Ghulica doskonale znała swoją panią. Zaczynała igrać w jej pochwie, aż wampirzycy zakręciło się ze wspaniałej rozkoszy. Jednak zaraz do jednej ręki dołączyła druga. Paluszek wskazujący nacisnął wylizaną, wycałowaną, naślinioną pupę prosto na centralny punkt. Tylny otworek opierał się tylko przez moment poddając zaraz. Palec Gili wszedł w tyłek wampirzycy zagłębiając się od razu mocno. Ghulica tak to zrobiła, że ułożenie palców w pochwie zaczęło współgrać z tym drugim. Wampirzyca uczuła nagle, jak niemal wewnątrz niej się dotykają. Ruchy ghulicy przyspieszyły. Początkowo miała niewielki problem z odpowiednią koordynacją, jednak powoli dała sobie z tym radę.
- Kocham cię, pani. Pragnę cię doprowadzić - powiedziała pełnym uczucia głosem.
- Myhymmm - Agnese odpływała z rozkoszy. Markiz był taki czuły, kochający, pełen wigoru, ale Gilla swym kunsztem potrafiła najprostszymi ruchami doprowadzić ją do szaleństwa. - Powiedz moje imię, piękna. - Wyjęczała.
- Agnese - wyszeptała Gilla jej imię wedle życzenia - pragnę cię doprowadzić - powtórzyła zdanie sprzed chwili. - Pragnę cię pieścić, aż zaczniesz krzyczeć oraz wić się na moich palcach, pragnę, być nie myślała teraz nic, żebyś tylko odbierała moje pieszczoty - ghulica nie przerywała swojej zabawy w jej pupie oraz cipce. Wręcz jeszcze bardziej przyśpieszyła swoje ruchy A ciało Agnese odpowiedziało na jej pieszczoty. Krzyknęła dochodząc po raz kolejny. Zgodnie z prośbą swojej ukochanej nie powstrzymywała naturalnych ruchów ciała, które chciały pogłębić to zbliżenie. Nabijała się na nią, tańczyła na jej paluszkach.
- Gillo.. Gillo - Jęczała czując jak jej ciało szaleje z rozkoszy. Jednak ghulica nie przerywała. Orgazm pięknej signory był na tą chwilę czymś zbyt małym. Chciała go powtórzyć, chciała ażeby Agnese wręcz cały czas długi odlatywała dzięki niej, chciała by jej pani wręcz padła potem uszczęśliwiona przez swoją wierną służkę.
- Jeśli będzie chciała przestać, powiedz dość. Bowiem ja nie przestanę - wyszeptała ghulica.
- Nie chcę byś przerywała, ale… - Agnese nie przerywała ruchów bioder, a Gilla poczułą jak jej szparka błyskawicznie wraca do formy, szybciej niż zazwyczaj. - … ale chciałabym sprawić też tobie przyjemność.
- Wobec tego - paluszki Gilli zwolniły, aż przestały się ruszać - proszę, wyprostuj się oraz ruszaj do łóżeczka z moimi paluszkami w sobie. Pochylę się odpowiednio - uśmiechnęła się. - Tam bardzo chętnie oddam ci się - wyszeptała do uszka Agnese pochylając się. Wampirzyca podniosła się i dała się poprowadzić, zupełnie jakby była zakuta w dziwne kajdany. Czuła jak do jej głowy napływają kolejne pomysły, jak podręczyć Gillę. Podeszła grzecznie do łóżka, czując że od tego ruchu jej ciało jest gotowe na kolejny orgzam.
- Co teraz moja piękna?
- Teraz - Gilla wyjęła z niej palce oraz po kolei oblizała je niczym loda, albo nawet więcej. Właściwie każdy paluszek został wylizany oraz cały włożony do jej ust. - Jesteś bardzo smaczna, pani. Jednakże jeśli pytasz, co teraz - usiadła na łożu - jestem twoja i poddam się każdej twojej woli - widać było, iż właśnie to jest największą przyjemnością ghulicy.
- Położysz się wygodnie? - Spytała wampirzyca, wpatrując się w swoją śliczna kochankę.
- Oczywiście pani - Gilla położyła się na plecach rozkładając lekko nogi oraz ręce - Do twoich usług, śliczna pani, najpiękniejsza oraz najbardziej pociągająca pani całej Italii - wyrwało się głośno ghulicy.
Agnese położyła się na niej i zaczęła całować jej twarz.
- Mów moje imię kochana. Lubię jak je mówisz. - Wampirzyca całowała powieki, nosek ghulicy, jej szyjkę, a jedna dłoń zawędrowała do piersi i zaczęła ją pieścić.
- Acz pani Agnese, masz tak piękne imię, jak piersi, tymczasem one naprawdę są arcypiękne. Twa dłoń jest tak cudowna. Uwielbiam chwile, kiedy mnie dotykasz - jęknęła Gilla, której sutki gwałtownie zaczęły powiększać się oraz twardnieć pod wpływem dotyku wampirzycy, zaś ich kolor z jaśniejszego stał się ciemnomalinowy.
Wampirzyca zsuwała się niżej całując pomalutku jej obojczyk, ramiona, aż dotarła do piersi Gilli i postanowiła pozostać przy nich dłuższą chwilę. Całowała je, ssała, gładziła i ściskała były tak cudownie miękkie i ciepłe. Ghulicy się to podobało. Wyprężyła się nieco eksponując swoje wdzięki. Poprzednią kobietą, której ofiarowała przyjemność tego rodzaju, była Oko. Było wtedy super, jednak tam istniało wyłącznie pożądanie, tutaj zaś prawdziwe uczucie.
- Jestem tylko twoja, moja śliczna pani Agnese - jęknęła rozkosznie ghulica, kiedy wrażliwy sutek został jakoś nieco mocniej potraktowany.
Agnese kontynuowała swoja zabawę nie pozwalając rączkom nawet zbliżyć się do kobiecości ghulicy. Powoli, zaczęła nawet kąsać jej piersi, raz na jakiś czas zanurzając w nich kły, ale nie pijąc. Doprowadzała Gillę do cudownej rozkoszy. Każde ukąśnięcie to była fala przyjemności, która przenikała ciało sługi. Kobieta drżała.
- Ach … - jęknęła, zresztą po raz kolejny i kolejny znowu.
Wampirzyca zalizała kolejne ranki i usiadła między nogami ghulicy.
- Odnoszę wrażenie, że jest ci przyjemnie. - Powiedziała, kładąc dłoń na intymnych włoskach Gilli, które niedawno odrosły. Nie były jeszcze normalnie gęste, jak normalnej kobiety nie usuwającej intymnego meszku. Jednak zdecydowanie wyczuwalne.
- Bardzo przyjemnie, tak bardzo przyjemnie - powtórzyła ghulica wiercąc się lekko oraz rozkładając mocniej nogi. - Moja cipka pragnie cię, Agnese, ja cię pragnę - jęknęła.
Agnese uśmiechnęła się i po chwili zrobiła coś odrobinkę szalonego. Poderwała biodra Gilli do góry, tak, że jej pośladki oparły się o obojczyk siedzącej wampirzycy. Jedynie łopatki i głowa ghulicy leżały na pościeli. Agnese ucałowała wyeksponowaną przy tym szparkę. Pozycja nie była dla niej wygodna, ale Agnese była silna. Trzymając je pewnie zaczęła ssać jej płatki.
- Aaa! - krzyknęła zaskoczona ghulica, jednak po chwili jej “aaa” zmieniło tonację stając się jękiem rozkoszy. - Ach Agneeese, mocniej - uwielbiała kiedy wampirzyca się do niej tak dobierała oraz kiedy ssała jej kobiecy kwiat. Agnese poczuła wręcz na swoich wargach, jak ze szparki Gilli zaczyna wypływać coraz więcej kropel niewieściego soczku wskazującego, jak bardzo kobieta jest podniecona. Delikatnie szczypała jej płatki swoimi wargami, raz na jakiś czas tylko delikatnie zamaczając swój języczek w szeroko rozwartym kwiecie. Czuła doskonale, jak Gilla wije się odbierając te pieszczoty, jak porusza biodrami, udami otaczającymi jej głowę, kiedy całowała szpareczkę swojej sługi. Później jednak przestała się tak poruszać, zwyczajnie leżała odbierając rozkosz oraz cicho pojękując od uderzajacej przyjemnosci. Gdy Gilla opadła z sił wampirzyca, zamiast dać jej chwilę odpocząć, wpiła się ustami w jej szparkę i zaczęła ją mocno ssać, zupełnie jakby planowała wypić wszystkie soczki ghulicy. jej nosek przesuwał się po zawiązaniu płateczków.
- Agnese, ach, tak, bierz mnie, śsij - jęknęła Gilla głośniej nagle prężąc się pod wpływem nowej serii pieszczot. Szczególnie mocno reagowała na to miejsce, gdzie spinały się jej intymne wargi, delikatny węzełek, który zaatakowała wampirzyca.
- Dam ci coś lepszego, kochanie. - Wymruczała Agnese wprost w kobiecy kwiat ghulicy, drażniąc go swym oddechem. Nim kobieta zdążyła zareagować wgryzła się w jej pachwinę, ocierając się policzkiem o jej kobiecość. Teraz jednak piła i to piła pomalutku, dając się ghulicy cieszyć tym uczuciem. Gilla zaś swoim zwyczajem krzyknęła opadając na łoże. Pogrążyła się, jak zawsze w nieprzytomną krainę rozkoszy. Pod tym względem straszliwie przeżywała wspaniałe orgazmy. Ciało kobiety drżało, pierś wznosiła się gwałtownie, jednak powieki były opuszczone, choć nawet przez ów stan przebijało się ciche jęczenie erotycznej rozkoszy. Agnese zalizała rany i ucałowała to miejsce. Po chwili zlizała jeszcze soczki ze szparki Gilli i ułożyła ją na pościeli. Dłonią przesuwała po rozpalonym kobiecym ciele.
- Mam nadzieję, że było ci równie przyjemnie, co mi. - Wyszeptała. Ghulica jednak nie odpowiadała. Znając ją, przez jakiś czas nie da rady.

Wampirzyca usiadła na łóżku przez chwilę zastanawiając się, co robić, gdy tymczasem rozległo się pukanie do drzwi.
- Hej, tutaj Sophia i Alessandro, możemy wejść? - głos niewątpliwie należał do jej sympatycznego narzeczonego.
- Właśnie się przebierałam, czy możemy spotkać się w gabinecie, za kilka sekund? - Odpowiedziała, nie przerywając pieszczenia Gilli.
- Ach, rozumiem. dobrze - to już był głos Sophi. - Alessandro, mówiłam, że będzie na pewno zajęta - wampirzyca usłyszała, jak dziewczyna zwraca się jeszcze do brata. - To normalne, ze po tak długiej wyprawie chce chwilę odpocząć. Przecież jest kobietą, a nie jakimś berserkerem.
Agnese nachyliła się nad Gillą i przygryzła jej ucho.
- Idę się z nimi zobaczyć. - Wyszeptała. - Jak poczujesz się lepiej, dołącz do mnie, dobrze.
Podniosła się i przeszła do garderoby. Tam narzuciła na siebie lekki domowy strój i poprawiła włosy i makijaż. Dopiero po tych zabiegach, udała się do gabinetu. Trochę jej to zajęło, ale nie było niczym zdrożnym. Wręcz normalne, że każda wysoko urodzona pani musiała poświęcić trochę czasu na przygotowania. Kiedy szła tak korytarze dopędził ją Borso biegnący z dołu:
- Signora, kolejny list do ciebie. Przybył posłaniec, zostawił pismo oraz wybył. Właściwie nawet nie wiemy jak - wampirzyca zobaczyła, iż podaje jej pismo.


Właściwie nie wiedziała dlaczego, ale coś jej się w tym wydało, jakby znajome, jakby kiedyś miała z podobnym zapachem do czynienia. Ponadto była przekonana, że zapach na owym liście pozostawił wampir.
- Dziękuję Borso. Zaraz na to spojrzę. - Przesunęła dłonią po ramieniu ghula. - Zobaczę tylko po co szukał mnie mój narzeczony z siostrą.
Agnese weszła do gabinetu nie otwarłszy listu. Siedzieli już tam Sophia i Alessanro.
- Przepraszam, że naprzeszkadzaliśmy ci - zaczęła Sophia - bowiem to trochę moja wina. Mam urodziny za cztery dni. Wiem, że nie można robić obecnie wielkich przyjęć, jeśli nie jest się kardynałem - skrzywiła się. - Jednak pomyślałam, że moglibyśmy zrobić po prostu miły obiad, lub kolację - poprawiła się - w gronie bliskich. Oprócz nas i mojej kuzynki - wspomniała nastolatkę uwolnioną we młynie od łotrów porywaczy - byłby Alessio, Borso, Gilla, Kowalski z córką, ale może masz jakichś znajomych rzymskich, których chciałabyś zaprosić. Niestety, wszystkie moje przyjaciółki wyjechały chwilowo, ale myślę, że i tak będzie przyjemnie. Zaprosimy jakiegoś muzyka, może nawet chwilkę potańczymy - zaproponowała dziewczyna.
Agnese spojrzała na nią lekko zaskoczona, nie mogła sobie przypomnieć kiedy obchodziła swoje urodziny. Pewnie byłaby w stanie odtworzyć kiedy są… może nawet kiedy dokładnie została przemieniona, ale…
- To… bardzo dobry pomysł. - Otrząsnęła się z zamyślenia u uśmiechnęła się. - Jest chyba dosyć ciepło, moglibyśmy urządzić przyjęcie w ogrodzie.
- Świetnie.
- Doskonały pomysł - przyznał Alessandro, zaś w jego spojrzeniu wampirzyca wyczytała nutki zniecierpliwienia poparte miłością oraz pożądaniem.
- Tak, będziemy mieli stoły oraz muzykę. Wprawdzie nie znam muzyków na odpowiednim poziomie, jakichś harfistów, mistrzów mandoliny, albo czegoś podobnego, ale może ktoś wśród służby znałby. Albo może ty, Agnese znasz kogoś takiego przypadkiem?
- Nie przychodzi mi teraz nikt do głowy, ale obiecuję, że będziesz miała najlepszych muzyków. Choć przyznam że wolałabym by zagrali raczej dyskretnie. - Wampirzyca podeszła do Sophie i w matczynym odruchu poprawiła jej włosy. W jej ruchach nie było śladu zniecierpliwienia. Sophie powolutku stawała się jej “malutką siostrzyczką”. - Poproszę mojego kucharza by przygotowano coś specjalnego, ah i może udałoby mi się zdobyć jakieś przedniejsze wino? Masz jakieś życzenia jeśli chodzi o prezent?
- Och dziękuję, oczywiście, że będą dyskretni, zaś na prezent chciałabym, żeby jeśli pozwolą na to warunki, żebym mogła wyjechać do ciebie do Florencji. Zawsze chciałam odwiedzić florencję. Tyle słyszałam na temat miasta Medyceuszy. chciałabym jakoś je odwiedzić kiedyś, lecz jako kobieta nie mam wielkich szans - stwierdziła - chociaż Kowalski wspominał, że przez kilkaset lat można obejrzeć solidny kawał Europy nawet się specjalnie nie starając.
- Moja droga, podróż do mych rodzinnych włości mogę ci ofiarować w każdej chwili, - Agnese uśmiechnęła się cieplej. - ... a może jednak pragnęłabyś czegoś szczególnego? Chciałabym ci dać coś co będzie ci przypominać o mnie… o nas. - Zerknęła na Alessandra.
- Jeśli tak, to chciałabym mieć wasz obraz. Wiem, że po ślubie nowożeńcy przeważnie zajmują się sobą. Wszak mają już siebie, dlatego chciałabym mieć wasz duży obraz, który, nawet jeśli nasze drogi powiodą gdzie indziej, będę miała pamiątkę.
- Myślisz bardziej o nas niż o sobie. Niech tak będzie. - Agnese pogładziła delikatnie markiza po ramieniu. - To chwilkę zajmie, więc na pewno powstanie po twych urodzinach, ale otrzymasz ten prezent.
- Cudownie.
- Siostro kochana - odezwał się markiz - zaś co do mnie, przecież wiesz, że nigdy nie odprawię cię z zamku, ani nie zmuszę do niechcianego małżeństwa. Więc możesz być spokojna oraz sama decydować o swoim losie.
- To dobrze - przyznała Sophia - wiem Alessandro, że jesteś dla mnie dobry. Nie pragnę odchodzić stąd ani tym bardziej wychodzić za mąż na razie. Kowalski wspomniał, iż przede mną bardzo wiele nauki, więc wolałabym się poświęcić obecnie magii - stwierdziła dziewczyna.
Agnese uważała, że kobieta potrzebuje mężczyzny i na odwrót, ale ugryzła się w język.
- Pozwolicie, że zerknę na list? - Odezwała się pokazując zwój.
Obydwoje skinęli, wampirzyca otwarła list przełamując kompletnie niezrozumiałą pieczęć, tam zaś stało:

Agnese uśmiechnęła się ciepło i pogładziła pergamin. Nagle igraszki i wszystko wokół stało się nieistotne.
- Przyjedzie. - Szepnęła cicho, uśmiechając się ciepło do listu. Alessandro i Sophie mogli tego nie znać, ale Agnese kochała swego ojca chyba na każdy możliwy sposób. Łączyła ich dawna namiętność, nigdy nie złamane partnerstwo, więzy krwi i głęboki szacunek. Na tym weselu nie musiała widzieć nikogo innego… może przyjaciół. - Mój ojciec przyjedzie.
- Twój ojciec? - Alessandro był autentycznie przestraszony. Chyba nasłyszał się, jak ojcowie traktują swoich zięciów, którzy zajmują się ich córkami. Pomimo bowiem, iż Agnese była bardzo dorosła, właśnie taki obraz stanął przed przestraszonym nagle markizem.
- Kochanie, wiesz, czy twój ojciec, znaczy mam nadzieję, że nie ma nic przeciwko twojemu ślubowi. Nie oddałbym cię oczywiście nikomu. Wiesz jednak, chciałbym jak najlepiej wypaść oraz przekonać go do siebie. Powinienem coś zrobić, jakoś się zachować, może lubi coś specjalnego - wypytywał narzeczoną.
- Oczywiście chciałabym podobnie - dołożyła natychmiast Sophia, raczej podniecona poznaniem nowego członka rodziny przyszłej bratowej.
- Nie, nie ma nic przeciwko. Przywykł już do swej niepokornej córki. - Agnese uśmiechnęła się. - Bądźcie sobą, on przede wszystkim nie lubi fałszu… - Wampirzyca przypomniała sobie jednego zabitego, kłamliwego wojaka. - Bardzo nie lubi.
- Oczywiście, rozumiem - markiz liczył, iż tatko nie będzie niedyskretny pytając, jak tam ich intymne sprawy. Wtedy pewnie nawet jeśliby nie skłamał, to niewątpliwie się przymknął odpowiadając albo ogólniki, albo kompletnie nic.
- Agnese, jak on się nazywa? - pytała Sophia.
- Hm, gdzie mieszka twój ojciec? Wspominałaś, że gdzieś na północy. Czyzby podróżował? - dopytywał się także markiz. Widać rodzeństwo Colonnów ostro wzięło do siebie przyjazd najbliższej rodziny Agnese.

Wampirzyca otworzyła oczy. Czy wampir może być zmęczony seksem? Dziwaczne pytanie. Ona sama z pewnością nie była, jej ciało zaś spokojnie dzięki krwi odtwarzało wszelkie otarcia, czy podobne drobiazgi. Markiz Colonna jednak nie był wampirem. Przespał cały dzień oraz teraz spał dalej, nawet trochę chrapiąc. Gilli przy niej nie było, można jednak było się spodziewać, że pojawi się niosąc kielich smacznej purpury.
Agnese położyła się na markizie i zaczęła całować jego usta, skubiąc je lekko.
- Hmmmm, tch tym ten tego - wymruczał coś oddając buziaki przez sen, potem półsen, później wreszcie się budząc całkiem. - Hłaaaaaaaa - przeciągnął się. - Dobry włieeeczór - wyziewał raczej niźli normalnie powiedział.
- Dobry wieczór. - Agnese pocałowała go mocniej. - Czyżbyś znów przespał cały dzień, najdroższy? - Spytała lekko unosząc brew w udawanym zaskoczeniu.
- Eee, już wieczór, a nie śniadanie? - wyjąkał coś się rozglądając.
- Skarbie, ja nie wstaję na śniadanie. - odpowiedziała żartobliwie

Tymczasem rozległo się pukanie do drzwi, zaś za drzwiami wampirzyca usłyszała spodziewany głos Gilli.
- Czy mogę wejść, pani, ze zwyczajowym kielichem?
- Wejdź kochana. - Odparła Agnese i powróciła spojrzeniem do markiza, nie zeszła z niego. - Powoli przemieniasz się w wampirka mój drogi, przesypiasz ze mną całe dnie. - Ucałowała go czule.
- Dlatego, że jestem mocno zajęty w nocy. Chcę przebywać więcej ze swoją ukochaną, dlatego trochę zmieniłem swój rozkład doby. Trudno, jesteś tego warta oraz wszystkiego, co mógłbym dla ciebie poświęcić.
Tymczasem weszła Gilla. Przyniosła kielich wina.
- Proszę bardzo - podała wampirzycy. - Hm, ma pani gościa. Jakaś kobieta. Poprosiła, żeby mogła z panią rozmawiać oraz że znacie się. Nazywa się Oko.
- Owszem, znamy się. - Odparła Agnese siadając na łóżku obok markiza i sięgając po kielich. - Czy mogłabyś ją umieścić w jakimś salonie i podać trochę krwi? Zaraz się ubiorę… - Wampirzyca rozejrzała się po sypialni w poszukiwaniu jakichś szat. Znalazła. Ktoś przyniósł podczas dnia jakąś jej suknię, przy czym jakąś, znaczyło elegancką, oraz komplet ubiorów.
- Markiz pomoże mi zasznurować gorset i tak już powinien wstać. - Agnese przesunęła dłonią po kroczu mężczyzny. Tymczasem właściwie cóż, owszem po jej przesunięciu coś wstało, ale niekoniecznie markiz, tylko część jego ciała. Owszem dokładnie, wstała błyskawicznie. Widocznie wampirzyca wyjątkowo dobrze na wspomniany fragment cielesności markiza działała. Gilla jednak nie przejęła się.
- Oczywiście, pani - skinęła, postawiła tacę na stoliku oraz wyszła wypełnić polecenia.
Agnese wstała z łóżka, odstawiając pusty kielich na tacy. Przeciągnęła się eksponując swe zgrabne ciało przed narzeczonym.
- Pomożesz mi najdroższy? Jestem bardzo ciekawa czemu zawdzięczamy wizytę Oka.
- Oczywiście - przeciągnął się markiz podrywając oraz wgapiając na jej ciało. Głaskanie owej części ciała jest miłe, jednak potrzeby to coś konkretnego. Ubrali się po chwili.
- Mam iść z tobą, czy wolisz rozmawiać z nią sama? Jeśli właściwie zrozumiałem sowa Gilli, chciała się spotkać z tobą tylko?
- Umówmy się, że pójdę na razie sama i jakby chciała cię zobaczyć, poproszę kogoś by cię wezwał. Nie chciałabym ci niepotrzebnie zajmować czasu. - Odpowiedziała, układając włosy przed lustrem. - Pewnie będziesz chciał sprawdzić co się wydarzyło w pałacu przez ten dzień, czyż nie?
- Racja, właściwie bardzo się niepokoję, jak sobie radzą, chociaż wiem, że bardzo dobrze. Mam dobrą służbę oraz jestem bardzo dumny, że są moimi sługami.

Wampirzyca dostała słodkiego całusa, markiz zaś wyszedł zająć się wszystkimi sprawami. Agnese pokręciła głową. Nie była przekonana czy ta duma nie jest odrobinę na wyrost, ale to był cały Alessandro. Skończyła się naprędce ubierać i udała się na poszukiwanie swego gościa. Znalazła go bez problemu. Oko czekała w gabinecie, tylko … kompletnie nie przypominała Oko! Była inna, kompletnie inna, ale jednocześnie wampirzyca wiedziała po pewnych drobiazgach, że to jest ta sama osoba. Potwierdziło się to, kiedy usłyszała głos.


Kompletnie inna osoba od ciemnowłosej księżnej katakumb, którą poznała przedtem. Co więcej, słyszała bicie jej serca! Kompletnie inna Oko uśmiechnęła się do niej wesoło.
- No, no. - Agnese zajęła miejsce za biurkiem. - Witam w naszych skromnych progach.
- Witam witam, ja znowu po prośbie, ale jak zwykle, doskonale płacę - uśmiechnęła się Oko. Wampirzyca dostrzegła, iż kobieta nie tknęła krwi przyniesionej przez wierną ghulicę Gillę.
- Nie pijesz w tej formie? - Spytała z zaciekawieniem Agnese. - Mogę poprosić by podano coś innego.
- Ewentualnie jakieś słodkie wino, jeśli łaska. Tymczasem po co przyszłam, mianowicie potrzebowałabym jeszcze raz takiej akcji, jak właśnie poprzednio.
- Marsillo. - Agnese odezwała się głośniej, a do środka zajrzał czuwający na zewnątrz mężczyzna. - Niech służba przyniesie słodkiego wina, dla Pani.
Ochroniarz skinął i wycofał się na korytarz. Po chwili usłyszały jak wydaje polecenia.
- Wracając do twojej sprawy. - Wampirzyca oparła się o biurko. - Bardzo chętnie pomagam przyjaciołom, jest jednak jedno ale. Jeszcze nie udało mi się nadgonić spraw, które odłożyłam, przez ostatnie 4 dni nieobecności.
- Nie śpieszę się - wyjaśniła Oko, spoglądając wnikliwie na florencką wampirzycę - choć wskazany byłby brak wielkiej mitręgi. Chociażby po konklawe oraz uroczystościach wyboru, co ty na to? Jak mówię, dobrze płacę.
- Wolałabym to załatwić przez konklawe, jeśli już. - odparła z uśmiechem Agnese.
Do pokoju weszła jedna ze służących i ustawiła obok Oka kielich z winem. Wampirzyce milczały dopóki nie wyszła.
- Wracając. Po konklawe planuję urządzić własny ślub i może być krucho z czasem. Ale może powinnam najpierw zadać to trudne pytanie. Czym byś chciała mi zapłacić?
- Dzieckiem - wyjaśniła uprzejmie Oko.
Agnese otworzyła szerzej oczy.
- W sensie, że chcesz mi jakieś oddać? - Spytała nie będąc do końca pewną o co chodzi wampirzycy.
- Nie dlaczego? Dzieckiem, które byłoby twoje oraz choćby twojego narzeczonego.
- Oko… ja nie mogę mieć dzieci. - Agnese spojrzała na nią poważnie. - Martwi nie powinni mieć dzieci.
- Wampir nie może, ale przez jakiś czas nie całkiem nie byłaś wampirem, lecz częściowo sukkubem. Wystarczyłoby jakiś czas utrzymać ten stan - wyjaśniła księżna katakumb.
- Ja… - Agnese odruchowo sięgnęła do swego brzucha. Minął prawie wiek. Już pogodziła się z myślą, że nigdy nie będzie miała potomstwa. Nie takie. Może przybrane, ale childe, ale… - … muszę pomyśleć. Jak myślisz, na jak długo musiałabyś mnie przemienić. Dziewięć miesięcy?
- Być może. Przekonamy się po mnie, mam zamiar bowiem skorzystać. Musiałabyś jakiś czas pewnie po ślubie ogłosić, że wyjeżdżasz gdzieś oraz dokonać owej rzeczy.
Agnese przytaknęła.
- Kiedy muszę ci dać znać, jeśli chodzi o tę pomoc? To jakaś pilna sprawa? - Agnese czuła się dziwnie. To trochę jakby ktoś zburzył fundamenty, na których budowała swój świat.
- Pośpiechu wielkiego nie ma. Spokojnie konklawe może przejść, czyli parę ładnych dni miałabyś. Jednak proszę, żebyś nie zwlekała zbyt długo. Obiecuję, że nie wyciągnę cię na więcej niżeli dobę. Poprzednio nie chciałam ingerować pozostawiając wam wasze przyjemnostki. Obecnie mogłybyśmy się tak umówić, że jednak zaingeruję oraz bez względu na twoje chęci maksymalnie po dobie dostarczę cię tam gdzie trzeba. Zresztą proces przemiany lepiej już opanowałam, więc po prostu uczynię go krótszym. Wystarczyłaby ty sama - dodała. - Alessando nie jest potrzebny nawet.
- Brzmisz jakbyś chciała mnie mieć dla siebie. - Zażartowała Agnese.
- Zapewne tak, ale akurat tutaj dotyczy to raczej postaci wyłącznie sukkubiej. Rozumiesz, wtedy działasz na wszystkich. Jednak chodzi akurat o to, że po prostu muszę pokazać przynajmniej ciebie, żeby uwierzono, iż rzeczywiście plemię dżinów miłości obiecało mnie wesprzeć swoją potęgą oraz oczywiście umiejętnościami.
- To jest powód dla, którego wolałabym by Alessandro tam był. Pokazy chciałabym robić tylko z nim.
- Problemu nie ma, jeśli chcecie we dwójkę ruszyć. Ostrzegam, że faerie unseelie są istotami, przy których trzeba uważać. Wypytaj swojego kolegę, może powiedzieć ci pewnie nieco. Bywają niekiedy gwałtowni, ale rzeczywiście trzeba być idiotą, żeby spróbować ruszyć sukkuba, dlatego spodziewam się co najwyżej tradycyjnego obwąchiwania - dodała spokojnie wampirza władczyni.
- Wypytam. Muszę to jednak przemyśleć i omówić z Alessandro. Jak mogę ci przekazać odpowiedź?
- Odwiedzę cię, albo ktoś ode mnie. Przybędę osobiście albo przyślę tego strażnika, którego poskromiłaś – parsknęła śmiechem. - Spokojnie może się zastanowić, jeśli podejmiesz decyzje, to możesz odłożyć jej realizację nawet dziesiątki lat, czy setki, jednak wtedy twoje ryzyko, że jeszcze się uda po tak wielu latach.
- Oczywiście. Wobec tego daj mi co najmniej dwie noce. - Agnese uśmiechnęła się.
- Dobrze, za dwie noce odwiedzę cię oczekując decyzji – księżna katakumb podniosła się. - Życzę powodzenia. Będzie potrzebne nam wszystkim, choć chyba najbardziej, wedle tego co słyszałam, księżnej Mataleście – kobieta ruszyła do drzwi.
- Czy wydarzyło się coś? - Spytała nim Oko opuściła gabinet.
- Raczej wydarza. Księżna od wczoraj toczy wojnę oraz chyba przegrywa - wyjaśniła uprzejmie wampirzyca. - Wspomagam ją co nieco, ale chyba nie wygląda to ciekawie.
- Czy mogłabym jakoś pomóc? - Agnese zaniepokoiła się. Gdy rozmawiała z księżną ta nie zdradziła by był jakikolwiek problem.
- Lepiej nie. Książęta nie lubią, kiedy proponuje im się pomoc, ponieważ uznają to za przekonanie, iż są słabi. Tego książę nie toleruje. Dlatego ewentualnie zmobilizuj się oraz czekaj na wezwanie. Przynajmniej właśnie tak bym zrobiła, jednak uczynisz, jak zechcesz. Do spotkania - powiedziała jeszcze Oko naprawdę wychodząc.
- Do zobaczenia. - Agnese wydała polecenie by ktoś odprowadził jej gościa. Nie martwiła się mobilizacją wojsk. Po ostatnim ataku jej ludzi i tak byli w gotowości jakby to była jakaś wojna. Jednak niepokoiła się.
- Marsillo. - Gdy ochroniarz zajrzał do środka, uśmiechnęła się. - Wezwij to Gillę, proszę.

Gilla jak to Gilla. Stawiła się szybko oraz służbiście. Zapukała, wezwana weszła do sali spoglądajac pytająco na swoją panią.
- Twoje polecenia, signora?
- Czy jestem na dziś umówiona z kardynałem, kochana? - Agnese uśmiechnęła się ciepło do Gilli. Widok kochanki bardzo ją uspokajał.
- Kardynał zapraszał na spotkanie. Oczywiście, kiedy będziesz signora miała czas, bowiem posłaniec od niego przybył podczas twojej nieobecności. Jeśli zdecyduje się pani dzisiaj, przypuszczam, że Jego Eminencja będzie bardzo usatysfakcjonowany. Nie mniej, jeśli powinniśmy odwołać, natychmiast się tym zajmę.
- Udałabym się tam dziś, chciałabym mieć to z głowy. - Agnese podniosła się i podeszła do Gilli. - Tym bardziej, że jutro odwiedza nas mój kuzyn. - Wampirzyca przesunęła dłonią po wardze ghulicy.
- Wobec tego przygotuję odpowiedni orszak, ochronę oraz karetę. Jedzie pani tam sama? - spytała ghulica.
- Nie wiem jak tam sprawunki Alessandra… na pewno ma sporo spraw do załatwienia po 4 dniach nieobecności. Może chciałabyś pojechać jako moja przyboczna? - Agnese przysunęła się do ghulicy, niemal stykając się z nią ciałem. - Z przyjemnością skorzystam z towarzystwa w karocy. Oraz oczywiście twojej ochrony.
- Oczywiście signora. Czy zawiadomi pani narzeczonego, iż pani wyjeżdża? - spytała ghulica. - Czy mam też przekazać mu wiadomość?
- Przekaże mu. - Agnese ucałowała Gillę. - Jakbyś mogła zająć się przygotowaniami do wyjazdu.
- Rzekłaś signora. Będzie przygotowane, kiedy tylko się zdecydujesz. Wezmę kilku naszych oraz paru od Kowalskiego. Lubię, kiedy przyzwyczajają się do współpracy wspólnie.
- Dziękuję. - Agnese odsunęła się. Uwielbiała jak Gilla przeskakuję z niesamowicie namiętnej kochanki do tego swojego oschłego, rzeczowego charakterku. - Ruszamy?
- Kiedy tylko będzesz gotowa, signora. Chcesz się przebrać, ruszać natychmiast? - spytała ghulica.
- Tylko poinformuje narzeczonego. - Agnese uśmiechnęła się zalotnie do kobiety, ciekawa czy skruszy ten lód. - Weźmiesz dla mnie jakiś płaszcz?
- Oczywiście, signora - Gilla skłoniła się ruszając, ażeby przygotować nie tylko płaszcz, ale cały orszak. Wszak wiadomo, iż podczas tak niebezpiecznego okresu wszyscy mogący sobie na to pozwolić, zatrudniali obstawę. Wampirzyca została sama. Ale kiedy ruszyła za markizem, znalazła go na korytarzu rozmawiającego z Kowalskim. Polak tłumaczył Alessandro, iż jego siostra posiada odpowiedni potencjał oraz jej przebudzony awatar manifestuje się mocą. Kiedy Colonna spytał jak, Kowalski odrzekł, iż zdarza jej się latać wewnątrz pokoju. Agnese podeszła do mężczyzn i chwyciła markiza pod ramię.
- Słyszę, jakieś ciekawostki. - Uśmiechnęła się do Kowalskiego.
- Witam panią - mag skinął pełnym szacunku lekkim skłonem, aczkolwiek bez żadnej czołobitności.
- Wyobraź sobie, moja siostra lata.
- Och, nie przesadzajmy - sprostował Kowalski - niekiedy czasem po prostu lewituje.
- Czyli lata, a nie ma skrzydeł.
- Magowie nie potrzebują skrzydeł.
- Widzisz kochanie, słyszałaś coś tak bardzo dziwnego?
- Kiedyś żyły wampiry, które latały, ale miały skrzydła. Gargulce. - Agnese uśmiechała się całkowicie nie zrażona. - Dobrze, że ich nie ma, to bardzo niewygodne. Suknie itd. A to musi być wspaniałe zobaczyć świat z góry, czyż nie, skarbie?
- Och nie wiem - markiz chyba nie miał takich myśli. - Aczkolwiek klasztor, gdzie przebywałem, miał wysoką wieżę, stamtąd rzeczywiście widok bywał wspaniały podczas słonecznej pogody.
- Czy mogłabym ci zająć chwilę najdroższy? - Spytała, zmieniając temat.
- Oczywiście. Wybaczy pan - skinął Kowalskiemu, zaś polski szlachcic odparł podobnym gestem oraz udał się gdzieś. - Cóż się stało? - spytał kiedy byli już sami na pałacowym korytarzu.
- Udam się do kardynała. Prosił o spotkanie podczas naszej nieobecności. Pomyślałam, że pojadę z Gillą by nie zajmować twojego czasu, pewnie masz masę obowiązków.
- Rozumiem, rzeczywiście muszę zorganizować parę spraw. Jedź spokojnie.
Alessandro zdawał sobie doskonale sprawę, iż Agnese wyruszy mając odpowiednią ochronę.
- Poinformuj mnie tylko proszę, kiedy wrócisz, będę bowiem tęsknił.
- Na pewno każę cię odnaleźć, chciałabym z tobą poważnie porozmawiać. - W głosie Agnese pojawił się lekki niepokój. Jednak informacja, którą dała jej Oko bardzo zmąciła jej spokój.
- Dobrze - ucałował jej policzek. - Buon viaggio - dodał życząc szczęśliwej podróży.
Agnese stanęła na palcach i pocałowała go w usta.
- Do zobaczenia najdroższy. - Niechętnie puściła jego ramię i swoim spokojnym krokiem, kołysząc biodrami, ruszyła, w kierunku miejsca zbiórki.

Gilla czekała już na nią trzymając płaszcz. Wszystko naturalnie było gotowe. Agnese przyjęła podany płaszcz i wsiadła do karocy, czekając aż Gilla do niej dołączy. Ghulica uczyniła to. Wkrótce konie otoczone gromadą jeźdźców gotowych do obrony ruszyły. Wampirzyca ułożyła się na tylnym siedzeniu opierając głowę na udach Gilli. Uniosła dłoń i zaczęła nią lekko przesuwać, po piersi kobiety. To co usłyszała, niepokoiło ją, burzyło dawno temu ustalony porządek. Ale wierzyła, że Alessandro zasługiwał na to. Na to by dać jej dziecko.
- Mam ochotę nie myśleć moja piękna. - Delikatnie uszczypnęła sutek ghulicy, przez materiał jej sukni.
- Ale pojmuję, iż masz ochotę szczypać moje cycki, signora? - spytała szelmowsko ghulica wciągając głęboko powietrze. - Bowiem powiedziałabym, że także mam pewne chętki.
- Chciałabym, byś wypełniła moją głowę całą sobą. - Wampirzyca obróciła się na bok i ucałowała materiał sukni Gilli, tak gdzie było jej łono. - W sumie…. możesz wypełnić też moje usta.
- Jestem do usług, signora - ghulica oddała jej pocałunek oraz zaczęła się rozbierać zdejmując szybko buty, spodnie i reformy. Pozostały jej tylko na dole długie, związywane, płócienne pończochy męskiego kroju. - Jeśli się zajmiesz tym, signora, twe usta będą wypełnione moim najlepszym soczkiem - wyznała wzdychając.
Agnese wzięła jedną z poduch i przyklęknęła na niej przed Gillą. Męskie pończochy, zawsze miały pewien ciekawy element. Wampirzyca rozchyliła rozcięcię, w miejscu, w którym powinien być męski członek, odnajdując tam bardzo kobiecy kwiat, delikatnie zaczęła go gładzić swoimi paluszkami, rozchylając rozpalone płatki.
- Ach pani - jęknęła ghulica przygryzając wargi, żeby hałasem nie powiadomić obstawy, cóż tutaj się właśnie dzieje. - Jeśli tak będziesz robić, zaiste będziesz miała okazję bardzo szybko wypić ów miód - zadrżała, zaś jej delikatne, kobiece intymności poddały się paluszkom wampirzycy okrywając aromatycznymi kropelkami. Póki co jeszcze nie było ich wiele, ale powoli się zbierały, wypływając ze środka podnieconej kobiety.
- Czyż nie na tym nam, zależy moja droga? - Agnese wsunęła dwa paluszki do szparki Gilli i zaczęła delikatnie pieścić jej wnętrze.
- Och tak, ale jesteś, signora, bardzo niecierpliwa - ghulica westchnęła głośno mocno podniecona, starała się ustawić tak, żeby Agnese miała jak najbardziej ułatwiony dostęp.
- Moja piękna, ja po prostu chcę go spić jak najwięcej. - Agnese przysunęła się i podczas gdy jej paluszki powolutku pieściły wnętrze ghulicy ona delikatnie zaczęła całować zawiązanie jej kobiecego kwiatu.
Czuła doskonale, jak ghulica poruszyła biodrami, kiedy jej usta dotknęły kobiecego węzełka.
- Ach proszę … - jęknęła, zaś po dłoni wampirzycy spłynęły kolejne porcje soczku. Zaś mięśnie wewnątrz ciała Gilli zaczęły lekko ściskać jej smukłe paluszki. Kobieta ciężko wzdychała, niewątpliwie było jej bardzo przyjemnie. - Ach! - krzyknęła nagle nie mogąc wytrzymać.
- Czy coś się stało? - spytał głos męski z zewnątrz. Osłaniający powóz wojak zaniepokoił się krzykiem.
Wampirzyca zlizała porcję soczków i z uśmiechem oderwała się od szparki ghulicy.
- Moja przyboczna wbiła sobie drzazgę. - Agnese powróciła do przerwanego zajęcia. Teraz jednak jej nawilżone paluszki powędrowały do tylnego otworka, s język zanurzył się w mokrej szparce. Jeden paluszek chwilę uciskał tylny otworek, po czym wsunął się gładko do środka.
- Taak, drzazgę - jęknęła Gilla. - Tylkoo drzaazgę - spróbowała wypowiadać słowa normalnie, jednak średnio jej wychodziło. Włożyła sobie dłoń do ust, żeby nie krzyczeć, za to jej biodra poruszyły się jeszcze gwałtowniej. Jęczenie wskazywało, że już kobieta dochodzi. Drżała coraz mocniej oraz coraz gwałtowniej poruszała się starając nabić jak najgłębiej paluszki wampirzycy. Agnese w tym czasie ze smakiem spijała owoce ich zabawy, niespiesznie penetrując jej tylny otworek. Czuła pod języczkiem pulsowanie jej rozpalonego ciała, które wreszcie nie wytrzymało. Mięśnie ghulicy pulsowały. Ciało poruszało się bezwiednie niemal drżąc oraz nabijając się głębiej, aż wreszcie wystrzeliło orgazmem.
- Ach … - tylko tyle dało się usłyszeć z ust ghulicy, która dalej przygryzała swoją rękę, ale bardzo silne drżenie oraz napływ soczku doskonale ujawniał, co się stało. Gilla osłabiona oraz poddana rozkosznej fali opadła na siedlisko całym ciałem.
Agnese zlizała ostatnie kropelki soczków Gilli i uwolniła ją wysuwając z niej paluszek. Oparła się o udo ghulicy i przyglądała się jej z zachwytem czując jak bardzo sama jest mokra.
- Jesteś piękna i bardzo smaczna, moja droga.
- Ach signora … - tylko tyle wydusiła z siebie podniecona Gilla. Kobieta ciągle jeszcze dochodziła do siebie, zaś jej szparka ciągle rosiła się nowymi kropelkami. Wampirzyca ponownie sprawiła ghulicy szaloną przyjemność.
- Zbliżamy się, signora - usłyszała głos strażnika z zewnątrz.
- Wspaniale. - Agnese wstała z klęczek i usiadła obok Gilli, poprawiłam swoją suknię i włosy. - Jak się czujesz moja droga, dasz radę się ogarnąć, czy wolisz zostać tutaj?
- Chyba wolałabym … zostać – wydusiła z siebie ghulica, która zawsze powoli dochodziła do siebie po takich zabawach. Oczywiście piękna Agnese miała już przykład niejednokrotnie owej przypadłości wiernej sługi, ale nie przeszkadzało jej. Cieszyła się, że kobieta tak silnie reaguje na jej erotyczne pieszczoty. Agnese podała jej koc, leżący w karocy, na wypadek gdyby było zimno i ucałowała Gillę.
- Zostań wobec tego. Niebawem wrócę, dobrze?
Gilla odparła skinieniem.

Księżna wyciągnęła spod mnisiej sukni malutki flakonik. Podała go Agnese.
- Wobec tego to dla ciebie. Mości panie markizie, mój szlachetny gospodarzu, dla ciebie nie mam takiego flakoniku, ale mam propozycję na przyszłość. Jeśli kiedykolwiek będziesz chciał zostać przemieniony, daj mi znać. Postaram się, żebyś otrzymał to samo pokolenie, co twoja narzeczona. Znacznie lepiej jest moim zdaniem, kiedy tutaj nie zachodzą różnice. Jednak oczywiście tylko, jeśli zdecydujesz. Droga Agnese, natomiast ta krew, to nie jest zwyczajna krew. Flaszeczka zawiera ostatnie krople krwi starszego wampira, które zostały tak magią zamknięte, iż są żywe. Zasadniczo jeśli wypijesz je, to tak, jakbyś dopełniła owego uczynku, tyle że bez jego negatywnych konsekwencji na aurze, jednak ze wszystkimi pozytywnymi elementami.
- Płacisz mi Pani cennym darem, a ja nawet nie jestem w stanie dać ci gwarancji, że uda mi się ciebie tutaj ustrzec. - Agnese uśmiechnęła się lekko smutno.
- Jeśli nie uda ci się, ta flaszka tak czy siak nie będzie mi więcej potrzebna, zaś tobie może się przydać. Bardzo przydać, jeśli użyjesz jeszcze przed tym, co jak przewiduję za jakiś czas właśnie nastąpi.
Agnese przez chwilę obracała w palcach niewielką fiolkę. Ojciec kazał się jej wystrzegać takich sytuacji, równie dobrze księżna mogła chcieć ją związać, ale w sumie… czemu by niby teraz?
- Tak.. to może pomóc. Pozwolisz jednak Pani, że na razie zajmiemy się przygotowaniem leża dla ciebie i Leoncio? - Contarini uśmiechnęła się już cieplej.
- Jak najbardziej, ale nie wiem, czy będziemy mieli czas. Giovanni się lekko wkurzyli i cóż, za dwie doby powrócą moje siły, moje oddziały. Jednak póki co radzę się szykować na ataki, mogą wśród nich być także zombie.
- Moje garderobiane i tak nie będą walczyć.- Wampirzyca zerknęła na Alessandra - Kochany, proponuję by księżna skorzystała z moich pokoi, co ty na to?
- Oczywiście moja najmilsza. Wasza wysokość, to naprawdę dobre pokoje. Pozwoli pani tylko, że sprzątniemy je co nieco przenosząc rzeczy Agnese - no cóż, wśród rzeczy było tam kilkaset tysięcy dukatów, wystarczająca wielkość, żeby kupić sobie księstwo oraz jeszcze lody malinowe wielkości alpejskich szczytów.
- Tak, dobrze, poczekam tutaj. Czy możecie mi przysłać Leoncio oraz coś odpowiedniego do picia? - spytała Fredegonda.
Jakby na zawołanie do drzwi ktoś zapukał, zaś chwilkę potem weszła ghulica niosąc złotą tacę ze wspaniałymi kielichami wykonanymi przez szklarzy weneckich. Obok Gilli zaś wkroczył Leoncio, widocznie poproszony przez ghulicę.
- Jak na zawołanie - uśmiechnęła się księżna. - Wasze zdrowie - wypiła nieco. - Dajcie znać, kiedy pokoje będą gotowe. Muszę przemyśleć nieco spraw.
- Na razie mogę zapewnić, że nikt nie będzie was tu niepokoił. Wystawię swoją ochronę przed drzwiami, gdybyście czegoś potrzebowali. - Agnese wstała z krzesła. Oczywiście za nią markiz, który trochę nie wiedział, jak się zachować dokładnie przy wampirzej księżnej. Chwilkę potem byli już na korytarzach pałacowych we trójkę.
Agnese powstrzymała stary dobry odruch głębszego odetchnięcia i spojrzała na otrzymaną fiolkę. Wypije ją, bo czemu nie, ale powinna najpierw wydać polecenia.
- Gillo, niech garderobiane zaczną zbierać moje rzeczy z sypialni, położą świeże pościele i przewietrzą pokój. Niech Borso przydzieli kilku silnych chłopa do przeniesienia beczek. Weźcie Jeorge. Do ciebie będę miała prośbę byś zabrała wszystkie “akcesoria” z ukrytej sypialni. - Agnese spojrzała na Markiza. - Chciałabym tam przenieść pieniądze, jeśli wyrazisz zgodę.
- Dobry pomysł - uznał markiz.
- Oczywiście signora. Przypuszczam, iż wystarczy niektóre poprzesuwać na bok, ale łóżko może spokojnie zostać. Tylko zielony konik oraz stojaki na różne drobiazgi. Zsunę je razem na boku, wtedy wszystko ładnie się pomieści.
- Przede wszystkim nie chcemy wywoływać kolejnych plotek u służby, chciałabym by wyglądało to jak sypialnia. Może znajdą się jakieś tkaniny by to przykryć. - Agnese uśmiechnęła się.
- Zabroniłem tam służbie wchodzić, wiesz, trochę było mi głupio, kiedy odkryliśmy ten pokój. Dlatego zawsze kiedy wychodziłem, zamykałem go. Owszem trochę kurzu się tam zebrało, trzeba będzie przeczyścić, jednak dla służby nic się nie zmieniło. Kiedy wchodzą sprzątać moją komnatę zostają zamknięte drzwi do kolejnej. Skoro była nieotwierana przez dłuuuuugo, właściwie nic się dla nich nie zmieniło wcale.
- Rozumiem, ale teraz muszą tam wnieść beczki, bo żadne z nas tego robić nie będzie. Więc znajdą.
- Ale eee - może wniosą do mnie, zaś potem wniesiemy sami - widać było, iż markiz jest straszliwie zakłopotany. Przecież takich rzeczy jak klamry na łóżku czy coś zasłonić się nie da zbytnio jakoś.
- Myślę, że Gilla się postara, ma chwilę nim zostaną uprzątnięte moje rzeczy i Borso przydzieli ludzi. Po za tym wszyscy wiedzą, że nie używałeś tamtego pokoju, który i tak większość uznałaby za salę tortur. - Agnesa objęła swego narzeczonego. - Masz lepszy pomysł?
- Skoro nie możemy wnieść kilku kroków sami, gdyby zostały położone na podłodze mojej sypialni, to nie mam lepszego pomysłu. Niechaj będzie więc, jak powiadasz. Idę się wziąć do roboty - widać było, że markiz się nie zgadza z Agnese, ale uznał, że może czegoś nie rozumie lub że nie jest czas na spory. - Aha, jeszcze właściwie co miała na myśli księżna co do tej przemiany oraz twojej flaszki?
- Możemy omówić to gdy będzie spokojniej? - Wampirzyca ucałowała go. - Najchętniej gdy w końcu położę się z tobą w łóżku.
- Dobrze śliczna moja - ucałował ukochaną oraz ruszył zająć się specjalną komnatą. Gilla zaś ruszyła wykonać polecenia. Agnese pozostała sama. Wampirzyca spytała jeszcze wcześniej swoją ghulicę, gdzie przetrzymywany jest Pazzi i ruszyła w tamtym kierunku.*

Dawny poseł był umieszczony za dobrze zamkniętymi drzwiami w piwnicy. Gilla wspomniała, że go odpowiednio pojono, jednak ze względu na przesłuchanie poprzedniej nocy przestano. Obecnie przed drzwiami stał strażnik, który oczywiście wyprężył się dostrzegając wampirzycę.
- Pani? - spytał.
- Chcę go zobaczyć. - Odparła spokojnie Agnese, stając naprzeciwko drzwi. BYła pewna jednego nie może mieć w swoim domu wroga. Już raz popełniła ten błąd wypuszczając go w gniewie i to o raz za dużo.
Strażnik skłonił się. Wziął zawieszone na kołku klucze, otworzył drzwi. Zawiasy zgrzytnęły rdzą. Wewnątrz powiązany niczym prosię leżał niewątpliwie Pazzi.
- Zamknij drzwi, porozmawiamy sobie tutaj chwilkę. Pukaj jakby coś się działo. - Wampirzyca odwróciła się od strażnika i podeszła do skrępowanego mężczyzny. Oczywiście zaś strażnik wykonał polecenia. Pazzi nie mógł niczego uczynić, poza wściekłymi błyskawicami miotanymi źrednicą, drugą bowiem zakrywała solidna opuchlizna.
Agnese przykucnęła obok. Nie zabije Pazziego, zrobi coś dużo gorszego. Delikatnie oparła mu dłoń o głowę.
- Dawno się nie widzieliśmy. - Uśmiechnęła się ciepło używając prezencji. - Myślę, że czas odrobinę zmienić nasze relacje, co Pazzi?
Nie odpowiedział, ale spojrzał bardziej jakby zainteresowany. Błysnęła jakaś nadzieja wewnątrz oka. Czujnie gapił się oraz słuchał, co powie mu kobieta, którą nienawidził od chwili poznania, albo jeszcze wcześniej.
- Oboje chcemy dbać o swoje interesy, mieliśmy niewielką kolizję, ale toż liczy się przyszłość, czyż nie?
- Czyli? - udało mu się wychrapać. Niewątpliwie gardło miał wyschnięte, jako bowiem nie dawano mu wiele do picia.
- Na przykład wypuszczę cię, dam powóz i oddam pieniądze i nigdy więcej nie będziemy wchodzić sobie w drogę. - Agnese powoli sączyła myśli w głowę Pazziego.
- Oczywiście przyjmuję - wychrypiał Pazzi. Chyba obiecałby wszystko oraz niczego oczywiście nie dotrzymał później. Chociaż kto wie … może jego myśli zmieniały się nieco, może nawet bardziej niżeli nieco ...
- Źle zaczęliśmy, wiesz? - Agnese ponownie użyła prezencji, choćby miała tu pasć z głodu, zamierzała mu zrobić z mózgu paćkę. Chyba udawało jej się po uderzeniu Dominacją.
- Źle zaczęliśmy - powtórzył bezwiednie. - Źle zaczęliśmy, bardzo źle.
- Bardzo chciałabym to naprawić, ale rozumiesz, że po ostatnim ataku nie jest to łatwe? - Wampirzyca podtrzymywała pozytywny, raczej ciepły ton. Nie chciała mu grozić, chciała by poczuł, że także dla niej to trudne.
- Nie jest, ale mógłbym od biedy uznać, że jesteśmy kwita - chrypiał dalej. - Biorąc pod uwagę, że zabrano ci twój pałac …
- Oh… Pałac we Florencji? - Agnese zdziwiła się. - To byłoby dziwne, nie że go zabrano, ale że nie dotarły do niej informacje handlowe, otrzymała list od Machiavellego. Użyła nadwrażliwości by sprawdzić czy Pazzi nie blefuje. Jednak Pazzi był przekonany, że powiada prawdę. Inna kwestia, czy to była prawda. Wampirzyca poczuła jak po jej plecach przebiega nieprzyjemny dreszcz. Musiała to sprawdzić, nie ufała Pazziemu ani odrobinę, jednak możliwość straty Florencji… - To rzeczywiście byłaby równa wymiana. Zostaniesz wypuszczony jutro, teraz poprosze by podano ci coś do picia, dobrze?
- Dobrze, tak, jutro, bardzo dobrze. Umowa stoi - Pazzi chyba był przekonany, baaa, musiał być, iż zostanie utłuczony, tymczasem się go wypuszcza oraz proponuje wspólne zakończenie scysji. Oczywiście taka wymiana była jak najbardziej do przyjęcia. Tak mu się właśnie zdawało.
- Ktoś się niebawem pojawi. - Agnese podeszła do drzwi i zapukała by ją wypuszczono. Oczywiście strażnik natychmiast wykonał to. Spojrzał pytająco.
- Jakieś szczególne rozkazy, pani?
Agnese uśmiechnęła się.
- Niebawem przyślę trzy butelki wina by go nimi napojono. Na razie tyle. - Wampirzyca ruszyła w kierunku swojej sypialni i po drodze poprosiła by ktoś przyniósł jej butelki zwykłego wina. Trzy butelki, na trzy porcje niezbędne dla zawiązania specjalnych więzi.

Sypialnia Agnese już była pusta. Obecnie tylko kilka sprzątaczek naprędce obudzonych, wszak była noc, pucowało komnatę wampirzycy. Apartament miał być wszak oddany księżnej. Rzeczy wampirzycy już nie było. Musiały zostać przeniesione, czyli wszystko szło tak, jak teoretycznie powinno. Oczywiście któryś ze służących przyniósł jej także koszyczek wypełniony trzema butelkami dobrego wina.
Wampirzyca podziękowała mu. Chwilę jeszcze przyglądała się pracy kobiet. Trochę zmniejszało to jej niepokój. Miała dom… bo czuła się tutaj jak w domu. Jednak sama możliwość utratu Pałacu we Florencji, kuła jej martwe serce.

Przeszła do gabinetu. Z wprawą dawnej pani domu, medyceuszy, zdjęła lak z butelek i odkorkowała wino. Naczynia nie były jak zwykle wypełnione po brzegi. Tak wino lepiej leżakowało. Agnese przecięła swoją dłoń i starannie odmierzyła porcję krwi do każdej butelki. Gdy skończyła, poprosiła jedna ze służących by zaniosła je strażnikowi na dole, dając instrukcję, ze wie co powinien z nimi zrobić. Dopiero gdy drzwi za służącą zamknęły się miała chwilę dla siebie. Siedząc w swoim fotelu wpatrywała się we fiolkę. Moc, bez znamion diabolerii… marzenie tylu wampirów i chowa je u siebie księżna Rzymu. W sumie odpowiednia osoba. Fakt, faktem nie miała już wymówek. Niespiesznie odkorkowała fiolkę i powoli wypiła jej zawartość. Wtedy zaś przeżyła prawdopodobnie po raz drugi wampirze narodziny. Może nie aż tak gwałtownie, ale przeszyło ją. Najpierw tam, gdzie zwykle ma się bijące serce. Serce wampirzycy oczywiście nie biło, jednak przez chwilę wydało jej się, że wali niczym szalone. Dłonie zaczęły jej drżeć. Nogi także. Usta wpadały jakoś we wtórną, niekontrolowaną drżączkę. Ponadto przeszył ją niemal piorun gwałtownego pieczenia. Błysnęło światło, uderzyło bolesne, zaś głód krwi sprawił, że niemal oszalała. Zaczęła krzyczeć bez kontroli, albo raczej chciałaby krzyczeć, ale język nie potrafił jej słuchac, stał sparciały niczym szmata. skutkiem krzyku wbiegła jakaś służąca. Agnese rzuciła się na nią ssąc gwałtownie, ale resztka woli trzymająca nad nią władzę kazała kobietę odepchnąć, kiedy żyła, choć straciła przytomność oraz mnóstwo krwi. Krew! Krew! Była obłędnie cudowna, ale jednocześnie przywracała jakieś elementy większej kontroli nad ciałem. widziała przedtem wszystko przez purpurę, obecnie przez zwykły jasnoczerwony róż. Agnese ostatkiem sił woli zalizała rany dziewczyny, co by nie padła z wykrwawienia i sama opadła bez sił z powrotem na fotel. Nie mogła opuścić gabinetu, czuła, że w tym stanie, rzuci się na pierwszą lepszą istotę. Potrzebowała krwi… dużo krwi. Wezwała do siebie Gillę dawno nie używanym sposobem. Ghulica wręcz przybiegła. Nie wiedziała, co się stało. Pewnie przypuszczała, iż Giovanni zaczęli inwazję, ale to nie było to. Agnese leżała, okrwawiona, mając twarz skurczoną bólem, zaś umysł rozsadzany poczuciem olbrzymiej potęgi.
- Potrzebuję krwi. - Niemal wychrypiała, jakby nie piła od tygodnia.
- Tak pani! - wrzasnęła ghulica. Chciała w pierwszej chwili chyba sama oddać swoją, ale zrozumiała, że jej ukochana dama potrzebuje więcej. Wyleciała niczym kamień wystrzelony katapultą. Wampirzyca cierpiała te nieskończoną ilość momentów, aż wreszcie poczuła krew, wspaniałą krew już daleko, zblizajacą się, niesiona przez Gillę. Wreszcie drzwi się otwarły. Potężny dzban krwi, jakiż wspaniały wzywał wampirzycę. Mogłaby utłuc teraz najbliższą osobę, gdyby spróbowała jej odebrać purpurę. Wampirzyca pochwyciła dzban i zaczęła łapczywie pić bezpośrednio z niego. Nie pamiętała kiedy ostatnio czuła taki głód… może gdy tamten demon, prawie oderwał jej pierś? Teraz jednak liczył się głównie smak słodkiej vitae w jej ustach. Wspaniałe naprawdę, cudowne, smaczne, takie, że wychłeptała łapiąc kropelki, usta miała czerwone. Wciągała, piła chaustami niczymże pijaczyna wino. Nie pamiętała, żeby dawno piła tyle jednocześnie krwi. Jednakże wreszcie poczuła zaspokojenie oraz jakąś niezwykłą siłę. Gilla przypatrywała się pełna niepokoju.
Agnese zlizała ostatnie krople ze dzbana, po czym dokładnie oblizała usta.
- Wybacz, kochana. Wypiłam prezent - Wskazała podbródkiem pustą fiolkę, leżącą na ziemi. - i poczułam potworny głód. Będzie się trzeba zająć tą biedulką.
- Czy wszytsko dobrze? Signora, signora - ghulica wydawała się niespokojna. - Zajmę się nią. Jednak signora, dobrze się czujesz po wypiciu tego?
- Teraz już wspaniale. Zupełnie jakby przemieniono mnie na nowo. - Agnese wyciągnęła dłoń do Gilli, w zapraszającym geście. Podejdziesz?
- Signora? - Gilla podeszła bezpośrednio stając przy swojej ukohanej damie. - Jakże mogłabym pomóc, co zrobić, czy na pewno wszystko jest tak, jak powinno? - widać było, iż ghulica jest niespokojna.
Agnese przyciągnęła ją do siebie i objęła ją mocno nie wstając z fotela, jej twarz spoczęła tuż pod piersiami ghulicy.
- Teraz jest wspaniale. - Wampirzyca wsłuchiwała się w rozpędzone serce ghulicy. - Mogłabym się jeszcze napić, ale chcę tak chwilę zostać, oswoić się z tą dziwną siłą. - Ucałowała przez materiał brzuch Gilli. - Mogę cię tak niecnie wykorzystać?
- Jestem twoja pani, możesz wykorzystać mnie, ile tylko chcesz oraz jak chcesz - wyszeptała poddając się jej. Pokrętny umysł Agnese zadziałał po swojemu. Pociągnęła Gillę, tak, że ta musiała usiąść jej na kolanach okrakiem i zaczęła całować jej pulsującą szyję. Czuła, że jest silniejsza, że czuje się pewniej jakby nagle świat mógł wpłynąć na nią mniej i to wszystko było tak wspaniałe.
- Ah Gillo. - Agnese przesunęła językiem po rozpalonej szyi, kochanki.
- Ach, najsłodsza pani kochana. Jestem two …
Nie zdążyła dopowiedzieć, kiedy z hukiem otwarły się drzwi do gabinetu oraz wparował tam markiz. Aż otworzył usta na zakrwawioną totalnie twarz narzeczonej, pokrwawioną suknię, nieprzytomną służącą oraz bliskość Gilli. Właściwie jedynie to było normalne spośród wszystkich spraw. Walnął drzwi zamykając:
- Agnese, kochanie moje - przyskoczył do kobiety. - Co się stało?
- Wypiłam fiolkę i potwornie zgłodniałam. Przyznaję się, że planowałam napić się jeszcze odrobinę z Gilli. - Agnese odpowiedziała z uśmiechem, poczuła jednak że jej twarz od razu nabrała zalotnego wyrazu, jakby chciała zachęcić Markiza by też jej co nieco oddał. - Troszkę… - Oblizała usta ze smakiem. - … chyba nie do końca nad sobą panuję.
- Wyglądasz rzeczywiście … trochę jakbyś była pobudzona. Właściwie masz rumieńce. Jednak jeśli chcesz, moja kochana zawsze możesz trochę mnie skosztować, byle niezbyt wiele, jeśli liczymy na ewentualną walkę - dodał chyba nieco niepotrzebnie, bowiem przecież agnese wiedziała. Jednak zwyczajnie wyrwało mu się przy prędkim gadaniu oraz sporym zdenerwowaniu.
Agnese wydała z siebie pomruk zanurzając twarz, między piersiami Gilli. To było szaleństwo. Czuła tak niesamowite spełnienie, że chciałaby całe jej ciało za tym poszło. Powtórzyła sobie kilka razy, że to spuścizna po byciu sukkubem, bo czym całkowicie się temu poddała. Bez wysiłku podniosła Gillę i ułożyła na stole, kładąc się częściowo na niej i wypinając do markiza.
- Weź mnie… błagam. - Niemal wyjęczała między piersi kochanki.
- Pragnę cię wziąć - wyszeptał, zaś Agnese odwracając się na moment dostrzegła omiatające ją spojrzenie. Niezwykle pożądliwe spojrzenie. Podszedł do niej unosząc spódnice sukni oraz narzucając narzeczonej na plecy. Nie miała na sobie reform, które odsłaniałyby jej słodkie cudowności, zaś jedwabne pończochy oraz pantofelki czyniły sytuację jeszcze bardziej podniecającą.
- Kocham cię - opuścił spodnie, reformy unosząc swojego koguta, który zdążył się wyprostować. Wystrzelił raczej, olbrzymi, czerwony, zaczynający wilgotnieć.

Wampirzyca uczuła najpierw jego dłonie, które oparły się na jej biodrach. Potem delikatną końcówkę jego męskości na swoich płateczkach. Przez chwilkę, aż nagle ból. Lekki, kiedy jego penis nacisnął jej szpareczkę zaskakując oraz gwałtownie rozciągając. Płatki zaprotestowały zrazu, ale gwałtownie rozciągnięte napęczniały przyjmując go pomiędzy siebie. Uderzył mocno, głęboko, wariacko, dobijając go samej końcówki. Czy jej się wydawało, czy od czasu inkuba, markiz miał i troszeczkę większego i jakby takiego dającego więcej podniecenia.
Agnese jęknęła wprost między piersi Gilli i zacisnęła na nich swoje dłonie.
- Też cię kocham - wymruczała, próbując uwolnić jedną z piersi kochanki. Gdy tylko zobaczyła śliczną, delikatną skórę, rozgrzaną od swego dotyku, wgryzła się w nią. Długie, chyba dłuższe niżeli zazwyczaj kły wampirzycy wgryzły się w Gillę, zaś męskość markiza wgryzła się w jej głębiny. Czuła szaleństwo. Gorąc spływał po jej zębach oraz równy gorąc prowadził od jej łona. Buchający, wspaniały, przenikający falą rozkoszy całe ciało. Piła oraz była brana, czując, że jej cipka wręcz wybucha coraz większym gorącym, zaś penis markiza staje się czymś niezwykłym.
- Ach, jeszcze trochę! - jęknął za nią markiz, który przyspieszył, zaś Agnese czuła jak jego woreczek dobija do jej ciała opierając się na słodkich, intymnych wargach. Sama była blisko, czuła narastające spełnienie, które doprowadzało ją niemal do szaleństwa, jednak powstrzymywała się by nie napić się z Gilli zbyt dużo. Bardziej sączyła krew, pozwalając pojedynczym kroplom wpływać do swych ust. Gilla jęczała rozdzierająco pełnym rozkoszy jękiem, zaś Agnese, cóż, Agnese czuła, że zaraz też ją ogarnie coś absolutnie niesamowitego. Męskość markiza powoli bardzo pęczniała wewnątrz jej kobiecości. Wiedziała, że zaraz wystrzeli. Słyszała doskonale jak jęczy, czuła, jak mocno wpija w nią swoje palce, aż wreszcie uczuła potężny, gorący strzał, który trafił w najczulsze miejsca jej wewnętrznych ścianek. Czuła potężną rozkosz swojego narzeczonego, który wręcz promieniował nią, strzelając jeszcze parę kolejnych razy. Wampirzyca dochodziłą razem z nim, jednak jej jęki ginęły gdzieś pomiędzy słodkimi piersiami ghulicy. Teraz czuła się doskonale, zupełnie jakby wszystkie elementy, znalazły się na swoim miejscu. Niechętnie wypuściła ze swych ust cycuszek Gilli i zalizała ranki. Narzeczony także wyszedł z niej. Przyklęknął uspokojony. Wydawało mu się, iż Agnese jest jakaś inna, ale obecnie była taka sama, cudownie wspaniała.
Agnese wyprostowała się i oparła o biurko pupą, przesiadając tuż obok Gilli. Jej dłoń spoczęła na udzie kochanki, gładząc je czule.
- Muszę zdradzić księżnej, że nic tak nie pomaga w oswojeniu się z nowymi talentami, jak dobry seks. - Jej roziskrzone spojrzenie skupione było na Alessandrze.
- Wiesz właściwie mi się wydaje, że dobrego nigdy za wiele, nieprawdaż?
- Och tak, pani - potwierdziła ghulica. - Szkoda, że nie mamy wiele czasu, jednak chciałabym wykorzystać go odpowiednio nawet podczas tak zajętej nocy.
- Może masz jakieś życzenia? - spytał markiz oraz położył dłoń na własnym penisie, który opadł jedynie troszeczkę. Poruszył ręką ściągając skórkę oraz nasuwając kapturek na część końcówki, później ponownie przesuwając.
- Mmmm… - Wampirzyca przyglądała się dłoniom Alessandra. - Ja mam wiele życzeń, ale chyba powinnam powiedzieć księżnej, że jej pokój jest gotów.
- Wobec tego załatwmy to szybko - markiz podszedł do niej zdejmując oraz układając tak, by ułożyła się tułowiem na blacie. Oczywiście, jeśli się nie opierała. Rozsądek Agnese wolał, że powinna się zająć czymś innym, jednak jej ciało poddało się dłoniom Alessandra, jakby była marionetką. Jej pupa wypięła się odruchowo, a ciało zadrżało od samego rozpalonego dotyku narzeczonego. Szczególnie, że kiedy jego męskość ponownie wśliznęła się do wewnątrz jej kwiatu, paluszek siedzącej obok Gilli wszedł bezpardonowo do jej pupci oraz zaczął poruszać się do przodu oraz tyłu.

Wampirzyca chwyciła się mocno biurka i poczuła ku swemu zaskoczeniu jak drewno lekko ustępuje, odpuściła więc chwyt, opierając czoło o chłodny blat. Jej głowa odpływała, a ona była całkowicie zdana na igraszki tych dwóch seksownych chochlików. Chochliki zaś szalały zarówno w jej szparce, jak tylnym otworku. Szybko prawdziwie oraz mocno. Słyszała, jak markiz jęczy, jak ponownie dochodzi, jak wewnątrz jej cipki spływającej sokiem czuć, kiedy mijają się penic markiza oraz paluszek ghulicy wywołując najbardziej ekscytujące gejzery wewnątrz jej umysłu. Ponownie się zbliżała, ponownie było wspaniale, ponownie jej wnętrze nagle rozgrzało się gwałtownie pod wpływem wybuchu męskości, który wręcz obezwładniał. Agnese jęczałą już teraz głośno dochodząc. Jej głos przechodził z krzyku w pomruk, by znowu ponieść się echem po całym pokoju. Chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło się jej, że ktoś tak cudownie do niej pasował, tak rozkosznie wypełniał, dając spełnienie.
- Kocham was. - Wymruczała w końcu, gdy udało się jej zebrać myśli.
- Kocham cię - rozbrzmiały słowa markiza.
- Kocham cię - usłyszała słowa ghulicy.
Obydwoje jeszcze chwilkę nie wychodzili ze słodkich otworków. Agnese czuła sie teraz wspaniale, zarówno pod względem wampirzej potęgi, jak również nieokiełznanej kobiecej natury.
- Cuda wy moje, jeśli nie zrobimy tu przerwy, obiecuję, że póki nie usnę, nie wypuszczę was z tego gabinetu, naruszając na szwank reputację własną i waszą. - Powiedziała lekko rozbawionym tonem, czując jak podniecenie wcale nie odpuszcza. Ba! Od dotyku chochlików, zaczyna się ponownie rozgrzewać.
- Hm, wiesz kochanie …
Nagle rozległo się stukanie do drzwi, raczej walenie.
- Signora, przed pałacem zbiera się jakaś dziwna grupa! - usłyszała krzyk Borso.
Agnese podniosła się gwałtownie nie zważając na obecne w jej otworkach, cudowności. Oczywiście keidy zerwała się, one samoistnie wyszły.
- Zaraz przyjdę. - Położyła dłoń na udzie, siedzącej obok Gilli. - Pobawimy się później, kochani.
- Idę z tobą!
- Ja też - dodała Giilla.
Agnese przeszła do znajdującej się tuż obok garderoby i wydobyła sztylety, ofiarowanej jej jakiś czas temu przez Alessio. Czas sprawdzić co tak naprawdę dała jej ta krew. Uzbrojona ruszyła w stronę bramy.
- Zobaczmy z góry, z okna - zaproponował markiz. Wychodząc słyszeli zamieszanie oraz bieganie po korytarzach. Wszyscy mężczyźni pędzili do okien. Kobiety również, ale na najwyższe piętra. Część miała gotować wrzącą wodę i zajmować się rannymi. Wszystko zostało zorganizowane. Wampirzyca poczuła rękę Borso. Agnese obejrzała się na swego ghula.
- Jak sytuacja?
- Pod psem - odparł Borso. - Popatrz tam, pani, zbierają się - wskazał jej odległą część placu, gdzie przy wyjściu na ulicę faktycznie mieszał się rosnący tłumek. Agnese doskonale rozpoznawała go. Częściowo byli to ludzie, parę ghuli oraz, ciekawe bardzo, wiele zombich wyglądających podobnie do ludzi, jednak niewątpliwie zombie.


- Mogę znów spróbować udać się na tyły i wybić ich od pleców. - Powiedziała wampirzyca, wyostrzając zmysły. Ghule, ludzie, nawet zombie, nie byli istotni. Gdzieś musiały być wampiry, które sterują tą bandą. - Utrzymamy pałac?
- Przed tymi? - popatrzył Borso. - Utrzymamy. Wprowadziliśmy parę nowości - uśmiechnął się wrednie. - Jednak jeżeliby gromadziło się ich więcej, jeśliby pojawiły się jakieś potężniejsze istoty … - przerwał na moment. - Wtedy moglibyśmy mieć jakiś kłopocik. Jednak bądźmy dobrej myśli, signora.
- Znajdźcie mi tego norda do pomocy i pójdziemy się zabawić. - Agnese uśmiechnęła się szeroko.

Niespodziewanie nagle zrobiło się wampirzycy lżej. Dziwne. Właściwie jeszcze przed momentem wręcz siedziało na niej kilkunasto zombie oraz kilkadziesiąt kawałków, jednak powoli zaczynało jakby ich ubywać. Nagle usłyszała głos:
- Interesujący sposób zabawiania się przed własnym ślubem - doskonale wiedziała, czyj to głos oraz kto to własnie powiedział.
Agnese obejrzała się i w ostatniej chwili powstrzymała się by nie rzucić się wampirowi na szyję.

- Lorenzo! - Krzyknęła radośnie, widząc starego ojca. - Co ty tu robisz?
- Przyjechałem na Twój ślub, a niby co? Siedziałem w twoim pałacu we Florencji, ba podobno poszła nawet jakaś plotka, że ci go odebrałem, ale mniejsza - oczywiście ojciec opowiadając walił ciągle mieczem oraz deptał butami. Ciekawe, iż jego miecz dziwnie działał na zombie, zwyczajnie rozwalał je, jakby były żywe.
- Mam! - usłyszała wrzask Analtei targającej wózek. Wreszcie przyciągnęła go.
Wampirzyca przyglądała się swemu ojcu. Nie widziała go… chyba będzie coś koło 80 lat. Czekała na Jeorga, sięgając po kuszę i przygotowywując się do oddania strzału. Cały czas kontrolowała czy przy pracy jej ojca, będzie to w ogóle potrzebne. Zasadniczo tutaj nie, aczkolwiek całkiem niezła grupa zombie dostała się już do pałacu, to ta druga grupa oraz mogły tam wyrządzić całkiem potężną jatkę.
Agnese wyostrzyła zmysły i rozejrzała się wokół. Gdzieś tutaj musiał być jakiś cholerny wampir, który sterował tym całym ustrojstwem. Na chwilę ogłuszyły ja odgłosy walki, ale zatkała uszy. Przez sekundę miała wrażenie, że coś jej mignęło w domach w pobliżu, więc ruszyła w tamtym kierunku. Miała chwilę nim jej towarzysze sobie poradzą, upuściła miecz i wydobyła czekające w pochwach sztylety. Wyszeptała słowa temporis i puściła się biegiem by sprawdzić swoje przeczucie jak najszybciej. Cóż, podbiegła do budynków. dookoła zamieszanie, walka. Ojciec zastąpił ją jako strażnik oraz razem z Analteą zaatakowali gromadę zombiaków wdzierającą się do pomieszczenia. Agnese znajdując się tuż przy budynkach, ponownie wyostrzyła zmysły szukajac swojej ofiary. Rzeczywiście miała. Teraz wyczuwała znacznie lepiej niżeli poprzednio, wśród zgiełku oraz smrodu mnóstwa przeciwników. Dokładnie tam, po prawej stronie, gdzieś na górze.


Miała go, choć oczywiście jeszcze zbyt wcześnie było na radochę. Agnese używając potencji wparowała do budynku, wyważając drzwi. Wydobyła sztylet i rozejrzała się, szukając schodów na piętro. Gdy w końcu udało się jej je zlokalizować, puściła się pędem na górę. Musiała dopaść tego wampira, nim komuś w pałacu stanie się krzywda.

Trudno właściwie było nie słyszeć jej wyłamania drzwi oraz pędzenia na górę, Biegła niczym błyskawica, zaś słodki aromat krwi przeciwnika przenikał ją coraz mocniej. wreszcie wbiegła na strych, tam już na nią czekał. Elegancki, potężny, chyba nawet poznała go, chyba był gdzieś podczas balu, który zaszczycili swoją obecnością. Trzymał wielki miecz patrząc na nią.


Wrednie spoglądał.
- Jesteś zbyt wolna. Od przodu już nasi przełamali obronę - powiedział włączając akcelerację oraz atakując. Nie był tak szybki, jak wampirzyca, ale precyzyjniejszy.
Agnese nie skupiała się na spowolnionej wypowiedzi wampira. Zamachnęła się sztyletem, dodając sobie sił potencją. Traifła, ale skurczybyk musiał mieć arcywysoką Odporność. Cios bowiem wparował w jego rany, ale jakby nie uczynił mu wielkiej krzywdy. Wampirzyca nie przyglądała się, a wyprowadziła atak drugą ręką, celując w szyję. Oooo, bardziej zabolało. Tamten próbował odskoczyć, ale dostał po grdyce, krew bluznęła nieprzyjemnie, póki rana się nie zabliźniła. Ale teraz on sam wybuchnął swoim wielkim mieczem. Agnese poczuła jak miecz przeciął jej suknię i skórę. Nie cofnęła się jednak tylko wymierzyła dwa kolejne ciosy, podkręcając je potencją. Biorąc pod uwagę fakt, że miecz siedział wewnątrz jej boku oraz wywoływał okropne boleści, to zadanie miała ułatwione. Wampir chcąc nie chcąc musiał najpierw wyciągnąć miecz, potem ponownie się zamierzyć, etc. Tymczasem wampirzyca mogła bezkarnie walić. Agnese zamachnęła się od góry wbijając sztylety tuż przy szyi i ścisnęła, odcinając głowę wampira niemal jak nożycami. Patrzyła jak ciało przed nią rozsypuje się w popiół. Zaleczyła rany po mieczu, który wysunął się z jej boku. Na lekko chwiejnych nogach wycofała się z budynku zobaczyć jak sytuacja.

Uderzenie tamtych zombie się natychmiast zatrzymało. Pędzone magicznie istoty rozleciały się. Jednak słodko nie było, od przodu pałac szturmowała potężna gromada ludzko - ghulowa. Przynajmniej jednak tył chwilowo był zabezpieczony. Ponadto wampirzyca otrzebowała krwi! Doskonale czuła, ile musiała zużyć. Ponadto jej ubranie było już kompletnie porwane. Chyba właśnie to zdecydowało, że stojąca we wnęce prostytutka, która się przyglądała walce oraz miała gdzieś całą pokopaną sytuację rzuciła do niej.
- Ej, spadaj mała, to moje miejsce.


Widać wzięła wampirzycę za konkurencję branżową. Agnese uśmiechnęła się zalotnie i objęła kobietę.
- A co jeśli chcę ciebie? - Wgryzła się w szyję i piła, aż kobieta straciła przytomność. Gdy już zaspokoiła pierwszy głów, ruszyła na front pałacu, wyostrzając zmysły i szukając kolejnych ukrytych wampirów. Po drodze zebrała swoich towarzyszy by strzegli tylnego wejścia. Spytała też ojca jaki ma plan.

Lorenzo planu nie miał.
- Przybyłem ot tak. Pomyślałem, że odwiedzę ciebie, bowiem mieszkam u znajomego. Nie będę przecież siedział ci na głowie. Zaś plan, pilnować tyłu trzeba, bowiem nie wygląda to ciekawie - stwierdził - ale zaatakować tamtych od tyłu …

Jakiś zmysł ostrzegł wampirzycę. Skoczyła na bok mając kupę szczęścia, bowiem kolejna groźba uderzyła znad ich głów. Potężna istota niczym chodząca wieża uderzyła w miejsce, gdzie przed chwilą się znajdowali. Jakieś szaleństwo. Napastnicy łamali wszelkie zasady. Gdyby ktoś widział taką straszliwą istotę, właściwie można sobie wyobrazić tylko reakcję ludzi. Oczywiście wiadomo, gdyby został ubity, pewnikiem rozwiałby się, jednak póki co zaatakował Jeorge. Chciał złapać go pyskiem, tamten odskoczył, jednak nie zdążył. Nie został schwytany, jednak wielki pysk trzasnął go, iz poleciał na ścianę. Rozległ się jakiś chrzęst uderzenia. Agnese wydobyła szybko dwa sztylety i wyszeptała słowa temporis. Doskoczyła do bestii, wbijając w nią sztylety. Obydwa weszły niczym w masło, tak potężny był cios wampirzycy. Lorenzo skoczył zaś od drugiej strony, zaś Analea, no cóż, ona uczyniła coś kompletnie niespodziewanego, jakims sposobem wskoczyła na czterometrowej wysokości grzbiet bestii. Zaczęła kłuć ją tam niczym szalona jednocześnie unikając wściekłego uderzenia pyskiem oraz jeszcze wścieklejszego ogonem. Obydwa brujachy używające dyscyplin biły niczym szalone, ale to nie było łatwe, ponieważ musiały się jednocześnie bronić. Jednak wreszcie przyszedł ten cios, nawet nie wiadomo kogo, który doszedł do ostatecznego celu. Potwór padł, właściwie rozdmuchany na wietrze. Jakby kompletnie nieistniejący. Pozostawił po sobie trójkę poranionych wampirów, poobijanych, pokaleczonych, chociaż względnie trzymających się na nogach oraz Jeorge, który powoli leczył się.

Wampiry rozglądały się, kiedy nagle dał się słyszeć okropny rumor, łoskot. Brama oraz broniąca ją barykada uległa przełamaniu. Przez nią zaczął się wlewać strumień atakujących podwaładnych Giovannich. Agnese cały czas używając temporis wbiegła do pałacu, drzwiami, którymi się z niego wydostali i ruszyła by przywitać gości, od środka. Gdy tylko stanęła na dziedzińcy, wbijając ostrza w dwie istoty, które akurat się jej napatoczyły. Po tym brawurowym ataku, zamarła i ponownie użyła majesty, znów przybierając potworny wygląd. Część przeciwników, dodajmy większa, która spoglądała na nią, przestraszona uciekła. Problem wewnątrz zamku polegał jednak na tym, że walki toczyły się po korytarzach, po komnatach etc. czyli niewiele osób jednocześnie widziało wampirzycę. Dodać należy, że napięcia nie wytrzymało nawet kilku sojuszników, którzy zwiali po ławy, nakryli uszy oraz wyli niczym wilki. Jednak znaczna część ghuli nie zwiała. Wręcz przeciwnie, właśnie zaatakowała wampirzycę, zaś ich miecze zalśniły ogniem. Agnese wyszeptała słowa temporis i ruszyła do ataku. Oni również, chociaż wampirzyca była szybsza, ich było więcej, ale nie tyle więcej, by mogli nadrobić przewagę użycia dyscypliny. Pierwszy podskoczył, albo raczej przybliżył się powooooooooli, zaś wampirzyca po prostu przecięła go natychmiast uderzając tak, że jednym ciosem nabiła dwóch. Później jeszcze kolejnego wirując błyskawicznie. Dostrzegła, że Lorenzo zajął się następnymi, zaś dalej walczyła księżna majaca swoją bojową postać blondwłosej wojowniczki. Także inni, chociaż widziała również zarówno rannych, jak wielu ubitych orężem. Właściwie korytarze brodziły krwią. Wszystko było tym gorsze dla napastników, że przerażeni użyciem majestatu uciekali wpadając na swoich towarzyszy, którzy nie wiedzieli co się dzieje. Blokowali tamtym więc ucieczkę, wtedy zas dopadali ich obrońcy siekąc ostro. Ogólna kotłowanina trwała jeszcze, ale nagle coś pękło. Wampirzycy wydało się, że najpierw pojedynczy osobnicy wycofują się, później zaś jakieś grupy, wreszcie wszyscy wrzeszcząc rzucili się do ucieczki pozostawiając wręcz morze swoich. Wielu więcej niżeli poprzednim razem. Wampirzyca przez chwilę dobijała napastników, po czym zabrała się za przeczesywanie korytarzy, upewniając się czy jej bliscy są cali i zdrowi. Podobnie czynili inni, przynajmniej którzy mogli. Bosso natychmiast zebrał ludzi odbudowując barykadę przy wyłamanej bramie. Księżna oraz Leoncio dokańczali napastników, którzy wparowali do środka, ale nie mieli się już jak wycofać. Próbowali się bronić wewnątrz jakiejś komnaty, ale właśnie nimi zajęła się Matalesta. Contarini zwyczajnie poruszała się, sprawdzała komnaty, pokoje oraz czyściła. Kiedy doszła do komnat Sophi przez wielki tumult przebił się głos Kowalskiego dochodzący z komnaty.
- Wynocha stąd, nie przeszkadzać! Pan też markizie. Pańskiej siostrze nic nie będzie, ale muszę się nią natychmiast zająć.
- Wszyscy wynocha! - Jej władczy ton przebił się przez ogólny harmider. Nie wiedziała co się dzieje ale Kowalskiemu z pewnością nie należało przeszkadzać. - Zająć się innymi rannymi.
- Agnese? - markiz wyskoczył tuląc narzeczoną. Widać było niepokój na jego skrwawionym obliczu. - Sophia jest ranna. Dostała nożem w ramię. Kowalski mówi, że nic jej nie będzie, ale … - widać było, jak bardzo niepokoi się ranieniem siostry. - Podobno ostrze nie było dobre.
- Kochany, jeśli nie Kowalski, to nikt jej z tego nie wyciągnie. - Agnese jako, że była cała w krwi, starała się nie umorusać za bardzo Alessandra. - Wierzę, że ją wyleczy.Trzeba mu dać pracować.
- Wierzę, ale … - widać było, iż jest rozdygotany. Agnese dostrzegła, iż sam był ranny w kilku miejscach, jednak raczej niegroźnie. Właściwie zresztą wszyscy, których widziała, nawet jeśli stali na nogach, byli bardziej lub mniej ranieni. Najlepiej wyszły na tym kobiety oraz dzieci, zamknięte na ostatnich piętrach za solidnymi drzwiami. Sophia musiała wyjść, albo coś, skoro dostała ranę. - Jak ty się czujesz, moja kochana piękna?
Ubranie wampirzycy było całe w strzępach, a ewentualne rany ciężko było zobaczyć z uwagi na wszechobecną krew.
- Troszkę oberwałam, ale się zaleczę. Ojciec mi pomógł… a i zjednałam nam też nową kompankę. - Wampirzyca uśmiechała się i mogła sobie tylko wyobrażać jak ten grymas wyglądał pod zasychającą na twarzy krwią. - Wiesz z jakich ran wyleczył ciebie Kowalski, gdy zostałeś porwany. Mi odbudował niemal całą pierś nim tu przybyliśmy. Poradzi sobie.
- Ojciec, kompanka? - spojrzał na nią niewiele rozumiejąc, aczkolwiek słowa dziewczyny podbudowały go. Faktycznie bowiem, przemęczenie oraz zdenerwowanie spowodowały zbytnią niewiarę. Czarodziej przecież dysponował świetnymi umiejętnościami. Jednak jaki ojciec oraz jaka kompanka, jakoś umknęło mu chyba coś.