Zarówno Kowalski, jak markiz, zostali znalezieni przez Gillę bez większych kłopotów. Alessandro wspomniał wcześniej, że chciałby odwiedzić swoją siostrę i tam udała się ghulica zastając ich obydwu. Sprawne więc mogła przekazać polecenie i prośbę signory, zaś oni oczywiście chętnie dostosowali się do życzenia. Kowalski jako podkomendny, zaś markiz, ponieważ wcześniej tak się właśnie umówił. Czarodziej skłonił się wchodząc, markiz uśmiechnął.
- Signora Contarini, wzywałaś mnie na spotkanie – powiedział Kowalski. - Jakieś rozkazy?
- Nie do końca. Usiądźcie. - Wampirzyca uśmiechnęła się. - Wygląda to tak. O ile jestem kupcem i bardzo lubię zagarniać wszystko dla siebie, to spokrewnił mnie pewien wojownik, który wbił mi do głowy trochę inne zasady. .. Wczoraj udało nam się pozyskać łup opiewający na około 150 tys dukatów. W potyczce brali udział ludzie moi, markiza i twoi Kowalski. Wobec tego według wpojonych mi zasad powinna podzielić łup między trzech dowódców. Wychodzi około 50 tys dukatów na głowę. Co ty na to?
- Sporo, ale jeśli mogę, wolałbym te pieniądze zamienić na coś innego, mianowicie dożywotnie prawo korzystania ze źródła w piwnicach pańskiego pałacu, markizie, który, jak rozumiem, będzie wkrótce państwa wspólnym pałacem. Nigdy go nie sprzedacie, a jeśli zechcecie się go pozbyć, po prostu podarujecie mi - dla czarodzieja pewne rzeczy były znacznie cenniejsze, niźli złoto.
- Osobiście nie mam nic przeciwko temu - uznał markiz, chociaż rzeczywiście była to dla niego forma związania, zaś sam pałac pewnie miał koszt może nawet zbliżony do części Kowalskiego, był bowiem nowoczesny oraz piękny. Jednak źródło mocy czyniło go dla czarodzieja szalenie istotnym przy kształtowaniu magyi.
- O dużo prosisz. Może gdybym była śmiertelna. Jednak oczekujesz, że dopuszczę do tego by w mojej domenie cały czas przebywał mag. To warte dużo więcej niż 50 tys. - Zerknęła na markiza. Niby mogli się stąd wyprowadzić, jednak wydawało się jej, że to miejsce jest mu na swój sposób bliskie.
- Hm, wobec tego inaczej - zaproponował czarodziej - 50 lat. Potem albo kupię ten pałac, albo się wyprowadzę. Jednak wybacz signora, wsparcie maga, który mieszka w tym samym miejscu i ci nie wadzi, ale pomaga, jest chyba nieco warte. Wielu powiedziałoby, że bardzo warte.
- Zgadzam się, jednak sam wiesz jak inne wampiry podchodzą do magów. - Uśmiechnęła się. - Prawdą jest też, że chciałabym zabezpieczyć Sophie. Szkól ją. Za 50 lat wiele może się zmienić, może ty będziesz chciał jednak opuścić to miejsce, może ona będzie chciała w nim zostać.
- Zaproponowałem dwa rozwiązania. Żadne nie zostało przyjęte. Skoro tak albo zaproponuj coś sama, signora, bowiem dostrzegam, że tutaj ty masz opory, albo rzeczywiście wezmę trzecią część. Mając takie pieniądze spróbuję się czegoś wywiedzieć o źródłach oraz poszukać czegoś, co będzie dostępne. Żeby było jasne, doceniam twoją propozycję oraz potwierdzam uczciwe podejście. Dziękuję za nie, nie mniej, jak sama stwierdziłaś: magowie i wampiry to inne istoty, niekiedy niechętne sobie. Będę jednak zawsze pamiętał o naszej współpracy, jak była sympatyczna. Dodam, że radzę bardzo uważać na pannę Colonna. Krew magów, nawet potencjalnych magów jest bardzo atrakcyjna dla wielu wampirów - stwierdził signor Kowalski.
- Zgadzam się na drugie rozwiązanie Kowalski - Agnese uśmiechnęła się szerzej.- Proszę tylko byś zaopiekował się Sophie. Wybacz jeśli wyraziłam się niejasno.
- Rozumiem, wobec tego cieszy mnie to, bowiem za pół wieku Sophia powinna mieć już opanowane podstawy. Zbyt mało, żeby o siebie zadbać, ale wystarczająco, żeby czynić kompetentną magię. Natomiast co do dbania o pannę Colonna, także ty signora, będziesz musiała udzielić jej porad. Nikt bowiem, jak wampiry, nie potrafi ukrywać swojego prawdziwego wieku. Na takiego cudzoziemca jak ja, niewielu zwróci uwagę, ale nie na córkę rodu Colonnów.
- Co właściwie masz na myśli? - chciał się dopytać markiz.
- Pańska siostra pod moją opieką zatrzyma swój wiek, jak przypuszczam, na pewnie dwudziestu paru latach. To chyba dobry wiek dla kobiety, pełen dojrzałości oraz piękna jednocześnie. Moje umiejętności swobodnie na to pozwalają, jednak sam pan rozumie, markizie, że pożądana nie jest zbytnia ostentacja wspomnianej sytuacji.
- Rozumiem - markiz wydawał się przytłoczony otrzymaną informacją.
Agnese czule przyjrzała się swemu narzeczonemu.
- Skarbie… pijąc moją krew też przestajesz się starzeć i to dużo szybciej niż Sophie - Florentynka wymawiała imię swojej przyszłej szwagierki nieco z toskańska, lekko inaczej niż Rzymianie. - Zostaliście właśnie wplątani w nasz nieśmiertelny światek - wyjaśniła, zaś Kowalski potwierdzająco skinął.
- Takie rzeczy są normalne w naszej skrytej rzeczywistości, choć jedynie magowie specjaliści w szkole Życia, jak ją nazywamy, potrafią tak przystopować starzenie. Inne szkoły mają jednak inne metody na to samo. Morgan Le Fay byłaby, jako Verbena, najprawdopodobniej znawczynią tej szkoły, gdyby nie poszła inną drogą.
- Rozumiem, że objaśniasz, wszystko pannie di Colonna, Kowalski i dasz mi znać, kiedy będę mogła zacząć ją wdrażać w to jak żyć będąc wiecznie młodym? - Agnese przyglądała się magowi. - Moja wiedza na wasz temat jest… powiedzmy że skąpa, ale i tak nie pokazuję, że wiem cokolwiek wśród wampirów i innych istot.
- Kiedy zechcesz, pani. Obecnie i tak zajmuję jej część czasu na naukę łaciny, greki, aramejskiego, sanskrytu, hieroglifów i jeszcze kilku innych podstawowych języków, bez których przecież ani rusz.

Markiz słysząc to pobladł, Kowalski jednak tłumaczył dalej sytuację.
- Oprócz tego przecież obecnie panna Sophia nie może zostawić swojej kuzynki. Powinna mieć trochę też czasu dla siebie. Dlatego wzmacniam nieco jej ciało, żeby wytrzymało tryb nauki oraz choćby ażeby jej wystarczyło mniej snu. Dlatego jeśli zaczniesz ją przyuczać signora, to po prostu powiedz kiedy, wtedy nieco przeorganizuję zajęcia. Jednak uważam, że póki co panienka Sophia będzie normalnie starzeć się jeszcze trochę lat, więc ma czas, później zaś jeśli ktokolwiek się zdziwi, ponownie upłynie trochę lat. Nie ma więc problemu pośpiechu.
- Dobrze, bo i ja wolałabym się zająć teraz bieżącymi sprawami. - Wampirzyca chwilę patrzyła na markiza. To musiało być dla niego trudne. Czuła to. - Rozumiem, że jesteśmy umówieni Kowalski, czy chcesz bym jakoś przypieczętowała nasz układ?
- Po co? Możesz go zerwać w każdej chwili, ale jak słusznie przypuszczasz, signora, zabezpieczyłem się na ten przypadek. Jednak osobiście jestem bardzo zadowolony z naszej współpracy oraz służby u ciebie. Liczę, że także nie narzekasz, więc chyba taki układ jest najlepszym wspólnym zabezpieczeniem dla każdego. Czy coś jeszcze, signora? Przepraszam, ale mam pracę. Panna Sophia miała opanować na dzisiaj dwa kolejne hieroglify. To ważne, bowiem bez nich choćby nie przejdę do run futharku oraz celtyckich glifów. Wszystko powinno być całkowicie uporządkowane szkoleniowo.
- Myślałam, Ze jesteś osobą, która lubi trochę spontaniczności Kowalski. - Mrugnęła do niego. - Jeśli się zgadzasz, to nie mamy na ten czas nic więcej do omówienia. Jutro zgarnę z dwóch twoich ludzi, jako obstawę karety, jeśli byś mógł ich wytypować by zgłosili się po mundury markiza, byłabym wdzięczna.
- Normanowie. Wkurzają się, że nie mieli porządnej bitki, więc będą mieli urozmaicenie. Wedle tego, co słyszałem, na mieście panuje niezłe burdello, jak powiadają Italczycy. Więc chłopaki pewnie się rozerwą, zaś spontaniczność … oczywiście lubię, ale nie podczas szkolenia, signora. Wyszkolenie maga to praca na miarę arcymistrza zegarmistrzostwa, tylko jeszcze lepiej - Polak skłonił się przed Agnese i markizem, po czym opuscił pokój.

Agnese spojrzała na swego narzeczonego. Podniosła się i podeszła do niego. Chwilę gładziła jego twarz, po czym usiadła mu na kolanach.
- Masz jakieś pytania, skarbie? - Pocałowała go delikatnie w usta.
- Niech to. Myślałem, że ci magowie robią jakieś karciane sztuczki, ale to co rzekł Kowalski … - urwał potrząsając niepewnie, jakby zaczynając pojmować, że ci ludzie tutaj, te istoty raczej, nie rozumują niekiedy ogólnymi kategoriami pozostałego społeczeństwa.
- Magowie to jedna z nielicznych grup, których naprawdę obawiają się wampiry, mój drogi. - Agnese zanurzyła dłoń w jego włosach. - Potrafią znacznie więcej niźli karciane sztuczki.
- Właśnie widzę. Kowalski wydawał mi się zawsze taki normalny. Nawet jak słyszałem coś więcej, chyba do mnie nie docierało. Dopiero teraz … dziwne, aczkolwiek kiedy jestem przy tobie oraz czuję twoją dłoń, jakoś przestaję się tego obawiać - spojrzał czule na swoją ukochaną Agnese.
- Obawa nie jest niczym złym, ważne byś chciał zrozumieć. - Ucałowała jego czoło. - Więc, mamy 150 tysięcy do wydania, mój drogi. - Uśmiechnęła się do mężczyzny.
- Proponuję dobrze się zastanowić, jak zainwestować te pieniądze, bowiem chyba tak właśnie wspominałaś. Zatrudniłbym trochę zbrojnych, jest ich w Rzymie sporo, jednak z drugiej strony obawiam się zdrady. Chyba, żeby mieć ich pod ręką, ale trzymać poza pałacem. Oraz musieliby mieć absolutnie zaufanego dowódcę, typu Borso - widać było, iż markiz pierwej martwi się, ażeby byli bezpieczni, zaś szastanie pieniędzy zostawia na później. - Ponadto skoro chcemy wspierać della Rovere, parę tysięcy gotówką byłoby sensowne. Jeśli zasiądzie na watykańskim stolcu zwróci to po wielokroć niewątpliwie.
- Tak… to dobre pomysły. - Wampirzyca uśmiechnęła się. Widać było, że ma swoje.
- Dobre czy niedobre, ale choć nie mnie uczyć ciebie, jak postępować skrycie, najważniejsza jest tajność. Gdyby dowiedziano się, iż mamy tutaj takie skarby, już miałabyś szturm na pałac kilkuset spragnionych bogactwa łajdaków.
- Ważne by wyglądało, jakbym sprowadzała tu część swego majątku i sukcesywnie ją wydawała. - Agnese oparła się o niego. - To będzie nawet logiczne z uwagi na nasze zaręczyny.
- Wiesz, może owszem - nie był całkiem przekonany do jej pomysłu, ale skoro tak uważała, miała większe doświadczenie. - Jednak właściwie na co mamy wspomniane fundusze wydawać? Zresztą, może powoli sytuacja się uspokoi nieco, kiedy będzie Ojciec Święty.
- Handel, handel, handel. - Uśmiechnęła się. - Zawsze chciałam mieć filię w Rzymie.
Agnese wstała z jego kolan.
- Moje marzenie to utrzeć nosa także tutaj nosa Pazzim, a do tego muszę mieć wpływy.
- Możesz spróbować przejąć prowadzenie papieskich interesów bankowych. Jest to największy los wygrany dla bankowców. Medyceusze mieli to szczęście. Mając takie pieniądze, jesteś w stanie na bieżąco regulować wypłaty. Aczkolwiek do tego potrzebna byłaby ci odpowiednia instytucja, wyszkoleni kantorzy i tak dalej. To jednak mogłoby cie postawić przeciwko Medicim. Trudna sprawa - uznał markiz dumając jednocześnie nad czymś.

Tymczasem rozległo się pukanie do drzwi.
- Signora - usłyszeli głos służącego - nieznajomy signor przyszedł w odwiedziny. Wspomniał, że pani będzie go znać oraz oczekuje go. Obecnie czeka przy panu Borso przy bramie na pani polecenia, gdzie go pani przyjmie?
- Zależy kto to. Niech się przedstawi, a wtedy zobaczymy czy w ogóle go wpuszczać. - Poleciła wampirzyca, nie ruszając się z miejsca.
- Rozumiem, pani. Idę wobec tego zapytać.
- Czy znasz tego kogoś? - spytał markiz narzeczoną. - Czy ktoś po prostu próbuje się do ciebie wedrzeć?
- Możliwe… ale to trudne czasy. Nawet przyjaciele powinni się przedstawiać. - Chwilę się wahała po czym ruszyła w stronę drzwi. - Chodźmy tam.
- Trudne czasy - powtórzył słowa kobiety. - Chodźmy.

Poszli we troje, nie spotykając po drodze służącego. Kiedy dotarli jednak do bramy stał tak Borso, wysłany sługa, którego głos rozpoznali. Sługa ciągle twierdził, że pani Contarini oczekuje podania imienia, zaś stojący jako trzeci Leoncio odpowiadał, że był umówiony oraz że doskonale wiedzą, kim jest, zaś nie ma zamiaru podawać wszystkim swojego imienia. Oczywiście, gdyby nie zapowiadano go, musiałby się opowiedzieć, jednak tak … Właśnie takie toczono kompletnie bezsensowne dyskusje. Agnese musiała jednak pamiętac, że nawet będąc wkurzona na Leoncia, był on wysłannikiem księżnej, czyli jej wolą oraz myślą.

Wampirzyca pokręciła głową.
- Nie możesz im powiedzieć swego imienia? - Agnese skrzyżowała ręce na piersi. - Tylko Gilla wie kim dokładnie jesteś. Przepuść go Borso.
- Rzekłaś, signora. Proszę przejść, signor Tajemnica.
Także służący odsunął się natychmiast.

Leoncio poprawił lekko strój, po czym skłonił się formalnie przed Agnese, głęboko niezwykle oraz bardzo etykietalnie.
- Witaj, szlachetna pani oraz pan, wasza dostojność, markizie. Czy mógłbym z panią, signora, zamienić kilka słów na osobności, chyba że pan markiz chciałby posłuchać, jeśli pani wyrazi zgodę. Rzeczona osoba, którą pani zna, nie stawiała przeszkód.
- Porozmawiajmy we trójkę. - Uśmiechnęła się. - Znów przerywasz mi igraszki z markizem Leoncio. Za mną.
- Pani, nie jest to moim zamiarem. Mogę jedynie przepraszać za pewien niewłaściwy dobór okresu wizyty - mówił spokojnie, podczas gdy markiz czerwieniał. Niby wiedział, iż Agnese jest praktycznie bezpruderyjna, jednak osobiście się wstydził takiej otwartej postawy.

Agnese poprowadziła ich do jednego z saloników na piętrze. Tam usiedli we troje. Zaś Leoncio, niezwykle dystyngowanie poczekał, aż Agnese rozpocznie.
- Czyżbyś miał dla nas zaproszenia na bal u kardynała? - Wampirzyca uśmiechnęła się ciepło, zajmując miejsce obok markiza. Ku uldze mężczyzny nie sięgnęła jak zazwyczaj do jego uda.
- Rzekłaś pani - wyjął zza pazuchy zaproszenie, które właściwie wyglądało niczym list. Było pięknie napisane, odpowiednio podbite pieczęcią, na której zaznaczone zostały kardynalskie insygnia oraz jakieś kompletnie nieokreślone bazgroły. Zaproszenie było niezwykle krótkie, ale treściwe, mianowicie brzmiało:

Leoncio skinął podając jej.
- Jak signora widzisz, pismo na okaziciela. Wedle naszych informacji wszyscy zaproszeni otrzymali wyłącznie pismo na okaziciela, jakby ktoś obawiał się napisać nazwiska.
- Cóż, to także jest na swój sposób ryzykowne. - Wampirzyca złożyła list i odłożyła go na biurko. - Dziękuję. Zgodnie z obietnicą pojawię się na tym przyjęciu.
- Bardzo proszę uważać, signora. Wydawało mi się, że księżna naprawdę była przejęta całą wspomnianą sprawą.
- Zgodnie z jej zaleceniami, staram się nie postępować pochopnie. - Wampirzyca uśmiechnęła się i jej dłoń w końcu powędrowała do uda markiza, którego mięsień zareagowal drżeniem. - Po za tym będzie ze mną mój narzeczony, więc będę się pilnować jeszcze bardziej.
- Jak pani wie, będzie miała tam pani współpracownika. Cóż, jednak będzie ich dwóch, udało nam się przemycić jeszcze jedną osobę do obsługi. Proszę zobaczyć, to właśnie ona - poruszył lekko dłonią pokazując bardzo lekko oraz wyjątkowo przezroczyście ubraną kobietę.


Wszyscy chwilę wpatrywali się w pokazany wizerunek.
- Widzicie tutaj kurtyzanę, ghulicę. Jest dobra w tym co robi. Kardynał przygotowuje jakieś inscenizacje, przedstawienia, podobno nawet walki gladiatorskie. Ona będzie tam gdzieś. Słucha wyłącznie barda, ale będzie się starała wspomagać was wszystkich, jeśli zajdzie taka konieczność.
Agnese uśmiechnęła się widząc wizerunek. No to wampirek znalazł sobie atrakcję na ghula.
- Zgodnie z obietnicą nie będę się wtrącać jeśli nie zostanę poproszona. - Delikatnie pogładziła udo Alessandra. - Ładniutka. - Uśmiechnęła się do Leoncio. Sam nie wybierasz się na przyjęcie?
- Nie wyszedłbym cało, signora, gdybym się tam udał. Nie, nie wybieram się, natomiast będę niedaleko z oddziałem szturmowym. Gdyby cokolwiek stało się, co usprawiedliwiłoby wiesz signora, jakieś zamieszki lub cokolwiek, będziemy owych zamieszkowiczów mieli pod ręką, zaś wśród nich oczywiście grupę tęższych graczy. Jednak takie podejście, takie rozwiązanie to kompletnie ostateczność. Księżna uważa, że trzeba raczej tonować zamieszanie, które ostatnio się wydarzyło oraz ciągle przydarza, niźli robić kolejne wojenki. Oczywiście niekiedy nie uda się uniknąć takiego rozwiązania, dlatego jakby co, będziemy gotowi.
- Będę się czuła bezpieczniej. W razie czego pod pałacem zostanie oddział moich ludzi, z Borso na czele. Upewnię się by także zareagował we właściwym momencie. - Zerknęła na markiza.
- Skąd będziesz wiedziała, signora, który to właściwy moment? Jeśli pragniesz, przygotuj ów oddział, ale przypuszczam, że księżna wolałaby, iżby ów oddział zgłosił się wcześniej do mnie. Nie, żebym rozkazywał twoim ludziom, tylko dał znak, iż teraz wolna wola. Ponadto ukryję ich w miejscu bezpiecznym, gdzie nie zostaną dostrzeżeni. Inaczej kardynalscy ludzie mogą dostrzec twoich. Przypuszczam wtedy, że księżna nieco by się poddenerwowała nieudaną akcją. Nie chcę straszyć ciebie signora, po prostu mówię jak jest. To ważna kwestia dla mojej pani. Stanowczo nie chce, ażeby jej cokolwiek przeszkodziło.
- Poznałeś już Borso. Jeśli chcesz by moi ludzie ruszyli w momencie dogodnym też dla ciebie i księżnej ustal z nim sygnał. Ja po prostu przyzwę go gdy będę miała kłopoty. - Uśmiechnęła się odwracając twarz z powrotem w kierunku Leoncio. - Interesy księżnej są dla mnie bardzo ważne, ale musisz zrozumieć, że bezpieczeństwo moje i moich bliskich. - Zacisnęła dłoń na udzie markiza. - Jest troszkę istotniejsze.
- Pani cieszy mnie twa przychylność. By nie było między nami porozumień, szczególnie w tych trudnych dla wszystkich czasach, pozwól, że uczulę cię jeszcze raz. Zrobisz, jak zechcesz, ale jeśli zechcesz w niewłaściwym momencie, może to zostać niewłaściwie odebrane. Księżna wprowadziła cię w swój plan i wierzy w twój osąd, acz z uwagi na ostatnie wydarzenia jest bardzo wyczulona. Wierz mi, to nie groźba, ale doświadczenie. Gdyby książęta postępowali inaczej, nie byliby książętami. Szczerze mogę jedynie radzić, rozumiejąc fakt, że nikt nie chce dla siebie niebezpieczeństwa, żebyś starała się omijać groźne sytuacje. Chociaż zdaję sobie sprawę, iż może się to okazać niemożliwe. Spróbuj po prostu radzić sobie sama, lub po prostu w grupie, którą tam będziecie. Natomiast jeżeli wybuchłby pożar choćby jakiś większy, jakaś większa walka … wtedy oczywiście takie wejście mogłoby być uzasadnione. Oczywiście spotkam się z panem Borso, przekażę mu sygnał, ale uprzedzam, że Jej Wysokość nie będzie zadowolona. Osobiście zaś starałbym się spełniać jej życzenia na jej własnym terenie. Szczególnie dlatego, iż była dla pani wyjątkowo życzliwa.
- Dziękuję za te rady. - Agnese uśmiechnęła się słabo. Trochę obawiała się jaki stosunek ma, po ostatniej rozmowie, do niej księżna. - Dołożę wszelkich starań by nie narazić planów księżnej na szwank.

Przedziwna naturo, która od lat tysięcy sprawiasz, że mężczyzna pragnie kobiety, ona zaś pragnie jego. Identycznie było tym razem. Piękna Agnese pędziła niczym wiatr na ogierze, galopując, podskakując na przeszkodach, zaś wewnątrz jej cudownego ciała z każdym ruchem, podskokiem, posunięciem, pulsował gruby pal, przesuwający się wzdłuż ścianek jej kobiecości. Pracujący niczym miech kowalski, który wpompowuje kolejne porcje energii, siły, rozgrzewając zarówno siebie, jak jej nasączone wilgocią łono. Markiz jęczał, zrazu cicho, ale potem głośno, niemal krzycząc, gdy galopowała, zaciskała się na nim mocno, ale ani na chwilkę nie przerywała. Bolaly trochę jej ukąśnięcia, ale wobec ogromu wzrastającej rozkoszy to było wręcz mniej niż najmniejsze zero.
- Aaa! - krzyknął ponownie zaciskając nagle mocno jej cycuszki, zaś Agnese uczuła, że wewnątrz jej głębiny uderza porcja kleistych pocisków, potem następna, jeszcze jedna. - Agnese! - krzyknął poprzez jęki.
Wampirzyca odpowiedziała mu swym, krzykiem. Wbiła się w niego dociskając go do pościeli. Czuła jak mężczyzna wije się pod nią, ale nie miał szans z wampirzą siłą. Krzyczała jego imię, czując w sobie jego wystrzały i czując jak z każdym kolejnym przeszywa ją cudowna rozkosz. Po dłuższej chwili gdy mężczyzna osłabł pod nią, sama opadła na jego tors. Zamruczała cicho i ucałowała jego obojczyk. Mężczyzna zaś powoli dochodził do siebie. Wampirzyca wręcz wyssała z niego wszystkie siły seksem nie mniej skutecznie, niżby to uczyniła przy pomocy zębów. Agnese potrafiła się zmienić w seksowną sukkubicę.
- Łóżko, naprawdę Agnese, łóżko to już mi się zawsze będzie kojarzyć z tą chwilą - wyszeptał zaś jego pierś unosiła się ciężkim dechem, wraz z przytuloną do niego kobietą. Objął ją dłonią. - Jesteś niesamowita, niezrównana, najlepsza - szeptał niemal do jej pięknego ucha.
Podciągnęła się lekko ku górze, wysuwając go z siebie. Poczuł jak jego męskość wyślizgnęła się z jej wnętrza, a zaraz za nią spłynęła strużka ich wspólnych soków. Jego wrażliwy czubek zahaczył jeszcze o jej tylny otworek nim opadł na jego brzuch. Wampirzyca oparła się na łokciach po bokach jego szyi i patrzyła na niego radosnym spojrzeniem.
- Wiesz, że mogę taka być tylko dlatego, że ty też jesteś niesamowity, niezrównany, najlepszy? - ucałowała go lekko i dalej przypatrywała się mu z góry.
- Przed tobą nie znałem tego, więc jeśli cokolwiek potrafię, jeśli sprawiam ci przyjemność, to tylko dlatego, że ty we mnie to właśnie obudziłaś.
Mówił jak czuł. Był przy tym zakochany kompletnie, co nie znaczy, że nie dostrzegał trudności wspólnego życia przy wampirzycy, ale zakładał, że razem je pokonają.
- Połóż się obok mnie, proszę - uśmiechnął się do niej mając ochotę po prostu na słodziutkie przytulanki.

Wampirzyca zsunęła się z niego i wtuliła w jego pierś. Jedną rękę oparła o jego ramię, a on czuł na nim chłód od pierścionka, który jej niedawno wręczył.
- Okryjesz nas? - Wyszeptała cicho. - Chciałabym tu dziś zasnąć.
- Kochanie, dla mnie jesteś najważniejszą kobietą na ziemi i równie najważniejsze są twoje pragnienia - przykrył ją kołderką i siebie. Leżeli przytuleni i tacy bardzo sobie bliscy.
- Ranek będzie bardzo daleko jeszcze, masz ochotę mi coś poopowiadać, czy nie dzisiaj? - spytał próbując odgadnąć jej głębokie pragnienia.
- Bardzo chętnie. Jesteś ciekaw czegoś konkretnego?
- Właściwie tak. Chciałbym usłyszeć czegoś na temat Tzimisce. Wspomniałaś, że księżna wywodzi się z tego rodzaju. Kim właściwie są Tzimisce? Chyba dobrze wiedzieć więcej, skoro tutaj jest właśnie księżną - powiedział przytulając wampirzycę.
- Już co nieco ci napomniałam przy pierwszym wykładzie, co zapamiętałeś. - ucałowała lekko jego pierś.
- Tyle, że mówiłaś mi o jednym zdaniu na temat każdego klanu. Wydaje mi się, iż lepiej będzie jeśli po prostu dowiem się więcej o Tzimisce i powtórzę sobie, zaś potem tak samo każdy kolejny. Oczywiście pamiętam co nieco choćby o Kapadocjanach, którzy nie mają nic wspólnego z Kapadocją oraz Giovannich, lecz po prostu o Tzimisce nie pamiętam, jak ich scharakteryzowałaś, poza tym, że byli nieco, hm, jakby określić, niebezpieczni. Znaczy wszystkie wampiry są, ale oni byli szczególnie.
Wampirzyca ucałowała go w usta.
- Mój ty złakniony wiedzy narzeczony. - ułożyła się na plecach by wygodniej było do niego mówić, jednak cały czas stykała się z jego ciałem ramieniem, biodrem… jest stópka zaczęła wędrować po jego nodze, tak jak jej dłoń znalazła się dziwnie blisko jego uda, opierając o nie. Czuł jak jego mała męskość delikatnie zahacza czubkiem o jej przedramię. - A więc Tzimise… to klan, który zdominował wschodnią część Europy. Słyną ze swego talentu do przekształcania ciał swoich i innych. Do tego potrafią oni panować nad zwierzętami i potrafią bardzo wyostrzyć swoje zmysły. Dyscypliny te nazywamy kolejno: Zniekształceniem, Animalizmem i Nadwrażliwością. Sama władam tą ostatnią - Mrugnęła do mężczyzny. - ich podstawową ułomnością jest to, że są bardzo przywiązani do swojej ziemi. Ziemi, którą znają ze śmiertelnych czasów. Każdy z nich, który chce zasnąć musi mieć przy sobie dwie garści tej ziemi. - Dłoń Agnese powędrowała do męskości markiza i zaczęła się nią bawić. - Nazywamy ich często diabłami - Uśmiechnęła się. - Z uwagi na to, że bardzo często zniekształcają swe ciała na tyle iż wyglądają jak stworzenia z piekła rodem. Oczywiście mogą też uczynić siebie absolutnie pięknymi, tak wspaniałymi, że wydają się przerażający.
- Księżna także? Wydawała się wyglądowo normalna. Uff, to miłe, moja spragniona narzeczono, którą bardzo kocham – jego męskość natychmiast zareagowała. Witalność młodzieńca zregenerowała się widać nieco przez czas rozmowy. Oczywiście jeszcze nie tak całkiem, ale niewątpliwie na tyle, żeby drgnąć po dotknięciu. Kobieta była nienasycona! Szczerze mówiąc, strasznie mu to odpowiadało. Dlatego uśmiechał się zadowolony bardzo. - Mrr, przyjemnie, kiedy tak robisz, wiesz – poddał się jej dotykowi. - Wschodnia Europa tych Tzimisce – wymruczał – pewnie tam, gdzie mieszkał Kowalski. Królestwo Polskie, och … stanowczo jesteś niezrównana. Czy mogłabyś – widać było, że nie wie, jak to powiedzieć oraz że trochę mu głupio, lekko poczerwieniał – popieścić – wydobył wreszcie – kochanie mój woreczek, lubię, kiedy pieścisz no wiesz mojego tego, niekiedy sięgasz tam także troszeczkę właśnie … - nie to że wstydził się jej, ale jednak wychowany dosyć purytańsko miał ewidentne problemy podczas wypowiadania słów opisujących intymność.
- Czyżbyś nadal nie był usatysfakcjonowany? - Wampirzyca położyła się na boku jedna jej ręka powędrowała do jego woreczka, a druga, nadal bawiła się jego męskością. Jej drobne palce były bardzo delikatne, często zaledwie go muskając. Agnese wpatrywała się w niego z uśmiechem.
- Agnese, ach … - czuła drgnięcia jego ciała - to niezwykle miłe.

Wampirzyca miała pod paluszkami wrażliwe części jego ciała. Unoszącą się męskość oraz pomarszczony woreczek, gdzie mogła przez cienką skórę pieścić jego delikatne jajeczka.
- Usatysfakcjonowany, mrr, właściwie co masz na myśli? Pod względem wiedzy, owszem. Choć przyznam, że chciałbym się dużo więcej dowiedzieć na temat tego balu. Jest miłooooo … - wymruczał nagle. - Czy pod względem kochania się … oczywiście usatyfa … kcjono … ach … any, ale wcale nie oznacza to, że nie chce tej satysfakcji jeszcze powiększyć, mrrr.
- Bal jak bal. Wybieramy się do kardynała u którego podobno bywa córka księżnej. - Agnese zaczęła intensywniej bawić się jego męskością, nadal lekko dotykając jego jajeczka. - Idę tylko jako obserwator, albo ewentualne wsparcie. Podobno też z pałacu jest przejście do katakumb gdzie być może przetrzymywana jest znajoma Alessio. Pewnie będzie chciał to sprawdzić. - Pocałowała delikatnie swego narzeczonego.
- Nie przestawaj … - wymruczał straszliwie zadowolony, zaś Agnese poczuła, iż jego męskie atrybuty zaczęły już przypominać to, co niedawno gościło w jej kobiecym gniazdku. Rosły pod wpływem jej pieszczot, zaś całe jego ciało delikatnie poruszało się w powolnym rytmie. Szczególnie biodra.
- Jakby Alessio, no wiesz, poszedł szukać, chyba trzeba mu pomóóóóóc? Ach, jakie to szalenie miłeeeeee - wyjęczał, chyba średnio się nadając do konwersacji.
- Postaramy się, jednak przede wszystkim nie powinnam zagrozić planom księżnej. - Wampirzyca chwyciła go w pięść i zaczęła wykonywać ruch do przodu i do tyłu. Ściskała go mocno. - Cieszę się, że jest ci miło.
- Ale ja także bym chciał, żeby ci było miło, tak jak, ach … mnie, kochana … - spróbował unieść się, ująć ramiona i przewrócić tak, by teraz ona była na plecach, on zaś na niej. Wampirzyca genialnie sprawiła się ustawiając ponownie jego oręż do pionu, ale teraz on chciał pokazać, co jest wart. Pokazać wewnątrz niej.
- Mój drogi uwielbiam cię pieścić i jest to dla mnie bardzo miłe. - Wampirzyca wykonała kilka kolejnych mocnych ruchów. - Dotykałeś się kiedyś w ten sposób?
- Nie, no co ty - zaprotestował przestraszony czymś, co uchodziło według moralności za absolutna okropność. - Jednak kiedy ty to robisz, to uwielbiam.
- A co gdybym chciała popatrzeć? - Agnese patrzyła mu prosto w oczy.
- Nie możesz, chyba że możesz przebić spojrzeniem własne ciało, żeby dostrzec to, co jest wewnątrz ciebie - przysunął się leciutko tak, ze właściwie jeden ruch bioder dzielił ich intymności. - Jeśli bardzo chcesz, tak się stanie - powiedział nagle poważniejąc - ale wolałbym, żebyś jednak o to nie prosiła, jeśli możesz się powstrzymać, chyba że bardzo, bardzo chcesz …
Agnese pokręciła głową.
- To tylko ciekawość. - Miała ciepły miły głos. Widział, że w jej oczach jest pożądanie, że są też tamte ogniki, które chciałyby z nim igrać. - Jeśli masz się z tym czuć źle… myślę że jestem w stanie się obejść bez tego widoku.
- Przepraszam kochanie, nie gniewaj się. Chyba kiepsko bym się z tym czuł. Kocham cię, dla ciebie zrobię, co tylko mogę, ale jednak wolałbym, żebyś wybierała spośród tego mnóstwa jedne rzeczy, inne zaś jakoś troszkę niekoniecznie. Hm, czy pogniewa się pani, signora - zażartował - jeśli zaraz panią posiądę, bowiem nie mogę już wytrzymać.
- Nie gniewam się… to tylko moja ciekawość i chęć poznania cię w każdym kawałeczku. - Uśmiechnęła się. - A co do posiąścia mnie. Cóż… jakoś będę musiała to wytrzymać. - W jej głosie pojawił się żartobliwy ton. Widać chciała trochę złagodzić efekt jaki miała jej wcześniejsza prośba.
- Jest pani nadzwyczaj łaskawa - poczuła jego ruch oraz pierwsze dotknięcie śliską powierzchnią żołędzi jej płateczków. Nacisnął nieco przebijając się przez nie, zaś chwilkę później one objęły ów wyślizgujący się do środka pal szczelnie dookoła. Mężczyzna w kobiecie. Wspólnie razem kochający się.


Posuwał się powoli, jednak do końca.
- Mam panią, jest pani na mojej łasce - zażartował, ale jego głos bardziej przypominał słodkie mruczenie niźli cokolwiek innego.
Agnese rozciągnęła się na pościeli, układając ręce za sobą. Przez chwilę markizowi mogło się zdać, że była rozczarowana jego zachowaniem ale szybko przykryła to uśmiechem.
- Wobec tego zdaję się na pańską łaskę, markizie. - Jeśli nawet była niezadowolona w jej głosie się to nie pojawiło. Jej szept niósł z sobą tylko pożądanie. Co było dobre, znając go, jak mocno reagował na takie sytuacje. Potem zaś się zaczęło. Jego ruchy przyspieszyły, ale nie jakoś super. Wolniej wyciągał swój pal, tak że niemal widać było na zewnątrz już czerwoną główkę penisa, potem zaś szybko i gwałtownie wbijał. Później ponownie wolno oraz znów szybkie wejście, potem jeszcze kilka razy szybciej, aż przypomniał sobie, jaką pozycję lubi wampirzyca najbardziej. Założył jej piękne nóżki sobie na barki, pochylił się mocno ją wyginając i zaczął znowu poruszać się wewnątrz jej ciała. Kompletnie pod innym kątem tym razem i jeszcze głębiej, właściwie prawie mocno uderzając jej tylną ściankę. Wampirzyca zamruczała z przyjemności. Lubiła gdy markiz brał ją w ten sposób. Wpatrywała się w jego rozpalone spojrzenie, zakochane spojrzenie. Czuła jak jej ciało chce na niego naprzeć, ale powstrzymywała to. Chciał ją mieć na swojej łasce i pozwoliła mu na to. Było jej cudownie gorąco. Każdy jego ruch wywoływał kolejną falę rozkoszy.
- Kocham cię Alessandro. - Wymruczała i sięgnęła jedną dłonią do jego twarzy pieszcząc ja delikatnie, gładząc jego policzek.
- Kocham cię Agnese - odpowiedział to samo, ale zaraz później miał siłę tylko jęknąć. Czuła, jak jej narzeczony napina swoje ciało, jak drży, jak coraz mocniej poruszają się jego biodra, aż wreszcie spełnienie, które uderzyło w jej wnętrze deszczem kleistych kropelek. Colonna nie wiedział o jej pragnieniach, czy wątpliwościach, po prostu cieszył się wspólną miłością. Chwilę potem już wyprostował się klęcząc wciąż, ale widać było, jak drży ogarnięty rozkoszą. Taki bardzo zarumieniony, dyszący, który patrzy na twarz kochanki szepcząc jej jakieś niezrozumiale piękne słowa.
Agnese była wdzięczna swemu ciału. Alessandro potwornie popsuł jej nastrój swym zachowaniem, ale mimo wszystko. Gdy jej wnętrze wypełniło się gorącym nasieniem mężczyzny, od razu poczuła jak sama dochodzi. Krzyknęła gdy impuls przeszył ją, lekko ją przy tym zaskakując.
Jak to dobrze, że ludzie nie znają swoich myśli: Alessandro Agnese i Agnese Allesandro. Któż wie, któż wie, co myślał on o jej prośbie? A tak, obydwoje uważali się po trosze za osoby poświęcające się dla drugiej strony.

Kolejny wieczór, kolejny uśmiech, kolejne uniesienie powiek, kiedy słońce zaszło za widnokręgiem. Leżała na łóżku sama, jak zwykle elegancko umyta, rozczesana i w ogóle piękna niczym najwspanialsza modelka. Jednak obok niej stał markiz oraz Gilla, z zestawem sukni do wyboru. Alessandro był już przygotowany, przyodziany w strój modny, iście szlachecki. Uśmiechał się do niej i nie tylko, bowiem zaraz poczuła jego usta na swoich.
- Witaj kochanie - pocałował ją bardzo mocno.
- Witaj signora, proszę wstać, a pan markizie niech pozwoli signorze przygotować się do balu. Naprawdę teraz na zabawy nie ma czasu - powiedziała apodyktycznym tonem. - Signora, którą suknię sobie pani życzy?
- Nie wierzę, że niczego nie wybrałaś. - Wyciągnęła dłonie do Gilli. - Chodź tu do mnie kochana. Chyba zasłużyłam chociaż na całusa na pobudkę.
- Oczywiście, że tak i co do całusa też racja - ghulica zblizyła się i pocałowała Agnese w duży palec u nogi. - Więcej będzie, jak pani wstanie i zacznie się szybko przygotowywać. A pan markizie, albo będzie pan spokojny, albo poczeka pan za drzwiami - Gilla umiała rozkazywać.
- Hm… - Wampirzyca przeciągnęła się. - Chyba od tego następnym razem zaczniemy. - Powoli podniosła się i podeszła do ghulicy, która tym razem nie miała oporów składając namiętny pocałunek na jej ustach. Potem odsunęła się na chwilkę.
- Jaśnie pan markiz ma strój bogaty, ale odpowiedni kolorystycznie - zaczęła ghulica. Rzeczywiście strój był elegancki, prawdopodobnie po ojcu, ponieważ bystre oko Agnese dostrzegło delikatne przeróbki.


Potem jakby zerknęła oceniając okiem Agnese.
- Pani powinna mieć coś w żywszych barwach, co będzie współgrało, jednocześnie podkreślając pani kobiecość. Dlatego mam dwie propozycje: niebieskozłotą oraz biel połączoną z piękną czerwienią. Obydwie będą pasowały oraz pięknie podkreślały pani płeć.
- Niech będzie błękitna. - Wampirzyca uśmiechnęła się i przeczesała włosy palcami. - Dawno nie miałam jej na sobie.
- Wiem pani, wyglądasz w niej pięknie.
- Bez sukni też - szybko uzupełnił markiz.
- Też - parsknęła zgadzając się Gilla. - Ale na bale kobiety zwyczajowo przywdziewają suknie. Musi więc pan poczekać na wolną chwilę, zaś przy okazji zdradzę wam, iż mam nowy, ciekawy pomysł - uśmiechnęła się bardzo znacząco. - Oczywiście signora, proszę usiąść, zaraz zacznę panią przygotowywać. Ze względu na pośpiech, zaraz przyjdzie fryzjerka - oczywiście chodziło o jedną ze sług wampirzycy. Dlatego mogła się zdziwić na widok markiza przy przygotowaniu damy, jednak niewątpliwie robiłaby swoje oraz trzymała buzię na kłódkę. Jednak oczywiście decyzja należała do Agnese
- Skarbie zaczekasz na mnie w swoim gabinecie? Wiem.. że to twoja sypialnia, ale… - Spojrzała na mężczyznę pytająco.
- Oczywiście kochanie - ucałował ją mocno i wyszedł. Chwile potem weszła faktycznie fryzjerka z pomocnicą, obie służące u Agnese od lat oraz doskonale jej znane.
Agnese odprowadziła markiza wzrokiem i poddała się zabiegom wszystkich kobiet. Trochę żałowała, że nie mogła znów obudzić się wypełniona swoim narzeczonym, ale cóż… czasem nie można mieć wszystkiego.


Trzy kobiety zajęły się nią i już po skromnej godzinie piękna Agnese Contarini stała w swojej ślicznej sukni, wypudrowana, wyperfumowana, wyglądająca iście absolutnie nadzwyczaj wspaniale. Tymczasem z ust Gilli dowiedziała się, że jest już przygotowany powóz Colonnów, wypucowany na tą okazję oraz naprawiany od kilku dni, piękne konie oraz tuzin żołnierzy obstawy. Wprawdzie nie mogli oni wejść do wnętrza, ale mogli czuwać nad samym przejazdem oraz bezpośrednio na placu wraz z innymi karetami. Ochroną oczywiście dowodził Borso, zaś wśród strażników znajdowała się także Wilenna oraz sama Gilla. Sam dostęp na pokoje uzyskiwała tylko signora, ponadto Alessandro i Alessio, który udawał służącego.
Wampirzyca dała się odprowadzić do karety, przy sobie miała jedynie zaproszenie od księżnej. Gdy markiz zajął miejsce obok i zamknięto za nimi drzwiczki, wampirzyca jak zwykle ułożyła dłoń na jego nodze. Po chwili jakby zreflektowała się.
- Bardzo ci nie odpowiada ten odruch? - Delikatnie uniosła swoją dłoń. Powoli docierało do niej ile jest rzeczy, które nie odpowiadają mężczyźnie, których się wstydzi itd.
- Och nie - zaprzeczył. - Jest mi bardzo przyjemnie, jedynie rozprasza mnie to - uśmiechnął się zawstydzająco. - Kiedy mnie dotykasz, a nie jesteśmy sami - tym razem byli, gdyż Alessio zdecydował, że pojedzie sobie na górze karety na miejscu lokaja - mam problem z myśleniem o czymś innym, niż ta piękna dłoń. Bardzo się cieszę, kiedy ją tak trzymasz, choćby teraz - wyjaśniał jej.
Agnese z powrotem położyła swoją dłoń.
- Ja właśnie tylko wtedy mogę się skupić, wiedząc, że jesteś bezpieczny obok. - Uśmiechnęła się do swojego narzeczonego.
- Wobec tego trzymaj tam dłoń, kochanie. Miło mi jest naprawdę najdroższa - uśmiechnął się do niej.
Lekko ścisnęła jego udo i wyjrzała przez okno. Widział jak spoważniała. Przez głowę Agnese przelatywały wszystkie informacje jakich udzieliła jej księżna. Opis jej córki i temu podobne.

Droga przebiegła bezproblemowo. Karoca przemieszczała się bezpiecznie na tyle, na ile można było zagwarantować to na rzymskich ulicach. Ktoś tam wprawdzie rzucił kamieniem, jednak poza tym wszystkich skutecznie odstraszyło tych tuzin strażników nadzorujących przejazd. Tym bardziej, że im bardziej zbliżali się do pałacu kardynała, tym więcej przybywało w okolicach luksusowych karet. Wiele spośród nich miało emblematy potężnych rodzin szlacheckich. Colonnów więcej nie było, lecz zdarzyło się kilka herbów Orsinich czy potężnych Savellich.

Pałac kardynała od zewnętrznej strony niczym się nie wyróżniał, ot potężne mury, brama i dziedziniec. Prawdopodobnie był to kiedyś zamek szlachecki, który został przebudowany oraz rozbudowany. Przy bramie, wielkiej, wyposażonej w kratownicę, obecnie uniesioną, stało kilku strażników w purpurowych strojach.


Byli sprawni oraz kompetentni. Zerkali na zaproszenia, później wpuszczali na dziedziniec, kierując karety na lewo lub prawo tak by mogły stanąć i później wyjechać. Można było przypuszczać, że jeśli Leoncio stacjonuje poza murami, niełatwo będzie się mu dostać. Jednak nikt nie zostawał na dziedzińcu. Wszyscy wjeżdżali oraz wyjeżdżali.

Wjeżdżając na dziedziniec wpadało się w tłok ludzi oraz koni. Jedni właśnie podjeżdżali i ci mieli pierwszeństwo, ażeby wysadzić swoich szlachetnych państwa, inni zaś byli wypuszczani. Mnóstwo ludzi, krzyków, przekleństw oraz rżenie koni wraz ze stukaniem kopyt. Także signora, markiz i Alessio dotarli na miejsce, gdzie już czekał służący. Od każdego odbierał on zaproszenie później zaś wprowadzał, przekazywał szambelanowi, który ogłaszał przybycie kolejnego dostojnika.
Agnese przekazała w karecie markizowi zaproszenie, by to on je wręczył. Sama trzymała go pod ramię i rozglądała się szukając znajomych twarzy. Oczywiście, dostrzegła. Wsród tłumu nieznajomych sobie osób dojrzała “sympatycznego” pana Pazzi. Zaraz jednak sługa odebrał od markiza zaproszenie i para narzeczonych została zaprowadzona do potężnego holu. sługa przekazał ich już szambelanowi i odszedł ponownie do kolejnych gości.
- Szlachetny pan markiz di Colonna, szlachetna pani Contarini - powtórzył głosem zdradzającym emocjonalne wypranie. - Szlachetny pan markiz di Colonna, szlachetna pani Contarini - uderzając trzymaną laską podłogę powtórzył kwestię.

Kiedy weszli do głównej sali balowej uderzył ich przepych oraz tłum ludzi. Schodziło się nieco schodami, by trafić na parkiet potężnej sali, która chyba zajmowała dwa piętra całego skrzydła budynku.


Sala stanowczo zaprzeczała zewnętrznej surowości. Przepych królował, złoto, lampy olejowe, obrazy, nade wszystko zaś mnóstwo czystej szlachty oraz bogatego kupiectwa. Przekrój elity Lacjum. Na twarz wampirzycy wypłynął uśmiech. Dawna Medici czuła się w takich sytuacjach jakby była u siebie. Mocniej chwyciła ramię markiza.
- Cudowne, czyż nie, skarbie?
- Chyba tak - przyznał nieco trwożnie. - Podoba mi się, jednak wiesz, nie najlepiej radzę sobie z tłumami, tutaj zaś jest tyle bogactwa, tyle ludzi … - widać było, że podoba mu się, że zaskoczyło go tak właściwie pozytywnie, jednak ma jeszcze opory.

Oczywiście po wolnej pavanie nastąpiło zwyczajowe znacznie szybsze sartarello. Szczęśliwe ćwiczyli to podczas ich nagiej sesji. Agnese z przyjemnością dała się poprowadzić. Co prawda w jej głowie nadal pozostawał obraz ich nagich poruszających się ciał, ale jakoś radziła sobie z zapanowaniem nad tą wizją. Pomagało jej w tym mnóstwo ludzi, którzy ich otaczali. Jedni rzecz oczywista tańczyli, jednak mnóstwo jadło, piło, rozmawiało. Po saltarello tańczono zwykle estampie. Taniec był dosyć szybki, ubarwiony przytupami, szczęśliwie wykonywany dla Alessandro w parach. Mógł więc korzystać z doświadczenia Agnese. Jednak najgorsze miało dopiero nadejść, kiedy szambelan ogłosił branle. Wykonywane grupowo oraz składające się z kilku figur.
Wampirzyca oparła się o ramię mężczyzny i bardzo sugestywnie powachlowała się swoją dłonią.
- Skarbie chyba muszę odpocząć. - Jej głos był taki jakby miał za chwilę zasłabnąć. Podziękował jej spojrzeniem prawdziwej wdzięczności.
- Ależ oczywiście kochanie. Państwo pozwolą - ujmując dłoń Agnese wyprowadził ją zręcznie z kręgu tańczących. Dopiero kiedy stanęli parę kroczków dalej, wyszeptał jej do ucha:
- Dziękujęęęęęę!
Bardzo cicho, bowiem dookoła chodziło mnóstwo osób.
- Małżonkowie powinni sobie pomagać. - Szepnęła już całkowicie przytomnym głosem. Wampirzyca dała się na chwilę usadzić na jednym ze stojących w sali foteli typu poltrona. Na skórze wytłoczone zostały herby kardynała. Markiz przysiadł obok i chwycił jej dłoń. Agnese cieszyła się, że przynajmniej nie musi udawać bladej.
Agnese cicho zachwycała się dekoracjami jakie zaprezentował im kardynał. Markiz widział jednak, że robi to głównie pod pretekstem tego by się rozejrzeć. Szukała różnych wyjść z pomieszczenia. Po tym zaczęła komentować kilka co bardziej eleganckich, lub biedniejszych strojów, tym razem przyglądając się uważnie gościom. Raz na jakiś czas pytała Alessandra kim są poszczególne osoby, mając do tego w pełni prawo jako przejezdna osoba. Gdy już uznała, że zobaczyła wystarczająco dużo uśmiechnęła się i nachyliła do ucha markiza.
- Może przejdziemy się coś zjeść. - Jako, że jej twarz była osłonięta przez twarz mężczyzny pozwoliła sobie by jej wargi przesunęły się po jego uchu.
- Chętnie - odparł delikatnie przesuwając dłonią po jej plecach oraz zatrzymując się tuż przy tyłeczku. - Chętnie spróbowałbym tych potraw, szczególnie owoców, których nigdy nie widziałem.
Agnese aż uśmiechnęła się od jego dotyku i pozwoliła sobie na cichy pomruk.


Mnóstwo jedzenia leżało na stołach. Ryby, owoce, mięsiwo, pieczowo oraz wino. Przy nich zaś krzesła dla ludzi, bardzo wygodne, na których siedzieli ci, którzy akurat nie mieli ochoty tańczyć. Można było sobie usiąść, lub postać rozmawiając. Były też loże, osobne stoliki, gdzie zasiadały grupki znajomych, przyjaciół, lub sojuszników politycznych. Siedzące tam osoby wydawały się znacznie swobodniejsze, jakby od głównej sali dzieliło ich jakieś przepierzenie, nie zaś po prostu tylko dwa czy trzy schody.


Wampirzyca też z ciekawością przyglądała się daniom, których nie widziała. Niestety próbowanie musiała pozostawić Alessandro. Rozejrzała się czy znalazloby się dla nich jakieś wolne miejsce. Jednak wszystkie loże były zajęte, aczkolwiek w niektórych były miejsca, więc jeśli udałoby się przysiąść do towarzystwa, które zaakcepowałoby ich, mogli znaleźć swoje miejsce w loży. Agnese szukała jakiegoś towarzystwa, które mogłoby ją zainteresować. Jakaś grupa wyglądająca na bogatych kupców. Jeśli takowych znajdzie spróbuje nawiązać z kimś kontakt wzrokowy.

Oczywiście kupcy i szlachta, ogólnie zamożni ludzie tworzyli to środowisko. Samych kupców nie było, ale znalazło się takie, gdzie chyba stanowili większość. Choć trudno było odróżnić jednych od drugich. Niemniej bystry słuch wampirzycy załapał, że rozmawiali na temat kursu złota do srebra, więc chyba kupcy. Oczywiście siedziało także kilka wynudzonych pań, które miałby ochotę zaliczyć jakiś niezobowiązujący romans. Gdy tylko ktoś zerknął w jej stronę, Agnese uśmiechnęła się czarująco, używając prezencji. Jedna z pań pomachała w ich stronę, dając znak by podeszli. Na wampirzycę obejrzało się jeszcze dwóch rozmawiających o biznesie mężczyzn i trzy kolejne kobiety. Agnese lekko zacisnęła dłoń na ramieniu markiza i wskazała lożę.

Alessandro może był lekko zaskoczony ale poprowadził ich w tamtą stronę. Szybko znalazły się dodatkowe krzesła i nakrycie dla nowo przybyłych.
- Witamy, witamy państwa - rozległ się głos jednego, najbardziej rubasznego, który nie przejmując się niczym trzymał swoja dłoń na udach chętnej kobiety. Ciekawe, była żoną, utrzymanką, czy kurtyzaną?
- Zapraszamy do nas. Wino dobre, kobiety i śpiew - uśmiechnął się kolejny.
- Czyżbyśmy wam nie wystarczały - roześmiała się jedna ewidentnie wskazując, kim były owe niewiasty.
- No co ty mówisz, Elisa. Jesteście wspaniałe, ale to prawdziwa dama. Skoro państwo mają ochotę się przysiąść, serdecznie witamy.

Markiz chyba trochę obawiał się towarzystwa, ale za wskazaniem Agnese poprowadził ją. Lekko kłaniając się, zasiedli na przygotowanych krzesłach.
- Dzień dobry, albo raczej dobry wieczór - odezwał się markiz niezbyt wiedząc, jak się zachować.
Wampirzyca bez skrępowania zajęła miejsce przywierając do ręki Alessandra.
- Jak “państwu” się podoba, przyjęcie? - Agnese rozejrzała się po zgromadzonych z zainteresowaniem. Słowo “państwu” podkreśliła, dając znak, że niechętnie używałaby tego tytułu. Tak jak się spodziewała z tego miejsca miała dobry widok na salę i to co się na niej dzieje.
- Ależ jest wspaniałe, odezwał się kolejny. Pani pozwoli, że się przedstawię. Pazzi, Edmundo Pazzi, a to mój brat - wskazał na innego mężczyznę - oraz kuzyni. Jest pani wyjątkowo urodziwa, zaś pani mąż musi być wielkim szczęściarzem.
- Jestem, signor - markiz był nieco sztywny oraz chyba wolał nie zdradzać, że nie są już małżeństwem.
Agnese powstrzymała grymas gdy usłyszała dobrze znane sobie nazwisko. Teraz wysłuchanie rozmów tych mężczyzn wydawało się być jeszcze bardziej kuszące. Wampirzyca z rozbawieniem machnęła dłonią.
- Są panowie wręcz otoczeni urodziwymi damami. - Rozejrzała się po zgromadzonych wokół paniach. Była bardzo ciekawa kim są i czy byłaby w stanie to jakoś wykorzystać. Szukała jakichkolwiek oznak zaręczyn lub małżeństwa. Jednak takich nie było, zaś klejnotów także nie miały, oprócz tanich, sztucznych, niespecjalnie gustownych. Ich stroje też raczej należały do bardziej wyzywających, zaś zachowanie stanowczo zbyt swobodne, jak na stonowane damy. Kurtyzany. Czyżby Pazzi nie byli w stanie pojawić się ze swymi kobietami. Zwróciła się do jednej z kobiet, tej która przywołała ją do stolika.
- Eminencja dał pokaz swoich możliwości, ale przyznam, że goście również. Widziałam tyle pięknych sukien. - Starała się pokazać, że absolutnie nie interesują ją męskie tematy, umożliwiając mężczyznom swobodną rozmowę. - Czy któraś z kreacji przypadła paniom szczególnie do gustu?
- Pani jest piękna - rozmarzyła się jedna.
- Ale ja wolę taką, która ma dużo koronek. Same koronki - zaprotestowała inna.
- Mi wszystko jedno, żeby była bogata oraz żeby można było do niej przywdziać wiele biżuterii - dodawała jeszcze kolejna.
- Ale nam się podobacie - chórem potwierdzili Pazzi.
- Wy nam też, ale signora spytała, czy jakaś suknia nam się podobała. Nieczęsto damy chcą rozmawiać z takimi jak my - kurtyzana nie wstydziła się swojego zawodu.

Agnese roześmiała się cichutko zasłaniają usta dłonią, zdawać by się mogło, że jest lekko podpita.
- Przyznam, że to odrobina ciekawości z mojej strony, też nie miewam okazji do rozmów z przedstawicielkami tego stanu. - Uśmiechnęła się ciepło. Jej wzrok przesuwał się po zebranych w alkowie, jednak Agnese bardziej interesowała się tym co dzieje się na sali. Jeśli mężczyźni nie przejdą do tematów biznesowych pewnie niebawem wyciągnie stąd Alessandra.
- Stan jak stan - mruknęła inna - bywają gorsze. Ale panowie Pazzi są bardzo uprzejmi.
- I hojni - roześmiała się inna.
- I całkiem dobrzy pod rozmaitymi względami.
- Ale ale - przerwał im jeden spośród pazzich - państwo wiedzą, kto my jesteśmy, zaś my nie wiemy, kim państwo są.
- Jestem markiz di Solvio - wystrzelił Alessandro - a to moja żona. - uśmiechnął się. Wampirzyca ucieszyła się, że Alessandro nie podał ich prawdziwego nazwiska, nie wiedziała ile Philippo Pazzi poopowiadał swojej rodzince. Gdy ją przedstawił skłoniła lekko głowę.
- Witamy witamy arystokrację. My także nią jesteśmy, tylko zamiast kul wojujemy pieniądzem. Czy wiecie państwo, jak bardzo zagrożenie Baru zmieniło kurs złota do srebra? Niesamowite!
- Istotnie - odezwał się inny pełen przejęcia. - Aż dwa soldy na setce.
- Czy możecie w to uwierzyć.
- Niełatwo … - następnie rozmowa potoczyła się ku temu kierunkowi ściśle ekonomicznemu.
Agnese szczebiotała z kurtyzanami, niby zaczepnie, ale nieśmiało wydobyć od nich ciekawostki z alkowy. Jednak jej słuch cały czas skupiony był na rozmowie mężczyzn. Niestety wampirzyca szybko zorientowała się, że są po prostu kantorami zajmującymi się wymianą monet odpowiednikiem “kantora walut”, ale żeby im zaszkodzić musiałaby zachwiać całym rynkiem. Nawet przez chwilę rozważała co byłaby w stanie ugrać korzystając z gotówki, która ostatnio znalazła się w jej posiadaniu, uznała jednak, że to nie gra warta świeczki. Ciekawe, że najwyraźniej głównym źródłem dochodów Pazzich w Rzymie była obsługa kantoru. Będzie musiała to potwierdzić, ale jeśli się okaże że ma rację, może jej to znacznie ułatwić ich wycięcie z rynku.
Słysząc zapowiedź jednego z tańców, które wymienił Alessandro, przytuliła się do niego ponownie przerywając rozmowę z kurtyzanami.
- Skarbie … to chyba farandola. - Powiedziała z zachwytem, dając mu znak, że chętnie by zatańczyła.
- Ależ oczywiście najdroższa. Wręcz nie mogę się doczekać, żebyśmy mogli zatańczyć farandolę. Wspaniałe korowody, ach … - markiz podał dłoń Agnese. Skłonił się przed Pazzimi. - Państwo wybaczą, uwielbiamy ten taniec.
- Może my też zatańczymy - zażartowała jakaś kurtyzana.
- Co mówisz? Wolę pić - roześmiał się Edmundo Pazzi. - Miło było was poznać.
Inni też cieszyli się powtarzając, jak są zachwyceni poznaniem pary arystokratów. Wydawali się nawet całkowicie szczerzy. Agnese dała się poprowadzić markizowi, w stronę ustawiających się do tańca ludzi, jednak gdy tylko zbliżyli się, znikając z widoku Pazzim, pociągnęła go w bok, w stronę jednych z dostępnych dla gości schodów prowadzących na, przypominającą emporę, galerię.
- No, no… że to byli akurat Pazzi. - Szepnęła cichutko do siebie, przywierając mocno piersią do markiza.
- Kupcy. Bogaci. Wcale się nie dziwię. Wydawali się jednak całkiem mili - stwierdził markiz.
- Ah… troszkę nimi zmanipulowałam. - Szepnęła tak cicho, że tylko Alessandro mógł ją usłyszeć. Powoli ruszyli po marmurowych schodach, mijając jakąś parę, która postanowiła jednak dołączyć do tańców. Wampirzyca z rozbawieniem przesunęła wzrokiem po lekko wymiętoszonej sukni kobiety. Jednak nie miała zbyt wiele czasu, bowiem podszedł do nich jakiś sługa przystrojony kardynalskimi barwami.
- Signora Contarini i marquis di Colonna. Zgodnie z zaproszeniem kardynała dostałem polecenie, żeby zaprowadzić państwa do części prywatnej.
- Co ty na to najdroższy? - Zerknęła czule na Alessandra. Czuła lekki niepokój związany z tym “prywatnym przyjęciem”.
Zanim Alessandro odpowiedział jakimś cudem znalazł się za plecami sługi Alessio, który skinął głową. Widząc to markiz odpowiedział.
- Wydaje mi się, że kardynałowi nie wypada odmawiać, aczkolwiek najważniejsze, jak się czujesz moja droga? - uśmiechnął się do ukochanej, dając możliwość wycofania się. - Albo może napijmy się jeszcze oraz przyjedziemy za kwadrans?
- Ah… to byłoby cudowne. - Zerknęła na kardynalskiego sługę. - Czy nie będzie to duży problem?
- Ach nie, muszę i tak powiadomić jeszcze sporo osób. Wybaczcie jednak, że spóźnicie się na przygotowane widowiska. Ale skoro państwo chcą jeszcze momencie spędzić czas na sali, odnajdę państwa za kwadrans - sługę wsiąkło w tłumie. Agnese zauważyła jednak po chwili, że gdzieś dalej rozmawia z kolejnymi osobami, które zdecydowały się pójść natychmiast uśmiechnięte. Jakby wiedziały, po co idą.

Jednak nikt z oglądających nie ruszył się. Głośno komentowali walkę, rozmawiali oraz widać było, iż ma być to dopiero początek starć. Istny antyczny Rzym. Właściwie już nawet na środek, na arenę wyszedł herold, który skłonił się oraz zaczął ogłaszać.
- Szlachetni goście Jego Eminencji, goście specjalni, goście wyjątkowi. Kolejna atrakcją wieczoru będzie walka dwóch wspaniałych wojowników, istnych mistrzów. Przed wami, na scenie, król północy, wspaniały, silny niczym niedźwiedź Guuuuuuunaaaaar! - wykrzyczał, rozległy się brawa, zaś na arenę wszedł potężny, brodaty Wiking.


Nosił potężny topór, który większość normalnych zjadaczy chleba nie uniosłaby jedną dłonią, lecz musiałaby obydwoma.
- Berserker na widok którego drżą wilki oraz lwy - produkował się dalej herold. - Potężny siłacz, Guuuuuunaaaar! - Wiking uniósł topór, zaryczał prędzej, niźli wrzasnął, zaś na jego nagiej klacie zadrżały zwały mięśni. - Za przeciwnika będzie miał niepokonanego mistrza miecza, króla areny, cudowne Bianchiiiiiiiiiiiiiiii! - znowu zerwały się brawa, zaś po drugiej stronie areny wszedł inny zupełnie mężczyzna. Jeśli Wiking przypominał gwałtowny ogień, ten raczej był oazą spokoju oraz twardości.


Twarz miał pobarwioną, jakby chciał ukryć swoje zamiary, ażeby nie zdradzić ich nawet wyrazem oblicza, włosy ciemne, długie oraz bystre spojrzenie. Nosił skórzaną zbroję, zaś miecz miał krzywy, lecz ostry.
- Panie i panowie, patrzcie na nich oraz stawiajcie, stawiajcie, stawiajcie!
Przez tłum znowu przebiegli obstawiacze, ale znając poprzednią reakcję markiza, żaden nie podchodził, chyba, że przywołany.
Wampirzyca rozejrzała się po widowni szukając wampirzyc. Jeśli ich tu nie było ona też nie była zainteresowana, by brać udział w tych zabawach. Oparła się głową o jego ramię. Oglądając widzów dostrzegła je, obydwie miały swoją loże oraz patrzyły. Ale wydało jej się, że gdzieś tam, w zupełnie innym miejscu mignął jakiś trzeci wampir. Na chwilkę, jakby wyszedł przez jakieś drzwi, zerknął oraz wyszedł. Poza płcią, była to kobieta, ciemnowłosa, właściwie niczego nie dało się stwierdzić.

Wampirzyca zerknęła z ciekawością na jej aurę, ciekawa nastrojów w loży. Osoba, która pojawiła się na momencik, ów trzeci wampir miał jasnozielona barwę poprzecinaną czarnymi błyskawicami. W miedzy czasie badając ją Agnese delikatnie gładziła dłoń Alessandra.
- Jak się czujesz, najdroższy?
- Całkiem dobrze oraz dziwnie - skrzywił się trochę. Widocznie walka rzeczywiście była podniecająca, ale niespecjalnie gustował w takich sprawach, żeby nie powiedzieć wcale. - Wiesz kto, powiedział, że wśród walczących może być wiesz kto - nie chciał podawać imienia Alessio ani używać słowa faerie. - Dlatego chyba musimy pozostać.
Agnese przyjrzała się wojownikom, oceniając ich, po czym rozejrzała się w poszukiwaniu jakiegoś miejsca, gdzie mogliby przycupnąć. Takiego jednak miejsca ni było, kilka istniejących lóż było zajętych, zaś prawie wszyscy stali dookoła, tak jak oni przypatrując się. Wiking wydał się Agnese silniejszy, dzikszy, niczym dzikie zwierzę, natomiast tamten był zdecydowanie słabszy, ale taki mocno skupiony oraz jako czempion areny, jak wspomniał herold, musiał być świetny.
Wampirzyca uniosła dłoń, dając znak, że chce zagłosować i obstawiła 20 dukatów na wikinga. Lubiła dzikusów… trochę przypominali jej ojca. Gdy mężczyzna odszedł pozwoliła swemu ciału lekko zawisnąć na ramieniu markiza, trochę jakby było jej ciężko. Nachyliła się przy tym do jego ucha i jeszcze nim zaczęła się walka cichym szeptem, raz na jakiś czas muskając wargami jego ucho, opowiedziała o swoich spostrzeżeniach, dotyczących wojowników z areny. Chciała by Alessandro też uczył się rozpoznawać takie rzeczy.

W tym czasie mężczyźni ustawili się naprzeciwko siebie. Po sali poniósł się ryk wikinga, trochę przypominający ryki tygrysów, które poległy przed chwilą. Trochę zaniepokoiło to wampirzycę. Nie lubiła takich porównań. Podczas gdy Gunar przypominał wielką skałę, która zaraz przetoczy się po przeciwniku, wielką nabuzowaną górę, to Bianchi był ostoją spokoju. Sygnał od sędzi i zaczęło się. tak jak się spodziewał Wiking po prostu zwalił się na wojownika, ten jednak wykonał całkiem sprawną fintę i proste cięcie. Krew Gunara chlusnęła na arenę i pierwsze rzędy widowni. Mężczyzna jednak nie zatoczył się, a jedynie sprawnym ruchem odwinął się tnąc przez nogę Bianchi. Ciął głęboko, przez mięśnie wojownika. Tamten zachwiał się. Jednak wampirzyca aż nadto dobrze wiedziała, że wiking sam jest prawdopodobnie śmiertelnie ranny. Była w szoku, że ta kupa mięśni się jeszcze rusza, ba… że jeszcze walczy. Co ciekawe Gunar nie tylko walczył, ale dopadł krwawiącego, kulejącego Bianchi i w szale ciął wojownika. Mężczyzna desperacko starał się odgrodzić mieczem, jednak ten tylko wszedł w bok Wikinga, nie powstrzymując jego pędu. Topór trafił w szyję i odciął głowę, która odpadła do tułowia. W tłumie rozległy się piski i płacz kobiet. Gunar stał w wbitym w bok mieczem i zaryczał w zwycięskim okrzyku.

Zaskoczona Agnese pokręciła głową z niedowierzaniem. Igrzyska… jednak są tradycje w Rzymie, które nie umierają. Przytuliła się do markiza, udając, że nie chce na to patrzeć i spojrzała w stronę wampirzyc, upewniając się co się tam dzieje.

Wszyscy bawili się rewelacyjnie, na czele z wampirzycami. Agnese doskonale widziała, jak księżna Mediolanu uderzyła dłonią w udo oraz ukradkiem zagłębiła kły w szyję swojej ghulicy. Druga brunetka także wydawała się zadowolona. Inni ludzie jednak na nie nie patrzyli na nie. Wszyscy prawie krzyczeli jak opętani, no poza tymi, co przegrali stawiając na Bianchiego. Ci wcale nie wyglądali na zadowolonych, ale często wrzeszczeli również żeby pokazać, iż strata dla nich dwudziestu czy stu dukatów to nic specjalnego. Chociaż oczywiście łgali.

Ponownie posypały się pieniądze, wbiegły dzieci zbierając je, zaś inni wyciągnęli dotychczasowego czempiona. Gunar stał się nowym władcą areny, chociaż chwiał się, ale trzymał fason. Wydawało się, iż ból go nie potrafi zatrzymać. Wreszcie wydawszy gromki okrzyk powoli opuścił arenę.

Oczywiście na oczyszczoną halę wstąpił ponownie herold.
- Wiem, że państwo czekacie na tą specjalną walkę, wyjątkową, niezwykłą, szaloną, gdzie zmierzy się ktoś, kogo jeszcze większość z was nie widziała ani nie spodziewała się zobaczyć. Ale zachowajcie jeszcze trochę cierpliwości oraz pozwólcie was rozgrzać następnym zawodnikom. To kobiety zgniatają pośladkami orzechy, w łóżku przetrzymają największego zawodnika, zaś na arenie są niczym demonice. Przed wami wspaniała walka gladiatorek, kobiet, które uwielbiają niszczyć oraz skoczą na siebie niczym błyskawice. Jako pierwsza rusza wspaniała Kiiiiiitiaaaanaaa!

Publiczność odpowiedziała gromem braw. widocznie zawodniczka była już znana.


Herold zaś dalej się produkował.
- Kochamy ją wszyscy, jej wspaniałą sieć oraz trójząb.

Kobieta raczej koło 30tki była ubrana w przepaskę i stanik. Raczej dla zasady, niż ochrony, choć na miseczkach stanika pojawiało się nieco metalu. Ponadto sama przepaska sznurkowa niewiele zasłaniała podczas przemieszczania się. Inaczej wyglądała sprawa karwaszy i ochrony barków. Wykonane były z twardej skóry i tutaj jakaś ewentualna blokada ciosu wydawała się prawdopodobna dosyć. Główną bronią Kitiany był trójząb trzymany w lewej ręce, zaś w prawej dzierżyła sieć. Agnese czytała gdzieś, że dokładnie identycznym orężem władali gladiatorzy zwani Trakami, chociaż wcale nie musieli wywodzić się z bałkańskiej Tracji. Istotą umiejętności Traka było oplatanie przeciwnika siecią tak, żeby ograniczyć jego ruchy, później zaś dokończyć dzieła trójzębem. Przeciwnikiem Traka podczas starć rzymskich był tak zwany myrmidon, czyli wojownik mocniej opancerzony, posiadający hełm, zbroję, tarczę i miecz. Tutaj jednak nastąpiła niespodzianka.
- Proszę państwa. Cudowna Kitiana jest mistrzynią, ale są też zawodnicy, którzy dopiero zaczynają. W takich przypadkach, jak zwykle, nowicjusz może poprosić o łaskę, jeśli przegra, oczywiście. Prosi o łaskę automatycznie wtedy, gdy straci przytomność. Od państwa zależy, czy mu jej udzielicie. Kto wie, może własnie na arenę wchodzi nowa, wielka mistrzyni Ruda Eka. Przyjmijcie ją brawami.


Przed widzami zaprezentowala się wojowniczka kolejna. Była wiele młodsza, ale wyglądała na twardą kobietę. Miała miecz oraz sztylet. Była pozbawiona zbroi poza pasem i metalową spódniczką, składającą się kawałków blachy przytwierdzonych do materiału. Miała także mocno opancerzoną prawą rękę od barku do rękawicy. Rozległy się brawa, oklaski orak okrzyki:
- Wypierdoliłbym cię! - oczywiście wygłaszane przez mężczyzn, którzy walką interesowali się wyłącznie wtedy, gdy sami nie walczyli, ponieważ nie mieli pojęcia na ten właśnie temat.

Wampirzyca uniosła dłoń i postawiła na rudą.
Tym razem jednak intuicja zawiodła Agnese. Ruda nie przegrała, ona po prostu została zmiażdżona. Gdy tylko obwieszczono początek walki, rzuciła się na swoją przeciwniczkę. Wampirzyca skrzywiła się już na ten widok. Kitana zarzuciła sieć perfekcyjnie i nawet pomysłowe cięcie Rudej nie mogło jej pomóc. Część sznurków poszła, jednak reszta była wystarczająca by wyrwać jej broń. Nim zdążyła jakoś odnaleźć się w sytuacji Kitana pchnęła trójzębem, sprawnie przebijając bok i ramię. Jednak nie skończyła na tym, szybko wyszarpnęła broń powiększając rany i uderzyła z góry drzewcem, ogłuszając młodą wojowniczkę.
Walka była tak szybka, że na chwilę zapanowała cisza. Jednak po tej krótkiej chwili znów rozległy się okrzyki, powoli poleciały w górę dłonie ze wzniesionymi i opuszczonymi kciukami. Sędzia i pomocnicy zliczali je sprawnie. Wychodziło na to, że będzie pół na pół, gdy Agnese i Alessandro unieśli w górę swoje dłonie. Dwa dodatkowe głosy za życiem wojowniczki, ocaliły jej skórę.

Przeważnie, kiedy zawodnik walczy dobrze, bywa oszczędzany. Tutaj wydawało się, iż po prostu nowicjuszkę zjadł jej brak doświadczenia walki. Któż wie, dlaczego ruszyła na bój, ale chyba lepiej, żeby zajęła się inną pracą, niż arenowe starcia. Skoro jednak widzowie zdecydowali się ofiarować jej kolejną szansę, ktoś przyniósł nosze, ktoś ją na nich połozył, zaś dotychczasowa mistrzyni zgarnęła swoje laury.

Ponownie wyszedł herold.
- Pani i panowie, nadchodzi ten moment, ta chwila, na którą czekacie. Dzięki łasce Jego eminencji poznacie kogoś, kogo nigdy nie zobaczylibyście normalnie. Tak, takie stwory istnieją, takie istoty bywają, takie szaleństwo się zdarza! Jednak najpierw przeciwnik, dzielny rycerz Angelius, przyjmijmy go brawami.

Rozległy się oklaski, zaś zza bramy areny wyszedł młody mężczyzna mający białe niczym śnieg włosy. Ubrany był prosto, po rycersku, zaś oblicze miał poważne, przystojne oraz niewątpliwie szalenie skupione. Uzbrojony był w miecz i tylko w niego.


Herold krzyknął.
- Nasz wspaniały gość, ochotnik, chętny do walki, rycerz, pogromca wrogów Angeeeeeeeeliuuuuuuuus!
Rozległy się brawa, zaś niektóre panie rzuciły powłóczystymi spojrzeniami.
- Przeciwko niemu wystartuje on. Obiecano mu, że jeśli wygra 10 walk będzie mógł odejść wolno. Zagwarantował sobie prawo do zjedzenia przeciwnika na arenie. Zwycięzca 6iu pojedynków: Ooooooooon! - herold szybko opuścił arenę. Przy jednej ze ścian otwarły się drzwi, a zz niech wyszedł wolno, ale tak, że podłoga niemal dudniła pod jego stopami, brązowy wilkołak.


Chyba Agnese go nawet kojarzyła. Był podobny, acz nie identyczny do tego spotkanego w zamku Orsinich. Wampirzyca, aż z ciekawością spojrzała na aurę Agneliusa. Miała nadzieję, że pośród tych wszystkich aromatów, wilkołak jej nie wyczuje. Cała aura wojownika była blada, jednocześnie zaś wydzielała bardzo silnie jaśniejące złotem halo. Miała fragmenty jasnoniebieskie, oprócz tego żółć oraz biel. Właściwie tyle dało się zobaczyć. Wampirzyca aż cmoknęła. Rycerzyk. Wampirzyca bez wahania postawiła na mężczyznę kolejne 20 dukatów. Po cichu opowiedziała markizowi o swoich spostrzeżeniach.

Oczywiście Alessandro słuchał jej oraz starał się uczyć. Agnese widziała, jak jego dłoń poruszała się, jakby naśladował walczących oraz powtarzał zadane ciosy. Jednakże przerwał, ponieważ stwór ruszył do walki. Dziwne, dlaczego nie wykorzystał swojej potęgi. Może był po prostu zbyt młody oraz słaby., a może zachodziły inne kwestie. Wyczulona doskonale na wszystkie aspekty walki wampirzyca zarejestrowała skupienie walczącego rycerza. Prawdopodobnie najpierw odmówił modlitwę, potem zaś jego ruchy przyspieszyły. Och nie tyle gwałtownie, żeby ktoś powziął podejrzenie, jednak wystarczająco, żeby odskoczyć na bok unikając gwałtownego susa oraz potężnego ciosu wilkołaczej łapy pokrytej pazurami. Świst, znowu ruszył. Ponowne machnięcie.
- Aaa! - rozległ się krzyk.
Jakiś widz zaaferowany walka wychylił się nieco. Albo raczej wychyliła, bo to była kobieta z wachlarzem, chciała coś krzyknąć. Kiedy wilkołak gwałtownie skoczył łapiąc ją za dłoń. Ostre niczym brzytwa pazury przecięły rękę. Bluznęła krew … Dłoń kobiety pokryta pierścieniami została wsadzona do pyska, pomimo ataku rycerza. Kobieta upadła, ktoś się nią zajął.
- Medyka!
Taki się już znalazł, jednak większość to nie obchodziło.
- Tak! Traf go!
- Wal!
- Jesteś cudowny!
Darły się jakieś kobiety, które pewnie uważały się za niezwykle dystyngowane.

Tymczasem na arenie obydwaj walczący gwałtownie przyśpieszyli. Wilkołak atakował, rzucał się, wampir schodził, potem próbował ciąć. Nie wyszło. Świst miecza! Potem jeszcze ponownie. Niektórym wręcz mogło się zdawać, że spoili się oni w jedną, migającą kule, która błyskawicznie przemieszczała się po arenie, pulsowała, lśniła kolorami. Wilkołak ryczał potężnie, jego przeciwnik był milczący. Tamten atakował, ten się tylko bronił. Tamten szalał, rzucał się, ten tylko unikał oraz zadawał ciosy lekkie, ale ciągłe. Oczywiście wilkołaki mają zdolności gojenia, ale nawet nie widać było, czy re rany rzeczywiście leczą się.

STOP! Przeciwnicy stanęli niczym wryci, jakby jakaś potężna siła ich niespodziewanie zatrzymała. Wręcz to było niesamowite po błyskawicznych ruchach, których nieomal nie dawało się dostrzec. Jakby gwałtowny huragan nagle jakimś niewytłumaczalnym sposobem zamilkł. Przeciwnicy stali przypatrując się sobie intensywnie, pokryci obydwaj czerwienią. Piękna wampirzyca jednak zauważyła, jak głowa wilkołaka nagle zaczęła się zsuwać z jego karku. Powoli, ale stale. Później moment, tuż za nią, potężne futrzaste cielsko wstrząsnęło upadając kamienną podłogą areny.