Night 3 of Heresy

Od zewnątrz, okręt Jana sprawiał wrażenie typowej jednostki handlowej, których pełno w Cesarstwie. Od wewnątrz, ogromna ilość uzbrojenia od razu oznajmiała, że potężny laser nie był jedynym żądłem tej bestii. Devil's Deal był pod każdym względem okrętem niepozornym, ale groźnym.
- March, ze mną. - podyktowała April, rozciągając się w windzie, po czym ruszyła wraz z magiem w głąb okrętu. Reszta załogi również zaczęła rozchodzić się we wszystkie strony. Jan spojrzał na Victora i przywitał się, wyciągając dłoń. - Jan Twardowski, miło mi. Oprowadzić pana po okręcie?
- Formalność jest zbędna. Mów mi Victor. - Uścisnął dłoń osobnika. - Chętnie się rozejrzę. Długo służysz April? - Zapytał od tak, by podtrzymać rozmowę.
- Bardzo długo. Kilkadziesiąt lat. - odparł Twardowski, ruszając przodem. - Musisz być jednym z "narzędzi", których April potrzebowała do uwolnienia Marcha. Spodziewałem się, że albo wszyscy albo żaden z was przy niej nie pozostanie. Jak to wyszło, że tylko ty tu jesteś? Dlaczego za nią poszedłeś? - zapytał z ciekawości.
- Przysiągłem służyć Cesarzowej. April jest moją Cesarzową i tak pozostanie. Reszta mnie zdradziła. - Odparł Corvus, pomijając fakt że ona dosłownie wyzwoliła w nim miłość.
- Cóż...uważaj na tę chorobę. April ma zwyczaj testować limity swoich zdolności. Nie skrzywdzi Cię, ale Ty możesz zaszkodzić sobie. - ostrzegł Jan.
- Wygląda że wiesz na ten temat coś więcej ode mnie. Niby jak mam sobie zaszkodzić? - Zapytał zaciekawiony konsekwencjami swojej decyzji. Nie że czuł się z tym źle, ale wolał wiedzieć co go to będzie kosztować.
- Drastycznie. Ciężko przewidzieć, na co ta złośnica wpadnie, rezultaty są jednak często katastroficzne. "Co muszę zrobić, aby ta osoba została moim zaprzysiężonym wrogiem?". To pytanie wydaje się wiecznie przechodzić przez myśli April. - ostrzegł, otwierając windę. - Za przykład możemy wziąć Marcha. Dzięki April zna on magię. Widzi "coś", co ją zawiera i potrafi tego użyć. Nie potrafi jednak tego zrozumieć, przez co wiecznie wpada w szał i frustracje. Myśli, że im więcej rzeczy zniszczy, tym zrozumialsza będzie dla niego magia. Na dobrą sprawę popadł w obłęd.
- Interesujące. - Rzucił krótko Victor rozglądając się na boki. To wszystko jest dobrze przemyślaną akcją, a on sam jest narzędziem. Więc niech tak będzie. - Ja też nie jestem w stanie zrozumieć mocy która mnie otacza. Najpewniej skończe tak samo? - Wzruszył ramionami, a na jego twarzy pojawił się cwany uśmiech.
- Nie wiem. Nie mam aż takiego dostępu do magi. - przyznał Janusz. Winda zatrzymała się na środkowym piętrze. Dwójka mężczyzn z niej wyszła, a przed nimi ukazała się ogromna mapa statku. - Na samym dole jest hangar. Nad nim zbrojownia i sale treningowe, wyżej laboratoria, później sektor wojskowy i mostek, jeszcze wyżej jadalnie i miejsca rekreacji, nad nimi kajuty, a na samej górze magazyn. Poradzisz sobie? - spytał.
- Owszem. Mogę liczyć na pełne wsparcie zbrojowni, czy trzeba uiścić jakąś wpłatę? - Zapytał przyglądając się mapie okrętu. Przydało by się dobrać kilka rzeczy. Następnie poćwiczy swoje magiczne zdolności. Nie miał potrzeby jak na razie ich zrozumieć, dopóki będą spełniały swoją funkcję.
- Haha. Czuj się wolny brać, co ci potrzebne. Tylko zawsze wpisuj wszystko w recepcji, żeby stan magazynu się zgadzał. - poprosił Jan. - Jesteś bardziej specjalnym agentem niż żołnierzem, więc nie będę dyktował, co masz ze sobą nosić w pole.
- W takim razie wezmę jakąś kawę i udam się do sali treningowej. - Jak powiedział tak zrobił. Miał nadzieję że mają tu lepszą jakość kawy niż to dziwadło co mu zaserwowano u Skidów. Zaplute stworzenia.
Mając już swoja kawę, wręcz spacerem kierował się do miejsca ćwiczeń. Nie zaprzątał sobie myśli niepotrzebnymi sprawami, jakby chciał się mentalnie przygotować do treningu. Będąc już na miejscu dopił spokojnie kawę obserwując innych którzy poświęcali czas szlifowaniu swoich umiejętności. Podobnie jak na kolonii cesarskiej usiadł opierając ręce na kolanach i zamykając oczy. Chciał ponownie odczuć otaczającą go energię… magię. Gdy już odczuwał jej obecność chciał ją skupić w kilka kul energii nad sobą.
Otaczająca Victora energia zaczęła krążyć wokół siebie tworząc okrągłe figury, kule. Moc zataczała kręgi, po czym szła dalej, rozpraszając się. Victor był w stanie stworzyć niewielkie punkty zgromadzonej energii, która jednak, pomimo przybrania pożądanego kształtu, nie zatrzymywała się w miejscu.
Być może Victor źle do tego podchodzi. Próbuje wyciszyć swój umysł, odcinając się od wszelkich emocji. Z tego co mówił Twardowski March popadł w obłęd, dosłowne przeciwieństwo spokoju. Corvus wrócił pamięcią do tego jak czuł się bezsilny wobec Zilvy, lub gdy osoba która myślał że jest jego przyjacielem uderzyła go prosto w łeb. Dłonie Victora zacisnęły się w pięści, gdy opierał je na kolanach. Czując złość na same wspomnienie nakazał swojej energii ponowne uformowanie się w sfery i zawieszanie ich w powietrzu.
Emocje Victora znacznie bardziej utrudniały mu skupienie się na energii i jej formowaniu. Energia poruszała się szybciej i znacznie bardziej chaotycznie, tworząc kule przypadkiem i tylko na krótkie chwile.
Widać niepanowanie nad emocjami wcale nie pomaga, a przynosi wręcz odwrotny efekt. Corvus otworzył oczy i westchnął zrezygnowany. Przed nim jeszcze długa droga do zrozumienia tego zjawiska. Na tą chwilę nie widział innego zajęcia więc postanowił wyszukać April, może nawet przy okazji wypić z nią drinka.

Magica Icaria pt.2

Dzięki pomocy księdza Eddie był w stanie dość szybko dobrać się do tych ksiąg, które go interesowały. Diabeł, którym domniemanie była Louise, przybył przed pojawieniem się Cesarstwa. Dawno temu, gdy podróż gwiezdna była więcej niż niemożliwa dla ludzi, diabeł pojawił się pośród nich i wybrał swoich apostołów. Każdemu przyznał moc naginającą prawa natury, a następnie zaczęli oni formować planetę. Między innymi ustanowili kalendarz dni, tygodni i miesięcy, dzieląc czas na fragmenty. Brakowało jednak porozumienia między nimi. Jeden z nich, Juliusz Cezar, został zamordowany. W tym momencie diabły przeprowadziły rytuał, wedle którego "nie mogą zostać zabici bez znajomości własnych imion", po czym przybrali za nowe miana nazwy miesięcy, aby móc się rozpoznać. Ponieważ od tamtej pory byli nieśmiertelni, zaczęli produkować nowych poddanych, aby niwelować plany jeden drugiego. W ten sposób powstał proces, który księgi nazywały "diabelskim kuszeniem". Dany diabeł przeprowadzał wybrańca przez serię prób, ofiarując mu coraz to potężniejsze artefakty, aż w końcu skuszony mocą osobnik zgadzał się na podpisanie kontraktu. Magowie zniknęli zupełnie na długi okres, gdy jedna z grup zdołała pojmać pierwszego z diabłów, prawdopodobnie Louise. W procesie wszyscy odnieśli duże straty i zaszyli się na kilkaset lat, aby odnowić siły.

Magica Icaria powstała podczas tej wielkiej bitwy przeciwko diabłu. Założycielami organizacji byli "ojciec imperator" oraz "wieczna dziewica". Ten pierwszy w pewnym momencie pozostawił swoje nauki z kościołem i odszedł do "wewnątrzświata" skąd ma wrócić, gdy ludzkość będzie na to gotowa. W międzyczasie "wieczna dziewica" popełniła samobójstwo w rytuale, który miał zniszczyć wszystkich magów niebędących diabłami. Gdy Eddie kończył swoje studia, zaczynało robić się późno. W pewnym momencie odwiedziła go przysłana przez księdza owca, która zaproponowała udanie się na spoczynek.

W końcu Karasu i Eddie spotkali się właśnie w pomieszczeniu spoczynkowym. Podłużnej, kilkupiętrowej budowli z około setką łóżek na każdym piętrze. To tutaj spały owce i było to prawdopodobnie jedyne miejsce, gdzie ściągali swoje przepocone kostiumy. Byli w różnym wieku i różnego pochodzenia, choć każda owca okazała się człowiekiem. Dopiero po pewnym czasie Eddie i Karasu zorientowali się, jak bardzo odstają na stacji. Niektórzy staruszkowie oraz dzieci wyraźnie byli zaniepokojeni obecnością dwójki.
- Pamiętasz wyniki badań Luise? Jej bycie dosłownym “nadczłowiekiem” - niebieskoskóry spytał kronikarza dość cichym głosem. - Ciekawi mnie jak to się ma do naszej cesarzowej i opinii Zacharego - stwierdził przemytnik. - Według tutejszych zbiorów, diabeł, to znaczy Lu, przybyła na Ziemię na długo przed cesarstwem. - westchnął.
- A to psikus. Jak na tak starą, trzyma się całkiem nieźle - zażartował syntetyk, po czym przekazał Eddiemu relację ze spotkania z November i papieżem. Następnie wskazał lusterko - Ciekawe dokąd zaprowadzi mnie ten artefakt. Mam biec za białym królikiem na druga stronę lustra? - Karasu zastanawiał się kiedy “dać nura”. Martwił się, że żadna chwila nie będzie odpowiednia.
- Jak dla mnie to możesz nawet za zielonym zającem świecącym w ciemności na swą zgubę - niebieskoskóry rozłożył ręce na boki. - Nie jestem zbyt dobrym badaczem, księgi i zbiory danych nie są w moim stylu. Mimo wszystko jesteśmy tutaj i musimy wykorzystać każdą informację, którą możemy - stwierdził niebieskoskóry, po czym streścił swe odkrycia kronikarzowi. -Czy czas wewnątrz “studni” płynie tak jak na zewnątrz? - spytał.
- Zapytam o to jutro, jak i o wszystkie związane z tą wycieczką szczegóły. Zastanawia mnie cały ten diabeł. Nie ma potwierdzenia, że Louise była pierwsza. Warto o tym pamiętać. Ciekawi mnie również, czy “ojciec imperator” też nie był diabłem. I ta “wieczna dziewica” - to można być magiem, ale nie diabłem? Czemu chciała zatem zabić nie-diabłów? Pogmatwano to. Mam teraz więcej pytań, niż odpowiedzi. - zastanawiał się na głos kronikarz.
- Lepiej zajmij się analizą każdej osobistości, z którą już się spotkałeś wewnątrz tej całej studni. - stwierdził przemytnik. Samemu mógł przejrzeć chociaż część informacji, może wypytać poszczególnych księży o jakieś dodatkowe informacje. Jednak jeśli Kurasu miał zgłębić pokłady swoich “przyjaciół”, musiał odpowiednio się na to przygotować. - Może któryś z nich spotkał któregoś z “diabłów”, ich córek czy synów - wytłumaczył.
- Tak też zrobię. Ja snu nie potrzebuję, ale wątpię czy pozwolą mi buszować w bibliotece bez żadnego nadzoru. Pozostaje mi zatem czekać do rana. - skomentował syntetyk.
- Sam poszukam czegoś odnośnie tego języka. Kto wie, może któryś z tutejszych księży włada heretyckim w imię walki z diabłem, czy coś - niebieskoskóry przedstawił swoje plany na następny dzień. Zamierzał wykorzystać którąś z owiec jako ewentualnego przewodnika po stacji.

~*~
Gdy z samego rana Karasu udał się do papieża, zastał go ponownie w gabinecie. Mężczyzna przeglądał jakieś księgi i papiery, notując coś w zeszycie. Na wejście Karasu nie uniósł nawet głowy. Wskazał tylko dłonią na krzesło, zapraszając syntetyka do zajęcia miejsca.
- Witam Waszą ekscelencję. Chciałbym zadać kilka pytań dotyczących lusterka. - rozpoczął rozmowę medyk.
Papież podniósł brew. - Huh? Cóż, słucham.
- Jak to działa? Czy moja dusza zostanie przeniesiona do hmm “środka”, a moje ciało zostanie tutaj? - syntetyk starał się wytłumaczyć dręczącą go kwestię.
- Nie wiem. - przyznał się Zoan. - Jest pan pierwszym... posiadaczem tego typu zdolności z jakim się spotkałem. W każdym wypadku zadbamy o pana zdrowie i bezpieczeństwo. W końcu zależy nam na panu.
- Przyznaję, że jestem zaskoczony taką odpowiedzią i w zasadzie brak mi słów. Zatem zwyczajnie zmienię temat, aby nie marnować czasu Waszej ekscelencji na marne. Wie Wasza ekscelencja co się dzieje z Victorem Corvusem? Kiedy ostatni raz widzieliśmy się, zniknął razem z tą całą Louise. Przyznaję, że niepokoimy się o swojego towarzysza, bo rozstaliśmy się raczej w nieprzyjemnych okolicznościach. - odparł Karasu wyraźnie zaskoczony niewiedzą swego rozmówcy. Widocznie miał służyć za kruka doświadczalnego. Lub wpada w jakąś pułapkę.
- Wedle naszych informacji Victor Corvus w dalszym ciągu współpracuje z Louise Cypher. - zdradził w odpowiedzi.
- Jak to, współpracuje? Czy on oszalał? Może rzuciła na niego urok? Wasza ekscelencjo, czy on w jakimś stopniu odpowiada za całe zamieszanie u Was? - kronikarz był zaskoczony tymi rewelacjami.
- O naszych sprawach porozmawiamy później. Jeżeli okażesz się tym, kogo szukamy, lub postanowisz oficjalnie przyłączyć do naszych szeregów, nie będę miał przed tobą nic do ukrycia. Niestety w przeciwnym razie nasze sekrety nimi pozostaną. - przeprosił Zoan, uśmiechając się szeroko.
- Tak, rozumiem. Proszę wybaczyć, zwyczajnie martwię się o tego idiotę. Czy na wyprawę w głąb siebie powinienem się jakoś przygotować fizycznie? Ma Wasza ekscelencja jakieś porady? Dzisiaj chciałbym wyruszyć, bo rzeczywiście nie ma co marnować czasu. Zwłaszcza Waszego. - Karasu rzeczywiście przejmował się losem Victora oraz jego powiązaniami z Lu.
Zoan wzruszył ramionami. - Nie miałem okazji przeżyć takiej podróży i nie znam nikogo, komu by się to przydarzyło. Przynajmniej jeszcze nie.
- Rozumiem, zatem nie zajmuję już czasu. Dziękuję za rozmowę. Wieczorem postaram się dokonać skoku, teraz chciałbym pobuszować w bibliotece. - Karasu wstał i chciał udać się do biblioteki. Pragnął poszukać informacji na temat swoich dusz. Miał bowiem wrażenie, że może czekać go nieprzyjemna konfrontacja z nimi, gdy już przejdzie na drugą stronę lustra. Wolał być uzbrojony chociażby w wiedzę.

~*~

Rankiem Edward zaczął wypytywać owce, czy gdzieś można dowiedzieć się więcej na temat diabelskiego języka. Szybko dowiedział się, że jak najbardziej go studiują, ale dla bezpieczeństwa, księgi na jego temat nie są jawnie dostępne, więc będzie zmuszony porozmawiać z mistrzem kronikarzem. Tego mężczyznę Eddie zastał na najwyższym piętrze biblioteki w owalnym pokoju, gdzie zamaskowany, ubrany w szaty z zawzięciem i skupieniem malował stojącą naprzeciw niego... Louise Cipher. Bladoskóra kobieta odwróciła twarz w stronę Eddiego, gdy ten otworzył drzwi do pomieszczenia, po czym zaczęła gapić się w niego bez słowa.
- Dzień dobry - niebieskoskóry z wyraźnym trudem pomijał zaskoczenie malowaną osobistością. Wpatrywał się w “Luise”, próbując znaleźć jakąś różnicę między jego pamięcią, a osobą znajdującą się w pomieszczeniu. - Poinformowano mnie, że mogę zyskać tutaj informacje odnośnie diabelskiego języka - stwierdził.
W porozumieniu z ignorancją Eddiego malowana kobieta odwróciła twarz z powrotem w stronę swojego malarza. Ten z kolei zapytał: - A co chcesz o nim wiedzieć?
- Zrozumieć jakie rządzą nim prawidła. - odpowiedział w sposób, który uznał za najbardziej odpowiedni względem swego słuchacza. Jego myśli co kilka chwil powracały do obecności Luise. Co ona tutaj robi. Czemu znajduje się w miejscu, które niby zaatakowała kilka dni temu.
- W innym wypadku będę bezbronny - dodał.
- To pozwól, że dam ci zagadkę: jakim cudem mnie rozumiesz? - spytał. - Rozmawiałeś kiedyś z kosmitami albo ludźmi z dalekich sektorów? Kojarzysz, żeby ktoś mówił jakimiś obcymi słowami poza diabłem? Dlaczego tylko oni nie gadają "po naszemu", jak cała galaktyka nie ma z tym problemu? - mężczyzna nie przerywał malowania.
- Gdy spotkałem nowe xeno, nadal mieliśmy wspólny język - przypomniał sobie niebieskoskóry. Nie był pewien, na ile była to kwestia standardowego wyposażenia rekolektorów, jednak wskazywała na istnienie określonego wzorca. Jeśli ten istnieje - to AI nie miałoby problemu z rozszyfrowaniem języka diabła. - Metoda komunikacji musi być się czymś innym, niż tylko reliktem wspólnej kultury? - spytał, nieświadomie przywołując gorącą debatę z przełomu drugiego milenium.
- Nie. Po prostu myślisz ze złego punktu widzenia. Pytaniem nie jest "dlaczego diabły mówią inaczej?" tylko "czemu my wszyscy mówimy tak samo?". - wyjaśnił kronikarz. - To nasz język jest diabelski. Ktoś, gdzieś, kiedyś użył zaklęcia, które sprawiło, że wszyscy mówią tym samym językiem, a przynajmniej rozumieją się, jak gdyby to właśnie miało miejsce. - wyjawił. - Diabły są w stanie obejść tę klątwę, w efekcie czego słyszymy ich słowa takimi, jakimi są. - zdradził. - Zwykle mówią po angielsku. W swoim czasie był to najpopularniejszy język na ziemi.
- Diabły, po anielsku? - spytał niebieskoskóry, wyraźnie zdziwiony tym rozłamem. - Ah, angielski - poprawił się po chwili, rozglądając się za jakimś krzesłem w pomieszczeniu. - Skoro każdy z nas jest celem jednego zaklęcia, to chyba istnieją jakieś wspólne warunki, kontrakt, który utrzymuje je przez miliony godzin? - tym razem zadał poważne pytanie.
- Nawet nie wiemy, kto stworzył to zaklęcie, a co dopiero jak działa. Przynajmniej tak mi się wydaje, ktoś je pewnie studiował, więc możesz przetrzepać bibliotekę. - stwierdził. - W każdym razie zaklęcie na tyle dla nas pomocne nie jest priorytetem w usunięciu. - przyznał. - Możesz też odwiedzić czarne owce, to ludzie z iskrami zatrudniani przez kościół. Niektórzy z nich wraz ze wzrostem swojej magicznej umiejętności nabyli możliwość wypowiadania pojedynczych słów w języku, zwykle angielskim, choć nie zawsze. Prawdopodobnie jest to ten język, który faktycznie znają, a nie ten, który wszyscy słyszymy. Choć to tylko teoria.
- A pan je wszystkie zbiera ze sobą? - spytał niebieskoskóry. - Te słowa w różnych “językach” - dodał.
- Mamy antyczne słowniki w bibliotece. Możesz się nauczyć znaczenia poszczególnych słów, choć nie będziesz w stanie ich wymawiać, jeżeli nie jesteś w stanie obejść zaklęcia.
- Pozwolę sobie spytać, na czym polegają pańskie badania? - wraz z upływającymi minutami, nie możliwym stawało się ukrycie słabych stron Eddiego. Z pewnością brakowało mu wiedzy, ogłady i treningu akademickiego. Może nawet był inteligentny, ale całe jego doświadczenie transformowały jego potencjał w “spryt” nie zaś “mądrość”.
- Jestem mistrzem kronikarzem. Nie prowadzę badań, zlecam je, segreguję, kanonizuję zapisy, organizuję bibliotekę. Oczywiście tylko na tej stacji, nie jest to ani jedyna, ani centralna. Chyba tylko Gerard zgodziłby się na mistrza w moim wieku. - mistrz wzruszył ramionami.
- A co szanowna Pani sądzi o tych “językach”? Zarówno o tym diabelskim, którym teraz mówimy, jak i tych znajdujących się poza granicami tej magii? - spytał niebieskoskóry.
- Nie mam pojęcia. - odpowiedziała.
- W takim razie, czy mogę otrzymać oficjalną zgodę na zgłębienie się w słownikach biblioteki oraz na przeprowadzenie wywiadów z czarnymi owcami o tej sprawie? - niebieskoskóry spytał raz jeszcze, tym bardziej oficjalnie. Wolał nie skończyć na szafocie z racji złej interpretacji słów mistrza kronikarza.
- Proszę nie męczyć owiec. Zwykle są bardzo zajęte i nieprzywykłe do obcowania z kosmitami. - odpowiedział kronikarz.

***

Wchodząc do biblioteki, Karasu spotkał tam już ciężko pracującego Eddiego, którego studia słowników języka angielskiego doprowadziły do ciekawych odkryć zarówno lingwistycznych, jak i historycznych.

W starożytnym Rzymie Juliusz Cezar ustanowił kalendarz, wedle którego podzielił czas na dni, tygodnie, miesiące i lata. Diabły nadały miesiącom ikoniczne znaczenie w odniesieniu do swoich własnych mocy, chcąc, aby ludzkość ich świętowała przez cały rok. Po tym, jak utworzyli zaklęcie nieśmiertelności i postanowili ukryć swoje imiona, zaczęli używać nazw swoich miesięcy jako miana reprezentatywne. Stąd też pojawiła się November oraz jak Eddie właśnie odkrył, magiczne imię Louise — April.

Karasu swój czas poświęcił księgom historycznym i kronikom nawiązującym do jego wewnętrznych postaci. Jak się okazuje, kroniki Magica Icaria miałby bardzo dużo wzmianek na ich temat.

Prawie każda dusza w ciele Karasu była zbrodniarzem nadużywającym magii. Miyamoto Musashi otrzymał iskrę niebiańskiego cięcia od czarownika o imieniu March, a następnie wykorzystał tę zdolność w setkach pojedynków, aby zostać najbardziej legendarnym mistrzem miecza. Zdolność transformacji ciała Joseph Mengele otrzymał od December, diabła przemiany i transformacji. Kevin Mitnick swoją zdolność otrzymał od January, który planował stworzyć kopię zaklęć April, aby pomóc w walce z nią. Simo otrzymał swoją od June, którego imię Karasu słyszał kiedyś w inkantacjach April. W końcu Józef swoje możliwości zawdzięczał Augustusowi, diabłu z fiołem na punkcie kontroli.

Kroniki jako takie nie napominały o studni dusz, mówiły jednak o pokonywaniu i więzieniu wszystkich tych osobistości, spośród których Kevin był jedynym wyróżniającym się okazem. Współpracował z Magica Icaria, zamiast być ich wrogiem.
- Wygląda na to Eddie, że rzeczywiście będę musiał dać nura do środka siebie i w szczególności pogadać z Kevinem. Przy sprzyjających wiatrach może będzie akurat sam w domu i pozostali domownicy nie będą w pobliżu. Przejścia na druga stronę lustra chciałbym dokonać wieczorem, więc byłbym zobowiązany za zaopiekowanie się moim ciałem lub trzymaniem ręki na pulsie - niestety, nikt tutaj nie wie, jak działa ten artefakt i co się może wydarzyć. - Karasu był podekscytowany. Nie wiedział, że jego dusze były powiązane z diabłami.
- Tak w ogóle, jestem przekonany, że widziałem dzisiaj Luise - stwierdził w końcu niebieskoskóry. Widać było, że informacja była na tyle ciężka, że przemytnik miał problem zarówno z przetrzymywaniem jej dla siebie, jak i z podzieleniem się nią. - Była u tutejszego mistrza kronikarza, który… Malował sobie jej obraz - dodał niebieskoskóry.
- Biorąc pod uwagę, że wszystko to powstało, aby powstrzymać jej zapędy, to niemożliwe. Jesteś pewien, że to nie mimik? Może robią jej rysopis, czy coś w tym stylu? - medyk poddał pod wątpliwość ewentualność w której Lu swobodnie przebywała w tutejszej bazie.
- Hmm. Wydawało mi się, że sama odwzajemniała moje ignorowanie tego aspektu - odparł niebieskoskóry. Po dłuższej chwili milczenia, uśmiechnął się. - Chyba, że w trakcie napadu Luise straciła dostęp do S02 - wytłumaczył.
- W to akurat bym nie wierzył. Raczej sugeruje, że oni przywołali jej obraz do jakiegoś celu. Tyle tutaj gadają o diable, a teraz mieliby go wpuścić między swoje progi? No chyba, że ich oczarowała. Wtedy jednak żadne miejsce nie byłoby bezpieczne od działania jej mocy, co jest straszną wizją. - odrzekł sceptycznie Karasu.
- Myślę, że pozwiedzam trochę Ikarię i poszukam tej kobiety. Jeśli ją znajdę, spróbuję śledzić i porozmawiać. W innym wypadku spotkamy się wieczorem - poinformował swojego syntetycznego przyjaciela.
- Zatem do zobaczenia później! - powiedział Karasu i udał się do kwatery.

Później

Karasu udał się do pokoju w którym spał. Poinformował wcześniej Eddiego, że idzie wykonać skok do wewnątrz siebie. Nie wiedział, jak zostanie to wykonane, więc zanim użył przedmiotu, zwyczajnie przygotował się tak, jak na standardową akcję. Miał przy sobie zarówno karabin snajperski z amunicją, miecze oraz paczkę z medykamentami i białkiem. Wyglądał, jakby ruszał na wojnę i sam czuł, że coś podobnego go czeka. Gdy był już przygotowany, usiadł na pryczy i spojrzał w otrzymany od Papieża artefakt, starając się go aktywować.
Lusterko było okrągłe i niewielkie. Na dobrą sprawę mieściło się w jednej dłoni. Tył był z drewna, w którym wyżłobiono ładne wzory, zaś samo lustro było szklaną płytką. W rzeczywistości Karasu rzadko spotykał się z tym materiałem, biorąc pod uwagę, że różne rodzaje plastików wyparły naturalne szkło praktycznie całkowicie. Biorąc jednak pod uwagę awersję Magica Icaria do technologii, szkło mogło być najlepszym, co potrafili wyprodukować. Dopiero oglądając swoje odbicie w tafli szkła, Karasu przypomniał sobie, że Zoan nigdy nie nazwał przedmiotu artefaktem i rzeczywiście, lusterko nie wydawało się mieć żadnej, specjalnej mocy.
Kronikarz był ewidentnie zawiedziony. Rzeczywiście spodziewał się jakiś czarów, że coś go wchłonie, zobaczy magiczny błysk - cokolwiek. W chwili, gdy uświadomił sobie, że sam sam dopowiedział, czym jest lusterko to uśmiechnął się z zażenowaniem. Karasu zwyczajnie przywykł, że artefakty towarzyszą mu na co dzień. Wyglądało jednak na to, że całe to zaglądanie w głąb siebie, to bardziej duchowa sprawa. Dlatego spróbował podejść do problemu inaczej.

Syntetyk spojrzał na lustro i zobaczył własne odbicie. Jego żenometr eksplodował w momencie, gdy sobie uświadomił co ma zrobić. Nie spodziewał się, że to będzie takie głupie, a jednocześnie oczywiste i proste. Nigdy bowiem nie wpadł na to, aby użyć własnej iskry na samym sobie. Uświadomił sobie, że czeka go nadzwyczaj głęboka penetracja własnego jestestwa. Miał tylko nadzieje, że laser jego duszy trafi bezpośrednio w jego oczy, a nie jebnie rykoszetem gdzieś obok. Karasu nie chciałby spędzić wieczności, skacząc pomiędzy powierzchniami odbijającymi światło, aż trafiłby na jakiegoś nosiciela. To nie było śmieszne nawet dla syntetyka. -[i] No nic, pora na przygodę! [/]- rzekł do siebie medyk i skorzystał z iskry.

Wykorzystując swoją iskrę, aby pojmać swoją własną duszę, Karasu wymusił jej wciągnięcie do wnętrza studni. Obraz przed jego oczami zniknął, gdy świadomość udała się do innego, wewnętrznego świata.

Wewnątrzświat

Karasu znalazł się na bezkresnym, białym polu otoczonym przez białe niebo. Pośród niego w rozrzuconych, niewielkich grupach znajdowały się setki osób. Byli to ludzie najróżniejszego pokroju, pośród nich również dusze, na których umiejętnościach polegał. Dyskutowali ze sobą, bawili się, uprawiali zapasy, czy nawet tańczyli. Większość z nich nie zdała sobie nawet sprawy z pojawienia się Karasu, choć inni spojrzeli w jego stronę z ciekawości. Wysoko nad nimi lewitowały przeróżne obrazy pokazujące momenty z ich życia. Była to olbrzymia galeria doświadczeń i przeżyć, dobrych, jak i złych.
Karasu na starcie sprawdził, co ma przy sobie i jak wygląda. Ciekaw był bowiem, jak prezentuje się jego dusza oraz co odzwierciedla. Nie wiedział bowiem co go tu spotka, a nie miał na podorędziu telefonu do Pogromców duchów, aby wezwać ich na pomoc. Uświadomił sobie również, że nie wiedział jak wygląda ten cały Ojciec Imperator. Czekało go zatem szukanie duszyczki w studni dusz. Podszedł zatem do najbliższej istoty i przywitał się, pytając czy wie, gdzie się znajdują.
Ku swojemu zdziwieniu Karasu ubrany był w zupełnie przypadkowe odzienie: na głowie miał wojskowy beret, tors pokrywał płaszcz laboratoryjny, spodnie były szerokie i luźne, a na nogach miał drewniane klapki. Jedynym co nie odbiegało od normy była jego biała skóra.
- To się chyba studnią dusz nazywa. W każdym razie jesteśmy w zaświatach, wyjścia stąd nie znajdziesz. - odpowiedział żółtoskóry mężczyzna w luźnej szacie.
- Dziękuję serdecznie za informacje. A wiesz, kim lub czym jest Ojciec Imperator? - pytał syntetyk dalej. Był zaskoczony odkryciem tego, jak wyglądał, ale podobało mu się to, co widział. Złapał się nawet na myśli, że może nie ma sensu wracać - o ile powrót był w ogóle możliwy.
Japończyk podrapał się po głowie w zamyśleniu. - Jak pobiegniesz non-stop do przodu, to w końcu znajdziesz takiego typa, co się z nikim nie zadaje. To chyba jedyna osoba, która się tutaj wyróżnia.
Medyk skłonił się i ruszył do przodu. Wypatrywał sobie znanych dusz, ale postanowił ich unikać. Szukał wzrokiem Kevina, bo wydawał mu się jedyną istotą z którą w obecnej sytuacji mógłby się dogadać. Karasu nie znał swoich możliwości w Wewnątrzświecie, więc wolał uniknąć ewentualnego starcia.
Karasu nie wypatrzył Kevina pośród ogromnych tłumów, ale równie szczęśliwie nikt nie przejął się obecnością syntetyka. Idąc przed siebie Karasu wyszedł z terenu zgromadzenia, po czym spędził dłuższą chwilę spacerując przez bezkres w stronę niczego, gdy w końcu z mglistej przestrzeni wyłoniła się niewielka sylwetka niskiej, bladoskórej osoby. Był to prawdopodobnie mężczyzna. Miał rozczochrane brązowe włosy, podkrążone oczy, mysie uszy i ogon, podobne do tych na rzeźbach wewnątrz Magica Icaria. Stał samotny, a obok niego znajdowało się wielkie białe pudło.
Kronikarz nie zastanawiał się długo i starał się podejść do tej osoby. Nie biegł, a wyraźnie spokojnie szedł, nie pokazując, że ma wobec niego jakiekolwiek złe zamiary.
Nieznajomy spojrzał na Karasu bez zainteresowania, po czym teatralnie odwrócił się plecami do syntetyka.
Karasu nie był wybitnie zaskoczony tym zachowaniem. Zresztą i tak nie spodziewał się niczego specjalnego. Powiedział więc na tyle głośno, aby jego przyszły rozmówca usłyszał - Witam, nazywam się Karasu. Czy ty jesteś tym, którego nazywają Ojcem Imperatorem? - zapytał.
- Wolę February. - sprostował. - Wiem, czym jesteś. Czego chcesz i kto cię przysłał?
- Magica Icaria się o pana upomina. Wysłał mnie Papież oraz November. Pragną pańskiego powrotu. - rzekł zwyczajnie syntetyk.
- Próbowałem im pomóc przez tysiące lat. Zamiast działać i walczyć o swoje, siedzieli i czekali na darowiznę. "Pomóż ojcze, pomodliłem się, chyba wystarczy?" - February nie podnosił głosu, choć był wyraźnie poirytowany. - Nie mów mi, że teraz czekają na mój powrót, zamiast się wziąć za siebie? Nic mnie już nie obchodzą. - w końcu odwrócił się w stronę Karasu. - Wróć i powiedz im, co chcesz. Jak ogłosisz się mesjaszem albo reinkarnacją, to będą ci służyć jak bezmyślne owce. - poinformował. - Nawet do końca nie skłamiesz. Jako interfejs masz w sobie równie wiele mnie, co całej reszty.
- Tylko czemu miałbym? Tak jak i panu, tak i mnie nie zależy na nich. Chciałbym tylko, aby Louise nie doprowadziła do końca ludzkości oraz uratować przyjaciółkę mojego towarzysza. Ojcze Imperatorze, dlaczego tu tkwisz? Czego chcesz? Naprawde tutaj jest lepiej, niż w zewnętrznym świecie? - syntetyk usiadł na trawie ze skrzyżowanymi nogami. Został nazwany interfejsem, a to coś nowego!
- Stworzyłem to miejsce jako więzienie. Gdyby dało się tu wepchnąć April samodzielnie, to zrobiłbym to już dawno. Z drugiej strony po co? Jest tu święty spokój, nic nie czujesz i niczego nie potrzebujesz. - wyjaśnił. - Nawet jeżeli April przejmie samą galaktykę, temu miejscu nic się nie stanie. Na pewno nie przez długie millennia. - oparł się o kwadrat. - Moja moc pozwala na usuwanie efektów magii, przywracanie świata do stanu naturalnego. Możesz jej używać, może w czymś ci pomoże. Ba, możesz korzystać z umiejętności każdej zgromadzonej tutaj osoby. Jesteś efektem spojenia świadomości i przeżyć wszystkich więźniów tej studni. Nikt ci ciała nie zabierze, uroiłeś to sobie. - wyjawił. - Gdy jesteś na zewnątrz, nie możemy się z tobą nawet skontaktować.
- To czym ja właściwie jestem? Salaman Gkero był prawdziwy? Czy ja, jako ten cały interfejs to jedynie odprysk osobowości uwięzionej w studni? Moje “ja” również jest sztuczne? Syntetyczne? - pytał kronikarz. Nadmiar rewelacji na dzień dzisiejszy. Zdecydowanie. Pomyślał Karasu. Potem zastanowił się, czy była to rzeczywiście myśl. W obecnym stanie może nie mógł myśleć, skoro był wewnątrz siebie, a każde pragnienie było rzeczywistością?
- Tak, Salaman jest tutaj z nami. Prawdopodobnie polegałeś na jego osobowości, bo to on stworzył twoje ciało. W rzeczywistości jest tylko częścią siebie. Ostatecznie nazwałeś się Karasu, a nie Salaman, nieprawdaż?
- O ile tak nie nazwał mnie Twardowski. To on mnie w końcu odnalazł i uratował. Strasznie to wszystko poplątane. - stwierdził Karasu.
- Twardowski jest pomagierem April. Nie wiem, czy Salaman też dla niej pracował, ale w każdym razie projekt włożenia studni w ciało był ich pomysłem, ja tego nie planowałem. - wyjaśnił. - Pewnie mieli nadzieję cię wykorzystać, ale najwidoczniej magia April sobie z tobą nie poradziła.
- To co robią tutaj te wszystkie dusze, skoro studnia miała być więzieniem? Kto je tutaj umieścił i po co? -pytał dalej.
- Magia zmienia zasady funkcjonowania rzeczywistości. Uważam to za nienaturalne i chciałem to zwalczyć, przynajmniej dopóki nie zawiodłem się na ludziach. W studni uwięziłem adeptów, kontrahentów. Wreszcie siebie, gdy miałem już dość.
- Czy i Ty Panie, jesteś jednym z diabłów? Wieczna dziewica również była? - Karasu wiedział, że wplątał się w coś, w co raczej nie chciał być zamieszany. Nie wiedział tylko, czy pozostała jakakolwiek szansa na zmianę obrotu wydarzeń.
- Tak, demonizowałem magów, nazywając ich diabłami. Wieczna dziewica to November. Całkiem dobrze się między nami układało, aż jej zaklęcie nawaliło. Podzieliła swoją duszę na tyle fragmentów, że straciła fizyczne ciało i spory kawałek pamięci. - westchnął. - Teraz wydaje mi się na tyle upierdliwa, że zamknąłem ją w pudle. - zastukał w konstrukcje, o którą się opierał.
- Efekt tego też taki, że lata po galaktyce, obiecuje kontrakty i poluje na adeptów oraz magów. Opowiada również o jakiejś zarazie, którą rozsiewa, a która doprowadzić ma do śmierci. Nie wiem tylko na ile mówi poważnie, a na ile zwyczajnie opowiada o śmierci jako takiej. - westchnął syntetyk, który okazał się nie tym, kim myślał, że jest.
- Oj spokojnie może cię zabić. Jej magia zajmowała się degradacją organizmów żywych. Najpewniej nie łatwo jest czarować za pomocą jednej milionowej siebie, ale raczej powinno to być możliwe.
- Nie wiem czy zadziała na moje syntetyczne ciało, skoro nie jest ono organizmem żywym. Zastanawiam się jednak, czemu powinienem cokolwiek robić? Nie mógłbym zwyczajnie pozostać tutaj? - rzucił myślą kronikarz.
- To zostań. Nie obchodzi mnie, kto co robi i gdzie. - wzruszył ramionami.
- I słusznie. Czemu również powinno obchodzić i mnie? W końcu jestem niczym… - rzekł Karasu, po czym zwyczajnie rozłożył się na trawie. Coś jakby w nim umarło. Mechanizm się zatrzymał, zegar przestał odliczać sekundy. Czuł się jak studnia dusz w której się znajdował. Pusty, czysty, biały. Wszelakie jego potrzeby, czy troski brały się z okruchów innej osobowości. Jak sobie to uświadomił, nagle poczuł, że on w zasadzie nie żyje. Nie ma potrzeb, celów, czy pragnień. Nie ma nic i niekoniecznie coś chce mieć. Wszystkie normy etyczne, czy moralne wynikały z zaangażowania emocjonalnego. Nie jednak jego samego, a osób, które w sobie posiadał. To tłumaczyło często sprzeczne reakcje oraz odruchy. Gdy jednak znalazł się w centrum samego siebie i wszystkie oczy odwróciły się od niego, pozostał nagi. Jak lalka, którą pozbawiono ozdób.

***
Magica Icaria, Główna Katedra.

Eddie wraz z resztą pracowników Magica Icaria uważnie obserwowali ciało Karasu, oczekując jakichkolwiek zmian, które nigdy nie zaszły. Na koniec tygodnia papież zarządził przeniesienie ciała do głównej katedry, gdzie zebrali się wybrani przez niego ludzie: Ojciec Gerard, jego dwójka pomagierów: wysoki ksiądz i kobieta, którzy powitali Eddiego pierwszego dnia; nieznany Eddiemu chłopak, oraz November. Śladu przypominającej April kobiety nie było.

- Karasu jest martwy. - poinformowała wszystkich November, siedząc na ołtarzu obok jego zwłok. - Jak się okazuje, był on mesjaszem. Mój mąż i założyciel tej organizacji, February, jest wewnątrz artefaktu niegdyś zasilającego to ciało. Niestety, obydwoje stwierdzili, że jest im lepiej wewnątrz i mają na nas wszystkich wyjebane.

Ta wiadomość była dość szokująca dla członków Magica Icaria. Ich święty ma ich głęboko gdzieś? I jego mesjasz też? Gdy Zoan otrząsnął się z szoku, natychmiast oznajmił: - Będziemy musieli zachować to w tajemnicy.

November wzruszyła ramionami. - Waszego boga nie ma i nie będzie, co zrobicie dalej?

- Raczej sami podejmiemy walkę. - stwierdził Gerard. - Przecież nie przekręcimy się martwi i poddamy. Tysiące lat ten zakon szukał sposobów na walkę z magami, jak się postaramy, to poradzimy sobie nawet z April.

Zebrani przytaknęli. November spojrzała na Eddiego.

- A ty?
- Sam nie wiem. - niebieskoskóry odpowiedział zupełnie szczerze. - Ciężko mi stwierdzić, czy Karasu faktycznie zrezygnował z życia, czy też wasze lustro nie było aż tak pomocne, jak powinno. - stwierdził w końcu, spoglądając na ciało martwego już przyjaciela.
- Ale to nie ma znaczenia. On zdecydował się na to ryzyko, był jego świadomy. Może nawet czekał na pierwszą okazję tego typu. Nie wiem. - Eddie rozłożył ręce na boki w geście bezradności.
- Co planujecie zrobić z tym ciałem? - spytał w końcu.
- Zostawimy je w krypcie pod nadzorem. Kto wie, może jeszcze się obudzi. - westchnął Zoan.
- Czy nie lepiej byłoby dostarczać mu jakichś bodźców, rzekłbym, nowego użytkownika, który potencjalnie zachęci February do wyjścia? - zaproponował niebieskoskóry. Po raz kolejny w ciągu ostatnich miesięcy jego priorytety zdawały się ulegać powolnym zmianom.
- To ciało jest unikalnym wynalazkiem znanym tylko jego twórcy. Nawet Karasu nie znał szczegółów. - poinformowała November. - Na pewno nie będziemy robić nic pochopnego.
- Czy Magica Icaria nie stroni od technologii tego typu? - spytał niebieskoskóry. Jego wzrok skupił się na diablicy. - Nie sądzisz, że mamy świetnego kandydata, który powinien być w stanie wtłoczyć życie w to ciało i zapewnić mu bezpieczeństwo? - spytał.
Kobieta podniosła brew. - Co? Kogo? Jakiś kontekst ci uciekł. Poza tym nie zakładaj, że wiemy jak "wtłoczyć duszę" w studnię. February się nią nie chwalił. - pokiwała głową.
- Ah, wybacz. - przemytnik złapał się za głowę w geście skrępowania. - Anne Code powinna być w stanie wtłoczyć swą świadomość w to ciało, niezależnie od tego, jak dokładnie działa sama technologia. - stwierdził w końcu. - Nie mogę być pewien, w jaki sposób zareaguje na to sama Studnia Dusz, ale ciało będące chmarą nanorobotów powinno być w zasięgu jej umiejętności. Znając ją, to również bez samej Studni. - dodał.
- Hahaha! - November zaczęła machać nogami na ołtarzu szczerze rozbawiona. - Próbować zbić biznes na pogrzebie przyjaciela. A ja się dziwię, że lgniecie do magii jak ćmy do światła. - zebrani przeżegnali się i spuścili głowy we wstydzie. - Pozwól, że ci wytłumaczę, jak działa medalion: gdy właściciel ma umrzeć, zaklęcie poszukuje żywej zaprzyjaźnionej osoby i prosi ją o wymianę życia. Anne Code zgodziła się umrzeć za ciebie nawet tysiąckroć. Dlatego nie mogę cię zabić. Nie zamknąłeś żadnych drzwi, bo twoja dziewczyna sama się zgodziła. Potrzebowałam jednak zaciągnąć tutaj Karasu i jego studnię. - szeroki uśmiech na twarzy kobiety wyrażał niesamowite zadowolenie. - Klątwa poświęca życie danego ciała. Wstaw ją do samego truchła to przestanie działać. Wstaw ją do truchła ze studnią...niespełna tysiąc z zawartych w niej dusz umrze. Najpewniej przypadkowo dobranych.
W Eddiem krew buzowała. Raz za razem. Wszystko rozumiał źle. Dlaczego wmieszano go w jakieś magiczne gówno na skalę wszechświata? Wiedział, że przyczynił się do obecnego stanu Anne Code, ale był możliwie daleko od zrozumienia kobiety. Na dobrą sprawę, mógł teraz wsadzić sobie całą swoją kosmiczną krucjatę ku jej dobru i zdrowiu pośród bujdy o rycerzach z przeszłości. Może jeszcze zacznie skalpować przedstawicieli innej nacji by przypodobać się swej lubej?
Psia mać.
- A kto umarł, ten nie żyje - podsumował niebieskoskóry całą tyradę November. - Kurasu zobowiązał się pomóc mi uleczyć Anne. Czemu więc miałbym nie wykorzystać niegdyś jego ciała, by tego nie uczynić? - dodał.
- Może i nasz mesjasz nas odrzucił. - Papież Zoan wstał z ławki i odwrócił się do Eddiego, stając pośrodku komnaty. - Ale my jego nie. To jest ciało i dusza naszego boga. Obawiam się, że nie mogę ci oddać czegoś aż tak drogocennego. - Eddie nie miał wcześniej okazji porozmawiać z tym mężczyzną. Był wysoki i chudy. Miał długie blond włosy płasko ściętą na czole w grzywkę. Jego twarz była pociągła, a uśmiech szeroki.
- Rozumiem. - odparł krótko niebieskoskóry. W jego głowie sentencja była nieco bardziej złożona, zawierała sporo prostytutek, niektóre wymienione nawet z imienia, i opisywała relacje Magicia Icaria i ich “bóstwa” jak dziecko, którego ojciec wyszedł na piwo. 40 lat temu.
- Nie jestem tutaj po to, by was krytykować. To wasza ekscelencja decyduje, czy ciałem i duszą waszego boga jest ta instytucja i jego nauki, czy też istnienie, które najwidoczniej ma wszystkiego dość. Dość bycia zbawcą i boską maszyną - odparł. Może February wolałby zostać, niczym Opus, mechanikiem. Ot, na skalę wszechświata. Jednakże mechanikiem, a nie maszyną będącą odpowiedzią na wszystko.
- Czy według was April wiedziała o tym, kto znajdował się w Kurasu? - spytał, zmieniając nieco ton. Po żyłach pulsujących na jego czole widać było, że kontrola emocji przychodzi mu z trudem.
- Najpewniej. - odpowiedziała November. Zoan spojrzał na nią niezadowolony, ta jednak kontynuowała. - Nie sądzę, aby była w stanie przegapić coś takiego. Biorąc jednak pod uwagę jej chaotyczną naturę, cholera go wie, dlaczego puściła was luzem.
- Co z nią? Monitorujecie aktywność jej, albo pozostałych diabłów? - kolejne pytanie wypłynęło z ust niebieskoskórego. Może lepiej było nie zrywać tej wątpliwej jakości relacji, nim każda ze stron zdobyła coś dla siebie.
- Ja tak. - uśmiechnęła się November.
- A ja nie mam zamiaru rozmawiać z tobą o wewnętrznych sprawach kościoła. - stwierdził Zoan. - Póki nie postanowisz zasilić naszych szeregów...nie będziemy cię udręczać naszymi problemami. Zaprosiliśmy cię na to spotkanie głównie dlatego, że Karasu był twoim przyjacielem...a przynajmniej tak to wyglądało, biorąc pod uwagę, że nie powrócił z własnej woli.
- Tak, Kurasu był moim przyjacielem. - niebieskoskóry skinął dodatkowo głową. Zastanawiał się, co może doprowadzić kogoś do sytuacji, w której nie chce się już istnieć. Po dłuższej chwili spojrzał w kierunku Zoana. - Jeśli waga przybierających na intensywności działań April jest tak duża, to chyba lepiej korzystać nie tylko z pomocy owiec, ale i rekinów. Jeśli takie wpłyną do waszej zatoki - stwierdził.
- Insynuujesz, że jesteś rekinem? - spytał Zoan. - Nie jesteś nawet owcą, chłopcze. Wpadłeś w coś większego od ciebie przez czysty przypadek. Zostałeś użyty jako narzędzie i poszkodowany, więc zacząłeś krążyć wokół problemu większego od ciebie, myśląc, że jesteś teraz jego częścią. Że wstąpiłeś do wielkiej gry, w której zostałeś zawodnikiem? - zapytał. - Bycie ofiarą losu nie robi z ciebie wartościowego agenta losu. Jeżeli szukasz drogowskazu, jeżeli chcesz wiedzieć gdzie iść i co zrobić, aby pomóc zapobiec nadchodzącej katastrofie, zawsze chętnie cię przyjmiemy. - mężczyzna rozwarł szeroko ramiona. - Jednakże nie myśl siebie nam równym. Jesteś pojedynczym, nieludzkim organizmem, a my, organizacją, która zajmowała się tym tysiące lat. Co ty masz sam z siebie do zaoferowania nam, że odzywasz się do nas w ten sposób? Że rościsz sobie prawa do naszej wiedzy, do owoców naszej ciężkiej pracy? - pomimo przeciągłości jego monologu, Zoan nie podnosił głosu i nie dawał szarpać się emocją. Był jednak cwany, pewny siebie, zadowolony, że mógł tak poniżyć Eddiego.
- Jeśli tak uważasz - odparł niebieskoskóry, ruszając w stronę swojego statku. - Może jeszcze się spotkamy, November - dodał, bez szczególnej złości.
Nikt mu nie odpowiedział.

Artem
292016132SH

Propozycja pracy od Zacharego Sheepa była czymś niespodziewanym i nietypowym dla Artema. Chłopak zawsze dostawał pracę prosto od kompanii. Od Iwana. Teraz musiał sam lecieć przez spory kawał galaktyki do nowego zleceniodawcy, nie wiedząc, co ten miał mu w ogóle do zaoferowania. Prawdopodobnie coś z wycinką drzew? Ciężko było zakładać inaczej.

Jego prostokątny statek sunął powoli w przestrzeni gwiezdnej. Wisząca na ścianie siekiera odbijała światło ekranów panelu sterowania, gdy radar zabłysnął. Prośba o pomoc z pobliskiego księżyca. Jego planeta nie była zamieszkała, więc jeżeli nie Artem, to poszkodowanemu może nikt nie pomóc. Mężczyzna złapał za ster i skierował się w kierunku wiadomości.

Statek Artema nie był maszyną bojową. Żuk był spory i twardy głównie po to, aby przewozić nim materiały. Z zasadzki może dałoby się umknąć, ale raczej nie z niej uciec. Wchodząc w atmosferę, drwal szybko dostrzegł zniszczony statek z dymiącymi działami skierowanymi ku górze. Jego stan był jednak na tyle druzgoczący, że Artem nie obawiał się wystrzału. Cudem było, że system tej rozstrzelonej, rozbitej maszyny był w stanie wysłać prośbę o pomoc.

Gdy Artem wylądował w pobliżu maszyny, dostrzegł kobietę opalającą się na leżaku niedaleko maszyny. Była wysoka, ubrana w czarne spodnie i kurtkę oraz czerwone bikini. Na jej twarzy znajdował się mechaniczny aparat czy też proteza. Artem nie znał się na medycynie, mimo że sam miał swoje wszczepy. W każdym wypadku obudowa twarzy kobiety pozostawiała widok wyłącznie na jej oczy oraz czarne włosy. Nie wstając z leżaka, podniosła w ręce puszkę piwa i zaczęła nią machać w stronę Artema.
Młody drwal nie widział w pobliżu niebezpieczeństwa, ale zeszłoroczne doświadczenia kazały mu być zawsze gotowym. Dlatego w swoim zwyczajowym rynsztunku z przypasowanym na boku toporem bojowym i karabinem na plecach ruszył w stronę kobiety.
- Cała Cesarska zbrojownia przyleciała mi na pomoc? Chcesz mnie okraść, czy uratować? - spytała kobieta, gdy Artem był w pół drogi do niej. Mężczyzna zobaczył, że jej wolna ręka oparta jest o schowany w pochwie miecz, który opierał się o jej leżak.
Artem uśmiechnął się od ucha do ucha i zakrzyknął, wznosząc ręce do góry w obronnym geście - Uszanowanko, szanownej panience! Jaka tam cesarska zbrojownia, toć to ino mój FSC Żuk do transportu drewna. Odebrałem sygnał pomocy, tom się zjawił. Wołają na mnie Artem i w czym panience mogę pomóc? - drwal nie zrażał się niczym, bo jego intencje były czyste. Wiedział jednak, że z tej pozycji bez problemu sięgnie do karabinu jeśli “ofiara” naprzeciwko niego miałaby się okazać łowcą.
- Woah, jeżeli kiedykolwiek widziałam koleżeński ryj, to był to twój. - zaśmiała się kobieta. - Miałam utarczkę z piratami, to truchło już nigdzie nie poleci. Kłodą nie jestem, ale może się w tym żuku zmieszczę? - spytała, rzucając piwo w stronę Artema.
Artem złapał puszkę i skinął głową - No, na kłodę mi nie wyglądasz, za dobrze wyposażona jesteś na deskę. - zaśmiał się chłopak, po czym spoważniał i dodał - Jeśli nie jesteś tylko mimikiem, czy innym paskudztwem to nie ma problemu. Lecę na stację Zacharego Sheepa i mogę Cię gdzieś po drodze podrzucić. Jak mam Cię zwać?- zapytał.
- Avli, a ty?
- Jakżem już mówił, Artem. Pakuj co tam masz, jak coś ciężkiego to sam zaniosem. Gdzie Cię dostarczyć, Avli? - drwal podszedł bliżej, aby pomóc kobiecie.
- Ehh...biorąc pod uwagę moją obecną kondycję... - spojrzała na swój statek. - To gdziekolwiek. Jak będziemy na tej twojej stacji, to może się zdzwonię z przyjaciółmi. Jestem z zawodu najemniczką, chociaż to teraz nielegalne. - wzruszyła ramionami. - Więc cholera go wie.
Kobieta zebrała się z leżaka i ruszyła na statek z mieczem u pasa. - Mnie nic nie trzeba. Jak znajdziesz coś pożytecznego we wraku, to możesz sobie wziąć.
Chłopak machnął ręką - Nah, obejdzie się. Zatem komu w drogę temu w trampki! Panie przodem. - rzekł Artem, przepuszczając towarzyszkę przodem. Wolał mieć ją na oku.

W drodze do Zacharego Sheep

Artem prowadził swojego Żuka z wprawą, chociaż ciężko określić tak sterowanie klocem z którym niewiele można było zdziałać. Ot, leciał w kierunku stacji docelowej. Raz po raz spoglądał na Avli, aż w końcu nie wytrzymał i zapytał:
- Avli, czym jest to, co masz na ustach? Nurtuje mnie to i musiałem zapytać.- drwal zachowywał się jak mały chłopiec, który znalazł coś interesującego.
Kobieta zakręciła dłonią w artystycznym geście. - Ta, no, atmosfera. Z planety na planetę jest bardzo inna. Nie wszyscy ludzie są dostosowani do podróży gwiezdnej, więc ja mam filtr na mordzie. - wzruszyła ramionami. - Morduje wszystkie mikroorganizmy w powietrzu, żebym się nie zatruła. - wyjaśniła. - To teraz ja zapytam. Czym ty się zajmujesz? Karabiny? Siekiery? Kto nosi takie rzeczy?
-[/i] No, komando drwale z brygady Lumberbear, ma się rozumieć. [/i] - chłopak wzruszył ramionami. Przecież to było oczywiste.
- A, czyli w tym samym wózku jesteśmy. Prywatne organizacje wojskowe zostały zdelegalizowane. Już oficjalnie. - poinformowała kobieta. - Tylko policja i wojsko ma prawo wynająć usługi uzbrojonych grup. Mówiłeś, że lecisz do Sheepa, on też teraz nie może się praktycznie nikomu sprzedać. No, poza Cesarstwem.
- Huh, a to niespodzianka. No ale jaka tam z nas organizacja wojskowa? Ja jestem ino drwalem, zajmuję się drzewami. Brygada powstała po to, aby nie trzeba było wynajmować najemników. Taka samowystarczalna jednostka do wyrębu lasu. No chyba, że i wycinki drzew zabronili? Jebani zieloni i ich wegańska ideologia. - Artem tupnął nogą w podłogę. Po chwili opanował się, bo nie był przekonany, czy Żuk wytrzyma coś takiego.
- Jak wam strzelby zabiorą, to nie będzie problemu. - zaśmiała się. - Ale jeżeli już je macie, to zgaduję, że są niezbędne.
- No, żyjemy w niebezpiecznych czasach, radzić se trzeba jakoś. Jak zabiorą spluwy, to zostaną siekiery - rzucił Artem wesołowo. Po chwili zapytał - To mówisz, że na piratów polujesz? Czemu taki zawód tak ładnej panience się trafił, huh? - młody drwal lubił gawędzić podczas drogi.
- Umm...kumplowałam się z kilkoma. Wiesz jak to z piratami, byle sprzeczka i cała znajomość eksploduje. - wyjaśniła kobieta. - Wiedzą, że żyję. Nie wiedzą, gdzie wylądowałam. Mogą nawet mnie ścigać, więc na razie przyda się towarzystwo. - westchnęła.
-[i] Takie buty. [/]- rzekł Artem. Nie był zadowolony z możliwości zrobienia sobie wrogów z piratów, a już zwłaszcza będąc na pokładzie Żuka. No, ale nie miał już raczej na to wpływu. - Opowiesz mi o tym co się dzieje w Cesarstwie? Jako najemniczka pewnie coś słyszałaś. Ja to chłop z prowincji, a wolałbym wiedzieć, czego się spodziewać we wielkim świecie. - chłopak miał poważną minę. Zlecenie od Zacharego mogło być przepustką na salony, ale najpierw trzeba było wiedzieć, jak się na takich zachować.
- Cóż, opowiadając od początku, jakiś generał rozbił piracką gildię. Wybito jej znaczną większość, kilku rozbitków rozeszło się po galaktyce, nie mając nawet krztyny swojej oryginalnej siły. W efekcie Cesarzowa stwierdziła, że wojska najemne nie są już potrzebne i czas zacząć kontrolować uzbrojenie. Przewiń do przodu kilka tysięcy godzin, mamy dzień dzisiejszy.
- No to dobrze, że piraci nie są zorganizowani, ale pewnie bandy dalej pałętają się po galaktyce. Cesarzowa chce utrzymać porządek sama? Już widzę, by wojsko przyleciało na pomoc tam, gdzie jest ona potrzebna. To czym Ty się będziesz zajmowała? Ja to chociaż drzewa mam.
-Jak będzie trzeba, to coś wymyślę. - stwierdziła kobieta. - Skąd jesteś tak w ogóle?
- Z Mateczki Rosiji, to planetka z dawnego układu Cesarskiej Rosji, zanim stała się częścią znanego nam Cesarstwa.
- Jedna z buntowniczych kolonii? - Avli przeciągnęła się. - Dawno żadna nowa nie powstała.
- Nie wiem czy buntowniczych. Ciężko buntować się wobec drzew. Je się ścina.- chłopak uśmiechnął się. Nie wiedział, że jego planeta była buntowniczą kolonią. Nikt o tym do tej pory nie wspominał.
- Nie jestem mistrzem z historii, ale Cesarstwo albo istniało przed, albo powstało na krótko po zasiedleniu zewnętrznych planet. Od czasu do czasu ktoś zakładał sobie kolonię, mówiąc "jesteśmy niepodlegli", a potem leciały bomby.
- To by wiele tłumaczyło. Np. moją ubogą edukację za którą serdecznie Cię przepraszam. Z elokwencją też u mnie krucho. Widać to całe buntowanie się wychodzi na dłuższą metę bokiem. .
- Nie martw się, kobiety wolą mężczyzn głupszych od siebie. - zaśmiała się Avli.
- To w takim wypadku powinienem być przez nie oblegany! A jak widzisz, w tym Żuku towarzyszy mi tylko jedna piękność - Artem zafundował Avli szczery, słowiański uśmiech, po czym wpatrzył się w drogę przed sobą z lekkim rumieńcem.
-Cóż, musisz być głupi i jednocześnie pożyteczny. Może rzadko kiedy kobietom potrzeba drzew. Taksówki za to się przydają.
- Sugerujesz, że silny chłop nie jest już w cenie?
- Zależy do czego. W mojej branży samemu jest się silnym.
- Z tym kłócić się nie zamierzam. Zresztą, w takich czasach przyszło nam żyć, że trzeba być silnym, aby przetrwać. Zwłaszcza, jak ma się do czynienia z iskrami lub innymi cudactwami. - Artem zrobił się poważniejszy.

Stacja gwiezdna

Stacja Zacharego nie była znana Artemowi, na szczęście mężczyzna nie musiał się po niej błąkać. Zaraz po wylądowaniu został odebrany przez dwójkę miejscowych pracowników. Był to też moment, w którym rozstał się z Avil. Kobieta postanowiła pójść nawiązać kontakt ze znajomymi, po czym chciała ponownie spotkać się z Artemem pod jego żukiem.

Sam Artem został doprowadzony do biura najemnego, gdzie powitała go kobieta w średnim wieku. Nazywała się Kalina i służyła nie najemnikom, a gwiezdnej policji. Zachary Sheep zawarł z nią układ: kobieta najmowała chętnych do pracy w imieniu klientów Zacharego, pełnoprawnie obchodząc nowe zakazy.


- Został nam pan polecony, ponieważ ma pan ogólną wiedzę na temat magii. W ostatnim czasie nasza instytucja zajmuje się jej badaniem. Czy będzie to stanowić problem? - spytała.
Artem podrapał się po głowie, po czym zwyczajnie odpowiedział - Nie, proszę pani .
- Słyszeliśmy o tym, jak stracił pan ramię. Podejrzewamy, że zachowanie ludzi na tamtej planecie mogło być efektem magii. - powiedziała kobieta, przeglądając coś na padzie. - Obecnie nasza organizacja skupia się na poszukiwaniu tak zwanych "magów". Osób umiejących używać więcej niż jednej iskry. Szukamy ich w celu nawiązania kontaktu, liczymy, że podzielą się swoimi sekretami w tej sprawie. Mamy kilka poszlak i chcielibyśmy, aby pomógł nam pan podążyć za jedną z nich. - wyjaśniła kobieta. - Pana zdolności byłyby najbardziej odpowiednie na czwartym księżycu planety Pars. Jest to dżungla, której fauna i flora wykazuje nieokiełznane zdolności mutacji. Zarówno rośliny, jak i stworzenia potrafią zmieniać formę w przeciągu sekund, a w dodatku są stosunkowo agresywne.
Artem uśmiechnął się szeroko i rzekł - No rzeczywiście, brzmi jak robota idealna dla mnie. Biorę. .
- Świetnie. - kobieta zaczęła zapisywać coś na kartce papieru. - Płaca jest dwuetapowa. Na czas trwania operacji będziesz miał zapewniony postój i pożywienie. Waszym zadaniem jest zbadać przedziwne organizmy żyjące na planecie. Jeżeli mutacja okaże się naukowo wytłumaczalna, zostaniecie odesłani z wynagrodzeniem w wysokości pół miliona kredytów. Jeżeli uda wam się nawiązać kontakt z magiem, wynagrodzenie będzie wynosić milion. - wyjaśniła, podsuwając Artemowi kartkę papieru. - To są koordynaty księżyca. W jego okolicy będzie znajdował się okręt gwiezdny, gdzie zbierać się będzie załoga operacji. - wytłumaczyła.
- Naszym zadaniem? - zdziwił się chłopak, akcentując słowo “naszym”. Nie wiedział, że ma z kimś pracować.
- Nie mów mi, że wycinasz gwiezdne lasy w pojedynkę? - uśmiechnęła się kobieta. - Nie posłalibyśmy nikogo samotnie na tak niebezpieczną planetę.
Artem zaśmiał się - Nie no, aż takiej wprawy nie mam! Zwyczajnie nie spodziewałem się, że przed wyruszeniem w drogę, będę musiał zebrać drużynę. Czy coś jeszcze powinienem wiedzieć? Czy dowiem się wszystkiego na odprawie? Zgaduję, że pewnie zależy Wam na czasie. - rzekł chłopak uśmiechając się.
- Z mojej strony to wszystko. Szczegóły sytuacji będą znali na okręcie. Powodzenia.
- Jasne! Dzięki wielkie no i do zobaczenia, kiedyś, gdzieś- chłopak zasalutował zawadiacko i odmaszerował w stronę swojego żuka. Postanowił, że chwile poczeka tam na swoją byłą towarzyszkę. Da jej tak z pół godziny czasu, nie chciał bowiem, by na okręcie o nim zapomniano i ruszono bez drwala.

Pod Żukiem

Po dziesięciu minutach w doku pojawiła się Avli, machając do Artema komórką. Gdy podeszła zapytała wprost: - to gdzie lecimy?
- Ja na okręt niedaleko pewnego księżyca, a Ty wyniuchałaś przypadkowo fuchę razem ze mną? - Artem popatrzył z powątpiewaniem na dziewczynę, kładąc ręce na swoich biodrach.
- Cóż, moi znajomi kazali mi się odpierdolić i znaleźć sobie jakąś pracę, więc na to wychodzi. Przylecą po mnie, jak będą mieli czas... - wzruszyła ramionami, chowając telefon w kieszeń na zamek. - Dogadam się z twoim szefem, żeby mnie gdzieś wpisał.
- Huh to kiepscy znajomi. Jakby co zajmuje się mną Kalina i znajdziesz ją w tamtym biurze. Ja tu po prostu poczekam na Ciebie. - rzekł Artem, opierając się o swój pojazd, wyglądając jakby miał cały czas tego świata.