.....Rancor przez chwilę kręcił swoim bezkształtnym łbem, jakby nie mógł się zdecydować, którego z pary wojowników obrać za cel. Wreszcie zogniskował swój wzrok, rozpędził się i ruszył wprost na Gerdarra. Nabrawszy prędkości, stwór był nie do powstrzymania – jego szarża okazała się druzgocąca dla Dowutina. Bestia ryknęła, w biegu biorąc szeroki zamach wielkim łapskiem. Półmetrowe pazury rozorały Czempionowi całe ramię. Trybuny skwitowały to mieszaniną jęków rozpaczy i buczenia.
.....Bezmyślne monstrum nie spodziewało się na pewno, że jego ofiara nie tylko ustoi na nogach, lecz postanowi także się bronić, i wystawiło się na kontrę. Riposta Gerdarra nastąpiła natychmiastowo: Dowutin, nie zwracając uwagi na swe rany, uskoczył na bok, po czym z całej siły pchnął rapierem prosto pomiędzy żebra bestii. Ostrze wbiło się głęboko pod grubą skórę. Rancor wydał z siebie rozpaczliwy ryk bólu, zataczając się. Krwawił obficie i dyszał ciężko oraz świszcząco – cios gladiatora przekłuł mu płuco.

.....Wówczas Seki wykorzystał otumanienie stwora i ruszył do ataku, tak jak Gerdarr szykując rapier do pchnięcia. Przyskoczył do skołowanego rancora, parę razy udało mu się przebić twardą skórę. Potem smagnął ostrzem po czerepie bestii, tnąc ją prosto w czoło. Posoka szybko zaczęła zalewać oczy stwora, tak że ten niewiele widział. Wydał z siebie kolejny ryk, tym razem brzmiący jak okrzyk bezradności. Z trudem dostrzegł Dashade, który tak dotkliwie go ugodził, i niemal na oślep zamachnął się na niego olbrzymimi szponami. Seki okazał się być jednak szybszy. W porę uskoczył do tyłu, a rancor nawet go nie drasnął. Pazury przecięły powietrze, trafiając w pustkę.
.....Bestia nie zdążyła choćby się odwrócić, gdy do akcji znów wkroczył Gerdarr. Wykorzystując dezorientację stwora, boleśnie wbił mu vibrorapier między bark a szyję. Rancor uniósł łeb, wyjąc rozdzierająco. Z powodu rany niewprawnie odwrócił się w stronę Dowutina, lecz zanim choćby uniósł łapę, ten zasypał go gradem wprawnych ciosów. Zaraz po Dowutinie do kolejnego ataku przystąpił Seki. Z łatwością przemknął pod wielkim ramieniem ogłupiałego rancora, po czym ciał go rapierem po grubej szyi. Bryznęła posoka, znów rozległy się bolesne ryki bestii. Dashade odskoczył od niej, ramieniem ocierając krew z twarzy.

.....Rozsierdzony rancor, ranny i ogłupiały po tak zaciekłych atakach Dowutina i Dashade, próbował ponownie skupić swą uwagę na Gerdarze, lecz tym razem zdołał on uniknąć ciosu. Uskoczył, gdy tylko spostrzegł zmierzające w swoim kierunku pazury. Rancor bezradnie usiłował sięgnąć któregoś z nich szponami i choć tylko smagał powietrze, trzymał ich obu na większym dystansie, utrudniając celowanie.

.....Widząc, co się szykuje, Barah w pierwszej chwili usiłowała zebrać Moc, by spróbować wpłynąć na szefa Trandoshan. Od razu jednak poczuła, że nic z tego, a w każdym razie nic dobrego. To nie były ćwiczenia – przed sobą miała bandę żądnych krwi jaszczurów, a nie pierwszego lepszego przechodnia, poza tym jej umysł działał już w gorączkowym trybie „uciekaj albo walcz”. Była tak daleka od spokoju właściwego Jedi jak to tylko możliwe. Zrezygnowała więc i postanowiła uciec się do czegoś, co można by nazwać rozpaczliwą retoryką.
.....– My napadliśmy? Kto tu kogo napadał? – Skrzyżowała ręce pod biustem, zawadiackim ruchem głowy odrzuciła grzywkę z czoła i uniosła brew, wodząc wzrokiem po zbliżających się Trandoshanach. Serce waliło jej jak młotem, ale to przynajmniej potrafiła: udawać, że wcale nie ma ochoty rzucić się do ucieczki. Jej głos brzmiał, jakby była urażona posądzeniem poturbowanego jaszczura. – Dobraliście się znienacka do niewinnego Nautolana na trybunach, było was dwóch na jednego. Dwóch takich dużych i silnych facetów jak wy na jednego małego Nautolana… Nawet kiedy przyszłam zobaczyć, co się dzieje, i tak byliśmy wobec was bez szans. Wyglądacie tak, że każdemu zmiękłyby kolana ze strachu, i to w żadnym razie nie jest obelga. Każdy na naszym miejscu uciekałby za wszelką cenę. – Umilkła, oddychając nieco szybciej po tej desperackiej przemowie. Jedno było pewne: miewała już lepsze. Nie widziała początku zajścia na trybunach, miała więc nadzieję, że to, co sobie dopowiedziała, nie odbiegało zbytnio od rzeczywistości.

.....Ssyssk gestem ręki zatrzymał towarzyszy.
.....– Czekajcie. Nie możemy dać się ponieść emocjom. To mogło być zwykłe nieporozumienie, niewarte podpadania Grakkusowi za wszczynanie burd. Możemy uniknąć walki. Marka pójdzie z nami, wy wrócicie sobie spokojnie na Arenę i o sobie zapomnimy, zgoda? – Trandoszan zrobił dwa kulawe kroki w stronę Zeltronki, rozkładając ręce. Jego pozostali towarzysze stanęli bardzo blisko, niemal na długość piki, i dalej wyglądali na chętnych do bitki.

- Mylisz się co do mnie, Ssyssk - powiedział spokojnie Marka. - Mogłem się z tobą nie zgadzać w wielu rzeczach, ale nie próbowałbym cię zabić po wszystkim, co razem przeszliśmy. Oszukali mnie. Ładunek miał uszkodzić statek i dać mi uciec. Powiedzieli mi, że nie będzie cię w nim w momencie detonacji. Próbowali cię zabić, zwalili na mnie całą winę, a ty nadal pozwalasz im robić za swoje plecy.
- Jacy oni? Marka, zbyt dobrze cię znam - parsknął Ssyssk, plując przed siebie. - Od dawna wiedziałem, że będziesz chciał uciec, ale nie spodziewałem się, że posuniesz się do próby morderstwa! Idziesz z nami, jest cały pokład do wypucowania - rzekł, uśmiechając się krzywo. Pozostali Trandoszanie zarechotali.
Marka zrobił krok do przodu.
- Niech będzie, chętnie poczekam i zobaczę, jak Surrelowie spróbują zabić cię po raz kolejny, stary, głupi jaszczurze. - Uśmiechnął się do Ssysska. - Miałem cię za sprytniejszego. - Obrócił się do Bary i Hokka. - Nie będę was narażał.
Zeltronka odwzajemniła spojrzenie i nieznacznie pokręciła głową.
- Nie musisz tego robić… - szepnęła tak cicho, że ledwie słyszalnie. Trandoshanie i tak wyglądali, jakby nawet niewłaściwe spojrzenie mogło ich sprowokować.
Ssyssk zaśmiał się głośno.
- Bohater! - Złośliwie rechocząc, spojrzał na swoich towarzyszy, po czym nagle spoważniał. - No dobra, skuć go w kajdany. Chcę jeszcze dziś wracać na Tatooine. Inni przemytnicy zobaczą, że potrafię wytropić nawet takiego szczura i się na nim zemścić.
Po tych słowach dwóch najbliższych Trandoszan ruszyło na Markę. Jeden z nich opuścił broń i sięgnął po kajdany.
Rhail wyszedł zza rogu, odbezpieczając ze szczękiem blaster.
- Widzę, że planowany jest zabór mienia Grakkusa. Jest coś, co was może uratować przed przemieleniem na żarcie dla nowego rancora? Jeśli tak, mówicie szybko.
Lyssa widząc Rhaila, wyszczerzyła swoje kły w zawadiackim uśmiechu.
- No to, panowie, koniec, z nim nie ma żartów. Zmykajcie stąd lepiej.
Trandoszanie, którzy mieli skuć Markę, nie zatrzymali się. Złapali szmuglera i zaczęli się z nim tarmosić.
- Sam dogadam się z Grakkusem - warknął Ssyssk. - Naprawdę, doigracie się wszyscy! Zabieram Markę ze sobą! On próbował mnie zabić i odpowie za to!
Rhail beznamiętnie pociągnął za spust, strzelając w jednego ze zmierzających do Marki osobników. Potem miał zamiar walić do tych stanowiących największe zagrożenie, jeśli tylko spróbują sięgnąć po blastery.
- Dopóki Grakkus nie powiedział, że możesz go zabrać, to jest zwykła kradzież. A na takie samowole nie ma pozwolenia.
- Niech cię Bantha! Brać ich, chłopcy!
Rhail bez skrupułów strzelał do atakujących go osobników.

..... Barah niewiele widziała, przed oczami wirowały jej wielobarwne plamy, a wycie syren zagłuszało wszystkie inne dźwięki. Zdała sobie jednak sprawę, że tuż przed sobą miała Trandoshana chwilowo niezbyt zwracającego na nią uwagę w ogólnym zamieszaniu. Zareagowała niemal automatycznie, wykorzystując okazję, i wypracowanym ruchem wymierzyła mu kopniaka między nogi. Jaszczur skulił się z bolesnym stęknięciem, a prawie w tym samym momencie sztych Zeltronki trafił go pod żebra. Trandoshan padł na kolana. Pchnięcie nie było śmiertelne, ale póki co wykluczało go z walki.

.....– Łapać Markę! – rozległ się ryk Ssysska, który zaraz potem rzucił w szmuglera bola netem. Linka z obciążnikami ciasno oplotła się wokół nóg Marki i ten runął na ziemię. Jeden z Trandoshan natychmiast usłuchał rozkazu szefa. Wykorzystując zdezorientowanie Hokka, doskoczył do szmuglera, złapał go za fraki, przerzucił sobie przez ramię, po czym zaczął uciekać. Mimo balastu parł przed siebie z zadziwiającą szybkością.
.....Chcąc powstrzymać uciekającego ze szmuglerem na plecach jaszczura, Hokk próbował pchnąć go Mocą. W panującym rwetesie nie udało mu się to jednak – wyciągnął tylko dłoń przed siebie, lecz nic się nie stało. Trandoshan nadal biegł, a dystans między nim a walczącymi rósł.
.....Spętany Marka stracił karabin i pistolet na flary. Jedynym, co mógł robić na grzbiecie jaszczura, było zaciekłe wyrywanie się, ale łapska porywacza trzymały go w zbyt mocnym uścisku. Szarpanie się nie przyniosło żadnego efektu. Pomógł za to pomysł Lyssy. Catharka wycelowała w nogi uciekającego Trandoshana i posłała w niego celną serię. Trafiony jaszczur potknął się, z trudem unikając upadku, po czym zwolnił znacznie.
.....Tymczasem jeden z Trandoshan pozostałych na polu walki wyciągnął granat ogłuszający i cisnął w kierunku Bary i Lyssy. Jego rzut nie był najlepszy, granat poleciał za daleko i jego wybuch nie zrobił większej szkody. Barah z Lyssą zostały tylko lekko zdezorientowane – wśród wycia alarmów eksplozja niemal zanikła.

.....Rhail złapał leżącą broń i ruszając w pogoń za niosącym Markę Trandoshanem, zarzucił ją sobie na plecy. Jego przeciwnik mimo postrzału okazał się dużo wytrzymalszy i szybszy, niż Zabrak sądził. Rhailowi udało się znacznie skrócić dystans, ale jaszczur wciąż pozostawał poza zasięgiem. Uciekał tym wytrwalej, gdy zdał sobie sprawę, że jest ścigany.
.....Spostrzegłszy, że Zabrak ruszył w pogoń za uprowadzanym szmuglerem, Barah postanowiła zająć się pozostałymi w korytarzu Trandoshanami. Najbliżej miała tego, który próbował rzutu granatem – Zeltronka wzięła teraz odwet. W kilku susach dopadła jaszczura, zgrabnie uchyliła się przed jego łapskiem, po czym jednym płynnym ruchem przejechała mu ostrzem po piersi i ramieniu. Zachwiał się, stęknąwszy z bólu. Z trudem udało mu się ustać na nogach.

.....Ssyssk warknął z furią, kiedy zauważył, że Rhail lada chwila przeszkodzi w ucieczce z ich zdobyczą. Wycelował w plecy biegnącego Zabraka i postrzelił go. Potem rzucił się za nim w pogoń. Jaszczur nierozważnie zupełnie zignorował przy tym Hokka. Nie spostrzegł, że ten, z bronią w gotowości, pobiegł za nim. Szef Trandoshan lekko utykał, więc zwinny Nautolan z łatwością go dopędził i zdzielił go piką w łeb.
.....Marka wciąż gorliwie walczył z chwytem jaszczura. Tym razem porywacz musiał zwolnić, bo szmugler zbytnio miotał mu się na ramieniu.
.....Lyssa, jako że nie mogła dobrze wycelować ani w uciekającego Trandosha, ani w Ssyska, postanowiła odwdzięczyć się ostatniemu na placu boju jaszczurowi za rzut granatem. Tamten jednak z miejsca rzucił się na ziemię i osłonił trupem swojego towarzysza, w ten sposób unikając serii z jej karabinu. Gdy ostrzał ustał, Trandoshan wstał znienacka, po czym zaatakował zbliżającą się Barę. Ledwie stał na nogach, jednak tym niespodziewanym atakiem przełamał gardę Zeltronki i ciosem topora pogruchotał jej żebra. Zatoczyła się, niemal upadając. Wytrzymała zbroja podarowana przez Bogg’dana powstrzymała cięcie, jednak siła uderzenia sprawiła, że Barah straciła oddech.

.....Trandoszan uciekał coraz wolniej, postrzelony i męczony przez wierzgającego Markę. Nagle na skrzyżowaniu korytarzy wybiegło z boku trzech uciekinierów z Areny. Ich chwilowa konsternacja przerodziła się w szok, gdy Rhail zdołał wreszcie dogonić Trandoshana, powalić go na ziemię i obezwładnić, podczas gdy skrępowany Marka upadł na ziemię dwa metry dalej. Trójka pracowników postanowiła nie zaprzątać sobie głowy tym wydarzeniem. Pognali dalej w stronę tylnego wyjścia ewakuacyjnego. Uniknęli tym samym widoku Zabraka, który przygwoździł jaszczura do podłogi, a potem z morderczą siłą i precyzją wymierzył mu cios prosto w łeb. Chrupnęło, a posadzkę zalała krew, gdy Trandosh osunął się na nią z rozbitą głową.

.....Barah, niesiona na skrzydłach adrenaliny, nie zwracała póki co większej uwagi na to, jak mocno oberwała. Prędko pozbierała się po ciosie, by ruszyć do kontrataku. W oczach miała złowrogą iskrę – Trandoshan musiał wiedzieć, że to koniec. Zeltronka z łatwością odbiła jego dłoń dzierżącą topór i z całej siły dźgnęła jaszczura w pierś. Potem wyszarpnęła ostrze i gdy przeciwnik osuwał się na podłogę, dla pewności cięła go jeszcze po szyi. Upadł, brocząc krwią.
.....W tym momencie Ssyssk zorientował się, że wszyscy jego kompani zostali pokonani, a pojmany szmugler właśnie zbierał się z podłogi, rozplątawszy pętającą go siatkę. Widząc wycelowane w siebie ostrze piki, szef jaszczurów padł na kolana i poprosił Hokka o litość. Nautolan nie odpowiedział, nie cofnął też broni, wciąż trzymając ją przy szyi Ssysska.

.....– To ci terroryści – krzyknął Gerdarr, który energicznie ruszył w kierunku miejsca, gdzie miała wybuchnąć bomba.
.....– Poczekaj! Jeśli to jakiś zamachowiec, to pewnie był sam. Już go nie znajdziemy. A na pewno nie w tym tłumie. Jeśli jeszcze gdzieś są bomby, to lepiej tam nie iść. Zadzwonię do Bary, by spytać, jak wygląda sytuacja.
.....Bogg’dan wyciągnął commlinka i wybrał łączność ze swoją nową uczennicą. – Barah, wszystko w porządku? Gdzie jesteś?
.....– Mylisz się! – zaoponował gladiator. – Alette wykryła, że teraz ma być próba obalenia Grakkusa! Idzie na niego cała banda!
.....– Tego nie jesteśmy pewni. Może to tylko straszak…
.....– Ciągle w pałacu, gdzieś w kwaterach służby. – W commlinku Bogg’dana zabrzmiał głos Zeltronki, w tle wyły syreny alarmowe. – Mieliśmy drobne nieporozumienie z bandą Trandoshan, trochę nas poobijali, ale mogło być gorzej. Przynajmniej załatwiliśmy wszystko na arenie.
.....– Uratowałem mojego informatora i dowiedziałem się, że nasz porwany Jedi jest przetrzymywany w skarbcu Grakkusa, razem z resztą artefaktów. Jutro ma stoczyć walkę na Arenie z największym monstrum. Nie wiadomo jednak, czy nie wybuchnie wojna… Masz jakiś pomysł, co z nim zrobić?
.....Po krótkiej chwili ciszy Barah znów się odezwała:
.....– No nie wiem, na przykład wyciągnąć go stamtąd? W pałacu jest teraz pewnie czysty chaos, może nikt nie będzie się przejmował skarbcem. Lepszej okazji niż teraz może nie być.
.....– Zamierzasz forsować skarbiec bez przygotowania? To nie będzie takie proste, jest dobrze strzeżony, pewnie nawet podczas takiej zawieruchy. Drzwi wejściowe składają się z grubych na półtora metra durastalowych drzwi. Musiałabyś mieć… miecz świetlny… – Bogg’dan przerwał na moment, jakby właśnie zrozumiał tak oczywistą rzecz. – Mój miecz świetlny! Możemy spróbować, ale to będzie nasza jedyna szansa. Już do ciebie biegnę. Wejście do skarbca jest obok biura Lenteroota. Seki, biegniemy do Bary. – Bogg’dan odłożył commlinka. – Gerdarr? Co zamierzasz?
.....– Niedawno poznaliśmy parę osób, które mają dosyć Grakkusa! Warto się z nimi skontaktować, może pomogą – odparł Gerdarr.
.....– A jesteś w stanie nawiązać teraz z nimi łączność?

.....Gerdarr wyjął swój commlink i skontaktował się z Barą.
.....– Barah, pamiętasz naszą ostatnią misję? Co myślisz o pozostałych uczestnikach?
.....– Biorąc pod uwagę fakt, że właśnie razem skopaliśmy dupska bandzie Trandoshan? Wydają się w porządku. Tylko pary Mandalorian i Cereanki tutaj nie ma – odparła Zeltronka. – A, i przy okazji: cieszę się, że żyjecie.
.....– Sądzę, że mogliby pomóc przy ataku na ten skarbiec – mruknął Gerdarr. – A ty wciągnęłabyś ich do tego, co zamierzamy?
.....– Mogę spróbować. Na razie mamy tu jeszcze jednego jaszczura.
.....– Dobra! A gdzie mogą być pozostali? – zapytał Dowutin.
.....– Nie mam pojęcia, wyszliśmy z areny wcześniej w… niejakim pośpiechu. Jakoś nie miałam okazji się za nimi rozglądać. – Barah próbowała wrócić do swojego pogodnego sposobu mówienia, ale niezbyt jej to wychodziło.
.....– Powiedz, gdzie jesteście! Przyjdziemy do was i zobaczymy, co dalej! – zaproponował w końcu Gerdarr.
.....– W korytarzu w kwaterach służby. - Głos Zeltronki prawie zagłuszał wyjący alarm. – Zostawiliśmy za sobą trochę trupów, na pewno trafisz.