Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Horror i Świat Mroku > Archiwum sesji RPG z działu Horror i Świat Mroku
Zarejestruj się Użytkownicy


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 22-08-2017, 12:35   #41
 
Aiko's Avatar
 
Reputacja: 1 Aiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputację
Gadu gadu gadka, zaś czas sobie upływał. Jessie wydała się mądrą oraz sympatyczną kobietą. Cieszył się więc mogąc ją poznać. Dziewczęca przyjaciółka przedstawiała mu wartościowych ludzi oraz przyzwoite wampiry.
- Hm, przepraszam Jassie, ale nie wiem, czy nie będziemy musieli już iść – powiedział po jakimś czasie, kiedy przyjemnie podyskutowali sobie na kompletnie nieistotne tematy. - Przypuszczam, że moja przyjaciółka może na mnie czekać – dodał wyjaśniając. Charlotta bowiem mogła się już obudzić.

Wampir po kilku szklaneczkach czuł też lekkie kręcenie w głowie. Anna zeskoczyła ze swojego miejsca i podeszła do niego.
- To wracamy! - Uśmiechnęła się ciepło.

Gdy tylko przeszli przecznicę, zatrzymała się przy nich dorożka małej wampirzycy.
- Dziękuję ci, że mnie poznałaś ze swoimi znajomymi - uśmiechnął się do dziecięcej wampirzycy. - Ciekawe, czy Charlotta już się obudziła. Jeśli tak, pewnie się niepokoi. Dlatego pomyślałem, że może lepiej byłoby powrócić do Carlton Klubu.

Wampiry wsiadły do dorożki.
- Nie wiem na ile są to moi znajomi. Ale pozwoliłam im tu mieszkać, bo wzbudzają zaufanie. - Anna rozsiadła się wygodnie i dorożka ruszyła. - Nie martw się o naszą Charlie, jeśli wstała to Robert i Rebecca na pewno umilą jej czas.
- Masz rację. Czuję się po prostu jakoś odpowiedzialny - stwierdził, prawdopodobnie pozostając wewnątrz sfery rycerskich powinności. Ochrona niewiast etc. - Jutro pewnie udamy się do starszej Rzemieślników, jednak pojutrze, może miałabyś ochotę na kolejną partyjkę wista?
- Jeśli uda mi się zapanować nad pewnym problemem, to bardzo chętnie. - Anna wyraźnie się zamyśliła. - Poślę ci wtedy wiadomość.
- Hm, chyba że mógłbym ci pomóc przy tym problemie? - spytał rzeczywiście czując wdzięczność oraz sympatię wobec swojej przyjaciółki, która tak mocno wspierała go.
- Najpierw muszę się sama dowiedzieć na czym stoję, ale jak tylko będę wiedziała czy możesz mi pomóc, to się zgłoszę. - Anna uśmiechnęła się.

Gdy jechali, ponownie zaczął padać deszcz. Dorożka zatrzymała się na tyłach klubu i podbiegł do niej ktoś z parasolem.

Charlie wraz z Robertem i Rebeccą znaleźli w gabinecie właściciela klubu, gdzie cała trójka rozmawiała w najlepsze. Na ich widok Charlotta uśmiechnęła się szeroko. Wampir widział, że starała się nie poderwać i nie podbiec do niego. Przed nimi leżała mapa Londynu, którą pokazywała mu wcześniej Anna.
- Coś ciekawego? - Mała wampirzyca podeszła do stołu.
- Bank, który planuję przejąć ja na twoim terenie. - Charlie pokazała miejsce, Annie.
- O… to dobrze. Jakby były problemy, zawsze będziecie mogli się zgłosić do mnie lub do Roberta.
- Bardzo chętnie. Hm, wspominałaś o tej Ventrue, która prowadzi interesy finansowe. Rozumiem, że robi to na innym terenie? - spytał zadowolony, że tak się złożyło. Wszak dziecięca wampirzyca mogła naprawdę bardzo pomóc.
- Ventrue działają w City i Westminsterze. Ale to dwie nie do końca dogadujące się frakcje. - Anna pogładziła ramię Charlie.
- Jak się czujesz?
- Bardzo dobrze. Robert poprosił by zrobiono mi coś ciepłego. - Charlie wskazała na stojącą na stole filiżankę. - Choć przyznam, że wróciłabym do domu, bo jutro mam pracowity dzień. - Podniosła wzrok na Gaherisa. - Czy udało ci się wszystko załatwić?
- Jak najbardziej, przedstawiono mnie pewnej dwójce. Jestem bardzo zadowolony. Jeśli chcesz jechać, to ruszajmy.

Ujął dłoń dziewczęcej wampirzycy.
- Jeślibyś potrzebowała mnie, daj proszę znać oraz poinformuj, jak tam planowany wist.
- Nie omieszkam. - Anna uśmiechnęła się. - Dbajcie o siebie.

Wobec tego ruszyli zamawiając jakąś dorożkę po drodze. Gaheris pamiętał, że Charlie chciała się przespać jeszcze, wypocząć przed kolejnym dzionkiem. On zaś planował poczytać jeszcze sprawozdania bankowe. Były takie trudne, jednak powolutku zaczynał łapać jakiś większy sens. Jego towarzyszka była na tyle zmęczona, że gdy jechali, przysnęła opierając się o jego ramię. Wampir niemal wniósł ją do mieszkania i pomógł ułożyć się w łóżku. Po chwili miał całą resztę nocy dla siebie.



29 maja 1853

Obudziło go już znajome uczucie, ten przyjemny ciężar na piersi i znajomy zapach. Spokojny oddech świadczył, o tym że kobieta drzemie. Teraz jednak gdy otworzył oczy, zauważył, że musiała usnąć czytając jakieś papiery. Bez trudu rozpoznał księgi rachunkowe i sprawozdania. Nie leżała na nim ułożona tak jak ostatnio, raczej osunęła się gdy już zasnęła. Mężczyzna zaś starał się jej nie budzić wcale. Uśmiechnął się spoglądając na śpiącą kobietę, delikatnie ułożył na boku tak, żeby się nie wybudziła niepotrzebnie. Miał plan: umyć się, zobaczyć, czy jest królik, poczytać księgi chwilę. Później zaś ruszyć do starszej Toreadorów.

Królika tym razem nie było, najwyraźniej Charlie się nie wyrobiła, ale musiał przyznać, że po wczorajszych poczęstunkach nie był też głodny. Gdy już szedł po księgę zobaczył jak kobieta się przebudza i przeciąga. Uśmiechnęła się, widząc go.
- Dobry wieczór.
- Dobry wieczór. Jak minął dzień - przeciągnął się. - Jeśli mogłabyś, powinniśmy odwiedzić Florenze - pocałował jej policzek oraz objął mocnym uściskiem.
- Przespałam się dziś w ciągu dnia, więc powinno być dobrze. - Charlie pocałowała go delikatnie w usta. - Mam dwie dobre wieści! Jest twój strój do opery i…. Mam umówionych dwóch menedżerów.
- Umówionych, znaczy na spotkanie, czy kolejna dwójka potwierdziła, że chce współpracować? - nie załapał wyjaśnienia. - Natomiast opera, cóż, nie wiem jakie to inne od występów wagantów. Potrzeba jednak spróbować. Lubisz operę?
- Umówionych, w sensie podejmą pracę gdy dam im znać, reszta się waha albo obawiają się szefów. - Charlie skrzywiła się, po chwili jednak rozpromieniła się. - Rebecca powiedziała, że będzie i Robert też. A opera… to taki magiczny inny świat.
- Może zdecydują się później. Pamiętaj, że skoro mają rodziny, mogą po prostu nie być pewni. Pewnie myślą nad swoimi bliskimi oraz własną karierą, chociaż nawet cię mogą bardzo lubić. Tam mają pewną pracę. Kiedy więc okaże się, iż rzeczywiście bank ruszył, przejdą do ciebie przynajmniej niektórzy. Zresztą Charlie, jak wiesz, bowiem mówiłem ci nieraz, mógłbym pomóc podczas rozmów, ale nie będę się wtrącał bez twojej wyraźnej prośby. Bowiem to twój bank i nie będę ci niczego tutaj narzucał. Natomiast opera … przekonamy się. Prawda Charlie, mogę przymierzyć owo wspaniałe ubranie? – spojrzał pytająco.

Charlie pocałowała go w usta jej wargi były przyjemnie gorące, niemal pulsujące krwią.
- Myślę, że fajnie byłoby nieco popracować nad stosunkami z ich szefami, a wiem gdzie grywają w wista. - Mrugnęła do niego. - Zapraszam za mną.

Poprowadziła go do wolnej sypialni gdzie czekał na niego, pięknie wykonany strój.


- Zapraszam do mierzenia.
- Śliczny – popatrzył spojrzeniem dandysa. - Przynajmniej tak mi się wydaje, że wręcz bije elegancją. Jednak ostateczną ocenę wydam dopiero po przymierzeniu – zaczął zmieniać swój strój. Rzeczywiście faktycznie, krawiecki maestro dokonał czegoś wspaniałego wręcz idealnie dobierając zarówno krój, jak barwy kolorów. - Jak wyglądam? - spytał dziewczynę.
- Hmm… - Charlie wyraźnie się zamyśliła. - chyba nie powinnam cię w tym wypuszczać bo jeszcze jakaś piękność mi ciebie zabierze.
- Ty jesteś piękna – przyznał oglądając swój nowy strój. - Zaiste ładne szaty. Wiele zawdzięczam ci, moja droga – widać było, iż faktycznie przygląda się dosyć zadowolony. - Hm, kiedy musimy wyruszyć oraz czy później będziemy się mogli udać do starszej Treadorów?
- Opera jest dopiero jutro więc z pewnością się wyrobimy. - Charlie uśmiechnęła się słysząc komplement.
- Wobec tego – ucałował ją – przebieram się oraz jedziemy do starszej. Stanowczo nie byłaby zadowolona, gdybyśmy odpuścili sobie wizytę. Słyszałem trochę na ten temat, zaś ty znasz ją przecież jeszcze osobiście.
- Jak się okazuje wcale jej nie znałam. - Charlie uśmiechnęła się słabo. - Zaczekam w salonie, przebierz się na spokojnie.

Skinął potwierdzając.
- Oczywiście – po czym zabrał się za przebieranie, czyli wdzianie standardowego stroju. Miał spore poczucie niepewności udając się do Florence. Stanowiła zagadkę, tymczasem Gaheris nie był najlepszy w jakichkolwiek zagadkach.

Charlie najwyraźniej także czuła się niepewnie. Gdy siedziała w salonie, czekając na niego wydawała się być zestresowana.
Chyba wyczuł to, bowiem odezwał się pokrzepiająco:
- Musimy chyba wspólnie stawić jej czoła. Zachowywała się chamsko oraz bezsensownie, ale może była to tylko jakaś dziwaczna gierka, bowiem później zrobiła dobrą robotę. Zwyczajnie nie potrafię przewidzieć pragnień Florence. Cokolwiek jednak myślimy, zwyczajnie musimy jej podziękować oraz porozmawiać z nią na temat naszej dziwacznej sytuacji.
- Yhym… wiesz gdzie mieszka? - Charlie wstała i podeszła do niego.
- Owszem, chociaż byłem tam niezbyt mile witanym gościem. Dzielnica rozrywki, jeśli właściwie zapamiętałem. Spokojnie dojedziemy tam dorożką. Jesteś gotowa, moja droga?
- Tak… nie zostawisz mnie tym razem samej? - Spytała trochę nieśmiało.
- Obiecuję, że jeśli nie stanie się coś, czegóż nie sposób przewidzieć, nie pozostawię cię. Spałaś poprzednio tak słodko, że nie chciałem cię budzić oraz przewozić na powrót do domu, co obudziłoby cię także. Wspominałaś bowiem swoją ciężką pracę podczas negocjacji. Szanuję ja oraz naprawdę bardzo doceniam. Wobec tego ruszajmy – podał kobiecie ramię.

Charlie uśmiechnęła się i pocałowała go mocno. Gaheris czuł, że go pragnie. Jednak nie wykonywała nic co przeszkadzałoby im w planach.
 
Aiko jest offline  
Stary 30-08-2017, 12:46   #42
 
Kelly's Avatar
 
Reputacja: 1 Kelly ma wyłączoną reputację
Ruszyli w kierunku dorożek i już po chwili jechali w kierunku Soho. Wampir nie był pewny gdzie dokładnie mieszka Florence, ale wiedział że bez trudu trafi do Elizjum jej córki. Charlie była wyraźnie spięta i trzymała się bardzo blisko wampira. Stykała się swoim ramieniem z jego, jednak nie wykonywała żadnych “niepoprawnych gestów”. Właściwie dobrze. Istnieje czas na seks, jednak istnieje także na zwyczajne zamyślenie. Według dumającego Gaherisa obecnie był ten drugi. Jednak trzymał jej dłoń, obejmował ciepło, żeby wiedziała, że jest przy niej oraz zależy jemu na niej oraz jej specjalnej bliskości. Jechali powoli, jednocześnie wyglądając przez okienka dorożki.

Bryczka zatrzymała się nieopodal burdelu. Charlie przyglądała się okolicy z pomieszaniem strachu i zachwytu.
- Tu znajdziemy Florence?
- Jej dziecko, które powinno nas zaprowadzić do swojej mamy
- wyjaśnił uprzejmie. - Przecież spotykałaś się gdzieś tutaj? - posłał dziewczynie pełne zdziwienia lekkiego pytanie.
- W tej części Londynu ale…. zazwyczaj w restauracjach albo hotelach… nie tutaj. - Charlie przywarła do niego, chwytając go za ramię. Wyraźnie wzbudzała zainteresowanie.
- Rozumiem, chodźmy - faktycznie mnóstwo męskich oczu spoglądało na urodziwą pannę Ashmore, ale musieli się zadowolić owymi wyłącznie spojrzeniami. Bowiem oni musieli odnaleźć Florence. Dlatego właśnie Gaheris skierował się poznaną przedtem drogą szukając znajomych sobie osób.
Pamięć doprowadziła go to Elizjum. Tutaj jednak pojawiał się pewien problem. Był to burdel, chyba całkiem ekskluzywny ale burdel i wprowadzanie tam Charlie mogło nie być najlepszym pomysłem. Niby było zaplecze i tam nikt nie powinien jej zaczepiać. Ba! Nikt pewnie nawet nie powie, że ją tam widział. Jednak nadal widoki mogły nie być odpowiednie dla damy jaką była Panna Ashmore. Z drugiej strony, pozostawienie jej na zewnątrz także nie wchodziło w rachubę. Zbyt wielu było mężczyzn, którzy się na nią oglądali. Zbyt wielu którzy chcieliby skorzystać z jej usług, nawet jeśli takowych nie świadczyła. Wampir rozejrzał się więc licząc, iż może zobaczy któregoś ze znajomych. Ewentualnie w grę wchodziło skorzystanie z jakiejś restauracji, czy kawiarni, gdzie dziewczyna mogłaby swobodnie poczekać. Pytanie jednak, czy takie były wokoło. Z tego co widział w okolicy były głównie podobnie lokale. Niby była jakaś knajpa, ale nie zostawiłby tam Charlie samej.
- Musimy wejść razem - widać było, iż tego nie planował. Pozostawało bowiem jeszcze wrócić, zaś to także nie wchodziło w grę. - Będziemy szli szybkim krokiem. Wtedy ludzie, zanim się zorientują, już ich miniemy. Nie odpowiadaj proszę, nikomu tutaj. Oraz nałóż mocno płaszcz z kapturem, żeby zakrywał twarz - rzeczywiście bowiem, stateczna niewiasta nie powinna bywać na salonach takiego miejsca. Kwestie uchodzące panom na sucho dla pań stanowiłyby powód odtrącenia towarzystwa. Planowanie powrotu bankowego jednak sprawiało, iż Charlie powinna być czysta niczym łezka.
Kobieta nasunęła kaptur płaszcza, głęboko na swe oblicze i chwyciła Gaherisa pod ramię, dając się poprowadzić. Rycerz natomiast szedł korytarzami starając się omijać panów oraz panie do towarzystwa jak najszybciej oraz jak najszerszym łukiem, jednocześnie ruszając się tak, żeby zastawić drogę potencjalnemu podrywaczowi. Szedł tam, gdzie liczył na spotkanie owej seksownej córy jeszcze seksowniejszej maki, Królowej Londyńskiej Dzielnicy Wyuzdanych Przyjemności.

Córkę spotkał w samym sercu Elizjum, czyli w sali, w której jakiś czas temu spotkał Straina. Sylvia miała na sobie odrobinę więcej odzienie, niż gdy widział ją ostatnią, jednak trudno byłoby ją odróżnić od pracujących na piętrze pań do towarzystwa.
- Och.. Henry. - Spojrzała na niego z uśmiechem. - I jest też nasza ulubienica. Tutaj możesz czuć się swobodnie Charlie.
Charlotta zdjęła kaptur i spojrzała na Sylvię lekko zaskoczona. Chyba nigdy nie było dane jej oglądać córki Florence w takim kostiumie. Ta natomiast podeszła do nich.
- Wyglądasz, już dużo lepiej. - Powiedziała z uśmiechem.
- Dziękuję. - szept Charlie był ledwo słyszalny.
- Witaj - ucałował jej dłoń. - Czy jest Milady? - spytał Sylvię Gaheris.
- Musiała się udać do leża, ale prosiła bym was zabrała, gdy się pojawicie. - Sylvia zerknęła na salę, jakby coś sprawdzając. - Dajcie mi chwilkę. Wezwę dorożkę i załatwię dwie sprawy. Jeśli macie na coś ochotę, częstujcie się.
- Poczekamy chętnie - chwilowo nie planował poczęstunku. Oczywiście było tu wiele chętnych pań do okazania sympatii za pieniądze, ale jednak Gaheris nie lubił płacić za takie rzeczy oraz szukał bardziej stałych relacji, niżeli przygodne spotkania. Ustawili się po prostu na boku udając jakby co, że są razem oraz czekali na panienkę Sylvię.

Charlie po pierwszym szoku zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu z zainteresowaniem.
- Jest tutaj sporo ładnych kobiet. - Szepnęła cicho. Wyraźnie standard ten odbiegał od jej postrzegania tego zawodu. - Możemy się przejść po pomieszczeniu? Wszyscy tutaj są wampirami?
- Tutaj raczej
… - użył Nadwrażliwości, żeby zobaczyć aury. Wcześniej wydawało mu się, ze wampirów tutaj jest niewielu. Jakby nie było Starsza Toreadorów zarabiała kokosy nie na swojej rodzinie, ale zwykłych, lecz zamożnych ludziach, którym oferowała najlepsze dziewczyny do towarzystwa. Jednak odpowiadając precyzyjnie, musiał sprawdzić. Mocno zaciekawiło go też zupełnie nieortodoksyjne podejście Charlotty do najstarszej profesji. Możliwe jednak, iż kiedyś sama miała z nią do czynienia. Trudno uwierzyć, patrząc jaką jest damą, jednak tak właśnie mogło być, skoro trudniła się ponadto wywiadem.

Jakby nie patrzeć było to elizjum. Gro osób w pomieszczeniu były to ghule, zarówno z obsługi jak i gości. Rozpoznał też kilka wampirów.
- Hm, nie podnoś głowy, patrz spod oka. Widzisz tamtego na lewo w wysokim cylindrze. On jest. Także tamta dwójka rozmawiających przy ścianie obok kryształowego kandelabru. Tamten dalej, to ghul, podobnie jak ta kobieta. Tamten zagubiony to człowiek, ten właśnie mający wielki nos … - prowadził spojrzenie Charlie szepcząc cichutko. - Tutaj nie ma dyskryminacji innej, niżeli dyskryminacja pieniądza. Jeśli kogoś stać, zostaje zaproszony do skorzystania ze wszystkiego, co tylko może oferować to właśnie miejsce.
Szczerze mówiąc zastanawiał się, jakież fikołki tutaj muszą wyprawiać. Może mają jakiś podręcznik. Przydałby się im podczas intymnych momentów, ponieważ chyba oboje lubili eksperymentować.
- Niesamowite, że jest was tyle. - Powiedziała szeptem rozglądając się dyskretnie po sali. - Chodź, przespacerujemy się, gdy tu stoimy zwracamy uwagę. - Pociągnęła go lekko za ramię.
- Dobrze, choć teraz niezupełnie was. Także trochę nas. Również należysz do tego świata oraz może kiedyś staniesz się kimś jeszcze więcej, aniżeli obecnie - poddał się jej pociągnięciu i po prostu zaczęli się przechadzać poprzez korytarz oglądając. Jednak starał się, żeby dziewczyna nie była specjalnie na widoku.
- Jak mam to rozumieć? - Spytała szeptem zaskoczona. Z niektórych pokoi dochodziły do nich jęki rozkoszy. Czasami wyczulony słuch wampira podpowiadał mu, że w pomieszczeniu jest więcej niż para kochanków. W wolnych, a co za tym otwartych pokojach, dostrzegali zazwyczaj spore łoża i różne rozłożone tu i ówdzie akcesoria.
- Jesteś ghulem - wyjaśnił - przecież wiesz. Jesteś człowiekiem, ale już weszłaś w tą rzeczywistość nieznaną zwyczajnym ludziom. Rety, naprawdę są nieźli - odruchowo wyszeptał widząc jakiś szczególnie fantazyjny gadżet, który wymagał umiejętności akrobatycznych niemal od uprawiających miłość kochanków.

Piękna Charlie podążyła za jego wzrokiem i bez skrupułów weszła do pustego pomieszczenia.
- Czemu są nieźli? - Spytała przyglądając się temu co złapało wzrok wampira.
- Chyba bym nie potrafił zrobić takiej gimnastyki - wyjaśnił trochę się wstydząc. Chociaż może lekko przesadzał, gdyż ciało miał bardzo zręczne. Sznurami łapano partnerów za kończyny, za plecy wkładano im specjalny drążek. Odciągano do tyłu ręce oraz nogi tak, że ciało wyginało się w lekki łuk. Następnie odwracano ich tak, że byli do siebie do góry nogami. Dopiero wówczas dokonywało się zbliżenie, często przy pomocy drugiej osoby, która odpowiednio nakierowywała penisa mężczyzny. Później zaś ciągle wszystko się powoli obracało tak, że pozycje partnerów się zmieniały, choć ich pozycja względem siebie nie.

Ciekawa Charlie podeszła do jednego z drążków, zerkając czy nikt nie patrzy i chwyciła się go, zwieszając się po prostu w dół.
- Wygląda co najwyżej dziwnie. - Powiedziała, obracając się i przyglądając pomieszczeniu. No tak, Charlotta też była całkiem wysportowana, pamiętał jak wspinała się do pokoju w hotelu, gdzie spali po raz pierwszy razem.
- Eee - szybko zakrył drzwi przymykając, bowiem jakiś obcy mężczyzna zajrzał ewidentnie chcąc spróbować z Charlie zabawy.
Panna Ashmore o ile posiadała rozległą wiedzę, stanowczo nigdy nie była w takim miejscu i nie kojarzyła elementów tu obecnych z czymś złym. Na jej twarzy odmalowało się zaskoczenie.
- Coś się stało? - Spytała, wstając i opierając się o drążek. Przy tym przyjęła lekko wypiętą postawę.
- Eee trochę - przyznał. - Zdaje się że ktoś miał ochotę właśnie stać się twoim klientem dołączając do wyczynów na drążku.
Poprzez uchylone drzwi wskazał jej mężczyznę.


Skinąwszy powiedział cicho.
- Właśnie tamten.
- Czy naprawdę wyglądam, na jedną z pracujących tu kobiet
? - Charlie była nadal zaskoczona. Zerknęła na wielkie łoże, a potem z błyskiem w oku na wampira. - A ty byś chciał zostać moim klientem? - Mrugnęła do niego ale w ten swój elegancki sposób. Wszystko co robiła miało w sobie dziwną grację, która odróżniała ją od większości zebranych tu kobiet.
- Wiesz Charlie, na ciebie wydałbym wszystko co mam zapewne - uśmiechnął się do niej. - Ale nie, nie wyglądasz. Po prostu tamten dostrzegł ciebie, ale nie widział twarzy, jedynie sylwetkę. Myślisz, że powinniśmy sobie coś takiego sprawić w naszym domu? - zażartował.
Charlotta zamyśliła się siadając na wielkim łożu.
- W sumie jeśli to własność Florence, pewnie pozwoliłaby nam skorzystać. - Uśmiechnęła się opierając dłonie za plecami, przy czym jej sylwetka nabrała bardzo atrakcyjnych kształtów.
- Ja nie widzę przeciwwskazań. - Od drzwi dobiegł ich rozbawiony głos Sylvi.
- Ja widzę jedno, ciężko byłoby mi pozwolić komuś zajmować się moim przyrodzeniem oraz pozostawić celowanie w odpowiednie miejsce.
- Wiesz, hahaha, coś za coś
- głos Sylvii zabarwił się delikatnym śmiechem. - Mogę zaprosić najpiękniejszą dziewczynę, żeby pomogła pod tym względem.
- Dziękuję jednak sam sobie poradzę.
- Och, może
... - widać było, iż żartuje sobie - albo wolisz jakiegoś przystojnego gentlemana.
- Dziękuję Sylvio. Ruszamy
- przerwał festiwal nabijania się.
Charlie przysłuchiwała się im z zainteresowaniem, cały czas zerkając na dziwne urządzenie. Widać było, że w jej głowie buduje się obraz tego, do czego mogłoby służyć.
- Dziękujesz, czyli się zgadzasz? - Spytała udając zaskoczenie. Gaheris usłyszał w głosie Charlie rozbawienie.
Sylvia skupiła wzrok na pannie Ashmore.
- Och myślę, że nasz Henry, chciałby cię zarezerwować tylko dla siebie. Ruszajmy. - Obróciła się, a Charlie podniosła się z łóżka, podeszła do wampira i chwyciła go pod ramię. Stanęła na palcach i szepnęła mu do ucha ciche. - Przepraszam.
 
Kelly jest offline  
Stary 30-08-2017, 14:21   #43
 
Aiko's Avatar
 
Reputacja: 1 Aiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputację
Sylvia zabrała ich dorożką i znanej mu już rezydencji. W holu ponownie zastał sporo kobiet, które także wzbudziły zainteresowanie Charlie. Widać było, że odkrywa zupełnie inny świat i robi to z entuzjazmem dziecka. Wampirzyca poprowadziła ich na piętro, ale nie do sypialni swej pani, tylko do wielkiego salonu. Florence siedziała w jednym z foteli, skupiona, zamyślona. W tej chwili przypominałą odrobinę zamyślonego księcia, gdy przedstawiono mu go w jego gabinecie. Jednak na ich widok uśmiechnęła się zalotnie.
- Witajcie. - W pokoju zrobiło się nagle jakby jaśniej, milej.
- Witaj pani - Gaheris skłonił się wedle etykiety, choć dosyć lekko. Okazał szacunek Starszej. - Chcieliśmy podziękować, pani, za twoją pomoc oraz wsparcie. Może uznać mnie za osobiście zobowiązanego za tą sprawę. Będzie mi miło, jeśli kiedyś skorzystasz z mojej skromnej pomocy - oczywiście wszystko miło, pięknie oraz bardzo grzecznie. Nie cenił Florence, jednak skoro pomogła, trzeba było uszanować wsparcie. Oprócz tego była ładna, to zaś jest zawsze mile widziane dla prawdziwego Rzemieślnika.
Starsza Torreadorów zerknęła za jego plecy.
- Silvio, przynieś nam coś dobrego, dobrze? - Gdy usłyszeli za sobą dźwięk zamykających się drzwi, Florence wskazała na liczne siedziska. - Proszę rozgośćcie się.

Gaheris czuł na sobie jej uważne spojrzenie, to samo którym obdarowała go kiedyś Anna. Starsza badała go. Miał dziwne wrażenie, że nie do końca mu ufała.

Charlie ruszyła przodem i zajęła miejsce obok wampirzycy.
- Czemu mi nie powiedziałaś? - Spytała wprost.
- Tak, rzadko zdarzają się w dzisiejszych czasach istoty czyste, niewinne. - Florence oderwała od niego wzrok, a jej twarz nabrała ciepłego, czułego wyrazu. Nie rzucała uroku, Gaheris rozpoznałby to, jednak nie musiała tego robić. Miała to coś co miała jego matka, lecz zupełnie inne. Hipnotyzowała ludzi, sobą samą. - Chciałam cię zachować taką.
- Moim zdaniem, dalej jest taka, po prostu zwykła, normalna, bardzo ludzka. Wśród ludzi spotkasz drani większych, niżeli ich wyobrażenie na nasz temat, wśród nas bywają także różni, gorsi oraz lepsi - Gaheris uważał, że wampiryzm nie czyni kogoś wrednym sukinsynem. Piękna Florence była kimś, komu niełatwo się przeciwstawiało. Skończona piękność. Gdyby spotkał ją wcześniej na neutralnym gruncie … Stanowczo jednak teraz miał inne myśli. Jednak skoro pomogła im, wyrażał także właśnie wdzięczność.

Florence spojrzała na niego.
- Ale też ją widzisz prawda? Bladość jej aury? - Przeniosła wzrok na Charlie. - Nasz klan potrafi widzieć nastroje różnych istot.

Gaheris widział jak jego towarzyszka otwiera szeroko oczy.
- A co oznacza ta bladość. - Spytała z zainteresowaniem. Wtedy do pokoju weszła Sylvia. Podała wampirowi kielich i przeszła do pań podają im ich naczynia. Sama zajęła miejsce na leżance, układając się na niej. Gaheris musiał przyznać jedno. Widok ich trzech razem, w tym pięknym wnętrzu był czymś niesamowitym.
- Aury nieśmiertelnych są bardzo blade, jakby nasze uczucia rozmywały się wraz z naszą starą krwią. Aury ludzi, którzy z nas piją niestety biorą tą bladość. - Florence wyciągnęła w stronę Charlie dłoń i poprawiła jakiś kosmyk. Cały gest był dziwnie hipnotyzujący. - Najpiękniejsze są aury ludzi, soczyste niczym najwspanialsze owoce. - Przeniosła wzrok na Gaherisa. - A najpiękniejsza według mnie jest namiętność. Czerwona niczym najwspanialsze vitae.
- Osobiście preferuję miłość, milady, lecz na temat gustów się nie dyskutuje - odparł Gaheris, właściwie nawet ucieszony, że Florence udzieliła Charlotcie lekcji. Ponadto ta trójka, uf biorąc pod uwagę wymagania, chyba nie dałby wszystkim rady, choć wydawały się zestawem kobiecej piękności.

Florence uśmiechnęła się szeroko.
- Tak… miłość też jest piękna. - Wampir wyobraził sobie z jaką łatwością starsza może wywoływać tego typu odczucia. - A wierzę, że nasza Charlotta potrafi ci ofiarować wspaniałą mieszankę obu odcieni szkarłatu.
Gaheris zobaczył, że jego towarzyszka, zarumieniła się lekko i próbowała ukryć ten wyraz twarzy upijając łyk ze swego kielicha. Florence odsunęła się od niej dając jej odrobinę powietrza.

- Rozmawiałam tej nocy z Anną, mówiła że opowiadała wam już co nieco, oraz oprowadziła cię po swojej domenie.
- To prawda, pokazała mi wczoraj co nieco ze swojej domeny - ostrożnie potwierdził Gaheris. Nie wiedział, jakie dążenia ma Florence, gdzie prowadzi jej myśl. - Jednak jeśli dobrze rozumiem zasady, powinienem odżywiać się głównie na tym terenie przysługującym Rzemieślnikom.
- Anna pozwala ci się żywić tam, jeśli będziesz przestrzegał zasad maskarady, więc korzystaj. - W głosie Florence pojawiło się rozbawienie, które objawiło się dźwiękiem przypominającym dzwoneczki. - Oczywiście zapraszamy cię z Sylvią, do korzystania z usług naszych dziewcząt.

Córka starszej przytaknęła z uśmiechem, przeciągając się na szezlongu.
- Jest tu tyle krwi, że wystarczy by wykarmić cały klan, a na pewno dużo więcej.
- Przyjemnej rozgrzanej krwi. - Dorzuciła od siebie Florence.
- Dziękuję milady, zapewne skorzystamy, zaś jeśli będziesz miała jakąś potrzebę, wiesz gdzie mnie szukać. Rycerskie słowo - wspomniał zawieszając głos. Gdyby obiecał coś szczegółowo mogłaby zażądać czegoś sprzecznego, przeciwstawnego innym zasadom rycerskości. Natomiast tak było politycznie oraz ogólnie.
- A co oznacza, że krew jest rozgrzana? - Charlie znów utonęła w nowinkach ze świata wampirów.
- Ach… pijąc krew czujemy wasze uczucia, do tego stopnia, że część wampirów uzależnia się od konkretnych nastrojów. - Florence szybko powróciła do swej śmiertelnej rozmówczyni. Gaheris widział, że jakby nie wyglądały ich stosunki wcześniej. Jego starsza, uwielbia Charlottę. Przypominając sobie kobiety w jej łożu, był niemal pewny, że kocha ją. - Ja na przykład mam słabość do tej rozgrzanej krwi. Uwielbiam ten moment gdy serce bije z podniecenia pompując tą rozpaloną pożądaniem vitea.

Jego towarzyszka zachłysnęła się. Wampir cały czas otwierał jej oczy na jej własne pragnienia, ale nadal była kobietą tych czasów. Zobaczył jak jej policzki zarumieniły się cudownie. Niemal słyszał bicie, jej rozpędzonego serduszka, wołające do niego. Bez trudu rozpoznał ten ruch pod suknią, który wskazał na to, że jego droga Charlie zacisnęła nogi, czując między nimi pierwsze ślady wilgoci.
- Prawdą jest jednak, Charlotto, że ty kosztujesz jednego z najwspanialszych nektarów. - Dodała po chwili starsza, cały czas obserwując swoją dawną podopieczną. - Krew nieśmiertelnych jest czymś czego nie da się porównać do czegokolwiek innego. Niesie w sobie tą wspaniałą, życiodajną, spełniającą siłę, którą pewnie znasz.

Charlie przytaknęła ruchem głowy, co wywołało uśmiech na twarzy wampirzycy.

Trochę właściwie Florence wtrącała się w ich sprawy zbytnio, jednak może właściwie taki był jej sposób bycia bez złych intencji. Któż wie, dlatego nie wtrącał się właśnie, skoro, wydawało się, iż Charlotta właściwie jakby zaczęła się dogadywać z arcypiękną Toreadorką. Ponadto wyczuwał jej podniecenie, które zaczynało wpływać także na jego własne chętki.

- Sylvio podasz mi mapę? - Florence zerknęła na swoją córkę, która podniosła się z szezlongu i przyniosła charakterystyczny rulon. Gdy go rozwinęła Gaheris bez trudu rozpoznał mapę podobną do tej, którą miała Anna. Było jednak na niej dużo więcej oznaczeń. Bardzo szczegółowo opracowany był obszar, na którym się znajdowali, ale też sporo oznaczeń było po drugiej stronie rzeki, czego nie widział u małej wampirzycy. - To takie trochę ściśle tajne. - Starsza mrugnęła do niego.
- Kojarzę kilka z tych miejsc. Sprawdzałam je dla ciebie, prawda? - Charlie wskazała kilka trójkątów znajdujących się tuż na granicy domeny Florence, albo lekko poza jej granicami.
- Tak to było kilka problematycznych miejsc. A zawsze doskonale szło ci przemykanie się. - Uśmiechnęła się do Charlie po czym spoważniała. - Nie chciałam cię narażać, wiesz?

Jego towarzyszka spojrzała na nią zaskoczona.
- Od tego są agenci by ich narażać. - Powiedziała pewnym głosem, po czym zarumieniła się. - Ja… na szczęście Henry i Anna mnie znaleźli.
- Słyszałam. Anna opowiedziała mi co nieco na moją prośbę. - Wampirzyca nie powstrzymała się i pogładziła policzek Charlie. - Nie chciałabyś by obejrzał cię, któryś z moich lekarzy?
- Nie… Henry już mi pomógł. - Ashmore rzuciła odpowiedź po czym w cudowny sposób spaliła buraka, przypominając sobie jak Gaheris jej pomagał się wykurować. - Już wszystko jest dobrze.
- Wspaniale. - Florence przeniosła wzrok na wampira. Widział jak w jej oczach czają się ogniki. Przyjemne, namiętne ogniki. - Będę miała do ciebie prośbę. Prośbę o pomoc ale nie tylko dla mnie, lecz także dla wampirzycy, którą uważasz za przyjaciółkę.
- Będzie mi naprawdę bardzo miło się zrewanżować za pomoc - powiedział uprzejmie udając, że nie dostrzega owych iskierek namiętnego spojrzenia. - Jakiego wsparcia potrzebujesz, jakiej rycerskiej dłoni? - Gaheris pomimo, iż teraz przeniósł się do wieku XIX trochę jeszcze reagował jak wojownik za czasów króla Artura, najwspanialszego spośród wszystkich wspaniałych władców.

- Mam problem z człowiekiem, na razie zakładam że nie jest to wampir, który zabija moje dziewczyny. - Florence rozsiadła się w fotelu eksponując swoje piękne kształty, podczas gdy Sylvia stanęła za siedziskiem, opierając się o jego oparcie. Przez co gdy patrzyli na obie wampirzyce, widzieli piękną twarz starszej, otoczoną niemal piersiami jej córki. Gaheris tylko dzięki swym wyostrzonym zmysłom usłyszał, że nawet Charlie przełknęła ślinę, a jej krew znów przyspieszyła. - W ostatnim miesiącu zginęło siedem dziewcząt. Wszystkim mało elegancko podcięto gardła, po czym mocno je oszpecono. Anna obawia się, że to może być sprawka kogoś z jej klanu, ja na razie zakładam, że może być to dowolny świr w tym mieście.
- Straszne - przyznał Gaheris naprawdę szczerze pełen pasji. - Czy coś już śledztwo wykazało? Czy ginęły jakieś inne osoby, gdzie były zabijane. Nie można pozwolić, żeby taki drań robił słabszym krzywdę - taka pomoc była stanowczo rycerska, ochrona niewiast jak najbardziej pasowała do ideałów dworskich.
- Giną tylko dziewczęta pracujące na ulicy… - Florence posmutniała, a Sylvia która to wyczuła, chyba w formie przeprosin opuściła dłonie i wsunęła je w mocno wydekoltowaną suknię swej matki. Oboje z Charlie zobaczyli jak delikatnie gładzi piersi starszej. Teraz wampir dosłownie usłyszał bicie serca swojej towarzyszki, jej oddech przyspieszył, a do jego nozdrzy dotarł znajomy zapach podniecenia. Florence też musiała to czuć, ale zdawała się nie zwracać na to uwagi, czego nie można było powiedzieć o jego własnej męskości. Starsza kontynuowała. - … no i moja ghulica, którą wysłałam z patrolem. Była silna… - Dłonie Sylvi zacisnęły się na piersiach Florence. - … to popiera argument Anny, że stoi za tym wampir, ewentualnie inny silny ghul.
- Tooo … - nie wytrzymał wreszcie. - Możemy się przyłączyć?
Oczywiście chciał pomóc, zaś przy sprytnej Charlie, która miała doświadczenie, wydawało się to nawet możliwe do zrealizowania, jednak teraz zwyczajnie wszystko go podniecało oraz Charlottę podobnie.

- Hmm… - Florence uśmiechnęła się. Sylvia natomiast bez skrupułów uwolniła piersi swej matki z okowów dekoltu.
- Jak chcesz się przyłączyć? - Spytała słodkim głosem.

Charlotta spojrzała na niego zaskoczona. Czuł, że jego towarzyszka zaraz eksploduje z podniecenia, gdyby tylko zachęcił ją do eksperymentu.
- Pomyślałem, że tak wspaniała mistrzyni wprowadzi nas, biedne żuczki w arkana przyjemności. Czworo razem to wszak całkiem sympatyczna liczba, nieprawdaż? - odparł uśmiechem odkładając na bok swój kapelusz. Czuł doskonale, jak jego spodnie zaczyna wypychać już unosząca się, twardniejąca męskość.
- Z przyjemnością, jeśli tylko nasza droga Charlotta się zgodzi na tak wyuzdane i nie pasujące do damy zabawy. - Florence skupiła wzrok na jego towarzyszce i nagle zdał sobie sprawę, że starsza może woleć kobiety. Te wypełnione dziewczętami łoże, ten rozmarzony wzrok gdy patrzyła na Charlie.

Jego towarzyszka w tym czasie spaliła buraka. Widział jak usiadła głębiej w swoim fotelu, lekko się w nim chowając. Jej nóżki były mocno ściśnięte ale wampir i tak bez trudu wyczuwał zapach jej słodkich soczków, które musiały już mocno okrasić jej bieliznę.
- Ja… - Widział jak w jej głowie toczy się walka między tym czego pragnie jej ciało, a tym co włożyła jej do głowy ta epoka.
- Kochanie - wyszeptał jej do ucha - spróbujemy, prawda, spróbujemy wspólnie razem - mężczyzna był coraz bardziej podniecony. Jeśli Charlie miałaby ochotę, widać zaś, że miała, byłoby cudownie wspólnie tak. - Chodź - zdjął jej pelerynę układając na boku na stojącym obok krześle.

Charlie posłusznie wstała z fotela. Zobaczył jak oczy Florence zabłysły, podobnie jak oczy Silvi, która sięgnęła do gorsetu swej matki i zaczęła go rozsznurowywać. Charlotta zadrżała przed nim. Widział, że się wstydzi, ale nie może oderwać wzroku od pięknych torreadorek, nawet on miał z tym niewielki problem. Gdy gorset Florence opadł na fotel jego towarzyszka aż westchnęła. Przez cienki materiał prześwitywało zgrabne ciało.
- Rozbierzesz się dla nas moja piękna? - Spytała uśmiechając się do Charlie. Gaheris widział, że w przeciwieństwie do starszej, jego towarzyszka miała gorset wiązany na plecach.
- Pomogę ci, Charlie – uśmiechnął się do niej Gaheris, ale trudno rzec, czy zwróciła na to uwagę, skoro spojrzenie jej było zogniskowane na cycuszkach Florence. Rzeczywiście były absolutnie idealne, także więc rycerz zerkał odruchowo na owe piękności, jednak pomimo tego starał się rozsznurowywać gorset swojej przyjaciółki, która bardzo pragnęła owego, słodkiego zbliżenia.

Charlie przytaknęła ruchem głowy ale najwyraźniej nie była w stanie wydusić z siebie słowa. Sylvia stojąc za fotelem zrzuciła z siebie zwiewną suknię. Po chwili na ziemię upadł też gorset jego towarzyszki. Wystarczył jeden ruch i w ślad za nim poleciała ciężka suknia, pozostawiając na widoku tylko cieniutką, przejrzystą halkę. Wampir poczuł teraz z pełną siłą zapach podniecenia Charlotty. Jej ciało zadrżało. Florence podniosła się z fotela i także zrzuciła z siebie suknię, ona jednak nie miała pod spodem nic. Wyciągnęła dłoń do Charlie, zachęcając by ta podeszła, jednak ona niepewnie zerknęła na niego.

Wampir skinął potwierdzająco.
- Idź - uśmiechnął się do niej. - Też się rozbieram - zaczął zdejmować ubrania oraz układać je obok wcześniej położonego kapelusza. Florence mogła emanować wampirzymi dyscyplinami, jednak największą dyscypliną było jej niesamowite ciało oraz osobisty wdzięk Toreadorki. Rozbierał się spoglądając na piękne kobiety. Czuł jednak że jego starsza, z jakiegoś dziwnego powodu nie używa teraz dyscyplin. Na pewno nie tych, które znał.

Charlie ruszyła w stronę Florence, podczas gdy naga Sylvia podeszła do niego.
- Pomogę ci się rozebrać. - Szepnęła tuż przy jego uchu i zabrała się za rozpinanie jego koszuli.

W tym czasie jego towarzyszka stanęła tuż przed starszą, która pochyliła się w fotelu i sięgnęła do jej pantalony. Po chwili zobaczył jak bielizna zsunęła się na ziemię.
- Florence. - Charlie niemal jęknęła, a wampir zobaczył jak pod halką starsza, zaczyna ugniatać jej pośladki. Nie minęła chwila a wampirzyca, przyciągnęła kobietę do siebie, tak że ta klęknęła nad nią okrakiem, wypinając swoją zgrabną pupę w stronę Gaherisa.
 
Aiko jest offline  
Stary 01-09-2017, 23:01   #44
 
Kelly's Avatar
 
Reputacja: 1 Kelly ma wyłączoną reputację
Sylvia zsunęła się na kolana i sięgnęła do jego spodni, powoli uwalniając nabrzmiałą męskość. Uśmiechnęła się widząc jego gotowość.
- Zapowiada się bardzo przyjemna noc. - Szepnęła nim wzięła go do ust.

Charlie jęczała głośno. Wampir nie widział przyczyny. Cokolwiek robiła Florence musiała to robić swoimi ustami. Szybko jednak do tamtej pieszczoty, dołączyły paluszki, które dojrzał na szparce swojej partnerki. Bo Charlie chyba była jego partnerką? Starsza wsunęła dwa palce w szparkę kobiety i rozsunęła ją, tak by zobaczył sączące się z niej soczki.

Uśmiechnął się. Rozbieranie oraz niezwykle podniecające zachowanie wszystkich pań mocno na niego działało.
- Rzeczywiście ciekawa oraz piękna – powtórzył właściwie myśl Sylvi nie mówiąc, czy ma na myśli to co ona, czy też pozycję seksowną Charlotty, albo właśnie wysiłki pięknej wampirzycy. Poczuł się trochę dziwnie tak obserwując igraszki partnerki, ale wydawała się podniecona wręcz obłędnie oraz zadowolona odkrywając nowe obszary rozkoszy. Wartoby nauczyć się od Florence, uznał doceniając mistrzostwo. Sylvia zresztą także wykonywała coś niezwykle przyjemnego. - Mrr – wymruczał zadowolony, zadowolony bardzo! Ułożył jej dłonie na główce i zaczął sterować ich miłym układem.

Sylvia podniosła się, przesuwając jego męskością między swymi piersiami.
- Dołączymy, do reszty? - Rzuciła i obróciła się do niego plecami. Ruszyła w stronę fotela na, którym baraszkowały Florence i Charlie. Zobaczył jak opiera się o plecy CHarlotty i zaczyna lizać jej pupę, wypinając jednocześnie się w jego stronę.

- Ach! - Charlie krzyknęła, a on wiedział i poczuł że doszła. Mimo to obie wampirzyce nie przerywały swojej zabawy, podczas gdy Sylvia pokręciła pupą, zachęcając by się przyłączył. Rzeczywiście, działania Sylwi sprawiły, że jego męskość była bardzo twarda, zaś jej kwiat gotowy. Pragnął jej, właściwie pragnął ich wszystkich na tamten moment. Florence i Charlie dokazywały. Szczególnie Charlotta była pieszczona już z dwóch stron, zaś on ułożył swój pragnący kobiecy wdzięków korzeń przy płateczkach Sylvi. Musnął je parę razy leciutko dostajac się pomiędzy nie. Przesunął końcówką po jej seksownym wąwoziku, ażeby wreszcie mocnym pchnięciem posłać swojego wojownika do boju. Kobieta pod nim zamruczała, nie przerwała jednak pieszczenia Charlie, która wyraźnie już trzęsła się z rozkoszy. Czuł, że jej ciało przyzwyczajone jest do męskiej obecności, miękkie, gorące, ochoczo obejmujące jego męskość. Trudno, żeby owa słodka miękkość oraz elastyczność wnętrza wampirzycy przeszkadzały mu. Zdawał sobie sprawę, że tutaj dziewic nie ma. Nie oczekiwał się tego, ale wspaniałej rozkoszy, jaką daje doświadczenie. Któż zaś miałby je większe, niżeli one. Nie miał wprawy w grach zespołowych. Na dworze arturiańskim to nie uchodziło, ale także lubił eksperymenty. Brał więc ją coraz mocniej, szybciej i chętniej, zaś jego paluszek zaczął się skradać wprost do słodkiego tylnego otworka, żeby razem z męskością mogły rozpocząć wspólny taniec. Widział jak Sylvia coraz intensywniej zabawia się z otworkiem Charlie, jakby odreagowując, to co dzieje się z jej własnym ciałem. Jego towarzyszka natomiast oparła czoło o ramię Florence i teraz mógł zobaczyć twarz oblizującej się starszej. Kły miała ukryte. Posłała mu w powietrzu całusa i zaczęła całować ramię Charlie, z którego zsunęła się halka, którą nadal miała na sobie.
- Błagam chcę dojść. - Usłyszał szept swojej towarzyszki, gorący rozpalony. Widział, że jej dłonie śmiało już pieszczą piersi starszej. - Proszę.
- Nie chcemy zabierać przyjemności Henryemu
. - Szepnęła rozbawiona Florence.

Czyżby kąsnęła ją? Charlotta wydawała się szaleć ze szczęścia, on zaś także czuł gwałtownie rosnące podniecenie. Zarówno penis, jak paluszek wysuwający się szybko w pupę Sylvii sprawiały, że zaczynał coraz mocniej twardnieć, pęcznieć czując, ze szykuje się do wystrzału. Jęknął głośno, kiedy nagle gwałtownie wbił się w nią razem z potężnym wystrzałem, który uderzył fontanną kropelek we wnętrze ciała wampirzycy. Sylvia jęknęła, przerywając swoje pieszczoty. Poczuł jak jej chętne ciało zacisnęło się na nim.’- Wspaniałe. - Szepnęła, całując rozpalone plecy Charoltty, z który zsunęła Halkę. Jej biodra stykały się teraz z biodrami jego towarzyszki, więc Charlie czuła każdy ruch jaki wykonywał atakując Sylvię. Było wspaniale. Jej ciało nie chciało wypuścić zanurzonej w niej męskości. Szczęśliwie było bardzo mokre i śliskie wewnątrz, dlatego mógł wykonywać choćby niewielkie, podniecajace do obłędu ruchy. On brał Sylvię, Sylvia wraz z Florence pieściła Charlottę i wszystko tak było jakoś przeniknięte wspólnym szaleńczo podniecającym uczuciem pragnienia rozkoszy. Wyjął już paluszek z tylnego otworku Sylvi i skupił się, by malejącą męskością jeszcze chwilkę jednak pobuszować wewnątrz niej.
- Wspaniałe… powinnaś spróbować matko. - Rzuciła rozpalonym głosem. Zobaczył jak chwyta Charlottę za piersi i unosi do pionu. Poczuł jak ścianki wmaiprzycy naparły przy tym ruchu na jego męskość. - A ja się zajmę Panienką Ashmore.
Florence, która pozostała nagle sama na fotelu uśmiechnęła się do niego.
- Co ty na to Henry?
- Jeśli uważasz, że podołam
- uśmiechnął się chętnie do arcypięknej kobiety, albo lepiej, do kobiety o arcypięknym ciele. Reszta bowiem już taka arcypiękna nie była.
Florence wstała z fotela i stanęła przed Charlottą. Po chwili jej halka w końcu wylądowała na podłodze i Gaheris mógł zobaczyć kolejne piękne ciało.
- To może sofa? - Zaproponowała i poprowadziła jego towarzyszkę w stronę wybranego mebla. Ułożyła ją na nim, podczas gdy Sylvia wysunęła go z siebie i ucałowała policzek.
- Czeka cię dziś trochę pracy. - Mrugnęła do niego i zajęła pozycję 69 dobierając się do szparki Charlotty. Teraz mógł zobaczyć, ze wamprzyce obchodzą się z kobieta tak delikatnie, że nie jest w stanie dojść. Florence dobrała się do tylnego otworku swojej córki, wypinając się i dając mu dostęp do siebie. Niesamowite! Wyglądało faktycznie tak, jakby właśnie kobiety wiedziały, czego kobietom potrzeba pod tym względem. Szaleństwo, jednak właśnie takie szaleństwo doprowadziło Charlottę na przedsionki czegoś absolutnie nieosiągalnego. Wrota Olimpu. Bawiły się nią tak, że była cały czas niemal … niemal … niemal … pomyślał sobie, iż tak po prostu nie potrafiłby, choć może potrzebne były mu po prostu dobre nauczycielki? Pupa Florence była tak samo idealna, jak reszta ciała, wręcz zaprogramowana, na wywołanie pożądania. Gaherisowi jego męskość wyskoczyła niczym z procy na widok tej wspaniałej świątyni seksu. Podszedł z tyłu do wampirzycy, przyklęknął czując, jak sam widok wręcz nadyma gwałtownie jego koguta. Pragnął jej w tym momencie straszliwie i wręcz obłędnie chcąc posiąść tą erotyczną doskonałość. Czubek chwileczkę się ślizgał po jej kwiatku. Piescił go swoją gładziutką, śliską końcóweczką, jednocześnie paluszek robił to samo, co przy Sylvi, pieszcząc okolice tylnego otworka. Kiedy zaatakował, zarówno męskość, jak palec weszły dokładnie w tym samym momencie ślizgając się po jednej ściance z dwóch różnych stron. Florence jęknęła. W przeciwieństwie do swej córki była ciasna, trochę jakby brał dziewicę. Widział jednak rozkoszne drżenie jej ciała, które świadczyło o przyjemności, a nie bólu. Oparła się twarzą o pupę swej córki. Jeszcze bardziej wystawiając się na atak rycerza. Wąska, ciasna, ściśle przylegającą, naciskająca wręcz mocno na twardą męskość. Była iście wspaniałą kochanką. Brał ją mocno, właściwie coraz mocniej czując, iż dociera bardzo głęboko. Zmieniał leciutko pozycje chcąc wyczuć, gdzie będzie jej najlepiej zarówno władając męskością, jak paluszkiem, do którego zaraz doszedł drugi, bardzo ściśle współdziałając w atakowaniu wewnętrznych ścianek. Florence zaczęła się wić pod nim. Jej ciało było stworzone do seksu, rozciągnięte, ale tylko tyle by nie czuła bólu.
Jej jęki połączyły się z jękami leżącej na sofie Charlotty. Widział jak Sylvia obniżyła swoją pupę, tak by jego towarzyszka mogła do niej sięgnąć. Charlie chwilę chyba wahała się, ale zaraz jej jęki ucichły a odezwała się Sylvia.
- Ach… masz taki gorący języczek.

Jakby nie patrzeć to Charlie była tu jedyna żywą osobą i wampir był pewny, że to jej pulsująca krew nakręciła obie wampirzyce. Florence niemal położyła się na plecach swej córki i sięgnęła do piersi Charlotty.
- Cała jest gorąca… - Wymruczała, po czym jęknęła po kolejnym uderzeniu wampira. - Proszę Henry, weź mnie mocno.

Krew nie krew, ale co właściwie z tego wszystkiego, skoro dawało to taką przyjemność obecnym. Kochana Charlotta jęczała wijąc się wręcz pod pieszczotami Sylvii oraz wzajemnie pieszcząc jej kwiat swoimi ustami oraz gorącym języczkiem. Florence zaś wystawiła swoje wdzięki oraz pragnęła tak samo jak on pełnego zjednoczenia. Krew grała w jego ciele, zaś Akceleracja przyśpieszyła ruchy wewnątrz ciasnej jaskini rozkoszy. Wbijał się w nią gwałtownie z prędkością nieosiągalną dla człowieka czy ghula, zaś jego palce towarzyszyły błyskawicznym ruchom bioder. Pragnął jej teraz i było mu obłędnie przyjemnie doprowadzać ją do szaleńczej rozkoszy, nawet jeśli nie było to podbudowane jakimkolwiek uczuciem, tylko czysto zwierzęcą żądzą. Wbijał się w nią, brał mocno uderzając oraz czując, jak narasta ciśnienie na dole męskości. Jak potężnieje z każdym gwałtownym ruchem, jak napina się, jak wreszcie przelatuje przez całą długość wyprostowanej męskości strzelają wewnątrz pięknego ciała Florence uderzając jej arcywrażliwe miejsca. Wampirzyca jęczała pod nim z rozkoszy. Widział jak jej pupa porusza się nieregularnie, zwiastując zbliżający się szczyt. Podobne odgłosy zaczęła wydawać z siebie Sylvia. Chyba Charlotta całkiem dobrze, radziła sobie z zaspokojeniem tej kochanki. Czyli wszystko grało idealnie. Było wspaniale wszystkim. Trzymał Florence mocno. Pomimo wystrzału, Gaheris ruszał biodrami wbijając się głęboko, chcąc doprowadzić piękną kobietę do orgazmu. Chciał ją, chciał je wszystkie oraz chciał dać im przyjemność biorąc to, co one mogły dać jemu.
Florence jęknęła głośno, dochodząc po kilku kolejnych uderzeniach. Poczuł jak zacisnęła się na nim i chyba musiała przy tym zacisnąć dłonie na piersiach Charlotty, bo ta krzyknęła z rozkoszy i bólu. Na tyle głośno, że Gaheris uniósł półprzymknięte powieki wychodząc z transu obłędnej przyjemności. Jego męskość ściśnięta wewnątrz niej mogła tylko trwać i drżeć, acz przypuszczał, że dla tak wrażliwego ciała, jak ścianki wewnętrzne Florence podczas orgazmu najmniejsze nawet drgania miały siłę gejzeru. Zresztą on też …
- Niesamowite - wyjęczał.
- Yhym… - Florence zamruczała. - Potrafisz co nieco rycerzyku. Dasz radę zadbać o jeszcze jedną damę?
- Cóż, oczywiście, zaś co nieco, hm, wobec tego nic tylko potrzebuję przejść proces szkolenia, żeby co nieco stało się czymś
- popatrzył zachłannie na piękną, golutką Charlottę.
Wampirzyce uwolniły spod siebie rozpaloną kobietę. Charlie cała drżała, wciąż nie zaznawszy orgazmu. Florence zajęła miejsce obok niej i poklepała swoje kolana.
- Chodź tu moja piękna.
Charlie usiadła posłusznie na udach wampirzycy, a ta chwyciła jej nogi pod kolanami i podciągnęła, rozkładając je na boki, tak że wampir miał wspaniały widok i doskonały dostęp do ociekającej sokami szparki. Florence ucałowała jej szyję, wywołując jęknięcie.
- Dziś szkolimy panienkę Ashmore, ale co się odwlecze to nie uciecze, jak mawiają. Mamy całą wieczność Henry.
Charlie wpatrywała się w niego błagającym wzrokiem. Sylvia podeszła od tyłu sofy i chwyciła lekko zaczerwienione piersi kobiety.
- Poproś ładnie Charlie. - Szepnęła sunąc wargami po jej uchu.
- Proszę Henry, weź mnie. - Jego towarzyszka nie miała w tej chwili żadnych zahamowań. Natomiast on wpatrywał się chwilkę w jej odlotowe ciało, piękne, smukłe, podniecone do granic. Wampirzyce przygotowały ją odpowiednio, teraz zaś Florence ustawiła ją tak, iż jej wspaniała kobiecość, otwarta, skropiona kropelkami wręcz błagała o jeszcze więcej, o prawdziwe dopełnienie.
- Jest piękna - powiedział głośno, myśląc zarówno o Charlotcie, jak o jej cudownej, wołającej szpareczce.
Klęknął przed nią. Florence trzymała ją na kolanach, Sylvia pieściła piersi oraz całowała, on zaś zbliżał się do cudownej, otoczonej meszkiem piękności. Pchnął mocno wchodząc do samego końca z jękiem.
- Ach, pragnę cię - jęknął i zaczął poruszać się niej szybko.
Charlotta tylko krzyknęła, zobaczył jak dochodzi od samego pchnięcia, a jej pulsujące krwią wnętrze zacisnęło się na nim.
- Zatrzymaj tak maleńka. - Szept Florence sprawił, że Charlie utrzymała na nim zaciśnięte mięśnie. Wpatrywała się w niego odpływającym z rozkoszy wzrokiem. Odleciał, ponownie odleciał, zaś kolejne wytryski znaczyły krwawe ślady we wnętrzu jej ciała. Głęboko, niedostrzegalne dla nikogo, ale mogła je czuć, bo on czuł, jak się na nim zaciska oraz wyciąga z niego każdą, najmniejszą nawet kropelkę.
- Aaa! - krzyknął rozkoszując się kolejnym uderzeniem przyjemności, które wyniosło go na niespotykane wyżyny. Złapał kurczowo jej nóżki oraz próbował poruszyć się choć troszkę.
- Czegoś ci jeszcze brakuje Charlie? - Głos Florence wydawał się w tym rozpalonym emocjami momencie hipnotyzujący.
- By się ze mnie napił… - Odpowiedziała posłusznie i po chwili skupiła na nim wzrok. - Proszę, pragnę byś się ze mnie napił.
- Jeśli chcesz - ale zamiast do szyi zbliżył się do właśnie jej szparki. Wprawiał ponownie w słodkie drżenie pieszcząc języczkiem, zasysając, drażniąc bardzo wrażliwe miejsca, ażeby nagle ukłuć ją kłami w pachwinę i stamtąd pobrać słodką krew. Gdyby nie chwyt Florence, Charlie wiłaby się teraz na jej kolanach. Słyszał jej przyspieszony oddech, ciche jęki.
- Błagam, Henry… - Patrzyła na niego, spragnionym wzrokiem.
Wpił w nią kły oraz zaczął pić, właśnie tam w różowiutką część szparki. Charlie jęknęła z bólu, ale szybko przerodziło się do w słodki pomruk rozkoszy.
- Piękne. - Szept Florence doszedł do niego jakby przez mgłę. Czuł przy ustach delikatne, konwulsyjne ruchy bioder Charlotty. Czuł wypływające z jej rozpalonej szparki soczki pomieszane z jego vitae. Była taka gorąca, drżąca. W takich chwilach bez trudu można było zrozumieć słabość starszej do żywych. Kątem oka widział, że obie wampirzyce całują szyję kobiety, delikatnie zahaczając o nią kłami, ale nie wgryzając się. Sylvia cały czas pieściła do tego piersi odpływającej Charlie. Wampir pił bardzo powoli oraz tak delektując się prędzej cudowna mieszanką, nie zaś klasycznie pożywiając. Chciał sprawić, by Charlie wręcz odleciała cudowną rozkoszą, właśnie tak zresztą się stało. Wreszcie wyjął zęby z jej delikatności, zaś język zaczął zalizywać ranki pieszcząc jednocześnie słodką kobiecość ghulicy.
 
Kelly jest offline  
Stary 06-09-2017, 17:24   #45
 
Aiko's Avatar
 
Reputacja: 1 Aiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputację
Charlie odpłynęła z rozkoszy. Widział jak jej oddech uspokoił się, a powieki opadły. Florence ostrożnie opuściła jej nóżki.
- Nadal mam ci trochę za złe, że mi ją zabrałeś. - Szepnęła i ucałowała ostrożnie delikatną skórę kobiety. Jej córka odstąpiła od niej i podeszła do sporego barku, by wyjąć z niego butelkę. - Porozmawiamy teraz o tej sprawie?
- Proszę potraktować - uśmiechnął się do niej Gaheris - to wszystko jako wspaniały dar, który nabywa nowych umiejętności oraz chętnie przekaże je także swojej mentorce. Liczę bowiem na to, że te wspaniałe chwile nie są jedyne, wydaje mi się, że Charlie także chętnie byłaby do dyspozycji pań. Natomiast sprawa - spoważniał - oczywiście porozmawiajmy.
- Ach Henry, Henry. O ile ciało tej wspaniałej istotki może być moje. - Florence ułożyła Charlie, ostrożnie na sofie. Chwyciła jakiś leżący obok pled i okryła ją. - To serduszko tego maleństwa już jest skradzione. Nie widzisz tego, czy wampiry w twoich czasach nie zwracały na takie rzeczy uwagi?

Wampirzyca przeszła do stolika, przy którym siedzieli na początku i zasiadła przy nim nago. Po chwili Sylvia ustawiła obok nich trzy kielichy wypełnione słodko pachnącą krwią.
- Serce człowieka jest nieodgadnione - powiedział ostrożnie Gaheris nie domyślając się co Starsza klanu ma na myśli. - Jakkolwiek jednak jest, wszyscy możemy się cieszyć wspólna przyjemnością oraz spędzać miłe chwile. Rzeczy sobie nie przeczą - popatrzył na Charlottę czule. - Cieszę się, iż otrzymała to, czego pragnęła oraz że ty jej to dałaś - uniósł kielich do góry. - Wypijemy za nią, za jej powodzenie, wszyscy wspólnie? - zapytał wampirzyce. Charlotta była wspaniała, miała chęci poznawania rzeczy nowych, odkrywania nowych obszarów przyjemności, jednocześnie potrafiła kochać. Rzadziutko spotykane połączenie. Uśmiechała się tak leżąc przykryta pledem.

Florence wzniosła kielich, podobnie Sylvia. Obie wampirzyce wypiły toast.
- Nie strać jej dla naszego klanu. Nie zwlekaj zbyt długo z jej przemienieniem. Zasługuje na to by należeć do klanu Róży. - Florence odstawiła kielich i uważnie przyjrzała się wampirowi.
- Planuję tak zrobić, jeśli jej będzie to pasowało. Wydaje mi się, że tak, kiedy tylko zechce, oczywiście jeśli uzyskam oficjalne pozwolenie - odparł wpatrując się bystro. Podczas takich spraw lepiej było nadmiernie wykazywać ostrożność, niżeli sobie poszaleć zbytnio na terenie księcia.
- No tak… jesteś tu jeszcze nowy. - Florence zerknęła na mapę. - Jeśli chodzi o te morderstwa. Zadbałam o to by policja wiedziała tylko o tych, których już nie byłam w stanie ukryć. - Wampirzyca pochyliła się nad mapą, przez co jej jędrne piersi zawisły nad stolikiem. Jej szczupły palec przesunął się po kolejnych punktach, przy których były napisane daty i imiona. - Jeśli się przyjrzysz, ktoś stara się okroić moją strefę wpływów. Z każdym kolejnym zabójstwem pojawia się tu coraz więcej policji, a ja obawiam się że tuż za nimi idą łowcy. To zbyt krwawe morderstwa by nie zwrócili na nie uwagi.
- Oczywiście przebiegłe, pytanie jednak, czy masz kogoś takiego na oku, bowiem chyba jakieś podejrzenia, jakieś przypuszczenia na ten temat już snuła najpiękniejsza głowa Londynu? - spytał, bowiem dla niego, właśnie obcego, każda uwaga była cenna.
- Anna podejrzewa, że komuś jej klanu przekręciło się w czaszce bardziej niż zwykle. Ja po swojemu obwiniam Ventrue, bo regularnie wchodzą mi na teren, tak jak zrobili porywając Charlie. I na jedno i na drugie nie ma dowodów. Równie dobrze może być to jakiś klan z za rzeki, który postanowił sobie oczyścić ten teren.
- Czy może być to ktoś spośród twoich podwładnych, który chciałby przejąć biznes po tobie? - spytał wprost. - wprawdzie osobiście uważam, ze byłoby to szaleństwo, jednak jak widać szalone sytuacje właśnie omawiamy.
- Sylvia sprawdza wszystkich. - Florence rozsiadła się z powrotem w fotelu, zakładając nogę na nogę. - Jednak nadal wychodzi na to, że odczuwają do mnie tyle samo miłości co zwykle.
- Nic dziwnego, więc pozostają dwa pozostałe tropy. A co powiada policja, niewątpliwie masz wgląd do prowadzonych śledztw.
- Podejrzewają jakiegoś lekarza, z uwagi na używane narzędzia, prawdopodobnie kogoś z urazem do kobiet. Wiesz, trudna przeszłość itd. A tak naprawdę są w kropce. Niestety nawet mimo, że mogliby mi pomóc nie mogę im pozwolić wejść do domen wampirów by tam węszyli, przez co ich ogląd na sprawę jest mocno ograniczony. - Zobaczył jak starsza w zamyśleniu delikatnie gładzi się po piersi. - Nosferatu patrzą co się dzieje w podziemiach, ale podobno tam też cisza. Najgorsze jest to, że obawiam wysłać więcej moich dziewcząt na patrole na ulicy. Przyznam, że wierzę iż ciebie będzie trudniej zabić niż je.
- Przyznaję, iż mam podobne przypuszczenia. Po pierwsze niewielu mnie zna, więc raczej będę lekceważony. Po drugie nawet jakby ktoś znał, jednak raczej przypuszczałbym, że mam zdecydowanie dalsze pokolenie. Hm, czy wiesz, gdzie na przykład warto zacząć? - spytał Florence.
- Są dwie opcje, albo obszar gdzie wdarli się najmniej. - Wskazała na południową stronę Soho. - Albo tam gdzie wdarli się najbardziej. - Teraz wskazała na północ. - Od wschodu i zachodu ostatnio miały miejsce ataki.
- Rozumiem, albo raczej nie rozumiem, jednak powoli spróbuję się dowiedzieć. Dranie rzucający się na kobiety powinni wypaść - faktycznie bowiem, rycerz nie cierpiał takich łotrów. Pojęcia nie miał, jak się za to właściwie zabrać, jednak liczył na Charlottę. Sprytne dziewczę, które zajmowało się wywiadem, niewątpliwie miało doświadczenie, co powinien robić. Chciał także porozmawiać ze swoją przyjaciółką wampirzą.
- Wiesz, że mało kto uważa dziewczyny z ulicy za kobiety? - Florence mrugnęłą do niego. - Zawsze mnie to fascynuje. Szczególnie gdy spotykam tych nadętych mężczyzn, którzy regularnie tu bywają, a potem wyrażają się o dziewczynach jakby były przedmiotami.
- Wiesz jak jest … - zawahał się. - Można powiedzieć, że to swego rodzaju wyraz uznania, iż wykorzystają usługi tych, których podobno nie lubią lub gardzą. Banda hipokrytów, jednak gdybyśmy wszystkie osoby mające takie myśli powybijali, świat stanowiłby bardzo puste miejsce.
- Może nie było by to takie złe. - Florence spojrzała na śpiącą Charlie. - Najgorsze jest to jak łatwo sprawić by cię zakwalifikowali do dziewczyn z ulicy. Zadbam o to był żadne złe słowo nie wyszło na jej temat.
- Dziękuję ci - powiedział szczerze. - Charlie jest absolutnie wyjątkowa. Piękna bardzo, mądra, dzielna. Lubi eksperymenty, więc pewnie odwiedzimy ciebie oraz Sylvię nieraz. Ma charakter prawdziwego Toreadora. Tutaj staraliśmy się cichutko przejść, zaś Charlie ukrywała oblicze przed niepowołanym spojrzeniem. Marzeniem jej teraz jest bank. Gdyby utraciła twarz, wszystko poszłoby na księżyc niewątpliwie.
- Ona nie jest taka jak ja czy Sylvia. Gdyby nie ty pewnie nie próbowałaby tych gierek… ale może to i dobrze. - Florence uśmiechnęła się powracając do niego wzrokiem. - Fascynuje mnie to, że w tej dziewczynie z ulicy więcej jest z damy niż w tych wszystkich Lady, które zdarza mi się spotkać. Z resztą pewnie niebawem sam się przekonasz.
- Znam dawne Lady, jednak spośród tutejszych, chyba tylko Rachelę - przypomniał sobie, co słyszał na temat córki księcia. - Charlie jednak faktycznie, tak jest faktycznie specjalna. Pewnie nie próbowałaby tych gierek, jednak jesteśmy razem. Dziękuję Florence, nasze spotkanie kiedyś nie było dobre, ale niekiedy bywa, iż powoli wszystko się poprawia mocno. Cieszę się bardzo - zerknął na Charlottę, czy dziewczyna jeszcze śpi.

Charlie spokojnie leżała na boku, uśmiechając się. Jednak tyle przyjemności wyraźnie ją wymęczyło.
- Mogę ją obudzić? - Florence patrzyła tam gdzie on.

Skinął.
- Chyba powoli powinniśmy ruszać. Która jest godzina, ile do świtu? - rozejrzał się szukając zegara.
- Masz jakieś trzy godziny do świtu. - Starsza podniosła się i przysiadła na krawędzi sofy. Nadal zupełnie naga, nachyliła się nad Charlie, przeczesując jej włosy dłonią. - Księżniczko, już pora wstać.

Charlotta przeciągnęła się tak, że jej piersi wydostały się spod koca. Lekko się speszyła.
- Przepraszam. Zasnęłam? - Rozejrzała się, szukając Gaherisa. Gdy go znalazła, od razu odetchnęła z ulgą.
- Troszkę cię wymęczyliśmy. - Florence pogładziła jej policzek, po czym podniosła się, robiąc dla Charlie miejsce. Dziewczyna usiadła otulając się kocem, rozejrzała się w poszukiwaniu swoich ubrań. Rycerz uśmiechnął się do niej, pochylił się całując oraz wziął ubrania dziewczyny podając. Rozejrzał się, czy jest tutaj jakiś dodatkowy pokój, czy parawan, gdzie mogłaby się ubrać. Domyślał się, że teraz dziewczyna wolałaby nie ubierać się na powszechnym widoku. Jedyną osłoną był ekran do kominka, z uwagi na gabaryty samego paleniska, tak wysoki, że dla Charlie wystawały by tylko głowa i ramiona. Jedyne wejście, to było to którym przyszli, czyli prowadzące na korytarz.
- Proszę, chyba tam byłoby najwygodniej - wskazał na ów ekran delikatnie dotykając jej smukłą dłoń. - Mamy jeszcze chwilkę czasu, ale wolę nie ryzykować, zaś podczas powrotu porozmawiamy.
- Florence, czy można wezwać tutaj dorożkę, czy trzeba dojść?

Starsza machnęła dłonią.
- Skoro wyjaśniliśmy pewne nieporozumienia, po prostu pożyczę wam jedną z moich.

Charlie podniosła się, nadal zakrywając się kocem. Mimo jej usilnych prób raz po raz spod marteriału wyłaniał się jakiś kawałek obcałowanego ciała, który przyciągał uwagę wszystkich wampirów. W końcu udało się jej jednak schronić za ekranem. Gdy zrzuciła koc, wampirom ukazała się jej ładnie oświetlona sylwetka.
- Dużo mnie ominęło? - Jej głos był lekko niepewny, speszony.- Przepraszam, że usnęłam.
- Byłaś cudowna, kochanie - ujął ją za dłoń rycerz. - Oprócz zachwycania się tobą, poważnie - podkreślił - jednak porozmawialiśmy na temat owych problemów, które wspomniała wcześniej lady Florence. Opowiem ci po drodze - zaproponował chcąc, ażeby pokonała speszenie skupiając się na czymś innym. Naprawdę wydawała się bardzo specjalna.

Charlie szybko narzuciła na siebie bieliznę, a potem suknię. Po czym przyłożyła gorset.
- Może pomogę? - Sylvia podeszła do ekranu. - Henry też powinien się ubrać. Choć przyznam, że widok twojego ciała mógłby być niemałą atrakcją w Soho. - Mrugnęła do niego, zabierając się za sznurowanie gorsetu.
- Fakt - przyznał parskając śmiechem. Kiedy człowiek jest zapatrzony na inna osobę, sam zapomina najprostszych rzeczy. Stroje męskie jednak były znacznie prostsze aniżeli suknie oraz całkowite oporządzenie kobiecych ubrań. Dlatego właśnie zanim Charlie była ponownie ubrana, spokojnie stał sobie elegancki oraz ustrojony, jakby nigdy niczego nie zdejmował tutaj.
Wampirzyce narzuciły na siebie tylko przejrzyste szlafroki, podobne do tego w czym powitała go Sylvia przy pierwszym spotkaniu. Musiało być to dużo wygodniejsze niż ubrania, w jakie z uporem maniaka wciskała się Charlie, przy każdej okazji. Widział jednak, że teraz wyprostowana w tych wszystkich warstwach, nabrała pewności siebie, której brakowało jej gdy przemykała się owinięta kocem. Czekało go jeszcze co nieco pracy.

Dorożka, która na nich czekała była wykonana z ciemnego drewna, wykończona złotymi okuciami. Zaprzęgnięte do niej były dwa kasztanowe konie.

Wampirzyce zatrzymały się w progu domu.
- Gdybyście czegoś potrzebowali, jesteście tu zawsze miłymi gośćmi. - Powiedziała z uśmiechem Florence.
- Rozumiemy oraz hm, uważaj z tymi zaproszeniami, bowiem jeszcze ci się znudzimy, jeśli będziemy zbyt częstymi gośćmi - zażartował wesoło.
- Wierzę, że nasza droga Charlotta zapewni ci tyle rozrywki, że zdążysz zapomnieć adres tego domu, nim znajdziesz chwilę by się w nim ponownie pojawić.
- Wierzę, ruszajmy - Gaheris postanowił skończyć przekomarzanki. Pewnie dziewczyna nie miała ochoty wysłuchiwać. - Miłej nocy, szanowne panie - pokiwał cylindrem Florence i jej seksownej córce.

Charlie nie inicjowała rozmowy. Wampir widział jak nagle przybywa jej rumieńców, po czym uspokaja się i znowu. Zupełnie jakby jej głowa odtwarzała wydarzenia tej nocy. Podobnie jak Gaheris, który nie spodziewał się czegoś takiego. Jednak stanowczo nie narzekał, tylko objął dziewczynę ramieniem. Pomyślał także, iż lepiej o pewnych sprawach rozmawiać nie w powozie, ale kiedy już dotrą do swojego domu. O dziwo Charlie zadrżała dziwnie pod jego dotykiem, ale po chwili przysunęła się i oparła o niego. Coś krążyło po tej główce i wampir czuł, że bardzo martwiło jego towarzyszkę.


Dorożka odwiozła ich pod same drzwi, a Charlie cały czas zamyślona otworzyła im mieszkanie.
- Charlie, co się dzieje? - spytał wprost, kiedy już się znaleźli sami w mieszkaniu bez towarzystwa woźnicy powozu oraz ewentualnych uszu, które mogłyby ich podsłuchać na korytarzu.
- Ja… - Kobieta stanęła na środku pokoju patrząc pod nogi i tylko ukradkiem zerkając na wampira. - Zachowywałam się dziwnie. Nie powinnam. Tak nie przystoi, a do tego Florence jest ważna u was i jest kobietą.
- Charlie - powiedział poważnie - zachowywałeś się cudownie i powiem więcej, wywarłeś szalenie pozytywne wrażenie na Florence oraz Sylvii. Florence wręcz zachęcała, bym zamienił cię będąc pod niesamowitym wrażeniem twojej osoby. Uznała, że ktoś taki byłby wspaniałym członkiem rodziny Toreadorów. Odpowiedziałem, że zrobię to tylko wtedy, jeśli zechcesz oraz kiedy zechcesz. Jako ghulica masz naprawdę sporo czasu - uśmiechnął się do niej.
- Ale kobieta nie powinna tak z innymi kobietami. Tak nie przystoi i to w ogóle, w czwórkę. - Charlie potarła swoje ramiona jakby zrobiło się jej zimno. - Wyszłam na jakąś ladacznicę, prawda?
- Nie. Odpowiedz mi na jedno pytanie: czy było ci przyjemnie? - powiedział bardzo poważnie tak, iż czuła, że naprawdę chce usłyszeć uczciwą odpowiedź.

Charlie podniosła na niego wzrok i zobaczył jak na samo wspomnienie, dzisiejszych igraszek jej twarz spłonęła rumieńcem.
- Było bardzo przyjemnie. - Wydukała w końcu i opuściła ponownie wzrok. - Ale tamten mężczyzna w tym lokalu, w którym byliśmy, też pomylił mnie z jedną z dziewczyn, prawda? Czyli wyglądam na taką.
- Zacznijmy więc od tego, że on widział jedynie twoją sylwetkę skrytą pod peleryną oraz kapturem. Nie widział więc ciebie, zaś większość tam kobiet rzeczywiście zajmowało się sprawianiem przyjemności za pieniądze. Gdyby zobaczył cię, ani nie pomyślałby, nawet nie ma mowy. Wyglądasz na damę, Charlotto Ashmore - powiedział dobitnie. - Zaś reszta. Widzisz, większość ludzi poszukuje przyjemności, chce, żeby im było dobrze. Identycznie my. Więcej, szukając jej nie skrzywdziliśmy nikogo, było nam po prostu razem ze sobą dobrze. Jakież więc zło stąd wypływa. Prawda, wiele osób wyznacza sobie rozmaite granice. Seks jedynie przez dziurę koszuli nocnej choćby. Jednak naprawdę przynieśliśmy sobie jedynie przyjemność bez jakiegokolwiek krzywdzenia - podkreślił silnie.

Charlie przygryzła wargę. Czuł, że ją uspokaja. Jednak głowa biednej dziewczyny została zbombardowana serią nowości, z którymi musi sobie jakoś poradzić.
- Ja chciałabym być tylko twoja… widziałam, że podobały ci się Sylvia i Florence… są naprawdę piękne. Pewnie też dużo lepsze niż ja w tym więc… ale jakoś. - Podniosła na niego niepewny wzrok.
- Żartujesz? Byłaś wspaniała, cudowna, seksowna oraz … mamy jeszcze chwilę do rana, bo wiesz, bardzo mam na ciebie ochotę, na ciebie oraz tylko na ciebie we dwoje w naszym wspólnym łóżku. - podszedł do niej obejmując.
- Też mam na ciebie ochotę, Gaheris. - Powiedziała cichutko, opierając czoło o jego pierś.
- Wobec tego pozwól, że cię rozbiorę moja droga. Uwielbiam patrzeć na twoje piękne, nagie ciało - uśmiechnął się zaczynając robić za służkę, która powoli zdejmuje garderobę ze swojej pani.

Czuł, że jego towarzyszka jest podniecona. Myślenie o tym co zaszło, mimo jej obaw najwyraźniej wywoływało w niej przyjemny dreszczyk. Gdy wampir zdjął z niej halkę, zobaczył, że jej piersi są napięta, a malinki sterczą, mimo, że w pokoju było ciepło. Bez trudu dostrzegł też ślady wilgoci na jej kobiecości.
- Jesteś piękna, jesteś pełna wdzięku, jesteś kochana. - rozbierając ją przypatrywał się Charlie. Rzeczywiście była wyjątkowa. - Czy chciałbyś teraz pomóc mi się rozebrać?

Przytaknęła ruchem głowy i zabrała się za zdejmowanie kolejnych warstw męskiego odzienia. Na pierwszy rzut poszły, marynarka, chusta, kamizelka, tuż po nich koszula. Każda kolejna część ubioru wylądowała na sofie. Charlie chwilę przyglądała się jego spodniom i po chwili, pomalutku rozpięła guziki. Zsuwając się na kolana, zsunęła też spodnie, przez co nagle skryta za bielizną męskość Gaherisa znalazła się na wprost jej twarzy. Niepewnie podniosła na niego pytający wzrok.
- Weź go - wyszeptał. - On cię pragnie oraz też cię pragnę moje piękne kochanie.

Charlotta opuściła jego bieliznę i ostrożnie wzięła męskość wampira do ust. Poczuł jak zaciskają się na nim gorące, chętne wargi i powoli zaczynają sprawiać mu przyjemność ssąc, liżąc. Na początku nieśmiale, z każdym jednak kolejnym ruchem coraz pewniej i mocniej.
- Ach - westchnął poddając się jej ruchom oraz pozwalając jej sterować. Stał przed nią ułożywszy swe dłonie na jej pięknej główce. Czuł, że nie tylko jego męskość, która drżała wewnątrz ust kobiety podniecona straszliwie, reagowała. Także jego biodra odruchowo poruszyły się jakoś, najpierw powoli, później mocniej. Podobnie dłonie chciały przyciągnąć jej głowę tak, by włożyć jak najwięcej. Jednak wszystko to powoli, powoli, za każdym razem zwiększając nacisk ciut ciut, jednak stale. Jego praca odniosła sukces, w pewnym momencie, zanurzył się tak, że wszedł niemal do gardła Charlie, a ona swymi wargami, prawie dotknęła jego podbrzusza. Była niesamowicie gorąca. Wampir niemal czuł pulsowanie jej języczka na swojej męskości, a do tego nie czuł nic po za jej zapachem, który zdawał się wypełniać całe mieszkanie. Zapachem jej perfum, skóry, a przede wszystkim, słodkich soków, które musiały wypływać ze szparki gdy zajmowała się nim.

- Jejku Charlie, jesteś obłędnie … - coś dalej powiedział, jednak utonęło to w jęku. Poruszał się coraz szybciej czując każde jej muśnięcie języka, pieszczotę warg oraz dotyk prawie gardła. Chciał ja, chciał jej tam trysnąć swoją krwią oraz czuł, że się zbliża. Nacisk na dole, tuż pod korzeniem na podbrzuszu gwałtownie wzmógł się. Jęknął ponownie posyłając nagle cała fontannę krwi prosto w jej słodkie usta. Charlie piła ją zachłannie. Czuł jak jej języczek uciska lekko spód jego członka, zachęcając by ten wyrzucił z siebie wszystko. Gdy już skończył, kobieta oblizała go dokładnie, dbając o to by nic się nie zmarnowało. Poczuł jak oparła się o jego udo, rozpalonym czołem.

- Jednak coś jest ze mną nie tak. - Szepnęła cicho klęcząc u jego stóp. - Cały czas czuje, że mogłabym więcej. Że chcę więcej.
- Ja też chcę więcej - uniósł ją do góry całując. Później wziął na ręce i poszedł niosąc w kierunku łoża niczym księżniczkę. - Pragnę cię i pragnę się z tobą kochać, aż nie oszalejemy ze szczęścia - wyszeptał.
- Zrób tak bym myślała tylko o tobie, dobrze? - Charlie wtulała się w niego trochę jak dziecko.
- Kocham cię - wyszeptał do niej układając Charlottę na plecach. - Chcę cię wziąć teraz, bez czekania, natychmiast - powiedział, zaś ona mogła wyczuć gwałtowny napływ podniecenia. Ustawił się chwytając jej nóżki w kostkach, mocno unosząc oraz rozciągając. - Jesteś piękna - wyszeptał zaś jego ponownie wyprostowany pal leciutko zachybotał się nad jej słodką szparką. Jednak tylko przez chwilę. Bowiem moment później zbliżył się do niej odpowiednio oraz mocno pchnął wschodząc.

Charlie jęknęła lekko zaskoczona. Jednak wampir czuł, że jej ciało przyjęło go chętnie. Jej mokre gorące wnętrze objęło go, wpuszczając do samego końca. Chwilę potem zadrżała z rozkoszy, a jej rozmarzony wzrok skupił się na nim.
- Też cię kocham Gaheris. - Uśmiechnęła się do niego, rumieniąc się lekko.
- Kocham cię - poruszył się mocno w niej do tyłu oraz ponownie do przodu - Charlie, wyjdź za mnie, proszę - nie przerywał ani na sekundę.

Kobieta spojrzała na niego zaskoczona. Mówiła mu na początku czemu nie wzięła ślubu. To dlatego udawali kuzynostwo, a jednak teraz. Ucieszyła się, tak rozkosznie po ludzku ucieszyła się.
- Gaheris ja… - Zobaczył jak jej oczy zaczynają błyszczeć z radości. Czuł nawet jak jej ciało zaciska się na nim. - Wiesz ile z tym teraz będzie zamieszania? Jesteśmy kuzynami i… - Pokręciła głową, a z kącików jej ust popłynęły radosne łzy. - Tak. Chcę za ciebie wyjść.
- Pomyślimy później nad organizacją - uśmiechnął się niby zwyczajnie jednak widać było, jak bardzo ucieszyła go jej pozytywna odpowiedź. Czuło się owo targnięcie radością. - Pomyślimy później - powtórzył - jednak teraz skupmy się nad tym, co robimy - ucałował ukochaną przyspieszając ruchy biodrami. Zdał sobie sprawę, że ją zarówno kocha, jak szaleńczo pragnie.

Charlie nie odrywała od niego wzroku. Czuł, że go kocha i wierzył, że nie była to tylko i wyłącznie kwestia wypitej krwi. Wiedział, że jego kochanka zaraz dojdzie. Widział to w jej rozwartych ustach, rozpalonym spojrzeniu, biodrach wychodzących mu naprzeciw. Czuł niemal krew którą z niego spiła, krążącą w jej wnętrzu, otaczającą go w jej gorące szparce. Zobaczył jak dochodzi, jak jej ciało wygina się pod nim z rozkoszy. Nie zamknęła oczu, patrzyła na niego z zachwytem.
- Gaheris… - Jęknęła wyciągając dłonie do jego twarzy. On zaś mocniejszym uderzeniem posłał w nią kolejny raz fontannę kropelek krwi. Jęknął podniecony, zaś jego usta zbliżyły się do jej ust, ucałował ją gwałtownie leciutko kalecząc się w język. Jego krew delikatnie zwilżyła język kobiety. Charlie zaczęła spijać krew z jego języka, swoim szukając jego kłów. Gdy na nie trafiła celowo rozcięła o nie swój język, mieszając jego vitae ze swoją krwią. Czuł jak jej biodra zaczęły poruszać się pod nim. Uwielbiał to, rzeczywiście była niesamowita oraz bardzo kochana. Musiał tylko dojść do tego, żeby to rozumieć. Ruszył szybciej biodrami mocniej jeszcze się wbijając. Jęknąłby głośno, jednak ich usta były zajęte sobą. Chwilę zaś potem nie mogąc już wytrzymać jego męskość wyrzuciła krwawe pociski ku wnętrzu jej cudownego łona. Usłyszał, a może nawet bardziej wyczuł jak Charlie zamruczała, gdy poczuła co dzieje się w jej wnętrzu. Nie przerwała jednak pocałunku obejmując mocno jego szyję. Niemal wyczuwał jej radość po oświadczynach, ten niesamowity entuzjazm gdy oddawała mu całą siebie. Jednak on też dawał tyleż samo. Właśnie dokładnie tak powinno być.

- Hm, kochanie - odezwał się, kiedy już leżeli obok siebie. - Chyba muszę się położyć.

Pora układania się do dziennego snu bowiem nadchodziła. Charlie odsunęła się lekko i spojrzała na niego niepewnie.
- Mogę spać z tobą? - Zobaczył jak się lekko zarumieniła. - Tak przez kilka godzin, potem muszę pojechać do banku.
- Wiesz, że tak, ty moja najwspanialsza, najpiękniejsza. Ale musimy się położyć na zapleczu kuchni, bowiem tam będzie bezpieczniej. Przed obcymi oraz światłem - wstał unosząc ją na rękach. - Kiedy będziemy mieli wspólny dom, zbudujemy sobie coś, żeby nie było problemem spanie.

Charlie dała się podnieść, a gdy tylko udało mu się jakoś ich ułożyć w ciasnym schowku usnęła na nim, jeszcze zanim Gaherisa uśpił zbliżający się poranek.


30 maja 1853


Obudziły go rumor i dwa kobiece głosy dochodzące z oddali. Na jego słuch, pewnie z pokoju Charlotty.
- Panno Dosett już wystarczy. - Charlotta jęknęła lekko z bólu.
- Musi Panienka dobrze wyglądać. - Bez trudu rozpoznał nieznoszący sprzeciwu głos starszej pani.

Powoli wstał. Coś nie grało. Czyżby Charlotta się pochorowała? Uff, chciałby wyjść jednak pani Dosett nie powinna go zobaczyć. Ubrał się oraz czekał na trzaśnięcie drzwiami. Wyglądało jednak na to, że kobiety prędko nie skończą. Jednak gdy się przysłuchiwał kolejnym jękom towarzyszki zaczynał odnosić wrażenie, że drzwi do pokoju Charlie są zamknięte. Dlatego leciutko uchylił spoglądając, czy w następnym pomieszczeniu nikogo nie ma, później zaś ruszył starannie zamykając za sobą. Podszedł do drzwi pokoju Charlotty. Co się dzieje?
- Proszę nie zaglądać! - Głos Panny Dosett zaatakował jego wrażliwy słuch.
- Henry, przebierz się do opery, dobrze? - Charlotta zabrzmiała troszkę radośniej.

Jednak wyczuły go. Panna Dosett musiała mieć słuch niczy stary lis. Zaiste stanowczo się nie spodziewał, ale posłuchał.
- Dobrze, już już - najpierw jednak poszedł do kuchni zobaczyć, czy jest tam może królik. Niestety nic na niego nie czekało. Przykre, jednak prawdziwe. Szczęśliwie nie był wypompowany zbytnio. Dlatego najpierw skoczył do szybkiego mycia, potem zaś ubrał elegancki strój gentlemana, który Charlotta zamówiła niedawno u krawieckiego specjalisty. Przystrojony niczym prawdziwy dandys, lord co najmniej, ruszył ponownie warować przy drzwiach.
- Już jestem - powiedział głośno. Co się działo, że nie chciały, ażeby wchodził.

Usłyszał kroki do drzwi. Drobne nie dające się pomylić z niczym innym. Panna Dosett otworzyła drzwi.
- Panienka też jest gotowa. - powiedziała dumnie, wpuszczając go do środka.

Charlie akurat przeglądała się w lustrze. Miała na sobie niesamowitą czerwoną suknię, pasującą do jego kamizelki.


Widząc go w odbiciu, uśmiechnęła się.
- I jak wyglądam, Henry? - Cieszyła się, ale wyczuł w jej głosie pewną obawę.
- Wyglądasz tak, że krew buzuje w żyłach - powiedział szczere słowa iście wampirzym komplementem. Dziewczyna wyglądała niczym istna zjawa, piękna oraz pełna wdzięku. Jednocześnie barwa sukni niezwykle pasowała zarówno do jej jasnej karnacji, jak właściwie do związku, który obydwoje reprezentowali. - Będziemy się musieli dużo częściej wybierać do opery, jeśli miałabyś przywdziewać takie suknie. Jesteś piękna, zaś ten strój podkreśla twoją urodę tak, iże zamiast na grajków, wszyscy będą patrzeć na ciebie wyłącznie. Oczywiście ze mną na czele - pochylił się lekko ujmując jej dłoni i całując je. - Pani Dosett pewnie także należą się podziękowania - spoglądał na obydwie kobiety.

Starsza Pani tylko pokręciła głową, widział jednak że się ucieszyła
- Zostawiam, was. Niebawem powinna być dorożka. Niech panienka, nawet nie siada z powrotem do tych papierów.

Charlie przytaknęła ruchem głowy, a panna Dosett opuściła mieszkanie.
- Wybacz, chciałam by wyszła wcześniej, ale uparła się by wszystko poukładać, jak należy. - Uśmiechnęła się do wampira czule. - Cieszę się, że ci się podoba.
- Nawet brakuje słów. Wyglądasz fantastycznie. Ale jak z bankiem, stało się coś? Pani Dosett wspominała jakieś papiery - spojrzał na nią bystro.
Kobieta stanęła na palcach i teraz już bez zahamowań pocałowała go w usta.
- Tak, podpisałam wstępną umowę przejęcia banku. Czytałam jeszcze co nieco i nanosiłam poprawki do umowy końcowej. - uśmiechnęła się ciepło, jednak widział że ma jakieś wątpliwości. - Będziesz się mógł pojawić na spotkaniu za tydzień? Może udałoby się nam trochę więcej ugrać.
- Wiesz, że tak. Jako twój przyszły mąż, powinienem dbać o wspólny majątek. Ponadto kiedy wrócimy, chciałbym porozmawiać z tobą o Florence oraz zadaniu, które wyznaczyła, albo przynajmniej zasugerowała. Kiedy przyjedzie dorożka, zawołają nas, czy lepiej czekać na ulicy?
- Zawołają. Damie nie wypada czekać na ulicy. - mrugnęła do niego. Widział jednak niepewność w jej spojrzeniu. Po chwili opuściła wzrok. - Gaheris… naprawdę myślisz o ślubie?
- Poprosiłem ciebie o rękę, bo kocham ciebie oraz pragnę. Chciałbym byśmy byli mężem i żoną. Tylko od ciebie zależy, aż do chwili, gdy powiesz tak podczas samego ślubu, czy tego chcesz, czy - zawiesił głos nie dokańczając. - Myślałem rzeczywiście poważne. Jakże mógłbym inaczej, wszak to poważna sprawa.
- Ja… ja jestem bardzo szczęśliwa. - Uśmiechnęła się do niego i widział, że nawet w jej oczach lśnią radosne płomyki. - Też cię kocham. Tylko… dzisiaj cały dzień myślałam jak to zrobić. Tylu osobom powiedzieliśmy, że jesteśmy rodzeństwem. Nawet nie wiem jak to… - Widział, że jest skołowana. Trzymała kurczowo jego dłonie, jakby bojąc się, że ją zostawi. - Nie mam pojęcia jak to przeprowadzić.
- Kuzynostwem, ale jeśli rodzeństwem, cóż po prostu wyjaśnimy, że mieszkaliśmy ze sobą jako dzieci, tak się też traktowaliśmy ze względu na pokrewieństwo. Jednak później po prostu zakochaliśmy się i tyle. Dla wielu osób będzie to bardzo romantyczna historia. Możesz mi wierzyć, że pod tym względem nie będzie problemów.

Charlie pokręciła tylko głową i oparła czoło o jego pierś. Martwiła się i to bardzo. Jednak nie chciała go wyraźnie tym dłużej zadręczać. Jednak trudno było nie dostrzec, iż nie przyjmuje owych wyjaśnień. Widocznie w grę wchodziło coś jeszcze.
- Kochanie - spytał - co się dzieje?
- Zamartwiam się głupotami… plotkami. - Charlie podniosła na niego wzrok. - Mieszkaliśmy razem, jeśli okaże się że nie byliśmy takim prawdziwym rodzeństwem, zaraz zaczną gadać o tym że pewnie robiliśmy coś przed ślubem. Co zresztą nie byłoby niezgodne z prawdą… to głupota. Najwyżej przez chwilę nie będę miała życia w towarzystwie.
- Hm, wobec tego powinien poprzeć nas ktoś, odwiedzić ślub ktoś, kogo nie będzie można ignorować. Czy dałoby się przez Rebeccę zaprosić parę osób należących do arystokracji? Zastanowił się głośno. Ona jest blisko samej królowej. Więc niewątpliwie, gdyby takie towarzystwo się pojawiło, to wszelkie plotki czy nieplotki musiałyby zamilknąć - zaproponował dziewczynie. - Mógłbym porozmawiać z Rebeccą oraz Anną, która także ma odpowiednie kontakty, podobnie jak jej syn prowadzący Carlton Club. Niewątpliwie także Florence mogłaby pomóc. Ona może nawet najbardziej, jednak najpierw musielibyśmy znaleźć bandziora - szybko zreferował jej sprawę, którą przedstawiła Florence.
- Yhym…

Charlie już chciała odpowiedzieć, jednak u drzwi rozległo się pukanie. Chwilę później zagrzmiał też głos panny Dosett.
 
Aiko jest offline  
Stary 14-09-2017, 00:39   #46
 
Kelly's Avatar
 
Reputacja: 1 Kelly ma wyłączoną reputację
- Dorożka już jest!
Charlotta uśmiechnęła się.
- Będę się tym martwić później. Jedziemy?
Skinął.
- Chodźmy, czymkolwiek jest ta opera, lepiej być na tym przedstawieniu wcześniej, niżeli później - podał jej ramię. - Dziękujemy pani - zwrócił się do landlady.
- Nie ma za co. Nie spóźnijcie się tylko. - Panna Dosett odprowadziła ich do drzwi i obserwowała jak wsiadają do dorożki.
Charlie odezwała się dopiero gdy ruszyli.
- Będziemy prawie godzinę wcześniej. - Uśmiechnęła się do wampira. - W towarzystwie mile widziane jest pojawienie się przed czasem i krążenie wśród gości. Kto wie, może spotkamy twoich znajomych.
- Znaczy jeśli pamiętam, właśnie chyba Rebecca miała pójść oraz może książę
- próbował sobie przypomnieć.
- Robert, też mówił, że się pojawi. Powinniśmy mieć nawet balkony obok siebie. - Wampir widział jak zmartwienia Charlie zostają zastąpione przez narastającą ekscytację.
- Świetnie, wobec tego nawet rozmowa z nimi może nam pomóc. Kiedy widzieć będą inni ludzie, jak mamy odpowiednie towarzystwo, także zmienią swoje zdanie.

Po kilkunastu minutach dotarli pod budynek opery, pod którym zebrał się już mały tłum. Zmysły wampira zaatakował zapach podekscytowanej krwi.


Budynek wielkością przypominał pałac. Wedle etykiety wyszedł pierwszy oraz pomógł Charlie wydostać się specjalnie elegancko. Później podał dziewczynie ramię oraz ruszyli do wejścia. Liczył bardziej na nią, bowiem sam cóż mógł uczynić, skoro była niewątpliwie to dla niego nowość. Jednak starał się wyszukać znajomych oraz inne wampiry pośród ludzi. Przy wejściu było to trudne. Ludzie z różnych klas, co wampir już jako tako rozpoznawał, tłoczyli się, by znaleźć się we wnętrzu. Jednak tylko gdy Charlie okazała jednemu z nietypowo ubranych mężczyzn jakąś kartkę, wpuszczono ich i poprowadzono na klatkę schodową, na której było już luźniej.


Bez trudu odnaleźli Roberta, który rozmawiał z kilkoma mężczyznami, o jego ramię opierała się elegancka dama.


Gaheris bez trudu rozpoznał, że to ghulica. Dostrzegł też na palcach mężczyzn sygnety identyczne do tego, które sam miał na sobie. Ponieważ niespecjalnie jednak wiedział, jak się zachować postanowił ruszyć tyłek tak, żeby stanąć w widoku dziecka jego przyjaciółki. Liczył na to, iż ten sam zwróci się do niego. Skoro mężczyzna ma tylu znajomych, mógł stanowić dla nich drogę ku akceptacji pewnych sfer, co było ważne dla powodzenia banku.
- Przejdźmy troszkę - poprowadził delikatnie Charlottę.
Gdy tylko czerwona suknia Charlie zamigotała w kącie oka szefa Klubu, ten uśmiechnął się do nich szeroko.
- Panowie wybaczą. - Przeprosił swoich rozmówców i podszedł wraz ze swą towarzyszką do Gaherisa i jego partnerki. - Henry, Charlie!
Robert uścisnął dłoń wampirowi i ucałował dłoń Charlotty.
- Pozwólcie że przedstawię. Moja towarzyszka Elisabeth.
Ghulica dygnęła lekko i zgodnie ze zwyczajem podała dłoń Gaherisowi. Oczywiście ucałował ją.
- Pani, cieszę się, że mogłem poznać tak piękną damę - powitał ją komplementem, zresztą faktycznie kobieta miała wyjątkową urodę. Robert jednak miał wspaniały gust, czego dowodził choćby wystrój jego własnej sypialni. Nic więc dziwnego, iż jego towarzyszka miała wyjątkową urodę.
Ghulica uśmiechnęła się ciepło, wyraźnie połechtana komplementem. Gdy jednak Gaheris wyprostował się, zauważył że wzrok childe Anny skupiony jest na Charlie, która pewnie przez to spojrzenie oblała się rumieńcem. Jej dłoń delikatnie zacisnęła się na ramieniu wampira. W końcu jednak wzięła oddech i odezwała się.
- Dobrze pamiętam, że mamy balkony obok siebie.
- Tak
. - Robert wyraźnie się ucieszył. - Pozwoliłem sobie się upewnić 205 i 206. A tak w ogóle widziałem już Roberta z Rebeccą. Co prawda są rozchwytywani, przez towarzystwo ale pewnie znajdą dla nas chwilę. Obsługa doniosła mi też, że Florence zaszczyci występ swoją obecnością, musiałem spytać bo widziałem już kilkunastu rozglądających się niepewnie mężczyzn.
- Świetnie oraz dziękuję za informacje. Jak wiesz, jestem tutaj pierwszy raz
- dodał cichym głosem. - Czy możemy liczyć, iż będziesz wraz ze swoja uroczą towarzyszką naszym cicerone? - spytał Roberta.
- Chodźmy więc. - Childe Anny wskazało dłonią kierunek. - Mamy jeszcze chwilę do przedstawienia.

Wspaniałym korytarzem wchodzili do wnętrza budynku, Gaheris dostrzegał wiele bogato ubranych ludzi. Niemal wszyscy przyszli w parach, wiele osób ze służbą. Często dostrzegał też ghule. Robert poprowadził ich na wyższe piętro gdzie pośród tłumu bez trudu dostrzegli księcia w asyście Rebecci. Wampirzyca miała na sobie piękną zieloną suknię, pasującą do kamizelki swego partnera. Widać był to popularny zabieg i wyraźnie wskazywał na to, że dwie osoby są parą. Oznaczało, to że Charlotta już dziś postanowiła zagrać jako jego towarzyszka, a nie kuzynka. Rebecca dostrzegła ich jako pierwsza i uśmiechnęła się. Delikatnie dała znak rozmawiającemu z kimś, jak zwykle niesamowicie poważnemu księciu.
- Obawiam się, że będziemy musieli poczekać na swoją kolej. - Stojący obok Gaherisa wampir nie był w ogóle zrażony sytuacją.
Charlie natomiast nachyliła się do ucha Henrego.
- Mężczyzna, z którym rozmawia książe to właściciel konkurencyjnego banku.


- A tamten mężczyzna z partnerką w fiolecie, stojący lekko z tyłu, to Walter Baring. Od niego odkupuję swój interes.


- Ach, to ten - wampir skoncentrował na nim swoje spojrzenie. Jakby nie było, lepiej znać osobę, która będzie przeciwnikiem negocjacyjnym. Oczywiście posłał także uśmiech Rebecce, którą szczerze polubił. Szkoda jedynie, że Anna nie była melomanką - miłośniczką opery. Mężczyzna, z którym rozmawiał książę już na pierwszy rzut oka był ghulem, natomiast obecny właściciel banku zwykłym, dość zirytowanym człowiekiem. Charlie miała na razie szczęście do omijania wampirzej polityki. Wyszeptałby jej cichutko, ale darował sobie. Wampiry miały słuch lepszy niżeli długouche króliki, któryś więc mógł usłyszeć. Spokojnie czekał sobie na spotkanie pary R&R zamieniając z Robetem parę słów, komplementując miło Elisabeth oraz mocno trzymając Charlottę na zasadzie: jak ktoś coś spróbowałby, dostanie po uszach.

Szczęśliwie po chwili Rebecce udało się wyrwać księcia z rozmowy. Odeszli trochę, a Robert dał znak Gaherisowi, że teraz powinni podejść. Gdy tylko znaleźli się obok childe Anny się odezwało.
- Wróciłem i przyprowadziłem znajome twarze.
Książe tylko z powagą skinął po swojemu. Wyczulony słuch Gaherisa wyłapywał szepty wokół nich, które częściowo musiała nawet usłyszeć Charlie, bo przywarła mocniej do jego ramienia.
- Panie - skinął wampirzemu księciu Gaheris elegancko, z pełną dozą szacunku, ale bez płaszczenia się. Sir Robert był świetnym księciem, zaś Gaheris uznawał jego umiejętności, ciesząc się, iż tak mądry wampir jest na czele londyńskiej rodziny. Jeśli szanował sir Roberta to lady Rebeccę po prostu lubił. Przy okazji oczywiście podobała mu się, ale ogólnie nawet bez waloru urody fizycznej uznawał ją za kogoś miłego, życzliwego oraz ogólnie za kogoś, kogo warto znać nie tylko na stopie obowiązku, ale też czystej sympatii. Użył do sir Roberta słowo “panie” miało bowiem neutralny, pozytywny wydźwięk. Zwyczajnie nie wiedział, jak inaczej ewentualnie powinien się zwracać. Co innego jego towarzyszka.
- Lady Rebecco, jest mi, jak zwykle, bardzo miło cię widzieć. Jesteś wyjątkową ozdoba każdego towarzystwa - jego słowa raczej nie mogły nie spodobać się księciu Peelowi, wręcz przeciwnie. Nie ma chyba mężczyzny, który nie byłby dumny, że jego towarzyszka jest doceniana oraz traktowana specjalnie. Raczej był to ciekawy znak dla innych. Rebecca była bowiem damą dworu, Gaheris zwracał się zaś do niej, poza początkowym “lady” przez nieformalne ty wskazujące o bliskich relacjach znajomości oraz wspominał nieokreślone wcześniejsze spotkania.

Wampirzyca wyciągnęła w jego stronę dłoń, tak jak Charlotta uczyniła to względem księcia. Widział lekkie zdenerwowanie swej towarzyszki gdy Peel ucałował jej dłoń. On zaś oczywiście nie miał żadnych kłopotów z oddaniem honoru Rebecce. Po chwili usłyszał jego spokojny głos.
- Cieszę się widząc cię w zdrowiu, panno Ashmore. - Wyprostował się i spojrzał na Gaherisa.
- Dziękujemy bardzo za wsparcie - Gaheris skłonił się lekko nawiązując do owych życzeń, które niewątpliwie odnosiły się do drańskiego porwania Charlotty. - My także bardzo się cieszymy z tego faktu oraz iż możemy tutaj rozmawiać z panem i lady Rebeccą - Gaheris nie wiedział, czy powinni już się odsunąć robiąc miejsce innym. Liczył raczej na wskazówki Roberta młodszego, ewentualnie na zerknięcie wprawionej co do dworskich procedur Rebeccki.

Gaheris nie był pewny na ile zachowanie towarzyszki księcia było dworskie, ale gdy tylko minęły powitania, Rebecca odciągnęła Charlottę, na bok i usłyszał coś w stylu “jaka ta sukienka piękna”. Po chwili dołączyła do nich towarzyszka Brewera, co Robert skwitował komentarzem.
- Kobiety. - Uśmiechnął się do Henryego i księcia. - Dobrze, zapowiada się spokojny wieczór.
- Na tyle na ile może być spokojnie gdy róża grasuje na mieście
. - Komentarz księcia był żartobliwy, choć wypowiedziany typowym dla niego poważnym tonem. Gaheris szybko załapał, że chodzi o jego starszą.
- Och, pół opery wyczekuje jej przybycia. Jak tak dalej pójdzie oczy wszystkich będą zwrócone nie na sceną lecz w stronę balkonów. - Brewer roześmiał się lekko. - Ciekawe co ją przekonało do wizyty na sztuce. Podobno widzieliście się wczoraj Henry, zdradziła ci coś?
- Owszem, rozmawialiśmy na kilka interesujących tematów
- odparł wesoło Gaheris vel Henry Ashmore. - Zaś jako, iż owe dyskusje są nadzwyczaj zajmujące, niespecjalnie pamiętam tematykę - stwierdził żartobliwie, jednak ruchami lekkimi na lewo i prawo dał znać, iż nie jest to miejsce na takie dyskusje. Czyli właśnie, iż było coś na rzeczy. Tutaj każdy wampir bowiem mógł podsłuchać, wszyscy niewątpliwie zdawali sobie z tego sprawę.
- Ale mówiła, że przyjdzie, bo szczerze jestem lekko zaskoczony. - Brewer rozejrzał się wokół. - Gdy była ostatnio, mówiła że nie jest zainteresowana.
- La donna e mobile
- zapamiętał italijskie zdanie Gaheris z jakiejś gazety, ale ogólnie myślał, że Florence raczej próbowała przejąć nadzór nad sytuacja po owych okropnych wydarzeniach. Prawdopodobnie chciała się osobiście przyglądać oraz dać do zrozumienia potencjalnemu przeciwnikowi, że nie odpuści. Oczywiście oprócz tego mogła mieć jeszcze inne przyczyny, choć pewnie znaczna część mężczyzn liczyła, że to właśnie jego urok stanowi owe specjalne powody, które zadecydowały. Straszliwi naiwniacy, oceniał taką właśnie postawę Gaheris, uznając jednak, iż faktycznie Florence niełatwo się komukolwiek oprzeć.

Rozmawiali właśnie, kiedy wyczuł jakieś poruszenie. Na początku był to dziwny ruch wokół, chwilę potem szepty i odwracające się głowy.
- A oto i jest nasza Femme Fatale. - Brewer uśmiechnął się lekko cierpko. - Zostawiamy cię wobec tego Peel.
- Tak
… - Książę już spoglądał na kroczącą w ich kierunku wampirzycę. Była sama. Szła w czarnej sukni, która zakrywała niemal wszystko jednocześnie odsłaniając bardzo wiele.


Widząc to Rebecca odłączyła się od kobiet i podeszła do Peela. Charlotta skamieniała, a na jej twarz wypłynął niekontrolowany rumieniec. Widział, że chce podejść do niego, ale jakby brakowało jej sił. Dlatego Gaheris skinąwszy gentlemanom podszedł do niej podając jej ramię. Zresztą Robert junior zasugerował, żeby pozostawić księcia. Stanęli sobie więc z Charlotta obok. Na widoku, ale nie przegradzając drogi Florence.

Wampirzyca uśmiechnęła się do książęcej pary.
- Lord Peel i Lady Boleyn. Jaki zaszczyt. - Starsza dygnęła lekko.
- Witam Panno Halbard. - Książę ucałował dłoń Florence na co wokół rozległy się szepty.

Brewer nachylił się do ucha Gaherisa.
- Lepiej jak się oddalimy. Potem Florence, pewnie i tak nas znajdzie. - Odsunął się z uśmiechem. - Może szklaneczka whiskey przed spektaklem. Elisabeth, masz może ochotę na lampkę wina.
- Z przyjemnością
.

Gaheris zobaczył jak towarzyszka Brewera uważnie przygląda się starszej Torreadorów. Widać było, że zna wampirzycę. Hm, interesujące, jednak oni także ją znali, zaś Florence ciężko było się nie przyglądać. Mogłaby pozować nago do rzeźb najwspanialszych mistrzów tej niezwykłej sztuki. Istna cudowna kobieta, przynajmniej pod względem erotycznej cielesności. Miło było sobie stać na boku podziwiając ją niczym dzieło sztuki. Jednak Gaheris miał inną koncepcję. Skoro pojawiła się, postanowił wykorzystać ją jako przynętę. Preferując ponad skupienie się na niej oglądanie innych wokoło. Wyszukując szczególnie istoty niechętne, lub wręcz nienawidzące Florence.
Robert ruszył, a Charlie także lekko pociągnęła wampira. Wyraźnie także chciała się oddalić. Z tego co udało mu się na razie zaobserwować, miłość lub nienawiść związane były głównie z płcią gości opery. Mężczyźni obserwowali starszą z zachwytem, kobiety raczej z zazdrością, choć bez trudu wyłapał kilka, które chętnie dałyby się namówić na igraszki z piękną wampirzycą. Najbardziej jednak zależało mu na tych, którzy patrzyliby nienawistnie oraz byli co najmniej ghulami. Okazało się, iż raczej trafił pudło. Dlatego nie rezygnując z ogólnej obserwacji odsunął się nieco. Widać było, iż Charlotta czuje się skrępowana przy Florence po swoich cudownych miłostkach, choć akurat obydwie Torreadorki bardzo wyrażały się na jej temat pełne uznania. Jednak kobieca wstydliwość oraz wychowanie pomagały, czemu trudno było się dziwić, zaś Gaherisowi nawet się podoba owa nuta pewnego skrępowania. Ruszył przy Charlotte za Robertem juniorem.

Brewer podprowadził ich do czegoś na wzór restauracji i wspólnie zajęli miejsca przy stoliku.
- Henry, whiskey? Charlie, masz ochotę na wino?
Ashmore uśmiechnęła się już odrobinę swobodniej i skinęłą głową.
- Bardzo chętnie - potwierdził Gaheris, kiedy Charlotta wyraziła chęci. - Kiedy zaczyna się przedstawienie? - spytał Roberta Brewera.
- Spokojnie zdążymy się napić i dotrzeć do balkonów. A coś się stało? - Wampir wydał się zaniepokojony.
- Och nie, ale nie znam opery ani tego, jak to się odbywa, więc spytałem. Szkoda prawdziwa, że twoja matka nie przepada za operą - przyznał Gaheris, gdyż lubił faktycznie swoją największą przyjaciółkę oraz sojuszniczkę. - Pozdrów ją proszę, kiedy wrócisz, albo, hm, może udałoby się po przedstawieniu ją właśnie odwiedzić?
- Moja matka nie przepada za wieloma rzeczami
. - Słowa Roberta mogły być cierpkie ale wypowiedział je nad wyraz czule, jak zawsze gdy mówił o matce. Uniósł dłoń i zamówił u kelnera napitek, po czym wrócił do rozmowy. - A co do opery, to sztuka. Bogatsza niż dowolna inna, bardziej huczna niż dowolna inna i obsadzona przez najwspanialszych aktorów, muzyków i tancerzy. Po sztuce jest bal dla wybranych gości, nie zostajecie? - Spojrzał pytająco na Charlottę. - Wydawało mi się, że twój bilet upoważnia cię do zabawy.

Kobieta zarumieniła się lekko.
- Chciałam zrobić Henryemu niespodziankę. - Powiedziała po chwili cicho.
Robert pacnął się w czoło, co sprawiło, że wszyscy obejrzeli się w ich stronę. Tak to ewidentnie był ten dynamiczny, nie mogący wysiedzieć w miejscu syn Anny.
- Wybacz Charlie. Raz na jakiś czas muszę coś popsuć. - Skłonił się przepraszająco, na tyle na ile pozwalała mu zajmowana pozycja.
- Nic się nie stało. - Zerknęła na Gaherisa. - Jeśli masz ochotę możesz potem udać się do Anny. - Czuł. Ba! widział jak na dłoni, że ma ochotę na ten bal. Jednak Charlie nie była kobietą, która będzie mu narzucać swoją wolę.
- Zostaniemy, kochanie. Jeśli później będzie czas, odwiedzimy ją, jeśli zaś nie, to jutro - faktycznie Gaheris lubił starszą wampirzycę, która wyglądała dziecinnie, jednak była potężniejsza od wielu mężczyzn przypominających posturą boksera. Ponadto miała ona informacje na temat ich zadania. Póki co jednak, mogli się bawić, zaś rycerz nie chciał psuć damie przyjemności podczas początku właśnie narzeczeństwa.

Charlie uśmiechnęła się w ten swój elegancki sposób, ale widział w jej oczach widział te wspaniałe radosne ogniki. Zupełnie jakby sprawił jej prezent, podczas gdy to ona płaciła za to wszystko. Cóż, kiedy się kogoś pokochało, to chce się, żeby tej osobie było radośnie, przyjemnie, wspaniale. Chce jej się dawać jak najwięcej. Dlatego Gaheris cieszył się, że Charlotta była zadowolona.
- Bardzo dawno nie byłem na balu - powiedział cicho, bowiem chyba tylko książę Peel sięgał pamięcią tyle wieków wstecz wtedy, kiedy król Artur wyprawiał z królową Ginewrą najwspanialsze bale. Choć faktycznie, pomyślał też, iż głupio mu, że wszystko finansuje panna Ashmore. Liczył jednak, iż wspomagając pracę banku odpowiednio zarobi trochę własnego grosza.

W spokoju wypili alkohol, który zamówił im Robert. Choć w przypadku obu wampirów było to bardziej wąchanie i maczanie warg. Później udali się spokojnym krokiem w stronę tego “balkonu”. Gaheris znalazł się na bardzo długim, zakręcającym korytarzu, z którego jednej strony znajdował się szereg umieszczonych blisko siebie drzwi. Jedyne z czym mu się kojarzył, to lochy. Bardzo bogate, wypełnione obrazami, kryształami i tkaninami lochy. Wampiry wraz ze swymi partnerkami, odnalazły drzwi z numerami 205 i 206. Tutaj się rozstali i Charlie wprowadziła go do niewielkiego pokoiku, z którego przeszli chyba na “balkon”. Ghulica podprowadziła go do balustrady, z której zobaczył kłębiący się na dole tłum i rzędy innych wypełnionych parami, lub większymi grupami osób. Na samym środku znajdowało się podwyższenie przesłonięte wielką materią.


W sali zabrzmiał pojedynczy dzwon.
- Niebawem się zacznie. - Uśmiechnęła się do niego ciepło, widział że jest podekscytowana. Charlie pokazywała mu coś co bardzo lubi i chyba wyczuł nawet w niej tą lekką niepewność, czy mu także się spodoba. Za nimi znajdowały się teraz dwa wielkie fotele, wampirowi przypominające bardziej trony. - Usiądziemy?
- Oczywiście, chodźmy
.

Rzecz wiadomo, chłop miał tutaj pewien problem z odnalezieniem się, bowiem jednak podczas arturiańskich zabaw przygrywali minstrele, tutaj zaś było stanowczo inaczej. Jednak postanowił dać operze szansę. Wsunął się siadając oraz spokojnie słuchając. Charlie zajęła miejsce obok niego i odrobinę niepewnie położyła mu dłoń na udzie. Wokół rozbrzmiały teraz dwa dzwony. Gaheris usłyszał jak wokół zapanowało poruszenie. Rozpoznał odgłosy zajmujących miejsca ludzi. Była jednak coś czego nie była w stanie wyczuć Charlotta. Podniecenie. Zgromadzony na dole tłum pachniał rozgrzaną, pędzącą krwią. Jeśli nawet opera mogła mu się nie spodobać, to wiedział co mogło przyciągać do niej wampiry. Zupełnie jak na turnieju, oczekujący tłum potrafił pobudzić każdego nieśmiertelnego. Jednak skąd się brała ta krew, pojęcia nie miał. Dlaczego ich to podniecało, co się działo, co było tak bardzo wyjątkowe. Postanowił skupiac się nie tyle na ludziach, co ciekawych postaciach, typu Florence, przynajmniej o ile rączka Charlotty na jego udzie mu pozwoli, bowiem było to nadzwyczaj przyjemne oraz wywołujące odruchowy uśmiech. Wśród balkonów, udało mu się dostrzec kilku nieśmiertelnych, jednak już po chwili rozbrzmiały trzy dzwony i światła zgasły. Wielka zasłona rozsunęła się ukazując wampirowi całe miasto, które po chwili śpiewacy i tancerze. Rozbrzmiała też muzyka, której źródło wampir odnalazł w zagłębieniu przed wywyższeniem. Wielu instrumentów, nawet nie rozpoznawał, tak samo zresztą jak nie rozumiał języka, w którym śpiewano. Przypominał odrobinę znaną mu łacinę, więc raz na jakiś czas wyłapywał znajome słowa. Jednak skupić na muzyce się mógł oraz na tonacji pieśni. Były kompletnie inne oraz śpiewane zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety bardzo specyficznymi głosami. Niektóre brzmiały niczym róg, kiedy wojownik zadmie podczas łowów, inne zaś cieniutkie, wysokie, przypominające ptasie trele. Ogólnie niektóre nawet mu się podobały, inne zaś słabiej. Ponadto podczas całego tego śpiewania był jakiś motyw, jakieś działanie. Wydawało się, jakby rozmawiano ze sobą pieśniami, jakby odpowiadano sobie, jednak kompletnie nie pojmował przebiegu spektaklu. Siedział jednak cicho, żeby nie przeszkadzać Charlie, chociaż jego dłoń także delikatnie spoczęła na udzie pięknej kobiety.

Jego towarzyszka nachyliła się do jego ucha i odezwała się cicho.
- To historia cyrulika z Sevillii, to miasto hiszpańskie. - Czuł na swojej skórze jej gorący oddech. Miał też nieodparte wrażenie, że była przyzwyczajona do takich objaśnień. Może zabierała do opery też swoich uczniów? Miał tylko nadzieję, że nie udzielała im takich względów jak jemu. Po chwili poczuł jak jej wargi otarły się o jego ucho. - Zaraz pojawi się główny bohater Figaro… - Powoli opowiadała mu historię, przerywając gdy śpiewacy mieli występy solowe.
 
Kelly jest offline  
Stary 15-09-2017, 09:42   #47
 
Aiko's Avatar
 
Reputacja: 1 Aiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputację
Niemal wszystkim występującym brakowało co nieco do talentu wampirów, ale byli dobrzy. Bardzo dobrze. Znacznie przewyższali umiejętnościami większość znanych mu śpiewaków. Gdy na scenę wyszła główna postać, bez trudu rozpoznał w niej ghula. Mężczyzna miał głęboki, niemal hipnotyzujący głos. Rzeczywiście śpiewał pięknie, nawet jak na kogoś takiego jak Gaheris, któremu do pozycji melomana sporo brakowało. Nie chciał przeszkadzać Charlotcie, więc także pozwolił sobie na przyjemność wsłuchiwania się w tonację ghulowego głosu. Po pierwszych utworach, gdy załapał konwencje bez trudu zaczął podążać za fabułę. Do tego miał coraz mniejsze problemy z przeskakiwaniem z łaciny na ten nowy język.

To co do oderwało, to było ciche, szybko stłumione jęknięcie z balkonu obok, zaraz po którym pojawił się zapach vitae. Wyczuł to tylko dzięki swoim wyczulonym zmysłom, w pełni świadom tego, że Charlotta której dłoń delikatnie zaciskała się na jego udzie nie zwróciła na to uwagi. Najwyraźniej Robert miał plan delektować się tej nocy nie tylko muzyką. Właściwie tolerancyjnemu Gaherisowi to nie przeszkadzało. Nie przeszkadzałoby nawet, gdyby zamiast tylko zapachu krwi dotarł do niego także zapach intymności, chyba, żeby zaczęli zbyt głośno jęczeć. Skoro jednak nie, to niech się bawią zdrowo. On jednak chyba wolał kosztować krwi Charlie w trochę innej atmosferze, niż loża budynku operowego. Jednak de gustibus not disputandum est.
Chyba Robert planował podążyć w przewidzianym przez wampira kierunku, bo po chwili dotarł do niego i ten znajomy zapach. Nadal było jednak cicho. Podczas jakiegoś tańca, zdał też sobie sprawę, że dłoń Charlotty zaczęła się lekko poruszać, a jej wzrok nie jest skupiony na wywyższeniu. Czyżby też wyczuła? To raczej było niemożliwe. Wyczuwał w niej niepewność i przyjemne, znajome ciepło. Jednak widać było, że dostojna Ashmore nie pozwoli sobie na więcej poufałości, nawet jeśli ma na takową ochotę. Identycznie właściwie on. Nawet jeśli miał ochotę, nie planował tego robić tutaj. Chociaż jak myślał na temat pięknej Charlotty oraz jej wdziękach, robiło mu się cieplutko ogólnie, zaś nieco twardo pomiędzy nogami. Starał się jednak opanować skupiając na muzyce, ale dotyk dłoni był naprawdę bardzo miły. Poczuł jak jej dłoń powędrowała wyżej i zamarła natrafiając na twardość w jego spodniach.
- Henry… - Jej cichutki, rozpalony szept dotarł do uszu wampira, niemal w tym samym momencie, co zapach jej kobiecych soków. Drgnął tymczasem pod jej dotykiem nie wydając najmniejszego głosu. Właściwie gryzł wargi, żeby nie jęknąć. Jego dłoń dalej pieściła jej udo sięgając nieco głębiej, jednak dalej tylko udo. Drobne, rozpalone palce sięgnęły do zapięcia jego spodni, podczas gdy usta złożyły nieśmiały pocałunek na kąciku jego ust. Czuł jej drżenie. Poczuł też jak w typowy dla siebie sposób ścisnęła uda, pewnie czując jak jej własna wilgoć moczy bieliznę. Przed chwilą obiecywał sobie, iż nic się nie wydarzy, no ale takiego przebiegu wydarzeń nie mógł oczekiwać. Oddał jej pocałunek, zaś jego dłonie rozpięły guziki rozporka. Męskość Gaherisa chciała się tak bardzo uwolnić, iż niemal rozrywała spodnie. Potem pragnął tylko podsunąć jej sukienkę, ściągnąć majtki oraz posadzić na sobie, na swoim naprężonym palu. Charlie lekko zaskoczona zaczęła poruszać palcami po jego męskości, w końcu jednak nie wytrzymała i szepnęła mu do ucha.

- Czy moglibyśmy… tutaj? - Jej rozpalony oddech podrażnił jego chłodną skórę.

Uśmiechnął się nic nie mówiąc i korzystając ze swojej wampirzej siły uniósł ją leciutko nad fotelem przenosząc na własne kolana. Było wszak ciemno, oni zaś odpowiednio ukryci. Usadowiona na kolanach … wystarczyło że podciągnie dół sukienki oraz opuści majteczki. On ją zaś cały czas trzymał gotowy podnieść oraz nabić na swój mokry, spragniony jej cudownego ciała pal, kiedy tylko się dziewczyna przygotuje. Usłyszał cichy szelest jej sukni, a chwilę potem jak jej wilgotna bielizna otarła się o jego męskość. Kobieta cała zadrżała, ale jakoś udało się jej sięgnąć pod wszystkie warstwy materiału i uwolnić rozpaloną kobiecość. Chwycił ją za pośladki unosząc oraz trzymając niczym małe dziecko nad nocniczkiem. Po czym powoli, bardzo powoli zaczął opuszczać nabijając ją na siebie.
- Kocham cię - wyszeptał i zwisało mu, czy akurat ktoś tam na scenie śpiewał pięknie, czy całkiem średnio. Kobieta zasłoniła usta powstrzymując jęknięcie. Jej kwiat przyjął go ochoczo, a rozpalona skóra ramienia i szyi kusiła golizną. Ciekawe czy Robert czuł to samo co on wyczuł przed sekundą z jego alkowy. Poczuł jak Charlie poruszyła się na nim, powoli unosząc się do góry i nieśmiało opadając. Skupił się tylko na niej. Dłonie wampira wsunęły się pod jej tyłek oraz pomogły jej unosząc ją oraz opuszczając. Nawet nie musiała się ruszać. Po prostu wchodziło w nią oraz opuszczało jej ciało, kiedy unosiła się pod górę. Nawet jeśli Robert czuł to, zaś można było przypuszczać, że tak, było mu zbyt dobrze, zbyt przyjemnie oraz zbyt cudownie przy tej kobiecie, żeby rozmyślać na temat innych wampirów. Zajął się tylko Charlie. Kątem oka widział jej przymknięte oczy i przygryzioną wargę. Czuł też, że cała ta atmosfera niesamowicie ją nakręca. Była blisko i wiedział że może ją doprowadzić w każdej sekundzie. Wystarczył jeden mocniejszy ruch, mocniejszy uścisk na pośladkach. Jednak odwlekał tą chwilę, ile tylko się da, żeby móc przedłużyć jej słodka przyjemność. Jego samego także powoli brało coraz mocniej, wreszcie nie mogąc już się opanować nasadził ją mocniej gwałtowniej ruszając oraz wystrzelił ku jej kobiecej tajemnej głębinie porcję krwi, przygryzając mocno wargi, żeby nie jęknąć. Poczuł jak ciało Charlotty zadrżało gdy doszła. Oparła się o niego plecami, a on nawet przez wszystkie warstwy ubrań wyczuł jej rozpalone ciało. Dopiero po dłuższej chwili pozwoliła sobie na wypuszczenie powietrza. Siedziała na nim, cudowna wspaniała. Sięgnął po chusteczkę do kieszeni, ale jeszcze jej nie wypuszczał. Chciał trochę ją tak w takiej pozycji. Potem podał jej chusteczkę, jakby nie było. Musieli dbać, żeby nie pobrudzić ubrań tym co właśnie w nią wstrzelił oraz intymnymi kropelkami. Nagle rozległy się oklaski. Charlie prawie się zerwała, na szczęście przypomniała sobie, o tym czego upływ blokuje swą męskością Gaheris.

- Zaraz zapalą się światła. - Szepnęła cicho.
Podał jej szybko chusteczkę.
- Wiesz Charlie, chyba musimy się częściej wybierać na przedstawienia. Uwielbiam stanowczo niezwykłe piękno opery - uśmiechnął się do niej.
Kobieta skorzystała z chusteczki i zdążyła się podnieść, tuż przed tym jak zapalono światła. Stanęła przodem do wampira uśmiechając się do niego. Na jej twarzy wciąż było widać rumieniec.
- Jest jeszcze drugi akt, kochanie. - Ostatnie słowo szepnęła bardzo cicho.
- Opera stanowczo jest niedocenianym miejscem. Wyjątkowo mi się podobała. Bardzo chciałbym, ażeby drugi akt był co najmniej tak dobry, jak pierwszy - Gaheris był wyjątkowo zadowolony.

Charlotta zarumieniła się bardziej. W dłoni ściskała chusteczkę, którą się wytarła.
- Chyba będę musiała lekko ochłonąć. - Odezwała się w końcu. Jednak chyba nie miało jej to być dane o u drzwi ich balkonu rozległo się pukanie.
- Ooo - cicho powiedział zaskoczony, jednak odzyskał rezon. - Witamy, witamy - powstał tak, żeby osłonić Charlottę, która musiała mieć czas, żeby ukryć chusteczkę.

Na ich balkon zajrzał uśmiechnięty Robert, za nim stała lekko zarumieniona Elisabeth. Wampir usłyszał szelest sukni Charlotty, gdy ukryła chusteczkę w połach sukni.
- Można? - Syn Anny wyszczerzył się. - Byłem ciekaw jak ci się podobał pierwszy akt Henry.
- Niezwykle mi się podobał - wyjaśnił uprzejmie. - Oczywiście, zapraszamy - uśmiechnął się wesoło. - Jak długie są przerwy, czy zdążymy gdzieś wyjść, bo jak patrzę na dół, niektórzy widzowie wychodzą, czy raczej powinniśmy zostać? - spytał. - Natomiast co do samej opery, pomimo iż nie znam tego języka, da się pojąć, o co chodzi. Zresztą bardzo Charlotta pomogła mi tłumacząc akcję.

Wampir zobaczył w oku Roberta błysk. Jednak po twarzy Brewera nie dało się poznać by miał jakiś komentarz.
- Jest dość czasu by się przejść ewentualnie napić. - Uśmiechnął się do Charlotty. - Moglibyśmy się przejść na balkon, jest przyjemna noc.
- To dobry pomysł. - Głos Charlie lekko zadrżał. Gaheris czuł, że jego towarzyszka nadal jest rozpalona, był też pewny że drugi wampir musiał to wyczuć.

Skinął.
- Wobec tego chodźmy. Ponieważ nie wiem, gdzie jest ano balkon, ani karczma, eee pub – poprawił się – proszę prowadźcie. Kochanie, może najpierw balkon? - spytał Charlotty. Wydawało mu się, iż dziewczyna potrzebowała chwili ochłody. Chciał, żeby była zadowolona, żeby się dobrze czuła. Charlotta chwyciła go pod ramię.
- Tutaj jest restauracja. - Uśmiechnęła się do Gaherisa. - Ale chętnie zacznę od balkonu. Gdy już mieli opuścić pokój Robert nachylił się do ucha wampira i szepnął cicho.
- Niech zostawi tą tkaninę z krwią tutaj. Mnie już kręci od tego zapachu, a co dopiero pozostałych. - Mrugnął do Henrego i chwycił pod ramię swoją towarzyszkę. - Zaczekamy na zewnątrz.

Charlie spojrzała na niego zaskoczona.
- Coś się stało? - rzeczywiście pachniała cudownie. Swoją rozpaloną kobiecością i vitae, którym wypełnił jej ciało. Zapach krwi z chusteczki jeszcze potęgował te doznania. Faktycznie, gdyby piękna dziewczyna wyszła tak, prawdopodobnie zakasowałaby Florence w oczach wampirów. Wspaniała iście oraz wyjątkowa.
- Zostaw chusteczkę - wyszeptał do niej - oraz chodźmy - ponownie osłonił ją przed spojrzeniem Roberta juniora.
- Ach, dobrze. - Charlie wyjęła z kieszeni, zakrwawiony materiał i zostawiła go lekko schowanego na jednym z foteli. Ponownie chwyciła wampira pod ramię i już razem z Robertem i Elisabeth ruszyli w kierunku wspomnianego balkonu.

Musieli wejść dwa piętra wyżej i przejść przez olbrzymią salę. Charlie nachyliła się do jego ucha.
- Tutaj odbędzie się bal.

Ruszyli dalej i po chwili wyszli na rozległy taras, z którego rozpościerał się widok na oświetlony lampami gazowymi, gwarny Londyn. Na balkonie było sporo osób, które tak jak oni postanowiły się przewietrzyć. Charlie puściła jego ramię i podeszła do balustrady, o którą oparł się także Robert. Towarzyszka Gaherisa miała roziskrzony, radosny wzrok. Zdawała się nawet nie zwracać uwagi na gęsią skórkę, która pojawiła się na jej odsłoniętych plecach.
- Jest pięknie. - Szepnęła cicho, ale wampir bez trudu to usłyszał.
- Jest dziwnie - odparł arturiański wampir, bowiem dla niego piękno było czymś jednym, jednak przede wszystkim uderzała go wielkość Londynu. Światła olejowych lamp ciągnące się niby arterie, rozjaśnione place oraz miejsca, które przenigdy nie spały, stanowiły dla niego coś stanowczo wyjątkowego. Chwilę czekał starając się uszanować jej poczucie piękna wspaniałego Londynu. W końcu Charlie sama oparła się o barierkę i spojrzała na niego z uśmiechem. Dopiero po chwili odwróciła wzrok w stronę stojącego obok Roberta.

- A wam jak podobał się pierwszy akt? Byliście już może na Cyruliku z Sewilli?

Gdy Charlie wspomniała o pierwszym akcie, twarz Roberta na sekundę nabrała drapieżnego wyglądu. Szybko jednak uśmiechnął się już zupełnie naturalnie.
- Ja już miałem okazję oglądać przedstawienie, ale Elisabeth widziała je po raz pierwszy. Prawda?

Ghulica nie zdążyła jej odpowiedzieć, bo nagle usłyszeli znajomy głos. Gaheris tuż przy swoim uchu.
- Widzę, że wszystkim wam udało się dać ponieść sztuce. - Oddech Florence, podrażnił lekko ucho Henryego. Zobaczył jak na twarz Charlotty ponownie wypłynął rumieniec.
- Sevilla, ach, słyszałem, że to Hiszpania … Iberia … wydaje mi się, że ciepłe krainy, albo nawet ich wspomnienie sprawiają, iż krew pulsuje szybciej - powiedział dosyć ogólnie. - Jak się tobie podobało, lady Florence? - uśmiechnął się do wampirzycy nie wypuszczając jednak dłoni Charlotty.

Wampirzyca odsunęła się i stanęła obok.
- Jak przystało na królewską operę, wspaniałe widowisko. - Zauważył, że starsza mimo swojego raczej drapieżnego zachowania, nie stara się narzucać swoim spojrzeniem Charlie. - Choć przyznam, że wolę obserwować widownię podczas takich widowisk. Te wszystkie emocje, zebrane w jednym miejscu. - Florence uśmiechnęła się, swoim pięknym uwodzicielskim uśmiechem. - Co o tym sądzisz Robercie?
- Zgadzam się. Wspaniała feeria barw aur. Gdy już zna się sztukę, niesamowicie ciekawe jest obserwować, jak reagują na nią ludzie. - Brewer w ogóle nie był zrażony zachowaniem starszej. Ba! Wydawał się nawet doskonale do niego przyzwyczajony. - Zaobserwowałaś coś ciekawego?
- Tak… mogłam dziś pooglądać swoje ulubione emocje. - Wampirzyca spojrzała wymownie na Gaherisa. Czyżby obserwowała aury jego i Charlie gdy cieszyli się sobą na balkonie. Zapewne, jednak rycerzowi to nie przeszkadzało. Ostatecznie widzieli się nago, kochali się, więc cóż za różnica, że obserwowałaby ich teraz. Ponadto szczerze cieszył się, iż Florence zachowywała się bardzo powściągliwie wobec Charlie.
- Szczerze mówiąc, także patrzyłem na tłum przez część seansu, ale także podczas wejścia. Niestety niczego nie dostrzegłem - wspomniał mówiąc do Florence. Toreadorka mogła zrozumieć bez wtajemniczania Roberta, iż starał się wypatrzyć ewentualnych przeciwników. Chociaż skoro Florence współdziała ze wspaniałą, dziewczęcą wampirzycą, Robert pewnie także został doskonale poinformowany.

Na sekundę w oczach wampirzycy pojawił się radosny błysk. Wyraźnie ucieszyła się, słysząc iż Gaheris zajął się jej sprawą.
- Wspaniale. - Powiedziała radosnym głosem i zerknęła po ich twarzach. - Zgłosiłam się na posłańca i mam dla was coś od naszego księcia. Wysunęła na dłoni dwa klucze.


- Oczywiście zaproszenie dotyczy też osób towarzyszących. - Zerknęła na Elisabeth i Charlotte.
- To zaszczyt. - Robert przyjął klucz i zerknął na Gaherisa. Po chwili odezwał się cicho.- To zaproszenie na kameralne przyjęcie w trakcie balu.
- Piękne - londyńscy przedstawiciele rodziny widać mieli piękno na uwadze oraz starali się realizować przy rozmaitych okazjach, choćby poprzez wygląd kluczy. - Dziękujemy tobie i oczywiście księciu. Nigdy nie byłem na takim spotkaniu i cieszę się, że będziemy mogli wziąć udział.

Florence mrugnęła do nich.
- Wobec tego widzimy się później. Powinnam znaleźć sobie jeszcze jakąś przekąskę.
- Smacznego, milady - Gaheris posłał jej kulinarny uśmiech.

Poczuł jak dłoń Charlie lekko zadrżała. Jej druga ręka powędrowała mimo woli do szyi, gdy obserwowała odchodzącą wampirzycę.
- Jak to możliwe, że ona jest tak piękna i drapieżna jednocześnie. - Smukłe palce Charlie, delikatnie pogładziły odsłoniętą skórę szyi, jakby przypominała sobie pocałunki, które w tym miejscu składała Florence.
- Akurat to dosyć częste, w tym towarzystwie. - Powiedział z lekkim rozbawieniem Robert. - Może też powinnyście coś przekąsić? Możemy zejść do restauracji.
- Wobec tego chodźmy, pewnie jeśli jeszcze chwilę się poprzyglądamy, spóźnimy się na drugi akt, a tego nie chciałbym przeoczyć - uznał Gaheris podając Charlotcie ramię.

Robert poprowadził ich z powrotem na drugie piętro. Po drodze Gaheris dojrzał kilka wampirów i ghuli, które miał okazję zobaczyć podczas obrad Rady. Kątem oka zobaczył też Florence rozmawiającą z jakąś elegancko ubraną, młodą kobietą, w której spojrzeniu już dostrzegł pożądanie.

Po chwili znaleźli się w części restauracyjnej, w której przed przedstawieniem pili whiskey. Robert złożył zamówienie i znów mieli chwilę by porozmawiać. Co zresztą czynili chyba wszyscy goście. Przysłuchując się urywkom rozmów Gaheris nabierał wrażenia, że opera była przede wszystkim miejscem schadzek i rozmów o biznesie. Prawie nie docierały do niego dyskusje na temat samej sztuki, choć z tego co widział wszyscy widzowie oglądali ją z napięciem.
- Peel rzadko zaprasza nowych z towarzystwa. - Brewer z zaciekawieniem przyglądał się kobietom jedzącym małe kanapeczki. Dopiero po chwili podniósł wzrok na Henryego - Cieszę się, że zrobił dla ciebie wyjątek. Poznasz naszą operową śmietankę.
- Czy możesz powiedzieć, kto tam będzie? Oczywiście jestem wdzięczny, ale też wolałbym być przygotowany. Czego i kogo mógłbym tam się spodziewać?
- Na pewno obecnych na sztuce członków Rady. Nas. - Wskazał na siebie i Henryego. - Na pewno będzie Rebecca, ale co do reszty… nie przyglądałem się kto przyszedł dziś na spektakl.
- Rebeccę widać było w towarzystwie księcia Peela przed wejściem. Czyli Sir Robert, Rebecca, Florence, my, lecz nie wiem, kto jest spośród członków Rady. Ponadto właściwie czy to jakiś ceremoniał, czy też miła pogawędka przy BloodBerry? - spytał Gaheris podając nazwę drinku, który niedawno zobaczył w pubie przechodząc przez ulicę. Bardzo jakoś przypadła mu do wampirycznego gustu.
- Jeśli bardzo ci zależy możemy się przejść i ich poszukać, ale myślę że większość zaszyła się w swych balkonach “na przekąskę”. Członków rady widzieliście podczas spotkania na nabrzeżu więc pewnie bez trudu ich rozpoznasz. Ale nie martwiłbym się zbytnio. Nie licząc oddania pokłonu księciu i swojemu starszemu nie ma jakichś bardziej wyszukanych zasad. Nasze miłe Panie muszą się bardziej pilnować, bo część przedstawicieli naszego światka, nie uważa ich za równych nam. Ale Elisabeth bywała już na takich przyjęciach, a Charlotta na pewno sobie poradzi, skoro miała do czynienia z naszą arystokracją. Głównie spotykamy się by móc napić się czegoś i pobawić się w swoim towarzystwie, porozmawiać bez skrępowania. Robimy to co wszyscy wokół teraz, tylko możemy poruszyć tematy naszego światka.
- Rozumiem, skoro książę zaprosił nas, oznacza to, iż uważa, że swobodnie można przy nas poruszać takie tematy. Stanowi to wyraz zaufania - uznał poważnie Gaheris. - Wobec tego ruszajmy, znaczy kiedy przyjdzie pora. Charlie, masz ochotę na jakiegoś drinka, a pani i ty Robercie? - zwrócił się do pary znajomych.

Charlotta uśmiechnęła się.
- Chętnie napiłabym się lampki wina.
Elisabeth przytaknęła na te słowa ruchem głowy. Natomiast z Robertem stało się coś dziwnego, jego wzrok jakby na chwilę rozmył się i powrócił, ale teraz był w nim dziwny błysk. Z apetytem spojrzał na swoją towarzyszkę.
- Ja napiłbym się czegoś ciepłego. - To nadal był głos Brewera teraz jednak słychać w nim było raczej nietypowe dla niego rozbawienie.
- Ach - Gaheris wezwał ruchem dłoni kelnera. - Dwie lampki wina proszę - no cóż jeśli Robert chciał napić się swojej, albo raczej elisabetskiej BloodBerry musiał poczekać do początku aktu. Co do wina zaś, jeśli kelner miałby jakieś propozycje, zakładał, iż przedstawi je, zaś wtedy panie wybiorą to, co najbardziej lubią.

Kobiety zamówiły wino, które po chwili podano. Gaheris wyczuł jak w towarzyszce Brewera z każdym pochwyconym spojrzeniem Roberta, narasta podniecenie. Charlie też zerkała na nich z zainteresowaniem, jednak widać było iż nie do końca jest pewna co się dzieje. Gaheris trzymał jej dłoń uśmiechając się również, aczkolwiek znacznie bardziej dyskretnie, niżeli czyniła to para obok. Wino wydawało się dobre, zresztą panie doskonale wiedziały, co powinny wybrać. Zaś Elisabeth widocznie wraz z alkoholem nabierała specjalnego pragnienia bycia podwójnie skonsumowaną. Ciekawe, czy to działało tak na Charlottę? Zanim jednak się zastanowił rycerz nad tym dylematem, rozdzwoniły się dzwonki zapraszające widzów na akt 2 “Cyrulika sewilskiego” Gioacchina Rossiniego.
 
Aiko jest offline  
Stary 24-09-2017, 11:31   #48
 
Kelly's Avatar
 
Reputacja: 1 Kelly ma wyłączoną reputację
Rozstali się znów przy drzwiach swoich pokojów, jednak z tego co usłyszał Gaheris, Robert nie zamierzał czekać na trzeci dzwonek. Drzwi do balkonu 205 zamknęły się dosyć szybko, a chwilę potem usłyszał, jak oparło się o nie czyjeś ciało. Charlie zupełnie spokojnie otworzyła drzwi ich balkonu, wyraźnie się nad czymś zastanawiając.
- Kochanie moje? - spytał ją Gaheris po prostu chcąc odpowiedzieć na jej, zawarte jeszcze w myślach pytanie.

Charlie zamknęła za nimi drzwi.
- Też zauważyłeś, że Robert nagle się - zamyśliła się szukając właściwego słowa - zmienił? Cały czas zachowywał się jakby traktował Elisabeth po przyjacielsku, a chwilę potem… - Wyraźnie się zarumieniła i zerknęła na ścianę, oddzielającą ich od sąsiedniego balkonu. Gaheris był pewny, że nie mogła słyszeć odgłosów i wyczuć zapachów, które on odczuwał. Spojrzał na ukochaną Nadwrażliwością, starając się wyczuć jej aurę. Mieszające się barwy wskazywały na jej niepewność jednak bez trudu dojrzał też dominującą jej aurę ciemna czerwień. Hm …
- Kocham cię, wiesz - wyszeptał na uszko ukochanej obejmując ją oraz całując delikatnie. - Zauważyłem tam także, ale nie wiem … może akurat ta chwila wywołała jakieś ich specjalne wspomnienia? - domyślał się.
Charlie spojrzała na niego i momentalnie jej aura wyklarowała się wszystko zdominowało uczucie do niego i tylko pomalutku wyślizgiwało się w nie pożądanie.
- Też cię kocham. - Na chwilę zawahała się, skupiając wzrok na szpilce, którą przypięta była jego chusta. W końcu odezwała się speszonym głosem. - A ty nie masz ochoty na coś ciepłego?

W sali zabrzmiał drugi dzwonek i usłyszeli rumor siadających widzów.
- Bardzo - przyznał. - Mam ochotę na najsłodszy drink - szeptał - łączący twoją cudowną krew oraz najsmaczniejszy dodatek. Domyślasz się co … - wyszeptał prowadząc ją do fotela oraz pomagając się na nim usadowić odpowiednio. - Czy chcesz? - wyszeptał cichutko.

Charlie obserwowała go rozpalonym wzrokiem.
- Bardzo chcę. - Powiedziała w końcu, a jej aurę już w całości zdominowała głęboka czerwień. Czuł jak każdym swoim dotykiem wywołuje w niej podniecenie, ponownie rozpalając wychłodzone na balkonie ciało. Charlie siedziała już, kiedy pochylił się nad nią mocno całując. Jego usta łączyły się z jej wargami pieszczotliwie, lecz mocno, pragnąco, bardzo namiętnie.
- Kocham cię - wyszeptał ponownie zaczynając schodzić ku dołowi, przez jej brodę i szyję. Czuł płynącą krew, która niemal wywoływała zawrót głowy, lecz powstrzymał się pragnąc zaraz delektować się krwawym drinkiem wzbogaconym najwspanialszą przyprawą. Doszedł do miejsca, gdzie suknia okrywała ciała i oderwał usta od niej po to, ażeby przyklęknąć pomiędzy jej nogami. Uniósł dół sukni. Dziewczyna była usadowiona tak, że jej pośladki siedziały na krawędzi fotela. Idealnie właśnie do zajęcia się ustami jej słodką szpareczką, pięknym kobiecym kwiatem, który chciał oddawać siebie pragnąc jednocześnie pieszczot.
- Kocham ciebie - ponownie szepnął, zaś jego wargi i języczek rozpoczęły wędrówkę po nagim udzie kobiety ku jej wspaniałości.

Mniej więcej w momencie, gdy udało mu się zsunąć bieliznę ze swej kochanki, w sali rozbrzmiał trzeci dzwonek. Wokół przygasły światła,a wampir usłyszał za swoimi plecami szum kurtyny, a chwilę po nim początek pierwszego aktu. Charlie jęknęła cicho czując na sobie jego wargi, szybko jednak zasłoniła usta dłonią. Drugą ręką przytrzymywała fałdy sukni, by nie przeszkadzały wampirowi w jego poczynaniach. Tymczasem męskie usta zbliżały się do jej skarbu. Delikatnie podchodził całując jeszcze udo, muskając włoski oraz wreszcie pierwszy raz muskając delikatne płateczki językiem. Wspaniałe powonienie wampira czuło jeszce na nich pozostałości zapachu po poprzednich igraszkach. Pocałunek złożony na jej kwiecie jakby pieczętował posiadanie go. Całował mocniej, jednocześnie wkradając się końcówką języczka do wewnątrz różowego wąwoziku. Jeszcze później zaś skupił się na nim, pieszcząc ją słodkimi, lekko kłującymi, przyjemnie drażniącymi ruchami końcówki języka. Najpierw powoli, później szybciej,, by nagle porzucić tą pieszczotę oraz przerzucić się na zasysanie płateczków, szczególnie zaś łączącego je węzełka. Jeszcze zaś potem wracając do wnętrza szczelinki, skupiając się już na wybranych miejscach. Czuł, jak krew zaczyna mu nieco mocniej pulsować, zaś kły wysuwają się zahaczając leciutko wierzchem raz po raz o jej najdelikatniejsze miejsca. Charlie zaczęła lekko poruszać się na fotelu. Czuł jak powstrzymuje swoje nogi przed zaciśnięciem się, gdy z jej szparki wypływały kolejne porcje soków. Spod dłoni coraz częściej wydobywały się cichutkie jęki, które przy akompaniamencie muzyki, mogło wyłapać tylko wampirze ucho. Gdy poczuła jego kły na swoim ciele, niemal sama się na nie nie nabiła. Jednak musiała jeszcze chwileczkę wytrzymać. Zwiększał jej pragnienie, ażeby zaspokoić wedle najsłodszego możliwego sposobu. Czuł sam zresztą się podniecony. Jego męskość napierała na materiał spodni, pieszcząc ją więc nieprzerwanie, poluzował pasek dłonią oraz opuścił je, także bieliznę. Uwolnił swojego koguta, który zerwał się mocno i po prostu nie bolał tak napierając na materiał. Usta jego , szczególnie zaś język dobrały się do najwrażliwszego guziczka pieszcząc go coraz mocniej oraz raz po raz zahaczając kłem, tak leciuteńko, ale jednocześnie coraz mocniej, żeby mogła się ewentualnie wycofać. Aż wreszcie wbijając nagle kieł spijajacy jej drink SexiJuiceBlood. Charlie ugryzła swoją dłoń by nie krzyknąć z rozkoszy. Poczuł jak z jej kwiatu wypłynęła większa porcja soków, a mięśnie napięły się, rozpędzając pitą przez niego krew. Charlotta dochodziła wijąc się delikatnie na fotelu, swymi nogami mocno zapierając się o podłogę. Podniecało go to również wariacko, ale tym bardziej skupił się na niej. Pił maciupełnimi łyczkami, specjalnie przedłużając jej rozkosz, powiększając ją, jednocześnie pieszcząc, kłując końcóweczką języczka to wspaniałe miejsce.

Drink jej był wręcz oszałamiający. Czuł się niczym koneser, któremu ofiarowano najwspanialszy kielich wina, jaki kiedykolwiek uczyniono. Na momencik, dosłownie momencik przyssał się tak gwałtowniej, żeby poczuła impuls, jednak później znowu przedłużał leciutką, ale cudowną pieszczotą. Charlie wypuściła z ust swoją dłoń i przyglądała się wampirowi rozmarzonym wzrokiem, poddając się jego dotykowi. Widział jak jej ciało drży przy każdej pieszczocie. Mimo jej wszystkich wątpliwości i rumieńców, jej uśmiechnięte, rozchylone usta nie zdradzały teraz nic poza pożądaniem. On zaś wyjmując kieł powoli zalizał rankę ukłucia. Czuł się cudownie oszołomiony doznaniem, zarówno własnym, jak również, właściwie przede wszystkim, rozkoszą, którą sprawił swojej towarzyszce. Powoli zmniejszał intensywność pocałunków oraz liźnięć tak, żeby doszłą do siebie. Dopiero wtedy wydobył się spomiędzy jej rozchylonych ud.
- Kocham cię - wyszeptał ponownie.
- A ja ciebie. - Uśmiechnęła się. Widać było że się nad czymś zastanawia. W końcu odezwała się nieśmiało. - Wejdziesz we mnie?
- Pragnę cię
- wyszeptał podnosząc ją oraz ustawiając tyłem, bowiem w takiej pozycji, jak się znajdowali, byłoby to nadzwyczaj niewygodne. Jego męskość gwałtownie zareagowała na możliwość odwiedzenia jej kobiecego sezamu. Chwilkę później Charlie mogła wyczuć, jak jego delikatna końcówka przesuwa się wzdłuż jej szparki, jak pieści jej płatki, jak wreszcie gwałtownym ruchem wchodzi w nią do samego końca, żeby zatrzymać się dopiero przy najgłębszym zbliżeniu ciał. Chwilę zatrzymał się tak.
- Moja najcudniejsza - wyszeptał powoli zaczynając się poruszać.

Piękna Charlie jako, że opierała się dłońmi o balustradę, jęknęła cichutko. Potem z tego co zauważył wampir przygryzła wargę powstrzymując kolejne odgłosy rozkoszy. W tej pozycji oboje mogli oglądać to co dzieje się na scenie, będąc częściowo skrytymi za zasłonami. Jednak nawet nieśmiałej Charlie teraz nie przeszkadzało to, że ktoś mógłby ją dojrzeć, jej biodra wychodziły mu naprzeciw, pogłębiając ich połączenie. Kochał ją coraz gwałtowniej. Jego lędźwie przyśpieszyły ruchy sprawiając, iz teraz już było to po prostu coś zwierzęcego, pełnego namiętności iście dzikiej. Gryzł wargi, żeby nie jęczeć, kiedy tak czuł oraz patrzył z góry na pochyloną, oddającą mu się kobietę.
- Ach - cichutki szept, słyszany chyba tylko przez niego samego dobył się, kiedy jego męskość zesztywniała strzelając w nią mnóstwo czerwonych kropelek, które uderzyły swoją mocą jej najwrażliwsze ścianki.

Poczuł jak Charlie dochodzi, zaciskając się na nim. Z każdym kolejnym razem jej mięśnie zaczynały reagować na niego coraz bardziej i teraz zdawały się niemal zasysać go do wnętrza. Podczas gdy pochylona przed nim kobieta oddychała ciężko, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. Jednak to było coś, co właśnie uwielbiał. Namiętność Charlotty odpowiadała mu, jej skromność, która przekształcała się w zmysłowość. Cudowne reakcje ciała, uczucie, wszystko to sprawiało, iż czuł coś, co niewiele wampirów ma szczęście przeżyć. Jego dłonie poruszały się delikatnie po jej plecach, jakby powoli tonując wrażenie rozkoszy w taki delikatny sposób. Jego męskość, coraz mniejsza, także wysunęła się z niej, lecz zamiast niej gwałtownie zawędrowały tam jego usta oraz język, pragnąc spić to, co wydostawało się z jej szparki. Oczywiście część pozostała na jego męskości. Pragnął, ażeby zajęła się tym Charlotta, ale najpierw on zajmował się nią. Kobieta jeszcze przez chwilę nie mogła nic zrobić, jednak po kolejnych kilku głębokich oddechach, poczuł znajome drżenie jej ciała. Zobaczył też jak jej kolana ugięły się delikatnie, zupełnie jakby od pieszczot zabrakło im sił do dłuższego utrzymywania wypiętej postawy. Mimo to Charlotta dzielnie oddawała mu się, drżąc na całym ciele. Pieścił ją, wylizywał spijając wszystko, czyszcząc, niczym kocurek futerko. Wreszcie delikatnie doprowadził do fotela pomagając usiąść. Usiadł sam także, ale nie podciągał spodni. Wręcz przeciwnie. Czekał chwilkę, aż całkiem dojdzie do siebie trzymając ją za smukłą dłoń.
- Zajmiesz się teraz mną? - wyszeptał, kiedy podniecenie dziewczyny już niemal całkiem przeszło.

Charlie odwróciła się w jego stronę. Jej wzrok nadal był rozpalony, mimo, że ciału udało się trochę uspokoić. Przytaknęła ruchem głowy.
- Zsuniesz się lekko? - Powiedziała cichutko, a za jej plecami rozpoczęła się jakaś aria. Usiadł więc tak, żeby mogła najłatwiej się nim zająć przesuwając się nieco na skraj fotela. Charlie przyklęknęła przed nim, unosząc delikatnie fałdy sukni, wyglądało to bardziej jakby wykonywała pokłon, a nie zabierała się do tego co planowała zrobić. Jej dłonie puściły tkaninę i sięgnęły do zmalałej męskości wampira, delikatnie ją chwytając i unosząc. Po chwili dołączyły do nich chętne, rozpalone usta, zlizując pozostałości wymieszanego z sokami vitae. Cichuteńko wymruczał zadowolony czując narastającą przyjemność oraz miłą twardość, która narastała unosząc jego penis. Dotyk Charlotty działał na niego niczym afrodyzjak. Opera była genialna, odtąd miała stanowić jego ulubioną rozrywkę, byle posiadała zamknięte loże. Gdy tylko “stanął” samodzielnie, Charlie zabrała się intensywniej za zabawę. Jej języczek wsunął się bez skrupułów pod skórkę, odsłaniając wrażliwy czub, by zacząć go delikatnie ssać. Raz na jakiś czas przerywała tą zabawę biorąc go całego i ssąc mocno, po czym wracała do delikatnych igraszek. Niesamowite powiedzieć można, zwyczajnie fantastyczne. Charlotta miała naturalny talent. Cudowny Toreador. Florence wyczuła to pewnie doświadczeniem, on zaś uczuciem, które ku niej się właśnie narodziło. Cichutko, żeby nie przeszkadzać innym, oddawał się jej zabiegom, zaciskając wargi, żeby nie mruczeć. Odruchowo tylko ruszał troszeczkę biodrami oraz czuł, że tryśnie, że jeszcze chwila takiej zabawy, wystrzeli wewnątrz jej ust, kiedy będzie najgłębiej. Pewnie chyba sama zresztą czuła, jak jego biodra drżą, zaś męskość drga mocno jakby jeszcze twardniejąc, zaś na dole, wzbiera się coś, co zaraz wyskoczy ku górze wystrzeliwując. Przełknął ślinę, kiedy nagle już napięcie powodujące rosnącą przyjemność wystrzeliło orgazmem oraz kropelkami krwi.

Piękna Charlie jak zwykle zaczęła go starannie spijać, wysysając wszystko co wyciekało z męskości wampira. Tuż przed nim rozległy się oklaski i na widowni znów pojawiło się światło. Mimo to zajmująca się nim kobieta nie przerywała zlizując wszystko co z niego wypłynęło. On zaś nie mógł jej przerwać, było mu stanowczo zbyt wspaniale. Opera pełna seksu, ssania oraz wzajemnego oblizywania swoich intymności wyjątkowo mu się spodobała. Niech żyje “Cyrulik sewilski” i signor Rossini.

Gdy Charlie była już zadowolona z czystości jego członka, wypuściła go z ust i przysiadła na swych nogach. Patrząc na niego roziskrzonym wzrokiem, zaczęła oblizywać ubrudzone od podtrzymywania męskości paluszki. W tej chwili namiętnego szaleństwa przypominała odrobinę rozpaloną Florence. Dlatego właśnie tym bardziej można było docenić arcypiękną Toreadorkę, iż wyczuła pokrewną duszę.
- Chyba musimy powoli wychodzić - wyszeptał do niej podciągając bieliznę oraz spodnie. Oblicze mężczyzny wyraźnie mówiło, iż panna Ashmore jest dla niego iście cudowna oraz wybrana.
Charlie roześmiała się cichutko.
- Tak, chyba powinniśmy. - Podniosła się poprawiając dyskretnie bieliznę pod suknią. - Zastanawiałam się czy nie zarezerwować tego balkony na ten sezon operowy i chyba to zrobię. Jest stąd dobry widok, czyż nie? - Uśmiechnęła się do niego zalotnie.
- Odczytujesz moje myśli, kochanie. Uwielbiam operę, wdzięczny jestem, że mnie tutaj zabrałeś. Kiedy dojedziemy do domu, będziemy musieli szczegółowo zastanowić się nad całym scenariuszem operowym. Kto wie, może nawet konieczne będzie powtórzenie go sobie dla utrwalenia - patrzył na nią namiętnie.
 
Kelly jest offline  
Stary 03-10-2017, 13:06   #49
 
Aiko's Avatar
 
Reputacja: 1 Aiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputacjęAiko ma wspaniałą reputację
Kiedy byli obydwoje gotowi otworzył drzwiczki oraz podając jej ramię wyszli na zewnątrz. Pomyślał sobie wychodząc, iż warto na drugi raz będzie wziąć jakieś papierowe ścierki odpowiednio dyskretne. Przed drzwiami stał Robert, trzymając pod ramię Elisabeth. W jego oczach było widać ogniki, połączone z odrobiną szaleństwa. Gaheris widział, że tylko wyuczona kurtuazja nie pozwala mu teraz gwizdnąć, na powitanie pary.
- Piękna sztuka. - Powiedział tylko wpatrując się w nich. Elisabeth wydawała się być lekko otumaniona, ale podobnie odbierało się teraz Charlottę, która mocno trzymała jego ramię.
- Wspaniała sztuka - potwierdził Gaheris. Patrząc na Elżbietę pomyślał, iż również Robert oraz ona nie stracili szansy na cudowny impuls rozkoszy. - Gdzie jest ów wspomniany bal? - spytał.
- Przechodziliśmy przez to pomieszczenie idąc na balkon, pamiętasz? - Robert poprowadził ich ku głównym schodom. Tłum wokół zmierzał w odwrotnym kierunku. Gdy podeszli do schodów stali tam znów dziwnie ubrani mężczyźni i sprawdzili karty podane przez Brewera i Charlie. Po chwili dotarli do sali, która pomału wypełniała się bogato ubranymi, eleganckimi parami. Grała już muzyka, więc część osób krążyła już na środku sali.


Przy wejściu podano im kieliszki. Gaheris zauważył, że była tu spora część nieśmiertelnych i ghuli, które do tej pory zauważył. Szybko też odnalazł bankierów, których na początku wskazała mu Charlotta. Jego towarzyszka wtuliła się mocniej w jego ramię, czuł jej lekkie radosne podniecenie. Do tego cały czas miała jeszcze delikatny rumieniec i pachniała nim i jego vitae. On zaś nią. Straszliwie był ciekaw, jak wyglądają bale XIX wieku. Owszem, coś tam mu pokazywano, jednak nie można powiedzieć, że dobrze tańczył. Owszem, dawne dworskie potrafił doskonale, ale zastanawiał się, jako sobie poradzi ze współczesnymi, całkowicie innymi. Taniec nie wydawał się trudny. Miał raczej spokojne tempo i powtarzalne kroki. Widać było, że gro par rozmawia podczas tańca. Przy niewielkiej asyście Charlie na pewno uda mu się odtworzyć kroki.
- Czy zaszczycisz mnie swoją zgodą, kochanie? - wyszeptał do niej czule całując dłoń. Chciał spróbować ruszyć na parkiet w nowoczesne pląsy.
- Z wielką przyjemnością Henry. - Charlie uśmiechnęła się i dała się poprowadzić do tańczących par.

Wspaniale było tak mknąć przez parkiet, chociaż Gaheris niespecjalnie potrafił tańczyć. Jednak pozwalał się prowadzić Charlotcie oraz obserwował ruchy innych. Wampirza gracja nadrabiała brak umiejętności i szybko wtopili się w tłum. Charlie cieszyła się odrobinę jak dziecko.
- Dziękuję, że zgodziłeś się zostać. - Odezwała się gdy wampir bez trudu radził sobie z podstawowymi krokami.
- Przecież kocham cię i widziałem, że miałaś ochotę. Nie ma dla kochającej osoby większej przyjemności, niż zaspokajanie przyjemności tego, kogo się kocha – wyjaśnił prosto po rycersku Gaheris. - Gdybyśmy wspólnie zadecydowali, że są ważniejsze sprawy, byłoby inaczej, ale to musiałoby być podjęcie decyzji razem. Oraz też się cieszę z tańca. Dawno nie byłem na balu – przyznał unosząc ją w ramionach po tanecznym parkiecie.
- Ja też dawno nie byłam na takich przyjęciach… choć pewnie nie tak dawno. - Mrugnęła do niego. - Nie lubiłam pojawiać się tutaj sama.
- Mamy ustalone, że na operowych przedstawieniach będziemy się pojawiać często. Możemy do tej przyjemności dodać jeszcze bale oraz chodzić na nie zawsze razem - uśmiechnął się do niej. Piękne miejsce.
Charlotta uśmiechnęła się szeroko. Nagle mignęła mu twarz Rebecci, a potem poczuł na ramieniu dłoń. Przesuwając wzrokiem po ramieniu trafił do oczy Peela.
- Czy mógłbym zaproponować zamianę? - Powiedział tym swoim poważnym głosem bez emocji. Rebecca stała obok przytulając się do jego ramienia.

Gaheris skłonił się przed piękną parą.
- Książę, milady, byłbym zaiste niedobry, gdybym cały wieczór zmonopolizował swoją partnerkę tylko dla siebie – Gaheris zerkał na Charlottę jakby pytająco, ale sir Robert Peel poprosił wszak bardzo grzecznie oraz niezwykle zwyczajnie. Wszak bale nie polegały nigdy na tańcu wyłącznie tych samych osób. Wszyscy się zmieniali, bawili i zaiste byłoby czymś dziwacznym, gdyby odmówili tak grzecznej propozycji. Czytał w jakiejś gazetowej relacji wręcz, ze panie niekiedy posiadały kajeciki, gdzie wpisywały partnerów dbając, żeby nie powtarzali się zbyt często. Mogłoby to bowiem mieć znaczenie, iż przyzwalają im na bardziej oficjalne zaloty. Oczywiście, kiedy faktycznie Gaheris oraz Charlie byli narzeczonymi, nie miało to większego znaczenia.

Podał dłoń Charlotty księciu, posyłając ukochanej uśmiech otuchy oraz odwagi, ponieważ mogła się nieco krępować przy wampirzym władcy, następnie sam ujął rękę pięknej Rebecci, którą bardzo polubił oraz która mocno mu już pomogła.
- Milady – skłonił się klasycznie przed Rebeccą całując jej dłoń przed rozpoczęciem tańca oraz czekając na pierwsze takty orkiestrowej muzyki.
Wampirzyca przyjęła zaproszenie i gdy muzyka ponownie rozbrzmiała dała się poprowadzić Gaherisowi. Kątem oka zobaczył Charlottę, prowadzoną przez Peela. Książe tańczył bardzo dobrze i nawet cicho rozmawiał ze swoją partnerką, przez co z jej twarzy powoli schodziło napięcie. Rebecca uśmiechnęła się widząc jego spojrzenie.
- Nie martw się, Robert obiecał, że będzie delikatny. Jak się bawisz w królewskiej operze?
- Nie martwię się, albo raczej nie o księcia, tylko po prostu, Charlie wydawała się mocno skrępowana - wyjaśnił kreśląc figury taneczne. - Dla niej jesteśmy czymś jeszcze nowym. Cudownie tańczysz, Rebecco - powiedział szczerze, bowiem arystokratyczna wampirzyca prezentowała się wyjątkowo wspaniale na parkiecie, sunąc elegancko niczym królowa. On zaś starał się dorównać wedle swych możliwości. Ponadto lubił Rebeccę, zwyczajnie było to widać po nim oraz cieszył się tańcząc w jej szlachetnym towarzystwie.

Wampirzyca uśmiechnęła się słysząc komplement.
- Jeszcze przez chwilę, może czuć się przytłoczona. - Powiedziała radosnym tonem. - A ty jak się bawisz?
- Świetnie - odparł ożywczym głosem, mając na myśli tyleż igraszki podczas spektaklu, co tutaj taniec. - Wiesz, opery jeszcze nigdy przedtem nie widziałem, tymczasem bal - urwał nagle, jakby coś wspominając - dla mnie to bal po długiej przerwie, bardzo długiej … poprzednio pamiętam, jak tańczyłem z królową Ginewrą, z Morgan Le Fay, z lady Shalott … bardzo dawno temu, tak dawno, iż jawi mi się to niby odległa baśń. A jak ty, lubisz bale i operę? - spytał swoją piękną partnerkę.
- Lubię, choć są dla mnie bardzo męczące. - Zerknęła w bok a gdy wampir zrobił to samo, zobaczył liczne pary skierowanych na nich oczu. - Podobnie dla Roberta. Pojawicie się zaraz na naszym bardziej kameralnym przyjęciu?
- Tak, otrzymaliśmy zaproszenia. Dziękuję. Akurat dla nas kiedyś był to obowiązek. Stu pięćdziesięciu nas było niemal zawsze, także dworzanie, zaproszeni goście, przybysze, wiele dam. Byłem więc, można rzec przyzwyczajony. Dopiero później trochę się zmieniło, po … wiesz Rebecco, choć rozumiem, że takie odczucie, kiedy ktoś wodzi spojrzeniem, jest średnio przyjemne - przyznał. - Czy spotkanie rozpoczyna się zaraz, czy zdołamy jeszcze przetańczyć tego walca?
- Na pewno zdążymy przetańczyć ten taniec. - Wampirzyca, sama zerknęła upewniając się jak radzi sobie jej partner. - Później znikniemy na chwilę, z Robertem, ale za pół godziny zapraszamy już was serdecznie.

Gaherisowi jakoś ciężko było sobie wyobrazić “serdeczną” wersję księcia. Sposób obycia Peela i Rebecci były bardzo różne, aż ciekawiło jak ta dwójka się dogaduje. Jednak cóż, miłość nie wybiera, Prezencja czyni cuda, zaś Robert oprócz szorstkości był dobrym księciem. Pewnie miał także jeszcze inne zalety, które jedynie Rebecca mogła poznać. Jednak doskonale bawił się przy niej oraz tak naprawdę trochę uczył tańczyć.

Gdy taniec minął podeszli do Peela i Charlie. Książe delikatnie ucałował dłoń kobiety i po chwili książęca para oddaliła się chcąc dokonać przygotowań. Charlie odetchnęła głęboko.
- To było bardzo stresujące, ale… książe jest miły. - Uśmiechnęła się do wampira.
- Wydaje się dobrym bardzo władcą - odparł rycerz. Miły wampir to niemal oksymoron dla niektórych, jednak poznał kilka całkiem przyzwoitych członków rodziny. Książę należał stanowczo do nich, choć był nieco zamknięty, ale dobrze, że właśnie on tańczył z Charlie, bowiem dzięki temu kobieta mogła otrzymywać kolejny dowód, iż rzeczywistość wampirów wcale nie była taka zła. - Jesteśmy zaproszeni za jakiś czas, ale póki co, bawmy się. Pozwolisz proszę - poprosił ją do tańca. Jakby nie było, mieli jeszcze chwilę na wspólne świętowanie.

Zrobili sobie przerwę dosłownie na chwilę by Charlie mogła coś przegryźć is ie czegoś napić. Bycie pitą, jednak kosztowało ją co nieco energii. W międzyczasie opowiedziała mu trochę o zaplanowanych na ten sezon sztukach i samej operze.

Gdy wrócili do tańca, zauważył jak Brewer daje mu sygnał. Teraz zorientował się, że para zniknęła im z oczu już przy pierwszym walcu. Elisabeth wyglądała na rozpaloną, więc Gaheris bez trudu domyślił się czym się zajmowali.
- Widzę, że już się odnalazłeś w towarzystwie. - Robert wydawał się być w doskonałym nastroju. Poprowadził ich do końca sali, gdzie otworzył drzwi otrzymanym kluczem, po czym gdy przeszli do eleganckiego korytarza, zamknął je za nimi.

Gaheris czuł ekscytację Charlotty, która ściskała mu ramię. Korytarz nie był długi, a kończył się wielkimi, pięknie zdobionymi wrotami. Te nie były już zamknięte więc dwie pary weszły do olbrzymiego salonu.


Pomiędzy stolikami i sofami kręciło się sporo osób. Bez trudu odnaleźli zarówno Florence, jak i książęcą parę zasiadającą na jednym z obszernych mebli. Oczywiście skłonili się, jednak nie wiedząc, co powinni robić starali się rozglądać jak postępują inni. Trzeba było znaleźć jakieś miejsce do usiądnięcia. Fajnie było też wypić kilka łyków krwi, bowiem nic lepiej nie wpływa na rozbudzenia niźli taki koktajl. Brewer mrugnął do niego i podszedł do księcia by mu się pokłonić, chwilę rozmawiali. Po czym para oddaliła się w stronę jednego ze stołów. Wobec tego pociągnął Charlottę naśladując Brewera. Wprawdzie skłonili się przedtem wszystkim, ale jednak książę mógł wymagać specjalnego hołdu, który złożył mu Robert młodszy. Postanowił więc go naśladować oraz zerkał, czy jest gdzieś jego wampirza przyjaciółka. Anny jednak nie było nigdzie na horyzoncie. Rebecca uśmiechnęła się na ich widok. Charlie poradziła sobie całkiem nieźle bo po prostu skłoniła się nisko. Gdy Gaheris uczynił podobnie, odezwała się Rebecca.
- Rozgośćcie się. - Wampirzyca uśmiechała się jak zazwyczaj, widać też było że czuje się dużo swobodniej. Dlatego właśnie ruszyli poszukiwać wolnego stolika, ażeby usiąść oraz pożywić się. Chwilkę później znaleźli spokojnie dobre miejsce przy stoliku przy ścianie. Eleganckie w stylu georgiańskim. Od razu na stole pojawił się kielich dobrego, czerwonego napoju, który wciągnął bardzo zadowolony. Krew Charlotty była oczywiście smaczniejsza, jednak swojej narzeczonej nie mógł spijać zbyt często. Jednak oczywiście lepsza niżeli królicza, którą często konsumował. Miał ochotę korzystać. Zresztą wszyscy bawili się oraz smakowali, albo właśnie kielichy, albo ghuli.
- Charlie, masz ochotę porozmawiać z Florence? Chciałbym ją spytać, czy ma jakiekolwiek informacje na temat naszego zlecenia - spytał kobietę.

Charlie spojrzała na niego zaskoczona, po czym zamyśliła się.
- Ja… - Spojrzała niepewnie w stronę starszej. - Tak. Chyba też chciałabym się co nieco dowiedzieć.
- Chodźmy - podał jej ramię.

Podeszli wspólnie do Florence z lekkim ukłonem. Urodziwa bardzo Toreador siedziała nieco na boku, ale oczywiście zwracała swoim wyglądem uwagę. Powab jej działał niewątpliwie także na wampiry, które przynajmniej doceniały estetykę.
 
Aiko jest offline  
Stary 03-10-2017, 15:21   #50
 
Kelly's Avatar
 
Reputacja: 1 Kelly ma wyłączoną reputację
- Czy możemy? - spytał rycerz podchodząc, nie chciał być bowiem nieuprzejmy. - Chcieliśmy porozmawiać chwilę na temat naszej sprawy - powiedział oględnie, ponieważ nie wiedział, czy pozostali członkowie rodziny mogą usłyszeć to.
Florence chyba nawet przez chwilę była zaskoczona, ale przytaknęła w końcu.
- Oczywiście, zapraszam.

Usiedli więc przy niej obydwoje. Skoro właściwie zapraszała, oznacza to, że można było pytać oraz mówić swobodnie. Członkowie rodziny mieli czuły słuch, więc to nie mogło się przed nimi ukryć.
- Milady, czy okazało się coś jeszcze, czy jeszcze od naszej rozmowy ktoś miał problemy?
- Od wczoraj nie było, kolejnych “wypadków”, ale zazwyczaj były między nimi kilkudniowe przerwy, wiec mnie to nie dziwi
. - Florence uśmiechnęła się upijając łyk z kryształowego kielicha. - Za to wy mnie zaskoczyliście. Wygląda jakbyście skończyli z “kuzynostwem”.
- Chyba trafione w idealne sedno. Postanowiliśmy przejść po prostu na otwartość pod tym względem, przy czym proszę pamiętać, że nawet kuzynostwo może się w sobie zakochać oraz podjąć poważniejsze zobowiązania
- wyjaśnił. - Czy są jakieś przypuszczenia, lub przewidywania, gdzie może ponownie uderzyć? Przyznaję bowiem, że wtedy mógłbym patrolować taki teren, tyle iż musi być względnie rozsądny obszarowo jakoś.
- Będziesz musiał się jeszcze co nieco nauczyć o tych czasach Henry
. - Florence spojrzała z zaciekawieniem na Charlottę. - Masz już jakiś pomysł jak sie tym zająć?
- Jeszcze nie. Trochę liczę na to, że przyjazd z kuzynem nie rozniósł się bardzo szybko po towarzystwie
. - Charlie znów wyraźnie zmartwiła się, omawianym przez nich na początku dnia problemem. - Mam trochę nadzieję, że nadarzy się jakaś “sprzyjająca okazja”.

Wampirzyca przytaknęła, wyraźnie coś rozważając.
- Co do ataków, niestety nic nie pojawiło się od wczoraj. Według mnie albo północ, albo południe.
- Jeśli dobrze odczytuję gazety, najlepszym wyjściem byłoby, żeby jakiś skandal tak rozniecił wyobraźnie, ze przy nim wszystkie inne sprawy wydawałyby się niewiele wartymi drobiazgami
- stwierdził rycerz.
- O której sprawie mówisz? - Florence uśmiechnęła się.
- Akurat właśnie o tej dotyczącej nas - wskazał na Charlie - natomiast sprawa dotycząca zaginięć wymaga trochę innego zachodu oraz nachodzenia się. Właściwie lady Florence, czy mogłaby nas pani wspomóc przy naszej sprawie, tak przy okazji? Jakiś skandalik towarzyski, przy którym zmiana kuzynostwa w parę narzeczonych wyda się nic nie znaczącym drobiazgiem, który nawet nie warto wspominać przy tej sprawie istotniejszej. Wydaje mi się, że mogłoby to być dla pani nie tylko zabawne, ale także może udałoby się pani zrealizować przy tym jakieś własne cele - proponował rycerz. Bowiem skandal jest rzeczą względną oraz wcale nie zależy od wielkości, tylko od tego, czy wokoło są inne, jeszcze większe skandale.
- Myślę, że najlepiej byłoby to jakoś spleść z odzyskaniem przez Charlottę banku. - Florence zamyśliła się. Po chwili skupiła wzrok na towarzyszce Gaherisa. - Może mogłabym trochę pomóc, rozpuszczając co nieco plotek. Ale to będzie spory skandal, wiesz? Kiedy planujecie podpisać papiery?
- Jak dobrze przebiegną rozmowy, to powinniśmy je podpisać za dwa dni
. - W oczach Charlotty pojawiła się lekka obawa.
- Czysto teoretycznie, mogłaś udać, że Henry jest twoim kuzynem by przyspieszyć przejmowanie banku, a potem oświadczyć, że jednak nie i zostanie właścicielem dopiero gdy za ciebie wyjdzie… - Starsza zerknęła na wampira, chyba nie do końca była pewna czy to jest jego plan. - Tylko musiałabyś zadbać o odpowiednie zapisy w umowach.
- Wiem
… - Charlie nagle wydała się lekko zmęczona. Podtrzymał ją.
- Myślę, że tą rozmowę warto będzie kontynuować po przemyśleniu naszych spraw - zaproponował Florence, która przecież także musiała dostrzec stan Charlie. Może kwestia zbyt dużej ilości wypitej krwi? Będzie musiał bardzo uważać. Wydaje się, iż resztę przyjęcia lepiej było spędzić siedząc na foteliku odpoczywając.

Starsza rzeczywiście przyglądała się ghulicy z tą swoją dziwną czułością. Charlie jednak mimo zmęczenia, wyraźnie zachowywała przytomność umysłu.
- O jakiej sprawie jeszcze mówiliście?
- O atakach w Soho
. - Florence uśmiechnęła się, ale wyczuwało się jej zmartwienie. Jak zwykle emocje wampirzycy zdawały się rozprzestrzeniać na całe pomieszczenie. - Henry zgodził się mi pomóc.
- I czemu północ lub południe
? - Charlie lekko się ożywiła, ale widać było, że z ulgą korzysta ze wsparcia wampira.
- Tam ostatnio nie było ataków.

Faktycznie panna Ashmore miała bardzo wiele do czynienia z dziwnymi podchodami, jeśli była człowiekiem brytyjskiego wywiadu. Dlatego lepiej jej było słuchać oraz wykorzystywać doświadczenie.
- Giną kobiety na ulicach Londynu - wyjaśnił - wspominałem ci zresztą na temat tej sprawy. Warto zająć się jej wyświetleniem dla bezpieczeństwa innych, własnej satysfakcji, że się komuś pomogło oraz dla spełnienia prośby panny Florence.
Charlie przytaknęła ruchem głowy.
- Z tego co mówiła Lady Rebecca, na południu za rzeką siedzą niezrzeszeni nieśmiertelni, dobrze pamiętam?
- Tak, a czemu pytasz
? - Florence wydała się zaintrygowana.
- Nie ma sensu rozszerzać terytorium od tej strony. A raczej… - Charlie chyba się lekko speszyła. - Łączność przez rzekę nie jest wygodna. Jeśli jednak w mieście byłby ktoś kto starałby się wykroić dla siebie ten teren, pewnie uderzyłby teraz od południa.
- Hm, doskonale
- ucieszył się rycerz. Rzeczywiście miała rację. - Wobec tego kto miałby ochotę na taką inwazję oraz co musiałby spełnić, ażeby zostać tutaj zaakceptowanym - dumał głośno.

Florence rozejrzała się po zgromadzonych wampirach i ghulach.
- Wątpię by był to ktokolwiek z tu obecnych. By był to ktokolwiek z wampirów, które obecnie liczą się w Londynie. - Starsza zamyśliła się, a jej wzrok spoczął na Charlotcie, która odrobinę się zmieszała. - Ale to słuszne spostrzeżenie. Gdyby ktoś chciał mieć korzyść z mojego terenu, nie powinien go wystawiać dla łowców.
- Obstawiałabym, że będzie chciał wejść od północy, dlatego nie ściąga na nią uwagi
. - Charlie opuściła wzrok. - Może… może już tam przygotowuje sobie grunt.
- Więc pytanie, kto ma granicę na północy?
- Oficjalnie nikt
. - Starsza zmartwiła się lekko. - Ale coraz więcej wampirów napływa do Londynu i nie wszystkie kłaniają się księciu.
- Wydaje mi się więc, że wartoby ów region nadać komuś, kto potrafiłby zadbać, żeby panował tam porządek oraz byłby taką strefą buforową. Przy tym umiałby poskromić przybysz
y - złożył propozycję Gaheris, bowiem pewnie były takie wampiry, które byłyby wdzięczne za ową ziemię. - Czy to byłby nowy wampir, czy też ktoś mający odpowiednie zasługi. Choć najlepiej, aby znał doskonale sytuację miasta oraz potrafił współdziałać odpowiednio. Jednak akurat to już nie moja rzecz, lecz księcia oraz Rady. Jednak za moich czasów tak właśnie robiono. Kiedy coś groziło skądś, nadawano komuś okolicę. Ten ktoś miał obowiązek pobudować zamek oraz chronić innych przed owym wrogiem. Czasami też dogadywanie się, proponując to samo największemu wrogowi za poddanie się kontroli oraz złożeniu hołdu. Dokładnie wtedy taki obcy zaczynał sam pilnować dotychczasowych wrogów, czyli swoich własnych ziomków.
- Na razie nie ma nikogo, kto byłby w stanie zapanować nad jakimkolwiek terenem
. - Florence machnęła od niechcenia ręką. - W dzień są ludzie, policja, ale co z tego skoro w nocy każdy pomniejszy wampir jest w stanie działać swobodnie. Spójrz na przykład na swoje możliwości, Henry. Jesteś dosyć silnym wampirem, ale nie masz środków, ghuli, ani pomysłu by zapanować nad jakimś większym obszarem. Może pałacem, nawet kwartałem, tak. Ale nie dzielnicą. A kojarzysz jak rozległe są tereny na północy.
- Wobec tego tym bardziej powinno się kojarzyć osoby, które mają taki obszar. Oraz mają środki, ghule oraz pomysł. Tym bardziej więc powinno się znać takiego kogoś, bowiem często jest tak, że kombinuje istota mająca jakieś korzyści.
- Jeśli ktoś tam jest to się nie wychyla. Z perspektywy mojej i innych starszych to teren niczyji
.

Rycerz uznał raczej, że Florence nie chce mu przedstawić swoich przemyśleń. Niełatwo było mu uwierzyć, że nikt nic nie wie. Chyba ewentualnie, iż to jakaś lewa zagrywka samej Toreadorki. Jednak właściwie po co miałaby kombinować tak? Dlatego jeszcze być może, iż wchodzi kompletnie inny czynnik. Zobaczy się.
- Cóż, wobec tego tymczasem dziękujemy, kiedy będziemy cokolwiek wiedzieć, oczywiście damy znać. Prosiłbym wzajemnie abyś przekazywała informację, jeśli udałoby się takowe zdobyć - poprosił, później podziękował prowadząc osłabioną Charlottę do ich własnego miejsca. Zaczął się rozglądać szukając Roberta, chciał prosić, żeby pokazał mu szeryfa. Może on cokolwiek wie?

Robert stał przy barze obejmując Elisabeth.
- Wybaczcie, że przeszkadzam, szukam szeryfa. Czy może wiesz, który to spośród zebranych? - spytał sympatycznego wampira.
Brewer spojrzał na niego zaskoczony. Jednak po chwili na jego twarz wróciła typowa mina.
- To nie będzie łatwe. - Rozejrzał się po zebranych. Z tego co zapamiętał Gaheris szeryf był nosferatu. Więc czysto teoretycznie nie powinno być problemu z jego odnalezieniem. W końcu jego wzrok spoczął na stojącej przy wygaszonym kominku parze.


- To jego ghul więc ta kobieta byłaby Laurence. Przedstawić cię? - Robert uśmiechnął się do Gaherisa.
- Byłbym wdzięczny - spojrzał na niego. Faktycznie, Nosferatu stanowili idealny przykład specjalistów iluzyjnych. Mogliby wyglądać jakkolwiek.

Kobieta, która miała być rzekomo tutejszym szeryfem spoważniała widząc jak idą w jej stronę. Robert dygnął lekko.
- Witaj, Laurence. - Twarz Brewera rozciągnęła się w uśmiechu. - Kojarzysz naszego nowego towarzysza, Henryego Ashmore?
- Tak
. - Wzrok kobiety przesunął się po sylwetce Gaherisa, po czym spoczął na jego twarzy.
- Dobry wieczór madame, czy mam do czynienie z szeryfem? - spytał wprost bardzo uprzejmie. Trochę wydawał się niepewny, bowiem szeryf, jeśli był szeryfem, jakoś wyglądał niezupełnie tak jak się powinien wydawać główny porządkowy księcia.

Kobieta uśmiechnęła się.
- Podobno pełnię taką funkcję. - W jej głosie pojawiła się odrobina arogancji. - W czym mogę pomóc naszemu “bohaterowi”.
- Dziękuję, jednak nie jestem ani bohaterem, ani niebohaterem, lecz spragnionym informacji poszukiwaczem. Niewątpliwie zna pani sytuację że znikaniem niewiast podwładnych milady Florence. Pomyślałem, że może ma pani swoje przemyślenia co do tej właśnie sytuacji. Może sprawdzała pani cokolwiek, może odkryła? Ponieważ poproszono mnie, żebym się zajął tą sprawą szukam wszelkich tropów
- wyjaśnił pani szeryf.
Laurence skinęła głową i zarówno jej ghul jak i Robert oddalili się.
- Jakby co to wolę jak zwraca się do mnie w rodzaju męskim. - Wampirzyca wyszczerzyła się. - Dzisiejszy wygląd to taki… widzimiś. - Po chwili odrobinę ściszyła głos. - Jeszcze raz, o jaką sprawę ci chodzi?
- Dotyczy zaginięć niewiast. Dystrykt oraz osoby podległe czcigodnej Florence. Odnotowano kilka przypadków, raczej nocą. Ktoś mający moc przynajmniej potężnego ghula, jednak raczej członka rodziny
- powtórzył.
- Zaginięć… ja słyszałem o krwawych mordach. - Laurence otaksował go wzrokiem, co mogłoby być nawet zachęcające do bardziej romantycznych rozmów, gdyby nie świadomość, co kryło się pod przykrywką uroczej niewiasty. - Florence cię zwerbowała, do pomocy?
- Poprosiła raczej
- odparł Gaheris. - Zgodziłem się. Natomiast krwawe łowy, proszę powiedzieć więcej - poprosił zaciekawiony Rycerz Okrągłego Stołu.
- Wszystkim dziewczynom poderżnięto dosyć brutalnie gardła. - Florence wzruszył ramionami, a Gaheris przypomniał sobie, że rzeczywiście wampirzyca mówiła iż dziewczyny pozabijano. - Nie nazwałbym tego jeszcze krwawymi łowami. Potworne marnotrawstwo.
- Ponadto chyba krwawe łowy może ogłosić jedynie książę. Oraz dlaczego na ludzi Florence?
- Podejrzewam, zresztą chyba tak samo jak starsza, że ktoś ma chrapkę na jej teren. To bardzo dochodowy obszar. Wygodna, nocna branża. Dużo trudniej byłoby przejąć interesy Anny czy też Mój.
- Rozumiem szeryfie, jednak czy ma pan jakiekolwiek przypuszczenia, bowiem przecież chyba zastanawiał się pan, kto mógł to zrobić właściwie
? - rycerz zaczynał podejrzewać, że albo londyńskie wampiry wykazywały się dziwną niefrasobliwością, albo nie ufały mu nie przedstawiając całości, albo traktowały to jako próbę, bowiem wydawało się, że nikt się tym jakby nie interesował wcale. Jakby wampiry nie myślały, nie kombinowały, kto spośród nich mógłby być sprawcą tego.
- Są setki podejrzeń i to jest główny problem. Wszyscy sąsiedzi się oskarżają na zmianę. - Laurence zamyślił się, przyglądając się zebranym wampirom. - Ja myślę, że to ktoś nowy. Dziwne jest to, że na wierzchu nic nie wypływa, żadnej nowej siatki, żadnych ghuli. Nie żeby nie dało się tego łatwo ukryć. Pewne jest to, że większość z nas mogłaby przejąć obszar w dużo subtelniejszy sposób.
- Wobec tego albo ktoś rzeczywiście nowy, albo ktoś kto postępuje tak, ażeby zasugerować innym, że jest nowy. Albo ktoś nie interesuje się terenem, jednak chciałby wprowadzić zamieszanie wśród rodziny
- dumał głośno Gaheris. Wydaje się, że otrzymał wszelkie informacje od szeryfa. Dlatego spokojnie podziękował mu oraz pożyczył dalszej wspaniałej zabawy. Zastanawiał się chwilkę, czy nie zaproponować swoich usług, ale pomyślał, że lepiej robić po kolei wszystko. Pierwej sprawa Florence oraz bank Charlie, później ewentualna współpraca z mości szeryfem.
- Jakie plany, Charlie? - spytał dziewczynę na co ma po prostu ochotę. Co chciałaby robić.

Charlie spojrzała na niego zaskoczona. Wydawała się odrobinę przygnębiona, kręcąc kieliszkiem, w którym był chyba jakiś poncz. Szybko jednak ukryła zły nastrój pod uśmiechniętą maską.
- Ja, chyba chciałabym wrócić do domu, to była długa noc. - Odezwała się cicho, raczej radosnym, acz zmęczonym tonem. Jednak wampir bez wysiłku widział, że coś jest nie tak.
- Co się stało? - wyszeptał w uszko swojej ukochanej dziewczynie. - Jak mógłbym pomóc?
Charlie pokręciła głową.
- Wolałabym porozmawiać gdzie indziej. - Odezwała się bardzo cicho, wyraźnie starając się by nikt jej nie usłyszał.
Skinął.
- Wobec tego wracajmy. Powiedzmy jeszcze tylko do widzenia naszym znajomym. Co ty na to? - spytał dziewczynę.
- Oczywiście. - Charlie uśmiechnęła się i korzystając z pomocy wampira podniosła się z miejsca. Gaheris zauważył, że inne wampiry obserwują ich, choć wyczuwał w tym głównie zainteresowanie. Prawdą było, że pojawili się po raz pierwszy i mogli wzbudzać zaciekawienie innych.
 
Kelly jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 13:37.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172