28 Maius 816.M41, podpokład mostkowy Gwiazdy

Słysząc dźwięczące pewnością siebie zapewnienia zarówno Visschera jak i jednego z zaufanych astropatów Bellity, Amelia powtórzyła zwięzłe rozkazy. Żołnierze eskorty wysunęli się do przodu płynąc poprzez czarną pustkę niczym niezgrabne skorupiaki, odsuwając od siebie unoszące się wokół ich skafandrów śmieci. Droga do Wieży Navis Nobilite zajęła im pół godziny, lecz mimo towarzyszącego podróży napięcia sopy świateł nahełmowych reflektorów nie wyłuskały z ciemności niczego, co mogłoby stwarzać choćby szczątkowe zagrożenie.

Mobilny generator mocy zabrany przez grupę de Vries miał pełne baterie, ale pierwsza powitała z satysfakcją radiowy komunikat prezbitera Ramireza o rozpoczęciu prac nad rozruchem reaktorów frachtowca. Mobilne generatory miały niewielką efektywność, ich zasoby szybko ulegały wyczerpaniu w tak niesprzyjających warunkach jak ziąb kosmicznej próżni.

Ubrani w naznaczone czerwonymi szewronami kombinezony techadepci – wszyscy bezimienni i sprawiający w oczach Amelii identyczne półmechaniczne wrażenie – wyciągnęli z obudowy urządzenia giętkie połyskliwe kable, podpięli je do odsłoniętych spod ściennych płyt paneli technicznych włazu pompując w lokalny system zasilania potężną dawkę energii.

- Dostęp do banków danych na mostku pozwoli nam sprawdzić, czy załoga odpaliła kapsuły ratunkowe – w przejmującej ciszy zakłócanej jedynie popiskiwaniem aparatury wmontowanej w skafandry rozległ się ściszony głos Samiela. Amelia bez trudu wyczytała ukryte w pozornie spokojnych swach astropaty napięcie. Wszyscy chyba obecni na pokładzie Gwiazdy Talabanu eksploratorzy musieli sobie zadawać to samo pytanie: gdzie podziało się kilkuset, jeśli nie kilka tysięcy członków załogi Damascusa?

Przeszukanie komnat Nawigatora nie przyniosło na to pytanie żadnej odpowiedzi. Wewnątrz nie odnaleziono żadnych śladów walki ani rabunku. Bogato zdobione proporce Domu Benetek wisiały na ścianach pomiędzy chromowanymi regałami pełnymi książek o tematyce religijnej lub naukowej. Nietknięte ubrania spoczywały w garderobach, zmrożone chłodem pustki łóżka sprawiały wrażenie świeżo zasłanych. Przemieszczając się poprzez sanktuarium innego Nawigatora w poczuciu pewnego dyskomfortu Bartholem Visscher nie potrafił się oprzeć wrażeniu, że dopuszcza się pomniejszego świętokradztwa, zdeterminowany był jednak znaleźć cokolwiek, co mogło mu przybliżyć los Nawigatora Beneteka i jego przybocznej świty.

Martwe skorupy kogitatorów mogły zostać ożywione za pomocą mobilnego generatora mocy, ale Visscher wątpił, by zdołał przebić się z marszu przez sieć zabezpieczeń, biometrycznych bram dostępu i słów kodowych strzegących zawartych w bazach danych informacji. Domy Navis Nobilite zazdrośnie strzegły swoich tajemnic, tocząc szpiegowską wojnę na śmierć i życie w tle dworskich ceremoniałów i wysublimowanej dyplomacji.

Podobnie niedostępny wydawał się ciężko opancerzony sejf wbudowany w ścianę gabinetu Nawigatora odpowiedzialnego za prowadzenie Gwiazdy Tabadanu – chociaż w tym przypadku Visscher gotów był przyjąć, że techminencja Ramirez zdołałby bez większego problemu pokonać tego rodzaju przeszkodę.

- Nie ma tu niczego wartościowego – oznajmił Nawigator odwracając się w stronę Amelii de Vries – Nic nawet nie sugeruje potencjalnego losu gospodarza i jego świty. Bóg-Imperator raczy wiedzieć, co się z nimi stało.



28 Maius 816.M41, maszynownia Gwiazdy

Podłączone szeregowo do jednego z mniejszych reaktorów rozruchowych, generatory mocy sprowadzone z Błysku zostały zredukowane w przeciągu godziny do pustych skorup, ale podłączony do pulpitu sterowniczego urządzenia Ramirez nie zwracał na niemal wyczerpane zasoby energii najmniejszej uwagi. Procesy zimnej fuzji zainicjowane transferem mocy przybierały z każdą minutą na sile i zgromadzeni w pobliżu reaktora ludzie wyczuwali coraz wyraźniej generowane przez maszyny drgania, przenoszące się poprzez podłogę do wnętrza skafandrów.

Na panelach skomplikowanej maszynerii zapalało się coraz więcej wielobarwnych kontrolek, kolejne monochromatyczne monitory rozbłyskiwały zieloną poświatą wypluwając na ekrany rzędy pozornie bezsensownych ciągów znaków. Otaczający prezbitera techkapłani śpiewali bez ustanku, emitowali w eter pieśń binaryczną tak skondensowaną i głośną, że niektórzy żołnierze eskorty musieli włączyć filtry modułów łączności, by nie stracić zdrowych zmysłów.

Podłużne jarzeniowe lampy wbudowane w wsporniki maszynerii ożyły w promieniu dwustu metrów od zwiększającego sukcesywnie moc generatora, przepędziły permanentnie zalegającą wokół siebie ciemność zalewając oczy ludzi jaskrawym zimnym blaskiem.

- Chwała Omnimesjaszowi! – zakrzyknęli chóralnie techkapłani – Chwała Bogu w Maszynie!

Ramirez chłonął całym swym jestestwem bezlik impulsów przepływających przez jego jaźń, łącząć się z esencją Omnimesjasza w akcie powtórnych narodzin reaktora. Jego nusfera skąpana była w blasku coraz bardziej złożonych raportów, emitowanych na wszystkich pasmach odradzającego się Manifoldu. Symulacje trybu operacyjnego reaktora wskazywały potencjalną gotowość systemu do uruchomienia lokalnych generatorów grawitacji za sto czternaście minut i rozruch systemów podtrzymywania życia w obrębie mszynowni za dwieście osiemdziesiąt dwie minuty.

Ciąg energii płynącej dotąd z mobilnych generatorów mocy uległ znienacka odwróceniu, energia popłynęła kablami w drugą stronę rozpoczynając ładowanie wyczerpanych do cna baterii.

Majestat budzącego się z uśpienia Ducha Maszyny budził nabożny podziw we wszystkich z wyjątkiem być może arcykapłana Hirosiusa, w milczeniu obserwującego niezrozumiałe dlań i trącące chwilami nutą herezji praktyki techkapłanów.

28 Maius 816.M41, mostek Gwiazdy

Mostek frachtowca okazał się równie wielką zagadką jak sanktuarium Nawigatora. Próbujący sforsować jego zamknięte śluzy techkapłani musieli wpompować w lokalny obwód energetyczny praktycznie całą moc mobilnego generatora, a i tak masywna śluza rozsunęła się tylko w połowie zanim nie znieruchomiała ponownie. Jeden po drugim, członkowie grupy de Vries wślizgnęli się do środka wielkiej komnaty, sklepionej na podobieństwo świątyni i tonącej w absolutnych ciemnościach.

Pusty tron kapitana znajdował się pośrodku cylindrycznego pomieszczenia, otoczony z wszystkich stron półkolistymi stacjami instrumentów pomiarowych, konsolet, wnęk stacjonarnych serwitorów oraz foteli rozumnych członków załogi.

Mostek był wymarły, kompletnie ogołocony z wszelkich śladów życia. Krążąca w jego obrębie Amelia przesuwała snopem światła latarki po pokrytej warstwą lodu maszynerii, po dawno temu wyłączonych kogitatorach i pustych siedzeniach załogantów.

- Nie ma ani jednego serwitora, pani komandor - powiedział jeden z żołnierzy eskorty - Nawet ci zmodyfikowani pod stacjonarne pozycje zniknęli.

- Potwierdzam - w komunikatorze arcymilitantki zatrzeszczał metaliczny głos Levrova - Organiczne elementy serwitorów zostały usunięte, ale ich biocybernetyka pozostała. To pozbawiona logicznego uzasadnienia ingerencja w uświęcone dzieło magosów genetorów. Nie znajduję dla niej usprawiedliwienia. W przypadku recyklingu pozostałości po kolapsie systemów to cybernetyka posiada dominującą wartość i powinna zostać zużytkowana wtórnie jako pierwsza, a nie organika.

Rozważając w myślach słowa techadepta Amelia oświetliła na dłuższą chwilę jedną z wnęk przeznaczonych dla półludzkich hybryd odpowiedzialnych za kontrolowanie podstawowych procesów informatycznych na mostku Gwiazdy. Wszystkie stanowiska posiadały cybernetyczne siedziska oraz różnego typu protezy będące wcześniej integralnymi elementami ciał serwitorów. Metalowe ręce i implanty czaszkowe leżały bez składu i ładu na siedziskach, budząc tym pozornie zwyczajnym widokiem zimne dreszcze intruzów.

- Zniknęli… zniknęło tylko… mięso - rzucił ledwie słyszalnym głosem jeden z żołnierzy.

- Jeśli mamy dostać się do logów głównego kogitatora, potrzebujemy dwóch do trzech godzin - oznajmił Levrov zmieniając bez ostrzeżenia temat potencjalnej konwersacji i Amelia pewna była, że techadept uczynił to z premedytacją - Istnieje też prawdopodobieństwo rzędu dwudziestu dwóch procent, że nie wystarczy nam energii, ale mam potwierdzenie, że grupa odpowiedzialna za dostarczenie zapasowych zasobników do skafandrów jest w drodze razem z nowym mobilnym generatorem.

Noszący zmodyfikowany kombinezon techadept stanął przed konsoletami kapitańskiego tronu, wyraźnie poirytowany faktem, że z braku aktywnego systemu podtrzymywania życia nie może podłączyć się do banków danych poprzez osobiste mechadendryty.

- Czy mam rozpocząć procedurę ekstrakcji logu, arcymilitencjo?



28 Maius 816.M41, maszynownia Gwiazdy

Świat wokół Mistrzyni Chóru zaczynał wibrować coraz silniej. Pierwszy pomocniczy generator pracował z pełną mocą, wytwarzane przez potężną maszynerię drgania wprawiały w ruch luźniejsze elementy otoczenia.

Co więcej, astropatka zaczynała odczuwać ciepło od strony zewnętrznej powierzchni skafandra. Przestrzeń wokół generatora zaczynała się nagrzewać, chociaż trzymający jednostkę w okowach chłód pustki wysysał tę cieplną sygnaturę w szaleńczym tempie.

Otaczający ją techkapłani odprawiali swe misteria niczym w amoku, celebrując przebudzenie systemów zasilania statku z nabożną czcią. Bellita nie rozumiała wiele z ich ceremoniałów, ale urodzona w próżni była obyta z podobnymi praktykami dość dobrze, by zrozumieć, że Ramirez rozpoczął procedurę uruchomienia drugiego reaktora pomocniczego.

Połączona moc obu powinna była wystarczyć do zainicjowania rozruchu głównego napędu Damascusa, a kiedy podstawowe reaktory plazmowe poddane zostaną procesowi fuzji, generowana przez nie energia wystarczy, aby do życia powróciły wygaszone na blisko dwadzieścia lat systemy sztucznej grawitacji, ogrzewania i napowietrzania całej jednostki.

Gwiazda Tabalanu miała znowu stać się sprawną jednostką wypełnioną pomrukiem reaktorów i popiskiwaniem kogitatorów. Wszyscy otaczający Mistrzynię ludzie czekali na ten moment z wielką niecierpliwością i muskająca swym darem ich myśli astropatka zadawała sobie w duchu pytanie, czy tylko ona odczuwała przejmujący i pozornie irracjonalny lęk, bezosobowy i pozbawiony uzasadnienia, a jednocześnie paradoksalnie przybierający na sile.

Narastający z każdą kolejną zapaloną baterią reflektorów, z każdym kolejnym terawatem mocy tłoczonej w energetyczne obwody maszynowni.

Statek budził się do życia i odrętwiała od nadmiaru złych przeczuć Mistrzyni Chóru gotowa była przysiąc, że wraz z maszynerią Gwiazdy budziło się do życia coś jeszcze...

Lua, kogitator Nawigatora Beneteka został zdemontowany i zabrał przez techadeptów w celu oględzin na pokładzie Błysku. Sejf jest do rozprucia, ale ekipa Ameli nie ma odpowiednich palników. 8ART, możesz zabrać z kwater Nawigatora mnóstwo memorabiliów identyfikujących go jako Thaddeusa Uruda Beneteka. Co do mostka, jest równie opustoszały jak wszystkie inne dotąd spenetrowane miejsca na frachtowcu.

Aiko, pamiętaj, że zawsze możesz skorzystać z Mind Linka, aby połączyć się z Amelią albo z Samielem, aby skonsultować z nim swoje złe przeczucia.

Ktoś chciałby coś zadeklarować?

28 Maius 816.M41, kokpit Kruczego Pazura

Operacja abordażu weszła w czwartą godzinę. Tytus Garlik przeciągnął się z trzaskiem kości w uprzeży swego fotela, wywołał na główny pulpit zaktualizowane dane na temat statusu znajdujących się w przestrzeni obiektów. Pomiędzy dwiema sygnaturami dużych jednostek – pozornie martwej skorupy Damascusa i pulsującej mocą ikony Tempesta – poruszały się mniejsze wahadłowce Coraxów, przewożące na pokład transportowca zapasowe wkłady do skafandrów ekipy abordażowej. Pojazd wyznaczony do funkcji przekaźnika radiowego zmienił godzinę wcześniej pozycję na bardziej optymalną, zapewniając pełną komunikację pomiędzy obiema grupami abordażowymi wzajemnie oraz flagowcem dynastii.

Garlik śledził nadawane przez Amelię de Vries i Ramireza komunikaty na bieżąco. Operacja wydawała się przebiegać bez najmniejszych zakłóceń, chociaż brak śladu po załodze Gwiazdy musiał budzić pewien niepokój. Jak długo linie energetyczne transportowca pozostawały martwe poza obrębem budzącej się do życia maszynowni, tak długo Nadsternik nie miał możliwości, by potwierdzić kompletość bądź braki w systemach zrzutowych kapsuł Damascusa... choć koniec końców, niewiele to zmieniało w obecnej sytuacji. Tylko Adeptus Astartes byli zdolni przetrwać w hibernacji prawie dwadzieścia lat, zwyczajni śmiertelnicy już dawno staliby się w kapsułach mumiami, jeśli jakimś szczęśliwym zbiegiem okoliczności udało im się dolecieć do widocznego na tle czarnego kosmosu punktu, jakim była odległa Grace.

Na radiowych częstotliwościach panował zgiełk konwersacji pomiędzy centralą kontroli lotów, pilotami wahadłowców oraz operatorami sensorów fregaty. Tytus domyślał się, że przynajmniej kilkuset techadeptów Ramireza sondowało frachtowiec za pośrednictwem skomplikowanej aparatury chcąc pozyskać jak najwięcej informacji na temat obiektu.

Za to im płacono. Nadsternik zmienił pozycję w fotelu na wygodniejszą, zwiększył obroty wentylatorów systemu wentylacji i zapalił papierosa nie zwracając najmniejszej uwagi na gniewne pomruki któregoś z serwitorów.

Monotonna i pozbawiona wyzwań misja zaczynała mu się powoli nudzić.

Taka tam scenka obyczajowa. Dajcie znać, czy mam podsumować przeszukanie mostka i przejść do opisu kwater załogi czy też planujecie jakieś niespodziewane akcje.