Pierwszy tydzień Apriusa 816.M41, sala narad Błysku Cieni

Pierwsza gestem dłoni wstrzymała techkapłana. I sięgnąwszy do nesesera, wyciągnęła z niego odpowiednio zabezpieczone, sterylne narzędzia.
- Z całym szacunkiem panie Ramirez, ale poradzę sobie z pobraniem próbek dla pana. Spodziewałam się, że takowe będą potrzebne i przygotowałam się na to. Krew wystarczy jak mniemam? Moje wzmocnione mięśnie mogą utrudnić dostęp do żył, ale mam już wprawę. - Spokojnie, tak by każdy ze zgromadzonych mógł obserwować każdy jej ruch, rozpięła kurtkę munduru, zdjęła go i powiesiła na oparciu krzesła. Następnie zdezynfekowała ręce i miejsce w zgięciu swojego lewego łokcia. Rozpakowała nową strzykawkę i igłę. Potem wymacała palcem odpowiednie miejsce na wbicie igły. I wprawnie wbiła się w żyłę. Łącznie pobrała cztery fiolki krwi dla techkapłana. Widać było, że nie robiła tego pierwszy raz. W końcu założyła opatrunek i zabezpieczyła fiolki. - Mam nadzieję, że to wystarczy. Pobrałam więcej, na wszelki wypadek. - Podsunęła podstawkę z fiolkami w stronę Ramireza, a zużytą strzykawkę i igłę, zapakowała do odpowiedniego pojemnika i schowała do nesesera.

Głowica kończąca mechadendryt odwróciła się chowając jednocześnie piłoskalpel. Z boku posiadała osiem slotów na probówki i iniektory. Cztery z nich wypadły na lewą dłoń Ramireza, a ich miejsce w mechadendrycie zajęły przygotowane próbki.

Tytus w tym czasie walczył z zabrudzeniami mocno trąc je chusteczką. Widok igły przeszył go dreszczem więc skupił się na swoim zajęciu ze zdwojoną siłą. Efekty były mizerne. Wypalił w końcu z zaskoczenia dużo głośniej niż sam się spodziewał.
- Próbki próbkami, zajmą wiele dni, a pieczątki do nich są i tak jakieś 3 awarie i tysiąc załogantów stąd.

Pilot odrzucił chusteczkę na stół i rozłożył się wygodnie na fotelu wracając do łobuzerskiego uśmiechu oraz swojego typowego żartobliwego tonu. Kolejne słowa wypowiadał patrząc po wszystkich.
- Przejdźmy do najważniejszej kwestii. Mianowicie, czemu o tym słyszymy, teraz i tutaj? - rozłożył ręce i spojrzał na Pierwszą pogodnie - jeśli od teraz na każdym spotkaniu mówimy sobie po jednym fakcie z naszej przeszłości to osobiście zacząłbym od czegoś lżejszego, dla przykładu najbardziej żenujące wydarzenie na służbie. I z góry rezerwuje sobie piąte miejsce w kolejce. - nagle jego głos spoważniał, zaplótł dłonie i oparł się na stole. Ciągnął patrząc się po zgromadzonych - W przeciwnym razie jestem ciekawy jakie były intencje tych wieści. Myślę, że wszyscy zaczęliśmy dyskutować tak jakbyśmy je znali, ale wolałbym je usłyszeć. Najbardziej mnie interesuje jaki był plan tej rozmowy? Czego się spodziewałyście?

Tytus uśmiechnął się szeroko i opadł ponownie w fotelu obkręcając się w nim dziecinnie. Już rozbawionym tonem dodał.
- Ja bym chyba obstawiał chociaż jedno omdlenie. Nie powiem, blisko byłem, ale uderzyłem się w palec u nogi. Ból i adrenalina utrzymały mnie w ryzach.

Amelia zwróciła twarz w stronę Tytusa.
- Szykując się na tą rozmowę, nie zakładałam jak zareagujecie. Nie miałam sprecyzowanych oczekiwań, panie Garlik. Postanowiłam wam o tym powiedzieć, ponieważ ród Corax jest teraz w kryzysie i wiadomość o jeszcze jednym potomku Lorda Coraxa może być istotny. Tak jak wszyscy tutaj zgromadzeni, szukam jedynie rozwiązania tego problemu. Uznałam, że jeżeli mamy znaleźć rozwiązanie, powinnam podzielić się z wami całą dostępną wiedzą. - Zrobiła krótką pauzę. Kiedy ponownie się odezwała, w jej głosie słychać było smutek i ból. - Nadal żywię nadzieję, że może Winter się obudzi, że znajdziemy sposób by ją wybudzić ze śpiączki, ale rokowania nie są dobre, wręcz przeciwnie. - Westchnęła cicho. Wiem, że powinnam powiedzieć wam o tym wcześniej, ale cóż, bałam się. Całe życie starałam się ukryć, że jestem córką Gunara. Sam wiesz, że załoga jest niespokojna, że nie możemy wiecznie podtrzymywać iluzji, że Winter jest zdrowa. Ród Corax potrzebuje dziedzica.

Rozejrzała się po zebranych wokół stołu członkach koterii.
- Na razie pozostaje czekać na ekspertyzę pana Ramireza. Zajmie kilka dni, potem możemy wrócić do tematu. Liczę na to, że razem znajdziemy najlepsze rozwiązanie dla rodu.

Po krótkiej przerwie, znów zwróciła się do oficerów.
- Jest jeszcze jedna sprawa do omówienia. Panie Ramirez, czy może nam pan przybliżyć jak rozległa jest awaria systemu silników korekcyjnych? Panie Garlik, po pańskim wyglądzie wnioskuję, że brał pan udział w akcji gaszenia pożarów, czy sytuacja jest już opanowana?

- Silniki korekcyjne pozostają w znacznej części poza pokładami statku. - Zaczął techkapłan, gdy mechadendryt zwinął się do wnęki pancerza. - Pożary wewnątrz były w tym wypadku znikome. Niestety, nie podejmę ryzyka diagnostyki elementów znajdujących się poza kadłubem. To zbyt blisko tarcz Gellera. Każdy wysłany tam servitor powinien zostać poddany techzorcyzmom. Każdy wysłany tam człowiek, lepiej żeby nigdy nie wrócił, bo prawdopodobnie stanie się zagrożeniem dla wszystkich na statku. Osnowa to nie przelewki.

- Pokładam całkowite zaufanie w opinii techminencji - powiedział odzyskujący z wolna kolory twarzy seneszal - Jeśli próby naprawy naraziłyby nas w obecnej sytuacji na niebezpieczeństwo, powinniśmy ich zaniechać do chwili opuszczenia Osnowy. Sądzę, że winniśmy skupić się teraz na jak najszybszej weryfikacji… genetycznych dowodów oraz na analizie prawnej będącej konsekwencją tego, czego się tutaj dowiedzieliśmy. Jeśli nikt nie ma niczego więcej do dodania, proponuję zamknąć bieżące spotkanie. Pani de Vries, w imieniu nas wszystkich chciałbym podziękować za pani szczerość. Nie każdy by się na podobną zdobył. Bez względu na to jak zakończy się ta komplikacja, pozostanę pod wielkim wrażeniem pani charakteru oraz lojalności wobec dynastii.

Nie czekając na choćby słowo potwierdzenia, Christo odsunął od stołu krzesło i podniósł się z niego zbierając z blatu pomięte opakowania po batonikach.
- Techminencjo, czy zechce mi prezbiter poświęcić krótką chwilę na osobności? Kwestia uszkodzeń systemu napędowego zwróciła moją uwagę na pewien wątek natury technicznej, który chciałbym z techminencją skonsultować.

Amelia krótko skinęła głową.
- Zabrałam wam już i tak zbyt dużo czasu. Dziękuję, że mnie wysłuchaliście. - Również podniosła się z krzesła. - Odprowadzę cię do chóru Bellitto, powinnaś odpocząć. - Dodała z troską.

Członkowie koterii powoli opuścili salę narad.

Aprius 816.M41, Pokład Błysku Cieni

Tytus Garlik zatrzymał pięść tuż przed metalową powierzchnią drzwi. Spojrzał jeszcze raz na swój ubiór. Mimo jego aktywnego oporu, Marika, chyba najbardziej denerwująca adiutant na statku, wymusiła na nim ubranie się w świeżo uprasowany mundur. Wprawdzie już w drodze zaadaptował go do swoich potrzeb, rozpinając go i poluźniając kołnierzyk, ale wciąż czuł się nieswojo. W lewej dłoni trzymał pudełko, naprędce skomponowane przez córkę Degaussa z najlepszego wina jakie trzymał w, jak myślał, tajnym schowku oraz ze, znajdującego się jak myślał, w jeszcze lepiej ukrytym miejscu, zdobionego kieliszka. Chciał nawet się wkurzyć, ale była tak zacięta, przygotowując go do spotkania z jego przełożoną, że nie udało się znaleźć na to chwili.

Wciąż trzymając dłoń o centymetr od drzwi Amelii de Vries jeszcze raz doszedł do tego samego wniosku, że znalezienie wymówki było dużo bezpieczniejszą opcją. Jednak ciekawość przeważyła. No i miał ochotę na steka. Zamiast pukać jego dłoń powędrowała do terminala przy drzwiach gdzie uruchomił dzwonek.

Po krótkiej chwili Tytus usłyszał kroki i drzwi się rozsunęły. W wejściu stała pani komandor, ku zaskoczeniu nadsternika nie w mundurze. Amelia ubrana była jak zwykle na czarno, ale tym razem uniform Coraxów zastąpiła luźnymi spodniami z wieloma kieszeniami i prostym czarnym podkoszulkiem bez rękawów, na który narzuciła odrobinę jaśniejszą krótką koszulkę, której jeden z rękawków opadał, odsłąniając lewe ramię i ramiączko podkoszulka. Zadziwiająco długie, rozpuszczone czarne włosy spływały jej na plecy i lewe ramię, choć grzywka jak zwykle, zawadiacko sterczała w górę. Jej cera miała zdrowy odcień i cienie pod oczami, które towarzyszyły jej ostatnio nieustannie, zniknęły.

Widok pilota w świeżym, wyprasowanym mundurze, wywołał na jej twarzy zaskoczenie, ale po chwili zastąpił je przyjazny uśmiech.
- No bardzo ładnie wyglądasz mój drogi, nie powiem. Czym sobie zasłużyłam na takie starania? - W jej głosie słychać było rozbawienie. - Wydawało mi się, że nasze spotkanie ma raczej charakter nieformalny. Czyżbym zasugerowała coś innego? Teraz mi głupio, bo ja cię przyjmuję w kapciach. - Wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu i przesunęła się w bok robiąc przejście dla gościa. - Zapraszam pana w me skromne progi.

Tytus nie dał pokazać po sobie za długo, że jest zaskoczony. Przestąpił próg i wszedł do pokoju w przelocie rzucając uwagę tonem zabarwionym udawaną irytacją.
- Możesz dziękować… lub przeklinać za to małą Marikę. Jak tylko zwęszy krew to jest dziksza niż carnodon z Helicana - Garlik chwilę się zastanowił po czym dodał - Właściwie, carnodon jakiego widziałem był mniej okrutny.

- Postaram się zapamiętać i będę przy niej bardzo ostrożna. - Odpowiedziała rozbawionym tonem i puściła oko do nadsternika. Kiedy pilot wszedł do środka, drzwi zamknęły się cicho.

Kwatery Amelii wyglądały prawie tak jak podczas jego ostatniej wizyty. Jedynie stół i krzesła zamiast pod ścianą stały teraz na środku głównego pomieszczenia. Teraz ładnie nakryty obrusem i prostą, ale elegancką zastawą. Na jego środku stał mały błękitny wazonik z bukiecikiem białych frezji, zapewne z ogrodów znajdujących się na Błysku. Ich przyjemny zapach rozchodził się po pokoju.
- Rozgość się. - Pierwsza wskazała mężczyźnie krzesło. - A ja zajrzę do naszych steków. Przyznaję się bez bicia, że nie umiem gotować. - Dodała ze śmiechem. - Dlatego kuchnię zostawiłam w rękach Linusa, mojego lokaja. Robi wyśmienite steki. - Ruszyła w stronę aneksu kuchennego.

Pilot skinął głową i z ulgą zaczął zdejmować marynarkę gdy spostrzegł pudełko, które wciąż trzymał w dłoni. Podał je Amelii tłumacząc.
- Szczerze wątpię by to było wino z Quaddis, ale zdało tyle testów, że liche być nie może. Kieliszek za to ma jakąś historię, wznoszono nim jakiś tam toast w imię jakiś tam rzeczy, ale mimo tych ornamentów przede wszystkim leży w dłoni i nie kłuje jak większość takiej zdobionej tandety. Obie rzeczy wygrzebane z ukrytego skarbca gubernatora Tarros, nawet jest na nich pieczęć, więc jakbyś chciała to opchnąć paser dałby ci niezłą sumkę.

Gospodyni zatrzymała się w połowie drogi i zwróciła do Tytusa.
- To bardzo miło z twojej strony, że przyniosłeś mi prezent. Przyznam, że mnie tym zaskoczyłeś. Nie nawykłam do takich świecidełek, ale przyznaję, że ten jest bardzo ładny. Dziękuję Tytusie. - Uśmiechnęła się do niego promiennie, podeszła blisko i wzięła od niego kielich, oglądając podarunek. Tytus poczuł od niej znajomy już zapach róż i jaśminu, który przyjemnie łączył się teraz ze słodką wonią frezji stojących w wazonie. - Odłożę go na honorowe miejsce. Nalejesz wina do kieliszków? - Następnie podeszła do aneksu kuchennego, otworzyła jedną z górnych szafek i włożyła tam kielich. Potem zaczęła się krzątać przy garnkach i nadsternik poczuł smakowity zapach steków i pieczonych warzyw. Po chwili wróciła z dwoma półmiskami. - Sałatka jest na stole. Ale tą sama przyrządzałam, więc czuj się ostrzeżony. - Ponownie mrugnęła do niego wesoło.

Tytus zawahał się po otwarciu butelki. Po chwili ze sprawnością rozlał do kieliszków zawartość. Z pewnym pietyzmem zamieszał każdym kieliszkiem obserwując uważnie jego zawartość.
- Jeśli zejdę to mam nadzieję, że dopiero po steku. Jak umierać to o pełnym żołądku. Wtedy przynajmniej będzie można obwiniać biednego Linusa.

- Linus jest doskonałym kucharzem, a od moich sałatek jeszcze nikt nie umarł. - Zapewniła Pierwsza. - Ale może usiądźmy i zjedzmy, zanim wystygnie. - Dodała zapraszając pilota do stołu. Usiedli naprzeciwko siebie. Posiłek wyglądał bardzo apetycznie. Nawet sałatka Amelii wyglądała zachęcająco. Składała się z różnych rodzajów sałat, pomidorków koktailowych, czarnych oliwek i pokrojonego w kostkę owczego sera. - Kobieta uśmiechnęła się do niego zachęcając do spróbowania. - Co prawda nie jest to twoja ulubiona brukselka, ale mam nadzieję, że będzie ci smakowało.

Mężczyzna z uwagą pokroił steka i uniósł widelec przed sobą przyglądając się fakturze mięsa. Wyglądało soczyście i unosiło woń, której nie dało się pomylić z aromasyntezerami. Nawet one były raczej stosowane tylko dla oficerów, więc fakt, że pomyślał o nich pogardliwe zaskoczył go nieco.
- Przyznam, że brukselka budzi u mnie pewien sentyment. - Tytus uśmiechnął się do siebie - Pamiętam jak była kiedyś czymś o czym marzyliśmy. Prawdziwe, niesyntetyczne jedzenie, które podobno nie miało smaku tektury zmieszanej z olejem silnikowym. - przerwał na chwilę obracając widelec po czym dodał - To była długa droga.
Tytus szybko ruszył widelcem i przeżuł powoli steka rozkoszując się jego smakiem. Przymknął oczy skupiając się na uwolnionych aromatach stopniowo uwalniających się w ustach. Mruknął z aprobatą.
- Chyba muszę zmienić moją politykę braku personalnej obstawy. Możesz powiedzieć Linusowi, że zapłacę podwójnie to co mu oferujesz. Ten stek jest wyśmienity, najlepszy jakiego jadłem.

- Przekaże mu wyrazy uznania, ale obawiam się, że mojej oferty nie jesteś w stanie przebić, ale będzie mi bardzo miło jadać z tobą częściej. Linus opiekuje się mną od dziecka i choć nie potrzebuję służby, bo sama ogarniam swoje sprawy, to jednak z jego posiłków nie potrafię zrezygnować. Przypominają mi moje dzieciństwo, przynajmniej jego część. - Dodała smutno. - Choć był czas, że marzyłam nawet o tej bezbarwnej i bezsmakowej breji, którą serwuje się na statkach transportowych gorszego sortu. - Uniosła widelec z kawałkiem mięsa w górę i uważnie się mu przyjżała. - Dziś Linus wyjątkowo się postarał. Był taki zadowolony, że poprosiłam go po przyrządzenie posiłku dla mnie i gościa. Ostatnio jadam głównie w kantynie ze swoimi żołnierzami. Nie lubię jeść sama. Poza tym, kiedy nie wiedzą, że jestem ich dowódcą i traktują mnie jak zwykłą koleżankę, opowiadają zabawne, sprośne anegdoty przy stole. - Dodała już lżejszym tonem. Uniosła wzrok na Tytusa. - Kiedy powiedziałeś “marzyliśmy” nie miałeś na myśli czasów wojska, prawda? Miałeś na myśli swoją rodzinę, bliskich? W zasadzie niewiele o tobie wiem. Opowiesz mi? O tej “przebytej długiej drodze”?

Tytus przez chwilę przeżuwał zastanawiając się. Jeszcze z pełnymi ustami odparł.
- Dobrze, aczkolwiek sam w zamian chętnie usłyszę więcej o skrywanej księżniczce rodu Corax.
Rozbawiło go, przełknął i nie czekając na potwierdzenie zaczął.
- Obawiam się, że wszystko co trzeba o mnie wiedzieć jest w moim dossier. Moje całe życie to właściwie przebieg służby. Urodzony na Młocie Zemsty, flagowcu floty wojennej przeprowadzającej rekonkwistę przeciw Waagh Turug, jako... - w tym momencie Garlik zawahał się. Po chwili już sprawnie wyrecytował - syn anonimowych gwardzistów, którzy żyli dość krótko, by nigdy nie zrealizować swoich marzeń o spokojnym życiu na jakimś agroświecie, ale dość długo by ich potomstwo zrozumiało co to znaczy strata i chęć zemsty.
Tytus wziął kęs, który szybko przeżuł.
- Potem piękne lata spędzone razem z moimi bardziej rozgarniętymi braćmi. Dzięki temu, iż ustępowałem im pod każdym względem mogłem poznać wspaniałości systemów utylizacji, ciepłowniczych oraz tajniki jak szorować mechadendryty adeptus mechanicus. Jestem w tym naprawdę dobry, tylko nie mów jego eminencji o tym. - Tytus mrugnął z szerokim uśmiechem na twarzy.

Amelia słuchała z uwagą słów nadsternika. Kiedy doszedł do czyszczenia mechadendrytów, uśmiechnęła się łobuzersko.
- Twój sekret jest u mnie bezpieczny. Chyba, że mi podpadniesz, hak zawsze się przyda. - Mrugnęła porozumiewawczo. - Nie wiedziałam, że masz rodzeństwo. Opowiesz mi o swoich braciach?

Tytus wzruszył ramionami.
- Nie mieliśmy za wiele kontaktu. Oni mieli swoje szkolenie, ja miałem swoje… obowiązki. Byliśmy dosyć podobni więc wystarczy, że wyobrazisz sobie ich jako sprawniejszą, inteligentniejszą oraz bardziej nadętą wersje mnie. - Tytus uśmiechnął się dumnie i dodał - No oprócz wyglądu. Ja zawsze byłem najprzystojniejszy. No, przynajmniej nikt tego już nie sprawdzi. Nie byli na liście ewakuowanych po tym jak Turug przebił się przez Młot Zemsty.
Głos nadsternika brzmiał tak jakby opowiadał zwykłą anegdotkę, wręcz wyrażał obojętność.

Pierwszy przybrała poważny wyraz twarzy.
- Mówisz o ich śmierci tak obojętnie. Twoja wcześniejsza wypowiedź sugerowała raczej, że spędziliście sporo czasu po śmierci rodziców razem. Nie stworzyliście więzi? Nie brakuje ci ich, albo rodziców? - W głosie Amelii słychać było smutek. - Ja straciłam prawie wszystkich bliskich, a tych, którzy mi pozostali możliwe, że nie zdołam ocalić… - Dodała bardzo cicho.

Garlik przyglądał się badawczo Amelii, lekko zdziwiony. Odpowiedział dopiero po krótkim czasie namysłu.
- Zaczynam chyba rozumieć… - urwał, by już po chwili z powrotem dosyć zwyczajnym tonem wyjaśniać - We flocie wojennej, a zwłaszcza tam gdzie się wychowywałem więzy krwi nie były kultywowane jako coś wartościowego. To prawda, wraz z moimi braćmi dzieliliśmy to samo DNA, ale to nic nie oznaczało. Byłem dla nich tym czym byłem w hierarchii statku, zwykłym sługą. Jeśli miałbym się z kimś identyfikować to chyba właśnie z tymi, którzy byli mi równi: z serfami młota zemsty, potem z czterysta pierwszą kaliarską, ze szwadronem uderzeniowym Lianocka itd.
Tytus wypił zawartość kieliszka.
- Widzę, że jednak nie jest to coś uniwersalnego. Tobie zależy na tych, którzy dzielą twoje DNA? Wiem, że siła rodu jest istotna dla szlachty aczkolwiek nie oznacza to, że jest to dla mnie zrozumiałe.

- Smutne jest to co mówisz Tytusie. Choć może z twojej perspektywy inaczej to wygląda i wyciągam zbyt daleko idące wnioski. - Amelia zamyśliła się chwilę nad słowami pilota. - Nie chodzi o DNA, tylko o więzi zbudowane z innymi. Nie ze wszystkimi, których kochałam łączyły mnie więzy krwi. Mój ojczym, był dla mnie ważny, choć nie był ojcem, ale mnie wychował i troszczył się o mnie. Uczył mnie wielu rzeczy. Więź z Winter powstała wiele lat wcześniej, zanim dowiedziałam się, że jest moją siostrą, dorastałyśmy razem, bawiliśmy się i dzieliłyśmy swoje smutki. To są więzi, które się tworzy. Nie masz nikogo, na kim by ci zależało? O kogo chcesz się troszczyć i kogo chcesz chronić? Kochałeś kiedyś?

- Mam tysiące ludzi na których mi zależy. - odpowiedział trochę poważniejszym tonem, ale zaraz uśmiechnął się i ciągnął łagodniej - we flocie znajomości są inne, lepsze według mnie. Nie ma czasu na długie budowanie więzi, czy skomplikowane gusta i niuansy. Odstawiasz swój oddział na powierzchnię planety i możliwe, że na następny dzień już po nich nie wracasz i nowa seria zostaje ci przydzielona. Każdy wie, że jutro może nie żyć. To odkomplikowuje wiele rzeczy. Dzięki temu cała twoja załoga jest ci droga i dzielicie ten sam los. Każdego znasz i każdy jest twoim przyjacielem. Relacje są krótkie i intensywne. I przyznam, że tak jest przyjemniej.
Tytus zmienił postawę i przybrał lekki uśmiech. Rozluźniony oparł się na krześle i cmoknął.
- Co do ostatniego to nie chcę się przechwalać, ale w tej dziedzinie nigdy nie miałem sobie nic do zarzucenia. Nawet teraz mam na oku taką jedną z komunikacji.

Amelia uśmiechnęła się łagodnie.
- Nie o takie więzi pytałam, choć to o czym mówisz także mi nie jest obce. Mnie również zależy na załodze. Bardziej miałam na myśli kogoś bliższego, rodzinę, bliskiego przyjaciela. To prawda, że w każdej chwili możemy zginąć, albo stracić kogoś z kamratów, ale to nie przeszkadza członkom załogi kochać, zakładać rodzin. Robią to pomimo niebezpieczeństwa, a może właśnie dlatego. Nie miałam także na myśli twoich miłosnych podbojów, z których zrobiłeś się już sławny. - Dodała ze śmiechem. - Nie miałeś kiedyś w swoim życiu kogoś wyjątkowego? Kogoś, kogo wyróżniałeś spośród wszystkich innych? Przyjaciela, kogoś kogo traktowałeś jak rodzinę?

Tytus zaśmiał się lekko i uśmiechnął łobuzersko.
- Nie mam żony ani dzieci, tego jestem pewien. Zresztą nie sądzę by byli dostatecznie wybitni by spełnić takie wymagania. Moją największą miłością jest obecnie Błysk Cieni i to chyba do takiego uczucia zostałem stworzony.
Nadsternik jednak uspokoił ton i podszedł do zagadnienia bardziej analitycznie.
- Wydaje mi się, że możemy się nie rozumieć. Ty masz kogoś takiego? Kogoś kto wyróżnia w ten sposób?

- Myślę, że mimo odmiennego podejścia cię rozumiem. - Zajrzała w pusty kieliszek do wina z żalem. Następnie uniosła butelkę i rozlała do obu kieliszków. - Mam takie osoby. Moją rodzinę. Moją siostrę i kuzyna, który jest dla mnie jak starszy brat. Tylko oni mi zostali… - Zawahała się. - ...przynajmniej mam taką nadzieję. Ale nigdy nie byłam zakochana, jeżeli o to pytasz. Owszem, miałam jakieś przygody, ale nic poważnego. I wbrew niektórym plotkom, które krążą na mój temat, byli to mężczyźni. - Odpowiedziała Tytusowi na łobuzerski uśmiech, równie łobuzerskim uśmiechem.

- Nie jestem naturalnie z tych co dali by wiarę takim plotkom. - Tytus pokiwał głową na potwierdzenie swoich słów. - Co do zaś tej dwójki, to nie są mi obojętni. Nie będę cukrzył w sprawie losu lady kapitan, ponieważ nie mam ani trochę w tej dziedzinie ekspertyzy, za to co się tyczy Maurice to przyznam, z pewnym przekąsem, że jest, mimo niestandardowego podejścia, szalenie kompetentny. Z trudem przychodzi mi do głowy scenariusz, który byłby dla niego niemożliwym do przejścia. Spodziewam się, że przyjdzie nam jeszcze go spotkać.

Pani komandor westchnęła cicho.
- Według wróżby Bel, Mauricio żyje, ale jest uwikłany w jakąś ważną sprawę. Mówiła coś o obowiązku i niesprawiedliwym osądzie. To daje mi nadzieje, że jeszcze możemy go odnaleźć, albo on nas. - Potrząsnęła głową jakby chciała otrząsnąć się ze złych myśli. - Ale nie psujmy miłego spotkania niezbyt wesołymi tematami. - Podsunęła Tytusowi półmisek. - Dokładkę?

- Oczywiście.
Pilot chwycił półmisek i z dużą zachłannością zaczął nakładać kolejne łyżki. W końcu zatrzymał się zakłopotany swoją zachłannością i odstawił łyżkę w połowie drogi.
- No dobrze, skoro już wyjawiłem swoje najgłębiej skrywane sekrety to mogę chyba oczekiwać rewanżu? - sternik uśmiechnął się drapieżnie i unosząc w kieliszek, rozsiadł w krześle.
- Skąd dziewczyna z dobrego domu, znająca tajniki makijażu oraz odpowiedniej prezencji… tak, potrafię to dostrzec choćby na przykładzie wizyty u Chordy… poszła taką ścieżką kariery? Linus zna przepis na najlepszego steka, ja znam przepis na najlepszego pilota w Koronusie, a jaki jest przepis na Amelię de Vries?

Pierwszy tydzień Apriusa 816.M41, Pokład Błysku Cieni

Ramirez po zebraniu koterii spędził jeszcze blisko godzinę na rozmowach z Barcą. Gdy wychodził z sali poruszał się bardzo szybko jak na siebie. Silniki hydrauliczne kończyn cyber zbroi wprawiały ją niemal w bieg wywołując przy tym wrażenie przetaczające się burzy.

W sekcji medycznej wszedł do jednego z laboratorium. Natychmiast wyrzucił stamtąd dwójkę techników. Zamknął drzwi i zablokował je od wewnątrz.

Nie opuszczał pomieszczenia przez kolejne dziewięć dób. A gdy tylko je opuścił maszerował wprost na spotkanie z Christo Barcą.

Ostatni tydzień Apriusa 816.M41, Pokład Błysku Cieni

Ramirez obudził się zlany potem. Czuł to… Czuł, że jego oczy są kompletnie czarne. Kompletnie. To nie on patrzył na pustkę, to Pustka była w nim i chciała się wydostać.

Stanął przed lustrem. Dotykał swojej twarzy. Mroczny cień wypływał w swoich mackach wprost z czarnych jak Pustka gałek ocznych. Wielki mechadendryt zbliżył się do twarzy techkapłana. Na jego głowicy połyskiwał piłoskalpel. To trwało zbyt długo… ukrywał to przed nimi… ale czas to skończyć.

Ostrze wzbiło w powietrze głośny wizg gdy jego piła rozpoczęła pracę. Powoli sunęło w stronę jego twarzy.

- Nie… nie tu.

Silnikowidz pokręcił przecząco głową. Ukrył swoje czarne jak węgiel oczy za goglami ochronnymi. Był na pokładzie gdzie mieściły się kwatery oficerskie. Wiele mogło pójść nie tak. Musiał być pewny, że rytuał przeprowadzi w ukryciu. I że w razie gdyby dwie przeklęte gałki oczne eksplodowały, to będzie w stanie zminimalizować skutki.

Maszerował do maszynowni. Do segmentu, w którym nikt nie powinien go odwiedzać. Tam dokończy to co zaczął. Nie mógł dłużej czekać. Powinni już byli opuścić pustkę…

Wygasił światła. W półmroku zaszył się w segmencie pełnym okablowania.

Aprius 816.M41, Pokład Błysku Cieni

Sala ćwiczeń wypełniona była jasnym światłem świetlówek i zapachem potu. Większość żołnierzy udała się już do swoich kwater. W pomieszczeniu pozostała tylko garstka zapaleńców, którzy urządzili sobie mały sparing, utworzywszy niewielki krąg na samym środku. Z kręgu raz po raz dobiegały wybuchy gromkiego śmiechu, kiedy to dość drobna, ale niesamowicie szybka dziewczyna o ognisto rudych włosach zwinnie unikała ciosów swojego olbrzymiego, ale ociężałego sparingpartnera. Wielki mężczyzna o śniadej karnacji i opalonej na gładko głowie, był już mocno spocony i zdyszany, jego ciosy były zbyt powolne, by dosięgnąć przeciwniczki.

W tym momencie do sali wszedł Tytus. Gwardziści słysząc jego kroki, odwrócili się w jego stronę. Odwróciła się również zaciekawiona dziewczyna. Wielkolud natychmiast to wykorzystał. Chwycił ją wpół i rzucił poza wyznaczony kredą krąg. Ruda wykonała zwinnie salto w powietrzu i zgrabnie wylądowała na podłodze.
- Oszukujesz Farian! - Wykrzyknęła do osiłka.
Mężczyzna prychnął pogardliwie.
- Żołnierz musi zawsze zachować czujność. Na polu bitwy nikt nie będzie się bawił w czyste zagrywki. Przegrałaś Iskra, tym razem ty stawiasz obiad. - Wyszczerzył się do dziewczyny. Ona natomiast wydęła wargi udając urażoną, ale po chwili uśmiechnęła się do łysego. - No niech ci będzie. - Przyznała z ociąganiem. Potem zwróciła się do Nadsternika. - Wszystko przez ciebie przystojniaku. Może mi to wynagrodzisz zabierając mnie na drinka?

Kącik ust Tytusa drgnął w lekki uśmiech, lecz wolną dłonią przygładzając zarost wyraził udawane zastanowienie.
- No nie wiem, stamtąd skąd pochodzę nie ma nagród za drugie miejsca. - mówiąc to jednak przybrał pogodny, pewny siebie wyraz i dodał - Co nie znaczy, że nie można w ramach motywacji uczcić uczestnictwa. Niestety... - pilot wzruszył ramionami pokazując torbę przewieszoną przez ramię - mam wpierw trening do załatwienia, więc może ureguluje dług mmm jutro?

Iskra wydęła wargi z niezadowoleniem.
- Od jutra mam dyżur w zbrojowni, przez kolejne trzy dni. No nic, złapiemy się jakoś. Z którego jesteś oddziału? Nie widziałam cię wcześniej, a na nowego rekruta jesteś za stary. - Uśmiechnęła się figlarnie. - A może potrenujesz ze mna? Jestem bardzo wygimnastykowana. - Tytus usłyszał kilka parsknięć z głębi sali. Łysy wielkolud zwany Farianem podszedł do nadsternika.
- Na twoim miejscu trzymałbym się od tej lisicy z daleka. Ani się obejrzysz, a wyssie z ciebie całą kasę. - Dziewczyna zaprotestowała głośnym prychnięciem, ale dryblas uciszył ją groźnym spojrzeniem. - Miałaś posprzątać składzik. Chyba, że chcesz dostać od Hrabiny kolejny dyżur. - Potem znowu wrócił spojrzeniem do pilota. - Nie jesteś żołnierzem. Nie znam cię. Po co tu przyszedłeś? - Zmarszczył groźnie brwi.

Tytus wyprostował się wykonując poprawny salut. Jednak coś w jego postawie i tonie wskazywało na swobodę i nadmierną pewność siebie.
- Obsługa mostka, sir. - skłamał gładko - Każdy potrzebuje odpowiedniego przygotowania bojowego i oddelegowano mnie w to miejsce. Mój sparingpartner - pilot udał, że rozgląda się po sali i zebranych w niej osobach - zdaje się, jeszcze nie przybył, więc proszę o pozwolenie na poczekanie w tym miejscu, sir.

Farian przyjrzał się Tytusowi podejrzliwie.
- Kto jest twoim sparingpartnerem?

Garlik zrobił zakłopotaną minę, położył torbę na ziemi i udał, że coś w niej szuka. Przede wszystkim ukrywał swój uśmiech.
- Miałem to gdzieś… to był przydział… jestem pewien, że Marika mi gdzieś to zapisała… przyznam, że to pierwszy raz jak mam taki trening odkąd jestem na Błysku. - w końcu poddał się i popatrzył zafrasowany na rozmówcę - Nie mogę znaleźć, ale jestem pewien, że imię zaczynało się na A… Am…. Amelia?

W pomieszczeniu zrobiło się zupełnie cicho. Iskra powoli wycofała się do składziku. Pozostali żołnierze nagle zaczęli interesować się swoimi butami, albo sprzętami gimnastycznymi. Tylko Farian zachował kamienną twarz. Choć kiedy ponownie odezwał się do sternika, jego głos był już grzeczniejszy.
- Mógł pan od razu powiedzieć, że przyszedł pan do pani komandor, sir. Mam nadzieję, że wybaczy nam pan to nieporozumienie, ale mamy rozkazy, pan rozumie… ja zaprowadzę pana do dowódczyni. proszę za mną sir. - Wskazał ręką drzwi po przeciwległej stronie sali.

Tytus rozejrzał się zaintrygowany po obecnych, ale skinął głową w stronę wielkoluda. Odchodząc jednak odwrócił głowę na chwilę w stronę znikającej w składziku rudowłosej uśmiechając się i za pomocą dłoni wskazując gest telefonu.

Dziewczyna puściła do pilota oko i zniknęła w sąsiednim pomieszczeniu. Łysy gwardzista natomiast wyprowadził Tytusa z sali ćwiczeń, minęli kolejną podobną salę i stanęli przed drzwiami na samym jej końcu. Zza drzwi słychać było przytłumiony głos. Nadsternik rozpoznał głos Pierwszej, choć nie słyszał co mówiła. Farian otworzył drzwi i gestem wskazał Tytusowi, by wszedł pierwszy, a następnie sam przeszedł przez drzwi.

Nadsternik znalazł się w małej sali treningowej. Tutaj światło nie było aż tak jaskrawe. Niedaleko drzwi stała Amelia, ubrana była w luźne czarne spodnie, krótki dopasowany top, a włosy miała zaplecione w długi warkocz. Kiedy obaj mężczyźni weszli, demonstrowała właśnie dość skomplikowane ćwiczenie, polegające na wygięciu ciała do tyłu z pozycji kucającej, tak by stworzyć z ciała mostek. jej audytorium, składające się z dzieci w różnym wieku, próbowało ją naśladować, mniej lub bardziej skutecznie. Farian odchrząknął dając znać o swojej obecności.
- Pani komandor, przyszedł ktoś do pani.

Amelia wstała zaskoczona.
- Już ósma? Straciłam poczucie czasu. Farian zabierz dzieci do sali głównej, ich rodzice powinni zaraz je odebrać. Pan nadsternik był umówiony. Przekaż też Tes, że jak skończy sprzątać składzik, ma mi zrobić spis sprzętu. Upewnij się, że wykonała zadanie skrupulatnie inaczej będziesz musiał jej pomóc.- Łysy pobladł i ukradkiem zerknął na pilota.
- Tak jest, pani komandor!

Zrobiło się małe zamieszanie. Dzieci po kolei żegnały się z Amelią, a Farian je wyprowadzał na zewnątrz. W końcu sternik i arcymilitantka zostali na sali sami.

Tytus patrzył jeszcze przez chwile na drzwi w których zniknął korowód.
- Nie wiedziałem, że masz taką rękę do dzieci. Chociaż patrząc po twoich bardziej wyrośniętych podopiecznych pewnie nie powinno mnie to dziwić.

Arcymilitantka wzruszyła ramionami.
- W młodości, jako najstarsza z dzieci, musiałam opiekować się młodszymi. W porównaniu do dzieci szlachty, nasze załogowe, to zdyscyplinowane aniołki. Dzieci potrzebują ruchu, zwłaszcza w tak zamkniętej przestrzeni jak statek. Są wtedy spokojniejsze i szybciej zasypiają, spokojnym snem bez koszmarów. Zwłaszcza kiedy podróżujemy przez osnowę. Zresztą na moich dorosłych podopiecznych też dobrze wpływa porządny wycisk na sali treningowej. Zobaczysz, kiedy z tobą skończę, będziesz dziś spał jak niemowlak. - Puściła do niego łobuzersko oko.

- To byłaby ciekawa odmiana… aczkolwiek niezbyt fortunna dla statku. Ostatnio mamy dużo roboty na mostku...- Garlik rozejrzał się po sali - Będą jeszcze jacyś studenci gotowi zgłębiać tajniki sztuki?

Pierwsza pokręciła przecząco głową.
- Za bardzo byś się rozpraszał. Obawiam się, że moje towarzystwo musi ci wystarczyć. Rozczarowany? - Uśmiechnęła się do sternika zaczepnie.

- Wręcz przeciwnie. - Tytus skłonił się lekko - zawsze byłem wielkim zwolennikiem prywatnych korepetycji, aczkolwiek nigdy nie byłem po tej ich stronie. To może być odświeżające, choć ostrzegam - Tytus uśmiechnął się podstępnie i zawiesił na chwilę głos - starego psa trudno nauczyć nowych sztuczek.

- Dlatego skupimy się na twoich naturalnych predyspozycjach i tym, co już umiesz, jedynie trochę je podrasujemy. - Mrugnęła porozumiewawczo. - Kto wie, może następnym razem ty będziesz mi udzielał korepetycji.

- Wystarczy słowo. Oszczędziłoby mi to poszukiwania okazji, by się odwdzięczyć. - mężczyzna zamyślił się nim dodał - Nie wiem jednak czy moje umiejętności przystoją damie.

Amelia zerknęła na nadsternika z figlarnym uśmiechem.
- Chyba nie sugerujesz, że kobietom nie przystoi pilotowanie statków?

Pilot dał się zaskoczyć, jego oczy zdradzały, że nie miał typowej dla siebie szybkiej riposty. Roześmiał się serdecznie z tego faktu, niezbyt zaniepokojony jak dziwnie musiało to wyglądać.
- Nie, skądże, Korte to wyśmienity sternik. - będąc zapędzony w kozi róg zdecydował się zmienić temat - Od czego zaczniemy? Powinienem się jakoś przygotować czy coś…?

Pani komandor skinęła twierdząco głową.
- Najpierw pomóż mi pozbierać materace, zostawimy sobie cztery na środku sali.

Zajęło im to dłuższą chwilę, ale przygotowali miejsce do ćwiczeń dość sprawnie. Kiedy wszystko było gotowe. Amelia wskazała Tytusowi jeden z materacy.
- Ja jestem już rozgrzana, ale ty powinieneś się najpierw rozruszać. W ramach rozgrzewki możesz trochę potruchtać i wykonać trochę szybkich wymachów i podskoków. Technika dowolna. Ja sobie popatrzę. - Dodała ze śmiechem. - Jak skończysz, to przejdziemy do rozciągania. Muszę sprawdzić jak rozciągnięty jesteś.

Garlik skinął głową i odrzucił swoją torbę na bok. Rozpiął także górę od szarego dresu i rzucił nim w stronę torby także. Był ubrany bardzo luźno, w szary dres i podobnie standardowy bezrękawnik. Zgodnie z instrukcją potruchtał w stronę ściany jednak w trakcie uznał, że nie musi odrzucać takiej okazji.
Zrobił przewrót by szybko wstać i wykonać salto do tyłu, zaraz po tym wracając do zwyczajnego truchtu. Jednak czując lekką adrenalinę, postanowił samemu sprawdzić swoje możliwości.
Nagle przyspieszył wbiegając na ścianę i odbijając się od niej w szczytowym momencie, robiąc salto i lądując na rękach. Samemu lekko zaskoczony, że wciąż potrafił taką sztuczkę odbił się na rękach wracając do pozycji stojącej.
Zdradzając przyspieszony oddech spojrzał na Amelię z satysfakcją, niemniej prędko przybrał zwyczajny półuśmiech i przekręcił głowę pytająco.
- Ta da?

- Nie pajacuj mi tutaj, jeszcze złapie cię skurcz i będę musiała ci udzielić pierwszej pomocy. - Pozorną surowością próbowała zamaskować zaskoczenie. Wiedziała, że Tytus jest zręczny, ale nie sądziła, że do tego stopnia. To może być interesująca lekcja i dla niej i dla niego. W kącikach ust Amelii pojawił się delikatny uśmiech. - Skończyłeś?

Garlika rozczarowała taka reakcja, choć usilnie starał po sobie tego nie poznać, tak samo jak przyspieszonego oddechu.
- Jeszcze chwilka. - cicho odburknął.
Tym razem dosyć standardowo przebiegł się i zrobił parę wymachów sprawdzając czy jego ciało dobrze znosi nagłą zmianę. W końcu przystanął i kiwnął potwierdzająco w stronę instruktorki.

- Teraz się porozciągamy, powinno ci się spodobać. - Pierwsza stanęła naprzeciwko Garlika. - Chciałabym byś wykonał kilka prostych ćwiczeń, bym mogła stwierdzić, jak rozciągnięty i wygimnastykowany jesteś. Zademonstruję o co mi chodzi. - Amelia wykonała serię ćwiczeń rozciągających. Zaczynając od najprostszych i stopniowo podnosząc poprzeczkę. Początkowo były to przeróżne skłony i zgięcia ciała. Nic trudnego. Ale potem kobieta przeszła do trudniejszych ćwiczeń. Najpierw wygięła się do tyłu wyciągając ręce za siebie i dotykając podłogi, tworząc mostek, następnie bez wysiłku podniosła nogi w górę i stanęła na rękach, by znów przechylić nogi w dół i wylądować w pozycji szpagatu na materacu. Podczas wykonywania ćwiczeń i po, jej oddech był ciągle pod kontrolą. Tytus miał wrażenie, że wykonała wszystkie ćwiczenia bez wysiłku. Jej ruchy były pełne lekkości i gracji. Widać było, że jest bardzo rozciągnięta i gibka. Kiedy skończyła, spojrzała na sternika zachęcająco. - Twoja kolej.

Sternik zamrugał oczami zaskoczony, wyrwany nagłym poleceniem. Chrząknięciem zamaskował speszenie i zabrał się do ćwiczeń. Jednak już po chwili widać było, że był rozkojarzony i nie zapamiętał poszczególnych kroków. Gdy doszedł do mostka zadanie okazało się za trudne. Poirytowany czymś co przekraczało jego możliwości w końcu szarpnięciem ciała stanął na jednej ręce i opadł do pozycji tureckiej ciężko oddychając.
- Jest to... bardziej skomplikowane… niż się wydaje.

Amelia skinęła głową twierdząco.
- To wymaga trochę praktyki. Chociaż po twojej reputacji spodziewałam się, że jesteś bardziej gibki. - Uśmiechnęła się figlarnie do sternika. - Nie forsuj się, bo możesz sobie coś nadwyrężyć. Po kilku sesjach, będzie lepiej. - Zachęciła. - Pomogę ci się trochę porozciągać, a potem popracujemy nad postawą. Połóż się na plecach na materacu. Nogi unieś pionowo w górę, pozostawiając pośladki przylegające do materaca. Następnie powoli rozłóż nogi na boki, aż poczujesz napięcie w mięśniach. - Poinstruowała.

Tytus z zakłopotaniem podrapał się w głowę, ale skinął potwierdzająco głową. Zaczął wykonywać ćwiczenie z większym skupieniem niż przypuszczał ono zasługiwało, ale po utarciu nosa zamierzał wykazać się odpowiednio.
Nagle jednak pewna myśl nawiedziła go z zaskoczenia.
- Reputacji?

Kiedy Garlik wykonał polecenie, Pierwsza podeszła do niego. Stanęła przed jego rozłożonymi nogami i nachyliła się nad nim, zginając ciało w pasie. Policzek nadsternika musnął jej długi warkocz.
- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nie jesteś świadomy, jaką masz opinię u części żeńskiej kadry. Wydawało mi się, że za tą opinią idą odpowiednie umiejętności. - Dodała z tajemniczym uśmiechem. Obie dłonie, wewnętrzną stroną, oparła najpierw o wewnętrzną stronę łydek pilota, naciskając na nie, by rozszerzył mocniej nogi. Tytus poczuł jak jego mięśnie bardziej się napinają. Następnie schodziła coraz niżej dłońmi, aż zatrzymała się w połowie jego ud, cały czas naciskając i poszerzając jego rozkrok.
- Możesz poczuć lekki ból im bardziej twoje mięśnie będą rozciągnięte. Daj mi znać, jeżeli nacisnę za mocno.

Tytus uśmiechnął się i uniósł brwi zdziwiony przyglądając się.
- Przyznam, że gdyby nie obecny przydział to bym rozważył karierę w piech...
Garlik stęknął i gwałtownie wzdrygnął się, próbując się wyrwać odruchowo.

Gwałtowny ruch Tytusa, zaskoczył Amelię. Straciła równowagę i runęła w dół prosto na nadsternika. Odruchowo wyciągnęła ręce przed siebie, by zamortyzować upadek, ale nie do końca jej się to udało. Wystarczyło jednak by zminimalizować siłę uderzenia. Leżeli tak przez chwilę nieruchomo, lekko oszołomieni oboje. Po chwili do Pierwszej dotarło w jakiej pozycji się teraz znajduje i z kim, i na jej twarzy pojawił się rumieniec zawstydzenia. Chcąc to ukryć przed nadsternikiem, jeszcze przez chwilę pozostawała bez ruchu z twarzą skrytą w jego klatce piersiowej. Już dawno nie czuła się tak głupio zakłopotana.

- Przepraszam, dosyć… zaskakujące ćwiczenie. - przytłumionym, lecz rozbawionym głosem wymamrotał mężczyzna.

De Vries uniosła głowę do góry i podparła się na przedramionach. Gorąco z policzków na szczęście zniknęło.
- To ja przepraszam. Powinnam cię była uprzedzić. Mam nadzieję, że nie zrobiłam ci krzywdy? - W jej głosie słychać było troskę. Grzywka jej się zmierzwiła nad czołem, nadal była lekko zarumieniona czy to z wysiłku, czy lekkiego zawstydzenia.

- Hmmm - Garlik wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu - to ćwiczenie ma swoje... przyjemne aspekty. Jestem odpowiednio zmotywowany. Co dalej?

- Na początek może byśmy wstali. Chyba, że potrzebujesz chwilę odpocząć? - Zapytała pilota podnosząc się zwinnie w górę. - Jeżeli czujesz się dobrze, możemy przejść do twojej postawy. - Wyciągnęła do niego rękę, by pomóc mu wstać.

Tytus wciąż rozbawiony skorzystał z pomocy, choć stęknął lekko, gdy odezwały się mięśnie ud. Szybkimi ruchami jednak pozbył się tego wrażenia i spojrzał w stronę Amelii. Szybko jednak odwrócił wzrok.
- Gotowy.

- Dobrze. - Skinęła głową. - Stań w lekkim rozkroku, o tak. - Zademonstrowała. - Nogi lekko ugięte. Tak byś mógł poruszać się swobodnie. Wtedy w kantynie, zauważyłam, że masz dość sztywna postawę. Jesteś bardzo szybki i zwinny, ale ta sztywność spowalnia czas twojej reakcji. Na ugiętych nogach i rozluźnionych mięśniach, będziesz mógł płynniej zmieniać pozycję. W ten sposób. - Ponownie zademonstrowała, wykonująć kilka szybkich uników. Potem uniosła obie ręce w górę zastanawiając się nimi i zaciskając dłonie w pięści. - Układając przed sobą ręce w ten sposób. Możesz dowolnie zmienić ich pozycję i albo parować i zbijać ciosy, albo wyprowadzić swój. Dobra postawa to podstawa. - Mrugnęła do niego łobuzersko.

Nadsternik o dziwo skupił się. Starał się jak najlepiej skopiować ruchy arcymilitantki. Jego umysł powędrował do jego ostatniej walki i w ramach rozrywki zastanawiał się jakie scenariusze wniknęłyby z niej gdyby zastosował taką postawę. Wciąż jednak miał wątpliwości.
- W ten sposób wystawiam się na konfrontację. Nie mogę odskoczyć dość daleko. Cały czas jest się w polu rażenia przeciwnika. - powiedział zadziwiająco poważnie i analitycznie. W jego ruchach widać było jak powtarza poszczególne schematy od nowa, gdy jakiś ruch nie spodobał mu się.

- W sytuacji w jakiej znalazłeś się w kantynie, nie miałeś miejsca. Otaczał cię tłum gapiów. Ale ta technika jak najbardziej umożliwia zwiększenie dystansu. Możesz się ostrożnie wycofać trzymając gardę, albo odskoczyć do tyłu, lub wykonać jakąś z twoich widowiskowych akrobacji. Mówiłam, że w ten sposób będziesz mógł płynnie zmieniać pozycję. - Mówiąc to odskoczyła zgrabnie do tyłu. Następnie niespodziewanie szybko wykonała przewrót do przodu i podcięła nogi sternika.

Tytus dał się zaskoczyć i runął zatrzymując się dłonią na materacu. Poderwał się równie szybko z determinacją na twarzy. Skinął potwierdzająco głową w stronę Amelii. Jego twarz wyrażała determinacje, typowy uśmiech zastąpiła powaga i skupienie.
Odwrócił się w bok. Przed jego oczami stanął pierścień widzów oraz jego gabarytowy przeciwnik z ostatniej bójki. Pamiętał doskonale gdzie stały poszczególne osoby, widział je wyraźnie, zaś w nozdrzach poczuł zapach potu przeciwnika. Przybrał postawę jaką próbowała nauczyć go instruktorka. Nie był nią zadowolony, więc parę razy poprawiał się, aż nie znalazł wersji odpowiednio solidnej dla swojego środka masy.
Wielkolud ruszył na niego. Pilot odskoczył zręcznie na bok jednak zaraz potem się zatrzymał. Tak samo jak wielkolud i tłumek wokół niego. Nie był zadowolony z tego przebiegu. Przy obecnych parametrach uniknąłbym go bez problemu nawet w pozycji stojącej.
Przywrócił wszystkich na swoje miejsce. Jego przeciwnik teraz poruszał się szybciej, był też bardziej skoncentrowany i precyzyjny. Kolejny cios zaskoczył Garlika, gdy ledwo udało mu się odsunąć głowę w bok przed pięścią. Poczuł powiew powietrza na policzku. Wielkolud jednak nie dawał za wygraną i kolejny cios trafił bezpośrednio w splot słoneczny nadsternika. Wszyscy ponownie się zatrzymali, tłum zamarł w trakcie kibicowania, a pięściarz utknął mając na twarzy wyraz mściwej satysfakcji.
Tytus zmienił postawę i zrestartował symulacje. Metodą prób i błędów dostosowywał swoje ruchy, testował rozwiązania. Jego przeciwnik stawał się szybszy, zręczniejszy oraz dalece lepiej wyszkolony. Niektóre jego ruchy wydawały się przeczyć zasadom funkcjonowania ciała.
Po czasie Garlik z satysfakcją obserwował jak wielkolud dysząc ciężko przysiada by odpocząć. Udało mu się uniknąć wszystkich jego ciosów. Zamrugał oczami, gdy otaczające go osoby zniknęły, pozostawiając jedyną postać o której zapomniał. Nie wiedział jak długo oddał się zamyśleniu. Maskował zażenowanie jakie odczuwał wiedząc, że jego działania musiały wyglądać dziwnie z zewnątrz. Z zakłopotaniem przeczesał dłonią włosy i uśmiechnął się lekko.
- Myślę… myślę, że rozumiem czemu ma służyć ta postawa, ale będę potrzebował długiego treningu nim będzie dla mnie użyteczna.

Arcymilitantka obserwowała poczynania Tytusa z lekkim uśmiechem. Sama ćwicząc, wielokrotnie wyobrażała sobie przeciwnika i jego poczynania, a patrząc jak Tytus tańczył na materacu, to właśnie teraz robił. Walczył z niewidzialnym przeciwnikiem. Zastanawiała się, czy ona wtedy też tak zabawnie wygląda. Mimo wszystko obserwowałą go z uwagą i śledziła jak poprawia postawę i próbuje znaleźć najodpowiedniejszą dla siebie. Jest naprawdę szybki i wyciąga właściwe wnioski. Dawno nie miała tak pojętnego ucznia.

Kiedy się do niej odezwał, obdarzyła go zachęcającym uśmiechem.
- Idzie ci bardzo dobrze. Teraz potrzebujesz ćwiczeń i praktyki, a także dostosować technikę do twojego rozmiaru, ciężaru i środka ciężkości. Różnimy się pod tym względem bardzo, więc moje ruchy, nie będę do końca tobie pasować. - Nie skomentowała wcześniejszego zachowania pilota. - Możemy razem ćwiczyć po godzinach, jeżeli tylko znajdziesz czas. Wiem, że jesteś rozchwytywany i ciężko się z tobą umówić. - Dodała z figlarnym uśmiechem.

Tytus zaplótł dłonie za głową i uśmiechnął się pewnie.
- Samodoskonalenie zawsze powinno stać na drugim miejscu oficera rodu Corax. Zaraz za lojalnością. Zresztą - zaśmiał się do siebie - mam kogoś kto bardzo dobrze potrafi zorganizować mój terminarz.

- Nie wątpię. W każdym razie ja tu trenuję praktycznie codziennie, wieczorami, z wyjątkiem, kiedy obowiązki mnie wzywają. Zawsze możesz przyjść, tylko daj znać, że będziesz. A skoro już jesteśmy w temacie. Mam nadzieję, że Marika nie zrugała cię za bardzo, za zostawienie marynarki. Została u mnie na krześle. Możesz ją w każdej chwili odebrać. Choć może zastanowię się nad wykupnym. - Powiedziała ze śmiechem.

- Oh, była wściekła. Niezbyt rozumiem czemu nagle zaczęło jej na tej marynarce zależeć. A co do wykupnego, to moje jedyne skarby ograniczają się do płynów. Choć powiem, że robię bardzo dobre drinki i koktajle. Właściwie jestem pewien, że po wyjściu z osnowy, przy najbliższej przerwie będę organizował… - przerwał nagle, jego wzrok uciekł w bok, a uśmiech wyrażał lekkie zakłopotanie - to mógłby nie być najlepszy pomysł…ale na pewno coś znajdę.

Amelia spojrzała na Garlika zaintrygowana.
- Będziesz organizował co? Planujesz zorganizować imprezę? Rozumiem, że zamilkłeś bo nie wpasowuje się w profil twoich gości? - W jej głosie nie słychać było urazy.

Tytus oparł dłoń na podbródku i powoli przyjrzał się Amelii od stóp do głów jednocześnie odpowiadając.
-To prawda, że nie ma wielu pierwszych oficerów w tym towarzystwie, ale nie powinno to być przeszkodą. Warunki także spełniasz. Problem jest inny. - pilot zawiesił głos przyglądając się z rozbawieniem kobiecie - Obowiązuje tam strój kąpielowy.

- Nie musisz mówić pozostałym gościom kim jestem, podejrzewam, że bez munduru niewiele osób jest w stanie mnie rozpoznać. Przyznam, że nie byłam w swoim życiu na wielu imprezach i jestem ciekawa jak to będzie wyglądało. A co do stroju kąpielowego… - Położyła dłonie na biodrach i spojrzała na Garlika drwiąco. - Nie bardzo rozumiem gdzie leży problem. Uważasz, że nie będę dobrze wyglądać?

Tytus zaśmiał się wycofując i uniósł defensywnie otwarte dłonie.
- Nie, oh, nie. Wręcz przeciwnie. Podejrzewam jednak, że dziewczyna z dobrego domu może nie być gotowa na paradowanie w ten sposób w towarzystwie...i mieć odpowiedni strój, który nie wygląda jak strój płetwonurka. Na to mogę coś poradzić. Znam kogoś kto miałby ich pewien wybór.

- Mój drogi widać, że nie bywałeś na imprezach szlachty. Zapewniam cię, że niejeden arystokrata zawstydziłby cię swoją bezpruderyjnością. Zaczynam się zastanawiać jakie wyobrażenie mnie masz w głowie. Czy ja się ubieram jak stara dewotka? - Spojrzała na swój dość skąpy strój do ćwiczeń wymownie. - Co do stroju, to może bym coś znalazła, ale w sumie jestem ciekawa co jesteś w stanie mi załatwić, więc może zdam się na ciebie w tej sytuacji. Oczywiście… - Dodała z filuternym uśmieszkiem. - jeżeli łaskawy pan raczy mnie zaprosić na to ekskluzywne przyjęcie. Chcesz je zorganizować w pokoju kąpielowym?

- Wiesz o nim? W sumie urodziłaś się tutaj, więc nic dziwnego. W takim razie jak tylko będzie okazja podeślę zarówno zaproszenie jak i dostawczynię. Precyzyjnego terminu nie jestem w stanie podać, bo nie wiadomo kiedy będzie najbliższa wolna okazja. Choć ostrzegam - Tytus uśmiechnął się przepraszająco - załoga potrafi zachowywać się bardzo swobodnie.

Arcymilitiantka skinęła głową ze zrozumieniem.
- Zapewne nie bardziej niż moi ludzie. W każdej chwili mogą zginąć, to zrozumiałe, że starają się czerpać z życia garściami.

Tytus zamyślił się chwilę.
- Chyba jak wszyscy. Każda sekunda to pożyczka udzielona na wysoki procent. - pilot odsunął się i wykonując parę powtórzeń poprzedniego ćwiczenia dokończył - Trzeba żyć tak, by w momencie śmierci niczego nie żałować.

Amelia objęła się ramionami i westchnęła cicho, przez jej twarz przeleciał cień smutku.
- Żeby to było takie proste. - Podniosła wzrok na Tytusa i uśmiechnęła się blado. - Świetnie sobie radzisz z unikami, przyznaję, że jestem pod wrażeniem. Jeżeli będziesz ćwiczył, to wkrótce żaden dryblas z dwunastego poziomu nie będzie w stanie ci się postawić. - Zaśmiała się, maskując wcześniejszą zmianę nastroju. - Mogę pokazać ci jeszcze jeden styl walki. Nie przyda ci się on na polu bitwy, ani w sparingach treningowych, ale na niższych poziomach będzie jak znalazł, w sytuacji kiedy znów wpakujesz się w jakieś kłopoty. Zainteresowany?