239.830.M41, godz. 23.25, krypty Sibellusa

Dwaj milczący Nekropolici poprowadzili szóstkę gości po szerokich kamiennych schodach przecinających ukośną ścianę najbliższej piramidy. Stawiający ostrożne kroki agenci mijali kunsztownie wykute w marmurze posągi wielkich świętych i męczenników Imperium, spoglądających w dal swymi nieruchomymi oczami i dzierżących masywne żelazne pochodnie, w których płonął wieczny ogień. Lekko, ale zauważalnie utykający arbitrator nie wydawał się zbytnio poruszony niesamowitą atmosferą cmentarnego miasta, bo bywał już wcześniej w stołecznych grobowcach za sprawą uczestnictwa w religijnych obrzędach, za to pozostali przybyli aerodyną akolici z najwyższym trudem panowali nad swymi emocjami. Wszyscy pochodzili ze światów, gdzie zwykli śmiertelnicy byli po śmierci składani w pobłogosławionej ziemi albo wystrzeliwano ich w próżniowych workach w pustkę kosmosu, a znaczące miejsca pochówku proste nagrobki ulegały szybkiej erozji.

Zamożni Scintillijczycy, wierzący w więź łączącą ich z duchami przodków za pośrednictwem szczątków doczesnych protoplastów, nie szczędzili rodowych fortun na zabiegi mummifikacyjne oraz wystawne pochówki w kosztujących krocie arystokratycznych kryptach na wielu poziomach Sibellusa. W tych właśnie miniaturowych cmentarnych miastach Opiekunowie Umarłych pełnili wieczną straż przy grobach najznamienitszych mieszkańców stolicy dbając o to, aby nikt nie naruszał ich spokoju, a wieczny ogień płonął bez końca odstraszając złe duchy. Potomkowie złożonych w kryptach arystokratów przybywali do piramidalnych grobowców kilka razy w roku, odprawiając liturgiczne obrzędy i prosząc duchy przodków o wstawiennictwo w swych intencjach u Boga-Imperatora.

Cała grupa przystanęła przed jednym z wejść do piramidy, wiodących do wnętrza każdego poziomu grobowca. Kroczący z otwartymi ustami Hansetus zadarł głowę i oszacował w myślach, że od szczytu budowli dzielił go jeszcze dobry kwadrans forsownego marszu. Rzut okiem przez ramię pozwolił dla odmiany stwierdzić, że wiedziony przez Opiekunów zespół wspiął się po stopniach ponad trzysta metrów nad pogrążone w półmroku wewnętrznego dziedzińca nekropolii lądowisko.

Hansetus ogromnie żałował, że nie było przy nim w tak podniosłej chwili nikogo z kręgu najbliższej rodzinny. Nawykły do labiryntu korytarzy orbitalnej stacji nad Vaxanide, nigdy nie sądził, że dane mu będzie znaleźć się w równie majestatycznej i pięknej nekropolii. Co więcej - chociaż próbował to ukrywać - cieszył się niepomiernie, że mógł chłonąć niezwykłe wrażenia w towarzystwie najpiękniejszej kobiety, jaką dotąd poznał.

Czarnowłosa i zielonooka dziewczyna z orlim tatuażem na czole od pierwszej minuty wspólnego lotu jawiła mu się prawdziwą boginią, kipiącą nadmiarem energii, cudownie zaokrągloną tam, gdzie Hansetusowi wydawało się to najbardziej właściwe, a teraz kołyszącą w marszu biodrami w sposób, od którego młodziutkiemu adeptowi pierzchły usta i wysychało gardło. Zafascynowany nieznajomą kobietą, podczas lotu czerwienił się za każdym razem, kiedy na nią z ukosa zerkał, ale ona na szczęście niczego nie zauważyła. Hansetus posmutniał, kiedy uświadomił sobie, kto był obiektem jej ogromnego zainteresowania - siedzący po przeciwnej stronie przejścia milczący mężczyzna w uniformie Adeptus Arbites, którego dosłownie pożerała wzrokiem. Dobrze zbudowany, zapewne świetnie obeznany ze swoim fachem i doskonale prezentujący się w ciemnym mundurze. Hansetus z miejsca pogodził się w myślach z faktem, że z kimś takim jak ten mężczyzna nie miał najmniejszych szans w rywalizacji o względy zielonookiej piękności, ale to nie przeszkadzało mu błądzić w trakcie wspinaczki wzrokiem po jej karku i prostych plecach, przechodzących w cudowne krągłości bioder, a potem w kształtne długie nogi...

Młodziutki skryba wzdrygnął się dostrzegalnie, kiedy metalowa laska trzymana przez starszego z Nekropolitów uderzyła z trzaskiem o kamienną posadzkę. Dostojnik popatrzył z dezaprobatą na dwóch pilnujących wejścia regulatorów, a zmierzeni jego surowym wzrokiem funkcjonariusze dosłownie skamienieli na podobieństwo okolicznych posągów. Hansetus wyczuwał emanujący od agentów Magistratum lęk, chociaż nie wiedział, czy za emocje te należało winić sprawiających srogie wrażenie Opiekunów Umarłych czy też legitymującego się mandatem Inkwizycji Estierre, bez wątpienia przebywającego gdzieś w głębi piramidy.

- Przed przekroczeniem progu musicie zdjąć obuwie – Nekropolita odwrócił się w stronę akolitów przemawiając do nich szorstkim nieprzyjaznym głosem człowieka, który z najwyższym trudem toleruje obecność intruzów w strzeżonym przez siebie świętym miejscu – We wnęce po lewej stronie jest misa ze święconą wodą, obmyjcie nią symbolicznie swe stopy. Potem przejdziemy do korytarza w głębi, gdzie znajduje się mozaika przedstawiająca świętego Angevina. Tam musicie ucałować osadzony w czarnym kamieniu pierścień z rubinem, dopiero po tym obrządku wolno wam wejść do krypt. Mówię to wszystko już teraz, albowiem pomiędzy progiem grobowca, a kryptami należy zachować całkowite milczenie. Podążajcie za mną.

239.830.M41, godz. 23.35, krypty Sibellusa

Podróż przez katakumby zrobiła na Ariel ogromne wrażenie, bo surowe wnętrze cmentarnej piramidy wydawał się przesycać klimat dostojeństwa, wieczystego spokoju oraz kruchości przemijającego życia. Akolici stąpali boso po zimnych marmurowych posadzkach mijając kolejne krypty, gdzie w wykutych w ścianach leżach spoczywały zmumifikowane szczątki stołecznej arystokracji. Każde zamknięte metalową płytą miejsce pochówku miało na swej wierzchniej stronie płaskorzeźbę przedstawiającą wykonaną w najmniejszych detalach twarz zmarłego oraz metalową tabliczkę informującą o mianie, rodowodzie oraz chwalebnych dokonaniach rezydenta. Ariel miała pewne kłopoty z odczytaniem zawartości najbliższych mijanych tabliczek, bo grupa pozostawała w ciągłym ruchu, a korytarze były kiepsko oświetlone, ale nie mogła się oprzeć wrażeniu, że niektóre mumie spoczywały w grobowcu od setek, jeśli nie tysięcy lat.

- Oto Kryształowa Krypta – odezwał się znienacka starszy Nekropolita, zabierając głos po raz pierwszy od wejścia do piramidy - Czcigodny proktor-mortarius Estierre czeka na was w środku. Zgodnie z jego życzeniem pozostaniemy na zewnątrz krypty, aby swoją obecnością nie krępować waszej konwersacji.

Podziękowawszy Opiekunowi zdawkowymi ruchami głów, agenci Ordo weszli przez łukowate i pozbawione drzwi wejście do środka rozległej sali, rozświetlonej umieszczonymi w rogach złotymi świecznikami o siedmiu ramionach. Przy jednym z miejsc pochówku stał wysoki mężczyzna w ciemnym stroju medyceusza-patologa Adeptus Arbites. Zamocowana w skrytce trumna, przesuwana na metalowych szynach, była wysunięta do połowy tak, by można było zajrzeć przez kryształową pokrywę do jej wnętrza.

Oprócz mortariusa przy trumnie stało jeszcze trzech mężczyzn, wyraźnie pobladłych i spiętych. Dwóch z nich miało na sobie zielone uniformy regulatorów, trzeci nosił dziwną odmianę tego munduru w barwie ciemnego lazuru i z naszywkami, które rozpoznał jedynie Graig. Na widok przybyszów cała czwórka przerwała nerwową konwersację. Mężczyzna w stroju patologa Adeptus Arbites rzucił kilka słów, których akolici nie usłyszeli, regulatorzy zaś zasalutowali mu służbiście i wyszli z krypty mierząc mijanych agentów badawczym wzrokiem. Ariel poczuła lodowate ciarki, kiedy spoczęło na niej przenikliwe spojrzenie funkcjonariusza w niebieskim mundurze, zdające się przenikać ją na wylot i wdzierać się przez ułamek sekundy w najgłębsze pokłady świadomości.

- Podejdźcie bliżej – powiedział medyceusz, kiedy regulatorzy zniknęli za arkadą wejścia - Nazywam się Estierre i to wszystko, co musicie wiedzieć o mojej osobie. Sprowadziłem was tutaj na mocy uprawnień nadanych mi przez Quattor, na chwałę czcigodnego mistrza Solona. Wszystko, co ode mnie usłyszycie opatrzone jest klauzulą najwyższego utajnienia i nie może zostać nikomu przekazane pod groźbą zastosowania ostatecznej sankcji. To szczególnie istotne w pańskim przypadku, funkcjonariuszu Fenoff. Klauzule tajności Inkwizycji stanowią najwyższą świętość w Sibellusie i poza nim.

Mężczyzna w uniformie arbitratora skinął w odpowiedzi głową, niemo przyjmując do wiadomości zastrzeżenia mortariusa.

- Czas nagli, dlatego przejdę do rzeczy. Spójrzcie proszę do środka tej wysuniętej trumny.

Ariel wciągnęła mimowolnie oddech, bo za przeźroczystą warstwą kryształu ujrzała spopielone, pokryte płatkami sadzy szczątki, które wyglądały tak jakby ktoś chwilę wcześniej spalił je za pomocą rozlanego po ciele mumii paliwa. Płomieniom oparła się częściowo czaszka, pozbawiona strawionych ogniem bandaży i szczerząca pożółkłe zęby. Kryształowa pokrywa trumny była od spodu nieco odbarwiona, ale pozostawała wciąż względnie przejrzysta.

- Nie wygląda zbyt przystojnie – skwitował cierpkim tonem Estierre – Ta skremowana niedawno mumia to Eedim Dalid, arystokrata należący do pomniejszego Domu stołecznej szlachty. Zmarł na atak serca sześć lat temu, podczas snu, i został zgodnie z życzeniem pochowany przez członków swej rodziny w tym właśnie dystrykcie. Zdążyłem już sprawdzić raport z autopsji przeprowadzonej tuż po jego śmierci i wynika z niego, że zgon spowodowany był naturalnymi okolicznościami. Pięć godzin temu, sześć lat z okładem po śmierci Dalida, w krypcie włączył się alarm przeciwpożarowy, ale Opiekunowi Umarłych czuwający dzisiejszej nocy w świątyni na szczycie piramidy zareagowali dopiero po pół godzinie od jego uruchomienia. Weszli na ten poziom za pomocą swoich kart kodowych, bo wejście okazało się hermetycznie zamknięte, zgodnie zresztą z tutejszymi regułami. I znaleźli zwłoki czcigodnego Dalida w takim właśnie stanie, obrócone w popiół. Nie muszę wam chyba tłumaczyć, jak potworny to i przerażający koniec dla doczesnych szczątków rodowitego Scintillijczyka.

Medyceusz zamilkł na chwilę, chcąc widać, by jego słuchacze dobrze przyswoili sobie zasłyszane wieści. Mężczyzna miał zasępioną twarz, więc akolici doszli naprędce do wniosku, że przypadek samoistnej kremacji musiał w sobie skrywać coś więcej niż przypuszczali. Słuchający go uważnie Graig Fenoff stracił na moment perfekcyjne panowanie nad swoją mimiką, a w jego oczach pojawił się błysk niespokojnej fascynacji. W tradycji scintillańskiej szlachty kremacja zwłok była zarezerwowana jedynie dla heretyków, stanowiąc powód do wieczystej hańby dla ocalałych z nieuniknionego pogromu członków rodu. Imię spopielonego heretyka wymazywano z pamięci arystokracji podczas pokutnej ceremonii Ministorum i nikt już nie mógł wypowiadać na głos jego miana, bo powszechny przesąd głosił, że ściągało to poważne nieszczęście.

- Dystrykty cmentarne to swoiste enklawy, Nekropolitalni Prałaci rzadko komunikują się ze sobą – podjął przerwany wywód Estierre – Ponieważ jednak dzisiejsze wydarzenie bardzo zaniepokoiło tutejszą Radę, Prałat Perebius niezwłocznie poprosił o konsultację przełożonych innych nekropolii. Wtedy właśnie wyszło na jaw, że w przeciągu trzech ostatnich tygodni była to piąta pozornie samoistna kremacja w Dominium Dusz w Sibellusie. Prałat natychmiast poinformował o wszystkim Magistratum, a ponieważ dyrektor naczelny Magistratum ściśle z nami współpracuje, w przeciągu dwóch godzin od pożaru fakt ów znany był już Quattorowi.

- Samoistny zapłon jest w przypadku tych mumii praktycznie niemożliwy, więc założyliśmy wstępnie zbrodnicze działanie, a że zagadką pozostawała kwestia szczelnie zamkniętych wejść do grobowca, ściągnąłem na miejsce specjalną grupę dochodzeniową Magistratum, złożoną z zaufanych ludzi. Potwierdzili oni moje wstępne podejrzenia. W tym grobowcu wciąż unoszą się niewidzialne opary Osnowy. Ktoś użył mentalnego talentu, by zniszczyć materialne pozostałości Eedima Dalina i skazać jego duszę na wieczyste potępienie.

239.830.M41, godz. 23.35, krypty Sibellusa

Jak się szybko okazało, proktor-mortarius Estierre - albo przynajmniej mężczyzna, który się akuratnie tym tytułem i nazwiskiem posługiwał - nie należał do osób tolerujących wchodzenie sobie w słowo.

- Widzę, że niektórym z was cisną się na usta pytania, ale jeszcze nie skończyłem mówić – oświadczył szorstkim tonem człowieka nienawykłego do tego, by ktoś odbierał mu w konwersacji inicjatywę – Mam nadzieję, że zdołam wam uświadomić powagę zaistniałego incydentu oraz potencjalne konsekwencje eskalacji tych aktów... bluźnierczego wandalizmu. Przełożeni nekropolii w Sibellusie zachowali cztery poprzednie przypadki w głębokiej tajemnicy, zarówno przed władzami jak i sobą nawzajem, w obawie przed nieuniknionym skandalem. Nie wszyscy pochodzicie ze Scintilli i możecie uważać tutejsze obyczaje za kuriozalne, niemniej jednak Scintillijczycy postrzegają kremację za formę ekstremalnej kary dla grzeszników winnych ciężkiej herezji. Poddany tej karze zbrodniarz nie tylko cierpi męki spalenia żywcem, ale zarazem przestaje całkowicie istnieć: zostaje usunięty poza margines imperialnego społeczeństwa i nigdy nie zazna wieczystego spokoju w blasku Złotego Tronu. Jeśli zaś spaleniu ulega ciało bogobojnego człowieka, wiernego i oddanego sprawie Imperium, jego dusza podąża co prawda ku Bogu, ale poprzez brak materialnych szczątków zerwany zostaje duchowy kontakt i mistyczna więź pomiędzy zmarłym, a jego potomkami. To przerażająca perspektywa, więc nie trudno sobie wyobrazić jak zareaguje stołeczna klasa wyższa, kiedy po Sibellusie rozejdą się wieści, że jakiś obłąkany psionik z sobie tylko znanych powodów spopiela zwłoki arystokratów.

- Straż Nekropolitalna nie posiada własnych psioników, zresztą jako ortodoksyjny odłam Eklezjarchii wszyscy oni żywią wobec ludzi z mentalnym darem bezgraniczną nienawiść i nie znieśliby obecności takiego wynaturzenia w swych szeregach. Z tego właśnie powodu nikt nie pomyślał wcześniej, aby sprawdzić miejsce zbrodni pod kątem aktywności psionicznej, a każdy poprzedni przypadek skrzętnie ukrywano woląc przyjąć, że pożar spowodowany był niezwykle rzadką formą samozapłonu. Tylko dzięki podejrzliwości prałata Perebiusa udało się odkryć pięć takich samych kremacji w okresie zaledwie trzech tygodni. Każda z nich miała miejsce w innej miejskiej nekropolii. Nie wiem jeszcze, czy to przypadek czy też zamierzone działanie. Nie mam pojęcia, czy ofiary tych aktów pośmiertnej zbrodni coś ze sobą łączy. I to nie mnie Quattor powierzył rozwikłanie tej zagadki.

Medyceusz Arbites urwał ponownie swój monolog, ignorując pytającą minę Graiga Fenoffa i wodząc bacznym spojrzeniem po reszcie akolitów. Najdłużej przyglądał się czarnowłosej dziewczynie z zawieszonymi na szyi butami, a jego kamienne oblicze nie pozwalało odgadnąć żadnej myśli.

- Wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z działającym na własną rękę psionikiem, który włamuje się do grobowców, być może dzięki manipulacji umysłami Opiekunów, a następnie spala wybrane z sobie tylko znanych powodów zwłoki tutejszych arystokratów. Jeśli wieści o tym wydostaną się na światło dzienne, istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że staniemy z dnia na dzień w obliczu wybuchu masowej paniki. Wysokie Domy nie cofną się przed niczym w ochronie miejsc spoczynku swych bliskich, a jeśli wyślą do grobowców prywatne armie, zwłaszcza służące rywalizującym ze sobą rodom, niewiele będzie trzeba do wybuchu otwartej konfrontacji. Koncentracja tak wielu najemnych żołnierzy na ograniczonym obszarze musi doprowadzić do eskalacji napięć pomiędzy Domami. Nasi czcigodni pryncypałowie życzą sobie, aby tę sprawę rozwiązać tak dyskretnie jak to tylko możliwe.

- Wszyscy w większym lub mniejszym stopniu przysłużyliście się Świętemu Oficjum, chociaż nie było wam jeszcze dane ze sobą współpracować. Z woli mistrza Arksesa Solona, chwała jego imieniu, nastąpi to teraz. Byście mieli jak największą swobodę działania, otrzymacie w Trójrożcu identyfikatory specjalnej jednostki dochodzeniowej Arbites, a te zapewnią wam dostęp do większości miejsc w stolicy. Jeśli zaistnieje taka potrzeba, posłużcie się wersją wyjaśnień, w której ciało Dalida zostało przypadkowo zniszczone podczas rabunku grobowca dokonanego przez nieznanego nam jeszcze cmentarnego złodzieja, wy zaś prowadzicie w tej sprawie śledztwo. Takie same wyjaśnienia dotyczą pozostałych czterech kremacji.

- Otrzymacie do swej dyspozycji adeptów-kompilatorów Ordo oraz dostęp do pokoju dochodzeń poziomu Magenta. Dostaniecie karty identyfikacyjne Arbites, aerodynę z pilotem, dostęp do stacji roboczych Magistratum i Administratum oraz w razie uzasadnionej potrzeby do zbrojowni. To szerokie plenipotencje i pragnę wierzyć, że zdajecie sobie z tego sprawę. Nie mnie oceniać decyzje podjęte przez znaczniejszych od nas członków Ordo. Mistrz Solon wydaje się spoglądać na was łaskawym wzrokiem, ale jego życzliwość skończy się przy pierwszym potknięciu, miejcie to na względzie. Nie miejcie złudzeń, w machinie scintillijskiej Inkwizycji nie jesteście nawet trybikami, lecz malutkimi robaczkami, które nieświadomie wpełzły pomiędzy jej maszynerię. Niepowodzenie misji nie wchodzi w grę i grozi ekstremalnymi sankcjami.

- To wszystko, co miałem wam do przekazania. Jeśli chcecie o coś zapytać, właśnie teraz macie ku temu sposobność.