Bez trudu odnaleźli zarówno Roberta z towarzyszką jak i parę książęcą, oraz Florence i po krótkich pożegnaniach mogli opuścić bal. Charlie odetchnęła jednak dopiero gdy wsiadła do dorożki. Ruszyli pędem do domu. Póki co rycerz wolał nie pytać swoją damę, co się stało. Raczej dopiero, kiedy będą mogli odpocząć w domu. Przytulić się, położyć obok siebie, wtedy chyba będzie lepsza pora ażeby podjąć rozmowę. Przytulił dziewczynę mocno. Dorożka dowiozła ich bez większych opóźnień do kamienicy. Na drogach było już dosyć pusto, a wampir czuł że pomału zbliża się świt. Po ulicach kręciły się osoby rozpoczynające pracę jeszcze w nocy, a z niektórych ulic dochodził do niech zapach pieczonego chleba.


Gdy weszli do mieszkania, powitały ich jakieś chłodne przekąski i ukryty pod ocieplaczem imbryk z herbatą. Charlie zamknęła za nimi drzwi i zabrała się za mozolne zdejmowanie sukni.
- To był niesamowity wieczór. - Uśmiechnęła się do wampira. Widać było, że po opuszczeniu prywatnego przyjęcia, czuła pewna ulgę.
- Kocham cię - odparł. - Bardzo kocham i wiesz, jeśli kiedykolwiek będzie coś nie tak, mów mi zawsze proszę. Twoje potrzeby, chęci, pragnienia zawsze będą na pierwszym miejscu, skoro jesteś dla mnie najważniejszą kobietą na całej ziemi - powiedział poważnie, bowiem jako rycerz poważnie traktował związki.

Na twarzy Charlie odmalowało się zaskoczenie, ale po chwili uśmiechnęła się już ciepło. Stanęła tyłem do wampira unosząc włosy, tak by odsłonić sznurowanie.
- Pomożesz mi z gorsetem?
- Bardzo chętnie, potem może przydałaby nam się gorąca kąpiel, co ty na to? - zabrał się za odsznurowywanie gorsetu. - Dziękuję ci za dzisiejsze zaproszenie, to był naprawdę niesamowity wieczór - potwierdził jej własne słowa.

Kobieta przytaknęła ruchem głowy.
- Chętnie skorzystam z kąpieli. - Wampir zobaczył, jak po zdjęciu usztywniacza, suknia sama od swego ciężaru zaczyna się zsuwać z ramion Charlotty, odsłaniając zaróżowione przyjemnie ciało. - Tam na przyjęciu… - Usłyszał w jej głosie lekkie wahanie. - Wszyscy byli bardzo mili, ale dano mi do zrozumienia, że na za dużo sobie pozwalam.
- Proszę? - zaskoczenie odbiło się na jego twarzy. - Czy możesz sprecyzować? Któż tak się wyraził: książę, Rebecca, Robert, może Florence?
- Nie, nikt z naszych znajomych. - Suknia opadła na podłogę i Charlotta pozostała w samej halce i bieliźnie. Obróciła się w jego stronę i uśmiechnęła niepewnie. - Nie wiem nawet czy były to wampiry. Nie martw się, nie byli niemili, po prostu… czułam się potem nieswojo.
- Chyba zaczynają zazdrościć - przyznał. - Trzymajmy się naszych sojuszników oraz bądźmy ostrożni, co do niechętnych. Chyba faktycznie pod tym względem wampirza społeczność kompletnie nie różni się od nacji ludzkiej - także zaczął się rozbierać. - Podziwiam cię moja piękna damo - nie potrafił się powstrzymać przed gorącym pocałunkiem.

Charlotta oddała pocałunek, a gaheris zobaczył jak jej nie skrępowane już gorsetem piersi uniosły się pod halką.
- Ludzie potrafią być jeszcze prostaccy, tutaj… wszystko było może niesympatyczne acz kulturalne. To miła odmiana. - Kobieta sięgnęła do ostatnich elementów garderoby wampira, pomagając mu się ich pozbyć.
- Ale opera była cudowna - rzeczywiście połączenie seksu, picia krwi szczególnie wiedząc, iż tuż obok znajdują się tłumy ludzi, działało straszliwie mocno niczym afrodyzjak. - Chodźmy do kąpieli - ujął dziewczynę prowadząc. - Cieszę się, że jesteśmy tutaj tylko sami - powiedział jej.

Charlotta uśmiechnęła się szczerze, a na jej twarz wypłynął lekki rumieniec. Gdy znaleźli się w łazience pochyliła się nad wanną, odkręcając wodę i upewniając się czy ma dobrą temperaturę. Przez halkę wampir mógł obserwować jej zgrabne pośladki, ładnie podkreślane przez cienki materiał.
- Przyznam, że nigdy nie słuchałam opery w taki sposób. - Gaheris wyczuł w głosie Charlotty pożądanie, poczuł też jej ciepło i znajomy aromat.
- Ja też - potwierdził - ale chyba zacząłem uwielbiać operę. Może przypomnimy sobie takty naszej muzyki - uniósł jej halkę do góry. - Jak to dobrze być razem - wyszeptał czując rosnące pragnienie, które uwidczniało się choćby przez materiał majtek, na które zaczął napierać budzący się męski wojownik.
Na bieliźnie kobiety widać było plamki krwi po wcześniejszych igraszkach i świeżą wilgoć, która niemal zaatakowała nozdrza wampira. Charlie zakręciła wodę ale nie prostowała się, cały czas opierając się o krawędź wanny. Bicie jej serca niemal wypełniało łazienkę, lekko ogłuszając wampira.
- Czy będzie nieprzyzwoitym, jeśli powiem, że mam na ciebie ochotę, Gaheris?
- Będzie - stwierdził - jednak jestem dokładnie tak samo nieprzyzwoity oraz także mam na ciebie ochotę. Czy wiesz, że w takiej pochylonej pozycji jest bardzo interesująco - skoro dziewczyna opierała się o wannę zrzucił majtki oraz dobrał się do bielizny Charlotty. - Mogę, kochanie? - spytał pragnąc uwolnić ją od resztek materiałów, potem zaś ponownie ukochać..
- Tak. - Głos Charlie przerodził się w cichy jęk, a wampir poczuł, że z jej szparki musiała wypłynąć nowa porcja soczków, gdy jej ciało lekko zadrżało. Więc uczynił to, czyniąc ją kompletnie nagą oraz czując, jak ta nagość podnosi jego pragnienie miłości.
- Charlie, kocham cię, chcę cię - wyszeptał stojąc za jej pochyloną sylwetką. - Jakaś ty obłędnie cudowna - wyszeptał, tymczasem ona mogła poczuć jego męskość, która dotknęła rowka pomiędzy jej pośladkami. Prowadzona jego dłonią schodziła na dół, mijając tylny otworek zbliżała się do właściwego miejsca. - Charlie, kochajmy się - wyszeptał, kiedy czerwony, napięty czub jego penisa musnął jej kwiat, żeby po chwili wgłębić się do środka. Kobieta jęknęła głośno, a jej rozpalony głos poniósł się po łazience. Szybko zasłoniła usta jedną dłonią. Gaheris czuł jak chętnie przyjmuje go do środka, niemal otwierając się na niego. Zobaczył też, jak Charlie odrobinę mocniej rozsuwa nogi i napiera na niego biodrami. Ułatwiło stanowczo mu to penetrację. Sięgał dalej, głębiej oraz mocniej. Chciał w niej być. Kochali się przecież niedawno, jednak przy charlotcie stanowczo nie było mu dość. Poruszał się coraz mocniej oraz coraz szybciej spojeni miłością, upojeni seksem. Poruszając biodrami pochylił się tak, że dłonie sięgnęły do jej piersi obejmując je niczym dwie miseczki. Objęły, uścisnęły oraz zaczęły pieścić wedle rytmu pchnięć. Charlie musiała zaprzeć się obiema dłońmi o wannę, przez co pomieszczenie znów wypełnił jej słodki głos. Słyszał, że stara się powstrzymywać, na szczęście jednak nie szło jej to zbyt dobrze. Dzięki temu mógł cieszyć się tymi odgłosami uznania dla swych działań, tym milszym, im bliżej była spełnienia.

- Kocham cię – mruczał, później zaś jego pomruki przemieniły się stopniowo na coś zdecydowanie bardziej przypominającego jęk potężnej rozkoszy. Jego lędźwie raz za razem wpijały w nią swoje żądło, które pędziło przed delikatny, kobiecy środek, niczym pociąg ekspresowy, słodko podrażniając najwrażliwsze miejsca, pobudzając je, powiększając doznania. Aż wreszcie nie mogąc wytrzymać tego szaleństwa nie zdołał się powstrzymać dłużej. Głośno jęcząc do taktu jej cudownych, podniecających go krzyków rozkoszy, doszedł wewnątrz niej wystrzeliwując porcję krwi. Jednak jeszcze bardziej zwiększyło to jego zaciekłość, bowiem tylko zwiększył tempo pchnięć buchając kolejnymi razami, wreszcie powoli przestał, kiedy wręcz zaczęło mu się w głowie kompletnie kręcić. Charlie doszła chwilę później. Jej ciałem targały silne dreszcze zgrywające się z okrzykami rozkoszy. Jednak na słowa wampira odpowiedziała dopiero gdy udało się jej złapać oddech.
- Też cię kocham, Gaheris.

Piękne chwile przy pięknej dziewczynie. Czegóż chcieć jeszcze. Oczywiście poza tym jednak właśnie, iż nadchodziła pora dziennej drzemki. Dlatego tuląc się jeszcze oraz całując ukochaną zaczął się szybciej myć poziewując koszmarnie. Starał jakoś się trochę dyskretnie ukrywać poziewywanie, ale średnio udawało się biorąc pod uwagę nadchodzącą jutrzenkę.
- Masz ochotę położyć się razem? - spytał Charlottę?
Kobieta umysła się równie szybko co on, widząc że wampir robi się senny. Gaheris widział jak spomiędzy jej płatków wypływa krew pomieszana z soczkami, drażniąc przyjemnie jego powonienie. Mimo spełnienia nadal była przyjemnie rozpalona i kusiła swym nagim ciałem.
- Chętnie. - Uśmiechnęła się do wampira, lekko się rumieniąc.
- Wobec tego umyjmy się oraz chodźmy. Chciałbym się przytulić - wyznał trochę misiowato, bowiem rzeczywiście powolutku musiał ruszać do swojej codziennej drzemki. - Kocham cię - uśmiechnął się do swojej narzeczonej.

Charlie ucałowała go w odpowiedzi. Owinęła się jedynie ręcznikiem. Gaheris miał wrażenie, że ta “osłona” więcej odkrywa niż zasłania. Razem udali się do niewielkiego schowka wampira, gdzie kobieta ułożyła się na nim. Słyszał jej bijące w szalonym tempie serce, chętne do dalszych igraszek, jednak Charlie grzecznie nie inicjowała nic, wiedząc, że zbliża się świt. Dokładnie, niestety wampiry mają pewne drobne przypadłości. Rycerz zaś był gotów na całonocne igraszki, gdzie na pewno nie zabrakłoby mu wigoru, jednak dzień stanowił terra incognita. Dlatego ładnie przytulił się do dziewczyny, ucałował usta oraz postanowił czekać na kolejny wieczór, ażeby wynagrodzić jej swoją obecną niedyspozycję.

Trasa do dorożek nie sprawiła im zbyt wiele kłopotów. Charlie wyraźnie starała się unikać ludzi, nie chcąc być rozpoznaną w swojej okolicy, ale gdy tylko skryli się w powozie, odetchnęła.
- Jeśli będziemy chcieli nabyć coś swojego, chyba będzie trzeba pomyśleć o trochę innej okolicy. - Charlie oparła się o jego ramię, głową pozwalając sobie na odpoczynek.
- Coś swojego, co masz na myśli? - wyrwał się rycerz, którego umysł przez chwilę błądził wokoło powozu.
- O domu. - Charlotta wpatrywała się w drogę przed nimi. - Byłoby ci wygodniej, gdybyś miał swój “ciemny” pokój. Nie przepadasz też za królikami, widziałam twoją minę gdy pijesz, więc… chyba jakaś służba, z której mógłbyś korzystać. - Słyszał że mówienie tego przychodzi jej z trudem.
- Mniej więcej króliki to tak, jakby mięsożercy zaproponować sałatkę. Da się, choć niesmaczne. Jednak póki co się tym nie przejmujmy. Zawsze mogę coś upolować na ulicy, korzystając zaś, jako gość starszych wampirów, zawsze uda mi się wypić cokolwiek pysznego. Oczywiście wiadomo, absolutnie mniej pysznego, niżeli twoja krew, lecz tutaj się nie dałoby jakoś więcej. Zaś co do domu, wspomniałaś swego czasu, że póki co nas na niego nie stać. Owszem, kiedyś będzie trzeba coś nabyć, jakąś rezydencję, gdzie można by przyjmować gości, urządzać bale oraz żeby było przyjemnie.
- Rozmawiałam trochę z Rebeccą, jak to powinno wyglądać. Bo widziałam, że u księcia i u Roberta, zawsze jest poczęstunek dla “rodziny” - Gaheris już od jakiegoś czasu obserwował, że Charlie coraz częściej posługuje się terminologią wampirów. Chyba przejęła się swoją rolą ghula. - Podobno to normalne, że w domenach są ghule, na których może posilać się wampir albo… ludzie będący tylko pokarmem. - Ściszyła głos, wyraźnie zakłopotana.
- Owszem normalne przy niektórych domach. Jeśli takich ludzi jest sporo, nie odnoszą żadnej szkody, zaś służąc dobrze otrzymują wypłatę oraz stałą opiekę. Jeśli chciałabyś, mogę pijać z takich osób tylko przez przegub dłoni, albo wręcz kielich.
- Ja… - Charlie wydała się nagle lekko speszona. Spojrzała na niego. - Ja chyba chciałabym by było to dla ciebie przyjemne.
- Wampiry są, jakie są. Jednak dla osób które kochamy warto chyba niekiedy nagiąć lekko swoje nawyki - powiedział rycerz.
Kobieta przywarła do niego i pocałowała go.
- Zbliżamy się do Soho.


Gdy tylko wjechali w obręb domeny należącej do Florence, wampir poczuł że są obserwowani. Natychmiast więc skoncentrował się mocno nad wykryciem źródła owych obserwacji wykorzystując Nadwrażliwość. Kto obserwuje oraz jak długo?
- Patrzą na nas - wyszeptał na uszko dziewczynie.
Gdy tylko przyjrzał się otaczającym ich budynkom dostrzegł znajomą postać. Na jednym z dachów stał ghul Anny, który skłonił lekko kapelusz, na ich widok. Po chwili zniknął w londyńskiej mgle.
Charlie momentalnie stężała i nasunęła na głowę obszerny kaptur.
- Wszystko dobrze. Stał tam ghul naszej dobrej znajomej - uspokoił dziewczynę. Jednak właściwie dobrze, że tak się stało, iż kogoś dostrzegli. Bowiem był właśnie to dowód, że dobrze sprawdzają przestrzeń tym samym zwiększając bezpieczeństwo. Ciekawe także, czy ów ghul na nieswojej dodajmy strefie, także badał sytuację. Czy Florence wiedziała, iż inna wampirzyca wysyła swoich podwładnych na jej własny teren, chociaż może to była londyńska norma. Rycerz musiał się jeszcze wiele nauczyć.
Wysiedli kilka przecznic dalej i ruszyli już pieszo.
- Chcemy zajrzeć najpierw do Florence, czy może miejsce zbrodni? - Charlie zerknęła na niego.
- Gdzie jest bliżej? - spytał kobietę. - Tam pójdźmy.
- Do Florence. - Charlie przytaknęła i skręciła w lewo. Po jakiejś pół godzinie marszu dotarli do znanej wampirowi rezydencji. Weszli głównym wejściem, zastając w środku spore zamieszanie. Nawet stojąc w holu wejściowym wyczuwało się bijący z piętra nastrój jego pani. Złość pomieszaną ze smutkiem. Charlie aż zawahała się i zrobiła krok w tył.
- Chodźmy, lub poczekaj, jeśli wolisz - proponował Charlotcie. - Ona może coś wiedzieć. Więc lepiej z nią porozmawiać pierwej.
- Nie chcę być tu sama. - Kobieta ruszyła za nim.

Na piętrze trafili na córkę starszej. Była jak na siebie dosyć mocno ubrana. Przypominający, męski, strój zakrywał niemal całe zgrabne ciało wampirzycy. Zdziwiła się widząc Gaherisa i Charlie, ale już po chwili uśmiechnęła się.
- Witaj milady. Przyjm piękna pani wyrazy współczucia - powiedział poważnie rycerz kłaniając się dworsko oraz sięgając do dłoni, ażeby ją ucałować lekko. - Jechaliśmy właśnie zbadać miejsce owego strasznego czynu, kiedy pomyśleliśmy, że może będziesz miała jakiekolwiek informacje, które pomogłyby śledztwu. Póki co bowiem rozmawialiśmy z szeryfem, ale jego ustalenia także są nadzwyczaj pływające.
- Gdyby nasz szeryf wiedział coś więcej, już byłoby po sprawie. Właśnie się tam udawałam, tylko… - Wampirzyca spojrzała w stronę drzwi, za którymi jakiś czas temu zabawiali się we czwórkę. - Jeśli moglibyście odwiedzić starszą, myślę że wasza obecność może ją odrobinę uspokoić.
- Chętnie - przyznał rycerz - niedobre to chwile, jednak będziemy się starać, żeby przemienić je wyłącznie we wspomnienie przykre.

Ruszył do drzwi pukając.
- Milady Florence, tutaj Charlotta i Henry, czy możemy wejść?
Odpowiedziała im cisza, jednak gdy Gaheris zerknął na Sylvię, ta dała im znak by weszli. Więc po prostu weszli. Widać było, iż faktycznie Florence była podłamana. Dobrze świadczyło to starej wampirzycy. Wampirzyca niemal naga siedziała na jednym z foteli. Wokół leżały ciała kobiet i mężczyzn. Większość z nich była prawie naga i Gaheris bez trudu dostrzegał ślady podniecenia. Szybko zorientował się, że wszyscy są żywi. Wyglądało jakby starsza piła i to piła dużo. Charlie chwyciła się jego ramienia. Była wyraźnie wystraszona.

Florence podniosła wzrok na nich i o ile początkowo nie było w nim śladu emocji, teraz zmiękł.
- Zabił Dianę. - Jej usta zadrżały gdy mówiła, a nastrój gniewu wypełniający pomieszczenie zamienił się w przeszywający smutek.
- Zły czas dla tych, na których nam zależy - powiedział poważnie występując przed Charlottę. - Przyjm wyrazy współczucia - widać było faktycznie, że to nie zdawkowe gadanie, tylko naprawdę przykro mi, iż tak się stało. - Ruszyliśmy na polowanie na niego właśnie, ale może wiesz cokolwiek, albo przez tą tragedię ktoś inny cokolwiek by się dowiedział - rycerz spróbował nakierować myśli Florence na konkretne działanie dla wyrwania jej z przygnębienia utratą lubianej kobiety. Mogła wszak coś poznać, jakiekolwiek szczegóły.

Starsza pokręciła głową.
- To stało się pod koniec wczorajszej nocy… Szeryf.. I Sylvia. Powinni tam jechać. - Wampirzyca przesunęła wzrokiem po Charlotcie. Jednak widząc jej obawę, nie zatrzymywała na niej spojrzenia. Mimo to wampir wyczuł to. Starsza szukała pocieszenia i bardzo chciała je znaleźć w ramionach, jego narzeczonej.
- My też powinniśmy. Florence - spojrzał na nią - jedź z nami. Lepiej przy takich chwilach coś robić oraz działać przy kimś szczerze życzliwym. Wiem, że wiatr, który poczujesz na twarzy nie ususzy tego uczucia straty, żalu, przykrości, jednak może w jego powiewie usłyszysz coś pocieszającego. Może właśnie ty odnajdziesz jakiś ślad ze swoim żarem uczucia - zaproponował poważnie. Oczywiście za żadne skarby nie oddałby Florence objawiającej się Charlotty. Bowiem ani nie byłoby to jego narzeczonej przyjemne, zaś Toreadorka mogłaby się zapomnieć trochę. Faktycznie zaś taka przechadzka mogłaby jej pomóc ochłodzić gorące myśli.
W oczach starszej na chwilę pojawiła się znajoma niechęć. Ta sama, którą widział gdy usłyszała, że odebrał jej Charlottę. Szybko jednak Florence opanowała się. Wampirzyca podniosła się.
- Ja… - Z za pleców dobiegł do niego głos Charlie. - … może pomogę starszej, się ubrać.
Florence skupiła na niej wzrok całkowicie zaskoczona.
- Jeśli chcesz - faktycznie nie wiedział, co robić - ewentualnie także mogę jakoś pomóc.
Charlie uśmiechnęła się.
- Poradzimy sobie. To zajmie chwilkę. - Stanęła na palcach i pocałowała Gaherisa.
- Wiesz, że się nie powstrzymam. - Florence spoważniała. - Chcę… pragnę cię pocałować, dotknąć.
- Tylko jeśli mój narzeczony pozwoli. - Charlie podeszła do przygotowanego ubrania i oddzieliła bieliznę. Wzrok starszej przeniósł się na wampira, który po prostu skinął. Skoro Charlotta sama chciała, na pewno nie będzie jej trzymał niczym niewolnicę na uwięzi.

Wampirzyca dała sobie założyć halkę i przytąpić ghulicy do sznurowania. Jej wzrok skupiony był na Charlie. Jednak pomimo wcześniejszych gróźb, powstrzymywała się. Niepewnie sięgnęła do policzka kobiety. Gaheris widział jak jego narzeczona zadrżała. Nie cofnęła się jednak. Były w tym ruchu niesamowite pokłady namiętności, coś co przyjemnie drażniło wampira na dole. Odsunął się dlatego szukając rzeczy, na której mógłby skupić spojrzenie. Oczywistym było, iż będzie zerkał niekiedy, lecz przynajmniej trochę chciał odsunąć myśli od tych mimowolnych porywów namiętności. Jakaś książka, gazeta, coś pozwalającego spojrzeć gdzieś indziej, niźli na obydwie panie? Szukał rozglądając się takiego czegoś.
Znajdowali się w salonie wypełnionym regałami z książkami i obrazami. Na stoliku obok fotela, na którym siedziała Florence, leżały gazety. Gdy zerknął w tamtą stronę, zobaczył jak starsza całuje delikatnie szyję Charlotty, która przygotowywała spódnicę. Jego towarzyszka, mimo iż skupiona była na wykonywanych czynnościach, odczuwała pieszczoty wampirzycy. Gaheris bez trudu rozpoznał charakterystyczny aromat podniecenia. Nawet jeśli, sięgnął po gazety. Czytając pozycje miejscowej prasy owszem, zerkał na nie, jednak nie podchodził, nie ruszał, nie dawał znaku. Czuł się trochę dziwnie, ale jeśli Charlotcie to odpowiadało, jemu właściwie nie przeszkadzało także. Narzeczona zaczęła zerkać na niego. Czuł że zbierające się w niej podniecenie domaga się uwolnienia. Florence pocałowała ją w czoło gdy zakładała jej żakiet. Wampir był już niemal pewny że Charlie odbije sobie to napięcie na nim, jeśli tylko jej pozwoli. Owszem czując jej napięcie, pamiętał jednocześnie, iż nie chciała, żeby im przeszkadzał. Uśmiechnął się do niej, zresztą na jego samego także działał wspomniany obraz, zapach, dźwięk. Jednak wytrzymywał. Natomiast później mogli się poświęcić czemuś wspólnemu.

Charlotta skończyła i odsunęła się od wampirzycy. Widać było, że nie jest to dla niej łatwe. Florence potrafiła przyciągnąć do siebie ludzi.
- Możemy iść. - ghulica uśmiechnęła się.
- Dziękuję za pomoc moja piękna. Powinnam kiedyś oddać przysługę. - Wampirzyca była wyraźnie w lepszym nastroju.
- Wobec tego chodźmy - odezwał się rycerz przerywając lekturę. Florence miała lepszy humor, zaś Charlotta udzieliła pomocy. Doskonale wyszło.

Charlotta podeszła do dziewczyny i przykucnęła obok.
- Nic ci nie zrobimy, szukamy kogoś innego. Jak masz na imię? - Głos narzeczonej wampira był spokojny. Przez chwilę odniósł niemal wrażenie, że jego partnerka zabarwiła go z użyciem krwi.

Dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała najpierw na mężczyznę, a potem na pochylającą się nad nią Charlottę. U ghulicy znów wywołało to smutną minę. Wampir czuł, że coś jest nie tak w zachowaniu jego towarzyszki.
- Sally. - Jej głos był słaby. Widać było, że brakuje mu siły.
- Dobrze Sally, czy widziałaś kogoś w okolicy? - Charlie kontynuowała spokojnym głosem. Na pytanie dziewczyna wystraszyła się ponownie i pochyliła głowę, chowając ją między ramionami. Mimo to wampir zobaczył błysk w jej oczach. Widziała!
- Wydaje chyba się, iż ona widziała, ale obawia się czegoś. Hm, gdybyśmy pomogli jej wynieść się stąd, byłby to zarówno dobry czyn, jak i uchroniłby ją - powiedział spokojnie do Charlie. - Czy myślisz, że przyjęliby ją do ochronki, choćby jako pomoc? - spytał. Przecież zawsze mogli wspomóc instytucję pomocy tak, że utrzymanie dziewczyny nie kosztowałoby ich, zaś ona mogłaby zarówno pomóc, jak się pouczyć przydatnych umiejętności.
Ghulica przyglądała się mu wysłuchując co ma do powiedzenia, po czym spojrzała ponownie na dziewczynę.
- Kogo widziałaś? Jeśli mi powiesz, zapewnię ci jedzenie i nocleg na tą i może kolejne noce.

Sally uniosła wzrok spoglądając na Charlottę z nadzieją.
- Wysokiego pana… - Odezwała się cicho po dłuższej chwili. - Miał dziwną twarz i… zakrwawiony płaszcz. Schowałam się by mnie nie zobaczył.
- Gdzie poszedł? - Charlie po raz pierwszy od początku tej rozmowy uśmiechnęła się lekko.
- Wszedł do Thomsona. - Dziewczyna odwróciła głowę w kierunku pubu, który widzieli na zewnątrz. Narzeczona obejrzała się na Gaherisa, czekając na jego decyzje.
- Idziemy tam, ale rzeczywiście trzeba jej pomóc. Może niech ruszy do ochronki oraz powoła się na nas. Wracając przyjdziemy tam, a najdalej jutro, żeby pokryć wydatki, albo może nawet więcej - zaproponował szybko.
- Ja… - Charlie spojrzała na niego, a potem na dziewczynkę. - … wyślę ją na razie do Panny Doset. Chyba że masz coś przeciwko?
- Nie mam oczywiście. Tylko nie wiedziałem, że panna Doset przyjęłaby dziewczynę, choćby na chwilkę. Jednak oczywiście nasz ją dużo lepiej - stwierdził wyraźnie zadowolony. Skoro landlady miała takie złote serduszko, to faktycznie byłoby to najlepsze rozwiązanie. Tym bardziej, iż widać było, że Charlie jakby … czuła jakąś więź. Jakby nie było, jego urodziła królowa, wprawdzie bardzo dawno temu, jednak zawsze było to wspaniałe miejsce na wychowanie rycerza. Dlatego pewnie nie czuł tak wielu rzeczy, jak ona. Doskonale wymyśliła.
Charlie przytaknęła i zwróciła się do dziewczyny.
- Udasz się na Baker Street i zgłosisz do Panny Dosett, powiesz, że przysłała cię Panna Ashmore, dobrze? - Sally przytaknęła i Charlotta pomogła jej wstać. - A teraz zmykaj stąd.

Dziewczynce, nie trzeba było dwa razy powtarzać. Wyminęła wampiry kłaniając się nisko i wybiegła na uliczkę.
- To teraz pub? - Charlie spróbowała się uśmiechnąć.
- Zdecydowanie. Wysoko człowiek mający dziwne oblicze oraz zakrwawiony płaszcz. Jeśli ktokolwiek taki wszedł, musiał być zauważony. Jeśli zaś był, powiedzą nam, czy chcą, czy nie chcą - podał jej ramię ruszając do pubu.
Charlotta ujęła go pod ramię i dała się poprowadzić. Gdy znaleźli się na ulicy odezwała się cicho.
- Kiedyś byłam taka, jak ona… - Wampir poczuł jak jej dłoń zacisnęła się na materiale jego płaszcza.

Przekroczywszy drzwi pubu trafili do ciemnego pomieszczenia, wypełnionego głównie ubogo ubranymi ludźmi. Widać było, że ściągnęli na siebie uwagę, a już szczególnie Charlotta.


Wiadomo, bowiem po pierwsze była kobietą, zaś po drugie wspaniałą kobietą. Połowa mężczyzn tutaj pewnie śliniła się na jej widok oraz nocą mogła śnić jej słodką postać. Właściwie także miał ochotę na jej namiętne ciało. Przez chwilę mignęła mu wewnątrz myśli kompletnie naga. Powabne usta, roziskrzone oblicze, piękne piersi, których stojące sutki zdradzały wyraźną gotowość, talia, uda, pupa … Uff, czując iż męskość zaczyna mu twardnieć szybko postanowił wrócić do celu ich misji. Gaheris rozejrzał się. Chyba nie było co pytać każdego, lecz po prostu należało podejść do barmana, podczas jakiejś wolnej chwili, gdzie nikt inny nie podsłuchiwałby. Wcześniej jednak omiótł Nadrażliwością miejsce. Chyba lepiej było sprawdzić, czy nie czaił się tu jakiś inny spoza ludzkiej rasy.

Rzeczą, która go zaniepokoiła była nutka agresji i obawy niemal w każdej aurze obecnego tu mężczyzny. Najbardziej bała się kelnerka, która najchętniej ukryłaby się na zapleczu i sam barman, który okazał się być ghulem! On wybrał barmana. Wprawdzie ghul miałby ewentualnie nieco większą odporność, ale był pewny, że da sobie radę także z nim. Obawiał się, iż gdyby zaczął od kelnerki, ghul mógłby zniknąć informując tamtego. Pytań rodziło się kilka: czy krew krążąca wewnątrz żył ghula to była ta sama krew, co mordercy? Dodatkowo uśmiechnął się do niego podchodząc.
- Piwo proszę - powiedział uderzając go potężną mocą Zauroczenia. Byli wszak właśnie najlepszymi przyjaciółmi, takimi, których się kocha oraz przed którymi się nie ma jakichkolwiek tajemnic. Do tego doszła jeszcze moc Wsączania fałszywej woli dodatkowo wspomagając się Siłą woli.
- Drogi przyjacielu, piwo proszę oraz - ściszył głos - jakiś czas temu przybył tutaj taki wysoki, mający okrwawioną szatę oraz dziwną twarz. Znasz go oraz wiesz, że on bardzo chciałby, żebyś mi powiedział wszystko, co wiesz na jego temat. Oraz żeby to była nasza wspólna tajemnica.
- Panie ja… - Mężczyzna prawie się rozpłakał przed Gaherisem, a wampir bez trudu zrozumiał o co chodzi. Uciekinier był jego panem. Barman zrobił się cały czerwony na twarzy wzbudzając tym co nieco zainteresowania w najbliższym otoczeniu. - … błagam… na zapleczu jest zejście. Ja nie mogę…
- Rozumiem, rozumiem dobrze. Nic się nie stało. Oczywiście, że nie możesz - skinął Charlie na znak, że idą dalej. Podszedł do kelnerki:
- Chodź!
Chciał ją wypytać na zapleczu, zadając dokładnie te same pytania. Oraz jakby była potrzeba, udzielając także podobnej pomocy, co dziewczynie, jeśli byłby jakiś kłopot.
Kobieta ruszyła za nimi porzucając jakiegoś zirytowanego klienta. Nim zamknęły się za nimi drzwi zaplecza Gaheris zobaczył jak facet wstaje i rusza w ich kierunku. Bardzo ładnie. Poczekał na niego. Może on coś ciekawego jeszcze wie? Sporo dziewczyn zostało ubitych, więc nie planował się certolić, żeby dorwać bandytę.
- Poczekaj - rzucił do kelnerki czekając na wspomnianego mężczyznę.
Kobieta i Charlotta odsunęły się, a po chwili na zaplecze zajrzał wkurzony typek.
- Ty suko gdzie moje piwo… - Warknął wsuwając głowę do pomieszczenia. -... zaraz cię zerżnę to będziesz wiedziała gdzie twoje miejsce.
Wampir spojrzał na niego. Ponownie użył Dominacji, bowiem nie chciało mu się babrać z takimi pijusami oraz chciał spokojnie porozmawiać.
- Wyjdź - powiedział dobitnie wpatrując się prosto - wyjdź stąd poza pub - wydał mu krótkie polecenie.
- Szanowna pani - powiedział kiedy tamten wybył. - Proszę się nie obawiać, niczego złego pani nie uczynimy. Ale niestety musimy zadać kilka pytań dotyczących wysokiego osobnika, który tutaj wszedł w zakrwawionym płaszczu oraz mając dziwne oblicze. Proszę wszystko powiedzieć, co pani o nim wie zaczynając od jego imienia i nazwiska, obyczajów itd. Rozumiemy, że się pani obawia, ale widzi pani, tamten osobnik zdenerwował kilka bardzo wpływowych istot. Zostanie dorwany tak czy siak, jednak im szybciej, tym lepiej oraz tym lepiej dla tych, którzy pomogą - ponownie użył Zauroczenia.
Charlie odezwała się tylko cicho pod nosem.
- Trzeba było mu przywalić. - Jednak mógł to usłyszeć jedynie wampir.
- Ja… jest mężczyzna ze zniekształconą twarzą, który pojawia się tu regularnie. Niestety nie wiem jak się nazywa… - Kelnerka posmutniała czując, że nie jest zbyt pomocna. - Wiem, że schodzi do piwnic - Wskazała podbródkiem na klapę w podłodze. - ale nigdy nie widziałam by wychodził.
- Czyli ma przejście? - powiedział rycerz. - Cóż, ruszajmy. Plus jest taki, że tam zapach będzie znacznie mocniejszy. Przestrzeń taka jak korytarze zdecydowanie lepiej trzyma wonie.
Spojrzał jeszcze na Charlie, czy chciałaby coś zrobić przy kelnerce. Jeśli tak, był gotów przyjąć decyzję narzeczonej. Potem planował skierować się do piwnic. Jego narzeczona podeszła tylko do klapy i uchyliła ją odsłaniając drabinę prowadzącą na dół. Spojrzała na wampira z lekką obawą. On jednak ruszył. Wcześniej jednak wziął lampę zawieszoną na piwnicznej ścianie podając Charlotcie. Niewątpliwie bowiem on mógł spokojnie poruszać się przy użyciu wszelkich zmysłów.
- Chyba, że chcesz zostać? - spytał poważnie, bowiem rzeczywiście tam mogłoby być szczególnie trudno.

Charlie przez sekundę biła się z myślami. Wyraźnie nie chciała przeszkadzać wampirowi jednak...
- Nie chcę zostać sama. - Spojrzała na niego proszącym wzrokiem.
- Także chciałbym byśmy poszli tam. Dobrze kochanie, iż tak często mamy takie samo zdanie - uśmiechnął się oraz po prostu ruszył. Lampę miała wziąć Charlie on zaś miał iść prosto - Jeśli masz swojego strzelającego gwizdka to trzymaj go także - powiedział rozglądając się, czy nie znajdzie tutaj jakiejś uderzeniowej broni, od tasaka do łomu. Coś na przykołkowanie także zdałoby się.

Charlie wydobyła broń, podczas gdy Gaheris rozejrzał się po piwnicy. Składała się z dwóch połączonych pomieszczeń, wydawało się jednak że nic więcej w niej nie ma. Dopiero chodząc przy ścianach wyczulone zmysły wampira wyczuły delikatny podmuch powietrza. Uśmiechnął się podchodząc do ściany. Dotknął palcami szukając jakiejś wypukłości lub wklęsłości, czegoś co dałoby się przesunąć lub nacisnąć. Ewentualnie może nawet ruszyłby się jakiś kawałek ściany zwyczajnym popchnięciem? Wydawało się właśnie, że odszukali jego kryjówkę skrytą. Wydawało się, że wystarczało na nią odpowiednio naprzeć by się uchyliła. Gaheris bez trudu znalazł miejsce gdzie znajdował się zawias i skrzydło wrota.
- Coś ciekawego? - Charlie przyglądała się mu z zainteresowaniem, stojąc lekko z boku z lampą. Na wszelki wypadek zamknęła za nimi drzwi do pomieszczenia.
- Przekonamy się - nacisnął drzwi przygotowując się do tego, ażeby, jakby co, uniknąć niespodziewanego ataku.
Wystarczyło włożyć odrobinę więcej siły i ukryte przejście ustąpiło. Po drugiej stronie znajdował się długi ciemny tunel. Był pusty ale wampir bez trudu zorientował się, że trafił na właściwe miejsce, kilkanaście kroków od przejścia pojawiła się znajomo pachnąca plama krwi.
- Doskonale - uznał. - Ruszamy dalej - pociągnął nosem, żeby wyczuć ewentualnego przeciwnika.

Następnie rycerz szybko zwrócił się do kobiety, kiedy tamci uciekli.
- Wstań już. Ubierz się, zamknij dokładnie drzwi od piwnicy na klucz. Potem weź klucze od lokalu. Zamknij także. Ruszamy. Wezmę cię stąd. Będziesz bezpieczna. Chyba nie chcesz tutaj pozostać. Jeszcze któryś spośród tamtych wróci - szybko ordynował polecenia. Jak najszybciej chciał się stąd ruszać. Wezwać powóz oraz pędzić do panny Florence.

Kelnerka spojrzała na niego przerażona, siedząc na ladzie zwinęła się w kłębek, zachowując się jakby nic do niej nie docierało. Posłał więc jej Zachwyt.
- Nie bój się - powiedział. - Oraz bądź mi posłuszna - dołożył Dominację - następnie jeszcze raz powtórzył. - Wstań już. Ubierz się, zamknij dokładnie drzwi od piwnicy na klucz. Potem weź klucze od lokalu. Zamknij także. Ruszamy. Wezmę cię stąd. Będziesz bezpieczna.

Obolała kobieta ruszyła kuśtykając w stronę zaplecza by wykonać wszystkie czynności. Gaheris zauważył, że jej spojrzenie zmieniło się. Patrzyła na wampira jakby… ponętnie? Od razu wywołało to grymas zazdrości na twarzy Charlotty. Doskonale! Przynajmniej nie będzie aż tak myśleć, jak boli ją mocno ręka. Kiedy wykonała wszystko, grupka ruszyła do najbliższego postoju powozów. Przedtem jednak oczywiście zamknęła też sam pub. Kelnerka musiała wiedzieć, gdzie tutaj stoją dorożki.

Okazało się, że gdy tylko kelnerka zdradziła im gdzie dokładnie są, Charlie sama doprowadziła całą grupę do miejsca gdzie mogli złapać jakiś środek transportu. Narzeczona wydawała się bardzo dobrze orientować nawet w tego typu dzielnicach. Gdy tylko zajęli miejsce w podniszczonej dorożce. Charlotta mocno wtuliła się w jego ramię, wyraźnie dając drugiej kobiecie znak co sądzi o jej powłóczystych spojrzeniach. Uff, jak dobrze. Nagle padnięta Charlotta, którą musiał wynosić, która patrzyła wyłącznie nieprzytomnym wzrokiem mając złamaną rękę, dostała solidną dawkę energii. Prowadziła, orientowała się, była całkiem przytomna, czyli nie było aż tak bardzo kiepsko. Może jednak jej ręka była tylko pęknięta? Wtedy mógłby ofiarować jej trochę krwi. Jednak jeśli było coś nie tak, musiał się tym zająć najpierw medyk, który odpowiednio wszytsko ustawi.
- Proszę jak najszybciej! Dostanie pan podwójną opłatę - krzyknął do woźnicy. Musieli jak najszybciej dostać się do Florence, lub co najmniej do Sylwii.

Gdy dotarli do domu starszej Torreadorów, szybko zorientowali się że jest tu dosyć pusto. Florence musiała odesłać większość swoich sług do pomocy przy poszukiwaniach. Na szczęście gdy tylko dotarli do klatki schodowej pojawiła się niemal naga ghulica.
- Dobry wieczór. Potrzebuję się natychmiast widzieć z panną Florence, lub panną Sylwią - zaordynował błyskawicznie. - Ponadto czy jest gdzieś blisko lekarz?

Ghulica spojrzała na niego lekko zbita z tropu, a potem na towarzyszące mu kobiety. Po chwili chyba udało się jej ich rozpoznać, więc odetchnęła.
- Pani Sylwia jeszcze nie wróciła, a Madam jest w swoim gabinecie… - Uśmiechnęła się do wampira. - Jeśli Pani karze, mogę posłać po medyka.
- Proszę natychmiast posłać oraz zaordynować nas pani. Henry Ashmore z narzeczoną oraz gościem - potrzebował się śpieszyć.
- Proszę za mną. - Ghulica ruszyła na piętro mocno kołysząc biodrami. - Wybaczy Pan, ale niestety nie mogę wzywać do Domu nikogo bez zgody Madame. - Uśmiechnęła się do niego przepraszająco i ruszyła korytarzem prowadząc ich w nowym kierunku. PO chwili zapukała do jednego z pomieszczeń.
- Pani. Przybył Pan Henry Ashmore wraz z narzeczoną i gościem.
- Wpuść. - Florence wydawała się być lekko poddenerwowana. Gdy tylko przekroczyli próg pomieszczenia, zobaczyli wampirzycę zasiadającą przy obszernym biurku. Podniosła na nich wzrok i zrobiła zaskoczoną minę, widząc w jakim są stanie. - Chyba… przydałaby się wam pomoc. Czy się mylę?
- Najpierw chyba najlepiej wysłać kogoś pod - wskazał na Charlie oraz na kelnerkę - wskażą dokładny adres, żeby znaleźć obezwładnionego członka rodziny. Niewatpliwie tamten, który ... - mówił oględnie ze względu na kelnerkę. Choć zawsze mógł jej zmienić pamięć. Jednak Florence mogła wyczuć krew na zabranym płaszczu. - Kołek. Oraz zajać się Charlie, ma złamaną rękę. Trzeba ustawić zanim cokolwiek się. Ponadto … sama zresztą pani wie - już dodał spokojniej, bowiem wcześniej mówił bardzo szybko.

Starsza przysłuchiwała się, wyraźnie starając się zrozumieć o co mu chodzi.
- Hm… - Przeniosła wzrok na kelnerkę, która nadal była dla niej zagadką. - Moja droga, zaczekaj na dole. Klaro, proszę daj tej biedaczce coś ciepłego, poślij po lekarza i przyślij do mnie Straina. Jeśli dobrze zrozumiałam, będzie dla niego robota.
Ghulica skłoniła się nisko i wyprowadziła kelnerkę z pokoju. Florence odprowadziła ją wzrokiem, po czym wskazała swoim gościom fotele, sama wstając od biurka.
- Wyjaśniłbyś mi teraz na spokojnie co dokładnie się stało? - Wampirzyca podeszła do stojącego przy ścianie barku i wydobyła z niego butelkę. Gdy ją otworzyła do nozdrzy wampira dotarł charakterystyczny zapach krwi.
- Jeśli mógłbym też prosić - wiadomo było, cóż takiego ma na myśli. - Ruszyliśmy z Charlottą za zapachem oraz śladami krwi od miejsca, gdzie leżała ta biedna kobieta. Drań uciekał dachami po kalenicach, ale Rzemieślnicy mają wyjątkowo wyczulone zmysły. Idąc tak dotarliśmy do pubu prowadzonego przez ghula oraz tą właśnie kelnerkę. Choć biorąc pod uwagę to co widzieliśmy, była traktowana nie tylko jak kelnerka, ale też kobieta, na której można zaspokoić się bez potrzeby jej zgody. Kelnerka wskazała nam drzwi do piwnic. Ruszyliśmy tam, wreszcie znaleźliśmy drania. Całego okrwawionego wampira, bardziej przypominającego zwierzę. Chyba szalonego wręcz. Właśnie stąd te rany - przyznał. - Zanim został zakołtowany mocno protestował, krótko mówiąc rzucił się na nas, zaś od tyłu ruszył jeszcze jego ghul. Wspomniany barman. Obecnie wygląda to tak. Ghul jest bardzo osłabiony - wskazał na swoje usta. - Po walce musiałem. Ale żyje. Jest zamknięty w piwnicy na samym końcu korytarza. Wampir leży zakołkowany na korytarzu. Wychodząc zabraliśmy kelnerkę, do której właśnie się dobierali podpici panowie. Może coś wie, uznałem, przydatnego. Ponadto ona pozamykała piwnicę i pub, żeby nikt tam się nawet przypadkiem nie dostał. To tyle - wyjaśnił pannie Florence.

Starsza nalała krwi tylko do jednego kielicha i podała go Gaherisowi.
- To dla ciebie, posilałam się niedawno. - Uśmiechnęła się i spojrzała na Charlottę. - Musiał być dosyć silny skoro tak zaszedł wam za skórę. Niebawem powinien być medyk, mieszka przecznicę dalej.
Wampirzyca zdążyła tylko przysiąść na krawędzi biurka, gdy u drzwi rozległo się pukanie, a no środka wsunęła się znajoma głowa Straina. Pierwsza rzecz jaka rzuciła się Gaherisowi w oczy to, że nie był on już ghulem.
- Posłałaś po mnie Matko.
- Na dole jest młoda dziewczyna, która wie, gdzie jest nasz uciekinier. Podaj jej proszę co nieco krwi i zabierz by wskazała ci drogę.
- Oczywiście. - Strain skłonił się lekko. - Zabiorę kilku ludzi.

Gdy wampirzyca przytaknęła ruchem głowy, mężczyzna skłonił się ponownie i opuścił pokój, po chwili usłyszeli na korytarzu jego oddalające się kroki.
- Dziękuję - wlał w siebie solidną porcję. Od razu zrobiło się trochę lepiej. Krew spowodowała, że jego zdenerwowanie, obawa oraz poczucie pustki zmalało, zaś twarz nabrała lekkich rumieńców. Zawsze zresztą wyglądał nieco bardziej normalnie, niżeli pozostałe wampiry. - Spieszyliśmy się, bowiem sama wiesz. Pojęcia nie mam o tamtym wampirze. Przy okazji, właściwie czyj to teren jest? - spytał piękną kobietę.
- Niczyj. Moja jurydyka kończy się kilka przecznic wcześniej. - Florence zamyśliła się na chwilę. - Miałam plan by Strain zajął się tamtym obszarem, bo wymaga odrobiny czułości, ale na razie za dużo jeszcze nowego przed nim do odkrycia.
- Miejmy nadzieję, że nie ma tam podobnych zdziczałych osobników - stwierdził rycerz niespokojnie spoglądając na Charlie. Narzeczona zapadła się w fotelu i oparta głową o załusznik siedziała z przymkniętymi oczami. Była blada i wyraźnie ją bolało. - Gdzie jest ten lekarz?
- Właśnie przeszedł przez bramę. - Florence uśmiechnęła się, a po chwili do uszu wampira dobiegły szybkie kroki na parterze, schodach i chwilę później na korytarzu. Do środka wbiegł starszy mężczyzna, w którym Gaheris rozpoznał ghula.


- Pani? - Mężczyzna skłonił się nisko wampirzycy i rozejrzał po pokoju, szukając przyczyny dla której został wezwany.
- To Henry jest doktor Lawford. Zajmuje się moimi dziewczynami. Jakbyś mógł ułożyć naszą drogą Charlie na sofie, to się nią zajmie.
- Tak.. tak oczywiście. - Mężczyzna wyglądał jakby wyciągnięto go z łóżka. Szybko podszedł do fotela, na którym siedziała Charlotta, teraz już z otwartymi oczami. Dosyć szybko zlokalizował przyczynę problemu. - Proszę też panienkę rozebrać do pasa, przygotuję co trzeba.

Rycerz uniósł narzeczona układając ją na sobie wedle wskazań Florence.
- Ręka może złamana - był bardzo ostrożny, żeby nie urazić dziewczyny podczas całego procesu przenoszenia i układania. Zaś co do rozbierania … mógł trochę rozpiąć, ale rękaw przy uszkodzonej ręce trzeba było rozcinać. - Nie wiem też, jak żebra - dodawał wyjaśnienia lekarzowi, które mogły się przydać. - Walczyła i taki jeden wpadł na nią - obawiał się, iż coś jeszcze może być nie tak, zaś któraś kość nadwerężona. Fachowy medyk musiał ją zbadać, potem zaś podałby krew. Szczerze mówiąc trochę dziwnie było mu ją rozbierać przed mężczyzną. Za jego czasów raczej kobietami opiekowały się inne kobiety, lecz zacisnął zęby. Wreszcie wypełniając całkowicie polecenie.

Lekarz zdawał się w ogóle nie dostrzegać golizny Charlie. Najwyraźniej opieka nad dziewczynami Florence, znieczuliła go na pewne widoki. Delikatnie przesunął dłonią po żebrach kobiety.
- Są obite, ale jeśli zastosujecie wasze metody, powinny się ładnie wygoić. - Chwycił ostrożnie rękę Charlie, wywołując tym u niej grymas bólu. - A to będzie trzeba wcześniej nastawić. Na szczęście nie przesunęło się dużo i nie jest otwarte.
Lekarz sięgnął do swojej torby wyjmując z niej cienkie deseczki i bandaże.
- Jakby Pan mógł przytrzymać Panią, tak by za bardzo nie poruszyła barkiem, bardzo by to pomogło.
- Dobrze - złożył pocałunek na jej ustach oraz przytrzymał bark. Dobrze niewątpliwie, iż żebra całe, jeśli lekarz nastawi rękę, odpowiednia ilość jego krwi także sprawi, że wszystko gwałtownie się zaleczy. Jednak nastawić trzeba było. Widać jednak, iż doktor znał się na rzeczy. - Już, proszę - chciał dodać prośbę, żeby medyk był ostrożny, jednak pewnie on sam to wiedział tysiąc, czy milion razy lepiej, niż zwyczajny wampir.

Ruch lekarza był wprawny i trwał ułamek sekundy, jednak mimo to z ust Charlie wyrwał się głośny okrzyk bólu, a z oczu popłynęły łzy. Lekarz szybko przyłożył deseczki i zaczął obwiązywać rękę bandażem.
- Panienka powinna teraz dużo wypoczywać, zaraz pewnie pojawi się opuchlizna i siniak. - Narzeczona wierzgała przy każdym dotknięciu ręki, na szczęście nie miała szans z dwójką opatrujących ją mężczyzn. - Powinno być już dobrze.
- Doktorze, czy można przyspieszyć leczenie? - spytał wprost. - Wie pan, wspomniał pan te nasze metody … jeśli ręka jest nastawiona … - spoglądał pytająco.
- Oczywiście, ale i tak radziłbym by Panienka odpoczęła. - Mężczyzna spojrzał na starszą, a gdy ta skinęła głową, pokłonił się wampirowi. - Jeśli to wszystko wrócę do siebie.
- Rozumiem. Czy możemy wrócić do domu, czy jednak lepiej, żeby gdzieś tutaj odpoczęła? - spytał. - Oczywiście za pozwoleniem lady Florence - dodał. Niewątpliwie zawsze w domu raźniej, jednak zdrowie istotniejsze, zaś Gaheris nie chciał ryzykować kondycją swojej ukochanej.
- Ja bym wolał poleżeć po nastawianiu kości. - Lekarz podniósł się i skłonił nisko Starszej. - Pani.
Opuścił pokój i szybko oddalił się w stronę schodów.

Florence grzecznie usadowiła się ponad twarzą Charlie, ale na razie była lekko odsunięta. Widać było, że chce by to ghulica wykonała pierwszy ruch. Zupełnie inaczej sprawa się miała z otaczającymi ich dziewczętami. Wampir czuł na sobie ich rozpalone dłonie, tak jak widział drobne paluszki gładzące piersi zarówno Florence jak i Charlotty. Piersi dziewcząt ocierały się o ich chłodne ciała, tak jak drobne usta pieściły skórę trójki kochanków.
- Jesteście piękni. - Szept pojawił się tuż przy jego uchu.
- A pani jest wyraźnie spragniona. - Paluszki jakiejś dziewczyny przesunęły się po intymnych włoskach Charlotty, sprawiając że ta jęknęła.
- Napijesz się ze mnie Pani? - Jedna z pieszczących piersi wampirzycy kobiet lubieżnie odchyliła szyję.

Gaheris czuł jak ciało jego narzeczonej rozgrzewa się niemal do czerwoności, jak jej nóżki zachęcająco przyciągają go do rozpalonego łona, podczas gdy zdrowa dłoń Ashmore, sięgnęła nieśmiało do biodra wampirzycy. Florence zadrżała, a jej wzrok momentalnie się rozmył. Widać było, że mimo wszystkich pieszczot pragnęła tutaj tylko jednego dotyku. Charlie przysunęła starszą do swych ust i już po chwili z ust nieśmiertelnej wyrwał się słodki okrzyk, gdy rozpalony język ghulicy dotknął jej kwiatu. Charlotta leżała gotowa, zaś Florence siedziała już na niej. Jeden ruch bioder, wszedł ku głębinie kobiecości narzeczonej. Mocno, głęboko, ażeby dosięgnąć jak najdalszej części skrytej wewnatrz jej ciała. Później leciutko cofnął się, lecz ruszył jeszcze mocniej dobijając tak, że jego jajeczka oparły się mocno na jej sromie, zaś czerwona, nabuzowana końcówka dotarła do jej ostatniej ścianki. Później jeszcze przyśpieszył. Tymczasem jego dłonie spoczęły na barkach Toreadorki przyciągając lekko jej usta do własnych ust, które połączył gwałtowny pocałunek. Wyraźnie zaskoczył swoim zachowaniem starszą, która na chwilę aż zamarła. Jednak powoli oddała pocałunek, w którym wyczuł podniecenie jakim napełniła ją Charlie. Wkrótce ów pocałunek zlał się z innymi znaczącymi jego ciało, miał niemal wrażenie że zaraz stopi się od wszechobecnego gorąca, szczególnie gdy narzeczona doszła przy kolejnym natarciu, zaciskając się na nim swym rozgrzanym wnętrzem. Strumień krwi wystrzelił wewnątrz jej ciała uderzając rozpalone podnieceniem ścianki. Też był podniecony. Rycerz, ale pomimo wystrzału nie przestawał całować, zaś jego biodra nie przestawały się poruszać jeszcze długą chwilę. Później zaś, cóż, później można było tylko pomyśleć na temat zmiany układu kto, komu oraz jak, bowiem atmosfera, przynajmniej dla Gaherisa, wręcz ociekała erotyką. Florence oderwała się od jego ust, dochodząc z okrzykiem. Potem, opadła na pupę tuż za głową zdyszanej Charlotty. Narzeczona miała rozmyte spojrzenie i spierzchnięte od igraszek usta. Wampirzyca ułożyła sobie jej głowę na kolanach, przyglądając się z czułością.
- Już dobrze, byłaś wspaniała. - Na chwilę starsza podniosła wzrok na Gaherisa i uśmiechnęła się do niego.
- Była wspaniała i ty byłaś, milady - odparł. Charlotta przemierzała szlaki rozkosznego omdlenia leżąc na kolanach Florence. Tymczasem on ustawił się za plecami Toreadorki i zaczął się bawić jej piersiami. Powoli, delikatnie, wiedząc, że są obecnie bardzo wrażliwe, ale jednocześnie coraz mocniej. Zaś jego usta zaczęły całować jej kark.
Wampirzyca wydała z siebie pomruk zadowolenia i oparła się plecami o tors Gaherisa. Jej dłonie nie przestawaly pieścć twarzy i szyi odpoczywającej jej na kolanach ghulicy.
- Wygląda jakbyś miał ochotę na więcej. - W jej głosie pojawiła się nutka rozbawienia.
- Jak najbardziej - przyznał. - Cóż, to chyba widać, i słychać i czuć - rzeczywiście, jego głos wręcz drżał powstrzymywaniem podnieceniem, zaś Toreadorka mogła na swoich plecach wyczuć, coraz większy nacisk jego intymnej części ciała, która zaczęła rosnąć.
Florence odchyliła się przysuwając usta do jego ucha, tak że gdy szeptała przesuwała po jego skórze wargami.
- Pewnie zauważyłeś, że wolę kobiety, daj mi się położyć na swojej narzeczonej, a jestem cała twoja Henry.
- Och Florence, wiem, że wolisz kobiety - uśmiechnął się lubieżnie. Ciężko byłoby nie wiedzieć, patrząc na płeć osób przebywających na jej wspaniałym łożu - Miałem nadzieję, że chcesz się zająć Charlottą. Myślę, że ona po chwili moich działań potrzebuje teraz kobiecej czułości - pamiętał doskonale wszak, że Charlie poddała się pieszczotom Toreadorki przed chwilą, podczas wcześniejszej wizyty zaś zabawiała się z Sylwią również. Kobiety potrafiły bowiem także wyzwolić pokłady przyjemności tkwiące wewnątrz jej wspaniałego ciała. Wampir nie zamierzał jej tego odbierać, także zresztą lubił mniej grzeczne zabawy. Ponadto zdawał sobie sprawę, że Florence będzie uważała na rękę Charlotty, więc będzie jej tylko przyjemnie.

Wampirzyca delikatnie zsunęła głowę ghulicy ze swych kolan i ułożyła ją ostrożnie na podsuniętej przez jedną z dziewcząt poduszce, sama położyła się na kobiecie układając swój policzek między jej piersiami i wypinając pupę kusząco do góry.
- Wobec tego zapraszam mój drogi. - Zakręciła jędrnymi pośladkami, po czym skupiła się na pieszczeniu piersi otępiałej z rozkoszy Charlotty. Gaheris zaś skorzystał z zaproszenia. Florence może preferowała panie, jednak wiedział także, że nie gardzi także dobrym heteroseksualnym seksem. Ona zabawiała Charlie, która poddała się jej niekłamanemu urokowi oraz umiejętnościom wytrenowanym do dawien dawna. Tymczasem rycerz przyklęknął za Toreadorką. Przez chwilę obserwował rzeczywiście piękny tyłek, niezwykle estetycznie idealny. Ślicznie zaokrąglony, uwypuklający słodką szpareczkę oraz tylny otworek. Była piękna. Kochał Charlottę i wolał ją od wszystkich innych, jednak trudno byłoby nie podziwiać idealnych kształtów pośladków. Płateczki kwiatu wampirzycy wydawały się delikatne, niczym najdelikatniejsze listeczki. Dotknął ich czubeczkiem męskiego oręża. Poruszył trzymając męskość delikatnie ku górze, ku dołowi, potem parę razy ponownie, dostając się pomiędzy intymne wargi. Rozgarniał je oraz pieścił żołędzią dno wąwoziku. Pieszcząc piękną cipkę, nawilżając ją, czując, jak drży, gdy dotykał szczególnie wrażliwych miejsc. Florence odpowiadała na jego pieszczoty ocierając się o niego swym kwiatem. Bez trudu odnajdywała właściwy rytm i choć widać było że niemal całą swoją uwagę poświęca czemuś innemu, udawało się jej swym ciałkiem rozpalać go jeszcze mocniej, kusić jeszcze bardziej.

Bawił się pieszcząco przez chwilę, kiedy wreszcie zdecydował się odwiedzić słodkie głębiny. Wpierw jego penis stanął przeciwko wejścia do kobiecej jaskini, ledwo ją dotykając. Później jednak wśliznął się do środka zdecydowanym ruchem przesuwając się wewnątrz, dotykając wszystkich wewnętrznych karbek łona, docierając bardzo głęboko. Chwileczkę pozostał tam najgłebiej, żeby mogła go poczuć przy swojej tylnej ściance, żeby mogła pomyśleć, jest we mnie. Nawet jeśli sama szalała pieszcząc śliczne cycuszki Charlotty. Potem jednak już się nie wahał, tylko przyśpieszył. Jego dłonie spoczywały na jej biodrach naciągając je, powiększając jeszcze głębokość intensywnych pchnięć. Może nie specjalnie szybko, ale mocno oraz bardzo głęboko. Florence jęknęła, przerywając na chwilę swoje pieszczoty, szybko jednak powróciła do nich, a do zabawy przyłączyły się leżące na łożu dziewczyny. Gaheris czuł na swych udach i pośladkach dotyk ich drobnych rąk, jednak było to niczym w porównaniu z widokiem, który miał pod sobą. Na pościeli kłębiły się trudne do policzenia ciała o cerach jaśniejszych i ciemniejszych. Smukłe dłonie przesuwały się po piersiach, pośladkach, pojawiających się tu i ówdzie wilgotnych kwiatach, zapraszających do wejścia. A w tym wszystkim twarz jego narzeczonej, z trudem łapiącej oddech z rozkoszy, wpatrzonej w niego lekko mętnym wzrokiem. Zdrowa dłoń Charlie wsunęła się we włosy starszej, delikatnie masując jej głowę. Jednak już nadgarstek tej ręki całowany był przez jakąś dziewczynę, której pierś ocierała się o ramię ghulicy. Do tego miał wrażenie, że całe kłębowisko poruszać się w rytm jego uderzeń, wybijanych na pośladkach starszej. Tymczasem postanowił zwiększyć nieco przyjemność Toreadorki, bowiem do penisa doszedł jeszcze paluszek. Najpierw trzymał dłonie po prostu na jej biodrach. Jednakże chwilę później prawa zaczął przesuwać nieco do środka. Środkowy paluszek delikatnie masował sam wylot jej tylnej dziurki, lecz potem zaczął się w nią leciutko wwiercać, wedle tempa pchnięć. Coraz głębiej, coraz mocniej, aż wreszcie i jej cipka i pupa zaczęły być mocno, głęboko penetrowane. Było mu dobrze, pragnął, żeby także charlotcie, Florence oraz pozostałym kobietom także było przyjemnie.
Starsza oderwała się na chwilę od piersi ghulicy, a z jej ust wydobył się słodki pomruk rozkoszy. Jej ciało bez oporów ustąpiło pod naporem palca wampira. Musiała być często brana w ten sposób za życia. Gaheris zobaczył jak dłonie dwóchkobiet wsuwają się pomiędzy Florence i Charlotte i po reakcji narzeczonej zrozumiał w jakim celu. Ghulica jęknęła głośno i wtedy starsza wgryzła się w jej pierś.

Wampir usłyszał za sobą jak drzwi do sypialni otwierają się i zamykają po chwili. Jednak nie wywołało to żadnej reakcji gospodyni, która kontynuowała swoją zabawę. Zaś Gaheris kontynuował swoją, dołączając wszakże kolejny palec. Oraz uruchamiając Akcelerację. Szczerze wątpił, żeby tak właśnie była brana, czy przedtem, czy później. Chwile gwałtownie przyspieszyły, zaś jego ruchy wybiły nowy rytm. Wielokrotnie szybszy od rytmu normalnego człowieka. Brał ją, zaś jego ciało wręcz niemal zamazywało się przy błyskawicznych ruchach. Męskość niczym pędzący rumak przemierzała jej wnętrze, zaś moc uległa zwielokrotnieniu. Męskość wyprostowywała się, twardniała bardzo, wreszcie dochodząc domomentu, kiedy czerwony czubek wystrzelił wewnątrz niej, zalewając jej łono serdeczną krwią.
Florence przerwała ugryzienie dochodząc, ale sądząc po otaczającej go woni, i tak doprowadziła jego narzeczoną do szczytu. Wampirzyca opadła ciężko między piersi ghulicy, z uśmiechem wtulając się w miękkie krągłości. Tymczasem wyczerpany nieco mniej Gaheris wydobył swoją męskość z jej jamki i pochyliwszy się, zaczął całować jej pośladki, szczególnie mocno pieszcząc języczkiem tylny otworek. Przedłużając wspaniałe doznanie. Chwilę tak trwał. Później wzmacniając swoją potencję krwią przyłożył dosyć szybko swoją męskość do jej pupy. Kogut mężczyzny był nawilżony krwią oraz soczkami, zaś Florence wyraźnie podobał się atak od tyłu uskuteczniony przedtem. Powolutku bardzo wgłebił swój miecz męskości pomiędzy jej pośladki.

Wampirzyca jęknęła czując napierający na jej tylne wrota pal. Charlotta spojrzała na nią zaskoczona, ale Florence nie pozwoliła jej na zastanawianie się co się dzieje. Przywarła swymi ustami do ust ghulicy, całując ją gorąco i wystawiając się na ataki wampira. Który zaatakował bardzo głęboko, dokładnie jak tylko mógł sięgnąć mocno. Ustawiając się tak, dobijając wręcz, ażeby poczuła mocno. Żeby wręcz miała uczucie, że rozrywa ją najcudowniej, jak tylko można. Później zaś zaczął powtarzać ruchy biodrami za każdym razem dobijając jej pośladków.

Florence reagowała słodko, jej jęki i pomruki cieszyły ucho, tym bardziej że ciało radośnie odpowiadało na każdy atak. Jednak… wampirowi brakowało czegoś. Wnętrze wampirzycy było mięciutkie, otwierało się na jego uderzenia, obejmując go mocno przy tym. Było mimo to ciepłe zaledwie. Gaheris miał wręcz wrażenie, że gorąc pochodzi tylko od Charlie i reszty dziewcząt. Lecz nawet jeśli ta było, wyobrażał sobie, iż jest inaczej przez chwilkę. Wystarczyło, żeby doszedł ponownie, żeby ruszyć swoje ciało do mocnego ataku. Kolejny wytrysk przeszył wnętrze Florence, tym razem tyłek.
Wampirzyca krzyknęła odrywając swoje usta od warg Charlotty. Jej ciało drżało przyjemnie, pulsując i zaciskając się na obecnej w jej ciele męskości. Ciało starszej stworzone było zachowywało się jakby stworzone było do seksu, jakby spokrewniający ją wampir właśnie w tym celu ją wybrał.

Obejrzała się przez ramię spoglądając na niego roziskrzonym wzrokiem.
- Jesteś wspaniały Henry. - Jej głos był słodko rozpalony, przyjemnie drażniący zmysły. - Przygotowałam kogoś dla ciebie.
- Także jesteś wyjątkowa, ale pewnie to doskonale wiesz. Hm, “kogoś”, co masz na myśli? - zdziwiła go.

Florence uniosła się ukazując wampirowi drżące ciało jego narzeczonej. Biedna rozpalona Charlotta z trudem łapała oddech, a gdy wypuszczała powietrze Gaheris miał niemal wrażenie, że jej gorący oddech topi jego skórę. Starsza wyraźnie nie dała jej dojść podczas ostatniej tury, zamiast tego doprowadzając jej ciało na kraniec wytrzymałości. Charlie wpatrywała się w niego błagalnym wzrokiem, raz po raz to zsuwając to rozsuwając nogi, jakby nie do końca była pewna co ma zrobić by poczuć ulgę. Wampirzyca uśmiechnęła się do niego zadziornie.
- Ach właśnie takie przygotowanie jest najlepsze, zaś ta osoba wyjątkowa szczególnie - krew potrafiła wspomóc męskość. Charlotta miała się o tym doskonale przekonać, bowiem skorzystał z tego, co uczyniła Florence.
- Moja piękna - wyszeptał do niej zbliżając się oraz układając między jej nóżkami. - Moja wyjątkowa, moja moja moja … - uniósł jej nogi powoli zagłębiając swój męski oręż wewnątrz niej. Jednocześnie patrzył na jej rozgorączkowane podnieceniem oblicze.

Charlie otworzyła szeroko usta łapiąc gorączkowo powietrze. Jej wnętrze niemal paliło, zaciskając się na nim.
- Mocniej. - Głos Charlie prawie łamał się od przeszywających ją dreszczy.
- Tak kochana - użył ponownie Akceleracji wdzięczny Florence za podanie solidnej porcji krwi. Mając ją mógł używać dyscyplin. Było mocniej oraz szybciej, było bardziej szalenie. Poczuł jak kobieta dochodzi przy którymś z kolejnych ataków. Jej ciało wygięło się w łuk i tylko delikatny acz stanowczy dotyk Florence zabezpieczył uszkodzoną rękę ghulicy przed ruchem. Było coraz bardziej wariacko oraz podniecająco rozkosznie. Dlatego nic dziwnego, że akurat spełnienie także osiągało szczyty. Charlotta musiał poczuć ową chwilę, kiedy ponownie wewnątrz jej łona wytrysnął gorący strumień. Kobieta uśmiechała się do niego starając się złapać oddech. Wampir miał niemal wrażenie że pływa w jej wnętrzu, ale tylko przez chwilkę, bowiem powolutku wyjął swój malejący oręż z niej. Właściwie to trochę sam się wyśliznął.
- Uff - gdyby był człowiekiem pełnym, chyba tak samo byłby przytłoczony, jak Charlie. Nie był, trochę więc to go ratowało, jednak faktycznie fale przyjemności przemierzające jego ciało oraz dające bliskość ukochanej kobiety sprawiały, że jego toreadorska wrażliwość drżała niczym struna wiolonczeli. - Wspaniale było … wspaniale … wspaniale … - próbował powiedzieć coś inteligentnego.