Obłęd, to jedno słowo doskonale oddawało sytuację, w której zupełnym przypadkiem się znaleźli. Cała maszyneria wariowała, chaotycznie otwierały się demoniczne portale, co chwila coś zwalało im się na głowy. I w całym tym ogarniętym pożarem burdelu, Sharaeel musiał koordynować działania reszty załogi, by mieli choć cień szansy wyjścia z tej apokalipsy żywi. Spanikowane tłumy niewolników zapominały o dyscyplinie, co dodatkowo utrudniało mu działanie (ile razy próbował przekonać resztę Rady, by pozwolili mu przerobić całą tę zgraję na serwitory? teraz pewnie żałowali, że się nie zgodzili). Nie był dowódcą tylko naukowcem, wiedział o tym dobrze, ale dzięki temu on najlepiej i najgłębiej rozumiał statek. Nikt inny nie mógł się podjąć tego zadania i odnieść sukcesu.
Jego wzmocnione przez obwody komputerowe procesy myślowe wychwytywały wszystkie, następujące gwałtownie zmiany i rozpoczynały proces szacowania zagrożenia, a następnie opracowywały plan działania. Wszystko to z prędkością i efektywnością będącymi dalece ponad ludzkie możliwości. A nawet to nie wystarczało i z każdą chwilą sytuacja robiła się coraz gorsza, choć niejeden sługa Chaosu zapewne uznałby wcześniej że gorzej już być nie może. Jednocześnie w duchu modlił się, by Tzeentch w swej kapryśnej naturze ocalił jego laboratoria. Dorobek lat pracy mógł zostać pochłonięty w kilka chwil przez tę piekielną burzę. Nagle zauważył że zrobiło się nienaturalnie cicho, jak długo to trwało? Był tak pochłonięty próbami ratowania statku, że na pewno spostrzegł to z opóźnieniem.
~Co do... - Przemknęło mu przez głowę, gdy wiedziony instynktem odskoczył. Mgnienie oka za późno, topór Hegemona odciął mu rękę w łokciu.
~ Dziś odpowiesz za bluźnierstwa przeciw duchom maszyn ~ zakomunikował mu drugi Magos światełkiem migającym w binarnym kancie spuszczając kolejne uderzenie...
~Aby cię...! - Zamrugał w odpowiedzi jego sygnalizator, gdy Sharaeel jednocześnie rzucił się do uniku i sięgnął ręką za plecy, gdzie miał umocowany kostur. Jedną myślą uruchomił wszystkie podsystemy bojowe swojego rynsztunku, by zapewnić sobie dodatkową ochronę.
~Mechanicus cię przysłali? Czy to twoja osobista "krucjata"? - Lampka znów mignęła. Młody heretek starał się trzymać poza zasięgiem topora. Nie zamierzał jednak biernie czekać na odpowiedź. Z odciętym ramieniem nie mógł efektywnie posługiwać się kosturem... Przynajmniej nie w walce wręcz. Skierował koniec kryształowej laski w stronę swojego przeciwnika i skupił się, wystrzeliwując deszcz energetycznych pocisków. Pozostawało mieć nadzieję, że rezydujący w broni demon nie będzie sprawiał mu zbytnich kłopotów, dzięki swojemu masywnemu intelektowi rozumiejąc zagrożenie, również dla siebie.
Dla Sharaeela i Hegemona rozpętało się piekło wewnątrz oka cyklonu, które stworzył generator. Smukły heretek był nieprzeciętnie zwinny i uniknął tej części pocisków, która zanadto się do niego zbliżyła, jednakże jeden przypalił mu nogę.
~Szczam na Adeptus Mechanicus! Ich zardzewiałe mózgi dawno się rozpadły! - Lampka trafionego adepta migała w bardzo szybkim tempie, świadcząc o dużej dozie gniewu. ~ My znamy prawdę, duchy maszyn są nam znacznie bardziej przychylne, niż próbowali nam wpoić. Ale to co Ty robisz... to wynaturzenie! - Wraz z ostatnim błyskiem sygnalizatora Magos wzniósł dłoń i wystrzelił pociskiem złożonym ze skoncentrowanego światła, Sharaeel ledwie się przed nim uchylił. Poczuł gorąco, kapacytory Hegemona miały dużą moc. Dalej starał się trzymać dystans, posyłając w niego kolejną salwę energii, co jego przeciwnik przypłacił kolejnymi poparzeniami.
~To mój dar! Moja droga! I nie pozwolę by ktoś mnie z niej zepchnął. - Rytm migawki młodego Magosa wskazywał na determinację. Musiał szybko zakończyć walkę, by wrócić do skanowania sytuacji na statku. Im prędzej to zrobi, tym większa szansa że ocali swoją pracownię. O ich bezpieczne wyjście z burzy musieli zadbać zebrani w świątyni. On zaś dbał o to, żeby mieli czym z niej wyjść.
Hegemon wiedział że na dystans jest w niekorzystnym położeniu, musiał wymyślić jakąś zgrabną dywersję. Wypalił ponownie, tym razem rozbłysk był jeszcze jaśniejszy. Aparat zmysłowy Sharaeela miał wbudowane zabezpieczenie na takie okazje, ale tym razem okazało się ono zgubne. Gdy obraz się zaciemnił, Hegemon wpadł na młodego Magosa, wystrzeliwując spod szat dwoma potężnymi servo-ramionami, chcąc go najzwyczajniej w świecie zmiażdżyć. Dwa bardzo podobne ramiona zamontowane na uprzęży Sharaeela w ostatniej chwili zwarły się z nimi, pozwalając mu uniknąć tej wyjątkowo paskudnej śmierci. Nie przewidział jednak, że to była kolejna zmyłka, uwięziony w zwarciu mógł tylko patrzeć jak jego przeciwnik wznosi ponownie topór, tym razem do ostatecznego ciosu.
~Moja kolej. - Rozbrzmiało skrzekliwie w głowie młodego Magosa, który najpierw poczuł przepływ mocy, a potem zobaczył jak półmaterialna, szponiasta ręka materializuje się tam, gdzie jego własna została ucięta. Mimo eterycznego wyglądu, pewnie chwyciła kostur i zablokowała nim ostrze, które miało niechybnie rozłupać mu czaszkę. Przez chwilę na obu twarzach malowało się ogromne zaskoczenie.
~To nic. I tak jesteś mój! - Zamrugał Hegemon w triumfalnym rytmie i jedno z jego oczu rozbłysło, posyłając laserową wiązkę prosto w czoło Sharaeela, by zakończyć jego życie.
~O nie... - Mignął ostatni raz sygnalizator młodego hereteka, zanim promień ... rozproszył się na jego polu ochronnym, w końcu kurwa zadziałało. Najwyższa na niezliczone pióra Władcy Zmian pora. ~O tak! - Zamigotało po chwili. Tzeentch był kapryśny, ale dziś uśmiechał się do swego Wybrańca.
-I czyje na wierzchu, cwaniaczku? - Zapytał bezgłośnie, gdy jego kostur posłał impuls energetyczny prosto do ciała Hegemona, paląc mu znaczną część układów, w tym obwody motoryczne. Przeciwnik padł bezwładnie na ziemię, dymiąc paskudnie spod swoich obszernych szat. Walka była skończona.
-Moje. - Dokończył, w końcu mogąc usłyszeć swój głos. Widać generator pola wyciszającego również się usmażył. Potężna sylwetka Hegemona nawet nie drgnęła, jego umysł był zamknięty w pułapce. Uwięziony w swoim ciele mógł jedynie czekać na los, jaki planowała zgotować mu jego niedoszła ofiara. A nie było to nic przyjemnego, oj nie. Magos uśmiechnął się demonicznie mimo promieniującego z kikuta bólu, trzeba było szybko naprawić tę usterkę. Jeden z licznych, wijących się mechadendrytów podniósł z pokładu ucięte przedramię młodego Wybrańca Tzeentcha i przytrzymał je na miejscu, czekając aż nanity regeneracyjne zrobią swoje i na nowo połączą rozdzielone części ciała. Sharaeel w tym czasie podszedł do konsoli i z powrotem się podłączył, posyłając przy tym impulsy mocy w głąb jaźni okrętu. Nadal musieli jakoś przetrwać tę piekielną burzę, by mógł cieszyć się ze zwycięstwa i zrealizować swój plan zemsty.

Beshan Wierny, jako jeden z niesławnych Rehati Tysiąca Synów, wprawny mistrz rytuałów, powinien był osobiście prowadzić ten rytuał od samego początku do samego końca. Albo choć niech zrobiłby to Gwrhyr, a nie jeden z tych śmiertelników w zadufaniu wierzący w swoje siły. Być może wtedy jego efekty byłyby inne. A tak, teraz, kiedy cały kosmos sprzysiągł się przeciwko nim i wyladowali w największej Burzy Chaosu jaką Droga Mleczna widziała w tym milenium, musieli wytrwać w tej nawale jak on przez milenia wytrwał napór Imperium. Legionista w wielobarwnym pancerzu, złożonym z wszystkich wzorów pancerzy wspomaganych nieśpiesznie zrobił krok do zewnątrz pierścienia. Złapał spojrzenie Gwrhyra; Czarny Apostoł był gotów trwać na posterunku, zajmując się mniej chwalebną, choć donośniejszą misją: ocaleniem okrętu jako całości.
Beshan rozesłał mentalny przykaz do swoich sług i zamknał zawieszoną przed sobą w powietrzu księgę rytuałów. Zmienił ruchy przekutą dla niego Brzytwą Aleksandra; jej ostrzem zaczął błyskawicznie kreślić w powietrzu kolejne i kolejne mistyczne symbole które strzelały niepokojąco żywotnymi zielonymi iskrami co puls psionicznej energii. Trzecie z narzędzii czarnoksiężnika, Iskra, zawirowała dookoła niego tworząc sfery w których symbole się zamykały i malały. Czarnoksiężnik ostrożnie opuszczał rytuał, nie chcąc narazić go na destabilizację - to byłaby ich zguba. To, w jakim pośpiechu potrafił dostosować swoją część rytuału, była ostatnim na ten dzień świadectwem jego mistrzostwa.

Wraz z psionicznym impulsem nieduże, kotopodobne stworzenie wyskoczyło spod niebieskozłotego płaszcza czarownika i błyskawicznie rozpostarło filigarnowe ogniste skrzydła by z błyskiem i piskiem wlecieć między łańcuchy pod sufitem. Zwierzę-zabawka Beshana było powszechnie znane - mała istota którą wszyscy uwielbiali i cieszyli się na ostry zapach ozonu który zwykle jej towarzyszył. Oczywiście, jej urok był zbyt słaby by zadziałał na któregoś z członków Rady - czy nawet z bardziej świadomych sług - ale umożliwił przetrwanie wśród okrutnej załogi aż przygarnął je nowy pan.

Tylko chwilę później znów zabrzmiały ciężkie, metaliczne kroki - te które zawsze zapowiadały cichą grozą nadejście brata Azarkova. Patrząc na karmazynowy pancerz terminatora, nawet ktoś kto nie znał historii Tysiąca Synów miał więcej niż przeczucie z kim ma do czynienia. Niepokojąca aura otaczała wszystkich braci obróconych w niebyt podczas zaklęcia Ahrimana – ale spojrzenie niewielu z przemienionych w żywe pancerze niosło taki ciężar. Najpotężniejszych – Sekhmet, jakim właśnie był Azarkov – czar nie zamienił w zupełnie bezmyślne twory. Te resztki świadomości wprawnie siejące zniszczenie każdą bronią jaką dostały w ręce wpływały na losy całych bitew. A teraz sprzężone działo w jego ręce wypluło wielkokalibrowe emanacje Immaterium, a sam Azarkov przemieszczał się na pozycję obronną wobec nowego zagrożenia. Mimo swojego pancerza Azarkov nie lekce sobie ważył przeciwnika - być może nawet nie byłby w stanie gdyby chciał - i ruszał się jak na polu walki, między strzałami zasłaniając się czym akurat się dało w drodze do swojego pana.

- Utrzymajcie rytuał w mocy, niezależnie co się stanie - zadźwięczało niskim, powolnym głosem z wbudowanych w rogaty hełm głośników - A ja nie dam nikomu zapomnieć dlaczego to my jesteśmy Radą. Ty, idziesz ze mną! - wezwał do siebie Maela wpatrującego się w swojego pana, Gwrhyra. Ten, oczywiście, nie był dość samodzielny aby podjąć taką decyzję samemu - ale na szczęście potwierdzenie Czarnego Apostoła nadeszło szybko. Tak jak brat Azarkov, czarnoksiężnik żył już za długo ( lub wręcz żył tak długo dzięki temu ) żeby zginąć w przypadkowym starciu i znał wartość wsparcia. Iskra wleciała mu prosto w opancerzoną dłoń i Beshan włączył się do walki, posyłając zza bezpiecznego filara świątyni starannie wymierzony strzał w tułów lewitującego opętańca - cios pozornie niezbyt groźny...do momentu kiedy niematerialny demon odczuł trafienie które wcale nie przeniknęło przez niego tak jak na to liczył. Co więcej, z rany buchnął ogień prosto z Kryształowego Labiryntu, niosący cierpienie niewiedzy prosto w trzewia demona.Fakt że cielesna powłoka opętańca zajęłą się przy tym niebieskim ogniem był jeszcze jednym ciosem poniżej pasa ze strony czarnoksiężnika.

- Mael, zaczynasz, dywersja od tyłu -
Beshan w pośpiechu podbiegł do prowizorycznego stanowiska ogniowego przygotowanego przez Azarkowa. Pod osłoną grubej plastalowej kolumny, wielkiego, plującego ogniem terminatora i ułamanej przez niego betonowej ławy, Beshan kontynuował podświadomą ocenę pola walki - od wielkiego, obcego bytu na tuż nad okrętem, przez monitorowanie mocy opętańca, by w razie czego skontrować czymś więcej niż gdy wcześniej wzywał wsparcie, po ryzyko zdradzieckiego ciosu w plecy. Chowaniec także obserwował, a jego wąski strumyczek ożywiał myśli i barwił obserwacje detalami. Wszystko składało się w plany, plotąc zawiłe ścieżki Pana Zmian z sztywnymi wytycznymi Codex Astartes, mieszając fizyczne natarcie z duchową walką o supremancję.
Świadome myśli były skierowane na co innego.

[- Do wszystkich: sytuacja w świątyni jest pod kontrolą. Nie panikujcie. Zabezpieczajcie swoje sektory, a wyjdziemy z tego. Raporty na mostek! -]dźwięczący żelazną wolą głos czarnoksiężnika rozlał się po okręcie poprzez vox. Jego słowa niosły autorytet najstarszego członka załogi - skoro przeżył dziesięć mileniów w tak wrogim świecie, to chyba już wiedział jak to się robi. To że do tej pory nie przejął władzy na okręcie wynikało z decyzji na podstawie starannego bilansu zysków i strat. Ale też nie dał przejąć pełni władzy nikomu innemu.

Gdy potężne pociski wystrzelane przez brata Azarkova błyskawicznie likwidowały Siewców Zarazy - wszystkich którzy kolejno wyszli, nawet pomimo łaski Tzeentcha zacisającego pętlę na psionicznej krtani opętańca - Beshan sam był już w natarciu. Zza bezpiecznej osłony jaką był terminator prowadził atak w sam umysł demona, odzierając go ze wszystkich sztuczek - z chorobliwej aury, której musiałby się wystrzegać przy walce wręcz, bezcielesności która zaskoczyła już tak wielu jego przeciwników, pocisków entropicznej złośliwości Pana Rozkładu. Na tym polu walki, walczyli sami, bez oszustw, wola przeciw woli. Stawki były wysokie, ale - tak jak lubił najbardziej - na korzyść Beshana. On ryzykował tylko życiem - a nawet wśród powszednich sług Chaosu nie była to wysoka stawka - wszak życiami handlowano na miliony - a co dopiero dla czarnoksiężnika który przez te tysiące lat ponad tuzin razy wracał z królestwa Tzeentcha do świata żywych. Urth’Nagh...ryzykował czymś więcej - wieczną niewolą na rzecz przeciwnego bóstwa.

Druga z bitew toczyła się równocześnie, i była niewiele mniej spektakularna. Azarkov i Mael ścigali opętańca po całej sali - pierwszy bombardował każde miejsce w którym wróg się pojawił, nie zważając na straty i zniszczenia. Przypadkiem trafiony ofiarny psionik nie został rozerwany na strzępy, tak jak powinien - zamiast tego pocisk wleciał w jego podbrzusze i zawinął je dookoła następnej z ofiar, zlewając ciała obu psioników w jeden, spaczony byt i dwa nie mniej spaczone umysły aż do śmierci. Jako że drugi pocisk z bliźniaczej lufy zachował się już normalnie, śmierć była szczęśliwie rychła. Astralny duch-bliżniak Mrocznego Apostoła miał inne zadanie - ścigał niematerialnego przeciwnika wszędzie tam, gdzie ten próbował uciec przed ogniem auto-działa. Tak jak Sekhmet, nie zważał na straty wśród postronnych - i naprawdę niewielu niewolników miało szczęście przeżyć tą hektabombę. Między rozszalałym Księciem Rozkładu który próbował pożywić się na nich w biegu, najcięższą bronią dostępną marines która ścigała go po całej sali a energetycznym ostrzem które samo materializowało się w ich piersiach by zakazać demonowi tego pokrzepienia - jakie były ich szanse?

Kiedy bitewny pył zniszczonej sali juz opadł, nadszedł czas na bilans strat. Książę demonów w swoim ostatnim, rozpaczliwym ataku, przemkną poza przestrzenią i pchnał w twarz Beshana. Zawiódł spaczony Crux Terminatus, zawiódł też tuzin innych środków ochronnych, ale jak wiele razy w ciągu tych tysięcy lat, cios został zablokowany pancernym ramieniem terminatora. I tu pojawiła się okazja w przebraniu.
Rozpuszczająca wszystko wściekłość potężnego sługi Nurgla unicestwiła pancerz brata Azarkova. Tyle że jak u wszystkich jego typu, pod pancerzem nie było niczego. Pal sześć broń o którą nawet legioniści byli w stanie zabić, a teraz została unicestwiona - w tym miejscu sama rzeczywistość miała problem co powinno się wydarzyć. Co jeżeli coś co może być tylko całością, straci swoją część? Czy może w końcu uda się znaleźć dowód na to, że zaklęcie Ahrimana zadziałało jak należy - i ocaliło mutujących braci, a nie jak mówiono, że jedynie zaklęło w pancerzach ich echa? Czy łaska Tzeentcha, przez tyle lat zapewniająca jedność całego konstruktu, obejmie kolejny cios, tak jak tysiące wcześniej?

[- Mostek, książę demonów wygnany. Jaki status? -]

“Jedynym, czego pragnąłem, była prawda.”
- Lorgar

Po sczerniałej i pokrytej zakrzepłą krwią tysięcy zapomnianych ofiar plastalowej podłodze świątyni przemknął kosmyk siwego dymu. Wił się i płynął kilka centymetrów nad ziemią jak morski wąż, klucząc pomiędzy rozrzuconymi wokół ciałami kultystów i instrumentami bluźnierczych ceremonii, jakby prowadzony przez jakiś wyższy cel. Zmierzał ku centralnemu pulpitowi, przy którym członkowie Rady Regencyjnej Ostatniej Nadziei Ludzkości rytualnymi modłami próbowali powstrzymać kapryśne fale Spaczni przed rozerwaniem ich okrętu na strzępu.

Smuga przepłynęła między nogami targanego mutacyjnymi konwsulsjami Aldiela, zatańczyła mu na moment wokół kostki, i powoli przesączyła się na schody prowadzące do głównego ołtarza, niczym woda płynąca wbrew prawom fizyki pod górę. W miarę zbliżania się do punktu ogniskowego, trójki potężnych rytualistów przewodzących ceremonii, dym nabierał objętości i treści, pęczniejąc jak rozlewający się pod skórą krwiak. Chmura zatrzymała się nagle tuż za jednym z radnych, i bulgocząc jak wiedźmi kocioł, wydłużyła się i wyrosła z podłoża na wysokość astartes, nabierając humanoidalnego, ale powykręcanego i obraźliwego dla wszystkiego co naturalne w tym wszechświecie kształtu. Widmowa kończyna ostrożnie, ale z pełną ekscytacji determinacją sięgnęła ku szyi odwróconego plecami i pogrążonego w inkantacji rytualisty o srebrnych włosach, które straciły swój czarny kolor przez zgubny wpływ energii którą póbował ukierunkować. Im bliżej się znajdowała, tym bardziej materialna się wydawała - zalśniła niezdrowa, biała jak papier skóra, a poszczególne kosmyki dymu stwardniały i zaostrzyły się w kształt wypaczonej dłoni, zakończonej okrutnymi szponami. Był tak blisko...

- Bogowie poddają mnie dziś próbie. - Szepnął Ghwryr, przerywając nagle plugawy śpiew, choć nie koncentrację. - Biada ci, jeśli ośmielisz zrobić to samo z moją cierpliwością. - Jego głos był wyzuty z emocji, ale wplecione weń były zbolałe nuty nadludzkiego wysiłku. Dłoń cofnęła się nagle i rozpłynęła na powrót w zawiesistą chmurę, lewitującą tuż za nim.

Apostoł wzniósł opancerzone ręce w bogobojnym geście. Po jego twarzy spływał krwawy pot, a spod półprzymkniętych powiek sączyła się gęsta, czarna ciecz. Ostatni mentalny wrzask zmieniającego kształt psykera odbił się echem od wewnątrz jego czaszki jak rykoszetujący pocisk, ale odziany w czerń i karmazyn kapłan zachował spokój.

- Dzieci bogów przychodzą po nas. Chwała Chaosowi. - Powiedział cicho, a na wpół materialna zjawa za jego plecami błysnęła widmowym uśmiechem rzędów krzywych kłów. - Pokaż im naszą wdzięczność. Nie obrażę ich słabością. - Apostołem targnął konwulsyjny spazm. Ponowił kant, a jego spojrzenie spotkało się z tym kapitana Beshana. Porozumieli się ze starożytnym astartes bez słów, a czarnoksiężnik odłączył się z rytuału i poszedł na spotkanie z błogosławionymi agentami Nurgle’a. Nagła utrata potężnego sojusznika sprawiła, że ciężar Spaczni spadł na ramiona Ghwryra niczym młot rozgniewanego kolosa. Apostoł opadł na jedno kolano, wgniatając z impetem metal podstawy ołtarza, ale z uśmiechem na zakrwawionej twarzy powoli i w ogromnej agonii powstał, z pustką w sercu

Widmo nadal trwało za jego plecami, jakby rozważając swoje opcje. Gwhryr czuł falę przyprawiającej o mdłości nienawiści która biła od istoty, ale musiał poświęcić całą swoją siłę woli na utrzymanie rytuału. Powodzenie całego przedsięwzięcia zależało od tej kapryśnej i okrutnej postaci, a Wielkie Dzieło mogło zostać strzaskane o pychę i zawiść jej spaczonego umysłu. Jeśli wybrałaby ten moment, żeby zaspokoić głód zemsty… Zjawa podpłynęła jeszcze bliżej, a poruszenie jej nienaturalnej formy rozwiało osiwiałe z wysiłku i traumy włosy Apostoła.

- Dla tych… których miłujemy… - Świszczący, nieludzki głos widma rozległ się tuż nad uchem Ghwryra. Jego twarz nabrała na moment naturalnego kształtu, tak dobrze Apostołowi znanego. - Giniemy… w chwale. - Upiór zawył zrozpaczonym śmiechem i popłynął w ślad za Beshanem. Jedna z jego rąk wydłużyła się w formę widmowego ostrza. - Giniemy! W chwale! - Wrzasnął, i rozpłynął się, by wykonać polecenie czarnoksiężnika.

Ghwryr czuł uniesienie nieporównywalne z żadnym dotychczasowym odprawieniem tego samego rytuału. Teraz, gdy coś poszło nie tak, gdy z woli bogów zostali rzuceni na skały, a ich światło zwiodło okręt ku zgubie. Był tak blisko pięknej, niepowstrzymanej energii Spaczni, jakby patrzył w twarz samych bogów. Śpiewał i sławił ich imiona, choć jego nieśmiertelna dusza krzyczała i wyrywała się z okowów jego czarnego pancerza.

Ujrzały moje oczy jak nadchodzi w chwale Pan
Już grona gniewu wzrosły, więc zapuszcza sierp swój w łan
Wyzwala błyskawicę, straszny obosieczny miecz
Jego prawda zbliża się…

-Beshan! Nie przechwalaj się, tylko zapierdalaj pokład niżej wesprzeć Charona! - Wydarł się przez vox do starego Astartes. - Jeśli demony rozwalą sterowanie, to świątynię wyjebie prosto w burzę, a wtedy kaput!
[- Jak kiedyś coś osiągniesz Sharaeel, to też będziesz mógł się pochwalić. Prośbie - odmawiam - ] rozległo się na voxie w odpowiedzi
[- Proteus, wesprzesz Charona ze swoimi ludźmi? Tak? Nie? Jest w Omedze, dziesięć kwadrantów od was. Potwierdź. -] zagrożenie wyrzuceniem świątyni w Immaterium, jeżeli taki wrogowie mieli plan, było jednym z dwóch krytycznych problemów - jeżeli rytuał zawiedzie, zginą wszyscy na okręcie, z auto-świątynią na pokładzie czy nie. A jeżeli świątynia zostanie oddzielona...cóż, pozostali na okręcie zostaną pozbawieni swojego jedynego nawigatora. Nikt nie musiał się zgadzać z jego oceną. Każdy członek Rady sam decydował co zrobi. Zwłaszcza słudzy Chaosu Niepodzielnego źle reagowali na narzucanie im swojej woli. A po tysiąckroć lepiej było zapytać, niż wydać rozkaz i umrzeć głupio wierząc że zostanie spełniony.

Przez chwilę rozmyślał o tym, czego dowiedział się podczas ataku. Prawdziwe Imię pomniejszego księcia demonów było nawet więcej niż godną nagrodą za ryzyko które podjął - a za które zapłacił brat Azarkov. Jego własne rany już dawno związał mocą Immaterium, więc jedynie pozostało pytanie jak wykorzystać ten nabytek. Ale...
...w kontekście tego co już wiedział, strategia ataku była suboptymalna. Wręcz wadliwa. Czy jego znajomość strategii, śmiertelnych, Astartes, Chaosu, Xeno, zbierana tak długo, była w stanie powiedzieć mu coś więcej? Czy fakty układały się w jakiś schemat - i czy było jakieś antidotum?
No i działo się coś jeszcze. Coś o czym nie wiedzieli. A on był uwięziony tutaj, jako jedyny któremu udało się wykraść sekrety aż tyle sekretów Navis Nobilite.

- Eve. Przygotuj się do przesiadki. Chemia, narzędzia, wszystko co potrzebujesz. - wracając do rytualnego kręgu wydawał rozkazy swoim sługom, zaczynając od swojej sekretnej służki. Zaufanym komenderował telepatycznie, a reszcie cedząc słowa przez głośniki hełmu. Olbrzymi Sekhmet ruszył na patrol bojowy oczyszczać z wrogów korytarze dookoła świątyni. Zbieraninie usłużnych płotek - a przynajmniej tej jej części która przetrwałą wisceralny burdel który tu się właśnie rozegrał co najmniej na kolanach - rozkazał aby wypalili do cna skażenie które wniosła ze sobą inkursja. Mniejsza z uczuciami Hydry, był zbyt bystry by oponować przed czymś takim. Taksującym spojrzeniem zmierzył ocalałych. Czy któryś z nich wyglądał jakby ocalał dzięki czemuś więcej niż szczęściu? Jakby nadał się na pożytecznego sługę? Czarnoksiężnik zawsze wypatrywał nowych narzędzi.

[- Proteus -] rozesławszy sługi Beshan z wprawą zaczął się przełączać się z wspólnego kanału Rady na prywatne połączenia do kolejnych oficerów. Głosy rozlegały się tylko wewnątrz jego hełmu, aby nie burzyć skupienia Hydry i Gwyhyra [- Będę ci winny przysługę jeżeli złapiesz mi żywcem oficera -] Przysługi u Proteusa może i nie były tanie - u żadnego z członków Rady nie takie nie były - ale mógł mu dostarczyć tego co potrzebował na kiedy potrzebował.

[- Ionachkt. Zauważyłeś inwazję? -] Beshan z zasady respektował potrzebę dyskrecji Aptekarza - sam miał ją niewiele mniejszą, a Chór znacznie prościej było zamknąć - i chętnie korzystał z faktu że pod jego nieobecność na mostku dysponował dodatkowym głosem w Radzie, ale w tym momencie status Ionachkta był ważny. Nie mogli nie wiedzieć co się dzieje.
Odpowiedź przyszła bardzo szybko, zanim zdążył jeszcze przełączyć prywatny kanał dalej.
[- Tak Beshan. Wyobraź sobie, że zauważyłem inwazję. Była na tyle upierdliwa, że odciągnęła mnie od pracy. Munitorium jest pod kontrolą. Dla mnie wygląda pięknie, ale wam się chyba nie spodoba. -]
[ - Byle bez tronu z czaszek. Przeżyj. - ] czarnoksięznik mruknął zanim przełączył się na następny kanał.

[- Sykorax, słyszałaś. I rytuał w świątyni nie był głównym celem. Co nim jest? -] zwrócił się do okrętowej Mistrzyni Szeptów. Nie musieli się otwarcie kochać. Mogli rywalizować...i czasem coś więcej. Ale była ich najlepszym wywiadowcą, a teraz tego im najbardziej brakowało. Całościowego spojrzenia. Ku jego zdziwieniu ponownie odezwał się Ionachkt.
[- Do Sykorax nie macie co nadawać. Jej stan jest krytyczny, ale jest też dobra wiadomość, bo jej stan jest lepszy od Makamete. Jedną może uratuję, ale do obu potrzebuję sekcji medycznej, a ta jest, z tego co słyszałem od Sharaeela właśnie rozpierdalana -]

Zapytany o sugestię Beshan odpowiedział Aptekarzowi bardziej w zgodzie z strategiczną potrzebą niż własnymi preferencjami. Nie podejrzewał naczelnego okrętowego eksperymentatora o wrażliwość na takie kwestie, ale być może się mylił.
[-Co do sekcji, możesz ją obijać, albo przejechać do Enginarium i kupić nam czas, zanim zniszczą coś krytycznego. Zagraj im ich melodię, któż zna ją lepiej niż ty? Aż zbierze się siła zdolna ich usunąć. I jeżeli chodzi o mnie, jak ratować to Sykorax. A drugą wyślij pod mój Labirynt, po wylądowaniu spróbuję coś zdziałać -]

[- Oberon. Daj znać co zdecydujesz. Zanim to zrobisz, jakbyś mógł -] nazwać Króla Olch kapryśnym i złośliwym to jak powiedzieć że mroczni eldarzy są niemili. A naprawdę nie mieli tutaj na to czasu.

[- Kaliban. Jeżeli chcesz przerzucić im prezent na ich stronę, upewnię się że nie zaskoczy cię Wyjście -] zaproponował. Raz - jeden jedyny - był odbiorcą tego prezentu. Każdy nie-Astartes byłby martwy. Większość Astartes również. Co...cenił? Respektował? Przywrócił vox do standardowego ustawienia i zatrzymał się, czekając na znak od tych, którzy zadowalająco utrzymali swoją redutę kiedy on walczył.

Płomień spod sklepienia - jaśniejszy niż płomienie palonych ofiar inkursji - spłynął na ramię czarnoksiężnika równo z jego pierwszym ruchem wplatającym się w pulsujący mocą takt rytuału, zaraz po tym kiedy Gwyrhyr wskazał mu właściwy moment na włączenie się z powrotem.

Tutaj, w Rubieży Koronusa, gdzie nawet nawigatorzy najczystszych imperialnych domów częśniej nie widzieli światła Astronomiconu niż widzieli, trzeba było stosować inne punkty odniesienia. Mniej pewne. Mniej bezpieczne.
Nawet mniej zdrowe dla nawigatora niż ból marnowanego potencjału milionów dusz.

Skinął głową dwóm pozostałym mistrzom. Był gotów przelać ich potęgę we właściwym kierunku. Wyprowadzić okręt na najbliższy bezpieczny akwen, by móc opanować sytuację. A w całej tej burzy, jak w misternej pułapce Pana Losów, tylko jedno bezpieczne miejsce, w oku cyklonu. Landarn, Tyrant, Khalisto. Znał te światy. Nadawały się. Musiały się nadawać, a jeżeli nie, to zmuszą je do tego.

Poza tym, Pan Zmian tak to przygotował.