Stare Tesco

Sytuacja wyrwała się spod kontroli, o czym wszyscy zdążyli się już przekonać. Każda sekunda groziła nagłym wybuchem paniki, co w najgorszym przypadku mogło się skończyć masakrą. Operatorzy X-COM z bronią przyboczną, uzbrojeni po zęby ludzie Alvareza a do tego przebudzony MEC. Kiedy padnie pierwszy strzał, wszyscy otworzą do siebie ogień. Sprawa była o tyle niekorzystna dla X-COM, iż znajdowało się tutaj dwóch operatorów IV rangi, których śmierć mogła pociągnąć za sobą destabilizację w szeregach.

Pomimo ogromnego stresu, Law zdołał zachować zimną krew. Natychmiast włączył komlink i skontaktował się z siedzącą w bazie Yoshiaki.

- Mamy MEC’a. Dzwoń do Nowego Yorku po kody identyfikujące. Potrzebuję na już. - Komunikat był krótki, ale konkretny. Nawet gdyby się wysiliła, „Bl4ckRain” nie była w stanie wychwycić z głosu Lawa, iż dosłownie groziła mu właśnie śmierć. Przynajmniej szybka, biorąc pod uwagę kaliber uzbrojenia MEC’a.

- Wszyscy, zachować spokój! Bez gwałtownych ruchów, bo nie będzie co z nas zbierać! - wtrącił się Law, próbując utrzymać w ryzach Rando i jego chłopaków. - Dajcie mi się tym zająć, zanim przerobi nas wszystkich na sito - dodał, dobywając swoje holo i zbliżając się do MEC’a. Musiał przyznać, że potężna, mechaniczna sylwetka robiła wrażenie i zmiękczała kolana. Na szczęście chęć przeżycia dodawała odwagi.

- Spocznij, żołnierzu. Spójrz na mój mundur. Jestem starszy inżynier Law-Tao. Przygotuj się na wprowadzenie kodów identyfikacyjnych po dokonaniu wstępnej analizy układu sterującego.

Law nie miał pojęcia, czy MEC go rozumiał i czy był zdolny do rozmowy. Mimo to nie zaszkodziło spróbować perswazji, kiedy zaczął dobierać się do jego panelów. Chciał go zhakować, by przejąć nad nim kontrolę. Kody może znajdowały się w Nowym Yorku, ale zanim dostaną odpowiedź, MEC był w stanie już ich sprzątnąć. Dlatego trzeba było zadziałać natychmiast.

Plus, kontrolując MEC’a stawiali chłopaków Rando w szachu, którzy bez zastanowienia wpakowaliby skanerom i lekkim kulkę w łeb, zgarniając go dla siebie. Alvarez nie był kretynem. Musiał wiedzieć, ile wart jest najprawdziwszy i w pełni sprawny MEC. Law był przekonany, iż mafioza lekką ręką zerwałby ich sojusz dla takiej zdobyczy.

Nie mógł do tego dopuścić.

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, może jeszcze dojdą do jakiegoś porozumienia. Jednak zanim to nastąpi, należało wyeliminować zagrożenie.

Stare Tesco

Law zerkał skołowany to na Rando, to na MEC’a, to w stronę okien. O ile sytuacja przed chwilą znajdowała się na ostrzu noża, o tyle teraz ten nóż zaczął ją powoli rozpruwać. Lada moment miały wjechać w nich siły policji wspierane przez ADVENT, a na dodatek morderczy MEC tylko czekał, kiedy jemu oprogramowaniu wrócą siły.

Jakże haker żałował, że nie ma z nimi „Amadeo”. Stary wojak posiadał większą odporność na stres i potrafił sobie radzić w każdej nerwowej sytuacji. Co prawda Law miał do dyspozycji dwójkę jego ludzi, ale ani „Junior” ani Dunkierka nie posiadali jego doświadczenia.

Co miał zrobić Japończyk? Propozycja Franka była bezpiecznym rozwiązaniem, ale nie przynosiła żadnej korzyści. Nie byli w stanie wynieść stąd dezaktywowanego MEC’a. Mogli go zapakować na ciężarówkę, ale duży pojazd był łatwym celem dla węszących sił porządkowych. Podobnie pozbawiony zasilania MEC był prostą zdobyczą dla ADVENT-u, z którym zapewne chciałby stoczyć pojedynek.

Nie, dezaktywacja mechanicznego żołnierza nie wchodziła w grę. Jedyny sposób na wyciągnięcie go stąd, to jeśli wyjdzie o własnych siłach. Nie mogli go do tego zmusić bez kodów aktywacyjnych, więc wszystko od nich zależało. Chociaż Lawowi przyszedł jeszcze jeden pomysł do głowy.

O ile Law był dobrze poinformowany, to żołnierz MEC nie był swoim pancerzem. Ochotnicy, którzy decydowali się na ten program zostawali pozbawiani swoich organicznych kończyn, w miejsce których montowano protezy. Dzięki temu mogli swobodnie żyć w koszarach X-COM, które nie były raczej przystosowane do goszczenia olbrzymich maszyn. Natomiast kiedy przychodziło do wysłania na misję, żołnierz MEC został dosłownie montowany do swojej maszyny, stając się z nią jednością.

Czy byliby w stanie wyciągnąć świadka pierwszej inwazji obcych ze swojego zabójczego kostiumu? Nawet bez całego MEC’a ten żołnierz był dla nich wartościowy. Mógł na przykład posiadać wiedzę o innych kontenerach z podobnymi niespodziankami. Może znał lokalizacje jakiś strategicznych punktów, albo słyszał o jakiś słabościach obcych? Nie zaszkodziłoby spróbować… gdyby tylko mieli do tego warunki. Niestety mieli dosłownie minuty a nikt z tu obecnych nie miał pojęcia o mechanizmach rządzących MEC’ami. Równie dobrze mogli go zabić, próbując, o ile wyciągnięcie go z pancerza żywym było w ogóle możliwe. Przecież to on musiał go między innymi podtrzymywać przy życiu przez te wszystkie lata.

Pomysł był ambitny, ale zdaniem Lawa niewykonalny, dlatego nawet nie miał zamiaru się nim dzielić.

- Poczekaj - sapnął Japończyk do Rando. - Daj nam jeszcze kilka minut. Przyjdą kody, to go stąd wyciągniemy. Mając MEC’a po swojej stronie bez trudu się stąd wydostaniemy. Potrzebujemy go. Z jego pomocą wyzwolimy dzielnice St. Louis z okupacji obcych. Alvarez by tego chciał.

- Szefie, jeśli teraz stąd nie spierdolimy, możemy nie mieć drugiej szansy - wtrącił Ruben, który zdołał już pozbierać technowikinga.

- Przygotuj ludzi - odparł mu Law. - Jeśli kody nie przyjdą za kilka minut, to zmywamy się stąd natychmiast. Wyłączenie go nie ma sensu, łatwiej tylko wpadnie w łapy ADVENT-u. Gdyby nasz plan się nie udał, damy mu stoczyć ostatnią bitwę z siłami obcych.

Po tych słowach, zarówno Ruben, jak i zbrojni oraz niektórzy z Lekkich spojrzeli na MEC’a z pewnym sentymentem. Pewnie wyobrazili sobie tego potwora walczącego z niekończącą się falą ADVENT-u. Żołnierza, który dekady temu oddał swoje człowieczeństwo w nadziei na ocalenie ludzkości. Zapomnianego a później odnalezionego tylko po to, by zakończyć jego żywot.

- Wytrzymajmy jeszcze chwilę. Jeszcze dziś będziemy słuchać jego wojennych historii - dodał Law z nutą determinacji, po czym wrócił do swojego holo. - Yoshiaki, przekieruj mnie do sieci Nowego Yorku. Może uda mi się ich wesprzeć w poszukiwaniach.

Stare Tesco

Starszy inżynier Law myślał, rozgorączkowany. Udało im się wyeliminować zagrożenie i pozyskać MEC’a. Teraz przyszedł czas na podjęcie następnego kroku, bo pewnym było, że zostać tutaj nie mogą.

Tylko co zrobić? Ucieczka z ludźmi Rando brzmiała dobrze. Bezpieczne przeprowadzenie przez kanały pozwalało im na opuszczenie zagrożonej dzielnicy bez narażania życia żadnego z operatorów X-COM. Law musiał brać to pod uwagę, bowiem na misji za nich odpowiadał. Ruben, Frank, jego chłopaki oraz dwójka zbrojnych. Ich życie leżało niemal dosłownie w jego rękach i jeśli mu na nich zależało, zapewne powinien wycofać ich razem z mafiozami.

Tylko co z sierżantem Yuan Lei. Nie mogli go zabrać do kanałów, zwyczajnie by się nie zmieścił. Z kolei pozostawienie go na pastwę ADVENT-u oznaczało porażkę.

Już nawet nie chodziło o to, że ich misja zakończyła by się fiaskiem. Yuan, podobnie jak Law czy reszta, należał do X-COM. Chociaż tamta organizacja sprzed dwudziestu lat różniła się nieco od obecnej, duch i idea pozostawała ta sama. Był jednym z nich.

Gdyby MEC nie wysłał tego sygnału, wszystko byłoby prostsze. Co prawda wtedy pozostawali ludzie Alvareza, ale Law zdecydowanie wolał się mierzyć z nimi, aniżeli z siłami porządkowymi New St. Louis, którzy nie przebierali w środkach.

MEC był sprawny i posłuszny z niewielką rezerwą energii. Jednym wyjściem z tej patowej sytuacji było posłanie sierżanta do walki w pojedynkę. W ten sposób ściągnąłby na sobie całą uwagę ADVENT-u, zabezpieczając przy tym odwrót pozostałych. Chociaż mało etyczne posunięcie było z drugiej strony korzystne taktycznie i niejeden dowódca by się z tym zgodził.

Życie szóstki ludzi, z czego dwóch kierowników wydziałów, będących integralną częścią wciąż rozwijającej się bazy na szali dopiero co pozyskana pół-maszyna pół-człowiek, niezwiązana z ich małą społecznością.

Wybór wydawał się prosty, chociaż takim nie był.

Law zacisnął pięść i spojrzał na zgromadzonych w półkolu operatorów. Wpatrywali się w niego nerwowo, jednak Japończyk nie był pewien, co o tym wszystkim myślą. Zrobić głosowanie? Dyplomatyczne posunięcie chociaż słabo wpasowujące się w ideał lidera. Czekali na jego rozkaz i skaner wiedział, że zrobią tak, jak im poleci.

Haker włączył komlink, tak by nawet baza go słyszała.

- Ja i Ruben pakujemy się do ciężarówki. Będziemy prowadzić. Frank, zabierzesz ze sobą rannego Jarla i pojedziecie za nami naszą furgonetką. Junior, Dunkierka, al-Hammir, zgarnijcie tamten pickup. Zamkniecie konwój - zaczął Law, przedstawiając kolejność poruszania się.

- No to kurwa będzie się działo - mruknął pod nosem Graham.

- Teraz słuchajcie mnie. Ciężarówka jedzie z przodu, bo chcę mieć możliwość taranowania wszelkich przeszkód, na jakie możemy się natknąć. Sierżant Yuan, o ile to będzie możliwe, będzie prowadził ostrzał z wnętrza kontenera. Może dron będzie w stanie namierzać jego ataki. Frank, powinniście być w miarę bezpieczni w środku konwoju. Junior, chcę, żebyście z Dunkierką prowadzili ostrzał z paki pickupa. Al-Hammir, potrafisz prowadzić? Jak nie, to Dunkierka złap za ster, a ty spróbuj może jakoś wykorzystać swoje umiejętności saperskie. Przeszukaj teraz na szybko wozy Alvareza, może mają jakieś ładunki albo chociaż kanistry z benzyną, które będzie można wyrzucić i wysadzić celnym strzałem.

Głos Japończyka nabierał pewności siebie, z każdym momentem, jak prezentował kolejne elementy swojego planu.

- A teraz najważniejsze. Jeśli sytuacja będzie beznadziejna, jeśli siły ADVENT-u będą nas zatrzymywać… wtedy dam sygnał i rozjeżdżacie się. Furgonetka i pickup w różne strony. Zjedziecie z głównych ulic, spróbujecie umknąć obławie. MEC pozostanie w ciężarówce i to on będzie ściągał uwagę przeciwnika. Zrozumiano?

- Normalnie bym tego nie powiedział, ale że jesteśmy równi stopniem… Popierdoliło cię, Law, jeśli myślisz, że ujdzie to nam płazem - mruknął Frank, mierząc Japończyka wzrokiem.

- Jak nie pasuje, to masz szansę zwiać z Rando - odparł chłodno skaner.

- Wiesz co… ja byłbym bardziej popierdolony, gdybym zrezygnował z takiej zabawy - dopowiedział Hodowski, szczerząc się pod wąsem. Po tych słowach Law odetchnął z ulgą.

- No dobra, ruchy. Obsadzić pojazdy, zgarnąć, co możliwe - popędził starszy inżynier, na co grupka X-COM’owców się rozbiegła. Law w tym czasie zajrzał do kontenera.

- Sierżancie Lei, niestety nie mamy dużo czasu na odprawę, więc będę się streszczał. Obcy namierzyli naszą pozycję. Musimy ewakuować się do bazy w trybie natychmiastowym. Macie radio? Przełączcie się na nasz kanał. Na moje polecenie otworzycie ogień w wyznaczone cele, a przynajmniej spróbujecie z wnętrza kontenera. Aha i jeszcze jedno… Wszystkie siły policji oraz wojska kolaborują z UFO, powtarzam ziemskie siły porządkowe zostały przeciągnięte na stronę obcych. Jeśli zajdzie taka potrzeba, będziecie musieli otworzyć do nich ogień. Przyjął? Wasza rezerwa energii musi na razie wystarczyć, doładujecie się w bazie. Tak swoją drogą, to jak prezentuje się wasz arsenał?

Wydawanie poleceń ludziom to jedno, jednak Law jeszcze nigdy nie miał okazji rozkazywać prawdziwemu MEC’u. Było to dziwne uczucie, bo przecież tamten był w stanie rozerwać Japończyka w pół swoimi mechanicznymi rękoma. Jak tu posiadać autorytet nad taką potęgą?

- Law, serio zamierzasz to zrobić? Powiedz, błagam powiedz, że robisz sobie jaja - odezwał się w słuchawce George, kiedy skaner odszedł od kontenera.

- Przekaż Yoshiaki, żeby informowała nas na bieżąco - zbył go poleceniem haker.

- Słyszę cię - wtrąciła się Chinka. - Będę nad wami czuwać. I powodzenia.

- Dzięki, przyda się - westchnął starszy inżynier.

Frank miał rację. To był popierdolony plan, ale przynajmniej najwięcej ryzykował on no i Ruben. Pozostali mieli jakąś szansę ucieczki nawet w środku pościgu. Jednak ciężarówka… ona miała dojechać do celu, albo wcale.

Blokada

Law-Tao zacisnął pięść, dając niewielki upust napięciu. Wiedział, że miało dojść do konfrontacji z policją, był na to gotowy zaraz po wyjechaniu ze starego Tesco. Byli o włos od starcia, kiedy tamten radiowóz na drodze próbował ich zatrzymać. Kiedy jednak przez dziwny zbieg okoliczności radiowóz został zatrzymany przez anonimowego strzelca, Japończyk odetchnął z ulgą. Przez chwilę uwierzył, że jednak jego plan pójdzie po dobrej myśli i zatrzymają się w najbliższej dziupli, nie wszczynając alarmu.

I oto stała przed nimi blokada.

Sugestia Rubena wydawała się całkiem rozsądna. Mieli przecież na sobie legendy, za którymi mogli się schować. Problem pojawiłby się dopiero wtedy, kiedy funkcjonariusze zdecydowaliby się zajrzeć na naczepę. Uzbrojony po zęby, przedwojenny MEC nijak nie wpasowywał się nawet w najlepszą legendę Lawa.

Dlatego instynkt podpowiadał skanerowi bardziej bezpośrednie rozwiązanie. Staranowanie blokady powinno się udać niemal na pewno. Problem pojawiał się dopiero potem, kiedy zacznie się pościg za uciekinierami. Ruben był kierowcą i to nie najgorszym. Niestety pozostałe dwa wozy jechały na autopilocie, a chyba żaden pościg nie odbywał się zgodnie z przepisami ruchu drogowego. Równało się to temu, że zarówno furgonetka jak i pickup nie miały szans uciec obławie.

- Słuchajcie - odezwał się Law, odpalając komlink. - Spróbujemy to rozegrać na spokojnie. Wygląda, że nie trzepią dokładnie, dlatego schowajcie broń i nie wychylać się. Gdyby jednak nas nakryli, przygotujcie się do walki z czwórką funkcjonariuszy. Będziemy musieli uporać się z nimi szybko, zanim dostaną wsparcie.

Blokada drogowa

Law poczuł, jak zlewa go zimny pot. Funkcjonariusze chcieli skontrolować ich kontener, a to mogło się skończyć w tylko jeden sposób – masakrą. Haker wyobrażał sobie, jak to będzie. Wraz z Rubenem wysiądą z szoferki, zaprowadzą dwójkę policjantów na tyły, otworzą kontener a wtedy… MEC plunie ołowiem w dwójkę nieszczęśników wykonujących swoje obowiązki. Jak tylko ta dwójka zginie, przyjdzie czas na kolejną. Później zlecą się okoliczne jednostki. X-COM będzie utrzymywać pozycję, aż nie skończy się im amunicja, po czym wszyscy zginą od broni ADVENT-u.

Wszystko na nic. Trzeba było taranować blokadę i spróbować ucieczki, kiedy mieli na to szansę. Dlaczego Japończyk zgodził się na kontrolę? Przecież instynkt podpowiadał mu inaczej.

Kurwa, kurwa i jeszcze raz kurwa. Zabił ich. Zabił ich wszystkich.

- Bo wie pani władzo… Monica, tak? - odezwał się Ruben, kontynuując rozmowę z funkcjonariuszką. Czarnoskóry technik nie tracił zimnej krwi i uśmiechając wesoło do kobiety, usiadł wygodniej na fotelu. - Rozumiem, iż macie obowiązek sprawdzić nasz ładunek i naprawdę chcemy współpracować, tylko… tylko nie możemy tego zrobić tutaj - kontynuował Graham, improwizując swoją bajerę. Chyba szybko pokapował się, że na Lawa nie ma co liczyć, gdyż tamtego ścięła go panika. Zresztą „Ace” zawsze był bardziej wygadany.

- Tutaj, czyli na drodze. Jeśli chcesz zajrzeć nam na pakę, Monico, to musimy zajechać w jakieś sterylne miejsce, z dala od strefy zamieszkałej. Wieziemy szkodliwe dla środowiska odpady. Jak tylko otworzysz nasz hermetycznie zapieczętowany kontener, to zatrujesz najpierw nas i siebie, a następnie wszystkich kierowców stojących w kolejce. - Głos Rubena miał sprawiać wrażenie wyluzowanego, jakby należał do kogoś, kto siedzi w tej robocie już od wielu lat i taka sytuacja nie jest dla niego nowością, jednak mimo to martwi się o bezpieczeństwo i podchodzi do obowiązków z głową.

Funkcjonariuszka Campbell pozwoliła się wygadać kierowcy ciężarówki, robiąc przy tym niedowierzającą minę. Widać było, że do jego bajki podeszła sceptycznie, najwyraźniej przyzwyczajona do tego, że ktoś próbuje się wyłgać. Z początku nie odezwała się ani słowem, tylko ponownie sprawdziła coś w swoim holo.

W tym czasie drugi z funkcjonariuszy przyjrzał się uważniej Lawowi, który ze wszystkich sił starał się ukryć zdenerwowanie. Na jego korzyść działał fakt, że wyglądał stosunkowo niegroźnie. Raczej szczupły, zadbany i sprawiający wrażenie oczytanego. Niezbyt wpasowywał się w rysopis jakiegoś zbira. Haker odparł tylko ukradkowym spojrzeniem i kiwnięciem głowy, jakby na znak potwierdzający słowa Rubena.

- Ten przejazd nie jest zarejestrowany na przewóz środków szkodliwych, panie kierowco. Jak więc mam uwierzyć, że to co mówicie, jest prawdą? Może jednak próbujecie coś ukryć, hm? - odezwała się policjantka, mierząc Grahama wzrokiem.

To koniec, pomyślał znowu Law. Funkcjonariuszka nie kupiła bajery Rubena i tak czy siak zostaną skontrolowani. „Ace” do końca próbował powstrzymać rozlew krwi, za co skaner był mu w duchu wdzięczny. Było to jednak na nic, skoro koniec końców dojdzie do strzelaniny. Co więcej mogli zrobić? Powstrzymać ich siłą i dać się zastrzelić? Już lepiej było zaprowadzić ich na tyły i wykorzystać do brudnej roboty MEC’a. Mieli wtedy większą szansę przetrwania.

W czasie, kiedy Law-Tao czarnowróżył, Graham nie dawał się zbić z tropu. Odwzajemniał spojrzenie Campbell. Chociaż sprawiała wrażenie czujnej, nie wydawała się ani poirytowana ani przesadnie dociekliwa. To dawało technikowi szansę na kontynuowanie rozmowy. Być może była bardziej naiwna, niż na jaką wyglądała, a może to urok osobisty Rubena i figlarne podejście otwierało mu ostatnią furtkę na wyciągnięcie ich z tego bagna.

- Wiem - westchnął ostentacyjnie „Ace”. - Ten stary dureń, którego nazywamy szefem, nie przywiązuje dużej wagi do takich detali. Większość przejazdów organizujemy planowo, ale czasem coś wyskoczy i nasza logistyka nie zdąży wprowadzić poprawek do systemu. Ja tu jestem tylko od naciskania na pedał - wzruszył ramionami. - Z drugiej strony zerknij na nasz kontener. Nie widujesz takie na co dzień, co? Bajerancka technologia. Zdradzę ci sekret, że właśnie w takich skrzynkach te paskudne korporacje wywożą swoje brudy. Serio, Monico, szkoda twojej urody, żebyś zaczerpnęła chociaż jeden haust tego gówna w usta.

Policjantka zamilkła na moment, trawiąc słowa technika. Faktycznie rzuciła spojrzenie na wspominany kontener. Musiała być młoda albo zwyczajnie nieobeznana, bo nie poznała się na technologii wojskowej sprzed inwazji. Pojemnik musiał zrobić na niej wrażenie, bo pokiwała głową, jakbym przyjmując do wiadomości, że w takich kontenerach najwidoczniej wywozi się szkodliwe odpady.

Mijały kolejne napięte sekundy, w czasie których nawet Ruben zaczął tracić nadzieję. Powoli godził się z losem, że ta urocza funkcjonariuszka za kilka chwil padnie sztywna na asfalcie, przedziurawiona przez działka ich mechanicznego kolegi.

Monica Campbell jeszcze raz przejrzała dokumenty pojazdu oraz pasażerów, rozejrzała się bezradnie, jakby naprawdę szukała miejsca, w którym mogliby przeprowadzić inspekcję ładunku, po czym westchnęła, zrezygnowana.

- Zabierajcie te śmieci z powrotem do siebie, nie chcę tutaj katastrofy - odparła, oddając dokumenty.

- Dzięki i przepraszam, naprawdę nie chcieliśmy sprawić kłopotu. Jesteś aktywistką środowiskową, prawda? Szanuję, powinniśmy dbać o nasze otoczenie - odezwał się Ruben ze skrywaną ulgą. - Hej, nie mógłbym dostać twojego numeru? Wiesz, moglibyśmy wyskoczyć po pracy na jakieś piwko, no chyba, że wolisz kawę...

- Zjeżdżajcie mi stąd, powiedziałam - odrzuciła propozycję technika, jakby znużona faktem, że kolejny facet się do niej przymila, co musiało zdarzać się nie tak rzadko w czasie jej służby.

- Już, już jedziemy. Chciałem być uprzejmy. Miłego dnia! - rzucił Graham na odchodnym, odpalając silnik i ruszając przez blokadę.


Musieli mieć szczęście, bo ani furgonetka, ani pickup nie wpadli. Wszyscy bezproblemowo przejechali, nie niepokojeni przez władze.

- To było niesamowite - odezwał się po dłuższej chwili milczenia siedzący jak zamurowany Law, kiedy odjechali na kilkadziesiąt metrów.

- Oj wiesz, szefie, bo do kobiet to trzeba ze sposobem. Tylko to trzeba czasem odejść od komputera - odparł żartobliwie Ruben, po czym buchnął śmiechem. I ku jego zdziwieniu nawet Law zaczął się śmiać. Ten „jebany służbista Japończyk”, jak zdarzało się Rubenowi mówić za jego plecami, śmiał się na całe gardło, jakby nie robił tego nigdy w życiu.

Stres musiał dać mu nieźle popalić.


- Nie wiem, jaką szopkę tam odwaliliście, ale dobra robota. Dokąd teraz jedziemy? - odezwał się po chwili w słuchawce Hodowski.

Law wziął kilka głębszych wdechów, uspokajając się, po czym włączył nadawanie.

- Sierżant Yuan Lei wspomniał coś o tym przedwojennym schronie. Jest niedaleko. Myślę, że nie powinniśmy już więcej poddawać nasze szczęście próbie. Zaszyjmy się i poczekajmy, aż się nieco uspokoi. Będziemy kontynuować jutro. Jak przyjęli?

- Przyjąłem. Trochę daleko od bazy, ale może faktycznie nie ma co ryzykować - odpowiedział mu głos Franka.

- Pickup przyjął. Może znajdziemy tam jakieś fajne przedwojenne zabawki. To tak jak pójść do muzeum znajdującego się pod muzeum, nie? - wtrącił się „Junior”.

- Mam nadzieję, że przynajmniej w tym muzeum mają jakiś alkohol, bo przydałoby mi się znieczulić po tym, jak nasz blaszany kolega się z nami przywitał - dodał technowiking jadący w furgonetce.

- Trzymajcie się, będziemy tam za kilka minut. Bez odbioru - uciął dyskusję Law.