Przynajmniej Janna, czy raczej Bo przekazał dobre wieści. Silver spisał numer i wrzucił go w wyszukiwanie. Każdy legalny komunikator musiał być zarejestrowany, a dzięki swoim umiejętnościom hakerskim miał też dostęp do tych mniej oficjalnych baz danych. Spiął więc algorytmy, by po namierzeniu użytkownika od razu zebrać trochę informacji na jego temat. Czy był tak kapryśny, czy też tak zajęty że próba dodzwonienia się do niego to loteria? Tego pewnie nie dowie się z sieci.
Układając w głowie kolejne plany, w tym rytuału nad którym głowił się już od jakiegoś czasu, ruszył do skrzydła szpitalnego. Podwładni Meredith choć dobrzy, nie mieli do niej startu, nawet jeśli objaśniła im co działo się z kronikarzem, mogli po prostu nie zrozumieć. Potrzebował więc zasięgnąć informacji o stanie Drake’a u źródła.
Numer odnosił się do stacjonarnego telefonu na jednej ze stacji kosmicznych Magica Icaria. Urzędował tam niejaki Vlad. Ciężko było znaleźć szczegóły na jego temat poza tym, że zajmował się inkwizycją.

Gdy Silver doszedł do skrzydła medycznego zastał Meredith obserwującą Drake’a przez szybę izolatki. Mężczyzna dalej leżał spokojnie w łóżku, niestety teraz z jego oczu wydostawała się czarna mgła. Skóra wokół nich również czerniała.
- To bezsens. Wedle analiz to tylko pot. Pot tak nie wygląda. - kręciła głową. Nie odwracała się do Silvera, ale była świadoma jego obecności.
-Z medycznego punktu widzenia, to może być pot. Problem w tym, że miesza się z nim coś, czego naukowo nie da się zmierzyć, ani zbadać. - Silver widział już ten dym, tam w zawieszeniu pomiędzy światami. Czymkolwiek był ten żyjący mrok, najwidoczniej przesycał Holmesa i wyciskał się z jego ciała do krainy materii. Chyba przychodziła pora na drastyczne rozwiązania, jeśli miał uratować swojego ulubionego mola książkowego.
-Przenieś go do komory stazy i daj mi znać czy przestał dymić. - Powiedział zbierając się do wyjścia. Musiał przygotować się na możliwość niedziałania nauki na magię. Przez interfejs zaczął z sieci pobierać książki teoretyków magii i kompilować zawartą w nich wiedzę, pogonił też kwatermistrzostwo by dostarczyli mu materiały i udał się do jednej z wielu wolnych sal na okręcie. Problem rytuałów i zaklęć które ekstrapolował z posiadanej wiedzy był taki, że przeznaczono je do stosowania na użytkowniku. Trzeba było więc spreparować “urządzenie”, które pozwoli przekazać moc na osobę trzecią.
Ściąganie z internetu notatek i dokumentów naukowych o magii było mało owocnym pomysłem. Silver miał problem ze znalezieniem czegoś, czego nie czytał, bądź czegoś oferującego jakiekolwiek nowe przemyślenia. Szary świat zatrzymywał się na iskrach i artefaktach, nieudolnie próbując zrozumieć te idee. Żeby faktycznie poszerzyć swoją wiedzę, recollector będzie musiał znaleźć lepsze źródło informacji, jak nie od MI, to wprost od innych magów, kontrahentów, bądź tajnych organów Cesarstwa, jeżeli to posiadało jakieś zajmujące się magią.
Zainicjowanie stazy zajęło jakieś dwie godziny. Meredith zaraportowała zmniejszone nasilenie objawów, ale nie ich kompletne zatrzymanie. Cokolwiek to było nie wymagało, aby organizm Drake'a był żywy, a przynajmniej jego wyłączenie nie dawało natychmiastowych rezultatów.
Cholerna Icaria, ciągle się przewijali… Nie żeby Silver miał z nimi jakieś zatargi, ale nadal była to organizacja pozarządowa i jeśli wierzyć plotkom o incydentach z ich udziałem, ciche przyzwolenie admirałów na prowadzenie działań sprawiło, że czasami uważali się za stojących ponad prawem Cesarstwa. Jeśli stawią opór w związku z ustawą o demilitaryzacji, a rozejdzie się że z nimi współpracował… Jako kontrahent terrorystów miałby sporo problemów.
Póki co, trzeba jednak było przygotować rytuał dla Drake’a, a martwić się swoimi potencjalnymi powiązaniami z MI będzie pora, gdy już dojdzie do kontaktu. Demon wpierw wziął się za analizę podstawy teoretycznej. Odpowiednia konformacja “kręgu” w połączeniu z utrzymaniem symboliki powiązanej z tego typu zaklęciami, nawet jeśli nie pomoże, to na pewno nie zaszkodzi.
Silver spędził cały dzień na badaniach, teoriach i eksperymentach. Wchodzenie w nową dziedzinę nauki, która wydawała się kompletnie niezbadaną, było równie ekscytujące co wymagające. Większość rzeczy, które Silver wiedział o świecie, nie aplikowało się do magii, która działała na swoich, niepojętych i czasami niezgodnych ze sobą regułach. Na koniec dnia ledwo ruszył się z miejsca. Jeżeli codziennie będzie robił tyle postępów, co zrobił ostatniego dnia, proces opracowania nowego zaklęcia może zająć mu nawet kilka tygodni. Silver zauważył jednak pewną zależność. Komplikowanie i ograniczanie zaklęcia wydawało się ułatwiać jego opracowanie. Związanie go z kręgami rytualnymi może być idealnym rozwiązaniem jego problemu, ale biorąc pod siłę efektu, jakim jest zamrożenie kogoś w czasie, być może zmienia to tylko niewykonalne w prawie niemożliwe.
Frustrujące, tak bardzo frustrujące… Znajdował się w najściślejszej czołówce tytanów intelektu w Cesarstwie, z niemal stuprocentowym prawdopodobieństwem był największym geniuszem swojego pokolenia, a jednak stał właśnie przed zadaniem, które mogło przekraczać jego możliwości. Zakładając, że szanse na skuteczne opracowanie rytuału są choć minimalnie wyższe od zera, był pewien że w końcu mu się uda. Jednakże w tym starciu jego przeciwnikiem nie był konkurencyjny Recollector, czy szalony admirał omotany przez genocydalną kosmitkę.
Dziś walczył z czasem, który nie zamierzał czekać, aż Silver go dogoni. Zanim osiągnie cel, zmiany w Kodzie Drake’a mogą stać się zbyt drastyczne, zaawansowane lub jedno i drugie, by dało się nad nimi zapanować i wtedy cały wysiłek włożony w tę pracę, pójdzie na marne. Musiałby zatrzymać czas całkowicie… albo sprawić że będzie płynął szybciej! ale tylko w jednym, bardzo konkretnym punkcie, jego głowie.
Opracowanie takiego rozwiązania powinno być znacznie mniej skomplikowane, a co za tym idzie, trwać krócej. Było jeszcze trzecie wyjście, ale młody Armstrong nie chciał do niego sięgać, gdyż nie rozumiał do końca jego natury.
Odpowiedź była prosta: jeżeli nie jesteś wystarczająco uzdolniony, aby sprostać zadaniu, ulepsz swoje zdolności, a dopiero potem podejmij się zadania. Wykorzystanie magii czasu, aby przyśpieszyć swój własny umysł było pomysłem radykalnym, ale Silver miał większe podstawy do pracy nad nim, niż nad zatrzymaniem czasu u drugiej osoby. Na jakiej podstawie mógłby oprzeć coś takiego? Odepchnąć od siebie teraźniejszość? Przyciągnąć do siebie przyszłość? Które z tych rozwiązań byłoby na tyle silne, aby wystarczająco podnieść jego możliwości? Jeżeli spojrzy w przyszłego siebie, czy w ogóle coś znajdzie? Będzie to teoretyczny obraz jego umysłu z przyszłości, w której dalej istnieje, czy jest teraźniejsza forma zostanie zastąpiona rzeczywistą formą z dalekiego jutra, co mogłoby poskutkować zastąpieniem żywego umysłu martwym?

Ze swojego wczorajszego dnia badań Silver wiedział już jedno: stawianie ograniczeń zaklęciom ułatwia ich wykonanie. Wbrew pozorom kod, którym pisane jest uniwersum, nie lubi modyfikacji jakie tworzy w nim magia, więc im te są mniejsze, subtelniejsze, tym mniejszy stawia im opór. Przypisanie zaklęcia do kręgu było jednym z rozwiązań, które już znał. Mógł też wymyślić długą, rytualną procedurę, czy to z modlitw, czy aktów cielesnych, podobnie jak z jego rodzinną medytacją nad kamieniami, której w sumie od dawna i tak nie wykonywał, mając istotniejsze sprawy na głowie. Jeżeli chciał być gotów na wykorzystanie tego zaklęcia w sytuacjach wyjątkowych, nie mógł sobie pozwolić na więcej niż godzinę rytuału, biorąc jednak pod uwagę co chciał osiągnąć, to będzie wbrew pozorom bardzo mało czasu. Wobec tego musiał oczekiwać jakiś poważnych skutków ubocznych albo innych ograniczeń, które pozna dopiero po swojej próbie. Zajęło mu to tydzień ciągłej pracy. Osiem dni, w których czasie mutacja Drake’a wydawała się prawie niezmienna, nie licząc niewielkiego rozrostu czarnych plam wokół jego oczu. Zdążył. Był gotowy wykonać rytuał, więc udał się do stazy swojego dobrego przyjaciela.

Tak samo jak przy nadmagii, podstawą kręgu były jego kryształy medytacyjne. Oczywiście mógł obyć się bez nich, ale dodatkowe warunki upraszczały wykonanie, a znajoma technika ułatwiała mu osiągnięcie odpowiednio głębokiego skupienia. Wokół niego rozrysował dwa kolejne, które połączył dwunastoma liniami, przez co przypominały tarczę starego zegara. Zamiast cyfr jednakże, w każdym polu znajdował się symbol nieskończoności. Fraktalna spirala wewnątrz symbolizowała obracające się niemożliwie szybko wskazówki. Na liniach dzielących tarczę zegara spoczęły świece, nasycone olejkami mającymi pobudzać umysł. Młody Armstrong zapalił je i wziął głęboki wdech. Rytuał się rozpoczynał, niech bogowie go mają w opiece, jeśli coś pójdzie nie tak...

Gdy był już wewnątrz aktywnego kręgu zaklęcia, Silver czuł się odcięty od rzeczywistości. Tak, jak gdyby był wklejony do wnętrza uniwersum. Depersonalizacja. Nie tylko od siebie, ale i rzeczywistości jako takiej. Wszystko wydawało się proste, cząstkowe i łatwe w modyfikacji. Rzeczywistość była w jego palcach… ale i nie do końca. Miał wrażenie, jak gdyby ludzie będąc przy sobie, chronili się przed jego teraz nadwymiarową wiedzą w sposób nieświadomy. Z jakiegoś powodu, Drake tę opiekę dostawał z wyjątkowym nasileniem. Nie czuł, aby było to dość, aby powstrzymać go przed działaniem, ale próba znalezienia źródła jego choroby i usunięcia jej, nawet w tym stanie, byłaby wyjątkowo ryzykowna. Nie mógł stworzyć wiedzy, której nie miał, a wiedza z jego przyszłości mieszała się z pragnieniami i wyobrażeniami jego rzeczywistego Ja, które nadużywało potencjału zaklęcia. Krąg zjednał go z przyszłością, która jednocześnie była jednana ze swoją przeszłością, pozbawiając ich zrozumienia teraźniejszości. Chciał przyśpieszyć swój umysł, w rzeczywistości połączył go jednak z dwoma stanami, tym który dla niego będzie i tym, który dla niej był. Konfundujące, jednak otwierające oczy. Zabrał się za transformację kręgu w celu zatrzymania Drake’a w czasie.
Granie z czasem w ten sposób musiało być jedną z najwyższych prezentacji potencjału magii, zwłaszcza w formie, w jakiej robił to teraz, mieszając z czasem i miejscem nie tylko swojego wiernego towarzysza, ale i swoim własnym. Odczuwanie tego przyszłego potencjału nasiliło w nim pytanie: czy to tak widzą go inni spełnieni magowie? Miesiące? Maximilian? June?
Maximilian na pewno nie odniósł takiego potencjału. Był samoukiem przerażonym ideą porażki, nie odważyłby się spróbować walczyć z czymś takim jak magia czasu. Ryzykowałby przegraną, a zamiast tego mógł powiedzieć, że wybiera nie marnować swojego czasu walką o potencjał, który mógłby osiągnąć, ale nie jest mu potrzebny. Oszalałby, gdyby wskoczył w tak głębokie wody. June była podobnym wyjątkiem, jej szaleństwo nie mogło pozwolić jej osiągnąć nawet jego obecnej siły magicznej, a co dopiero przyszłej. Gdy teraz o tym myślał, ona była…

...Jaka? Silver nie miał bladego pojęcia. Stał naprzeciw kapsuły stazy, w której znajdował się Drake, przedziwny i niezrozumiały krąg pod nim. Meredith krzyknęła uradowana: - TAK! Wszystkie odczyty zatrzymały się w miejscu. Nie ma żadnych wahań. - Silver nie potrzebował jej komentarza, widział, jak unoszący się z kronikarza dym zastygł w powietrzu. Cóż, miał nagrania tego, jak odprawia rytuał i sam krąg. Gdyby chciał nauczyć się wykonywać to zaklęcie bez wcześniejszej przemiany w swoją przyszłą formę, teraz będzie to dużo prostsze. Prawdopodobnie były teraz jednak ważniejsze rzeczy do zrobienia, niż spędzić kolejny tydzień kreśląc kręgi i testując zaklęcia.

Nie tego się spodziewał, zupełnie nie. W sumie nie wiedział czemu tak się stało, czy jego umysł przyspieszył do tego stopnia że pokonał barierę czasu, czy popełnił jakiś błąd w swoim toku myślenia.
Niemniej, udało się Drake został zatrzymany w czasie. Zastanawiająca była ta jego ochrona, nadmagia zapewniała pewną odporność na magię, ale w tej transcendentej chwili mógł kształtować rzeczywistość samą siłą umysłu. Wyższy stan świadomości, czy może poczytalności? Czy Holmes mógł znajdować się w podobnym miejscu ponad czasem, a tysiące nowych idei przepełniały mu umysł? Silver wiedział, że gdyby zdołał utrzymać ten stan dłużej, z pewnością rozgryzł by wiele sekretów wszechświata. Tylko co mu po tej wiedzy, jeśli jej większość była dla niego niezrozumiała, gdy rytuał przemijał... Na przyszłość będzie musiał znaleźć sposób by wprawić swój umysł w choć ułamek tego wywyższenia permanentnie.
To jednak mogło zaczekać, choć zatrzymał postęp tej przemiany nadal nie miał lekarstwa. Nie musiał jednak uciekać się do szukania pomocy u June, co pozwalało mu zaoszczędzić kilka tygodni pracy nad karierą muzyczną. Może kiedyś, jeśli ich ścieżki jednak skrzyżują się ponownie. Głupiec! nie wykorzystał okazji by przełamać urok…
Teraz przyszła pora na zbieranie informacji.
-Corvo, masz już namiar? - Nadał do szpiega. Im więcej będzie wiedział o nadmagii, tym lepiej dla prób wyleczenia Drake'a. Może zaklęcie od Maximiliana też pomoże, gdyby spróbować je wykorzystać do zatrzymania przemian fizycznych...
- Isshin znajduje się na planecie Eden, gdzie mieszka generał floty Adam. Prawdopodobnie został tam zaproszony w celach werbunkowych, choć Vyone nie przewiduje, aby coś mogło z tego wyjść. Podobno Bastion próbował rozmawiać z nim nie raz, jak z większością znanych wojowników w galaktyce. - odparł Corvo.

- O, Silver. Zerknij na to. - kapitan okrętu został spostrzeżony przez bladoskórą femme fatale w długiej eleganckiej sukni. Znał ją, choć widział ją pierwszy raz. Gdyby nie kroczący cztery kroki za nią Bo, prawdopodobnie by jej nie zidentyfikował. Podstawiła mu przed twarz tablet z okładką magazynu. Victor Corvus zniszczył kopalnie rzadkich złóż metali należące do Auger Industries. Oficjalnym wyjaśnieniem była obecność groźnych Xeno pod skorupą ziemi. - Wasze firmy chyba teraz współpracują? Podobno Auger nie miał problemów z takimi wypadkami, bo wtyki w Cesarstwie chroniły ich przed krucjatami inkwizycji. - zauważyła. - Jak rozmowa z biskupem? Osobliwy człowiek.

-Nie miałem jeszcze okazji z nim porozmawiać. Osobliwy powiadasz? - Odparł, przeglądając artykuł. Wiedział oczywiście, że oficjalny powód takich jego działań to zwykła ściema.- Nie nazwałbym tego współpracą, raczej przymusowym zawieszeniem broni. A przyczyna działań Corvusa to coś, co wy chyba nazywacie zasłoną dymną. - Zapowiadało się, że przy następnej okazji Maximilian wyśle go przeciw Victorowi, całkiem pomyślny zbieg okoliczności, bo Silver miał ogromną ochotę uciąć ex-Recollectorowi coś więcej niż rękę.
-Mnie Bastion też próbował zwerbować, kto wie może gdy wygaśnie mi licencja przyjmę jego propozycję. - Zwrócił się do Corvo. - Jest do niego jakiś numer kontaktowy, czy trzeba będzie się pofatygować osobiście?
- Isshin nie jest znany z przyjmowania gości, raczej nie lubi sławy jaką sobie wyrobił. Najlepiej jak się po prostu przed nim pojawisz, wtedy nie będzie miał jak cię spławić. - zaproponował Corvo.
-Powinien był zatem praktykować swoją sztukę na jakimś wyludnionym zadupiu. Inaczej rozgłos jest nieunikniony. - Zaśmiał się Armstrong. - Będę u siebie, muszę wykonać kilka połączeń. - Rzucił i zaczął zbierać się do wyjścia. Najpierw miał w planie zadzwonić do Magica Icaria, z racji iż była to mniej pewna opcja. Dobicie targu z Fou powinno nieco rozjaśnić mu dzień, jeśli Vlad mu odmówi. - Raczysz rozwinąć co miałaś na myśli, względem tego biskupa?
- Inkwizycja zajmuje się rasistowską wojną przeciw magii i kosmitom... wyobraź sobie, kto mógłby przewodzić taką organizacją i podkręć to o kilka stopni. - zobrazowała. - Całe szczęście Cesarscy trzymają ich na smyczy. Po to nas potrzebował, bez dowodów nielegalnej magii nie może nasyłać żołnierzy na planety. - dziewczyna schowała swój tablet. - Swoją drogą Eden to farmerskie zadupie. Różni się tylko tym, że łatwiej tam dojechać, bo szychy powykupywały wszystkie działki. Bo, idziemy.
- Czekaj Pi. - Zatrzymał ją ochroniarz. - Jeżeli będziesz odwiedzał kogoś takiego jak Isshin, idę z tobą. Proponuję zabrać też Jacka. - swoim tonem wypowiedzi, cyborg sugerował też, aby nie zabierać zbyt wielu osób. Prawdopodobnie przewidywał, że im większy zrobią tłok, tym mniej chętny do rozmowy będzie Isshin. Po tej wypowiedzi Pi i Bo ruszyli swoją drogą.
Silver spodziewał się czegoś w stylu “gość wbija ludzi na pal, jeśli znudzą go w trakcie rozmowy”, jakoś nietrudno było sobie wyobrazić, że najwyżsi dostojnicy Icarii będą najbardziej zacietrzewieni z całej tej zgrai. Co do sugestii Bo, wydawała się sensowna. Mała grupa jest lepsza do odwiedzin u człowieka który nie lubi rozgłosu, tym bardziej złożona z ludzi o podobnej profesji.
Udał się do swojej kajuty, by zadzwonić do Vlada. Żałował, że nie wie co mógłby mu zaproponować, żeby ułatwić sobie negocjacje. Może po prostu jego jedynym zamiłowaniem były masowe mordy...

Przez dłuższy czas w telefonie Silver słyszał ciszę. Gdy był już gotowy się rozłączyć, ktoś podniósł słuchawkę.
- Halo, halo. Tutaj Vladimir, biskup Magica Icaria. To bardzo prywatny numer, więc rozbaw mnie i powiedz: kim jesteś, skąd dzwonisz i dlaczego nie powinienem skazać cię za herezję~?
Janna, czy raczej Pi mogła go ostrzec że gość ma specyficzne poczucie humoru. Przygotowałby sobie kilka odzywek, no nic mleko się rozlało.
-Ujmijmy to tak, nie stać Cię na rzucanie takich oskarżeń. - Odparło biskupowi, równie niefrasobliwym tonem. Prawdopodobnie miał w portfelu więcej, niż była warta ta imitacja stacji kosmicznej na której ów wariat stacjonował. - Prowadzę badania i niestety brakuje mi informacji. W związku z tym skłonny jestem dobrze zapłacić za dostęp do waszych archiwów, podobno da się tam znaleźć wszystko. - Celowo się nie przedstawił. Jeśli Vlada w ogóle interesowała jego tożsamość, mógł zapytać ponownie bez pogróżek.
- I dlatego powodu wyszedłeś z siebie, aby dostać numer prosto do biskupa. Jesteś kosmitą, czy parasz się magią? - spytał. - Obawiam się, że wstęp do bibliotek nie jest na sprzedaż. Nasza organizacja jest samowystarczalna, więc pieniądze nie grają tu wielkiej roli. Dam ci jednak szansę, co innego możesz mi zaoferować? Artefakty? Usługi? Nie mam pojęcia, co mógłbym chcieć od bezimennego głosu w słuchawce, więc popisz się.
Wyszedł z siebie, zabawne. Nie wyprowadzał jednak Vlada z błędu, żeby ten nie drążył tematu.
-Mam na podorędziu o wiele więcej niż pieniądze, również “zabawki” których sami stworzyć nie zdołacie. - Zaczął, obojętnym tonem. Widział większy popis w zachowaniu spokoju. - A żeby nie być gołosłownym, nazywam się Armstrong. Silver Armstrong dla ścisłości.
- Ooohohohoho, na was to mamy od cholery papierów. - uśmiał się Vlad - To co mi chcesz zaoferować? Namiary na heretyków, artefakty dla kronikarzy? Przysługi najemnicze? Nie karz mi tyle czekać gwiazdo, potrzebuję konkretów! Masz mnie na pół masztu jak chłopcy z zakrystii!
-Możecie mieć od cholery papierów O nas, ale nie macie nic NA nas. - Odparł Silver, kładąc wyraźny nacisk na partykuły podkreślające różnicę. W sumie mógł upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Napsuć krwi April i dopiec nieco tym arogantom, skoro traktowali jego rodzinę jak potencjalny cel. - Mogę wam dać generator, który samo jeden zasili całą tę waszą stację i nie będziecie musieli się martwić, że może się popsuć. Albo, jeśli wolisz coś mniej materialnego, wskazać, jak to określiłeś “heretyka” na bardzo wysokim szczeblu. Wybór należy do Ciebie.
- Nie używamy obcych źródeł energii. Będziesz musiał próbować szczęścia swoją informacją. Jeżeli masz namiary na kogoś, o kim nie słyszeliśmy, spokojnie mogę się za to odwdzięczyć, ale potrzebuję dość brudu, aby Cesarstwo spuściło nas ze smyczy. Takich winowajców zazwyczaj nie łatwo zauważyć, ale kto wie, słucham uważnie. Jeżeli będziesz miał za mało, to powiem ci, czego jeszcze musisz się dla mnie dowiedzieć.
-Wasza strata. - Mruknął jedynie młody Recollector. Vlad wybrał sobie trudniejszą opcję. - Rzeczony heretyk nazywa się Victor Corvus. - Vyone chciał dostać się do April, cóż jeśli jedna z jej ważniejszych figur znajdzie się na celowniku, sama zainteresowana zapewne stanie się bardziej widoczna. - Wprawdzie nie dostaniecie zgody żeby sprzątnąć jego konkretnie, ale jeśli dogadacie się z admirałem Vyone’em, na pewno zdołacie coś ugrać. Na przykład kilku skazanych za współudział.
- Yeh, ten węgorz zasrany. Jakby Vyone chciał nas użyć do usunięcia kogoś, to sam by się zgłosił, chyba że to on dał ci ten numer? W każdym razie Victor nie da nam zgody na usunięcie swoich podwładnych, a inni admirałowie nie mogą tego zrobić za niego. Jakbyś miał dowód, że ktoś pod Bastionem sobie czaruje, to może coś by z tego było. Kogoś innego możesz mi podsunąć?
-A, czyli go znacie. Może wyświadczę wam przysługę i sam sprzątnę tego kutasiarza, rzecz jasna nie za darmo. Ale to temat na inną rozmowę. - Corvus był jego kartą przetargową, chciał więc ugrać nim cokolwiek, a przy okazji zastanawiał się jaki inny "obiekt" mógłby wskazać Vladowi. Dla nich każdy adept był dobrym celem, ale Silver miał na na ten temat własne zdanie. Z czystym sumieniem mógł wymienić jedynie kogoś kto był po złej stronie. - Hmmm… znam jeszcze jedno nazwisko. Jan Twardowski, wprawdzie mało znana postać, ale mam uzasadnione podejrzenie że jest magiem drugiej generacji. Uwielbia też xeno.
- To podwładny Victora. Nie ma nawet iskry, cała jego magia opiera się na artefakcie. Nie jesteśmy do końca pewni jakim. - odparł Vlad. - Przez status Victora jest równie niedostępny, choć gdybyś jego zabawkę pozyskał, sporo możemy za nią zaoferować, to przedmiot najwyższej klasy. - obiecał.
-Błąd, nie należy do jego podwładnych. To oznacza że nie potrzebujecie od niego zezwolenia. - Demon wydawał się zadowolony. Oczywiście nie zmieniało to faktu, że najpewniej przebywają blisko siebie, więc Victor zapewne wszedłby im w drogę. - Pytanie tylko, czy uświadomienie wam, że cel jednak macie w zasięgu równoważy się wskazaniu go?
- Uwierz mi mamy nadzór nad Victorem i wiemy, co wyprawia. Twardowski... cóż, powiedzmy, że kogoś wnerwił i odbywa teraz swoją karę u boku naszego wariata. - zaśmiał się Vlad. - Dobra, masz coś konkretnego? Nie związanego z admirałami? Albo powiedz mi, na co cię stać, to sprawdzę, czy jest jakaś przysługa, którą mógłbyś mi wyświadczyć. - zaproponował.
Dlaczego wszyscy chcieli od niego przysług, nie mogli przyjąć towaru? To zaczynało się robić naprawdę denerwujące, jeszcze trochę i będzie musiał wyświadczyć przysługę każdemu stronnictwu w Cesarstwie by dostać cokolwiek...
-Naprawdę dziwi mnie, że nie chcesz skorzystać z okazji by dostać coś z repertuaru Futuristics. - Westchnął. - Generator wydawał mi się oczywistym wyborem, ale możesz zdecydować się na co innego, o zbliżonej wartości. - Wydawało się to Silverowi aż nadto dobrą zapłatą za dostęp do paru ksiąg, zwłaszcza że chciał je tylko przejrzeć, a nie kupić.
- Hmmm, co ja bym mógł chcieć. Może generator, w którym ustawisz sobie zdalny wyłącznik? Albo okręty gwiezdne pełne podsłuchów i dział energetycznych, które nie działają, gdy celują w Cesarskie statki. O, jeszcze lepiej, pancerze wspomagane ze sztuczną inteligencją, którą mogą manipulować magowie. - Vladimir nie brał oferty Silvera na poważnie. - Dzwonisz do ludzi, którzy budują własne stacje kosmiczne i pytasz, czy chcą przeszczep serca od nieznanego doktora. Czytałeś coś o nas przed telefonem? Nie jestem zainteresowany skupowaniem od was żadnej technologii, no, chyba że jest magiczna i nie przeszkadza wam, że schowam ją na wieki wieków w wielkim skarbcu. - zaproponował. - Interesuje mnie tylko rozlew heretyckiej krwi. Świecidełka zostaw dla kobiet.
-Są oficjalne postulaty i jest zwykły ludzki pragmatyzm. - Znając hipokryzję Icarii, Armstrong nie wierzył że radzą sobie absolutnie bez źródeł zewnętrznych. - Poza tym, jeśli macie w swoim arsenale choć szczyptę nanotechnologii, a nie wątpię że macie, to i tak April wam do niego wlezie. - Zwrócił biskupowi uwagę. - Zanim zaczniesz zarzucać nieczyste intencje wszystkim wokół, może lepiej przyjrzyj się najpierw swoim ludziom. - Może za tę “wieść” Vlad będzie gotów pójść na wymianę.
- Ohohohoho, to jeszcze będziesz do mnie skakać, takiś ty odważny. - rozbawił się Vlad. - Dzięki za wymówkę na opierdalanie się, ale jeżeli ja nic od ciebie nie potrzebuję, to praca mnie wzywa.
-Pozostaje mi wrócić do mojej poprzedniej propozycji. Sprzątnę Victora, w zamian za dostęp do archiwów. - Silver westchnął po raz kolejny. Vlad nie połknął haczyka, trudno. - Jedyne “ale” jest takie, że muszę najpierw poczynić postępy w swoich badaniach, by odpowiednio się przygotować. - Poprzednio miał przewagę, ale podejrzewał że April da swojej zabaweczce jakieś nowe patenty, które uczynią go trudniejszym przeciwnikiem.
- Huuu.... - Vlad był zdecydowanie zaintrygowany pomysłem. - To ciekawa propozycja. Niestety musiałbym przekonać papieża, że po prostu nie umrzesz próbując, przyjmując, że po przeczytaniu naszych notatek nie zwiejesz ot, tak. Stawiasz bardzo dużo na słowo honoru, zwykle jak ktoś jest żądny zemsty, to po prostu zapraszamy go do dołączenia do organizacji, ale nie wyobrażam sobie tego w twoim przypadku. - zastanawiał się Vlad. - Powiedz mi, czego byś się chciał dowiedzieć z naszych archiwów, a ja sprawdzę, czy taki układ będzie możliwy.
No chociaż tyle, i tak miał plan by w przyszłości pozbyć się Corvusa.
-Uh… od czego by tu zacząć… prowadzę w tym momencie równolegle całkiem sporo projektów. - Zamyślił się. Musiał ostrożnie dobierać tematy, najlepiej takie które były im w jakiś sposób bliskie. - Szukam informacji o xeno, między innymi serafinach, badam magię rytualną i sposoby zwalczania magicznych chorób. Mógłbym dalej wymieniać dość długo, ale te trzy mają dla mnie najwyższy priorytet obecnie.

***

Przepłynięcie między jednym wagonem pociągu a drugim było dość kłopotliwe. Zgodnie jednak z tym, co usłyszał wcześniej Artem, drugi wagon by w większości nad wodą. Drwal zastał tam mężczyznę ubranego w garnitur, z przerośniętą rękawicą założoną na głowie. Pamiętał go ze zbiórki, przyglądał się wtedy Avlii.
- Pan Artem. - nieznajomy brzmiał na zadowolonego. - Artur, miło mi. Jak się powodzi waszej drużynie?
- W rzeczy samej!. Najlepszy drwal na całej planecie - odparł wyraźnie dumny z tego osiągnięcia mężczyzna. - Przepraszam, niestety sam nie potrafię przypisać imienia do pańskiej twarzy… dłoni. - odparł, prosząc o personalia rozmówcy.
- Artur. - powtórzył. - Miło mi.
- Przepraszam. Nieustanne dozorowanie wszystkimi przez ostatnietnie kilkadziesiąt godzin sprawia, że umysł zaczyna płatać figle. Jestem drwalem, nie liderem. To drugie jest dla mnie nowością - odparł, lekko zawstydzony. Trudno było jednak jednoznacznie stwierdzić, czy mężczyzna udawał zakłopotanie, czy faktycznie był zmieszany.
- Postawiliśmy już szpital, niedługo damy radę pokryć siecią radiową cały najbliższy obszar i rozpocząć współpracę z pozostałymi zespołami. - podsumował w końcu sytuację. - A co z Twoją grupą? Czemu znajdujesz się tutaj, a nie ze swoim zespołem?
- Badam jezioro. W tych czasach lubię samotną pracę. - wyjaśnił. - Mamy już sieć radiową, naprawiliśmy jakąś starą. W tym kierunku jest całkiem duże, ludzkie miasto. Większość rzeczy jest niestety zepsuta. Amii? - zamyślił się. - Ta kobieta z wcześniej mówiła, że jesteście w lesie i macie kopalnię. - zainteresował się. - Zbadajcie jakie materiały są w skałach. Dobrze byłoby wiedzieć, po co istniała ta nielegalna kolonia. Może wykopali pod skorupą coś wartościowego. - postawił tezę.
- Czego dowiedziałeś się o jeziorze i tutejszej faunie? - spytał Artem. Liczył, że trójręki mężczyzna nie będzie miał problemu z podaniem mu pomocnej dłoni…
- Mało konkretów. - skrzyżował nogi. - Pierwszego dnia łowiłem je bez problemów. Przy okazji nie są trujące, więc to świetny prowiant. Drugiego dnia zaczęły przegryzać haczyki w pół. Dokładnie ten sam gatunek ryby, tylko o silniejszej szczęce. - wyjaśnił. - Chciałem się z tobą spotkać, bo mam pytanie. Na temat tej... - pomachał ręką na poziomie ust, wykazując szeroki, kanciasty kształt maski. - Jak ona się nazywa?
- Avlii, co z nią? - odparł krótko drwal. W umyśle zanotował fakt szybkiego przystosowania ryb do otoczenia. Może “dzika” będzie zachowywać się dokładnie w ten sam sposób?
- Wygląda znajomo. To źle. - wyjawił Artur. - Byłem kiedyś gangsterem, moja banda dawno się rozleciała, ale czasami poznaję ludzi, których widziałem za tamtych czasów. Nie ufałbym jej. - ostrzegł. - Przyznam, mogę się mylić. Ciężko poznać kogoś, kto ma zasłonięte pół twarzy, miałbym ją jednak na uwadze. Może nie dawaj jej zbyt istotnych ról. - zasugerował.
- Czym różni się wasza sytuacja? Czemu miałbym ufać tobie, a nie jej? - odparł Artem, nie kryjąc przy tym zaskoczenia. Jeśli oboje byli w przeszłości gangsterami, a bycie w półświatku kryminalnym miałoby być wystarczającym powodem do ograniczenia zaufania, to co miałoby zmusić go do zawierzenia rozmówcy?
- Nie pamiętam abym prosił o twoje zaufanie. - zauważył rozmówca, spokojnym głosem.
- Jak tam uważasz - stwierdził Artem, rozstawiając ręce na boki. - Jeśli chodzi o to jezioro, to zalecałbym bardziej bezinwazyjne metody obserwacji. Skoro to nie ewolucja, a jakaś forma przystosowania wewnątrz danego pokolenia, to może lepiej nie dodawać im bodźców. Szkoda byłoby tworzyć bestie, które będą dodatkowym problemem.
- Czy w twoim zespole był ktoś, kto dał radę rozpoznać po modelach pozostawionego ekwipunku czas opuszczenia tej kolonii? - spytał.
- Nie wydaje mi się. Za to po stanach budynków, mówimy o kilkuset latach. Takie jest nasze wstępne założenie. - stwierdził mężczyzna.
- Wstępny obóz założyliśmy w dżungli. Drzewa zaczęły odrastać nim minęło 30 godzin. Przy takim tempie erozja budynków mogła być wyraźnie szybsza. Jeśli coś wygląda jakby miało 300 lat na normalnej planecie, na tej to może być kwestia kilkudziesięciu - odparł drwal. Teoretycznie mogli mieć pecha i rozbić obóz dokładnie w okresie przyspieszonego wzrostu znajdujących się w tym miejscu roślin. Nie zamierzał jednak się oszukiwać, szanse na to były wyjątkowo małe. - Także jeżeli nie robiliście uważnej analizy z wykorzystaniem sprzętu, nie próbowałbym bazować na nich swoich prognoz. - stwierdził w końcu Artem.
- Interesujące... - Artur wyraźnie zaciekawił się tą informacją. - W takim razie mamy związane ręce, aż baza zrzuci sprzęt. Widziałem kilka próbnych skrzyń lecących w waszym kierunku. Niestety my nie dostaliśmy jeszcze nic. Będziemy zakładać stację radiową, żeby naprowadzić bazę. Sugeruję to samo, jeżeli przenieśliście obóz. - poradził.
- Na naszym obszarze znajduje się również coś w rodzaju placówki badawczej. Czy w miejscu, w którym znajduje się wasz obóz znaleźliście coś podobnego? - spytał Artem. Zastanawiał się jak wyglądała infrastruktura całej kolonii, czy każda z baz była niezależną jednostką, czy może wyspecjalizowanym oddziałem.
- Czy te tory prowadzą do miasta o którym wspominałeś? - dodał po chwili.
- Tak, do miasta. - przytaknął. - Praktycznie metropolii. Ciężko powiedzieć co w niej było, z budowli aż tak wiele nie zostało, a zwłaszcza z ich wnętrz. Nie zdziwię się, jeżeli jakieś centra naukowe gdzieś tam będą.
- Czy udało wam odnaleźć jakiekolwiek funkcjonujące źródło energii? Kolonie powinny mieć kilka zapasowych generatorów, może nawet jakieś funkcjonujące bez paliwa - kolejne pytanie wypłynęło z ust Artema.
- Widzieliśmy szczątki dwóch elektrowni. Obie wyglądają na mineralne, pewnie węglowe... - mężczyzna zamyślił się. - Węgiel to w sumie nie minerał, ale wiesz, o co mi chodzi. - wzruszył ramionami. - Udało wam się znaleźć cokolwiek, co jeszcze działa? - spytał.
- Obecnie naprawiamy jeden ze starych pojazdów, do kilku godzin powinno to się udać - odparł Artem. Spojrzał na chwilę za siebie, jakby zamierzał już wracać.
- Chciałem cię tylko ostrzec. Idź jak musisz. - Skomentował Artur.
- Doceniam. Planujesz długo tutaj zostać? Mogę co jakiś czas przysłać kogoś, czy zaprosić Cię na herbatkę - odpowiedizał przyjaźniejszym tonem Artem. Następnie wyruszył w stronę obozowiska.
- Będę tu tyle, ile potrzebuję. - wzruszył ramionami.
Rozmowa nie trwała aż tak długo, po powrocie Eddiego wszyscy byli jeszcze przy pracy. Mężczyzna dołączył do prac przy budowie wieży obserwacyjnej.
Laboratorium okazało się zdewastowane. Dziewczyny nie były w stanie określić, jakie badania w nim prowadzono. Ewentualnie natknęły się jednak ukrytą, żelazną kratę prowadzącą w podziemia. Postanowiły jednak zameldować się, nim zejdą niżej.

Kopalnie okazały się prowadzić wprost, co jakiś czas schodząc windą w dół. Brak bocznych odnóg był bardzo nietypowy. Ściany wyraźnie zdobiły przeróżne lśniące metale, które można byłoby wydobyć i przetopić, a mimo tego zostały zignorowane. Wewnątrz drużyna natknęła się na nieco miejscowej fauny, głównie przerośnięte robactwo. Usunęli je bezproblemowo. Ostatecznie postanowili się wycofać. Droga na sam koniec kopalni może zająć kilka dni, a ci nie przynieśli ze sobą wystarczająco prowiantu.

Artem i Avlii zbudowali wieżę obserwacyjną w 8 godzin.

Drużynie udało się naprawić pojazd. Może on transportować do 6 osób. Dziewczyny nie były w stanie zagwarantować, jak długo pozostanie sprawny.

- Jonas, odpowiada Ci praca z maszynami przy mapowaniu kopalni? Potrzebujesz do tego jeszcze kogoś? - spytał Artem. Nie zamierzał wysyłać na kilka dni zespołu, który nie będzie pewien swoim możliwości przetrwania, nie wspominając nawet o współpracy. - Ogór, czy dasz radę stworzyć stację przekaźnikową w kopalni, która zapewni zasięg w dalszych częściach podziemi? Czego byś do tego potrzebował? - zadał kolejne pytanie. Dopiero wtedy zaczął czekać na odpowiedzi wywołanych.
Ogór podniosła brew. - Zależnie od rozmiaru kopalni to może trochę potrwać. Jak mnie tam zamkniesz samego z Jonasem, to zeświruję.
- Wy i te wasze kompleksy. - zaśmiał się Jonas, rozumiejąc wypowiedź Ogóra na swój sposób.
- Umm... - Venus wtrąciła się na moment w rozmowę. - Czy ktoś karmił naszą małą towarzyszkę? Nie wygląda najlepiej.
- Dałem jej trochę robaków. - przyznał Jonas. - Nie mów, że jeszcze tym gardzi.
- Faktycznie chyba nikt o tym nie pomyślał. - przyznał lider komando. Po chwili zastanowienia spojrzał na Venus. - Zajmiesz się tym? Daję Ci autonomię jeśli chodzi o decyzyjność w tej kwestii, możesz sprawdzać jej reakcje do tutejszej flory by stwierdzić co możemy jeść, możesz wydzielić część naszych zasobów - stwierdził.
- Póki co prosiłbym Cię o stworzenie stacji przesyłowej, Jonas z resztą niech rozpoczną dłuższe zwiedzanie, biorąc zapasy na kilka dni. - zakomunikował. Kopalnia wydawałą się najbarziej intrygującym punktem tej placówki. Artem wskazał również zadania pozostałym członkom zespołu. Stworzył również mały zespół z Metą, by sprawdzić znalezione w labolatorium zejśćie do podziemi.
Artem, Meta i Venus udali się do piwnic laboratorium. Klapa w podłodze była duża, ciężka i przyklejona brudem do ziemi. Przy odrobinie pracy i pomocy Mety z łomem, udało im się ją podnieść. Wyglądało na to, że wcześniej przejście otwierano mechanicznie. Bez zasilania nie mogli jednak liczyć na takie metody.

Po odrobinie krętych schodów trójka znalazła się w brudnym i śmierdzącym podziemiu. Latarki dawały przyzwoite oświetlenie, ale najlepiej sprawdziły się drony Mety, które świecąc spod sufitu, dawały podobne wrażenie do tego, co mogłoby oferować posiadanie działających lamp. Przechodząc przez korytarz, grupa głośno chlapała butami. Woda przeciekała przez sufit kroplami i zebrała się w formie kałuży na utwardzonej, kamiennej posadzce, przez którą ubywała znacznie wolniej. Venus nie była z tego zadowolona. - Polecam się umyć, jak stąd wyjdziemy.

Nie minęło długo, nim trójka natknęła się na pierwsze rozwidlenie dróg, prowadzące do dwóch pomieszczeń. Po lewej: pokój socjalny ze zgniłymi kanapami i serią szuflad w dość dobrym stanie. Znajdowała się tutaj nawet kuchenka, która poza brakiem zasilania nie powinna protestować przy użytku. Po drugiej stronie korytarza znajdowało się szerokie pomieszczenie pełne klatek. W klatkach znajdowały się gnijące zwłoki różnych martwych zwierząt.
- Badania biologiczne. - Meta nie była zachwycona. - Już doświadczyliśmy, jak nietypowa jest tutejsza fauna. Musieli mieć podobny pomysł co my.
- Wbrew pozorom, te stworzenia dalej wyglądają zwierzęco. - skomentowała Venus, wchodząc do prostokątnego pomieszczenia i przyglądając się pozostałościom futer i szkieletom.

- Czy to bezpieczne? - spytała Meta.

- Dla mnie tak. - zapewniła Venus. - Wy powinniście być ostrożni. Nie wiem, czy powinniście przebywać pod tym laboratorium bez hazmatów. - zmartwiła się. - Jestem w stanie...wyobrazić sobie, jakie badania prowadzono na tych stworzeniach. - stwierdziła. - Ich ciała zmieniały się w trakcie badań. Tam, gdzie przeprowadzono cięcie, wszędzie dookoła kość ulegała zgrubieniu. Nie jest to aż tak drastyczna przemiana, jak transformacja naszego dzika, ale jednak... - z poważną miną Venus odwróciła się do pary. - Jeżeli mikroorganizmy tej planety zmieniają się równie raptownie co duże, dorosłe zwierzęta, to możemy już być nosicielami niepowstrzymywalnych wirusów i bakterii.
- Skoro nie kłopotali się na tyle, by usunąć wszystkie ślady po ofiarach eksperymentów, może uda nam się znaleźć jakieś fragmenty dokumentacji? - Artem był pełen nadziei. Nie miał pewności, jednak przeważnie takie pozostałości były poddawane dość dokładnej kąpieli w napalmie czy innej formie dezintegracji.
- Venus, myślisz że przydadzą Ci się jakieś próbki tych trupów? - spytał. - Przejrzę najpierw tamte szuflady, może coś w nich zostało - dodał, udając się do drugiego pomieszczenia.
Szuflady w pokoju socjalnym nie posiadały żadnych dokumentów. Wypełnione były głównie sztućcami, talerzami i kubkami.
- Jeżeli chcemy je badać, wolałabym robić to tutaj. - Stwierdziła Venus. - Żeby ograniczyć nasz kontakt z bakteriami i wirusami, które mogły upodobać sobie zwłoki tutejszej fauny. - kobieta brzmiała na wyjątkowo przejętą. Meta nie była zadowolona z jej raportu.
Walka z kosmicznymi zarazkami nie była nowym wyzwaniem dla ludzkości, jednakże wzmocnionych magicznie wirusów, które mogły adaptować się do swoich wyzwań nawet natychmiastowo, była czymś, z czym nawet współczesna technologia nie miała szansy rywalizować.
- Myślę, że badania mogą być niezbędne. Zwłaszcza, gdy mamy dostęp do martwych eksponatów sprzed jakiegoś okresu - stwierdził Artem. - Jegomość czający się w zalanym pociągu mówił, że w przeciągu jednego dnia ryby w tamtym jeziorze zmienił się na tyle, by móc przegryzać haczyki z jego wędki - dodał, wspominając słowa Artura. - Czy jest konkretny ekwipunek, jakiego będziesz do tego potrzebować? - spytał.
- Tak. Laboratoryjny. - stwierdziła Venus. - Ewentualnie powinniśmy dostać go w pakunku zrzutem. - zapewniła. - Jeżeli nam się poszczęści, to co tu zostało, może dalej działać.
- I tak nie ma tu prądu na ten moment. - zauważyła Meta. Jeżeli drużyna cokolwiek znajdzie, będzie trzeba najpierw to zasilić. - Zaraz. - cyborg zakręciła głowa. - Nie rusza cię to?! - spytała ze zdziwieniem Artema. - Z takim zakażeniem mogą nie pozwolić nam na opuszczenie planety. - zauważyła.
- Ha! - krzyknął wyraźnie zaskoczony. Kilka chwil minęło w ciszy, która w złowieszczy sposób kontrastowała z jego donośnym głosem. Spojrzał w stronę Mety zamyślony. - Jeśli skażenie byłoby tak duże, to z pewnością nie tylko tutaj, większość planety byłaby, w ten czy inny sposób, przepełniona najróżniejszymi ustrojstwami - stwierdził w końcu. Magiczny eliksir, którego właściwości nie pozbawiłaby nawet kilkukrotna filtracja najlepszym chlebem z Mateczki Rosyji, zapewniał mu dodatkową porcję bezpieczeństwa.
- Proponuję iść dalej, wycofanie się w tym momencie nic nie zmieni - dodał.
- I co to zmienia w tym, że prawdopodobnie tu utknęliśmy? - spytała rozgoryczona Meta.

- To tylko teoria. - uspokoiła Venus. - Tak długo jak zarazki nie są śmiertelna, nic nie będzie nam grozić. Zauważ, że poprzedni osadnicy zdołali zbudować tutaj całe miasto. - skomentowała.

Cytat:

Meta nie lubi Artema. Meta nawiązała dobre stosunki z Venus.

Korytarz zaprowadził grupę do rozwidlenia w kształcie literki T. Najpierw, postanowili sprawdzić oni lewą odnogę. Poza toaletami prowadziła ona do zamkniętego stalowymi drzwiami składziku oraz dużego pomieszczenia pełnego kamieni i aparatury badawczej.

- Musieli badać to, co udało im się zebrać w kopalni. - Venus zanotowała oczywistość. - Ciekawe czy ktoś w drużynie się na tym zna.
Korytarz tej odnogi szedł nieco dalej, kończąc się na niezabezpieczonej ścianie. Tunel próbowano poszerzać dalej w tę stronę, jednak przerwano roboty.

Cofając się do niezbadanej jeszcze odnogi, trójka doszła do kolejnej sali laboratoryjnej, a raczej dwóch. Poprzednie pomieszczenie było ogólnym miejscem badawczym, a tutaj znajdowała się sala sekcyjna oraz ogromne składowisko pełne stalowych krat. Smród pomieszczenia był ogromny. Wszystkie klatki zawierały w sobie pozostałości jakieś fauny.

- Ugh. Spróbujmy jeszcze wyważyć bądź rozwalić wejście do tamtego zamkniętego pomieszczenia. Rzeźnie sprzed wielu tysięcy godzin nie da nam zbyt wiele - stwierdził Artem, biorąc w dłoń swój topór. Zamierzał rozwalić drzwi do ostatniego skrywającego tajemnicę pomieszczenia.

Drużyna cofnęła się pod zamknięte drzwi, gdzie Artem wziął szeroki zamach i rąbnął siekierą w stalowe drzwi. Gdy siła uderzenia rozeszła się po siekierze, ta o mało nie wypadła Artemowi z rąk, a pęknięcia pojawiły się na ostrzu.
- Daj mi. - odezwała się Meta, stając pomiędzy Artemem a wejściem. Machnęła ręką a jeden z jej droidów zatrzymał się przy drzwiach i zaczął laserem przepalać zawiasy. - Trochę to zajmie. - ostrzegła.
- Najpewniej dłużej niż się spodziewamy. Choć nie spodziewam się, żeby materiał martwy był w stanie mutować tak jak żywe kreatury, więc nie powinno być najgorzej. - stwierdziła Venus.
- Zastanawiam się, co mogło wymagać na tyle silnego zabezpieczenia w tym miejscu. - westchnął Artem. Wpatrywał się w drzwi przez dłuższą chwilę [/i] - nie ważne co to było, nie ma możliwości, by pozostało przy życiu, prawda?[/i] - upewnił się, przenosząc wzrok na Venus.
- Tak samo jak to fizycznie niemożliwe przejść genetyczną adaptację w przeciągu sekund. - zauważyła Venus. - Nie chciałabym dać ci złą radę. - stwierdziła.
Artem wzruszył jedynie rękoma, zastępując inne formy odpowiedzi. Pozostało czekać aż Meta otworzy drzwi.
Przepalanie zawiasów zabrało dobrą godzinę, po czym Artem był zmuszony przewrócić same drzwi. Uderzyły one z łomotem w kamienną posadzkę, a woda wylała się z pomieszczenia. Stróżka wody ściekała po suficie, zdradzają obecność żyły wodnej nad małym, ciemnym pokojem, którego jedyną ozdobą były przytwierdzone do ściany kajdany, z których zwisało niezidentyfikowane, zmumifikowane ciało. Venus natychmiast zatrzymała resztę przed wejściem i sama wepchnęła się do pomieszczenia.
- Przypomina tego...dzika, którego sprowadziłeś. - stwierdziła. - Z daleka wygląda, jak ktoś, kto umarł w ubraniu, ale z bliska to całkiem oczywiste, że stanowiło one część skóry. - wzrost osobnika był jednak równy osobie dorosłej. Osobnik ten musiał wyrosnąć z innego zwierzęta lub żyć dużo dłużej.
- Ubranie… Stanowiło część skóry. Masz na myśli, że ciało tej istoty zreplikowało wygląd osób, które ją badały? - Artem próbował sprecyzować pytanie, nie dowierzając pierwszym słowom Venus. - Jak to możliwe? - dopytał.
- Nie wygląda to na płaszcz laboratoryjny. Prędzej...generalną ideę tego, jak wygląda ubranie? - zaproponowała. - Nasz mały dzik zrobił to samo, o ile pamiętasz. - zauważyła. - Najwidoczniej, jeżeli stworzenie dojdzie do wniosku, że jesteśmy lepsi, to próbuje nas skopiować w celu adaptacji? - zaproponowała. - Ewolucja w przeciągu dni bądź tygodni, zamiast pokoleń... - w jej głosie znajdowała się przynajmniej odrobina ekscytacji.
- Ta “ewolucja” musiałaby być ograniczona do konkretnego osobnika. To bardziej adaptacja - zaproponował Artem. - W przeciwnym razie byłaby to planeta co najmniej zamieszkała przez osobników w ten czy inny sposób podobnych do poprzednich kolonizatorów. Zamiast tego mamy dziki i inne żyjątka, które nie są szczególnie szkodliwe dopóki nie wejdą z nami w głębszy kontakt. Wówczas zaczynają dopasowywać swe ciało do danego bodźca. - wytłumaczył, spoglądając na Venus. Niewątpliwie, to ona miała najbardziej obszerną wiedzę o organizmach żywych i to przez nią musiały przejść teorie tworzone na potrzeby pobytu kommando na planecie.
- Na to wygląda. - zgodziła się Venus. - Zastanawia mnie jednak dlaczego Dzik zareagował na wasz wygląd. Nie zrobiliście niczego, co by mu zafascynowało? Jego jedynym bodźcem był wasz widok.
- Wydaje mi się, że nie. Może odbierał nas jako zagrożenie, bądź zwyczajnie nowy bodziec. Nie wiem - odpowiedział. - Możemy przeznaczyć jeden z budynków na klatkę, w której będziemy podawać jedzenie, nie wystawiając Dzika na kontakt z zespołem i zobaczyć, czy jego ciało zacznie wracać do poprzedniego stanu - ton głosu Artema wskazywał, że było to bardziej pytanie, niż propozycja.
- Cóż, to byłoby bezpieczniejsze od zostawiania go z całą drużyną. Jonas już karmił go robakami. - zauważyła Venus.
- Uznajmy to za jedno z zadań, które czekają nas po wyjściu na powierzchnię - stwierdził lider zespołu. Póki co transformacja dzika i nienaturalnie szybki wzrost drzew był jedyną wskazówką dotyczącą natury tej planety. - Wątpię, by udało nam się znaleźć więcej w tym laboratorium. Niestety, poza okropnymi widokami, nie zyskaliśmy zbyt wiele. Wracajmy na górę, drewno samo się nie zbierze.

Po powrocie na powierzchnię okazało się, że drużyna z kopalni jeszcze nie wróciła. Para z magazynu była już za to w obozie. Amii karmiła dzika jedzeniem z puszki, gdy Avlii siedziała na wieży radiowej.
- Nic ciekawego nie znaleźliśmy w magazynach. - stwierdziła Amii. - Zdecydowanie możemy z nich korzystać jako własny skład, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Nie było tam jednak żadnych schowków ani użytecznych maszyn, może trochę desek. - wzruszyła ramionami.
- OY! Artem! - Avlii zaczęła machać z wieży. - Grupa z drugiej strony lasu chce wymienić leki za jedzenie. Oferują nam sto godzin prowiantu od paczki.
Venus pokiwała głową. - Nie znaleźliśmy nic z czego można tu zrobić leki, a jeżeli moja obawa o tutejszych mikroorganizmach się sprawdzi, możemy niedługo zacząć chorować.
- Zgadzam się z Venus. Jeśli mają chorego bądź rannego, mogą go tutaj przysłać, pomożemy. Ale sam handel odpada - zadecydował Artem. Złożył rękę w gest przypominający telefon bądź słuchawkę, dają znać podwładnemu, by przekazał tę informację od razu.
- Mają dwóch. - odpowiedziała po chwili Avlii. - Mówią, że łatwiej przenieść leki niż rannych.
- Venus, możesz wybadać przez radio o jakie problemy chodzi i zdecydować, czy to sytuacja zagrażająca życiu, bądź coś związanego z tymi mikroorganizmami? - poprosił Artem. - Avlii, spytaj, czy mają dedykowanego medyka, który może określić stan zdrowia rannych - dodał, zwracając się do osoby znajdującej się na wieży obserwacyjnej.
- Umm...Spytaj ich, czy są ranni, czy chorzy! - poprosiła Venus, ruszając w stronę radia. Nim przeszła pół drogi, Avlii odkrzyknęła - Czekaj! - a kilka minut później, sama zeszła. - Gadaj z nimi. - westchnęła, dłubiąc małym palcem w uchu.
- A więc tak... - podjęła się Avlii - Polowali na jakąś faunę, podobno dla jedzenia, ale pewnie dla sportu. Ewentualnie natknęli się na jakichś ludzi i dostali w ciry. Podobno magowie. Nie chcą się specjalnie chwalić sytuacją, bo myślą, że mają już trop na czarodziejkę. - wyjaśniła.
- Czy bez specjalistycznego sprzętu byłabyś w stanie sprawdzić, czy planeta jakoś na nich oddziałuje? Ewentualnie, czy proces leczenia przechodzi w normalny sposób? - spytał Artem, spoglądając na Venus.
- Mogłabym co najwyżej ich obserwować i zgadywać. - pokręciła głową Venus. - Nie wiem, co miałeś na myśli.
- Mikroorganizmy o których wcześniej wspominałaś… Mogą jakoś zaburzać proces leczenia.To tylko luźna teoria - odparł.
- Nie będę wstanie stwierdzić czegoś tak szczegółowego z samej obserwacji. - stwierdziła Venus. - Biorąc pod uwagę, co się dzieje z kreaturami na tej planecie, prędzej przyśpieszyłyby leczenie i doprowadziły do raka, jeżeli mam zgadywać.

Silver

Lotus Garden

Gdy Fou dotarł do atmosfery planety, wysłał Silverowi adres restauracji, w której chciał się spotkać. Nieco oddalona od centrum, restauracja specjalizowała się w herbatach i lekkich przekąskach. Jej główną zaletą była bardzo silna separacja od hałasu na zewnątrz. Co prawda gości oddzielały tylko papierowe ścianki, zgromadzeni byli jednak spokojni. Fou Lou czekał już z dzbankiem herbaty, wyglądając na spokojnego i zrelaksowanego.
-Całkiem przyjemne miejsce, witaj Lou. - Przywitał się, dosiadając się do stolika. Tym razem spotykali się w nieco bardziej przyjaznych okolicznościach, nie wykazywał więc tej nieprzyjaznej rezerwy co na lodowej planecie. Przywołał gestem kelnerkę.
-Senchę z miodem poproszę i sorbet pomarańczowy. - Złożył zamówienie i spojrzał na Fou. - Reflektujesz na porcję?
- O dziwo podziękuję. Do tej rozmowy wystarczy mi herbata. - zdecydował Fou Lou.
-Zatem jedną porcję poproszę. - Silver nie nalegał. - Mam nadzieję, że czas Cię nie goni. - Zdecydowanie miał dość wyścigów z czasem jak na ostatnie dni.
- Nie przyleciałbym na Pars na pięć minut, to byłaby zbrodnia. Jesteśmy w centrum relaksu i rozrywki. - zauważył Fou. - Możemy rozmawiać do oporu, a o czym zależy od tego, co mi przyniosłeś.
-To co obiecałem, rzecz jasna. - Odparł Armstrong. - Autograf June może też Ci kiedyś załatwię, jeśli sam postanowię zrobić karierę muzyczną. - Uśmiechnął się. W ramach rozwoju zainteresowań ćwiczył wprawdzie grę na instrumentach, a nawet śpiew, ale raczej nie widział siebie w roli piosenkarza. Choć jego ojciec z pewnością wolałby, żeby układał teksty piosenek niż narażał się na szwank, tułając się po całej galaktyce.
- Wobec tego. - Fou wyciągnął rękę jednocześnie odsuwając rękaw szaty w płynnym geście.
Zatem miał mu zapłacić z góry, Lou wydawał się słowny, ale nadal było to ryzyko. Dużo zależało od tego, czy chował urazę, niemniej Silver zdecydował się zaryzykować. Wyjął z kieszeni niewielkie pudełeczko i powoli przesunął je po stole.
-Sprawdź jeśli chcesz.
Fou podniósł wieko pudełka, aby zajrzeć do środka, po czym zamknął je i zostawił na stole. - Zatem o co chciałbyś mnie zapytać? - uśmiechnął się, przymykając oczy.
- Pana zamówienie. - uśmiechnęła się kelnerka, wracając z tacą do stołu.
-Dziękuję bardzo. - Uśmiechnął się również, będzie musiał pamiętać o napiwku. Pociągnął łyk herbaty i ponownie spojrzał na Lou.
-Jak wspominałem przy naszej pierwszej rozmowie na ten temat, potrzebuję wszelkich informacji jakich możesz mi udzielić. - To co wiedział pochodziło z dość niepewnego źródła jakim były notatki Tsara (już wypływały ich braki) i własnych doświadczeń. Wiele tego nie było i budziło tylko więcej pytań.
- To temat na tyle rozległy i zawiły, że dużo łatwiej byłoby mi mówić na jego temat, gdybyś miał konkretne pytania. - wyjaśnił Fou. - Jaki zakon, takie wytłumaczenia. My uważamy ten proces za oświecenie, a kontakt medytacyjny za rozmowę z uniwersum. Gdybyś zapytał Icarię, nazwaliby to rozmową z bogiem, a faktyczne oświecenie najwyższym grzechem. - objaśnił. - Nie ma żadnej wspólnej, jednolitej teorii, bo jest to proces poza nasze zmysły i możliwości pojmowania.
-Przyznam, spodziewałem się że po prostu zrobisz spis tego co wiesz. - Odparł Silver. - Hm… a jak sprawiacie, że uniwersum nie zaczyna zmieniać was wedle własnego uznania? - Nie wiedział jak inaczej to ująć.
- Spędzamy kilkadziesiąt lat kształtując naszą moralność, wiedzę i wiarę, aż będziemy na tyle pewni siebie, że nic nie zmieni naszego zdania. W niektórych zakonach nie pozwolą ci nawet zacząć medytować, jeżeli nie wykształciłeś jeszcze niezłomnej osobowości. - mina Fou spoważniała. - Pod żadnym pozorem nie możesz przyjmować żadnych ofert czy próśb głosu z tej otchłani. Jeżeli jest na twój temat cokolwiek, co podlega dyskusji, nie jesteś gotowy na tę konfrontację. Nic dobrego nigdy nikomu nie wyszło z uginania się temu tworowi. - ostrzegał. - W najlepszym wypadku uniwersum odgryzie się za to, że się od niego odciąłeś, w najgorszym cię zniewoli. To jak składanie życzeń małpiej dłoni.
Czyli dobrze robił, odmawiając tym głosom. Przeczucie go nie zawiodło. Za to chyba właśnie odkrył coś, czego nawet Vyone nie wiedział. Zastanawiał się, co takiego zrobił Drake...
-A co z tymi, których dotkną te efekty uboczne? Jest sposób by to naprawić? - Cokolwiek to było, trzeba to było jakoś odwrócić lub opanować.
- Ewentualnie zmieniają się w potwory. Tradycyjną praktyką było zalać ich brązem, w biednych czasach betonem. Z bardziej oświeconych rozwiązań, może odpowiednia magia byłaby w stanie odwrócić tego typu efekty. Musiałbyś jednak znaleźć odpowiedniego maga. Jeżeli znasz tego typu przypadek, to polecam Maximiliana. Prawie na pewno nic nie zdziała, ale przynajmniej doprowadzi go to do furii. - uśmiechnął się Fou. - Jest kilka religii, która uważa skutki akceptacji głosu za stan jedności z uniwersum, ale ja bym im nie ufał. Podobno Icaria twierdzi, że to głos boga. Mogą mieć więcej doświadczenia w porozumiewaniu się z nim. W dalszym ciągu zalecam jednak jego odpychanie. - ostrzegał. - Ah. Pamiętaj też, że jak już się z nim skontaktujesz, to nie ma wyjścia. Albo go odrzucisz, albo mu ulegniesz.
-Icaria praktyktuje nadmagię? Ciekawe… dziwne, że cokolwiek powiązane z magią przechodzi im przez gardło. - Zamyślił się Armstrong, kolejny raz nie mogąc się nadziwić hipokryzji tego zgromadzenia. Jeszcze jeden “grzech”, któremu się oddają z premedytacją.
-A jak to jest ze zdefiniowaniem czegoś jako części siebie? - Przypomniało mu się coś, nad czym długo się głowił. - Dla przykładu wschodni szermierze postrzegają swoją broń jako część siebie. Co wtedy?
- Nie mam pojęcia. W zakonie skupialiśmy się nad sobą, wszystko inne miało być obce. - Fou zamyślił się. - Słyszałem, że są ludzie, którzy doznają oświecenia bez medytacji, sami z siebie. Może mistrzostwo nad jakąś bronią czy narzędziem pozwala się przebudzić? - zastanowił się. - Poza tym, nie byłbym pewien czy biskupi doznają oświecenia. Nadmagią nazywamy odrzucenie głosu, wtedy część iskr przestaje na ciebie działać. Jeżeli oni robią z głosem układy, rezultat byłby czymś innym.
-To brzmi jak zaprzeczenie ludzkiej natury. - Mruknął Silver. Co trzeba było zrobić, by dobrowolnie oddać się przeciwnej stronie spektrum? Icaria raczej nie praktykowała medytacji, ani innych tego typu aktywności. Nie zapominając o fakcie, że z tym bytem nie można było się dogadać.
- Kto wie, czym do końca są ludzie. Jak wspomniałem, moje studia były na temat samego siebie. Nie interesowałem się tym, czy jestem mniej czy bardziej ludzki po doznaniu oświecenia. Mogę ci dać adres zakonu, jeżeli potrzebujesz pomocy z medytacją. - zaproponował.
-To może i ja coś Ci powiem na temat nadmagii. To naturalne zjawisko występujące spontanicznie u niewielkiego odsetka ludzi, myślę że można nazwać je kolejnym etapem ewolucji. - Podzielił się dość prostą informacją, która mogła coś dla Lou znaczyć, ale nie musiała. - Jednakowoż źródło z którego czerpałem twierdziło, że ludzie nie potrafią budzić jej świadomie, co jak obaj wiemy nie jest prawdą. - Pociągnął łyk herbaty.
-Z medytacją sobie poradzę, ale w sumie dalsza konsultacja nie zaszkodzi. A co z kształtowaniem nadmagii? - Odparł po chwili namysłu i zadał jedno z ważniejszych pytań w tym temacie.
- Oświecenie nie jest sztuką walki czy magią, nie da się go uzewnętrznić. Jak już je masz, to je masz. - wyjaśnił Fou. - Chyba nie wyglądam na kogoś, kto by spędzał lata na treningach. Gdyby wymagałoby to ode mnie czegoś więcej, nawet bym się z nim nie męczył. - przyznał.
Silver ponownie zamyślił się nad sorbetem. Wyglądało na to, że o pewnych aspektach nadmagii wie więcej od swojego rozmówcy. Mnich póki co nie podzielił się niczym, co byłoby w opinii Recollectora warte zapłaty jaką otrzymał...
-Niech stracę. - Westchnął. - Jeśli uważasz, że jedyny efekt waszego oświecenia stanowi częściowa odporność na magię, to jesteś w bardzo poważnym błędzie.
Położył jeden ze szponiastych palców na pudełeczku z Pentariusem i zakręcił nim delikatnie na stole.
-Nie zrozum mnie źle Lou, nie zamierzam wycofywać się z naszego porozumienia, ale przyszedłem tu przygotowany na uczciwą wymianę, a czuję że dokładam do interesu. - Jego ton, choć spokojny wskazywał na pewien zawód. Zatrzymał obroty i ponownie podsunął amulet bliżej rozmówcy. - Prosiłbym Cię więc, byś nie czekał na kolejne moje pytania i zaczął dzielić się informacjami które w tym temacie posiadasz i uważasz za istotne lub warte uwagi. Jeśli jakiś wątek bardziej mnie zainteresuje, dam Ci znać.
Fou westchnął. - Mogę ci objaśnić proces medytacji, mogę ci przedstawić, jak wyglądała moja rozmowa, mogę dać ci szczegóły mojej odporności na magię. Naprawdę nie wydaje mi się, aby w tym było coś więcej. Może twoje oczekiwania są wygórowane? - zaproponował mnich. - Pewnie, słyszałem o przypadkach, w których mnich latał albo lewitował miecz, mimo że przedtem nie miał iskry, ale jednocześnie nie widziałem dowodów, aby tego typu talenty były ściśle powiązane z nadmagią. Zdecydowanie w zakonie nikt nie wykazywał się niczym specjalnym. Nie starzejesz się i większość magii nie ma na ciebie efektów, tyle. - wzruszył ramionami. - Równie dobrze mogę zacząć mówić głupoty, tylko po to, żeby cię zadowolić. Całe wyzwanie nadmagii leży w zdefiniowaniu samego siebie, może zdołasz zaprezentować jakiś przedmiot jako część siebie? Niekoniecznie byłoby to warte próby, skutki uboczne wypadku mogłyby być tragiczne.
Worst deal ever… Lou okazał się bardzo ubogim źródłem informacji. Najwidoczniej Silver zbyt wiele sobie obiecywał, gdy dowiedział się że mnich przebudził nadmagię świadomie.
-Chętnie posłucham jak to wyglądało u Ciebie. - Odparł. - Możliwe że miałem wygórowane oczekiwania, patrząc przez pryzmat efektów moich dość krótkich badań.
- Najpierw przechodzimy tradycyjną ceremonię, nie ma ona większego znaczenia, ma służyć pożegnaniom na wypadek porażki mnicha, oraz świętu, jeżeli temu się powiedzie. Na koniec otoczony przez moich pobratymców zamknąłem oczy i pojawiłem się w bezkreśnie czarnej pustce. Pamiętam, że widziałem ją bez potrzeby otworzenia oczu. - z uwagi na nietypową twarz Fou zawsze ciężko było stwierdzić, czy faktycznie oczy ma otwarte, czy nie. - Pamiętam, że nic nie robiłem. Nie ma co do tego konkretnych instrukcji, ale doradzano mi, że tak jest łatwiej. Czasem niektórzy mają kilkusekundowe wizje tego miejsca, co wyjaśnia, czemu głos nie reaguje natychmiastowo. Po tym, jak nie wyszedłem z tego miejsca przez kilka minut, czarne łapska wydarły się z ziemi i zaczęły mnie łapać, abym nie mógł się ruszać. Głos zaczął mnie wtedy kwestionować, pytać, czy wiem, co tutaj robię, czy wiem, czego chcę i tak dalej. Nie można wykazywać wątpliwości, więc odpowiadałem natychmiast: "jestem tu, bo chcę tu być", "moje zachcianki nie mają z tobą nic wspólnego" i tak dalej. Głos mnie pochwalił za determinację, lecz stwierdził, że żaden ze mnie budda. Zaczął wyzywać moją inteligencję i próbować mnie przekonać, że nie wiem, co robię i wchodzę nie na swoją głębię. Ignorowałem większość zaczepek, od czasu do czasu każąc mu dać mi spokój. Z czasem głos nabierał desperacji, wreszcie się poddał. Wtedy zaczął mi rzucać wyzwanie. Pojawił się mężczyzna w bardzo szerokiej czapce, nie mam, pojęcia kim on był i co przedstawiał. Głos zaczął mnie przekonywać, żebym z nim walczył i udowodnił, na co mnie stać. Wtedy też ręce otchłani odpuściły. Ja jednak nie wstałem. - Lou zrobił przerwę w monologu, aby podpić trochę herbaty. - Mężczyzna był zadowolony z mojego braku zainteresowania, tłumaczył, że on też nie chce walki i nie widzi sensu w przemocy. Zaproponował mi, abym z nim gdzieś poszedł, że nauczy mnie jak operować w tym świecie, jak radzić sobie z głosem. Naturalnie odmówiłem mu. Głos zaczął promować tę ideę, porównując ją do kompromisu. Zagroziłem, że po prostu odejdę. Zarówno głos, jak i mężczyzna obrazili się na mnie, jednak po długiej i niezręcznej ciszy po prostu się pożegnali. Wtedy doznałem oświecenia. Nie tyle opuściłem tę pustkę, ile ona opuściła mnie. Zacząłem czuć, że władam nad swoim własnym losem. - zakończył. - Z tego, co wiem, u większości mnichów przebiega to bardzo podobnie. Wizyta nieznajomego w otchłani nie jest częsta i przybiera on różną formę, ale nie jest to niespotykane zjawisko. Musisz być gotowy na to, że wizji nie da się opuścić, gdy trzymają cię dłonie otchłani. Jeżeli potrzebujesz uciec i się przegrupować, jest to możliwe tylko wtedy, gdy odpuszczą. O ile w ogóle to zrobią.
Czy Azazel mógł być tym “nieznajomym”? Nie dało się chyba wykluczyć takiej możliwości, choć z drugiej strony co wtedy działo się z ramionami Silvera? Niemniej głosy nie chciały jego obecności, choć jak sam Fou powiedział, każde spotkanie z Nieznajomym wyglądało inaczej.
-Widzisz, ta krótka historia sporo mnie nauczyła. Będę musiał jeszcze parę razy dokładnie przeanalizować, co się tam wtedy wydarzyło... - Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że chyba powiedział za dużo.
- Miałeś już krótki prześwit? - Podłapał Fou, choć podpisał komentarz pod swoje doświadczenia. - To znak, że jesteś blisko pełnego oświecenia. Uważaj przy medytacji, aby nie zacząć, za nim będziesz gotowy. - ostrzegł.
-Nie Lou, ja już tam byłem. - Skoro powiedziało się “A” trzeba było powiedzieć “B”. Może mnich będzie wiedział jak pomóc. - Te ręce nie mogły mnie dosięgnąć, choć nie chciały też odpuścić. Jest jednak jeden dość istotny szkopuł, gdy się tam znalazłem, nie miałem tego. - Tu podniósł na chwilę oba przedramiona na wysokość piersi, by dać mu do zrozumienia co ma na myśli. - Ściślej nie miałem ich wcale. W trakcie moich przepychanek z głosami pojawiła się istota, która podobno była ich pierwotnym właścicielem. Wtedy mu uwierzyłem, teraz zaczynam mieć wątpliwości. Czy Nieznajomy zawsze jest człowiekiem?
- Cóż... wiem tylko o ludziach. Nie słyszałem jednak o mnichu, który miałby artefakty związane ze swoim ciałem. Jeżeli nie możesz ich usunąć, to może być faktycznie problematyczne. - Fou podrapał się po głowie. - Być może to tylko kwestia siły woli. Jeżeli ten osobnik się podda, zostanie częścią ciebie? - zasugerował - Aż zaczyna mnie zastanawiać, co by się stało, gdybyś założył tego typu artefakt po uzyskaniu oświecenia? - zapytał. - Działałby? Automatycznie zabiłbyś duszę, która w nim tkwi? To całkiem ciekawe.
-Cóż, jeśli znajdę jeszcze jakieś po doprowadzeniu tej sprawy do końca, na pewno dam Ci znać o efektach. Mnie też zastanawiają różne scenariusze. - Odparł Silver. W sumie chyba pierwszy raz widział Fou w stanie podekscytowania, mnich rzadko okazywał jakiekolwiek emocje, ale najczęściej wydawał się raczej znudzony. - Gdybyś jednak postanowił poczynić kolejne kroki w kultywowaniu nadmagii, myślę że mógłbym udzielić Ci paru wskazówek. - Zaproponował w geście dobrej woli. Liczył że przekona Lou do siebie zanim spróbuje ponowić swoją ofertę zatrudnienia, byłby cennym nabytkiem w jego załodze.
- Jeżeli natknąłeś się na jakieś metodologie, chętnie się z nimi zapoznam. Niestety, nie mam do zaoferowania nic w zamian. - Fou źle zrozumiał Silvera, myśląc, że ten szuka sposobu na zmianę ceny wymiany z artefaktu na jego własne informacje. Mimo wszystko, zaufanie mnicha okazało się znacznie ograniczone, niczym u więźnia handlującego w celi.
-Oh, ceną się nie przejmuj. To jedynie wyraz dobrej woli, chciałem pokazać się z lepszej strony, niż miałeś okazję poznać do tej pory. - Armstrong się uśmiechnął, całkiem szczerze. Inni Mandingo go nienawidzili, ale Fou zawsze był co najwyżej nieprzychylny. - Pytanie, ile wiesz o teorii Kodu Uniwersalnego?
- Pierwsze słyszę. - przyznał Fou.
-Masz coś przeciwko małemu wykładowi? - Zapytał Silver, ponownie zajmując się deserem. - Jestem człowiekiem nauki i faktów, moje wnioski nie opierają się na ideologiach. Nie mówię, że to nie da się wpisać w wasze Tao, czy jakim kodeksem się kierujecie, niemniej najpierw musiałbyś wysłuchać odrobiny “technicznego bełkotu”. - Zaśmiał się pod nosem, mało kto miał cierpliwość do rozmów z naukowcami, gdy ci zaczynali nawijać swoim “tajemnym językiem”.
Fou wzruszył ramionami. - Mam cały dzień. Postaram się coś z tego wyciągnąć. - obiecał.
-No dobrze, więc od początku... - Armstrong na chwilę się zamyślił, szukając dobrych porównań. Uznał, że chyba programowanie nada się najlepiej. - Załóżmy że Wszechświat to twardy dysk, jak w komputerze. Rzeczywistość którą obejmuje, możemy przyrównać do programów, które są na nim zapisane. To właśnie Kod Uniwersalny, język programowania, który definiuje jak działa wszystko w kosmosie. - Była to absolutna podstawa.
-Każde zjawisko, miejsce, przedmiot i osoba, dalej nazwę je dla uproszczenia jednostkami, jest opisane własnym kodem, który jednocześnie stanowi integralną część większej całości. Kod nie jest stały, dobrym przykładem tego jak zmienia się samoczynnie, jest starzenie się ludzi. Oprócz tego z racji faktu, że nic we Wszechświecie nie jest statyczne, jednostki mogą w pewien ograniczony sposób wpływać na kody innych jednostek. Jak człowiek może ściąć drzewo, a huragan zniszczyć dom. Nie możesz jednak ot tak zacząć latać, czy sprawić że twoja siła nagle się podwoi. - Dał Fou chwilę na zastanowienie się nad tym i wznowił. - Tu na scenę wkracza magia. Zaklęcia pozwalają edytować Kod Uniwersalny w sposób normalnie niedostępny ludziom, to jakbyś dostał dodatkowe uprawnienia. Niemniej magia również ma swoje ograniczenia, nie ma chyba maga który byłby w stanie zmieniać rzeczywistość w dowolny sposób. I tak samo jak przy pisaniu łatek do programów, im większa zmiana tym trudniej ją wprowadzić. - Ponownie zrobił przerwę i pociągnął kilka łyków herbaty, by zwilżyć gardło.
-Nadmagia zaś, to już zupełnie inna bajka. - Spoważniał. - To tak jakbyś zgrał własny Kod na osobną partycję i odebrał innym użytkownikom prawo do edycji, a dodatkowo postawił zaporę systemową. Stąd u użytkowników nadmagii bierze się odporność na magię. Na tym jednak się nie kończy. Wspomniałeś o uzyskiwaniu przez członków zakonu nieśmiertelności. Nadmagia sama w sobie jej nie daje, pozwala jedynie ją osiągnąć. Mając dostęp do nadmagii, jesteś nie tylko w stanie odpierać próby ingerencji, ale zmieniać swój własny Kod w stopniu niedostępnym dla zwykłego człowieka. Nieśmiertelność to, o ile mi wiadomo jedna z tych bardziej powszechnych modyfikacji, jednakże możliwości są znacznie szersze. Mógłbyś dla przykładu nauczyć się oddychać pod wodą, czy skakać na olimpijskie odległości z miejsca. Medytacja to chyba najlepszy sposób by wprowadzać takie zmiany, gdyż ważne jest skupienie woli na celu.
- No, to wyjaśnia twoje zainteresowanie. - przyznał Fou. - Zdobyłeś już jakieś informacje o samym doskonaleniu nadmagii, ale nie o jej nabyciu? - spytał. - Znowu miałeś już wizję, nawet jeżeli tymczasową. Szczerze nie jestem pewien, czego szukasz, ale nie będę wnikał. - mnich zgodził się sprzedać informacje za artefakt, więc nie planował prosić o nic innego. - ...Biorąc pod uwagę twoje przykłady, czy mając takie zdolności dalej byłbyś człowiekiem? - zastanowił się Fou. - Według twojego schematu, jesteśmy kopią ludzkiego programu, edytując go bez wpływu na resztę, nie odcięłoby to nas od kodu, który nas... definiuje? - zastanowił się.
-Jeśli moje źródło nie myli się w tym względzie, to jak wspominałem wcześniej, naturalna predyspozycja do nadmagii jest zapisana w genach. - Przypomniał Silver spokojnym tonem. - Innymi słowy, rozwijanie tych zdolności to krok do przodu w ewolucji. Pozostałbyś człowiekiem, ale jednocześnie stałbyś się czymś więcej. - Zamyślił się postukując palcami w blat. Nie wiedział czy źle tłumaczył, czy po prostu Fou go z kilku punktach nie zrozumiał.
-Wiem jak zdobyć nadmagię, mogłem już tego nawet dokonać. Uznałem jednak, że najpierw lepiej się przygotuję, z racji możliwych nieprzewidzianych zmian. - Odparł po chwili namysłu, znów lekko, ale sugestywnie unosząc dłoń. - Sęk w tym, że ja jestem inny. Mnie ten głos dopaść nie może, szukam sposobów by ochronić przed nim tych, którzy takiej “odporności” nie mają.
- Cóż, znasz moją odpowiedź. Lata medytacji i przygotowań. Grunt to nie wpaść w to zbyt nagle. Dla większości osób nie ma drugiego podejścia...chyba, że doszukasz się, co robi cię specjalnym. Może zdołałbyś tego nauczyć swoich podopiecznych? - zasugerował Fou. - Jeżeli podejdziemy do tego też jak programu, być może głos próbuje namówić cię do zezwolenia mu na edycję twojego? Jeżeli tak, może byłby sposób uzyskać prawa do edycji drugiej osoby i tym samym polepszenia jej stanu?
Plask! Armstrong zaliczył widowiskowego facepalma.
-Ty w życiu… czemu ja o tym nie pomyślałem?! - Zabrzmiał jakby beształ totalnego idiotę. To było takie proste, takie oczywiste… a jednak przez głowę mu nie przeszło. Zapewne właśnie z tego powodu, Silver był wszak specem od nieoczywistych rozwiązań. - Uściskałbym Cię, ale to chyba byłoby niestosowne.
- Cóż, nie raz zażywałem ekstazy z innymi mężczyznami, ale myślę, że nasze stosunki są na ten moment wystarczająco skomplikowane. - odparł Fou, podnosząc pudełko ze stolika. - Czy mogę w czymś jeszcze Ci pomóc? - spytał.
Mnichowi najwidoczniej nagle zaczęło się spieszyć… Silver omiótł wzrokiem pomieszczenie, na ile zdołał bez kręcenia głową, niemniej nic nie zauważył. Przezorny zawsze ubezpieczony, zaczerpnął energii z Excalibura i napełnił swoją prawą rękę.
-Mam jeszcze jedną kwestią do omówienia. - Powiedział i upił parę łyków herbaty. - Tym razem nie chodzi o to jak Ty możesz pomóc mnie, a jak ja mogę pomóc Tobie. Chciałbym ponowić swoją propozycję, byś dołączył do mojej załogi. - Podniósł palec by powstrzymać ewentualne sprzeciwy. - Zanim z całą stanowczością odmówisz, pozwól mi wyjaśnić. Maximilian już was nie potrzebuje, wypełniliście swoją rolę w jego planie wciągnięcia mnie w zastawioną przez niego pułapkę, który raczył mi wyłożyć punkt po punkcie by udowodnić swoją wyższość, irytujący kutasiarz... Wykorzysta waszą grupę jeszcze przez jakiś czas, a potem się was ostatecznie pozbędzie. Najlepszym sposobem aby tego uniknąć, byłoby rozwiązanie Mandingo. Gold jest zbyt leniwy by zacząć was ścigać, jeśli każde pójdzie w swoją stronę. - Znów pociągnął herbaty. - Jack Cię lubi, a ja szanuję twoje umiejętności, jesteś też jedynym spośród was, który nie pała do mnie otwartą nienawiścią, w związku z czym jestem gotów dać Ci miejsce wśród nas. San - Spojrzał wymownie na pudełko z Pentariusem, wiedział że los młodej hybrydy nie jest mnichowi obojętny. - to jeszcze dziecko, nie powinna narażać życia snując się po galaktyce. Myślę, że dałoby się zaaranżować dla niej coś bezpieczniejszego. - Na myśl, że Max do swojego planu wykorzystał nieletnią sierotę robiło mu się niedobrze. Fakt iż nie chciał bronić się każdego dnia przed próbami wydrapania przez nią oczu w zemście za zabicie Dereka, przemilczał. - To chyba wszystko.
- Może gdybyś spytał mnie wcześniej. Obecnie nie mam serca ich zostawić. Max świetnie się bawi Mandingo, gra na ambicjach całej załogi... Być może zawołam Cię, jeżeli będzie nam potrzebny ratunek. - mnich nie tyle obiecał, ile zapamiętał taką możliwość.
-A tak… manipulować to on potrafi. - Westchnął Silver. - Jeśli mam się z nim mierzyć, sam będę musiał podszkolić się w tej materii. - Manipulacja była formą kontroli, Armstrong zastanawiał się czy Gold został wybrany przez swojego poprzednika, ze względu na charakter, czy też stał się taki przez wpływ szaleństwa i rodzaju magii który praktykował. Niestety akurat psychologia nie była jego dziedziną.
-Podejrzewam, że będą woleli zginąć niż przyjąć pomoc ode mnie, ale jeśli przyjdzie potrzeba zrobię co się da. - Mandingo byli w większości bandą zacietrzewionych prymitywów, niemniej Demon nie zamierzał wypinać się na Fou, po tym jak złożył mu propozycję. - Zagrywki psychologiczne to raczej nie moja bajka, ale zawsze możesz powiedzieć Shackle’owi że praca dla Maximiliana czyni go moim podwładnym. - Było to do pewnego stopnia prawdą, w końcu miał odziedziczyć Auger, choć teraz nie miał żadnej władzy wewnątrz korporacji. - Jego ego może tego nie wytrzymać.
- Oh, Shackle jest tego w pełni świadomy. Wszyscy są. Niestety, Cesarstwo związało nasze ręce. Jedynym sposobem, aby uniknąć demilitaryzacji było oddać bronie komuś, kto może je mieć. Wobec tego teraz wszystko, co było nasze, jest własnością Auger. Ludzie mogą przenieść się gdzie indziej, ale okręty musielibyśmy zostawić za sobą. Naturalnie, nikogo na to nie stać.
Wiedział, a jednak to znosił byle zachować dostęp do broni… Uparty skurczybyk, nie ma co...
-A wystarczyło przejść do cywila, z okrętem gwiezdnym jest wiele możliwości dla własnej działalności. - Mruknął bardziej do siebie niż do Fou. Nie żeby on sam miał taki wybór, musiał chronić swoje rodzeństwo. - Wygląda na to, że nie doceniłem uporu części z was, ale mniejsza o to. Zobaczymy co przyniesie przyszłość. - Dopił herbatę.
-Spieszy Ci się obecnie? - Zapytał.

- Więc upewnijmy się że zakończą ładowanie. - Stwierdziła inkwizytorka, rozglądając się za potencjalnymi przeszkodami by je po prostu rozstrzelać. Może powstała rana będzie dla niej biletem do wnętrza wiedźmy?
Przez dłuższy czas wszystko wydawało się w porządku. Kula rosła powoli a jej rozmiary stawały się coraz bardziej absurdalne. Ciężko było przewidzieć, ile będzie trwał pełen proces, biorąc pod uwagę siłę niezbędną do zranienia December.
Chwilowo spokojna sytuacja stała się ponownie napięta, gdy bez ostrzeżenia Mors zaatakował Sarię, przecinając tors kobiety i skacząc jej do gardła. Ta w ostatnim momencie zablokowała atak. Zebranie zaczęli przyglądać się ich potyczce, nie będąc pewnym, co robić.
Eidith automatycznie otworzyła ogień w stronę zdrajcy z zamiarem zabicia go na miejscu. Nie chciała próbować zrozumieć tego zachowania, więc nieprzerywając ostrzału stąpała w jego stronę. Nie było sensu go o nic pytać bo i tak nie jest w stanie powiedzieć dlaczego to robi.
- Czy ktoś jeszcze ma ochotę zaatakować swoich sojuszników?! - Podniosła głos w eter.
Ostrzelany, Mors szybko spadł na podłogę platformy, z trudem próbując chronić swoje punkty witalne mieczem. Jego ciało zaczęło zalewać się czernią i dymem w pierwszych objawach korupcji, zdecydowanie za późno, aby pomóc mu się wybronić. Gdy Eidith wypowiedziała swoje słowa, poczuła tylko ruch obok siebie, gdy Saria pełnią swoich sił skoczyła przez tłum jak torpeda, wbijając swoje ostrze w bok Zilvy i przerywając jej zaklęcie. Piraci jak jeden mąż ruszyli na Sarię, rozrywając ją na strzępy gradem pocisków i wzmocnionymi magią pięściami. Zilva ranna wylądowała na kolanach, dysząc ciężko.
- Critical miscalculation. Bonnie zajmij się ranami Morsa. - Nie zasłużył na cośtakiego, ale ta forma Eidith reagowała raczej automatycznie na bodźce zewnętrzne. - Kontynuujmy plan z kapeluszem. - Zakomunikowała, po czym dodała przez radio do każdego kto mógł to usłyszeć. - Saria jawnie działała przeciwko nam, została na miejscu osądzona i zgładzona przez piratów. Obserwujcie jej bezpośrednich podwładnych, a zwłaszcza Alice. - Dodała, patrząc w stronę December. Ten głupi manewr będzie ją kosztował dużo czasu.
Kapelusznik oddał jedno ze swoich nakryć głowy wybałuszonemu piratowi. - Wejdziesz przez jedną z moich, wyjdziesz tą. Zabierz ją ze sobą, to będziesz mogła wrócić. Niestety powrotna działa tylko w jedną stronę i jednorazowo. - wyjaśnił.
- Dobra, to gdzie byś to chciała? - spytał pirat, mierząc swój gigantyczny cel. W tym czasie Bonnie dobiegała do Morsa i zaczęła operować jego ciało.
Eidith zaczęła zastanawiać się nad odległościami, ale uwydatnione żyły wydawały się najbezpieczniejszą opcją.
- Lewa ręka, w stronę nadgarstka albo przegubu. - Odezwała się w końcu. Jeśli jej anatomia miała jakikolwiek sens, to tam był jej bilet. A fakt że nie miała ze sobą Dagdy w tej postaci, dokonale ją maskował przed aspektem śmierci.
- ZROZUMIAŁEM! - ryknął dziwak, uśmiechnął się, zacisnął dłonie na kapeluszu... i zastygł w miejscu.
- Nie przejmujcie się, to jego iskra. - wyjaśnił Afro. - Gdy się ładuje, wyłącza się z otoczenia. Może mu chwilę zająć.
Afro miał rację. Dopiero po jakiś czterech minutach jego koleżka ruszył z miejsca, robiąc trzy kroki i szeroki wymach, rzucając kapeluszem jak dyskiem. - Wybaczacie zwłokę, nie chciałem spieprzyć jak z tą czarną bestią na początku. - wyjaśnił.
Kapelusznik zaglądał do wnętrza swojej czapki, prawdopodobnie obserwując położenie wyrzuconej. W końcu jednak skinął głową i zarzucił ją Eidith na głowę.
Niemal natychmiast inkwizytorka stała na dłoni December z kapeluszem na głowie. Pirat był w stanie rzucić daleko ale cel miał średni. Eidith była na górnej stronie dłoni. Włosy na ramieniu December jeżyły się na samą jej obecność. Wyglądało to, jak las biczów gotowych do walki.
Te włosy wydawały się reagować instynktownie mimo że nie mają mózgu. Zaraz, całkiem jak…
-[i] Self burn, thats rare.[i/] - Rzuciła pod nosem, po czym otworzyła ogień w stronę żyły aby wykonać perforację, po której to wytnie sobie wejście do jej wnętrza. Co jakiś czas też zerkała na swoje otoczenie, coby ją coś nie zaskoczyło.
December wydawała się nie zdawać sobie sprawy z ataku Eidith. Kobieta była dla niej co najwyżej kąsającym komarem. W odróżnieniu od niej armada okrętów gwiezdnych stanowiła gniazdo szerszeni. Znajdując się na dłoni December, Eidith miała widok z bliska na jej akty samoobrony, gdy ta ogromną dłonią łapała i zgniatała garściami atakujące okręty. Inkwizytorka widziała, jak otaczające ją wzgóża pod postacią palców unosiły się opadały zaciskając i uwalniając dłoń, za każdym razem likwidując maszyny kilkaset razy większe od samej inkwizytorki. Od czasu do czasu coś irytowało December wyjątkowo mocno, wtedy wykonywała szybki zamach. Na szczęście Eidith udało się nie spaść z dłoni. Zarazem ostrzał sojuszników, którzy nie byli w pełni świadomi jej pozycji, zdołał ją ominąć. Po kilku minutach wtapiania się w skórę, Eidith otworzyła żyłę. Czarna posoka zaczęła wylewać się na wierzch, przypominając wyciek ropy. Dopiero to zwróciło uwagę December, której ogromne oczy skierowały się na dłoń. Jeżeli Eidith planowała coś jeszcze zrobić bądź zmienić zdanie, to był ostatni moment.
- Uh-Oh - Wypaliła jedynie, czując a także widząc na sobie wzrok December. Nie zwlekając ani chwili dłużej wgramoliła się prosto do żyły. Miała tylko nadzieje że nie będzie tam kompletnie ślepa.

Płyn wewnątrz żył December był lepki, zimny i czarny jak smoła. Eidith bardziej niż płynęła, była ciągnięta z prądem. Z biegiem czasu zarówno lepkość jak i wilgoć łagodniały, aż w końcu inkwizytorka utraciła wrażenie bycia we wnętrzu cieczy.
- My esoteric bullshit alarms are going off. - Odezwał się Dagda w umyśle Eidith, czując, że bezkresna otchłań w której się teraz znajdują nie jest już żadnym kanałem żylnym pełnym krwii. - Good news is, I've been in here before. Does this count as incest? No matter. Seems like I can speak no matter your form, and, I can kinda tell where things in here are. However, I've no idea what I'm looking for. You tell me what the heart of death is, and I may be able to get us there.

The First Death of Eidith

Ledwo Dagda zakończył swoją wypowiedź, a grawitacja zaistniała w pustce którą wypełniała Eidith. Kobieta spadła na ziemię, a kończąc mrugnięcie spostrzegła, że jest w nowej lokacji.
Była to powierzchnia planety Cesarskiej. Architektura zdradzała, że miał tu miejsce projekt łączny z Icarią. Znajdowali się na pustej, wydeptanej ścieżce na obrzeżach miasta. Znajdował się przed nimi wielki, zdobny budynek. Przypominał katedrę, a nad jego drzwiami wisiał szyld z napisem "sierociniec".
Mała, niepozorna dziewczynka biegała przy wejściu. Miała może kilka lat. Była sama.
Chmury nad miastem zostały rozdarte, gdy ogromny okręt gwiezdny z wielkim pirackim logo wleciał w atmosferę planety. Natychmiast rozbrzmiały syreny alarmowe, zaczął się ostrzał. Działa planetarne wymierzały kolejne to salwy w okręt, który bombardował powierzchnię. Dziewczynka przed sierocińcem stała przerażona. Zgubiona rakieta zaczęła szybować w jej kierunku, trafiając w budowlę.
Rozbrzmiała głośna eksplozja. Elementy budowli rozleciały się na wszystkie strony. Gdy dziewczynka drgnęła, była już na ziemi. Była uwięziona w niewielkiej piramidzie gruzu, z którego ciężki kawałek zgniótł jedną jej nogę. To wszystko było dla jej niewykształconego umysłu zbyt skomplikowane. Wydawała się nieświadoma swojej sytuacji. Kolejna rakieta zaczęła szybować w tą stronę.
Tym razem pocisk przeleciał obok dziewczyny, a trafił, czy też groził, że trafi w parę osób na drugim końcu ulicy. Został jednak złapany przez nie więcej niż piętnastoletnią dziewczynę, która chwyciła ją rękoma i z obrotem ciała cisnęła z powrotem w kosmos.
- To po co tu jesteśmy? - spytała dziewczyna.
- Po dzieci. - odparł towarzyszący jej mężczyzna. Był jej równy wzrostem, jednak zdecydowanie starszy. Nie panował nad sobą i swoimi emocjami, nieustannie obgryzał paznokcie ze stresu.
- Oh! To chodźmy do sierocińca! - zaproponowała dziewczyna.
- A gdzie jest sierociniec? - spytał mężczyzna. W odpowiedzi kobieta pokazała palcem na zgliszcza.
- No, to co ty kurwa chcesz zrobić?
- Cokolwiek mi pan karze! - obiecała dziewczyna, salutując.
- Falco, jasny gwint. Oddam cię w ręce pierwszej osoby którą znienawidzę. Tamta jeszcze dycha. - wskazał palcem na dziewczynkę w gruzach. - Wygrzeb to.
- Tak jest doktorze!
- Doktorze Belly.
- Ta jest, Belly!
- Dzisiaj nic nie jesz.
Eidith zastanawiała się szczerze, czy miała pecha czy to szczęście że Icaria ją znalazła. Skrzywiła się na same wspomnienia o laboratorium.
- Why am i seeing this now? In the matter of fact we. - Zapytała Dagdę. - Man… i was cute innocent angel. - Dorzuciła, wpatrując się w odgrzebywaną dziewczynkę.
Doc spojrzał pytająco na Eidith, po czym obraz przeniósł się w przód.

The Second Death of Eidith

Młoda kobieta unosiła się wewnątrz wypełnionej cieczą kapsuły. Obserwowali ją Biskupowie. Towarzyszyła im dwójka agentów, młody Yato i ktoś, kogo Eidith nie znała. Doc wyglądał inaczej niż przedtem. Był bardziej przygarbiony, jego twarzy brakowało wyrazu.
- Sprawdza się. - stwierdził Doc.
Zgromadzenie przyglądało się monitoringowi w zamyśleniu. Yato zaczął się rozglądać, po czym znienacka skoczył na kapsułę, przebijając ręce przez szkło i łapiąc za szyję kobiety. Wszyscy zgromadzeni drgnęli, ale Gerard zatrzymał ich ruchem dłoni - UWAGA - wręcz szczeknął, ochrypłym głosem. Dziesiątki czarnych macek wyskoczyły z ciała kobiety, dziurawiąc Yato jak ser. Obydwoje opadli na ziemię.
Białowłosa patrzyła z zaciekawieniem na rozwój sytuacji. Większoć eksperymentów na niej przeprowadzanych nawet nie pamięta. Widząc tą scenę dotarło do niej że to ona go tak załatwiła, a raczej Dagda.
- In that forest… it wasn't our first meeting. You fucked him up good Dagda, but why did he charged? - Zapytała w eter, przyglądając się Gerardowi. Cały ten cyrk musiał być jego pomysłem. Mimo wszystko czuła dumę, na samą myśl tego że zgładzi aspekt śmierci. Jej powołanie jest ważniejsze niż cokolwiek, może po tym zadaniu zaczną na nią patrzeć jak na członka Icarii a nie zwykłą broń w rękach papieża.
- Dunno, back then our consciousness wasn't properly separated. - wyjaśnił Dagda. - Don't get lost in this. If we don't figure out whatever the heart of death is, lord knows where w might end up, and I don't want to see what a colon of death looks like.
- You’re right, we should move. So where is the “next” button? - Zapytała unosząc brew. To co widziała niespecjalnie ją szokowało. Gorzej będzie jeśli serce śmierci to tylko symboliczna nazwa a nie dosłowny organ. Tego by Eidith nie chciała.
Gerard obrócił się w stronę Eidith niczym wyrwany z transu. - Słucham? - po czym obraz się rozmył.
- It seems the pictures move on their own. We might still be in the bloodstream. For whatever reason, we seem attracted to your death scenes.

The first kill of Eidith

Starszy mężczyzna w eleganckim ubraniu stał na wzgórzu, z rękoma za plecami wpatrując się w opustoszałe miasto setki kilometrów przed nim. Obok, z karabinem w dłoni, leżała młoda kobieta. Jej ciało drgnęło, gdy rozległ się dźwięk wystrzału.
- Co poczułaś? - spytał Klaus.
- Odrzut.
Mężczyzna wyjął spod kamizelki staromodny komunikator i odezwał się: - Mors, odbierz artefakt od celu.
Po tych słowach jego wzrok wrócił na dziewczynę. - Pamiętasz Morsa?
- Nie... Powinnam?
- Niekoniecznie. Doc mówił, że amnezja będzie u ciebie normą przez jakiś czas. - przyznał.
- Hej. - zaczepiła go dziewczyna, powoli wstając z miejsca.
- Hm?
- Chyba...chyba poczułam się dobrze. - stwierdziła, wpatrując się w dalece oddalone zwłoki.
- ...Szkoda...

Faktycznie pamiętała i nigdy nie zapomni. Tego ułamka sekundy gdy pierwszy raz zakończyła czyjeś istnienie. - Now we seeing people I killed? Dagda we never gonna leave this place, I have no idea how many lives I took. Besides who counts how many slice of bread someone ate? Also Gerard seemed like he heard what I said. - Eidith podrapała się po podbródku lufą karabinu. - Any ideas? - Rzuciła do Dagdy. Co jak co, ale nie miała wątpliwości że w tym duecie Dagda jest mądrzejszy.
- Well, in the first scene Doc kinda noticed you? We might not have long in these flashbacks, but we might be able to talk to people in them. Ask them for some kinda clue while you still can, and we may be able to get somewhere more specific. - zaproponował.
- Good call. - Odchrząknęła choć nie musiała po czym się odezwała. - Eidith skarbie! Wiesz gdzie znajdę serce śmierci? - W “realu” to pytanie byłoby niedorzeczne, ale tutaj było jak najbardziej na miejscu. Przechyliła nieznacznie głowę obserwując samą siebie sprzed lat. Było to równie ciekawe odczucie co kuriozalne. Co więcej wyglądała niesamowicie uroczo w tym mundurku.

- Ummm... czym w ogóle jest serce? - pytanie było dla dziewczyny zbyt abstrakcyjne. Wizja rozwiała się.

The Third Death of Eidith

Gerard uśmiechnął się ze strzykawką w ręku. - To powinno zadziałać.

The Fourth Death of Eidith

Zaspany Doc podłączył Eidith do maszyny pobierania krwi. Wpatrując się w postęp urządzenia zasnął w krześle.

The Fifth Death of Eidith

Zestresowany Doc ostrożnie sterował maszynerią badawczą, gdy mechaniczne ramiona wyposażone w przeróżne przyrządy obsługiwały ciało Eidith.
- Hej, hej, hej, mam kawusię dla pajacyka. - Vlad wyrósł z podłogi, mając dwa kubki w ręce. Pchnął jeden z kubków w twarz doktora, rozlewając jego zawartość po klawiaturze.

The Sixth Death of Eidith

Gerard uśmiechnął się ze strzykawką w ręku. - To powinno zadziałać.

The Seventh Death of Eidith

- Jak się czujesz? - spytał Gerard, podając młodej dziewczynie kubek gorącej czekolady. Bez chwili zastanowienia, dziewczyna rozbiła go o ścianę i rozcięła swoje gardło powstałym tulipanem.
Dobrze że Eidith nie była w stanie okazywać uczuć w tej formie bo z pewnością wybuchła by gniewem. Spokojnie postąpiła w stronę tego co widzi. Założyła za szyje Gerarda ostrze, tak by przy zamknieciu go zdekapitowało. Nie mogła patrzeć jak się wykrwawia, więc posłała pocisk prosto w serce swojej młodszej wersji.
- To powinno zadziałać. Szukam serca śmierci, gdzie je znajdę ty zwyrodnialcu? - posiliła się o obelgę, choćby nawet jej się to nie śniło powiedzieć ją w twarz Gerarda.
- Jest zawsze tam, gdzie jest śmierć. - uśmiechnął się Gerard. - Gdybym umiał odróżnić je od umysłu, już dawno bym je wyrwał.
- Does that mean the heart thingy was in each of these? I mean, those are scenes of death, but I don’t think that helps. - Dagda wydawał się zirytowany. - Also I wouldn’t waste that blade on random things, who knows when it will go dull.
- I'm starting to believe it's either of us. Right, I'm gonna stab me first. And then we'll see. - Oznajmiła bez emocji, a w oczekiwaniu na kolejna scene ponownie się odezwała do Gerarda.
- To byłoby za proste gdyby to był organ. A więc co? Przedmiot? Symbol? Osoba? Gdzie mam zacząć ty siwa mendo? -
- Są dwie rzeczy niezbędne śmierci. Jedna jest umysłem, druga sercem. - wyjaśnił. Chyba chciał mówić dalej, ale obraz się rozpłynął.

The Eight Death of Eidith

Yato maltretował leżące na ziemi zwłoki Eidith, tłukąc w nie pięściami raz po raz. Z pustej przestrzeni wyszedł Klaus, który kopnął mężczyznę od niechcenia. Siła uderzenia posłała Yato koziołkującego po ziemi, aż rozbił się plecami o drzewo i upadł ledwo przytomny. Klaus pokręcił głową zawiedziony.
- I would tear him limb from limb right now. But that's not important. - zmieniła temat, patrząc na swojego mistrza.
- Mistrzu. Czy wewnątrz tego niewiniątka jest miejsce na serce śmierci? Co w niej w ogóle takiego wyjątkowego? - wskazała lufą na swoje zwłoki, po czym powoli się do nich zbliżyła.
- To powinno być oczywiste. - stwierdził Klaus, wyciągając cygaro z garnituru. - Serce jest niezbędne funkcjonowaniu żywego organizmu. Nie powiedziałbym, że jest sercem, ale mogła nim być całkiem niedawno.
- Więc potrzebuje jej żywej. No nic. - Eidith podniosła się i zbliżyła się do Klausa i cmoknęła go w policzek. - Thank you for everything Father. - powiedziała patrząc mu prosto w oczy. Teraz już czekała na kolejną wizję.

Eidith's First Massacre

Młoda Eidith zerwała się z łóżka szpitalnego. Wyglądała na smutną, zmęczoną, przerażoną, być może opanowaną depresją. Spojrzała na stół obok niej. Leżał na nim jej karabin. Złapała go i bezmyślnie skierowała w tłum pracujących lekarzy, po czym pociągnęła za spust. Przypływ adrenaliny i widok mordu natychmiast poprawiły jej humor, zaspokajając nieopanowany głód. Gdy w broni zabrakło amunicji, została na sali tylko jedna kobieta. Pielęgniarka trzęsła się na ziemi, chowając twarz za ramionami.
- You ready to this? - spytał Dagda. - We know there's some kinda heart and mind, and that the heart is key. Who is it though? The killer or the victim?
- Without hesitation… they really made me into a monster. - Przechyliła głowę, patrząc na swoje dzieło. Trochę ją… “bolało” to co miała zamiar zaraz zrobić. Podeszła do samej siebie i bez słowa wepchnęła jej ostrze prosto w serce. Oby to zadziałało.
- Ciii skarbie spokojnie to się nie dzieje naprawdę. - Zapewniła ją wpychając ostrze jeszcze głębiej.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=EBwQtCad2lg[/MEDIA]

Gdy Eidith przebiła się ostrzem, jej ciało zostało oplątane przez odrosty korupcji. Nastała głęboka cisza. Wizja nie rozwiała się, lecz kolory zaczęły ściekać na ziemię, po czym kształty zaczęły się zapadać i wykręcać w bezsensowny sposób. Eidith poczuła, że Dagda próbuje się od niej oddalić.
- That might have been the mind, because I can feel my own slip away - wyjaśnił, gdy pomieszczenie zaczęło dymić. Po kilku sekundach Eidith nic nie widziała i nie mogła oddychać. Równie szybko jednak kłęby rozwiały się, odsłaniając nową wizję… nie, nowe miejsce. W środku nieskończonej, czarnej przestrzeni, znajdowała się nieludzka kobieta związana siecią macek. Dagda zdziwił się na jej widok:
- Is that...December’s actual body? Just a woman? Then is the creature on the outside… her magic going rampant?
Kobieta otworzyła oczy. Macki powoli zsunęły się z niej, uwalniając ją. Uśmiechnęła się szeroko wypaczonym szeregiem zębów, gdy z ciemności wyrósł zestaw ubrań.