Czułe zmysły podpowiedziały Tzimisce, że ktoś jest zaraz za przeszkodą z drewna i stali, Cigogne zaś posłyszał przez drzwi Ruskie “blać” wypowiedziane niewieścim głosem… Olena słysząc, że ktoś jest po drugiej stronie postanowiła grać damę w opałach, zaczęła więc uderzać dłońmi w drzwi od środka wołając

- Ratunku, pomocy dobrzy ludzie, wypuście.

- Olena? - Kpadocjanin nie mylił się dużo - Co ty tam robisz?

- Jajka znoszę. - Odpowiedziała Olena z irytacją w głosie. Po czym kontynuowała już spokojniej - Zasnęłam sobie spokojnie w swojej piwnicy i nagle budzę się w trumnie. Obawiam się, że mój nowy dziki ghul złamał mój zakaz i wszedł do moich komnat w dzień i taki mamy efekt. Będę wielce zobowiązana jeśli pomożesz mi wyjść.

- Co to jest "dziki ghul"? - Cigogne przyjrzał się zamkowi w drzwiach - Nie widzę klucza, może… muszę się zastanowić. Ghul nie powinien nie posłuchać twoich poleceń, pił twoją krew co nie? W tym momencie jego wola nie była jego.

- W moich stronach rodzinnych mieliśmy całe rodziny ghuli, których członkowie od dziecka marzyli o tym, że zostaną dostrzeżeni przez jednego ze spokrewnionych i uznani za godnych służby. Wyobraź sobie, że w Płocku nie ma porządnych gulich rodzin z tradycjami i musiałam sobie nająć dzikiego gula na służbę. Nie chciałam go wystraszyć, więc nie mówiłam mu o nas, tylko przez sen trzykrotnie nakarmiłam go swoją krwią no i myślałam, że to wystarczy, a jednak nie obudziłam się w własnym domu a w trumnie a to źle świadczy o posłuszeństwie mojego dzikiego gula - w pewnym momencie jej słowotok się zatrzymał, głos załamał - chyba że coś im się stało. Nie pozwolę, aby ktoś bezkarnie krzywdził moje zwierzątka. - Tzimisce ogarnął zimny gniew na myśl o tym, że ktoś mógłby wejść do jej domu i naruszyć zasady gościnności.

- To pierwsze co opisałaś to Revenant… - stwierdził Cigogne - Zghulowane, potomstwo ghuli, które wydało własne potomstwo, krzyżując się między sobą. Tzimisce ich tworzą więc nie są zbyt częste poza ich ziemiami. Ghule ze zwykłych zjadaczy chleba, to większość ghuli. - Kapadocjanin jeszcze raz spojrzał na zamek i przyłożył do niego dłoń - Jeżeli napoiłaś go trzy razy, to na pewno nie on… co robiłaś zeszłej nocy, żeby ktoś po prostu wszedł do twego domostwa, znalazł cię i zabrał do krypty?

- Boję się, że mi nie uwierzysz, więc obiecuję że powiem ci jak mnie wypuścisz. Jedno jest pewne, mam wartościową informację, która może pozwolić ci uchronić się przed zagrożeniem.

Cigogne gwizdnął.
- Aż tak się zabawiłaś? -odsunął dłoń - Wypróbuj moją łatwowierność Powiedz co takiego zrobiłaś wczoraj, ja cię wypuszczę i wtedy powiesz mi resztę.
-Byłam świadkiem tego jak Fryderyk ściął głowę Gregora i Ziemowita.
Cigogne się zastanowił chwilę.
- A którzy to?
- taki ciemny kudłaty z szablą no i ten kulejący Ventrue - odpowiedziała spokojnie.
- Nie kojarzę i ten co uraził Rigó. Nie powiem, że będę płakał. - puknął kilka razy na próbę zamek - Zaraz.. widziałaś jak ich zabija i nie zainterweniowałaś?
- miało być jedno pytanie, ale jeśli chcesz to Ci odpowiem nie interweniowałam bo wybacz ale cenię swą własną głowę bardziej niż głowy obcych mi spokrewnionych, a gdybym się wtedy ruszyła spadłaby i moja głowa, szczęśliwie nie musimy się już martwić Fryderykiem, mamy za to poważniejszy problem - zawiesiła głos - ale o tym lepiej opowiadać w świetle księżyca, krypta nie daje odpowiedniego klimatu do dalszych rozważań w tym temacie - mówiła to z uśmiechem, radośnie zastanawiając się co on tam robi do jasnej cholery i czemu jeszcze nie wyłamał jeszcze tego pierdolonego zamka.
Cigogne przymierzał się do uderzenia w zamek, ale wtedy padły słowa "Nie musimy się już martwić Fryderykiem" i Kapadocjanin zamarł w miejscu.
- Czemu niby, on miałby chcieć zabić ciebie? - spojrzał na drzwi - Tak czy inaczej, mogę jedynie rozwalić ten zamek siłą, a to by pewnie zwaliło połowę Płocka tutaj.
- Gdybym mu przeszkodziła, jestem pewna, że zabiłby i mnie to był Erebos, który jedynie udawał Nosferatu. Gabriel twierdzi, że w istocie on był balim, balitą, czy czymś takim - nie była pewna jak dokładnie nazywał się ten klan - Rigo miała rację, to nie jego zwłoki badaliśmy z Janem. - mówiła tak lekko i frywolnie jakby nie zdawała sobie sprawy z wagi przekazywanych informacji, ale dokładnie wiedziała co mówi - to może spróbuję podważyć zawiasy od środka.
- Ja też mówiłem, że to nie on… - mruknął Cigogne - Baali zostali dawno zniszczeni, a ty wierzysz na słowo obcemu. - szarpnął kilka razy klamką - Rygiel sprawi, że nici z podważenia zawiasów.
- mówię tylko to co słyszałam, nie znam takiego klanu - wzruszyła ramionami - ale Ereb skrzywdził dwoje spokrewnionych i z jakiego by nie był klanu, nie żałuję, że spotkała go za to kara z rąk miejscowych spokrewnionych.
- To nic nowego, ani taboo dla nas. Zabijać się nawzajem. - westchnął Cigogne - Ponownie jednak nie widzę sensu, czemu miałby cię zabić? Najwyraźniej miał coś przeciwko… jakmubyło i tendrugi, a nie przeciw tobie. Jak na Baali, z tego co mi mówiono, był dość.. spokojny.
- Ziemowit był całkiem rozsądny, a tego drugiego raz tylko widziałam. Czemu miałby mnie zabić kryłam się w cieniu, widziałam jego zbrodnie, jak zamierzał się do obcięcia głów dwóm nieprzytomnym krewniakiem, obawiałam się, że nie pozwoli przeżyć świadkowi i moja głowa poleciałaby jako trzecia. Wybacz jednak szlachetny Cigogne jednak powiedziałam ci już połowę historii a nadal siedzę w zamknięciu, wypuść mnie a poznasz jej resztę, inni nie będą mieli powodu aby uprzedzić cię o niebezpieczeństwie które odkryliśmy, zwłaszcza, że to co się zdarzyło nie koniecznie stawia wszystkich w dobrym świetle …
- Tak jak powiedziałem, nie ma metody, aby to bezpiecznie otworzyć. Również tak jak powiedziałem, zabijanie innych krewnych nie jest określoną prawem zbrodnią… szczególnie tu, gdzie nie ma Księcia. - Kapadocjanin przetarł dłonie - Ja swoje spróbowałem, szczerze nie obchodzi mnie co wy, dzieci, odkryłyście lub knujecie. Jeśli, lub kiedy się wydostaniesz z tej krypty, przekaż reszcie waszego "społeczeństwa", że opuszczam miasto. - Kapadocjanin zaczął odchodzić - Powodzenia.
Olena w duchu zawyła ze wściekłości, ten ciul, ten chuj, ten piździelec, krew zagotowała się w jej żyłach, żeby chociaż mówił prawdę, ale nie wierzyła mu. Wybrała miejsce pomiędzy górną a dolną sztabą w którym drewno wydawało się być najsłabsze i uderzyła z pełną siłą.
Cigogne stał oparty o wyższy nagrobek patrząc jak Olena siłą wyłamuje drzwi do krypty.
- A jednak ci się udało. Widzisz co się dzieje, kiedy polegasz na własnych umiejętnościach?
- chciałam być uprzejma i nie demolować Twej domeny, wybacz że nie udało mi się uniknąć pewnych zniszczeń. Dziękuję za okazaną mi życzliwość i już nie będę nadużywać gościnności gospodarza. - skinęła głową w pełnym szacunku ukłonie - wybaczcie wzywają mnie obowiązki.
Cigogne odprowadził spojrzeniem Olenę, po czym wrócił nim na chwilę z powrotem do zniszczonego wejścia do krypty, rozejrzał się czy nikt ich nie widział, po czym zachichotał pod nosem i również ruszył na miasto. Jak to dobrze, że następnej nocy już go tu nie będzie.

Olena zatrzymała się przed wyjściem ze cmentarza, zaczęła przesuwać dłońmi po twarzy zmieniając ją trochę, pod jej palcami tworzyły się zmarszczki i powiększyły się usta. Nadal była do siebie podobna jednak był to nienachalny rodzaj podobieństwa dający się zauważyć dopiero gdy ktoś na to zwróci uwagę. Nie chciała ryzykować, a to rozwiązanie wydawało jej się najbezpieczniejsze. Następnie wyszła pospiesznie kierując się w stronę rynku była bowiem głodna krwi i świeżych plotek.
Pogoda była wciąż marna, ale nie tak okrutna jak zeszłej nocy. Olena szybko spostrzegła, że w mieście, mimo późnej godziny kręci się sporo ludzi.
Ludzi dzierżących pochodnie, widły i pałki.

- Hej tam, kto idzie po nocy! - zwrócił się męski głos w stronę Oleny, gdy ta szła w stronę rynku. Mężczyzna w średnim wieku o bystrych oczach, w towarzystwie trzech innych mieszczan z pochodniami przyglądał się wampirzycy uważnie.

Olena zatrzymała się na te słowa, przygarbiła plecy, wypięła brzuch przyciskając do niego rękę po czym spojrzała mu w oczy , po czym obniżyła swój głos aby brzmiał bardziej staro i rzekła

- ja Anna jestem Panie i cosik zachorzałam, brzuszysko mnie boli okrutnie to i do do dobrych siostrzyczek idę po ziółka, coby tak nie bolało - odpowiedziała jękliwie i zawodząco - i to jeszcze w noc to mi się musiało przydarzyć. Pomyślałam ja sobie raz kozie śmierć - jęknęłą znowu aż pochylając się do ziemi - i pomyślałam, że jak teraz nie wyjdę to pewnie mi już umrzeć przyjdzie. Pomiłujcie dobrzy ludzie i pomóżcie mi dojść do dobrych siostrzyczek

- A ja już nie wiem, czy one wcale takie dobre. - burknął mężczyzna - skoro ten cały Gabriel ludzi wyżyna to i te jego poplecznice święte pewnie nie są.
- dajże spokój zakonnicom Jakub… - zaczął uspokajać jeden z towarzyszy, którego aura była nieco mniej złowieszcza, ale Jakub ani myślał przestać, wręcz przeciwnie rozgonił się jeszcze bardziej.

- Nie dam! ludzie tam chodzą się leczyć a wynoszą ich w workach! wiedźmy stare to są! - przeniósł wzrok na Olenę - Takie jak i ta tu, pewno na Sabat się zbierają! - kilka głosów zaczęło przytakiwać a krąg zaczął zacieśniać się wkoło Oleny.

- straszne rzeczy prawicie - Olena otworzyła szeroko oczy po czym zachwiała się na nogach i udając paroksyzm bólu oparła się o najżyczliwej wyglądającego człowieka w zasięgu ręki - toć co ja teraz zrobię, gdzie ja znajdę innego medyka o tej porze - jęknęła - to już mi chyba do rana przyjdzie złożyć w ziemi moje stare kości….

- do kościoła idźże babo! - wydarł się mężczyzna - chyba, że wolisz, cobyśmy cię sami zaprowadzili i w wodzie święconej zanurzyli.

- już idę - odpowiedziała z lękiem w głosie i ruszyła się pospiesznie w stronę kościoła, po czym odwróciła się i zapytała cichutko - a może któryś z Panów by mnie odprowadził bo niewieście strach chodzić po nocy - rozejrzała się po obecnych z nadzieją we wzroku i jednocześnie z ponurą pewnością, że zostanie zlekceważona jak zawsze ot czego innego mogła oczekiwać od losu sędziwa, smutna, pomarszczona i chora białogłowa.

Ku zaskoczeniu Oleny, jednak, jeden młodszy i mniej agresywny sądząc po aurze mężczyzna ruszył za nią.

- Dobrze babo, dobrze - machnął ręką - do św Bartłomieja czy jak?
Skinęła głową w milczeniu a gdy odeszli trochę dalej zapytała

- A stało się co złego, że takie niepokoje w mieście? Wybaczcie, że pytam ale ja od zeszłej niedzieli jak mnie choroba złożyła nie wychodziłam a sąsiadka mi nic nie mówiła zapewne w trosce coby mi się nie pogorszyło od złych wieści …

- Mordy straszne, wieść głosi, że brat Gabriel, ten lekarz od Ducha zeszłej nocy ubił co najmniej dwoje jaśnie panów. To jest jednego jaśnie pana i jedną jaśnie panne, tak dokładnie. Tego pierwszego, imć Ziemowita Gajewicza to jeszcze nie znaleziono, ale Olenę z Rusi znalezioną ukrytą w jej własnym domu, pewno jej własna służba ją zdradziła dopomogła w mordzie, straszne historie.

Olena wydała niby to odgłos przestrachu po czym szybko się przeżegnała

- To dzięki wszystkim świętym, że to wszystko się wydało inaczej to pewnie by dalej mordował potwór jeden, a jak to wyszło przecież niegodziwi słudzy sami się katu nie oddali?

- Gabriel szlachtę zarzynał przy otwartych drzwiach na progu Gajewiczowego domu. Toż ludzie go widzieli a panienkę Olenę rozpoznali. Tędy z rana rychło straże pod jej dom poszły sprawdzić czy faktycznie jej nie ma, bo wiadomo, że po nocy ktoś mógł źle zobaczyć. Sługa jej się zapierał i wpuścić do domu nie chciał nikogo, ale go strażnicy uspokoili po swojemu.

- toć dobrze, że mamy w Płocku ludzi co dobrze patrzą i straż co dobrze miastu służy, i pewnie siedzą u kata i wieszać ich będą rychło?

- No, nie inaczej. Cwaniaczek w lochu na zamku a maszkarna dziewka u kata.- Olena pokiwała głowa, poczym zachwiała się nagle na nogach niby zdjęta nagłym bólem upadła na młodzieńca szczęśliwym trafem wprost na tętnicę, błyskawicznie pociągnęła solidny łyk krwi po czym zalizała ranę i zaczęła przepraszać młodzieńca za swą niezdarność.

Mężczyźnie stanęły włosy na całym karku.

- ym… nie no, nic nie się nie stało… - przekonywał bardziej siebie niż kobietę.
Szli dalej w milczeniu gdy byli już blisko kościoła Olena podziękowała podziękowała młodemu człowiekowi za pomoc. Pytając jedynie o jego miano aby wiedziała komu winna jest wdzięczność a następnie skierowała się w stronę świątyni. Młody człowiek przez chwilę śledził ją wzrokiem, aż rozpłynęła się w ciemności nocy.

Gabriel przeżywał jeszcze poprzednią noc, gdy uderzyły w niego wydarzenia kolejnej. Nie było przeciw niemu żadnych twardych dowodów. Ludzie przyszli podpuszczeni przez kogoś. Bo ktoś widział… Gdyby były twarde dowody, straż już by tu była. Burmistrz darzył go niechęcią jako protegowanego biskupa. Więc wykorzystałby okazję…. W sumie i tak ją wykorzystał najgłośniejszy krzykacz z pewnością był przez niego opłacany. Ironią było, że zabili największe zagrożenie dla Płocka. W zamian ludność owego Płocka... wyżyła się na chorych i doprowadziła do śmierci przełożonej sióstr zakonnych. Jakie Gabriel miał pod opieką. Duchowny spojrzał na Jana i obaj zrozumieli się niemal bez słów.
- Dziękuję wam Weroniko za dochowanie wiary we mnie. Burmistrz próbuje zniszczyć nasze zgromadzenie. Służymy bogu i ludności Płocka. Polityka - westchnął - zawsze odnajduje najmniejszych. Siostro, musimy podjąć działania. Medyk Jan pomoże wam z chorymi. Musimy wrócić do bożej pracy. Jeśli któraś siostra odniosła rany, niech również się do niego zgłosi. Sprowadź do mnie na dół siostrę Bogumiłę i niech ktoś pośle lub sprowadzi tu brata Teodora.
Zakonnica skuliła się.
- Bracie dobry, miasto niespokojne, ludzie wszędzie zagrożenia wypatrują, moze i rację mają? nie wiem… czy starczy mi odwagi w sercu… - wyznała ze wstydem i zaczęła płakać.
- Pan na nas patrzy. - Gabriel przytulił zakonnice - dasz radę dziecko. Nie możemy ulec zawistnikom. Nie możemy pozwolić zniszczyć dzieła Bożego. Ludzie natomiast, nie wiedzą co czynią. My im musimy być pasterzami. - poczekał aż Weronika się wypłacze. Badał też jej myśli czy znajdzie odwagę w sercu. - Mnie wczoraj w nocy prawie zabito. Dziś Burmistrz nasłał na nas zmanipulowanych ludzi. Ja przecież mam już swoje lata. Wytrwałem jednak w wierze. Uwierzyć w obawy ludzi? Toc ten sam staruszek co stoi przed tobą... chorych dogląda. Nagle morduje ludzi w sile wieku? Ilu? Dwóch, trzech? Jeśli zawiedziesz Weroniko szpital upadnie. Ja i to zgromadzenie również. Taki jest cel burmistrza. Znajdź siłę.
Zakonnica była wyraźnie wystraszona, widać było, że cała sytuacja ją zwyczajnie przerasta. Jednak pokiwała główką. zmusiła się do ruszenia w celu sprowadzenia Teodora.
Gdy strach nie odszedł Gabriel spojrzał na kobietę. Nie mógł wymagać zbyt wiele.
- Pomóż Janowi i sprowadź siostrę Bogumiłę. Podał jej też trochę nalewki na uspokojenie.
- Zajmę się chorymi - zgodził się Jan. - Ty, bracie Gabrielu wyjaśnij tą sprawę z władzami. Nikt przecie nie ma dowodów na to niedorzeczne pomówienie i nie odważy się powtórzyć go przed sądem. Winniśmy zatem zażądać ukarania sprawców tego godnego dzikich pogan napadu i ochrony dla zgromadzenia. I to u samego wojewody.
Z kosturem i torbą wyglądał jakby właśnie wrócił z podróży za miasto i zastał cały ten bałagan. Natychmiast zabrał się do pracy, pomagając umieścić chorych z powrotem w ich łóżkach, poprawiając poprzewracane sprzęty i opatrując potrzebujących. Jan i siostry robili co prawda co mogli, ale prawda była taka, że jak któregoś z pacjentów nie wykończyła jeszcze choroba, to i kopniak czy dwa zaszkodzić dużo nie mógł. Życie człowiecze było ciężkie, toteż współcześni nawykli do znoju. Póki nie tracili krwi…
Gdy do Gabriela zeszła siostra Bogumiła zakonnik spojrzał na nią wyczekująco.
- Co sądzisz siostro o tym co się stało? - powiedział zakonnik jednocześnie dając trochę naleweczki. Ilość była rozsądna. Tak by rozgrzać ciało a nie zamglić umysłu. - Na rozgrzanie, po ostatnich godzinach należy się nam odrobina wytchnienia.
Kobieta miała podbite oko, co dowodziło, że i jej się oberwało od gawiedzi. Bogumiła trochę się wzbraniała, ale w końcu przyjęła poczęstunek.
- Trzeba koniecznie iść na posłuchanie do biskupa, no a póki go nie ma, to do dziekana i braci kanoników choćby. No i bracie zaklinam was, nie wychodźcie do rana, dobrych ludzi jakiś diabeł opętał i chodzą ulicami niepokoje wzniecając.
- Diabeł - podrapał się po brodzie. - Być może. Tylko jak nie wychodząc posłuchanie u dziekana wyjednać? Same tu kobiety i jeden starzec. Każdemu strach wyjść. Znasz Pani okolicę i ludzi lepiej. Co radzisz?
- Bracie z rana, jak ludzie rozejdą się do pracy i pokój nastanie, wtedy lepiej iść. To nie jest dobry czas na nocne wędrówki, zresztą, diakon Robert od Ducha zaraz nabożeństwo rozpocznie za siostrę Zytę.
Gabriel pokiwał głową. Pod koniec mocy powie, że poczuł się gorzej. I dzień przelezy u siebie. Spotkanie Wacława ustawiając na noc kolejną. Byli i tak na wieczerzę umówieni.
- W dzień wstawcie solidne drzwi i zabezpieczcie szpital przed takimi najściami. - podał siostrze kilka złotych monet- Zapas jedzenia odpowiedniego dla chorych i sióstr nabyć nam również trzeba. Rozpytaj też wśród braci czy nie przyszedł by kto popilnować nas na kolejna noc. Kilku braci w wierze by się przydało. Niekoniecznie duchownych. Parafian lub byłych pacjentów. Zapłać siostro im jeśli trzeba. Byleby pewni w ręku byli. Teodor - Gabriel westchnął - wiedział, że ma przyjść. Skoro nie dotarł znaczy miasto niebezpieczne.
Bogumiła pokiwała głową.
- Nawet dla sutanny poszanowania dziś ludzie nie mają, może to i by było lepiej jakby rycerze domu niemieckiego miasto w opiekę wzięli - pożaliła się zakonnica zaskakując rozeznaniem w polityce.
- Może i to prawda siostro. Zadbaj za dnia by skargi na to zajście złożyć. Protestować, ochrony żądać. Ponadto oczywiście by majaki tłumu nie przerodziły się w oficjalne oskarżenia. Dowodów nie mają i mieć nie będą. Jednak burmistrz nieprzychylny. Odpowiednio biegły w prawie duchowny musi nas natychmiast wspomóc.

***

Po około godzinie miejsce udało się ogarnąć. Wtedy też siostra Bogumiła poinformowała “lekarzy” że u drzwi stoi jakiś mężczyzna i uparcie rozpytuje o Gabriela.
Gabriel poprosił by zaprowadzić go do okna lub innego miejsca gdzie będzie mógł się przyjrzeć nieznajomemu. Pozostając niezauważony. Zapytał również ponownie o brata Teodora, który jeszcze się nie zjawił.
Obcy zaś był szczupłym, lecz rosłym mężczyzną ubranym w podróżny płaszcz. Był bardzo opanowany, był nieufny i był ghulem.
Gabriel zaczął czytać jego myśli. Chcąc dowiedzieć się kto go przysłał i w jakiej sprawie. Planował zaprosić go do środka. Minimum ostrożności jednak nie zaszkodzi.
Jan przypasał broń i stanął obok.
- Ciekawe, kto go przysłał i czemu nie przyszedł samemu - szepnął. - Pomówmy z nim, nam dwóm nie dostoi..
- Zaraz go zaprosimy. Chcę wiedzieć co skrywają jego myśli. - powiedział Gabriel w zamyśleniu.
- Myśli o kobiecie. Nie znam jej. Cóż wypada się przekonać, siostro. Przyjmę go na tyłach szpitala. Przebiorę się tylko.
- Wskaż mi tylko miejsce skąd będę mógł was obserwować i przyjść z pomocą w razie czego - rzekł Jan.

Mężczyzna przedstawił się jako Zygmunt Krewczeski.
- Bardzo dziękuję za możliwość spotkania się z Wami, wielebny. - ghul powiedział w nienagannej, małopolskiej polszczyźnie.
- I nam Zygmuncie jest miło. Witam Cię w mym domu.- skinął głową Gabriel - I wskazał gościowi stolik przy którym mogli usiąść. - Jadła bądź napitku? - zapytał gościnnie.
- Dziękuję, wody chętnie się napiję. - odparł mężczyzna siadając powoli naprzeciw wampira. - Szanowny Gabrielu, moja Pani, chciałaby Wam pogratulować wspaniałej pracy jaką wykonujecie dla Płocka, oraz wyrazić ubolewanie, z uwagi na to okrutne nieporozumienie, jakiego staliście się ofiarą dzisiejszego dnia i nocy.
Gabriel nalał wody gościowi i zajął miejsce przy stoliku.
- Miło, że ktoś docenia moją pracę. Tym bardziej gdy jest ktoś znaczny. A tak jest w przypadku twojej Pani czyż nie tak? I o kim mówimy?
- Moja Pani opiekuje się Płockiem już od dłuższego czasu, jednak w odróżnieniu od nowo przybyłych stara się nie rzucać w oczy. Pani widzi, że wam także zależy na… spokojnej koegzystencji, dlatego możecie uważać ją za waszego sojusznika. Jako sojusznik, Pani pragnie przekazać wam pewną informację, co z nią zrobicie, zależy już od was…
- Rzeknij jej, że jeśli rzeczywiście pragnie spokojnej koegzystencji. Radzi będziemy ów sojusz zatwierdzić. Cóż to za informacja?
Mężczyzna pochylił się do przodu i konspiracyjnie ściszył głos…

***

Gdy Krewczeski opuścił szpital, dwaj Kainici zaszyli się w jednej z mnisich cel.
- Gdyby nie to miejsce rozważałbym opuszczenie miasta - rzekł Jan strapionym głosem. - Jeśli nie przekonamy całej Rodziny, by podjęła się wraz z nami tego ryzykownego przedsięwzięcia to może trzeba będzie tak uczynić. Bo we dwóch nie mamy szans, zgodzisz się ze mną? Powinniśmy zwołać zebranie. Ty chyba nie powinieneś opuszczać teraz szpitala, więc mógłbym odszukać innych i zaprosić ich tu, co ty na to, Gabrielu?
- Ulice są teraz niespokojne dla każdego. Dasz sobie radę gdy tłum cię zaczepi?
- Poradzę sobie - uśmiechnął się Grek. - Już trzy godziny po zmierzchu, myślę że hołota dawno rozeszła się do domów. Ruszam, a ty wypytaj swych ludzi o tego Krewczeskiego, warto wiedzieć kim jest na książęcym dworze i komu oficjalnie służy.