- Od kiedy industrial-mechy pojawiły się w naszym parku maszynowym znacząco zwiększyła się nasza wydajność. Projekty budowlane które kiedyś zajmowały kilka miesięcy teraz spokojnie kończymy w kilka tygodni. Niesamowite przyspieszenie. - uśmiechając się od ucha do ucha elegancki dyrektor mówił z wielką ekscytacją - Jeżeli nie napotkamy znaczących trudności wyrobimy się przed harmonogramem. Z takim wyposażeniem może nawet projekty architektoniczne Ojców Założycieli będą dla nas osiągalne.

Kamera przeskakuje do niedużej sali w której zgromadzono w gablotach różnego rodzaju pamiątki, na ścianach natomiast zawieszono fotografie ludzi i scen z placów budowy. Dyrektor szerokim gestem zaprasza do wnętrza.

- A to nasza izba pamięci. Pionierzy Nowego Vermontu przekazali nam fotografie i przedmioty związane z pierwszymi pracami jakie wykonywano podczas powstawania naszej kolonii. Było to zaledwie kilkadziesiąt lat temu, uważamy jednak że warto jest pamiętać o wielkim poświęceniu wcześniejszych pokoleń dzięki którym nasza mała ojczyzna zawdzięcza swoją świetność.

W trakcie wypowiedzi kadr przejeżdża wzdłuż ściany, po chwili pokazując fotografie ludzi wznoszących pierwsze huby mieszkalne, fabryki, elektrownie.

Kadr znów wraca do izby pamięci. Dyrektor z wielce uniesioną miną pokazuje kolejny zbiór fotek.

- Jednym z największych przedsięwzięć było wykopanie tuneli pod Newport. Tereny jakie zamieszkujemy nie są łatwe w pracach podziemnych i głębinowych. Nasi poprzednicy wykazali się wielką determinacją by ukończyć podstawową infrastrukturę. - dyrektor wskazuje na gablotę pod zdjęciami - Zapisany w tamtym czasie projekt zakładał, o ile kolonia wejdzie w posiadanie odpowiednich zasobów, wydrążenie tuneli łączących wszystkie miasta Nowego Vermontu. Miały one spełniać wiele funkcji, zarówno transportowych jak i przesyłu mediów. Teraz kiedy mamy industrialmechy bardzo optymistycznie patrzę w przyszłość i na nasze możliwości w tej kwestii.

Obraz przechodzi na plac budowy. Narrator pokrótce opisuje ile mechów zakupiła kolonia oraz przybliża pobieżną charakterystykę każdej z maszyn. Kadr pokazuje ludzi pracujących w pocie czoła i uchodzących spod nóg przemieszczających się mechów i krążących wokół nich klasycznych pojazdów budowlanych. Widać że prace odbywają się na obrzeżu któregoś z miast. Mechy przenoszą ładunki, równają teren, wygrzebują ziemię pod fundament. Na skraju placu mech wyposażony w kulę i gigantyczną piłę łańcuchową rozbija głazy na drobne. Kadr obiegł jeszcze parę razy cały obszar. W następnej scenie wszyscy piloci mechów ubrani w lekkie kombinezony robocze ustawili się do wspólnego zdjęcia. Po chwili kolejny kadr. Szczupły, wysoki mężczyzna, najpewniej tuż przed trzydziestką uśmiecha się do kamery. Podpis na dole ekranu głosi “Julian Jackson. Pilot WI-DM DemolitionMech. EngD”.

- Moim marzeniem było pilotowanie mecha. - powiedział rozpromieniony - W ramach doktoratu skonstruowałem pod opieką profesora Hartmanna symulator mecha. Jestem dumny że nasz projekt dzisiaj stanowi jedno z podstawowych narzędzi szkolenia przyszłych pilotów, ale gdy go zaczynaliśmy nie sądziliśmy że zostanie on wykorzystany w naszej kolonii tak szybko. Podjąłem po studiach inną pracę, ale gdy tylko się dowiedziałem że potrzebni będą piloci, zgłosiłem się. Teraz robię to co lubię i pomagam budować przyszłość naszej ojczyzny.

***

Zdjęcie ekipy budowlanej wisiało na ścianie w pokoju Juliana. On sam stał w tylnym rzędzie przewyższający wzrostem pozostałych kolegów. Był szczupły, nosił okulary i z samej twarzy wyglądał na inteligenta nie zniszczonego ciężką harówką. Widok tego zdjęcia jak zawsze napawał dumą Juliana. Jego życie było pełne. Dotąd niejasna przyszłość stała się iście świetlana. Stała, dobrze płatna i prestiżowa praca. Jedyne czego brakowało to znaleźć sobie żonę, kupić dom i założyć rodzinę.
Julian mieszkał z rodzicami w jednym z mieszkalnych hubów Newport. Była to decyzja podyktowana czystym pragmatyzmem - po studiach wrócił do rodzinnego domu by móc w pierwszej pracy maksymalnie oszczędzać pieniądze. Nigdy nie był rozrywkowym człowiekiem, z kobietami nie radził sobie za dobrze, a z rodzicami dogadywał się świetnie - czemu miał przepierdalać całą swoją pensję tylko po to by mieć własne mieszkanie? Wywoływało to u jego rówieśników uśmieszki politowania, acz zawsze wtedy Julian się pytał jak tam ich kredyciki, czy starczy do pierwszego jak wyjdą napić się do baru czy gdy pójdą do lekarza. Gdy kolonię zakładano nikt nie myślał o takich rzeczach, teraz natomiast gdy rozwinęły się pierwsze miasta i aglomeracje, jej obywateli dotknęły te same problemy co obywateli wielu innych światów. Oczywiście taki model życia miał swoje minusy, ale Julian Jackson nie narzekał - gdy inni wypruwali żyły i wyginali się jak głupi, niszcząc sobie zdrowie i podkopując życie rodzinne, on powoli odkładał na swoje. Po chudym okresie studiów przybrał na wadze (choć wciąż był dość szczupły), nauczył się od swojej matki dobrze gotować, pochłaniał książki jedna za drugą (powieści ale także książki historyczne i reportaże), a po pracy w biurze największego przedsiębiorstwa budowlanego na planecie chodził na długie spacery lub jeździł rowerem. Co tydzień odwiedzał strzelnicę i grupy sportowe do których uczęszczał na studia.
Wszystko się zmieniło wraz z pojawieniem się industrialmechów. Choć pracował w biurze i kadry skierowały do pilotażu dotychczasowym operatorów maszyn budowlanych Julian zgłosił natychmiast swą chęć aplikacji na stanowisko pilota. Gdy kierownictwo zaatakowało go sceptycznymi spojrzeniami pełnymi politowania pomachał im pewnym papierem od którego niektórym oczy omal ze zdziwienia nie wyszły z orbit.
Minął rok od tamtego czasu. Miał pensję która równała do zarobków kolonialnych elit, wykonując pracę którą naprawdę kochał. Pomimo tego bardzo się pilnował żeby nie odbiła mu od tego amba, z resztą widać było to po oszczędnym życiu jakie prowadził.
Jego pokój urządzony był trochę w starym stylu. Było w nim pełno szpargałów z dawnych czasów - książek, opracowań, notesów i skarbów związanych z mechami i historią kolonii. Na ścianie wisiała mapa Amerigo, obok starego i postrzępionego plakatu na którym upamiętniono Minutemanów, którzy uratowali kolonię kilkadziesiąt lat temu. Gdy inni zastanawiali się czy była to prawda Julian był tego pewien - część pieniędzy wydał na zbieranie różnych pamiątek po bohaterach. Po pracy w której codziennie wracał do domu, jadł obiad, a potem spędzał czas z rodzicami lub zamykał się w tej swojej pustelni. Co prawda przez parę miesięcy po zostaniu pilotem nachodzili go dziennikarze, a nawet jacyś nadgorliwcy dronem przez okno strzelili mu fotę jak w slipach zaspany wstaje rano z łóżka, lecz po wydaniu solidnej sumki na adwokata i wygraniu sprawy w sądzie takie incydenty się urwały (pieniądze z zadośćuczynienia przekazał na cel charytatywny), a on także nie robił niczego by nabrać większego rozgłosu (wystarczyło że był dobrze rozpoznawalny w sąsiedztwie). Sława przysporzyła mu też powodzenie u kobiet, które nagle z “maminsynkowatego dziwaka” zaczęły go postrzegać jako “inteligentnego i mądrego faceta”, lecz póki co Julianowi żadna nie wpadła w oko. Przez całe życie znosił docinki, od dzieciaka po dorosłego, odnośnie swojego hobby, chudzielstwa i nieśmiałości. Dzisiaj był kimś, a jednocześnie był sobą. Ilekroć widział kogoś z przeszłych czasów, kto patrzył na niego z zazdrością przypominał sobie powiedzenie że najlepszą zemstą jest sukces i bycie szczęśliwym.
I spełnienie swoich marzeń.

Było późne popołudnie gdy Julian zapatrzył się na ścianę pełną plakatów, a dokładnie na ten zrobiony ze zdjęcia ciężkiego mecha, modelu WHM-6R. Z głośników laptopa sączyły się stare piosenki w których wyjątkowo gustował. Pisał ze swoim bratem Ethanem, architektem, mieszkającym w Burlington. To ostatnia wiadomość przesłana przez brata wprawiła Juliana w głębokie zastanowienie.

“Zaprzęgnięto nasze biuro do jakiegoś poważnego projektu. Nie wiem o co chodzi ale szef pojechał do Newport na cały tydzień i codziennie słał do nas w cholerę maili z przeróżnymi pytaniami. Wrócił cały podjarany, powiedział że na dniach dostaniemy konkretne wytyczne. Kto wie, może za jakiś czas będziecie coś działać pod Burlington? Gdyby co to chętnie byśmy cię ugościli.”

Koledzy z pracy zwykle nie przejmowali się przyszłymi projektami lub tym co kolejne inwestycje oznaczają dla firmy i całej kolonii. Julian starał się patrzeć w szerszej perspektywie. Czuł dumę mogąc pokazać komuś budowle wzniesione w ostatnim czasie i powiedzieć “wznieśliśmy to naszymi rękami”. Informacja że pojawiają się kolejne ambitne projekty tylko potwierdzały to co Julian czuł - nie będzie musiał się o nic martwić poza tym by dobrze wykonywać swoją robotę. Z głośników komputera zaczęła się sączyć jedna z jego ulubionych melodii.


Jackson bezwiednie wstał z fotela i zaczął powoli tańczyć w rytm muzyki. Tancerzem był przeciętnym, ale wyczucie rytmu miał całkiem niezłe. Leżący dotąd bez ruchu na łóżku kot Winston uniósł głowę i spojrzał na Juliana, zafrasowany “co znów jego człowiek odczynia?”. Jego jasne, iście piaskowe umaszczenie sprawiało że zlewał się z jasną narzutą łóżka. Widząc nie pierwszy raz pląsającego człowieka znów położył łeb i zamknął oczy. Choć w pracy Julian był małomówny i sztywniacki. Zawsze mówił oficjalnym tonem, bez przekleństw czy spoufalania się. Na imprezach firmowych zjawiał się, ale nie zostawał do późna ani nie upijał się. Lecz w komfortowym otoczeniu rodziny lub przyjaciół stawał się dużo bardziej ekspresyjny. Lubił tańczyć do muzyki. Lubił wzruszyć się na filmie. Lubił marzyć o tym jak będzie wyglądać jego przyszłość. Lubił usiąść z kotem na kolanach i patrzeć w rozgwieżdżone niebo.
W domu mógł być taki jaki był i nie musiał niczego udawać.


***

Po kolacji usiadł z rodzicami, Marthą i Jonathanem, w salonie. Otworzyli sobie po chłodnym piwie i rozsiedli się w fotelach oglądając wieczorne wiadomości. Kot Winston usiadł na kolanach swojej pani. Do wielkiej wojskowej defilady z okazji Dnia Fundacji pozostał już tylko tydzień, acz w wiadomościach mówiono głównie o przedłużającym się konflikcie. Julian podzielił się informacją od brata, na co rodzice się bardzo ucieszyli. Rzadko była okazja by udać się w dłuższą podróż do Burlington w odwiedziny. Mama od razu zaproponowała że Julian mógłby zawieźć bratu paczkę z prezentami dla niego i jego rodziny. Miłą atmosferę zepsuły trochę kolejne wiadomości z frontu, a dokładniej krótki reportaż zaraz po wiadomościach. Starszy Jackson patrzył z ponurą miną patrzył na ekran telewizora. Ojciec choć był tylko zwykłym elektrotechnikiem w miejskiej elektrowni to chłonął informacje ze świata niczym wytrawny analityk. Patrząc na zdjęcia z południa i wypowiedzi wojskowych, po dłuższej chwili milczenia prychnął z dezaprobatą.

- Od razu widać że coś jest nie tak. - mruknął - Chyba sobie z czymś nie radzą i udają głupich.

Zapowiadała się kolejna długa dyskusja z ojcem więc Julian przyniósł drugie piwo. Wiedząc że obaj mogą długo rozprawiać nad tym co się właściwie dzieje, Martha przewróciła oczami, zdjęła kota z kolan (ten od razu wskoczył z powrotem na fotel i zwinął się w kłębek) i poszła przygotować sobie drugie śniadanie do pracy.

***

Krótki dzień pracy. Julian zbierając się rano do roboty cieszył się perspektywą tego że zanim robota się rozkręci to będzie zmierzać już ku końcowi.
Wszyscy u Jacksonów wstali punkt szósta rano i tak ten poranek nie wyglądał jakby miał się czymkolwiek różnić od jakiegokolwiek dnia pracującego w tym roku. Wychodząc z domu pożegnali się ze sobą, zostawiając mieszkanie pod opieką Winstona, który siedząc w przedpokoju obserwował wychodzących ludzi. Jonathan pojechał poszedł na stację metra, Martha poszła na piechotę do przedszkola gdzie była opiekunką, a Julian wsiadł do starego samochodu zaparkowanego pod ich mieszkalnym hubem. Była to zwykła osobówka z powiększonym bagażnikiem, który młody Jackson odkupił od kuzynostwa. Auto miało już swoje lata, ale sprawdzało się całkiem dobrze do jazdy po mieście (szczególnie że żadna linia nie pozwalała spokojnie dojechać do jego zakładu pracy). Mógłby co prawda pojechać rowerem, ale wracając z roboty miał zamiar zrobić zakupy na jutro.

Dzień przepiękny, więc Julian opuścił szybę i jechał niespiesznie ciesząc się pogodą i widokiem Newport którego mieszkańcy szykowali się do Dnia Fundacji.

***

Praca tak na dobrą sprawę skończyła się zanim zaczęła. Może nie dosłownie, ale po przygotowaniach, odpaleniu maszyn popracowali właściwie tylko parę godzin po czym trzeba było zbierać się, sprzątać i szykować do fajrantu.
Julian nie poszedł na przerwę. Praktycznie cały czas jaki był wyznaczony dzisiaj do pracy spożytkował na wykonywanie swojej roboty. Skoro dzień pracy był skrócony, chciał być za sterami najdłużej jak mógł. Cieszył się każdą chwilą pilotowania DemolitionMecha, od momentu kiedy wsiadał, a zimny kobiecy głos ogłaszał gotowość systemów, aż do czasu kiedy musiał wyjść, a ten sam beznamiętny głos oznajmiał wyłączenie maszyny.
DM był bardzo trudną do operowania maszyną. Jego mech do wykonywania prac wyburzeniowych wykorzystywał lekki laser, potężną piłę łańcuchową oraz kulę na łańcuchu. Operując w terenie zabudowanym i zindustrializowanym konieczna była precyzja i wyczucie w używaniu tych narzędzi. Jackson zawsze wyróżniał się wielką łatwością w przyswajaniu sobie nowych zagadnień i umiejętności. Gdy coś robił, zawsze potem zastanawiał się czy może to zrobić lepiej. W pierwszych tygodniach obowiązkowego szkolenia mając już opanowane podstawy dzięki symulatorowi, skupił się na "wyczuciu maszyny" - świadomym jej poruszaniu i zaznajomienia się jej zachowaniem i balansem. Pamiętał jak coś takiego ćwiczył sam w trakcie studiów na zajęciach sportowych. Wybrał szermierkę, gdyż był to sport nietypowy, a jednocześnie dostarczający czegoś czego zawsze mu brakowało - adrenaliny, rywalizacji i walki, której zawsze unikał. I choć nie umywał się do sportowców to wyczucie rytmu, równowagi i dystansu bardzo mu się przydawało - umysł szybko tworzył mosty między niezwiązanymi ze sobą dziedzinami i czerpał co już miał by szybciej opanować nowe umiejętności.
Dzięki temu ani razu przez rok pilotowania DMa nie zdarzył mu się wypadek, rozwalenie czegoś przez przypadek czy wykonanie pracy nie tak jak trzeba. Julian był z tego wyjątkowo dumny.

To skupienie na własnej pracy sprawiło, że nie przejmował się tak relacjami z pozostałymi ludzi z ekipy. Wykonywał swoją pracę świetnie, utrzymywał poprawne koleżeńskie stosunki. Obecność doktora Heisenberga w dziwiła Juliana - czuł do tego wykształconego człowieka sympatię jako do osoby własnego pokroju, lecz w Victorze był jakiś chłód. Julian nie wiedział czy był to profesjonalizm czy jakieś ciężkie przeżycia. Nie chciał wbijać się nikomu z buciorami pytając o ich własne sprawy. Hadrian był synem jednego z rządzących polityków i wnukiem jednego z "królów" ich korporacji (swego czasu Julian próbował rozgryźć rzeczywistą hierarchię dziobania w firmie ale porzucił ten próżny trud) więc przejawiał wobec niego pewną rezerwę. Nie wiedział dlaczego członek kolonialnej elity został włączony do ekipy budowlańców. Kaprys? Jakiś ukryty cel? Zapytał o to kiedyś ojca, który tylko machnął ręką "Julian, przecież rodzina tego chłopaka to bogacze, a jego ojciec to polityk. Oczywiście że to jakiś polityczny czy propagandowy cel. My może się temu dziwimy, ale pewnie masy ludzi rozpuszczają się z zachwytu że ktoś taki tyra jako oni... oczywiście w lepszych warunkach i za lepsze pieniądze". Trzecią wyróżniającą się osobą była Jane. Robiła na Jacksonie piorunujące wrażenie swoją bezpośredniością, pracowitością oraz praktyczną znajomością kwestii budowlanych i konstrukcyjnych. Jednocześnie jednak szorstkość kobiety zawsze wprawiała go w zakłopotanie kiedy musiał z nią rozmawiać. Starał się to uczucie, które też czuł w kontaktach z innymi ukrywać. Maska spokojnego, uśmiechniętego i profesjonalnego doktora inżyniera Juliana Jacksona dobrze sprawdzała się w rozmowach z tymi ludźmi.
Choć maska to chyba było złe określenie. Raczej chodziło o dualizm. O te wszystkie sprzeczne cechy w człowieku które sprawiały że był hipokrytą czy tego chciał czy nie chciał. I o zdolność eksponowania tylko tych cech, które chciał by widzieli inni.
Nikomu nie dał poznać, że jadąc samochodem z tą samą lubością słuchał muzyki symfonicznej, country i rocka, choć w pracy zwykle to on prosił o ściszenie radia. Nikomu nie wygadał że jego ulubiony sport polega na tłuczeniu w innych ludzi kawałkiem zaostrzonej stali, choć był pierwszą osobą, która w razie sprzeczki starała się załagodzić emocje. W pracy na emocje innych i przekleństwa tylko uśmiechał się uprzejmie, a kiedy w domu przed telewizorem słuchał wiadomości lubił rzucić sobie siarczystą "kurwą" na durnych polityków czy ludzi, ku wielkiemu zbulwersowaniu swojego taty (mama też lubiła sobie czasem zakląć, uważała bowiem że lepiej rzucić brzydkim słowem niż coś rozwalić czy komuś przywalić). Gdy rozmawiał z przyjaciółmi i rodziną potrafił mówić niezwykle otwarcie na wszelakie tematy - w pracy zaś wstrzymywał się od wygłaszania opinii chyba że ktoś pytał go o coś bezpośrednio. Z czasem maska profesjonalizmu, stała się rolą profesjonalisty. Zdobyta wiedza i zdolności dały mu z czasem pewność siebie która sprawiła że co co kiedyś było fasadą stało się po prostu rolą, którą wypełniał w firmie.

Julian wracając z pracy do domu rozmyślał o tym jak to wszystko się zmieniło w ciągu ostatniego roku. Z odtwarzacza leciała odprężająca muzyka, a on pogrążony w tych myślach zajechał przed market spożywczy. Odetchnął by odtrącić egzystencjonalne rozmyślania o niczym i skupił się na zrobieniu zakupów.

- Kurwa mać... - wyrwało mu się gdy wyłączał samochód, skapnął się bowiem że zapomniał co właściwie rano uzgodnił z matką odnośnie rzeczy do kupienia.

Zaczął macać się po kieszeniach spodni i koszuli w poszukiwaniu kartki z listą zakupów. Mógł przysiąc że była gdzieś tutaj. Ostatecznie znalazł ją między siedzeniem, a tunel konsolą tuż obok ukrytej kabury z rewolwerem. W New Vermont od jakiegoś czasu wzrastała fala przestępczości i po cichu Julian zamontował w swoim wozie to małe cudo na wszelki wypadek... choć miał nadzieję, że nigdy nie będzie musiał go użyć.

Uzbrojony w listę zakupów i płócienną torbę ruszył do warzywniaka by zdobyć zaopatrzenie do domu. Tak naprawdę to nie było tego dużo - gdy innym zwyczajnie odpierdalało na punkcie Święta Fundacji oni po prostu mieli się cieszyć dniem wolnym, ciastem, solidną pieczenią i spokojem.

W środku Supermarketu oczywiście było dużo ludzi. Julian musiał się skupić na liście by nie zacząć kluczyć - wtedy nie wróciłby przed wieczorem. Szybko zgarnął owoce, warzywa, pojemnik z mięchem (strasznie go wkurwiło, że musiał przekopywać się przez lodówkę sklepu by znaleźć sztukę z jakąś solidną datą przydatności), masło... Pracownicy trochę za mocno podkręcili chłodzenie, więc wiało tutaj zimnem i Julian był pewien że jak dłużej będzie tu przebywał to jak w banku będzie miał zapalenie zatok. Potem poszedł po sztangę srajtaśmy. Obok jakaś kobieta wybierała ręczniki papierowe, dzieciak którego trzymała za rękę gapił się na Juliana. Wziął więc co miał do wzięcia. Gdy odchodził widział, jak dziecko szarpie matkę i pokazuje go palcem.
Musiał się pospieszyć. Raz już jeden dzieciak zrobił awanturę mamuśce by ta zdobyła dla niego autograf pilota mecha. Gówniarz w pewnym momencie zaczął wyć jak pieprzona syrena strażacka. Od tamtego incydentu szybkość robienia zakupów przez Jacksona wzrosła znacząco.
Karton soku, dwie paczki kaszy... Lawirował między klientami z gracją jednego z najgorszych rodzajów klienta.
Pieprzonego człowieka z listą i jasnym celem.
Były chyba tylko dwa gorsze rodzaje klientów: pieprzony człowiek z listą, jasnym celem i do tego najedzony oraz klient który chodzi, wkurwia wszystkich i nic w ogóle nie kupuje.
Tacy z listą to nic dodatkowego nie kupią, a przebiegle ustawione stojaki i display z "małym co nieco" w zasięgu ręki, które można bezwiednie wziąć po prostu dla nich nie istnieją. Batony, pojedyncze ciastka, gumy do żucia i pierdyliard innych drobiazgów... bezczelnie ignorowane obniżały obroty sklepu.
Wszak gospodarka sama się nie napędzi!

Rozmyślania o niepatriotycznej postawie jaką było nietrwonienie pieniędzy wypełniły głowę Juliana. Często rozmyślał o rzeczach na które w sumie miał niewielki wpływ. Przyszłość kolonii, nowo podpisywane umowy, polityka i wiele wiele innych. Ostatni raz kiedy myślał o obrocie pieniądza w kolonii doszedł do wniosku, wcale nie nowego, że najgorszym rodzajem obywatela... po prostu bezczelnym chujem, skurwysynem i zdrajcą narodu jest biegacz abstynent i do tego wegetarianin.
Taki oto bowiem skurwiel nie dosyć że odżywia się po kosztach zieleniną nie zwracając pieniędzy do obrotu, to jeszcze nie żre w restauracjach i knajpach (pieprzony nie tworzy nowych miejsc pracy w branży gastronomicznej), nie płaci podatków zawartych w cenie paliwa, nie płaci za samochód, ubezpieczenia do samochodu oraz za naprawy. Go gorsza, rzadko choruje więc i lekarz nie ma jak zarobić, podobnie apteki, bo taki rzadko kiedy kupuje leki i inne wyroby medyczne. No i na pewno o ile nic po drodze się nie stanie to jeszcze swoje pożyje na emeryturze odbierając świadczenia (z własnych odłożonych pieniędzy) które rząd kolonialny chętnie by sobie przytulił w wypadku śmierci denata.

Na samoobsługowej kasie Julian kasował następne produkty przypominając sobie ten ciąg myślowy który do prowadził go do tych wniosków. W sumie z tego punktu widzenia sam był dość kiepskim patriotą. Mając pieniądze nie wymienił samochodu na nowszy, z tego który miał korzystał i tak dość rzadko (a i to w taki sposób by jak najdłużej mu posłużył)... odżywiał się raczej zdrowo, a i dość sporo się ruszał. Chwilę zawiesił wzrok na grubym babsztylu który kasował obok całą zgrzewkę dwulitrowych butelek słodkiego napoju gazowanego.

- Mamo, mamo! Ale to na pewno ten pan z filmu który oglądał wczoraj tata! - głos dzieciaka tylko zmotywował Juliana do jak najszybszego zakończenia zakupów.

Cyknął kartą przy czytniku i ruszył do bramki.

- Widzisz widzisz! A nie mówiłem!? - wołał dzieciak triumfalnym głosem.

Julian nie oglądając się raźnym krokiem szedł do wyjścia torbę trzymając mocno w prawej dłoni. Był pewien że gówniarz pokazuje go palcem, matka gapi się zdumiona (kto wie, może nawet otworzyła usta ze zdziwienia), a część klientów zaczyna się rozglądać "zaalarmowana" dziecięcymi pokrzykiwaniami. Przekroczył rozsuwane drzwi i ruszył do samochodu. Załadował zakupy do bagażnika, zamknął go, otworzył drzwi...

Skrzywił się wsiadając. Ile nerwów go kosztowało by przejść do samochodu szybko, ale nie zbyt szybko, by nie wyglądało że przed kimś ucieka. Tak jak przybranie zamyślonej miny, takiej która nie wyglądała jakby specjalnie ignorował uwagi ludzi tylko jakby po prostu ich niedosłyszał. Rok temu przez dwa bite tygodnie odwiedzał kolegę, który studiował psychologię i jakieś tam PRowe bzdety, po tym jak zdał sobie sprawę, że nie ucieknie przed ludźmi i byciem rozpoznawanym. Nie ma tak dobrze. Kumpel opowiadał mu masę rzeczy o mowie ciała, wizerunku i takich tam. Dowiedział się że nie zdoła się ustrzec przed ludźmi, ale mógł zawsze po prostu nie zwracać na siebie uwagi. Wymagało to jednak panowania nad sobą, elastyczności i naturalności. Pewnego... talentu aktorskiego i zdolności wcielania się w pewną rolę.

Odpalając wóz Julian wrócił myślami do tamtych rozmów i tego jak potem się wszystko potoczyło i ile już roli stworzył by funkcjonować we własnym życiu.
Doktor Inżynier Julian Jackson, pilot mecha i akademik.
Julian Jackson, kolejny szary obywatel Newport.
Młody Jackson, uprzejmy i pomocny sąsiad.
Samym Sobą.

Julian nie mógł się doczekać aż dojedzie do domu, przekroczy jego próg i stanie się Samym Sobą.

Naturalnym kierunkiem działania w wielu środowiskach jest chęć przywrócenia tego, co znane. Budowaniu kraju towarzyszy upowszechnienie zdobyczy państwa i narodu. Wszelkie sukcesy, rzeczywiste, a niekiedy i fikcyjne, są kierowane do wiadomości publicznej z wykorzystaniem wszystkich możliwych kanałów transmisji. Dbałość o zachowanie ciągłości w przekazie informacji wyłącznie pozytywnych konstruuje i upowszechnia obraz sprawnych rządów i sielanki życia codziennego. Propaganda systemowa w pierwszym okresie tuż po szarpaninach na Pograniczu koncentrowała się na działaniach legitymizujących nową ideę Założycieli. Uszczelnienie barier nastąpiło z czasem i służyło wzmocnieniu władzy oraz kształtowaniu nowej Ojczyzny. Odbywało się to w warunkach początkowo z jednej strony euforii, z drugiej strony ludzie wracali do „normalności”, którą trzeba było zdefiniować na nowo, wracali do niej dotknięci dramatycznym doświadczeniem. Należy podkreślić, że w pewnych okresach amerygańska mowa ku pokrzepieniu serc była realizowana codziennie, nie tylko od święta. Mijały lata, czasy pozornie się zmieniły. W nowych warunkach państwowych zaszła zmiana w polityce społecznej. Drastyczne wydarzenia przeszłych konfliktów stały się przyczynkiem do wprowadzenia zmian. Organy sprawujące władzę realizowały potrzeby społeczne, sygnalizowane jeszcze przed hekatombą. Zmiany miały mieć charakter ewolucyjny, nie rewolucyjny. Ich wymiar rzeczywisty odpowiadał z reguły potrzebom rządzących z odstępstwami na czas eskalacji napięcia społecznego. Podstawową zdawało się potrzebą w warunkach powracającej normalizacji kraju było uregulowanie kwestii poczucia bezpieczeństwa wśród obywateli.

Komunikaty w środkach masowego przekazu, wystąpienia przedstawicieli władzy w zakładach pracy, edukacja szkolna - każdy z tych elementów obliczony jest na dotarcie do szerokiego grona odbiorców oraz wypromowanie konkretnego, pożądanego przez władze przekazu. Było to możliwe, bowiem wszystkie funkcjonujące na planecie w oficjalnym obiegu informacji środki masowego przekazu znajdowały się pod kuratelą władzy, bądź ściśle z nią współpracowały. Nie stanowiło to jednak wystarczającego zabezpieczenia. Dlatego też upowszechniane z ich wykorzystaniem treści poddawane były wcześniejszej cenzurze. Jak choćby ostatnie niepokoje na pograniczu, zarysowane dość ogólnikowo, bez wchodzenia w niewygodne detale i szybko zakryte propagandą sukcesu. W rozszerzaniu określonych przekazów wykorzystywano także nadarzające się okazje w postaci jubileuszy, świąt narodowych, upamiętniających ważne wydarzenia historyczne oraz ówcześnie aktualne „wiekopomne” zdarzenia. Dzień Założycielski wpisywał się idealnie w schemat - konglomerat antycznych zwyczajów zmieszany z nowoczesnym duchem personifikowanym olbrzymimi sylwetkami z metalu i śmiercionośnej techniki, a wszystko ku chwale wspólnoty i jednego, uniwersalnego dobra, czy gwaranta obfitości. Wszystko jest pod kontrolą, New Vermont bez strachu spogląda w przyszłość, jednocześnie łaskawym okiem spoglądając na najmłodsze pokolenia - gwarant ciągłości społeczeństwa idealnego.

W wychowaniu młodzieży nie zrezygnowano całkowicie z kształtowania postaw ideowych, do czego chętnie wykorzystywano zarówno program szkolny jak i rocznice oraz święta. Pomimo ciągłej pracy na kierunku ideologicznego dokształcania nauczycielstwa, władza dostrzegała osłabienie ideowe w szkołach oraz coraz mniejsze zaangażowanie środowiska szkolnego w rozwój ideologiczny i samokształcenie, a także odpływ nauczycieli ze szkół do innych zawodów. Poważne zmiany w celach nauczania i kształcenia związane były z koncepcją przekształcenia struktury szkolnej i wprowadzeniem dziesięcioletniej szkoły. Na tym etapie zmianie uległy także cele nauczania historii. Za ważne cele uznano zaznajomienie uczniów z historią Amerigo, a także przedstawienie rozwoju cywilizacji oraz przyczyn aktualnych stosunków społeczno-gospodarczych, politycznych, ustrojowych i kulturalnych. Wiedza w tym obszarze miała na celu przygotowanie młodego człowieka do realnej oceny przeszłości, oczywiście zgodnej z oficjalną ideologią. Ponadto nauczanie nowożytnej historii miało opierać się na dobrych przykładach z przeszłości, takich wzorach i postaciach, które przez uprzednie dekady były pomijane, co w opinii władz amerygańskich nie pozwalało podkreślić tego, co w narodzie było najcenniejsze i postępowe. Z pokrytego kurzem mroku dziejów wrócili zapomniani bohaterowie, część z nich dostała nowe życie, a czasem zupełnie nowe twarze. Zupełnie jakby tuba propagandy nałożyła na ich szkaradne, diabelskie i zroszone krwią pyski, gładkie oblicza dobrodusznych świętych. Lecz nie samą przeszłością naród żyje. Kreowano więc na szybko całkiem nowych bohaterów - jednostki ze skrajnych wręcz terenów społecznych, różniące się praktycznie każdym detalem, jednak współpracujące ramię w ramię, ku chwale Ameryganów i nowego, lepszego świata; przekrój poprzez społeczeństwo Amerigo, gdzie każdy mógł odnaleźć swoje miejsce, nieważne skąd pochodził. Liczył się hart ducha, zaangażowanie oraz chęć, aby przysłużyć się New Vermont i dorzucić cegiełkę do budowy wspaniałego jutra.
Być może z tego powodu industrial-mecha typu Buster XV HaulerMech oddano w ręce emigranta bez przeszłości, rodziny, czy wysokiego wykształcenia. Zwykłego, szeregowego zjadacza chleba, na co dzień ciężko pracującego w sektorze budowlanym i choć pierwszy lepszy zaczepiony na ulicy przechodzień od ręki wymieniłby kopę bardziej nadających się do tej zaszczytnej roli osób, padło na Jane Doe - idealny produkt propagandowy.

Przez pierwsze tygodnie po nominacji na pilota, media na podobieństwo chmary sępów opadły na ofiarę, z gracją padlinożerców rozszarpując prywatne życie, a jego krwawiące ochłapy wyrywały sobie publicznie z pysków ku uciesze, złości i konsternacji opinii publicznej. W porównaniu z pozostałymi członkami oddziału Jane Doe zaniżała średnią. Daleko jej było do szanowanego, statecznego chirurga Victora Heisenberga. Nie miała w sobie za grosz gracji i odpowiedniego rodowodu jak Hadrian Spencer, a stojąc obok Juliana Jacksona gołym okiem szło dostrzec kto jest tym wykształconym pasjonatem. Nie budziła sympatii, zachowywała się oschle, na pytania odpowiadając krótko i konkretnie, zbywała też korowody pytań z przysłowiowej dupy.

Doe był specyficzna. Można ją było porównać do pozornie zwykłych ludzi, którzy dopiero przy bliższym poznaniu okazują się wyjątkowi. Tych, którzy nigdy nie opuszczają dnia w pracy, nigdy nie narzekają i nigdy nie proszą o więcej, niż dostają. Do nich należą ci dziwni bibliotekarze, sprzedawcy samochodów, czy kelnerki, którzy z zasady doskonale wypełniają swoje obowiązki i wykraczają poza rutynę, gdyż kochają to, co robią. Wiedzą, do czego zostali w życiu powołani, i dążą do wypełnienia tego wyjątkowo sumiennie. Niektórzy wygrywają nagrody albo robią duże pieniądze. Większość nie jest przesadnie doceniana. Sprzedawcy w sklepach. Bankowi doradcy. Mechanicy samochodowi. Matki. Świat zwraca uwagę na odmieńców i hałaśliwych, bogatych i wyrachowanych. Nie poświęca uwagi tym, którzy zwykłe rzeczy robią w sposób niezwykły. Jane była zwykłym robolem. Prostym, szczerym i skupionym na wymaganej od niej pracy. Może w tym tkwiło sedno: odnalazła swoje miejsce. I wypełniała swoje powołanie, by uczynić New Vermont miejscem lepszym dla wszystkich, którzy w nim się pojawili. Szła własną ścieżką, bez niczyjej łaski, bez zlitowania. Na wszystko zapracowała sama, dając z siebie przysłowiowe trzysta procent.

Nie pamięta skąd pochodzi, ani kim byli jej rodzice. Przyleciała na Amerigo w transporcie więźniów odbitych z rąk handlarzy ludźmi. Jak się tam znalazła też nie pamiętała: znaleziono ją w stanie krytycznym, opatrzono, a potem trzy miesiące spędziła w śpiączce. Po przebudzeniu trafiła na oddział psychiatryczny ze względu na całkowitą amnezję, obejmującą najprostsze funkcje motoryczne. Pierwsze dwa lata po wyjściu ze szpitala spędziła w ośrodku socjalnym, ucząc się od nowa poruszania, mówienia, pisania. Z czasem, z pamięci mięśniowej, zaczęły wychodzić zagrzebane tam odruchy; z zakamarków okrytego niepamięcią umysłu wyłaniały się strzępki informacji, choć nie o rodzinie czy przeszłości, tylko czysto techniczne dane. Miała talent do mechaniki, konstruowania przeróżnego elektryczno-metalowego badziewia. Lepiej czuła się wśród maszyn i elektroniki, niż wśród ludzi. Ponad dekadę pracowała w szeregu fabryk, zaczynając od stricte cywilnych, po projekty militarne chociaż o niskim stopniu utajnienia. Po czasie przeniosła się z bycia przodownikiem pracy, wyrabiającym w fabryce 300% normy, na doglądanie swoich dzieł w praktyce. Fabryczne hale zmieniła na plac budowy, chcąc stworzyć podwaliny pod nowy, lepszy świat, gdzie ludziom będzie się żyło lepiej.

Dla niej samej, mimo upływu roku szkoleń, sama idea bycia pilotem mecha wciąż pozostawała abstrakcją. Snem wariata, z którego mimo sapiącego w kark fatum, nie chciała się budzić. Niestety znała fundamentalną zasadę, iż każdy sen, ten cudowny i piękny, zbyt długo śniony przechodzi w koszmar, z którego przychodzi budzić się z krzykiem. Nie pozostawało nic więcej, jak chwytać dzień, wyciskając z niego podarowaną szansę do ostatniej kropli. Wreszcie była zadowolona ze swojego miejsca, które jej wyznaczyło przeznaczenie i łańcuch genomów. Przestała tonąć w siedemdziesięciu litrach własnej trującej wody, zdefektowany dwunożny ssak stał się na powrót człowiekiem, a ten nie marzył już o odzyskaniu czegoś, czego odzyskać nie mógł. Mając na horyzoncie kompletnie nowy cel, tęsknota za przeszłością przeszła. Podskórny lęk czy da radę też przejdzie. Wszystko przechodziło. Ponoć nie było gorszego snu jak życie.
I też przechodziło.

Chociaż często umyka to uwadze, świat ma swoją symetrię, pewien rzeczywisty układ. Dane jednostki są ze sobą powiązane w pewien mistyczny, nieuchwytny sposób, o którym niewiele wiadomo, nawet jeśli przy pierwszym spotkaniu nie pojawia się absolutnie żadna chemia, o szacunku czy zaufaniu nie wspominając. Zobowiązania socjalne generalnie są do dupy, przynajmniej na początku. Uczenie się siebie nawzajem jest koszmarem, lecz pozostając z kimś dostatecznie długo, szło się z czasem przyzwyczaić… komfortowa rzecz. Kiedy już człowiek zadomowi się w komforcie, a później spróbuje się z niego wydostać, nawet jeśli to piekielnie trudne i niezdrowe, to jest tak, jak by starać się wywalić wielką kanapę z salonu, żeby mieć więcej przestrzeni życiowej. Niby normalna rzecz, jednak bez tej pieprzonej kanapy egzystencja wydawała się niepełna.

Z tego też powodu powieszenie wspólnego zdjęcia z resztą operatorów mechów budowlanych zajęło Doe tylko cztery tygodnie. Wpierw przyjęła je i po powrocie do domu wrzuciła do szuflady na pierdoły, ale czas mijał, aż wreszcie dojrzał do momentu, gdy fotka zyskała antyramę i zawisła w głównej części starego magazynu, zamienionego na lokum mieszkalne. Jane widziała je za każdym razem, gdy przechodziła z aneksu kuchennego do kącika majsterkowicza, aby odpocząć po ciężkim, owocnym dniu w pracy, nawet jeśli w duchu zżymała się na skrócone godziny jak dziś. Wigilia wielkiego święta państwowego rządziła się swoimi zasadami, nie do przeskoczenia mimo gorących chęci. Pozostawało przyjąć dopust Boży w pokorze i z karnie pochylonym karkiem korzystać z nadprogramowych godzin wolności przed wiekopomnym wydarzeniem. Oczywiście nic nie stało na przeszkodzie, aby zostawić robocze graty i pojechać do pobliskiego baru, jednakże mając w pamięci jutrzejsze obowiązki, Doe postawiła na wyciszenie. Prywatnie nie przepadała za ludźmi, unikała imprez, spotkań masowych i promocji eventów, bo kurwa z jakiej paki?

Zamknięta bezpiecznie za wzmocnionymi drzwiami, zasuniętymi żelaznymi roletami w oknach ozdobionych solidnymi kratami, w końcu poczuła się swobodnie. Z kubkiem kawy i nieodpalonym papierosem w zębach minęła fotkę w antyramie, posyłając jej dość neutralne jak na nią spojrzenie - diametralnie różne od tego, którym częstowała ze zdjęcia. Stała tam z boku, bokiem zwrócona do obiektywu i z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Głowa w czarnej czapce i skrzywioną kwaśno twarzą w otoku jasnych loków spoglądała prosto na widza, dając mu do zrozumienia, iż cyrk z pozowaniem nie jest czymś, co wysoka, żylasta kobieta lubi.

Teraz też prychnęła pod nosem, ruszając do telewizora stojącego obok potężnego terrarium zajmującego pół ściany. Rezydujący weń legwan otworzył leniwie jedno oko, a rozpoznając znajomego człowieka, zamknął je z powrotem, oddając letargowi trawiennemu pod mocnym światłem lamp. Zaraz zaskrzeczał syntetycznie odbiornik TV, gdy kobieta przeskakiwała kanały, szukając czegoś nadającego się do słuchania w tle. Lubiła, gdy coś do niej gadało, ciszę kojarząc z czymś negatywnym. W jej pracy oznaczała ona awarię. Albo nieuchronną, nieprzebłaganą śmierć gdzieś w dalekiej perspektywie.

Trzy łyki później znalazła wreszcie coś obiecującego. Ekran pokazywał statecznego, siwego gościa w okularach, kojarzącego się z Viktorem. Siedział na kanapie z ciemnej skóry, za plecami mając palmo podobnego drapaka i cichym, spokojnym głosem prowadził prelekcję.
- „Nie zabijaj” – ta fundamentalna zasada we współczesnym świecie wydaje się niewiele znaczącym przykazaniem. - nawet jego głos przypominał Heisenberga. Jane uśmiechnęła się blado i odłożyła pilota patrząc na obraz - Łamie się ją nagminnie, a świat beztrosko przechodzi nad tym do porządku dziennego. Mamy szacunek dla lekarza, bo to człowiek wykształcony i jego zadaniem jest ratowanie ludzkiego życia. Ale co z takim, który przeprowadza zabieg aborcji? Dlaczego nie dostrzegamy na jego rękach krwi niewinnych dzieci? Wręcz przeciwnie, świat walczy o zalegalizowanie tego procederu. W obliczu prawa, pod hasłem walki o wolność kobiet, dokonuje się seryjnych morderstw. Czym różni się lekarz dokonujący aborcji od zabójcy, który morduje swoją ofiarę, ćwiartuje jej ciało, a następnie wyrzuca do śmieci? Zgodnie z definicją sformułowaną przez Stevena Eggera w 2390 roku z morderstwem seryjnym mamy do czynienia wtedy, kiedy jedna lub więcej osób popełnia drugie lub kolejne morderstwo; są one dokonywane w innym czasie i nie mają widocznego powiązania ze sobą. Kim więc jest lekarz wykonujący aborcję? Jaka powinna być odpowiedź,w związku z przytoczoną definicją, na powyższe pytanie? Kim jest seryjny zabójca? Czy jest nim płatny morderca lub najemny żołnierz? Czy jest nim zwyczajnie ktoś, kto zabija więcej niż jedną osobę?

- Ujdzie - blondynka kiwnęła sakramentalnie głową, odkładając pilota na miejsce i siorbiąc kawę przeszła pod swój wysłużony stolik, będący jedynym miejscem w domu gdzie panował chaos, choć kontrolowany.

Doktorek z TV cały czas zaś nadawał:
- We współczesnej cywilizacji seryjne morderstwo staje się coraz bardziej niepokojącym i przerażającym zjawiskiem. Niewątpliwie jest ono przestępstwem dokonanym przez osobę, która przejawia głębokie zaburzenia w systemie wartości, postawach społecznych oraz rozwoju uczuć wyższych. - jego głos miał w sobie coś kojącego, uspokajającego wręcz. Skubaniec musiał być terapeutą, albo innym behawiorystą, czy jak się to teraz modnie nazywało - W świetle coraz częściej odnotowywanych seryjnych zabójstw rodzą się pytania: jakie społeczne i psychologiczne uwarunkowania decydują o seryjnych morderstwach? Jakimi motywami kierują się seryjni mordercy? Jaki jest ich portret psychologiczny? Co sprawia, że zabijają? Czy przypadkiem przystojny, zwyczajnie wyglądający, młody student nie okaże się seryjnym mordercą?

Parsknięcie Doe zlało się w jedno ze stukotem stawianego na drewnianym blacie kubka. Od razu pomyślała o Hadrianie, pasującym idealnie do opisu produkującego się starucha. Młody, przystojny student, ponoć czarujący i jeszcze bogaty, a jak wiadomo nadmiar pieniędzy potęguje urok osobisty. Byłyby jaja, gdyby okazał się zeschizowanym zwyrolem… ale nie. Po coś tyrano pilotów testami psychologicznymi.

- Czy niektóre dzieci te po prostu rodzą się złe? - głos starca dolatywał jakby z oddali - Samo środowisko nie może wyjaśnić takiego zachowania, ponieważ wiele wykorzystywanych i zaniedbywanych dzieci wyrasta na przestrzegających prawa obywateli. Jeżeli istnieje genetyczne wytłumaczenie, to jest to delikatna, dyskretna mutacja. Nie spotykamy całych rodzin seryjnych morderców. Nie istnieje takie pojęcie jak „gen zabijania”, ale badania ujawniają pewne genetyczne tendencje do brutalnego zachowania. Badania nad bliźniętami, które były wychowywane osobno, przeprowadzone przez Yoon‐Mi Hur i Thomasa Boucharda w 1997 roku, ujawniły silne powiązanie między impulsywnością a zachowaniem nastawionym na szukanie sensacji. Takie zachowanie wydaje się niemal całkowicie zależne od czynników genetycznych. Znacznie silniejsze cechy szukania sensacji i impulsywności stwierdzono u osób uzależnionych od narkotyków, przestępców i psychopatów niż u osób bez tego typu zaburzeń.

W międzyczasie Jane odsunęła proste, drewniane krzesło i usiadła na nim z wyraźną przyjemnością wyłamując palce. Rozejrzała się po zawalonym żelastwem i narzędziami stole, a ponura twarz złagodniała. Ciemne oczy spoglądały czule na niedokończoną, podłużną zabawkę. Palce o stwardniałych opuszkach pogłaskały żelazny walec równie niepozorny co morderczy.
Bomby rurowe zaliczano wszak do improwizowanych konstrukcji zamkniętych ciężkich o oddziaływaniu odłamkowym, a dzięki zdolności do skutecznego rażenia na znaczne odległości dochodzące do kilkuset metrów, także ekonomicznych biorąc pod uwagę stosunek zużytych materiałów do stopnia stwarzanego zagrożenia. Były również proste w budowie, łatwe w transporcie. Niezawodna, śmiercionośna energia zamknięta w obudowy miedziane, żeliwne, stalowe, czy aluminiowe - wystarczyło się przejść do sklepu budowlanego aby odnaleźć odpowiednią mufę hydrauliczną albo fragment rury który uczynni pracownicy docinali na miejscu do odpowiednich rozmiarów.

Czas zaczął płynąć gdzieś obok, kobieta ocknęła się na dźwięk suchego kaszlu wydobywającego się z telewizora.
- Typowo męskim chromosomem jest chromosom Y, powszechnie uznany za czynnik odpowiadający za pojawianie się u osoby agresji i przemocy. - doktorek przeskoczył na nowy temat, wciąż nie zmieniając tonu głosu - Obrońca prawny masowego mordercy Richarda Specka, twierdził, że ma on genetyczny układ XYY. Analiza zachowań mężczyzn z genotypem XYY wskazuje na zależność między taką strukturą genową, a skłonnością do agresji i przemocy. Aberracja ta, według badaczy, miała występować bardzo rzadko i wiązać się w sferze behawioralnej z impulsywnością oraz brakiem panowania nad sobą, natomiast w sferze somatycznej z wysoką i szczupłą sylwetką oraz zmianami trądzikowymi skóry.

- Ciekawe czy Jackson miał za szczyla trądzik... - mruknęła z przekąsem upijając kawy nim na dobre przystąpi do pracy. Patrzyła przy tym w bok, gdzie w drewnianej skrzynce, postawionej na krześle na prawo od stołu odłożyła poprzednio sześć gotowych muf hydraulicznych, zaślepionych obustronnie fabrycznymi nakrętkami z dołączonymi różnorodnymi elementami pobudzającymi. Nie ukrywała dumy z wykonanej pracy. W pierwszej kolejności jako obudowy fragmentujące zastosowała dwucalowe mufy hydrauliczne o średniej pojemności 157 cm3 zaślepione obustronnie korkami. Średnica wewnętrzna mufy wynosiła 60 mm, jej długość około 65 mm, zaś grubość ścianki 3 mm. Wkręcane korki zmniejszały objętość wypełniającego mufę materiału wybuchowego, stąd wyznaczone gęstości ładunków korygowały znacznie ryzyko błędu. We wszystkich przypadkach elementem pobudzającym były wojskowe zapalniki elektryczne typu ERG. W tych konkretnych urządzeniach użyła jako wypełniacza mieszaniny pirotechnicznej składającej się z azotanów, siarki i węgla. Klasyka: elegancka, niezawodna. Ponadczasowa.

Po drugiej stronie blatu, w karnym rządku, stały pojemniki i słoje różnej wielkości, opisane odpowiednimi etykietami, by nie pozostawiać wątpliwości co zawierają oraz zniwelować ryzyko niepotrzebnej pomyłki. Uszeregowane w zależności od wyzwalanej energii, czekały na swoją kolei. Zaczynając od zwykłego szklanego pudła z Ba(NO3)2 / PAM / S, czyli azotanem baru, stopem magnezu z glinem Al3Mg4 i siarki, będącymi standardowym wypełniaczem petard; poprzez proch nitrocelulozowy 4/1; stare, poczciwe TNT; Trotyl łuskany; azotan amonu ANFO; sproszkowane aluminium; aż po proch czarny KNO3 z węglem drzewnym i siarką w stosunku 75/15/10. Obok nich ustawiono puszki z gwoździami, kawałkami metalowych okruchów. Nieco bliżej kobiety stała niewielka elektroniczna waga, wraz z pipetami i łyżeczkami do odmierzania odpowiednich ilości poszczególnych materiałów. Przy tego rodzaju pracy należało zachować ostrożność, graniczącą wręcz z paranoją, lecz Doe to odpowiadało. Uwielbiała precyzyjną robotę, odprężała ją.

- W publikacjach poświęconych przypadkom dzieci z XYY są one opisywane jako zagadkowe, jeśli chodzi o rozwój osobowości, wrażliwe na zwyczajne zagrożenia i stres, z których większość osób nic by sobie nie robiła, samotnicy i izolacjoniści. Dzieci z XYY, które dorastały w dobrych domach, w pewnej mierze różniły się od swojego rodzeństwa, były one bardziej impulsywne,niespokojne, porywcze, nadpobudliwe i cierpiały na brak kontroli impulsów agresywnych. Co do kombinacji XYY zdaje się prawie pewne, że dodatkowy chromosom Y tworzy szczególne ryzyko rozwinięcia się zachowania antyspołecznego. Wszystkie te odkrycia przywodzą na myśl epizody i cechy spotykane u większości seryjnych zabójców.

Siorbiąc kawę jednym uchem Doe słuchała o medycznym uwarunkowaniu spierdolenia umysłowego, odpływając do krainy zgoła innej niż kozetka terapeuty. Zastanawiała się jaki konkretny efekt chce osiągnąć tym razem, przy kolejnej bombie, ot estetyczna fanaberia.
Wiadomo, że już wstępne oględziny miejsca wybuchu bomb rurowych pozwalały na odróżnienie, czy sprawca użył w konstrukcji jako wypełniacza kruszącego materiału wybuchowego czy też mieszaniny pirotechnicznej. Świadczył o tym sposób fragmentacji obudowy po wybuchu. Charakterystyczną cechą, właściwą dla większości mieszanin pirotechnicznych, było rozerwanie obudowy na duże elementy o nieregularnych kształtach. W nieznaczny sposób lub prawie nienaruszone pozostawały elementy o zwiększonej masie lub grubości, np. korki hydrauliczne, elementy łączenia, wzmocnienia żeberkowe ścianek. W przypadku elaboracji podobnej konstrukcji materiałami wybuchowymi kruszącymi następowało rozdrobnienie obudowy na odłamki o zróżnicowanej wielkości. Była ona uzależniona od wielu czynników. Decydujący wpływ miały: rodzaj i ilość materiału wybuchowego, miejsce i sposób pobudzenia, właściwości wytrzymałościowe obudowy (kruchość, plastyczność) oraz jej masa i kształt. Reakcja mieszaniny wybuchowej na bodziec inicjujący zależała od rodzaju i wielkości bodźca, średnicy ładunku oraz typu otoczki ładunku.

- Koncepcja ta wywołała burzliwą dyskusję w środowiskach badaczy zajmujących się tym tematem i nie została dotychczas ostatecznie rozstrzygnięta. Do czynników przyczynowych osobowości antyspołecznej zalicza się również czynniki neurologiczne, związane z kontrolą poziomu serotoniny w mózgu. Jest ona neuroprzekaźnikiem szczególnie istotnym dla regulacji zachowań agresywnych o różnym nasileniu, od agresywności po gwałt. Szczególną ciekawość budzi testosteron w połączeniu z serotoniną. W rzeczy samej wysoki poziom testosteronu we krwi nie jest niebezpieczną rzeczą, ale gdy jest on połączony z niskim poziomem serotoniny, rezultaty mogą być zabójcze. Testosteron łączy się z potrzebą dominacji. Wielu popularnych kulturystów i biznesmenów ma wysoki poziom testosteronu. Dopóki w organizmie jest odpowiedni poziom serotoniny, zachowanie agresywne nie ujawnia się, ponieważ powstrzymuje ona wzrost napięcia i uspokaja. Według badań Paula Berhardta, kiedy poziom serotoniny jest nienormalnie niski, frustracja może jednak prowadzić do agresywnych, nawet sadystycznych zachowań, budząc gniew i niepohamowaną agresję. Według danych statystycznych, osobowość agresywna występuje od 3 do 10 razy częściej u mężczyzn niż u kobiet, natomiast wśród więźniów odsetek ten wynosi od 20% do 70%. Częstsze występowanie agresywnych i antyspołecznych zaburzeń osobowości u mężczyzn jest związane z właściwościami biochemicznymi organizmu, które podlegają prawom dziedziczenia. Podstawowy czynnik to występowanie u mężczyzn dużo wyższego poziomu testosteronu w plazmie, przy czym u przestępców używających przemocy jest on jeszcze bardziej podwyższony. Wysoki poziom testosteronu wyznacza wysoki próg pobudzenia i poszukiwanie tak zwanych „mocnych wrażeń”.

Kubek kawy został w połowie opróżniony, pobudzający posmak arabici przenikał kubki smakowe blondynki, przyspieszając procesy myślowe. W szczególności niezbędne było oszacowanie zdolności miotających wypełnień wybuchowych stosowanych w urządzeniach improwizowanych, co umożliwi prognozowanie prędkości odłamków i stref rażenia. Łatwość dostępu do obudowy w formie rurowej i stosunkowo prosty sposób jej elaboracji mają niewątpliwie decydujący wpływ na szerokie zastosowanie tego rodzaju rozwiązań konstrukcyjnych w domowych pieleszach.

Sprawne dłonie ujęły wąski nożyk i kawałek kabla, przykładając część tnącą do niebieskiej izolacji. Jeden precyzyjny ruch w dół przeciął otulinę, pozwalając wydobyć miedziany przewód na światło dzienne… i wtedy perfekcyjną harmonię popołudnia zburzył głośny, natarczywy pisk domofonu. Wiercił w uszach, nie dając się zignorować. Wzdychając ciężko Doe odłożyła narzędzia na blat i powlokła się pod główne wejście. Ciągnęła się noga za nogą, mijając kanapę zgarnęła stary, wysłużony karabin. Tak na wszelki wypadek. Lubiła mieć solidny argument w ręku gdy przychodziło do konfrontacji z kolejnym pismakiem, albo oszołomem chcącym jej uzmysłowić że jako słaba płeć nie nadawała się do powierzonego zadania i najlepiej gdyby odeszła z zespołu robiąc miejsce komuś lepszemu.

Szczekanie było jedynym co podobnym idiotom zostawało, do samego magazynu nie mogli już podejść. Jane się o to postarała, zaminowując cały tył posesji, a od przodu robiąc wybieg dla pary olbrzymich Kaukazów i żeby nikt się potem nie przypierdolił że nie ostrzegała, wywiesiła odpowiednie tabliczki. Drony też już nie latały nad jej królestwem, gdyż każdy którego dojrzała kończył przestrzelony.
- Czego? - spytała, wpierw odpalając komunikator, a dopiero potem ekranik z podglądem na bramę.

Wpierw pojawił się obraz szczerzącej zęby do kamery młodej kobiety, ubranej w krótką czarną sukienkę. Długie ciemne włosy nosiła rozpuszczone, a oczy osłaniała lustrzanymi okularami.
- Szczęścia, dobra społecznego i powszechnej równości . Słyszałam twój motor, więc nie udasz że cię nie ma - padła ironiczna odpowiedź, uśmiech petentki poszerzył się - Nie pierdol tylko rozkluczaj klapę bo się czuję jak jehowa.

Doe bez słowa wcisnęła guzik otwierający bramę i otworzyła drzwi. Z ponurą miną obserwowała jak Christine, jej sąsiadka z drugiego końca ulicy przechodzi śmiało przez podjazd i trawnik, pod drodze witając się z dwoma ponad stukilogramowymi brytanami oraz jednym pokracznym kundlem wielkości trzech puszek po piwie. Zdradziecka gromada ją lubiła, bo często to właśnie Chris je karmiła, gdy Doe musiała na dłużej wyjechać w sprawach służbowych.
- Czego? - powtórzyła uprzejme pytanie, odstawiając broń pod ścianę.

- Też się cieszę że cię widzę - młodsza kobieta nic sobie nie robiła z nader ciepłego powitania. Jak gdyby nigdy nic wskoczyła lekko na schody i przecisnęła do środka.
- Skończyłam na dziś robotę, a skoro jutro święto należy to opić. Lecę do Forzy, a ty lecisz ze mną.

- Już skończyłaś? - Jane również cofnęła się do wnętrza mieszkania, zamykając drzwi zanim psiska uwidzą sobie przypuścić zmasowany atak na próg.

- Zaskoczona? - Chris odwróciła się na pięcie, zakładając ręce na piersi - Skoro nawet robole z fabryki azbestu dziś wcześniej odbijają karty i zapierdalają do domu, to czemu ja nie mogę? Kurwa też człowiek, należy mi się zasłużony odpoczynek od orania kieratu w pocie dupy, no nie? Poza tym… kurwa, co ty oglądasz? - dopiero teraz zwróciła uwagę na grający w dalszej części magazynu telewizor. Przewróciła oczami - Wiadomości byś obejrzała.

- Po chuj, wszędzie ta sama śpiewka dziś - Doe oparła się plecami o ścianę, przyjmując bliźniaczą pozę i łypała na brunetkę spode łba - Święto, wspólne dobro, Założyciele tacy wspaniali i jako społeczeństwo winniśmy uhonorować ich pamięć poprzez wspólną pracę ku chwale naszej oraz przyszłych pokoleń…

- A pierdolisz - Chris jej przerwała - Na Kanale 8 mówili w wiadomościach o kolejnej rozróbie w obozach dla uchodźców…

- Migrantów - gospodyni weszła jej w słowo - Jebanych…

-... brudasów - dokończyła za nią Christine, a blondynka kiwnęła sakramentalnie głową. Niby uchodźcy zawsze się zdarzali, Doe była tego przykładem, jednak od czterech lat problem masowej migracji zaczął przekraczać wszelkie normy tolerancji. Niestety ostatnie wybory wygrała partia lewacka i zaczął się cyrk z polityką pojednania. Zaczęto ich witać transparentami, otwartymi ramionami oraz udami. Pompowano w pierdolonych nierobów socjal przez co żyło się im lepiej niż niektórym rodowitym obywatelom New Vermont, a to jeszcze mocniej zaogniało stosunki między obiema frakcjami. Sam pomysł na papierze, jak to pomysły lewaków, nawet miał sens: asymilacja społeczna poprzez zapewnienie edukacji, kursów pracowniczych… a wyszły z tego obozy-getta z własnymi prawami, gdzie przestępczość hulała jak pchły na bezpańskim kundlu i miejsca te omijała nawet policja. Zamknięte enklawy mentalnego spierdolenia, finansowane z pieniędzy podatników, nie dziwota że nienawiść eskalowała. Z jednej strony leciały teksty o rasizmie, z drugiej posądzenia o terroryzm, gdyż nie było tygodnia, by pokurwielce komuś nie ożeniły kosy.

- I ty się dziwisz, że nie oglądam wiadomości - Doe prychnęła krótko, obserwując jak sąsiadka wyłącza telewizor.

Ta rzuciła okiem na stanowisko saperskie i teatralnie załamała ręce.
- Wypierdalasz stąd w trybie natychmiastowym - stwierdziła i uniosła dłoń widząc rodzący się sprzeciw - Sklej dupę i mnie nie wkurwiaj. Wszyscy się o ciebie pytają, a ja już nie mam nowych ściem żeby cię usprawiedliwiać. Jebniesz browara albo cztery…

- Jutro muszę być trzeźwa, zresztą nie chce mi się z wami gadać…

- Bo uwierzę - Chris prychnęła zirytowana, wracając pod front gospodyni - Myślałam że zaminowałaś już całe podwórko, na cholerę ciągle w tym grzebiesz?

- Lepiej mieć i nie potrzebować, niż nie mieć i potrzebować - rzuciła filozoficznie, zżymając się w duchu na sąsiadkę. Jebaniutka miała rację, browar albo dwa nie zaszkodzą. Wkrótce zaczynali powazny projekt i Bóg jeden raczył wiedzieć czy Doe nie zamieszka na dłuższy czas w robocie. Sapnęła głucho, przecierając kciukiem czubek nosa.

- Dwa piwa i spierdalam do siebie - poszła na kompromis, dla siebie zostawiając fakt, iż dobrze będzie zobaczyć znajome gęby barmanki i ochroniarza z ich ulubionej speluny.

Na te słowa Christine rozpromieniła się momentalnie.
- Widzisz Jane? Jak chcesz umiesz mówić jak człowiek - zaśmiała się, zgarniając blondynkę pod ramię i nakierowała je obie w stronę wyjścia. - Ale broń zostaje tutaj.

Tym razem Doe przewróciła oczami.
- I tak wszystkich nie zabiję… ale mogę spróbować. Nie przekonam się, póki tego nie zrobię - mruknęła w miarę pogodnie, zdejmując kurtkę z kołka przy wyjściu. Cudowny plan na wieczór uległ gruntownemu re-modelingowi, lecz słysząc wesołe pieprzenie Chris i mając w planach zobaczenie zakazanych mord Lilly i Briana, szło się samemu uśmiechnąć. Ledwo zamknęła drzwi i uzbroiła zamki, od razu zapaliła papierosa. Wciąż miała czas, na wszystko. Tyle czasu, by jeszcze srogo się rozczarować. Robiąc dobry uczynek zawsze się za niego płaciło.
Za głupotę zawsze się płaciło.

Wieczór przed Dniem Fundacji był z jednej strony spokojny z drugiej pracowity dla dziedzica Spencerów. Hadrian siedział w fotelu w swoim spokojnym komputerowym zakątku w mieszkaniu znajdującym się w apartamentowcu stojącym niedaleko kampusu politechniki. Ot taki tam specjalny "akademik" dla studentów, których na niego stać. Młody Inżynier leniwie przeglądał wszelkie wiadomości przesłane od Dziadka, Ojca, czy speców od wizerunku zatrudnianych przez jego rodzinę. Można powiedzieć iż spotkał go nie lada zaszczyt. Miał wygłosić przemówienie przed budynkiem rodzimego przedsiębiorstwa z okazji święta. Ot taka drobnostka, życzenia dla pracowników i kontrahentów, oraz szczypta patriotycznych frazesów dla wizerunku firmy i rodu. Zwykle robił to Dziadek jednak tym razem postanowił dać się wykazać następnemu pokoleniu. Ojciec za to jako jeden z czołowych polityków partii rządzącej formalnie niepowiązany z biznesem (rzeczywistość jest trochę inna) zbytnio nie wypada, by przemawiał. Tak więc ta przyjemność spadła na Hadriana, któremu oddelegowana do pomocy młodsze rodzeństwo siostrę Teodorę i brata Marka. W gwoli ścisłości był jeszcze Julius, ale więzy zerwano już obustronnie jakiś czas temu. Do dziś słowa Ojca z tamtego dnia obijają się Hadowi po głowie. “Twój brat uchyla się od obowiązków więc Ty będziesz musiał go zastąpić, a o nim samym najlepiej zapomnij”.

Po przemowie miał dołączyć wraz z rodzeństwem do Ojca i Matki na paradzie i odbywającym się bezpośrednio po niej przyjęciu. Przyjęcie jak przyjęcie, a święto świętami, a biznes to biznes interes musi się kręcić. Według instrukcji od Dziadka ma puścić parę plotek o intratnych kontraktach tam o złotej okazji i niezłej działce pod wykup, tam wypytać kogoś o parę rzeczy itp. Wbrew temu co sobie niektórzy myślą to nawet wysoko usytuowani nie mają aż tak lekko. Robi w święto plus musi nosić ten trochę dziwaczny strój z kapeluszem. Może i trochę wygodniejszy od standardowego garniaka jednak trochę za bardzo wyróżniające się jak dla Hadriana. Niestety taki dress code zarządził Ojczulek. Tak się noszą mieszkańcy prowincji naszej wspaniałej republiki w której każdy ma prawo głosu, a obecny rozkład sił w dużych miastach dawał prowincjuszom praktyczną siłę przebicia decydującą o zwycięstwie w wyborach. Oczywiście by ktoś sobie nie myślał. Strój dziedzica Spencerów jest wykonany w odpowiedni sposób.

Przeczytawszy wszystko odchylił się na fotelu i przeciągnąwszy się rzucił okiem po mieszkaniu. Przeszła mu myśl iż będzie trzeba niedługo je zwolnić i oddać Teodorze. W końcu sama ruszy na uczelnie za jakieś dwa lata. Najlepiej poszukać czegoś bliżej miejsca pracy. Projekty w jakich bierze udział trochę potrwają, więc zakup mieszkania niedaleko pozwoli mu zaoszczędzić czas, a poza tym to dobra inwestycja. Po zakończeniu prac możliwe, że ceny w okolicy podskoczą, więc możliwa będzie niezła przebitka. Zawsze też można dać takie na wynajem jak się z niego wyniesie na kolejne bliżej następnej budowy. Plan ten powstał w głowie Hada jakiś czas temu, by uzyskać jakąś niezależność od rodzinnego biznesu.

Myśli o pracy naturalnie przyciągnęły też myśli o współpracownikach. Matka Hada ostrzegała “Z biedą ostrożnie” i dotychczas doświadczenia życiowe pokazały iż większość osób ma swój interes do zrealizowania, dlatego dotychczas młody Spencer wiódł żywot samotnika. Obecnie jednak każdy pilot mecha był praktycznie równo popularny (Oczywiscie Ci od heavy trochę bardziej, ale to drobiazg), oraz zarabiał całkiem niezły pieniądz. Dodatkowo nie posiadali jakiś powiązań polityczno rodowych, które mogły stwarzać zagrożenie Spencerom. Choć z Doktorem Heisenbergiem występuje, sporo różnica wieku, a Jane Doe wyglądała i zresztą zachowywała się na taką co to jest w robocie i robi swoje, a inni mogą sobie być, lub nie ich sprawa. Mimo to Hadrian zachowywał się przyjaźnie i koleżeńsko utrzymując przy tym zawodowy dystans. Z Julianem dzieliło go chyba najmniej, choć i tak trochę by się uzbierało. Had nawet go polubił. Może ze względu na imię powiązane z starszym bratem? Może nauki dziadka, iż młody zdolny zajawkowicz z odrobiną pomocy ma szansę dokonać cudów na którym osoby udzielające mu pomocy mogą również zarobić?

Wyrywając się zamyślenia ruszył do kuchni zrobić sobie drinka. Miodowa, whiski z sokiem bananowym. Trochę dziwaczny, ale Hadrianowi nawet smakował. Choć nigdy nie był zupełnie sam, bo zawsze w pobliżu czai się ktoś z ochrony, czy inny człowiek rodziny to czuł samotność. Najgorzej było jak się przemieszczał. Ulicami przemykał w zamkniętych pojazdach zawsze z kimś. Dziedzic fortuny Spencerów i syn polityka to trochę niebezpieczne połączenie dla kogoś chcącego szwendać się po ulicy. Tym bardziej, że rozwój przyciągał migrantów, a co połączyć z obecnym chaosem w rządzie było mieszanką niebezpieczną. Ojciec przewodził frakcji libertariańskiej wchodzącej w skład obecnej koalicji rządzącej. Problem jest taki, że takowa koalicja składa się z więcej niż jednego podmiotu. Łączy wszystkich niby idea założycieli jak wolność i republika, ale każdy inaczej widzi ową wolność i republikę. Rozwijająca się kolonia potrzebowała ludzi do pracy, a socjaliści w rządzie uparli się na specjalne projekty socjalne mające pomóc uchodźcą w ich trudnej sytuacji. W ten sposób osiągnięto kompromis. Migranci nie trafili do Vermońskich zakładów pracy, ponieważ pracować za taki pieniądz to lepiej siedzieć na dupie i nic nie robić i dostawać socjale prawie porównywalne z potencjalnymi zarobkami, a osiedla domków socjalnych budowano po kosztach i na odpierdziel, że finałowo okazały się slumsami ledwo zdatnymi do życia i siedliskami przestępczości. Zadowolone były jedynie najwięksi gracze, którzy przy okazji kompromisu pozałatwiali sobie licencje i kontrakty państwowe. Tak więc wszystko szło ku prosperity republiki i rodu Spencerów. Hajs się zgadzał.

W całym tym poczuciu rosnącego zniechęcenia do otaczającego świata trafił się promyk nadziei. Chłopak dostał swojego mecha do pilotowania. Paradoksalnie zamknięty w tej blaszanej puszcze czuł się wolny jak nigdy.

Uchhh… Had przebudził się na fotelu. Przysnął sobie tonąc w myślach.
-No nic czas do łóżka, a wiadomości sprawdzi rano, by mieć wszystko na świeżo.- powiedział sam do siebie. Po czym poszedł się przebrać i do lulu do łóżeczka.
-Dobra noc- rzucił w przestrzeń dla agenta Dziadka, który z pewnością jakoś gdzieś go obserwował.

-... niech Bóg błogosławi Amerigo!- tymi słowami zakończyła się przemowa Hadriana. Nagrodzona została brawami od zebranych pracowników, czy kontrahentów firmy, lecz ludzie szybko zaczęli obracać się ku zbliżającej się paradzie. Nic dziwnego każdy chciał zobaczyć na co poszły ich podatki.

Młody Spencer zszedł z podwyższenia, a jego miejsce zajął szybko jego młodszy brat Marek chcący popatrzeć z wysoka na czołgi i wozy pancerne itd. co tam miało jechać. Siostra już zniknęła w siedzibie firmy, a Had miał udzielić wywiadu jakiemuś pismakowi. Coś tam pytał, a w odpowiedzi dukane było co tam mu dzień wcześniej przysłano. Ot taka formalność dokładnie zaplanowana i wykonywana. Za to nikt nie zaplanował tego co zaraz miało się wydarzyć.

-Tak mogę zapewnić Państaa...- nie dane było dokończyć Hadowi zdania, bo jeden z ochroniarzy rzucił go na ziemie. Słychać było strzały i krzyki. Leżąc widział padającego człowieka z czerwoną opaską na ramieniu i pistoletem w ręce. Więcej nie dał ujrzeć ponieważ wielkie BOOM! się rozległo i scena z której przemawiał wyleciała w powietrze. Siła eksplozji, aż go obróciła. Nie był jednak ranny i zerwał się w miarę szybko.
- Marek!!!- tyle zdążył krzykną zanim ochrona go porwała i zaprowadziły do budynki firmy i zamknęła w pokoju ochrony vipów. Agenci porwali za broń i resztę wyposażenia z zbrojowni. Część została obstawiając pomieszczenie z ochranianymi obiektami, a reszta ruszyła zabezpieczyć budynek i okolice.

Przed zamknięciem rzucono im kamizelki i hełmy dla ochrony. Had zaczął się opancerzać. Teodora za to siadła w skulona w kącie łkając i szepcząc imię młodszego brata.

Szok i nieprawdopodobieństwo tego co się wydarzyło pochłonęła młodziana. Jako dziedzic Spencerów winien coś zrobić, lecz nie wiedział co. Budynkiem co jakiś czas wstrząsało. Na szczęście byli na poziomie podziemnego garażu. Eksplozje im niestraszne, choć może być gorzej jak ich zasypie, ale nawet tu słychać było odgłosy wystrzałów i walki dziejącej się na ulicy
W końcu jednak Had pozbierał się na tyle by podjąć jakieś działanie. Wziął swojego tableta i podpiął go kablem do sieci chcąc nawiązać kontakt z Dziadkiem, Ojcem, kimkolwiek kto widział co robić i co tu się odpierdziela.
W rachubę wchodziła też próba podpięcia się do monitoringu firmy i próba rozeznania się w sytuacji.