Baza Minutemens (by Stalowy/Micas)

Maszyna poinstruowana odpowiednim programem drukowała elementy z lekkiego polimeru wypluwając je potem do prostej plastikowej skrzyni. Siedzący przy stanowisku obok Julian brał po segmencie, łączył je i naszywał ostrożnie na kombinezon pilota. Zdołał już dopancerzyć ramiona i korpus, teraz kończył łączyć elementy składające się na karwasze i nagolenniki. Pamiętał jak na studiach zgromadził sporo materiałów o konstruowaniu pancerzy osobistych i opracował parę projektów. Mając dostęp do materiałów wojskowych i warsztatu w standardzie militarnym zdołał swój pomysł ulepszyć i wprowadzić w życie. Polimery zwiększały nieznacznie wagę kombinezonu ale podnosiły zmacząco jego odporność na odłamki i broń małego kalibru. Pancerz nie był potrzebny zmecholowi acz walki w Hartfort pokazały że nawet w kilkudziesięciotonowej machinie nie można się czuć całkiem bezpiecznie. Co prawda leżąca obok szabla z pancerza bojowego nie poszła w ruch ale kto wiedział czy jeszcze kiedyś ten anachronizm nie uratuje mu życia. Obecność ostrza dodawała mu otuchy… tak jak podjęcie dawnego projektu. Na uczelni skonstruował parę pancerzy, ale nakrył go wykładowca i kazał wszystko zmielić i zrecyklować. Na szczęście nie przed tym jak Julian przetestował je z kolegą z wydziału technologii uzbrojenia na strzelnicy.

Julian przerwał na chwilę pracę, rozglądając się. Powoli zaczynał się wieczór, a w hangarze wciąż wrzała robota. Technicy i mechanicy pracowali po dwie, a nawet i trzy zmiany aby jak najszybciej zreperować Craba, Leoparda i Lightninga. Warhammer, Marauder, Commando i Spider miały iść na drugi rzut. Matar był na szarym końcu, a ten nowy Locust był po przeglądzie i drobnych poprawkach - gotów do akcji. W tle cała gama dźwięków.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=WpsIxu9YX98[/media]

Szumy wentylacji, elektryki i maszynerii. Komunikaty przez interkom i głosy pracujących. Trzask spawarek. Wirowanie silników przecinaków siłowych. Brzdęk ręcznych narzędzi. Wizg szlifierek. Raz po raz przejeżdżające wózki widłowe wiozące płyty standardowego pancerza, pręty strukturalne, małe zwoje mięśni myomerowych, drobne komponenty lub części tych większych. W drugą stronę jadące z kontenerami obrywów i złomu.

Zapachy też przeróżne. Charakterystyczne, ostre od ciętych i spawanych metali. Świeże tworzywo sztuczne. Lekko aromatyczny smar do maszyn. Rozpuszczalnik, farba ochronna. Swąd przypalonego kurzu. Kawa.

On siedział sam w kącie pod estakadą, na której po raz pierwszy tygodnie temu wyłonili się by obejrzeć hangar. Wszędzie były różne stoły narzędziowe. Większość rzadko używana, mechanicy woleli pracować z rusztowaniami w boxach i w ogóle bliżej mechów - mniej łażenia. Ze stołów korzystali przedtem, potem, lub jako magazynów. Więc bez opozycji zawłaszczył sobie ten fragment, tworząc metalowe rusztowanie na którym pozawieszał sufit i ściany z brezentu - żeby mieć choć minimum prywatności i by na łeb syf nie spadał z krat podłogi ponad tym kącikiem majsterkowicza. Teraz siedział przy zawieszonej w kącie mocnej lampie, wytwarzając polimerowe wzmocnienia do kombinezonu pilota, kiedy o metal rusztowania zastukało coś. Odwrócił się i ujrzał McKinleya w polowym mundurze (który, biorąc pod uwagę jego zmaltretowaną posturę, wisiał na nim jak worek). W dłoniach miał dwie butelki piwa, aż prawie zmrożone.

- Wyrabiasz dwieście procent normy?

- Prywatę, obywatelu generale. - odsłonił na wpół ukończony pancerz - W czym mogę pomóc? - zapytał się bez dalszych ogródek wycierając dłonie o szmatkę.

- Podarek przyniosłem. - podszedł, przysunął sobie ujebany pyłem taboret i siadł na nim - Dawaj otwieracz. Albo dobra. - niecierpliwiec otworzył butelki o metalowy stół. Jedna rysa w tą czy w tą nie robiła już mu żadnej różnicy. Jedną z parujących flach dał Julianowi.

- Kurwa, jak ja dawno nie piłem. Przed wojną na przepustce. Zdrowie.

- Na zdrowie. - zgodził się Julian, stukając się butelką i upijając solidny łyk.

Odetchnął głęboko i otarł usta. Kciukiem zasłonił szyjkę butelki.

- Czasem latają tutaj różne paprochy, lepiej uważać bo można wypić piwo z wkładką. - wyjaśnił - Gratuluję jeszcze raz dołączenia do Mecholi. Jak rozumiem poczułeś na własnej skórze niedomagania prymitywnego pancerza?

- Przynajmniej daliśmy radę Swordsmana jako tako zreperować. Okazuje się, że struktura, podstawowe komponenty i prymitywny pancerz to dla naszego przemysłu nie problem. Warto wiedzieć. Tylko dobrze, że napędu nie wydupiło, tego robić nie umiemy. Nie dało rady też odtworzyć tego AC/5. Może to i dobrze. Czytałem stare opisy. Celne, ale cholernie wadliwe. Poza tym, widziałeś co się stało jak spenetrowaliśmy skład amunicji. Wsadziliśmy w to miejsce ten duży laser, pamiętasz, z tego Commando 1D cośmy go rozpukli. Poprawiliśmy paroma pochłaniaczami gorąca, jest dobrze. Nie wybuchnie mojej Sarah w twarz, a to się liczy.

Upił ze dwa łyki.
- Prymitywny pancerz boli, ale póki co - to mech na miarę naszych możliwości.

Na twarzy Jacksona zagościł życzliwy uśmiech kiedy McKinley rzekł “mojej Sarah”. Raczył się powoli piwem zastanawiając się nad czymś.

- Taaaa…. Myślę o tym od kiedy Pan Ishida rzucił nas na VR, bo to chyba jedyna okazja to poćwiczyć. W sensie o tym że mamy ograniczoną ilość mechów i trzeba coś z tym zrobić. Staram się celować tylko w kokpit. Tylko i wyłącznie. Nie widzę też innego sposobu by pokonać swojego sobowtóra. To też jedyny sposób byśmy pozyskali większą ilość maszyn. Byśmy szybciej wygrywali bitwy.

- Próbujemy, przed wylotem do Varmint Ishida nam zrobił scenariusz z tymi mechami w ramach testów. Też kopie. Cholernie ciężko przywalić w kokpit poruszającego się mecha albo wieżyczkę jadącego pojazdu. Z Matarem nam poszło łatwo.

- Wielki. Nieruchomy. Podobnie Mackie. To jest ciężkie ale nie niewykonalne. Praktyka. I jeszcze więcej praktyki. I odrobina odpoczynku by mózgownica się zregenerowała. - kolejne parę łyków piwa mile połechtało gardło majsterkowicza - Będziesz miał przypisanego konkretnego mecha czy będziesz zasiadać za tym co będzie póki co?

- Póki co mi jest SWD niby przypisany, ale lanca Bravo będzie się zmieniać. I kto wie, czy jeśli będziemy mieli nadprogramową ilość kolejnych mechów, to nie będziemy robić Charlie, Delty i tak dalej. Pewnie będę skakał po różnych fotelach. Oby bez wydupiania na awaryjnej rakietce. - popatrzył na chwilę w sufit, potem na niego.

- Nieźle się turządziłeś. Potrzebujesz tu czegoś? I do… wylotu ku gwiazdom? Pytaj o co chcesz, może da radę zdobyć. Twoja misja jest tak kurewsko ważna w naszej sytuacji, że pewnie i Ishida coś ciekawego by spod ziemi wyciągnął. Musi się powieść. Potrzebujemy hajsu, zapasów, porządnych najemników, demobilu, cokolwiek. A ty musisz mieć sprzęt, by nie być jak ze spuszczonymi gaciami.

Zastanowił się chwilę.
- Wiesz w ogóle, gdzie chcesz lecieć? Bo to chyba twoja decyzja.

Chwilę zajęło zanim Jackson odpowiedział.

- Potrzebuję czasu, praktyki, wiedzy i charyzmy. Jedyne co z tych czterech rzeczy da się zrobić to wiedza. Sesje na neurohełmie ryją baniak, dlatego potrzebuję dobrego crossfitu mózgu by go sobie nie zjarać. I odpoczynku - to też dało się załatwić. Pięć minut na neurosie i śpię jak kamień sześć godzin. Wstaję wypoczęty ale pewnie w razie alarmu mnie nie wybudzicie.

Julian poprawił okulary
- Hmmm… ale pogadajmy o podróży, może się wyklarują moje potrzeby. Liga Wolnych Światów. Bogata, relatywnie bliska i cięta na piratów. Reszta za biedna, za daleko albo model rządów zryty. Liga to może nie zbieranina bogaczy jednak dobrym lewarem jest to że Loxleye im też zagrażają. Szczególnie jeżeli upasą się na nas. Had chce posłać swoją siostrę i zrobić z tego sprawę medialną. Z Profesorem mają rację że przyda się w tej materii wsparcie. Nie zauważają że sprawa musi być utrzymana w pół prywatnej strefie. Oficjalna pomoc to wejście w strefę wpływu Ligi. Trzeba stąpać ostrożnie przy nagłaśnianiu czegokolwiek. Matar ma wartość przede wszystkim kolekcjonerską. Hmmmm… Bym najchętniej celował w oficjeli z grubą kabzą i daleką perspektywą. Kogoś kto zgarnie Matara i upewni się że dostaniemy na rynku dobry shit byśmy sobie poradzili, bo wie że to się im też opłaci. My Peryferyjni nie jesteśmy tam lubiani, lepiej więc załatwiać te sprawy ciszej. Co sądzisz o takim podejściu?

- Had rzuca pomysłami i opiniami na prawo i lewo, ale to jego dziadek decyduje. A jak widzisz, wkręcił się do nas do bazy i siedzi jak ten pająk, tylko gada z Ishidą albo swoimi ludźmi w całym kraju. Ale pewnie siostrę wyślą. I pewnie będzie to misja w misji. Zobaczymy, co się z tego wykluje. Matara spyl zakulisowo, nikt nie musi wiedzieć, że na Amerigo jest wysyp staroci w stanie fabrycznym, bo się nam zwalą nie tylko “przyjaciele”. Reszta… sam zobaczysz. Liga jest dobrym miejscem. Unikaj niezależnych planet czy peryferyjnych państw. Biedne i gotowe wrazić kosę zamiast negocjować. Gra idzie o zbyt dużą stawkę.

- Mam urazę do bogaczy. Brzmi to jak zakulisowa organizacja exodusu rodu Spencerów. Tacy jak oni mają praktykę w nie przejmowaniu się nieswojakami. Hmmm… niedaleko jest planeta Ligi. Cesarstwo. Cholera nie pamiętam nazwy. - zaczął pstrykać palcami - Mają cycatą cesarzową co ją obfotografowali jak na plaży się wylegiwała.

- Liga ma sens… ale jakie cesarstwo? Oni tam cesarza mają? Kojarzą mi się tylko ci Marianie, ale to nie ta Liga. A, może chodziło ci o ten… jak im tam… Magistrat Canopus. Tam podobno jest matriarchat Domu Centrella. Ale to też nie Liga, Peryferia. Z Ligi to blisko są jakieś mniej znane planety i chyba Wspólnota Rubieży.

- Pfu… Prawda masz rację. Canopus IV, stolica Magistratu Canopus. Ich władczynie nazywają się Magestrix. Ekonomia oparta na turystyce i rozrywce. W kupę szmalcu. Wolność i swoboda. Żadna równość - bo to matriarchat. Ale nie pamiętam jeszcze wszystkich szlaków gwiezdnych. - zamknął oczy, zaczął ruszać głową w różne strony jakby odczytując książkę - Wspólnota Rubieży - za biedna. Najbliższa solidnie bogata planeta, chyba… Gibson, stolica Księstwa Gibsona. Ale jeżeli tak daleko się zapuszczać… to już lepiej lecieć do Atreus - stolicy Ligi. Pytanie też jakie są trasy handlarzy - jak szybko można tam dolecieć.

- Przypuszczam, że to będą wiedzieć Spencerowie… albo szybciej to rozkminią, niż my.

- Czekaj… muszę to policzyć. - zamknął oczy, wystawił dłonie lekko przed siebie i zaczął nimi przebierać szepcząc coś do siebie - Średnia długość ładowania napędu to… Skoki to minuty, ale przeloty, naprawy… ew. jakieś stacje lub mocniejsze gwiazdy, nie… nie ma co wliczać. Wychodzi… Około 110 dni podróży do Atreus. - rzekł otwierając w końcu oczy i patrząc na McKinleya z pewnym triumfem, a potem zmartwieniem - 110 dni podróży w jedną stronę, nie wiadomo ile na miejscu oraz 110 dni podróży z powrotem. Tamarind - 59 dni w jedną stronę. Hegemonia Mariańska jest bliżej, ale to niewiele więcej jak królestwo bandytów. Illyria to bogata stoczniowa planeta i stolica Palatynatu, ale jako tako.. hmmm... Tamarind może być strzałem w dziesiątkę - zajmują się produkcją dzieł sztuki i handlem ze szlachtą, mają więc dużo pieniędzy.

- Ta Illyria, jak i ten Tamarind mają dużo sensu. Ale Tamarind daleko… nie da rady skrócić jakoś tej podróży? Słyszałem, że istnieją stacje, które mogą w jakiś sposób skrócić czas ładowania napędu FTL.

- Są. Do tego przy mocnych gwiazdach można szybciej naładować baterie, ale trzeba by przysiąść nad mapami gwiezdnymi i tym gdzie są zlokalizowane takie miejsca. Tamarind - tam z pewnością znajdzie się ktoś chętny na Matara, a i duże pieniądze przyciągają najemników. Z drugiej strony.. Illyria produkuje statki, więc tam też pieniądz się kręci oraz różne dziane typy. Dodatkowo są dość blisko by i im piraci zagrażali.

- Musimy nad tym siąść. Zdobędę dane i mapy gwiezdne. Natomiast tak mnie jeszcze tknęło… a co jakby dolecieć do najbliższej planety Ligi Wolnych Światów, która ma placówkę ComStaru? Generator hiperpulsów, tak to się chyba zwało. Przesłać komunikat dzianym typom, że chcemy negocjować tu i tu w zamian za to i za to. Niech oni do nas przylecą, albo chociaż bliżej… albo chociaż przyślą pośrednika czy przedstawiciela.

- To w sumie… dobry pomysł. Taka planeta powinna być dostatecznie ogarnięta by miała jakieś przedstawicielstwa. W Rim Commanality mają spore garnizony. Gdyby odpowiednio dziany typ z Ligii pociągnął za sznurki mógłby zorganizować ekspedycję karną przeciw piratom, a resztę dopłacić w towarze.
- Z ekspedycją to bym uważał. Mogą żądać więcej niż Matara. Minimum to utrzymanie tej ekspedycji, bo będą daleko od baz logistycznych. Aprowizacja, akomodacja, amunicja, amortyzacja. Na pewno będą chcieli praw do szabru pokonanych. I wątpię by chcieli podlegać nam albo NVDF. Kto wie, czy nie chcieliby zrobić z nas jakiejś kolonii.

- Prawda. Siły najemne byłby przy tym dużo bardziej korzystne. Ale trzeba by wtedy osobno skołować szmal i osobno najemników. Najlepiej gdzieś gdzie się trochę kręci tego typu towarzystwa. Bez konkretnej bazy danych i map ciężko będzie nadać temu planowi konkretny kształt, ale już mamy koncepcje - stwierdził Julian dopijając browar.

McKinley pokiwał głową. Siedzieli tak przez chwilę, aż zmienił temat, pytając o parę innych rzeczy dotyczacych ostatnich wydarzeń i nawału pracy. Aż wreszcie wyjął zza pazuchy kartkę z grubego papieru, zwiniętą w rulonik.

- Słuchaj, Julian, ty robisz w metalu nie? Ostatnio kreśliłem taki projekt. Może pomógłbyś mi go zrobić. Pod twoim okiem bym go wykonał. Zależy mi, żebym to zrobił własnoręcznie. Zerknij. - podał mu papier - I jak? Tylko...

- Och. Nic więcej nie musisz mówić. To nic specjalnego, daj mi moment, a zaraz zabierzemy się do roboty. - słysząc słowa “zależy” i “własnoręcznie” miał już pewne podejrzenia, a jeden rzut oka wystarczył by to potwierdzić.
Po prostu mrugnął do porucznika, odwrócił się do swojej robótki i rzekł tak cicho że ledwie słychać go było przez rumor panujący w hangarze.
- To nie jest byle jaki materiał do obróbki… ale da radę. Hmm... - podniósł głowę w zamyśleniu, rozglądając się jednocześnie czy są dostatecznie osłonięci.
Wyjął spod stołu swój laptop. Włączył nowe okno i na oprogramowaniu projektowym zaczął przerzucać to co pokazał mu na kartce McKinley.
- Te elementy musi wykonać maszyna, nie ma innej opcji. Będą potrzebne też małe przygotowania. Poinstruuję cię co masz zrobić. - znów odezwał się szeptem - I gwoli formalności, wcale nie będziesz widział jak grzebię w logach maszyn by usunąć ślady po twojej robocie.

Jake uśmiechnął się półgębkiem na to ostatnie.
- Na kiedy mam się szykować do wykładów i praktyki, o mistrzu?

Z zastanowieniem Julian zerknął na swój zegarek, po czym pr zedstawił plan.
- Mamy pół godziny do kolacji. Hmm. O 2030 w warsztacie precyzyjnym. Gdybym ktoś się napatoczył to dosztukowujemy ci elementy do giwery jako pretekst do męskich plot - będziemy obgadywać cygankę i żłopać piwo. Masz materiały czy trzeba je zorganizować?

- Jasne. - rozpromienił się - Mam germanium i resztki pryzmatu. Te drugie ocenisz sam. Skombinuj metal ze standaryzowanego pancerza mecha, dobra?

Julian kiwnął głową i rozeszli się. Spotkali się ponownie na kolacji, ale teraz utrzymywali “konspirę”. Każdy z nich zadbał o materiały. Wkrótce potem wieczorem spotkali się raz jeszcze, tym razem czyniąc misterne dzieło (a raczej “dzieło”, bo Jake musiał dwa razy robić poprawki) - uczeń pod okiem mistrza. Julian tłumaczył, oceniał, dobierał materiały. Jake tworzył.
Oczywiście po drodze napatoczył się jeden z techników i sprzedano mu stosowną bajeczkę.
Wreszcie, wczesną nocą wszystko było gotowe. Pozbyli się śladów na kompie, resztki pomknęły do złomów, a gotowe dzieło zostało przez McKinleya ukryte. Podziękował i zaoferował bycie dłużnikiem. Rozeszli się. Jake po drodze niósł siatę z pustymi browarami. Julian potem zdał sobie sprawę, że jeszcze nie widział towarzysza tak uniesionego tym, co czyni.

I nie dziwota, pomyślał Julian patrząc za porucznikiem, nie dziwota.

Sam w dużo lepszym humorze i podniesiony na duchu wrócił do swojej kwatery. Gdy otworzył drzwi, a w środku zapaliło się światło, uśmiech zmienił mu się w bardziej melancholijny.

- Nic to... nic to... - wymamrotał do siebie.

Ostatecznie Julian wylądował za sterami Swordsmena.
Jego prymitywny kokpit pozostawiał wiele do życzenia - wydawał się nawet prymitywniejszy od tego jaki był w IndustrialMechach. Był bardzo inny od Warhammera.

- Nic to. Nic to. - mruczał do siebie Julian sprawdzając kolejne systemy mecha.

Słabsze uzbrojenie, słabszy pancerz, brak stabilności... słabsze wykonanie. Julian patrzył na porozwieszane po całym kokpicie karteczki z przypominajkami.

Chociaż miał tyle rzeczy w głowie, tyle projektów i tyle pomysłów... musiał się skupić na walkach które go czekały i na zadaniach które miał do wykonania.

- Comstar? Liga Wolnych Światów? Magistrat Canopus? Może jednak Hegemonia? Nie... to bandziory, nic więcej. - mamrotał do siebie samego.

Pancerz osobisty leżał całkiem dobrze. Fotel na szczęście był dość wytrzymały by płyty tworzywa go nie poszarpały. Zastanawiał się czy z pośród zezłomowanych na wrogach części nie znalazło by się jakieś ostrze do zamontowania takiemu Swordsmenowi.

Gdy nastąpił zrzut, potężna ulewa miotnęła masą wody prosto w osłonę kokpitu. Julian przeciągnął się i pchnął stery ruszając naprzód.

Musiał pamiętać o tym że teraz brak mu twardości Warhammera, choć prędkość miał podobną. Będzie się musiał trzymać na dystans.

- Nic to.. nic to - powtórzył.

Strumienie cząsteczek wystrzeliły z miotaczy wzór Dolan przemierzając błyskawicznie dystans między Warhammerem a Locustem. Strzał chybił. Julian zaklął. Lekki mech pędził z zawrotną prędkością skracając dystans po okręgu i utrudniając jego śledzenie. Jackson ruszył swoją maszynę by skontrować manewr przeciwnika. Jeżeli tamten będzie za blisko PPC nie będą mogły strzelać a ociężałość Warhammera utrudni oddanie celnego strzału. Zawsze frontem do przeciwnika. Jeżeli jesteś większy - trzymaj dystans. Locust zareagował natychmiast robiąc ostry zwrot, lecz moment spowolnienia wystarczył by Jackson obramował go laserami i PPCami. Salwa trafiła w burtę i zmiotła lekkiego mecha.

Symulacja się zakończyła.

Julian zdjął neurohełm i podniósł się ze stanowiska. Na ekranie komputera wyświetlono statystykę. Ściągnął ją na pamięć przenośną by potem wbić w zestawienie. Kolejna sesja zakończona zniszczeniem celu bez headshota. Celność mu się poprawiała - coraz lepiej czuł dynamikę panującą na polu bitwy, lecz wciąż było to za mało. Naprzemienne bodźcowanie się cały dzień szkoleniami, treningami, "praniem mózgu", dzierganiem prywaty i odprawami było jak sycenie się informacjami do rozpuku… Dopóki nie zrodzi się z nich jakiś nowy poziom ogarnięcia.

Dobrze że dają odpoczynek i dobre żarcie, pomyślał okularnik, wychodząc z sali symulatora i kierując się ku mesie.

Akurat między obiadem a kolacją stołówka świeciła pustkami. Juls wziął z chłodziarki kanapkę, nalał do kubka herbaty i siadł przy najbliższym stole. Zaczął przeżuwać swój podwieczorek powoli obracając głowę w kierunku siedzącej w kącie osoby.
Uniósł lekko dłoń w geście przywitania.

Jeśli jego posiłek przypominał ascetyczne zaspokojenie najprostszych potrzeb przy jak najmniejszym nakładzie sił i środków, to przy drugim stole znalazł tego kompletne przeciwieństwo. Blat zastawiono całym zestawem herbacianym wyglądającym na zlepek przypadkowo dobranych naczyń. Był tam ciężki, mosiężny imbryk na stojaku z podgrzewaczem, kryształowy dzbanuszek na napar, masa szklaneczek i czarek, wielka cukiernica oraz druga trochę mniejsza, do tego dziwne pojemniczki, parę różnej maści łyżeczek oraz talerzyków. Na jednym z nich leżała zdekompletowana kanapka, na innym kawałek ciasta, na jeszcze innym pokrojone na ósemki jabłko. Ciemnowłosa kobieta zarządzająca tym majdanem siedziała po turecku na krześle, obierając niespiesznie pomarańczę. Najpierw wydawało się, że nie zauważyła gestu, jednak łypnęła na Jacksona raz i drugi, aby w końcu posłać mu przez stołówkę promienny, cygański uśmiech. Odłożyła owoc i podniosła powoli ramię, aż palcem wskazującym wycelowała prosto w jego pierś. Następnie przekręciła dłoń wierzchem do góry, kiwając zapraszająco owym paluchem, dzwoniąc wesoło biżuterią..

Okularnik wstał z nadgryzioną kanapką w jednej i kubkiem herbaty w drugiej. Położył je na jakimś mniej zagraconym fragmencie stołu egzotycznej niewiasty, po czym podsunął sobie krzesło, które ustawił sobie trochę dalej od stołu niż potrzeba by komfortowo z niego korzystać. Nachylił się lekko do przodu.
- Ładna praca nóg. I cóż za ciosy. Gratuluję. - rzekł ze skinieniem głowy.

Gabor nie spieszyła się z odpowiedzią. Wpierw dokładnie go sobie obejrzała wcale się z tym nie kryjąc. Uśmiechała się przy tym, wracając do obierania pomarańczy.
- Którą kolejkę przegapiłeś? - spytała wesołym tonem, odrywając cząstkę owocu i przez chwilę się nią bawiła - Musiałeś którąś pominąć, skoro po wzrost stałeś dwa razy.

- Tą po pewność siebie i po bajerę, skoro witam się z panną chwaląc jej bitewny performens. - zgarnął swoją herbatę - A ty? Dwa razy kolejka po zwinne palce?
Upił spory łyk patrząc na dziewczynę znad okularów.

- Nie ma co płakać nad rozsypanym gruzem piękny młodzieńcze. Jeszcze nie taki żeś tragiczny, mogło być gorzej, przesadzasz i dworujesz sobie z Cyganki, oj nieładnie… - machnęła symbolicznie wydziaraną dłonią, spoglądając nań spod rzęs i siorbnęła herbaty zapijając nią pomarańczę - Jeszcze Cyganka gotowa uwierzyć i co wtedy? Serce jej pęknie, łzami się zaleje, a dwie godziny dziś przed lustrem siedziała żeby oko biedakredką zrobić - westchnęła równie smutno co teatralnie - Niegodziwiec z ciebie.

- Oy vey! Biada, biada wielka. Nic tylko włosy z głowy rwać i szaty rozdzierać. - odparł gibając się w przód i w tył jak hebrajczyk pod modlitewną ścianą aż wziął kolejny łyczek herbaty - Ładny czajniczek. Mosiężny, prawda?

Kobieta zmrużyła oczy, bardzo powoli skanując okularnika spojrzeniem i uśmiechając się pod nosem, siorbnęła po raz kolejny z czarki.
- Już chcesz się przede mną rozbierać, mój kawalerze? - spytała na poły rozbawiona, na poły żywo zaintrygowana… a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Sięgnęła po imbryk i dolała wrzątku do czajniczka. - Może tak… a może on ze złota i jeno śniedzią zaszedł, kto wie? - spojrzała mu głęboko w oczy - Może i mosiądz, cóż za różnica? Grunt aby wodę grzał porządnie, nie przeciekał i temperaturę trzymał. Choćby z kamienia go ciosali, niechaj taki będzie. - wzruszyła ramionami. Poruszyła się na krześle, zmieniając pozycję z tureckiego siadu na siad normalny, choć z łydkami opartymi o blat stołu.
- Napijesz się ze mną, ale nie ma nic za darmo - dorzuciła machając wesoło stopami - Ja cię ugoszczę, ty wyjmiesz kij od szczotki który chyba ci przez przypadek zamontowali obok kręgosłupa. Nie spinaj się, nie gryzę - puściła mu krótki, zębaty uśmiech - Zazwyczaj.

- Wytatuowana, zakolczykowana ledwo poznana kobieta ważąca podejrzane wywary proponuje mi wspólne picie i gościnę. Co złego mnie może czekać?- Julian zrobił zamyśloną minę, po czym dodał cicho półgębkiem ale słyszalnie - Chociaż ta panna wygląda na taką co ma tak bujną wyobraźnię, że powiedzenie o samym kacu będzie dla niej obrazą.
Uśmiechnął się radośnie.
- Ależ jak mógłbym odmówić tak serdecznego zaproszenia. - powiedział uprzejmie, dojadł kanapkę i zapił ją resztą swojej herbaty - A z czegóż jest twoja herbatka, o miła Cyganko? - zapytał z ciekawością.

Gabor zaśmiała się pogodnie i bez zwłoki sięgnęła po jedną z pustych szklaneczek. Nalała do niej ciemno bursztynowego naparu.
- Kto czeka aż go inny zawoła do jedzenia, często sam już nic nie otrzyma - mruknęła, wyciągając szklankę do Jacksona z zachęcającą miną - Pij, pij, za darmo. Dziś dzień dobroci dla bliźnich, albo to w ramach tej dobrej woli… żebyś potem nie chodził i nie gadał jaka to ja zła jestem, niedobra… albo co gorsza płakał. - westchnęła z tragicznie smutną miną - Nic tak nie otwiera kompletu noży w kieszeni jak płaczący mężczyzna, a ze złamanym sercem to już w ogóle. Złamanie karku jeszcze bym mu wybaczyła. W niespodziankach najpiękniejsze jest to, że dopiero się zdarzą.

Jackson obejrzał pod światło płyn w szklaneczce, pokiwał głową i uraczył się kilkoma łykami. Oblizał usta i upił kolejny łyk słuchając słów Gabor.
- Czarna z suszem z owoców, to ci niespodzianka. - dopił szklaneczkę do końca - Delicyje, że tak powiem. Smakuje Świętami.
Pogładził się po brodzie.
- Jak się czujesz pod Green Mountain? Podoba ci się tu? Nie za sztywno dla ciebie? - zapytał spoglądając jej w oczy.

- Cygan w dom, strzelba w dłoń, co? - zachichotała, biorąc kawałek jabłka. Wpakowała je do ust, przeżuła i wznowiła gadaninę - Póki to ja sztywna nie leżę gdzieś w kontenerze materii biologicznej przeznaczonej do utylizacji nie powiem, że jest źle - zrobiła zachęcający ruch dłonią, wskazując na owoce i całą resztę zastawy. Zdjęła też plaster sera z kanapki nabijając go na niewielki nożyk.
- Nudno - przyznała, licząc może dziury w żółtym plasterku, albo szukając w nim natchnienia - Nudno tak w jednym miejscu, na szczęście niedługo zastój będzie, prawda? Poślą nas tu, poślą nas tam… znów zobaczymy niebo nad głowami. Gwiazd mi brakuje i wiatru. To nienaturalne - pokręciła głową - Albo widzisz gwiazdy, albo czujesz wiatr na twarzy. Inaczej po co żyć? - westchnęła, wracając do szerokiego uśmiechu - Chyba, że dla herbaty i towarzystwa. Pierwszyś który podszedł i zagadał. Dobrze że siedzę, bo z wrażenia jeszcze padłabym omdlała na ziemię i co wtedy - łypnęła na niego ponad plasterkiem na ostrzu - Cyganki uczuciowe, ich serca delikatne. Przyznaj się, wykończyć mnie postanowiłeś i po wszystkim wsypać do morza resztki. W końcu stamtąd przybyłam… a może to była pustynia, kto by spamiętał - ugryzła kawałek sera i dodała - A jak z tobą, w piwnicy cię trzymali i w poszukiwaniu słońca tak żeś wyrósł ponad wszelkie normy dobrego wychowania? Nie wieje ci tam na tym rusztowaniu?

Julian uśmiechnął się się z błyskiem zębów.
- Sam się zamknąłem w pokoju z książkami. Nie miało co mnie dociskać do ziemi. - pojawił mu się błysk w oku - Strasznie mi ten wzrost wypominasz. Chcesz zobaczyć jak jest tam na górze? - zapytał posyłając jej szczery amerigański uśmiech.

Cyganka odpowiedziała szczerym uśmiechem romskiej wróżki, bujając przy tym stopami gdzieś poza krawędzią stołu.
- Nic cię nie ciśnie? I dobrze! - wskazała go palcem, siorbiąc herbatki - Sumienie jest przereklamowane i daj spokój piękny kawalerze - prychnęła - To nienormalne… jak chcę podziwiać widok ponad drzewami to wchodzę do kokpitu, a nie tak - machnęła ręką - Ludzie nie drzewa, ale też dobrze się palą jak zajdzie potrzeba. - wskazała ruchem brody na sufit, przy okazji zabierając nogi ze stołu i po paru ruchach stanęła dumnie na krześle.
- Chcesz mnie porwać, kawalerze? - powachlowała rzęsami - Spróbuj.

- Rób. Lub nie rób. Nie ma próbowania. - rzekł starą sentencją, podniósł się z krzesła, szeroko rozłożył ramiona w geście nieprzejednanej, nieustępliwej oraz niepohamowanej serdeczności i ruszył naokoło stołu - A tu u góry jest bardzo przyjemnie… gwiazdy, wiatr…

Stanął przed Cyganką, z rozpostartymi ramionami i szerokim uśmiechem, jakby czekając na coś.

Długo nie czekał, gdy półtora metra Romki roześmiało się serdecznie i skoczyło do przodu, w locie rozkładając ramiona. Krzesło z którego się wybiła przewalone wylądowało na ziemi, a ona zawiesiła się okularnikowi na szyi, oplatając udami w pasie dla lepszej równowagi. Na tym jednak nie skończyła. Z tą samą poczciwą miną ściągnęła mężczyźnie okulary, błyskawicznie wsadzając je na własny nos i aż zamrugała. Znowu popatrzyła na Jacksona, teraz wyraźniej niż wcześniej, robiąc gest jakby miała zamiar oddać pingle. Zamiast tego ścisnęła mocniej uda, przyciągając jego głowę do siebie, aby wpić się nagle ustami je jego usta, kleszcząc kark własnymi ramionami.

Pilot wyglądał na całkowicie zaskoczonego. Spodziewał się że piratka prędzej zacznie mówić, a on ją wtedy znienacka chwyci pod pachy i wzniesie pod sufit. Odruchowo objął ją ramionami, acz okazało się, że doskonale sobie poradziła we wczepieniu się w niego… nie tylko rękoma i nogami. Julian trwał tak moment, po czym objął ją mocno i nabrał powietrza przez nos, nie cofając się ani nie przerywając pocałunku.

Rozmawiali bez słów, do warg doszedł język i dłonie, badające detale twarzy. Wplatające palce we włosy i gładzące napiętą skórę na karku aż do momentu kiedy Gabor odsunęła głowę do tyłu, zapierając się o barki okularnika. Uwolniła jego pas od swoich ud, skoro pomagał im obojgu zachować pion. Ona miała inny plan i wzięła się za jego realizację z wesołą inwencją pirata, uderzając mocno kolanem w bok Juliana tu pod żebrami. Jednocześnie drugim kolanem zaparła się o jego brzuch, odchylając się do tyłu aby olbrzym stracił równowagę. A ten choć bardzo się starał wesprzeć o krzesło lub stół w końcu klepnął na podłogę, dość ciężko, pozostając przygwożdżonym i lekko oszołomionym. Z jego ust uciekł mu oddech. Seria zaskoczeń dezorientowała go. Ciepło jakie pozostawiło na jego dłoniach ciało Gabor. Uczucie jej języka we własnych ustach. Dotyk jej warg na własnym języku. Z tyłu głowy wciąż mu brzmiało że kobieta po prostu ma na niego ochotę i sobie go weźmie, jak zdobycz i trofeum. Sapiąc spojrzał w jej oczy swoimi szeroko otwartymi błękitnymi ślepiami, teraz nie kryjącymi się już za szkłami binokli. Nie widać było w nich jednak przejęcia czy niepewności… a wyzwanie. Palce zastukały po podłodze gotowe chwycić i przyciągnąć Gabor, gdyby próbowała się z niego zerwać… lub by wsunąć się pod jej ubranie i przesunąć opuszkami po każdym centymetrze jej ciała.

- Har! - widząc brak strachu, ani innego niepotrzebnego badziewia po drugiej stronie, Cyganka pchnęła pierś przed sobą, mocno. Tak, aby tykowaty pilot zapoznał swoje łopatki z płytkami podłogi. Patrzyła na niego wyraźnie z góry i podoba się jej ta perspektywa. Lepsze niż zadzieranie karku Bóg Wszechmogący wiedział pod jak karkołomnym kątem.
- Nie jesteś Cyganem, więc nie masz pięknego pindola - wymruczała, zagryzając dolną wargę. Patrzyła mu w oczy aby mógł dokładnie zobaczyć w nich dziki ogień. Paroma ruchami ściągnęła kurtkę, a potem podkoszulkę, odsłaniając wytatuowany tułów, gdzie tuszu nie uświadczyło się jedynie w okolicach brodawek sutkowych.
- Ale może wszędzie taki długi wyrosłeś - dodała, łapiąc go za rękę i kładąc na swojej piersi. Zakończyła manewr pochyleniem się i ponownym wpiciem wargami w jego usta.
Cięta riposta uwięzła w gardle Juliana zamknięta tam przez usta Mytsy. Czując jej ciało pod swoją dłonią, dotyk jej warg i narastającą ochotę poddał się całkowicie chwili gwałtownej namiętności. Po abordażu zaś oboje wrócili do kajuty piratki, wszak nie wypadało aby dama po wysiłku sama niosła swój majdan przez dalekie góry i odległe lasy których liczba wynosiła siedem. W całym zamieszaniu dopiero po czasie Jackson zorientował się, że całe zajście kosztowało go utratę kości pamięci.
Którą, oczywiście, zgubił.

***

Trzeba przyznać, że dość sceptycznie odnoszono się we współczesnych czasach do wynalazków nauki. Cóż bowiem warta jest nauka, która potrafiła zaprowadzić człowieka na księżyc, nie potrafi zaś sprawić, by nikomu nie zabrakło dziś zimnej whisky? Gabor odnosiła wyjątkowo nieprzyjemne wrażenie, że w całym wojennym rozgardiaszu miejscowi zapominają o tym, co w życiu najważniejsze. Skupianie na rozwiązaniu konfliktu było rzeczą konieczną, ale fiksowanie wariata jedynie na walce i tematach około wojennych szybko się człowiekowi odbijało czkawką. Po pierwsze gorzkniał i wypalał się, po drugie tracił zmysły i zapominał o zwykłej radości faktu ciągłego napełniania płuc powietrzem. Baza Minutemen przypominała kolonię karną, przynajmniej pod kątem klimatu: spięci i nadęci ludzie, ciągłe treningi, symulacje, wykłady albo odprawy. Niemniej Mytsa poruszała się korytarzami bez nadzoru ani kajdan, karmiono ją dobrze i dano własny kąt - równie zimny i ascetyczny co dusze mieszkających pod wielką górą ludzi. Parę dni zajęło Cygance przerobienie ciasnej, sterylnej klitki na ciasną, lecz bardziej przytulną melinę. Rozpakowała swoje graty, braki uzupełniała znajdując najpotrzebniejsze fanty w pokojach innych ludzi oraz magazynie. Bez skrępowania brała czego akurat potrzebowała.

Treningi, odprawy, ćwiczenia, wykłady, więcej treningów - wpadła w tryby machiny obrońców Amerigo, a ta często wypluwała ją bardziej wczesną nocą niż późnym wieczorem zostawiając samopas, gdy mimo zmęczenia sen nie przychodził. Błąkała się wtedy korytarzami nucąc pod nosem, bądź bazgrząc na ścianach jeśli akurat miała czym. Podczas jednej z takich nocy, gdzieś na samym początku bytności w bazie natknęła się na diabła w ludzkiej skórze. Kroczył tunelem piratki w ciszy, ciągnąc za sobą całun dymu sinego jak brzuch nieboszczyka. Mimo późnej pory miał na sobie lekki pancerz, pod pachą trzymał podobny do czaszki hełm, a zza ramienia wystawała mu oksydowana lufa karabinu. Skrzywił ozdobione żarzącym się kiepem usta na widok Cyganki, a jej po plecach przeszedł zimny dreszcz. Znała masę przeróżnych ludzi na przeróżnych planetach. Prawie wszyscy zawsze za maską skrywali całe morze emocji: gniew, smutek, miłość, radość, czy irytację. Najgorsi i najbardziej niebezpieczni byli jednak ci, którzy spoglądali na Mytsę, jakby patrzyła na nią czarna nicość, mroźna niczym dotyk Kostnej Pani. Tak jak patrzyła para oczu spod czarnej, wełnianej czapki.

- Przyszłaś po moją duszę i życie, piękna pani? - Cyganka wyszczerzyła się wesoło, pod maską ukrywając własny niepokój. Jej dawny Naike też nie miał duszy, dlatego tak chętnie pozbawiał ich swoich wrogów i ich rodziny. Miał za to bardzo podobne ślepia.

Starsza i zdecydowanie wyższa kobieta przystanęła na moment, tuż przed czarnowłosą i popatrzyła na nią oceniająco.
- Śmierć to akt łaski. - dmuchnęła dymem w jej twarz. Głos miała cichy, lekko ochrypły pewnie od papierosów. - Wyrwę ci nogi z dupy i upierdolę te złodziejskie łapy w barach, a potem wyślę kadłubek twoim dawnym kumplom żeby mogli się zabawić. Dać do wyjebania każdemu po kolei, łącznie z psami w ramach podziękowania za wbicie noża w plecy. - Mówiła spokojnie, jakby znudzona i mimochodem. Jakby rozprawiała o rzeczach równie oczywistych co wschód słońca albo grawitacja.

Gabor drgnęła, przez fasadę uśmiechu przeszedł czający się pod spodem niepokój. Oczy uciekły gdzieś w bok, szukając drogi wyjścia, albo obrony. Próbowała zrobić krok w tył, albo do przodu, ale spojrzenie tamtej przykuło ją do ziemi, krojąc kawałek po kawałku żeby dobrać do tego co pod spodem, przy samych kościach. Autopsja przeciągała się, Romce żaden dźwięk nie chciał przejść przez ściśnięte gardło… aż nagle nastąpiły werdykt i przełom jednocześnie.

- Żyj sobie - powiedziała tamta z cieniem rozbawienia błąkającym się na wąskich ustach, a niewypowiedziane “na razie” zawisło w powietrzu między nimi. Blond-włosy upiór ruszył do przodu, mijając Cygankę która stała w miejscu póki nie zniknął za zakrętem zza którego wbrew grozie osadzającej się szronem na ścianach, doszło radosne szczekanie psa.

***

Bóg Wszechmogący czuwał nad swoim wiernym dzieckiem, aż do wylotu na misję piratka nie spotkała jasnowłosej Minutemanki, wysłanej gdzieś daleko poza Górę i poza terytorium New Vermont. Powoli wracała jej typowa dla piratki radość ze wszystkiego dookoła, przestała też nosić dodatkowy nóż w rękawie kurtki. Równie powoli asymilowała niespokojną duszę z pozostałymi braćmi i siostrami w niedoli. Niespokojną duszę, goniącą za czymś ulotnym. Próbującą dogonić marzenia potykając się o rzeczywistość. Na śniadanie najadała się chleba, grubo posmarowanego optymizmem i leciała do przodu nie patrząc co zostaje za plecami. Widziała co z przodu, nie mogąc się doczekać nowego dnia i tego co przyniesie… choć z początku bywało ciężko.

Mundurowi powodowali u niej podskórny dyskomfort jaki zwalczała dzień po dniu, nie dając poznać po sobie absolutnie żadnej niechęci - uśmiechała się, kipiąc radością, dowcipem i gadała. Dużo gadała, na najróżniejsze tematy, byle stłamsić ciszę albo własne rozterki. Zresztą podczas rozmowy łatwiej szło odwrócić uwagę od prostych czynności jak choćby grzebanie w kieszeniach rozmówcy - to również był sposób nauki i asymilacji. Poznawanie tego, co zwykle otoczenie chciało ukryć: słabości, namiętności. Widziała zdjęcia wciśnięte w portfele, czytała krótkie notki przekazywane sobie potajemnie i trzymane na wysokości serca aby grzały w ciężkich chwilach. Szybko przekonała się kto pali, więc wiedziała komu podbierać fajki, a że alkohol wyczuwała szóstym zmysłem, pochowane po zakamarkach żelazne racje też zostawały “znajdowane i zaopiekowane”. Pomagał w tym koczowniczy tryb egzystencji, przez który co rano wychodziła z innej kajuty, koczując w obcych łóżkach, portach i ramionach, byle dotrwać do chwili gdy znów wskoczy za stery i stanie Dybukiem, a gdy ten czas nadszedł, nie ukrywała ekscytacji.

Całą trasę tryskała entuzjazmem, rzucając dowcipami, przekomarzając z pozostałymi, albo wpadając w pełne ekspresji monologi. Sam moment zrzutu przywitała głośnym, radosnym śmiechem i ledwo nogi jej mecha stanęły pewnie na twardej ziemi, wprawiła go w ruch. Pędziła po porcie nie zwalniając ani na sekundę, a przestawne ramiona Locusta raz po raz strzelały w kłębiący się pod nogami gigantów ludzki tłum. Mytsa paliła ich żywcem, zmieniała w kałuże szybko stygnącego żużlu, śpiewając przy tym sprośne pirackie przyśpiewki… bo wszyscy rodzili się szaleni.

Niektórzy już tacy pozostawali.

Leżał sobie Had spokojnie w swej kwaterze, a spokojnie bo dziabnięty. Świat działa tak, że jak za dużo się dzieje i chcesz to ogarnąć to zaczynasz najzwyczajniej szaleć, a potem pojawia się załamanie i na sam koniec przychodzi apatia. Szaleństwo to już było kiedy ze wszystkich sił starał się znaleźć rozwiązanie na wszelkie obecne trudności. Myślał kombinował i tylko głowa go bardziej bolała. Popełniał błędy i sam już nie wiedział co jest czym. Rodzice cóż chcąc go wychować kazali samemu wszystko robić, a przecież są specjaliści z wąskich dziedzin, którzy mogą cię w wielu rzeczach zastąpić. Cóż może przez takie metody wychowawcze wszystko szlak trafił. Marek umarł, a Julius był po tej drugiej stronie. Zabawne jest to, że cały te czas był tak zabiegany iż nie miał nawet chwili zapłakać za straconymi braćmi. Świat to chaos i po to ludzie piją i biorę inne środki odurzające, by choć przez chwile uwalniać się od tego co ich przytłacza. Jak masz pieniądze to i nawet zabezpieczenia bazy wojskowej nie dadzą rady jak sobie coś sprowadzisz. Zainspirował się opowieściami o wspomagaczach jakie żołnierze wroga brali. Na studiach coś też się czasem było trzeba wspomóc. Może uda się załatwić coś specjalnego. Wszczep to jedno, ale coś extra na koncentracje się jeszcze przyda, by osiągnąć szczyty w kierowaniu swoim mechem. Póki co zadowalał się wódą i spokojnym chilowanku w swoim pokoju. Notatki wszelkie spalił wywołując drobne zamieszanie w bazie i dostając dodatkową wizytę u psychiatry zarządzoną przez Ishide. to był ten słynny pointbreak. Teraz zamierzał skupić się na najważniejszym. Na walce i na jak najskuteczniejszym eliminowaniu każdego wroga jaki stanie mu na drodze. To ten etap apatii i chęci odcięcia się czy jak to tam jajogłowi od myśli gadają.

Narady były cóż... pojawił się nowy sojusznik. Dziwaczna ex-piratka, albo raczej wciąż piratka tylko jakoś tak strony sobie zmieniła. Zapytana kim jest odpowiedziała Hadowi, że kosmitą, bo przybyła tu z kosmosu. Naciskanie tematu przynosiły tylko kolejne żarty i dziwaczne wróżby. Cóż Spencer miał nadzieje, że Ci z góry wiedzieli co czynią biorąc kogoś takiego do hehe załogi.

Baza morska potem kosmiczna. Had był zadowolony. Atak jest zazwyczaj lepszy od obrony choć bywają wyjątki. Na pierwszą z powodu potrzebnych napraw dla Spidera miał poprowadzić Mackiego. Cóż było to jak przerzucenie się z rapiera na zwykłą pałę. Mech klasy szturmowej był potężny jednak brakło mu finezji i gracji swego mniejszego kuzyna z light klasy.

- War, war, war, war warwarwarwarwar… - przyśpiewywał Krieger czekając aż symulaja się załaduje. Wchodziła już znieczulica… te boty były mordercze. Czemu ich nie załadować do mechów? Minutemeni dotąd sobie radzili całkiem nieźle. Ich straty jak dotąd były ujemne… znaczy zyskiwali mechy, a nie tracili. Jakby te “elite boty” wsadzić do ich mechów… działoby się.
No… oczywiście przy założeniu, że to nie jest szwindel i w tej wirtualnej rzeczywistości ich sensoryka była zbugowana i ściągnęła dane z szerszego zakresu niż powinna. Do tego nie jest żadnym problemem stworzyć w wirtualnym środowisku prostego aimhacka.

Zamknął oczy gdy symulacja po raz kolejny pokazywała mu eksplodujący kokpit w którym siedział. Zmarszczył brwi, bo uszy nie mógł tak “zamknąć” i było to nieprzyjemne. Jakim cudem Warhammer tak szybko go wykrył? Magia. Jedyna sensowna możliwość. To, albo to, że Minutemeni muszą się uciekać do pilotów jego pułapu bardzo źle rokuje w tej wojnie.

Z początku nie wierzył że wygrali. Trzy razy puszczał pełną sensorykę w ruch bo był przekonany, że zaraz jakiś zapomniany mech wyskoczy im na dupy i dobije, ale nie… wszystko się zgadzało. Pokonali ich chociaż nie bez strat i wszystkie mechy były bardziej lub jeszcze-bardziej uszkodzone. No ale pyrrusowo wygrali. To duży progres.

Bitwa o port była krótka i krwawa. Mackie okazał się być tym czy Had przypuszczał. Pancerną kluchą o potężnej sile ognia, dzięki której przyczynił się do zatopienia dwóch wrogich okrętów i narżnął tyle piechoty, że ciężko było zliczyć. Z całej batalii jedyną nieprzyjemnym wydarzeniem było jak Hector prowadzony przez Victora stracił nogę.

Przed kosmiczną wyprawą Spencer postarał się załatwić kilka rzeczy. Po pierwsze skafander tak na w razie czego, bo z próżnią nie ma żartów. Po drugie z Dziadkiem i Siostrą przygotowali nośniki danych itp. rzeczy, które miały odlecieć z planety wraz z amerygiańską delegacją. Członek rodziny musi mieć swoje środki do życia i działania, a przy okazji część majątku lepiej zabezpieczyć z dala od działań wojennych. Po trzecie sprzedał Teo parę porad, by pomóc jej i Julianowi opchnąć Matara. Miała zrobić sobie najpierw rachunek kosztów wszystkich rzeczy jakie chcą dla Republiki uzyskać. Doradzał również, że lepiej klienta szukać w działach badawczych, bo lostech może być wart więcej niż sam mech. Na koniec dodał, że jak chcą go szybko opchnąć to muszą dać się orżnąć. Przykładowo zbić cenę za bezwartościowe dane techniczne, których nie będziemy mieli szans sprawdzić autentyczności, ani technologii, by coś z nimi zrobić.

Na przebicie blokady potrzeba było stylu i gracji, których Mackie nie posiadał, dlatego po krótkim epizodzie Spencer wrócił do pilotowania swojego Spidera. Mech się przydał. Inną maszyną nie mógłby tak łatwo dołączyć do gwiezdnego starcia i kontynuować go trzymając się Leoparda, a przy tym ostrzeliwują wrogie jednostki. Takie rzeczy wymagały zręczności, zręczności pająka.

Szturm na księżycową bazę już był cięższy. Wsparcie powietrzne było już na starcie podziurawione, a Had wiedział, że pojedyncza salwa wroga może zmieść z powierzchni księżyca jego mecha. Zastosował taktykę ukryci i flankowania wroga. W sumie nic w ten sposób nie zrobił, ale był w stanie przechwycić uciekiniera z pirackiej bazy choć ten wyczyn kosztował Spidera nogę. Coś za coś.