Wnętrze kapsuły ratunkowej, 15.08.2181, 17:55

Knight kucnął przy ciele mężczyzny, próbując dostrzec jakieś szczegóły. Próbował znaleźć coś, co pozwoli mu bardziej zobrazować sobie sytuację jaka mogła się tutaj wydarzyć. Wysłuchał słów Chloe do końca po czym podjął.

- Śladów kanibalizmu brak - stwierdził inżynier. - Słowa Pani Kapitan się potwierdzają, poza miejscami na kule oraz częściowym rozkładem ciała nie ma innych śladów.

- Jeżeli mogę - podjął po momencie - Wydaje mi się, że facet wcale nie miał większych problemów psychicznych poprzez przebywanie w kapsule. Według mnie, coś musiało się już wydarzyć zanim znalazł się w kapsule. Podejrzewam, że Purcell, albo siłowo został wystrzelony kapsułą, albo uciekł sam, gdzie druga opcja wydaje mi się bardziej prawdopodobna, po jego pierwszych wypowiedzianych słowach do nas. Tylko nie wiem jak znalazł się ten człowiek w kapsule - wskazał palcem na trupa, nie przerywając mówić zaczął przeszukiwać jego kieszenie. - Mam natomiast jedną teorie. Purcell dokonał przestępstwa lub coś innego zakazanego, co nie powinno się wydarzyć. Próbując uniknąć konsekwencji chciał się ewakuować ze statku kapsułą, lecz aby tego dokonać musiał wziąć zakładnika.

W tym momencie Knight wyczuł coś w kieszeni od spodni denata. Czworokątny kształt wymacany w kieszeni spodni zmarłego okazał się kartą identyfikacyjną oprawioną w grubą warstwę syntetycznej skóry. Wytłoczone na jej zewnętrznej osłonie logo było Knightowi doskonale znane, chociaż jego widok na terytorium Zjednoczonych Ameryk mógł budzić pewne zdziwienie.

Sama karta była grubym na pół centymetra blokiem sztucznego tworzywa, w którym producent zatopił solidny mikroprocesor. Elenor z miejsca zaczął podejrzewać, że identyfikator ten pełnił znacznie więcej funkcji niż tylko weryfikację tożsamości właściciela - mógł być kartą dostępu, nośnikiem danych bądź nawet deszyfratorem.

- W kapsule doszło do szarpaniny - mówił nieustannie - na co wskazują uszkodzenia od pocisków w urządzeniach kapsuły, a ostatecznie Purcell zabił nieszczęśnika, którym okazuje się być Ramon Castillo - powiedział inżynier odwracając się w stronę kapitan Williamson i pokazując jej wierzch karty, na którym prócz męskiego imienia i nazwiska znajdowało się jeszcze logo korporacji Weyland-Yutani.

- Patrząc po karcie mógłbym się domyślać, że zakładnik nie był przypadkowy. Oczywiście to jedynie moje przypuszczenia, więcej dowiemy się jak nasz rozbitek się wybudzi, ale nie oczekiwałbym, że powie nam prawdę. Jest też jeszcze jedna kwestia - transponder, który od długiego czasu nie przyleciał po kapsułę. Musi być tego jakiś powód. Tutaj też nasuwa mi się myśl. Zanim Purcell się ewakuował, mógł zniszczyć systemy pojazdu, przez co nie mogą się przemieszczać. Jak inaczej wytłumaczyć to, że widzą nas, a nawet się nie poruszyli?

Kajuta inżyniera Knighta, 15.08.2181, 18:10

Inżynier wyciągnął kwadratowe lusterko oraz grzebień ze swojej szafki. Postawił lusterko na szafce i poprawił zmierzwione włosy. Przyjrzał się sobie, przejeżdżając dłonią po swoim zaroście.

Przydałoby się wyrównać, ale nie teraz.

Spojrzał na swoje dłonie, trochę dygotały po ostatnich wydarzeniach, które odbyły się na kombajnie. Nie chciał tego nikomu mówić, ale nie czuł się zbyt dobrze. Na szczęście potrafił dobrze kamuflować swoje uczucia.

Schował lusterko i grzebień z powrotem na swoje miejsce. Wszystko zawsze odkładał na swoje miejsce. Dzięki temu wiedział, gdzie co ma. Nie lubił, kiedy ktoś przestawiał jego rzeczy.

Sięgnął ponownie do szafki i tym razem wyciągnął mały, biały flakonik ze srebrną nakrętką. Tom Ford Grey Vetiver widniało na przedniej stronie buteleczki. Knight podniósł ją i spojrzał pod światło.

Mniej jak jedna piąta zawartości. Będę musiał zamówić kolejną, nie są one łatwo dostępne i niestety kosztuje dużo kredytów.

Zdjął korek z naczynia, a następnie wypóścił dwie miarki perfumy w okolicach szyi. Poczuł orzeźwienie na skórze, a w powietrzu dało się wyczuć zapach cytrusów, ziół oraz drzew. Perfum po pewnym czasie nabrał nieco cieplejszy w odbiorze zapach.

Nabył je już jakiś czas temu. Korzysta z nich oszczędnie, więc starczają mu na dłużej. Kupił je ze względu na Chloe, ponieważ łączyły zapachy, które wiedział, że podobają się jej. Jemu także zapach przypadł do gustu. Lubił woń drzewa, a te rzadko kiedy można było spotkać w terenach, gdzie pracowali.

Je także odłożył na miejsce, a następnie wstał i podszedł do barku umieszczonego na drugim końcu pomieszczenia. Nie był on za wielki, mieścił najwięcej do dziesięciu średnich butelek. Wyjął z niego jedno piwo, nie był to jego ulubiony napój, preferował wodę, ale teraz potrzebował trochę wyluzować i spróbować zapomnieć niemiłe widoki. Złapał także za napój pomarańczowy, a następnie wyszedł kierując się do mesy.

Mesa, 15.08.2181, 18:11

Chloe lubiła gotować, ale na spokojnie w domu, gdzie miała jako takie warunki do stworzenia czegoś ciekawego. Tutaj, grzebiąc po magazynie racji żywnościowych, mogła jedynie wyszukać coś możliwie zjadliwego wśród mrożonych dań błyskawicznych. Z drugiej strony może i dobrze, że nie mieli szans na nic wykwintnego, bo wtedy sytuacja za bardzo przypominałaby intymne spotkanie. Postanowiła jednak dobrać coś, co Elenor lubił, a na dodatek będzie pasowało z piwem. Po dłuższej chwili przekopywania się przez zapasy, sięgnęła po dwie puszki makaronu z klopsami, po czym skierowała się do ich mocno prowizorycznej i ciasnej kuchni.

Zanim jeszcze weszła do kuchni, zdjęła wierzchnią część kombinezonu i odwiesiła na wieszaku w jadalni. W końcu nie dość, że zaraz mogło się zrobić bardzo ciepło, gdy włączy podgrzewanie, to jeszcze nie chciałaby ewentualnie poplamić stroju jedzeniem. Zgodnie z instrukcją umieściła oba dania w podgrzewaczu, nastawiając je na pięć minut. Tymczasem wyczyściła syntetyczne talerze, sztućce i szklanki, nieco zatęchłe po tylu miesiącach hibernacji załogi. Następnie również wyczyściła stół, przy którym będą mieli siedzieć.

Gdy już kończyła czyszczenie, do mesy wszedł Elenor. Od razu w powietrzu uniósł się znajomy zapach jego perfum. Przez to, że jej mózg kojarzył już tą woń z sytuacjami, gdy dochodziło między nimi do zbliżeń, również teraz poczuła lekką ekscytację.

Inżynier wchodząc do mesy mógł zobaczyć lekko rozmarzone oczy kapitan.

Ciągle działa niezawodnie. Uśmiechnął się do Chloe.

Skurczybyk wie, jak na mnie zadziałać… - pomyślała, gdy jej ciało domagało się czułego przywitania mężczyzny po krótkiej rozłące, ale do uszu dobiegł dźwięk pikania podgrzewacza, informującego o gotowości przyrządzonych dań.

- W samą porę jesteś - powiedziała uśmiechnięta, choć zadowolona była głównie z tego, że zaraz sztuczna woń sosu pomidorowego nieco przytłumi zapach emitowany przez inżyniera. - Zaraz podam wykwintne danie autorstwa bliżej nieokreślonych gastronomicznych maszyn przetwórczych.

- A cóż takiego pysznego dzisiaj podaje szefowa kuchni? - mówił ściągając z siebie górna część kombinezonu, kiedy poczuł jak ciepło pomieszczenia uderza w jego ciało, a woń pomidorów dostała się do nozdrzy.

- Znalazłam dwie puszki z klopsami z makaronem - powiedziała, idąc w stronę kuchni. - Nalej napoje barmanie, ja zaraz podam dania.

- Mmmmm, uwielbiam klopsy z makaronem, chyba musiałaś się nieźle naszukać - podszedł koło Chloe i otwierając butelki, nalał ich zawartość do postawionych szklanek. - Delektuj się tym smakiem, bo kolejnej butelki nie posiadam - usiadł przy stole, kładąc pełne szklanki na korkowych podkładach.

- Nigdy tak nie tęsknię za powrotem na ziemię albo przynajmniej jakąś kolonię, niż jak przy jedzeniu - mówiła z kuchni Chloe, starannie wykładając podgrzane dania na talerze. - Nawet gotowe dania smakują tam lepiej. Nie mówiąc już o tych robionych na rzeczywistych składnikach. Ale może już dość obrzydzania sobie jedzenia. Smacznego. - Gdy kończyła mówić, wychodziła już z kuchni, podeszła do stołu i położyła oba dania, najpierw przy Elenorze, następnie sobie. Porcja inżyniera wyglądała trochę lepiej, niż ta od kapitan, gdzie pulpety zdążyły się nieco rozlecieć.

- Dziękuje i wzajemnie - zabrał się do jedzenia. - Masz rację, to jedzenie nie może równać się domowemu - dodał po przełknięciu pierwszego kęsa. - Co zjesz pierwsze po powrocie?

- Jak myślę o wszystkim, co mi smakuje na ziemi, to to jest jeszcze gorsze - zaśmiała się Chloe, po przegryzieniu kilku kęsów. - Lepiej pogadajmy o tym po posiłku, bo i tak starałam się wybrać jedno z lepszych, a mam problem z przełknięciem. A jak u ciebie?

- Delicje to nie są, ale przez te wszystkie lata zdążyłem się już przyzwyczaić do smaku - wziął łyk piwa. - O, a napoje pozwalają ten smak poprawić. Szczególnie, że piwo dobrze łączy się z pulpetami, świetnie dobrałam danie.

- Nom, dla mnie to przynajmniej jakaś namiastka świeżego owocu - odparła, również biorąc kilka malutkich łyków napoju. - A powiesz mi, czemu tak się wypachniłeś na obiad? - Zapytała z lekkim uśmiechem, cały czas bacznie go obserwując.

- Może lepiej przy jedzeniu nie będę odpowiadał całości - mówił odwzajemniając uśmiech - ale chciałem poczuć przyjemniejszy zapach - nie skłamał, chociaż nie powiedział też całej prawdy. - A czemu pytasz? Przeszkadza ci?

- Lubię ten zapach, po prostu jestem zdziwiona, że użyłeś go idąc na stołówkę. Jak jedliśmy razem z resztą załogi, to raczej go nie używałeś.

- No to już wiesz czemu użyłem - mówił uśmiechając się szerzej - a skoro tak podoba ci się ten zapach to możesz przysiąść się obok mnie, będziesz lepiej go czuła - patrzył jej w oczy, nie ściągając uśmiechu z ust, wiedząc jednocześnie, że prawdopodobnie tego nie zrobi, bo nie będzie chciała ryzykować, że zobaczy ich ktoś z reszty załogi, ale lubił ją tak kusić.

- Oj, lepiej nie, bo ja śmierdzę potem, bo nie dość, że masz ten swój lepszy skafander kosmiczny od tych standardowych na statku, to mnie jeszcze wygoniłeś do roboty na kuchni - postanowiła się trochę zaczepnie podroczyć Williamson.

- Oj tam, nie może być, aż tak źle. Pozwól, że sam ocenię jak się przesiądziesz - ciągnął w nadziei. - A jeżeli chodzi o sprawę skafandra, jeżeli miałabyś ochotę, to po wylądowaniu mógłbym ci pomóc w dobraniu odpowiedniego dla ciebie.

- Może w końcu zjedzmy to żarcie, bo jest dużo roboty na statku? - Chloe domyślała się, do czego ewidentnie zmierza Elenor, ale teraz nie było czasu na takie przyjemności. - Jak się z tym wszystkim uporamy, można pomyśleć o posiedzeniu blisko siebie.

- Oczywiście, jedzmy - powiedział trochę zawiedziony. Miał nadzieję chociaż na minimalny kontakt kogoś mu bliskiego, nawet zwyczajne siedzenie obok siebie, szczególnie teraz.

Mesa, 15.08.2181, 18:26

- Tak swoją drogą, jak już się uporamy z obecnym problemem, a później po naszej robocie, kiedy już wrócimy do domów z sekcji wydobywczej chyba będziesz musiała znaleźć sobie na jakiś czas zastępstwo za mnie - powiedział Elenor po dłuższej chwili milczenia przy posiłku.

- Dlaczego? - zdziwiła się Williamson. - Coś jest nie tak na moim statku?

- Nie, nie, wszystko jest w jak najlepszym porządku - Knight szybko zaczął wyjaśniać. - Zwyczajnie jestem zmęczony, już ostatnio o tym myślałem, a obecna sytuacja tylko mnie w tym umacnia, aby zrobić sobie dłuższy urlop.

- Po tym wszystkim, to każdemu z nas przyda się długi urlop. Ale nie mam pewności, że go dostaniemy, znając naszą firmę. Jeśli mielibyśmy go nie dostać, to wolałabym lecieć znowu z tobą. Ale rozumiem, jeśli masz mnie dość. - Na koniec, niby to przypadkiem, łydką smyrnęła nogę mężczyzny. Zaczęłą się obawiać, że za bardzo go zniechęca do siebie.

Inżynier czując dotyk kapitan, zamknął na chwilę oczy. Było to przyjemne mimo, że przez warstwy materiału.

- Oczywiście, że nie mam ciebie dość. Jakbym mógł mieć ciebie dość? Nigdy. Zwyczajnie jestem zmęczony fizycznie i psychicznie, hibersny w tym nie pomagają, więc, muszę odpocząć. Najlepiej z tobą. Nawet jakby nie chcieli mi dać urlopu, to poszedłbym na bezpłatny. Mam odłożoną małą kwotę na sytuacje awaryjne, więc chwilę dałbym radę bez wypłaty. Dałbym radę nawet jakbyś poszła ze mną. - Knight walczył ze swoimi myślami, aby nie powiedzieć ich na głos. - Oczywiście po urlopie wrócił bym do służby u ciebie, oczywiście jeżeli dalej będziesz chciała. Może wpadnie ci do ekipy ktoś lepszy - uśmiechnął się niby żartując, a w głębi bojąc się, że faktycznie tak mogłoby się stać.

- No cóż, moja w tym głowa, żeby spróbować załatwić nam płatne urlopy w firmie po tej misji - Chloe powoli kończyła już swoją porcję obiadu. - Ale wszystkich głowa w tym, żeby obecną sytuację przeprowadzić tak, aby nie mieli powodów, by nam odmówić tych urlopów. Zresztą, mam nadzieję, że nie złapiemy zbyt dużych opóźnień tutaj, bo wtedy nawet, jak wszystkie czynności wykonamy tak, że firma nie będzie miała jak się przyczepić, to ciągle przyniesiemy jej stratę przez opóźnienia. - Kilkoma ostatnimi ruchami widelca zjadła do końca makaron i po chwili zastanowienia dodała. - A poza tym, to gdzie ja znajdę takiego drugiego inżyniera, jak ty?

- Kosmos jest długi i szeroki, więc kto wie, kogo można tam znaleźć - zaśmiał się także kończąc jeść. - Dziękuję za romantyczny posiłek, brakowało tylko świeczek - wziął szklankę i wypił ostatni łyk. - Podaj talerz. Pozwól, że ja pozmywam. Później pójdę do kajuty obok mojej i przygotuję izolatkę dla Purcella. Ty jakie masz plany do czasu jego wybudzenia?

- Nie wiem, na ile bym miała wpływ na to, kogo by mi dobrali, wiesz jak jest… - spochmurniała nieco, gdy przez pamięć przeleciały jej sytuacje z wcześniejszych lat pracy w Kelland Mining. Postanowiła poprawić sobie nastrój, dopijając gazowany napój. - Też dziękuję. A ja chyba przejdę się po załodze, podpytam, jak kto się trzyma. Jako kapitan nie odpowiadam tylko za twoje samopoczucie na statku. Potem przygotuję lodówkę pod przechowanie Castillo. - Odłożyła pustą szklankę na stół, by ją również Elenor mógł wziąć do mycia.

- No to leć - powiedział wstając i zbierając naczynia. - Jakbym był ci potrzebny to wiesz, gdzie mnie szukać - mówiąc te słowa kierował się w stronę zlewu, czując że dłonie znów mu lekko drżą, ale nawet jakby ktoś to zauważył to może zrzucić to na zmęczenie i niedawne wybudzeniu z hibersnu.

- Risotto z grzybami - odezwała się, gdy wreszcie wstała od stołu. - Chyba to bym obecnie najchętniej zjadła po powrocie. A ty?

- Nigdy nie jadłem Risotto - włożył naczynia do zlewu i odwrócił głowę w jej stronę. - Fajnie byłoby spróbować czegoś nowego. Może jak będziesz robiła to wproszę się na dodatkową porcję - powiedziawszy to odwrócił się ponownie i uśmiechnął na tę myśl, ale tak, aby Chloe tego nie zauważyła.

- Haha, myślisz, że pierwszy posiłek po powrocie do domu chciałoby mi się samej gotować? - zaśmiała się przyjaźnie Chloe. - Poza tym risotto akurat nie umiem za dobrze robić. Mam taką małą knajpkę niedaleko siebie, gdzie często chodziłam. Ale chcę wiedzieć, co ty byś chciał zjeść, nie wykręcaj się odpowiedzią, że tym co ja!

- W takim razie jak nie chcesz ze mną zjeść, to sam sobie coś przyrządzę i myślę, że to będą naleśniki z warzywami. Tak, tak, to będą one. Naleśniki, warzywa, kurczaczek i własny sos czosnkowy - na myśl o tym posiłku inżynierowi mocniej zaczęły pracować ślinianki. - Mówię ci, niebo w gębie.

- Domyślam się - wesoło odpowiedziała Chloe, chociaż zdziwiło ją, że mimo sugestii jedzenia w knajpce, Elenor uznał, że ona nie chce z nim zjeść. - Idę do reszty załogi, jest dużo do zrobienia, ale mam nadzieję, że znajdziemy później trochę wolnego czasu.

- Też mam taką nadzieję - ponownie odwrócił się do niej i obdarował ją szczerym uśmiechem. - Powodzenia i nie daj się w nic wciągnąć korpom.

Wolna Kajuta, 15.08.2181, 18:36

Po dokładnym zmyciu naczyń inżynier siadł na chwilę samotnie przy stoliku z butelką wody. Sączył ją powoli rozmyślając nad ostatnimi wydarzeniami. W końcu udało mu się opanować drżenie rąk, więc zadowolony z faktu, że nie będzie musiał tego ukrywać, dopił wodę, wstał i skierował się do wolnej kajuty, znajdującej się obok jego własnej.

Rozejrzał się po pomieszczeniu i zastanowił się co powinien przygotować. Pierwsze co, podszedł do szafki leżącej koło łóżka i sprawdził jej zawartość. Pusta. Podniósł ją i wyniósł do kolejnej pustej kajuty.

Lepiej, aby nie miał nic ciężkiego, czym mógłby rzucać.

Później wyniósł wszystko co tylko mogło posłużyć za prowizoryczną broń. Wieszaki, krzesło, szklanka, miotła i wszystko inne co było luzem.

Chyba wszystko.

Pomyślał, ostatni raz patrząc po pomieszczeniu. Zostało jedynie łóżko z materacem i ściany oraz przymocowane na stałe meble.

No to zostało jedynie sprawdzić kartę należącą do Ramona Castillo.

Serwerownia, 15.08.2181, 19:07

Elenor siedział przy stoliku w mikroskopijnej serwerowni. Niestety siedział przed ciężkim dla niego zadaniem. Raczej rzadko tutaj przebywał, gdyż zwykle zajmował się mechaniką i elektryką, lecz nie elektroniką, ale przez brak programisty w ich zespole, to na niego spadał obowiązek zajmowania się takimi rzeczami. Elektroniką jednak zajmował się sporadycznie i nie miał pojęcia, czy poradzi sobie z elektroniczną karta, która była bardzo delikatnym układem scalonym, czymś dużo bardziej zaawansowanym niż to czym zajmował się do tej pory.

Pierwszym co zrobił to usunięcie warstwy syntetycznej skóry, a następnie zaczął od obejrzenia karty z każdej strony. Tak jak się spodziewał, była ona zlana w całość, bez obudowy, więc na sam początek pojawił się pierwszy problem. Musiał zdjąć obudowę siłowo, ale na tyle delikatnie, aby nie zniszczyć podzespołów.

Wziął najcieńszy nożyk jaki posiadł w kolekcji. Tworzywo, z którego była stworzona karta okazał się bardzo wytrzymały i nie poddawał się narzędziu. Knight wpadł na pomysł, aby nagrzać nóż i w tedy spróbować.

Udało się!

Materiał zaczął się oddzielać, ale już było widać, że zajmie to sporo czasu i musiał przy tym uważać, aby nie przegrzać układu. Po kilkunastu minutach w końcu udało się odciąć całą obudowę.

Knight przyglądał się zawartości karty, którym był układ scalonym. Rozpoznał mikroprocesor i pamięć, reszta była dla niego zagadką. Sięgnął więc po standardowy podręcznik na pokładzie kombajnu o elektronice i zaczął szukać odpowiedzi.

- Pani kapitan! p..p.. Pan Purcell się obudził, ja… przydałoby mi się wsparcie! - wyrwał go z lektury głos doktora Griffitha z radiowęzła.

Chwilowo był w szoku, po tym jak usłyszał fakty o obudzonym rozbitku, ale momentalnie się obudził, wstał i wybiegł z serwerowni spoglądając w stronę mostku zobaczyć, czy O'Brien także idzie do ambulatorium, lecz ten siedział dalej w fotelu.

- Hej, George, idziesz? - Knight krzyknął w jego stronę.

- Idź sam - George nawet nie zerknął na kompana, wpatrzony w ekrany komputerów - Ten tender mnie przeraża. Wygląda jak… jak pierdolony grobowiec! Dlaczego nikt nam nie odpowiada?!

Elenor był zdziwiony zachowaniem współpracownika. Nie odpowiedział na pytanie, zdawało mu się, że nie oczekuje odpowiedzi na nie. Odwrócił się na pięcie i pobiegł w stronę ambulatorium.

Knight postara się jak najszybciej dotrzeć do ambulatorium, aby przekazać Williamson, że nie zdąrzył jeszcze rozpracować karty, więc nie mają z niej jeszcze żadnych informacji. Może ustalą, jak kapitan będzie chciała, na szybko co kto i jak będzie pytał Purcella.