Drobne kobiece dłonie z niezwykłą rewerencją położyły na małym ołtarzyku wytarty, wyblakły i pognieciony od częstego oglądania obrazek przedstawiający jakiegoś młodego mężczyznę, wykonany bardzo archaiczną i osobliwą techniką. Później w zrytualizowany sposób zapaliły wąskie kadzidełko i włożyły je do specjalnego pojemniczka, umieszczonego pomiędzy skromnym, ozdobnym kwieciem. Wątła strużka aromatycznego dymu uniosła ku sklepieniu ciasnej, wręcz spartańskiej kabiny mieszkalnej Pielgrzyma Procesjonału. Żar toczący zapachowy patyczek rozświetlał znikomym blaskiem skrytą w kompletnym mroku komnatę. Wszechobecna ciemność nie wpływała jednak w najmniejszym stopniu na precyzję ruchów rąk.

Po dokonaniu rytuału te same kobiece dłonie złożyły się w znak Aquili, do modlitwy skierowanej ku Najwyższemu Ojcu Ludzkości i stworzycielowi świata, Izanaginamiemu.

Po zakończeniu powtarzanej w myślach litanii mantr do najważniejszego i jedynego kami rozległ się wreszcie głos kobiety. Głęboki, ale cichy, aksamitny i dostojny. Pełen efemerycznego, psychicznego znoju i żeńskiej troski.
— Yoshitsune, najukochańszy mężu, i ty Shirō, najdroższy niepowity synu, tyle razy to powtarzałam, ale wciąż chyba nie wiecie, jak was bardzo miłuję. Jak memu sercu do was tęskno. Czasami nawet nie jestem w stanie ująć tego słowami. Jakże język wydaje się wtedy nieprzyjacielem! Krępującym przeklętnikiem... Bowiem nawet słowa wzniosłej poezji wydają się jałowe i mało krystaliczne, nie dość namacalne i dobitne, by wyrazić to, co czuję w głębi swego serca, całą swą duszą...

Kobieta umilkła na moment, a na jej obliczu przelotnie objawiły się niewyraźne emocje, tak jakby chciała się za coś strofować.
— Mogłabym tak długo, ale czyż taka egzaltacja nie byłaby oznaką samolubności? Ech, dawno nie rozmawialiśmy, jednak nie zważajcie zanadto na słowa starej wdowy — kontynuowała intymną rozmowę z nieobecnymi zmarłymi, niezwykle adekwatną w swej wymowie do zalegającej wokół niej pustki i mroku — Za nic w świecie nie zabrałabym was stamtąd, gdzie jesteście. Niezmiernie cieszy mnie wasze szczęście, jakiego doznajecie w świętym pałacu-świątyni Izanaginamiego na niebiańskiej Terrze, u boku samego kamiego. Mnie też dane jest czuć tego namiastkę, będąc splecioną duchem z Najwyższym. Mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy tam razem i będziemy rozkoszować wiecznością w tym boskim elizjum...

Kolejna przerwa wynikła, gdy kobieta wysiłkiem woli powstrzymała natrętnie cisnące się do głowy eskapistyczne bajania o idyllicznych zaświatach i sprowadziła się na ziemię.
— Ale chyba dość już wam moich emocjonalnych oświadczeń, zatem powiem, co się u mnie ostatnio wydarzyło. Udało się nam, ludziom Ordo Xenos, wreszcie dostać do istotnych informacji na temat od dawna poszukiwanych i tępionych przez nas złoczyńców z Czarnego Kartelu. Dzięki opatrzności wpadła nam w ręce wiedza z pierwszej ręki o ich schronieniach i dokładnej działalności. Jesteśmy już bardzo blisko położenia kresu ich wstrętnym procederom. Każdy z nas otrzymał swój przydział. Mnie tym razem rękami swych sług Izanaginami posyła mnie na planetę zwaną Hulee V. Są tam do zbadania dwa miasta-kopce, wielkie niczym góry i mieszczące, każde z osobna, tyle samo mieszkańców ile żyje na naszym ojczystym Nihoun. Wyobrażacie sobie to sobie? Jakże potężne jest Imperium Izanaginamiego, i jakże nieświadomi byliśmy na naszej małej i bezpiecznej planetce o ogromie wszechświata... Za młodu nie zdawałam sobie nawet w najmniejszym ułamku z tego sprawy. To oczywiste, że tylko bóg mógł zasiedlić niezliczone mrowia takich obiektów pośród nieskończonych gwiazd... Ale wracając do istoty rzeczy, to mam tam razem z wiernymi towarzyszami wytropić tych samych heretyków, tak wielce bratających się z przeklętymi xenos i wplątanych w nielegalne interesy, przynoszących wielkie szkody Świętemu Imperium Ludzkości i jego obywatelom...

Dane zdania musiały wywołać u tajemniczej spowiedniczki jakieś reminiscencje, ponieważ umilkła, jakby sobie o czymś przypomniała.
— Niestety czas nagli i...
Po tych słowach kobieta przez moment chciała już zgasić kadzidło i zakończyć monolog, ale jej dłoń zawahała się i wróciła na swoje miejsce.
— Jednak nie, nie tak szybko... Mam nadzieję, że jesteście ze mnie dumni. Ja... nigdy o was nie zapomnę. Wszystko, co robię, czynię dla was i Ojca Ludzkości. Ach, nie chcę odchodzić tak beztrosko. Może tym razem by okazać wam swe oddanie i nieskończoną miłość zagram melodię, którą układam specjalnie dla was? W zasadzie nie jest jeszcze idealna, wymaga pewnego dopracowania. Zatem wybaczcie, ale szczerze, to nie wiem, czy będę jeszcze miała okazję ją dokończyć... Mam jakieś dziwne i niewyraźne przeczucia co do mej zbliżającej się misji... — kobieta wydobyła spośród poły swych szat leciwy drewniany flet — W każdym razie posłuchajcie, najdrożsi.

Następnie przymknęła delikatnie powieki i z natchnionym wyrazem twarzy przytknęła ustnik wysłużonego instrumentu do swych różanych warg. Potem zadęła weń delikatnie i przebierając z wolna, pełnymi gracji ruchami palców po jego dziurkowanym korpusie sprawiła, że z jego nadgryzionej zębem czasu komory dźwiękowej wydobyła się z początku jednostajna, potem delikatnie transformująca refleksyjna melodia. Nie była zbyt skomplikowana, ale niosła w sobie jakąś metafizyczną i ciężką do sprecyzowania tęsknotę. Wnikliwy słuchacz mógłby także wyczuć wpleciony subtelnie pomiędzy nuty utworu żal i cierpienie. Melodia wydawała się być niezwykle poruszającą i wiarygodną ekspresją czegoś, co musiało spoczywać na samym dnie duszy grającej. Taki pieszczący subtelnie zmysły pokaz artystyczny musiał być dość niespotykany w tak wyizolowanym miejscu jakiegoś imperialnego masowca. Publicznością były jednak tylko puste ściany kajuty. Ale to nie przeszkadzało zajętej instrumentem kobiecie, która to z pełną koncentracją wypuszczała kolejne, nienachalne, acz urzekające swym powabem dźwięki. Natchniona melodia wydobywała się z taką pasją, wręcz namacalną i dojmującą mocą, jakby krystalizowała się za udziałem jakiegoś zaklętego instrumentu. Kobieta grała, całkiem niepomna świata wokoło, szczelnie zamknięta w swoim małym, bezpiecznym i prywatnym sanktuarium, zbudowanym wyłącznie z granych przez nią dźwięków i odczuwanych emocji.

Flecistka kontynuowała jeszcze jakiś czas. A gdy jej potrzeba złożenia hołdu ukochanym i uzewnętrznienia się wyczerpała, po prostu odjęła ostrożnie instrument od ust i po chwili przerwy, jakby zbierając myśli, schowała go na swoje miejsce.
— Do zobaczenia kochani — powiedziała na koniec, gasząc poślinionym palcem kadzidełko. Potem wzięła ostrożnie wizerunek swego męża i schowała uważnie w głębi swych szat. Następnie wstała, porzucając dotychczasową pozycję smoka. Obróciła się w bok i zdecydowanie pochwyciła swoją starą, wysłużoną laskę. Moment później, po nałożeniu psy-okularu, była w sumie gotowa do wyjścia. W istocie nie miała dużo dobytku. Stanęła przeto przed drzwiami wyjściowymi, a zaraz rozległo się pukanie, specjalnym szyfrem, jaki ustalili zawczasu akolici pana X. Mistyczka odczekała minutę i wyszła na zewnątrz, po czym ruszyła gdzieś ciemnym korytarzem, skrytym głęboko w trzewiach gargantuicznego okrętu. Grupa "pielgrzymów" miała właśnie omówić swoje dalsze kroki w jednym z rzadko odwiedzanych magazynów wypełnionych po brzegi kontenerami z rudami metali. Stukając ślepczą laską po żelaznej, kratowanej podłodze kobieta jednocześnie odmierzała odległość do celu i sygnalizowała, że idzie. Jej Zmysł Spaczni był na tyle rozwinięty, że mimo kalectwa nie potrzebowała jej do pomocy w poruszaniu i nawigacji, ale stwarzanie pozorów zwalniało ją od wielu niepotrzebnych podejrzeń. Nie mówiąc o tym, że stare nawyki również ciężko było jej wyrugować. W każdym razie kobieta wiedziała jak trafić na miejsce i nie gubiła się w przepastnych zakamarkach statku.

W końcu dotarła na miejsce. Tam już, wokół płomyka pojedynczej świecy, zgromadziła się konkretna mieszanka osobliwości. Nie było to jednak niczym nadzwyczajnym. Grupy akolitów Inkwizycji zawsze słynęły z bycia zgrajami wszelkiego autoramentu i temperamentu. Co bywało w istocie korzystne biorąc pod uwagę szeroki wachlarz działań, jakim charakteryzowała się obdarzona najwyższym autorytetem imperialna organizacja. W każdym razie i Yoshiko dołączyła do grona konspiratorów.

Jej sylwetka była drobna i pozornie krucha. Czubek krytej kruczoczarnymi włosami głowy sięgał niespełna 5 stóp. Na pierwszy rzut oka wydawała się beznamiętna, acz piękna, pomimo ubogości szat. Przez moment drobny przeciąg poruszył łachmanami po niegdyś bogatym rodowym kimonie, wiszącymi na niej niczym wodorosty na morskim wraku. Mimo to stała dumnie, tak jak ją wychowano. Była kobietą dojrzałą, koło 34 lat. Jednak jej oblicze było wręcz niewinne i niezwykle urodziwe, sugerujące wiek przynajmniej kilkanaście lat niższy. Jedynie przepełnione doświadczeniem słowa i zmęczone spojrzenie zamglonych, pokrytych bielmem oczu mogły zdradzać dokładną ilość przeżytych lat. Wzrok mistyczki jednak zwyczajowo skryty był pod ciężkim, cybernetycznym okularem, zawierającym przenośny komunikator. Nie miała przy sobie żadnego uzbrojenia, poza ozdobioną imperialnymi symbolami ślepczą laską długości nieco ponad 3 stóp. W zasadzie bardziej przypominała owego "pielgrzyma", którego tożsamość udawała z kompanami, niż agenta najpotężniejszej organizacji w Imperium.

Nie odezwała się pierwsza, ani nie powitała żadnym słowem. Wykonała tylko krótki, grzecznościowy ukłon. Wolała działać niż mówić, a gdy mówiła, czyniła to rzeczowo i zwięźle. Bardziej odpowiadało jej też wykonywanie rozkazów, aniżeli ich opracowywanie. Liczyła więc na większą inicjatywę towarzyszy. Czekała zatem w milczeniu na rozwój wypadków...

Kłótnia pomiędzy dwoma profesorami powoli schodziła z początkowo obranego kursu. Każdy kolejny argument miał mniej wspólnego z pierwotnym wątkiem aż w końcu dysputa dwóch światłych umysłów przerodziła się w awanturę rodem z zapyziałej knajpki gdzieś w śmierdzącym podkopcu. Zabawne. Ludzie Iglicy od setek stuleci odgradzali się od motłochu mieszkającego niżej. Ostatecznie jednak zachowywali się dokładnie tak samo, jak dwa szczury kłócące się o kawałek sera. Zimna pogarda dla tego stanu rzeczy rozlała się po twarzy Romulusa. Nie musiał się wzbraniać, nie był w centrum uwagi. Łagodnymi ruchami gładził miniaturowych rozmiarów kocią czaszkę, przymocowaną do jednej z kieszeń niczym chronometr pamiętający zamierzchłe czasy świetności.
- Masz rację Feliksie, dwaj głupcy nic więcej. Prawdziwi ludzie nauki potrafili uargumentować swoje zdanie lub przyznać rację drugiej stronie. Poddawanie się niższym uczuciom takim jak pycha i zazdrość jest wręcz grzechem przeciwko wiedzy zsyłanej nam przez Najwyższego. Nic dziwnego, że utraciliśmy tak wiele z pradawnego dziedzictwa jeśli pozwalamy przejmować ster nauki takim osobnikom. - zimne spojrzenie ukryte za ochronnymi okularami powędrowało w stronę grupki osób. Dwa “światłe” umysły przeszły do rękoczynów a cała reszta rzuciła się aby ich rozdzielić.
- Żałosne. - cichy komentarz wyrwał się z ust opuszczającego pomieszczenie medyka. Miał jeszcze w planach spotkanie z tajemniczym mężczyzną, który był żywo zainteresowany jego pracą. Pewnie kolejny bufon wysokiego rodu, który potrzebuje magicznej substancji na wszystko i nic. Kolejna strata czasu. W duszy obiecał sobie, że zaraz po spotkaniu zamknie się w laboratorium. Trzeba skończyć projekt a próbka siedemset osiemdziesiąt dwa wygląda bardzo obiecująco.

Bez pukania wszedł do swojego obskurnego gabinetu. Przybysz już na niego czekał. Przyglądał się kolekcji kryształów. Romulus wątpił by był w stanie nazwać choć jeden z nich.
- Bardzo przepraszam za spóźnienie. Dyskurs naukowy był dzisiejszego dnia dość chaotyczny. W czym mogę… - Romulus zamarł. Nieznajomy odwrócił się w jego stronę. Z wewnętrznej kieszeni wyciągnął kopertę sygnowaną elegancką literą I z wprawioną w nią czaszką.
- W imieniu pana X przynoszę propozycje współpracy. Zapewniam, że nie ma się pan czego obawiać. Wiemy, że nie stanowi pan zagrożenia dla Imperium. Sprawdziliśmy. Proszę postępować zgodnie z instrukcjami zawartymi wewnątrz. - nieznajomy niemal wcisnął kopertę w zastygłą rękę Romulusa, po czym niezwłocznie ruszył ku wyjściu.
- Proszę wybaczyć impertynencję, lecz moim zdaniem pański siarczan miedzi jest odrobinę niedoskonały. - rzucona na odchodnym uwaga spowodowała, że wzrok Romulusa powędrował w stronę kryształu o głęboko niebieskiej barwie. W jego wypolerowanej powierzchni zobaczył na swojej twarzy wyraz całkowitego osłupienia.

***

Na spotkanie w magazynie przybył jako ostatni. Przeszkadzały mu stare łachmany jakie na siebie założył, lecz nie miał wyjścia. Gdyby pojawił się na tym statku w szacie chirurgona, adepta Oficcio Medicae natychmiast zostałby otoczony przez rządnych porady lub wręcz natychmiastowej pomocy pielgrzymów. Badawczym spojrzeniem obrzucił każdego z zebranych oceniając ich możliwości i przydatność. Chwała niech będzie Imperatorowi gdyż zaiste zadbał o różnorodność sztuk pielęgnowanych przez członków ich komórki. Jego początkowa ocena została wystawiona na ciężką próbę. Nie mógł odmówić agentom zapału i w jakimś stopniu pomysłowości, lecz brakowało w ich ocenie sytuacji szerszego pola widzenia. Pomysły na pierwszy rzut oka dobre, po krótkiej analizie wydawały się prowizoryczne, prymitywne lub o zgrozo pakujące ich w niezłe tarapaty. Trzeba było wskazać tym ludziom kierunek, wyjaśnić działania i motywy. Nieść kaganek oświaty wśród powszechnej ciemnoty i ślepego zabobonu, ot jego życiowa misja.

- Niestety muszę się z wami nie zgodzić. O ile nie ulega wątpliwości, że będziemy zmuszeni zawitać w niegościnne progi podkopca, wolałbym tego nie czynić na ślepo. Rozpytywanie mieszkańców tamtejszego regionu na pewno nie pozostanie niezauważone. Śmiem wręcz twierdzić, że zanim zrobimy w tym kierunku parę kroków nasza ciekawość zostanie wynagrodzona w najlepszym wypadku szybką i bezbolesną śmiercią w jakimś ciemnym zaułku. Tu potrzeba subtelności i wyrachowania … “bogatych dupków z góry”. - posłał niechętne spojrzenie w kierunku Venrisa. - Z tegoż samego powodu obawiam się, że pomysł szacownego ojca też nie pozwoli nam na dostateczny wachlarz możliwości. Choć jestem daleki od negowania wizji zsyłanych przez Jedynego, to zastanawiam się w jakim celu pokorni pielgrzymi interesowali by się zakazanymi artefaktami. Idąc jeszcze dalej, pomysł podania się za szmuglerów wymagałby od nas zbyt wiele czasu. Konieczność zbudowania wiarygodnej siatki kontaktów, długotrwała obserwacja i na koniec “praca” dla samego kartelu. Dużo trudności i niebezpieczeństw do pokonania i nikła szansa na sukces u kresu. Dodatkowo współpraca z przestępcami ściągnie na nas wzrok lokalnych stróżów prawa, nie wspominając o naszych braciach z Ordo Malleus jeśli stwierdzimy, że w naszej grupie działa psionik-renegat. Marnotrawstwo czasu, którego nie mamy zbyt wiele. Jako agenci Tronu musimy uderzać szybko i precyzyjnie aby zneutralizować lub wręcz wyciąć i spalić w świętym ogniu wszelkie oznaki choroby toczącej tę planetę i cały sektor. Dlatego moja propozycja jest następująca. Przybywamy na Hulee V jako wysłannicy pewnego szacownego i najlepiej szerzej znanego arystokratycznego rodu. Szczegóły są na ten moment nieistotne. Przebrania pielgrzymów mają nam zapewnić anonimowość. Jesteśmy zainteresowani znalezieniem, zbadaniem i ewentualnym zakupem przedmiotu pochodzącego od obcej cywilizacji. Podanie się za prawdopodobnych klientów gangu powinno wstrzymać ich agresję i wzbudzić ciekawość, jeśli nie od razu chciwość. Każdy z nas ma inny zakres specjalizacji, dzięki czemu możemy uchodzić za grupkę prowizorycznych ekspertów mających dokonać oględzin ewentualnego artefaktu. W końcu nikt nie płaci horrendalnych sum za kota w worku. Taka przykrywka pozwoli nam na swobodne poruszanie się po wszystkich poziomach miasta. Według mnie wystarczy szepnąć parę słów tu i ówdzie a odpowiednie osoby same się do nas zgłoszą. Jeśli przystaniecie na ten pomysł postaram się go doprecyzować i uwiarygodnić w miarę moich skromnych możliwości. - zadowolony z siebie Romulus powiódł wzrokiem po zebranych. Miał nadzieję, że swoim logicznym rozumowaniem przekonał resztę.

Cytat:

Duch jest iskrą życia. Drugie Arkana Uniwersalnych Praw Omnisjasza.

Vir w ciszy towarzyszył pozostałym. Nie był kimś, kto przejmuje inicjatywę. Nigdy też od niego tego nie wymagano, chyba, że miał wyśledzić cel i go usunąć. Jednak w tej chwili nie mieli żadnego celu, który trzeba by eliminować.

Postanowił decyzje o dalszych działaniach pozostawić innym, bystrzejszym od siebie. Śledczym. Szpiegom. Sepcjalistom w swoich zakresach.

On umiał zabijać. To umiał robić dobrze. Nieco gorzej radził sobie z prowadzeniem pojazdów naziemnych, ale bez wątpienia umiał to robić, co było niespotykane na jego rodzinnej planecie.

Świat w którym dwunastoletni chłopiec musiał umieć tak ostrzyć kije, żeby samodzielnie wykonaną włócznią móc zabić jaszczurkę wielkości konia był zupełnie inny niż ten świat. Był zupełnie inny niż wszystko to co widział w Imperium.

Znaleźli na średnich poziomach hotel modułowy. Budowla składała się z kontenerowych mieszkań. Powstała jako tymczasowy hotel pracowniczy dla budowlańców wznoszących kolejne wierze Iglic. Jak wiele tymczasowych rzeczy w Imperium miała już ponad sto lat. Budowlańców już dawno nie było, a szlacheckie rody z tej budowanej iglicy już zdążyły wyprowadzić się do innej. Oczywiście wyższej. Oczywiście wybudowanej specjalnie dla nich.

Ale świat tak działał. Omnisjasz chciał, żeby to funkcjonowało właśnie tak. Nie był pewien gdzie zostanie zakwaterowany, ani z kim. Zbyt podejrzane było wykupienie oddzielnych segmentów dla każdego z agentów. Ciśnięcie się w sześcioro na kilku metrach pokoju byłoby zaś kłopotliwe. Jednak to nie jego decyzja. Gdy już podjęto decyzję, że właśnie w tym miejscu się zatrzymają i uczynią z niego tymczasową bazę Vir powiadomił resztę, że zorganizuje transport.

Cytat:

Dusza jest sumieniem wrażliwości. Drugie Ostrzeżenie Uniwersalnych Praw Omnisjasza.

Nie mogli pozwolić sobie na zakup vana. Dlatego musieli go wypożyczyć. Vir nie negocjował. Nie znał się na tym. Oczywistym był fakt, że skoro jakaś cena jest ustalona, to druga strona dyskusji chce taką konkretnie cenę. Było to zupełnie logiczne.

Jedno co ochroniło go przed kompletnym orżnięciem przy sporządzaniu umowy to fakt, że był w pełni wyświęconym członkiem Adeptus Mechanicus. Całe Imperium wiedziało, że gdy AdMech stanie przed wyborem potrącić pieszego, czy ryzykownym manewrem rozbić samochód, to pieszy nie będzie mieć wielkich szans. Wszak duchom maszyn należał się szacunek. Większość elementów wchodzących w skład pojazdów został zaaprobowany na pobliskim świecie kuźni.

Wybór nie był szeroki. Dodatkowo samochody mogące służyć do przewozu towarów, bądź więcej niż czworga ludzi były droższe. Było to potencjalne źródło zarobku. Mając do wyboru dokładnie jedno auto Vir Magnus podpisał umowę najmu podając adres hotelu jako tymczasowy adres zakwaterowania.

Powrót nie był tak łatwy jak przypuszczał. Świat kopca rządzi się swoimi prawami. Również prawami ruchu drogowego. Auto, które otrzymał było sześciokołowym busem z trzema parami drzwi. Poza kierowcą i pasażerem z tyłu znajdowały się dwie odwrócone do siebie kanapy. Wielopasmowe międzypoziomowe drogi były wręcz zatłoczone pojazdami. Zanim AdMech odnalazł drogę powrotną dochodziła już noc. Nie zmieniało to zbyt wiele, bo na średnich poziomach mrok dnia zmienił się w mrok nocy. Na niskich poziomach najpewniej nie zmieniło się nic.

Auto na drodze szybkiego ruchu pokazało swoje wszystkie wady. W zasadzie brak opcji “szybkiego ruchu”. Jednak dostawca zachwalał je, jako świetną opcję na dalekie podróże po pustyni. Vir nie mógł wykluczyć, że przyjdzie im tam właśnie się udać. Aczkolwiek miał cichą nadzieję, że nie będą angażować się w pościgi.