Kelly

Ruszyli prowadzeni przez Alessio. Gdyby ktoś nie wiedział, że idą w inne miejsce, właściwie wydawałoby się, że idą tymi samymi ścieżkami. Pewne szlaki początkowo się powtarzały, bowiem wszystko leżało stosunkowo niedaleko Term Karakalli, cesarza który został zamordowany podczas robienia kupy. Faerie ponownie zadbał, by się przemknęli niemal niezauważeni.
- Tylko trzymajcie się niedaleko mnie - wspomniał.
Szli więc szybkim krokiem. Tym razem nie planowali się rozdzielać. Natomiast główna rolę mieli spełniać wynajęci przez Borso idioci. Agnese szła cały czas blisko markiza. Odrobinę się o niego obawiała. Jakby nie patrzeć, miał tam być mag.

Borso chyba faktycznie zadziałał. Bowiem już daleka usłyszeli szczęk broni, okrzyki, walkę. oraz przede wszystkim niemieckie przekleństwa.
- Fafluchte!
Oraz tam tego typu podobne.
- Uważajcie - ostrzegł Alessio prowadząc niewielki oddziałek przez gęsty lasek, który składał się połowicznie z drzew dzikich oraz takich, które pewnie wcześniej były nasadzane. Szli szybko przyspieszając kroku, ale starając się zachować ciszę i względną ostrożność. chociaż im bliżej, tym mocniej słyszeli odgłosy walki, kiedy zaś dotarli do brzegu gaiku, przez nimi rozpostarła się istna rzeźnia. Przede wszystkim toczyła się walka na polanie, która pewnie wcześniej była jakimś podwórzem przed szopą, czy piwnicą, w każdym razie zarośniętymi resztkami czegoś.


Zdecydowanie bronili jej najemnicy, całkiem dobrze uzbrojeni, wyposażeni oraz zorganizowani.


Twardziele niewątpliwie, doświadczeni, po prostu zwierali szyki i siekali ile się da. oczywiście takze broczyli krwią, bowiem ich przeciwników było troche więcej. Ci natomiast atakowali bez ładu i składu, ale z niewątpliwą furią prowadzeni przez charyzmatycznego wodza.


Brodaty władca rozbójników szedł na czele swoich ludzi waląc z siłą oraz umiejętnością. Stąd dwie fale zderzające się ze sobą, które przyskakiwały, odchodziły, ponownie rzucały się na siebie za każdym razem pozostawiając falę krwi oraz kolejne jęczące ciała, jeśli oczywiście miały jeszcze siłę jęczeć. Każda taka chwila zmniejszała obydwie grupy, które jednak czuły, że walczą o wszystko. Próba ucieczki spowodowałaby, że przeciwnicy zaatakowaliby plecy, więc musieli walczyć, choć pewnie połowa każdej ze stron już leżała na pobojowisku jeszcze krwawszym niż to, co pozostawiła poprzednio wampirzyca. Odcięte kawałki, krew, smród kału oraz ciągły szczęk, wrzask, ryki mieszały się ze sobą.

Piękna wampirzyca Agnese przez chwilę przyglądała się brodaczowi. Widać po niej było, że imponują jej mężczyźni potrafiący wykazać się w walce. Zgromadzili się przy niej Borso, Gilla i Alessio, cały czas obok był też markiz.
- Weźmiemy ich z dwóch flank. - Wampirzyca obcasem wyryła w ziemi mniej więcej to jak wyglądało pole bitwy. - Podzielimy się na oddziały. Proponuję by w jednym dowódcą był Borso i pójdzie z nim Alessio, a w drugim Gilla i z nią pójdę ja. - Zerknęła na markiza. - Jeśli się zgodzisz, ciebie też zabiorę z sobą. Proponuję najpierw ostrzał na plecy potem szybki atak. Chcemy odciąć ich od szopy i ewentualnego maga, który może się tam kryć. Ryzykowne o tyle, że będziemy mieli go przez chwilę z aplecami, więc niech wszyscy mają oczy naokoło głowy, dobrze?
- A może niech się jeszcze pomordują? - zaproponowała Gilla. - Pokibicowałabym im jeszcze. Tylko ten mag, gdzie on jest. Pewnie gdzieś w środku najemników - wskazała na broniącą się sprawnie gromadę. ciasnota walczących była tak wielka, ruchy tak szybkie, że nawet oczy wampirzycy nie dostrzegały jakiejś inaczej ubranej postaci.
- Myślę, że zanim tam dotrzemy zdążą się wystarczająco mocno pomordować, a na wypadek gdyby mag się uaktywnił warto mieć kilka tarcz. - Agnese też wyraźnie nie spieszyła się z wkroczeniem do walki.
- Także nie widzę magika - stwierdził Alessio. - Poczekajcie, zaraz wejdę na drzewo, popatrze od góry - właściwie zrobił to błyskawicznie. Dziwić się można było tylko, że lekkie drzewo, dość cienkie wedle pnia, utrzymywało mężczyznę, ale cóż, faerie posiadały swoje sposoby. Ponadto wchodził z prędkością wiewiórki, tylko niemal nie było go widać.

Wszystko trwało moment, zaś chwile później faerie pojawił się wśród swoich.
- Wedle mnie, nie ma go, jeśli tylko mogłem dojrzeć. Dziwne, bowiem niby gdzie mógł się udać po niewypaleniu licytacji - przygryzł wargi, widać było, że rozgląda się niespokojnie.
- Może być gdziekolwiek, na przykład obserwować walkę tak samo jak my. - Agnese rozejrzała się po najbliższym otoczeniu polanki, szukając jakiegoś innego, dobrego miejsca do obserwacji. Właściwie polana otoczona była ogólnie drzewami, można było podejść z boku idąc cały czas pośród drzew niemal podchodząc pod szopę, zresztą także porośniętą, tyle że jakimiś krzakami winorośli.
Agnese skupiła wzrok na swoich towarzyszach.
- Dobrze, zostańmy w jednej grupie. Ale myślę że czekanie na nic się nie zda...
- Ahrggggg! - ryk przerwał nagle rozważania. Dowódca napastników padł wreszcie trafiony jakimś szpikulcem. Leżał skulony, ryczał krwawiąc niczym prosię, zaś któryś spośród obrońców podnosił właśnie na szpikulcu halabardy jego jaja.
- Ujć… ruszajmy. - Agnese weszła głębiej między drzewa i zaczęła obchodzić polanę. - Panowie uwaga na klejnoty. - Szepnęła tylko wydobywając miecz. Markiz pobladł na te straszliwe słowa. Pewnie wyobraził sobie siebie samego na miejscu tamtego. Jednak dzielnie chwycił miecz, zaś reszta była znacznie bardziej doświadczona. Robiąc swoje złapała broń.

Ruszyli za Agnese. Wampirzyca wyostrzyła zmysły wyglądając maga. Szczęk oręża stał się teraz nieznośny, tak jak dobiegające z pola bitwy krzyki i zapachy, lecz czarodzieja póki co, nie mogła dostrzec. Natomiast morze rozlanej krwi burzyło jej wampirze zmysły. Agnese oblizała się ze smakiem i gdy podeszli dostatecznie blisko przytępiła z powrotem swoją percepcję. Aczkolwiek nie trzeba było mieć specjalnych zmysłów, żeby dostrzec, iż napastnicy po stracie wodza chcą już jedynie uciec. Obawiali się wcześniej pewnie jego gniewu oraz niespecjalnie mieli możliwość, jednak można było przyjąć za stuprocentowy pewnik, że niejeden tylko myśli o ratowaniu się.
- Pierdooooooolę! - wrzasnął wreszcie któryś próbując odwrócić się oraz uciec gdzieś w noc, ale tak jak można było przypuszczać, kiedy tylko spróbował dostał toporem,. - Aaaaaaaaaa - wrzasnął, jednak krzyk zaraz zagłuszyły kolejne ciosy.

Florentynka uniosła dłoń dając znak łucznikom by przygotowali się do salwy. Tak jak większość wojowników z przodu przyklęknęła dając im czyste pole do strzału. Markiz poszedł w jej ślady i wtedy jej dłoń opadła. Trzech mężczyzn mających krótkie łuki wystrzeliło w ciżbę walczących. Przy takiej kotłowaninie niełatwo było mierzyć w poszczególnych, jednak oczywistością było, że kogoś trafią. Potem mogli jeszcze kilka razy wystrzelić, zanim bijący się zorientują stwierdzając że pojawił się kolejny przeciwnik.

Wampirzyca wydawała kolejne sygnały do salw, uważnie obserwując walczących. Gdy zobaczyła, że najemnicy broniący szopy zaczynają zerkać w ich stronę, wciąż jednak nie szykują się na szarży z tej strony wydała polecenie do ataku. Jej wojownicy zerwali się a z ust Agnese wydobył się cichy szept. Po chwili zobaczyła jak czas zwalnia i sama ruszyła biegiem bez wysiłku wyprzedzając swoich. Przed nią byli walczący, niemal wszyscy mniej lub bardziej ranni. Kilkunastu obrońców, jakaś piętnastka oraz trochę mniej napastników, z których już właściwie co drugi próbował uciec. Dopadła pierwszego spośród próbujących dać drała, wyprowadzając cios mieczem. Cięła na wysokości szyi, tam gdzie w modnym renesansowym uzbrojeniu prawie nie było pancerza. Głowa najemnika rąbnęła w jego kolegę zwracając jego uwagę na wampirzycę. Cięła niestety broń zsunęła się po kirisie. Stal pancerza wgięła się, a mężczyzną zarzuciło w bok. Agnese odwinęła się i wyprowadziła kolejny atak dekapitując także tego najemnika. Wykonując obrót przy wyprowadzeniu kolejnego ataku zobaczyła, że jej ludzie zbliżają się w powolnym tempie. Szczęśliwie podobnie wolno reagowali wrogowie. Zarówno ci uciekający, jak najemni obrońcy. Ponownie tylko syf był pod nogami.

Wampirzyca brodziła niemalże w czymś, co stanowczo wolałaby konsumować, nie licząc całej reszty. Wyprowadziła kolejny cios teraz już od razu tnąc na wysokości szyi. Miecz gładko przeszedł przez szyję jednego z walczących wbijając się w ramię kolejnego, choć lekko. Bowiem mężczyzna miał jakieś twardsze naramienniki, które nieco powstrzymały cios. Agnese szybko wyszarpnęła go i poprawiła pchnięciem z drugiej strony, gdzie nie było mocniejszej zbroi. Miecz zagłębił się w osłoniętym jedynie przeszywalnicą brzuchu mężczyzny. Sapnął coś, jego usta wypluły coś, może zawartość żołądka, później upadł. Agnese ominęła lecącą w spowolnionym tempie w jej kierunku maź i wyrywając broń z ciała uderzając przeciwnika, którego zobaczyła kątem oka. Może jakiegoś sierżanta, bowiem wydawał się byc nieco bardziej strony, niźli pozostali. Miał piórko na hiszpańskim, przypominającym półksiężyc hełmie. Broń rozcięła mężczyźnie brzuch otwierając go na świat i odcięła rękę.

Tak bardzo cieszyła się, że wcześniej opiła się krwi, jej bestia niepokojącą drżała pod skórą domagając się krwi. Agnese zlizała trochę z twarzy i wykonała kolejny zamach. Miecz znów bez większej trudności przeszedł przez kark jednego z walczących i nawet ku lekkiemu zaskoczeniu wampirzycy sunął dalej dekapitując przy okazji następnego mężczyznę. Agnese z fascynacją przyglądała się dwóm lecącym głowom gdy czas zaczął przyspieszać. Halabardy świstnęły obok niej, zaś okrzyk jej ludzi zagrzał krew w jej żyłach.
- Braaać! - krzyknęła Gilla, zaś niektórzy zaczęli się rozglądać, że coś dzieje się nie tak, w jednej chwili utracili część towarzyszy, którzy mieli pecha trafić na wampirzycę. Nie! Stanowczo takie coś było powyżej ich wytrzymałości.
- Aaaa!
- Uciekać!
- Ratuj się, kto może!
Okrzyki splotły się w jedną całość i praktycznie wszyscy. Obrońcy szopy oraz resztka napastników, która fanatycznie jeszcze próbowała odwrócić losy walki wrzeszcząc próbowała uciec nadziewając się częściowo na uderzenia jej własnego oddziału. Agnese dostrzegła, że markiz dorwał jakiegoś draba oraz zablokował cios innego. Przypuszczała, że będzie musiała mu ruszyć na pomoc, ale napastnik cisnął halabardę i gdzieś uciekł. Właściwie nikt już się nie bił, uciekający jedynie próbowali osłonić.

Wampirzyca która wpadła wcześniej pomiędzy przeciwników, cięła uciekających wojowników. Jedne jeszcze w rozpędzie nie zauważył, że jego głowa oderwała się od reszty ciała i wpadł na innego uciekającego. Agnese przebiła mieczem oba ciała dobijając zarówno trzęsące się od torsji ciało, jak i wojownika pod nim. Gdy wyrwała miecz z ciał wokół było pusto, tylko jej łucznicy strzelali do uciekających na wypadek, gdyby ktoś zmienił zdanie. Jednak takich naiwnych nie było. Kolejni napastnicy prowadzeni przez królową walki sprawili, że po prostu wszelkie inne kombinacje, poza prosta próbą ucieczki, nie miały sensu. Ich towarzysze ginęli mordowani ciosami miecza, toporów bądx strzał. Pryskając mogli próbować uciec gdzieś wśród nocy. Niektórym się nawet udało.

Agnese oblizała wargi obserwując uciekających. Przesunęła wzrokiem po obrzeżu polany wyostrzając zmysły. Jej nozdrza zostały zaatakowane przez zapach świeżej krwi. Ale wampirzyca poradziła sobie z tym przysuwając miecz do twarzy i zlizując vitae z ostrza.
- Agnese, ale stało się, nie uwierzysz - usłyszała głos Alessio, ale zanim się zorientowała wpadł na nią markiz obejmując niczym dawno nie widzianą, ukochaną osobę. Wampirzyca o mały włos nie rozcięła sobie języka na ostrzu miecza. Opuściła broń i sama objęła Alessandra.
- Co się stało?
- A nie? Kochanie, bitwa była - popatrzył ze zdziwieniem pełnym -i jak się dowiedziałem, że jednak możesz zostać ranna - szeptał gorączkowo - bałem się, czy nic się nie stało - trzymał ją obejmując mocno i wręcz kurczowo, nie chcąc wypuścić.
- Na szczęście nic mi nie jest. - zerknęła na Alessio. - Jacyś ranni? W co mam nie uwierzyć?
No więc co miał biedak markiz pomyśleć po takim kompletnym braku zainteresowania ze strony narzeczonej? Puścił więc ją, ale ona nie poluzowała objęcia. Stał więc rozglądając wokoło, tak na wszelki wypadek, czy ktoś jest może chciałby z niby rannych uderzyć jednak. Tymczasem Alessio wziął wampirzycę za rękę.
- Popatrz, naprawdę dziwactwo, co za nie do uwierzenia … - pokazał jej zwłoki. Niewątpliwie to był ten mag, który przypadkowo trafiony padł na początku starcia. Mężczyzna bez brody, ale ubrany w bogate szaty i wręcz śmierdzący złem, nawet teraz. Wiele więcej rozpoznać się nie dało, biorąc pod uwagę co się działo na tym straszliwym polu.
Agnese uśmiechnęła się i oparła głowę na zakrwawionym kirisie narzeczonego.
- No to zguba się znalazła. - Wampirzyca uśmiechnęła się do markiza i puściła go po to by jednym szybkim ruchem miecza zdjąć całą krew z ostrza. Po polanie poniósł się dźwięk ciętego powietrza i brzdęk gdy Agnese jednym ruchem wsunęła broń do pochwy. - Nic ci nie jest skarbie? Widziałam jak walczyłeś. - W głosie wampirzycy słychać było odrobinę dumy.
- Nie, nic, właściwie kiedy pojawiliśmy się, tamci uciekali. Gilla tylko krzyknęła, żeby utłuc jak najwięcej, to przyzwoitym mieszkańcom rzymskich przedmieść będzie lżej. Pewnie się zgadzam. Byłaś niesamowita - powiedział pełen podziwu - oraz piękna. Prawie tak niesamowita oraz piękna, jak w łóżku - wyszeptał jej do uszka. Wampirzyca zamruczała, czując przy twarzy jego oddech. - Hm - nagle poderwał się - sprawdzamy szopę?
- Tak. - Pogładziła go po ramieniu i spojrzała na faerie. - Alessio jesteś w stanie sprawdzić czy szopy nie zabezpieczono magicznie? Wolałabym nie wsadzać ręki w gówno.

To było nawet fascynujące jak język wampirzycy dostosowywał się do sytuacji, czasem zdawać by się mogło, że to trzy różne osoby. Dystyngowana dama gdy grała politycznie, lekko wyuzdana kochana i typowy wulgarny wój. Wszystko w osobie jednej urodziwej Agnese.

- Już sprawdziłem, piękna damo, jest czyste. Zresztą spodziewałem się tak, gdyby wprowadzono mocne magiczne zabezpieczenia, szopa byłaby łatwa do odnalezienia.
- Signora, jest kilku lżej rannych, dokładnie trzech, którzy nie uciekli, oprócz tego kilku ciężej - zaraportowała Gilla spoglądając pytająco.
- Dobić i tak zbyt wielu uciekło. Jutro się okaże, że w okolicy grasuje demon. - Agnese rozejrzała się po pobojowisku by zatrzymać wzrok na brodaczu, który prowadził rabusiów do walki. - Otworzyć szopę, zobaczymy co tam mamy.

 

Aiko

 

Kelly

Agnese chwyciła za rękę markiza i mrugnęła do ghulicy. Nie czując zbyt dużego oporu, pociągnęła narzeczonego do sypialni. Gilla z uśmiechem podążała za nimi. Gdy tylko znaleźli się w sypialni wampirzyca niemal skoczyła na Alessandra całując go gorąco. Narzeczony oddawał jej z równą mocą.
- Kocham cię, chcę cię posiąść – sapnął dobierając się do niej
Rozgorączkowanie dostrzegane w jego oczach wręcz lśniło pożądaniem. Pragnął jej całej i pragnął teraz, bez najmniejszej chwili przerwy. Schwytał jej piersi mocno ugniatając, a potem jednak objął plecy. Całował, zaś jego dłonie zsuwały się na pupę Agnese łapiąc ją mocno oraz łapczywie. Czuła przez materiał spodni ten silny, to rozciągający, to zwierający uścisk męskich dłoni.

Trzymał kobietę próbując jednocześnie zdjąć ubranie, istny mission imposible. Jednak widać było,że nie myśli w tej chwili sprawnie, tylko po prostu chce się z nią kochać. Tak! Wszystko wydawało się eonami, trwało zbyt długo, kiedy liczył się każdy moment. Po prostu popuścił swój pas. Nieprzytrzymywane spodnie zsunęły się, pozostawiając jedynie rozepchane pantalony, które zdobiła plama wydobywających się soczków. A potem tylko jeszcze sznurek utrzymujący je i jego miecz byłby uwolniony, marzący wręcz, by nawiedzić jej pochwę. Agnese całując go rozpinała jego kiris, który po chwili opadł z brzękiem na podłogę, wgniatając drewniany parkiet. Dopiero gdy pozbyła się tego elementu sięgnęła do swoich spodni i zaczęła rozpinać sprzączki, zaciskające na jej ciele wąskie skórzane odzienie.

Tymczasem Gilla stała obok i uśmiechała się rozbierając. Wkrótce już stała kompletnie naga przyglądając się rozgorączkowanym kochankom. Jej pomysły były przeważnie bardziej perwersyjne oraz wymagające nieco więcej, niż zwykły, prosty, choć wspaniały seks. Niechaj więc mają swoje wspólne chwile, inwencja jej zadziała w następnym rzucie. Usiadła więc obok na krześle przypatrując się. Po chwili uśmiechnęła się mocniej, rozłożyła nogi, zaś jej pokryte śliną paluszki dotarły do własnych płatków. Bez jakiejkolwiek ceremonii rozwarły je wślizgując się do środka. Ghulica doskonale znała swoje ciało. Szukała najwrażliwszego miejsca, gdy zaś wyczuła, to ono stało się miejscem jej zabiegów.
- Ach – jęknęła z przyjemnością patrząc na kochanków oraz zaspokajając się jednocześnie sama.

Piękna florencka wampirzyca tylko zerknęła na nią, nie przerywając pocałunku i opuściła spodnie. Nawet ich nie zdejmowała tylko zsunęła po czym obróciła się do markiza tyłem i opierając się o łóżko wypięła swoją pupę. A on gwałtownie wszedł. Był bardzo mokry, tak mokry, że nawet jeśli jej płatki w pierwszej chwili zaprotestowały to wziął je szturmem rozciągając na boki swoim czerwony, pokrytym śliska substancją czubem. Widać było tą gwałtowną niecierpliwość, kompletny brak gry wstępnej oraz siłę, która wręcz rozrywała wdzierające się w jej ciasną kobiecość. Krzyknęła głośno, ale nie odsunęła się. Zaparła się o łóżko jedną ręką drugą, starając się rozsznurować gorset, który ściskał jej piersi.
- Kocham cię! - jęknął tym razem, zaś dłonie ułożone na jej pośladkach spięły się kurczowo wręcz wpijając w jej skórę, jakby nigdy nie chciał wypuścić swojej ukochanej kobiety. Zapewne nawet siła nacisku mogła zostawić ślady, ale tym razem wydawał się nie przejmować. chciał ją oraz chciał jej dać siebie.
Agnese poczuła ulgę, gdy gorset zwisał już luźno po jej bokach.
- Ach, Alessandro… - Czuła, że jej rozpalone ciało już od samego wejścia została doprowadzone do jakiegoś szaleństwa. Opierając się ponownie obiema dłońmi nabijała się na mężczyznę. - … kocham cię.
Tak, piękne uczucie, piękne słowa, piękna chwila, kiedy serce, obojętnie czy bojące, czy tak raczej średnio pałało czymś, czego ludzki język nie całkiem potrafi opisać. Markiz kochał ją i pożądał. Czuła to oraz czuła, jak gorąco niesione na czubku jego włóczni wdzierało się w nią niosąc coś więcej, niż zwykłe podniecenie.

Gilla siedząc niedaleko przypatrywała się i też była zadowolona. Na krześle, gdzie usiadła, zrobiła się również spora plama soczku, który wypływał z jej kwiatu. Jednak tak miła obserwacja nie mogła trwać bardzo długo. Główny aktor męski przedstawienia już od początku podniecony, po prostu brał swoją ukochaną mocno, coraz mocniej, dochodząc. Agnese czuła wręcz, jak gwałtownie przyspiesza krew w jego tętnicach, kiedy tak uderzał coraz mocniej, zaś środkiem swojej delikatności, jak ponownie budzi się w nim wulkan, który zaraz zasypie jej wnętrze swoją bladą, kleistą lawą. Gdy tylko Alessandro urósł tuż przed wytryskiem Agnese poczuła jak jej ciało spina się, jak przeszywa ją elektryzujący impuls wyrywając z jej ust głośny krzyk. Zaś zaraz potem uczuła w swojej głębi wystrzał, którego krople uderzyły wrażliwe ścianki jeszcze bardziej pogłębiając rozkosz przeszywającą gorącą falą całe ciało. Chyba usłyszała jeszcze, jak jej własnemu krzykowi wtóruje jęk markiza. Stanowczo, cudowna przyjemność, która wręcz powalała swoją intensywnością musiała brać się z miksu naturalnego pożądania i prawdziwego uczucia miłości. Agnese czuła, że markiz pragnie jej ciała, że pragnie zaspokoić swoją żądzę, ale chce również, a może nawet bardziej ofiarować jej dar z siebie samego.
- Ko cha m cię - usłyszała jego jękliwy, przerywany momentami głos, jakby dochodzący z wielkiej odległości.
Wampirzyca opadła na łóżko, ciągnąc go z zaskoczenia z sobą, tak że upadł na nią. Chwyciła jego dłonie i ucałowała jedną z nich.
- Ja ciebie też Alessandro.

Przez chwile tak leżeli obejmując się w dość dziwnej pozycji, częściowo jeszcze ubrani. Pędząca krew markiza powolutku zaczęła zwalniać, choć gorąco ciała nie malało. Niestety nieco zmalał już jego członek i zaczął wyślizgiwać się z jej szparki. Aczkolwiek Agnese doskonale wiedziała, że jeśli chodzi o to młody markiz miał zdolność szybkiego odzyskiwania wigoru.
- Pomogę wam zdjąć resztę ubrań - nagle usłyszeli przy sobie głos Gilli - na to co zaplanowałam jednak lepiej być całkiem nagim - zabrała się za pomoc ściągając tę resztę drobiazgów które im zostały tak, by nie rozdzielać ani na chwile przytulonych ciał.
Wampirzyca uśmiechnęła się czując jak ciepło mężczyzny rozlewa bo jej własnym ciele. Gilla zsunęła w końcu jej buty i spodnie.
- Gillo jesteś cudowna.
- Dziękuję, pani również. I markiz także. zresztą także miałam sporo przyjemności oglądając tak namiętnych kochanków - uśmiechnęła się wesoło.
Wampirzyca przeciągnęła się pod mężczyzną sprawiając, że jej pupa otarła się o jego męskość.
- Tak, chętnie przez choćby jedną noc nie robiłabym nic innego.
- Przy pani trybie życia, zaangażowanym w politykę, to chyba niemożliwe, ale zapewne po ślubie wiele osób zrozumie, że państwo młodzi chcąc nacieszyć się sobą nie przyjmują nikogo - odparła Gilla dodając jej otuchy.
- Mrrr, kochanie - wymruczał Colonna niczym kocurek - wiesz, masz przepiękną pupcię i całą oczywiście resztę - dodał - ale kiedy tak ocierasz się nią o mnie, przyznam, że czuję się niczym kot, który właśnie złowi najwspanialszą myszkę.
- Tylko mnie nie zjedz. - W głosie wampirzycy dało się usłyszeć rozbawienie.
- Haha - nagle wtrąciła się Gilla - markizie, kobieta która tak mówi właśnie wręcz prosi o to zjedzenie.
- Też mi się tak wydaje - Agnese nagle poczuła na swoim karku jego pocałunek taki mocny, zaznaczający oprócz warg także zęby. Nie na tyle żeby bolało, ale żeby istotnie poczuła, iż pragnie ją “zjeść”.
- Signora, pani narzeczony jest nienasycony - uśmiechnęła się ghulica. - Do rana jeszcze mamy sporo czasu, czy chciałaby pani spróbować czegoś nowego, czy raczej odłożyć na inny dzień - widać było, że ghulica sama chce także spróbować i wręcz się pali do swojego pomysłu.
- Jak już mówiłam tej nocy, uwielbiam twoje pomysły Gillo - Wampirzyca powoli przekręciła się unosząc leżącego na niej mężczyznę.
- To co skarbie, wstaniesz ze mnie na chwilkę i rozbierzemy się do końca, by Gilla mogła się nami pobawić? - Pocałowała Alessandra czule.
- Och, skoro owo powstanie z ciebie jest konieczne … - westchnął głęboko unosząc się ze swojej narzeczonej oraz zaczynając zdejmować resztę szat, których nie zdjęła jeszcze ghulica. Ta zaś pomogła swojej pani z minką, nooooo powiedzmy bardzo rozbawioną oraz szelmowską. Gdy wszystkie elementy garderoby wampirzycy leżały już na podłodze, Agnese rozwiązała włosy, które spięła na czas walki. Blond loki, o rudawym odcieniu opadły na jej porcelanowo białe ramiona. Podniosła się stając obok markiza.
- To co znowu wykombinowałaś moja droga? - Dłoń wampirzycy powędrowała do powoli wzrastającej męskości Alessandra.
- Signora, powoli, proszę być posłuszną - zażartowała Gilla. - Proszę przyklęknąć na łóżku i pochylić podpierając dłońmi. To pozycja na pieska - poinstruowała markiza.
- Na pieska - zdziwił się Colonna.
- Tak ja nazwano, tak robią zwierzątka - wyjaśniła mu. - Pani zaś signora, proszę zostawić na momencik pana markiza oraz ustawić się, jak prosiłam.
Wampirzycy zrobiła niezadowoloną minę i jeszcze jakby żegnając się przejechała palcem od spodu jego męskości. Powoli przeszła na łóżko i zajęła pozycję o jaką prosiła ją Gilla.
- Ooo, jak miło - uśmiechnęła się ghulica. - Markizie zapraszam pana na tył pańskiej narzeczonej. Ma śliczną pupkę, prawda?
- Oczywiście! - krzyknął pełen zapału, ale o co …
- Wypełnimy ją zaraz. Na początek.
- Gillo, pamiętam, że wtedy Agnese, ż e ją bolało, nie chcę …
- Proszę się nie obawiać, nie zrozumiał pan. Proszę położyć dłoń na jej pupie oraz znaleźć tylny otworek.
Agnese uczuła jak markiz wykonuje polecenie ghulicy i zaczyna opuszkami przemierzać jej tyłeczek.
- Świetnie, jest, bardzo go lubię.
- Ja także - nie dał się wyprzedzić markiz.
- Ateraz prosze go delikatnie masować polewając na kkońcówkę paluszka olejkiem - wręczyła mu flakonik otwierając. Mocniejszy zapach piżma przeniknął komnatę. - A ja muszę coś przynieść jeszcze.
Agnese zamruczała z przyjemności.
- Lubię twój dotyk skarbie. - Wampirzyca zakręciła lekko pupą.
- A ja lubię cię dotykać, bardzo. Wszystkie miejsca, ale to jest tak zakryte normalnie, ze nie zawsze mam taka okazję - wyznał. Rzeczywiście uwielbiał chwile, kiedy byli nago i to było widać. Wampirzyca skromnego chłopaczka zmieniła, przynajmniej częściowo, w spragnionego erotycznych przygód kochanka, który akceptował jej większą swobodę.
- Zawsze masz okazję skarbie. - Agnese czując że jego opuszek przesuwa się akurat nad jej otworkiem naparła na niego wsuwając go w siebie. Rozpalona seksem zaczynała odczuwać lekkie zniecierpliwienie. - Wiesz, że w każdej chwili możesz mnie wziąć.
- Ale nei zawsze wypada, niestety. wiesz, nasza służba, czy obcy ludzie mogliby odczuć prawdziwy wstrząs, ja zas też lubię to robić tak, kiedy nikt nie zagląda mi za ramieniem, jak kocham się ze swoją najpiękniejszą damą. - Agnese przemilczała tą wypowiedź, jej bycie obserwowanym nie przeszkadzało.
- Czy ja również nie mogę.
- Ech, no nie, ty jesteś z Agnese … - wydukał zaskoczony milord, który nie pomyslał o ghulicy. Jednak widocznie Gilla nie przejęła się niczym i zaczęła mu tłumaczyć.
- Markizie, pupa signory czeka …
- Ale co to jest? - zdziwił się.
- Kuleczki, a to dopiero poczatek atrakcji. - Agnese uśmiechnęła się słysząc słowa Gilli.
- Ale co mam …
- Pokażę panu z pierwszą, ale kolejne robi pan już sam.

 

Aiko

 

Kelly

Faktycznie stanowczo markiz jeszcze potrzebował chwili czasu. Gilla także to zauważyła i zabrała się za tyłeczek Agnese. To wyglądało dziwnie. Najpierw duży ogonek, który lekko trzeba było odciągnąć i wychodzący z tylnego otworka sznurek. Ghulica nałożyła na paluszek olejek i leciutko włożyła w pupę swojej pani, żeby ją mocniej zwilżyć, później zaś powoli zaczęła ciągnąć. Później powtórzyła przy kolejnych kulkach nawilżanie. Tym razem ból, bo wręcz to był ból, najmocniejszy objawił się przy pierwszej, ale każda następna była lżejsza, aż wreszcie po dłuższej chwili, Gghulica bowiem działała powoli, znalazł się poza Agnese. Dopiero teraz nie miała w sobie nic. Wampirzyca odetchnęła mimo, że nie oddychała. Powoli odciągnęła się, usadawiając się między nogami markiza i opierając się swoimi plecami o jego rozgrzany tors.
- Daj tu te swoje zabawki. - Wampirzyca wyciągnęła do niej dłonie i widać było, że nawet jej ręce jeszcze lekko drżą.
Colonna już odzyskał względnie stabilność, choć serce biło mu mocno dalej. Jednak już mógł objąć ukochaną całkowicie świadomie. Natomiast Gilla podała zarówno fallus, jak kuleczki.
- Proszę signora, rozumiem, że chcesz je szczegółowo obejrzeć.
- Yhym… na tle twojej pupy. - Wampirzyca wyszczerzyła się. - Chodź tutaj i obróć się tyłem.
- Och, czy tak powinnam - Gilla podeszła na kolanach do swojej pani, później obróciła się tyłem wypinając krągły tyłek. - Czy tak, signora, a może jakoś inaczej powinnam się położyć, ażeby spełnić twoje życzenia.
- Nie martw się moja droga, jak nabiorę ochoty to chętnie cię ustawię… tak jest doskonale. - Przesunęła dłonią po jej plecach, podążając w kierunku jej pupy. - Gdzie masz ten cudownie pachnący olejek?
- Och zapomniałam podać - słodkim głosem powiedziała Gilla sięgając po olejek oraz podając do tyłu.
- Kochanie - spytał cicho markiz - co właściwie powinniśmy zrobić Gilli?
- Hm… zastanówmy się. - Wampirzyca powoli zaczęła lać olejek, tak że spływał pomiędzy pośladkami Gilli zahaczając najpierw o jej otworek, by wpłynąć między jej płatki by w końcu upaść na dłoń wampirzycy. Agnese z fascynacją przyglądała się kolejnym, opuszczającym flakonik kroplom. - Co powinniśmy zrobić, pani, która nas tak wymęczyła?
- Może także ją jakoś zamęczyć - zaproponował markiz, który jednak nie miał takiej wyobraźni, jak Gilla oraz takiego doświadczenia, jak Agnese. - Było nam - spojrzał na narzeczoną - bardzo przyjemnie, więc powinniśmy jakoś zrobić, żeby było jej tak samo.
- Czyli co planujecie państwo? - uśmiechnęła się ghulica ruszając biodrami. Agnese widziała oraz czuła też, jak zadrżała po spływających kropelkach. Lubiła słodkie podrażnienie.
- Mój drogi Gilla jak dla mnie nie wygląda by trzeba było jej sprawiać przyjemność. - W głosie Agnese dało się usłyszeć rozbawienie. Wampirzyca zamknęła olejek i chwyciła kulki układając je na wypełnionej olejkiem dłoni. Przyglądała się drżącym przed jej oczami otworkowi. - Rozsuniesz jej pośladki?
- Ooo, co planujesz? - spytał Alessandro wykonując polecenie. Pod jego dłońmi pośladki kobiety rozchyliły się ujawniając dokładnie tylny otworek oraz jeszcze lepiej ukazując płatki jej kobiecych wdzięków.
- Teraz będziesz mógł się dokładnie przyjrzeć jak to wygląda. - Agnese wsunęła pierwszą, mocno naoliwioną kulkę w tylny otworek Gilli, pozwalając by reszta zwisła, opadając na jej wypełnioną oliwką dłoń. - Gillo pochyl główkę i wypnij się bardziej by Alessandro miał lepszy widok, na tej wystający z twojej pupy sznureczek. - Wampirzyca pociągnęła lekko za kulki, tak by nie wypadły, ale by znajdująca się we wnętrzu ghulicy część naparła na jej mięśnie.
- Ach! - jęknęła kobieta. - Signora, to miłeeee.
- Istny ogonek, wystający z jej pupy, seksowny - przyznał markiz.
- Cieszę się, że się podoooba - jęknęła ghulica, która chyba również nie była przyzwyczajona do takich zabaw, choć lubiła je wymyślać. - I co teraz?
Wampirzyca przysunęła kolejną kulkę do jej otworka i chwilę bawiła się nią, lekko wpychając by jej mięśnie się rozsunęły pod naporem, ale nie wsuwając jej do środka.
- Widzisz, to ciekawe jak łatwo ustępują, pod naporem.
Wyglądało na to, że wampirzyca zamierzała się bawić i to bawić dłuugo.
- Ale że to się mieści w środku - wypsnęło się markizowi … Jak na sygnał Agnese w tym momencie wepchnęła kolejną kulkę i znów pozwoliła całości zwisnąć z pupy Gilli, tak, że kolejna kulka opierała się o jej płatki. Gilla poruszyła nerwowo biodrami, co tylko spowodowało jeszcze większy ruch drażniącej jej kobiecość kulki.
- Aj - tym razem ghulica naprawdę jęknęła pod następną, większą kulką. Jej otworek mocno poczerwieniał, choć oczywiście pokrycie olejkiem mocno przyspieszało oraz ułatwiało sprawę.
- Mogę spróbować? - spytał mężczyzna.
- Yhym… - Wampirzyca przesunęła swoją dłoń przytrzymując jeden z pośladków Gilli, zwalniając tym samym z tego obowiązku dłoń markiza. Na drugiej nadal trzymała resztę kulek, zanurzonych w olejku. On zaś rozciągał drugi i powoli ruszył z działaniem wpychając przewracającym ruchem kulkę. Tyłek Gilli aż drgnął. Ghulica musiała mocno już poczuć chwilowe rozciąganie, ponieważ okolica jej otworka zrobiła się już mocno czerwona.
- Za szybko mój drogi… wyjmij i włóż jak należy.
- Ach, signora … - jęknęła ghulica, kiedy ponownie kula powolutku ciągnięta za sznureczek, zaczęła wydostawać się z jej pupy. Najpierw powoli rozciągnął się mięsień spajający całość ukazując powoli kuleczkę, aż do najszerszego miejsca. Gilla jęknęła boleśnie. ale gdy tylko przeszło owo miejsce, właściwie kuleczka sama wyskoczyła. - Ufff - jęknęła Gilla ale jeszcze mocniej wypięła kształtną pupę.
- Czyli powoli - powiedział markiz mocno skrapiając kulkę oraz tylny otworek. Teraz zaczął delikatniej wwiercać, tak bardzo powoli rozciągając tyłek ghulicy. Piękna Agnese czuła, jak ciało jej służki drży mocno, aż wreszcie zakończyła głośnym - Aaaaach! - kiedy wreszcie kulka przeszła. - Ile jeszcze? - jęknęła.
Agnese zważyła kulki w dłoni, powodując tym, że otworek Gilli raz czuła ulgę, a raz kulka w niej napierała na jej ścianki. - Jeszcze kilka.
- Może jednak ty spróbuj - zaproponował markiz obawiający się, iż jest zbyt niezdarny oraz powoduje przede wszystkim ból.
- Doskonale ci teraz poszło, wprawa czyni mistrza. - Agnese uniosła dłoń, na której leżały kulki i przysunęła ją do szparki Gilli, tak, że chłodne przedmioty ocierały się o jej rozpalony kwiat. - Skarbie, nie każ Gilli czekać… kolejna.

Markiz starał się być powolny i delikatny, zaś Ghulica jak najbardziej rozluźniać mięśnie pośladków. Nawet zadziałało to raz oraz drugi, kiedy wszystko wydawało się nawet łatwiejsze, choć kulki miały większą średnicę, jednak ta przed ogonkiem. Gdy kulki znikały w pupie ghulicy, kolejne sunęły powoli po dłoni wampirzycy, ocierając się o płatki kobiety
- Ach! - ghulica krzyknęła z bólu odruchowo spinając mięśnie. Spróbowała jeszcze raz jej rozluźnić, lecz był już problem. Ale starała się. Markiz mocno polewał olejkiem, spojrzał pytająco na ukochaną.
- Pozwolisz mój drogi? - Wampirzyca puściła ogonek luzem, tak by wraz z ostatnią kulką zwisł z pupy ghulicy.
- Tak, nawet chciałbym. Nie pragnę nikomu przysporzyć bólu - wyznał markiz z ulgą oddając przyrząd Agnese. Ta chwilę obserwowała zwisającą z pupy kulkę i końcówkę. Widziała jak pupa Gilli drżała. Nachyliła się i pocałowała rozpalony tylny otworek. Po czym wzięła nasączoną olejkiem kulkę do ust i powoli zaczęła lizać dziurkę, w którą ta miała się zmieścić, by w końcu ustami docisnąć ją do otworka.
- Aaa! - jęknęła głośno ghulica i wręcz drgnęła jakby uciekając nagle, ale mocno zaparła się oraz wyszła naprzeciw cudowno - bolesnej pieszczocie ghulicy. - Bolało, jednak bardzo mocno tłumił ów ból dotyk wspaniałych ust wampirzycy. - Ooooch … już dobrze - mruknęła ghulica mając wewnątrz siebie wszystko.

Seksowna Agnese lizała rozpalony otworek, wpychając języczek w jej pupę, jakby popychając kulki dalej. Zaś markiz tym razem po prostu rozciągał, by Agnese miała jak najlepszy dostęp. Jej uwolniona dłoń sięgnęła po złotego fallusa.
- To też? - zapytał Alessandro. Faktycznie, ów złoty pręt wydawał się duży i Agnese doskonale pamiętała, jak mocno ją rozciągał wewnątrz.
- Toż nie będziemy Gilli niczego odmawiać.
Ghulica głęboko odetchnęła.
- Och, signora, te kulki są tak daleko … daleko we mnie … czy też tak czułaś? - jęknęła tym razem już całkowitej przyjemności.
- Yhym… jakby dotykały mi gardła. - Wampirzyca nałożyła na fallusa dodatkową warstwę olejku, Patrząc na drżące przed jej twarzą pośladki Gilli.
- Hm, taaak, to takie … niesamowite - wreszcie wyjęczała ghulica.
- A teraz mój drogi rozchyl jej płatki. Gillo wypnij się bardziej. - Agnese wzięła w palce ogonek i odchyliła go ku górze, jakby jej coś zasłaniał.
- Ach haaaa - bardzo głęboko westchnęła Gilla mocno wciągając powietrze oraz wypuszczając. Pochyliła się opierając twarzą na łóżku. Teraz zarówno pupa, jak jej łono były doskonale eksponowane. Pokryte olejkiem oraz soczkiem, który obficie zaczął się pojawiać na jej intymnych wargach. Markiz tymczasem starał się delikatnie schwytać dla cieniutkie płatki skóry i rozciągnąć. Kilka razy mu uciekły, były bowiem bardzo śliskie, dopóki nie ścisnął mocniej, co sprawiło, że Gilla aż jęknęła.
Agnese przyłożyła złotego fallusa do szparki Gilli.
- Rzadko możesz na to popatrzeć z tej perspektywy, co kochanie?
- Raczej bardzo - przyznał markiz. - Kiedy patrzę … wiesz, nie myślałem, że tam jest tak głęboko oraz zawsze się dziwię, że taki wąski otworek - wskazał na otwierającą się jamkę ghulicy - potrafi przyjąć tak dużego …
- Członka? Penisa.? - Wampirzyca drażniła przedmiotem płatki Gilli. Czuła doskonale, jak ghulica drży, jak poruszają się jej mięśnie, jak nie może jednak wykonać większego ruchu uwięziona chwytem markiza trzymającego, rozciągającego jej kwiat.
- No tak, ale też tego złotego. On jest wielki, większy niż, no wiesz co - odparł markiz.
- Mój skarbie musi mówić co myślisz. - Wampirzyca wsunęła palec drugiej dłoni, nawet nie dotykajac żadnej ze ścianek.
- Nie wiem, jak to złote się nazywa, no taki ptaszek - wydukał.
- Ptaszek to coś małego…
- Dobrze, to indor, złoty indor - zaproponował markiz.
- Nie jestem przekonana. Co o tym sądzisz Gillo? - palec wampirzycy jakby niechcący otarł się o ścianki szparki Gilli, powodując, że mięśnie zacisnęły się na nim łapczywie.
- Signora, proszę, nie męcz mnie, chcę mieć w sobie, och wszystko jedno co, ale chcę - jęknęła próbując poruszać biodrami do tyłu, by się nadziać mocniej.
- Moi drodzy, jesteście jacyś mało elokwentni. - Agnese wysunęła swój palec z jej szparki i przystawiła do niej złotego penisa. Powolutku by markiz mógł się dokładnie przyglądać, wsuwała go, starając przesuwać się nim po ściance, oddzielającej go od kulek.
- Ach … ach … ach … ach - jęczała Gilla raz za razem, zaś Agnese wręcz czuła na dłoni, jak fallus zagłębiając się w ghulicę, przesuwał się po zapierających ścianki pochwy kulkach. Markiz zaś przyglądał się bacznie powoli puszczając płatki, które gwałtownie napęczniały.
- Widzisz mój drogi... najcudowniejsze jest właśnie jak te dwie rzeczy się spotykają… - Wampirzyca odchyliła przedmiot do dołu rozciągnąć lekko szparkę, a jednocześnie napierając bardziej na ściankę. - Może następnym razem wejdziesz we mnie, gdy będę je miała w środku?
- Aaaaa! -krzyknęła niemal ghulica z czegoś, co było rozkoszą niebezpiecznie bliską bólu. Jednak kto wie, czy on nie potęgował rozkoszy.
- Agnese - markiz rozpromienił się - bardzo bym chciał, jeśli to dla ciebie przyjemne. Bardzo.
Mięśnie pochwy kobiety zacisnęły się gwałtownie, jakby chcąc zablokować przedmiot, zeby nie posuwał się dalej, jednak fallus był szalenie śliski. Nie mogła tego zrobić, mogła się jedynie poddać.
Wampirzyca powolutku parła naprzód, rozchylając jej szparkę.
- Tak to bardzo przyjemne mój drogi.
- Wobec tego bardzo chcę, żeby ci było przyjemnie. Będziemy szukać jak największej przyjemności, co ty na to? - spytał spoglądając to na buzię Agnese, to na jej dłonie, które wpychały coraz mocniej fallusa.
- Ach! - kolejny chrapliwy krzyk Gilli poniósł, zaś wampirzyca wyczuła, że dotarła do końca. Wampirzyca puściła przedmiot i chwilę przyglądała się z zachwytem swemu dziełu. Prawie dwadzieścia centymetrów wewnątrz, a może trochę więcej.
- Wspaniale drży, czyż nie?
- Tak, ona jest podniecona. Nie przypuszczałbym … wiesz po tym, jak mocno czuła - wpatrywał się, jak biodra Gilli drżą, odruchowo poruszają się, wraz natomiast z nimi cały włożony w nią ekwipunek. Wampirzyca zaczepnie machała wystającym z tylnego otworka ogonkiem.
- Cudowne, a wiesz co jest najwspanialsze w tym wszystkim, kochanie?
- Miłość oraz rozkosz? - zaproponował.
- Och to przede wszystkim. - Wampirzyca chwyciła fallusa i poruszyła nim odrobinkę, wysuwając go lekko z Gilli.
- Aaa - jęknęła ghulica.
- Przedłużanie jej przyjemności… świadomość tego jak bardzo by chciała dojść, poczuć ten cudowny impuls. - Wampirzyca dopchnęła z powrotem przedmiot. - Doprowadzać drugą stronę do szaleństwa, wiedząc że potem przeżyje najcudowniejszą ekstazę jaką tylko można jej było zapewnić.
- Nie wiem, ale chciałbym, żeby osoba, którą pieszczę przeżyła jak najwspanialszą - przyznał. - Jak to się robi?
- Signora, proszę ruszaj nim - jęknęła Gilla sama ruszając tyłeczkiem. Wydawało się, iż ghulica po prostu doszła do momentu, kiedy wręcz gotowa jest błagać.
- Widzisz mój drogi, w tej chwili Gilla jest na tej granicy. - Wampirzyca zasłoniła dłonią oba przedmioty dociskając je do ich szparek.
- Taaaak! Proszę, mocniej - ghulica jęczała, krzyczała, ruszała pupą po prostu nie myśląc chyba o niczym poza tym by uderzały ją fale przyjemności. - Aaaaaa - przeciągły jęk nagle rozległ się z jej ust i po prostu opadła rozluźniona jakimś cudem jeszcze zachowując pupę wypiętą do góry.
- Strasznie się spieszysz moja droga. - Wampirzyca, zaczęła poruszać w niej penisem. - Toż mieliśmy ci sprawić duuużo przyjemności.
- Ach … aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa - jęczała Gilla, która faktycznie podniecona doszła szybko. Ciało miała już potwornie mocno wrażliwe, zaś fallus przesuwający się w niej oraz zahaczający o kulki doprowadzał kobietę do białej gorączki. - Szybciej! - jęknęła.
Wampirzyca przyspieszyła swoje ruchy, jednocześnie drugą ręką chwytając kulki i powolutku zaczynając je wyciągać.
- Najtrudniejsze w tym wszystkim jest zapanowanie nad samym sobą, ja na przykład jestem teraz bardzo mokra i najchętniej sama ugościłabym coś w sobie. - Jakby na dowód tego rozchyliła swoje nogi bardziej. - Ale musimy się zatroszczyć o naszą nauczycielkę.
- Więc co robimy, bowiem sam także chętnie odwiedziłbym pewne gościnne miejsce - mruknął podniecony spoglądając na szparkę Agnese, co doskonale widać było i na jego obliczu i po jego wyprostowanej męskości.
- Widzisz i właśnie uczymy się cierpliwości, doprowadzając Gillę. - Wampirzyca na potwierdzenie wbiła nagle, mocno fallusa w głąb ghulicy, wyciągając jednocześnie ostatnią kulkę.
- Aaaghr- rzuciła się biodrami Gilla szalejąc z przyjemności i jednak bólu. Dostrzegli, jak spomiędzy jej płatków oraz fallusa wręcz wystrzeliło ileś kropel soczku. - Szybcieeeej! Błagam - jęczała ruszając biodrami i jęcząc już bez przerwy.
Wampirzyca nachyliła się do przodu, unosząc się. Uklęknęła tak że markiz znalazł się pomiędzy jej nogami, a jej słodkie soki zaczęły skapywać na jego męskość. Zaczęła lizać tylny otworek Gilli gwałtownie i szybko wpychając w nią złotego fallusa, zaś makiz radośnie zajął się narzeczoną.
- Ty zajmiesz się Gillą, a ja zajmę się tobą - powiedział słodko. - Kocham cię - wampirzyca poczuła jego twardy czubek na swoich płatkach. Po poprzedniej zabawia były mokre i rozwarte, otwierające się, proszące jego męskość do wnętrza. - Pragnę cię - powiedział i zaczął wkładając jej swojego chętnego ptaka.
Agnese oderwała swoje usta od pupy Gilii.
- Miałeś ćwiczyć cierpliwość. - Wymruczała oblizując się. Nie przerywała ruchu ręki. Ucałowała jeden z pośladków ghulicy. - Pamiętasz… teraz Gilla miała być w centrum uwagi. - Wbrew swoim słowom poruszyła szparką, przesuwając po jego drżącym członku.
- Ale … - zatrzymał się oddychając ciężko - co powinniśmy? Też jesteś mokra … - wskazał. Jednak ruszył na bok. Jedną dłoń położył na plecach Gilli, drugą skierował ku kapiącej od soczku szparce Agnese. Wampirzyca zadrżała.

 

Aiko

 

Kelly

Opadła na bok, tuż obok ghulicy i spojrzała na stojącego nad nimi Alessandra. Chwyciła swoje własne uda rozchylając nogi i dociągając je do swego brzucha.
- Wejdź we mnie. - Czuła jak krople gorące krople spływają z jej szparki, między pośladkami. Mężczyzna mógł widzieć jak jej mięśnie wewnątrz pracują zaciskając się. Jak do niego wołają. - Błagam Alessandro.

Colonna pochylił się nad narzeczoną. Jego ciało drżało, podobnie jego i wraz z nim drżał jego pal, który został zaproszony do wspólnego tańca. Chciała go, on zaś ją. Gilla leżała obok pogrążona we własnej misie wypełnionej płynem rozkoszy. Agnese chciała go tak bardzo oraz wystawiała swój najintymniejszy kwiat tak, by był jak najłatwiej dostępny. Gdyby chciał oraz mógł czekać mógłby obserwować jej intymność bez najmniejszych problemów, malować potem, jako Portret kobiecości. Każdy zakręcony włosek dookoła jej szparki, każdą kropelkę soczku, mokre, odchylające się płatki oraz kobieca głębia, której początek właśnie prezentowała narzeczonemu. Rozchylone nogi, podciągnięte mocno, prezentowały dokładnie wszystko i prosiły mężczyznę, by ofiarował im rozkosz miłosną.

Chwilka będąca mgnieniem minęła, choć dla Agnese wydawał się ten okres może większy, niż okres jej wampirzego losu, kiedy nadeszło spełnienie. Ruch męskich bioder wypełnił jej piękne ciało tak bardzo mocno, dochodząc do największej możliwej bliskości. Woreczek mężczyzny oparł się na jej rozchylonych, rozciągniętych jego orężem płatkach, zaś sama końcówka dobiła do jej najgłębszej ścianki, tak mocno oraz cudownie, iż wampirzyca przez moment myślała, że oszaleje. Potem nastąpiły kolejne gwałtowne ruchy, coraz mocniej rozchylane nogi przez wzbierającą falę pożądania, jego słowa:
- Kocham cię,
które zawierały wszystko, oraz gwałtownie wzbierające w niej gorąco, które zaczynało wypełniać orgazmem jej piękne ciało. Wampirzyca objęła go mocno puszczając swoje nogi i owijając je wokół bioder mężczyzny.
- Alessandro… - Jęknęła dochodząc. Nie trwało to nawet dłuższej chwili. Igraszki, którym poddawali się od jakiegoś czasu, doprowadziły ją na skraj szaleństwa. Teraz wtulała się tylko w mężczyznę, całując jego ramię. - … kocham cię... - Jej szept ginął wśród jego westchnień i ruchów. - kocham cię tak bardzo Alessandro.
Najcudowniejsze było zaś to, że wszystko jakby stanęło w miejscu, chwile spowolniły i wampirzyca nie potrafiłaby nawet powiedzieć, czy kochają się minutę, czy godzinę. Wszystko liczyło się westchnieniami, jękami, drżeniem rozgorączkowanych ciał. Jeśli zaś jedynie takiego zegara czy kalendarza potrzebowali, wedle jego miary kochali się pewnie wieki. Jej piękne ciało, tak niezwykle delikatne oraz tak silne, mięciutkie i otwierające się, oddawało się jego twardości, pozwalało jej wnikać w siebie, obejmowało ją, otulało sobą doprowadzając do cudownego obłędu niemal. Markiz czuł, jakby rzeczywiście stanowili jego i to uczucie łączyło go z najwspanialszą narzeczoną.

Gilla już dawno siedziała obok przypatrując się im, ale przynajmniej markiz nie miał siły patrzeć nigdzie, poza ukochaną Agnese. Czuł każdą fałdkę delikatności jej ciała, każdą karbkę, każdą nierówność, każdy cieniutki płatek otulający jego pragnący miecz, który swoim ostrzem zaczynał kłuć coraz częściej i coraz mocniej. Wraz z ruchem bioder przyśpieszył oddech. Słodkie westchnienie, ów stały towarzysz zakochanych, wraz z jękiem i krzykiem ruszyły w tany. Czuł się przy niej herosem, najwspanialszym księciem, zaś jego penis był królem wszystkich penisów. Wchodził w nią, rozrywał, podczas gdy ona napierała na niego pozwalając się posiąść. Uwielbiał ją, kochał, pożądał i chciał jej kobiecości, tak samo, jak ona pragnęła jego.
- Agneseeee … - burza gwałtownych wystrzałów przyszła z momentem kulminacji. Florentynka doskonale znała już swego kochanka, wiedziała kiedy, wiedziała jak, wyczuwała każdym kącikiem głębi swojego łona, zaś jej kobiecość reagowała na kulminację męskości. Uderzył w niej, wystrzelił, ponownie jęcząc, powtarzając jej imię, choć czasem było niemal niezrozumiałe niewyraźne. - Ach … ach … ach - dobijał za każdym razem strzelając ponownie. - Agne … - wreszcie ogarnęła go słodka fala orgazmu.

Piękna wampirzyca wtulała się już tylko w mężczyznę. Jej nozdrza wypełnione były zapachem jego potu i krwi. Z uśmiechem ucałowała jego rozpalone ramię i czekała aż Alessandro dojdzie do siebie. Jej dłonie powoli wędrowały po jego plecach. Raz na jakiś czas zerkała na Gillę upewnić się jak ghulica się czuje. Troszkę się nad nią popastwiła.
- Jak się czujesz Gillo. - Jedna z dłoni wampirzycy powędrowała do głowy markiza i ułożyła ją między jej piersiami. Agnese musiała przyznać, że nie ma nic cudowniejszego niż oddech ukochanego na własnej piersi.
- Ach, signora - wymruczała ghulica - to było, to było … kiedyś powiedziałabym, że to uczucie niczym po doskonale przeprowadzonym zabójstwie generała siedzącego wewnątrz kręgu swoich gwardzistów tak, że ci nic nie zauważyli do czasu ucieczki.
- Czyli? - spytał markiz.
- Czyli trochę bólu, trochę wysiłku oraz świetny efekt - podsumowała ghulica, co Agnese podkreśliła ziewnięciem. Było jej tak wspaniale, że zapomniała o wszystkim poza sprawami łóżkowymi. Jednak natura wampirza dawała oczywiście sygnał odpowiedni, iż nadchodzi czas zastrzeżony. Jednak pomimo tego było jej bardzo przyjemnie.
- Alessandro… - Wampirzyca pogładziła jego włosy. W jej głosie pojawił się niepokój i zawahanie. - wiem, że to trochę straszne, ale…. mogę zasnąć z tobą we mnie.
Po wampirzycy widać już było, że zasypia. Powieki powolutku opadały, a Agnese najwyraźniej bardzo starała się powstrzymać ziewanie.
- Dobrze kochana, że mnie ostrzegłeś. Rozumiem już, ale gdybyś nie powiedziała, mógłbym uznać, że się tak wynudziłaś - powiedział pół poważnie pół żartobliwie.
Wampirzyca wtuliła się w mężczyznę i zamknęła oczy, ciesząc się góra em rozchodzącym się od jej podbrzusza.
-Skarbie…- ziewnęła. - … z tobą się nigdy nie nudzę.


Przez chwilę jeszcze całowali się, jeszcze Agnese odpowiadała na jego pieszczoty, jeszcze jej umysł siłą woli wstrzymywał się nad oddaniem potędze spania. Jednak wreszcie jej powieki opadły, zaś ciało znieruchomiało na paręnaście godzin. Czuła jednak, iż nawet w tej chwili jego ramiona oraz usta na swoich pięknych wargach.




Kolejny wieczór, który zapowiadał się wspaniale. Odkąd signora Contarini zakochała się, wstawanie nie było już przymusem, obowiązkiem, czy rutyną, ale chwilą, która pozwoli zobaczyć bliskie jej osoby. Jedną oczywiście z nich była Gilla. Ghulica stała tuż przy jej łożu i uśmiechała się. Co ciekawe, wszystko było przygotowane już do kąpieli, zaś Alessandro gdzieś nie mogła dostrzec.
- Witaj signora – uśmiechnęła się do swojej pani ghulica. - Dzisiaj musi się pani spieszyć. Signor markiz także jest w trakcie przygotowań.
- Yhym… - wampirzyca wyciągnęła dłoń w stronę Gilli. - To spotkanie z kuzynem kardynałem?
Gdy ghulica nachyliła się i wyciągnęła dłoń by pomóc jej wstać, Agnese pociągnęła i po chwili obie były w łóżku. Wampirzyca ułożyła się wygodnie na leżącej po nią kobiecie i wysunęła dłoń pod jej suknię.
- Wyspałaś się?
- Tak signora, zawsze kładę się rano, żeby móc ci służyć, zresztą twój narzeczony tak samo - odparła Gilla. - Pani, uwielbiam miłość z tobą, jednak naprawdę nie wiem, czy mamy teraz na to czas. Może powinnaś raczej skupić się na sukni? - Gilla zaczęła całować ucho wampirzycy, zaś jej dłoń gdzieś pobłądziła na pośladkach signory Contarini.
Dłoń wampirzycy dotarła już do kobiecego kwiatu Glli.
- Suknia to prosta rzecz. Trzeba ją tylko włożyć. - w tej sekundzie Agnese włożyła jeden paluszek w szparkę ghulicy.
- Ach, signora, tam akurat sukni nie wkładam. To miejsce jest zbyt małe. Być może ty masz tak obszerne, pozwól, że sprawdzę także - Gilla starała się przestawić tak, aby móc się dobrać do kwiatu Agnese. - Uwielbiam signora i ciebie i twoją szparkę - wyszeptała.
Wampirzyca nachyliła się do jej ucha i dotknęła go ustami.
- Słyszałam, że mego narzeczonego uczyłaś innego określenia na to magiczne… mokre miejsce.- Do pierwszego palca dołączył drugi. - Jakoś na “c”? - Palce wampirzycy rozdzieliły się napierając na ścianki Gilli.
- Ależ pani, prosze, nie wykorzystuj, ach, sytuacji - jęknęła Gilla. - Kiedy robisz tak, nie mogę ci się oooprzeć. To takie pooodniecające … to słowo … wyrwało mi się. Kobiety z ludu, jak ja, używają go bez problemu, ale damy zdecydowanie, nie … proszę, nie przestawaj - ghulica jednak nie zdołała się dobrać do kobiecego sezamu Agnese. Zwyczajnie nie mogła oprzeć się pieszczotom oraz przyjemności, która zaczęła ją właśnie ogarniać.
Wampirzyca wyczuła pod palcami, że Gilla już naciska na jej paluszki, że jej mięśnie już napinają się by przyjąć coś większego. Bez problemu odnalazła najciekawszy element w postaci tareczki i zaczęła po nim przesuwać trzecim już palcem.
- Lubię się uczyć nowych słówek, toż nie będę go używać jeśli “nie wypada”.
- Aaa … signora … wiesz, że tam jest najwspania … proszę … coh, ciiii … pka - wyjęczała wreszcie Gilla. - Ale nie używaj go, bo jest pospo … lite - rozciągnęła nogi jak najmocniej mogła - proszę szybcieeeej! - sapnęła głośno, czemu zawtórowało głośne, sprężyste pukanie do drzwi.
- Kto tam? - Agnese przyspieszyła ruchy swojego paluszka, pozostałymi dwoma napierając na ścianki Gilli. Drugą ręką zasłoniła usta ghulicy, która gwałtownie nabrała powietrza, żeby nie jęknąć.
- Kochanie, to ja, czekam. Właśnie balwierz wyszedł i no wiesz, jestem gotowy - usłyszała głos markiza, który musiał się pewnie poddawać zabiegom golibrody oraz wszelkim innym potrzebnym mężczyźnie należącemu do warstwy arystokratycznej.
- Wejdź, już kończę. - Agnese wypięła pupę, by markiz mógł ją zobaczyć gdy wejdzie. Natomiast pomiędzy jej palcami spłynęła kolejna porcja soków Gilli, Agnese wyszeptała do niej cicho.
- Bo kończymy, prawda? - Mrugnęła do ghulicy i docisnęła paluszek napierając na tareczkę, by po chwili powrócić do szybkiego ruchu.
- Taaakk - jęknęła ghulica, zaś Agnese poczuła, jak drży coraz mocniej, zaś podczas ruchu jej dłoni, biodra kobiety same wychodzą na przeciw. Contarini czuła, jak wewnętrzne ścianki pochwy coraz mocniej przywierają do jej palców, jak zaciskają się jednocześnie będąc skropione coraz większą ilością soczku. Jak wreszcie napierają na jej dłoń …
- Ach, signora! - jęknęła Gilla i nagle jej ciało rozluźniło się mocno.
- Nono, na dobry początek dnia - usłyszała Agnese markiza, który wszedł do komnaty podchodząc szybkim krokiem do łóżka. - Mogę cię ucałować na dzień dobry, najdroższa moja? - spytał. Był niezwykle elegancko ubrany.
Wampirzyca powoli wysunęła paluszki, jeszcze chwile drażniąc się z płatkiami Gilli.
- Oczywiście, kochanie, pozwól tylko, że się obrócę. - Mrugnęła do niego zerkając przez ramię i ucałowała dochodzącą do siebie Gillę.
- Wobec tego niecierpliwie czekam - kiedy się przekręciła wziął ją szybko w ramiona. - Kocham cię na dzień dobry, na dobranoc i zawsze w trakcie - uradował się swoją piękną, nagutką narzeczoną. - Cóż, im szybciej wrócimy … - mrugnął do niej słodko.
- On ma rację, signora, choć było tak mr … miło - wymruczała Gilla.
- Już, już się spieszę. - Wampirzyca z rozbawieniem zerkała to na jedno to na drugie. Po czym skorzystała z pomocy markiza, wstając z łoża. - Myślisz, że udałoby się znaleźć w mojej garderobie coś pasującego do stroju Alessandra, Gillo?
- Zdecydowanie - odparła ghulica ciężko wzdychając. - Musimy znaleźć coś pasującego do stroju markiza. Hm … chyba mam pewien pomysł - ghulica jakoś wydostała się w łóżka i najpierw wytarła swoją szparkę i uda mokre od soczku. Później ruszyła do skrzyń. Gdy odeszła wampirzyca ze smakiem oblizała paluszki, którymi przed chwilą się zabawiała, zerkając zawadiacko na markiza.
- Jego Eminencja czeka, moja droga, na nas za jakąś godzinę do dwóch - wyjaśnił.
Wampirzyca zakończyła “mycie” przeciągając językiem po palcach, powoli, obserwując jednocześnie markiza.
- Może jakoś uda się nam wyrobić.- Agnese uśmiechnęła się ciepło do Alessandra.
- Mam nadzieję, wiesz kochanie, wolałbym dotrzymać swojej umowy, choć zdecydowanie spędzenie z tobą tego całego czasu w łóżku byłoby przyjemniejsze.
- Może być ta, signora - Gilla pokazała pani suknię niezwykłej elegancji, jednocześnie zaś kolorystycznie stonowaną, głównie w odcieniach sepii i złota. - Jak się pani podoba, a panu markizie?
- Wedle mnie jest wspaniała - odparł mężczyzna. - Przymierzysz kochanie?
- Mierzyłam ją mój drogi gdy była szyta. Teraz ja założę. - Agnese mrugnęła do niego. - Gillo, Alessandro pomoże mi z halką i narzuceniem sukni, mogłabyś zdobyć dla mnie kielich czegoś dobrego? - Wampirzyca spojrzała niepewnie, na ghulicę. Gilla szybciutko przygotowała się i ruszyła na zewnątrz, zaś markiz podał jej halkę.
- To kochanie przez głowę? - spytał.
- Tak, tylko upnę, pończochy. - Agnese sięgnęła po pas i przysiadła na fotelu, wciągając na nóżki delikatny materiał. Jasne było, że znów nie zamierzała włożyć pantalonów. - Tak jest prościej.

 

Aiko

 

Kelly

Rozmawiając tak, przekomarzając się, wyobrażając sobie wspólne rozkosze łoża dotarli do siedziby kardynała kolonny. Obecnie całe Kolegium obradowało w Kościele Najświętszej Marii Panny za Murami i w tych okolicach purpuraci mieszkali lub wynajmowali domy. Kardynał Colonna posiadał swój, właściwie przypominający bardziej twierdzę, niż klasyczny pałac, ale tak już bywało w Rzymie, że przezorni wznosili forty zamiast domów. Oczywiście zostali zapowiedziani, otwarła się brama wpuszczając na dziedziniec wóz oraz obstawę. Sam dziedziniec przypominał także raczej plac manewrowy, niż wspaniały ogród Palazzo di Venezia, który był jednym z najładniejszych wśród rzymskich rezydencji. Oczywiście do drzwiczek przyskoczył przyboczny, otwarł je, rozłożył schodki. Pierwszy wysiadł markiz, który zatrzymał się tuż przy drzwiach podając dłoń narzeczonej by ułatwić zejście. Przy karecie stał kardynalski służący, który skłonił się grzecznie. Był to, co ciekawe, mnich w brązowym habicie. Uniósł dłoń na powitanie, wymruczał błogosławieństwo.
- Jego Eminencja oczekuje państwa. Proszę za mną.
Wampirzyca pochyliła głowę na błogosławieństwo. Wchodząc do budynku nasunęła na głowę kaptur, od lekkiego płaszcza, który dobrała jej Gilla. Na twarz założyła poważną maskę, jaką zawsze lubiła przywdziewać gdy miała rozmawiać z kimś obcym i według niej niebezpiecznym. Idą wraz z narzeczonym korytarzami czuła tutaj rzeczywistą pobożność oraz wiarę, która wręcz promieniowała ze ścian budowli, a która bardzo przeszkadzała w używaniu wampirzych dyscyplin. Zresztą podobnym blaskiem emanował idący mnich, jak można było przypuszczać franciszkanin.

Wspólnie dotarli do drewnianych drzwi przy których mnich zatrzymał się.
- Jego eminencja oczekuje państwa - otworzył drzwi przed markizem oraz przyszłą markizą. Kiedy weszli do gabinetu sam pozostał na zewnątrz.
Kardynał Colonna, bowiem niewątpliwie to on ich powitał powstając oraz błogosławiąc wydawał się szczupłym, eleganckim mężczyzną. Miał kardynalski strój oraz, kiedy nadeszli, siedział przy biurku ekspediując pewnie listy.


Oczywiście zostawił swoje zajęcie oraz ruszył na powitanie.
- Drogi kuzynie - uniósł dłoń na powitanie - szanowna pani Contarini. Witam w skromnych progach tego klasztoru, który na czas konklawe użyczył mi swoich pomieszczeń. Bardzo dawno nie widzieliśmy się. Cieszę się, że wyrosłeś na tak dzielnego młodzieńca.
Markiz skłonił się całując pierścień kardynalski nie za bardzo wiedząc, co powiedzieć. Wypowiadający się ze swobodą kardynał, książęcy syn, doświadczony polityk, posiadał naturalną przewagę.
- Wasza eminencjo. Pozwól, że przedstawię ci moją narzeczoną, choć widzę, że ją znasz.
- Ach, mój dobry znajomy, kardynał Medici, wspomniał mi o wizycie w twoim pałacu oraz oczywiście o rozmowie z signorą. Nie wiedziałem jednak, że pani Contarini jest twoją narzeczoną. Pozwólcie, że wam pogratuluję oraz siadajcie proszę - wskazał przybyłym na stojące nieopodal biurka krzesła.
Agnese tak jak i markiz ucałowała podany pierścień, po czym zajęła wskazane miejsce. Dopiero teraz pozwoliła sobie na zsunięcie kaptura. Uśmiechnęła się lekko, widząc, że rozmowa zapowiada się na bardziej przyjacielską. Czekała spokojnie, aż mężczyźni zaczną. Jej dłonie spokojnie spoczęły na kolanach.
- Wasza Eminencjo, pragnęlibyśmy prosić, byś pobłogosławił nasz związek oraz chcieliśmy zaprosić cię na nasz ślub. Niestety, ze względu na sytuację nie ustaliliśmy jeszcze daty.
- Tak - westchnął kardynał - biedny Rzym, zaś co do błogosławieństwa, oczywiście, macie je. Ba nawet mogę zrobić więcej. Jeśli zawiadomić mnie wcześniej, chętnie połączę wasze dłonie mocą Kościoła.
- Wasza Eminencja - zadrżał wyraźnie markiz - jest niezwykle łaskawy.
- Przecież jesteśmy kuzynami. Wprawdzie twój ojciec był, cóż powiedzieć, bardzo niechętnym współpracy rodzinnej. Przynajmniej niekiedy, lecz słyszałem o tobie, że zdecydowanie wrodziłeś się w matkę.
- Pozostawmy dawne czasy, Eminencjo, nasza rodzina oraz wszystkie muszą zjednoczyć swoje wysiłki dla dobra Italii - rzucił komunałem markiz.
- Byłoby tak najlepiej. A co powie twoja narzeczona, która, jak wiem, posiada rozliczne związki oraz posiada rozmaite koneksje w naszym Rzymie.
- Ach przyznam, że z przyjemnością słucham rozmowy kuzynostwa, gdyż jedyny związek jaki posiadam jest to związek z markizem di Colonna. - Agnese uśmiechnęła się szczerze. Celowo wskazała na związek w charakterze rodzinnym. Z tego co widziała kardynał wiedział o niej sporo, a ona o nim prawie nic, a na razie wolała nie używać prezencji. - Myślę też, że wasza eminencja troszkę przecenia moje wpływy w waszym Rzymie.
- Niemniej kardynał Medici wiele mówił o twoich umiejętnościach negocjacyjnych oraz jesteśmy ci wszyscy wdzięczni, iż przyczyniłaś się, signora, do rozwiązania problemu księcia Romanii - powiedział Giulio, zaś Alessandro ledwo opanował zdziwienie.
- Dano mi do rozegrania bardzo dobre karty, Wasza Eminencjo. Trzeba by być nieudacznikiem, by nie potrafić z nich korzystać, jeszcze w tak sprzyjających “warunkach”. - Miała nadzieję, że kardynał załapie, już mówi tu o jej domniemanych relacjach z Francją, wolałaby wdrażać markiza inaczej w politykę.
- Być może, signora, być może. Wprawdzie faktycznie książę Romanii … lecz cóż książę Romanii. Słyszeliście może, że wyjechał z Rzymu z kilkusetosobowym oddziałem, następnie jednak wymknął się bocznymi drogami, wsiadł na galerę przygotowaną oraz odpłynął do jednego ze swoich nadbrzeżnych zamków na północy Lacjum? - widocznie kardyna macał grunt. Nawet jeśli załapał, że coś pomiędzy parą narzeczonych jest nie tak, to wystrzeliwał pewne informacje, chociaż akurat ta była ciekawa.
- Panie, brak mi mocy by móc śledzić poczynania księcia Romanii. - Agnese miała spokojny głos, jakby właśnie usłyszała, co zostanie podane dziś na kolację. - Czy w jakikolwiek sposób może to zaszkodzić konklawe? Gdyż wierzę, że taki ruch głównie wynika z tego, że książe pragnął się czuć bezpiecznie we własnych włościach i móc wygodnie wydawać polecenia wojskom.
- Och, niewątpliwie signora, chciałby zachować wojsko oraz włości, problem jest jedynie taki, że dowództwo zaoferował mu poprzedni papież, zaś włości jego należały do innych, on zaś łaskawie ich pozbawił. Domyślacie się, że owi właściciele, chcieliby odzyskać, co ich niegdyś było. Natomiast wymknął się, ponieważ podobno silne wojsko wynajęte przez Orsinich zablokowało mu przejście - wyjaśnił kardynał. - Taka przynajmniej krąży informacja, całkiem nawet prawdopodobna.
- Tak jak monety przechodzą z rąk do rąk, tak i posiadłości, szczególnie w tych ciekawych czasach targających zamieszkami nie tylko Rzym lecz i całą Italię. - Agnese od jakiegoś czasu darzyła sama Orsinich lekką niechęcią i chętnie by im przeszkadzała. Zerknęła na markiza i uśmiechnęła ciesząc, się że wtedy nic się mu nie stało.- Ważne jest by odpowiednio skorzystać z potyczek, którymi zajęli się inni.
- Prawda. “Bella gerant alii, tu, felix Austria, nube” powiadają Habsburgowie mając wiele racji. Niechaj inni się biją … jednak oprócz zaproszenia na ślub, czemu zawdzięczam waszą wizytę.
Markiz ewidentnie dał chwilę Agnese na odpowiedź, jesli zas nie zrobiłaby tego planował rzucić jakiś banał.
- Przyznaję, że poprosiłam markiza by móc się spotkać z Waszą Eminencją, z uwagi na naszego wspólnego znajomego, a także pewne niepokojące mnie wydarzenie jakie ostatnio miało miejsce.
- Ooo, signora, skoro tak, jakież wydarzenie zaprzatnęło twoją uwagę, bowiem tyle się teraz dzieje, poczynając od przygotowań do Konklawe …
- A czy juz wiadomo, kiedy ma się odbyć?
- Owszem, przyjęliśmy 22 września, jako datę wyboru. Wcześniej, sami rozumiecie … - rzeczywiście data została wybrana dosyć szybko, aczkolwiek oznaczało to, iż ze ślubem trzeba będzie chwilkę poczekać.
- To trudny czas wymagający wielu ustaleń. - Agnese mówiła to spokojnie, ale była lekko zirytowana, to znacznie wydłuża czas jaki będzie musiała poświęcić na obracanie się pomiędzy kardynałami i pilnowanie swoich interesów. Choć musiała przyznać, że niektóre elekcje były odwlekane nierównie dłużej, zaś trwały lata.
- To prawda. W związku z tym chciałbym wam kogoś przedstawić - zaproponował - jeśli nie macie nic przeciwko temu - wspomniał lekko. - Kolega kardynał, niedawno przybyły. Niewątpliwie ucieszy go możliwość spotkania z wami oraz porozmawiania na temat rozmaitych spraw.
- Wasza Eminencja jest naszym gospodarzem. Lecz mam pewną obawę iż może być to jedna z person, które wzbudziły mój niepokój. - Agnese uśmiechnęła się. - Będzie to wielki zaszczyt.
- Ależ signora, nie wolno tak mówić o najbardziej uczciwych kardynałach - uśmiechnął się ironicznie. Widać było, iż rozmawia głównie z Agnese, traktując markiza jako uprzejma przybudówkę. Jednak absolutnie nie tak, by dać powód do obrazy. Musiał jednak wiedzieć, iż to właśnie Contarini podejmowała się poselstwa do księcia Romanii, zaś markiz nie miał z tym nic wspólnego. Pewnie dodatkowo zachodził, jakiż to interes ma Florentynka chcąc poślubić Colonnę. choć chyba faktycznie odpowiadało mu to, ponieważ dawało szansę wzrostu znaczenia rodziny.

 

Aiko