239.830.M41, godz. 23.35, krypty Sibellusa

Estierre uniósł znacząco jedną brew, odpowiedział dziewczynie z tatuażem spojrzeniem, w którym wyniosły niesmak mieszał się z wyważoną dawką wrogości.

- Nie sądzę, aby niezbędne wam były fundusze – odparł po chwili milczenia – Środki, które otrzymaliście do dyspozycji powinny wystarczyć do realizacji zadania bez uciekania się do operacji finansowych, gdyby jednak taka konieczność się pojawiła, adept-kompilator odpowiedzialny za zapewnienie wam niezbędnego zaplecza z pewnością udostępni fundusze na uzasadnione wydatki.

Nie patrząc w stronę dziewczyny ani chwili dłużej niż to było konieczne, medyceusz Arbites skinął głową Hansetusowi i przeniósł wzrok na Fenoffa. Micha zjeżyła się w duchu widząc tak oczywisty przejaw braku szacunku wobec swojej osoby, bo chociaż z trudem kojarzyła część usłyszanych skomplikowanych słów patologa, doskonale potrafiła czytać z mowy ciała.

- Dostęp do akt personalnych ofiar uzyskacie w Trójrożcu – powiedział Estierre – Łamacze kodów oddane do waszej dyspozycji mogą natychmiast przełamać większość standardowych zabezpieczeń Administratum i Magistratum, ich Duchy Maszyny mają zakodowaną w sobie uświęconą moc inkwizycyjnej sygnatury. Obawiam się jedynie tego, że z poziomu kogitatorów nie dostaniecie się do rejestrów prowadzonych przez Kurię Nekropolitalną. To bardzo archaiczna organizacja, na dodatek rzadko korzystająca z usług Adeptus Mechanicus. Od tysięcy lat wszystkie prowadzone tu zapiski są czynione metodą tradycyjną, za pomocą pióra i papieru. Nim opuścicie tę nekropolię, umówię dla was spotkanie z prałatem Perebiusem, abyście mogli złożyć prośbę o dostęp do tych informacji wprost na jego ręce.

Medyceusz zerknął raz jeszcze na strawione nadnaturalnym ogniem zwłoki, szczerzące spod kryształowej płyty poczerniałe od żaru zęby.

- Jeśli to wszystko, nie będę was zatrzymywał – Estierre wypowiedział swe słowa tonem tak fałszywie uprzejmym, że słuchający go akolici od razu pojęli, iż patolog chciałby już zakończyć konwersację – Funkcjonariusz Fenoff jeszcze zostanie. Mam mu do przekazania poufne informacje.

239.830.M41, godz. 23.38, krypty Sibellusa

Estierre odczekał, aż wszyscy pozostali akolici opuszczą kryptę, odprowadził ich po kolei niewiele mówiącym spojrzeniem. Kiedy w Kryształowej Komnacie pozostał już tylko medyceusz i stojący przed nim Graig Fenoff, mężczyzna odwrócił się w stronę arbitratora.

- Doskonale rozumiem konflikt interesów, w obliczu którego stawia cię ta misja - powiedział patolog świdrując funkcjonariusza badawczymi oczami - Niektóre decyzje, które zapewne będziesz musiał podjąć, niektóre metody postępowania mogą kłócić się z zasadami stanowiącymi dla ciebie dotąd nienaruszalną świętość. Wątpliwości będą tego naturalną konsekwencją, ale nie mogą cię powstrzymać przed właściwym wyborem. W rzeczywistości nie istnieje coś takiego jak wybór. Interesy Świętego Oficjum pozostają dobrem nadrzędnym, bez względu na kwestię honoru i niewzruszonej lojalności wobec Adeptus Arbites. Mówię to wprost po to, aby cię uchronić przed błędem, który może przekreślić twoją przyszłość.

Medyceusz pochylił się nad majaczącą pod taflą kryształu mumią, postukał w pokrywę sarkofagu ukrytymi w czarnej rękawiczce palcami.

- Imperator zesłał ci ogromną łaskę. Jeśli podejmiesz właściwe decyzje, czeka cię chwalebna przyszłość. Ludzie Inkwizycji nie są opiewani w pieśniach, pozostają w cieniu lepszych od siebie, ale praca, którą wykonują należy do największych zaszczytów, jakie mogą spotkać człowieka. Potraktuj moje słowa jako życzliwą radę. To wszystko. Wróć do swoich towarzyszy, ale jeszcze nie odlatujcie. Umówię dla ciebie spotkanie z prałatem Perebiusem. Jeden z Nekropolitów za chwilę cię poinformuje, kiedy się ono odbędzie. Możesz odejść i pamiętaj, Imperator strzeże.

240.830.M41, godz. 00:15, Trójrożec

Hansetus nie odzywał się przez całą drogę powrotną z Dominium Dusz do Trójrożca, chociaż w głowie kłębiły mu się setki myśli. Pozostali akolici, siedzący w swych fotelach i opasani uprzężą antyurazową, również nie zdradzali ochoty do konwersacji. Młody adept podejrzewał, że każdy z nich układał już w myślach schemat działania oraz analizował wszystkie możliwe scenariusze - być może z wyjątkiem czarującej dziewczyny z tatuażem na czole. Ta poświęcała całe swe zainteresowanie wyskubywaniu wyściółki spod tapicerki swego fotela i robiła to w sposób tak uroczy, że Hansetusowi na widok jej poczynań ciągle plątały się myśli.

Zanim Opiekunowie Umarłych odprowadzili agentów z powrotem do czekającej na nich aerodyny, Estierre porozmawiał w pełen stonowanego szacunku, ale zdecydowany sposób z towarzyszącymi mu Nekropolitami, prosząc w imieniu urzędu Arbites o jak najszybsze spotkanie pomiędzy prałatem Perebiusem i śledczymi. Młodszy z Opiekunów oddalił się na chwilę gdzieś w głąb piramidy – zapewne w poszukiwaniu ściennego komunikatora – kiedy zaś powrócił po kilku minutach, przyniósł ze sobą wieści o umówionym terminie rozmowy, następnego dnia o dziesiątej rano. Po wymianie ceremonialnych ukłonów oraz wykreśleniu w powietrzu pełnych szacunku Orłów goście odprowadzeni zostali na lądowisko.

Maszyna Inkwizycji poderwała się w powietrze z jękliwym wizgiem napędu, pozostawiając za sobą opustoszały niemal całkowicie dziedziniec. Hansetus zauważył, że wszystkie pojazdy Magistratum zniknęły z cmentarnego miasta w czasie, gdy agenci spotkali się z Estierre, na płytach platformy pozostał jedynie drugi ślizgacz, do którego wsiadł medyceusz i który wystartował zaraz po maszynie akolitów obierając zupełnie inny kierunek lotu.

Hansetus był tak głęboko pogrążony w myślach, że ledwie rejestrował słuchem rozmowę pomiędzy dolatującymi do fortecy pilotami, a obsługą systemów obronnych kompleksu, śledzących maszynę lufami dziesiątek stanowisk artyleryjskich. Wymiana słów kodowych i identyfikatorów trwała dobre pół minuty, potem ślizgacz zaczął opadać obracając się jednocześnie wokół osi, podchodząc do wyznaczonego mu przez kontrolerów miejsca lądowania.

Rozległe kamienne korytarze Trójrożca były puste o tak wczesnej porze, chociaż gigantyczny kompleks nigdy nie spał i tu i ówdzie agenci dostrzegli zakapturzone ludzkie sylwetki przemierzające budowlę w asyście ukrytych pod bezimiennymi maskami szturmowców Inkwizycji. Gdzieś z głębi fortecy, od strony największej świątyni, dobiegał stłumiony grubymi murami dźwięk śpiewu świadczącego o odprawianej w sanktuarium religijnej ceremonii. Wiedzeni przez kilku szturmowców akolici nie skręcili ku miejscu kultu, lecz udali się wprost do położonej na czternastym piętrze wieży Ordo Hereticus sekcji Magenta, gdzie rezydowali agenci Ordo prowadzący bieżące dochodzenia Oficjum.

Przewodnicy doprowadzili akolitów pod rozsuwane metalowe drzwi pokryte misternymi grawerunkami o sakralnej tematyce. Czekał tam na nich starszy wiekiem mężczyzna w prostych szarych szatach, z zarzuconym na plecy kapturem. Gładko ogolona i starannie natarta pobłogosławionym olejem czaszka adepta odbijała światło elektrycznych lamp, podobnie jak jego osadzone głęboko w twarzy ciemne oczy.

- Przybywacie od Estierre? – spytał tonem, który sugerował, że było to raczej stwierdzenie niż pytanie.

- Tak – odparł zwięźle Fenoff.

- Jestem adept-kompilator Harasim, oświecony z łaski Boga-Imperatora – przedstawił się akolita, przemawiając z wyczuwalną nutą dumy i poczucia wyższości – Podążajcie za mną, poczyniliśmy wszystkie przygotowania zgodnie z wolą czcigodnego Estierre.

240.830.M41, godz. 00:30, sekcja Magenta w Trójrożcu

Pokój dochodzeń okazał się ciągiem połączonych ze sobą trzech pomieszczeń, osadzonych w bocznej ścianie szerokiego korytarza, wzdłuż którego położone były inne sekcje dochodzeniowe. Nad niektórymi drzwiami wejściowymi do sekcji paliły się ostrzegawcze czerwone lampy, nad innymi nie. Pomalowana na czerwono żarówka osadzona w metalowej obudowie nad drzwiami z wielkimi mosiężnymi cyframi 85 nie świeciła.

- Od tej chwili aż do zakończenia postępowania ta sekcja jest waszym miejscem pracy – oznajmił Harasim otwierając masywne, odlane z żelaza drzwi – W środku są miejsca sypialne, izolatka, pokój operacyjny i toalety. Trzej logosi klasy Gamma zostali podłączeni do terminali dwie godziny temu, mogą pracować bez odpoczynku dwie doby, potem będziemy ich rotacyjnie odłączać w celach regeneracyjnych. Na korytarzu stale pełni dyżur starszy rangą adept-kompilator, albo ja albo któryś z moich braci w służbie Inkwizycji. Opuszczając sekcję musicie nas przywołać, zostaniecie wówczas odprowadzeni do wyjścia z korytarza. Nie wolno wam opuszczać tego skrzydła bez naszej wiedzy ani też bez naszej zgody tu wchodzić. Co najważniejsze i zagrożone najwyższą sankcją, pod żadnym względem nie wolno wam wchodzić do innych sekcji ani rozmawiać ze spotkanymi na korytarzu śledczymi, którzy w nich pracują. To fundamentalne zasady obowiązujące w tym miejscu. Czy mnie rozumiecie?

Akolici pokiwali zgodnie głowami, ktoś coś tam mruknął pod nosem. Harasim przyjrzał się wszystkim uważnie, po czym machnął ręką zapraszając agentów do wejścia do środka.

Centralne miejsce sekcji zajmował pokój operacyjny, oddzielony od głównego wejścia małym przedpokojem, w którego bocznych ścianach znajdowała się malutka sypialnia z czterema wsuwanymi w ścienne panele łóżkami oraz jeszcze mniejsza toaleta połączona z łazienką. Tylna część pokoju operacyjnego odgrodzona była od reszty pomieszczenia przeźroczystym szklanym ekranem, za którym zasiadało troje ludzi zajmujących miejsca przed masywnymi blokami terminalu roboczych. Za ekran można było przejść przez niewielkie przesuwne drzwi, które po zamknięciu wytłumiały skutecznie głośny pomruk uruchomionych stacji roboczych i pozwalały zgromadzonym w pokoju operacyjnym agentom pracować w ciszy i spokoju. Jakie było zastosowanie niewielkiej izolatki sąsiadującej z salą operacyjną, akolici mogli się jedynie domyślać, ale założyli naprędce, że służyła do zamykania nerwowych członków zespołu na czas wystarczający, by ochłonęli w drodze kontemplacji i żarliwych modlitw.

- Jeśli będziecie potrzebowali jedzenia lub picia, wystarczy nacisnąć ten oto przycisk na ścianie – objaśnił Harasim – Przywołacie w ten sposób dyżurnego adepta-kompilatora. Abyście nie marnowali bezcennego czasu, przejdziemy od razu do logosów, a po krótkim instruktażu pozostawię was samych, byście mogli rozpocząć pracę.

Ariel Ommein wyobrażała sobie różne rzeczy słysząc wcześniej o rzeczonych logosach, ale bliższy kontakt z siedzącymi po drugiej stronie ekranu ludźmi i tak nią skrycie wstrząsnął.

Nie była nawet pewna, czy aby można ich było wciąż nazywać ludźmi.

Trio adeptów-logosów składało się z dwóch mężczyzn i kobiety, lecz w ich przypadku płeć nie stanowiła żadnego znaczenia – wszyscy wyglądali niemal identycznie: woskowe figury o bladej skórze, gładko ogolonych głowach i dziesiątkach neuralnych wtyków w czaszkach, połączonych pękami różnobarwnych kabli z obudowami stacji roboczych. Zamglone oczy wpatrywały się ustawicznie w ekrany monitorów, nieruchome palce spoczywały oparte o krawędzie klawiatur gotowe w każdej chwili do rozpoczęcia pracy. Ariel wzdrygnęła się widząc przeźroczyste rurki cewników i kroplówek znikające pod workowatymi szarymi ubraniami nieszczęśników.

Z dreszczem niepokoju uświadomiła sobie, że żaden z nich nie mrugał.

- To adepci-logosi oddelegowani dla waszych potrzeb – powiedział niewzruszonym tonem Harasim – Gamma 710, 724 i 766. Ich indywidualne osobowości zostały wykasowane, dzięki czemu znacząco wzrosła ich wydajność i efektywność w wyszukiwaniu i przetwarzaniu danych. Jeśli potrzebujecie jakiejkolwiek informacji, musicie jej zażądać w zrozumiały sposób, najlepiej z użyciem jednoznacznych słów kluczowych. Ich mózgi zostały poddane licznym modyfikacjom mającym usprawnić procesy oparte na logicznej analityce, dlatego starajcie się unikać rozkazów natury abstrakcyjnej. Jeśli zapytacie ich o opinię na temat prognozy pogody, otrzymacie pełny raport meteorologiczny dla obydwu kontynentów, sporządzony w oparciu o satelity meteo i statystyki z ostatniego dwustulecia. Jeśli zapytacie o samopoczucie, poddadzą się autodiagnozie i przedstawią swój kompletny status bioorganiczny, z wszystkimi standardowymi odczytami. Lecz jeśli wpadnie wam do głowy, aby ich zapytać o nastrój, możecie doprowadzić do chwilowego zawieszenia funkcji dedukcyjnych, bo oni nie postrzegają już praktycznie niczego ze spektrum normalnych ludzkich emocji. Gdyby do czegoś takiego doszło, proszę mnie natychmiast wezwać, za pomocą tego samego przycisku w pokoju narad. Najlepszym sposobem na zresetowanie zawieszonego logosa jest poddanie go elektrowstrząsom, ale to mogą uczynić jedynie sankcjonowani kapłani Kultu Boga-Maszyny. Czy wszystko zrozumieliście? Czy macie jakieś dodatkowe pytania, zanim was opuszczę?