Dwójka mężczyzn wskoczyła na grawi-pulsacyjny motocykl Ja-Sona i pośpiesznym tempem, mknąć jak osa przez wąskie uliczki Podmurza, pędem skierowała się do dzielnicy magazynowej. Ja-Son prowadził diabelnie szybko, ale przy tym naprawdę zręcznie mijając w dużej części opustoszałe budynki. Rooster City umierało i stanowiło to trudny do zaprzeczenia fakt. Pomyśleć, że dwieście lat temu pod panowaniem Antic-Corpu był to kwitnący ośrodek handlu i przemysłu. Teraz rdza porzucenia rozkwitała na każdym zaułku, pozostawiając rozkład i gorycz, pokazując jak bardzo Darude stało się zapomnianą prowincją. Mimo wszystko, patrząc z lepszej strony, przynajmniej planeta mieściła się z daleka od frontu wojny z bezlitosnym Pożeraczami- biomechanicznymi łupieżcami, “zjadającymi” świat po świecie pragnąc zniszczenia gatunku ludzkiego.
Po około piętnastu minutach dwójka najemników znalazła się w wspomnianej dzielnicy. Wokół dogorywały dziesiątki pustostanów. Na “niskim biegu” poszukiwali upragnionej ciężarówki. Sunąć przez szersze niż na Podmurzu ulice rozglądali się bacznie na jakieś ślady życia. Po długich dziesięciu minutach w końcu wypatrzyli pojazd jakiego szukali, nie będący przy tym rozpadającym się wrakiem. Był to biały poduszkowy van z zapomnianymi oznaczeniami.


Wydawał się w całkiem dobrym stanie, ktoś musiał o niego dbać. Tego “kogoś” nie było jednak w okolicy. Pod blaszanym daszkiem stojący poduszkowiec wyglądał na okaz cennego ptaka, który wyleciał daleko od swojego gniazda. Zarówno Karl jak i Ja-Son zamierzali skorzystać w takiej okazji. Dzielnica magazynowa po upadku dawnych szlaków handlowych, jak wiele części Rooster City była w dużej części opustoszała, jednak należało zachować czujność- ktoś przecież nie zostawiłby takiego pojazdu, nie korzystając z niego. Śmigacz Ja-Sona delikatnie opadł rozkładając automatycznie nóżki, i dwójka podeszła do vana.

Karl popatrzył przez zakurzone okno, w środku znajdował się kubek po napoczętej kawie, sennie spoczywający na podstawce. Ja-Son rozglądał się czujnie po okolicy nic jednak nie widział co przykuło, by jego uwagę. Biały poduszkowiec był zamknięty, dlatego Rączka używając komputera szturmowego wytworzył dziecinny podmieniony sygnał i po chwili pojazd piknął wesoło, stojąc otworem. Teraz należało tylko uruchomić silnik. Karl odpiął fragment plastiku pod kierownicą i podpiął się do systemów auta. Na komputerze pojawiły się fragmenty starożytnego kodu, i wychwytując odpowiedni fragment, zaawansowane narzędzie Rączki, po pięciu sekundach odpaliło silnik. Rozległ się donośny szum,a piasek odrzucany z podłoża wirował w powietrzu. Szara czupryna Karla ostro falowała, na szczęście dane mu przez Ja-Sona gogle motocyklowe chroniły przed powiewami drobin. Byli gotowi do wyjazdu… w tym samym momencie z tyłu budynku, bocznym wyjściem pewnie wyszedł stary mężczyzna. Z jego oczu biła odwaga, a siwa broda dodawała mu majestatycznej powagi. W rękach trzymał wiekową strzelbę “pompkę”, celując zdecydowanie w Karla, to lekkim ruchem lufy kierując ją na Ja-Sona.
-Cholerni złodzieje nie macie co robić tylko kraść tego starego Marlina VS15? Odejdź od pojazdu- rzucił do Rączki, trzymając go na muszce- albo poczujesz śrut w swoim ciele.

Stary człowiek wydawał się nieprzejednany i wyjątkowo czujny. Nie ulegało wątpliwości, że strach był ostatnią rzeczą jaką czuł w tej sytuacji. Ja-Son stojący nieco dalej przy śmigaczu był w lepszej pozycji, jednak lufa strzelby niebezpiecznie, z bliska celowała do Sugarta.

Stary człowiek obserwował cały teatrzyk z niemałym zdziwieniem, cały czas trzymając pewnie strzelbę. Karl zaczął udawać skruchę podszytą paniką a Ja-Son poszedł o krok dalej padając zemdlony na ziemię, trzymając pistolet laserowy w pogotowiu. Właściciel pojazdu nie wydawał się dać nabrać na te sztuczki. Może to za sprawą doświadczenia, może wrodzonej nie pokory. Mimo wszystko jednakże aktorskie popisy, zaskoczyły go, bo na zmęczonej czasem twarzy, spod gęstej brody pojawiło się ciche niedowierzanie. Trzeba było przyznać, iż dwójka najemników nie wyglądała niewinnie i omdlenie Ja-Sona wydawało mu się groteskowe. Jego palec przywarł mocniej do spustu, kiedy tylko zrewidował fałszywość planu i powiedział:

-Znam Was śmiecie. Jeszcze jeden krok a odstrzele wam łby. Służyłem pod Kilimando i widzę, że nie jesteście tchórzami, podobnie jak ja… jeden pieprzony krok…

W tym momencie Rączka był na tyle blisko, żeby spróbować odtrącić broń, jednocześnie odsłaniając starego na linii strzału dla Ja-Sona. Pozostawało pytanie czy mężczyzna zasługuje na tą przypadkową śmierć.

Właściciel poduszkowca, dzięki wygadaniu Karla skupił na nim uwagę, nawet nieco luzując zabójczy nacisk na spuście strzelby. Przed chwilą dwójka najemników próbowała bezczelnie zwędzić mu pojazd a teraz Rączka zaproponował mu pracę.

-Jestem na to za stary chłopcze... - odparł smutno a jego oczy po raz ostatni spojrzały na górzyste szczyty Kilimando, gdzie służył jako zaprawiony weteran.

Następnie cienki, płonący swoją wąską czerwienią strumień z pistoletu laserowego Ja-Sona przeszedł przez bok jego czaszki. Cała prawa strona twarzy starego pokryła się w czarnej spaleniźnie a on zaryczał głośno i padł na ziemię. Jego broda zalała się pianą, gdy próbował wstać, jednak szok był za duży. Leżąc na ziemi, pojękiwał, był jednak zneutralizowany. Karl niechętnie patrząc na rannego odrzucił daleko jego strzelbę i dwójka najemników odjechała Marlinem prosto na Podmurze.

***

Zaparkowali vana od strony zaplecza i weszli do sklepu Sugarta.

W środku warsztatu panował piwniczny chłód. Karabin leżał koło holo-stołu z drobną notatką.

“Najpierw myśleć, potem strzelać”

W świetle niedawnej sytuacji, podpis brzmiał nieco ironicznie.

Sama snajperka wydawała się porządnym sprzętem, z której jak zbadał Ja-Son powinien oddawać spokojnie celne strzały, kiedy sytuacja zrobi się nazbyt gorąca. Karl tymczasem zaczął rozglądać się po pozornie tylko bezużytecznym złomie. W pewnym momencie wśród śrub i narzędzi zobaczył coś co mogło im bardzo pomóc jednak do tego momentu leżało zapomniane. Chodziło o trochę zużytego, jednak sprawnego drona powietrznego. Gdyby tylko zamontować mu ten mały karabinek lub jakieś pociski zyskają znaczną przewagę- i na polu rekonesansu oraz w sensie bojowej przewagi. Mieli jeszcze jeden dzień do przechwytu i należało przyszykować się solidnie, jeśli nie chcą wpaść w nieprzewidzianą sytuację jak miało to miejsce przy zwykłej kradzieży vana.