- Nie podoba mi się to - usłyszała niezadowolony głos Leona, gdy siedzieli już w mechach, lecąc Leopardem do Bennington.
Ursula spojrzała na monitor i zobaczyła, że Młody wybrał kanał prywatny do niej.
- Uwierz, że mi też - westchnęła Ursula w odpowiedzi.
- Ta? A czyj to w sumie był pomysł? - po tonie jego głosu była wstanie wyobrazić sobie, że chłopak przymrużył oczy w niezadowoleniu.
- Pandur, też nie cieszy mnie, że niszczymy obiekt w NASZYM mieście, ale wiesz dobrze że to konieczne - odparła spokojnym tonem.
- Wygramy i będziemy mieć tylko gruzy w koło.
- A jeśli nie zrobienie tego miałoby przesądzić o zwycięstwie w tej wojnie? - zapytała go.
Odpowiedziała jej cisza.
- Nie możemy dzielić skóry na niedźwiedziu. Musimy zapomnieć o sentymentach i myśleniu o tym co będzie po wojnie, kiedy ona ciągle trwa. Jeden problem na raz, jasne?
Clark tylko ostentacyjnie westchnął. Trevor widziała, że chłopak był zły z tej bezsilności. Jak wszyscy.

Chcąc nie chcąc Ursula znalazła się w grupie hit&run, której zadaniem było skuteczne wykluczenie lotniska w Bennington z użytku. Ale musiała tu być nie tylko ze względu na to, że jej Shadow Hawke był idealny do tego zadania, ale przede wszystkim dlatego, że jak Leon zauważył, przyczyniła się do tego pomysłu. Nie było to w żadnym razie chwalebne działanie, ale takich na wojnie było jak na lekarstwo. Ale strategicznie było to bardzo dobre posunięcie, o czym wiedzieli już z doświadczenia. Niemniej czuła niesmak przed tą akcją, choć o swoich odczuciach powiedziała jedynie mężowi. I mimo że temperowała zapędy innych o myśleniu co będzie gdy będą musieli odbudowywać się z tych gruzów, do których sami się przyczyniają, skłamałaby gdyby powiedziała, że sama nie myśli o tym jak będzie wyglądało życie po wojnie, tej wygranej. Pewnie gdyby nie środki nasenne jakie brała, by się wysypiać i szybciej dochodzić do zdrowia, to przez przemyślenia o tym jak miałaby wyglądać odbudowa, spodobałoby to jej sen z powiek.

***

Posiadając dokładne plany budowy wiedzieli dokładnie w co strzelać, żeby nie narobić się, ale zrobić ogromne zniszczenia. Ursula skupiła się na pozytywnym myśleniu, że przynajmniej wróg już nie może korzystać z ICH infrastruktury przeciw nim.

Informacja o tym, że mieli w miarę czyste pole do portu, gdzie zebrała się flota statków wrogiej frakcji zaskoczyła przynajmniej Trevor. Pewnie gdyby siedzieli teraz w sali odpraw to by omawiali za i przeciw, ale nie tu. Teraz była szybka piłka i siłą rozpędu ruszyli wykluczyć kolejny punkt logistyczny.

Dla Spencera i Heisenberga walka portowa nie była pierwszyzną, za to Trevor i Clarke znali to tylko z sesji symulatorowych. Podczas krótkiego lotu z lotniska do portu morskiego otrzymali wszystkie potrzebne informacje o obiekcie. Każdy z pilotów przestudiował je na tyle dokładnie na ile uważał, Ursula która kwalifikowała się pod kujona, starała się wszystko to co sama uznała za istotne, wykuć na pamięć.

- Proponuję jak na lotnisku, skupić się na kluczowych punktach: magazyn paliwa, przepompownia portowa, latarnia morska. Jeśli natomiast chodzi o jednostki morskie to priorytet mają tankowce, kontenerowce. Bez zasobów to i statki marynarki wojennej na nic się zdadzą - powiedziała na głównym kanale lancy, wypowiadając na głos własne przemyślenia co do sytuacji.

Mieli szybkie wejście na wrogi teren. Zrzut czterech mechów jak zawsze był dokładny i błyskawiczny w wykonaniu Leoparda Minutemenów, który od razu po wyładowaniu swojego cargo, wraz z Lightningiem za którego sterami była niezawodna Itan-sha, związały się w walce powietrznej z niedobitkami podniesionymi z lotniska, które dopiero co wizytowali.

Prędkie rozejrzenie się w terenie zwróciło uwagę lancy na to co zawinęło do portu.

- Łodzie podwodne, prędko! - rzucił Pandur na ogólnym. - Zanim się zanurzą!

Młody słusznie zwrócił wszystkim uwagę, przez co dwa tankowce zeszły na dalszy plan. Infrastruktura portu morskiego i prawie żadna ochrona pozwoliłyby cztery mechy Minutemenów prędko zajęły pozycję do odstrzału.

Pierwsza krew polała się, gdy Pandur ściągnął podrywającego się w powietrze Wakazashi, ratunkowy śmigłowiec. Charger i Marauder oddali pierwsze celne strzały w oznaczone dwie wojskowe łodzie podwodne Koryu, których uzbrojenie mogło stanowić problem dla grupy uderzeniowej Minutemenów. Nie trzeba było wiele, by zatopić te jednostki z broni mechów, wystarczyło dobrze wycelować pod linią wody i tracąc wyporność łodzie "uziemiły" się prawie samoczynnie. Jednak Kriger i Highborn musieli więcej uwagi skupić na Koryu, by prędko przestały stanowić zagrożenie. Laserami swoich mechów wywołali zapłon składów amunicji i pierwsze duże wybuchy zagrzmiały w porcie.

Cała operacja wyglądała jak bezlitosna egzekucja. Mechy na zmianę zmieniały się na pozycjach, raz prowadząc atak na statki morskie, a w kolejnej chwili osłaniając plecy kompanom. Wkrótce w ogniu stanęły dwie transportowe łodzie podwodne Seahorse, jedna Verne oraz pasażerska Baleena. Przy okazji eksplozji tych pierwszych uszkodzona została jeszcze malutka łódź badawcza klasy Jonah i przycumowane przy nim Speedboat
oraz skuter wodny Whitestreak.

Silverfin przeskrobał Minutemenom pancerz Machine Gunem, ale uległ trafiony Blazerem Zeusa, stając się kolejnym fajerwerkiem.

Chaos jaki wywołał atak lancy rajderskiej sprawił że jednostki pływające próbowały czym prędzej się ewakuować z portu. Niestety dla nich, tak wielkie statki, były do bólu wręcz powolne. Dwa Anastaska Maro wpadły na siebie i wzajemnie unieruchomiły, zagradzając przy okazji drogę parze tankowców. Wrogie jednostki, pozbawione możliwości, stały niczym kaczki wystawione przez pointiera na polowaniu. Kwartet Anastaska Maro, ostrzelany przez mechy szybko nabierał wody, a przekręcając się przez to na którąś z burt, traciły kontenery, które wpadały do wód portowych tym bardziej blokując w nim ruch. Nie wybuchły co prawda jak co niektóre statki wcześnie, ale to miało jeszcze ulec poprawie.

Wreszcie lasery, autodziała i działa cząsteczkowe Minutemenów sięgnęły po dwie wisienki na torcie. Kaleen Bay i Kilkenny Falls, choć w trybie natychmiastowym rozłączone od przepompowywania paliwa z portu, miały na pokładzie takie ilości substancji łatwopalnych, że po ich wybuchu mechy musiały czym prędzej usunąć się z pola rażenia odłamków. Rozlewająca się na powierzchni wody ropa sięgnęła praktycznie każdej jednostki zatopionej wcześniej. Samotnie stojący, nikomu nie wadzący luksusowy jacht Atlanta również znalazł się w zasięgu.

Minutemenom ledwo udało się wycofać, gdy doszło do potężnej eksplozji obejmującej większość portu. Płomienie sięgały wysoko i wyglądały jakby otworzono ogromne wrota piekieł. Wyglądało to przerażająco i epicko zarazem, przyciągając spojrzenia.

***

Wykonali 200% normy i mieli już wracać do bazy, podreperować to i owo, przezbroić i lecieć na końcówkę Bitwy o Middlebury, bo mechów po stronie sprzymierzeńców nigdy dość. Ale dowództwo miało kolejne zadanie poboczne dla nich. Ursula miała swoje obawy, dwie misje z biegu i teraz trzecia były nie lada wyzwaniem, ale nie podzieliła się swoimi przemyśleniami. Trzeba było to zrobić. Highborn był mocno najarany na tą akcję i pozostawało mieć nadzieję, że chłopak nie straci głowy.

A że wyszło jak wyszło, to już inna historia.

Doktor Mengele urwał się ze smyczy gdy usłyszał na radiu, że lanca pazerowców wdarła się do Middlebury. To był impuls który położył Kriegera spać, bo zbyt wiele skojarzeń i wspomnień z dnia gdy zaczęła się wojna zalała jego jaźń.

Więc Mengele biegł przez lotnisko, kryjąc się za jego infrastrukturą nie przejmując się procedurami bezpieczeństwa. Nic, że zaraz za rogiem mógł wbiec lancy pod ostrzał.

Tamci piloci co wdarli się do Middenbury byli kamikadze. Nie atakowali celów wojskowych, ale obiekty cywilne. Każdą sekundę dało się wycenić w życiach cywilów. Każda sekunda to był kolejny Matias. Kolejna bezimienna kobieta którą zostawił w alejce tamtego dnia by umarła sama, choć był w stanie jej pomóc.

Teraz też mógł im pomóc. Tylko nie wszystkim i nie bezpośrednio. W jakiś pokrętny sposób umysł Mengele odnajdywał spokój w niepohamowanej agresji i zniszczeniu.

Musiał się spieszyć i dr Mengele zamierzał się spieszyć. Wyrwał wprzód i wyłączył radio gdy ktoś zaczął wzywać go by nie szarżował na ślepo. HUD niedługo potem wskazał mu, że ktoś tam ruszył za nim. Rozsądnie, skoro on biegł tak daleko z przodu to siłą rzeczy zbierze na siebie pierwszy dewastujący ogień i reszta da radę wyhamować na czas.

~ * ~

Maruder przeszarżował przez zbyt wąską uliczkę szorując lewym barkiem po budynku, zrywając ściany i okna, wypalając pełną salwę ze wszystkiego co miał w uciekający konwój. Niemal nieuzbrojony. To było jak strzelanie do kaczek z paintballami... Mash Truck “White Whale”, command van, trzy ciężkie transportery B1, dwa dumb trucki. W dalszej części bitwy nawet nawet strącił Dixona przeciwpożarowego. Część rozstrzelana, jeden dumb track po prostu zdeptał po drodze.




w ostatniego mecha małej lancy bandytów chroniących . Nie zwolnił ani na moment i uderzył w niego całą swoją masą, powalając na ziemię i pobiegł, wbiegając w kolejną ulicę i kryjąc się a budynkami. To nie był “darmowy” manewr. Wyłapał kilka trafień, ale jeden z mechów leżał więc musieli co najmniej na niego poczekać, co kosztowało cenne (przeliczane na ludzkie życia) sekundy. Lanca bandytów rozproszyła się, a dwóch z nich zostało ubezpieczając powalonego gdy zbierał się na nogi oraz command vana z dwoma transportowcaimi. Później, jak się okazało, że w white whale’u byli ranni i chorzy Mengele się tym nie przejął nic a nic. Dopiero Viktor po “przebudzeniu” miał zrobić się blady gdy to do niego dotrze.

---

Wcześniej

Viktor siedział przy biurku upijając się na smutno przed mailem zaczynającym się od “Tato… proszę.” Nim zaczął przez pół godziny zbierał się aby go przeczytać na trzeźwo i w końcu stwierdził, że nie da rady więc spróbował na pijanie. Też się nie przemógł. Wciąż się bał.

Bieg wydarzeń jednych sparaliżował, innych niepokoił. Julian by uporać się z obawą o bezpieczeństwo rodziny poprosił służby wojskowe o opiekę dla rodziny. Ukrycie, przygotowanie dokumentów. Zrobienie czego będzie trzeba by nikt nie zdołał położyć na nich ręki. Bardzo go niepokoiło siejąca się w Ziarnach plaga tropicieli spisków oraz ruchów anty-wojennych. Jedno to chcieć końca wojny, drugie jednak nie zrozumienie co ona oznacza. Jackson spotkał się na rozmowę z przedstawicielami ComStaru i zapytał o sytuację jaka obecnie miała miejsce. Formalnie Armia Czerwonej Wstęgi za użycie broni atomowej podpadała pod ustalenia Konwencji Ares o użyciu broni masowej zagłady w konfliktach. Dawało to wygodną wymówkę by przeciwne kompanie najemnie mogły się wycofać z planety i z kontraktów jakiekolwiek by one nie były. Rozmowa z Almasy była dla Jacksona bardzo pouczająca, bo demi-precentor wskazał pilotowi na kilka spraw, którymi już sami Minutemani powinni się zainteresować. Almasy oficjalnie nie stawał po żadnej ze stron, a co więcej wychodziło na to że będzie musiał zgłosić to co się wydarzyło na Amerigo. Widać było jednak że zależy mu by ten kto dostarczył Czerwonym broń został ujawniony i odpowiednio ukarany - a póki co w tym konflikcie to właśnie Minutemani byli tymi którzy najbardziej zbliżyli się do tego celu.

***

Działając Julian odrzucał od siebie strach przed tym co mogło go spotkać na polu bitwy. Z pomocą ojca zamontował dodatkowe osłony radiacyjne na kokpit WHRa, choć wiedział że było to naprawdę niewielkie wspomożenie dla fabrycznego SPŻ zamontowanego w mechu. Jednak ta niewielka iluzja “zrobienia czegoś” w tym kierunku podniosła na duchu ich wszystkich, podobnie jak wspólna praca.
Nie wyjawił jednak członkom swojej rodziny pewnego planu który sam opracował - skonsultował go wyłącznie z Annabelle Bright, po tym jak wcześniej porozmawiał z Almasy. Dziwiło go że tak późno wpadł na ten pomysł, jednak poziom reakcji społeczeństwa Amerigo na obłudne komunikaty Czerwonych był… dziwnie wysoki.
Jackson dopiero po dłuższych rozważaniach zdał sobie sprawę że działało to co wcześniej już mu powiedziały Kane i Doe. Mierząc w pewnych względach wszystkich swoją miarą Julian zapominał o tym że rzesze nie myślą tak jak on, ani nie mieli takiego zorientowania w sytuacji jakie on posiadał. Co przeciętny Vermontczyk siedzący bezpiecznie w Burlington mógł wiedzieć o tym jak wygląda pole bitwy? Dla kogoś takiego propagandowa papka Czerwonych mogła mieć równą wartość informacyjną co przekazy sił NV. A oni skupieni na wyszukiwaniu szpiegów i walce nie mieli czasu zajmować się taką błahostką jak propaganda.
A biorąc pod uwagę że społeczeństwo miało rybią pamięć i szybko się znieczulało kiedy wałkuje się jeden przekaz. Masakra w Newport. Tylko ci którzy uciekli ze stołecznego Ziarna pamiętali o tej rzezi. Reszta nie doświadczając tego koszmaru ledwie “wiedziała” o tym że coś takiego się wydarzyło. A teraz kiedy pojawiła się broń masowa w rękach przeciwników to cywili byli mówiąć kolokwialnie “osrani”.
Dlatego Jackson poprosił o zaktywizowanie i wsparcie w mediach stronnictwa Minutemanów. Kiedyś w życiu by nie poparł żadnych stronnictw opowiadających się za wojną czy przemocą, jednak ataki wszelkich pojebów i “ekspertów od wszystkiego” pozostawione bez odpowiedzi dawało wrażenie jednostronnej walki. Cisza była najwyższą formą pogardy, lecz można było na nią sobie pozwolić jeżeli jest się odpowiednio potężniejszym od tego wobec kogo ciszę się stosuje. A oni nie byli - byli częścią Nowego Vermontu. Dlatego trzeba było zrobić coś by skontrować medialną zarazę. Julian poświęcił więc czas w którym trwały naprawy WHR by przygotować (z cichą pomocą Xandera Almasy’ego oraz jawną Theodory Spencer i WSI) odpowiednie przekazy i oświadczenia dla mediów, jak i listę zasług które odpowiednie “papugi” mogłyby przypominać od czasu do czasu by nie zapomniano że bez Minuteman los Newport podzieliłyby wszystkie Ziarna.

Plan miał jednak również drugą fazę. Skrytą, a miała polegać na odpowiednim ograniczeniu ilości szamba przelewającego się z okupowanych terenów na tereny Nowego Vermontu. Szans na atak w miejsce gdzie propaganda była tworzona raczej nie było - centrum jakiegokolwiek zajętego Ziarna było nieosiągalne dla nich w tej chwili przy takim zmasowaniu sił wroga.

Można jednak było odciąć sam kanał przesyłu tych treści. Permanentnie sprawy by to nie załatwiło, ale ograniczyłoby zasięg medialnej machiny Czerwonych.

Seria niefortunnych zdarzeń - tak chyba można było najlepiej opisać w raportach to co wydarzyło się przy akcji na rzekomy konwój z Mwabutsą i końcówce bitwy w Middlebury. W tym pierwszym Ursula zapomniała o złotej zasadzie by nastawiać się na najgorsze, a mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Bo założyła, że wszystko pójdzie dobrze, że po poprzednich dwóch rajdach będzie to już tylko formalność przed powrotem do bazy. Niestety zawiodła się, prawie tak bardzo jak w przypadku samobójstwa Vandala. Zarówno po Jasonie jak i Hadrianie spodziewała się rozsądnego zachowania. W jednym i drugim przypadku się zawiodła i czuła bezsilność, bo niezależnie co by zrobiła czy powiedziała, to nie miała wpływu na przeciwdziałanie temu. Czynnik ludzki.
Nikt nie komentował zachowania Spencera, ani na miejscu zdarzenia ani później. No może tylko Pandur wyskoczył ze swoim "o ja pierdolę", ale to było wszystko w temacie. Wszyscy obecni tam piloci, nie licząc będącego w szoku Highborna, ruszyli na pomoc więźniom licząc, że ktoś ocalał z tego zamieszania.
Tym nieszczęśnikiem mającym szczęście przeżyć była policjantka Linda, była w strasznym stanie i chyba tylko obecność wykwalifikowanego chirurga pośród pilotów dała jej tą szansę.

A potem było wszystko to co się wydarzyło w Middlebury. Z uwagi na misje poboczne jakie odbębniała grupa raiderska, przybyli do Middlebury na samą końcówkę, kiedy nie było już wrogich mechów do obierania za cel i nie uczestniczyli w kontrofensywie. To sprawiło, że Minutemeni znajdowali się daleko od strefy zrzutu atomówek.
Widok wybuchu sprawił, że Trevor zapiekła skóra na całym ciele. Patrząc na błysk można było odnieść wrażenie, że czas się zatrzymał. Normalnie człowiek powinien mieć odruch ucieczki, ale teraz zachowywał się jak ten jeleń co ciemną nocą stoi na środku drogi, tępo wpatrujący się w reflektory jadącego na niego samochodu.
Zarządzono odwrót.

***

- Mnie też wymienisz na nowszy model? - zażartował sobie Kentin, w próbie poprawienia nastroju żonie.
Stali w hangarze, na uboczu. sącząc poranną kawę i przyglądali się mechowi Rooikat. A raczej on stał, bo Ursula siedziała nadal na wózku, do którego się już przyzwyczaiła i nawet uznawała za wygodny do poruszania się. No i noga miała dzięki temu szansę zrosnąć się bez większych komplikacji.
Kobieta z początku skrzywiła się na tekst Kentina, ale wzięła głębszy oddech i odetchnęła. Nabrała dystansu.
- Kto wie, kto wie - spojrzała na męża i lekko uśmiechnęła się.
Ich córka siedziała w kokpicie Shadow Hawka o oznaczeniu modelu SHD-2K i udawała, że jest pilotem. Ursula była prawie pewna, że jej dziecko na tym etapie znało instrukcję użytkowania mecha lepiej od niej.
- Zablokowałaś sterowanie?
- Serwisują go, wszystko jest wypięte - zapewniła, że nie ma się czym martwić.
W akompaniamencie muzyki jaką tworzyły charakterystyczne odgłosy dochodzące z każdego kąta parku maszyn, nieśpiesznie dokończyli kawę.

***

Najbliższe dni po tym wszystkim były dziwne.

Pośród tego całej niepewności czy, kiedy i gdzie Bandyci zrzucą kolejną atomówkę, pojawiły się głosy o tym o czym opinia publiczna przebąkiwała teraz, a co trochę niknęło w tej całej tematyce obaw o kolejne użycie broni atomowej.
Mianowicie Ursula od początku nie była zadowolona z autonomii jaką mieli Minutemeni. To był główny powód, dla którego nie przywitała oferty dołączenia do nich z otwartymi ramionami. Była po prostu zobligowana dołączyć do nich i im pomóc, w zamian za uratowanie jej rodziny w pierwszych dniach wojny. Czuła się w obowiązku robić to co robiła, choć prywatnie wiele rzeczy by potępiała. Ale była wojna i trzeba było odpowiednio przestawić swoje priorytety. Pragmatyzm u niej wygrywał i w pełni oddawała się swoim nowym obowiązkom.

"Kowboje bez nadzoru". To pasowało idealnie do Minutemen choć Trevor nie przyznałaby tego oficjalnie. Oczywistym było, że cała sytuacja z konwojem była ustawką by skompromitować bohaterów Vermontu, ale problem polegał na tym, że zadziałała, dali się wrobić. Upatrywanie się problemów z działaniami Minutemenów w tym, że nie byli wpięci w struktury NVDF miało sens. Minutemen nie byli wojskowymi, mieli jedynie kilku wojskowych w swoich szrankach. Dla wielu brzmiało to jak spisek, mający na celu przejęcie Minutemenów pod czyjeś dyktando. Dla Trevor było to normalne zachowanie, bo nikt nie chciał mieć samozwańczych punisherów, którzy nie wiadomo kiedy odwrócą się przeciw Sprawie, której pierwotnie przewodzą.

Ursula postanowiła pierwsza podjąć ten temat, bo uważała, że zbagatelizowanie teraz sprawi, że później dostanie im się po głowie ze zdwojoną siłą. Na początek zaczęła mówić o tym podczas jednej z nieoficjalnych rozmów jakie toczyli z pilotami po treningach w symulatorze.

Trevor uważała, że należy uprzedzić wydarzenia włączenia ich w jakieś struktury, które i tak nastąpią. Przekonywała, że gdy zrobią to pierwsi to będą mogli stawiać własne warunki. Sama wielokrotnie prowadziła negocjacje, gdy ubiegała się o rządowe finansowanie projektów badawczych prowadzonych przez Universytet gdzie pracowała przed wojną. Urzędnicy i osoby decyzyjne na wysokich szczeblach lubili kiedy dostawali wszystko gotowe i ich wysiłek ograniczał się do niezbędnego minimum, czyli wprowadzenia drobnej zmiany, zwykle i tak nieznaczącej, by mieć mentalną satysfakcję, że coś od siebie wnieśli, plus złożenia podpisu.

Krótka burza mózgów, mniej lub bardziej poważna, wyłoniła pierwsze opcje jakie mieli Minutemeni. Trevor była zwolennikiem by iść do wojskowych i negocjować swoją pozycję w ich strukturach. Leon i Martin byli przedstawicielami wojska, więc mieli podstawy do bycia ekspertami w temacie, więc głównie na nich liczyła Ursula w tej nieoficjalnej debacie.

I o ile Neyman nie grzeszył ogarnięciem to już Clark miał parę pomysłów, który chyba tak jak Trevor myślał o tym zawczasu.
Wspomiał o tym, że mogli dołączyć do Rycerzy, co byłoby wygodne, podbiłoby im pieczątkę bycia prawymi i sprawiedliwymi. Inną sugestią było przekształcenie się w kompanię najemną i dzięki Almasy'emu zostać wpisanym na listę rankingową MRB w trybie wczorajszym.
Ale tu Ursula zwróciła uwagę, że Minutemeni mogą, w którymś momencie zostać uznani za tych obcych, tych którzy odcięli się od korzeni ziem Amerigo. To da wrogom kolejne narzędzie do podkopywania już i tak nadszarpniętej opinii bohaterów Vermontu.

Podobnie jak Ursula, jej kompani z lancy, Mandaryn i Pandur, przekonywali się za wybiegiem naprzód w stronę NVDF i podpięciem się pod generała Jacksona od Rangersów. Owszem, były przy tym głosy, że było to zakładanie sobie smyczy na własne życzenie. Ale wojsko jednoznacznie kojarzyło się z siłami Amerigo, ochroną obywateli w ciężkich czasach i to było zakorzenione w świadomości każdego obywatela, niezależnie jak wielkim i oderwanym od rzeczywistości pacyfistą by nie był. W temacie dołączenia w struktury wojskowe wystarczyło, że dobrze się zagrało swoimi kartami, które mieli przecież niezgorsze i mogliby się całkiem wygodnie umościć, pozyskać dostęp do zasobów wojska.
Był też jeszcze czas zrobić rozeznanie w sytuacji i tym trzeba było się jak najszybciej zająć.

Mieli wybór, musieli tylko szybko zdecydować. Bo jak mawiał jeden mądry człowiek - od złej decyzji gorszy jest brak jakiejkolwiek decyzji.

Zdaniem Trevor powinni najpierw uderzyć do wojska, spróbować się dogadać z generałem Jacksonem, który sprawiał wrażenie konkretnego człowieka, a jeśli warunki jakie wynegocjują nie będą zadowalające to wtedy mieli możliwość skorzystać z opcji z dołączeniem do Rycerzy, czy stworzeniem własnej kampanii najemniczej. I to było najbardziej odpowiednie rozwiązanie.

- I jak pierwsza wizyta u pani psycholożki, doktorku?
- A weź gębę zawrzyj… - Viktor walnął się ciężko na krześle z tyłu stróżówki i wcisnął sobie w paszczę ćwiartkę drożdżówki.
- Co się stało? - zapytał odwracając się w obrotowym fotelu Jhonny którego wcześniejsze zaproszenie do przyjaźni Viktor przyjął nie bardzo się zastanawiając..
- Po pierwsze to dr McCoy to nie seksowna ani psycholog jak teoretyzowaliśmy ostatnie dwa wieczory. Po drugie to gołowąs. Spokojnie mógłby być moim wnukiem… co prawda wymagało by to nastoletnich ciąży, ale technicznie wykonalne! Po trzecie chudy jak zapałka. Jakby niedożywiony. Jak pierwsze stadium anoreksji.
- Oook… tajemnica lekarska rozumiem nie zabrania nam rozmawiać o…
- Tajemnica lekarska wiąże lekarza, nie nas, ciołku.
- Hej!
- Nie ważne. O której kończysz zmianę? Za jakieś półtorej godziny.
- Ok. Wtedy pogadamy. Teraz muszę mecha ogarnąć. Dostałem Chargera po ostatniej bitwie. Chyba przesiądę się do niego na stałe. Bydlak to szturmowiec.
- W porządku. Ale dziś krócej niż zwykle. Jutro z rana mam kilka spraw do ogarnięcia.
- Stoi.

- David. Pieprz się…. i wtedy wyszedłem.
- Viktor. Z całą moją wrodzoną zajebistością nie jestem w stanie magicznie ekstrapolować przebiegu dyskusji na podstawie twojego ostatniego zdania nim trzasnąłeś drzwiami. Czym tak ci dogryzł?
Viktor miał skrzywioną minę i aby zyskać trochę na czasie przyssał się do butelki na kilka dłuższych chwil powoli sącząc bimber. Zakasłał i zapił sokiem.
- Bydlak mnie rozgryzł. Nie powiedziałem mu prawie nic, ale najwyraźniej te kilka słów starczyło mu aby połączyć kropki które sobie naszkicował czytając moje akta. Jest inteligentny jak skurwysyn, ale.. drażni mnie. Ten jego przyjazny uśmieszek kryjący samozadowolenie. Jakby sobie myślał “niczym mnie, Heisenberg nie zaskoczysz”.
Jhonny się skrzywił i sam łyknął
- Czy ty aby trochę nie dramatyzujesz? Nie dopowiadasz sobie czegoś do rzeczywistości? Nicole tak robiła - powiedział markotniejąc gdy myśli podążyły sznureczkiem do martwej córki - Nie miała okazji zrozumieć, że to że coś może kryć się za czyimś uśmiechem wcale nie oznacza, że tam się kryje.
Viktor milczał kilka chwil.
- Ostro grasz - powiedział w końcu, choć kilka momentów wcześniej miał ochotę zrypać Jhonnego. Ale teraz, gdy gapił się pusto w butelkę wydawało się to niczym lepszym niż kopanie leżącego. Butelka zrobiła trzy kolejne rundy nim którykolwiek się dalej odezwał.
- Jutro ja do niego idę.
- Ciebie też w to wrobili?
- Nie. Mi nikt nie kazał. Sam chcę dać temu szansę. Nie mam w głowie takiego syfu jak ty… wnuk mi nie zmarł w rękach, nie postawiono mnie przed wyborem “zabić jeńców czy puścić ich by dalej mordowali” ani nie jestem kluczowy jak ty… ale sam zgłosiłem, że chcę. Może coś zrobi z moimi snami. Co ci w ogóle powiedział, że aż mu się pieprzyć kazałeś?
- Że powinienem wreszcie skontaktować się z rodziną.
To nie był wesoły wieczorek. Obaj pili na smutno i mroczno.

“Czas wolny” Viktor spędzał w symulacjach. Uczył się fizyki Chargera. Bydlak był wielki, ciężki i miał większą bezwładność niż Marauder, ale moc mu się podobała. I wciąż był mechem w pełni energetycznym, więc nie musiał martwić się eksplozją amunicji. Miła świadomość. Myśli zaprzątała mu wciąż rozmowa z psychologiem. Układał sobie wszystko w głowie. Gołowąs nie powiedział mu nic nowego. Nic czego sam nie wypierał dotychczas. Musiał przyznać. Młokos był dobry. Choć brakło mu doświadczenia. Praktycznie rzucił tym wszystkim Viktorowi w twarz zamiast wypracować sytuację w której mógłby to zrobić zgrabnie i delikatnie. Ale z drugiej strony… czy mieli w ogóle czas aby cię cackać aż tak z emocjami i uczuciami?