11 Martius 816.M41, mostek Błysku Cieni

Większość świateł na mostku okrętu pozostawała wygaszona, według zatwierdzonych przez prezbitera Ramireza rygorystycznych protokołów zarządzania zużyciem energii. Rozległe pomieszczenie tonęło w półmroku rozjaśnianym poświatą nielicznych włączonych holoprojektorów oraz konsolet sterowniczych. Zmniejszona na czas pobytu w stracji szkieletowa obsada mostka dokonywała rutynowych testów większości podzespołów w towarzystwie odzianych na czerwono techadeptów i specjalistycznych serwitorów. W powietrzu unosiły się dźwięki niezrozumiałego mamrotania, popiskiwania aparatury oraz metalicznego szczęku urządzeń serwisowych.

Tytus Garlik siedział na prawym skrzydle mostka, z dala od swego zawieszonego w uprzęży przeciwwstrząsowej fotela sternika. Ukryty w dyskretnym półmroku sali, z daleka sprawiał wrażenie pogrążonego w drzemce, ale pozór ten daleki był od prawdy. Pochylony nad kolorowym ekranem pulpitu sensorycznego, mężczyzna uważnie śledził wzrokiem wyświetlane na szkle symbole i towarzyszące im ciągi znaków alfanumerycznych. Jego oparte o połyskliwą mosiężną klawiaturę palce naciskały co kilkanaście sekund klawisze, inicjując procesy analityczne uwięzionego w sensorach Ducha Maszyny.

Tytus Garlik zasłużenie cieszył się kiepską reputacją człowieka mało zdyscyplinowanego i nie stroniącego od używek, ale wciąż pozostawał profesjonalistą i wysoko opłacanym specjalistą. Nie pierwszy raz od chwili ponownego zadokowania w Port Wander spędzał długie godziny na mostku unieruchomionego przy pirsie okrętu, ciesząc się przyjemną samotnością i realizując jednocześnie krytycznie ważne obowiązki.

Wielopasmowe sensory Błysku pracowały w trybie pasywnym, ale wciąż pobierały mnóstwo istotnych informacji. Przemieszczające się w pobliżu Port Wander jednostki emitowały za pośrednictwem potężnych transponderów swe dane identyfikacyjne, dwadzieścia cztery godziny na terrańską dobę rejestrowane przez czujniki fregaty. Tytus analizował sygnatury energetyczne tych obiektów, skanował je na tyle dyskretnie, aby nie sprowokować niczyich oskarżeń o wejście w kompetencje centrum kontroli przestrzeni Port Wander, a następnie wgrywał do olbrzymich banków danych Błysku. Jednocześnie, powodowany zawodowym zainteresowaniem, śledził na pulpicie sensorów długozasięgowych odbywające się w głębi układu manewry imperialnej marynarki.

Niewielkie obiekty pulsowały na ekranie konsolety ledwie dostrzegalnymi punkcikami, ale ich ułożenie w znajome kształty formacji niezawodnie zdradzało Garlikowi tożsamość sygnałów. Szwadrony obwieszonych rakietami Starhawków powtarzały kilkakrotnie podejście do ćwiczebnego wraku jakiegoś masowca, ubezpieczane przez poruszające się znacznie szybciej i dużo bardziej chaotycznie sygnatury myśliwskich Furii. Odgradzani od przestrzeni komercyjnej kordonem kilku stojących w miejscu niszczycieli, stacjonujący w Port Wander imperialni piloci trenowali każdego dnia, częstokroć obserwowani przez siedzącego za konsoletą Tytusa.

Lecz manewry bombowców i myśliwców stanowiły jedynie pewnego rodzaju rozrywkę dla głównego sternika Coraxów. Jego uwagę zaprzątały przede wszystkim okręty Wolnej Floty, sukcesywnie katalogowane w bankach danych Błysku. Po przeciwnej stronie Paszczy, w pełnej tajemnic przestrzeni Ekspansji Koronusa, od błyskawicznego zidentyfikowania tożsamości innego okrętu mogło zależeć życie dziesiątek tysięcy służbitów Winter. To dlatego Garlik rejestrował sygnatury jednostek latających w barwach dynastii Winterscale, Chorda, Saulów, Armelanów, Sabrehagenów czy Ma’Kao. Każdej okrętowej doby do stacji przybywały kolejne krążowniki i fregaty będące w posiadaniu dziedziców Gwarancji Kupieckich, drugie tyle zaś odlatywało w kierunku punktów skokowych wiodących ku Wielkim Sztormom Osnowy na obrzeżach Starych Gwiazd.

- Większość z nich jest wyposażona w systemy ekranowania podzespołów o znaczeniu strategicznym – powiedziała zawinięta w ciemnoczerwony płaszcz postać, która wyrosła niemal bezszelestnie przy konsolecie Garlika. Sternik przekręcił się nieznacznie w fotelu, podniósł na chwilę głowę odnotowując w myślach znajomy strój i posrebrzaną maskę zakrywającą oblicze techadeptki.

Kalibratorka sensoryczna pierwszej klasy Ithara Ruben nigdy nie zdejmowała swojej maski w obecności innych członków załogi, toteż nikt nie mógł być pewien tego jak wyglądała z odsłoniętą twarzą i dlaczego właściwie ukrywała się pod doskonale wyprofilowanym ceramitem. Tytus słyszał wiele plotek, i o przerażająco szpetnych poparzeniach plazmą i o ślubach czystości wobec mężczyzn i o tuzinie innych powodów, dla których Ithara spoglądała na świat poprzez szklane wizjery maski.

- Nie zamierzam ich skanować aktywnie – machnął ręką Garlik – Sygnatury cieplne są wystarczająco czytelne, by dało się wychwycić indywidualną pulsację napędów. W połączeniu z odczytem sygnału transpondera to wystarczy, by zapisać ich matryce identyfikacyjne w bazie. Ale mogę się z tobą założyć, że dałbym radę przeskanować w trybie aktywnym przynajmniej połowę z nich.

- Nie rób tego – Ithara Ruben słynęła ze śmiertelnie poważnego podejścia do słów innych ludzi – Złamiesz protokoły dyplomatyczne. Poza tym zakład z tobą nie ma dla mnie żadnej korzyści. Nie posiadasz niczego, czego mogłabym chcieć, a moje zasoby materialne są dla ciebie bezużyteczne, o ile nie planujesz poddać swego ciała daleko posuniętym modyfikacjom neuralnym.

Tytus nie odpowiedział w pierwszej chwili, uderzył w klawiaturę wysyłając polecenie wgrania do systemu silnej sygnatury okrętu, który zaczął opuszczać pozycję parkingową emitując na wszystkich pasmach wartości pomiarowe pozwalające na dokładną analizę sensorycznych odczytów.

Sirius, krążownik typu Lunar. Pięciokilometrowy kolos w barwach Floty Calixis o wyporności dwudziestu ośmiu megaton i załodze sięgającej blisko stu tysięcy dusz. Garlik westchnął w duchu próbując sobie wyobrazić imponujący mostek tego olbrzyma, wibracje posadzki w rytmie zwiększających przepływ mocy reaktorów napędowych, niszczycielską moc ukrytą w wieżach laserowych lanc, w bateriach makrodział i torpedowych wyrzutniach.

- Twoja efektywność pracy znacząco spada, kiedy poświęcasz uwagę jednostkom większym od Błysku – zauważyła chłodnym tonem Ithara – Czy jest to powodowane czynnikami emocjonalnymi? Obawiam się, że naruszasz w ten sposób zasady symbiozy z naszym Duchem Okrętu. Duchy Maszyny potrafią wyczuwać brak szacunku emitowany przez sieć twoich neuronów. Chciałabym zająć twoje miejsce. Muszę dokonać kalibracji sygnału namierników na antenach wieży. Mam na realizację tego zadania sto siedemdziesiąt trzy minuty, z czego siedem już zmarnotrawiłam na obserwację twoich poczynań. Jego techminencja prezbiter Ramirez nie będzie zadowolony.

Niewielka scenka obyczajowa z udziałem Tytusa Garlika. Jeśli Lynx Lynx sobie życzy, może pociągnąć specyficzną konwersację z Itharą, ale nie jest to z mojej strony wymagane. Głównym moim zamiarem było pokazanie Wam fragmentu życia na mostku widzianego oczami specjalistów od głębokiej przestrzeni. Jeśli gracz sobie życzy, może rozwinąć tę scenkę - okazać swój autorytet i przegonić natrętną tech-adeptkę albo okazać jej trochę Charmu? Wszystko w rękach BG...

11 Martius 816.M41, siedziba Adeptus Mechanicus w Port Wander

Winter zapoznała się z wiadomością od TechKapłana. Właśnie dlatego zabrała go na rozmowy - był ekspertem w swej dziedzinie. To on rozmawiał z duchem Błysku Cieni. Uniosła wzrok na Orrundara:

- Profit to cenna rzecz, to podstawowa wiedza znana w każdym zakątku naszego świata, czcigodny magosie. - wypowiedź Corax okrasiła uśmiechem - Prócz profitu istnieją też inne formy zawierania transakcji. W sytuacji mego rodu, której to oficjum ma niewątpliwie pełną świadomość inaczej nie byłoby mnie tutaj, te inne formy również przedstawiają wartość. Wartość tym cenniejszą im wyższy status instytucji. To również wiedza podstawowa. - kolejny słodki uśmiech dopełnił wypowiedzi brunetki - Reasumując: jestem gotowa przyjąć ofertę jeśli Adaptus Mechanicus zechcą również zrewanżować się rodowi Corax podobnego kalibru wsparciem w przyszłości.

Kolejne pomruki płynące z ust techkapłanów, popiskiwanie wokoderów transmitujących paczki skompresowanych danych, świecące jaskrawo cyberoczy kultystów Omnisjasza. Magos Orrundar wyprostował się z jękiem hydraulicznych podnośników, splótł obie ręce giętkimi mackami mechandrytów.

- Analiza twojej kontrpropozycji jest niejednoznaczna, lady Corax - zatrzeszczał swoim głośnikiem - Czy domagasz się zakontraktowania prawa do tranzytu twoich lenników na pokładach naszych okrętów w zamian za finansową rekompensatę? Przy zachowaniu oryginalnego przelicznika kosztu usługi?

- Nie jest moim zamiarem domaganie się czegokolwiek w bieżącej rozmowie. Proponuję jedynie rozszerzenie wynagrodzenia o mniej przeliczalną formę to jest adnotację o pomocy ze strony Adeptus Mechanikus dla rodu Corax w przyszłości. W prostszych słowach jest to określane jako przysługa.

Winter potoczyła spojrzeniem po zebranych.

Zgromadzeni w pomieszczeniu techkapłani nie komunikowali się w zauważalny dla arystokratki sposób, ale Winter pewna była, że w jakiś sposób się pomiędzy sobą porozumiewali - być może za pomocą cybernetycznych sprzęgów i binarnych łączy. Wywnioskowała to obserwując magosa Orrundara, który wpierw spojrzał przelotnie na dwóch z kilkunastu towarzyszy, a dopiero potem odpowiedział na propozycję kapitan Błysku.

- Mówisz o stworzeniu realnego zobowiązania, lady Corax - oznajmił techminencja - To zaburza równowagę pierwotnej oferty. Jeśli pragniesz otrzymania takiego zobowiązania, musisz wpierw wyświadczyć przysługę Świątyni Omnisjasza, a nie zawrzeć z nami odpłatną umowę. Jeśli chcesz zaciągnąć dług wdzięczności, musisz przewieźć magosa Karrambola i jego ekspedycję bez pobierania za tę przysługę opłaty. Tylko wówczas zachowana zostanie logika twojej kontrpropozycji. Czy na to przystajesz?

Tablet na mechadendrycie Ramireza wyświetlił kolejną wiadomość:

Cytat:

Nie operuj na wartościach niewymiernych. Oni oczekują liczb. Konwertuj liczby na przedmioty. Ulepszenia statku. Prawo pierwokupu sprzętu wysokiej klasy o konkretnej wartości. Operuj wartościami, albo uznają nas za bezwartościowych.

Tym razem eksplorator nie silił się na posługiwanie się sekretnym językiem.

Winter zgadzała się z sugestiami Ramireza. Ale jej wypowiedzi do tej pory miały na celu jedynie utworzenie sytuacji gdy negocjacje zaczynają się na nowo, z innej pozycji.
Teraz zostawało jej określić wartość długu zobowiązania.

- Moja propozycja to obniżenie stawki wypłaty o pięćdziesiąt procent oraz preferencyjne warunki zawierające przeprowadzenie aktualizacji wybranego sprzętu oraz dodatkowo uzyskanie koniecznych materiałów i części do budowy murderservitora. Czy to akceptowalna kontroferta, magosie? - Konkrety. Winter właśnie do nich przeszła.

11 Martius 816.M41, mostek Błysku Cieni

Z upływem lat taka spokojna praca z sensorami stawała się coraz przyjemniejsza dla Tytusa. Zdobywane w ten sposób informacje mogły się przydać i uratować im kiedyś dupę, a też dawała trochę czasu, by spokojnie sobie pomyśleć, a nawet powspominać. Jak obserwował ćwiczącą gwardię przychodziły myśli jak sam za rekruta latał i w podobny sposób trenował podejścia, wspomnienia jak wyuczone ruchy i nawyki sprawdziły się w pierwszym starciu. No może nie była to kosmiczna bitwa, ponieważ korpus przeszedł już wtedy do działań planetarnych, a sama potyczka była już w atmosferze między myśliwcami lokalnych sił bezpieczeństwa, a niewielką eskadrą jeśli tak można ją nazwać orczych złomolotów. Jakoś tam wylądował jako wsparcie z braku pilotów w lokalnych siłach i tak wyszło. Czasem żałował opuszczenia gwardii, a w szczególności kiedy widział wielkie okręty wojenne imperium przykładowo takie pancerniki klasy Pomsta, albo taki krążownik klasy Lunar. Warte są bajońskie sumy, a nawet jakby Coraxów miało kiedykolwiek stać na takie cudeńko to prawo imperialne zabrania posiadania takich statków na użytek prywatnych. Mimo wszystkich niegodności sektor prywatny ma swoje plusy. Zarabia na tyle miło, że wypada za to ładnie się odwdzięczyć, dlatego robił i starał się za bardzo nie marudzić, a kto wie może jak się ród dorobi to kiedyś polata sobie czymś ciekawym. Choć nie da się ukryć ciężko będzie się rozstać z staruszkiem Błyskiem.

Usłyszawszy głos adeptki, tylko stalowe nerwy godne VM sprawiły, że nie drgnął tylko spokojnie na nią spojrzał. Może pewność, że na mostku nic mu nie grozi, a nawet jakby miało to i tak byłby już w takiej dupie, że nawet nie ma co walczyć odbije się czkawką, ale póki to nie nastąpi może poszpanować opanowaniem przed innymi.

Ithara Ruben jak zwykle śmiertelnie poważna nieokazująca ludzkich emocji. Nawet lubił z nią rozmawiać i wiedział, że rozmowa sprowadza się do zakomunikowania Garlikowi, iż ma jakaś robotę zleconą przez Ramireza. Nie pomylił się.

-Jak bym mógł odmówić tak pięknej kobiecie. Proszę siadaj.- mówiąc to zwolnił jej miejsce.
- To zostało Ci jakieś 166 minut. Może jakoś mogę pomóc, a zaoszczędzony czas pozwoli nam skoczyć na małego drinka?

11 Martius 816.M41, Solstice Imperialis

Wieść o obietnicy misjonarza rozeszła się błyskawicznie po pokładzie gigantycznego statku, dotarła pośród pełnych nadziei okrzyków do każdego członka kongregacji pielgrzymów z Venerisa. Hyperios i inni przywódcy grupy dali się ponieść długo tłumionym emocjom, nie wzdrygając się przed całowaniem rękawów kapłańskich szat świątobliwego gościa i spryskiwania jego stroju drogocennymi perfumami.

- Niechaj Bóg-Imperator ześle na magnificencję bezlik łask! - wyrzucił z siebie podekscytowany Hyperios - Jeśli jej czcigodność pani Winter zechce nas zaszczycić miejscem na pokładzie jej wspaniałego okrętu, oddamy jej we wieczystą służbę pół setki najlepszych ludzi jakich mamy, klnę się na imię świętego Drususa! A za magnificencję będziemy się modlić do końca naszego życia!

Ciżba ludzkich ciał zagęściła się momentalnie. Coraz więcej osób gromadziło się w rozległej komnacie będącej niegdyś jednym z zapasowych generatoriów liniowca, pełnym korpusów rozmontowanej maszynerii i skorodowanych rur przesyłowych. Gwar rozmodlonych głosów przybrał na sile, uniósł się pod wysokie sklepienie hali.

Ahallion sycił swe zmysły tymi dźwiękami, tymi obrazami ludzi bezgranicznie oddanych wierze w potęgę Złotego Tronu. Tak wyglądała żywa religia, wolna od kieratu konserwatywnych ceremoniałów Ministorum, gotowa do poniesienia płomienia wiary na światy leżące poza błogosławionym światłem Astronomiconu.

Pod powiewający dumnie sztandarem Missionarus Galaxia. Na każde wezwanie dziedziczki rodu Coraxów. Pod rozkazami najwyższego kapłana Błysku Cieni.

Bóg-Imperator decydował o przeznaczeniu każdego swojego wyznawcy, jego czcicielom pozostawało jedynie we właściwym momencie je odkryć. Albo zdać się na innych.

Przeznaczeniem tych ludzi było służyć.

- Nie chcę mitrężyć bezcennego czasu magnificencji - rozradowany Hyperios wziął się w końcu w garść, nakazał reszcie pielgrzymów odstąpić od Ahalliona i uczynić dla niego przejście - Jestem gotów, by wraz z magnificencją udać się przed oblicze szlachetnej lady Corax.

- Niechaj się stanie wedle woli Pana Złotego Tronu - odparł Ahallion.

11 Martius 816.M41, siedziba kultu Omnisjasza w Port Wander

Magos Orrandur porozumiewał się ze swoimi akolitami za pomocą silnie skompresowanych strumieni binarnego wokalu. Prezbiter Błysku rejestrował tę komunikację receptorami binarnej techlingui, aczkolwiek większość danych pozostawała dla niego niezrozumiała z powodu dedykowanych dekompresorów stosowanych przez otoczenie Orrundara. Nusfera emitowana przez magosa i jego świtę również niewiele do dialogu wnosiła ograniczając się do graficznych prezentacji tożsamości oraz skróconych referencji poszczególnych techkapłanów. Ramirez nie wątpił, że Manifold w sali holoprojekcji działał bez zarzutu, ale był zabezpieczony filtrami ograniczającymi do minimum dostęp prezbitera do przepływu binarnych danych.

Potrafił sobie wyobrazić wnętrze pomieszczenia wypełnione świetlistą aurą nusfery, oferującymi niemal nieograniczone zasoby informacyjne w postaci strumieni eterycznego światła, graficznych projekcji i połyskliwych sfer baz danych. Aurą niedostępną dla tych techadeptów, którzy nie należeli do wewnętrznego kręgu akolitów Port Wander.

- Piętnaście tysięcy geltów oraz świadczenia materialne, jednakże nie przekraczające wartości łącznej pozostałych piętnastu tysięcy - Orrandur przeszedł na formę komunikacji zrozumiałą dla Winter, zaczął przemawiać przez wokoder - Akceptujemy tę ofertę. Sugerowane rozpoczęcie załadunku w ciągu następnych dwunastu standardowych godzin terrańskich. W zależności od docelowej lokalizacji kwater ekspedycji na pokładzie okrętu załadunek zajmie cztery koma dwa do sześć koma dwa godziny, jeśli zastosujecie się do planu opracowanego przez moich logisterów. Opuszczenie tego systemu musi nastąpić nie dalej jak za osiem dni, aby zminimalizować czas przestoju jednostki, która oczekuje na przeładunek w miejscu docelowym transferu.

Ramirez skinął głową widząc ciąg pulsujących niebieskich znaków zapalających się w nusferze ponad głową magosa, sięgnął po nie impulsem wyemitowanym przez neuralny sprzęg ładując pakiety danych do organicznych banków informacji wszczepionych w swoją korę mózgową.

- Zgrałem wszystkie niezbędne pliki, również samą umowę - poinformował nieświadomą odbywających się w nusferze transmisji Corax, po raz kolejny nie potrafiąc się oprzeć krępująco ludzkiemu uczuciu współczucia wobec tych, którzy nie doznali technologicznego oświecenia i zmuszeni byli doświadczać otaczającego ich świata jedynie poprzez pięć prymitywnych organicznych zmysłów.

- Wasza wizyta była znacząco satysfakcjonująca - magos Orrandur skłonił się uprzejmie dając gościom do zrozumienia, że spotkanie dobiegło końca - Oczekuję specyfikacji świadczeń materialnych w ciągu doby począwszy od tej chwili. Niechaj Duchy Maszyny wam sprzyjają i wiodą ku chwale Imperium.

Cane, Corax, Mi Raaz - Wasze postacie zakończyły swe spotkania na stacji i są gotowe do powrotu na pokład fregaty. Błysk wciąż pozostaje przycumowany do pirsów Port Wander i pozostanie tam przez następne trzy dni, więc możecie wejść na jego pokład przez śluzy transferowe. Za trzy dni okręt odbije od stacji i przemieści się na wysuniętą pozycję parkingową, a po dwóch dalszych dniach testowania podsystemów opuści definitywnie Port Wander ruszając w stronę dogodnego punktu skokowego na obrzeżach systemu Rubycon II.

Wiem, że Corax i Mi Raaz pracują nad scenką opisującą ich konwersację po opuszczeniu siedziby AdMech. Aiko, Amduat, jeśli chcecie się odnieść do swoich prologów, to dobra chwila, ale jeśli z jakiegoś powodu nie macie na to czasu/pomysłu, dajcie mi znać, a dam te sceny zamknę.

Winter denerwowała się.

Przekładała papiery z miejsca na miejsce, przeglądała po raz kolejny te same zapiski ojca tak naprawdę mając myśli zaprzątnięte czym innym.
Po raz kolejny łapała się na zabawie końcówkami obciętych włosów. Niezmiennie bawiła ją myśl o tym jak doszło do obyczajowego skrócenia jej długich pukli. Widoczny sygnał zmiany jej statusu. Dzisiaj po raz pierwszy miała je rozpuszczone, opadające grubymi lokami wokół twarzy.

Zapatrzyła się przez chwilę na oprawiony obecnie w szklany, przeźroczysty kubik złoty guzik - prezent od Nawigator. Nie wiedziała jak zareagowałby na to wszystko jej ojciec. Nie znała go w ogóle, a teraz postępowała jego ścieżką. Znalazła też tutaj coś czego nie spodziewała się znaleźć. Jakieś dwa miesiące temu. Czy była w stanie połączyć wszystko? Odzyskanie zasobów, odrodzenie rodu, uzyskanie profitu i zadbanie o coś, kogoś jej bliskiego? Wierzyła, że tak. Nigdy dotąd nie czuła się tak silna, spokojna i cała.

Czekała obecnie na rozmowę z seneszalem by omówić ostatnie negocjacje z Adeptus Mechanicus. Czekała też na koniec tego dnia, bo wieczory stały się jej ulubioną porą dnia.

Seneszal przyszedł punktualnie, zwyczajowo nienagannie ubrany w tradycyjną czerń. Jedyną ozdobą jego stroju była wpięta w kurtkę pozłacana szpila zwieńczona miniaturowym krukiem o rubinowych oczach.

Usiadł na wskazanym mu formalnym gestem krześle, bezbłędnie rozpoznając oficjalny charakter spotkania i nie pozwalając sobie na żadne poufałości. Jego spojrzenie prześlizgnęło się po włosach kapitan, by spocząć na rozłożonych na biurku dokumentach.

Winter uśmiechnęła się na powitanie Barcy zamykając teczkę z dokumentami.
- Christo - zaczęła z wolna - nim przejdziemy do omówienia wyników rozmów, chciałabym…
Winter zawahała się i złożyła dłonie ze sobą.
-...omówić sprawę prywatną. - kontynuowała po nabraniu oddechu - Liczę przy tym na Twą szczerość i obiektywną poradę. Otóż, ja i Ahallion staliśmy się sobie bliscy. Do tej pory trzymaliśmy tę informację dla siebie, ale ponieważ chciałabym ten fakt upublicznić, informuję o tym Ciebie jako pierwszego.

Urwała zawieszając znacząco ton i dając seneszalowi szansę na reakcję.

Barca nawet nie drgnął, ale przeszywająca go badawczym wzrokiem Winter gotowa była przysiąc, że w oczach mężczyzny błysnęło na ułamek chwili całkowite zdumienie.

-Wybacz, ale nie do końca zrozumiałem twoją deklarację - powiedział po krótkiej chwili milczenia - Bliscy w jakim tego słowa znaczeniu? Emocjonalnym?

W odpowiedzi brew Winter powędrowała do góry.
- Również. - zaskoczyła samą siebie wytrzymując spojrzenie seneszala - Chcemy przeprowadzić rytuał połączenia. Unii.

Tym razem Christo milczał dwa razy dłużej, zanim ponownie zabrał głos.

-Z góry przepraszam za następne pytanie, ale moja ewentualna rada, o ile będzie mile widziana, zależy od tej odpowiedzi. Czy istnieją powody natury biologicznej, które wymagają pośpiechu w kwestii ceremonii?

- Nie. - odpowiedź była niemal natychmiastowa - Kwestię potomstwa, przedłużenia rodu, dziedziczenia też omówiliśmy. Chciałabym jednak by status Ahalliona został oficjalnie uznany. Ponieważ unia nie jest małżeństwem per se, wolałabym uniknąć niepotrzebnych trudności. I, Christo, Twoja rada jest zawsze mile widziana. - Winter dodała nieco bardziej miękko.

Seneszal pochylił się do przodu w krześle, złożył dłonie palcami spoglądając w oczy swej rozmówczyni.

-Jeśli zatem pośpiech nie jest niezbędny, sugerowałbym wstrzymanie się z ceremonią o kilka miesięcy. A przynajmniej do chwili przedostania się do Koronusa. Chciałbym ci przypomnieć, że ledwie otarliśmy się o tutejsze Wielkie Burze. Załoga pokłada w tobie absolutną ufność, ale skok w Paszczę wystawi uczucia ludzi na ciężką próbę. Muszą wiedzieć, że pozostajesz całkowicie skoncentrowana na tym zadaniu, w pełni skupiona, daleka od czynników mogących cię rozproszyć. Nie mogą zwątpić…

Odgłos pukania przerwał słowa seneszala w połowie zdania. Drzwi otworzyły się. Do pomieszczenia wszedł misjonarz. Ale nie do końca taki jakim go ostatnio Christo Barca pamiętał. Nie tylko wyglądał reprezentacyjnie, nowe szaty w kolorach rodu Corax, dodawały mu sporo powagi i chcąc nie chcąc szacunku. Sam duchowny wyglądał inaczej. Zniknęło gdzieś ponure spojrzenie i wiecznie zmarszczone brwi. Zastąpił je lekki uśmiech. Dziwnie pasujący do całości wizerunku kapłana, któremu można powierzyć swoje sekrety.
- Witajcie. Winter. Christo. - misjonarz skinął głową każdemu z obecnych na spotkaniu.
- Muszę z wami porozmawiać. Ale to może poczekać… - nawet jego wypowiedzi były dokładniejsze.

- Ahallionie - Winter poczuła jakby ktoś włączył w niej światło. Poczuła ciepło rozlewające się na widok wchodzącego. Wyprostowała się jednak oficjalnie - O wilku mowa. Usiądź, proszę. Właśnie wprowadzałam seneszala w obecną sytuację i naszą relację. Christo odradza pośpiech w dopełnieniu unii aż do czasu przedostania się do Koronusa by nie dawać załodze powodów do zwątpienia w priorytety.

Winter skierowała spojrzenie na Christo.
- Dostrzegasz jeszcze jakieś ryzyko?

-Chwilowo jedynie takie - Barca oderwał wzrok od kleryka, spojrzał ponownie na Winter - Będziemy też potrzebowali kilku tygodni, by przygotować całą dokumentację niezbędną do usankcjonowania unii. To dla legislatorów Gunnara zupełnie nowe wyzwanie natury prawnej… twój ojciec zwykł opierać swe związki z kobietami na mniej sformalizowanych konkubinatach.

Ahalion przysłuchiwał się rozmówcom. Nie usiadł jednak od razu, tak jak prosiła go lady kapitan. Najpierw nalał wody z karafki do dwóch szklanek. Jedną z nich podał Winter. Uśmiechnął się do niej szerzej gdy złapał jej spojrzenie, gdy przyjmowała podane naczynie. Kapłan usiadł w końcu na sofie?po turecku. Mimo zmian niektóre z jego nawyków nadal pozostały.
- A przypomnijcie mi o jakich priorytetach wie załoga? Nie jest ich priorytetem wypełniać wolę naszej pani kapitan?

-Obowiązkiem nas wszystkich jest wypełnianie woli lady Winter - odrzekł Christo - Lecz nie wszyscy jesteśmy równie silni duchem i wolą. Naszym zadaniem jest wspieranie maluczkich, którzy mogliby zwątpić w krytycznej chwili.

- Konkubinat… - wojownik znał Barce. Unikał problemów jeśli mógł. Albo raczej je eliminował. Samo słowo nie miało znaczenia. Nie dla misjonarza.
- Konkubinat ma sens. Winter?

Brunetka opadła plecami na oparcie fotela rozważając porady seneszala i pytania misjonarza.

- Z opisu unii wynika, że przewiduje rytualny okres zapoznania. Czas dla wstępujących w taki… konkubinat - Winter skinęła Ahallionowi głową w odpowiedzi na jego pytanie - Czy ten okres można uznać za kompromis i zakończyć go w Koronusie? Do tego czasu kwestie prawne powinny być również zakończone, zaś Ahallion może zająć pozycję na mostku jako jeden z doradców. Czy ujawnić informację entourage'owi? Myślę, że jako najbliżsi powinni wiedzieć.

Winter spojrzała również na Barcę:
- To wiąże się również z tematem Twego awansu, Christo. Awansu na XO. Przyjmiesz ten awans, prawda?

-Chcesz mnie uczynić pierwszym oficerem? - tym razem Barca nie zdołał powstrzymać wyrazu zdumienia - To zaszczyt, ale jestem zmuszony odmówić. Tak prominentna funkcja otwarcie kolidowałaby z moimi pozostałymi obowiązkami, Winter. Pomijając już fakt, że złamałbym liczne protokoły przejmując dowodzenie nad kadrą oficerską załogi. Jak powiedziałem, to zaszczyt, którego ciężaru nie zdołałbym udźwignąć. Jeśli wolno mi wysunąć kontrpropozycję, rozważ proszę kandydaturę Amelii de Vries. Pod nieobecność twego kuzyna wydaje się doskonałym pretendentem do stanowiska dowódcy pokładowego garnizonu. Jest bezgranicznie lojalna i kieruje twoją strażą przyboczną bez śladu zastrzeżeń. Maurice jej ufa. Przeniesienie z roli dowódcy straży na stanowisko arcymilitanta byłoby w mej opinii naturalnym biegiem kariery tego człowieka.

Szlachcianka skinęła głową.
- Ma to sens, Christo. Ten awans należy się jej. - Winter pokiwała głową. - Zajmiesz się niezbędnymi szczegółami? Przejdźmy zatem do spraw bieżących. Negocjacje z magosem i zdaje się Ahallion też ma sprawę do omówienia.

Winter spojrzała na misjonarza pytająco.

- Umowy. Podpisy. Słowa. Dużo więcej. Papier z mocą większą niż słowo. Ma znaczyć więcej niż przysięga. Ma przypominać? Zasady. Reguły. - brodacz westchnął ciężko.
- Nie. Może. Pomyślę. - mężczyzna zapatrzył się w szklankę wody. Jedna rzecz jaka się nie zmieniła to uśmiech.
Winter pokiwała głową. Ten temat mogli omówić we dwójkę.

- Dostałem propozycję z Eklezjarchii. Pytanie. Prośbę. - duchowny zmienił temat swoich wypowiedzi.
- Tysiąc pięciuset pielgrzymów szuka okrętu by dostać się do stacji… nie pamiętam. Gdzieś za mostem. Ich pasterz. Opiekun. Przywódca. To Hiperios. Już zgodził się oddać nam pięćdziesięciu ludzi. Choć poprosiłem tylko o dziesięciu. Nie mają pieniędzy. Nic wartościowego. To tylko ludzie pełni wiary. - Wyraz twarzy misjonarza zmienił się odrobinę. Rysy wyostrzyły. Nabrały odrobinę drapieżnego wyglądu.
- Myślę, że to dla nas dar od Imperatora. Co o tym myślicie?

Barca poprawił się w krześle, pokiwał z aprobatą głową.

-Sprawdziłem tych ludzi na tyle, na ile to było możliwe - powiedział - Półtora tysiąca pielgrzymów z Venerisa, którzy chcą dołączyć do zbożnego dzieła ewangelizacji Koronusa. Szukają transportu do Footfall. Ich przewóz nie będzie nas wiele kosztował, a jeśli przydamy tej akcji odpowiedniej oprawy, możemy uzyskać błogosławieństwo arcydiakona Mefistofela. Dobre relacje z Ministorum w Port Wander są zawsze w cenie, Winter.

- Dobrze. Zapewnimy im przewóz i wygodne warunki. Tę pięćdziesiątkę chcecie wcielić do armii? Obsługi? Skoro to pielgrzymi nie wiem czy słusznym byłoby wystawianie ich do walki…

Winter nie widziała przeciwności w udzieleniu pomocy. Wedle jej oceny sami byli w tej chwili na etapie opłacania frycowego. Każda mała koneksja i opcja wsparcia liczyła się tak samo jak pomnażanie profitu.

-Chętnie omówię kryteria selekcji z prezbiterem Ramirezem - powiedział Christo - Być może znajdą się wśród nich ludzie z wykształceniem technicznym. Wyspecjalizowany personel zawsze jest potrzebny. Kilku z doświadczeniem wojskowym można przenieść do oddziałów bezpieczeństwa. Jeśli dasz mi dobę, przygotuję swoje propozycje. Co się zaś tyczy Ramireza, poinformował mnie o efektach waszego spotkania z techkapłanami. Wydzieliliśmy już podpokład dostosowany do potrzeb grupy magosa Karrambola. Zaokrętowanie rozpocznie się w przeciągu następnych dwunastu godzin.

- Jeśli chodzi o pielgrzymów, jest na pokładzie ten… Hipodros. Hiperios. - Poprawił się misjonarz.
- Czeka na decyzję lady kapitan. Chciałbym abyście go poznali i przedstawili mu warunki przewozu… - Ahalion nie był dobrym aktorem. Tak samo Winter jak i Christo doskonale widzieli, że jest tam coś jeszcze.

- Masz jakiś termin na myśli? - Winter wiedziała, że oficjalne spotkania to wyzwanie dla misjonarza - Jakieś konkretne warunki?

- Rozmowy. Negocjacje. Ludzie. To moja słabość. To wasza siła. - kapłan przekręcił głowę w jedna i druga stronę.
- Ale Imperator dał nam dar. I mam zamiar go przyjąć. - duchowny powoli odstawił szklankę. Spojrzał na swych rozmówców bezpośrednio.
- Nie chcę dostarczyć ich na stację. Chcę by zostali z nami. To jest ziarno, które zasiane, pielęgnowane, wyda bogaty owoc. Daj im pracę Christo. Znajdź perły wśród nich. Ja poszukam tam swoich. Przekuję w miecze. W tarcze. - Ahalion sprawiał wrażenie, że było dużo więcej w tych planach niż mówiły jego słowa. Dwójka salonowych rekinów mogła się tylko domyślać, co taki człowiek jak misjonarz, mógł dla nich zgotować.
- Barca, będę potrzebował dziesięciu mieczy łańcuchowych. - kapłan uśmiechnął się szeroko i zaczął śmiać wskazując Winter drzwi. Najwyraźniej negocjacje z pielgrzymami miały rozpocząć się od razu.

11 Martius 816.M41, mostek Błysku Cieni

- Spożywanie alkoholu znacząco obniża koncentrację – oznajmiła Ithara Ruben, siadając na zwolnionym przez Garlika miejscu i pochylając się nad konsoletą. Z obszernego rękawa jej czerwono-złotych szat wysunęła się plątanina srebrzystych przewodów, wijąca się na podobieństwo metalicznych węży. Końcówki mechandrytów wpięły się w kilka slotów pulpitu roboczego i adeptka drgnęła konwulsyjnie doświadczając neuralnego sprzęgu. Na ekranie urządzenia pojawiły się natychmiast rzędy zielonych znaków, będące kompletnie dla Tytusa niezrozumiałą mieszaniną liter i cyfr.

- Rozumiem twoje intencje – dodała Ithara przenosząc spojrzenie ukrytych pod maską oczu na górującego ponad nią oficera, bez trudu dzieląc swoją uwagę pomiędzy Garlika oraz wykonywane poprzez pęk mechandrytów operacje diagnostyczne – Przez wzgląd na różnicę płci zamierzasz obniżyć moją percepcję i wolę, aby następnie doprowadzić do krótkotrwałego sprzęgu organicznego pomiędzy naszymi ciałami. Plan ten jest z góry skazany na niepowodzenie, ponieważ wskutek specyficznych przekształceń nie jestem już kompatybilna płciowo z mężczyznami. Co więcej, nie stanowisz dla mnie źródła zainteresowania emocjonalnego. Proponuję, abyś zaprzestał dalszych tego rodzaju prób. Czy wyraziłam się wystarczająco jasno, nadsterniku Garlik?

- Bardzo jasno – odparł Tytus cofając się na wszelki wypadek o krok od techadeptki. Jego nader żywa w pewnych aspektach wyobraźnia zaczęła mężczyźnie podsuwać obrazowe domysły cyborgizacji Ithary, z każdym kolejnym pomysłem bardziej zniechęcające do zawierania bliższej znajomości – Nie zamierzam się narażać na niezadowolenie czcigodnego prezbitera, toteż pozostawię cię teraz w spokoju, abyś optymalnie wykorzystała swoje sto sześćdziesiąt minut.

Ithara Ruben skinęła nieznacznie głową, odwracając się z powrotem ku ekranom konsolety i wchłaniając poprzez neuralny sprzęg ogromne pakiety danych przesyłanych przez czujniki sensorów.

11 Martius 816.M41, Chór Astra Telepathica w Port Wander

Kaspian pochylił się do przodu kiwając z aprobatą głową i Bellitta uśmiechnęła się w duchu dostrzegając ów ruch w rozmazanej aurze mentata.

- Większość konkordialistów przynależy z tytułu dziedzicznych funkcji do naszego Chóru, ale znam kogoś, kto może ci rekomendować usługi wolnego specjalisty, siostro. Chcesz skorzystać jedynie z krótkiego zabiegu czy poszukujesz kogoś do służby?

- Interesuje mnie biegły terapeuta z dobrymi referencjami, na co najmniej dwuletni kontrakt – odparła astropatka Coraxów splatając palcami ukryte w rękawach szaty dłonie – Z odpowiednią wiedzą farmakologiczną.

- Potrzebuję jednego dnia, aby zebrać odpowiednie kandydatury – Kaspian ponownie kiwnął głową – Kiedy twoja kapitan zamierza opuścić stację?

- Za pięć dni – odpowiedziała Bellitta – Pojutrze okręt przejdzie na orbitę parkingową, a po dwóch dalszych dniach opuści zewnętrzne instalacje.

- To wystarczająca ilość czasu – w głosie astropaty dźwięczały przyjazne nuty, toteż Bellitta pozwoliła sobie na chwilę rzadkiego rozluźnienia – Przyślę posłańca w ciągu następnych dwóch dni, z zaproszeniem na spotkanie z kandydatami. Jak mniemam, kwestie wynagrodzenia oraz przynależnej Chórowi prowizji nie będą problemem? W Port Wander wiele się mówi o kapitan Corax i jej spektakularnym sukcesie w pasie asteroidów. Przychylność Saulów z pewnością przełożyła się wydatnie na sytuację finansową rodu.

- Nigdy nie zaprzątałam sobie głowy sytuacją finansową rodu – odparła Bellitta czując ukłucie podejrzliwości. Astropaci nie należeli do kasty społecznej otwarcie rywalizującej z innymi organizacjami o wpływy i majątek, ale kobieta nie wątpiła, że i oni dokładali wielu starań, by pozyskiwać jak najwięcej wartościowych informacji, które następnie mogli spieniężyć bądź wymienić na ekwiwalentne przysługi – Na okręcie są godniejsi ode mnie strażnicy rodowej szkatuły. Co się zaś tyczy stosownych opłat, wniosę je z własnego funduszu. Coraxowie nigdy nie szczędzili geltów na hojne opłacanie swoich służbitów.

- Godna pochwały postawa – Kaspian najwyraźniej wyczuł zmianę nastroju Bellitty, ponieważ przybrał bardziej neutralny ton, być może chcąc jak najszybciej zatrzeć wrażenie nadmiernego zainteresowania finansami dziedziczki Glejtu – Co się zaś tyczy oczekiwanej przez ciebie transmisji, siostro, Chór nadal niczego nie wychwycił w Osnowie.

Bellitta kiwnęła ze stoickim spokojem głową, chociaż wiedziała, że brak wiadomości zmartwi Winter de Corax. Brak informacji mógł oznaczać wiele, a kapitan nie miała żadnego innego sposobu na zweryfikowanie swoich podejrzeń i złych przeczuć. Mogła tylko czekać.

Szept Cieni i podróżujący na jego pokładzie Maurice de Corax przepadli gdzieś w Immaterium w głębi Sektora Calixis.

- Pozostaję na twe wezwanie, bracie – oznajmiła wyciągając dłonie w stronę pary młodych astropatów – Teraz pozwolę sobie cię opuścić. Masz bez wątpienia mnóstwo obowiązków.

Odprowadzona przez Kaspiana do zewnętrznej śluzy Chóru, Bellitta przeszła pod zdobionym heksagramami łukiem i skuliła się uderzona echem setek tysięcy mentalnych szeptów. Kojąca zmysły cisza przerywana jedynie melodyjnymi zaśpiewami psioników pozostała w tyle, po drugiej stronie tłumiących psychoaktywne bodźce ścian.

Czekający na nią przed Chórem żołnierze rodu - noszący czarne karapaksy małomówni mężczyźni o badawczym wzroku i beznamiętnych twarzach - wyprostowali się służbiście, otoczyli astropatkę i jej nowych towarzyszy ciasnym kręgiem przyjmując szyk honorowej eskorty. Bellitta poddała się ich działaniom ze stoicką rezygnacją, pozwalając się odprowadzić w kierunku linii magnetycznej kolejki.

11 Martius 816.M41, konsularium Domu Xan’Tai

Wyraźnie skrępowana słowami konsulariusza Alecto ograniczyła się do kiwnięcia głową, przysiadła na krawędzi wskazanego jej przez Gaspara fotela spoglądając na mężczyznę szeroko otwartymi oczami.

- Mam dla ciebie prezent od Ralmona - powiedział konsulariusz, kiedy już usiadł na swoim fotelu - Nowy komplet map Ekspansji, zaktualizowany w oparciu o dane dostarczone przez Sarrę, Kontyliona i Barrusa. Mam nadzieję, że dobrze je wykorzystasz.

- Nie wątpię - odparła wymijająco Alecto - Dziedziczka Coraxów pragnie rzucić się w gęstwę zatrutego ogrodu Paszczy, chociaż fluktuacja Wstęgi Tancerza Osnowy sugeruje rosnące chwasty.

- Nie wątpię, że podołasz temu wyzwaniu - uśmiechnął się gospodarz - Bóg-Imperator obdarzył cię wyjątkową łaską, wszyscy ujrzeliśmy tego dowód. Złote oczy są znakiem wyjątkowego błogosławieństwa, stanowią odbicie blasku Astronomicanu. Wiesz, że wywołałaś ogromne poruszenie ich widokiem we wszystkich tutejszych rezydenturach Navis Nobilitae? Co więcej, nie tylko w nich. Do dzisiaj otrzymałem już cztery petycje sygnowane przez magosów Adeptus Mechanicus. Trzech z nich uprzejmie prosi, zaś czwarty kategorycznie domaga się możliwości poddania twych oczu medycznym oględzinom w celu zdiagnozowania źródła tej cudownej anomalii. Dwóch zaproponowało również bardzo wysokie sumy za pozwolenie na chirurgiczne usunięcie przynajmniej jednego oka i wykupienie go jako obiektu badań naukowych. Rzecz jasna w każdym z tych przypadków odmówiłem, ale sądzę, że potrzeba jeszcze sporo czasu, aby techkapłani przyjęli to do wiadomości. W międzyczasie sugerowałbym, abyś nie poruszała się po stacji bez uzbrojonej eskorty.

Konsulariusz sięgnął rękami w stronę ustawionego przy kanapie stoliczka, zabrał z niego dwa napełnione importowanym ze Scintilli likierem kieliszki podając jeden z nich wyraźnie wstrząśniętej rozmówczyni.

- Ralmon prosił, abym przekazał ci obiecujące wieści - oznajmił gospodarz, kiedy oboje skosztowali delikatnego w smaku trunku - Oficjalnie to jeszcze ścisła tajemnica, więc będzie dla ciebie zaskoczeniem, ale Novator otrzymał interesującą propozycję względem twej osoby.

Alecto Xan'Tai odsunęła od ust kieliszek, spojrzała wyczekująco na swego rozmówcę spodziewając się podświadomie tego, co ten chciał jej przekazać. Od dwóch lat wypełniała lojalnie kontrakt zawarty pomiędzy Domem Xan'Tai i Coraxami, ale śmierć Gunnara i pojawienie się Winter zatrzęsły posadami jej ułożonego kwiecistego świata. Uwięziona w kolczastym gąszczu pokładowych intryg, oczami wyobraźni zaczynała widzieć się na mostku jednego z ciężkich krążowników Marynarki, gdzie Nawigatorzy realizowali jasno sprecyzowane rozkazy i gdzie nikt nie oczekiwał od nich niczego więcej jak tylko skrupulatnego wypełniania swoich obowiązków. Teraz, w obliczu tak niespodziewanego spotkania z Gasparem, zaczynała przeczuwać, że zaproszenie ze strony konsulariusza faktycznie było wstępem do rozmów o nowym, znacznie ambitniejszym przydziale.

- Pojawiły się sugestie nowego kontraktu - następne słowa Gaspara wywołały u Nawigatorki Błysku Cieni leciutki przyjemny dreszczyk - Nie jest to przeniesienie na inny okręt bądź do pracy kancelaryjnej, lecz coś znacznie bardziej odpowiedzialnego. Novator śledzi twe postępy w posługiwaniu się Okiem i bardzo je docenia. Twoje geny nie powinny się zmarnować, stąd pomysł kontraktu małżeńskiego z Domem Cassini. Dzieci poczęte z takiego związku przyniosą ogromne korzyści naszemu rodowi.

Gaspar sięgnął ponownie w stronę stolika, podniósł z niego oprawiony w złoconą ramę obrazek, po czym uśmiechając się delikatnie wręczył go oniemiałej ze zdumienia Alecto.

@Aiko, dzięki premii +10 do testu Fellowship Twoja postać zaliczyła rzut, a w jego efekcie Kaspian dostarczy Ci jeszcze przed wylotem z Port Wander kandydatury kilku konkordialistów.

@Amduat, na wręczonym Alecto obrazku znajduje się podobizna wybranka Twego serca (o dziwo, nawet nie wygląda na mocno zmutowanego). Czy czujesz przyjemną ekscytację na myśl o rychłym spłodzeniu potomka, który wzbogaci pulę genetyczną rodu?

Salon sprawiał wrażenie dużo mniejszego po odejściu Ramireza, który z powodu swych augmentacji zdawał się wypełniać go w znacznej mierze.

Wnętrze salonu uprzątnęły pokojówki pod okiem Louise Maede, ochmistrzyni dworu Winter. Louise wraz z Madalene St Germain były również nieco zaskoczone prośbą nie o przygotowanie lady kapitan do snu, lecz do kolejnego spotkania. Tym razem z seneszalem. Stolik kawowy został nakryty, amuse bouche podano na paterach a napar herbaciany Ramireza parzył się w misternie zdobionym czajniczku. Służba gotowa też była do zaserwowania alkoholowych napoi choć Winter czuła, że niebezpiecznie zbliża się do swej granicy. Mimo to chwila odświeżenia i była gotowa na ostatniego gościa tego długiego dnia.

Gdy Madalene wprowadziła do salonu seneszala, który stawił się na spotkanie punktualnie, coś w jego mowie ciała, w lekko rozkojarzonym wzroku zdradziło Winter, że Barca był skrajnie zmęczony. Szlachcianka mogła się jedynie domyślać ogromu obowiązków jakie spoczywały na barkach jej zausznika w ostatnich dniach przed odlotem poza granice Imperium.

A jego zmęczenie było jej tego wieczoru na rękę, bo spotkanie z prezbiterem Błysku obfitowało w drogi alkohol i kapitan czuła pewien problem z koncentracją.

- Winter - Christo skłonił nieznacznie głową, usiadł na wskazanym mu miejscu, a brunetka odpowiedziała lekkim uśmiechem - Dość nietypowa pora na spotkanie, niedługo północ. Czasami odnoszę wrażenie, że jesteś bliżej związana z kultem Omnisjasza niż sądziłem. Posiadasz podskórne akumulatory, które zasilają cię przez całą dobę?

Mężczyzna uśmiechnął się kącikami ust, ale jego oczy przez cały czas krążyły po apartamencie dziedziczki Glejtu.

Salon utrzymany był w nietypowych barwach bo bieli i błękitu, które kojarzyły się odruchowo z imieniem lokatorki. Wygodna, biała sofa i takież fotele zapraszały swą wygodą. Stojący za sofą regał wypełniony był woluminami i bibelotami i tylko chwilowo odwracał uwagę od miękkich, grubych dywanów kuszących do zanurzenia w nich bosych stóp. Światło w salonie było przytulnie przydymione, ale i ono nie potrafiło ukryć jednego kompletnie nieprzystającego mebla w tym pomieszczeniu stojącego obok rzeźbionego, drewnianego stołu kawowego. Był to ogromny fotel, z burgundowym pokryciem świadczącym o dawnym kunszcie tapicerskim, jednak w tej chwili tak wytartym i znoszonym, że ciężko było rozczytać naturę zdobień. To właśnie do tego mebla skierowała się Winter, niemal niknąc i zapadając się w nim. Cienie na jej postaci bo stały się nieco głębsze gdy zagłówki fotela przesłaniały ją. Służba zakrzątnęła się natychmiast wokół seneszala, podsuwając mu łakocie.

- Napijesz się herbaty czy wolisz coś mocniejszego, Christo? - Winter usadowiła się wygodnie, gestem odmawiając przekąsek i ciągnęła - Właściwy wybór może dodać Ci skrzydeł.


- Mam nadzieję, że nie urażę cię odmową - odparł Barca - Miałem dzisiaj sporo na głowie, a bynajmniej nie skończyłem jeszcze pracy. Ostatnie dni przed odlotem wymagają szczególnej skrupulatności w dopełnieniu wszystkich obowiązków.

- Nie czuję się urażona a jedynie zaniepokojona. - Szlachcianka przyglądała się rozmówcy - Że przez swą skromność i perfekcjonizm podejmujesz zbyt wiele obowiązków, Christo. Doprawdy, musisz zadbać o siebie bo nie zdołam podołać dowodzeniu Błyskiem bez Twej pomocy. - Winter uniosła dłoń jakby chciała uciszyć ewentualne protesty - Oddeleguj część spraw. Nalegam.

- Deleguję wszystko, czego nie uważam za krytycznie ważne, Winter - Barca uśmiechnął się ponownie, kolejny raz jedynie kącikami ust - Odlatujemy za pięć dni. Kiedy okręt opuści stację, pozwolę sobie na odpoczynek, daję słowo. Tymczasem muszę dopilnować kilku wciąż otwartych spraw. Na orbitalu nadal przebywają blisko dwa tysiące załogantów z ostatniej zmiany przepustek. Moi ludzie muszą dopilnować ich powrotu. Stu czternastu już nie wróci, zostali aresztowani przez służby porządkowe stacji za wykroczenia uniemożliwiające ich wykup bądź zwyczajnie zniknęli. Dezercje nie są niczym nadzwyczajnym, aczkolwiek mogą budzić w tobie zrozumiałe rozczarowanie. Chcę też dopilnować ostatnich przygotowań pod zaokrętowanie naszych czcigodnych gości ze Świątyni Omnisjasza. Co się zaś tyczy gości, zamierzasz zaszczycić audiencją Hyperiosa jutro z samego rana czy dopiero po ceremonii wyniesienia de Vries do rangi Arcymilitanta?

- Przed, tak by mógł ewentualnie dołączyć do ceremonii i oglądać jej przebieg. Myślę, że to umocni jego przekonanie co do podróży i ewentualnej przyszłej lojalności… Co do dezercji i osób zatrzymanych. Zniknęły całe rodziny czy pojedynczy ludzie obsługi?

- Indywidualne przypadki - seneszal wzruszył ramionami w sposób mający dać rozmówczyni do zrozumienia, że nie powinna się o ów kłopot troskać - Zbadałem wszystkie te sprawy, w sumie to dwadzieścia jeden osób. Podejrzewam, że większość z nich już nie żyje. Są w Port Wander strefy wyjęte spod prawa, istnieją gangi żerujące na przejezdnych. Nie mogę też wykluczyć, że ci nie dość ostrożni padli ofiarą gangów werbunkowych marynarki albo trafili do laboratoriów w enklawie Adeptus Mechanicus. Mimo to zasugerowałem Amelii zaostrzenie kontroli przy wszystkich wejściach na pokład. Chcę zredukować ryzyko infiltracji naszego okrętu przez szpiegów podszywających się pod zaginionych.

Winter zmarszczyła brwi w nagłym zaniepokojeniu i pochyliła się ku seneszalowi.

- Podejrzewasz, że ktoś zamieszany w zabójstwa naszego rodu próbowałby w ten sposób dostać się na pokład?

- Istnieje mnóstwo powodów, dla których ktoś mógłby chcieć wejść na pokład Błysku, a ścigający cię skrytobójcy są jedynie jednym z zagrożeń. Pasażerowie na gapę chcący wydostać się z jakiegoś powodu z Port Wander, najpewniej ścigani przez Arbites. Szpiedzy pracujący dla innych kupieckich dynastii. Heretycy. Przemytnicy. Wierz mi, potencjalna lista jest bardzo długa.

- Rozumiem - Winter opadła z powrotem na fotel - Christo, pomówię z Amelią i Nikosem.
Brunetka zamrugała i przesunęła dłonią po czole:
- Dziękuję, że mi to uzmysłowiłeś. Nadal mam ogrom do nauczenia i w zasadzie to właśnie powód naszego spotkania. Zależałoby mi na ściślejszej współpracy w przyszłości. Chodzi mi szczególnie o wystąpienia czy okazje towarzyskie. Widziałabym Cię u mego boku. Widzisz jakieś przeciwwskazania?

- Przeciwwskazania? - Christo otworzył nieco szerzej oczy, sprawiając wrażenie szczerze zaskoczonego pytaniem - Służba rodowi Coraxów jest dla mnie zaszczytem. Każda twa prośba rozkazem. Musisz tylko powiedzieć, czego ode mnie żądasz.

- Christo… pokazywanie publiczne jako moja eskorta nie będzie niosło żadnych trudności z twej strony? - Winter sondowała dyskretnie.

- Funkcja seneszala ma charakter publiczny, moja droga. Jeśli sobie życzysz, mogę ci towarzyszyć w każdych okolicznościach, aczkolwiek łudzę się nadzieją, że nie zamierzasz oddalić jednocześnie przybocznych Amelii. Potrafię naprawdę wiele, ale sam jeden nie ochronię cię przed wszystkimi zagrożeniami.

Winter spojrzała na Christo i roześmiała cicho:
- Chodziło mi o okoliczności nieco bardziej intymne. Wymagające subtelności i wyczucia. Niestety tam gdzie u ciebie te punkty są siła, u innych są słabością. Przyjęcia, wizyty oficjalne i inne okazje wymagające pewnych konwenansów. Tego rodzaju okoliczności.

- Czegokolwiek sobie zażyczysz - odparł seneszal - Prosiłbym tylko o poinformowanie mnie o potrzebie asysty z kilkugodzinnym wyprzedzeniem. Nie spędzę tych ostatnich pięciu dni tylko i wyłącznie na pokładzie. Chcę odbyć jeszcze kilka spotkań z infobrokerami w Złotej Komnacie i mam nadzieję, że w międzyczasie otrzymamy jakąkolwiek wiadomość od twojego kuzyna. Dopóki możemy korzystać z pomocy orbitalnego Chóru, nasze szanse na pozyskanie czytelnego przekazu są bardzo wysokie. Po drugiej stronie Paszczy będziemy zdani wyłącznie na Bellittę i jej krąg. Nie zrozum mnie źle, wysoko oceniam jej kompetencje, ale znajdzie się na obcych wodach. Na krańcu galaktyki przygasa nawet blask Astronomiconu.

- Jest szansa na uzyskanie dodatkowych zleceń?

- Obawiam się, że przewóz ekspedycji techkapłańskiej to jedyna aktywność, na którą możemy liczyć. Dzięki akcji w pasie asteroidów zyskałaś pięć minut chwały, ale teraz wszyscy cofnęli się o krok i bacznie cię obserwują. Alecto doprowadziła nas jedynie do Pobojowiska, to zaledwie początek drogi przez Paszczę. Poważni gracze w biznesie nie zainwestują w nas, dopóki nie przekonają się, ile jesteśmy warci: ty, twoja nawigatorka oraz sam Błysk. Musimy przedostać się za Wielkie Burze, dotrzeć do Przyczółka i powrócić z dowodem naszej kompetencji. Dopiero wtedy będziemy mogli zostać zaliczeni w poczet znaczących i godnych zaufania sprzymierzeńców.

Winter skinęła lekko z namysłem.
- Chciałabym byś towarzyszył mi przy kolejnych audiencjach oraz powitaniu zespołu Adeptus Mechanicus. Zatem jeśli możesz, zwolnij czas w swym napiętym grafiku. Jeżeli masz też jakieś dodatkowe sugestie dotyczące tych spotkań, zamieniam się w słuch…