Człowiek był tak skonstruowanym tworem, że adaptował się praktycznie do każdych warunków otoczenia. Przypominał w tym karalucha - odpornego i upartego insekta, mającego paskudny zwyczaj zasiedlania terenów ledwo nadających się do życia. Wystarczyło mu odrobina ciepła oraz pożywienia, a już stwierdzał, że dany teren, a gdy zobaczyło się jednego, mogło się mieć pewność co do obecności jeszcze dwudziestu. Ludzi różnił od robaków jeden detal: potrafili zmieniać okolicę, przystosowując ją do własnych preferencji. Stąd chociażby mania terraformowania kolejnych planet, szukania nowych przyczółków, w których mógłby się rozpanoszyć w najlepsze, przejmując powoli we władanie coraz to nowe układy i systemy gwiezdne.

Xenosy też należały do pionierów w tej dziedzinie, choć na mniejszą skalę. Chwilowo.
Gdzie się grupa skazańców nie obróciła, tam po chwili pojawiała się jakaś gnida, a za nią następna i jeszcze następna. Nie zniechęcała się jednak, prąc uparcie do przodu, zaś ich szlak znaczył trop ze złotych łusek, wbitych i zabarwioną na czerwono-żółto ziemię, miękką od krwi i unoszącej się w powietrzu wilgoci. Widoczność pozostawiała wiele do życzenia, poruszali się w przeklętej mgle, kierując się bardziej słuchem niż wzrokiem, a morderczy upał osiadał na pancerzach i spoconej skórze, wysysając te marne resztki siły, które Parchom jeszcze zostały.

Metr za metrem przedzierali się do okrążonej ciężarówki, rzygając ołowiem, ogniem oraz epitetami, w czym standardowo przodowała Diaz. Ortega stawiał na milczenie, pozwalając aby ciężka broń przemawiała w jego imieniu. Nash za to warczała nieprzerwanie, szukając wytłumaczenia dla rosnącej w postępie geometrycznej frustracji. Nie mogła nim być przecież lewa moneta, schowana bezpiecznie w kieszeni na prawym udzie. Złote oczy poruszały się nerwowo, skacząc po najbliższym terenie i raz po raz zahaczając o sylwetkę ostatniej kobiety w ich niewielkiej grupie - bez broni, bez pancerza, za to z kamerą. Cel do obrony, zamiast wsparcie podczas walki. Problem, nie rozwiązanie.
Po jaką cholerę pchała się razem z nimi w ten kocioł?! Chciała materiał z pierwszej linii, dobra. To jeszcze Ósemka rozumiała, ale czy do kurwy nędzy, reportereczka nie wpadła na prosty pomysł, że w podobnych warunkach jest ciężarem dla walczących?

Tak, definitywnie właśnie dlatego odkąd opuścili transporter, saper stała się nerwowa i wściekła.
Liczyła gdzieś w pokręconym duchu na jej rozsądek, po części ciekawiło ją, czy posłucha wyszczekanego lektorem na samym początku rozkazu, aby stać w środku między tymi w Obrożach.
Przez jedną, cywilna sukę dotarcie do celu zmieniało się z misji ratunkowej w transport oraz ochronę pustego łba. Planowo w te i wewte, a drogi ubywało. Przedzierali się sukcesywnie, aż spomiędzy drzew dotarły ich błyski wystrzałów. Niestety nie oznaczało to końca zadania, tylko jego początek.

Reporterka okazała się na tyle pojętna, że trzymała się centrum tej zaledwie trzyosobowej parchowej eskorty. I przy okazji miała całkiem niezłą pozycję do nagrywania i ich i tego co się wokół działo. Miała na co narzekać bo jej buty, choć na płaskim obcasie i pewnie całkiem wygodne na dość wczesnym etapie podróży na przełaj przez gliniastą, bagnistą drogę zostały pochłonięte przez tą czerwoną, zterraformowaną glebę. Od tej pory brunetka uparcie niosła te ubłocone i butopodobne kształty w wolnej dłoni a szła boso. Cały dół nóg, aż prawie do kolan miała już jednak na oblepione plastelinową warstwą czerwonawej gliny. Strój bowiem miała typowo miejski który w mieście był pewnie i względnie elegancki i wygodny i sprawdzał się pewnie świetnie, nawet przed kamerą. Ale w terenie i to tak grząskim przynajmniej dół szybko wydał się bardzo nieodpowiedni. Niemniej Conti okazała się być osobą dość upartą i poza tym gdy czasem syknęła ścierając się bosa stopą o coś raniącego to wydawała się niewygody znosić względnie na poziomie. Nie wiadomo było jednak jakby ten brak butów wpłynął na sytuację gdyby trzeba było powiedzmy biec po tej drodze czy dżungli.

- Black? Tu st.kapr. Alma Mason. - w komunikatorach Black odezwał się spięty ale zdecydowany kobiecy głos przedstawiający się typową, wojskową modłą. - Jaki jest wasz status? Uważajcie za zakrętem. Jesteśmy zaraz za nim. Ale mamy trochę zajęcia. - powiedziała wojskowa. Zupełnie jakby podobnie jak Parchy widziała ich pozycje na swoim HUD lub podobnym sprzecie. A po mapie faktycznie już byli po sąsiedzku. Jakieś 20 - 30 m do zakrętu i gdzieś drugie tyle do jednostek oznaczonych jako “Czerwoni” z Falcon 1 i 2. Kilkanaście punkcików rozstawionych mniej więcej w ochronny okrąg pewnie wokół tej uszkodzonej ciężarówki choć jej już HUD nie pokazywał. A zajęcie też Parchy mieli. Szelest krzaków, chrobot pazurów i skrzeki sugerowały a nawet mówiły wprost, że od przybycia xenos dzielą ich raczej sekundy niż minuty. Gdyby dotarli do zakrętu drogi powinni się już nawzajem widzieć z mundurowym kordonem. I tu też było ryzyko “friendly fire”. Tyle, że “friendly fire” ze strony Parchów do żołnierzy Obroża mogła zinterpretować jako celowy atak. Oczywiście nie reagowała gdyby to jakiś Parch oberwał przypadkowo lub nie od żołnierza czy kogokolwiek innego. W końcu Parchy miały obrywać a nawet zginąć. Po to stworzono tą jednostkę.

- Sześćdziesiąt metrów do celu. Chwilowo brak kontaktu z wrogiem, ale to się zaraz zmieni. Połowa amunicji. Leki: mało. Granaty: mało - Ósemka niechętnie oderwała dłonie od broni, odpalając holoklawiaturę. Uśmiechnęła się przy tym pod nosem na komizm sytuacji. Czuła w parchatych kościach, że akurat przy Latynosów nie musi pokazywać palcem, ani prowadzić za rączkę. Wiedzieli co robić, ona mogła zając się czymś zgoła innym niż walka. Przynajmniej na te kilkanaście sekund. - Zanim podejdziemy położymy ogień. Będziecie mieli dokładny namiar. - wystukała, rozglądając się dookoła, zatrzymując wzrok na reporterce i dostukała - Prowadzimy cywila w środku formacji.

Starsza sierżant nie odpowiedziała. A może i odpowiedziała tego Black 8 nie była pewna bo xenos postanowiły się włączyć w tą rozmowę. Atak choć spodziewany i oczekiwany zaczął się przy tak ciasnej przestrzeni mimo wszystko nagle. Jeden z licznych dotąd słyszalnych i widocznych ruchów gałęzi i krzaków nagle przemienił się w niedużą pokrakę spadającą z gałęzi nad drogą w sam centrum grupki. Black 2 która dotąd szachowała wylotem podpiętego miotacza jedna stronę drogi zdążyła tylko zarejestrować ruch. Pochłonięta klikaniem w holoklawiaturę Black 8 dostrzegła i usłyszała tylko nagły ruch siłowników ciężkiego pancerza wspomaganego Ortegi i prawie od razu związane z tym dudnienie ciężkiej broni. Trafił. Dało się to dostrzec odrazu bo potężne pociski rozchlapały coś na żółte kleksy i rozbryzgi zanim zdołało opaść na ziemię i wgryźć się w kogoś. Ale były następne! Na tej wąskiej przestrzeni drogi tylko jeśli któryś stwór był widoczny po osi drogi było czas by strzelać do niego względnie normalnie. Poza tym nawet wtedy przy ich szybkości pokonywały prostą w sekundy. Ale gdy zaskakiwały z góry czy z pobocza to liczył się tylko refleks jak u Ortegi w tej chwili. I póki nie wydostaną się na jakąś luźniejszą przestrzeń to nie zanosiło się na zmianę warunków walki. A wedle mapy nie wydostaną się póki nie wrócą na linię kolejki magnetycznej ale tam było tylko trochę więcej pustej przestrzeni. Większa przestrzeń była dopiero na lotnisku. A nie dotrą tam póki Diaz nie naprawi tego gruchota z dżungli. A ten gruchot dżungli i obstawiający go mundurowi byli w bliźniaczej sytuacji jak oni tu na drodze.

- Zaginajcie! Zaraz wzywam lotnictwo by przeczyściły okolicę! Zrywajcie się stamtąd! - Black nie byli pewni czy kapral Mason darła się po raz pierwszy czy powtarzała to co zagłuszył ckm Black 7. Ale brzmiało poważnie i ponaglająco. Z punktu widzenia mundurowych także pewnie rozsądnie.

Słowa z radia zelektryzowały Nash i nie tylko ją. Czuła wręcz jak mięśnie przedramion oraz szczęk napinają się jej, zaciskając prawie do bólu. Skrzeknęła ostrzegająco, parze Latynosów pokazując na migi aby brali przód, ona zamknie pochód. Conti wzięli w środek, aby przypadkiem nie zaatakowano jej gdy w trybie pilnym spróbują przedostać się do celu. Niecałe sto metrów - niby niedaleko. Odległości jednak wydłużały się, jeżeli dołożyć nieprzyjazny teren i gnidy. Zanim ruszyli warknęła ostatni raz, wyciągając granat.

Sprawy się posypały. Jak zwykle. Pierwszy zaczął biec Black 7 torując swoim pancernym cielskiem drogę przez rozchlapywane błoto. Zanim ruszyła reporterka wciąż trzymając w jednej dłoni swoje ubłocone buty. Zaś Black 2 owiała ognistą strugą jedno z poboczy. Na krzaki i drzewa opadła galareta jaka natychmiast po zetknięciu z powietrzem zapłonęła żywym ogniem rozstawiając barierę ognia na te krytycznie ważne kilkadziesiąt sekund. Z dżungli rozległy się rozzłoszczone i przestraszone piski obcej fauny. Zaś Black 8 cisnęła granat. Granat ledwo był dla niej widoczny jako drobna ruchoma smuga ale za to dał się słyszeć. Flashbang rozerwał się na zakręcie na jaki zamierzali dobiec. Też dały się słyszeć przestraszone i zdezorientowane piski stworów. Ale przez to dwójka kobiet została na końcu czteroosobowego peletonu.

Ledwo ruszyły parę błotnistych kroków rozchlapując gliniastą glebę drogi gdy z pobocza wyskoczył mały i zwinny xenos. Dron jaki został na miejscu by ich osłaniać otworzył ogień ale choć krzaki i drzewa pobocza zostały rozłupane przez ciężkokalibrowy ołów to by trafić wroga było już zbyt późno. Ale Ortega zdąrzył. Obrócił się i zatrzymał siejąc swoją serią ołowiu po krzakach, błocie błyszczącej w płomieniach napalmu drogi i małym potwór jaki był już w przysiadzie do skoku na Conti. Ale przez to Ortega zrównał się z Diaz i Nash więc z przodu biegła teraz reporterka zostawiając ich z tyłu o kilka kroków.

Pobocze płonęło dalej a czwórka biegnących ludzi ścigała się z watahą obcych kreatur jakie zamierzały albo obejść ścianę płomieni albo dorwać ich z innej strony. Te najbliższe jednak musiały oberwać flashbangiem a ściana ognia też pewnie nie zachęcała to zbytniego kontaktu te stworzenia. Ale jednak próbowały. Dron strażniczy jednak spełniał swoje zadanie kasując wyskakujące z góry albo z pobocza stworzenia. Do czasu aż nie zdążył i wyskoczyły dwa na raz. Na szczęście zdążyli Black 7 i 8. Diaz też by zdążyła ale mając zaufanie do tych dwoje popędziła do zakrętu zostawiają likwidację zagrożenia tej dwójce. Już razem z Conti prawie dobiegały!

Zaś Nash i Ortega nie mieli okazji się zastanawiać czy coś pomyśleć. Trzaskająca skrzekami i ruchomymi krzakami i gałęziami dżungla nagle wypluła z siebie dwie nieduże kreatury. Więc tylko nakierowali mniej więcej lufy w ich kierunku i otworzyli ogień. Operator pruł długą serią kasując wszystko co się nawinęło pod ciężki ołów a saper słała triplet za tripletem. Ołów u obojga trafiał i rozbryzgiwał błoro, kałuże, krzaki, obszarpywał liście ale zdawałoby się gdy stwory były już na wyciągnięcie reki wreszcie rozbryzgał je na żółtawo. W ostatniej chwili! Brakowało im już ostatnie parę kroków do zakrętu. Black 2 była już na zakręcie a Conti już tuż po, na ostatnim finiszu do widocznych sylwetek w mundurach. Ci też strzelali i nawet w biegu było widać, po trzaskającej trafieniami broni palnej i granatów dżungli, że mają do czego. *

Charakterystycznego zgrzytu pustego magazynka nie dało się nie usłyszeć nawet mimo panującego wokoło chaosu. Krótkie, metaliczne “klik” dochodzące z broni Siódemki oznajmiało aż nadto dobitnie brak amunicji. Nash spojrzała w przelocie na zakrytą hełmem twarz olbrzyma, lecz ujrzała raptem własne odbicie: bladą, spiętą twarz w otoku potarganych, rudych włosów i skupione oczy, błyszczące determinacją. Mieli dwie opcje: albo zostawali oboje, podczas gdy Ortega przeładowuje, albo biegł na pusto, zostawiając osłonę Ósemce. Ewentualnie zostawało trzecie rozwiązanie - te wpadło Nash do głowy nagle. Równie gwałtownie trzepnęła drugiego parcha w ramię, pokazując na jego buty. Przy wraku się sprawdziły, a pojedynczym skokiem mogli nadrobić sporo czasu, o odległości nie mówiąc.

Wszystko w głowie, oczach i uszach rudowłosej saper świsnęło gdy dali się porwać pędem. Zahaczyli o jakieś najniższe gałęzie ale nie były w stanie zatrzymać tak rozpędzonej, pancernej masy. Równie nagle jak zaczęli się wznosić zaczęli spadać. Black 7 upadł mało zgrabnie i w ostatnim momencie zwyczajnie wypuścił Black 8 więc oboje upadli w gliniastą ziemię. Ale upadli gdzieś przy samym skraju drogi tuż przy widocznie zaskoczonych mundurowych. Zaledwie o parę kroków od nich. Ci zaś zaczęli huczeć wystrzałami z broni siejąc ołowiem w stronę czerwonej drogi. Pociski świastały tuż przy dwójce skazańców ale omijały ich. Woskowa nawała przerwana została równie nagle jak sie zaczęła. Wojskowy ołów byłskawicznie skasował dwie gnidy jakie szykowały się już skakać na Diaz i Conti.

Nagle okazało się, że Nash i Ortega zrobili się liderami tego czteroosobowego peletonu. Diaz w tej chwili zamykała grupkę wybiegając dopiero z zakrętu a Conti była o kilka kroków przed nią ale i tak z kilkanaście od gramolących się na nogi saper i operatora ciężkiej broni. Tym razem miękkie błoto zadziałało korzystniej jak dobry materac amortyzując upadek. Ortega podniósł się na nogi ale metaliczne trzaski zdradzały, że zmienia magazynek na pełny.

Wszyscy byli już na ostatniej prostej, na ostatnim finiszu. Ale nawet w tym ostatnim momencie gnidy mogły ich dopaść. Reporterka wciąż trzymając swoje buty w jednej dłoni rozchlapując błoto bosymi stopami minęła Black 7 i 8. Udało jej się dobiec szczęśliwie do pierwszych żołnierzy jacy sobą tarasowali drogę do napierających z dżungli xenos. Diaz udało się dobiec do dwójki pozostałych Parchów. Gdy znów wyskoczyły z dżungli stwory. Jeden z pobocza drugi skakał z góry. Nie było czasu na reakcję, strzelało się do smug i cieni. Jedynie Black 8 i kilku żołnierzy zdążyło zareagować. Ołów zaczął szatkować błoto, parne, zgniłe powietrze zielonej dżungli, drzewa i krzaki. I xenos. Prawie w ostatnim momencie gdy już jeden miał skoczyć na plecy Diaz a drugi na złotooką saper. Wreszcie ołów przygniótł je do ziemi i wypatroszył stopując na dobre. Teraz jednak saper usłyszała głuche szczekniecie karabinu oznaczające koniec amunicji w broni. Szybko skorzystała z okazji i przeładowała broń zmieniając pusty mag na pełny.

Właściwie została już sama z Ortegą przed linią żołnierzy. I gdzieś tam za zakrętem został jeszcze ten dron z ckm. Diaz i Conti wreszcie znalazły się za względnie bezpiecznym kordonem mundurowych. Na dany znak Nash, Ortega wycofał się w tył by zająć pozycję razem z żołnierzami. Wtedy wreszcie wybiegł zza zakrętu ostatni, tym razem mechaniczny uczestnik peletonu. Ten dron. Ale wybiegł z dwójką kreatur na sobie. Ale w przeciwieństwie do ludzi maszyna pozbawiona instynktu samozachowawczego była zdolna ignorować szpony i kły szarpiące jej pancerz. Żołnierze jednak się nie wahali ani przez moment. Widząc robota który dość pokracznie i nienaturalnie ale krabowatym ruchem zmierzał w stronę ich linii otworzyli ogień by nie pozwolić kreaturom w ten sposób przeniknąć przez kordon. Zaś Nash nie zamierzała czekać i cisnęła w dal granat. Było to dość ryzykowne bo w tej gęstwie trzeba było się liczyć z tym, że gdzieś zawadzi i spadnie znacznie bliżej niż to planował grenadier. Ale ściana ognia mogła zastąpić tą jaka wcześniej blokowała pobocze podpalone przez Black 2. Granat poszybował i na szczęście zniknął gdzieś miedzy drzewami spadając za zakręt. Tam zaraz rozbrzmiał huk i błysło światłem gdy galaretowata ciecz zapłonęła w dżungli, na drodze, na robocie i na bestiach próbujących rozszarpać robota ludzi a same ginęły właśnie rozszarpywane ołowiem i napalmem ludzi. Fala ognia zbliżała się nieubłaganie pochłaniając kolejne drzewa, krzaki, drogę, drona i znowu drogę. Przez moment wydawało się, że pochłonie wszystko i wszystkich w tej dżungli. Ale jednak zatrzymała się dobre kilkanaście metrów przed Black 8.

Zaraz potem z tej ściany ognia wybiegł krabowaty dron. Płonął. Ale z tym robocim uporem nie zważał na płomienie tylko biegł dalej jakby nigdy nic. Dobiegł do ostatniego człowieka poza wysuniętą linią wojskowego kordonu i tam całkiem przytomnie zatrzymał się, odwrócił i wycelował w stronę płonącej drogi i dżungli dalej wypełniając swoje zadanie osłaniania ludzi do jakich został przydzielony. Została już tylko Nash. Brakowało jej ostatnie kilka kroków. Odwróciła się zostawiając mechanicznego strażnika sterowanego przez kogośtam kto był gdzieśtam. Widziała jak brnąc przez te gliniaste błoto stoją, klęczą różnoracy wojskowi i marines. I Black 7 w swojej gigantycznej sylwetce i z ciężką bronią w łapach. Jeszcze parę kroków. Ze cztery. Ze trzy. Nagle twarze i krzyki tak samo jak ruch uniesionych w górę luf powiedział jej tak samo jak tupot i chlupot błota tuż za sobą, że nie biegnie już sama. Skrzek xenos rozległ się tuż za nią. Nie miała szans coś zrobić nim wskoczy jej na plecy! Ale już powietrze pruł ołów. Dudniła ciężka broń Ortego przed nią i drona za nią. Ołów świstał wokół niej ale i ludzie i dron tak jak i ona też mieli zaledwie ułamki sekund na reakcję. Metr, dwa więcej, sekunda dłużej i pewnie przy takim stężeniu ołowiu na małej przestrzeni to zwykła matematyką powinni rozstrzelać tego potowra. Ale nie mieli tych metrów i sekund! Xenos już leciał, już czuła jego ruch jak skoczył i zaraz miał dopaść jej pleców! I wtedy prawie cudem któryś pocisk wreszcie trafił! Xenos nawet nie zdążył skrzeknąć tylko rozchlapał się po błocie drogi i plecach Nash ale nie spadł jej z kłami i pazurami na plecy. Jeszcze krok. I już. Już minęła kordon i wreszcie mogła odetchnąć. Jakby na deser przez linię wojskowych i marines przespacerował krabowaty dron. Już dogasał ale jeszcze sporo dymił. Maszyny jednak nie były tak podatne na ogień jak ludzie.

- Black?! To wszyscy?! Czy jeszcze ktoś? - ledwo znaleźli się wewnątrz jedna z sylwetek która dotąd strzelała oderwała się od karabinu i zapytała tym samym głosem jaki wcześniej słyszeli w słuchawkach komunikatorów. Nadal wydawała się spięta i zniecierpliwiona. Ale z całej okolicy słychać było strzały i wybuchy. Wreszcie też widać było punkt docelowy, tą umorusaną błotem ciężarówkę. Faktycznie wyglądała na terenową, silną i sporą. Naprawdę wyglądała na znaczne wsparcie do transportowania czegokolwiek czy kogokolwiek. Gdyby udało się ją uruchomić. Ją też zagospodarowano montując na pace stanowisko broni ciężkiej. I z niej też obecnie strzelano.

Oddech rwał się Ósemce, serce w piersi biło w przyspieszonym rytmie, hukiem krwi w uszach oznajmiając, że jeszcze żyje, a wraz z nią komplet ekipy. Splunęła w piach, sięgając ku Obroży.
- Komplet - przekazała lektorem i odwróciła się do zdyszanej grupki obok - Diaz ciężarówka. Ortega osłaniamy. Conti - tu zawahała się przez ułamek sekundy, przenosząc złote oczy na reporterkę - Trzymaj się środka. Co z tym nalotem? - ostatnie wystukała, patrząc na kobietę w mundurze.

- Czekaliśmy tylko na was. - odpowiedziała kobieta i odeszła nieco w bok wzywając przez radio kody i hasła typowe dla wezwań artylerii czy lotnictwa. Szybko skończyła i dała znać przełączając się na na kanał wszystkich. - Tu Czerwony 1! Wszyscy kryć się! Nalot za 10 sekund! - w słuchawkach brzmiał jej rozkazujący głos więc musieli ją słyszeć wszyscy w tym pododdziale nawet jak jej bezpośrednio nie widzieli czy słyszeli. W grupę widocznych żołnierzy wkradł się element chaosu. Postacie w mundurach zaczęły kitrać się do lejów, za drzewami, i każdą możliwą przeszkodą. Xenos jednak nie zwracały na to uwagi. Napierały na wąską linię ludzi nadal a teren im sprzyjał. Na otwartym terenie przewaga ołowiu była znaczna i nawet nieduży oddział póki miał amunicję, mógł postawić zaporę z ołowi nie do przejścia dla całej masy xenos. Ale tutaj stwory widać było w ostatniej chwili, góra z kilku kroków. Więc nadal napierały. Dorwały jakiegoś żołnierza który właśnie wskoczył do leja i tam zaczął się mocować z sześcioma odnóżami i kłami małej ale zawziętej kreatury. Ludzie z platformy ciężarówki zeskoczyli by szukać schronienia. Poza jednym cekaemistą. Ale jakby na ten moment czekał jakiś stwór który musiał przykicać po koronie drzew i skoczył na niego. Broń i żołnierz zostali wyłączeni z dalszej walki na czas rozstrzygnięcia pojedynku. Inna żołnierka rzuciła się za jakiś wysoki korzeń drzewa dający niezłe schronienie od potencjalnych odłamków. Zniknęła z oczu Parchów na moment by zaraz wynurzyć się z powrotem gdy odczołgiwała się na plecach zmagając się z jakimś wszczepionym w siebie stworem. Tak. Stwory nie odpuszczały. Celowo czy nie ale napierały dalej. Wciąż słychać było odgłosy walki i strzały a te 10 sekund wydawało się niesamowicie długim czasem. Musieli je jakoś przetrwać. Xenos nie robiły też wyjątków dla ludzi z Obrożami. Diaz fuknęła gdy zza drzewa skoczył na nią jakiś stwór. Zaczęła się z nim szarpać próbując zablokować dostęp do żywotnych części ciała karabinem bo nie miała czasu zmienić na bardzo sensowną do walki na bezpośredni dystans broń. Inny stwór zaatakował Black 7. I choć Ortega wydawał się tak samo zaskoczony jak Latynoska to przy różnicy gabarytów i opancerzenia tutaj pojedynek wydawał się raczej mieć zdecydowanego faworyta. Tak mały xenos miał minimalne szanse przebić się przez ciężki pancerz wspomagany nawet gdyby Ortega był uprzejmy się nie ruszać. A przecież sie ruszał.

Dziesięć sekund dłużyło się niemiłosiernie. Praktycznie ledwo zaczęto odliczanie, pojawiły się problemy. Gnidom nie przeszkadzały wyliczanki ludzi, dla nich liczyło się by dorwać cel - rozerwać go, zagryźć. Zlikwidować aby móc biec dalej, ku kolejnej ofierze. Black 8 nie miała szansy się rozejrzeć, słyszała raptem krzyki i rozlegające się wokoło odgłosy walki. Jej ludzie też walczyli, Conti na szczęście jakoś się uchowała, gorzej Dwójka i Siódemka. Zegar tykał, saper skoczyła w kierunku Latynoski. Wpierw swoi, potem reszta. Ten chłopak w leju, chyba był najbliżej… ale to zaraz. Wytrzyma, musi. To tylko cholerne parę sekund.

Diaz nie szło najlepiej. Mały xenos był mały i zwinny przez co trudny do trafienia. Zwłaszcza z bliska jak nie tylko biegł ale próbował trafić człowieka a dokładniej ją samą. Kolba karabinku raz za razem trafiała powietrze ale nie samego stwora. Za to ten od razu zaciął raz, i drugi, i kolejny a szpony uderzyły ze zgrzytem o pancerz ale nie dały rady go przebić. Latynoska cofała się pod naporem kłów i pazurów ale wtedy właśnie stwora trafił triplet wojskowych pocisków. Te rozerwały stwora na strzępy.

Black 7 mimo swojej wprawy walce też trafił na jakiegoś zajadłego stwora. Co prawda nie cofał sie ale jęknął gdy stworzenie prześliznęło się między jego nogami i wskoczyło pod złączenia pancerza pod kolanem. Zaciął go tam szponami i zaraz poprawił szczękami. Ale odwet nadszedł prędko. Pancerna dłoń chwyciła stwora korzystając z tego, że na moment znieruchomiał i jednym ruchem podniosła go odrywając od nogi właściciela i zmiażdżyła go całego. Black 7 wyrzucił na gliniastą ziemię bezwładne truchło stwora.

Zaatakowani żołnierze też się uporali z przeciwnikami. Pierwszy poradził sobie żołnierz na platformie ciężarówki. Złapał stworzenie i zaczął tłuc nim o tył kabiny ciężarówki. Raz. drugi i kolejny, i jeszcze raz wrzeszcząc do tego jakby chciał wrzaskiem tak samo jak tłuczeniem o blachy kabiny wytłuc ze stwora życie. Ale chyba udało się bo cisnął z obrzydzeniem w błoto zabitego stwora. Żołnierz w leju złapał za jakiś kamień i zaczął nim okładać stworzenie. Stwór mu się z początku wyrywał ale żołnierz złapał go ponownie ściągnął w dół leja i dobił kilkoma kolejnymi uderzeniami improwizowanej broni. Dziewczynie w mundurze udało się przeturlać bokiem a po chwili udało jej się w ogóle przygnieść stwora pod sobą. Teraz przewaga znacznie większej masy działała na jej korzyść. Dociskała stwora do ziemi dusząc go i gniotąc karabinem aż coś tam chrupło i stwór raz wierzgnął i zrobił się nieruchomy. I wtedy dał się słyszeć charakterystyczny świst silników rakietowych.

Żołnierze, marines, policjanci i skazańcy rzucili się zgodnie do kryjówek. A potem okoliczną dżunglą targnęły kolejne eksplozje. Lotnicy nie oszczędzali bo słychać i widać było zarówno eksplozje odłamkowych głowic jak i zapalających. Brzmiało i wyglądało jakby bomby zamierzały wytłuc całe życie z tej dżungli. Eksplozje dobiegały zewsząd. Jedynie można było się modlić o cud by żadna bomba nie spadła w ciężarówkę czy pobliżu. Bo przy mocy lotniczego uzbrojenia załatwiłoby pewnie jak nie wszystkich to większość ludzi zgromadzonych wokół niej. Bomby spadały, ludzie głuchli, bębenki wydawały się grzmieć w rytm wybuchów, gdy się krzyczało widać było poruszające się usta ale i tak nic nie było słychać. Nalot zdawał się trwać wiecznie. Drzewa, krzaki, gałęzie, xenos zdawały się ginąć w huku eksplozji, szrapneli i ognia. Czuć było smród palonego mięsa, petrochemiczny zapach napalmu, woń krwi i świeżo wzburzonej ziemi. Niektórzy nie wytrzymali. Ktoś się zerwał i pobiegł bez sensu. Ale kapral udało się go pochwycić, wciągnąć do leja i przygnieść sobą. Innego nie udało się złapać. Pobiegł w panice gdzieś w znikając między wybuchami i drzewami. Jego los wydawał się być przesądzony. Wybuchy kosiły wszystko co wystawało choć trochę ponad grunt.

Nash też wyrwała się do przodu, lecz nim zdążyła zrobić następną głupotę, na miejscu osadziły ją pancerne łapy Ortegi, przyciskając wymownie do drżącego podłoża. Saper zamknęła oczy, dzięki czemu obraz piekła przestał stanowić problem. Fonii niestety wyłączyć się nie dało. Słyszała ludzkie krzyki, kanonadę w tle, skrzeki bestii i głuche dudnienie, wymieszane z eksplozjami. Blisko, na wyciągniecie ręki wręcz. Ostrzał zdawał się trwać i trwać, zamykając tych którzy przeżyli w klatce ognia, dymu i hałasu, doprawionego niepewnością czy następna bomba nie spadnie im prosto na kark.

Jeden krok, potem drugi i trzeci. Ruch, schody i subtelne nakierowanie na właściwą drogę. Głosy dookoła, tropikalny upał i słońce. Brzęczenie much i ciągle krzyk w uszach… wrzask wydany przez rozszarpywanego żywcem człowieka, którego zostawili w piwnicy. Brown 0 ogarniała, że są na wojnie, ona już nie jest cywilem tylko Parchem, a dookoła umierają ludzie. Widziała to w kanałach, gdzie pożegnały się z życiem niedobitki brązowego oddziału. Niby powinna przywyknąć, ale nie umiała… bo jak przejść do porządku dziennego nad czymś takim?!
Nie wiedziała. Nie umiała. Narobiła do tego Johanowi wstydu, rozklejając sie na oczach innych żołnierzy. Pewnie nie mieli teraz o niej dobrego mniemania… gdyby Obroża windowała je w jakiś wysokich rejonach.
- S… spróbuję - bąknęła do kaprala łączności, kiedy zapytał o włam do systemu i było to pierwsze wypowiedziane przez nią od wyjścia na powierzchnię słowo. Przeniosła wzrok z ziemi na szereg paneli i wyświetlaczy. Tak, praca jej się przyda. Tym nikogo nie skrzywdzi.

Kpr. Paien, Misza i Johan zajęli pozycję przy oknach by mieć wgląd na to co się dzieje na zewnątrz. Ogromny pancerz wspomagany został przy drzwiach na schody którymi przyszli. Kapral Otten zaś podszedł do paneli wmontowanych w ścianę i zaczął je otwierać i coś sprawdzać. Sądząc po ruchach ta czynność nie była mu obca ale mars nie opuszczał mu twarzy więc zbyt dobrze pewnie to nie wyglądało. Na razie jednak sie nie odzywał więc widocznie jeszcze nie doszedł do etapu by mieć coś do zakomunikowania. Z górnych kondygnacji dochodziły nieco wytłumione odgłosy pewnie tej dwójki jaka poszła na dach. Brzmiało jakby było słychać każdy ich krok na dachu albo prawie.

Tymczasem hakerka w Obroży miała chwilę by usiąść przy panelu kontrolnym. Początek był całkiem zwyczajny i wręcz dziecinnie prosty. System po odzyskaniu energii był w na tyle dobrym stanie, że zaczął od standardowej procedury czyli od logowania się jakie powinien zrobić pracownik lotniska. Tyle, że Brown 0 ani nikt kto był z nią tutaj na wieży nie miał hasła do tego logowania więc jeśli szybko by go nie zdobyli to zostawało szybko go złamać.

Pozostali czekali aż Rosjanka zrobi swoje, dobrze pójdzie i może nikt tym razem nie zginie. Byłoby przecholernie sympatycznie… tylko odkryła, że ma problem aby się skupić. Widziała panel i to co wyświetlał, ale zanim wzięła się do łamania czegokolwiek, gapiła się pół minuty martwo przed siebie.

Zabezpieczenia wydawały się stać na całkiem przyzwoitym poziomie. Vinogradowa odkryła to gdy podpięła swój naręczny komputerek pod jednostkę centralną na stanowisku kontrolnym. Wcześniej wyłapała trochę pytające spojrzenia tej bardziej uzbrojonej części obecnej obsady wieży. Pocieszająco jednak spoczęła na jej ramieniu dłoń paramedyczki. Johan miał minę jakby nie był pewny czy podejść czy nie ale coś w spojrzeniu Herzog chyba osadziło go jednak na stróżującym miejscu. Zresztą chwila wytchnienia pozwoliła hakerce ochłonąć na tyle by zabrać się do swojej pracy. A dalej już kontrolę przejęła rutyna i zawodostwo.

Program firewall okazał się całkiem dobry choć nie z najnowszych ani z najwyższej półki. Rosjanka miała na tyle dobrze dobrane programy na swoim sprzęcie, że udało jej się przekonać system, że właśnie jest uprawniona do resetu systemu po tej awarii braku prądu jaka właśnie miała miejsce. Gdy zaś system się przebudził ponownie uznał już ją za pełnoprawną użytkowniczkę panelu. Właściwie teraz mogła pogrzebać w samym systemie aby przejrzeć jego możliwości i zasoby. Mogła też wpuścić tutaj Ottena który chyba powinien wiedzieć co tu jest co i co trzeba zrobić by przywrócić łączność z orbitą. Dalsze grzebanie w systemie lub ściąganie danych jednak niosło ryzyko konfrontacji z programem stróżującym jeśli ten uznałby to za niewłaściwe postępowanie dla tego użytkownika gdzie już mu się w danym momencie uprawnienia kończyły.

Vinogradova czuła się jak robot, ale to było dobre. Znane czynności pomagały wziąć się w garść, symulowały normalność. Wpatrywała się w dziesiątki linijek kodu, wgryzając się coraz głębiej w system. Skoro miała już dostęp ogólny, wypadało zacząć się kręcić przy ostatnich modernizacjach. System zabezpieczeń podobno był nowy - wieżyczki musiały działać na osobnym protokole i to nim się zajęła, odnajdując właściwe sekwencje. Wpierw pojawiło się żądanie dodatkowego hasła, ale problem ten też dało się obejść, wystarczyło chwilę się nad nim pochylić.
- Jestem w środku. Zdjęłam zabezpieczenia i zrestartowałam system, mamy pełen dostęp. - powiedziała głucho, nie odrywając wzroku od ekranu - Do platform…. wieżyczek też, parę ich tutaj zdążyli zamontować. Jak w Seres, dam radę je kontrolować. Albo napisać program do automatycznego rozpoznawania protokołu swój-wróg, tylko na to potrzeba czasu i przydałby się Elenio.

- Masz dostęp do wieżyczek? Pokaż. - Johan zareagował pierwszy nawet od Ottena i tym razem bez wahania podszedł do Mai i pochylił się by nad jej ramieniem by zajrzeć na wyświetlane dane o wieżyczkach. Te były zaznaczone na mapie lotniska. Jedne były zamontowane na dachach budynków inne na ziemi. Ale mniej więcej tworzyły linię obrony okrężnej. System pokazywał jednak liczne uszkodzenia mniejsze i większe. Łącznie było ok tuzina wieżyczek. Z czego cztery pokazywało jako brak danych. Czyli były albo zniszczone albo po prostu przekaźnik danych był uszkodzony lub zniszczony więc w system pokazywał taką wieżyczkę jako czarną plamę i brak danych. Pozostałe osiem były mniej lub bardziej uszkodzone ale nadal pikały gotowością do działania.

- No. Te są działkami a te z rakietami. Kurde trochę słabo z ammo ale i tak lepsze niż nic. - Johan wprawnie wskazał na dwa rodzaje wieżyczek na schemacie. Większość była z działkami, podobne do tych jakie Brown 0 znała już z Seres Lab. Wieżyczki w trójkątnym obrysie lotniska były pogrupowane mniej więcej po cztery na jeden bok. Z czego trzy były lufowe a jedna rakietowa. Schemat pokazywał też zapas amunicji jaką miała każda z wieżyczek. Na to właśnie zwrócił uwagę marinę. Co prawda jak na ilość amunicji jaką mógł przenieść zwykły piechur to było tego mnóstwo. Ale jak na prowadzenie ognia długimi seriami no to już nie wyglądało tak różowo. No i właściwie wszystkie były uszkodzone mniej lub bardziej.

- Elenio mówisz? On tu zaraz będzie. Sven wysłał mi pw, że go odsyła tu w pierwszej kolejności. Oberwał. Znaczy wiesz, nic mu nie jest ale dostał w nogę. No i właściwie to fajnie jakby ktoś na to spojrzał. Ale wiesz, jak tu będzie no to pogadaj z nim, on się zna na takich bajerach. - Johan wrócił spojrzeniem do Mai chociaż gdy mówił o nodze latynoskiego kumpla to spojrzał na Renatę.

- Dobrze ja się nim zajmę, zobaczę co da się zrobić. Ale to potrzebuje miejsca. - Herzog skinęła głową na znak zgody i wstała z siedzenia jakie zajęła obok informatyczki.

- Spokojnie nasi już przyjechali to teraz mamy nowych ludzi. - Johan uspokoił ją słowem i gestem. - Zaraz kogoś tu wezwę no przecież nie możesz iść tak sama stąd. I pogadam z sierżantem to sprawdzą ci ten schron na dole. No sorry nie mieliśmy jak go sprawdzić. - marine odruchowo przytknął palcem słuchawkę mocniej do ucha i zaczął odchodzić wzywając sierżanta dowodzącego obecnie obroną lotniska. Za to na miejsce podszedł kpr. Otten.

- O. Ale ładnie weszłaś. No teraz mogę coś podziałać. - ucieszył się gdy obrzucił okiem panele kontrolne na których wreszcie wyświetlało się coś więcej niż żądanie hasło przy logowaniu. - Nie jest źle. System trochę oberwał ale raczej nic nie do zrobienia. Powinno się udać. - powiedział zaczynając dłubać i klepać holoklawisze pogrążając się w swojej działce roboty.

- Amunicja do wieżyczek… musi tu być magazyn, na terenie lotniska. Powinien być… przecież nie załadowali ich na raz. W razie konfliktu nikt nie dałby rady skoczyć do sklepu, albo punktu gdzieś w mieście. Mogę to sprawdzić. Będzie ślad w systemie, o ile się nie mylę - Brown 0 siedziała z głową pochyloną do przodu i wzrokiem wbitym w kolana. Gdy pojawiły się informacje o latynoskim zwiadowcy znowu zadrżała jej szczęka, a wzrok zmętniał. Żył, ale raniono go. Na tyle poważnie, że zostawił kumpla i wracał za linię żeby obejrzał go lekarz. Reszta Parchów żyła. Gdyby było inaczej Obroża już by o tym Rosjankę poinformowała.
- A co z Karlem i Svenem? I Sarą? - spytała nie podnosząc wzroku.

- Karl i Sven zostali na moście. Pewnie wrócą na końcu. Sara wrócić miała tym transportem, razem z Elenio. - odpowiedział Johan po tym jak skończył wymianę zdań z sierżantem po drugiej stronie i pewnie kilka pięter niżej. - Zaraz ktoś po ciebie przyjdzie. - powiedział do paramedyczki o blond włosach i ta skinęła głową na znak zgody.
- No masz rację. Znaczy wiesz, powinien być taki magazyn ale nie wiem co zostało z niego. - zgodził się marine znowu wracając w rozmowie do informatyczki. Ta zaś przeszukiwała system by znaleźć te dane. Gdy już system traktował ją jako pełnoprawnego użytkownika to tego typu operacje nie były takie trudne. Znalazła potrzebny trop. Kontenery z amunicją do wieżyczek wyładowano jak sporą część innych towarów w magazynie. Jak zwykle nie było tak strasznie daleko, ledwie może z setka metrów od wieży gdzie obecnie przebywali. No ale wyprawa tam oznaczała zagłębienie się w niesprawdzone budynki a zasobniki z amunicją trzeba było jakoś wyładować z kontenerów i przewieźć do wieżyczek a te były rozsypane po całym lotnisku. Zapowiadała się wyprawa co najmniej na kilka jeśli nie więcej osób. No i jak powiedział podgolony marine system nie mówił w jakim aktualnym stanie jest ta amunicja i ile jej zostało. Były tylko logi z dostawy i wyładunku towaru.

Parch kiwała mechanicznie głową słuchając i przyswajając informację. Zrobiło się jej smutno, liczyła że Karl też wróci… ale pewnie chciał osobiście dopilnować reszty ewakuacji.
- Amunicja jest w magazynie - pokazała palcem na mapie lotniska o który budynek dokładnie jej chodzi - Dostarczono ją, widnieje na stanie. Tyle wiemy. Czy się nadaje do czegokolwiek to trzeba by… ktoś musiałby tam… na niesprawdzony teren… i może znowu… jak Jurij - na koniec dukała na siłę, rwąc się i gubiąc wątek. Zacisnęła dłonie w pięści i wbiła wzrok w podłogę.

Mahler spojrzał z zaskoczeniem na siedzącą na krześle informatyczkę.
- Nie, no coś ty! - powiedział gwałtownie i szybko znalazł się przy niej. Klęknął tak, że siedząc teraz Maya była trochę wyżej od niego i do tego złapał ją za ramiona w pokrzepiającym geście. - Słuchaj Jurij no… No miał pecha. To mogło trafić na każdego z nas. O. Na Renatę nawet. No ale ją nam się udało wyciągnąć. A Jurija no nie. Za głęboko go wciągnęły. To niczyja wina ok? Stało się. Nie myśl o tym Mayu. - Johan mówił poważnie i w miarę jak mówił dłonie zsuwały mu się po ramionach kobiety niżej aż zakończyły trzymając jej dłonie.
- Zresztą mówisz, że co znalazłaś? Magazyn? No pokaż jak to wygląda. - powiedział wstając i szybko całując jedną dłoń Rosjanki. Znowu stał zaraz za nią i wskazywał na wyświetlany schemat lotniska. - A masz tam jakieś kamery? Jakiś podgląd? - zapytał patrząc na nią tym razem z góry. Kamery mogły być. Chociaż chwilę musiała pogrzebać w panelu by wejść w odpowiedni podprogram to jednak powinny być względnie standardowym wyposażeniem dla obsługi wieży.

Udało się po paru minutach uzyskać dostęp, sukces jednak nie cieszył Rosjanki. Wystukiwała nowe komendy na klawiaturze, gapiąc się osowiale w ekran. Johan próbował ją pocieszyć, jakby nic niezwykłego i złego się nie stało, a przecież stało. Nie umiała o tym zapomnieć, przejść do porządku dziennego, nad okrutną śmiercią w cierpieniu.
- Część kamer nie działa, są uszkodzone. Uchowało się tylko kilka. W magazynie też, Mamy podgląd - odpowiedziała niechętnie, po czym wstała z krzesła. Przeszła na chwiejnych nogach do okna i tam przystanęła, patrząc na świat za szybą i zbierających się na płycie lotniska żołnierzy.
- Gdybym nie nalegała, nie prosiła Anatolija żeby przydzielił ludzi do tego zadania…Przez moje genialne pomysły… ktoś zginął. Cierpiąc i krzycząc. Znowu - objęła się ramionami w próbie zwalczenia chłodu który nie opuszczał jej od zejścia do piwnicy - Musiał mieć rodzinę, ktoś na niego czeka. Ale on nie wróci… n-nawet nie ma ciała żeby wyprawić pogrzeb. Nic nie ma… nie zostało nic... tylko ten krzyk. I krew - uniosła ręce i przycisnęła je do boków głowy, zakrywając uszy. Bujała się do przodu i do tyłu - Po to wysyłają nas, żebyście wy… nie musieli ginąć. Byli bezpieczni. To Parch… powinien tam zostać, nie Jurij. Nie powinnam się odzywać, proponować… niczego. Zamknąć się, bo moje gadanie nie przynosi nic dobrego. Ciągle wszystko psuję, mówiłam ci tam pod ziemią. Nie nadaję się, nie jestem… - pokręciła głową jakby się z czymś usilnie nie zgadzała - A jak wam też stanie się krzywda przeze mnie? Tobie, pani Renacie, kapralowi Ottenowi, Anatolijowi, Miszy, Sashy, Karlowi, Svenowi… albo Sarze? Żołnierzom z dołu… najemnikom Aki? Zoe, Chelsey albo Hektorowi… tak nie powinno być… nie powinno. Przepraszam.

- Nie. To nie tak. - marine wstał od panelu kierującego wieżą i lotniskiem. Podszedł do czarnowłosej kobiety w Obroży i objął ją ramieniem. Chwilę pocierał w pocieszającym geście jej ramie przyciągając ją do siebie. Patrzył razem z nią na świat za oknem, na żołnierzy krzątających się po okolicy gdzie zaczynało już wyglądać na zaczątek jakiegoś obozu czy bazy. Wyglądało jak chaotyczna bieganina. Ale jednak tu i tam zaczęły powstawać jakieś punkty kontrolne i w tej chwili jeszcze bardziej improwizowane stanowiska które dopiero miały szansę przemienić się w punkty zorganizowanego oporu. Widać było dopiero kilkunastu żołnierzy, marine, policjantów i ludzi w jeszcze innych mundurach. Mahler popatrzył też na ludzi wewnątrz wieży jakby sprawdzał co robią albo szukał tam natchnienia co zrobić czy powiedzieć na smutki zasmuconej Rosjanki.

Kapral Otten jednak albo był pochłonięty swoją pracą albo świetnie to udawał wciąż sprawdzając coś i grzebiąc w panelu jaki przed chwilą odblokowała informatyczka. Misza nieśpiesznie zapalał papierosa i reszta świata zdawała się w ogóle go nie obchodzić. Kpr. Taylor w swoim potężnym pancerzu robił niespieszny obchód wokół wieży zerkając głównie na zewnątrz, pewnie czy żaden z tych stworów nie próbuje dostać się po ścianie tutaj, do środka. Kpr. Paien zaś pilnował drzwi na klatkę schodową więc stał w przejściu i nie było go za dobrze widać. Właściwie tylko paramedyczka nie miała co do roboty w tej chwili i ona też wyglądała jakby też zastanawiała się czy wtrącać się w rozmowę dwójki przy oknie czy nie.

- Słuchaj Mayu to nie tak. - Johan podjął temat po tej chwili zwłoki. Przycisnął ją trochę mocniej do siebie. - Tu co chwila ktoś ginie. Jak na każdej wojnie. Nie ma się co obwiniać bez sensu. Nie myśl tak o tym bo zwariujesz. To głupie. No sama zobacz. Jakbyś nie poprosiła o tych dwóch? Nie wiem czy tylko z chłopakami utrzymalibyśmy tam te drzwi aż do wyjścia. Sama widziałaś jak było. Gorąco. A potem Jurij wypadł sam na korytarz. Jakby go nie było to te stwory rzuciłyby się na nas. Na Renatę a potem na nas. I też by ktoś pewnie zginął ale wtedy to był by ktoś z nas. Jej. No nie wiem jak mam ci to wytłumaczyć. Ale tak tu jest. I niestety będzie. Póki są tu te stwory. - westchnął Johan i miał dość zakłopotaną minę chyba niezbyt wiedząc jak wybrnąć i czy tłumaczenia jego odnoszą jakiś skutek.

W końcu paramedyczka zdecydowała się podejść. Stanęła przed Mayą i podobnie jak niedawno Johan, złapała ją za dłoń i ścisnęła w pokrzepiającym geście.
- Mayu. Nikt nie da rady uratować każdego. Nawet w licząc tylko tych w zasięgu wzroku. Czasem się uda a czasem nie. Tak jak tutaj chłopakom udało się mnie wyciągnąć. A Jurija się nie udało. Przykre. Też bym wolała by było inaczej. Ale to jak z wypadkami na drogach. My przyjeżdżamy ambulansem ale czasem przyjeżdżamy na próżno. A czasem musimy wyłączyć koguta zanim dojedziemy do szpitala. Mimo, że zawsze robimy to co w naszej mocy. Ale czasem to za mało. I się nie udaje. Teraz też, tam na dole wszyscy zrobiliśmy co się dało. I uratowaliśmy kogo się dało. Ale nie udało się uratować wszystkich. - powiedziała blondynka w egzoszkielecie patrząc w skupieniu i zmartwieniu na informatyczkę w Obroży. Z bliska widać było wyraźnie jak bardzo kontrastowe mają barwy włosów. Maya miała kruczoczarne a Renata słoneczny blond. Ale i brunetka i blondynka miały tak samo poważny i smutny wyraz twarzy.
- Pewnie wyrzucasz sobie, że poprosiłaś o tych dwóch ochroniarzy. Ale bez nich nie wiadomo czy w ogóle ktoś z nas by wyszedł z tego żywy. Może ktoś by wyszedł, może wszyscy, tego nie wiemy. I nie będziemy wiedzieć. Ale było źle. Bałam się, że nas dopadną tam wszystkich. Właściwie mnie też dopadły no ale chłopaki mnie wyratowali w ostatniej chwili. Mówię ci, że Jurija też by wyratowali gdyby się dało. Więc nie patrz na to, że Jurij zginął bo poprosiłaś o jego udział. Patrz na to lepiej, że my przeżyliśmy bo ci dwaj do nas dołączyli. Jeden z nich zginął niestety. Ale jeśli się poddamy, jeśli się załamiemy, jeśli ulegniemy presji, żalom, rozpaczy, wyrzutom sumienia to to wszystko na darmo. Tak jak byśmy nikogo nie uratowali, tak jakby nas nikt nie uratował, tak jakby wszyscy co zginęli by my moglibyśmy żyć zginęli na darmo. Tak o tym lepiej jest myśleć Mayu. No a ty jesteś nam potrzebna. No zobacz, bez ciebie byśmy tutaj ani tam na dole nie ruszyli z miejsca. - tłumaczyła i tłumaczyła jak to wszystko ona widzi i wyglądało na to, że jej zależy, że zaangażowała się w tą dyskusję i przekonanie Brown 0 do tego co mówi, by nie miała wyrzutów sumienia i nie uległa swoim lękom i wyrzutom sumienia. Johan w rytm tego co ona mówiła kiwał swoją wygoloną głową na znak, że się zgadza. Na końcu Herzog uśmiechnęła się ciepło i łagodnie wskazując na odblokowany niedawno przez Rosjankę panel przy jakim teraz pracował spec od łączności.

Vinogradowa kiwała powoli głową, słuchając i trawiąc słowa. Próbowali ją pocieszyć, postawić na nogi. Żeby mogła pracować, przestała się rozklejać i wzięła do roboty. Przestała się obwiniać, bo ludzie umierali, nie każdego dało się uratować i zawsze były jakieś straty własne.
- Jesteście żołnierzami i lekarzami. Pomagacie ludziom, dbacie o nich. - chrypnęła ciągle patrząc za okno - Co innego jeżeli nie uda się uratować wszystkich ludziom takim jak wy. Odważnym, w pełni socjalizowanym ze społeczeństwem i zaangażowanym w jego ochronę i obronę. Jesteście tymi dobrymi - powoli oderwała wzrok od okna, patrząc najpierw na paramedyczkę, a potem na marine - Jurij to… trzysta siedemdziesiąta szósta ofiara mojej głupoty i nierozwagi. Zgłosiłam się do Parchów żeby… spróbować chociaż ten ostatni raz… zrobić coś dobrego. Komuś pomóc, zamiast niszczyć. Zatrzymać licznik, zamiast pchać go do przodu. - zagryzła wargi i wróciła spojrzeniem do okna - Mogę łamać systemy… ale nie chcę… nie powinnam mieć kontaktu z ludźmi. Dla ich dobra… i muszę porozmawiać z panem Morvinoviczem. W końcu… to był jego człowiek, pracownik. Znali się… może wie, czy miał rodzinę i… - pokręciła głową, ściskając mocniej rękę Mahlera.

- Idą. - powiedział od strony drzwi kpr. Paien patrząc do wnętrza pomieszczenia znacząco. Wydawał się spokojny a nawet ucieszony więc pewnie nie nadchodziło nic groźnego. Zaraz faktycznie dało się słychać kroki i krótkie słowa gdy kapral Armii kierował kogoś do środka. I weszło czterech ludzi w mundurach. Trzech mężczyzn i kobieta. W zbieraninie różnorakich mundurów wojskowych, marine i policji a jeden z mężczyzn miał oznaczenia jakiejś ochrony.

- Nie zadręczaj się bo tym nikomu ani sobie nie pomożesz Mayu. Ja muszę już iść. - powiedziała na koniec i jakby na pożegnanie Renata. Wyglądało jakby miała odejść ale jednak w ostatnim momencie pocałowała policzek w tradycyjnym, grzecznościowym pocałunku jaki składano na przywitanie czy na pożegnanie jako oznakę sympatii i serdeczności. Potem odeszła w stronę nowoprzybyłej grupki.

- Kto tu dowodzi? Byliście już tam na dole? - zapytał facet w mundurze armijnym i wyglądającego na szefa tej czteroosobowej grupki.

- Ja. - powiedział Johan i dał znak uściskiem Rosjance, że zaraz wróci. Podszedł na spotkanie tych nowych co mieli stanowić eskortę dla paramedyczki. - Byliśmy na dole ale nie w tym schronie. Ale Renata mówi, że wie gdzie to jest. - marine podjął rozmowę z nowymi i przez chwilę ustalał z nimi co i jak to wygląda na tym dole. Przerwał im strzał. Z góry. Pojedynczy strzał z ciężkiej broni jak z jakiegoś karabinu lub czegoś podobnego. Sylwetki w różnych mundurach zareagowały nerwowo łapiąc od razu za broń i rozglądając się nerwowo.

- Czysto! Czysto! U mnie też. - zameldowali kolejno Paien, Taylor i Misza. Nie widzieli więc żadnych xenos w zasięgu wzroku.

- Chłopaki na dachu. - domyślił się Mahler patrząc na sufit gdzie, gdzieś tam poszła ta dwójka z karabinem wyborowym z która niedawno rozstali się na schodach wieży. Sytuacja trochę się rozluźniła.

- Dobra to chodźmy póki jest okazja. - zakomenderował ten dowódca nowej grupki i szybko wzięli Herzog w środek grupki szykując się do wyjścia i powrotu na schody. Johan zaś wrócił do panelu sterowniczego i zaczął wzywać sierżanta by omówić sprawę magazynu z amunicją do wieżyczek.

Brown 0 stała zaskoczona jeszcze dłuższą chwilę po pożegnaniu z blondynką. Mrugała i próbowała ułożyć coś w głowie, a gdy się udało, odchrząknęła.
- Uważaj na siebie proszę, i na nich - wskazała brodą żołnierzy którzy chyba mieli towarzyszyć paramedyczce w drodze na dół. - I… dziękuję. - wygięła kąciki ust ku górze, a twarz jej przy tym nie popękała. Mały sukces.

Herzog też uśmiechnęła się i pomachała Brown 0 na pożegnanie ale dłużej nie mogła przeciągać sprawy bo żołnierze też się spieszyli jak i ci widziany za oknem parę pięter niżej. Chwilę Parch miała okazję obserwować pogrążonych w pracy żołnierzy. Kpr. Paien wrócił do stróżowania przy drzwiach i chwilę jeszcze najczęściej zerkał w dół póki pewnie widział schodzącą schodami grupkę. Olbrzymi golem pancerza wspomaganego spokojnie obchodził pomieszczenie. Johan coś ustalał przez komunikator często i gęsto sprawdzając coś na holo i z rozmowy wynikało, że planują z sierżantem jak załatwić sprawę z tym magazynem. Łącznościowiec właściwie się nie odzywał ale Maya rozpoznawała u niego wiele wspólnych objawów intensywnego myślenia tak wspólnego także przy pracy informatyków. Właśnie on wprowadził pierwszą kolejną cegiełkę chaosu. Nie licząc kolejnego strzału z dachu. Ale ten już nie był tak zaskakujący jak ten pierwszy więc wywołał mniejsze wrażenie. Misza mruknął coś pod nosem chyba, że mogli by uprzedzać jak strzelają albo coś podobnego.

- Mam coś! - powiedział nagle podekscytowanym głosem kpr. Otten. Wpatrywał się czujnym i rozgorączkowanym wzrokiem w wyświetlane holo jakie jasną poświatą oświetlało mu twarz. Ale dalej intensywnie stukał w holoklawisze zupełnie jak informatyk gdy już prawie coś ma ale jeszcze nie do końca albo musi reagować na szybko zmieniającą się sytuację.

- Orbitę? - Johan przerwał na moment rozmowę ale chyba i tak czekał co druga strona powie czy postanowi bo zerknął ciekawie na siedzącego obok kolegę.

- Nie. Chyba nie. Chyba telefon. Zaraz przechwycę. Chyba ktoś dzwoni. - łącznościowiec w mundurze mówił skupionym głosem klikając szybko przyciski a Mahler wydawał się zaskoczony taką odpowiedzią. W końcu głównie mieli za zadanie odzyskać łączność z orbitą. Ale nie przerywał Ottenowi.

- Ktoś dzwoni? Tutaj? Do nas? Gdzie? - zapytał niepewnie rozglądając się po konsolecie. Było na niej kilka holo przez które pewnie można było i tu zadzwonić i stąd gdzieś zadzwonić. Przynajmniej jak wszystko działało jak należy. Ale wszystkie były ciemne i ciche. Reszta mężczyzn też rozglądała się po pomieszczeniu kontrolnym szukając wzrokiem tego dzwoniącego telefonu ale żaden nie dzwonił.

- Mam! - krzyknął kpr. Otten i nagle faktycznie jeden z aparatów zaczął pulsować światłem i dźwiękiem oznaczającym połączenie. - Odbierz! - krzyknął ponaglająco łącznościowiec w stronę Vinogradowej. Holo które dzwoniło było o krok od niej i miała do niego najbliżej.

- Telefon? - Parch też wyglądała na zaskoczoną. Kto mógł dzwonić i w jakim celu? Ktoś z bunkra? A może przypadkowo złapali całkowicie nowy sygnał? Szybko podeszła do konsolety, wciskając odpowiedni przycisk.

- Halo?! - głos po drugiej stronie należał do mężczyzny. Prawie wykrzyczał swoje nerwowe przywitanie. Ale gdzieś tam obok zaraz ktoś go szybko uciszył sycząc alarmująco. - Halo? Jest tam kto? - zapytał niezbyt przytomnie i znowu ktoś tam go ponaglił czy strofował. - Zabierzcie nas! Tu są wszędzie potwory! O matko zabierzcie nas stąd! - facet wydawał się być na skraju załamania. Prawie płakał w skrajnym przerażeniu.

- Daj na głośnomówiący! - syknął szybko Otten bo na razie tylko Maya słyszała rozmówcę po drugiej stronie. Wszyscy w napięciu wpatrywali się w nią jakby miała przynieść kluczowe wieści. - No tak. Jak włączyliśmy nadajniki to i cała okolica mogła odzyskać łączność. - powiedział ciszej łącznościowiec jakby uświadomił sobie konsekwencje swoich czynów.

Vinogradowa szybko przełączyła na głośnik, ustawiając głosnośc na maksymalną. Przekaz odrobinę trzeszczał, nie chciała też stracić niczego ważnego z tej rozmowy.
- Tak jesteśmy, słyszymy cię - odpowiedziała zduszonym głosem, zaciskając dłonie na konsolecie. Ktoś po drugiej stronie został uwięziony, a oni… jak mieli im pomóc? I kogo przy tym stracić? Była w ogóle szansa na ratunek dla obcego głosu? - Jak się nazywasz i gdzie jesteś?

- Charles! Jesteśmy w kościele! Na wieży! One są tu wszędzie! Zabierzcie nas! - Charles brzmiał tak jakby uczepił się rozpaczliwie nadziei na ratunek od słyszanego w słuchawce głosu.

- W jakim kościele? Ilu ich jest? Mają jakąś broń? To żołnierze? - Johan szybko zapytał podpowiadając najważniejsze dla niego pytania bo widocznie też niezbyt orientował się w sytuacji tego Charlesa. A jego znowu ktoś tam sycząco uciszył lub ponaglił.

- Cieszę się, że mogę cię wciąż słyszeć Charles. Jestem Maya. Co z wami, który kościół? Jesteście żołnierzami, ilu was jest? Macie broń? - Parch powtórzyła pytania, przekazując je przez radio.

- Nie! Tylko my! Nie ma nikogo innego! Rany myśleliśmy, że już tylko my zostaliśmy. Nie mamy broni. Chowamy się. Chcieliśmy dotrzeć na lotnisko bo w radio mówili, że tam będzie pomoc i ewakuacja. Ale nie daliśmy rady. - odpowiedział chaotycznie Charles ale jednak rozmowa jakoś pomagała mu zachować jakiś poziom samokontroli. Choć nie za duży. - Kościół Bernarda znaczy! Na wieży! Słyszeliśmy strzały z lotniska! A teraz patrzę a moje holo znowu działa! - Charles nawet jakby się ucieszył, że ten holo znów działa i ma okazje zadzwonić po pomoc. - Jesteście żołnierzami? Uratujecie nas? - zapytał głosem rozpaczliwie ociekającym nadzieją.

- Kościół Bernarda? - kpr. Otten powtórzył nazwę adresu i zmarszczył brwi jakby mu to coś mówiło. Szybko poruszył coś na holoklawiaturze panelu. Potem brwi mu wyskoczyły w górę jakby odkrył coś zaskakującego. Nagle wstał i wyciągnął rękę w kierunku jednego z okien. - To tam. - powiedział pokazując widoczną nie tak daleko wieżę kościelną. Ponieważ wokół lotniska roztaczał się ocean zielonej dżungli to widać było z całego kościoła tylko samą końcówkę wieży. A były szanse, że ktoś na tej kościelnej wieży może nie widzi samego lotniska też przez tą dżunglę ale powinien widzieć przynajmniej wieżę lotniska na jakiej właśnie przebywali. Nie było to w linii prostej aż tak strasznie daleko. Z kilometr czy dwa. Tyle, że większość tego obszaru i odległości prowadziła przez dżunglę albo drogi przez dżunglę. Wszystko ostatnio poszatkowane przez leje po bombach, rakietach i artylerii.

Brown 0 uniosła głowę, patrząc we wskazanym kierunku. Cel wydawał się niedaleko, widzieli go przecież! Wieżę ze schowanymi na niej ludźmi, czekającymi na ratunek.
- Jesteśmy mieszaną grupą, ale żołnierze również tu są. I policja… i Parchy. Będzie dobrze, nie martwcie się. Charles słuchaj uważnie… ukryjcie się i zachowajcie ciszę - powiedziała w napięciu i wyciszyła komunikator, rozglądając się po pokoju, a raczej znajdujących się w nim ludziach.
- To cywile, są nieuzbrojeni… przecież słyszeliście. Nie mają tam szans.

Mężczyźni w różnych mundurach, pancerzach a nawet jeden w garniturze popatrzyli na siebie. Misza pierwszy zajął się paleniem papierosa jakby sprawa go nie dotyczyła. A z mundurowych jakoś wszystkie spojrzenia ostatecznie skupiły się na Mahlerze. Ten pokiwał wygoloną głową, złapał się dłonią za potylicę i w końcu podrapał się po wygolonej głowie.
- No tak. Ale z buta nie mamy szans. Musimy mieć transport. - powiedział po chwili zastanowienia i wydawało się, że decyzja mu ciąży. W końcu też wzruszył ramionami i dodał. - Powiem sierżantowi. Zagadaj ich jakoś, dobrze ci idzie. Spytaj się ilu ich jest. Dobrze wiedzieć ilu trzeba zabrać. - powiedział w końcu marine patrząc na Mayę. Sam dotknął palcem do komunikatora w uchu co w komunikacji zwykle było symbolicznym gestem a jednak bardzo często spotykanym wśród wielu użytkowników takiego sprzętu. Charles na razie umilkł a raczej przestał mówić. Ale Maya słyszała jego oddech i przestraszone szepty. Powtarzał jak jakąś modlitwę “zabierzcie nas, wyciągnijcie nas, uratujcie nas”.

Vinogradova uśmiechnęła się blado, na krótką chwilę wieszając się Johanowi na szyi i całując go krótko w usta. Na więcej nie mieli czasu, poza tym patrzyli postronni.
- Jakby co mogę z nim porozmawiać - wyszeptała wodząc rozgorączkowanym wzrokiem po jego twarzy - Twoim sierżantem. Poprosić albo… nie wiem - odrobinę wróciła na ziemię, krzywią się smutno - Szkoda że Zoe, Chelsey i Hektor jeszcze nie wrócili. Razem byłoby nam łatwiej… tak, samochód. Potrzeba samochodu. Spróbujesz go zorganizować? - rozpogodziła się odrobinę.

Mahler złagodniał na moment i całkiem chętnie oddał pocałunek i uścisk bez żenady przyciągając chętne, kobiece ciało do siebie. Uśmiechnął się i przez chwilę wydawał się taki jak wtedy gdy byli sami na dole, w schronie, pod klubem. Ale wspomnienie o sierżancie jakby go oprzytomniało.
- Nie, no coś ty. Zobaczę co powie. Wiesz trochę nas tu mało na całe lotnisko. Poczekaj, daj mi chwilę pogadam z nim. - powiedział kapral marine i pocałował choć tym razem krótko informatyczkę. A potem zaczął mówić w słuchawkę. - Panie sierżancie? Tu Mahler z wieży. Mamy kontakt z cywilami. Dzwonili do nas. Otten naprawił łączność i widocznie telefony się odblokowały. Nie. Z orbitą? - tu przerwał i spojrzał pytająco na drugiego kaprala marine. Ten jednak pokręcił głową na znak, że jeszcze nie i dalej pracuje. Johan więc wrócił wzrokiem z powrotem do czarnowłosej kobiety i dalej rozmawiał z sierżantem.

- No nie, z orbitą jeszcze nie mamy połączenia. Tak. Tak zamelduje jak tylko zrobimy. Ale panie sierżancie ci cywile są niedaleko. W kościele św. Bernarda. Widzimy z okna tą wieżę gdzie są. Ale bez transportu no to ciężko to widzę panie sierżancie. To z kilometr, może dwa. - Johan przedstawił jak widzi sprawę. Kilometr czy dwa w ostatnich warunkach jakie tutaj panowały, do przejścia na piechotę wydawał się maratońskim wyczynem do przejścia lub fartem porównywalnym do wygrania szczęśliwego losu na loterii. Sierżant coś mówił chwilę a kapral kiwał wygoloną głową w potakującym odruchu. - Tak jest panie sierżancie, rozumiem. Bez odbioru. - zakończył rozmowę Mahler i przejechał językiem po zębach nim odpowiedział.

- Na razie mamy skończyć tutaj. Łączność z orbitą jest priorytetem. - powiedział i spojrzał na Mayę a potem na kpr. Ottena.

- Robię co mogę. Ale to jeszcze chwilę potrwa. Ale myślę, że powinno się udać. To tylko kwestia czasu. - odpowiedział spec od łączności który widocznie spojrzeniem Mahlera poczuł się wywołany do odpowiedzi.

- Z buta mamy zakaz tam iść. Zbyt duże ryzyko. I ciężko kogoś posłać bo prawie nie mamy rezerw. - powiedział Johan wracając spojrzeniem do Mai. - Ale w naszą stronę kieruje się ciężarówka z bombą. Mamy nadzieję, że dotrze. Jak im się uda to będziemy mieli transport. Jak one przyjadą a my skończymy to sierżant pozwolił. Ale tylko dla ochotników. Bo to i tak spore ryzyko. Chyba, że sami coś wymyślimy to mamy dać mu znać. - marine streścił treść swojej rozmowy z przełożonym.

- Ciężarówka z bombą? - Taylor spojrzał na Mahlera spod okna jakby nie był pewny czy dobrze usłyszał.

- One? Jakieś cizie? - zaciekawił się kpr. Paien zaglądając ciekawie przez wciąż otwarte drzwi jakich pilnował.

- Tak. Panie sierżant. We dwie. I dwóch Parchów. Z Black. Ale nie ci twoi tylko jacyś inni. - Johan odpowiedział a gdy mówił o Parchach wrócił spojrzeniem ze strażnika drzwi znowu na informatyczkę. - I bomba. Wiozą tu wielką bombę. Big Slama. To im drogę czyszczą chłopaki na dachu. - wyjaśnił to co dowiedział się od sierżanta. Z dachu od pierwszego strzału faktycznie huknęło już kilka kolejnych. Słysząc nazwę bomby Thompson gwizdnął z wrażenia. Więcej pytań chyba nie było więc Mahler podrapał się po głowie. - Nie wiem co byśmy mieli wymyślić innego niż ta ciężarówka. - przyznał po chwili zastanowienia.

Gdy padła nazwa oddziału Rosjanka automatycznie sprawdziła HUD i mapę, ale równie szybko się skrzywiła dość niechętnie.
- Zcivicki i Graeff. Ci o których mówiła Renata w Falconie. Przez których… ona i jej grupa mieli takie, a nie inne zdanie o Parchach. Ci którzy pozwolili zginąć tamtemu człowiekowi z Seres. Im z pewnością nie ma co polecać ewakuacji kogokolwiek - wzruszyła nerwowo ramionami, zamykając holo - A samochód… niedługo skończy się ewakuacja na drodze, będą wolne maszyny. Żołnierze zajmą się umacnianiem punktu tutaj, do tego czasu może wrócą… nasi z Black. O ile przeżyją. Są na jakiejś drodze, parametry życiowe podwyższone, ale nie wyglądają na rannych. Jeszcze - tu spojrzała na marine smutno - Postaram się ich zagadać, wypytać co i jak. Poza tym skoro to lotnisko, może się uchowały sprzęty? Z terminala do statku pasażerów wozi się busami. Coś tu musiało zostać… sprawdzisz? - poprosiła go, mocno ściskając za ręce - Dostęp jest, wystarczy poszukać. Ja w tym czasie… dowiem się co u Charlesa. - Pocałowała go po raz drugi, tym razem w policzek.

- Jak gdzieś ci pójdę jak mamy rozkaz siedzieć tutaj aż odzyskamy łączność? - westchnął Johan wskazując otwartą dłonią w stronę mundurowych kolegów. - A tutaj no. Może coś jest. Chyba jest szansa. Ale trzeba by przeszukać. Trzeba by zorganizować grupę. Tak samo jak do tego magazynu co mieliśmy iść. A jesteśmy tylko my tutaj i chłopaki co poszli z Renatą. To albo my albo oni musimy skończyć swoje by nas sierżant przydzielił gdzieś indziej. No chyba, że ktoś jeszcze by przyjechał. - tłumaczył marine informatyczce. Wydawał się mówić z lekkim zakłopotaniem. Ale gdy wspomniała o dwóch Blackach jacy mieli przyjechać z paniami sierżantami wydał z siebie bezgłośne “aaa” jakby skojarzył o kogo chodzi. I zaraz się też skrzywił jakby nie kojarzył ich zbyt pozytywnie. Skinął tylko głową na znak, że rozumie o kim mowa.

- A te twoje Blacki to nie przejmuj się. - powiedział pocieszająco marine znowu biorąc dłoń Vinogradovej w swoją dłoń. - “Asbiel” to twarda sztuka i ma łeb na karku. I jest w porządku. Ta Latina… - Marine zawahał się na chwilę przy niej jakby szukał słów czy zastanawiał się co powiedzieć. - Właściwie to często nie wiem co ona nawija. - przyznał w końcu po tej chwili zastanowienia. - Ale też wygląda na wyszczekaną i zaradną. A ten wielki. No kawał chłopa! I to pancerz wspomagany. Ciężki pancerz wspomagany. I widziałaś ile miał broni? I to jakiej. Wielkiej. No to ej no nie bój się nic im nie będzie. - podsumował swoje wnioski Johan lekko potrząchając trzymaną dłonią Rosjanki.

- Kamery… może coś zobaczysz na kamerach. I moje Blacki? - powtórzyła za nim, spoglądaj w dół na ich złączone ręce i westchnęła - Oni nam wszystkim pomogli, nie tylko mnie. I tak… są bardzo w porządku, nic nie poradzę że się martwię. Widziałeś jak tam jest, ile tych potworów. - przyznała nie podnosząc głowy - Chelsey. Black 2 ma na imię Chelsey i mówi po swojemu. To… hiszpański. Nie przejmuj się, tez nie rozumiem wszystkiego co mówi, ale to nie szkodzi. Chciałabym żeby już wrócili.

- Kamery! No tak! - Johan oprzytomniał i wyraźnie się ucieszył tym pomysłem. Odwrócił się w stronę panelu kontrolnego i zaczął sterować obrazami działających kamer. Ponieważ szukał wyglądającego chociaż na sprawny samochód to szło mu to przeglądanie całkiem szybko. - No twoje. No wiesz, trzymasz się z nimi. Tak jak ja się trzymam z Elenio i Karlem. To mówię, że to moje chłopaki. - wytłumaczył swoje marine wpatrzony w szybko migające na holo obrazy z zewnątrz i wewnątrz budynków. - Ta Latina to Chelsey? - spojrzał na informatyczkę jakby się upewniał czy dobrze wyłapał.
- Dobra chyba zapamiętam. Ale serio tak nawija, że czasem w ogole nie wiem co powiedzieć. - marine wrócił spojrzeniem na monitor i pokręcił głową chociaż lekko się przy tym uśmiechnął. - Nie bój się na pewno wrócą. O! Oooo! Zobacz! Gdzie to jest? - Johan mówił ale nagle przerwał i prawie zapiał z zachwytu. Na monitorze ocalałej kamery było widać wnętrze większego garażu. Pewnie lotniskowej straży pożarnej. Widać były dwa ciężkie wozy strażackie, jedną furgonetkę i jeden holownik wozów. Wyglądały w obiecującym stanie choć obraz trochę szwankował. Ale po samej kamerze nie sposób było ustalić położenia budynku na terenie lotniska. Chociaż Maya wiedziała, że dość prosto powinna dać radę to ustalić. Raptem jednak Johan westchnął. Między pojazdami przebiegła jedna z tych małych pokrak. Jak była jedna to pewnie nie była sama.

- Też się z nimi trzymasz, jak oni z wami i mną. Jakby było inaczej nie wróciliby do nas do baru - uśmiechnęła się blado, patrząc na monitor. Widok małego potwora nie poprawiał nastroju, ale w pewnej chwili przeszył ją prąd. Wyprostowała plecy, robiąc krok do tyłu i mamrocząc pod nosem z oczami wbitymi w panel hakera na przedramieniu.
- Wieżyczki, zdalne sterowanie... Johan zobacz czy któryś z tych samochodów jest podpięty pod Sieć? Może się ładowały, albo wgrywali im oprogramowanie i nie odłączyli. Jeśli tak jest szansa aby je przejąć zdalnie. Stąd. - pokazała na pokój - Mała, ale zawsze. To taka... trochę teoria, ale może zadziałać. Auta mają komputery sterujące, a każdy komputer da się zhakować. Wtedy same do nas przyjadą... sprawdź to proszę, ja porozmawiam z Charlesem. - Zrobiła drugi krok do tyłu, stając obok konsoli do komunikacji.

- Charles, tu Maya. Słyszę twój oddech - zaczęła pogodnym głosem, zaciskając drżące ręce na krawędzi pulpitu - Powiedz proszę gdzie się ukryliście, na górze wieży? Ilu was jest i czy są wśród was ranni? A kobiety i dzieci? Ktoś kogo trzeba będzie nieść? Jak stoicie z zapasami, macie cokolwiek do picia albo jedzenia? Widzicie tam gdzieś u siebie środek transportu zdolny pomieścić was wszystkich? U nas z tym kiepsko, z autami. Niesienie kogoś te dwa kilomtery będzie bardzo ciężkie, lepiej i szybciej będzie was przewieźć. Pomożemy wam, ale musicie się uzbroić w cierpliwość. Jeszcze troszeczkę poczekać… ale przyjdziemy po was, rozumiesz? Nie zostawimy was tam, nie martw się. Tylko daj nam czas, tutaj też jest kiepsko, ciągle nas atakują, ale udało się uruchomić system obronny lotniska. Tak samo jak przekaźnik, dlatego działa ci holo. Czekamy na posiłki, jadą już tutaj. Przyjadą i będziemy się kierować po was. Mieszkasz tutaj, na Yellow? Spotkałam już kogoś stąd, policjanta. Ma na imię Karl, przesympatyczny facet. Jest tu z narzeczoną… znaczy jadą do nas. Jako te posiłki. - nawijała co jej ślina na język przyniosła, w międzyczasie podłączając pudełeczko hakera pod konsolę żeby zgrać namiary dzwoniącego, a także ID jego Klucza aby móc go później namierzać, jak namierzała chociażby Elenio, Johana albo Karla właśnie.

- Kiepsko? Nie, no co ty mówisz? Nie mów tak! Przyjedźcie po nas! Zabierzcie nas stąd! Proszę! - zajęczał przestraszonym głosem mężczyzna po drugiej stronie linii. - Nie, nie nie mamy samochodu, mówiłem ci, że nam się zepsuł. Ledwo tutaj dobiegliśmy! I jesteśmy w wieży! W wieży kościoła. Kościoła św Bernarda. A one są na zewnątrz! Słyszymy je przez ściany. Łażą i węszą, próbują się dostać. Ale zamknęliśmy się. Ale nie wiem na jak długo. Proszę przyjedźcie po nas i zabierzcie nas! Zginiemy tu sami, zabiją nas te potwory tak samo jak tyle już zabiły! - mężczyzna wydawał się bliski płaczu i po chwili Maya naprawdę usłyszała siorbnięcia nosem. Charles musiał ulegać rozpaczy coraz bardziej. Trudno było go wydobyć z tej studni czarnych myśli. Jednak jak byli tam sami, w tym kościele a najbliżsi ludzie i to uzbrojeni byli chyba też jedynymi ludźmi stąd aż do kosmoportu. A tak to dżungla, miasto i pełno poczwar. I pewnie musiał się z tym liczyć no a było zgodne i z wiedzą Brown 0.

- Przyjedziemy, przecież ci obiecałam Charles. Nie zostawię was tam, słyszysz? - Vinogradovej głos prawie się załamała, ale udało się jej go opanować. Potrafiła sobie wyobrazić co człowiek po drugiej stronie czuje: bezradny, bez broni i śmiertelnie przerażony - Przyjedziemy tylko tutaj zabezpieczymy teren, rozumiesz? Żebyście tutaj byli bezpieczni. Po tym jak was zabierzemy. To jeszcze chwilę potrwa, ale już niedługo. Słyszałeś - system obronny lotniska znowu działa, kontrolujemy go. Jest dobrze, zostało raptem parę drobiazgów do ogarnięcia. Ale nie poradzę sobie bez ciebie. Też potrzebuję twojej pomocy… pomożesz mi Charles? Bez ciebie nie dam rady wam pomóc. Musisz zaopiekować się tymi którzy są z tobą na wieży. Ilu was jest, macie kobiety i dzieci? Albo rannych? Co widzisz? Mów do mnie, są tu ze mną żołnierze z Floty i Armii. Razem przygotujemy was do ewakuacji, ale po waszej stornie ktoś musi ja poprowadzić. Możemy na ciebie liczyć? - spytała i zamarła w oczekiwaniu, przestając oddychać.

Za przejściem ukazały się kabiny prysznicowe. W porównaniu do więziennych to były całkiem prywatne. Chociaż składały się z zasłanianych zasłoną boksów z jakich na górze wystawał kawałek głowy i nie sięgały do samej podłodze. Chociaż tych boksów było chyba z tuzin to tylko dwa były włączone. Wewnątrz panowała parująca, ciepła wilgoć typowa dla łazienkowego klimatu w trakcie lub tuż po prysznicu. Jedna z głów w ogóle nie pasowała do Conti. Ale drugi strzał okazał się celny. Prawie pod sam koniec sali, znad boksu wystawała przemoczona głowa reporterki. Musiała właśnie myć sobie włosy bo dłońmi szorowała się po głowie stojąc tyłem do zasłony więc miałaby utrudnione pole widzenia na kogoś przychodzącego z zewnątrz.

Latynoska wykorzystała to i podeszła cicho, opierając się o drzwi kabiny żeby bezczelnie pogapić się na omywana treinta chętnych na robienie za gąbkę - odezwała się znienacka, drapiąc wilgotny policzek celem pozbycia się jakiegoś syfu. Jej też przyda się prysznic, ale wpierw interesy.
- Pamiętasz o czym trukałyśmy na moście?

Black 2 miała okazję obserwować chwilę drugą kobietę biorącą prysznic. Widziała, że już pozbyła się tego błota jakim jeszcze niedawno była oblepiona i teraz czyściła się już bardziej do standardu. Piana z włosów ściekała jej razem z wodą w dół po całym ciele. Najpierw na głowę i myte włosy, potem na mokre końcówki by zjechać niżej po karku i łopatkach. Okazało się, że reporterka ma między łopatkami tatuaż w kształcie gwiazdy czy kompasu. Dało by się go pewnie nakryć dłonią ale zwykle przed kamerą nie miał szans być widoczny gdy brunetka była kompletnie ubrana.

Woda razem z pianą ściekała jednak niżej. Po krzyżu, pośladkach i udach dziewczyny by zjechać na sam dół do jej kostek i stóp. Tam spływała po podłodze do odpływu. Ale sam widok, z tą mieszaniną młodego, kobiecego ciała ze ściekającą po sobie pianą i wodą był wart fatygi. W końcu pewnie nie każdy miał okazję oglądać sławną reporterkę IGN nago pod prysznicem.

Conti zaś nawet jak usłyszała Latynoskę to pewnie sądziła, że kolejna kobieta która przyszła pod kolejny prysznic. Albo nie usłyszała jej podchodów w ogóle. Bo zaskoczenie wyszło Diaz znakomicie. Reporterka odwróciła najpierw głowę, dość gwałtownie by spojrzeć na nowo przybyłą. Potem uśmiechnęła się całkiem sympatycznie. I odwróciła się frontem do wejścia wracając do przerwanego na chwilę mycia włosów. Teraz więc Diaz widziała to samo co przed chwilą tylko, że od przodu. Od przodu zaś woda z pianą ściekały z włosów reporterki po szyi, piersiach, brzuchu i zjeżdżając jeszcze niżej aż po nogach docierała na sam dół.

- Ach, to ty. - powiedziała wesoło Olimpia zupełnie jakby chciała dać się Latynosce dobrze obejrzeć także i z przodu. - Wchodzisz, czy będziesz tak stać? - zapytała prowokująco patrząc wprost na kobietę po drugiej stronie zasłony uśmiechając się do tego półgębkiem.

- Wychodzisz, czy mam cię wyciągać na siłę? - odbiła pytanie nie ruszając się jeszcze z miejsca - Ale jebać - wyszczerzyła się, ładując w części ubrania pod prysznic. Zasunęła za sobą drzwi, pchnęła reporterkę na ścianę i obstawiła jej głowę łapami, opierając je na ścianie na wysokości jej skroni.
- Jest una idea, chodzi o moją dupę - mruknęła, nachylając się nad nią. Obcięła bez cienia krępacji gołe ciało i gwizdnęła - Muy bonita idea.

Reporterka też wydawała się być zadowolona i rozweselona tą słowną wymianą psikusów i żarcików. Na wparowanie do środka Latynoski też coś nie narzekała. Cichutko sapnęła gdy trafiła swoimi plecami w ścianę prysznica ale gdy dłonie gościa obstawiły jej głowę jakoś nie próbowała się wywijać. Najpierw spojrzała z tej bezpośredniej bliskości na twarz Diaz. Była trochę od niej wyższa więc nieco opuściła głowę by na nią spojrzeć. A potem jeszcze niżej tam gdzie teraz także i przednie atuty skazańca były obmywane i przez wodę i przez pianę ściekającą pospołu z prysznica i włosów reporterki. - Fajne spodnie. - powiedziała w końcu patrząc na sam widoczny dół Diaz.

- A to o czym rozmawiałyśmy na moście. - Olimpia wróciła spojrzeniem do twarzy Chelsey. Pokiwała lekko głową patrząc gdzieś na jej oczy a potem w okolice jej ust. - Pamiętam. Wiesz, że byłam z wami i teraz wróciłam z wami. Więc co mogę dla ciebie zrobić? - zapytała lekko przygryzając dolną wargę.

- Wiesz nińa, normalnie nawijkę zaczynam od postawienia drina, ale przy tobie nie potrzeba żadnych stymulantów - wymruczała cicho, odgarniając jej z czoła przyklejonego kłaka. - Nie można tu na chłopów, prócz oczywiście Wujaszka, liczyć. Kudłaty miał flachę skombinować i jebaniutki zapomniał - westchnęła boleśnie prawie usychając reporterce na oczach z braku alko, ale szybko się ogarnęła - Zostało nam liczyć na siebie same jak przychodzi do załatwienia czegoś konkretnego - poruszyła synchronicznie brwiami, szczerząc się jakby skroiła dom sąsiada jak leżał nawalony w piwnicy - Trzeba odstawić małe przedstawienie. Ty i ja pod prysznicami obok. Wersję demo i zajawkę tego co potrafi Promyczek. Postaramy się to znajdzie się ktoś, kto będzie chciał po nią pojechać. Ochotnik. Tylko jeszcze ci cabrónes nie wiedzą że chcą się kopnąć do HH. Trzeba im pokazać ile frajdy pollas tracą. O przejście się nie ma co martwić. Wujaszek w tym swoim pajacyku bez lipy dorobi dodatkowe drzwi. - przesunęła dłonią po jej ramieniu w stronę łokcia i zbliżyła będę do jej twarzy.

- Mhm. - reporterka słuchała tego co mówiła druga kobieta pod tym samym prysznicem a nawet pod tą samą jego ścianą. Słuchała i kiwała głową uśmiechając się czasem a czasem poważniejąc ale wydawała się być na bardzo “tak” całej tej wykładni sytuacji przedstawionej przez Diaz i samej Diaz pod tym samym prysznicem. - Ochotnik? Który by pojechał do klubu pana Morvinovicza? - Olimpia zerknęła na twarz Diaz chociaż coraz częściej wzrok zjeżdżał jej niżej. Zwłaszcza jak już piersi obydwu kobiet zaczynały coraz częściej ocierać się o siebie nawzajem. Oddech brunetki zaczynał przyśpieszać i wydawało się, że ma trochę trudności z koncentracją.

- Myślę, że mamy parę ciekawych opcji Chelsey. Mogę ci tak mówić? - Conti wróciła spojrzeniem do twarzy Latynoski zerkając na nią pytająco. Chociaż chyba pytała raczej retorycznie. Dłoń zrewanżowała się dotykiem Black 2. Przesunęła się po bok jej szyi, jakby kciukiem ścierała coś z tego miejsca. Ruch kciuka w końcu ustał a dłoń reporterki nadal tkwiła przy szyi i obojczyku Latynoski.
- Potrzebujemy transportu by się dostać do klubu. Najlepiej takiego poza jurysdykcją Svena. Czyli wychodzi na samego pana Morvinovicza albo Akę. - uśmiechnęła się lekko unosząc brwi zadowolona widocznie ze swojego pomysłu. Dłoń z szyi przesunęła się nieco w tył na kark Latynoski podrażniając to delikatne miejsce jakie pozostawiła do dyspozycji Obroża.
- I mówisz, że ty i ja pod prysznicami tutaj? - zapytała zmieniając nagle temat. Trochę pochyliła się chcąc zajrzeć Parchowi prosto w oczy. - Myślę, że to świetny pomysł. - uśmiechnęła się znowu oblizując do tego wargi. - Ale chyba jesteś do tego nieodpowiednio ubrana. - dłonie reporterki przesunęły się nieśpiesznie wędrując wraz ze ściekającą wodą od obojczyków, przez piersi, brzuch Latynoski aż zahaczyły o górną krawędź leginsów w płomienne wzory jakie miała na sobie Diaz. - Może porozmawiamy co mogę dla ciebie zrobić tu i teraz? - Conti uniosła zachęcająco brwi przetrzymując tak na chwilę spojrzenie i w końcu dokończyła swoją myśl. - Mogłabym ci pomóc je zdjąć. - głos zszedł jej do niskiego szeptu a sama nieco odbiła się od ściany by zbliżyć się ustami do ucha Latynoski. Dłonie zaś zaczęły gmerać przy sznureczkach spodni Diaz. - Tylko mam problem czy załatwić to na stojąco czy trzeba klęknąć. - powiedziała cichutko.

- Możemy się położyć. - Parchata piromanka zjechała dłońmi po mokrej skórze, zatrzymując badanie na dwóch drgających półkulach tym razem nie przyczepionych do swojego torsu. Zacisnęła palce, bawiąc się nimi. Podrażniała kciukami sutki aż stwardniały i zaczęły się przeciskać między palcami.
- W poziomie się wyrównuje - wyjaśniła z zębatym uśmiechem - Primero que nada najpierw ruszamy tam gdzie widownia… i jasne. Mów mi jak chcesz damisela, Chelsey też pasuje. Chodź, idziemy do Wujaszka - pociągnęła ją do siebie i zrobiła krok w tył - Dobrze ci w niczym.

- Do wujaszka? - Olimpia wydawała się już bardzo napalona. I całą sytuacją i zabiegami Diaz. Oddech zaczynał przechodzić w cichutkie sapanie gdy płuca próbowały wyrównać nadmiar krwi, endorfin i emocji. Sama zdołała rozsupłać wiązanie spodni Latynoski. Zrewanżowała się zsuwając się niżej. A przy okazji smakując ją ustami i językiem od szyi przez piersi brzuch aż póki nie uklękła przed Chelsey i nie zaczęła z niej zsuwać spodni. - Później co? Teraz nie chcę nigdzie iść. - podniosła głowę do góry i zdołała zsunąć spodnie do Diaz do jej kolan. To co odsłoniły te spodnie znowu przykuło uwagę reporterki. Jej dłonie wylądowały na udach Latynoski i sunęły w górę ku właśnie odkrytemu centrum gdzie te nogi się łączyły.

Latynoska mruknęła zaciskając szczęki i dysząc jak stary pedofil na zakrystii. Najchętniej zabrałaby się już za robotę, zwłaszcza że reporterka chętnie chciała podjąć zabawę w doktora, no ale jeszcze miały coś do załatwienia. Resztkami ogarnięcia odpaliła komunikator i wystukała krótką wiadomość prosto do Wujaszka.
“Rozkluczaj klapę. Lecim do was” W międzyczasie wolną łapą ściągnęła spodnie niżej i zdjęła je do końca, a potem stanowczo złapała brunetkę za ramiona i podniosła z podłogi.
- A kto powiedział, że będziesz gdzieś chodzić? - wyszczerzyła się, dysząc jej w twarz i pochyliła się, łapiąc ją w pół i biorąc rycersko na ręce.

- Ale ja nie chcę Chelsey. - powiedziała trzymana reporterka kładąc swoją dłoń na policzku Latynoski w przyjaznym a nawet czułym geście. - Nie mam ochoty. Mam ochotę na ciebie. Tu i teraz. Załatwię ci z Amandą co tylko dam radę. Tak jak ci obiecałam. Ale nie mogę sobie pozwolić na jakieś orgie. - powiedziała zaskakująco poważnym głosem więc wyglądało, że mówi całkiem na serio. W tym czasie Black 7 przysłał krótkie potwierdzenie na HUD Black 2 więc pewnie zamierzał lada chwila zabrać się za tą ścianę. Dla pancerza wspomaganego zdolnego unieść autobus z błota dżungli wewnętrzna ściana schronu nie powinna sprawić zbyt dużego problemu do pokonania.

- Orgie? - Parch wyglądała jakby się zaczęła nad tym poważnie zastanawiać, ale szybko pokręciła głową - Luzuj chica, nikt cię nie dotknie… prócz mnie - wyszeptała jej w nos - Wujaszek tylko zrobi dziurę w ścianie, nic poza tym. Żadnych pollas w naszym dealu. Tylko ty, ja. A że się będą gapić? Nawet trepy i kundle nie chodzą się stykać końcówkami pod pryszniem ze szpejem, a ty zawsze masz widownię. - Przesunęła rękę bardziej na jej tyłek, ściskając pośladek i drapiąc go paznokciami - Niech mają coś innego niż rżnięcie gnid do urzygu i zbieranie flaków kumpli z masek fur. Por tu puta madre… to jest to, no… podbudowanie morale oralnie - wyszczerzyła się wesoło.

Olimpia znowu uległą przyjemności dotyku. Cicho jęknęła gdy dłoń Latynoski sprawiła jej przyjemność. Przygryzła dolną wargę a piersi falowały jej w rytm przyśpieszonego oddechu.
- Z tobą byłby pewnie świetnie. - trzymana reporterka pocałowała policzek Latynoski i odsunęła się trochę szukając czegoś na dnie jej oczu. Odsunęła się tak niewiele, że nadal prawie spotykały się czołami. - Jesteś intrygująca. - dodała obejmując ją jedna ręką za szyję a drugą drażniąc kciukiem jej dolną wargę. - Ale nie chcę mieć świadków. Z tobą mi wystarczy. - powiedziała znowu wracając spojrzeniem z ust skazańca na jej oczy. I dalej bawiąc się kciukiem jej ustami. Zaczęła wsuwać kciuk już prawie na wewnętrzną stronę jej warg. - Chyba mamy sprzeczność interesów. - lekko uśmiechnęła się choć tym razem był to trochę kwaśny uśmiech. - Ty chcesz zrobić show ze mną a ja ja chcę mieć ciebie tylko dla siebie tutaj. Co proponujesz z tym zrobić? - zapytała spokojnie.

Kompromisem okazało się najpierw show prywatne, dwuosobowe, a dopiero potem olbrzym w pw wybił dziurę w ścianie i przez nią Black 2 przelazła do męskiej części pryszniców, gdzie też odstawiła swoje show, tylko inne - w innych konfiguracjach i koedukacyjne. W końcu znowu góra wpakuje ich w syf, dlaczego więc Parch miały sobie czegokolwiek odmawiać?