia bo i przednie i tylne koło jarało się aż miło. I nagle prosta!

Zjawisko wydawało się tak nagłe, że furgonetką rzuciło jakby spadła z nie wiadomo jakiej odległości. Raptor za kierownicą od razu wdusił wyższe biegi i maszyna zaczęła się rozpędzać. Dym gdy oddalali się od budynku i epicentrum wybuchu zaczynał z każdą przejechaną długością samochodu rzednąć. Widać już było zniszczone ogrodzenie i zrujnowane wieżyczki strażnicze. Furgon zaczął nabierać rozpędu ale to nie była wyścigowa z błyskawicznymi przyspieszeniami. Van brał właśnie zakręt wyjeżdżając z włości Seres Lab. na główną drogę jaką tu przyjechali wcześniej gdy to coś ich wreszcie dogoniło. Nastąpiło potężne uderzenie i tył furgonetki został przez coś rozdarty. Tylne drzwi jakie dopiero co z takim mozołem zamknęła Diaz poleciały w diabły razem z wyrwanymi fragmentami burt. Całą maszyną rzuciło gdy rufa niespodziewanie pojechała bokiem do jezdni. Podobnie rzuciło i żywą zawartością wewnątrz. Black 2 i 8 poleciały na podłogę obok żołnierza. Tym siła uderzenia przesunęła pod siedzenie pasażera. Kierowcą rzuciło na kierownicę. Na jego drzwi wpadł rzucony operator pancerza wspomaganego który łapał się czegokolwiek by nie odpaść z wozu. Teraz jechał uczepiony częściowo maski a częściowo drzwi kierowcy.

- Nie rozpędzę się tu tym gratem! Za dużo lejów! - krzyknął ostrzegawczo Raptor ale spróbował. Maszyna zgrabnie wyrównała, względnie zgrabnie i starała się przyśpieszyć. Ale by nabrać odpowiedniej prędkości musieliby mieć kawałek spokoju bez tego czegoś co nadal właśnie skracało odległość do rozerwanych tylnych drzwi których już nie było. Było wielkie! Na pewno większe od ich furgonetki! Jak jakaś wielka ciężarówka albo jeszcze większe!

Jak coś podobnego w ogóle się tu znalazło?! Nie szło tego przemycić na statku, musieli to hodować tutaj, ale kto?! Ci pierdolnięci terroryści, albo i Federacja. W końcu kto im zabroni.
Jedno było pewne - mieli przejebane jak lato z radiem. Cała ściśnięta w rozklekotanej furze piątka, bez żadnych wyjątków. Już nie liczyło się kto ma Obrożę, a kto mundur. Kto przyleciał na Yellow szerzyć misję stabilizacyjną, ruszył pod krater z ciepłego łóżka swojej dupy, a kogo zrzucili z orbity zamkniętego w przerośniętej skrzynce na listy. Monstrum przed nimi widziało ich na równi, jako elementy do usunięcia w trybie natychmiastowym.
W pierwszej chwili Nash nie mogła uwierzyć własnym oczom. Zamrugała, mając cichą nadzieję, że ten organ też zaczyna jej siadać, lecz widok się nie zmienił. Żywa góra biegła tuz za nimi, a gdy otworzyła paszczę nie dało się pozbyć obrzydliwego wrażenia, że człowiek da się tam radę zmieścić w całości. Skurwiel nawet nie musiałby gryźć. Odpuścić również nie zamierzał. Po co, skoro ofiarę miał na wyciągniecie łapy o pazurach długości ludzkiego przedramienia?
Więc w ten sposób przyjdzie im zdechnąć… mogło być gorzej. Ósemka nabrała z sykiem powietrza, a zimny dreszcz przeszedł jej wzdłuż kręgosłupa od karku do pośladków. Jak niby mieli to zabić?!
Każdego szło zarąbać, wystarczyło tłuc odpowiednio długo, choć przy gabarytach tego konkretnego potwora zmarnowaliby pewnie z pół godziny. Amunicja i granaty skończą sie im o wiele szybciej.
- K..khh.. - zarzęziła, wypuszczając powietrze przez zaciśnięte do bólu szczeki. Samo gapienie na paskudę należało do nieprzyjemnych, ale koniecznych. Duże, szybkie i odporne bydle, nie dadzą mu uciec. Wystraszyć tak samo… kurwa mać.
Co zostawało? Złote oczy prześlizgnęły się po kończynach, w popalonym gardle zabrzmiał niski pomruk. Skoro nie uciekną, ani tego nie zabiją, zostaje okulawienie, oślepienie. Spowolnienie. Przebicie przez ochronne płyty i dobranie do delikatniejszych tkanek pod spodem. Napalmem mogli się podetrzeć, odłamki także nie zdadzą egzaminu. Wpierw zniszczyć osłony, potem mogli rżnąc głebiej. Saper ze złością wdusiła przycisk uruchamiający granatnik. Na pancerz mieli bomby i pociski przeciwpancerne, te do karabinów też. Zapasy na czarną godzinę, która właśnie nadeszła.

Black 8 odkryła, że w lawirującej między lejami, ciałami i gruzem maszynie która jednocześnie próbuje się rozpędzić i robić uniki przed ciosami tego czegoś za nimi strasznie to wszystko utrudnia spokojne celowanie nawet w tak ogromny cel. Wycelowała jednak mimo to. Wybrała moment tuż po tym jak maszyną już bujnęło zapowiadając kolejny wiraż ale dopiero zaczynała powrót na drugą stronę drogi. Przez jeden moment cel znalazł się dokładnie na przecięciu linii celowników Black 8. Wtedy uruchomiła granatnik i wypluł on z siebie granat. Pocisk prawie z miejsca wbił się w olbrzymi cel. Przez moment eksplozja przesłoniła nawet tak ogromne stworzenie. Zwłaszcza, że Latynoska z wrzaskiem podpięła tylko porzucone wcześniej zapasowe butle pod podwieszany pod karabinek miotacz i posłała świetlistą strugę ognia. Ta szybko jednak przekształciła się głównie w dym przesłaniając pole widzenia.

Rytm, potężnych, ciężkich kroków dotąd zniknął. Załamał się, pogubił coś tam ryknęło i przygwoździło i ziemię aż dało się prawie namacalnie odczuć w uciekającym wozie.
- Yeeaahh! - wrzasnął Patino wciąż opierający się barkami i głową o siedzenie pasażera. Oddalali się od zadymionego obszaru. Karl pewnie prowadził wóz oddalając z każdym majtnięciem wokół rozerwanej drogi coraz bardziej od tamtego miejsca. Wtedy coś z tego miejsca ryknęło. Tetet potężnego cielska nasilił się i dym został rozdarty przez te same masywne cielsko. Wciąż płonęło po trafieniu z miotacza ale mimo to niezmordowanie parło w pościgu za uciekającą zwierzyną.
- O kurwa. - jęknął.

Czy Diaz się wydawało, czy zgarnęli największą kurwę na rejonie?! Wściekłą, rozochoconą, przerośnięta jak ego Połyka i do tego całą, caaalusieńką dla nich!
- Madre mia... - westchnęła w pełnym zachwycie widząc jak po dostaniu rakietą kurwisko nadal całkiem żwawo przebierało kulasami i ciągle chciało się bawić! - Czy to już gwiazdka? - westchnęła po raz drugi i z niechęcią się ogarnęła.
- Wujaszek! Chciałeś poruchać to pruj tą starą putę jak prześcieradło! Jedziemy ją na dwa baty! - parchata piromanka wrzeszczała i rechotała jednocześnie, przełączając się na karabinek - Por tu puta madre, Latarenka ładuj repetę! Mierda, tylko psa nam brakuje… a nie, czekajcie! - nagle ją olśniło. Wdusiła na Obroży guzik do nagrywania, będzie pamiątka! Niecodziennie rozwalało się kurwę wielkości cysterny! - Przecież mamy psa, jest nas czwórka w pancerzach! Napieerdalamy! - wrzasnęła na koniec, radośnie naciskając spust.

Nash pokręciła głową na ten nadmiar entuzjazmu, w wyjątkowo głośnym wydaniu. Dobrze, że chociaż jeden Parch z ich parchozestawu dobrze się bawił. Przeładowała granatnik, powtarzając to co przed chwilą w myśl zasady: skoro kuracja działa, trzeba ją powtarzać. Wesołe skrzeczenie Diaz miało też inny plus, bardziej terapeutyczny. Słysząc go jakoś trudniej szło patrzeć na okolicę w czarnych barwach. Irracjonalność i groteska na to nie pozwalały. Wbrew sobie zaczęła nucić pod nosem znaną doskonale melodię, aby zagłuszyć wyjący pod rudą kopułą alarm. Kaktusowi z tyłu rzuciła mag AP i wymowne spojrzenie. Nosili ten sam model broni… i tym razem nie musiał niczego kraść, aby go dostać.

Rudowłosa saper załadowała kolejny przeciwpancerny granat do granatnika. Zostały jej jeszcze dwa ostatnie tego typu. Załadowała ponownie wycelowała i ponownie było to trudne. Hollyard zdołał już nabrać przyzwoitej szybkości choć nie na tyle dużej by liczyć, że bestia ich nie dogoni. Ot, doścignięcie lawirującej między lejami bryki zajęło by jej pewnie trochę dłużej. Drugi pocisk z granatnika poszybował ku pędzącemu celowi. Ponownie eksplodował gdzieś na przodzie zwierzęcia zasuwając wszystko w kłębach dymu. Black 2 w tym czasie po przestawieniu selektora ognia na karabinek nie była pewna czy tym grochem w ogóle trafia w to wielkie coś czy nie. Znaczy dopóki znowu dym nie przysłonił celu. Jeśli stworzeniu coś robiła amunicja pośrednia to chyba niezbyt dużo. Black 7 zdołał przeczłapać się znowu na burtę trzymając się i zniekształcając przy okazji fragmenty chwyconej karoserii wozu. Patino ciężko oddychał. Czy z wrażenia czy z ran tego ciężko było w ogniu walki stwierdzić. Raptora widzieli tylko momentami, głównie jako tył głowy i plecy manewrując brutalnie kierownicą i pedałami. Bestia ponownie wyłoniła się z odmętów dymu. Tym razem zrobiła się cwańsza. Cwałowała zdemolowanym poboczem przez co z większości pojazdu nie była widoczna. Nawet wtedy jednak była aż nadto wyraziście słyszalna. Trzeba było wychylić się przez wyrwany z tyły otwór co przy obecnej jeździe groziło wypadnięciem za burtę. Jedyną względnie stabilną lokacją wydawało się miejsce pasażera i prowadzenie ognia przez boczne okno w drzwiach.

Potrzebowali okien, dziur w blasze, czegokolwiek! Wystawanie i czepianie zewnętrznej powłoki odpadało, za duże wertepy. Za duża szansa wylecenia na drogę, a przecież nie będą się zatrzymywać. Sycząc pod nosem Ósemka klepnęła Dwójkę w plecy, pokazując ręką na gramolącego się po zewnętrznej stronie olbrzyma. Potem uderzyła otwarte dłonią w ścianę paki i narysowała na niej prostokąt. Niepokoił ją leżący na glebie armijny trep, tym bardziej gdy nie miała czasu i sposobności sprawdzić co się z nim dzieje. Ciężko oberwał, szok adrenalinowy mógł już schodzić, albo się wykrwawiał. Przyznanie się przed samą sobą, że gdyby dowieźli jego zwłoki, zamiast jazgoczącego i irytującego, bezużytecznego, zadufanego w sobie i udającego….
Pokręciła głową, odganiając zbędne i rozpraszające elementy. Przeżyją, wszyscy. Wypadało się spiąć aby do tego doprowadzić. Minęła więc leżącego, po drodze wciskając mu w łapę apteczkę. Na wszelki wypadek, gdyby było źle, utrzyma go przy życiu do lotniska… przynajmniej powinna.
Przytrzymując się dachu i oparcia fotela, przelazła na przód, chwilowo dekując się w wybitym oknie z lufą plującą ołowiem do monstrum.

Black 2 zapuściła żurawia tam gdzie Wujaszek, ale on jeszcze pchał się do środka, a wyjebać dziury na odległość nie mógł.
- Que pollas - wymamrotała boleśnie, wkładając w to całą niechęć do prawie że legalnej pracy. Puściła podwieszony karabinek, łapiąc za nóż. Nie było okienka? Sama je wypruje!
- A ty kurwa nie waż się zdychać, bo cię sama zajebię! - dojojczyła po hiszpańsku do armijnego kaktusa, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie. - Jebnij w żyłę i do roboty!

Głos Johana zlał się w jedno z gorącą kłótnią, prowadzoną po rosyjsku tuż obok Vinogradovej. Ludzie gospodina dostali broń i sprzęt, uzupełnili braki, a ona ładowała na zapas rzeczy dla pozostałych Parchów. Magazynki do karabinu, leki, kilka granatów i niewielkie wkłady do paneli techników, bo zarówno Chelsey jak i Johan wykorzystali całą dostępną w nich magię. Nie dane jej jednak było dokończyć, przeszkodziła w tym ostra wymiana zdań i jawna wrogość wisząca w powietrzu między ludźmi Morvinovicza i nim samym. Brown 0 słuchała z niedowierzaniem, cofając się pod ścianę aż do momentu, gdy pancerz na jej plecach stuknął o metalową powierzchnię. Oleg wykiwał szefa i sam uciekł, a przedtem odciął mu dostęp do kont bankowych? Ochrona zaczęła się buntować… ten moment wybrał marine, aby spytać co u niej. Zamknęła oczy i odetchnęła dla uspokojenia.

- Proszę, uspokójcie się. Mamy wokoło dość przeciwników żeby stawać przeciwko sobie - odezwała się w rodzimej mowie, robiąc krok do przodu, a potem drugi - Widzieliście sami ile tu tych potworów, nie ułatwiajmy im zadania. - spojrzała na Miszę i uśmiechnęła się nerwowo, próbując nie myśleć o tym, że z ludźmi szło jej raczej kiepsko, ale musiała spróbować. Stanęła tak, żeby chociaż trochę odgrodzić go od mężczyzny w białym garniturze - Może i mam klucze do skarbczyka, ale użyję ich tylko za zgodą waszego pracodawcy. Jeżeli stanie mu się krzywda, odmówię dalszej współpracy. Oczywiście możecie mnie zastrzelić Miszo, jednak… wydaję mi się, że na płaszczyźnie technicznej nie macie w tym momencie dla mnie zastępstwa. I nie denerwujcie się, wciąż pracujecie dla bogatego człowieka - odwróciła się do gospodina - Gdy wrócimy na w miarę bezpieczny teren myślę, że mogłabym spróbować zdjąć blokady z waszych kont, Anatoliju Morvinowiczu. Podacie mi namiary… postaram się coś na waszą najnowszą bolączkę poradzić - uśmiechnęła się trochę pewniej - W zamian prosiłabym tylko o pomoc przy zniesieniu paru drobiazgów dla moich przyjaciół… i o spokój. Jesteśmy po jednej stronie, kule zachowajmy na potwory i tych, którzy zasługują na ołów. Tutaj, na tym dachu ich nie ma.

W pierwszej chwili odpowiedziało Brown 0 milczenie. Jakby grupka mężczyzn z wycelowanymi w siebie nawzajem lufami w ogóle była zdziwiona, że Parch się wtrąca i odzywa. Jednak może to co mówiła, może rodzimy język, może to, że była kobietą, może jeszcze coś innego sprawiły, że zaczęli zerkać na nią. Najpierw przelotnie by nie dać się przyłapać na nie patrzeniu na oponenta ale potem coraz częściej i coraz dłużej. Spojrzenia zaczęły się ze sobą krzyżować gdy mężczyźni naradzali się spojrzeniami zastanawiając się co dalej z tym fantem zrobić.

- Ta szalupa jest za mała nawet dla nas tutaj. Co z tego, że on się wyratuje? - Misza wskazał sfrustrowanym tonem i gestem broni na swojego szefa w białym, poplamionym dżunglą i krwią garniturze. - Jak my tu zostaniemy i prędzej czy później nas te sabaki zeżrą? - teraz w głosie rosłego ochroniarza dał się słyszeć typowo rosyjski fatalizm powodowany brakiem zaufania do bliźnich i najbliższej przyszłości.

- I właśnie po to drogi Miszo jest nam ta cizia z kamerą. Zrobi nam szum. Pozytywny szum. Taki który usłyszą nie tylko tam, na orbicie ale i w całej Federacji. I im większy szumu ona narobi tym większy statek przyślą tutaj by nas zabrać. Czyli więcej osób do niego wejdzie Misza. Ale musimy mieć do tego dobry PR. Dobry wizerunek. O tym właśnie gadałem z tą cizią. Ale ona nie zrobi szumu na całą Federację ani nawet orbitę jeśli tamten wymuskany żołnierzyk nie przywróci łączności na wieży. A nie przywróci łączności bez pomocy naszej Słowiańskiej Róży która to wszystko dla nas rozgryzie. - Morvinovicz mówił wciąż z ledwie tajoną złością ale jednak ukazywał się jakiś zrąb planu inny niż dotąd posądzali go ochroniarze. Ci zaczęli zerkać na siebie nawzajem z wyraźnym wahaniem jakby sprawdzając czy jeden albo drugi wierzy w te słowa. Na końcu facet w białym garniturze podszedł do Vinogradovej od tyłu i położył dłonie na jej ramionach jakby chciał ją zaprezentować swoim ochroniarskim widzom. Ci znowu chwilę popatrzyli na nią, chwilę na niego a chwilę na siebie nawzajem.

- A zabierzesz nas? Po tym wszystkim? - zapytał niepewnie Misza po uzyskaniu milczącej zgody reszty ochroniarskiego zespołu. W odpowiedzi “gospodin” uśmiechnął się jowialnie jak do dawno nie widzianego syna marnotrawnego.

- Ależ chłopcy! Gdzież bym znalazł lepszych kandydatów na moich osobistych ochroniarzy a nawet przyszłych kierowników przyszłych działów? - biznesmen rosyjskiego pochodzenia z uśmiechem podszedł do Miszy i choć nie był mikry to przy Miszy wydawał się co najmniej wątły. Teraz w tych serdecznych uśmiechach i uściskach zgodnych z rosyjską tradycją ta broń w dłoniach wydawała się jakaś bardzo toporna, szpecąca i nie na miejscu. Kryzys jednak wydawał się zażegnany.

Parch odetchnęła z ulgą, nie kryjąc radości. Usunęła się na bok i słysząc, że rozmowa przeszła w przyjacielską fazę, wzięła się za pakowanie sprzętu. Pod ławką znalazła parę toreb i do nich wtykała magazynki, kostki plastiku. Po chwili wahania dołożyła garść medpaków, upychając je w bocznej kieszeni. W drugiej załadowała podobną ilość apteczek i zapięła z trudem suwak. Do drugiej torby zaczęła ładować granaty.
- Hej… u mnie wszystko w porządku, a co u ciebie? - odezwała się cicho przez komunikator, ale i tak towarzysze słyszeli o czym rozmawia z marine - Nic ci nie jest? Widziałam nagranie, w samochodzie jest kamera… jesteś ranny? Dojechałeś na miejsce? Widzisz Zoe, Chelsey i Hektora? Karla i Elenio? Przepraszam, nie mam jak sprawdzić, bo pakuję rzeczy. Wezmę dla ciebie wkład techniczny… coś jeszcze?

Morvinovicz i jego ludzie też kończyli pakowanie więc jeśli nawet słyszeli co mówi Vinogradowa to nie reagowali. Za to Mahler zareagował po drugiej stronie całkiem żywiołowo.
- O! Jesteś! Bo my już się pakujemy i zaraz wracamy. Karla, Elenio i Blacków nie było jak przyjechałem. Pojechali do Seres. Jeszcze nie wrócili. - Johan mówił trochę szybko jakby chciał zdążyć nim coś lub ktoś przerwie połączenie. - Znaczy rany, no tak, jestem cały, nic mi nie jest, cało dojechałem. Ale powiedziałem, że raz i mam dość, teraz Sven dał mi prawdziwego kierowcę. Szkoda, że Karla nie ma bo tak to on by pewnie prowadził. Miałem zabrać Sarę ale ona nie chce. Chce tutaj poczekać na Karla. No ale gadałem ze Svenem ten kurs możemy jej odpuścić ale następny bierzemy ją czy chce czy nie. Tutaj wiesz, jest most ale środek dżungli. Tylko chwilowo jest spokój. - Johan rozgadał się jakby nagle tysiąc rzeczy mu się przypomniało a wiedział, że nie zdąży o nich powiedzieć. - Znaczy czekaj, jak widziałaś? Jaka kamera w samochodzie? A wkład no, jak byś miała gdzieś tam to wspaniale ale jak nie to wiesz, nie urywaj sobie głowy. A są drony? Elenio by miał nową zabawkę bo starą jak zwykle zepsuł. - marine nadawał coraz szybciej. Maya zdążyła się popakować w obydwa plecaki. Wyglądały dość pękato do niesienia. Ale na skraj dachu czy podobny kawałek powinna mimo wszystko dać radę skoro to nie były wyścigi ani ze zwinnymi xenos ani z nikim innym. Przynajmniej nie teraz.

- Ten w którym jechałeś, za twoimi plecami jest kamera, jakoś po prawej stronie pod sufitem - Rosjanka mówiła szybko, wrzucając do torby jeszcze parę magów do pistoletu, tak na wszelki wypadek - Jedzie też do was ten żołnierz w masce, Aka. Udało się go przekonać aby pomógł. Ma na pokładzie Conti, tą dziennikarkę, wiesz którą. Drona zamawiała Zoe do następnego Blackpoint, tutaj jeszcze niestety nie ma nic takiego - wyłączyła się na chwilę i przez ramię zwróciła się do najbliższego ochroniarza w ich ojczystej mowie - Czy mogłabym prosić o drobną pomoc? Trzeba zanieść te torby na krawędź. Nie powinno się im nic stać… a w drodze na dół lepiej mieć wolne ręce. Potem się je zgarnie z płyty… połowa roboty - dorzuciła do tego nieśmiały uśmiech.

“Gospodin” musiał już odzyskać autorytet bo zanim zapytany ochroniarz coś odpowiedział czy sięgnął po torby spojrzał pytająco na niego. Ten uśmiechnął się tym słowiańskim, jowialnym uśmiechem który mógł oznaczać właściwie wszystko a zapowiadać jeszcze więcej.
- Nie dajmy czekać ani się prosić tak uroczej dziewuszce. - odpowiedział z uśmiechem szef Rosjan i wtedy zapytany ochroniarz skinął głową i podniósł bez większego problemu najpierw jedną a potem drugą torbę. - No panowie, wychodzimy. Pozwolisz moja droga? - zapytał i po szarmancku podał swoje ramię jakby byli na nie wiadomo jakim przyjęciu a nie na zrujnowany przez artylerię bomby, rakiety i xenosy dachu jakiegoś terminala równie zrujnowanego lotniska. Wasilij jak odczytała z jego plakietki Brown 0 i Misza poprzedzali ich przodem. A Kostia i Sasha wyszli z kapsuły za nimi. Znów znaleźli się w tym zewnętrznym świecie gdzie nie sposób było udawać, że poukładanie rzeczy na półkach wyprostuje bałagan.

Tak doszli do krawędzi dachu. Z wysoka wydawało się to całkiem sporo na rzut. Ale wedle unitarki jaką przechodził każdy Parch zanim go wysłano na misję to Vinogradowa wpakowała tam tylko takie rzeczy które powinny znieść taki upadek. Ale to teoria. Praktykę zaraz miał sprawdzić Misza. Dziwne ale jakoś większość trzymała się na wszelki wypadek z dala od krawędzi gdy ciskał pękatą torbę. Ta zniknęła za krawędzią a Misza miał na tyle czasu by zdążyć się odsunąć. Ale doszło ich ciche uderzenie z dołu a potem cisza. Podobnie było z drugą torbą. Wreszcie gdy nic się nie stało głowy ostrożnie wychyliły się za krawędź ale widać było kilka standardowych pięter niżej tylko nieruchome plamki taktycznych plecaków.

W tym czasie Maya miała okazję przetrawić odpowiedź Johana.
- Aka? Ten w masce? No jest tutaj, dogonił mnie i właściwie przyjechaliśmy razem. To ty go namówiłaś? No tego nie mówił. A kamera. Czekaj chwilę. - marine mówił jakby gdzieś szedł albo i się wspinał. Coś zagrzechotało i zaraz dał się słyszeć jego zdziwiony głos. - O cholera faktycznie! Jest kamera! - wydawał się tym kompletnie zaskoczony. - To ta Conti? No wszędzie jej tu pełno. Teraz Svena męczy. I Sarę. Co za cholera. - marine wydawał się być dość skonfundowany i nie był pewny co z tym fantem zrobić. - A z dronem trudno, Elenio i tak by zepsuł. On wszystko psuje. A potem mi przynosi bym coś z tym zrobił. - obgadanie kumpla chyba stanowiło przyjemne zakończenie tego fragmentu rozmowy.

Maya nie wiedziała jak Morvinovicz to robił, że nawet w centrum wojny udawało mu się zachowywać jak na dżentelmena przystało. Podziękowała za pomoc lekkim ukłonem i czerwona na policzkach ujęła podane ramię, wychodząc razem z biznesmenem z kapsuły na popękany dach. Z obawą ale i zafascynowaniem, patrzyła jak przygotowane paczki zlatują na dół. Nic na szczęście nie wybuchło, zostawała nadzieja, że sprzęt jakoś wytrzyma.

- Widziałam jak jechałeś… strzelałeś do tych potworów z pistoletu. Olimpia nam pokazała… i to ona pomogła przekonać Akę do pomocy. Jest… bardzo sympatyczna, uważajcie na nią… znaczy nie że coś zrobi, tylko żeby jej się nic nie stało. Ty też uważaj, bardzo cię proszę… i wróć tu, w jednym kawałku, okey? I pozdrów Svena… może w końcu uda się mi go poznać - uśmiechnęła się pod nosem. Lubiła dowódcę Raptorów, uprzejmego nawet mimo profesjonalizmu - Sara też tam jest? To dobrze… niech nie czeka, tylko wpakujcie ją i niech wraca na lotnisko. Tam u was jest niebezpiecznie, a Karl sobie poradzi. Jest dobrym kierowcą, więc siedzi za kółkiem. Chelsey naprawiła furgonetkę i też tam jest… Elenio chyba jej nie zepsuje, nie da mu na to szansy. - zaśmiała się na sam koniec - Przynosi ci, bo jesteś zdolny i umiesz czarować. Uważajcie na siebie, czekam tutaj na was. Powodzenia - przełknęła ślinę, przechodząc na rosyjski i komunikację z najbliższym otoczeniem.
- Chyba… to wszystko, prawda? - popatrzyła na okolicę - Możemy schodzić.

- Ta Conti ci pomogła? - Johan wydawał się tym faktem zaskoczony i na słuch brzmiało jakby spojrzał właśnie teraz gdzieś, na widoczną reporterkę. Co biorąc pod uwagę gdzie się oni wszyscy znajdowali było całkiem możliwe. - Widziałaś znaczy kabinę jak jechałem tutaj? - do marine jakby dopiero teraz dotarło co powiedziała Maya. - Ej nie no słuchaj to wiesz, pewnie strasznie wyglądało ale no to kamera tam przyplątał się jakiś xenos i prawie sam wypad z powrotem, wiesz, nie ma co się przejmować. No a teraz z chłopakami wracam i Sven mi kazał zostać i zorganizować wszystko to więcej nie będę tędy jeździł. - podgolony marine brzmiał chcąc najwidoczniej maksymalnie zbagatelizować zagrożenie byłe lub obecne. Prawie dało się zobaczyć jak lekceważąco macha ręką na takie głupstwo. - Więc wiesz, jakby co to wkrótce się widzimy na lotnisku nie? - zapytał pro forma tonem pożegnania.

Cała rozmowa mimo wszystko miała prawie pół tuzina słuchaczy przynajmniej ze strony Brown 0. Ci jednak nie odzywali się ani nie komentowali tej rozmowy. - Masz rację Różyczko, czas wracać na dół Jakbyś była uprzejma uruchomić te swoje sprytne urządzonko. - rosyjski biznesmen uśmiechnął się jakby reklamował pastę do zębów i wskazał głową na przytroczony do paska Brown 0 detektor. Ale by go swobodnie używać potrzebowała swobodnej ręki a i skupienia więc rozmowy prowadziło się przy tym średnio wygodnie.

- Tak, widzimy się na lotnisku. Do zobaczenia Johan - Vinogradova powtórzyła i z ciężkim sercem wyłączyła komunikator. Nie poradzi nic na to, co działo się tam w lesie, ale mogła pomóc tutaj… i już się nie kompromitować rozmawiając na prywatne tematy przy grupie osób trzecich.
- Oczywiście Anatoliju Morvinoviczu, co tylko powiecie - popatrzyła ciepło na Rosjanina i zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. Szczerzył się jak z okładki Forbesa, do tego do niej. Zwykle mężczyźni się tak do niej nie uśmiechali. Zwykle też nie stała z nimi na środku dachu na planecie gdzie toczyła się wojna z xenos. Odkaszlnęła, wzięła do rąk detektor przez co musiała puścić ramię gospodina. Używanie detektora wymagało, na szczęście, skupienia na pracy.

Tym razem droga po schodach okazała się całkiem cicha i spokojna. Choć napięcie było wyczuwalne. Pokonywali tą samą trasę na jakiej zaledwie minuty temu zostali zaatakowani przez xenos. Detektor też pykał uspokajającym rytmem tak samo jak poprzednio. Minęli też drzwi jakie wcześniej zamknął “gospodin” oddzielając ich od dogorywającego Tarasa. A jednak. A jednak tym razem dotarli bez przeszkód przez klatkę schodową, hol wejściowy i wreszcie znaleźli się na zewnątrz. Tutaj wszyscy zauważalnie odetchnęli jakby wyszli cało z jakiegoś pałacu strachu. Gdy wyszli na tą ścianę gdzie zdawało się aż zaskakująco dziwne ale obydwa rzucone przez Miszę plecaki nadal tam były. Wreszcie znowu ten sam ochroniarz je zgarnął i przy nim nie wydawały się aż takie duże i ciężkie jak Maya gdy je ruszyła na próbę i pakowała z bliska.

Razem, w nieco uszczuplonej gromadce ale jednak, wrócili z powrotem do terenówki zatrzymanej przed wieżą przekaźnikową. Teraz po odjechaniu furgonetki i transportera zrobiło się tu jakoś cicho i pusto. Wszyscy wydawali się być zaniepokojeni i przygaszeni. Grupka prowadzona przez rosyjskiego biznesmena też do wesołych nie należała ale jednak i tak prezentowali się na tym tle całkiem dziarsko. Kapral Otten chyba rozmawiał o czymś z Herzog w wejściu do wieży komunikacyjnej. Wydawali się dyskutować o czymś zawzięcie ale przestali widząc nadchodzącą grupkę.

- Jak nie chcesz ze mną iść to sama pójdę! - paramedyczka fuknęła na mundurowego i wydawała się być rozzłoszczona.

- Renata, daj spokój! Mamy jeden automat na dwoje! Tam jest niebezpiecznie! Nie jest sprawdzone. A jak coś nam się stanie? Więcej medyków i łącznościowców nie mamy. - kapral marine chciał chyba to bardzo wytłumaczyć właścicielce egzoszkieletu ale ta ruszyła już raźno w stronę grupki która właśnie wróciła z terminala lotniska.

Widząc jak się zbliża, Brown 0 pomachała jej wesoło. Ze sprzętem dla Blacków i wyposażonymi o niebo lepiej ochroniarzami Morvinovicza czuła się bezpieczniej. Teraz mieli szansę przetrzymać i doczekać do końca.
- Spasiba Misza - przeniosła wdzięczny uśmiech do tragarza i drgnęła, wracając na powszechnie rozumiana mowę - Postaw proszę te torby tam przy aucie. Sprawdzę, czy nic się nie uszkodziło. Byłoby niewskazane, gdyby butla z napalmem się rozszczelniła i zalała leki… o ile przetrwały upadek - spochmurniała, ale zaraz sie rozweseliła - Ale to zaraz sprawdzę. Już jesteśmy! - podniosła głos żeby dwójka z pozasłowiańskiej grupy ich usłyszała - Johan dojechał już na miejsce, Aka też. Pakują się i niedługo wrócą. Możemy poczekać na nich, to zawsze większa siłą ognia… albo, o ile pozwolicie gospodin, pójdziemy z dwójką twoich ludzi - kiwnęła głową Rosjaninowi i dodała do paramedyczki - Ale i tak wolałabym chwilę poczekać.

- O! Świetny pomysł! To poczekajmy na nich. Ten Johan to ten kapral co tu był? On byłby świetny. Widziałem, że umie strzelać i w ogóle. A jeszcze innych jakby przywiózł. - kapral Otten wydawał się być bardzo podbudowany pomysłem Brown 0 a tym, że przyjadą inni mundurowi to już w ogóle. Zdawał się gotów był tego czekać jak zbawienia a i sam podgolony marine chyba mu zapadł pozytywnie w pamięć. Zerkał głównie jednak między Mayą która to mówiła a Renatą do której chyba głównie on mówił.

- No przecież właśnie o to chodzi! - Herzog fuknęła z irytacją jakby łącznościowiec przegapił jakąś oczywistą rzecz. - Przecież jak przyjadą to mogą mieć rannych a wtedy trzeba gdzieś ich umieścić i się nimi zająć! Czyli musi być przygotowane zanim przyjadą! - blondynce opadły dłonie w geście bezsilnej złości, że aż stuknęły rękawice jej egzoszkieletu o jej uda. Popatrzyła więc z nadzieją na rosyjskiego biznesmena do którego na końcu zwróciła się też i Rosjanka.

- Ależ naturalnie. Chodźmy moje drogie sprawdzić co drobny przedsiębiorca może wam pomóc w tej sprawie. - ramię w białym rękawie uchyliło się zapraszająco a choć przez chwilę paramedyczka wyglądała na zaskoczoną to jednak przyjęła wyciągnięte ramię. Drugie “gospodin” wyciągnął w stronę drugiej z kobiet, tej w barwach brązów i numerem 0 na napierśniku. Machnął lekko głową i znowu Misza i Wasilij ruszyli jako pierwsza para. - Też chyba nam się przydasz kolego. No chyba, że wolisz tu poczekać na nas. Sam. - mężczyzna w białym garniturze zwrócił się do mundurowego. Ten szybko skalkulował, że właściwie gdy grupka już teraz z Herzog wejdzie do środka wieży to zostałby tutaj na zewnątrz właściwie sam. Ruszył więc za dwójką ochroniarz, za nimi Morvinovicz a na końcu szli Sasha i Kostia.

- Chodź z nami, tak będzie bezpieczniej - Parch też zwróciła się do żołnierza, zaczepiona pod ramieniem w białej marynarce. Dobrze że Johan tego nie widział, bo znowu by go szlag trafił, a ona nie miała pomysłu jak mu to wytłumaczyć. - Tak, to ten kapral… i oczywiście że jest świetny - chlapnęła i spaliła buraka, uciekając wzrokiem gdzieś pod nogi. Przeczyściła gardło i dodała speszona - Macie rację Anatoliju. Dziękujemy wam za pomoc i wsparcie.

Okazała budowla zdawała się nieść przyjemną w ten tropik ulgę cienia i chłodniejszego powietrza. Jednak również zdawała się łyknąć ludzkie drobinki jak jakiś wielki, kanciasty i nieforemny lewiatan. Ludzie którzy tu weszli zdawali się to odczuwać bo byli spięci i nerwowo reagowali na podejrzane ruchy i odgłosy. Wspinali się po kolejnych stopniach i przemierzali kolejne korytarze. Detektor Brown 0 pykał uspokajająco ale już raz okazało się to złudzeniem bezpieczeństwa.

Paramedyczka w egzoszkielecie prawie od razu wpadła w oko jakaś chyba stołówka. Jasna, z dużymi oknami. Nie działało światło ani klimatyzacja. Ale samo pomieszczenie uznała chyba za odpowiednie na przerobienie na zaimprowizowany szpital. Szef dał znać drugiej parze i Kostia wraz z Sashą zostali z blondynką. To widocznie wyraźnie zaskoczyło kaprala. Ale szef Rosjan wyjaśnił mu, że ma wobec niego inne plany.

- Oj nie, ty mój uzdolniony chłopcze pójdziesz ze mną. Powiedz mi, bo taki talent jak ty na pewno to wie, gdzie tu trzeba by iść by przywrócić łączność? - zapytał biznesmen otrzepując mundur marine z niewidzialnych i widzialnych pyłków.

- No trzeba by pewnie iść na górę. Do wieży. Tam są konsolety i reszta sprzętu. Jak coś zacząć sprawdzać to właśnie tam. Ale to chce pan tam iść? Znaczy sami? Nie lepiej tu zostać i poczekać na innych? - myśl o dzieleniu się na mniejsze i bardziej osamotnione grupki wyraźnie kapralowi nie była na rękę. Wydawało się, że zdecydowanie wolałby zostać w większej grupie w tym ładnie oświetlonym i pustym miejscu.

- Oj daj spokój! - Morvinovicz skarcił go jak niezbyt mądrego dzieciaka. Machnął nawet do tego ręką jakby odganiał muchę. - Przejdziemy się na górę i zobaczymy jak się sprawy tam na górze mają. - Rosjanin uśmiechnął się jowialnie kładąc dłoń na plecach marine i lekko popychając go przed sobą. Ten spojrzał na Vinogradową, spojrzał na Herzog ale ta już rozstawiała stoły i krzesła przygotowując salę i zdawała się być tym pochłonięta całkowicie. Para ochroniarzy jaka miała z nią zostać rozstawiła się przy drzwiach na przeciwległych ścianach. W końcu więc kapral Otten choć z bardzo nieszczęśliwą miną ruszył w kierunku schodów prowadzących na górę.

- Moglibyśmy chwilę jeszcze się wstrzymać? - Brown 0 odkaszlnęła, patrząc na Morvinovicza to na żołnierza. Skoro mieli iść do punktu komunikacyjnego, chciała wiedzieć jedną rzecz, ale do tego potrzebowała chwili prywatności, bez świadków. - Muszę… cóż - uśmiechnęła się zażenowana - Muszę się udać na stronę… Te pancerze są wyjątkowo nowoczesne, ale… wszystkiego nie zastąpią. To dość… pilna sprawa. Niedługo wrócę.

- Chcesz iść sama? - gospodin zmrużył oczy jakby nie był pewny czy dobrze usłyszał. Ale spojrzał na ochroniarzy i wybrał spojrzeniem Sashę. - Idź z nią. Poczekaj przy drzwiach i sprowadź ją tutaj z powrotem. - Rosjaninowi widocznie nie uśmiechało się zostawić Słowiańskiej Róży całkiem samej.

- Dziękuję za troskę - Vinogradova przyjęła eskortę, bo inaczej się nie dało. Podeszła do wskazanego ochroniarza i gestem zaprosiła w głąb budynku. - Znajdźmy toaletę, musi też tu gdzieś być… na pewno jest oznaczona, w końcu to duży, publiczny obiekt.

Mężczyzna w podartym i poplamionym garniturze był pewnie cieniem siebie samego sprzed paru dni, tygodni czy miesięcy. Ale jakoś i tak od razu się wyczuwało, że nawet w gajerze szefa od razu by było czuć różnicę między nimi. Przy szefie nic nie mówił. Ale gdy wyszli z tej stołówki jaką Herzog z uporem przerabiała na punkt medyczny po minie i trzaśnięciu jakiejś szafki i kopnięciu jakiejś puszki widać było, że rola samotnego ochroniarza jakoś nie przypadła mu do gustu. Ale jednak na szczęście całkiem blisko stołówki znaleźli ubikacje. Sasha sprawdził przybytek wchodząc i zaglądając do każdej z kabiny. Ale okazały się puste. Jednak nie chciał pozostawać w środka i dał znać, że poczeka na zewnątrz. A jakby co niech Maya jakoś da znać.

- To zajmie tylko chwilkę - Brown 0 pożegnała się i zamknęła drzwi łazienki. Dziwnie było tak zostać w pojedynkę, zdążyła się przyzwyczaić, że ciągłego ruchu dookoła bez którego cisza był tym bardziej dobijająca. Nie tracąc cennego czasu weszła do kabiny i zamknęła drugie drzwi na zasuwkę. Dopiero po tym mizernym zabezpieczeniu wyjęła holodysk od Olimpii i podczepiła go pod panel, zgrywając zawartość na Obrożę. Wolała odtworzyć go z dźwiękiem w słuchawce, niż na głośniku. Nie miała bladego pojęcia co tam jest, ale gdyby coś przeciwko Morvinoviczovi lepiej aby jego ochroniarz nie wiedział, że to ma i widziała.

Dzięki zgraniu na Obrożę zapis dało się obserwować na większym holo ekranie podobnie jak wyświetlać mapy lub inne prezentacje. Można było też wyświetlić na małym, ekranie HUD a dźwięk usłyszeć w słuchawce komunikatora. Nagranie przedstawiało reportaż. Prawie na pewno nagrany przez Conti. Nie było jej widać inaczej niż czasem fragmenty rąk ale dało się słyszeć całkiem wyraźnie co mówi. Pierwsze ujęcie przedstawiało wnętrze znanej już Vinogradowej furgonetki. Tej samej jaką niedawno pojechał ku mostowi Johan. Kamera jednak musiała znajdować się gdzieś na tylnych rzędach wozu bo na pierwszy planie pokazywała Morvinovicza i Kuzniecova. Siedzieli tyłem do szoferki jakby chcieli porozmawiać z reporterką. Dzięki temu widać było i sama szoferkę, i przednią szybę i to co za nią.

Pierwsza para była jeszcze w trakcie nagrywania całkiem czysta, zupełnie jak wtedy gdy Brown 0 spotkała ich pierwszy raz w schronie pod klubem. Wydawali się być zadowoleni i pewni siebie jakby wszystko układało się po ich myśli. Zaraz za nimi była para w szoferce, kierowca i ten Wasilij który chyba był jakimś szefem ochroniarzy lub osobistym ochroniarzem rosyjskiego biznesmena. Sama szyba nosiła wyraźne błotniste smugi rozmazane przez wycieraczki i podobne zacieki świadczące o jeździe przez trudny i dziki teren. Zaś za szybą rozpościerała się nieduża polana.

- Naprawdę nie ma powodów do obaw. Może z trochę większym hukiem ale jednak nasza taksówka zaraz tu będzie. - Morvinovicz, jeszcze w czystym i bardzo białym garniturze uśmiechnął się uspokajająco w oko kamery jakby odpowiadał na jakieś wcześniejsze pytanie.

- Ale Anatoliju Morvinowiczu tam coś się ostro strzelają. - powiedział męski głos dość ostrożnym tonem. Mówił spoza kadru a kamera nie zaszczyciła go swoją uwagą.

- No więc my też postrzelamy. Przecież mamy czym prawda? - “gospodin” w ogóle nie wydawał się przejęty sytuacją. Ale gdzieś spoza kadru słychać było ciężką kanonadę broni maszynowej. I słychać było to, że zbliża się szybko i jak pękają gałęzie.

- Szefie! Zaraz tu będą! - krzyknął któryś z ochroniarzy a sądząc z oddalenia od kamery musiał być na zewnątrz.

- Więc chodźmy się przywitać. - Rosjanin poprawił krawat jakby szedł na jakieś omawianie standardowego kontraktu. Rozległ się odgłos odsuwanych, bocznych drzwi furgonetki i mężczyzna stanął na zewnątrz. Oko kamery zmieniło swój wizerunek gdy jej operator najwyraźniej wysiadł na zewnątrz również. Obraz kamery szybko sie naprostował na przeciwległy kraniec polany która nagle została rozdarta prze jakąś rozpędzoną machinę. Zaraz potem wielotonowa bestia na kołach rozchlapała z trzaskiem jakąś kałużę przez co na moment rozchlapywana woda ją przysłoniła ale zamrożone ujęcie musiało wyglądać bardzo efektownie. Transporter który Maya też znała już z lotniska nie zatrzymał się i pędził dalej. Pędził i strzelał. Wieżyczkę miał odkręconą w tył i z niej prowadził rwany ogień w kolejnych celów.

- O nie! Sprowadzili nam na kark obcych! - krzyknął ze zdenerwowaniem jakiś ochroniarz. W tym czasie jakby na złość transporter wyhamował zatrzymując się do reszty. Ładnie się prezentował przy okazji kamerze swoim bocznym profilem. Tylne i górne włazy otworzyły się i ukazały się w nich opancerzone z grubsza po wojskowemu sylwetki. Otworzyły ogień prując w dżunglę i kłębiące się w niej kształty. Kształty nie mogąc zdzierżyć stężenia ołowiu z działka i ręcznej broni wojskowej zaczęły szukać luk. Czyli coraz bardziej zbliżać się do grupki z jaką przyjechała reporterka.

- Och chłopcy! Nie dajmy jakimś obcym taksiarzom bawić się samemu! - Mrovinovicz krzyknął prawie wesoło i biznesowy wizerunek psuł co nieco ciężki rewolwer jaki już na lotnisku zdążyła zobaczyć u niego Brown 0. Wtedy wszyscy zaczęli strzelać chyba we wszystkich kierunkach. Kozlov dość długo pozostawał wewnątrz furgonetki ale ludzie ochraniali głównie szefa a nie zaparkowany wóz więc kordon ochroniarzy przesuwał się głównie wokół niego. A ten zbliżał się razem z kamerą do transportera.

- No ej! Gdzie tu jest ten główny taksiarz? - Rosjanin zawołał na poły bezczelnie na poły zaczepnie do jednego ze strzelających z tylnego włazu żołnierzy. Musiał przerwać bo jemu i kamerzystce przerwał jakiś skoczny obcy. Wylądował ze szponami na jakimś ochroniarzy i po samych wrzaskach i rozbryzgach krwi wiadomo było, że nie ma dla tego człowieka ratunku. Xenos zginął zaraz potem rozstrzelany przez resztę ludzi ale wcześniej tą swoją ofiarę zabrał.

Niebo nagle pociemniało. Kamera też spojrzała w górę. Jej oku ukazał się statek. Nie był może zbyt duży ale polanka też była niewielka więc zdawał się ją przykrywać aż nadto. Statek zdawał się lewitować głównym korpusem zawieszonym tuż nad drzewami. Na polankę jednak opuścił trap. Zbyt mały dla pojazdów ale dla pojedynczych osób w sam raz. Wtedy na arenę wkroczyła zdawałoby się zapomniana i porzucona furgonetka. Wjechała z impetem na polanę tak samo jak przed chwilą transporter. Ludzie, w tym “gospodin” wydawali się w pierwszym momencie kompletnie zaskoczeni, w kolejnym zaskoczenie zmieniło się w zrozumienie a wreszcie przemieniło się w złość i wściekłość połączony w wycelowane lufy.

Furgon zatrzymał się częściowo zasłaniając sobą trap do pojazdu. Z niego wysiadły dwie sylwetki w garniturach. Jedna o eleganckim, granatowym kroju nadwornego prawnika rosyjskiego biznesmena a drugi do jego osobistego ochroniarza.
- Oleg?! Wasyl!? Wracajcie! Wracać gnoje! - pierwszy ze stuporu wyłamał się gospodin a wraz z życiem wróciła do życia ciężka lufa jego rewolweru. Przerwał mu brzęczyk połączenia. Wyszarpał urządzenie, rzucił okiem i natychmiast odebrał.

- Oleg! Co to ma znaczyć?! - krzyknął rozzłoszczony w słuchawkę. Conti musiała się zbliżyć bo choć słabo dało się wyłapać większość odpowiedzi prawnika. Większość bo xenos nie robiły sobie przerwy w atakach więc żołnierze i ochroniarze wciąż do nich strzelali z czego tylko mieli.

- Spokojnie Anatolij, nie działajmy pochopnie. Dajcie nam odlecieć to postaram się załatwić następny prom. - głos prawnika zdawał się ociekać życzliwością i troską o dobro klienta. Ten jednak odebrał to jak siarczysty policzek.

- A jak nie to co mi zrobisz?! - wrzasnął rozwścieczonym głosem wpatrzony we wciąż spuszczony zachęcająco trap.

- Wtedy nigdy nie odzyskasz żadnego rubla jakiego zarobiłeś w ten czy inny sposób. Zawiązałem klauzulę którą tylko ja mogę cofnąć. Jeśli w ciągu godziny nie nadam sygnału z orbity przeleję całą twoją fortunę na środki charytatywne rozsiane w całej Federacji. Zostaniesz dobroczyńcą Anatolij. - prawnik tłumaczył łagodnie, że uśmiech dało się odczuć nawet tutaj w nagraniu gdzie jego głos nie wybijał się na pierwszy plan.

- A czemu ja miałbym nie rozwalić tej krypy? - do rozmowy wtrącił się nowy głos jednego z żołnierzy jacy dotąd strzelali przez górny właz. Ale po głosie Brown 0 poznała Akę.

- Przyjrzyj się żołnierzyku. Tu jest miejsce na dwie osoby. To nie jest fura jaka was tu wysadziła. Ale jak firma straci tą tutaj to uzna, że warunki nie sprzyjają prowadzeniu interesów. - prawnik nie tracił dobrego humoru i pogody ducha. Co sądził Aka nie było jak zwykle widać przez ten jego pełny hełm.

- Do dupy z korporacjami! - warknął wściekły żołnierz i znów zaczął strzelać. Wizg silników statku przybrał na sile a cień dotąd skrywający polanę znów ustąpił. - Wykończą nas tu! Musimy wyjść na otwartą przestrzeń i pozbyć się ich! - krzyknął ponaglająco Aka. Żołnierze dotąd roztaczający ochronny krąg wokół pojazdu wsypali się z powrotem do środka. Kamera zachybotała gdy Conti pewnie zaczęła biec do furgonetki. Morvinovicz podobnie zebrał swoich pozostałych ludzi i na chwilę obraz ustabilizował się wewnątrz vana. Znowu skoncentrował się na rosyjskim biznesmenie.

- Czemu kamerujesz?! Wyłącz to! Żadnych kamer! - krzyknął nagle wściekłym głosem Rosjanin jakby nagle dopiero teraz zorientował się, że jest podczas nagrania. Musiał też chyba trzepnąć kamerę bo obraz zamigotał i zgasł albo reporterka go wyłączyła.

Więc o to chodziło. Tak wyglądała zdrada Kuzniecova… był w końcu prawnikiem. Tym nie wolno było ufać, ale Vinogradova mimo wszystko poczuła ulgę, że chociaż jemu udało się wydostać. Wyłączyła holo, schowała dysk do kieszeni i spuściła wodę. Korzystała z toalety, prawda? A każdy wiedział, do czego zobowiązują zasady kultury i dobrego wychowania - wojna od nich nie zwalniała. Zrobiło się jej żal żołnierza w masce. Oszukał go pracodawca, oszukał kontrahent. Został z ludźmi na planecie pełnej bestii, zdany na siebie. Ilu podkomendnych stracił zanim tu dotarli i ilu wróci z mostu?
Otworzyła drzwi i posłała Sashy krótki uśmiech.
- Możemy wracać, dziękuję że poczekałeś.

Sasha skinął głową i ruszył idąc obok Parcha w firmowej barwie brązów. Ochroniarz i jego koledzy odczuli widoczną ulgę gdy ponownie w komplecie spotkali się w stołówce. Reszta też się chyba ucieszyła z tego spotkania. W międzyczasie paramedyczka zdołała pogrupować w jakimś swoim porzadku krzesła i stoły. Zrobiło się przez to więcej przestrzeni.
- No. Nie ma co zwlekać. - pierwszy znowu odezwał się biznesmen i wskazał na drzwi prowadzące na klatkę schodową. Cała grupka podobnie uformowana jak przy wejściu do budynku tyle, że pojedynczymi strażnikami zamiast par z przodu i z tyły centralnej trójki.

- Mówiła pani o generatorze w piwnicy - Brown 0 zwróciła się do paramedyczki - Mogłaby pani rozwinąć temat? W razie potrzeby nie musi pani stąd nigdzie się ruszać, mam mapę… znaczy - zawahała się, włączając holo Obroży - Gdzieś tutaj powinien być schemat architektoniczny kompleksu, to powszechnie dostępne informacje, żadna tajemnica… albo i jest - westchnęła, zamykając ekran - Kompletne plany mam tylko do budynku przy którym ustalono nam CH. Chyba, żebym się podpięła pod wewnętrzną sieć - rozejrzała sie dookoła - Ktoś z państwa widział tu jakikolwiek panel?

- Generator powinien być w piwnicy. Teraz panel masz nawet tam. - Herzog odezwała się wskazując na jakiś panel w ścianie. - Ale nie ma tu prądu. Nie ma świateł ani wentylacji. - powiedziała wskazując na wylot cichych wyjść które powinny nawiewać chłodzone powietrze o wiele przyjemniejsze dla użytkownika niż ten ukrop na zewnątrz. - Dopóki nie przywróci się zasilania nic tutaj co jest na prąd nie zadziała. - paramedyczka pokręciła głową w przeczącym ruchy. Rosjanin popatrzył pytająco na mundurowego speca od łączności. Ten nieco nerwowo przełknął ślinę.

- No cóż. Ja sam mogę sprawdzić anteny i resztę z mojego sprzętu. Tak samo jak Maya może pracować ze swojego. - kapral uniósł ramię z zamontowanym na nim naręcznym komputerkiem. Podobny widniał na ramieniu Brown 0 choć pełnił całkiem inne funkcje to ogólna zasada była dość zbliżona. - No ale tak by mieć stabilną łączność to anteny i aparatura potrzebuje stabilnego źródła zasilania. - wyjaśnił swoje marine.

- Czyli aby nawiązać połączenie potrzebujemy zasilania, aby zdobyć zasilanie musimy uruchomić generator w piwnicy - Parch podsumowała zebrane dane i wyłamała palce. Czekała ich jeszcze masa pracy, nim dadzą radę nadać upragniony przez Anatolija sygnał - Nie możemy ryzykować przerwania transmisji w połowie - tu spojrzała na Rosjanina - Ani zakłóceń podczas jej trwania. Zajmijmy się piwnicą, a następnie antenami.

W pizdu i wylądowali. I cały misterny plan też poszedł w pizdu. Już nie dało rady jechać na wariata i liczyć na parchate szczęście, bo to wypięło się na całą załogę rozklekotanej kabaryny, pokazując im jak bardzo głęboko ma ich plany i marzenia. Szczególnie te o przeżyciu i dojechaniu na lotnisko w miarę nierozwałkowanym kawałku. No jasne, że życie nie było aż tak usłane różami, ale ile można się było brandzlować kolcami? Diaz nie dane było zastanowić się głębiej nad tym filozoficznym zagadnieniem. W jednej chwili podziwiała karmę dla burka, w jaką zmienią się noga ich kaktusiego przydupasa w mundurze przy okazji dyndoląc blachę bocznej ścianki, aż tu nagle świat wywinął oberka i znaleźli się w jeszcze gorszej chujni niż te pół minuty temu. Z perspektywy gleby gnida obrabiająca ich niedawny transport wyglądała jeszcze gorzej niż ryj Połyka przytknięty do dupska Tatuśka. Nie pozostawało nic innego jak znaleźć coś odpowiedniego kalibru, albo wykonać taktyczny odwrót. Żadnej bomby pod ręką nie mieli, musiała wystarczyć druga opcja. Black 2 otrząsnęła się jak pies, pozbywając się dzwonienia w uszach pozostałym po kraksie i koziołkowaniu przez syfiastą glebę. Kolorowo nie było, coś mówiło jej też, że zjeba z rozwaloną nogą będzie trzeba targać gdy przyjdzie etap biegu. Słysząc mędzenie w słuchawce, popatrzyła na psiarskiego z przodu i pokiwała głową. Powinni stąd spierdalać, zdobyć sprzęt i wrócić. Dokończyć rozwałkę.

Grupka Parchów i mundurowych porozumiała się spojrzeniami i gestami. Czołgać się. Spróbować się odczołgać. Mieli szansę. Trzaśnięta maszyna wraz ze swoim dewastatorem zatrzymali się na pierwszych drzewkach i zaroślach. Pozostałą grupkę byłych kierowców i pasażerów rozrzuciło nieco po tym młodniku utkanym dodatkowo krzakami. Kucnięta czy leżąca postać nie była w nim taka widoczna. Co innego gdy ktoś by stał. Wówczas ten drzewka i krzewy kryły go gdzieś do połowy sylwetki. Ruszyli więc pełni nerwowego oczekiwania na ten dźwięk. Ten w którym bestia się znudzi albo ich zauważy ruszając w pogoń. Coś tych gabarytów bez ciężkiego sprzętu musiało być skrajnie wymagającym przeciwnikiem. A z ciężkiego sprzętu mieli tylko działko Black 7 a wcale nie było pewne czy to wystarczy bo coś zrobić temu czemuś nim to coś coś zrobiło by im. Ale udało się.

Spotkali się gdzieś wewnątrz młodnika. Najpierw trójka którą wyrzuciło najdalej czyli Black 2, 7 i Patino. Póki się czołgali mieli wszyscy zbliżone tempo. Potem doczołgała się do nich Black 8. Na końcu wreszcie Hollyard który miał najdalej bo wyrzuciło go z pojazdu najbliżej. Widać przez młodnik było jaśniejszy skraj oznaczający jego koniec. Z kilkadziesiąt metrów. Tam wedle HUD już biegła linia kolejki magnetycznej. Ale za sobą słyszeli już skrzeki tych małych kreatur. Całkiem blisko. Co dalej? Wstać i biec? Może udało by się dobiec do tych kanałów co mówił o nich gliniarz. Ale gdyby wstali byliby dużo widoczniejsi także dla tego wielkiego czegoś. Czołgać się? Wtedy pewnie te małe by ich ogarnęły zanim by wyszli do tej kolejki. Czasu było mało. Musieli decyzję podjąć teraz.

Najlepiej gdyby zostawili rannego lambadziarza na przynętę, a sami podrałowali gdzie trzeba, ale parchata piromanka miała dziwne wrażenie, że ich kula u nogi zostanie nią, bo nikt prócz niej i Wujaszka nie będzie go chciał zostawić. Tak to było, gdy przychodziło do współpracy z osobami krótkowzrocznymi i nieobeznanymi w prawdziwym świecie, lecz cóż począć? Można było tylko cierpieć za swoje i nieswoje grzechy.
- Mierda… Trzeba odwrócić jego uwagę - nadała szeptem przez komunikator do pozostałej czwórki - Jebnąć granatem gdzieś w las, albo w kompletnie drugim kierunku. Romeo, ty masz lunetę. Zajeb z oka czy nie ma czegoś, co narobi hałasu. Jak tak kurew pobiegnie sprawdzać - wtedy, por tu puta madre, i my pobiegniemy. Będzie jeden wielki jak dupsko mojej starej problem mniej.

- Dobry pomysł. Walnij gdzieś tam. - Raptor przytaknął szeptem na pomysł Latynoski i zwrócił się do rudowłosej saper. Wskazał na jej granatnik zamontowany do pancerza.

- Czekaj. Masz claymore. Ustaw najpierw claymore. - Patino nie wyglądał zbyt zdrowo i dobrze. Twarz obficie rosiły mu krople potu i pojedyncze krople czerwieni. Ale jednak dostrzegł charakterystyczny, wklęsły prostokąt w oporządzeniu Black 8. Ta skinęła głową. Jej dłonie wprawnie zaczęły ustawiać przeciwpiechotną minę. Karl dał znać i pozostała czwórka zaczęła się odczołgiwać od rozstawionej niespodzianki. Zaraz potem Black 8 załadowała granatnik flashbangiem. Chwilę mierzyła po czym wystrzeliła z broni ciężkiej. Nieduży pojemniczek zniknął z oczu prawie od razu skryty przez najbliższe krzaki. Zaraz potem gdzieś dalej rozległo się charakterystyczne trzaśnięcie hukowego pojemnika. Xenos też musiały to usłyszeć bo rozległy się ich skrzeki. Te wielkie coś przerwało swoja robotę bo zgrzyty rozdzieranego metalu ustały. Ruda saper o złotych oczach dała znać gestem i pozostała czwórka zaczęła czołgać się dalej. Nabiorą się te maszkarony czy nie?

Nie nabrały! Wahanie wśród stada kreatur trwało tylko chwilę. Po tej chwili skrzeki znów zaczęły się zbliżać. Słychać już było coraz wyraźniejszy klekot szponów. Najpierw po drodze a potem po ziemi i drewnie. - Biegiem! - krzyknął Raptor widząc, że fortel i sprzyjające okoliczności przestały działać. Wstał a wraz z nim i Black 7 i Patino. Odbiegli jednak tylko kilka kroków gdy eksplodował postawiony claymore. Zlały się z nim trzaski pękających gałęzi krzaków i pękających wnętrzności. Już dobiegali! Brakowało im ze dwa tuziny metrów młodnika! I gdzieś tyle samo już do samej kolejki! Ale to wielkie coś i reszta już ruszyły w pogoń!

Jak te niewielkie odległości potrafiły się złośliwie wydłużać. Black 2 odczuła to na własnej skórze, kiedy nagle ta garstka kroków zmieniła się w pierdoloną pielgrzymkę na drugi koniec globu.
- Wujaszek bierz kaleczniaka! - wrzasnęła ruszając z kopyta do celu. Może zdążą, o ile nic ich nie rozjedzie po drodze. Zaczynając bieg zarejestrowała jeszcze jak Latarenka majstruje przy uprzęży i po chwili rzuca im za plecy obłą puszkę.
- Mierda, mierda, mierdaaaa! - piromanka zwiększyła tempo. Lepiej nie być w zasięgu jednej z wybuchowych bombek świątecznych gdy się odpali.

Płuca kłujące tak bardzo. Buty grzęznące w bogatej ściółce i błocie pod spodem tak głęboko. Każdy metr wydłużający się tak daleko. Każdy skrzek za plecami tak blisko. To straszliwie dudniące coś zbliżające się tak szybko! Jeszcze kawałek! Jeszcze pusty, zbombardowany pas niskiej trawy wzdłuż torów! jeszcze osuwisko wysypanych kamieni przy torze! Dech tłukący się razem z kołaczącym sercem jakby obydwa miały zaraz rozsadzić żebra i pancerz od środka. Trzask łamanych gałęzi i drzewek. Wycie palonych xenos. Ale to nie wszystko! Było ich zbyt wiele by jeden granat dał radę je wszystkie spalić.
- Tam! - z trudem wysapał biegnący Raptor wskazując na właz przy jednym z filarów na których jeszcze stała kolejka. Okrągły, ciemny, żeliwny właz na dnie bloku z gazobetonu. Ale tak wąski! Musieli przeciskać się przez niego pojedynczo! Pierwszy dopadł go Black 7 i bez ceregieli odwalił i równie bez ceregieli wrzucił do środka drugiego Latynosa. Ale kto teraz?! Xenos już zaczynały pojawiać się na skraju młodnika. Te wielkie coś pruło przez niego jak torpeda wyrywając wszystko na swojej drodze! Jedna, dwie osoby pewnie zdołały by wskoczyć do środka ale cztery to było mało prawdopodobne!

Mieli dwa problemy - pierwszy to małe kurwy, a drugi kurwa ponadgabarytowa. Na te pierwsze mieli sposób gorzej z szarżującą lochą. Black 2 zrobiło się nieswojo. Wylatywanie na solo do takiej to jak lecieć z kastetem na czołg. Nic przyjemnego.
- Wujaszek, pruj tą kurwę! Reszta wypierdalać! - wydarła się, łapiąc za miotacz. Na mniejsze gówna wystarczy, a reszta… tylko Wujaszek miał parę w łapach żeby chociaż bydle spowolnić.

Dwójka wskazana do “wypierdalania” spojrzała pytająco na siebie nawzajem a potem na Latynoskę. A potem Raptor wskazał na odwalone wejście włazu a potem na Black 8. Black 7 zaś obniżył lufę z ciężkiego działka i przez moment słychać było wizg rozpędzającego się mechanizmu obracającego lufy by zaraz te lufy rzygnęły ciągłym ogniem. Black 8 znikła już w okrągłej czerni. Maszkarony runęły już przez otwarty teren ale ciężka broń Black 7 żłobiła w nich całe wyrwy. Zaś miotacz stawiał żywą barierę napalmowego ognia. Hollyard zniknął w otworze włazu. Stwory mimo wyrw sunęły już tuż za zasłoną z ognia. Zwłaszcza, że Latynos przesunął ogień na to wielkie coś co też właśnie wypadło przeorawszy cały młodnik i nawet pewnie nie zwalniając. Black 2 zniknęła w otworze. Postawiła ścianę ognia i właściwie więcej ciężko było coś zrobić w tej sytuacji. Z góry przez moment dochodził odgłos ciężkiej broni i skrzeki rozwścieczonych xenos. I tętent tego wielkiego czegoś. Potem rozległ się klekot, trzask metalu i światło dnia prawie znikło zablokowane przez pancerne cielsko operatora pancerza wspomaganego. Z góry zaczęły się obsypywać jakieś fragmenty gdy to potężne coś musiało być już tuż - tuż! Jeszcze zgrzytnięcie metalu i ciemność. Black 7 zasłonił właz nad sobą.

- Tam! Na południe! - Raptor nie dawał chwili do namysłu tylko wskazał kierunek. Mapy wyświetlane przez HUD jakie mieli Parchy potwierdzały i to, że tam jest południe i to, że w tamtą stronę jest rzeka. Za jakieś trochę ponad 400 m. Niby blisko. Ale byli w dość wąskim tunelu w którym potężny Black 7 mieścił się z takim trudem, że musiał iść mocno pochylony często podpierać się dłońmi. Drobniejsi towarzysze mogli się zmieścić nawet we dwójkę ale wówczas robiło się dość ciasno i niewygodnie. O wiele swobodniej było iść w pojedynkę. No i to coś. To coś co zaryczało wściekle ale sądząc bo odgłosach z góry albo próbowało rozwalić właz albo go odwalić. Ciężko było zgadnąć czy jest aż tak cwane by zrobić ten numer. Co prawda było zbyt wielkie by wejść do tunelu ale gdyby zlikwidować w ten czy inny sposób barierę włazu mogłyby ruszyć w pościg te mniejsze. - Co 100 m są włazy kontrolne! - powiedział Raptor odzyskując oddech.

- Que… i znowu musimy zapierdalać z buta taki kawał? - Diaz pokręciła ponuro głową, wzdychając przy tym ciężko. Zapowiadało się chujowo po całości, ale co im zostało? - Może będą zamknięte - spojrzała na psiarczyka, chociaż dużo nadziei w jej głosie nie dało się znaleźć.
- Weź im zostaw coś na deser, Loca - mruknęła do Latarenki, pokazując nieopróżnioną przywieszkę przy jej pancerzu. - Idę przodem, te zjebane Obroże nie zrozumieją jak któregoś z was pendejo przypadkowo oczywiście i całkowicie niechcący shajcuję żywcem - znowu westchnęła, oznajmiając jak wielce niezadowolona jest z podobnego ograniczenia.

Black 8 klęknęła i chwilę majstrowała przy jednym z granatów. Trochę poluzować tam, trochę zaczepić tutaj i już powstała improwizowana mina przeciwpiechotna. To coś nie próżnowało. Widzieli już w świetle latarek właz. Ale ze złej strony. Jeśli Hollyard się nie mylił z tym włazem co setkę metrów to ten południowy musiał być chyba z prawie całą setkę w przeciwną. Ruszyli w jego stronę. Pierwsza Black 2 z wycelowanym przed siebie karabinkiem z podczepionym miotaczem. Za nią policyjny specjals z ciężkim rewolwerem. I we dwójkę mieli względnie najwygodniej. Za nimi szła kolejna para ale tym razem uszeregowana w poprzek korytarza a nie wzdłuż. Black 8 pomagała dźwigać się Latynosowi który miał zmasakrowaną nogę obwiązaną improwizowanym opatrunkiem właśnie zrobionym z jej rękawa. Przez co jej uniform zrobił się dziwnie niesymetryczny. Na końcu człapał ciężko Black 7 dla którego było zdecydowanie zbyt ciasno i niewygodnie. A jeszcze zanim to coś, wciąż waliło i grzmociło we właz lub obok nie rezygnując z prób przebicia się do uciekającej zdobyczy. Już powinni dotrzeć gdzieś do połowy drogi do tego włazu, już odgłosy biegnące od powierzchni nieco przycichły gdy piątka ludzi usłyszała ten szarpiący dźwięk na jaki czekali i jakiego się obawiali. Brzdęk włazu! I skrzek xenos prawie od razu potem. Już były wewnątrz, już lądowały na podłodze gdy któryś musiał widocznie zaczepić o granat pozostawiony przez złotooką saper. Za plecami Parchów, żołnierzy i policjantów eksplodowało światło a przez wąski tunel przetoczył się grzmot wybuchu uderzając ich w plecy. Zaraz tunelem nadeszło światło jakby ścigając uciekinierów. Przez chwilę wydawało się, że błyskawicznie zbliżająca się chmura napalmu ich pochłonie. Ale zatrzymała się o kilka kroków za ich plecami owiewając ich jedynie dymem i gorącym powiewem.

W chmurze i płomieniach zginęła najszybsza fala pościgu stworów. Ale granat musiał w końcu się wypalić. Musieli się spieszyć! Nie mogli odpocząć! Ogień wypalał się, temperatura w wąskim tunelu rosła, sekundy mijały, kroki mijały. Gdy w tunelu nastała ciemność piątka ludzi zdołała podejść tak blisko, że idąca na czele Latynoska już w oddali widziała majaczącą płaszczyznę włazu. Był tam! Teraz tylko tam dotrzeć, otworzyć i zamknąć zanim dopadną ich te xenos!

Ale one nie ustępowały. Znowu kolejne wskoczyły na dno tunelu, zeskakując na zwęglone resztki poprzedników. I zbliżały się błyskawicznie! Żaden człowiek nie miał szans umknąć tak błyskawicznie przemieszczającym się stworzeniom! Ale jednak żaden z nich nie był szybszy od fali rozprężających się gazów z zapłonu materiału z granatu. Jednym ruchem Black 8 potoczyła niewielki pojemniczek w tył. Ten zniknął pochłonięty przez ciemność. Światło. Huk. Ogień. Kolejna eksplozja. Już! Już prawie! Już wszyscy widzieli ten cholerny właz. Już ostatnie metry. Ale wtedy znowu napalm z granatu wypalił się. Znowu gnidy których ogień z drugiego końca tunelu już nie był w stanie wypalić rzuciły się do pościgu. A ludziom zostały ostatnie metry! Ale musieli się zatrzymać by otworzyć ten cholerny właz, by przejść przez niego i by go zamknąć. Dłoń złotookiej saper spoczęła na obłym pojemniku po raz kolejny. To już ostatni zapalający jaki miała. Ale było warto! Cisnęła go i ściana ognia po raz ostatni odgrodziła ich od potwory. Jeszcze jeden wysiłek. Latynoska i Raptor naparli na ciężkie drzwi otwierając je. Przeszli na drugą stronę. Potem Nash i Patinio. Wreszcie przeczołgał się wujaszek. I na sam koniec mogli wreszcie zamknąć ten cholerny właz. Zablokować. I zaraz potem dał się słyszeć drażniący uszy drapiący dźwięk szponów na metalu. Ale udało się. Ludzie i xenos byli rozdzieleni solidnym kawałem metalu. Wreszcie była chwila na złapanie oddechu.

Black 2 bez zbędnego cackania zrobiła pierwszą rzecz, na jaką miała ochotę od dłuższego czasu. Walnęła z impetem na glebę, dysząc jak po maratonie klepania frajerów w obskurnym zaułku meksykańskiej dzielnicy.
- Przydałaby się agua… albo jebać, kto ma wódkę? - mruknęła na chwilę zamykając oczy. Poszłaby w kimę, chociaż tak na pół godziny, ale chyba jeszcze nie był czas na sjestę, szkoda.


Przez chwilę słychać było tylko ciężkie oddechy. Black 7 też się nie oszczędzał. Właściwie rzucił się przez przejście i teraz opadł na brzuch na dno kanału. Gliniarz na chwilę oparł się o ścianę ale po chwili osunął się po niej na ziemię sadzając na niej tyłek. Światło mieli tylko z latarek zamontowanych przy broni więc albo coś było oświetlone jaskrawą strugą światła albo tonęło w kompletnej ciemności. Wszyscy zdawali się pogrążeni w chwili milczenia. I nagle dało się słyszeć dziwny dźwięk. Inny niż drapanie i szorowanie szponów po metalu. Raptor chyba był też zaskoczony bo nakierował lufę rewolweru na źródło dźwięku. I promień światła wylądował na twarzy Latynosa. Leżał na plecach więc była wyraźnie widoczna. Patino śmiał się. Teraz to było słychać i widać wyraźnie choć w pierwszej chwili jego dźwięk ewoluował od ciężkiego i łapczywego łapania oddechu przez jakiś kaszel więc brzmiało raczej jakby się ktoś krztusił. Ale teraz wyglądało, że kapral FA się jednak śmiał.

- Elenio? Coś ci się stało? Jesteś cały? - Karl zapytał z mieszaniną fascynacji i obawy tym niezrozumiałym zachowaniem kolegi. Sądząc z cichego syku siłowników Ortega też musiał obserwować uważnie tą scenkę.

- Ja jebię. No nie wierzę… - kapral przyłożył sobie dłoń do czoła i na chwilę całkowicie opanował go śmiech. - No nie widzicie tego?! Pojechaliśmy w samo gniazdo tego dużego! Wszystko się zawaliło. Otoczyły nas. Ale się przebiliśmy do fury. Odjechaliśmy ale ścigały nas. W końcu nas dogoniły. Rozjebały brykę. Nas wyjebało w kosmos! - tu wymachnął rękę wysoko w górę jakby chciał zademonstrować jak bardzo mocno ich wyjebało w kosmos. - Ale podnieśliśmy się. Było ich więcej i były szybsze a jednak udało nam się zwiać do tunelu. Zwialiśmy im tuż przed nosem! Ale rozjebały właz! Wbiły się do tunelu. Ale je też upiekliśmy. I na sam koniec znowu im zwialiśmy przed samym nosem. No nikt nam w to nie uwierzy! - Latynos roześmiał się znowu i tym razem inni też chyba już podzielali jego powód do radości.

- A tam nie uwierzy - Diaz pomacała się po pancerzu i w końcu znalazła manierkę. Odkręciła ją, upiła solidny łyk, skrzywiła się z powodu braku procentów i oddała zapojkę Wujaszkowi, żeby też się napił bo pewnie nie tylko ją suszyło - Jak ta wielka puta zaczęła nas gonić włączyłam nagrywanie. Normalnie nie możemy grzebać w zapisach, ale da się nagrywać na ten szmelc - popukała paluchem w Obrożę, szczerząc się szeroko i gapiąc na kulawego - Dostaniesz kopię i będziesz się mógł brandzlować przed zaśnięciem… chociaż akurat ty cabrón niewiele zrobiłeś - zmieniła ton na szczery smutek - No ale wiadomo. Krwi nie oszukasz, a wiadomo że jak meks to nierób i pasożyt. No chyba że Wujaszek - głos jej się ocieplił, gdy zaniuniała do olbrzyma - Ale nie każdy może być taki muy bonito.