Eidith

Omega-Nu-44 była niezamieszkałą, bogato zalesioną planetą. Jej rozwój do tej pory przypominał teoretyzowaną historię Ziemi, czego świadectwem były dinozaury, które Eidith miała okazję oglądać, gdy Mors szukała Klausa na planecie.

Biskup nie ukrywał się, więc znalezienie go nie stanowiło większego problemu. Obecnie stał na wysokim wzgórzu, patrząc prosto w gęstwinę leśną. Wysiadając ze swojego statku Eidith zorientowała się, o co chodzi: Klaus przeprowadzał testy nowych inkwizytorów. Takie same jak te, w których spotkała Yato.

- Eidith! - uratował się widokiem dziewczyny Klaus, po czym zamarł na chwilę. - Czy ty... Czy ty masz Vlada w torbie?
- Nie ma mnie tu! - odparł mu stłumiony głos.
- Told you can’t trick my master like that Vlad. - Westchnęła pod nosem, przekazując torbę Mors. - Taaa… mieliśmy mały sparing i trochę mnie poniosło. Póki się regeneruje towarzyszy mi. To dość koszmarne być samą głową w jednym pomieszczeniu nie uważasz Mistrzu? - Uśmiechnęła się niewinnie opuszczając nieco okulary przeciwsłoneczne tak by Klaus ujrzał dwie świecące bielą źrenice inkwizytorki.
- Cóż...uh...pewnie już go do tego przyzwyczaiłem. - zażartował Klaus.
- 122 do 132, nie pierdol tyle! - zbuntował się głos wewnątrz torby.
Nie specjalnie ją dziwiło, że mieli tyle potyczek, zastanawiało ją za to, jak Klaus sobie radzi z kimś takim jak Vlad.
- Mors wyciągnij go z tej torby. - Zarządziła w końcu, po czym się odezwała. - Zapewne wiesz Mistrzu, po co tu jestem. Jeśli nie jesteś bardzo zajęty, chcę Ci zadać parę pytań. - Przed wyjęciem notesiku odpaliła papierosa.
Klaus westchnął głęboko. - Eidith…
- Ugryzł mnie. - wtrąciła się Mors, wyciągając rękę z torby. Z wnętrza dochodził syczący głos Vlada, aż wreszcie dziewczyna postanowiła ponownie zamknąć zasuwkę.
Po chwili ciszy Klaus wznowił swoją myśl.
- Wiele osób w naszej organizacji reprezentuje sobą pewną ciemność, która jest nieodzowną częścią ludzkości. Dźwigamy na sobie te grzechy, żeby nie obarczać nimi niewinnych owiec…. Ze mną jest trochę inaczej. - jego twarz wyrażała pewne zmartwienie. - Manifestuje sobą cechy, które bardzo często nie są kompatybilne z niezbędnym złem, jakiego musimy dokonywać. Jestem już przyzwyczajony do podejrzliwych spojrzeń kierowanych w moją stronę. - wyznał, po czym położył rękę na ramieniu Eidith. - [i]Dlatego chciałbym, abyś mi obiecała, że mi zaufasz.
- Gaaaaaaaaay! - skomentowało echo w torbie.
To bardzo kontrastowało z tym co powiedział papież żeby nie ufać nikomu. Eidith zaczęła się domyślać że właśnie tak by zrobiła na miejscu Klausa, by uśpić swoją czujność. Potrząsnęła szybko głową odganiając te paranoidalne myśli. Chwyciła dłoń Klausa i oparła sobie ją na policzku.
- Obiecuję. - Powiedziała patrząc mu prosto w oczy nie zauważając nawet że papieros już sam się do końca wypala.
- Dziękuję. Co chcesz wiedzieć?
Eidith schowała niedopałek do cylindrycznego pojemniczka który zaraz po tym wsadziła do małej kieszonki.
- Na początek… Mistrzu co możesz mi powiedzieć o zielonej Xeno, która szlajała się po arce? To nie możliwe by nikt jej nie zauważył i wpuścił ją od tak. Muszę ją znaleźć i wywrócić na lewą stronę by opowiedziała mi wszystko co tam robiła… ALE, nie moge tego zrobić póki jej nie dorwę. - Zakończyła wyciągając kolejnego papierosa.
Klaus złapał się za brodę i zaczął myśleć. Po chwili uśmiechnął się. - Tak, pamiętam. To była Tobor z twojej drużyny. Zmieniła się przez korupcję. Zoan kazał nam ją zostawić w spokoju i dać jej opuścić stację. Pamiętam, bo mnie zawołano, gdy próbowała odebrać jeden ze statków. Kontrola wylotów dziwiła się, że nie pasuje do zdjęcia ze swojego identyfikatora. - wyjaśnił.
Eidith otworzyła szerzej oczy słysząc słowa mistrza.
- I nawet się nie pożegnała? What a bitch! Co za tupet, traktowałam ją przecież najlepiej z całej Icarii. Żeby jeszcze wypowiedzenie mi w twarz pierdo… dała.] - Kostucha teatralnie się oburzyła, lecz jej delikatny uśmiech nie zniknął ani na chwilę.
- Ale to wykreśla z mojego wątku obce xeno na arce. Uff. - Zaciągnęła się dymem i spojrzała na las. Wiedziała, że przyjechała tutaj na spytki, ale spędzi tutaj tyle czasu, ile jej się będzie podobać, poza tym trochę relaksu pozytywnie wpływa na morale!
- Czy jakaś ptaszyna przykuła twoją uwagę mistrzu? - Wskazała papierosem na las który było widać w oddali.
- Prowadzę właśnie sprawdzian… dobrze wiesz jaki. - zaśmiał się Klaus. - Tym razem nie ma z nami Yato… może ty chciałabyś pobiegać z młodymi? - zaproponował.
- Właśnie chciałam zapytać, czy mogę. Więc jaki jest dzisiejszy scenariusz? I rozumiem, by z nich nie zrobić kalek? - dopytała, kończąc drugiego już papierosa.
- Przetrwanie. Poddani mają wyjść z lasu. Ci, którzy wyjdą ostatni, zdają. Postaraj się ich nie zabijać. Z kalectwem sobie poradzą. - poinstruował Klaus.

Silver

Dopłynięcie na dno rakiety nie trwało zbyt długo. Silver znalazł tam pomieszczenie z czterema fotelami oraz panelem sterowania. Rozbita szyba kokpitu była źródłem przecieku. Wbrew pozorom zejście tutaj nie nasiliło instynktów Silvera mocniej, niż gdy znalazł długopis.
To się nie trzymało kupy, dlaczego nigdzie nie było żadnego źródła? Rakieta sama w sobie nie mogła nim być, bo wtedy siła "sygnału" byłaby wszędzie taka sama. Woda też nie wydawała się właściwą odpowiedzią, bo wówczas poczułby zmianę zanurzając się. Cholera, czego nie zauważył… No nic, skoro już dotarł do kokpitu uznał, że przyjrzy się tej technologii, a jeśli nie uległa całkowicie zniszczeniu, mógł spróbować zgrać dziennik pokładowy, by później dowiedzieć się więcej. Jeśli nic się nie da z tym zrobić, mógł spróbować jeszcze namierzyć wyzwalacz sygnału, skoro osiągnął maksymalne natężenie, albo zidentyfikowanych jego przeznaczenie. Miał dość powietrza na dłuższy pobyt pod wodą, nie chciał go zmarnować.
Między deformacjami od zderzenia z powierzchnią planety a rdzą wynikającą z kontaktu z wodą, wyciągnięcie jakichkolwiek wniosków z kabiny było niewiarygodnie trudne. Technologia wyglądała na elektroniczną, przedawnioną. Jej forma była zacofana, ale względnie zwyczajna, każda rasa mogłaby coś takiego stworzyć. Przełom nastąpił, gdy Silver otworzył jedną z szufladek. Na tyle szczelna, aby uniknąć zalania, szuflada skrywała plastikowe opakowania jedzenia. Silver rozpoznał napisy jako język angielski. Głosiły:

Cytat:

Pokarm dla astronautów. Pochodzenie: Ziemia. Najlepiej spożyć przed: 2083.

Nie miało to sensu. Era eksploracji gwiazd dla ludzkości zaczęła się dużo później. Silver nie wierzył, że kiedykolwiek spotkał się z jakąkolwiek informacją z tak dawnych lat.
Nie miało to sensu tym bardziej, że kilka lat temu tej rakiety tu nie było. Gdyby ktoś dysponował takim artefaktem technologicznym sprzed kilkudziesięciu tysięcy lat, wbicie go w powierzchnię planety i zalanie woda wydawało się co najmniej nieodpowiednim wykorzystaniem, bluźnierstwem wręcz. Czy to możliwe, że ten okręt wpadł w jakiś wir czasoprzestrzeni? Utrwalił na nagraniach ile zdołał, to wymagało głębszych poszukiwań niż zwykłe oględziny, po czym skupił się na oddziaływaniu magicznym, jak wcześniej zaplanował.
Magia była słaba. Nie wywierała na nim żadnego wrażenia i nie wydawała się przypominać zaklęć, z którymi miał do czynienia przedtem. Nie wyglądało, aby był w stanie rozpracować jakichkolwiek konkretów na jej temat w obecnej sytuacji.
Nie było tu nic, żadnego elementu, który mógłby wywołać rezonans. Pozostawał ten ozdobny długopis, przy nim sygnał osiągnął maksymalne natężenie. Tyle rzeczy do sprawdzenia… Tu jednak nie było co dłużej tkwić, Silver wypłynął więc z powrotem na powierzchnię.
-To wszystko jest naprawdę zakręcone. - Rzucił do Isshina wychodząc na pokład. Jednocześnie zapuścił wyszukiwanie na temat katastrof lotniczych w ciągu ostatnich lat. Rakieta była wyraźnie rozbita, nie mogło to przejść bez echa.
- Silver, tak? - spytał Isshin, drapiąc się po podbródku. - Pamiętasz, gdzie my w ogóle jesteśmy?
Młody Armstrong spojrzał na szermierza, by spróbować odczytać czy ten nie stroi sobie z niego żartów. Jeśli mówił poważnie, to wszystko było jeszcze bardziej bez sensu, niż przypuszczał...
- Też zapomniałeś? - Isshin zdziwił się milczeniem. - Eh, no nic, zbieramy się?
-Nie, zastanawiałem się czemu naszło Cię na dziwne żarty. Widzę że to niestety nie był dowcip... - Silver westchnął. Nie było tu magii, żadnego artefaktu, ani wplecionego zaklęcia. A jednak pojawiał się magiczny efekt, prawdopodobnie ten sam, który nie był w stanie wpłynąć na Silvera, a jakimś cudem działał na Isshina mimo jego odporności. Czy było możliwe, że szermierz odwiedził tę rakietę już wcześniej i o tym zapomniał? Zagubiona rękawiczka by na to wskazywała. - Chodźmy, jeśli po wyjściu nic sobie nie przypomnisz, to po prostu opowiem Ci co i jak.
Dwójka szybko wygramoliła się na powierzchnię, aby spotkać siedzącego na włazie rakiety Jacka. - Fajne miejsce znaleźliście. - przyznał cyborg. - Nie jestem pewien, na czym siedzimy, ale widok stąd jest boski.
Kurwa… chyba właśnie coś do niego dotarło. Zaciemnienie, wydarzenie które sprawiło, że tak wiele wiedzy o przeszłości zaginęło, było w rzeczywistości zjawiskiem magicznym. Teraz gdy znalazł się przy obiekcie przeczącym oficjalnej wersji historii, próbowało ingerować w jego pamięć. Data na opakowaniu które znalazł, niewiele mu mówiła sama z siebie, ale w połączeniu ze starą "ciężarówką", która miała datownik sprzed czasu gwiezdnego mógł oszacować, iż było to grubo ponad dziesięć tysięcy lat przed jego wprowadzeniem. Technologia jego klanu zawsze była kilka generacji do przodu względem reszty świata, może wcześni Armstrongowie eksplorowali kosmos, zanim stało się to domeną całej ludzkości? Tylko czemu ktoś chciałby to zataić? Na pewno nie brakowało wizjonerów (lub szaleńców) którzy chcieli być pierwsi wśród gwiazd.
-Zejdźmy stąd, bo jeśli wyjaśnię teraz, to zapomnicie, co wam powiedziałem, zanim dotrzemy do brzegu. - Rzucił tylko i wybił się z platformy w stronę plaży. Podejrzewał, że to jezioro wbrew jego wcześniejszym założeniom, było tu w rzeczywistości od samego początku, tylko wszystkie jego wcześniejsze wizyty zostały wymazane ze wspomnień.
Jack wzruszył ramionami i trójka mężczyzn dużym susłem skoczyła z powrotem na plażę, zostawiając ślady niewielkich kraterów w piasku.
- Co się stało? - zaintrygował się Isshin.
- Może odkrył magiczną konspirację? Tylko nie mów mi, że to znowu ten fioletowy pacan. - zażartował Jack.
-Nie, po prostu obaj dostaliście częściowej amnezji którą wywołało przebywanie w tamtym miejscu. Zajrzyj do kieszeni. - Odparł Silver spokojnie, ostatnie zdanie kierując do szermierza.

Isshin sięgnął do kieszeni i wyjął z niej rękawiczkę. - Hmm...pamiętam tylko, że jakiś czas temu mi zginęła. Mówisz, że tam ją znalazłem? - spojrzał na rakietę z poważną miną. - Powinieneś ostrzec na ten temat Adama. Cokolwiek to jest.
Jack zamilkł na chwilę, masując podbródek. Jego oczy zaświeciły się, po czym przemówił. - Mam niby w pamięci nagranie tego, jak tam wchodzimy. Faktycznie zapomniałem całej gadki przed tym, jak zostałem przy wejściu. Nie było tego jednak dużo, może po prostu się rozkojarzyłem? Zapiszę sobie wspomnienie w zapasowej. - wzruszył ramionami.
Armstrong pokiwał głową, magia nie potrafiła oszukać technologii, a przynajmniej nie w pełni. Będzie musiał przejrzeć własne zapisy, kiedy już wróci na okręt.
-Myślę, że to nie była twoja pierwsza wizyta w tej rakiecie. Zapewne również nie moja pierwsza, ponieważ wyraźnie rozbiła się tu w bardzo zamierzchłej przeszłości, widziałem zniszczenia na dziobie. A jednak byłem pewien, że podczas mojego ostatniego pobytu na Edenie wcale jej tu nie było. - Wyciągnął długopis, który znalazł w wodzie i zaczął kręcić nim w palcach. - Sęk w tym, że w samym wraku nie ma ani jednej magicznej śrubki. Nie znalazłem też żadnego artefaktu ani nie wyczułem zaklęć które mogłyby go otaczać. To jakby świat zareagował na fakt, że znaleźliśmy coś, co nie pasuje do paradygmatu i próbował wymazać to zdarzenie z naszych wspomnień. Z jakiegoś powodu mu się to nie udało w moim przypadku, może przez ten mały drobiazg. - Na chwilę zaprzestał obrotów, by jego towarzysze mogli zobaczyć bardzo charakterystyczne logo Futuristics. - Pojęcia nie mam czy na pewno o to chodzi, nigdy nie spotkałem się z zaklęciem działającym na tak ogromną skalę… Błąd, spotkałem. - Urwał dość gwałtownie, gdyż właśnie wchodził na grząski grunt.
- Cóż, działał na mnie więc… - zamyślił się Isshin. - Albo jest silniejszy niż moja odporność na zaklęcia, albo działa na więcej niż po prostu ludzi? - zaproponował. - Szczerze nie wiem, jak magia funkcjonuje. Nie mierzyłem się z niczym silniejszym od iskry - wyznał. - Jeżeli przesiaduje tu jednak całe wojsko, na pewno znajdą się ludzie, którzy ten problem rozwiążą. Jeżeli to w ogóle problem. - Pewny siebie Isshin nie widział większego zagrożenia w wymazującej wspomnienia części krajobrazu.
Młody szermierz najwidoczniej nie rozumiał implikacji tego co tu znaleźli, ale zapewne nie wiedział, że Cesarzowa również jest chroniona magią wypaczającą umysł.
Długopis który znalazł był mu współczesny, mógł równie dobrze kiedyś należeć do niego, bo takich się w sklepie nie kupowało. Ciekaw był czy Adam jest świadom co mu siedzi w sąsiedztwie, czy też wymykało się to jego pojmowaniu. Admirał nigdy go nie ostrzegał by nie zapuszczał się w te okolice, inaczej byłby pewnie świadom, chociaż istnienia jeziora, nawet jeśli wrak zniknąłby ze wspomnień.
-Może to nic, może coś ważnego, zobaczymy potem. A co do ewentualnych braków w twoim "wykształceniu", chcesz dowiedzieć się więcej? - Podjął po tej chwili zamyślenia.
Mężczyzna westchnął, po czym wzruszył ramionami. - Pewnie. Nie mam na dzisiaj planów, równie dobrze mogę posłuchać.
-Zatem znajdźmy sobie jakiś przystanek, najlepiej z gastronomią, bo chwilę mi zajmie, by to wszystko opowiedzieć. - Zaproponował Silver, uznając, że wywołujący amnezję zabytek to nie najlepsze sąsiedztwo do prowadzenia "wykładu".
Isshin obejrzał się przez ramię na rakietę. - Dobra uwaga. - przytaknął. - To chyba ta pora, że zaczną podawać jedzenie u Adama. Możemy je zgarnąć i usiąść w ogrodzie, albo u mnie w pokoju. - zaproponował. - Chyba, że znasz tutejsze restauracje. Nie łaziłem jeszcze po mieście.
-Znam, ale domowe jedzenie bardziej do mnie przemawia. Może dlatego, że jestem bardzo rodzinnym człowiekiem. - Przystał na propozycję swojego towarzysza. - Chcesz, to mogę Cię potem oprowadzić, parę dni tu jeszcze zabawię.

- To dzisiaj zjedzmy u Adama, a jutro pójdziemy się przejść. - zaproponował, ruszając z powrotem.

Posiadłość Adama

Gdy trójka wróciła do posiadłości, zobaczyli Adama pijącego znów herbatę na werandzie. - Mogłem chwilę poczekać, zjadłbym z wami. - admirał szybko zgadł, dlaczego jego goście wracają do domu. - Usiądźcie sobie w ogrodzie, zaraz kogoś krzyknę, żeby wam przynieśli. Jak skończycie, odwiedźcie mnie w biurze. - poprosił.
-Gościnny jak zawsze. - Rzucił Silver bez cienia ironii, kierując się na ogród. Usiadł przy stoliku i korzystając z faktu, że jeszcze nie był zastawiony, umieścił na stole ten sam wyświetlacz, którego użył przy plaży.
-Pomoc naukowa przygotowana, możemy więc zaczynać. Zacznijmy od podstaw, czy słyszałeś o Teorii Kodu Uniwersalnego? - Armstrong nie zwlekał z wykładem, gdy pojawi się jedzenie, rozmowa była skazana na wolniejszy przebieg.
- Tak, Adam mi kiedyś o nim opowiadał. Nie jestem ścisłowcem ale to w miarę zrozumiałem. Wszystko składa się z informacji, a magia polega na jej zmienianiu, tak?
-W telegraficznym skrócie, tak. - Silver pokiwał głową. Projekcja wyświetlała ich oraz miejsce w którym przesiadywali złożone z zielonych znaków, linijek kodu. - To co podlega naszej percepcji jest efektem realizacji instrukcji zapisanych u podstaw rzeczywistości. Jak oglądanie aplikacji, bez dostępu do kodu źródłowego. Jeśli zawiążesz lub odziedziczysz Kontrakt, ów dostęp zostaje Ci przyznany do jego bardzo niewielkiej części. Dla przykładu… - Przeciągnął dłonią po blacie zostawiając smugę szronu. Fragment kodu stołu zmienił się odzwierciedlając spadek temperatury. - Moja Iskra pozwala manipulować stanami energetycznymi. Jednakże Iskra to nie magia, zaledwie jedno zaklęcie. Zanim przejdę dalej, wszystko jasne póki co?
Isshin zastanowił się przez chwilę, po czym powoli przytaknął. - Właściwie nic szalonego na ten moment.
-To zaledwie początek wstępu. - Silver uśmiechnął się pod nosem. - Iskrę można przyrównać do bardzo ograniczonych uprawnień moderatora, jednakże co ważne, w rzeczywistości otrzymuje się je w większym zakresie, choć dostęp do niego trzeba uzyskać samodzielnie. To zjawisko nazywa się Naturą Iskry i od niego zależy w jaki sposób ona działa. Na przykładzie mojej umiejętności, ten sam efekt można osiągnąć na wiele sposobów. Jeśli naturą Iskry byłaby śmierć, eliminowałaby ciepło. Magnetyzm z kolei pozwalałby je przyciągnąć do konkretnego punktu lub wypchnąć z przedmiotu, i tak dalej. - Zrobił krótką przerwę, by Isshin przetrawił jego słowa. - Odkrycie Natury Iskry pozwala rozszerzyć jej zastosowania, gdyż jako koncepcja Natura jest pojęciem szerszym niż jedna czynność, do której ogranicza nas bazowa znajomość zaklęcia. Ponownie, gdyby moja Iskra miała naturę śmierci, po jej odkryciu mógłbym zabić nie tylko ciepło, ale również chłód. - Skończył kolejną część wywodu.
Isshin zamyślił się. - Czyli iskra to jakby nie umiejętność, a skutek? Możesz magicznie wywołać pewien skutek, jakkolwiek to zrobisz? - zaproponował. - To jest przyciągnąć lub odepchnąć, zabić, przeciąć? - zastanowił się. - Właściwie jakby działała iskra cięcia? Mógłbyś przeciąć abstrakcyjne rzeczy? Ciepło? Czas? - zamyślił się.
-Byłoby to bardzo wygodne, gdyż dawałoby adeptom sporą dozę niezależności, ale niestety nie. Choć są Iskry które można podciągnąć pod kilka różnych dziedzin, każda ma swoje ograniczenia. - Silver pokręcił głową. - Wybiegliśmy nieco do przodu, ale możemy najpierw zgłębić ten wątek, skoro Cię interesuje. Iskry pochodzą od kontraktów z magami. Każdy mag specjalizuje się w jakiejś dziedzinie takiej jak destrukcja, śmierć, kontrola czy ewolucja. Co za tym idzie, Iskra to umiejętność, a dziedziną magii i z niej wynikająca natura, to sposób wykorzystania owej umiejętności. - Zrobił chwilę przerwy, by pomyśleć. - A odpowiadając na twoje drugie pytanie, magia sama w sobie jest abstrakcyjna, gdyż opiera się na koncepcjach nie na prawach fizyki. Zimno dla przykładu jest taką koncepcją, gdyż jako zjawisko fizyczne nie istnieje. Bazowo taka iskra najpewniej służyłaby typowo do przecinania obiektów materialnych, po długim treningu zapewne użytkownik nauczyłby się też ciąć to, czego hipotetycznie przeciąć się nie da, jak choćby wiatr i tu zaczynają się schody. Im poważniejsza ingerencja w paradygmat wszechświata, tym użycie zaklęcia jest trudniejsze, szczerze nie mam pojęcia czy istnieje w Cesarstwie ktokolwiek o mocy zdolnej przeciąć czas, niemniej na pewno nie byłby on adeptem jak ja, lecz magiem. I to posiadającym przy okazji dogłębne zrozumienie magii. Paradoksalnie poziom wiedzy i zrozumienia magii nie definiuje tego, kto jest magiem, a kto tylko adeptem. - Westchnął nad tą niesprawiedliwością losu. Pierwszy raz w życiu niezależnie od tego, jak intensywnie się uczył, efekt był poza zasięgiem jego rąk.
Isshin zaczął drapać się po głowie. - Okej, są pewne ograniczenia i nie da się przeskoczyć pewnych barier, jak ktoś cię przez nie nie przepuści… ale w takim razie skąd się wzięła magia sama w sobie? Dlaczego są magowie, którzy mogą dawać te całe kontrakty? Zaraz powiesz mi, że bóg zszedł do galaktyki i dał części z nas pieczę nad pewnymi prawami uniwersum! - zaśmiał się Isshin. - W bogów jeszcze nie wierzę, więc ciężko mi uwierzyć, że nie da się obejść tych kontraktów wiedzą, choć nie zdziwię się, jeśli byłoby to znacznie trudniejsze od współpracy z kimś, kto już nad magią panuje.
Młody Armstrong roześmiał się serdecznie.
-Nawet nie wiesz jak blisko prawdy jesteś. - Podjął gdy wybuch wesołości ustąpił. - Magia nie jest naturalna dla ludzi, choć nie wiem, czy mi uwierzysz, jeśli powiem, że pochodzi od xeno. Przybyszka z innej galaktyki przekazała sekret magii jedenastu ludziom w zamierzchłej przeszłości. Oni z kolei nauczyli kolejną generację, i tak dalej aż do współczesności. Dlaczego nauczanie magii przez ludzi, a tym bardziej przekazywanie jej potomkom w ogóle jest możliwe nie wiem, jest to zdolność sztucznie w nas zaszczepiona, więc teoretycznie nie powinna być dziedziczna. - Na chwilę się zamyślił, nie przywykł do nierozumienia i było dla niego trochę zawstydzające, że nie do końca pojmuje, o czym mówi. - Być może jest sposób by przebić się przez barierę między adeptem i magiem bez wypełnienia kontraktu, ale jeszcze go nie odkryłem i wedle mojej wiedzy nie jest on ludzkości znany, choć może po prostu być dobrze utajony przez służby wywiadowcze, by magowie się nie wyroili w Cesarstwie. W każdym razie mimo szeroko zakrojonych eksperymentów wciąż jestem daleko od osiągnięcia celu. Niemniej magia ma swoją cenę, każdy, kto zostaje magiem, popada w narastające szaleństwo. No prawie każdy, tacy jak Ty są na ów obłęd odporni, z jakiegoś powodu nadmagia oprócz odporności na magię chroni też przed efektami ubocznymi. - Streszczenie badań i odkryć nie było łatwe, Silver zastanawiał się, czy czegoś nie pominął, choć nie musiał mówić Isshinowi wszystkiego, nie był mu przecież nic winny. Niemniej w relacjach międzyludzkich ważna była szczerość intencji.
Isshin potrzebował chwili aby przyswoić do zaprezentowane informacje. - Dobra, to jak to się ma do tej całej rakiety i naszej tymczasowej amnezji? - spytał.
Młody Recollector rozejrzał się dyskretnie, czy służący Adama przestali już krzątać się wokół nich. Wchodzili ponownie na grząski grunt. Dzielenie się tą wiedzą mogło wręcz zahaczać o zdradę stanu, wolał więc, by nikt teraz nie podsłuchiwał. Dla pewności zaczął też absorbować energię elektryczną z najbliższego otoczenia, by ewentualna aparatura podsłuchowa zaczęła szwankować.
-Wspominałem wcześniej o paradygmacie wszechświata, a co jeśli nie pokrywa się on z rzeczywistością? - Spojrzał na Isshina znacząco, by dać mu do zrozumienia, że to poważna kwestia. - W okolicy przejścia na czas gwiezdny miało miejsce tak zwane zaciemnienie, w wyniku którego większość informacji sprzed tego wydarzenia została utracona. A co jeśli to bujda? Jeśli w rzeczywistości spleciono zaklęcie usuwające wspomnienia całej ludzkości na temat przeszłych wydarzeń, by wypropagować spreparowaną wersję historii? Brzmi to, jak teoria spiskowa, prawda? Jednakże na dnie tej rakiety znalazłem dowód, że ludzkość eksplorowała galaktykę na stulecia przed oficjalnym początkiem podboju kosmosu. Sama rakieta jest tego dowodem, dlatego, gdy na nią trafiliśmy, magiczny sygnał próbował wykasować nam pamięć z tego odkrycia. Gdyby nie fakt, że jakoś się przed tym obroniłem, pewnie właśnie byśmy planowali po raz kolejny, by wybrać się po raz pierwszy nad jezioro o którym usłyszałeś od miejscowych. Oczywiście to jedynie hipoteza, a źródło zaklęcia może być zupełnie inne, ale moje przypuszczenia nie są bezpodstawne.
Isshin przytaknął skinieniem głowy, po czym odpowiedział szeptem. - Tyle się domyśliłem. Nie mogę jednak pojąć, dlaczego to jest tak silne. Czy ktoś zrobiłby zaklęcie na tę konkretną rakietę, że wszyscy mają o niej zapomnieć? I tak z każdym przedmiotem, który się komuś...nie wiem, “jej” nie podobał? - Isshin wyraźnie insynuował zamieszanie cesarzowej w sprawę. - Nawet w tej kwestii… Myśleliśmy, że ona jest z nami dzięki nowoczesnej technologii, ale to droga sprawa i kiedyś tego nie było. Więc ona też jest długowiecznym magiem? Czy wymazują nam pamięć za każdym razem, jak wybiorą nową? - ilość niewiadomych strasznie namieszała w głowie Isshina. - ...Będę potrzebował sporo czasu to wszystko przemyśleć. - przyznał.
-Myślę, że na tym powinniśmy zakończyć. Wprawdzie magia to temat rzeka, ale nie chcę Ci teraz mącić w głowie. W końcu doszliśmy do istotnych wniosków i trzeba je najpierw przetrawić. Jeśli będziesz potrzebował omówić z kimś swoje przemyślenia, jestem do dyspozycji. - Obaj wiedzieli że ten temat jest niebezpieczny, ale najwidoczniej również dla Isshina Silver okazał się wystarczająco godny zaufania. Młody Recollector cieszył się że przeczucie go nie zawiodło. - A teraz jedzmy, i tak pewnie kazaliśmy Adamowi czekać zbyt długo.

***

Isshin nie przyszedł z Silverem do biura Adama. Stwierdził, że musi odpocząć i pomyśleć. Do tego odczuł poniekąd wrażenie, że Adamowi zależało tylko na Silverze, choć sam Armstrong był pewien, że tylko mu się wydawało.
Biuro Adama było wąskim, ale podłużnym pomieszczeniem bez okien. Znajdował się tu jeden stół z czterema krzesłami rozstawionymi po jednej stronie, skierowanymi na ogromny monitor. Był to właściwie jedyny element całej posiadłości, który nie pasował do jej rustykalnej, drewnianej stylistyki. Ściany pomieszczenia zapełnione były pułkami pełnymi dokumentów w różnego typu teczkach i folderach. Gdy Silver wszedł do środka, Adam przeglądał jeden z nich, zamknął go jednak i odłożył na stół.
- Ah! Silver. Mam nadzieję, że posiłek przypadł ci do gustu. - Admirał był wyraźnie zadowolony z wizyty. - Rozsiądź się, a ja przejdę do sedna. - wskazał dłonią stół, na którym znajdowała się też butelka whisky. - Częstuj się, jak chcesz. Miejscowy wyrób. - Adam wyglądał na zestresowanego, postanowił wziąć chwilę na zebranie myśli poprzez poprawianie swojego ubioru, po czym kontynuował. - Wiem o twojej pracy dla...organizacji najemniczej. Tak się składa, że również z nią współpracuję. Nie miałem sposobności nawiązać z tobą kontaktu, ale biorąc pod uwagę, że przybyłeś tutaj niezaproszony, możemy bezpiecznie przedyskutować sprawy. Chciałbym cię poprosić o oficjalne członkostwo w naszej organizacji, jak wiem, do tej pory nie miałeś styczności z nikim, kto mógłby ci je zaproponować.
Silver usiadł i nalał sobie solidną porcję whisky, nie sądził by Adam chciał go otruć, w końcu był przyjacielem rodziny, nawet jeśli przy tym Admirałem Floty. Pociągał małe łyki słuchając wyjaśnień swojego niedoszłego teścia, na koniec wychylił szklankę do dna, odstawił z hukiem i nalał sobie kolejną, pełną.
-Jeżu w poziomkach! - Fuknął sfrustrowany. - Tsar, Ty, kto jeszcze? Millia? Bastion? A może ten kutas Vyone? - Lazarusa pominął w swoim zgadywaniu, ten był pionkiem Maximiliana.
-I czemu ja? Armstrongowie są na cenzurowanym, pilnują nas bardziej niż innych. - W tym pytaniu nie było wyrzutu, a autentyczny brak zrozumienia. Mógł sam starać się do nich dołączyć, ale nie spodziewał się, że pierwsi wyjdą z zaproszeniem.
- Tylko Ja. Nie było to moim pomysłem, ale ostatecznie zostałem jednym z założycieli organizacji. Bez sekretnego wsparcia Admirała, długo by nie przetrwała. Vyone o wszystkim wie, ale z uwagi na moją obecność nie ingeruje. - wyjaśnił. - ... Zapraszam cię, bo już nam pomogłeś. Jesteś silny i stoisz po naszej stronie, nie ma sensu nie skorzystać. Fakt, z uwagi na twoje warunki nie będę liczył na wiele. Jednak sam fakt, że będziesz wiedział, co się dzieje i do kogo możesz się zwrócić, powinien ułatwić nam współpracę. - Adam nie skrywał, że członkostwo Silvera nie było w jego planach. Biorąc jednak pod uwagę incydent na w Anielskiej Bramie, korzystał z okazji. - Nie jesteśmy organizacją rewolucyjną. Badamy ślady korupcji i staramy się chronić niewinnych, którym prawo Cesarstwa działa na szkodę. Cel organizacji to podważać wszystko, aby nic nas nigdy nie zaskoczyło. Jak możesz się spodziewać to nie takie proste. - Adam również postanowił nalać sobie Whiskey.
-Nic co stoi w sprzeczności z propagandą nie jest proste. - Odparł Armstrong spokojnie podnosząc szklankę, która okryła się szronem. - Cesarstwo jest prezentowane jako nieskazitelne, utopijne wręcz. A utopie jak obaj wiemy nie istnieją. - Pociągnął sobie.
-Nawiasem mówiąc, zrobiłem się wyjątkowo popularny wśród Admirałów. Trzech z was spróbowało mnie zwerbować, a kolejnych trzech dobiera mi się do tyłka, tylko Millia jeszcze nie wykonała ruchu w moją stronę. - Zaśmiał się pod nosem. Akurat jej uwagą by nie pogardził, była chyba najmłodsza w tym gronie, no i reprezentowała płeć piękną, całkiem dosłownie. Nie wiedział tylko czy jest nim jakkolwiek zainteresowana. Ale może warto byłoby ją spiknąć z członkiem klanu, dla zapewnienia im dodatkowej ochrony?
-Z oczywistych względów moje działania będą musiały być bardzo ostrożne, ale ja też chcę chronić kogoś, kto niczym nie zawinił. - Był pewien, że Adam zrozumie aluzję. - W związku z powyższym, myślę, że mogę przyjąć twoje zaproszenie.
- Cieszę się. Z Maximilianem na ognie, nie dziwię się, że przyciągasz uwagę wszystkich graczy. Gdybyś nam wcześniej nie pomógł w incydencie w bramie, raczej bałbym się do ciebie skierować. - przyznał. - O czym wspominając… myślę, że należą ci się przeprosiny. Opus nie miał możliwości cię o tym poinformować, ale Tsar nie umarł tamtego dnia. - wyznał. - Fakt, miał sporo problemów zdrowotnych i komplikacji, ale twoja szybka interwencja pozwoliła nam go odratować. Przeszedł parę operacji plastycznych i obecnie działa jako jeden z szefów policji, pod imieniem Soma. Naturalnie, prosiłbym, abyś się z nim nie kontaktował dla bezpieczeństwa was obu. - Adam przyglądał się szklance, jakby czegoś w niej szukał, w końcu jednak postanowił się napić. Mimo wieku alkohol wykręcał mu twarz.
-Pozwól że zgadnę, Zilva tak naprawdę też żyje? - Silver spojrzał znad swojej szklanki na admirała, a w jego oczach kryło się zaciekawienie. Ta piratka byłaby świetnym nabytkiem dla organizacji, nie sądził by Tsar chociaż nie spróbował jej zwerbować. Biała skóra i czerwone oczy, może nawet byli spokrewnieni, serafiński admirał miał jakby nie patrzeć sporo czasu na zostawienie potomków.

- Mam taką nadzieję. Całe to zamieszanie z nią, Tsarem i Anielską Bramą miało pomóc im zejść z radaru cesarstwa. Do tej pory nie dostałem od niej żadnej wiadomości, więc nie mogę tego potwierdzić. Skrywanie się przed Vyone niestety oznacza, że musisz efektywnie zostać kimś innym.
Bingo i strzał w dziesiątkę. Szkoda tylko, że w takiej sytuacji nie mógł nabyć od Opusa żadnych "pamiątek" po niej. Kolejne pytania popłynęły zanim Silver zdążył się opamiętać.
-A jaki jest jej związek z tym wszystkim? Louise Cypher Queen i Zilva C. Queen, zwykła zbieżność czy coś więcej? Nie zapominając o tym, że wygląda jakby była córką Tsara. - Nie krępował się, siedział w tej wojnie magów po uszy, a organizacja Adama chcąc nie chcąc też się w nią wpakowała. Im więcej będzie widział tym lepiej.

- Nie znam szczegółów, Tsar obiecał, że to nieistotne. Zilva jest naszym sojusznikiem ale nie członkiem organizacji, więc nie wyjawia nam wszystkiego o sobie i swoich piratach. Jest związana z April w jakiś sposób, ale na koniec dnia jest człowiekiem. - w tonie Tsara dało się wyczuć, że nie był on zadowlony ze swojej organiczonej wiedzy w tym temacie. - Coś jeszcze cię nurtuje? - spytał.
-Mam więcej pytań niż czasu, moglibyśmy tu pewnie siedzieć przez miesiąc zanim dowiedziałbym się wszystkiego co potrzebuję. - Młody Armstrong wzruszył ramionami. Raz że sam zawsze się spieszył, dwa miał zadanie. - Z jakimi magami współpracujecie, czy raczej współpracujemy? Nie chodzi mi tylko o Miesiące, młodsze generacje też będą dla mnie pomocne. - Skoro pewnych rodzajów zaklęć nie mógł nauczyć się od Maximiliana musiał szukać innych rozwiązań. Jego plany związane z nadmagią wymagały w pierwszej kolejności rozszerzenia wiedzy magicznej. Musiał też poprosić Corvo by ten wykorzystał sieć Vyone'a i przeprowadził dla niego poszukiwania.
- Jest sporo osób z iskrami w naszych szeregach, nie mamy jednak adeptów. Przynajmniej nie oficjalnie. Augustus jest po stronie Zilvy, jego obsesja to potęga. Dogadujemy się z Icarią na wypadek awarii, więc liczymy, że w kryzysie November stanie po naszej stronie ze swoją sprawiedliwością. Soma obecnie próbuje nawiązać kontakt z May na księżycu Pars. Dyskutujemy też z January, aby pomógł nam nawiązać kontakt z Septemberem. To główny powód, dlaczego chciałem dzisiaj z tobą porozmawiać. - Adam był zadowolony, że dostał możliwość ogranicznego przejścia do sedna sprawy. - Liczymy, że z pomocą Septembera uda nam się złożyć naszą wiedzę w całość i zaplanować jak powstrzymać April. Obrady będą miały miejsca na Nautiliusie Vyone. Koordynaty otrzymamy na krótko przed zebraniem. - wyjaśnił.
Żadnych magów? Silver wyraźnie przecenił tę organizację… Czyli ta planeta z rycin w kanałach to Babel, szybko porównał w głowie zdjęcia satelitarne i obrazki, może kryła się tam jakaś wskazówka. Jeśli nie zawsze mógł znowu zajrzeć do tej dwójki changelingów.
-May to jedna z tych, których szukam. Nawiasem mówiąc, skoro Tsar jest serafinem, czemu po prostu nie wybrał paru godnych zaufania ludzi i nie uczynił ich magami jak kiedyś zrobiła to April? - Było to dość oczywiste rozwiązanie, nawet jeśli brakło by tu długiego doświadczenia, Pierwsza Generacja to wciąż wyższa liga. - No dobrze, zatem jaka moja w tym rola? I czy nie wzięliście nigdy pod uwagę że Vyone może być Septemberem, z tą swoją obsesją na punkcie informacji?

- Mieliśmy taką teorię, sam September jednak skontaktował się z nami za pośrednictwem swojej adeptki. Vyone jest mimo wszystko tylko człowiekiem. - Adam wyjawił to z ulgą w głosie. - Tsar nie jest magiem. Ma iskrę. April była cesarzową serafinów. Z tego co tłumaczył mi Tsar, magia i ranga w społeczeństwie miały ze sobą dużo wspólnego. Nie był jednak bardzo rozmówny w kwestii swojego ludu, jeżeli uda ci się pociągnąć go za język, chętnie wysłucham co ci zdradził. - Mężczyzna postanowił dolać sobie więcej Whisky. - Jesteś adeptem Maximiliana. Liczymy, że w wypadku ataku April będziesz mógł nam pomóc, albo nawet przedstawić naszą sprawę swojemu nauczycielowi. Cokolwiek postanowicie, tak długo, jak pomożecie nam bronić ludność Cesarstwa, będziemy wdzięczni.

Rize i Corvo najlepiej czuli się na okręcie, więc tam spędzali najwięcej czasu. Wychodzili tylko na spacery w wolnej chwili, aby skorzystać z tymczasowego dostępu do planety. Gdy Silver zawołał ich na spotkanie, prędko się zjawili, salutując jak porządni żołnierze, choć twarz Rize zdradzała depresję, która pewnie też zmotywowała go do podjęcia stanowiska.
Młodego Recollectora zastanawiało czy szpieg już słyszał od swojego zwierzchnika, co się odpierdala i dla uproszczenia założył, że tak. Nawet jeśli nie, jego zadanie oznaczało, że się dowie.
-Corvo, dla Ciebie mam dwa zadania. Po pierwsze, skontaktuj się ze swoim przełożonym i przekaż mu, że po tym, co odjebał, do końca życia mi się nie wypłaci. Jeśli nie wiesz, o co chodzi, możesz zapytać u źródła. - Zakładało to oczywiście, że jego rodzinie nic się nie stanie, inaczej Silver po prostu go zabije. To jednak zachował dla siebie. - Po drugie, niech się bierze do roboty. Macie mi znaleźć Johannę Corvus, na wczoraj. Odmaszerować. - Mówił tonem nieznoszącym sprzeciwu, jaki jego dawny towarzysz bardzo rzadko u niego słyszał. Poczekał, aż agent opuści kajutę i przeniósł wzrok na nomada.
-Twoje pierwsze zadanie ma ekstremalnie wysoki priorytet i wymaga dyskrecji. Gdy poznamy lokację Johanny Corvus, masz ją złapać. Oczywiście w założeniu, że nie siedzi wewnątrz jakiejś fortecy nie do zdobycia, nie będę wysyłać Cię na misję samobójczą. - Tooth mógł poczuć presję, ale takie zadanie było też dowodem zaufania ze strony Armstronga. Silver zastanawiał się, czy rybolud nie byłby w stanie też rozwiązać innego jego problemu, w końcu jego rodzaj żył w drodze, na pewno mieli swoje ścieżki. Uznał, że spróbuje szczęścia. - I miałbym do Ciebie pytanie. Czy znasz może osobę albo sposób zdolny przetransportować mnie do odległej części Cesarstwa szybciej niż metodami konwencjonalnymi? Im szybciej, tym lepiej.
Tooth wzruszył ramionami. - Jest do tego rodzaj magii. Nic, do czego miałbym dostęp. - stwierdził. - Znałem jednego, nie zadaję się jednak z nimi. Nie mam zamiaru do nich wracać.
Silver pokiwał spokojnie głową. Nomad chyba źle zinterpretował jego słowa, ale to można było łatwo naprostować.
-To nie ma nic wspólnego z Tobą, ani twoim zadaniem. - Podjął wyjaśnienie. - Wystarczy, że podasz mi namiar, jeśli wciąż go masz, a resztę załatwię sam. Jeśli to jeden z nich, mogę ponownie powołać się na Opusa, żebyś na pewno nie został w to wmieszany.

- Staram się wyczyścić swoje konto. Jeżeli chcesz się mieszać z Opusem i Sheepem, to będę zbierał swoje rzeczy. - Tooth nie był w pełni świadomy związku Silvera z organizacją Adama. Zaufał tylko, że Silver ma dość kontaktów, aby ukrócić jego osobistą tułaczkę. - Jestem w stanie tylko powiedzieć, że są ludzie, którzy mają takie iskry. Nawet jakbym chciał cię do takiego zaprowadzić, nie znam namiarów. Od dawna nie nawiązywałem kontaktu z terrorystami. - mimo określenia jakie użył, dało się wyczuć z jego tonu głosu, że nie miał nic za złe swoim byłym pobratymcom, ani nimi nie gardził. Porzucenie jest byłej ścieżki życia, musiało wywodzić się z jego osobistych pobudek.
-To nie kwestia, czego chcę, tylko bardzo naglącej potrzeby. Niemniej, skoro nie możesz mi podać żadnego namiaru, nie było tematu. Poszukam kogoś na własną rękę i mam nadzieję, że zdążę, nim będzie za późno. - Nie rozwodził się nad sytuacją, nie sądził, by Tooth chciał słuchać jego rodzinnych historii. - Nie będę udawał, że wiem, co Tobą kieruje, ale dopóki Ty będziesz wywiązywać się ze swojej części umowy, ja wywiążę się ze swojej. Do czasu aż Corvo namierzy Johannę jesteś wolny.
Tooth zasalutował jak żołnierz, choć nie wysilił się, aby stanąć w tym celu prosto, po czym odmaszerował.
Silver miał bardzo złe przeczucia, względem tego, co zamierzał teraz zrobić. Niemniej, musiał spróbować każdego sensownego wyjścia, by zdobyć ten namiar. Z ciężkim westchnieniem wybrał numer Opusa i zaczął psychicznie nastawiać się na kolejną potyczkę z kompleksami LinLin.
Nawiązanie połączenia zajęło dłuższą chwilę. Szczęśliwie, odebrał jednak Opus:
- Halo? Pan Silver? - spytał, poprawiając swój ekran.
-Wystarczy Silver, profesorze. - Odparł młody Recollector. - Jestem w dość naglącej sytuacji, pozwolę sobie więc na bezpośrednie przejście do meritum. Potrzebny mi ktoś, zdolny w oka mgnieniu przerzucić mnie na drugi koniec galaktyki. Słyszałem, że w szeregach organizacji takich osobników mogę znaleźć. - Nie było czasu na dłuższą wymianę grzeczności, Armstrong nie wiedział jak długo zajmie mu nawiązanie kontaktu z właściwym osobnikiem, a musiał go jeszcze przekonać do wyświadczenia tej usługi.
- Znaczy, Eddie? Z wiem, jest na księżycu Pars. Nie ma jak nawiązać z nim kontaktu. - Odparł Opus.
-Nic mi to imię nie mówi. Niemniej, skoro jest poza zasięgiem, to w tej kwestii mogę tylko siedzieć z założonymi rękami. - Silver westchnął, na Pars najkrótszą trasą miał tydzień w jedną stronę. Potem musiałby jeszcze przeszperać księżyc, zapewne opanowany przez twory May. Spoważniał na twarzy. - Czeka mnie dużo pracy i muszę popracować nad swoją siłą przebicia. Masz może w zbiorach stacji jakieś "pamiątki" po dokonaniach Tsara, które mógłbyś mi odsprzedać? - Raz i Zilva oficjalnie byli martwi, nie mogli więc trzymać przy sobie tego, co wcześniej z nimi kojarzono, a on mógł z takich artefaktów zrobić użytek.
Opus wyraźnie się zamyślił. - Mam tu nieco artefaktów, ale nie mogę ci nic od ręki pożyczyć, a tym bardziej sprzedać. Wiesz, jako placówka wojskowa możemy mieć rzeczy tego typu, ale to wszystko jest spisane w bazach danych. Jak gdzieś zniknie, to stawiam całą stację w tarapatach. - wyjaśnił przepraszającym tonem.
-Myślałem, że artefakty, których właściciele zostali uznani za zmarłych, mogą trafić ponownie do obiegu. Mówi się trudno. - Chłopak wzruszył ramionami. Wiedział, że wojsko przetrzymuje większość, a jedynie niewielki odsetek zostaje w rękach Recollectorów, nie zastanawiał się jednak nigdy co z artefaktami, które traciły właścicieli. Najwidoczniej zostawały własnością rządu, jeśli nie zostały nikomu zapisane, szkoda. - Jak postępują prace na stacji? - Zapytał po chwili. Skoro nie mógł pognać na Victora, dawało mu to czas na rozmowę.
- Powoli kończymy. Niedługo stacja będzie mogła podróżować. Nigdy nie widziałem tylu Toborów w jednym miejscu. Oglądanie ich przy pracy jest naprawdę imponujące. - ucieszył się Opus. - Jak po twojej stronie?
-Nieciekawie, jeśli mam być szczery. Muszę pracować dla Golda, a na domiar złego moja rodzina ma kłopoty i jestem za daleko, żeby im pomóc. - Skrzywił się. Bycie adeptem Octobera wiązało się z pewnymi korzyściami, ale nie zmieniało to faktu, że został do przyjęcia tej oferty zmuszony szantażem. A ten pojeb Victor pewnie będzie mu spędzał sen z powiek, przez najbliższe tygodnie.

- Po części to może dobrze? Jeżeli Gold chce cię w garści, nie może cię zawieść. - teoretyzował Opus. - Plus, twoja rodzina dosłownie produkuje uzbrojenie. Poradzą sobie. - starszy mężczyzna starał się pocieszyć Silvera.
-Logika nie zawsze działa w kontaktach z magami, niestety. - Profesor niejako miał rację, ale młody Armstrong już się przekonał, że Maximilian wcale nie zamierza się starać, by ich relacja była choć minimalnie poprawna. Chciał tylko wycisnąć ze swojego adepta ile zdoła, zanim szaleństwo do reszty go pochłonie. - Niemniej, mam nadzieję, że twoje przewidywania się sprawdzą. Jeśli uda mi się wszystkie kwestie wyprostować i zyskam chwilę wytchnienia, to chętnie was odwiedzę, żeby zobaczyć jaki użytek zrobiliście z naszej technologii.

- Jak najbardziej, czuj się zaproszony. Słuchaj, jeżeli w niczym więcej nie mogę ci pomóc, to wróciłbym do pracy. - przeprosił Opus.
-Oczywiście, dość czasu już Ci zająłem. Powodzenia i pozdrów ode mnie LinLin. W kontakcie. - Pożegnał się Silver i zakończył połączenie. Nie mógł na ten moment pomóc swojej rodzinie, musiał więc jak najlepiej przygotować się do wykonania zadania dla Golda. Być może ten fajfus znał jakieś zaklęcia teleportacyjne, żeby na przyszłość Armstrong nie był uzależniony od tego, czy znajdzie transport. Tylko jak podciągnąć teleportację pod magię kontroli? Najprostszym wyjściem wydawała się kontrola przestrzeni, a ściślej jej naginanie, by zbliżyć do siebie dwa punkty.
Mniejsza, za bardzo wybiegał w przyszłość. Trzeba było zatroszczyć się o przygotowanie techniczne i siłę przebicia. Corvo miał dostęp do wojskowej bazy danych, Silver podpiął się więc przez proxy do jego komputera i zapuścił wyszukiwanie ludzi obdarzonych demonicznymi atrybutami. Czuł, że może w ten sposób odnaleźć jeszcze kilka fragmentów Azazela, jeśli rzecz jasna będą to osobnicy do odstrzału, czyli typowi kryminaliści. Nie sądził bowiem, by ktokolwiek odciął sobie dla niego część ciała dobrowolnie.
Co do złapania celu, miał już pewien plan, musiał go jednak przećwiczyć. Na kolejny dzień był umówiony z Isshinem, nie mógł zarwać nocy, ale wciąż pozostawało kilka kolejnych dni, no i zostało mu parę godzin przed snem. Po incydencie w Anielskiej Bramie odkrył, że oprócz pochłaniania energii, może ją też potem uwalniać, zamierzał to wykorzystać. Jeśli byłby w stanie pokierować wyzwolonym strzępkiem energii tak, by wypalił właściwy wzór, mógł stworzyć krąg magiczny pod powierzchnią, dzięki czemu pozostałby niezauważony, tworząc idealną pułapkę.
Zaczął od prób na czystych kartkach papieru, potem planował przerzucić się na większe obiekty. Było to zaskakująco łatwe, niemniej po kilku próbach coś sobie uświadomił. Tak cienka przestrzeń pomiędzy warstwami mogła zostać w samoczynny sposób zamknięta przez zwykłe zmiany naprężeń, przerywając tym samym ciągłość kręgu. Potrzebne było coś trwałego na tyle, by rytuał nie został przerwany w połowie. Może zamiast używać energii do wypalania wzoru, powinien ukształtować go z samej energii? Przy ilościach jakie mógł zgromadzić wewnątrz swojego ciała stanowiłoby to całkiem trwałe rozwiązanie, więc warto było spróbować.

Przesyłanie energii w sposób tworzący konkretne symbole okazało się banalnie proste. Trwałość takiego kręgu była ograniczona przez konieczność ciągłego uwalniania mocy, gdy chodziło jednak o samo odtwarzanie kształtu, nawet głęboko pod ziemią, nie powinno to stanowić większego problemu. Jedząc przy biurku kolację, Silver był w stanie przesyłać swój krąg przez całą długość okrętu, mając za sobą zaledwie kilka godzin praktyki. Jedynym problemem, jaki pozostawał, był sam czas, jaki zajmował rytuał. Jeżeli pojawi się na miejscu przed celem, będzie w stanie się na niego przygotować. Jeżeli ktoś go jednak złapie w momencie, będzie musiał sobie radzić bez swojej nowej magii.
W trakcie tych kontemplacji uwagę mężczyzny zwrócił list, który wpadł pod drzwi do jego pomieszczenia. Po krótkich oględzinach stało się oczywistym, że wiadomość była napisana przez Corvo, który starał się nie zwracać na siebie uwagi przełożonego.
“Córka Victora zmarła w szpitalu, który należał do Armstrong Futuristics. Wyjaśnia to ślepy gniew Victora, ale co gorsze, z tego, co wykopałem, wynika, że dziewczyna nie umarła z przyczyn naturalnych. Zginęła na polecenie Vyone.”
Zdradziecki, oślizgły kutas… Silver mało nie spalił listu w pierwszym odruchu złości, za co złajał się w myślach. Mimo swojego ogromnego intelektu, gdy wchodziło na sprawy rodzinne zawsze robił się wrażliwy, co nie licowało ze statusem geniusza. Nie, żeby w najmniejszym stopniu ufał Vyone’owi. Wiedział, że prędzej czy później admirał go zdradzi, spodziewał się jednak, że zaczeka z tym aż dostanie czego chce. Zamiast tego, zakopał topór wojenny i od razu zamachnął się na niego łopatą. Mógł nie dopaść Victora, jeśli Bastion się spisze, ale on mu się nie wywinie. Jeśli Corvus okaże się martwy, a przynajmniej unieszkodliwiony, Vyone będzie mógł już zacząć wybierać sobie nagrobek. Jeszcze nie był tego świadom, ale popełnił wyjątkowo brutalne samobójstwo. O ile przekazanie Silverowi tej informacji nie było przez niego wkalkulowane, rzecz jasna. Corvo wciąż budził jego wątpliwości, był szpiclem przez te wszystkie lata i nawet się nie zająknął. Co było lojalnością, a co częścią gry, nawet jemu ciężko było przejrzeć kogoś, kto kłamał zawodowo.
Niezależnie od okoliczności, list stanowił dowód na to, że Vyone celowo wywołał wojnę domową. Kiedy Bastion i Adam się o tym dowiedzą, raczej nie będą próbowali powstrzymać Armstronga przed dokonaniem zemsty. Gold trzymał Lazarusa na smyczy, a zależało mu na zasobach klanu. Jedyną niewiadomą była Milia, ale z płcią piękną Silver umiał sobie radzić. Najtrudniejszym do wykonania elementem pomsty wydawało się namierzenie Nautilusa, Vyone lubił wszystko wiedzieć i jednocześnie pilnował, by jak najmniej wiedziano o nim, więc nawet lokalizacja jego centrum dowodzenia nie była jawna. Ciekawe czy można było być adeptem więcej niż jednego Miesiąca… Gdyby udało mu się przekonać Septembera, by nauczył go jakiegoś zaklęcia lokalizacyjnego, znalazłby skurwiela znacznie mniejszym wysiłkiem.
Coraz więcej sił działało przeciw niemu, a on wciąż nie był dość silny by się im wszystkim jednocześnie przeciwstawić. Chyba musiał zaufać Corvo, by choć trochę się odciążyć i usprawnić cały proces zwiększania swojej mocy.
-Zapuściłem proxy wyszukiwawcze, jeśli uważasz, że możesz przyspieszyć poszukiwania, uzyskasz dostęp przez swój terminal. - Nadał mu wiadomość. Wolał radzić sobie sam, ale to nie był czas na unoszenie się dumą. Wrócił do ćwiczeń, by zobaczyć jak wielki krąg maksymalnie zdoła utworzyć. Podejrzewał, że rozmiar może być ograniczony jedynie dostępną energią, ale trzeba było to zweryfikować.

Stworzenie koła nie było problematyczne samo w sobie, niezależnie od jego rozmiarów. Przeprowadzenie jednak rytuału na większym obszarze zabrałoby więcej czasu i energii, do tego powstałoby ryzyko przerwania zaklęcia, jeżeli Silver otrzyma zbyt pokaźne uderzenie. Najbezpieczniej będzie ograniczyć się do rozmiarów pokaźnego pomieszczenia, może hangaru. Większa arena będzie tworzyła dodatkowe ryzyko.
Ograniczenia były większe, niż młody Armstrong się spodziewał. Oznaczało to, że będzie musiał zastawić pułapkę z miejsca bardzo bliskiego punktowi docelowemu, do przygotowań trzeba więc było dopisać maskowanie holograficzne, albo retrorefleksyjne. Na pustej planetoidzie rzucałby się w oczy, niczym Bastion pośród plemienia pszczół, nie wspominając o tej przerośniętej klatce. Na ten dzień zrobił już chyba wszystko, co mógł, poszedł więc pobawić się z Cerberem, a potem udał się na spoczynek, zamiarem wczesnej pobudki. Jutro znowu czekało go sporo pracy, a musiał jeszcze odwiedzić rodzinę.

***

Z rana wstał przed wszystkimi, załadował tyłek na lądownik i zleciał na Eden. Zamierzał zacząć od wizyty u Adama, żeby nie spieszyć się, gdy już obskoczą go członkowie klanu. Tym razem jednak wylądował normalnie, by dać ludziom admirała czas na poinformowanie go o wczesnym gościu.
Silver zastał Adama razem z Isshinem na ganku, gdzie spożywali śniadanie. Kiwnęli tylko głową w jego stronę, zapraszając go do siebie.
Młody Recollector bez chwili wahania dołączył do mężczyzn. Gdy już zaspokoił pierwszy głód, spoważniał.
-Dowiedziałem się czegoś… z braku lepszego słowa, interesującego. Nie będę wam teraz psuć apetytu, po prostu jak zjemy, będziemy musieli omówić dość poważny temat. - Chyba dostawał lekkiej paranoi, ale o wojnie domowej wolał rozmawiać w miejscu, które Adam miał wyczyszczone ze wszelkich potencjalnych pluskiew. Sądził, że stary admirał zrozumiał aluzję. Zgodnie ze swoimi słowami, wrócił do konsumpcji.
- Jesteśmy na nogach od dłuższej chwili. - admirał spojrzał na Isshina, który przytaknął. - Możemy iść, gdy poczujesz się gotowy.
Nie przedłużając, Silver dokończył swoją porcję i wstał.
-Widzę, że nie tylko ja tu uważam sen za stratę czasu. - Skomentował wypowiedź Adama. - Chodźmy.

Adam przytaknął i wstał od stołu. Nie podzielał jednak w pełni pośpiechu Silvera. Spokojnym krokiem zaprowadził go oraz Isshina do swojego gabinetu. - Rozsiądźcie się. - zaoferował, samemu zajmując to samo miejsce, co wczoraj.
Armstrong rozsiadł się wygodnie. Poczekał, aż Isshin również usiądzie i skierował wzrok na admirała.
-Zanim zacznę, czy nasz towarzysz otrzymał wczoraj podobne do mojego wprowadzenie? - Zapytał, nie chcąc zdradzać zbyt wiele, gdyby szermierz nie był jeszcze poinformowany. Udzielenie informacji leżało w gestii Adama.
- Wiem, co się dzieje. - przyznał Isshin. - Oczywiście, jak nie powinno mnie tu być, to daj znać. Nie obrażę się. - zaśmiał się mężczyzna.
-Tylko się upewniam, że nie wciągam Cię w nic, czego byś nie chciał. - Odparł Silver, całkiem poważnie. Znów spojrzał na Adama. - Wczoraj mówiłeś żebym nie szukał Johanny Corvus, cóż znalazłem ją. W szpitalu należącym do Futuristics. Martwą. Ściślej zamordowaną. Na zlecenie Vyone’a. - Wyraźnie akcentował każdy fragment informacji, by ukazać jak bardzo przesrana jest sytuacja. Isshin mógł właśnie zdać sobie sprawę, że jeśli chciał wyjść, to już było za późno.
Wyraz twarzy Adama natychmiast stał się ponury. Złożył razem ręce i oparł na nich twarz w zamyśleniu. - Co ten drań knuje…
- Vyone to też Admirał, prawda? - dopytał Isshin. - Coś powinienem o nim wiedzieć?
- Vyone to enigma. - skwitował Adam. - Jak można się spodziewać po admirale odpowiedzialnym za szpiegostwo, informacje i propagandę, jest typem człowieka, który wie wszystko, jednocześnie będąc jednym, o którym nikt nie wie nic. - westchnął. - Zawsze był w tym dobry. Podstawiał ci szpiegów, którzy zostawali twoimi najlepszymi przyjaciółmi bez żadnych starań, jakby z góry wiedział, kto się z kim dogada. Momentami panowały teorie, że to September. Gdy ten jednak się pojawił, te teorie prysły. - Mężczyzna osunął się w fotelu, opierając na nim głowę. Bardzo wyraźnie łypnął wzrokiem w stronę barku. Dobre maniery jednak wygrały, nie miał zamiaru pić o świcie. Wrócił więc do wyjaśnień:
- Najważniejsze fakty o Vyone to jego wieloletnia rywalizacja z Maximilianem oraz fakt, że September się nim zainteresował. Warunkiem otrzymania przez nas pomocy od niego to obietnica, że spotka się z Vyone twarzą w twarz. Dlatego szykujemy zebranie na pokładzie Nautilusa. - Adam spojrzał na Silvera. - Od początku planowałem cię tam zaprosić, jako że jesteś związany z jednym z magów, więc będziesz mógł dostać wtedy swoje odpowiedzi. Będzie tam jednak wielu Admirałów, więc chwilowo będziesz musiał trzymać gniew w ryzach. - ostrzegł.
- Ta rywalizacja jakoś specyficznie wygląda? - spytał Isshin.
- Ciężko powiedzieć. Vyone po prostu lubi mu psuć szyki. Później Max zaczął się odwdzięczać, starając się wykradać artefakty, na które Vyone polował. Coś z demonologią. - Adam wzruszył ramionami. - Kiedyś, jak Max znalazł sposób dogadać się z Lazarusem na zachowanie jednego z nich, Vyone dostał szału.
Admirał uwierzył mu na słowo, miło. Sytuacja była już dość skomplikowana, tłumaczenie relacji z Corvo tylko by tu namieszało. Demonologia… czyżby też poszukiwał fragmentów Azazela? Albo jakiegoś innego Diabła? Może dlatego nie odsłaniał nawet twarzy. No i najważniejsze, czy Davy Jones mógł być Diabłem?
-Jedną z możliwych odpowiedzi na twoje pytanie jest, że jego nienawiść do Maximiliana zwyciężyła przeciw dbałości o własny interes. Kilka tygodni wcześniej, ten kutas zgłosił się do mnie, oczywiście przez pośredników, z propozycją współpracy. Może chce pokazać Goldowi, że nie tylko on potrafi robić mnie w chuja, jednocześnie wykorzystując do własnych celów i przy okazji popsuć mu szyki. - Silver podjął temat. Dobrze było wiedzieć, że jego “mentor” ma z admirałem zaszłości. Była szansa, że przy swojej małostkowej naturze dorzuci Armstrongowi coś ekstra, żeby ten się z nim rozprawił za psucie interesów. To nie mogło być łatwe, musiał więc przygotować się jak najlepiej. - Nie muszę chyba mówić, że obecnie może ode mnie liczyć najwyżej na kulkę między oczy, jeśli będę w dobrym nastroju. Nie oczekuję, że mi pomożesz, to moja prywata i nie będę Cię wciągał. Wystarczy, że Ty i Bastion nie będziecie mi wchodzić w drogę, kiedy postanowię wyrównać z nim rachunki, czyli bardzo niedługo.
Zamyślił się na dłuższą chwilę, zastanawiając się, czy powiedzieć swoim towarzyszom o tych celach Vyone’a, które były mu znane.
-Niewiele mogę dodać na temat tego, co planuje. Wiem, że szuka Tsara, podejrzewa, że ten przeżył konfrontację z Victorem, wbrew oficjalnej wersji. - Była to zresztą prawda, choć z tego, co powiedział Adam, serafin przetrwał przy użyciu nauki, nie magii. - Drugi osobnik, za którym Vyone się rozgląda to legenda, Davy Jones. Jedyne co znalazłem na jego temat, to odniesienia do popkultury, a jednak jego imię pojawia się w miejscu, gdzie popkultura nie dociera, poza granicami ludzkiego pojmowania, więc musi kryć się za nim coś więcej.
- Nie mam zielonego pojęcia o magii, więc z tym ci nie pomogę. - mężczyzna skrzywił się. - To jest właśnie ten problem, nie mam jak ci pomóc. Mogę ci nie przeszkadzać w twoim interesie z Vyone, mielibyśmy kim go zastąpić, ale nie jestem w stanie kiwnąć palcem, jeżeli na coś się w tej kwestii zdecydujesz. - ostrzegł. - I nikomu o tym nie mów, zwłaszcza Bastionowi. Zadeklarują cię terrorystą bez większego zastanowienia.
-Myślę, że gdybyś Ty mu powiedział o tym co odwalił Vyone, to by Ci uwierzył. - Odparł Silver - Niemniej, nie zamierzam robić publicznej sprawy ze swojej vendetty. - Spojrzał na Isshina - Chyba jestem Ci winien przeprosiny. Obarczyłem Cię bardzo niewygodną i potencjalnie niebezpieczną wiedzą.

- Wezmę to jako komplement, skoro masz do mnie aż tyle zaufania. - stwierdził Isshin. Adam westchnął z kolei:
- Bastion potrafi być nieco naiwny. Nie rozumie, dlaczego ludzie mieliby knuć i kombinować za swoimi plecami, tym bardziej inni admirałowie, którzy przecież pracują razem z nim. Nie miał żadnych sprzeciwów przed przyjęciem Victora, bo po co? Teraz coś się stało, to teraz reaguje.
-Adam Ci ufa, to w zupełności wystarczy jako rekomendacja. - Odpowiedział szermierzowi. - Co do Bastiona, jego prostolinijność jest moim zdaniem miłą odmianą w tym pełnym pokrętności świecie. Gra w otwarte karty, według jasnych zasad, podczas gdy inni chowają pół talii w rękawie i wymyślają własne reguły. Niestety, nie przekonasz świata by grał uczciwie, tylko dlatego, że sam jesteś uczciwy. - To “podsumowanie” mogło nieco rozjaśnić Adamowi wątpliwości, jeśli jeszcze jakieś miał po ich wczorajszej rozmowie. - Vyone najwidoczniej chce, żebym grał na jego zasadach. Jeszcze się skurwysyn na tym przejedzie.
Adam siedział w głębokim zamyśleniu przez dłuższą chwilę. W pewnym momencie odważył się odezwać, choć po tonie jego głosu dało się odczytać, że nie jest pewien tego, co mówi: - Dlaczego Maximilian wybrał akurat ciebie na swojego następcę? - spytał. - Nie podoba mi się wydźwięk tego, że mieliby o ciebie walczyć.
-Podstawę zapewne stanowi fakt, że Iskra dziedziczona w moim klanie pochodzi właśnie od Octobera. Choć pojęcia nie mam czy pierwszego, czy któregoś z kolei. - Silver zaczął wyliczać. - Twierdził też, że moja ambicja jest dowodem, iż w moich żyłach płynie szaleństwo Octobera. Mimo że medycznie jestem całkowicie zdrów na umyśle. Jest też leniwy, jak sam powiedział, nie chciało mu się daleko szukać. - Zamyślił się na chwilę. - Nie sądzę, żeby Vyone chciał o mnie walczyć z Maximilianem, choć nie wykluczam tej możliwości. Podejrzewam, że jestem potencjalnie zbyt niebezpieczną figurą w ich rozgrywce, żeby odważył się pozwolić jej zostać na planszy, szuka więc sposobu, by mnie z niej strącić. - Postawienie klanu w stanie zagrożenia, z pewnością odciągało jego uwagę. Miał coraz więcej kłopotów, które musiał rozwiązać, co przekładało się na zmniejszenie efektywności.
- Czyli Max miał powody, a Vyone co najwyżej chciał mu utrudnić życie. - stwierdził Adam. - Fakt, masz dostęp do sporych zasobów informacji, ale równie dobrze mógł gonić za Opusem albo jakąś inną wtyką. Zaczynam się obawiać, że stałeś się ofiarą bitwy, która wcale nie musi cię aż tak bardzo dotyczyć. Przyjmując, że nie ma jakiegoś ważnego szczegółu, który nas ominął. - stwierdził Adam.
- Nie myślicie, że Max jest teraz w zagrożeniu? - spytał Isshin. - Jeżeli Silver mu pomaga, bo facet traktuje jego rodzinę jako zakładników albo opcję zapasową, to musiał polecieć im pomóc, więc Vyone wie, co się dzieje.
- Co by mu to dało? - zastanowił się Adam. - Wątpię, aby Maxa mógł zabić mag, którego Silver pokonał przed poznaniem swojego czarodziejskiego patrona. - swoją wypowiedzią Adam nie ukrywał, że średnio się orientuje w tym, jak konkretnie działa magia.
-Nie jestem pewien czy Gold wie, że za “buntem” Victora stoi Vyone. - Podjął Armstrong. - No i nie zapominajmy, że już ekhm… zrobił swoje w tym konflikcie. Poinformował Bastiona, na więcej bym raczej nie liczył. - Dość ostentacyjnie splótł przed sobą ręce na stole. - A to, może być ten dodatkowy szczegół, który motywuje naszego wszechwiedzącego, by dobrać mi się do dupy.
Adam wydawał się doznać olśnienia. - Bastion jest bardzo prostym człowiekiem. Max ma prawo do posiadania broni, ale nie może z niej korzystać. Jeżeli Maximilian się tam wpakuje, a tym bardziej doleci pierwszy, będzie walczył z Victorem i Bastionem jednocześnie. - zauważył Admirał. - A skoro Bastion zbiera po drodze dodatkowe wojska, nie trafi tam aż tak prędko...
-Szczerze, to pojęcia nie mam czy Vyone przewidział, że dowiem się o tym wszystkim tak szybko. Żaden z członków rodziny jeszcze mnie nie “wtajemniczył” w to, że mają teraz kłopoty. - Przyznał Silver. Admirał wyciągnął wnioski na podstawie nie tego, co młody Recollector miał na myśli, ale to też warto było przedyskutować. - Niemniej, nie sądzę, żeby Gold się tam pofatygował. Wiele złego mogę o nim powiedzieć, ale głupi nie jest. Ma na swojej smyczy ludzi, którzy mogą z broni korzystać i dysponują dużą siłą przebicia, zapewne nimi się posłuży, jeśli uzna, że jednak powinien zrobić coś jeszcze. - Zasugerował, a zrozumiawszy, że jego aluzja niewerbalna przeszła bez echa, postanowił wyjaśnić. - I wciąż pozostaje kwestia demonicznych artefaktów. Jeśli Vyone ma na ich punkcie takiego fioła, może to być przyczyną tego, że wziął mnie na celownik. Mam dwa, niemożliwe do odebrania bez zabijania mnie. - Przeniósł spojrzenie na swoje diabelskie ramiona.
Adam przytaknął. - Możesz mieć rację. Nawet Vyone nie mógłby tak łatwo usunąć Maga, a posiadanie użytkownika artefaktów na których mu zależy na służbie, jest bardziej oczywistym celem.
- Umm… - wtrącił się Isshin. - Wiemy, że to o te artefakty chodzi? Zdziwilibyście się, ile magicznych przedmiotów jest określane jako demoniczne, czy to z wyglądu, czy zastosowania.
Adam westchnął. - Tak, jakby spojrzeć nawet w Cesarską bazę, pewnie co trzeci będzie w jakiś sposób określony jako demoniczny albo diabelski. Skoro jednak zarówno Vyone, jak i Max się nimi interesują, możemy założyć, że są z tej kolekcji, o którą im chodzi.
-Mam powody przypuszczać, że może to być nawet ten artefakt, o którym mówiłeś wcześniej. - Silver wskazał na swoją lewą rękę. - Maximilian dał go facetowi który chciał mnie zabić, w założeniu, że to ja zabiję jego i go odbiorę. To nie hipoteza, sam mi się do tego przyznał. Jeśli to ten sam, to oznaczałoby, że jestem chyba obiektem jakiegoś chorego zakładu, w stylu który z nich rozegra mnie lepiej przeciwko temu drugiemu.
- Więc co zrobisz? Wyjdziesz z gry? Skopiesz obydwu? - spytał Adam.
-Nie mogę się wypisać, gdy Gold trzyma moją rodzinę w garści. - Armstrong skrzywił się mocno, ta myśl wciąż niesamowicie go irytowała. - Najlepsze co mogę zrobić, to wyciągnąć ile się da z tej rozgrywki i z pionka stać się graczem, a potem jak to określiłeś, skopać ich obu. - Mógł też najpierw załatwić jednego, a potem zająć pozycję gracza i dokończyć porachunki z drugim. Czas pokaże, które z tych rozwiązań okaże się być bardziej wykonalne.
Adam przytaknął. - W takim razie powodzenia. Jeżeli potrzebujesz w czymś pomocy, od razu daj znać. - zaoferował się.
Obietnica ze strony admirała była krzepiąca, zwłaszcza w perspektywie tego, co zostało dziś ujawnione. Dwóch pozbawionych skrupułów skurwysynów z najwyższych szczebli Cesarstwa urządziło sobie grę, w której stawką była przyszłość całych planet. A on był pionkiem, którym obaj gracze próbowali poruszać, musiał naprawdę szybko znaleźć sposób na ogarnięcie tej sytuacji.
-Będę o tym pamiętał. - Skinął z wdzięcznością głową, nie chciał zapeszać.
Miał jeszcze około dziewięciu dni, zanim wybije termin przybycia jego celu. Przygotowania do zastawienia pułapki były gotowe, ale pozostawała kwestia praktyki. Nie wiedział nawet kto lub co ma być celem, pieprzony Max i jego gierki…
-Szukałeś spokoju, a trafiłeś do bardzo niespokojnego towarzystwa. Ironia losu, czyż nie? - Spojrzał na Isshina z lekkim rozbawieniem. Szermierz niezbyt udzielał się w rozmowie i Silver zastanawiał się, czy nie czuje się wyalienowany.
- Nie będę ukrywał, to wszystkie mnie przerasta. - przyznał Isshin. - Biorąc jednak pod uwagę twoje ostatnie dyskusje o magii oraz całą tę cesarską politykę, ciężko to zignorować. Mogę chcieć spokojnego i nudnego życia, ale na co mi ono, jak lada dzień nie zostanie ani jedno spokojne miejsce w galaktyce? - mimo wszystko jego komentarz był wyjątkowo energiczny. Miał siły na prowadzenie tej walki, pewnie dlatego zgodził się do niej dołączyć. - Chciałbym poznać przeszłość cesarstwa. Mam złe przeczucia pod tym względem.
-Ja chciałem zakosztować życia, zanim będę musiał się na dobre ustatkować. - Silver uśmiechnął się kwaśno. Gdyby siedział w domu, najprawdopodobniej jego rodzina byłaby bezpieczna, bo Maximilian nie uznałby go za godnego zainteresowania. Ale młody Recollector był tylko jednym z czynników ryzyka. Jeśli nie on, wtedy pewnie któreś z bliźniąt by się wyrwało, chcąc starszego brata przebić lub mu zaimponować i Gold wziąłby je na cel… W tej perspektywie, młody Armstrong wolał, że padło na niego. - A skoro mowa o przeszłości, czy którykolwiek z was admirałów, kiedykolwiek spotkał Cesarzową, twarzą w twarz?
- Tylko Lazarus ma taką możliwość. - przyznał Adam. - Co nie zmienia faktu, że pamiętam nie jedną naradę, w której uczestniczyła przez ekran. To nie jest niespotykane: zebranie wszystkich admirałów w jednym miejscu oznacza dużo mniejszy nadzór nad wieloma sektorami, więc zwykle porozumiewamy się zdalnie. - wyjaśnił. - Akurat bzdetom na temat Cesarzowej nie daję wiary, choć wiem, że Tsar i Sheep mają swoje podejrzenia.
-Moim skromnym zdaniem, przynajmniej stopień Admirała Floty powinniście byli otrzymać osobiście. Dodatkowo, choć oficjalnie władza Cesarzowej jest absolutna, lwią część decyzji podejmujecie bez jej udziału. W połączeniu z tym dziwnym magicznym efektem, który ją otacza, daje to więcej niż dość pola na uzasadnione wątpliwości, względem ciała rządzącego. - Silver osobiście nie wiedział, czy Cesarzowa po prostu ma wywalone na obowiązki, czy w rzeczywistości jest pozorantką, bądź marionetką. Liczył się fakt, że w tej układance pewne elementy zwyczajnie nie pasowały. - W sumie, magia manipuluje całym postrzeganiem Cesarstwa, choć skoro nie posiadasz umiejętności w tym zakresie, zapewne nic nie zauważyłeś. Ja sam odkryłem to przypadkiem, wczoraj. Gdybym nie zajrzał w odwiedziny, wciąż pozostałbym nieświadomy.
- Hmm… mam mglistą pamięć względem mojej ceremonii, to było dość dawno, ale chyba ją wtedy wdziałem. - zamyślił się Adam. - Nie jestem w sumie pewien, co kwestionujesz. Galaktyka jest ogromna. Ludzie mają problem stosować się do jednakowych zasad na powierzchni pojedynczej planety, a co dopiero w całym Cesarstwie. Dlatego nasz rząd przyjął formę piramidy. - wyjaśnił Adam. - Gdy pojawia się jakaś ważna decyzja, jak wojna z piratami albo konieczność wprowadzenia jakiejś galaktycznej normy, jej decyzja jest ostateczna. Tego się dowiadujemy od Lazarusa… czy zaraz mi powiesz, że on się przebiera za Cesarzową, gdy nikt nie patrzy? - zaśmiał się Adam. - Mam swoje lata i nigdy nic nie wydawało mi się poza swoim miejscem. Jeżeli to faktycznie magia, o której nie wiem, to trudno. Nie mam zamiaru kwestionować Cesarzowej na podstawie samych przypuszczeń. - wyznał.

Silver

- Hmm… mam mglistą pamięć względem mojej ceremonii, to było dość dawno, ale chyba ją wtedy wdziałem. - zamyślił się Adam. - Nie jestem w sumie pewien, co kwestionujesz. Galaktyka jest ogromna. Ludzie mają problem stosować się do jednakowych zasad na powierzchni pojedynczej planety, a co dopiero w całym Cesarstwie. Dlatego nasz rząd przyjął formę piramidy. - wyjaśnił Adam. - Gdy pojawia się jakaś ważna decyzja, jak wojna z piratami albo konieczność wprowadzenia jakiejś galaktycznej normy, jej decyzja jest ostateczna. Tego się dowiadujemy od Lazarusa… czy zaraz mi powiesz, że on się przebiera za Cesarzową, gdy nikt nie patrzy? - zaśmiał się Adam. - Mam swoje lata i nigdy nic nie wydawało mi się poza swoim miejscem. Jeżeli to faktycznie magia, o której nie wiem, to trudno. Nie mam zamiaru kwestionować Cesarzowej na podstawie samych przypuszczeń. - wyznał.
Starszy admirał wydawał się być wystarczająco pewny swego, by rewelacje Silvera nim nie wstrząsnęły. Nie było więc sensu tego drążyć, póki sam nie odkryje czy to dziwne zjawisko subiektywnej percepcji to tylko zabezpieczenie, czy jednak przekręt.
-Dobrze, zostawmy temat Cesarzowej, bo tu faktycznie mam tylko przypuszczenia do dyspozycji. - Młody Armstrong przytaknął, nie chcąc się kłócić. - Ale, co powiesz mi o jeziorze w pobliżu swojej rezydencji? Jest tam coś niezwykłego? - Sugestia zawarta w pytaniu powinna wystarczyć, by Adam wspomniał o rakiecie, jeśli był świadom jej istnienia.
- Chyba nie. - zaprzeczył Adam, kiwając głową. - Nawet nie pamiętam, kiedy tam ostatnio byłem. - przyznał.
Bingo, nie było opcji, żeby nie pamiętał tak istotnego elementu, jak wrak statku kosmicznego wystający w centrum. Silver spojrzał na Isshina porozumiewawczo, szermierz był jego niejakim świadkiem.
-A zatem nie kojarzysz tego? - Zapytał wytaczając kulkę miniprojektora na stół. Po chwili wyświetlił się obraz rzeczonego jeziora, z rakietą wbitą w środek jak świeca w rzyć.

-Nie, na pewno nie. - zgodził się Adam. - Coś się tam wczoraj rozbiło? - zapytał, lekko zaniepokojony.
- Raczej nie wczoraj, jak tam byliśmy, to w jeziorze nic nie było. - uspokoił go Isshin. - Robiłeś dzisiaj jakiś skan? - zainteresował się.
-Nie wierzę… Mieliśmy wczoraj po powrocie całą rozmowę na ten temat i wszystko wyleciało Ci z głowy? - Wyglądało na to, że efekt amnezji jest potężniejszy niż młody Recollector sądził. - Ten wrak leży tam od minimum czterdziestu tysięcy lat, ale przeczy to oficjalnej wersji historii Cesarstwa, więc każdy, no prawie każdy, zapomina o jego istnieniu chwilę po tym, jak go zobaczy. Nawet jeśli przebywa akurat na pokładzie. - Silver prawie załamał ręce. Nie miał najmniejszej ochoty tłumaczyć tego od początku. Szczęśliwie, wszystko miał nagrane. - Rozsiądźcie się wygodnie, bo chwilę to potrwa. - Powiedział i odtworzył im przebieg wczorajszej wizyty nad jeziorem. Oczywiście do jutra pewnie o wszystkim zapomną, ale przynajmniej na dziś potrzebował ich uświadomić.
Oglądając nagranie, Adam coraz bardziej zapadał się fotel, litry potu spływały po jego twarzy. - Jeżeli to prawda… to koszmar. - stwierdził, gdy nagranie dobiegło końca. - Byłem pewien, że bez pomocy magów nie zapanujemy nad obecną sytuacją… teraz zaczynam się zastanawiać, czy obecne wydarzenia rozgrywają się między kimkolwiek poza magicznie uzdolnionymi. - Admirał przeniósł wzrok na Isshina. - Nic nie pamiętasz?
- Nic a nic. - przyznał, wyraźnie zgubiony.
- Nie jesteś jednym z tych, na których magia nie działa? - dopytał.
- Dużo nie działa, niektóre po prostu gorzej… jeżeli to faktycznie zaklęcie, pewnie będę pamiętał o tym dłużej od pana. - stwierdził.
- Krócej niż dzień. - zauważył Adam. - Więc ile ma przeciętny człowiek? Godzinę? Dwie? Trzy? Mógłbym pracować nad takim urządzeniem i zapomnieć o nim w przerwie na obiad. - zauważył.
-Przyznaję, nie wiem czemu sam o tym nie zapomniałem. - Armstrong wzruszył ramionami, nie posiadł jeszcze nadmagii. Może chodziło o zrozumienie samej magii? Spojrzał na szermierza. - Jak widziałeś, to właśnie zdarzenie zmotywowało Cię, by poznać prawdę o historii Cesarstwa. Mimo że punkt zapalny został wymazany z twojej pamięci, postanowienie zostało. Czyli efekt nie jest absolutny. - W całej układance przybywało niepasujących elementów. Przeniósł wzrok na Adama. - Możliwe, że trochę namieszam Ci tym w planach, ale zważywszy na okoliczności, chciałbym zaproponować Isshinowi miejsce w mojej załodze. Wtedy przynajmniej będzie miał mu kto przypominać, co właściwie popchnęło go do działania. - Spojrzał znów na Hajikatę, tym razem pytająco. - O ile rzecz jasna, nie masz nic przeciwko.
- Już o tym rozmawialiśmy. - przyznał Isshin.
- Początkowo próbowałem namówić Isshina do dołączenia do wojska, ten styl życia jednak mu nie odpowiadał. Byłem gotów pozwolić mu na emeryturę, jednak twoje przybycie dało nam obu dużo motywacji do działania. - wyjaśnił Adam. - Bardziej przygodowy styl życia będzie odpowiadał wam obu, a możliwe, że przysporzycie się Cesarstwu — a przynajmniej jego obywatelom — bardziej ode mnie. - przyznał.
-Miło mi to słyszeć. - Silver uśmiechnął się. - Mam nadzieję, że masz mocną głowę. Balanga powitalna nie minie Cię nawet w tak niemiłych czasach.
-A teraz, wracając do bardziej przyziemnych kwestii... - Podjął po chwili, już poważnym tonem. - Skoro magia ogranicza ludzką percepcję, to co takiego może wiedzieć niebędący magiem Vyone, czego September nie zdołałby się dowiedzieć na własną rękę?
- Myślę, że możemy założyć, że Vyone jest magiem. Nawet jeśli nie jest Septemberem, wątpię, aby był w stanie zwrócić na siebie uwagę maga wiedzy i utrzeć nosa magowi kontroli, samemu nie będąc powiązanym z czarodziejstwem. - ocenił Adam.
- No, chyba, że ma jak ja, tylko jego odporność jest znacznie wyższa. - dodał Isshin.
- Szczerze, to byłoby najlepszą wiadomością. - westchnął Adam. - W najgorszym wypadku to on jest odpowiedzialny za fałszywą historię Cesarstwa, jeżeli teoria okaże się prawdziwa.
Bardziej przerażająca możliwość była taka, że Vyone dysponował podobną mocą co Silver i mógł zaglądać w przyszłość, być może skuteczniej od niego. Wrażenia z pierwszego rytuału sugerowały, że nawet magowie najstarszych generacji nie próbowali czegoś takiego, ale skoro jeden człowiek się odważył, czemu nie drugi? Wtedy admirał mógłby zlecić mu zadanie, a potem spojrzeć na jego efekt i już nie musiał dotrzymywać słowa…
-Domyślam się, że sam utajnił informacje na swój temat. - Armstrong wzruszył ramionami. Nie chciał dodawać rozmówcom siwych włosów. - Na pewno kręci się wokół nadmagii, nie wiem, czy jest jej użytkownikiem, ale Davy Jones może być tu kluczem. Jego imię pojawiło się, kiedy sam próbowałem sięgnąć po tę moc.
- Mogę popytać po znajomych, może Sheep by coś wiedział. - obiecał Adam. - Póki co nie chcę jednak zwracać na siebie uwagi, więc nie wiem, kiedy będę miał na to okazję.
-Cokolwiek wiadomo o Vyone, czego nie wymazał z rejestrów? Pochodzenie, krewni, jakikolwiek punkt zaczepienia? - Jeśli Silver chciał mu się dobrać do dupy, musiał wiedzieć cokolwiek, co pozwoliłoby mu uzyskać przewagę.

Adam wyjął z szafy przenośny komputer i zaczął przeglądać pliki. - Kiedyś słyszałem, że był z Cesarskiego sierocińca. Podobno geniusz od młodego wieku. - przypomniał sobie. Po chwili jednak pokiwał głową. - Nie mam nic na jego temat. Bastion ma kartoteki większości rekrutów w cesarstwie, może będzie miał coś na jego temat. - zasugerował.
-Bajeczka łudząco podobna do tej, którą prezentował na swój temat Tsar. - Skwitował sceptycznym tonem Armstrong. - Będę musiał wypytać Bastiona, i tak muszę mu w ciągu kilku najbliższych tygodni dostarczyć artefakt. - Miał wprawdzie nadzieję, że zdoła go zachować, ale napakowany Admirał był do bólu uczciwy, więc szansa była bardzo niewielka, przy potencjale jaki ta zabawka miała.
W tym momencie Silver otrzymał wiadomość ze statku, napisaną przez Jacka. - Mamy problem! Dostaliśmy wiadomość od Augur Industries, że wyciekły informacje o naszej planowanej pułapce. Prawdopodobnie przez wtykę w korporacji Maximiliana. Z tego, co się dowiedzieli jego ludzie, spotkanie ma i tak nastąpić — za to znacznie wcześniej, niż zakładaliśmy. Nie wiedzą jednak dokładnie kiedy, więc powinniśmy się śpieszyć.
Kurwa, serio?! Co jeszcze miało zamiar się spieprzyć w ciągu tych dwóch dni? Wprawdzie z najbliższych planet podróż nadal trwała kilka dni, ale plan zakładał, że będzie miał więcej czasu… Wstał, dość gwałtownie
-Musicie mi wybaczyć. Dostałem właśnie nagłe wezwanie, moje plany zaczynają się sypać. Zostawiam wam nagrania, żebyście mieli ogląd na to, o czym rozmawialiśmy, gdy znów dopadnie was amnezja. Odezwę się w ciągu kilku dni. - Ruszył do wyjścia. - Nie będę Cię poganiał Isshin, pozałatwiaj tu swoje sprawy, wykorzystaj wolny czas. A na pokład zapraszam, gdy ogarnę ten burdel, który się właśnie zrobił. - Nie czekając na odpowiedź, poszedł na lądowisko.

--- Barmoral Castle ---

Po uzgodnieniu układu z Timem, drużyna zabrała się z powrotem na okręt. Załoga była wciąż w pełni gotowości, czekając na potencjalne rozkazy Silvera. Gdy tylko ten pojawił się na mostku Dragon mu zasalutował.
- Od jakiś dwudziestu minut próbuje z nami nawiązać kontakt ktoś z Auger. Chcieli rozmawiać z tobą. - poinformował.
Armstrong odwzajemnił salut.
-Wiem, co chcą mi przekazać, przynajmniej częściowo. - Odparł rozsiadając się w fotelu dowódcy. - Daj na duży ekran.
Dragon zaakceptował połączenie. Na holograficznym wyświetlaczu pojawiła się twarz młodej kobiety. Silver rozpoznał ją jako ochroniarz, która zawsze stała obok Maximiliana.
- Spodziewam się, że wiesz, czemu dzwonię? - spytała.
-Poniekąd. - Młody Recollector przytaknął. - Maximilian nie żyje, ale podejrzewam że to nie wszystko.
- Praktycznie wszystko. - westchnęła dziewczyna. - Gdy rozgryzł co planuje Vyone, nie mógł oprzeć się okazji utarcia mu nosa i wyeliminowania sług April. Zależało mu też na jednym: wiedział, że jeżeli uratuje twoją rodzinę, będziesz musiał być mu wdzięczny. Zawsze lubił wywoływać w ludziach emocje, których nie chcieli odczuwać. - Dziewczyna zamknęła na chwilę oczy, żeby zebrać się w sobie. Nie przyjmowała śmierci Maximiliana zbyt dobrze. - Czy udało ci się już obezwładnić tego biskupa? - spytała. - Nie jest on do niczego potrzebny Auger. Maximilian wysłał cię na Xiphon, żebyś zajął czymś April. Mężczyzna który miał się tam pojawić, nie stanowi większego problemu. Powinien za to być w stanie wyleczyć twojego kolegę, tego kronikarza, jeżeli się z nim dogadasz w tej sprawie. - wyjaśniła.
-Mam go na smyczy, przy okazji może dowiem się więcej o planach April. - Odparł spokojnie, choć wieść że mógłby wyleczyć Drake’a sprawiła, że jego serce zabiło szybciej. - Co takiego planuje Vyone? - Zapytał.
- Nie znam szczegółów. Max trzymał ten temat dla siebie, wybacz. - dziewczyna zaczęła coś wciskać na klawiaturze. - Naturalnie, Auger Industries jest teraz twoją własnością. Jeżeli czegoś potrzebujesz, czekam na sygnał. W międzyczasie przygotuję spis artefaktów w naszym posiadaniu do twojej analizy. - obiecała. - Max zostawił dla ciebie tylko jedną wiadomość. Niestety, nie znam języka, w jakim jest napisana:

You’re welcome.
All that’s left now,
is for You to recollect My legacy.

Z jakiegoś powodu, Silver nie miał trudności z rozczytaniem wiadomości.
I nawet na łożu śmierci, ta faja nie potrafiła mówić wprost… Wyglądało na to, że miał kolejną zagadkę do rozwiązania, był teraz Octoberem i dziedzictwo linii należało do niego. Ale czym było? Gdzie go szukać? Maximilian jak zwykle zostawił go ze stertą pytań bez odpowiedzi. Mógł chociaż przekazać mu kilka zaklęć przed śmiercią. Obecnie Silver, choć obdarzony mocą Miesiąca znał mniej czarów niż miał palców u jednej ręki, nie licząc rytuałów, które w sumie wymyślił samodzielnie.
-Będę potrzebował dostępu do zapisków Maximiliana. Zostawił mi bardzo wiele pytań, na które muszę znaleźć odpowiedź. - Podjął po chwili zamyślenia. - Nie wysyłaj ich, odbiorę osobiście. Nie chcę by ktoś zrobił sobie kopię.
- Naturalnie. - przytaknęła dziewczyna.
- Co się zbliża do planety. - poinformował Dragon. - Dajcie zbliżenie na to całe spotkanie. - rzucił do załogi.
Obok sygnału z dziewczyną pojawił się drugi ekran. Było na nim widać jak wysoka kobieta o białych włosach lewituje w stronę Xiphon. Wydawała nic sobie nie robić z przebywania w próżni. Wyglądała w większości jak człowiek, nie licząc piór wyrastających z jej skóry w kilku miejscach. Była ubrana w eleganckie spodnie i biały, podłużny płaszcz, pod którym niczego nie nosiła.
Tim przeżegnał się na jej widok.
Dużo złego można było o April powiedzieć, ale zdecydowanie umiała robić wrażenie. Zdjęcia z kartotek wojskowych nie uwzględniały piór, czyli albo jej wyrosły, albo wcześniej je maskowała. Cóż, serafini wedle wierzeń ludzkości byli aniołami, więc niejako pasowało to do koncepcji. Silver zastanawiał się, czemu nie można jej zabić. Skoro była Miesiącem, a dwa inne, stojące wyżej w porządku od niej zabić się dało, powinna być całkiem śmiertelna. Oderwał na chwilę wzrok od drugiej projekcji i wrócił do swojej rozmówczyni.
-Skoro będziemy od tej pory razem pracować, chyba wypada formalnie się przedstawić. - Wiedział, że dziewczyna zna jego imię, był to gest grzecznościowy. - Silver Armstrong, miło mi.
Dziewczyna stanęła na baczność i zasalutowała.
- Miło mi. Proszę się do mnie odzywać, jak panu wygodnie. - odpowiedziała.

W tym czasie, Tim zaczął rozmawiać z April.
- Jak mi miło, że zaprosiłeś mnie na rozmowę. Ile to będzie? Sto, dwieście lat, od kiedy rozmawiałam z jednym z was? - spytała kobieta, lądując naprzeciw Tima. Mężczyzna wycofywał się powoli, chcąc utrzymać znaczny dystans między nią, a sobą.
- Prawdopodobnie za długo. - przyznał. - Przez cały ten czas zapomnieliśmy o jednym. Chciałem cię zobaczyć, żebyś mogła mi powiedzieć: dlaczego? Po co to wszystko robisz?
Silver nie był w stanie odczytać ich wyrazów twarzy z transmisji.
- Ponieważ was kocham. - odpowiedziała.
- Ależ mi miłość, zabrać nam wolność skazić nas magią…
- Nie rozumiesz, to wszystko, czym jestem.
- Magia?
- Miłość. - rozpostarła ramiona na boki, zapraszając Tima do uścisku, ten jednak tylko postąpił w tył.
- Zaraz… ty sugerujesz…?
- ...
- Czyli aby dać nam magię?
- Dałam wam cząstki siebie.
- ...póki nie zostało nic oprócz miłości… dlatego jest tylko dwunastu.
- Teraz rozumiesz?
- ...Nie. - zaprzeczył Tim. - nie wiem czym jest twoja domniemana "miłość", pozwól ludziom być ludźmi.
- Nigdy nie wpłynęłam na waszą wolę. - zaprzeczyła April. - Nie jestem przyczyną waszych wojen, kłótni, oszustw... nie ważne jak ranią moje serce.
- Magia tak namieszała w naszym-
- Ocaliła wasze istnienie nie jeden raz. Dałam wam wszystko, co miałam, żeby was chronić. Sami korzystaliście z tych narzędzi.
- ...Słyszę głos ludzkości, on nie chce magii, nie chce ciebie.
- Demokracja służy tylko co drugiej osobie. - April zaczęła obchodzić Tima naokoło szerokim łukiem. - Słyszysz głos ale nim nie jesteś. Czy Zoan mnie nienawidzi?
- ...
- Ani Julius?
- ...
- Wasza ikona?
- ...ratuje ludzi przed tobą.
- Równie często jak mnie do nich prowadzi. - zaprotestowała kobieta. - Ja was kocham, Tim. Wszystkich. Niezależnie co robicie i co o mnie sądzicie. Pomagam tym, którzy tego chcą, szanuję tych, którzy mnie opluwają.
- Nas?
- Czy kiedykolwiek stanęłam wam na drodze?
- ...Całe uniwersum cię nienawidzi.
- Poza ludźmi, Tim. Mimo tego, kim jestem, nie patrzyliście na mnie z pogardą. Nie mogę do was czuć niczego poza miłością... dałam swoim serafinom odejść, gdy przestali mnie kochać, nie jestem tyranem.
- Czy ty nie planujesz przejęcia panowania nad nami? Czemu wyszłaś z ukrycia?
- Bo zagraża wam coś, czego nie jesteście w stanie dostrzec. Chcę to znaleźć. Nie przyszłam na długo, Tim. Chcę wesprzeć tych, których głosy słyszę. To wszystko.

Szaleństwo, czyste szaleństwo… A do tego, rozmawiali o losie ludzkości, jakby się dzieci przekomarzały. Oboje twierdzili że mają rację, że słyszą głos ludzi, który woła wedle ich postulatu. “Moja racja jest bardziej mojsza, niż twojsza”, noż kurwa mać… Każde z nich miało trochę racji, ale żadne nie miało jej w pełni. Magia nie była sama w sobie zła, choć źli mogli być jej użytkownicy. Złe było uzależnienie od mocy, szaleństwo. Bez magii wiele złego by się nie wydarzyło, wiele dobrego też nie. Czego było więcej? To już oceni historia.

- I mam ci uwierzyć, że ochronisz ludzi przed jakimś złem i sobie pójdziesz?
- Nie musisz mi w niczym wierzyć. Działam tylko dlatego, że są ludzie, którzy mnie o to proszą.
- Prosili cię o twoje machinacje?
- ... Pierwszy był Twardowski. Przeczuwał, że coś jest nie tak z Cesarstwem. Davy zaprowadził go do mnie.
- Mądrość nie jest tak szczera, jak odczucia. - niezrozumiale skomentował Tim.
- Cała strategia uwolnienia Marcha była opracowana przez Twardowskiego. Po drodze Victor również odwzajemnił moje oddanie ludzkości… działam tylko na ich życzenie. Ich i ludzi, którzy myślą podobnie.
- ... Próbujesz mi coś powiedzieć?
- Jeżeli chcesz mnie powstrzymać, Tim, wystarczy, że się ich pozbędziesz.
- Czy właśnie kazałaś mi ich zabić?
- ...Kocham was Tim, żadnemu nie mogę odmówić. Jeżeli chcesz mnie powstrzymać, to naturalne, że powiem ci jak to zrobić.
- Jeżeli tak ci na nas zależy, czemu stawiasz nas w takim zagrożeniu? Co, jeżeli powrócą demony? Na nas też będą polować!
- Mogę odebrać wam magię w dowolnym momencie, gdy naprawdę nie będziecie jej chcieli. Nie wiesz o tym?
- Słucham?!
- February nie założył Magica Icaria, aby podbić galaktykę, albo budować stacje kosmiczne odręcznie. Chciał tylko przekonać ludzi, że magia jest zbędna. Po dobroci.
- Od setek lat zabijamy iskry, myślisz, że będziemy grzecznie prosić ludzi?
- Dlatego od tysięcy lat wam nie pomaga. Znasz historię Ikara?
- To jakaś legenda?
- Tak. O zniewolonym chłopcu, który pierwszy raz w życiu uzyskał wolność. Nie znając umiaru, podleciał zbyt blisko słońca, które stopiło jego skrzydła. Tego obawiał się February. Że magia wzniesie was wyżej, niż jesteście w stanie przetrwać. Wiedział jednak, że to nie ja jestem problemem.
- Jeżeli mamy przekonać ludzkość… jakoś to z czasem zrobimy. Siła też stanowi argument.
- Będę was kochać, nieważne co zrobicie.
- Mówisz jednak, że możesz odebrać naszą magię. Ewidentnie rozrzuciłaś też swoją. Czy to znaczy, że od zawsze mogłaś się jej wyrzec?
- ....
- Słucham?
- ...Prawdopodobnie.
- To dlaczego walczyć z demonami?
- Gdy byłam młoda, widziałam swoją moc jako dar od rodziców. Z szacunku do nich nie chciałam się jej wyrzec. Później, gdy nie była mi potrzebna, znalazłam was. Zamiast więc niszczyć ten dar-
- Błąd.
- Postanowiłam go wam oddać.
Davy Jones… Pierwszy trop w tej sprawie pokazał się w bardzo niespodziewanym miejscu. Silver nie był pewien czy Tim ma komunikator przy uchu, czy po prostu trzyma go w kieszeni. Postanowił jednak spróbować.
-Kim jest Davy Jones?

April zaśmiała się, cicho i niewinnie. - Powinieneś przestać myśleć o mnie jak o osobie, Tim.
- Od dawna uważałem cię za diabła. Nie przynosisz nic oprócz pokus.
- Nie, nie... Miałam na myśli coś w stylu...hmmm… - zamyśliła się. - Siły natury.
- Wybacz, ale ciężko mi to kupić. - sprzeciwił się Tim. - Nie ważne ilu osób użyjesz za wymówkę, jesteś osobą z niepodległym umysłem.
Niespodziewanie, April pojawiła się tuż przed Timem, dłońmi obejmując jego twarz. - O to właśnie chodzi, Tim. Nie jestem w stanie decydować za siebie. Nie przy was. - Mężczyzna wydawał się zbyt przerażony, żeby ruszyć się z miejsca, gdy April przyłożyła swoje czoło do jego.
- Was mogę tylko kochać. - obiecała. - Wszystkich bez wyjątku.

- SILVER! - krzyknął Dragon, odrywając się od jednego z wyświetlaczy, chłopak ledwo go usłyszał, a światło na okręcie zgasło. Po paru sekundach wróciło, a cała załoga w panice próbowała kontrolować okręt, który samoistnie zaczął wracać w pobliże Xiphon. - Jasna cholera, Balmoral nie reaguje! - wrzasnął kapitan.
- Słyszałem o tym, że April może kontrolować technologie, ale czy wystarczyłby jej samo komunikator do przejęcia całego okrętu? - spytał Corvo, ale na odpowiedź nie musiał długo czekać.

Na głównym ekranie niezapowiedzianie pojawił się napis:

Również was.

W międzyczasie April odpechnęła od siebie Tima, odskakując w górę. W narastającym tempie zaczęła oddalać się od planety.
- Powodzenia.
Ty w życiu, noż kurwa!!! I on miał zabić coś takiego? April była teoretycznie czwartym najsłabszym Miesiącem, ale to, czego właśnie doświadczył, kazało mu wątpić w zasadność rankingu.
-Skontaktuję się z Tobą niedługo. Jeśli Maximilian wydał jakieś dyspozycje względem pogrzebu, to mi je prześlij. - Pożegnał się, ze swoją nową podwładną, która wydawała się nawet nie mieć imienia. Gdy cesarzowa serafinów oddaliła się od Xiphon na jego zdaniem bezpieczny dystans, Silver zaczął zbierać się do zejścia na planetoidę.
-Tim nie wie, że Max nie żyje, zamierzam to wykorzystać. - Przekazał jedynie i ruszył do statku, który miał go dostarczyć do celu. Miał dużo pytań, a biskup wydawał się być jedną z niewielu osób, czy może istot, zdolnych mu na nie odpowiedzieć.

Gdy Silver wylądował z powrotem na Xiphon, zobaczył, jak Tim dyskutuje z Alice, która celowała do niego z pistoletu.
- Idź. Jestem prawie pewien, że nie użyła swojej magii, ale podeszła zbyt blisko na komfort. Na ten moment będę trzymał dystans od Ikarii. Potem się z tobą skontaktuję w sprawie Eidith. - słysząc to, dziewczyna wzruszyła ramionami, podniosła broń, wycelowała sobie w skroń i strzeliła. W momencie, w którym jej zwłoki opadły na ziemię, zniknęły.
Z nią nieobecną, Tim odwrócił się do Silvera, poprawiając swój elegancki garnitur. - Wyjaśnienie kim jest Davy zajęłoby dłuższą chwilę. Mówiąc w skrócie, jest on manifestacją… myśli ludzkiej. Nie jej podświadomości, lecz jej świadomych decyzji. To bardzo nietypowa postać. - wyjawił.
-Wygląda na to, że czeka nas bardzo, bardzo długa rozmowa. Ale nie wiem, czy chcemy ją odbywać w tak niecywilizowanych warunkach. - Silver rozejrzał się. Wprawdzie tu przynajmniej nie było podsłuchów, ale Pi obiecała że wyczyści okręt z pluskiew. Chyba zdążyła posprzątać choć kilka kajut.
- Wybacz mi, jeżeli nie ufam współczesnej technologii. Zwłaszcza znając zaparcie obecnej siatki inwigilacyjnej Cesarstwa. - pokręcił głową Tim. - Oczywiście, jeżeli chcesz mnie gdzieś zabrać, zgodzę się pójść z tobą. Jeżeli jednak masz jakieś pytania, odpowiem na nie tylko tutaj. - oświadczył.
-No dobrze, ale przynajmniej usiądźmy, bo pytań to ja mam dużo. - Odparł Armstrong i na chwilę ponownie zaczerpnął z kręgu, by odłupać dwa duże kawałki skały na prowizoryczne siedziska. Podstawił jedno biskupowi, na drugim usiadł sam. I znów odciął się od rytuału, nie chciał by moc z przyszłości zanadto go zmieniła. Przynajmniej dopóki nie zrozumie, czy ta zmiana może mu wyjść na dobre. - Zacznijmy od Davy Jonesa. Rozwiń, skąd się właściwie wziął, jest istotą żywą czy tylko manifestacją, komu służy, jakie ma cele? - Oczywiście była to tylko część detali, o które Silverowi chodziło, ale tyle Tim z pewnością się domyślił.
Tim usiadł na skale, zakładając nogę na nogę i donośnie westchnął. - Żebym mógł z sensem dyskutować o Davym Jonesie, muszę ci zaprezentować inny koncept. Na szczęście jako miesiąc jesteś już obeznany z kodem uniwersalnym, więc mogę zacząć od sedna. - mężczyzna miarowo gestykulował powolnymi ruchami dłoni, rozpoczynając swoje wyjaśnienia.
- Wszystko, co istnieje, ma swój zapis w kodzie. Pewną definicję. W skład istot inteligentnych wchodzą dwie części składowe: podświadomość i świadomość, umysł. W przypadku wyjątkowo potężnych ras, oba te elementy są nie tylko zapiskiem, ale na swój sposób żywym tworem. Podświadomość to naturalny stan ludzi, kreowany mimowolnie przez ich uczucia i pragnienia. Jest to ludzkość nietknięta, najprawdziwsza i najszczersza. Taka, jaką jest. Jeżeli ją poddasz destylacji, otrzymujesz umysł, czyli subiektywny obraz ludzi, jakim widzą siebie. Pewną wyidealizowaną ideę tego, jakim są lub jakimi powinni być. - wyjawił. - To jest właśnie Davy, egoistyczna i fałszywa wizja człowieka, która wchodzi w skład jego kodu. Nie wiem gdzie się na niego natknąłeś, ale obydwa te byty istnieją wyłącznie w kodzie. Można nawiązać z nimi kontakt, potrzeba do tego jednak niezwykłej mocy.
-Zanim Ci odpowiem, muszę wyrobić sobie kontekst. Choć pytania precyzujące mogą posłużyć za wstęp do odpowiedzi. Czy Davy Jones ma cokolwiek wspólnego z nadmagią? I czy to przez to połączenie uważacie nadmagię za herezję? - Wprawdzie Silver miał już pewne podejrzenie, idealna wizja siebie, czyż to nie była esencja nadmagii?
Tim podrapał się po szyi, zastanawiając się jak to ugryźć. - Nadmagia to trochę mylne pojęcie, ludzie za bardzo zawiesili się na tym, że zwiększa ona odporność na efekty zaklęć. - mężczyzna wstał na chwilę, zaczął miarowo krążyć, aby lepiej się skupić na swojej wypowiedzi. - Zacznijmy od początku. Gdy April obdarowała ludzkość magią, ta stała się częścią definicji człowieczeństwa. Tylko dzięki niej możemy jej używać, ale z tego samego powodu nie możemy się jej opierać. Magia istnieje w naszym kodzie, więc oddziałuje na niego bez przeszkód. Pewnie rzadko spotykasz się z kosmitami, ale twoje zaklęcia wymagałyby więcej skupienia, gdybyś chciał na nich oddziaływać. - ostrzegł. - Jednakże nowe odkrycia nie zawsze stają się częścią człowieczeństwa. Jest spora szansa, że gdy zaczniesz robić coś fenomenalnie lepiej niż wszystkie pozostałe tryliony ludzi na ziemi, kod albo sama podświadomość uznają, że nie mieścisz się już w definicji człowieka. Wtedy zostajesz z niej... wykopany. - Tim nie był zadowolony z używania tak mało wyrafinowanej frazy do zobrazowania sytuacji. - W efekcie przestajesz być człowiekiem, a stajesz się “Silverem” albo “Zenkiem”. Pozostają w tobie cechy które wyraźnie definiują ciebie, to jak się postrzegasz i jak postrzegali cię inni. Tracisz za to cechy typowo ludzkie jak słabość do magii. - Tim w końcu usiadł z powrotem. - Dlatego nazywamy ją herezją. Nadmagia oznacza wyrzeczenie się człowieczeństwa. Pół biedy, jeżeli tak wyszło z przypadku, wstyd wszystkim, którzy poszukiwali tego stanu celowo. - nie ukrywał pogardy. - Davy to w dalszym ciągu część ludzkości. Mniej prawdziwa, ale jednak z nadmagią nie ma aż tyle wspólnego. Mamy doniesienia, że objawiał się ludziom, którzy byli blisko porzucenia swojego człowieczeństwa, aby pomóc im bardziej świadomie podjąć tę decyzję, za nic jednak nie możemy go winić. Czego by nie zrobił, jest w każdym z nas. - Tim miał już odsapnąć, żeby Silver mógł się wypowiedzieć, dodał jednak szybko - Uprzedzam pytanie, miesiące prawdopodobnie pozostali ludźmi, ponieważ w czasach antycznych było wiele popularnych wierzeń w magię i mistykę. Ludzie myśleli, że magia jest prawdziwa i jest częścią ich do stopnia, w którym jej pojawienie się nie było dość inwazyjne, aby wykluczyć czarnoksiężników. Naturalnie, to tylko domysły. Informacje o przeszłości są bardzo trudne do skolekcjonowania.
Silver pokiwał głową, choć wyjaśnienia Tima trąciły bardzo poważnym uprzedzeniem.
-Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. - Podjął po chwili namysłu. - Wiesz jak kultury i wierzenia dawnego ziemskiego Dalekiego Wschodu nazywają nadmagię? Oświecenie. Oczywiście, definicji samego oświecenia znajdziesz wiele i pewnie niektóre przychylałyby się do punktu widzenia Icarii, ale moim zdaniem nie oddają one pełni samego zjawiska. Transcendencja nie oznacza porzucenia człowieczeństwa, a wyrośnięcie ponad jego ograniczenia. - Nie sądził, żeby jego słowa przekonały biskupa, ale chciał wyrazić swój punkt widzenia. - Na dyskurs filozoficzny będziemy mieli jeszcze czas. Ostatnie pytanie i chyba będę miał pełen obraz, by udzielić Ci odpowiedzi odnośnie mojego zainteresowania Davym. Co to jest? - Zawiesił w pustce holoprojektor i wyemitował obraz mrocznych rąk, które widział tam, gdzie spotkał Azazela.
- Ludzka podświadomość. - odparł bez namysłu Tim. - To nie jest dyskusja filozoficzna, Silver. Mówię ci, jak to wygląda w rzeczywistości, niezależnie od wyobrażeń mnichów, którzy nie wiedzą, z czym igrają. - przemawiał w pełni pewien siebie. - Skoro tam byłeś, to pozwól, że wyjawię ci inną drogę. Człowieczeństwo można odrzucić, ale można też mu się oddać. Pozostawić swoją prywatną definicję w kodzie w pełni widzimisię ludzkiej podświadomości. Zostać jej hostem. - teatralnie przyłożył dłoń do swojego serca. - Tak jak to zrobiłem ja. Moje jestestwo zostało poddane korupcji przez podświadomą wolę ludzkości, jestem z nią złączony, więc też w pełni świadomy jej mechaniki. Jeżeli porzucenie człowieczeństwa to dla ciebie wyższość, cóż… pozostanie mi tylko udowodnić ci, że ludzie potrafią więcej niż ty sam. - stwierdził.
-Hm… to ciekawe… Widzisz, o Davym usłyszałem od tego właśnie mroku, który nazywasz Podświadomością. - Zaczął i pokazał mu scenę, jak ręce próbowały go objąć ale nie mogły. - Przeprowadziliśmy całkiem długą rozmowę, a co z niej wynika… Davy Jones zniknął i ciemność straciła tego, kto mógł ją poprowadzić, stworzyć jej nowy dom, nowy świat, cokolwiek to znaczy. - Spojrzał na Tima pytająco.
Tim skinął głową. - Nie było raportów o Davym od dłuższego czasu. Skoro pomagał Twardowskiemu spotkać się z April, nie dziwię się, jeżeli jest jakaś kłótnia między podświadomością a myślą. - nie wydawał się specjalnie zdziwiony wiadomością. - Musiałbym spytać kogoś innego o szczegóły.
-Czy podświadomość i świadomość nie są w jakimś stopniu od siebie niezależne? Jak fakt, że Davy szukał April, a głos Mroku mówi, że ludzkość nie chce magii. - Zamyślił się Armstrong. - Czemu zatem szuka Jonesa, by znów dać się uwiązać, zamiast sięgnąć po wolność?
- Najpewniej doświadczyłeś tego sam, tylko na mniejszą skalę. Ochoty na zrobienie czegoś, której sobie odmawiasz z rozsądku, bądź na odwrót: zmuszanie się do rzeczy, które są lepsze dla ciebie albo innych. To w naturze ludzi, a może nawet wszystkich cywilizowanych istot, aby instynkt i potrzeby ścierały się z umysłem. Podświadomość czuje, czego chce, Davy myśli, że wie lepiej. Na koniec dnia jedno chciałoby kontrolować drugie, żeby zawsze mieć rację. W praktyce obydwoje równie dobrze mogą się mylić. Nie ma tu zbyt wielu reguł.
-Cały mój układ z Maximilianem, to walka poczucia obowiązku, z chęcią wyrwania mu serca przez dupę. - Zazwyczaj mówiło się “przez gardło”, ale jego wersja była zdecydowanie bardziej bolesna. - Przejdźmy dalej. Skoro demony są wrogami ludzkości, czemu Icaria uważa jednego z nich za mesjasza?
- Demony to unikatowa rasa. Zostały stworzone przez uniwersum specjalnie po to, aby pozbyć się magii. Taki…antywirus. Z jednej strony mogłyby wyzwolić nas od April, z drugiej nas też widzieliby jako wrogów. Nie ma nic naturalnego w magii, samo istnienie próbuje się przed nią bronić.
-Podobno magia jest wykształconą ewolucyjnie cechą serafinów, więc czemu miałaby być nienaturalna? Poza tym, skąd to wiecie? Demony wymarły chyba w podobnym okresie co serafini. - Fakt że gatunek Azazela wojował z serafinami, ale równie dobrze to oni mogli być nienaturalni.
- Prowadziliśmy swoje badania nad magią od bardzo dawna, nie wspominając, że naszą organizację założył jeden z miesięcy. Mogę ci wręcz powiedzieć, że po prostu to wiemy. - stwierdził Tim. - Fakt, magia mogła pojawić się u serafinów z czasem, jest ona jednak wynikiem błędu w kodzie, a nie jego zamierzonym efektem. Błędu który ten starał się naprawić. Rzeczywistość nie radzi sobie dobrze z rzeczami, które przeczą jej prawom. - mężczyzna spojrzał w miejsce, w którym Alice popełniła samobójstwo. - Ta dziewczyna na przykład. Ludzka podświadomość nie ma pojęcia, czy ona jest żywa, czy martwa. Więc za każdym razem, gdy umiera, rzeczywistość się zmienia, aby poprawić nieścisłość.
-Nie zapomnij o fakcie, że każdy oryginalny miesiąc jest szalony ponad poziom naszego pojmowania. Cokolwiek February mówił, cokolwiek twierdził że wie, mogło być przez to szaleństwo zniekształcone. - Przypomniał Silver. Nie chciał jednak wchodzić w kłótnie, więc przeszedł do dalszych implikacji tego co Tim powiedział. - Czym zatem jestem ja, twoim zdaniem? Jestem adeptem, więc używam magii, a jednocześnie posiadam moc demona. Czy to nie stoi w sprzeczności? Jakim cudem żyję?
- Jestem połączony z podświadomością, Silver. W pełni zdaję sobie sprawę, że jesteś więcej niż adeptem. - Tim wskazał palcem na jedną z rąk Silvera. - Nosisz na sobie dwa kikuty dawno martwego demona. Najwidoczniej to zbyt mało, żeby mógł ciebie zabić. A może wolałby, żebyś został jego hostem i pomógł mu zabić innych magów. Tak bym zgadywał, choć w praktyce nie mam pojęcia, jak to jest mieć na sobie demoniczne części. Może są gdzieś u nas zapiski na ten temat.
-Musisz wiedzieć o nim coś więcej, w końcu nazywacie go mesjaszem. Nie zdziwiłbym się, gdybyście resztę jego ciała mieli w jakimś skarbcu, czy innym sarkofagu. - Młody Armstrong miał przeczucie, że biskup próbuje go w tym momencie zbyć. Z drugiej strony, skoro był dla nich tak istotny, czemu odcięli mu kawałki ciała? Albo komuś na to pozwolili, wiedział od Azazela, że żywy nie miał brakujących kończyn.
- Mamy na posiadaniu kilka części. Naturalnie, z naszą dedykacją do usunięcia April eksperymentowaliśmy nawet z demonami. - przyznał Tim. - Nie wiem, czy to ten sam demon, którego ty znalazłeś. Właściwie nie wiemy nawet, jak April udało się ich pokonać. Na ten moment mamy jednak teorię, że do tej galaktyki nie dotarli żywi. Może tu nawet nie być kompletnego zestawu.
Albo kręcił jak koń pod górę, albo Icaria rzucała tytułem mesjasza na prawo i lewo. Silver bardziej skłaniał się ku temu pierwszemu.
-Tim, czy ty mnie masz za idiotę? Albo jakieś naiwne dziecko? - Skoro biskup przeszedł z nim na "Ty", nie miał oporu by zrobić to samo. - Może nie wiem wiele o całej tej wojnie, ale poważnie oczekujesz, że uwierzę iż zobaczyłeś pozostałość przypadkowego demona i nazwałeś go mesjaszem tak po prostu? Licealisty byś tym nie nabrał. Już nie wspominając o fakcie, że od razu wiedziałeś iż są to ręce demona. - Z tonu Armstronga dało się wyczuć irytację. Jeśli Tim planował z nim pogrywać, zakrawało to na złamanie obietnicy.
Tim… wzruszył ramionami. - Jak sam powiedziałeś, magowie z czasem szaleją. Mesjasz jest figurą w naszej mitologii, która zaczęła się pojawiać w późniejszych latach życia naszego założyciela. W jego… proroctwach. Wbrew wszystkim analizą, nie mamy pewności, kim on będzie. Ostatecznie ma on pokonać April. - wyjaśnił się Tim. - Gdybym uważał cię w pełni dosłownie za swojego mesjasza, prowadziłbym cię przed oblicze Zoana. Myśl o tym w ten sposób: skoro masz te dłonie, to jesteś dobrym kandydatem. Spełnij proroctwa, to będziemy cię traktować z należytym honorem.
Czyli było w tym trochę kręcenia, a trochę niepewności. Tim ściemniał, ale w sumie wynikało to częściowo z jego własnej niewiedzy, no i w pełni nie ufał Silverowi, co było oczywiste. Chyba trzeba było postawić wszystko na jedną kartę, zwłaszcza jeśli mieli ciało Azazela, a on chciał je odzyskać.
-A gdybym Ci powiedział, że widziałem przyszłość? I wiem z niej, że to ja mam zabić April?
Gdyby twarz Tima nie składała się z zębatek i kawałków stali, najpewniej uniósłby brew. - Zdecydowanie zdobyłbyś moje zainteresowanie. Ciężko jednak mi z tym cokolwiek zdobyć bez jakiegoś dowodu.
Jakby fakt, że na spokojnie konwersował sobie z Timem, choć miał go zapakować do pudełka, nie świadczył, że coś jest na rzeczy. W normalnych warunkach Silver nie podjąłby się ujawnienia przed członkiem Icarii tak wielu szczegółów, na temat swoich celów i poszukiwań.
-Mógłbym przedstawić Ci dowód, ale pojęcia nie mam, czy sam jesteś świadomy tego faktu, czy po prostu uznałbyś to za wkręt lub prowokację wręcz. Jest to bowiem bardzo prywatny detal, dotyczący papieża.
- Dopiero co rozmawiałem z osobą, której zamordowanie jest celem mojej organizacji religijnej od kilkuset tysięcy lat? No, przynajmniej kilkudziesięciu. Raczej możesz zaufać, że się prędko nie obrażę. - obiecał Tim.
-Bo to jedyne co mogłeś zrobić, jak sam powiedziałeś, nie jesteście w stanie jej zabić. - Przypomniał Silver. Nie ze złośliwości, ot kolejny przykład na rozbieżność instynktu i logiki. - Niemniej, jeśli jednak dojdzie do rękoczynów, mam sporą szansę wygrać, więc zaryzykuję. Zoan jest kobietą. - Chciał to zostawić na rozmowę z papieżem, ale widocznie się nie dało.
- ...Nie rozumiem, czemu to miałoby mnie obrazić. Nie jesteśmy średniowieczną instytucją, płeć nie gra dla nas roli. - obiecał Tim. - Choć przyznam, oświadczenie to odbiega od mojej wiedzy. Jesteś pewien, że osoba w twojej wizji była Zoanem?
-Insynuacje że papież nie jest tym za kogo się podaje, większość członków waszej organizacji zapewne uznałaby za obraźliwe. - Wyjaśnił swój punkt widzenia Silver. - Mam dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewności. Wyglądała identycznie, miała na imię Zoan i była adeptką, bądź magiem. W sobowtóra i zbieżność imion mógłbym uwierzyć, ale prawdopodobieństwo, że będzie też władać magią, to lekko licząc jeden procent.
- Muszę pomyśleć. - przeprosił Tim i zamilkł na dłuższą chwilę. - Są rzeczy, których oczywiście nie mogę ci zdradzić… mogę jednak powiedzieć, że nasz Zoan nie jest adeptem i nie posiada nawet iskry, choć oczywiście jest związany z magią. Jeżeli słyszałeś inaczej, była to tylko wymówka. - zapewnił Tim. - Przyjmując, że twoja wizja jest prawdziwa… nasuwa się wniosek, że przyszłość, którą widziałeś, jest inna od naszej. Albo Zoan w niej się zmienił, albo wskutek efektu motyla urodził się mężczyzną i został papieżem, zamiast magiem.
-Albo nie wiesz wszystkiego. - Zasugerował Armstrong. - Jako papież Zoan z pewnością przewyższa Cię mocą, gdyby chciał ukryć jakieś informacje na swój temat, zapewne znalazłby sposób. - Dla uproszczenia mówił w rodzaju męskim, żeby nie konfundować biskupa. - Tak czy siak, ta sprawa jest zdecydowanie bardziej skomplikowana, niż się z początku wydawało. Pytanie, co z tym zrobisz?
Tim westchnął. - Mówiąc szczerze, prędzej uwierzę, że Zoan może zmieniać płeć na życzenie, niż że jest wśród nas podróżnik w czasie. - zgodził się w końcu biskup. - Mogę zaprezentować twoją sytuację Zoanowi. Próbowaliśmy stworzyć prawdziwego mesjasza na wiele sposobów, nie widzę problemu przed podjęciem kolejnej próby. - obiecał Tim. - W najbliższej przyszłości będziemy konsultować się z admirałami Cesarstwa w sprawie April. Pewnie z tej rozmowy wyniknie, co robimy dalej.
-Równie dobrze możesz mi z nim od razu umówić spotkanie, bo chyba i tak potrzebujesz transportu. - Zaproponował Silver. - Poza tym, potrzebuję twojej pomocy, przy jednym z członków mojej załogi. A co do admirałów, może wy wiecie co knuje Vyone?
- Po kontakcie z tą kobietą, nie mam zamiaru zbliżać się do pozostałych biskupów, przynajmniej przez jakiś czas. Choć będę chciał wykonać kilka telefonów. - oznajmił Tim. - Vyone nas interesował, bo walczył z Maxem o pozostałości demonów i jeszcze mu w tym dorównywał. Wiedza, jaką zdobywa jego siatka wywiadowcza, potrafi być absurdalna. To powiedziawszy, ten admirał pozostaje dla nas enigmą. To on organizuje spotkanie w sprawie April, więc niedługo się dowiemy, czy jest po naszej stronie.
-Jedyna strona jaką trzyma ten kutas, to jego własna. - Odparł młody Recollector, ze złością. - Zaproponował mi współpracę, a tydzień później napuścił Victora na moją rodzinę. Ogranie Maxa w tę ich dziwną rozgrywkę stanowiło jego obsesję, pewnie nie mniejszą niż demoniczne artefakty. Jeśli dobrze rozumiem, w ostatecznym rozrachunku to Gold okazał się zwycięzcą. Ma jeszcze jeden cel, o którym wiem. Szuka Davy Jonesa. - Podzielił się swoimi skromnymi informacjami na temat Vyone'a.
- Opuścił twoją gardę, mówiąc, że jesteś mu potrzebny, a tydzień później Gold umiera. - przedstawił inną perspektywę Tim. - Z tą dwójką bardzo ciężko powiedzieć, który jest krok do przodu. Nie mogę jednak uwierzyć, że mag kontroli może umrzeć, nie odnosząc porażki. - biskup krytykował Maximiliana. - Z drugiej strony ty chyba na tym wszystkim zyskałeś? Pilnuj się, bo jeszcze wyśle ci rachunek. Max by wysłał. - Być może Tim miał w sobie jakieś poczucie humoru.
-Nie ufałem mu, spodziewałem się że mnie zdradzi, ale myślałem że wstrzyma się do czasu, aż dostanie czego chciał. W każdym razie, rozpętał wojnę domową, ten numer będzie go kosztował bardzo drogo. - Odparł Silver. Jeśli Victor przeżył, konflikt szybko się nie skończy. - Nie wiem czy Gold został zabity, czy palnął sobie w łeb, bo uznał że czas nadszedł. Po wiadomości, którą dostałem, wiem, że odszedł uważając się za zwycięzcę. - Zamyślił się. - Wracając do demonów, kto mógł przemienić fragmenty ich ciał w artefakty? Chyba same się nie zmieniły?
- Nie jestem pewien, czy to artefakty. Być może po prostu demony przechodzą w taki stan, gdy zostaną rozczłonkowane? Jakaś forma nieśmiertelności. - zaproponował.
-Wykrywanie magii wskazuje ich obecność. - Wskazał Armstrong. Kłóciło się to z koncepcją demonów będących gatunkiem anty-magicznym, ale było prawdą. Tak przecież namierzył prawą rękę Azazela.
Tim wzruszył ramionami. - Nie wiem nic więcej na ten temat.
-Mówiłeś, że zaskakujący jest fakt iż wciąż pozostaję człowiekiem. Co działo się z tymi, którzy brali udział w eksperymentach na pozostałościach demonów?
- Nie jestem w stanie dać ci na to sensownej odpowiedzi, nie prowadziłem tych badań i nie pamiętam z nich żadnych szczegółów. Gdy mnie zaatakowałeś, byłem zdziwiony, że korzystasz z demonicznej mocy, mimo że poprzez moje połączenie z ludzkością, widziałem cię tylko jako człowieka. - wyjaśnił. - Tak jakbyś korzystał z siły, która zwyczajnie nie jest twoja, jednak jednocześnie był jej źródłem.
-Demonicznej mocy? Twoje reguły to magia? Nie żeby coś, ale wydawało mi się, że przebiłem twój ogranicznik brutalną siłą. - Żałował, że nie uzyskał odpowiedzi, choć miał swoje podejrzenia, po tym co spotkało Dereka. Może Zoan będzie w stanie mu odpowiedzieć, a póki co, mógł dowiedzieć się innych rzeczy.
- Hm, możliwe, że wchodzimy już w pole semantyki. Czysto teoretycznie, magia to zdolność edycji kodu. Moja moc zmienia zasady definicji ludzkości wewnątrz kodu, więc są pewne podobieństwa. - zauważył. - W każdym razie jakoś muszę określić twoją zdolność, a wyglądało na to, że czerpałeś ją z demonicznych rękawic. Nawet jeżeli dały ci one dość brutalną siłę, aby przebić się przez moje reguły, dalej miała ona demoniczne źródło, tak?
-Przyznam, trudno to określić. Podstawą tej mocy jest mój upór, niezdolność do poddania się. - Odparł zgodnie z prawdą. Nie wiedział czy rytuał dawał moc, którą potem przetwarzał na wzmocnienie ramion, czy też przekazywał mu siłę całkiem dosłownie, ale wziął się z jego nieumiejętności odpuszczania, nawet w największej desperacji. Nie miał nawet pewności, czy moc była magiczna, demoniczna, czy jeszcze jakaś inna. - Może okazać się, że ta wasza Korupcja ma magiczne korzenie, a Ty mówisz o semantyce? Co jeśli Podświadomość w rzeczywistości pragnie magii, ale nie chce tego przyznać, więc stworzyła nowy wariant? Podświadomy, zamiast działania z premedytacją.
- Jestem pod wrażeniem, jak bardzo potrafisz kwestionować wiedzę drugiej osoby, nie mając ku temu podstaw. - Tim wyraził dezaprobatę. - Zgodziłem się odpowiadać na swoje pytania, nie interesują mnie jednak twoje dzikie teorie. Nie urodziłem się wczoraj, Silver. Czy ufasz moim odpowiedziom to pytanie tylko dla ciebie.
-Podświadomość, nawet ta jednostkowa, nie jest czymś, na co człowiek ma wpływ. - Zauważył Silver. - Żyjemy w obłąkanym świecie i popierdolonych czasach. Nawet autentyczność historii ludzkości można kwestionować, bo ktoś lub coś magicznie wymazuje ludziom wspomnienia, które kłócą się z oficjalną wersją. W Podświadomości zostaje ślad, choć nie pamiętasz po czym, wydaje Ci się po prostu że od zawsze tam był. A kto wie, czego jeszcze to zjawisko dotyczy? Ile wydarzeń mogło zostać tak wymazanych? Ile przekłamań powstało?
- Wybacz Silver, ale zaczynasz majaczyć. Przedstawiłem ci podstawowy zarys tego, czym się zajmujemy w Magica Icaria od początków istnienia organizacji, a obrzucasz mnie jakimiś teoriami o magii i historii. Ciężko mi podążać za twoim tokiem myślowym.
Recollector westchnął, Tim wyraźnie nie rozumiał, że implikacje zmian w historii były przeogromne. Mogły oznaczać nawet zafałszowania w zapiskach Icarii.
-Pozwól że wyłożę to inaczej. WSZELKIE informacje sprzed powstania kalendarza gwiezdnego, zostały magicznie zedytowane. - Zaczął tłumaczyć. - Nieważne co w przeszłości wydarzyło się naprawdę, jeśli nie pasuje do wersji oficjalnej, to choćby ktoś obił Cię po głowie zeznaniem naocznego świadka, zapomnisz o tym w ciągu paru minut, góra jednego dnia. Myślisz, że nikt nie próbował mieszać w ten sposób w waszych dziejach? Kwestionuję wiele, bo nie wiem, gdzie jest granica między prawdą, a "poprawnością"
Zębatki w głowie Tima zaczęły kręcić z się w przyśpieszonym tempie. Po chwili zwolniły, a on się odezwał:
- Dobrze i czego konkretnie ode mnie oczekujesz? - spytał. - Jeżeli ja bądź cała Ikaria jesteśmy pod wpływem czegoś takiego, skąd miałbym o tym wiedzieć? Zwłaszcza jeżeli “zapomina się o tym w ciągu dnia”? - był wyraźnie zmieszany.
-Jedyne czego oczekuję, to żebyś wziął na tę informację poprawkę. Nie wiem czemu na mnie to zaklęcie nie działa, czy raczej przestało działać, bo mam dowód na to, że kiedyś też zapominałem, jak wszyscy inni. - Odparł spokojnie Silver. - Nie przedstawiłem Ci nic sprzecznego z oficjalną historią, więc myślę że nie zapomnisz tego fragmentu rozmowy. Zbieramy się?
Biskup przytaknął. - Będę chciał pożyczyć telefon. - ostrzegł.
-Jasne, tylko spróbuj mi od razu umówić spotkanie, jeśli planujesz dzwonić do papieża. - Wstał i skierował się do statku. Mógł pójść na to małe ustępstwo i pozwolić mu zadzwonić najpierw, a Drake'iem zająć się później.

Silver
Cryochamber

Tim stał z Silverem naprzeciw kapsuły trzymającej zamrożone ciało Drake’a.
- Sytuacje w tym stylu mają miejsce dość często. - uspokajał Tim. - Najprawdopodobniej on wciąż błądzi w ludzkiej podświadomości. Zamrożenie jego ciała było dobrą decyzją. W ten sposób nie może sobie przypadkiem zrobić krzywdy. - zamyślił się Tim. - Żebym go uwolnił, będzie trzeba najpierw go odmrozić, musisz jednak przed tym podjąć decyzję. Mogę pomóc mu zawrzeć porozumienie z podświadomością. Wyjdzie z niej w podobnym stanie do mnie. - zaproponował. - albo, mogę odciąć go od człowieczeństwa. W ten sposób zachowa siebie takim, jakim jest. Obie decyzje są jednak nieodwracalne, a wątpię, aby ten mężczyzna był w stanie zdecydować sam za siebie.
-Skoro potrafisz zmieniać reguły rzeczywistości, nie da się ustalić takiej, która pozwoli połączyć oba zjawiska? - Zapytał Armstrong. - Pomyśl, osobnik wolny od ludzkich słabości, a jednocześnie uosabiający jeden z podświadomych aspektów człowieczeństwa. - Zapewne była to herezja, ale Silver miał zadawanie dziwnych pytań we krwi.

- To jakbyś mnie prosił, abym zrobił ogień, który nie posiada ciepła. - Zobrazował Tim - Jedna moc bierze się z niefiltrowanego człowieczeństwa, druga z wolności od niego. Nie wspominając, że moja zdolność jest aktywna tylko na niewielkim obszarze wokół mnie.
-Ogień bez ciepła, brzmi jak magia. - Odparł Silver pół-żartem. - Drake jest adeptem, czy Korupcja ochroni go przed szaleństwem, gdyby kiedyś został magiem?

Tim zamyślił się na chwilę. - Wręcz odwrotnie. Magowie prawdopodobnie szaleją, ponieważ są ludźmi. Jeżeli obierzemy tę ścieżkę, twój kolega absolutnie nie powinien podążać za swoimi aspiracjami magicznymi. - ostrzegł.
Silver uniósł obie dłonie do twarzy i powoli przeciągnął nimi po niej w geście frustracji. W głowie analizował wszystko, co biskup mu powiedział. Człowieczeństwo, podświadomość, świadomość, szaleństwo, magia, wedle słów Tima wszystko to stanowiło składniki jednej mieszaniny. Twierdził, że nie da się jej rozdzielić, a jednak można było oddzielić magię od reszty, by nie cierpieć z powodu efektów ubocznych. Skoro można było odseparować jedną frakcję, czemu nie więcej? Ogień bez ciepła? Nie, wystarczył ogień o bardzo precyzyjnej temperaturze. Albo odpowiednia metoda filtrowania.
-Mówiłeś, że magia jest integralną częścią człowieczeństwa. A jednak, oddzielając się od niego, adept czy mag wciąż zachowuje do niej dostęp. - Zaczął, gdy poukładał to sobie wstępnie. - Oznacza to, że Kod Uniwersalny nie jest mieszaniną całkowicie jednorodną. Można rozdzielać go na części składowe, które zachowują swoje właściwości. Jeśli użyć właściwej metody, odseparowanie magii i podświadomości od reszty nie byłoby niemożliwe. - Urwał na chwilę. - Albo jeszcze prościej, można odseparować szaleństwo od reszty.

- Będę z tobą szczery, nie wiadomo dużo o szaleństwie, bo to problem, który spotyka tylko miesiące. Przyznam więc, że mogę tylko teoretyzować. - Tim nie ukrywał ograniczeń swojej wiedzy. - W Ikarii uznajemy jednak, że szaleństwo to efekt wpływu podświadomości na nosiciela magii, który powoli wprowadza taką osobę w obłęd. Przy czym podświadomość lepiej wyobrazić sobie jako...tłum osób niż jakąś formę energii. Zresztą, miałeś z nią powierzchowny kontakt. - wyjaśnił Tim. - Korupcja kodu jest możliwa tylko poprzez oddanie kontroli nad własnym kodem podświadomości. Jeżeli ta wprowadza w jakiś sposób miesiące w obłęd, korupcja mogłaby przyśpieszyć ten proces. Z drugiej strony, iskra zwykle wywiera zauważalny wpływ na końcowy efekt korupcji, więc istnieje cień szansy na inny rezultat. - przyznał wreszcie Tim. - Osobiście uważam jednak, że to zbyt duże ryzyko. Jeżeli twój kolega nie radzi sobie przy samotnym kontakcie z podświadomością, nie polecam z tym igrać.
-Doświadczenie burzy aksjomaty. Mówiłeś, że aby skontaktować się z Davym potrzeba znacznej mocy, a Twardowski magii nauczył się dopiero od April, wcześniej musiał być zwykłym człowiekiem. - Była to niejaka ekstrapolacja, ale uzasadniona. Oboje umieli magicznie kontrolować maszyny, a grubas na pewno nie był adeptem Octobera, jedynego innego Miesiąca który mógłby go nauczyć podobnej sztuki. - Myślę, że Korupcja choćby z racji faktu swojej chaotycznej natury, ma więcej dróg niż zakładacie, ale jednocześnie te właśnie założenia mogą ją ograniczać. W końcu jest manifestacją części umysłu ludzkości. Podświadomość to nie tylko pragnienia i nadzieje, ale również lęki. Zakodowany w podświadomości lęk nie musi objawiać się strachem, może być odruchowym unikaniem źródła. - Silver wprawdzie nie był psychologiem, ale podpatrzył nieco w podręcznikach siostry, a miał pamięć fotograficzną. Podejrzewał, że Tim znowu nie nadąża za jego tokiem myślenia, przeszedł więc do wniosków. - Zmierzam do tego, że gdy pozwolisz Podświadomości sobą zawładnąć, manifestacja pragnienia daje Ci moc, ale manifestacja lęków w tym samym czasie Cię ogranicza i nie pozwala rozwinąć pełni potencjału. Zdobyć siłę można na przynajmniej dwa sposoby, można dać się pochłonąć płomieniowi, albo go okiełznać. Od dawien dawna wiadomo, że na podświadomość można wpływać, więc czemu nie spróbować opanować jej mocy? - Nie chciał, by Drake stracił szansę na rozwinięcie skrzydeł. Korupcja, gdyby usunąć z niej ryzyko szaleństwa, dawała mu większe możliwości rozwoju.
- Jestem z tobą tylko szczery, Silver. Co ty sądzisz o mojej wiedzy i przekonaniach, to już twoja broszka. Ostrzegam cię przed tym, co uważam za niebezpieczne, ale wybór jest twój. - Tim zaczął wypowiadać się z pewną wyższością w głosie. Lata doświadczenia z tematem sprawiały, że lekceważył poglądy Silvera. Zwyczajnie się nim nie interesował, niezależnie od wysiłku, jaki młody Recollector wkładał w rozpracowanie sekretów zagadnienia. Gdyby sytuacja była inna, biskup mógłby się obrazić za samą sugestię, że jego poglądy mogły być dziurawe. Silver nie był jednak sługą Icarii, a magiem, którego moc pozwalała mu bez trudu pokonać Gearheada. Świadomość tego trzymała ego Tima w ryzach. - Wcześniej wypowiadałem się jednostronnie. Aby wejść w podświadomość i z nią dyskutować, potrzebujesz nie lada umiejętności. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby Davy przyszedł do ciebie. Jest spora różnica między wdarciem się do komnaty Cesarzowej a byciem przez nią zaproszonym lub wezwanym. - sprostował swoją opinię. - Nie jesteś w pełni w błędzie. Podświadomość nie daje samych zalet, nie jest jak magia. W zawładnięcie nią jednak nie wierzę, musiałbyś efektywnie zawładnąć całą ludzkością, lub przynajmniej jej większością. No, chyba że miałeś na myśli kontrolę własnych mocy. Naturalnie, swoje nowe “ja” pod wpływem korupcji należy odkryć i opanować.
-Nie zrozum mnie źle, nie lekceważę osiągnięć Icarii na polu badań Korupcji. Zwyczajnie, jestem naukowcem i moim zdaniem w każdej dziedzinie zawsze pozostaje coś do odkrycia. - Silver nie miał zamiaru się kłócić, ale musiał przeanalizować jak najwięcej niewiadomych, zanim podejmie decyzję, a Tim jakkolwiek skamieniałych poglądów by nie miał, był jego jedynym źródłem informacji. - Swoją drogą, jak wy wywołujecie Korupcję? Bez urazy, ale większość waszych ludzi nie wygląda na zdolnych dokonać wystarczająco głębokiej introspekcji, by dotrzeć do manifestacji Podświadomości i nie dać się przez nią przerobić na papkę.
- Niestety, są pewne rzeczy, których nie mogę ci zdradzić. - wyznał Tim.
-Brzmi to jak jakieś nieetyczne praktyki, w rodzaju szprycowania zakazanymi substancjami, bicia i wystawiania na ekstremalne warunki, aż umysł pęknie i Podświadomość się wedrze. - Zażartował młody Armstrong. - Może nie da się zapanować na całą Podświadomością, ale nad jej wpływem na jednostkę, dlaczego by nie? Pamiętaj, że kontrola to moja dziedzina.
- To już prędzej. - zgodził się Tim. - Nie będę ukrywał, że przez te wszystkie lata próbowaliśmy praktycznie wszystkiego. - biskup wcale nie brzmiał, jakby odebrał zarzut Silvera za żart. Jak wiele ekstremalnych organizacji religijnych, Magica Icaria nie należała do niewinnych. - Naturalnie, nie eksperymentowaliśmy zbyt wiele z magią. Jak najbardziej możesz obrać ten kurs. Z uwagi na twoją naturę, i tak prędzej czy później pewnie staniemy po przeciwnych stronach barykady. Równie dobrze możesz zacząć zbierać ku temu powody. - to już brzmiało bardziej humorystycznie.
-Nie próbowaliście nigdy otworzyć tych drzwi? - Zapytał Silver, przywołując w pamięci fragment rozmowy swojego przyszłego "Ja" z Zoan. Był pewien, że tamta uwaga miała głębsze znaczenie.

- Wiele osób zarzuca nam hipokryzję, ale my też mamy swoją godność. Nie uważasz, że to już byłaby przesada?
-Waszą organizację założył Miesiąc. Nie byłoby moim zdaniem niczym dziwnym, gdyby próbował wywołać Korupcję przy użyciu swoich mocy. - Odparł młody Armstrong. Mało że nie dziwne, wydawało się to wręcz oczywistym rozwiązaniem.
- Hm… Gratuluję wiedzy. Nie sądziłem, że będziesz aż tak zaznajomiony z Magicą Icarią. - zdziwił się Tim. - W każdym razie nie, obecnie nie prowadzimy żadnych eksperymentów z jednym z miesięcy. Przynajmniej nic, o czym bym wiedział. - Do tej pory Silver miał okazję się przekonać, że Tim zwyczajnie poinformuje go, gdy będzie wolał umrzeć niż odpowiedzieć na zadane pytanie. Tak więc szanse, że kłamał, były dość niskie.
Biskup chyba miał kłopoty z pamięcią, bo sam mu przecież ten fakt zdradził. I nie było niczym niezwykłym, że obecnie nie pomagał im ich założyciel. Jeśli wierzyć April, wypiął się na nich wiele stuleci temu, gdy stworzyli własną wersję jego ideologii. Ale czemu nie zrobił tego od razu? Gdyby Korupcja się upowszechniła, mniej ludzi sięgałoby po magię. Podbijało to racjonalność hipotezy, że za oficjalnym idealizmem Icarii kryje się zwykła ludzka ambicja. Ktoś mógł też zmanipulować ich zapiski, diabli wiedzą.
Nie przybliżyło go to jednak do odpowiedzi, co może zrobić, żeby pomóc Drake'owi. Widział, że Tim niewiele wie o Korupcji, a jeszcze mniej mu zdradza, nie mógł jednak wycisnąć z niego tych informacji siłą. No, może i mógł, ale zapewne przy okazji zabiłby biskupa, a to by mu pomieszało szyki. Zoan miał coś, co prawdopodobnie należało do niego. Nie odda tego po dobroci zabójcy swojej prawej ręki.
-Daj mi chwilę, muszę się skupić. - Odezwał się wreszcie. Zogniskował wzrok na Drake'u, by wniknąć świadomością do jego "miejsca pomiędzy". Spodziewał się, że ze swoją nową mocą zrobi to z łatwością, ale najwidoczniej potrzebował trochę czasu, by się do niej przyzwyczaić. - Wygląda na to, że sam tam nie wejdę. Wprowadź mnie, jeśli możesz. Chcę z nim porozmawiać, by mógł podjąć decyzję samodzielnie.
Tim wyciągnął rękę do Silvera, po czym spojrzał na Drake’a. Wszystko wokół dwójki mężczyzn zniknęło. Znaleźli się w bezkresnej czerni. Przed nimi, odwrócony plecami, stał Drake. Młody mężczyzna przyglądał się ścianom tekstu, które przewijały się przed jego oczyma.
- Silver! - chłopak uradował się na widok swojego kapitana. - Spójrz na to! Wszelka mądrość, jaką ludzie kiedykolwiek nabyli!
Holmes wydawał się zadowolony, ale nie zdawał sobie sprawy z ryzyka.
-Drake, przepraszam… - Zaczął, w jego głosie słychać było wstyd. - Nie przeanalizowałem wystarczającej liczby danych i niepotrzebnie naraziłem Cię na niebezpieczeństwo. - Skłonił się nisko w wyrazie przeprosin, oraz ubolewania. - Znajdujesz się teraz w stanie zawieszenia, postaram się z pomocą Tima wyjaśnić wszystko, byś podjął decyzję w jaki sposób chcesz go opuścić. - Spojrzał na biskupa, może ten miał już jakąś ekspertyzę.
Drake był całkiem spokojny. - Nie martw się Silver, czułem się jak Faust, sięgając po ofertę bytu, który się tutaj znajduje. Nie wszedłem w tą pułapkę nieświadomym. Tak więc pan może pomóc mi się stąd wydostać?
- Tak. - obiecał Tim. Mężczyzna wytłumaczył całe zagadnienie Drake'owi, który musiał się nad nim mocno zastanowić. Dla niego to też nie był prosty wybór.
- A tobie co by bardziej odpowiadało? - spytał Drake. - Mam wrażenie, że ta korupcja jest bardziej wyspecjalizowana. Przechowuje w sobie prawie wyłącznie wiedzę ludzką. Z drugiej strony wydaje się po tym względem bardziej skuteczna niż magia, która do tej pory z ledwością informowała mnie o czymkolwiek. - stwierdził Drake. - W tej całej podświadomości są też dziury, nieprawdaż? Wiedza, której zwyczajnie nie ma tam, gdzie powinna być.
- Zgaduję, że to z nadzieją jej odnalezienia podświadomość użyczyła ci dostępu do swojej wiedzy. - zasugerował Tim. - Gdybyś był w stanie ją odnaleźć, możesz zostać nagrodzonym.
-Drake, nie zamierzam wpływać na twoją decyzję. Czy postanowisz podążać drogą magii, czy posłuchasz głosu Podświadomości, każdy wybór zaakceptuję. - Silver chciał, by była to samodzielna decyzja kronikarza. - Jeśli potrzebna Ci wskazówka, by rozwikłać dylemat, pomyśl, odkrywanie czego wydaje się bardziej pociągające. - Osobiście Armstrong był obecnie bardziej zainteresowany poznaniem prawdy o przeszłości (i teraźniejszości) Cesarstwa, ale nie zamierzał narzucać przyjacielowi swojej woli, nic więc nie powiedział.
- ... - Drake zamilkł na dłuższy czas. Po dogłębnym przemyśleniu sprawy odezwał się do Tima. - To nie jest naturalne.
- Słucham?
- Bycie człowiekiem nie ma związku z tym, czy zgadzasz się z resztą. Nie odbieramy człowieczeństwa tym, którzy odstaną od przeciętności. To wszystko jest… jakieś sztuczne.
- Nie jestem pewien, co insynuujesz? - spytał Tim.
- Że stworzyliście tą całą ‘podświadomość’ w jakiś sztuczny sposób. - oskarżył go Holmes. - Człowieczeństwo… powinno być niezbywalne. Ta cała nadmagia, ta cała podświadomość, jedno i drugie to jakaś fetyszyzacja.
- Szczerze nie interesują mnie twoje szalone pomysły. - oznajmił Tim. - Jesteśmy w bardzo konkretnej sytuacji, na którą potrafię zaoferować dwa rozwiązania. Współpracę z podśwaidomością lub odcięcie się od niej. Powinieneś być zadowolony, że dzięki Silverowi w ogóle masz wybór. Miałeś zbyt słaby charakter, aby osiągnąć nadmagię samodzielnie. Co swoją drogą tylko świadczy, że jeżeli szukasz siły, podświadomość może ci więcej zaoferować.
- Fajnie przeszedłeś z nazywania jej korupcją… Silver, czym się różniła twoja wizja od mojej? - spytał Drake.
-Trochę racji, to Drake ma. - Armstrong spojrzał na Tima. Sam zresztą czynił podobne wskazania. - No i bardzo niefortunnie dobrana nazwa, sugeruje że oddanie się Podświadomości jest czymś złym. - Zapewne wynikało to z ułomności ludzkiej percepcji, oraz przesączenia Podświadomości przez uprzedzenia i negatywne uczucia. Wyrastanie z własnych słabości uznawano za nieludzkie, najpewniej przez zazdrość.
-Nie wiem jak twoja wizja się zaczęła. Podstawową różnicą jest fakt, że mnie Podświadomość nie mogła nawet dotknąć, dlatego mylnie uznałem rytuał za bezpieczny. - Zaczął wyjaśnienia. Zastanawiał się czy zrzucić bombę o nazwie Azazel na Tima. Po chwili zdecydował, że tak chyba będzie najłatwiej przekonać Icarię do współpracy i ewentualnego zwrotu własności. - Druga różnica jest taka, że nie byłem sam. Nie, nie było przy mnie Davy Jonesa, Tim. Miałem okazję porozmawiać z oryginalnym właścicielem moich rąk. Koniec końców nie podjąłem decyzji, potrzebowałem więcej informacji. Wycofałem się więc z powrotem, do normalnego stanu świadomości.
- Jeżeli rozpracujemy, co trzymało cię bezpiecznym, może będę w stanie wyjść stąd bez zmian. - zauważył Drake. - Tylko co trzymało cię w bezpieczeństwie? Masz silniejszą magię? Ten cały towarzysz?
- Moment. - przerwał Tim. - Jeżeli w kodzie jesteś w stanie spotkać Demona, powinieneś czym prędzej się z nim połączyć. Podświadomość może być w stanie ci tym pomóc. - odezwał się do Silvera. - Będziemy mieli broń zdolną do wyeliminowania April.
-Nie jestem narzędziem Tim i mam serdecznie dość bycia za takowe uznawanym. - Głos młodego Octobera zrobił się gniewny. Wiedział, że pełne połączenie z Azazelem czeka go prędzej czy później, ale zamierzał zrobić to po swojemu. Wziął głębszy oddech by się uspokoić i zwrócił się do swojego przyjaciela. - Nie wiem, prawdopodobnie chodzi o fakt, że mój kod jest niepełny. Żeby podświadomość mogła wpłynąć na człowieka, musi być w pełni zdefiniowany. Przynajmniej tak zrozumiałem z wcześniejszych wyjaśnień Tima. Choć równie dobrze, przyczyna może być zgoła inna. - Znów spojrzał na biskupa.
Tim pokiwał przecząco głową. - Wszyscy jesteśmy zdefiniowani jako ludzie. Określając siebie w kodzie, jako osobę indywidualną, tracisz swoją przynależność do ludzkości. Efektywnie tracisz też ludzką słabość względem magii. - wyjaśnił ponownie Tim. - Nie ma to nic wspólnego z jakąś barierą.
- Demon więc? Spodziewam się, że nie mamy zapasowych rąk w szafie. - zaśmiał się Holmes.
-Na to może się znaleźć rozwiązanie, nie wiem tylko, czy w twoim wypadku pomoże. Proces już się zaczął, nie ma pewności czy wymiana części twojego kodu go cofnie lub chociaż zatrzyma. - Silver zamyślił się na chwilę. - Ta metoda też byłaby obarczona ryzykiem, może nawet większym. Gdy Derek przyłączył sobie lewą rękę, nie był w stanie nad nią zapanować. Bez artefaktu kontrolnego, który został zniszczony w trakcie naszego pojedynku, w kilka sekund zmienił się w potwora.
- Eh, rozglądałem się za szansą wyjścia stąd bez zmian. Zostanie częściowo demonem, raczej by się do tego nie zaliczało. - zauważył. - Mój problem jest w tym, że mogę tu tylko stracić: albo swoje człowieczeństwo, albo kontrolę nad tym, kim jestem. Nie mam jednak zamiaru być narzędziem, zwłaszcza organizacji, która może stać ci na drodze. - To powiedziawszy, Drake odwrócił się do Tima. - Zabierz mnie stąd, nawet jeśli raz i na dobre. Jestem w tym dla przygód, żeby pomóc Silverowi, i mogę to robić na własny sposób. A jak będzie trzeba, jeszcze uwolnimy ludzkość od waszego ultimatum. - obiecał, grożąc. Niewzruszony, Tim przytaknął skinieniem głowy.
- Obiecałem, że dam wam zdecydować. Mogę być zawiedziony, ale szanuję waszą decyzję. - biskup wyciągnął rękę w stronę czarnej przestrzeni, po czym zaczął zaciskać dłoń. Z każdą chwilą pojawiało się coraz więcej pęknięć wokół zgromadzonych. W ostatniej chwili Silver zobaczył, jak wysoki mężczyzna w szerokim kapeluszu wygląda na nich zza ogromnej ściany tekstu. Chwilę później ich wzrok zalała biel, po czym znaleźli się z powrotem na okręcie.

Cytat:

Drake Holmes race change: Human -> Drake Holmes.

Czyli tak wyglądał Davy Jones… Silver uwolnił zaklęcie, które trzymało Drake'a zamrożonego w czasie i zainicjował wybudzenie ze stazy. Potem spojrzał na metalowego biskupa.
-To teraz umówisz mi spotkanie z Zoanem? - Jeśli to, co Tim usłyszał wewnątrz kodu Holmesa nie wystarczyło, to już nie wiedział co byłoby potrzebne.