Eberhard zobaczył zbrojnych. Dołączyła do nich druga część wyprawy. Uśmiechnął się szczególnie na widok Bogumysła. Widział w drugim z czerwonych braci swoją szansę na naturalne oparcie. Bóg natomiast wiedział, że wsparcie było mu potrzebne. Wiedział o wampirach, ledwie wczoraj spotkał Wilkołaka a nie wiadomo co jeszcze czaiło się w mroku. Relacje z Klarą były na razie problematyczne co tylko obciążało dodatkowo sytuację. Mistrz Teodozjan wiedział jedno - nawet jeśli zbierze wszystkie siły Inkwizycji nie poradzi sobie z każdym cieniem czającym się w lesie. Będzie musiał rozegrać to z głową. Tymczasem czekał aż grupa Bogumysła dojedzie do niego i zda wstępny raport. Eberhard już bowiem doliczył się braku jednego z żołnierzy. Dodatkowy luzak wśród koni wskazywał, że kłopoty rozciągały się na obu czerwonych braci.
Zbliżająca się postać Eberharda przyprawiała natomiast Bogumysła o skurcz mięśni brzucha. Choć na zewnątrz był spokojny w duchu zazdrościł doktorowi posłuchu i od momentu przybycia do Łomży przyznawał się przed bogiem do swojej słabości. Nadchodziła chwila próby charakteru a zakonnik z Kołobrzegu postanowił jej sprostać.
Gdy kolumna zajechała pod wiejską chatę Bogumysł zsiadł z konia i zbliżył się do wychodzących im naprzeciw inkwizytorów. Godnie i ze spokojem czekał na powitanie, chyląc lekko acz z szacunkiem czoła.
Eberhard wyszedł naprzeciw Bogumysłowi z uśmiechem. Skinął głową na powitanie i przemówił.
- Miło cię widzieć bracie. Niech nasi ludzie złapią chwilę oddechu i staną na popas. A my przejdziemy się kawałek i porozmawiamy. Zapewne - jego wzrok utkwił za plecami Bogumysła ponownie na pustym koniu - masz co opowiadać.
- Istotnie, bracie, wiele tego - odparł Bogumysł po czym odwrócił się do zbrojnych.
- Tutaj wypada nam postój zacni panowie, przynajmniej do południa. Zażyjcie odpoczynku lecz pamiętajcie o ostrożności - dodał. Następnie w milczeniu udał się za Eberhardem na stronę. Gdy już dostatecznie się oddalili Eberhard przystanął. Spojrzał wprost na Bogumysła i w milczeniu czekał na raport. Widać na jego twarzy było napięcie. Najpewniej sam miał coś do opowiedzenia.
- Tej nocy wizytę w naszym obozie złożyła czarownica władająca wilkami. Była potężniejsza od nas, zaniechałem więc czynnej walki i odegnałem ją. Nie dostała tego po co przybyła, a żądała naszej współpracy przy zniszczeniu większego zła czającego się w lesie.
- To zaiste niepokojące - Eberhard pokiwał głową. - Czym objawiała się jej przewaga nad sługami bożymi? Czy udało ci się bracie skorzystać z okazji i dowiedzieć się czegoś więcej o złym?
- Troje z nas zaatakowało tę kobietę po ostrzeżeniu okrzykiem. Samym uderzeniem kostura o ziemię sprawiła, że piekło zaczęło wciągać ich pod ziemię. Mówiła, że w ostatnie przesilenie obudzono złą istotę, która zagraża nam wszystkim. Nazwała ją potworem. Wspomniała także, że zsyłała sny na nieżyjącą od niedawna członkinię inkwizycji. Odmówiłem jej współpracy i obwieściłem, że tą sprawą zajmę się sam, na co tamta zagroziła, byśmy nie wchodzili jej w drogę.
Bogumysł mówił powoli, skupiając się na relacji. Wierzył, że Eberhart, znany ze swej mądrości powtórzy i rozwinie jego własne, oczywiste wnioski.
- Ta kobieta najprawdopodobniej była wilkołakiem. My również spotkaliśmy jednego - nie rozwinął dalej myśli ze względu na Klarę.
- Nie można jej ufać, bowiem liczą się dla niej jej własne cele. Nie zaś słowo i stworzenia Boże. Mogliśmy jednak uzyskać wiele informacji i wskazówek. Poznać lepiej sytuację. Nie mówiąc tak ani nie jej propozycji. Ufam jednak w twoją ocenę sytuacji bracie. Będą jeszcze inne szansę by zgłębić wolę Pana.

Eberhard chwilę się zastanawiał.
- Wtedy straciliście człowieka? Słyszałeś bracie o wilkołakach?
- Acan Podgórski już na początku podróży został przeze mnie zmuszony do wyznania grzechów publicznie i jako pokutę naznaczyłem mu pielgrzymkę do Prus. Swoimi czynami godził on w honor pozostałych rycerzy, a to groziło katastrofą jeszcze przed dotarciem tutaj - Bogumysł złapał głębiej oddech.
- Pozwól bracie, że teraz ja zapytam: czy ktoś tutaj wie, co kryje się w lasach? Skoro wilcy przyszli po pomoc do nas to zapewne miejsce, które omijają szerokim łukiem będzie siedzibą pierwotnego zła. Nie wyznaję się na wilkołakach, wąpierzach i inszych potwornościach i w tej materii polegał będę na twoim osądzie.
- Gdy porozmawiam z bratem Walterem w Płocku będę ci w stanie bracie powiedzieć więcej o potworze z lasu. Na razie uważam, że to wampir. Bardzo stary, wręcz antyczny i potężny ponad wyobrażenia. Wilkołaki z pewnością wiedzą więcej niż my. Po ich strachu i zbieraniu sił mogę tyle stwierdzić. Obudził się najpewniej z letargu, skoro wilkołaki mówiły o przebudzeniu. Jak długiego snu i kim jest ustalimy. By wyłożyć ci skalę zagrożenia powiem, pojedynczy wilkołak potrafi zmienić się w bestię. Wielką, futrzastą maszynę do zabijania, mogącą sobie poradzić z takim oddziałem jak nasz w pojedynkę - Eberhard na chwilę zamilkł by Bogumysł mógł strawić tę informację.
- Wilkołaki mają swoje tereny w lasach gdzie żyją. Mają swoją wiarę i przekonania inne od naszych. Na ogół unikają ludzi. Może ów zły z lasu uznał po przebudzeniu ich teren za swój? Może nawet był jego nim zasnął i przywędrowała tu wataha. Tak czy owak jeśli kilka lub kilkanaście wilkołaków nie zabiło go z marszu lub podstępem w trakcie dnia - tu pokręcił głowa jakby niedowierzał - moc ogromna i niewyobrażalna. W rękach kogoś kto obudził się i ma ten teren za swój spowoduje katastrofę. Wszystkich z nas natomiast najpewniej ma za intruzów lub potencjalnych poddanych. Kościół i wiara chrześcijańska mogą być mu obce i wydać się wręcz śmieszne.

Wypowiedź Eberharda sprawiła na młodszym zakonniku duże wrażenie. Obudziła w nim, ponad ciekawość świata i łaknienie wiedzy, popędliwą naturę.
- Ruszamy zatem z miejsca do Płocka, to chcesz powiedzieć? Ty porozmawiasz z bratem, a ja ruszę śladami zmarłej i jej snów.
- Tak gdy tylko skończymy tutaj. Muszę zakończyć sprawę miejscowej zielarki i wydać mój osąd w dość złożonej sytuacji. W lesie jest też miejsce które chce zbadać. Ponoć stoi tam dziwna świątynia… Tu niedaleko. Laskowski odniósł w jej pobliżu rany w okolicy grasuje banda głodnych wilków. Nie zajmie to nam długo. Zapewnisz bezpieczeństwo. Potem ruszamy.
- Zajmę się zatem przeglądem stanu wsi i jej dóbr. Być może znajdę coś odpowiadającego naszym potrzebom. Wyruszymy w knieję jeszcze dziś?
- Tak. Zgłoś mi jak będziesz gotowy wraz z ludźmi. Ja załatwię sprawę zielarki.

Francisca bez większych trudów zdołała odnaleźć pomieszczenie w którym leżał Walter. Ustaliwszy, że mnisi skończyli swoją robotę nieomal wypchnęła ich na zewnątrz i zatrzymała się w bezpiecznej odległości od brata. Pewnie nie mógł się ruszać. Tak przynajmniej to wyglądało na pierwszy rzut oka. Niemniej wolała nie ryzykować.
- Ludzie zaszczuci, postawieni pod ścianą potrafią robić straszne rzeczy. Życie ma dla nas wielką wartość. Choćby podłe, nic nie warte dla innych, samotne… Widziałam kobietę, która wydała swoje dwie niewinne siostry za promyk nadziei, że uniknie kata. Syna, który obarczył ojca winą za swoje grzechy. Przyjaciół, którzy niczym zaszczute psy kąsali wszystkich bez wyjątku. Ludziom nie można ufać - przyglądnęła się rycerzowi, a potem gwałtownie otworzyła drzwi i wyjrzała na zewnątrz.

Zamknęła je i uważnie oglądnęła pomieszczenie. Potem ponownie spojrzała na Waltera. Mógł się domyślić, że dla niego nie zrobiła wyjątku wypowiadając ostatnie zdanie.
- Konfrontacja z Gunterem jest nieunikniona… może dojść nawet do ostateczności - nie rozwinęła tego opisu. - Wtedy on zwróci się przeciwko nam. Najpierw przeciw tobie, bo ciebie zna najlepiej. Jest słaby fizycznie, ale ma wiele atutów, które wykorzysta. Może nas skłócić, nasłać przeciw sobie. On, czy też, ten kto może za nim stać. To byłby cios w serce Kościoła, bez względu na wynik.
- Dlatego musimy działać w ciszy i gdy nabierzemy pewności rozwiązać ją - spojrzała na młot - jednym ciosem. Więc - dodała jakby było to zupełnie oczywiste - jego los, jego życie… lub śmierć są w twoich rękach. Jeśli zaś się nie uda, ty będziesz pierwszym, który za to zapłaci - przerwała, spoglądając na swoje ręce - potem pewnie ja. Takie kobiety jak ja łatwo się oskarża.

Walter patrzył marszcząc czoło na dziewkę służebną jaka z niejakim autorytetem rozkazywała zakonnikom. Mierzył ją wzrokiem i wsłuchiwał się w słowa. Dopiero po chwili podjął rozmowę:
- Ah, siostra Francisca, was też dobrze widzieć w zdrowiu - w jego tonie zdało się słyszeć pewną przyganę.
- Cóże to się stało, że nagle po jednej nocy naszymi wrogami już nie wampiry i wilkołacy, jeno dostojnicy kościelni? Czymże chcesz się podzielić ze mną? A może to wasz łaskawy mąż podsunął pomysł jakoby kościół był zdeprawowany?
Paladyn siadł powoli na łóżku. Sam fakt odniesionych ran niósł się cieniem bólu na jego obliczu, lecz nie wpływał znacząco na ruchy Waltera. Był ociężały nie bardziej niż zwykle mężczyźni w jego wieku.

Wenecjanka spojrzała na niego zimno, ale jednocześnie jej ciało odrobinę się rozluźniło.
- Widziałam cię w Mogilnie. Nie masz już sił na… to wszystko - zrobiła ruch głową jakby chciała wskazać cały świat.
- Przyszłam cię ostrzec i prosić o pomoc. Nie feruję wyroków. To, że opowiadam koniec historii, znaczy tylko tyle, że nie mam na nic więcej czasu. Muszę ratować męża, którego pewnie zaraz spalą, żeby potwierdzić jego niewinność, a potem… to już zależy od ciebie. Wiesz, że zło czai się wszędzie, a wilkołaki i wampiry to najprostsze z nich. Jeśli zaś myślisz, że czerpię przyjemność ze szpiegowania biskupów i stawiania ich przed sądem… też chciałabym, żeby wrogiem okazał się jakiś iberyjski wampir, którego można odesłać w nicość ciosem młota i modlitwą. Sam wiesz, że to nie jest takie proste. Nie tutaj. Już nie.
- Bacz co rzeczesz. Czy dowód jakiś masz? Czy to jeno czcze domniemywania? - zagryzał zęby w grymasie. Zdecydowanie za wcześnie było mu siadać.
Rozglądnęła się wymownie na boki.
- Czekaj… zróbmy po twojemu. Wszyscy biskupi to święci ludzie i można od razu ogłosić ich niewinność. Po co nam kolejny problem? Zabijmy wilkołaka. - westchnęła. - Przyszłam do ciebie i tylko do ciebie. Wiem, że nosisz ciężkie brzemię, więc może dlatego Pan postawił przed Tobą wyzwanie. Nie wiem - wzruszyła ramionami. Poradzę sobie jak umiem. Jeśli będziesz chciał mi pomóc daj mi znać.
Złożyła ręce do modlitwy.
- Opiekun się Panie bratem naszym i przywróć mu zdrowie i siły, aby dalej mógł Ci służyć.
- Przyjdź do mnie z dowodem, a własną piersią stanę między tobą a biskupem. Pokaż mi zbrodnie jakich się dopuścił, a wtedy go osądzimy
Spojrzała na niego z rozczarowaniem.
- Jak będę mieć dowody, na cóż będziesz mi potrzebny? Obiecaj raczej, że odbędziesz jakąś pielgrzymkę pokutną jak utracę życie próbując. Wtedy będziesz miał swój dowód.

Chwilę wcześniej

Fyodor schylił głowę w ćwierć ukłonie przed przybyłymi
- Nie wiem gdzie jest Anna, a Walter w infirmarzu. Ciężko ranny, ale będzie żył przynajmniej tydzień a w tym czasie Pan go wyleczy.
- Francisco, musimy porozmawiać. W Płocku mamy wampira z mocą podporządkowywania sobie ludzi jeno spojrzeniem… I twój mąż jest jego sługą. Prawdopodobnie jest jego ghulem. Może ewentualnie jest pod efektem dominacji.
- Co się dzieje, Gerge? Opisz mi sytuację? Ze wszelkimi szczegółami.
Miejska dziewka wkroczyła do Kapitularzu jak do swojego pomieszczenia. Równocześnie zmierzyła wzrokiem brata Fyodora i przechyliła głowę jakby z zaciekawieniem.
- Szukaj ich - powiedziała w stronę Fyodora, ale najwyraźniej nie do niego - potrzebujemy ich natychmiast… prawda? - złagodziła ton wypowiedzi - Mogło jej się coś stać.
Westchnęła, chrząknęła i ponownie utkwiła wzrok w Fyodorze.
- Jest kim?! Przecież to wenecki kupiec! Nie będzie jakiś wampir z końca świata robił z niego sługi. Jego ród… Ród Johannesa ma tysiąc… - zawiesiła głos i zacisnęła usta - Gdzie on jest? Co mu zrobiłeś?! Idź już - syknęła jednocześnie, a następnie wyprostowała się, wygładziła suknię i uśmiechnęła przyjaźnie jak to robiła zwykle.
- Bracie Fyodorze, chyba nic mu się nie stało, prawda?
Wzrok Fyodora zhardział na chwilę, ale potem zmusił się aby go załagodzić. Francisca była w bardzo trudnej sytuacji.
- Wrócimy jeszcze do pytania “z kim rozmawiasz?”. I to bardzo wkrótce. Więksi niż on padali ofiarą wampirzej krwi czy woli. Moja rodzina też ma swoją historię, a na Rusi piastuje wiele bardzo wysokich stanowisk kościelnych od bardzo wielu pokoleń, a nie uchroniło mnie to przed wampirzą krwią. Nie przesłuchałem go. Tylko uwięziłem. Uznaj to za osobiste względy. Gdyby nie jego konotacje z tobą już dawno przeprowadziłbym przesłuchanie, prawdopodobnie z pomocą naszego kata. Zdajesz sobie w ogóle sprawę czym jest ghul?
Widząc zawachanie ze strony Francisci Fyodor kontynuował
- Ghul to człowiek pijący krew wampira. Dobrowolnie bądź pod przymusem. Daje mu ona moc. Najcięższe rany stają się niegroźne, daje nieludzką siłę i żywotność, czasem moce wampirów a zawsze odporność na ząb czasu. Uzależnia ona też ghula od wampira. Przeklęty zaczyna czuć miłość do krwiopijcy. Nadnaturalny przymus służenia mu i spełniania każdej jego zachcianki. Im dłużej pije krew tym potężniejszy. Pełną moc osiągnąć może nawet po trzech dniach. Nie wiem jak głęboko w mocy wampira jest Johannes.
Francisca spojrzała na Fyodora z błyskiem w oku:
- Z pewnością jesteś w stanie użyć swoich… tych różnych… mocy, żeby stwierdzić, czy jest on ghulem bez wieszania go pod powałą do góry nogami i przypiekając go żywym ogniem. Gdzie on jest więziony? Muszę się z nim zobaczyć. To mój mąż.
Zagryzła zęby jakby coś jej przyszło do głowy.
- Przyjdzie tutaj Anna. Sprowadźcie tutaj mojego męża. To jakieś nieporozumienie. Ja zaś muszę zapytać o coś Waltera.
Wychodząc z kapitularza Francisca minęła się z Anną.
- Proszę pomóż mojemu mężowi, aby go wypuszczono z więzienia… i powiedz mi gdzie jest Walter. Zaraz tu wrócę.

Anna spojrzała na włoszkę nieprzytomnym wzrokiem. Ten krótki przebyty przez nią dystans i obawy wywołane spotkaniem z opiekunem, sprawiły, że jej cera stała się blada, a oczy zeszklone. W żołądku odbywała się jakaś poważna walka, która z pewnością wypchnęłaby śniadanie gdyby takowe zjadła.
- W..więzienia? - Przyglądała się Francisce nie do końca rozumiejąc jej słowa. - Walter jest w infirmarzu, ale powinien odpoczywać.

Gerge poruszył się gwałtownie gdy zobaczył Annę. Nie odezwał się, ale wszyscy zebrani mogli odnieść wrażenie, że z jego ramion spadł wielki ciężar i teraz stał się jakby wyższy.
Anna chciała się uśmiechnąć do swojego opiekuna, ale niezbyt jej to wyszło.
- Rozmawiałam z Walterem na temat tego co się stało jednak… nie powiedział jak skończyła się sprawa z wampirem. - Odezwała się cichym głosem skupiając wzrok na Fyodorze.

Fyodor normalnie nie pozwoliłby wydawać sobie poleceń, ale powtarzał sobie, że Francisca jest w szoku i nie zachowuje się rozsądnie. Trzeba ją zrozumieć i wykazać zrozumienie dla dobra współpracy inkwizycji.
- Uciekł. Ranny ghul podszedł Waltera. Musi być gdzieś w mieście. Johanes jest jego sługą, w taki czy inny sposób. Może wiedzieć. Dużo wiedzieć. Francisca musi się pogodzić z tym, że musimy go przesłuchać, a jeśli nie będzie chciał współpracować to może będzie trzeba wezwać małodobrego. I w zasadzie nie mam najmniejszego zamiaru tu na nią czekać gdy ona robi nie wiadomo co. Wampir jest w mieście, a o zmroku zacznie zabijać by odzyskać siły i ucieknie, bądź przejdzie do ofensywy. Musimy go znaleźć wcześniej. Chodź ze mną. Musimy zacząć przesłuchanie. Miejmy nadzieję, że będzie chętny do współpracy…
- Myślę, że moja pomoc na niewiele się tu zda. Proszę tylko byś z uwagi na to jak bliski jest Johannes naszej towarzyszce, był wobec niego delikatny tak długo jak to możliwe, dobrze? - Anna uśmiechnęła się smutno i obejrzała się na drzwi. - Pójdę za nią. Boję się, że gdy zacznie działać na własną rękę stracimy ją tak jak straciliśmy Michal.

Anna odprowadziła czerwonego brata spojrzeniem do drzwi modląc się w duchu by Fyodor naprawdę znalazł sobie siły by obejść się z mężem Francesci delikatnie. Odniosła wrażenie, że starszy inkwizytor zbył jej pytanie i miała obawę, że wyniknęło to z tego w jaki sposób “uciekł” wampir. Czyżby… czy istniała szansa by czerwony brat go wypuścił. Zakonnica pokręciła głową, starając się wyrzuć z niej tą myśl i nagle zdała sobie sprawę, że od dłuższego czasu stoi zamyślona.

Obejrzała się na Gerge i przez chwilę przyglądała się mężczyźnie. Czy powinna mu mówić o wczorajszym spotkaniu? Jeśli tak… to ile szczegółów zdradzić? Zacisnęła dłonie na rękawach habita i powoli podeszła do swojego opiekuna. Powinna mu powtórzyć wszystko. Jeśli… jeśli coś się stanie, to… ktoś będzie wiedział. Będa mogli działać.
- Miałam wczoraj… nieproszonego gościa podczas kąpieli. - Starała się patrzeć na drugiego inkwizytora jednak przychodziło jej to z trudem. - To… to była istota wyglądająca jak ten faun z wizji.
- Czy nic ci się nie stało - złapał jej dłonie i uniósł w swoich rękach. Patrzył w jej oczy, jakby tam mógł znaleźć odpowiedzi na swoje pytania?
- N...nie. Tylko porozmawialiśmy, a potem… - Anna czuła jak na jej twarz wypływa rumieniec i powoli zaczyna się rozrastać w kierunku uszu. - … Poprosiłam o wizję. Jestem… jestem strasznie słaba. Wiedziałam, że nie ma cię obok i… bałam się.
Objął ją ramieniem i przycisnął do siebie. Czuła jego wilgotny kaftan już zroszony porannym deszczem. Czuła jego zapach.
- Przepraszam. Nie będziemy się już rozstawać. - powiedział.
- Przepraszam, że jestem taka. - Anna oparła czoło o tors Gerge i poczuła jak jej ciało w końcu ogarnia ulga. - To… to rogate stworzenie, to nie faun. - wtulona w mężczyznę powoli opowiedziała swoją wizję, ściskając go mocniej gdy przechodziła do scen mordu. Chwilę trwali w tym stanie ale zakonnica zbyt dobrze wiedziała, że muszą się spieszyć. Zbyt wielu mieli wrogów, zbyt wiele spraw do załatwienia.

***

Gerge ruszył za Anną korytarzem. Gdy tylko skręcili w krużganek prowadzący do infirmarza położył dłoń na ramieniu zakonnicy i przycisnął ją lekko do ściany. Nie był to akt siły. Raczej konspiracyjne wymuszenie szeptu. Podzielenie się tajemnicą. Ale gdy to robił byli bardzo blisko. Sam Gerge mówił tak cicho, że Anna miała wrażenie, że ledwo słyszy jego słowa gdzieś między głośnymi uderzeniami własnego serca.
- Jest coś, co mnie niepokoi. Jeżeli on wyglądał jak faun, a utrzymuje, że służy Panu, to czy ten z którym walczył był Ptasznikiem? W zasadzie to by się zgadzało. Ptasznik pasuje bardzo do tego co widziałem. Mówisz, że rycerz dokonał zbrodni i się zmienił w bestię. Widziałem mgłę wpływającą w nocy do katedry i wypływającą nad ranem. Jak myślisz, kto jest po czyjej stronie?
Gdy gdzieś zza rogu słychać było skrzypnięcie drzwi Gerge przycisnął swoje ciało mocniej do dziewczyny i rozejrzał się niepewnie.

Kroki jakiegoś zakonnika za rogiem powędrowały w innym kierunku, a Inkwizytor odsunął się lekko. Na tyle lekko, że Anna nadal czuła jego ciepło. Patrzył na nią czekając na odpowiedź, a jego oczy zdawały się prześwietlać jej duszę.
Zakonnica czuła, że jej serce wali jak oszalałe, ale mimo licznych prób nie mogła odwrócić wzroku od spojrzenia Gerge.
- Ja… obawiam się, że nikt nie jest po naszej stronie. - Wyszeptała. - Wierzę… że Gunter i ten faun… oni myślą, że służą Panu, ale… stąpają po cienkiej krawędzi spętani swymi grzechami i pokutą za nie. Ptasznik… chce tu coś ugrać dla siebie. - Anna starała się zapanować nad oddechem i szalejącym sercem. Czemu bliskość Gerge tak na nią działała? Czemu czuła się dobrze w tym stanie? - Myślę, że nie jest przeciwko nam ale z jakiegoś powodu nie lubią się z faunem… do tego jeszcze wampir on tu pociąga za najwięcej sznurków. Ma w garści ludzi kościoła i wielu innych. On… myślę, że on jest największym zagrożeniem.
- W takim razie musimy na nim się skupić. Musimy go znaleźć przed zachodem słońca. Inaczej będzie dla nas wszystkich zagrożeniem. Nie możemy tracić czasu - powiedział, po czym nawet nie drgnął.
- Fyodor… ma przesłuchać męża Francisci… powinniśmy ją znaleźć nim zrobi coś głupiego. - W końcu udało się jej opuścić wzrok jednak to niewiele pomogło, Wpatrywała się w tors mężczyzny widząc, mimo wszystkich warstw materiału, jego nagą skórę.
- Francisca… - skrzywił się nieco Gerge - cóż może zrobić Fyodorowi? Gorzej jeżeli Czerwonemu bratu puszczą nerwy. Wraz ze śmiercią jej męża pewnie utracimy poparcie Francisci. Byłoby szkoda, bo Ptasznik zdaje się zaczął jej ufać.
- Też się zastanawiała co takiego może zrobić Michal. Okazało się, że całkiem wiele i… bardzo ryzykownie. - Anna westchnęła. - Dobrze… sprawdźmy jak idzie Fyodorowi.

Witold wyszedł z domku Olchy i podszedł do czerwonych braci. Ukłonił się do Mistrza Eberharda i do Bogumysła.
- Siostra Klara miała wizję. Otworzyły jej się rany na stopach i dłoniach. Olcha pomaga jej dojść do siebie.
Młody inkwizytor zamyślił się chwilę. Jego wzrok spoczął na wieży kościelnej. Dzwony ucichły równie nagle jak się odezwały.
- Olcha jest w gruncie rzeczy dobrą dziewką. Przyznała się do otrucia męża. Po śmierci matki ją katował. Połamał jej obie ręce.
Witold zacisnął zęby. Wyznanie Olchy zostawiło rysy w jego umyśle. Liczył na starcie z potworami, tymczasem okazało się, że największymi z potworów byli ludzie.
- Rozumiem jej dramat. Mogła jednak zrobić wiele rzeczy by uniknąć morderstwa. Za zbrodnie jest kara. Motywacja i sytuacja powinny ją tylko złagodzić. Nie odpuścić. Chętnie jednak wysłucham waszych sugestii. - Eberhard postanowił na sprawie ugrać jeszcze jedna rzecz. Po zaproponowanych rozwiązaniach, lepiej poznać naturę Witolda i Bogumysła.

- Za pozwoleniem zatem, bracie - odezwał po krótkiej chwili ciszy Bogumysł.
- Ma wiedza jeśli chodzi o prawo tych ziem jest uboga i odważyłbym się dokonać sądu jedynie na podstawie prawa boskiego, które zabójczynię nakazuje ukarać śmiercią zwłaszcza, gdy chodzi o zabójstwo męża dokonane przez kobietę. Jednakże, uważam za niezupełnie właściwy udział Inkwizycji w sprawie zwykłego zabójstwa. To nie ma nic wspólnego z herezją. Wyrok w jej sprawie powinien wydać właściwy justycjariusz, na pewno mają tu sąd grodzki. Jeśli zaś taki się nie znajdzie winną zabierzemy ze sobą do Płocka, by osądził ją kasztelan.

Młody inkwizytor przysłuchiwał się słowom Bogumysła.
- W mej ocenie nie zasłużyła na śmierć. Widzieliście jak pomagała Klarze. I jak bez mrugnięcia okiem pomagała naszemu medykowi z raną nogi. Nie pisnęła słowem o zapłacie. Nie sprzeciwiła się. Spodziewała się z naszej ręki kaźni, jednak przyjęła nas w swych progach. Częstowała herbatą. Nie znaleźliśmy dowodu na jej czarostwo. Tedy rzeknijmy to proboszczowi. Niechże na mszy niedzielnej powie, że Inkwizycja z nadania papieskiego dowiodła, iż Olcha nie jest czarownicą. To zatka usta ludziom. A kwestia jej męża… cóż, każdego Pan osądzi wedle jego czynów gdy przyjdzie nań czas. - powiedział w końcu młodzik, choć unikał wzroku obydwu braci zakonnych.

Stopy bolały, dłonie piekły, a każda z ran pulsowała bólem, a mimo to Klara wstała z posłania. Upewniwszy się, że blodn włose kosmyki są schowane pod materiałem, a materiał jej habitu, wygładzony pod jej dłońmi ruszyła do wyjścia. Stanęła w progu domu Olchy przysłuchując się rozmowie, to nie było jej miejsce by zabierać głos. Jednak było coś, co jeszcze powinno być powiedziane i chęć pomoc wygrała wewnętrzną walkę młodej zakonnicy.
- Mąż ją katował, bił, połamał ręcę i.. Narzucał się jej w taki sposób w jaki tylko mężczyzna może kobiecie. Siłą, dużą siłą. - niewidome oczy w starym nawyku rozglądały się, ale tak naprawdę to jej nos kierował jej krokami, kiedy powoli, ostrożnie, zbliżyła się w kierunku kwiatu jaśminu.
Witold gdy tylko zauważył zachowanie siostry Klary natychmiast się do niej zbliżył i podsunął swe ramię. Wszak jego służbą było pomagać tej dziewczynie, a ona zaś była prawie całkowicie zależna od niego.
- I jak widzicie mamy dylemat. Między literą prawa. Sprawiedliwością dla zmarłego i miłosierdziem oraz zrozumieniem dla Olchy. Klaro podjęłaś się pewnej roli więc sytuacja wygląda następująco. Oczyścimy Olchę z zarzutów czarostwa. Sisto to człek bardzo zaangażowany i fanatyczny zapewne. Jemu przekaże to indywidualnie. Jednak śmierć to śmierć. Powiedz naszej zielarce, że ma wybór. Przyjąć z woli Boga i mojej ręki pokutę za grzechy. Wszak zgrzeszyła w jednym z głównych przykazań lub możemy oddać ją pod sąd doczesny w Płocku. W jednym i drugim przypadku odwrotu nie będzie. - Eberhard dla Olchy zrobił w tych słowach dwie rzeczy. Dał wybór którego często w życiu nie miała i szansę na Boże miłosierdzie.
Czy to będzie naprawdę wola Boga - przez myśl młodej zakonnicy przemknęła wątpliwość. Słyszała już o woli Boga i jej interpretacji przez Eberharda. Wdzieranie się ludziom do umysłów, napastowanie Witolda i zarzucanie jej kłamstwa było również z woli Boga. Klara zupełnie inaczej widziała Boskie działania w świecie śmiertelnych. Jednak mimo wątpliwości co do słuszności decyzji i prawości działań Czerwonego Brata, jego osąd był lepszy dla Olczy niźli ludzka sprawiedliwość, która w niczym nie widziałaby powodów do złagodzenia kary. Dlatego też siostra zakonna skinęła powoli głową, mocniej zaciskając dłoń na przedramieniu Witolda, niby to, by się na nim wesprzeć i odrobinę choć odciążyć rozkrwawione stopy.
- Powiem jej o wyborze i wrócę z decyzją. - rzekła, czystym, spokojnym głosem i odwróciła się w kierunku Domostwa, zapach ziół był zbyt intensywny by pomyliła kierunki. Ruszyła do wnętrza domu, a jeśli młody Inkwizytor zechciał jej towarzyszyć, nie protestowała.
- Na mnie również pora, bracie. Z bogiem - pozdrowił Bogumysł pozostałych inkwizytorów i wrócił do popasających rycerzy.

Siostra Anna swym zwyczajem sprawdziła stan poszkodowanego. Kikut palca został przypalony żelazem, przez co nie krwawił. Pozostanie paskudna blizna, ale była to najszybsza metoda chronienia ofiar amputacji przed wykrwawieniem. Poza tym Johannes był ciężko przestraszony.

Gerge nie uciekł się do rozwiązań siłowych. Wiedział, że racja może być po stronie Fyodora. Wiedział, że jest poranek, a jeżeli do wieczora nie uda im się znaleźć wampira, to pewnie już im się to nigdy nie uda. A Johannes był jedynym tropem.

Anna podeszła do męża Francisci nie będąc w stanie powstrzymać grymasu, który wypłynął na jej twarz gdy zobaczyła odniesione przez niego rany. To… bywało gorzej. Wiedziała to. Widziała ludzi, którzy nie przeżywali tortur… WIdziała tych, których starała się odratowywać. A to, to był jedynie palec. Wzięła głęboki oddech i drżącą dłonią sięgnęła do ręki mężczyzny, prosząc szeptem Pana o wizję.

Anna poczuła znajome szarpnięcie w żołądku, gdy wizja przyszła. Widziała świat oczami Johannesa. Dwaj mężczyźni trzymali jej nadgarstki. Przed nią stał wysoki mężczyzna. Von Guze. Miał rozciętą dłoń, z której nie płynęła krew… a powinna.

Cytat:

Von Guze patrzył w jej oczy i czuła jak odziera jej ciało z wszelkiej woli. Czuła jak nie może się przeciwstawić temu człowiekowi… w myślach poprawiła się… temu wampirowi. Czuła, że nie może się oprzeć. Czuła się naga i bezbronna pod tym spojrzeniem. Pochyliła się czując słodki zapach krwi. Chciała go poczuć. Przyssała się do otwartej dłoni i patrzyła w jego oczy z wdzięcznością. Czuła ekstazę z każdym łykiem lepkiego płynu. I wtedy jej żołądek znów coś szarpnęło. Ręce nadal były skrępowane. Tym razem z tyłu. Czuła wygięcie. Mężczyzna którego twarz niejasno kojarzyła opowiadał jej o wyrywaniu zębów. Czuła strach… ale tylko chwilowy. Choć była Johannesem, to nie była nim w tej wizji… Była sobą, a jako siostra zakonu św. Jana widziała już masę krwi i cierpienia. Była gotowa oddać swe ciało Panu, gdy tylko go zapragnie. Ból odcinanego palca przyjęła tylko z cichym jęknięciem.

Jej kolana się rozluźniły i opadła w obejmujące ją ramiona Gergego. Wizja zniknęła. Ból w palcu lewej dłoni pozostał jeszcze jakiś czas. Tym razem Pan nie był dla niej łaskawy.

Gerge objął Annę, bo odniósł wrażenie, że dziewczyna obserwując cierpienie innych ludzi sama też cierpiała.

Zakonnica skuliła się i wpatrując się w Johanesa wtuliła się w swojego opiekuna. Czy to czuł? To… pożądanie? Spełnienie? Niestety wizja nie zdradziła jej gdzie mógł udać się jego Pan… za to boleśnie uświadomiła coś innego. Trzęsąc się w ramionach Gerge zdała sobie sprawę że czuje coś niepokojąco podobnego. Nie pragnęła krwi, a ciepła które opiekun jej zapewniał. Chciała więcej, chciała w nim utonąć. Czy… czy to wywoływało tamtą wilgoć.. Tamte dreszcze? Chwyciła się kurczowo rękawa Gerge i przymknęła oczy, chcąc się uspokoić.

- On… on jest jego sługą… - Wyszeptała wiedząc co to oznacza. Musieli wyciągnąć z męża Francisci jak najwięcej informacji, choć miała pewną obawę, którą się od razu podzieliła. - Ale obawiam się… że niewiele wie. On… on chce się oddać w imię swojego Pana.

Do pomieszczenia wszedł Fyodor. Sam. Kłótnia z Franciscą zakończyła się.

Czerwony Brat kiwnął głową Annie.
- Kontynuujmy na zewnątrz.
Anna podniosła się korzystając z pomocy Gerge i oparta o jego ramię ruszyła z powrotem na zewnątrz.
- Obawiasz się, że niewiele wie, czy wiesz, że nie wie już nic więcej. Pół godziny przesłuchania może wyjawić wiele, albo choćby potwierdzić brak wiedzy. Jeśli trzeci raz wypił krew wampira to trzeba będzie mu zadać wiele bólu nim jego wola osłabnie, ale jeśli tylko dwa powinienem go z Małodobrym szybko złamać. Jednak cierpienie oczyszcza. Jeśli Bóg zlituje się nad nim i wpuści go na męki czyśćcowe to moją pracę mu od nich odejmie. Tą wiedzą odetnij od siebie doczesną moralność i litość.
- W… wiedziałam jedno picie. Złamano jego wolę i nauczono pragnąć… - Zawahała się przy tym słowie, mocniej zaciskając dłoń na rękawie swojego opiekuna. - … pragnąć w krwi. Trzymano go skrępowanego… był… był jakby otumaniony. Nie boi się tortur… zrobi wszystko dla swojego Pana. Widziałam jego myśli gdy miał być torturowany… jest gotów oddać swoje ciało temu wampirowi.
- Czyli pił trzy razy i jest w jego mocy. Ale zaskakująco wielu ludzi myśli, że się nie boi tortur póki się one nie zaczną. Co prawda tu już coś zaczęliśmy, ale to ledwie przedsmak. Jednak złamanie go będzie trudne, a Francisca nam tego nie wybaczy. Choć gdy potwierdzisz moje słowa jak głęboko jest w mocy wampira będzie skłonniejsza zrozumieć. Możemy też spróbować innej metody. Poprowadzę przesłuchanie kolejny kwadrans… a nuż się coś uda a na pewno pomoże zachować pozory... potem zamknę go w beczce. Potem pójdziemy rozmówić się z Dohnem. Jeśli będzie to martwy trop to wypuścimy Johanesa… i pójdziemy za nim. Podpuścimy go by myślał, że wiemy gdzie jest wampir, albo raczej jesteśmy o krok od tego. Zfabrykujemy sytuację tak by sądził, że sam się uwolnił. Jeśli wie gdzie jest wampir zaprowadzi nas prosto do niego.
- D...dobrze. - Anna zawahała się. Teraz widząc pewne podobieństwo do tego co czuła do Gerge i wiedząc jak reagowała gdy coś jej się mu stało, miała pewne obawy. - On… nie poczułby gdyby coś się stało jego Panu?

- Nie. Przy tak… “młodym” ghulu więź empatyczna wciąż jest słaba a nawet wśród tych wiekowych nie często osiąga taki poziom. Z resztą mój plan zakłada wmówienie mu, że jesteśmy na bezpośrednim tropie, a nie że już go mamy…
Fyodor zamilkł na chwilę. Odpłynął w myślach.
- Wybacz. Ergo nie. Nie wyczuje. Dlatego musimy odegrać scenę aby uwierzył nam, że jesteśmy o krok od znalezienia lokalizacji jego pana. I nie sądzę aby Dohn był tutaj winny. Johannes starał się skierować na niego podejrzenia. Powinnaś być obecna przy rozmowie. Nawet jeśli nie jest winny plugawych zamiarów to ma powiązania z Guzem. Może poprzez nie Pan ześle ci jakąś wizję. Odczekaj na mnie ten kwadrans. Nie tutaj. Gdzie będziesz? Potem do ciebie dołączę i razem pójdziemy porozmawiać z Dohnem. Poroponuję też by Gerge dołączył do Fancisci. Wątpię by cokolwiek znalazła po całej nocy, ale może jednak potrzebować silnego ramienia, a z nim będzie prędzej współpracować niż ze mną.
Anna ścisnęła mocniej rękaw swojego opiekuna. Nie chciała znowu zostawać sama, nie po odwiedzinach podczas kąpieli.
- Powinnam chwilę odpocząć, ale… chciałabym sprawdzić co u Francisci. Wiesz gdzie się udała? - Zakonnica zawahała się. Nie chciała by Fyodor dysponował nią, a tym bardziej Gerge.
Fyodor otworzył na chwilę oczy szerzej w szczerym zdziwieniu.
- Odpocząć? Zdajesz sobie… - zemł w ustach resztę zdania - Jak uważasz. Nie wiem gdzie jest Francisca. Mówiła o pójściu do Waltera. Jak nie masz nic przeciwko wrócę do przesłuchania - pochylił lekko głowę przed Anną odwracając się już by wrócić do stajni.
- Spytam wobec tego Waltera i poproszę kogoś by ci przekazał gdzie się udałam. - Anna skinęła zakonnikowi i ruszyła w kierunku infirmarza.
Gerge spojrzał tylko na Fyodora i skinął mu głową. Czerwony brat nie potrzebował jego pomocy. Anna zaś tak.
- Pilnuj by się jej nic nie stało - powiedział do Gergego na pożegnanie, tak by Anna nie słyszała - Niedługo będzie cię potrzebować bardziej niż dotąd. I aby Francisca nie zrobiła nic głupiego jeśli ją znajdziecie.

- Mistrzu małodobry. Kontynuujcie przygotowanie przesłuchiwanego.