Centrum Miejskie, 4 listopada 2021, 12:20

Wybrany wcześniej na miejsce przechowania nesesera paczkomat znajdował się z boku schodów prowadzących do stacji metra pod zabytkowym drapaczem chmur Burlesona, naprzeciwko jeszcze bardziej okazałego gmachu metropolitalnego sądu. Ścigany dźwiękami klaksonów i wyzwiskami kierowców, Abraham wjechał z rozpędu na chodnik przy schodach metra, zablokował elektryczny rower w magnetycznym uchwycie uniemożliwiając jego kradzież, przeciągnął telefonem po komputerku pojazdu wnosząc opłatę za użytkowanie.

Tłum ludzi płynął w dół i górę schodów, mieszał się ze strumieniami przechodniów na poziomie ulicy. Urzędowa dzielnica Night City po zapadnięciu nocnych ciemności sprawiała wrażenie niemal wymarłej, ale doskonale nadrabiała to za dnia przeistaczając się w istne ludzkie mrowisko. Kompleks miejskiego ratusza, sąd metropolitalny, stanowy i federalny w jednym miejscu, kancelarie prawnicze, drogie hotele i luksusowe sklepy, biura lobbystów i firmy doradcze zapewniały codzienny przepływ ogromnej rzeszy poważnych i elegancko ubranych ludzi, którzy obracali ogromnymi pieniędzmi i rozwiązywali problemy wyrastające swą złożonością niebotycznie wysoko ponad troski zwykłego mieszkańca Northside.

Upewniwszy się, że zatrzask naprawdę chwycił ramę roweru i żaden kręcący się po stacji metra dzieciak go nie ukradnie, Dickens zszedł pozornie nonszalanckim krokiem po szerokich marmurowych schodach zagłębiając się w trzewia Night City. Sieć tuneli metra łączyła ze sobą większość dzielnicy ogromnej metropolii, umożliwiała jej mieszkańcom dotarcie do podmiejskich enklaw i arkologii położonych wzdłuż wybrzeża. Co więcej, na niektórych kondygnacjach łączyła się również z podziemnymi dworcami autobusowymi tworząc zupełnie odrębny i rządzący się własnymi prawami mikroświat miasta.

Hala zaadoptowana dla potrzeb American Express znajdowała się w połowie wysokości schodów, ukryta za automatycznymi przeszklonymi drzwiami odgradzającymi tłum pasażerów metra od rzędów masywnych paczkomatów. Abi zerknął przez szyby drzwi do środka, przyjrzał się bacznie kilku osobom kręcącym się przy regałach. Nikt nie wydał mu się specjalnie podejrzany, ale Dick daleki był od poczucia pełnego bezpieczeństwa. Na codzień pozostający w głębokim uśpieniu, odziedziczony przez Dickensa gen afrykańskich przodków zaczął oddziaływać na procesy myślowe medyka. Jak tysiące lat wcześniej mieszkańcy Czarnego Lądu przemierzali sawanny mając oko nawet w tyłku, by tylko nie dać się podejść lwu, tak teraz Abraham przyglądał się dyskretnie przechodniom, ulicznym grajkom, żebrakom i domokrążcom czatującym na schodach metra próbując wyczuć pod ich maskami człowieczeństwa chłodny metal borgów.

Aplikacja na telefonie wyświetliła odpowiedni numer skrzynki oraz kod umożliwiający jej otwarcie, ale Dickens wciąż jeszcze cierpliwie czekał, podświadomie spodziewając się każdego potencjalnego scenariusza – w tym również takiego, w którym czarna aerodyna spada z góry wprost na schody metra wypluwając ze swego wnętrza oddział okrytych RealSKinem cyberzabójców.

Tak, ten wariant wydał się medykowi znienacka bardzo niepokojący, chociaż wybierając się do paczkomatu wcale o nim nie pomyślał. Oddział cyberzabójców. Czarny olbrzym obejrzał się ponownie wokół siebie, w pamięci odtwarzając najkrótszą drogę ucieczki do elektrycznego roweru.

Centrum Miejskie, 4 listopada 2021, 12:20

Był już prawie przy automatycznych szklanych drzwiach, poruszony w jakimś desperackim akcie niespełna odwagi, gdy nad ulicą w górze i schodami przesunął się ciężki cień napowietrznego pojazdu, uciekł sprzed drzwi w pięciu niemożliwie długich susach, znajdując się na górze schodów. Z zażenowaniem poczuł, że ręce pocą mu się jak złapanemu w pułapce ślepej uliczki Nothside korposzczurowi. Monumentalny sterowiec Orbital Air przeleciał wysoko nad dumnymi szklanymi wieżami.

Dick zastanawiał się, czy to możliwe, że wysłali sterowiec, żeby go namierzyć. Taki potwór mógł przecież w każdej chwili wypluć pięć mniejszych jednostek. Postał jeszcze chwilę odprowadzając pojazd wzrokiem. Ręce mu się trzęsły jak małolatowi, któremu dziewczyna obiecała pierwszy seks. Uznał, że mógł lepiej wybrać miejsce odbioru, na przykład lunapark. Z pewnością kręcące się w koło pastelowe koniki, wirujące łańcuchowe karuzele pełne głodnych wrażeń młodzieńców, pocałunki par na ławkach i tryskające fontanny, byłyby scenografią odpowiedniejszą od zatłoczonej ulicy centrum.

Nie mając wyboru, a nie chcąc wyjść przed kolegami na idiotę, tego przecież bał się najbardziej, postanowił dobrze zaplanować operację, nadał jej nawet nazwę. Stalowy Korp. Operacja polegała na tym, że dokładnie zaplanował gdzie uda się po odbiorze, wyznaczył dwie bezpieczne drogi, z użyciem miejskiej komunikacji. Nazwał je odpowiednio: Plan A i Plan B.

W końcu powrócił i wznowił obserwację punktu sejfów. Uwagę ripperdocka przykuł mężczyzna z małpą, niby stojak. Znaczy uliczny mim, ale Abi słyszał co potrafią tresowane małpy podrasowane cybernetyką. Rok temu ledwie grupa takich szkolonych przez chiński wywiad zwierząt, wykradła z hinduskich laboratoriów szczepionkę na Covid-19, co mieszkańcy Indii przypłacili zgonami liczonymi w milionach. Facet z małpą zmienił jednak miejsce na takie w głębi tunelu. Następny był uporczywie wpatrujący się w czarnego pojeb z wytatuowanymi na czole koślawymi pentagramami, dodatkowo koleś obleśnie się oblizywał i puszczał do niego oko.

Dick skierował się w głąb tunelu ku przystankowi podziemnej kolejki, chcąc zgubić natręta i zaraz pomyślał, że ten działa wspólnie z małpą i jej opiekunem. Małpa urosła już w głowie negra do przywódcy grupy, tym wydając się bardziej podejrzaną, że minął ją bez problemów. Zapłacił na bramkach, wsiadł do wagoniku, demoniczny za nim, wysiadł, drzwi zamknęły się, zgubił zboka. Dostrzegł go jeszcze przyklejonego do szyby na glonojada.

Dotarł wreszcie za szklane drzwi, cały mokry, choć wyjątkowo nie padało. Nerwowo wpisał kod, jak zaplanował nie zapomniał o nitrylowych rękawiczkach. Zawinięty w kilka warstw różnych metali, płaski sześcienny przedmiot zapakował do przenośnej lodówki, opróżnionej z kefiru. Wbiegł po schodach, nie oglądając się za siebie i ruszył do ustalonego wcześniej stojaka z automatycznymi motorynkami, ale widok dwóch zajadających pączki policjantów, skutecznie go powstrzymał, w ostatniej chwili przebiegł skrzyżowanie i przez galerię Perfect na drugą stronę. Po drodze kupił lekką wiatrówkę w kolorze khaki. Odmieniony wynajął skuter i dał destynację na dzielnicę. Ledwo wytrzymał kwadrans, nie mając wpływu na prowadzenie, kiedy wreszcie znalazł się przed znajomym domem handlowym na dzielni. Odebrał ubrania i dokupił koszulę, bo ta którą miał na sobie śmierdziała uliczną awanturą.

Kiedy wreszcie znalazł się w mieszkaniu razem z gorącym towarem i nową mikrofalą dla Lee, musiał zafurać. Na chwilę się odprężył, ale zaraz paranoja powróciła. Zasychało mu w ustach, pił dużo wody i trzy razy szczał. Wreszcie wręczył skołowanemu jego zachowaniem GearHeadowi pakunek. Wpatrzył się w młodego jak w wyrocznię i wydusił.

- Albo kroimy tego pisklaka na skrzydełka, albo szukamy kwoki. Przepraszam stary, muszę się znów umyć. - i uciekł pod prysznic.

Centrum Miejskie, 4 listopada 2021, 12:40

Z wnętrza warsztatu wyszedł wolnym krokiem Samuel Crockett. Odpaliwszy papierosa od jednego ze swoich pomocników Irlandczyk zbliżył się do stojących na zewnątrz znajomków pana Ubera.

- Auto będzie zrobione na jutro wieczór - powiedział zaciągając się głęboko tytoniowym dymem i wodząc wzrokiem po samochodów przejeżdżających sąsiednią ulicą - Potrzebuję trochę czasu na zajęcie się turbodoładowaniem. Drzwi to nie problem. Zmienimy opony, wycieraczki, żarówki. Musicie być dobrymi znajomymi pana Ubera… chociaż na takich nie wyglądacie.

Irlandczyk wypowiedział ostatnie słowa tonem sugerującym, że nie spodziewa się odpowiedzi; co więcej, że odpowiedź go zbytnio nie interesuje. Zaciągnął się ponownie, wydmuchał z płuc chmurę dymu, cisnął połówką papierosa na ziemię miażdżąc ją obcasem buta.

- Dajcie mi swój numer telefonu - powiedział mechanik - Zadzwonię jutro koło drugiej.

Penthouse w Marinie, 3 listopada 2021, 13:05

Kiedy pogoda była znośna, a morska bryza nie cuchnęła zbyt silnie ropą, Clarens lubił pracować na przeszklonym balkonie apartamentowca. Po części powodowane to było jego upodobaniem do przebywania na świeżym powietrzu, bardziej jednak sąsiedztwem kilku wyzwolonych kulturowo młodych dziewcząt, które uwielbiały opalać się na swoim balkonie demonstrując wszystkim wszem i wobec swoje dorodne cycki, świeżo importowane z Pacific Rim i wszczepione w jednej z niezliczonych klinik Night City.

Tego dnia akuratnie sąsiadki odsypiały nocną balangę w mieszkaniu, ale Białas niespecjalnie nad tym ubolewał, ponieważ miał sporo pracy. Korzystając z wycisków pobranych poprzedniego dnia od zmasakrowanego Koreańca w Northside, medyk przygotował dobrze dopasowaną protezę uzębienia, a także metalowe szyny, za pomocą których zamierzał unieruchomił połamane kości młodzieńca na czas procesu ich zrastania. Odpowiednio dociśnięte śrubami, szyny w pewnym stopniu umożliwiały prowadzenie przez żółtka rozmowy, aczkolwiek Białas krzywił się za każdym razem, kiedy myślał o bólu, jakiego taka rozmowa mogła przysporzyć.

- Kończysz? – zapytał Gonzo wchodząc na balkon w obcisłych slipkach i z flaszką jakiegoś bełta w ręce – Trzeba się powoli zbierać.

- Nie kwękaj, zdążymy – odburknął Białas wpatrując się w lecący ponad wodami zatoki wielki biały sterowiec z logo Instytutu Dyad, ciągnący za sobą gigantyczny baner ruchu neolucjonistów – Mam już prawie wszystko gotowe, tylko zastanawiam się, czy na wszelki wypadek nie wbudować w ten zestaw zabezpieczenia.

- Będzie potrzebne? – Latynos uniósł pytająco brwi, zerknął z dużą dozą rozczarowania na świecący pustkami balkon sąsiadek – Myślisz, że coś nam wywiną?

- Jakbyśmy nie byli ostrożni, to byśmy już dawno gnili gdzieś przy molo – odpowiedział Clarens – Nie podobają mi się, zwłaszcza ten ich pies. Niby zwyczajny pitbull, ale chuj go wie. Widziałem ostatnio w telewizji program o transferach ludzkich mózgów do ciał zwierząt. Tego nie robią wcale korporacje, tylko jakieś pojeby w rzeźniach ripperdoków na mieście. Temu bydlęciu zbyt inteligentnie patrzy z oczu.

- Do końca cię pojebało, stary – prychnął Eduardo – Jaki on ma łeb, patrzyłeś? Jak tam wciśniesz ludzki mózg, chłopie?

- Dobra, to może ma chip ze sztuczną inteligencją przejmujący kontrolę nad zwierzęciem? – zastanowił się Białas – Możesz mi nie wierzyć, ale jakbym tego czarnucha nie wystraszył taserem i on by nas dorwał, to czuję, że ten pies by nas wyruchał na spółę z negrem i jeszcze miałby z tego uciechę. Jest w nim coś nienormalnego.

- To jakie zabezpieczenie chcesz wbudować?

- Mam kilka opcji do wyboru – wzruszył ramionami Clarens – Sztuczny ząb z neurotoksyną albo identyczny, ale z mikroładunkiem C6. Obydwa moglibyśmy aktywować poprzez detonator radiowy. Eksplozja głowy ich kolesia mogłaby odwrócić uwagę od naszego odwrotu, gdyby chcieli coś wywinąć. Mogę też zaminować cały most, górny i dolny. Jak to jebnie, załatwi nie tylko żółtka.

- Bo ja wiem, wolałbym uniknąć jatki – odpowiedział nieco niepewnym tonem Gonzo – Musisz za każdym razem rozpierdalać komuś głowę mikrobombą? Nie masz czegoś mniej... inwazyjnego?

- Spoko, to może toksyna paraliżująca mięśnie? Moglibyśmy ich zaszantażować odtrutką? Albo przynajmniej lokalizator pozycji, jakby zwiali z zębami i działkiem? Co o tym myślisz?

Gonzales popatrzył z namysłem z balkonu, a potem odwrócił się w kierunku siedzącego nad protezami Clarensa i mrugnął do kumpla porozumiewawczo.

- Zrobimy tak...

Centrum Miejskie, 4 listopada 2021, 14:00

Dwaj goście powiązani z Chupacabras przyjechali punktualnie, co Vadim uznał za dowód ich zainteresowania dobiciem targu. Grupka miejscowych małolatów natychmiast zajęła się wartą przy Hummerze, i tym razem licząc na odpowiednią gratyfikację.

Clarens i Gonzo wjechali windą na dziesiąte piętro apartamentowca, wtargnęli do mieszkania paczki jakieś skrzynki i torby witając się z widoczną rezerwą ze stojącym w progu Dickiem.

- Wszystko jest gotowe do implantacji - oznajmił Białas spoglądając uważnie na siedzącego przy technicznym stoliku Koreańczyka - Widzę, że stan ci się mocno poprawił.

- Wszałemenebołi - odpowiedział Lee zerkając mocno podejrzliwym wzrokiem na torby Murzyna.

- To świetnie, nie traćmy zatem czasu - Bialas klasnął na zachętę w dłonie - Zapraszam na jakieś wyrko, żeby nam było wygodnie, a mój latynoski przyjaciel obejrzy sobie chętnie raz jeszcze obiekt transakcji. Oczywiście jeśli nie macie nic przeciwko. Nie chciałbym znaleźć się w mało dla nas wszystkich komfortowej sytuacji, kiedy się okaże, że będę musiał te wszystkie zęby z powrotem wyrywać, bo działko już zostało sprzedane trzeciej stronie.

- Białas lubi sobie pomarudzić - wtrącił z promiennym uśmiechem Gonzo - Oczywiście nawet byśmy nie pomyśleli, że moglibyście sprzedać tę broń komuś innemu i zostawić Clarensa na lodzie z doskonałej jakości protezami na miarę. Chciałbym po prostu cyknąć kilka fotek dla potencjalnych klientów.

Centrum Miejskie, 4 listopada 2021, 14:00

Dobrze już nakręcony Abraham nie przestawał działać, nie ryzykując zniszczenia nowego ubrania przywdział ledwo chodzone bojówki i czarny podkoszulek, zdążył wyskoczyć do apteki po ceratkę i fartuchy, żeby nie było przypału, że łatają Arthiego w syfie. Zakupił jeszcze dużą Colę i słone paluchy.

Zdążył ledwo przed gośćmi. W sanitarce znalazł wodę toaletową GearHeada i skorzystał. Przywitał się sztywno, uzbrojony w nową słuchawkę, sparowaną z Simbą, który bezpiecznie spoczywał nieopodal na stoliku to kręcenia, jak ku swej konfuzji zauważył czarny pośród porozrzucanych kwiatów konopi. Sprzątać teraz byłoby głupotą, tymczasem wysłuchał z posągowym obliczem co mają do powiedzenia Clarens i Eduardo.

I wszystko wydawało się w porządku, dopóki ten drugi czarny nie wspomniał, że mogłoby być inaczej. To wszystko zmieniło i Dick stał się podejrzliwy. Uspokajający ton Latynosa niczego nie zmienił i choć ripperdock zamierzał się tym razem nie mieszać w układy Vadima, to jakoś morda sama mu się rozwarła.

- Hola, jakie zdjęcia? Jakiem okiem rzuć? To wy tego dzisiaj nie zabieracie? Oferta jest tak zajebista, bo potrzebujemy prędkiej pomocy dla kolegi, bo gość działa cuda. - popatrzył wprost na czarnego po fachu - nie ma żadnego wyrywania. Najpierw musimy go poskładać. Tu jest wyrko, mamy elegancki podkład, tu są fartuszki, nitrylowe dłonice i wsjo co potrzeba. Proszę przystępować do zabiegu. Będę wdzięczny za choćby zdawkowy komentarz. Będę asystował, wiem, że to potrzebne, a się przy okazji czegoś nauczę. - postanowił wziąć gościa pod włos.

Pozwalając przetrawić swoje słowa medykowi, zwrócił się do Vadima - Weście się panowie wreszcie dogadajcie, porządnie. Tylko żeby nie było, ani moje narządy, ani dusza, nie są na sprzedaż, ale nie wykluczone, że jeszcze się coś znajdzie. Powiedzmy kefir - mrugnął, próbując rozładować atmosferę, ale sterowiec Orbital Air, małpa, fanty z burdy i niepewni goście, wciąż plątali się w głowie Dicka w paranoidalnej układance. Wtedy wzrok negra spoczął na ściśniętym miedzy dwoma mikrofalami, komputerze opancerzonym w kilka warstw różnych foli i blach, co miało zagłuszyć domniemany wysyłany przez kuriozum sygnał. Pomyślał, że dobrze by było, gdyby Lee miał rację, ale co jeśli sygnał jest feromonowy. Chemiczny, nie falowy.

Otrząsnął się, przywlókł do zabiegowego jeszcze jedną stojącą lampę, uważnie obserwując jak przygotowany jest spec. Starał się nie być upierdliwy w końcu chodziło o kondycję GearHeada, ale w duszy liczył na najmniejsze potknięcie Clarensa, które mógłby wypunktować.

Po udanym zabiegu będą paluchy i cola. Zaś sam zabieg Abi nagrywa na czip. Trzeba się uczyć.