.....Nie zwlekając ani chwili, Seki zaszarżował wprost na Twi’leka z maczetą gotową do śmiertelnego ciosu. Niestety Urnt wykazał się nie lada zwinnością, doskonale parując i unikając kolejnych ataków Dashade. Gdy jednak próbował się wycofać, Seki z całej siły kopnął go w kolano, a Twi’lek runął na ziemię i rozpaczliwie kontynuował ucieczkę na czworaka. Kiedy Seki ponownie zbliżył się do niego, Urnt wstał i postanowił kontraatakować. Nieco zaskoczony taką wolą walki Dashade dał się trafić, jednak miecz przeciwnika ledwie go drasnął, zsuwając się po pancerzu.
.....Gerdarr bez wahania ruszył wesprzeć towarzysza. Wielkolud zamachnął się swym potężnym orężem, jednakże Urnt ponownie okazał się być zwinniejszy. Przykucnął w samą porę, a ostrze przemknęło tuż nad jego głową ze złowróżbnym rykiem. Vibro-piła zatrzymała się dopiero na pobliskiej ścianie areny, a konkretniej na dwóch łańcuchach podtrzymujących z jednej strony żelazne barierki. Impet uderzenia zerwał łańcuchy, a masywna bariera runęła w dół na ostatnim łańcuchu, wpadając wprost na bok Urnta i powalając go na ziemię. Jego broń poszybowała jeszcze dalej do tyłu i Twi’lek pozostał bezbronny. Na liczniku pozostało już tylko dwadzieścia sekund.
.....Urntowi może dotychczas dopisywało szczęście, lecz jego limit najwyraźniej się wyczerpał. Seki, ze swoim upiornym, najeżonym kłami uśmiechem, rzucił się na niego, a tym razem jego maczeta była nie do uniknięcia i posmakowała krwi. Na rozbrojonego Twi’leka spadł grad cięć wyprowadzanych z tak okrutną precyzją, że ten mógł tylko modlić się o rychły koniec. Zawył z bólu, gdy jedno z jego lekku zostało odcięte i spadło na piach, wlokąc za sobą strugę posoki. Twi’lek padł na kolana, dysząc ciężko i chrapliwie. Dashade zbliżył się do niego, gotów zadać kończący cios. Wtedy jednak w ostatnim desperackim zrywie Urnt wstał i ostatkiem sił spróbował odegrać się Sekiemu. Dobył z cholewy małego sztyletu, jednak brakło mu sił, by jakkolwiek zaszkodzić Dashade. Z jego lekku sączyła się krew, miał wiele ran na ciele. Część tłumu na trybunach ryczała z zachwytu, ale nie wszystkim podobała się taka jednostronna rzeźnia. Seki z łatwością odbił słabe ciosy ledwie żywego Urnta durastalową tarczą, rechocząc dziko. Licznik powoli zbliżał się do zera, a światła reflektorów zaczęły wskazywać wrota po przeciwnej stronie areny, na tyle daleko, że samo dojście tam zajmowało ponad pół minuty. Widząc to, Gerdarr niezwłocznie przyskoczył do bezsilnego Twi’leka i wbił vibro-piłę w jego pierś. Krew bryznęła wokół. Następnie Dowutin pospiesznie ruszył ku nowemu zagrożeniu.

.....W momencie gdy Gerdarr pokonał już niemal dwie trzecie drogi, brama, do której biegł, otwarła się, a w niej stanął wojownik Tuskenów: nieustraszony człowiek pustyni. Odziany w swój tradycyjny strój skrywający całe ciało, ruszył wprost na spotkanie z Dowutinem, przeciwnie do Urnta nie bojąc się wcale swego oponenta. Ku zdziwieniu Gerdarra błyskawicznie znalazł się tuż przed nim, uniknął pierwszego ciosu i sam zamachnął się na olbrzyma. Jego cel był wielki, zatem bez problemu trafił, w dodatku w szczeliny pomiędzy opancerzeniem. Gerdarr ryknął z bólu, kiedy trafiło go ostrze Kija ‘Gaffi’, typowej broni Tuskenów. Dowutin obeznany z takim orężem wiedział, że broń Gaffi potrafiła nieźle oszołomić, lecz tym razem jedynie zabolało.
.....Zanim Gerdarr zdążył odpowiedzieć na atak człowieka pustyni, u jego boku znalazł się Seki, który zaatakował Tuskena od flanki. Jego pierwszy cios okazał się skuteczny, a maczeta rozcięła płótno szaty przeciwnika na brzuchu. Materiał zaczął nasiąkać krwią, lecz nie zrobiło to dużego wrażenia na Tuskenie, jakby zupełnie nie poczuł trafienia. Odwinął się jeszcze i popchnął Dashade na bok, przez co ten na moment stracił równowagę. Pozostał jednak jeszcze Gerdarr: zemsta Dowutina było okrutna. Nie okazał żadnej litości. Gdy tylko Seki odwrócił uwagę przeciwnika, zamachnął się z góry i całą swoją siłą spuścił Tuskenowi na głowę vibropiłę. Jego głowa wręcz eksplodowała, tryskając krwią i kawałkami mózgu na obydwu gladiatorów. Na trybunach rozległo się buczenie – już tylko część widowni była zadowolona ze śmierci kolejnych wojowników. Większość obserwatorów chciała długich walk, prawdziwego pokazu, którym można by się rozkoszować. Tymczasem Gerdarr z Sekim znowu nie pozostawili żadnej szansy przeciwnikowi, zostawiwszy po nim tylko poturbowane truchło w jeziorze krwi.

.....Spiker postanowił zatem wziąć sprawy w swoje ręce. Jego głos poniósł się echem po całym budynku, gdy ogłosił z taką energią, że aż zadrżały głośniki:
.....– Panie i panowie, z powodu nieoczekiwanego sojuszu naszych dwóch najpotężniejszych gladiatorów zmieniamy zasady! GERDARR Z SEKIM ZMIERZĄ SIĘ ZE WSZYSTKIMI POZOSTAŁYMI GLADIATORAMI NARAZ!
.....Trybuny wybuchnęły podekscytowaniem, tupano i wrzeszczano w czystej euforii. Licznik został wyłączony i przez dłuższą chwilę Gerdarr z Sekim mieli czas na złapanie oddechu.

.....Dashade, z gębą zbryzganą krwią, wyszczerzył się porozumiewawczo do Gerdarra. W oczach igrał mu złowrogi błysk. Zdawał się niezbyt przejęty tym, co właśnie ogłosił spiker, a jeśli już, to wyczekiwał takiej okazji do sprawdzenia się. Korzystając z chwili wytchnienia, podszedł do rozoranego piłą Tuskena i zerknął na jego broń. Potem przyjrzał się krótko swojej ociekającej juchą maczecie, po czym cisnął ją na ziemię i podniósł kij Gaffi. Przez chwilę ważył go w potężnej dłoni, zakręcił nim z namysłem, a potem wydał z siebie pomruk zadowolenia, kiwając głową z uznaniem.
.....W tym czasie Gerdarr skorzystał ze stimpaka z rękawicy i wypatrywał dobrych pozycji obronnych... Po chwili uznał, że najlepsze będzie miejsce, gdzie ściana areny gwałtownie zakręcała, tworząc coś w rodzaju rogu. Gdy Seki się przezbroił, dał mu znak, aby się tam za nim udał. Gotowi na to, co miało zaraz nadejść, ruszyli w tamtą stronę, idąc ramię w ramię, obaj umorusani mieszaniną krwi i potu.

.....Uporanie się z zadaniem, w dodatku tak gładkie, pozwoliło Barze się rozluźnić. Z typową dla siebie werwą prowadziła rozmowę ze szmuglerem, jedynie kątem oka śledząc poczynania walczących. Dopiero na czas starcia swego ochroniarza poświęciła wydarzeniom na arenie pełną uwagę. Wydawała się pewna zwycięstwa Dashade, ale sposób, w jaki zaciskała dłonie, zdradzał napięcie. Seki jednak nie trzymał jej długo w niepewności. Prędko to on zaczął dyktować przebieg walki, aż wreszcie doprowadził ją do spektakularnego finału. Wtedy Barah odetchnęła z ulgą, a pogodny wyraz znów zagościł na jej obliczu, gdy wróciła do rozmowy z Marką. Nie na długo jednak. Prędko wyczuła po drugiej stronie pewne ochłodzenie, a dialog zupełnie stracił na swobodzie. Komu innemu może mogłoby to umknąć, jednak nie Zeltronce.
.....– Jakiś problem? – spytała szmuglera lekkim tonem. Uśmiechała się, ale przy tym spoglądała na niego z uwagą.

.....Hokk starał się ignorować swojego sąsiada, tak by nie zachęcić go rozmową czy nawet spojrzeniem do kolejnej interakcji. Zerknął na Barę z kwaśną miną. Był akurat zajęta rozmową ze szmuglerem. Nie bardzo miał ochotę przebywać dłużej w zasięgu „rażenia” Gammoereanina. Podniósł się w geście wiwatu, zaklaskał w wyrazie podziwu i powoli przepychał się w przeciwnym kierunku do smrodu. Chciał dostać się na alejkę i chwilę tam postać, tak by złapać oddech. Przecisnął się obok Bary i Marki, nieszczególnie zainteresowanego rozmową z Zeltronką. Jego uwagę skupiali znacznie skuteczniej dwaj trandoshanie, którym Hokk właśnie deptał po szponiastych łapach, próbując przecisnąć się do przejścia.
.....– Och, pardon… – rzucił do syczącego trandosha, wyraźnie zirytowanego sytuacją. Będąc tak blisko, mógłby przysiąc, że jaszczur ma złe zamiary i byłoby to całkiem normalne, zważywszy iż Jedi przed chwilą zmiażdżył mu buciorem ogromną stopę, ale jego agresja zdawała się płynąć głównie w kierunku jego kompanów. Cóż, nie zamierzał na powrót gramolić się na swoje miejsce, by dać znać o tym Marce i Barze, ale stanął na schodach zaraz obok trandosha, tak na wszelki wypadek. Korzystał z chwilowej ulgi. Choć powietrze Nar Shaddaa przed wdechem trzeba było dobrze pogryźć, to i tak było wybawieniem w porównaniu do aury roztaczanej przez Gammoreanina.

.....– Obawiam się, że mam problem – mruknął Marka do Zeltronki. Nie wiedział, co zrobić, ale liczył na ochronę, jaką dawał tłum i zgiełk. – Znam tych Trandoshan – westchnął i wyjaśnił: – A przynajmniej jednego, tego siedzącego osobno po prawej. To rodzina pewnego mojego byłego wspólnika... i wiem, że ten wspólnik jest na Nar Shaddaa.
.....Starał się nie przyglądać jaszczurom.
.....– Nie wiem, czy wiedzą, że tu jestem i szczerze powiedziawszy, nie wiem, jak zareagować na ich obecność tutaj. Nie chcę zwracać na siebie uwagi.
.....Barah zerknęła krótko za ewakuującym się Hokkiem, omijając spojrzeniem wzburzonych Trandoshan, a potem znów skierowała wzrok na Markę. Wydawał się nie lada zaniepokojony, o ile nie przestraszony – w każdym razie sprawa z pewnością była poważna, a konfrontacja z jaszczurami mogłaby mieć dla szmuglera nieciekawy koniec.
.....– Na razie możesz chyba tylko nadal siedzieć tutaj i udawać, że wszystko jest w porządku. I mieć nadzieję, że naprawdę będzie – stwierdziła Zeltronka, nachyliwszy się do niego. – Jeśli spróbujesz wyjść tak jak Hokk, będą cię mieli jak na talerzu. A sami raczej nie będą się tu teraz pchali. Chyba… O, szlag! – Gdy spojrzała na arenę, urwała i zakryła usta dłonią.

.....Na pole walki przeciwko Gerdarrowi właśnie wstępował Seki. Barah ze zgrozą patrzyła, jak Dashade postępował w stronę Dowutina. Atak jednak nie nastąpił, para wojowników stała naprzeciwko siebie, a tłum cichł stopniowo, niepewny, co się dzieje. Zeltronka niemal słyszała uderzenia swojego serca. Wreszcie rozległ się głos Dashade, gdy ten odmówił walki przeciwko Gerdarrowi. Wśród gwizdów i buczenia zmieszanych z okrzykami zachwytu Barah odetchnęła.
.....– Spróbuję poczekać na zgiełk, może pod koniec walk – powiedział Marka, wpatrując się z zainteresowaniem na arenę. – Wtedy spróbuję się stąd wymknąć.
.....Zeltronka jedynie skinęła głową w odpowiedzi, tym razem z zapartym tchem śledząc wydarzenia na polu walki. Z początku czuła niejaką ulgę, gdy sojusz Dowutina i Dashade z łatwością rozgromił dwóch pierwszych przeciwników – ta para po połączeniu sił stanowiła istną maszynę do zabijania. Optymizm nie trwał jednak długo. Ledwie poległ człowiek pustyni, zadudnił głos spikera obwieszczający zmianę zasad. Barah nie potrafiła powstrzymać jęku rozpaczy, który jej się wówczas wyrwał. Czy ktokolwiek mógł przeżyć coś takiego? Znów zakryła usta dłońmi, w napięciu wbijając wzrok w sylwetki Gerdarra i Sekiego szykujących się do nadchodzącej rzezi.

.....Gerdarr raz jeszcze rzucił się z rapierem na droida, jednak tym razem nie trafił w żadnego przeciwnika. Narobił za to w ich szeregu trochę zamieszania i ci mieli problem z przeprowadzeniem bardziej skoordynowanego kontrataku. Dowutin wciąż nie tracił sił mimo intensywnej walki, zdawało się, że mógłby tak bez końca odpierać kolejne fale przeciwników. Gdy atak na niego wyprowadził jeden z Nikto, uzbrojony w łowiecką vibro-włócznię, Gerdarr z mistrzowskim wyczuciem unikał gradu ciosów, co tłum na trybunach kwitował rykiem zachwytu. Żaden z tej trójki nie był w stanie choćby drasnąć Czempiona, nawet kiedy brakowało mu jego ukochanej broni. Dowutin każdą sekundą tego starcia udowadniał, jak wielce zasługiwał na swój tytuł.

.....Tymczasem Barabel, który chwilę wcześniej bardzo boleśnie ugodził Sekiego, nie był już w stanie powtórzyć swej skuteczności. Rozsierdzony Dashade odbił jego cios tarczą, a potem od razu wziął potężny zamach i mocno ugodził swego oponenta w plecy. Barabel ledwo utrzymał się na nogach, lecz dalej uparcie próbował walczyć. Odzyskał równowagę i łypnął wrogo na Sekiego.
.....Gerdarr tym razem staranniej wyczekał moment i nagle doskoczył do Nikto, by wrazić mu rapier prosto w oczodół. Ostrze zatrzymało się dopiero na wewnętrznej stronie czaszki. Kuzyn pokonanego stanął jak wryty, za to droid próbował atakować. Wkrótce i on oberwał rapierem, jednak niezbyt potężnie. Potem drugi Nikto wziął się w garść. Próbował pomścić swego towarzysza, jednak dalej nie potrafił ugodzić Gerdarra, nawet z pomocą droida. Dowutin pozostawał dla nich nieuchwytny. Mimo swej pozornie zwalistej sylwetki krył w sobie pokłady niezrównanej zwinności. Dopiero na końcu widowiskowego uniku potknął się o jednego z trupów i na moment stracił równowagę.

.....Barabel prędko otrząsnął się po ciosie w plecy i znów trafił Sekiego. Dashade jednak parsknął tylko, szczerząc kły – ledwie poczuł trafienie, gdy broń ześlizgnęła się po jego pancerzu. Od razu wykorzystał niepowodzenie przeciwnika. Wciąż nadto żywo pamiętał, jak mocno tamten go wcześniej ugodził, i teraz odpłacił mu z nawiązką. Gaffi z miażdżącą siłą trzasnął w kolano Barabela, tak że ten ugiął się z bólu, niemal upadając. Dashade tym razem nie dał mu jednak żadnej szansy – zaraz potem kolejny cios spadł prosto na jego kark. Seki z mściwym grymasem na umorusanej posoką i kurzem gębie łypnął na wreszcie martwego przeciwnika.

.....Utrata balansu przed Dowutina wyszła mu na dobre – usiłując na nowo pewnie stanąć na nogach, mimowolnie zamachnął się swym rapierem, a końcówka jego ostrza solidnie rozcięła korpus droida. Mechaniczny przeciwnik jednak się nie zatrzymywał, dalej próbował dźgnąć Gerdarra electrostaffem. Z rozpędu zdołał boleśnie ugodzić Dowutina, dźgając go w bok. Nim jednak zdążył uruchomić ogłuszające wstrząsy, Gerdarr odskoczył.
.....Nadal kuśtykając, Seki zdołał dobiec do droida i zaatakować go od tyłu. Gaffi stick trafił niczego niespodziewającego się przeciwnika prosto w bok. Rozległ się metaliczny zgrzyt i przeszywający trzask, po czym droid skończył na ziemi w kawałkach.
.....Uwolniony od ciągłego ataku, Dowutin zwrócił się przeciwko Nikto. Osamotniony, pozbawiony morale, nie potrafił osłonić się przed zabójczo wprawnymi pchnięciami rapiera, które podziurawiły go dotkliwie. Wciąż trzymając się na nogach, przeprowadził desperacki ostatni atak, rozcinając ramię Gerdarra swoją włócznią. Zaraz potem dopadła go jednak furia Dashade. To, czego Seki dokonał kilka sekund później na rannym Nikto, było w zasadzie egzekucją. Tamten nie był już nawet w stanie choćby należycie się osłonić, a co dopiero uniknąć gaffi sticka. Szybka śmierć z ręki Sekiego była więc dla niego rodzajem łaski.

.....Po wszystkim Dashade rozejrzał się po arenie, którą zaścielały obecnie truchła pokonanych: tego wszystkiego dokonali on i Gerdarr. Seki uniósł wzrok i zerknął na swego towarzysza broni z uśmiechem, który prawdopodobnie był objawem triumfu. Choć ranny i brudny, Dashade wyglądał na prawdziwie szczęśliwego.

.....Przez dłuższą chwilę Barah w rosnącym napięciu obserwowała starcie Gerdarra i Sekiego. Początkowo zdawało się, że podołają bez większych problemów nawet tak szaleńczemu wyzwaniu. Trafienia nie robiły wrażenia na żadnym z nich, a coraz znaczniejsza liczba ich przeciwników kończyła smętnie jako pogruchotane truchła. Mimo to pewnym czasie los przestał być tak łaskawy. Gerdarr stracił swą piłę, co publika skwitowała po części rykiem zawodu, a po części okrzykami satysfakcji. Jakiś czas później ochroniarz Zeltronki potężnie oberwał w nogę. Kurczowo zaciskając palce, spoglądała bezradnie, jak Seki mimo okulawienia ponownie ruszał do ataku. Wiele kosztowało ją potulne tkwienie na swoim miejscu w takich okolicznościach.
.....Jednak niedane jej było śledzić dalszy bieg wydarzeń na arenie. Usłyszała pewne zakłócenie w odgłosach tłumu na trybunach, gdy uwaga widzów najwyraźniej przeniosła się na coś innego. Barah aż się zapowietrzyła, zerknąwszy na schody – właśnie ciężko wylądował na nich jeden z Trandoshan, kończąc w ten sposób imponujący lot nad podłogą. Dopiero potem spostrzegła Hokka, który wprawnie oddtoczył się od powalonego jaszczura, a potem z porażającą precyzją dziabnął jego kompana piką.
.....– O, nie… – wyrwało się Zeltronce. Od razu zerwała się z miejsca, lecz zanim ruszyła do Nautolana, odwróciła się jeszcze do Marki, mówiąc prędko: – Jeśli chcesz dać nogę, to chyba masz okazję. Ja idę pomóc w agresywnych negocjacjach.

.....Korzystając z rabanu, jaki podniosła nieomal cała stojąca już trybuna – niektórzy najwyraźniej nie mogli się zdecydować, czy obserwować walkę na arenie, czy szykującą się tuż pod bokiem jatkę – Barah zaczęła zbliżać się do schodów. Falujący tłum gapiów na trybunach zapewniał jej skuteczną osłonę. Idąc szybkim krokiem, przez krótką chwilę rozważała dobycie miecza, nim przypomniała sobie, że strażnicy zapewne mieli konkretne opinie na temat wymachiwania ostrymi przedmiotami. Z braku czegoś lepszego wyciągnęła więc bola: nie podejrzewała, że ten zwitek sznurka z obciążnikami przyda się w podobnej sytuacji. Przez chwilę ważyła siatkę w dłoni. To nie miał być łatwy rzut. Trandoshanin może stanowił spory cel łatwy do trafienia, ale wokół roiło się od podekscytowanych obserwatorów. Niepowodzenie mogłoby mieć opłakane skutki.

.....Zeltronka, niezauważona przez obu Trandoshan, zakręciła siatką, a potem cisnęła nią w najbliższego jaszczura. Wirując, sznurki z przeszywającym świstem przecięły powietrze, po czym trafiły zbira prosto w pierś. Zanim się obejrzał, jego tors znalazł się w ciasnym splocie. Przez chwilę pokracznie walczył o równowagę, lecz przegrał i padł na ziemię, mocując się z linką, która spadła na niego nie wiadomo skąd. Barah zbliżyła się do swej zdobyczy, by zadbać o to, że się nie wyplącze. Zerknęła przelotnie na Hokka, szukając porozumienia, co dalej z parą leżących osiłków. Osobiście najchętniej wzięłaby nogi za pas, póki miała okazję, i ewakuowała się z klasą, ale nie działała już sama. Zresztą na arenie wciąż walczył Seki...
.....Hokk wzrokiem odnalazł niebieską czuprynę partnerki.
.....– Obawiam się, że mogłem nieco przesadzić z reakcją – rzucił nieco machinalnie, gdy tylko zbliżył się do Bary. – Chyba najlepiej będzie, jak oddalimy się w jakieś bardziej ustronne miejsce. Co było do zrobienia, zrobiliśmy. Niestety Seki musi sobie poradzić – dodał, widząc, że wzrok Zeltronki ucieka raz po raz w stronę areny. – Nie jesteśmy mu w stanie teraz pomóc, ale po walce możemy spróbować do niego dotrzeć – zakończył jak mniemał pozytywnym akcentem.
.....– Dobrze, zwijajmy się stąd, dopóki mamy okazję. – Pokiwała głową, pocieszona zarówno słowami Nautolana, jak i perspektywą wymknięcia się jaszczurom. Tak widowiskowa akcja wzbudziła spore zainteresowanie wszystkich wokół, z pewnością nie warto było czekać, aż zamieszanie przyciągnie jakiegoś strażnika. Poza tym przynajmniej jeden Trandoshanin mógł się w każdej chwili pozbierać i spróbować zemsty. – Chodź. – Skinęła na Hokka, przeskoczyła nad jednym z powalonych zbirów, jakby był mulistą kałużą, i zaczęła szukać dogodnej drogi na oddalenie się jakby nigdy nic.