Karl zaczął szybko uwijać się z przygotowaniami- miał w końcu pseudonim „Rączka” i nie ulegało wątpliwości- był prawdziwym specem. Korzystając z dostępnego szmelcu, uczynił coś przydatnego. Najpierw zabrał się za drona. Przymocował do niego mały, szybkostrzelny karabinek z zlecenia, którego klient nie odebrał. Potem zdecydował się na stworzenie bomb rurowych. Troszkę prochu, łożyska, gwoździe oraz zapalnik. Ja-Son bacznie się temu przyglądał, starając wierzyć się w sprawność rąk kompana. Po około dwóch godzinach dron wznosił się, sterowany przez przyboczny komputer Sugarta. Wyszli na zewnątrz patrząc na zabawka za sprawą czterech wyważonych dysz lata jak mały ptak z zabójczym dziobem oraz gotowymi do zrzutu bombami.

Następnym krokiem było wytworzenie trzech zabójczych „samochodzików”. Rączka miał akurat takie pojazdy, kiedy jakiś dzieciak przyniósł je do warsztatu a później okazało się, że nie ma kredytów. W wychowaniu trzeba było być konsekwentnym, pomyślał wtedy półżartem Karl, ciesząc się iż został mu taki sprzęt.

Do pierwszej zabawki przymontował bombę rurową, to było akurat proste bo miał je już gotowe. Z drugim było nieco trudniej. Karl udał się do sklepu chemicznego położonego dwie ulice dalej, by zakupić proste chemikalia z których to zrobił stężony gaz mogący wypalić płuca. Ja-Son widział talent z jakim Sugart radzi sobie z wynalazkami, ale i tak na ten czas przeszedł się po okolicy. Podmurze zachwycało swoimi kamienicami i nie groziło nagłym uduszeniem lub nieproszoną reakcją łańcuchową.

Trzecie autko, było już prawdziwą łatwizną. Karl skrócił lufę strzelby zabraną od ciężko rannego (pewnie już martwego) właściciela vana i przymocował do zabawki. Następnie zrobił automatyczny mechanizm naciskający za spust i po pięciu godzinach odsapnął zadowolony z siebie.

Po skończonych przygotowaniach dwójka najemników wskoczyła na nadziemny motocykl Ja-Sona i skierowała się do starego portu, który mieścił się trochę za miastem. Ruch w głównych arteriach metropolii był wyjątkowo tłoczny, więc musieli nieco spowolnić. Auta trąbiły i kotłowały się wśród ulic, często będących tylko ubitą ziemią. Setki ludzi śpieszyło się lub podpierało ściany obserwując całe to żywotne zamieszanie. To była niezwykła cecha Rooster City- w niektórych miejscach nie dało się zobaczyć żywej duszy, ale jeśli znalazło się w jakimś punkcie ożywienia zewsząd otaczały Cię pojazdy i ludzka masa.

Ja-Son w końcu wyrwał się z korków, więc przyśpieszył do takiej prędkości, iż Sugart musiał złapać się drugiego mężczyzny, by nie spaść z śmigacza. Można było powiedzieć, że teraz Ja-Son narobił strachu Karlowi (choć oczywiście żaden z nich nie przyznawał się do tego ulotnego niepokoju).

Kiedy wjechali na obrzeża miasta ich oczom ukazała się majestatyczna panorama w ciemno-pomarańczowej palecie. Motor zostawiał za nimi wielką smugę pyłu a silnik przechodził na wysokie obroty z charakterystycznym szumem grawi-pulsatorów oraz dysz napędowych dających z siebie wszystko.

Po około godzinie od wyjazdu z warsztatu trafili w końcu do portu. Jak na takie miejsce przystało ziemia była wyrównana oraz płaska, przyodziana w betonowe płyty, spękane przez dwieście lat nieużytku. Zgodnie z planem Tamrena widzieli stary wrak frachtowca oraz budkę celniczą, która okazała się (czego nie powiedział fixer) również wieżą kontrolną.

Najpierw udali się do budynku. Stał otwarty na oścież. Na podłodze leżały odłamki szkła oraz resztki farby i wszelkiego innego śmiecia. Budynek, nie licząc wieży na której ledwo trzymały się czujniki oraz radary miał trzy piętra. Nie było w nim żywej duszy, zobaczyli jedynie dwa koty świecące oczami w półmroku wnętrza. Ja-Son zastanawiał się czy udać się na najwyższe piętro czy też wejść na wieżę z której miał również dobry widok.

Następnie ruszyli do oddalonego nieco dalej wraku statku kosmicznego. Była to handlowa fregata w większej części rozkradziona, niemniej zachowująca część szkieletu oraz zapewniająca dobrą kryjówkę- zarówno przed ostrzałem jak i niepożądanym spojrzeniem. Karl zastanowił się czy nie zostawić już samochodzików, nie wiedział jednak zbytnio jak je ukryć. Po krótkiej chwili ku radosnemu zdziwieniu zobaczył sieć kanalików odpływowych z których część nie posiadała metalowej osłony. Drobne pojazdy mogły się w nich schować a potem wyjechać siejąc śmierć i zniszczenie.

Najemnicy musieli podjąć decyzję co do ostatecznego planu a potem zostawało wrócić do warsztatu i poczekać do przechwytu. Niemniej byli całkiem dobrze przygotowani, więc szanse zgonu malały a możliwość zarobienie dwudziestu tysięcy rosła.

Dochodziła 25:00 godzina. Stary Port Kosmiczny spowijała cisza, którą przerywało tylko dalekie wycie psowatych, gdzieś w nieskończonej przestrzeni pustyni. Karl oraz Ja-Son siedzieli na swoich pozycjach- w wraku statku oraz budynku kontroli lotu. Młodszy mężczyzna postawił karabin na dwójnogu, kalibrując lunetę, pełen gotowości. Tymczasem Sugart wpatrywał się w lekki blask komputera szturmowego sprawdzając drona oraz samochodziki. Marlin spoczywał skryty w pozostałościach przedziału bagażowego zrujnowanej fregaty. Dwójkę najemników przepełniało napięcie, cały czas oczekiwali przylotu Norsjan z Gildii Handlowej i zakapiorów Syndykatu Marsjańskiego. Księżyc Darude oświetlał ich skryte postaci delikatnymi promieniami. Byli przygotowani oraz dobrze ukryci. Po jakiś piętnastu minutach czekania z dala dało słyszeć się potężne wibracje silników a na niebie pojawiły się dalekie światła sygnałowe, które momentalnie zaczęły się zbliżać. W międzyczasie z drugiej strony portu przyjechały dwa czarne samochody, z których wysiadło osiem sylwetek. Nosili całkiem ładne, czarne prochowce a w rękach trzymali, głównie pistolety maszynowe. Ewidentnie nie tylko na pokaz. Żołnierze Syndykatu rozglądali się czujnie. Jeden z nich wskazał zbliżający się statek, który powoli podchodził do lądowania. Był to dosyć duży transportowiec, który znajdując się nad ziemią włączył grawi-pulsatory i delikatnie jak na takie rozmiary osiadł na popękanym betonie.

Ja-Son obserwował wszystko przez noktowizyjną lunetę karabinu. Tamren postarał się z wyborem broni. Marsjańscy ustawili się w szyku. Ich przywódca wydawał się spokojny oraz gotowy. Po chwili rampa transportowca otworzyła się i z wnętrza wyszła trójka Norsjań. Byli szarzy, mieli ponad dwa metry wysokości i długie trąby podobne do Ziemskich słoni. Ich kolana były nieco przegięte a w zamiast pięt posiadali potężne kopyta, które mogły zabić jednym kopnięciem.


Ubrani w szare, oszczędne szaty rozejrzeli się i zaczęli rozmawiać z gangsterami, zapewne przez moduł wokalny przypięty do krtani obcych. Karl oraz Ja-Son bacznie czekali na okazję z ciszą w swoich słuchawkach, przygotowani na współpracę.

Po dyplomatycznych rytuałach przywódca żołnierzy widocznie poprosił o pokazanie androidów oraz wyczekiwany przez najemników modułu WI. Był to niski mężczyzna z ciekawą czupryną wydającą się mieszać odcienie brązu oraz bieli.


Norsjanie pokiwali głowami i skłonili się jak uprzejmi Japończycy. Jeden z obcych ruszył w stronę transportowca i po chwili dwójka zobaczyła upragniony moduł i towarzyszącą mu dwójkę autobotów. Były to humanoidalne jednostki „ubrane” w ciężki pancerz i podobnie do Norsjań maszyny były naprawdę wysokie.


Szef handlowych niczym dobry sprzedawca zaczął pokazywać maszyny, chwaląc ich zalety. Dla najemników sprawa była jasna, zbliżała się pora akcji. Nie ulegało wątpliwości, że więcej robotów kryje się w wnętrzu transportowca a Norsjanie lada moment uruchomią te pokazowe jednostki bojowe.
Karl wpadł momentalnie na pomysł, iż największe szanse mają jeśli wrobią Syndykat w próbę brutalnej kradzieży nastawiając sprzedających przeciw opryszkom.

Trujący gaz zaczął unosić się w Transportowcu Norsjan, powoli, ale diabolicznie wsiąkając w system wentylacyjny. Kabina sterowania wieżyczką znajdowała się najwyżej, więc gaz musiał przelecieć trochę drogi. Niemniej na mostek dostała się już cześć toksycznego gazu. Obcy z natury wyposażeni w idealny węch (jak i doskonałą pamięć) po sekundzie zgodnie stwierdzili, że wymiana się posypała i należy wznieść alarm. Jeden z nawigatorów siedzący na wielu częstotliwościach przechwycił sygnał mówiący jednoznacznie, sam za siebie.

- Gniazdo. Startujemy. Przejąć pakunek. Chwała Sydykatu!

Czip językowy w głowie nawigatora błyskawicznie zrozumiał wiadomość i nadał szybko.

-Zostaliśmy zaatakowani, Lu’Auashe zdradzili.

W tym samym czasie bark przywódcy Norsjan eksplodował bólem, jednak gruba skóra wzmacniana gęstymi kośćmi nie została przebita. Ja-Son chybił jednak nie poddał się. Strzelił jeszcze raz, trafiając ten sam cel- niestety w kolano. B. zapomniał uwzględnić zmiany pozycji lufy po odrzucie. Kolejne trzy ciężkie pociski snajperskie wbiły się w małej granicy błędu prosto w łeb Norsjanina. Nie zabiło go to, co z niedowierzaniem stwierdził Ja-Son. Salwa była jednak na tyle mocna, iż przywódca upadł i padł ogłuszony. Dwójka jego ochroniarzy wyjęła zza długich szat miotacze cząsteczkowe i rozpoczęła ostrzał na jeszcze nie mogących odnaleźć się w sytuacji żołnierzy Syndykatu Marsjańskiego. W tym samym momencie jeden z ich czarnych sedanów eksplodowało wielką kulą ognia.


Wieżyczka transportera włączyła się do gry. Ja-Son był tak oniemiały kiedy kule plazmy zamieniły samochód w rozprute wnętrzności piekieł, że zapomniał strzelać obserwując cały spektakl. Po chwili jednak wrócił do rzeczywistości, kiedy zobaczył, że z wnętrza wychodzi jakiś mniejszy ubrany w praktyczny kombinezon obcy. Biegł zdecydowanie w stronę modułu WI, pragnąc uruchomić roboty na razie w trybie pasywnym. Ja-Son przymierzył się celując do technika, zrozumiał jednak, że w magazynku pozostały dwie kule. Na szczęście miał w pobliżu drugi- kłopotem było, iż B. używał przez większość życia pistoletu laserowego z ładowalnymi ogniwami. Warto było włączyć drona do akcji.

[media] http://lastinn.info/attachment.php?a...6&d=1528383005 [/media].

Technik Norsjan dostał dwa celne strzały w tors oraz rękę. Upadł i zaczął ryczeć z groteskowo z bólu. Nie mógł uruchomić już raczej modułu. Następnie dron Karl zaserwował mu ciężką serię z działka, kiedy był już na ziemi. Pociski poszatkowały go na strzępki, ciemna prawie czarna krew wypłynęła na beton, kończąc swój spływ pod poszukiwanym modułem. Najwyraźniej przywódca z Gildii Handlowej musiał posiadać jakiś pancerz podskórny, bo Norsjanie może byli twardzi, ale dało się ich zabić. Następnie jeden z samochodzików z obrzynem podjechał prędko pod nogi jednego z ochroniarzy strzelających z plazmerów, penetrując mu kostkę. Śrut rozsadził ciało obcego do kości tak, że kolejny z sprzedawców padł na ziemie, próbując się utrzymać. Zobaczył jednak samochodzik i zaczął wrzeszczeć coś z niezrozumiałym dla ludzi języku. W samym czasie dowódca Syndykatu z dwukolorową czupryną schowany za trupem jednego z żołnierzy zaczął uciekać w stronę pojazdu. Jak zauważył wieżyczka już nie strzelała. Gaz sprawił, że strzelec z transportowca wymiotował jak szalony, tracąc również wzrok, więc gangster wykorzystał okazję i odpalił czarnego sedana.

Na niedawno spokojnym polu Portu teraz panował istny chaos. Jedno z aut płonęło, dwójka ochroniarzy kierowała się do transportowca z którego dobiegały krzyki bólu spowodowane chemikaliami. O dziwo nikt nie myślał o module WI- przynajmniej na razie. Atak dwójki najemników okazał się przemyślany i konsekwentny. Mieli to co chcieli, teraz pozostawało wziąć to dlaczego urządzili taką jatkę.