Anna potrzebowała wielkiej siły woli by obrócić się do wampira plecami i ruszyć w kierunku wyjścia z katedry. Czuła, że się pogubiła, że źle czyni… Bo czy nie powinna zginąć tam ku chwale Pana… czy nie wszyscy powinni? Nie obawiała się śmierci. Mimo iż wiedziała, że zostanie osądzona… czuła że nie ma dla niej miejsca obok Pana… nie po tym co uczynili z Gerge.

Mimo swych obaw uśmiechnęła się na jego widok. Ciepło rozgrzało jej serce zachęcając by podbiec i się przytulić. Powstrzymała się jednak. Jak zwykle. Gdy jednak ruszyli w stronę zajmowanego przez inkwizycję budynku, szła tuż obok swego opiekuna, chociaż tak chcąc się nim nacieszyć.

Cicho opowiedziała mu i idącej obok Francisce co też zdarzyło się w katedrze. Nie wdawała się w szczegóły, nie mieli na to czasu, tym bardziej iż pamiętała, że Włoszka pragnęła jeszcze z kimś tej nocy się spotkać. Decyzję jednak czy ten plan jest aktualny pozostawiła jego autorce. Jej pozostało omówienie tego co się stało z resztą i podjęcie decyzji co dalej.

Eberhard widząc siostrę Francisce odchodzącą od grupy natychmiast do niej podszedł.
- Siostro potrzebujemy cię na pilnej naradzie od której zależą dalsze kroki Inkwizycji.
- Ona też ma pewną pilną sprawę. - Anna powstrzymała Eberharda unosząc dłoń. - Wszystko wyjaśnię… w siedzibie.
Wenecjanka spojrzała najpierw na mistrza, potem na Annę, a potem ponownie na Eberharda.
- Właśnie - skłoniła głowę - nie wiem nic ponad to co wie Brat z Siostrą. Brak mi też wiedzy i pozycji. Brat pozwoli, że wrócę by złożyć raport - skłoniła głowę ponownie i ruszyła w stronę wierzchowca.

Gdy weszli do środka zakonnica odezwała się ponownie.
- Francisca umówiła się na spotkanie z przedstawicielami wilkołaków… może wyciągnie od nich potrzebne nam informacje. - Anna westchnęła spoglądając na Eberharda. - Bracie… czy znasz się na sztuce egzorcyzmów.
Eberhard nie protestował.
- Co chce siostra osiągnąć? - zaczął od konkretnego pytania Eberhard. Przemilczając na razie kwestię Franceski i jej spotkania.
- Zastanawiam się… skoro wiemy o demonie.. Skoro pojawiają się opętania.. Czy jesteśmy w stanie im zaradzić. - Anna podzieliła się z zakonnikiem swoja obawą. - Fyodor… potrafił odprawić egzorcyzmy.
- Nie potrafię. Moja talenty są innej natury. Trzeba nam zdecydować z kim przeciw komu Siostro. Kogo należy wyeliminować a kto może być użytecznym źródłem wiedzy dla nas i przyszłych pokoleń. - Eberhard miał już swoje przemyślenia w tej sprawie.
- Rozumiem. - Anna przytaknęła ruchem głowy, nie pozostało jej nic innego jak się tego nauczyć, tylko czy czasu im wystarczy. - Tak… musimy podjąć jak najszybciej decyzję i mam nadzieję, że przed świtem Francisca wróci i przekaże nam wieści od wilkołaków.

Zakonnica poprowadziłą wszystkich do salonu znajdującego się na pierwszym piętrze ich siedziby.
- Walterze.. Poprowadzisz proszę modlitwę? - Spojrzała na starszego inkwizytora.

- Wydaje mi się, że możemy spróbować porozmawiać z drugą stroną. Spojrzeć na sprawę szerzej. Brzmi jak szaleństwo i pewnie nie dane nam będzie tego dokonać ale co nam szkodzi zapytać o to Żercę. Mamy bowiem nie lada dylemat. Z jednej strony mamy wampira który nie zawahał się naruszyć wielu świętości. Mieszka w katedrze, zniewolił czyniąc Ghulem biskupa i próbuje ewidentnie przejąć kontrolę nad miastem. Rozprawić z wrogiem ma zamiar z pomocą Inkwizycji. Tylko dlatego bowiem bo nie wypalił mu pomysł z przejęciem nad nami kontroli w sposób bardziej subtelny. Z drugiej mamy wampira który uważa się za boga, wzywa byty z innego świata nazywane na potrzeby tej rozmowy demonami. Starszego niż… otaczająca nas cywilizacja. Nie mamy sił i środków by rozprawić się z nimi oboma. Możemy dostać wsparcie od wilkołaków które też chcą się pozbyć wampirów. Czuję jednak, że sił starczy nam na jedno starcie. Zapłacimy za nie srogą cenę.. zapewne. Pytanie zatem jest proste kogo zostawić przy życiu? Czerwoni bracia czerpią wiedzę z obserwacji i innych metod, jakie mogą nas nauczyć jak najwięcej o naszych wrogach. Wiedza zawsze na końcu zwyciężą. Nie przypominam sobie bym kiedykolwiek słyszał o możliwości obserwacji i nauki na podstawie takiego przykładu jak Triglav. Auditore chce władzy i być może krwi, wiedzy lub mocy Triglava. Ten drugi zaś wydaje się diabłem wcielonym a pozory często mylny osąd sprowadzają. - Eberhard cały czas zerkał na Waltera. Chciał z nim porozmawiać o jego traumatycznych przeżyciach o tajemnicy jaką skrywał… Jednak wpierw postawił na obowiązki i naradę.


Hugin milczał. Poza tym jednym faktem to w nim było najwięcej życia. Gerge stał wsparty o ścianę. Witold wyglądał jakby osobiście walczył na pięści z demonem. Był blady, i wydawał się kilka lat starszy. Nawet na jego głowie pojawiło się srebrzyste pasmo siwizny.
Walter snuł się z kąta w kąt. Dwa razy wymiotował po wyjściu z katedry. Drugi raz przed domem zajmowanym przez inkwizytorów.
Nie chciał zabierać głosu.

- Jaki więc mamy plan? - zaczął Gerge. - Zyskaliśmy dzień zawieszenia broni. Co potem? Spalimy katedrę? Zabijemy biskupa? Mało to miłosierne, przyznacie.

- Musimy pamiętać, że gdzieś tam… na końcu powinniśmy oczyścić Płock. Wilkołaki są nam bliskie o tyle, że nie siedzą w mieście. Na pewno nie damy rady walczyć obecnie ani z nimi, ani z wampirem z katedry. - Zakonnica zamyśliła się. - Według mnie.. Najkorzystniej byłoby zadbać o zawieszenie broni i z wampirem i z wilkołakami. Ten stary wampir, kryje się w lesie, który dobrze znają wilkołaki, jeśli wampir z katedry potrafi zapanować nad demonami… to też jest nam potrzebny. Szczególnie jeśli rzeczywiście Triglav z nimi pertraktuje…. Według mnie musimy go zgładzić, a w między czasie pozyskać współpracowników do walki, która nastanie później.

- Eberhardzie? - Zapytał Gerge. - Jak planowałeś znaleźć Trigłava, żeby wysłuchać jego racji?

- Liczyłem na Franciskę i Żercę który też często z nią rozmawia. On mógłby najszybciej coś dla nas załatwić. To sługa Triglava, tak jak Kozioł służył wampirowi z Katedry. Nie podoba mi się współpraca z wampirem z katedry który zniewolił Biskupa. Jednak jak zauważyła Anna stary wampir z lasu jest najbardziej niebezpieczny. Jak również najcenniejszy z punktu widzenia Czerwonych braci i wiedzy dla Inkwizycji. Nie zawsze najlepszym wyjściem jest wszystkich zabić.

- Wątpię by sługa Tiglava pomógł nam… on też nastawia nas przeciwko sługom swego pana. Wierzę jednak, że tak potężna istota nie pozostała niezauważona. Odradzają się kulty Triglava i uważam… że nasz uzurpator może je wykorzystywać. - Anna starała się nie spoglądać na Gerge. Czy i on jest teraz sługą Triglava? Czy go straci?

- Szanowny doktorze - odezwał się Gerge oficjalnym zwrotem do Eberharda, co nie wróżyło niczego dobrego. - Doceniam waszą ciągotę do wiedzy. Jednak cóż możemy poświęcić? Istota ta może wzywać demony do naszego świata. Na Boga, on może rozpętać apokalipsę. Żadna wiedza nie jest dość wielka, żebyśmy mogli dla niej podjąć takie ryzyko.

- Ekhem, ekhem - zakaszlał Witold. Był blady. I jakby starszy o dwie dekady.
- Gerge, może nie być drugiej takiej szansy.

- Bracia… czy koszt w postaci naszych dusz i dusz niewinnych nie jest zbyt wysoki, jest to do rozważenia w waszych sercach. - Anna odpowiedziała spokojnie. - Jak na razie odczułam iż ta istota nie szuka sprzymierzeńców, miast tego chcąc zapanować nad okolicą i rządzić nią samotnie. Są istoty które gotowe są z nami współpracować w celu pokonania tego wroga i według mnie powinniśmy z tego skorzystać licząc, że choć o niech się nieco dowiemy.

Witold po reprymendzie cofnął się o krok i opadł na krzesło.
- Nie mówię, że Siostra Anna nie ma racji. Wciąż jednak uważam, że opowiedzenie się po jednej ze stron… Gdzie, żadna nie jest godna zaufania na podstawie… plotek i faktów podanych nam przez wrogów. Bez poznania szerszego kontekstu i rozmowy z Triglavem jest krótkowzroczny. Wpadł ktoś na pomysł, że możemy nie dać mu rady? Wysilmy wyobraźnię, potężny wampir obudził się w środku lasu. Po czym wszyscy w okolicy zaczęli przeciw niemu knuć. Wezwał więc co miał pod ręką być może żeby się bronić. Powiem szczerze, że ja bym korzystał z tych mocy będąc na jego miejscu żeby przetrwać. Gdybym nie był sługą Pana naszego oczywiście tylko przedwiecznym wampirem. Spójrzmy jednak chociażby na Piotra. Wiele wskazuje na to, że był synem właśnie Triglava. A jednak był dobry, żył spokojnie własnym życiem. Triglav nic mu nie zrobił, nie wciągnął w żadne mroczne machinacje. Może być tak, że rozpętamy wojnę z kimś kto jej nie chce. Skutki tego natomiast mogą być opłakane. Wierzymy na słowo komu? Wampirowi który zniewolił sługę bożego w osobie samego Biskupa a za dom wziął święte miejsce plugawiąc je mrokiem? Wilkołakom które zabiły Reznova? Wnoszę o szersze zbadanie sprawy przed podjęciem decyzji i brak pochopnych ruchów.

- Bracie… jeśli dobrze zrozumiałam decyzję musimy podjąć do wieczora i przysięgaliśmy, że w tym czasie nie uczynimy nic Płockiemu wampirowi. To nie jest tak iż wierzę tym co chcą zniszczyć Triglava, prawdopodobnie boją się utraty wypracowanego przed laty porządku. - Zakonnica westchnęła i ścisnęła w dłoni krzyż. - Nie mam jednak czasu na poszukiwania Żercy a to on zawsze zwraca się do Francisci, a nie ona do niego, czyż nie? Nie mamy sił by walczyć z Płockim wampirem gdy braknie nam elementu zaskoczenia, a ja… wiem też że ktoś po przez szczura odebrał życie chłopcu. - Zakonnica spojrzała na Eberharda. - Piotr rozmawiał ze szczurami… jego ojciec… zapewne też. I to nie tak że nie chciałabym dowiedzieć się więcej przed rozwikłaniem sprawy, tylko bracie czy masz jakiś pomysł jak to uczynić do wieczora? I proszę… podsuń tu choćby zarys planu bracie, bo ja wiem jak wiele możliwości mamy, jak i zapewne wszyscy tu zebrani. Wiem też, że martwi niczego nie zbadamy, a to nam grozi.

- A może pojedziemy na dożynki? - Wypalił Walter. - Czwarty ze śladów. Ktoś, kogo boją się w katedrze.

- Albo ślepy zaułek, jak ta czarownica trucicielka - zanegował Witold.

- Rozumiem, też bym chciała sprawdzić to miejsce ale… jesteśmy jakby przyparci do muru. - Anna zacisnęła dłonie mocniej na krzyżu. - Nie zdążymy sprawdzić tej poszlaki do wieczora..

- Nasz oficjalny wyjazd w interesie Guntera może być świetną zasłoną dymną. Niech wierzą, że im pomagamy. A będąc poza miastem możemy spróbować znaleźć Trygława. A do katedry poślemy list - Gerge popatrzył na resztę pytająco.

- Dożynki mogą nam otworzyć nowe możliwości. Pomysł Gerge natomiast kupić czas. Brzmi to całkiem rozsądnie - popatrzył na Annę.
- Tak uczyńmy. Szykujmy się do wyprawy, ja sporządzę list do Gutnera. - Anna zamyśliła się na chwilę. - Chciałabym… posłać też list do centralnej siedziby inkwizycji z raportem. Co o tym myślicie?

- Myślisz, że kogoś przyślą? - Powiedział Witold. - Zresztą… na pewno kogoś przyślą. Pytanie „kiedy”.

- Ważne by wyruszyli jak najszybciej i zajęli sprawą nawet gdy my polegniemy. - Anna odpowiedziała nieco smutno i rozejrzała się po pozostałych. - Wobec tego... szykujmy się do wyprawy.

Cytat:

“Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce, groźna jak zbrojne zastępy?” Pieśń nad Pieśniami 6, 10

Piątek, 5 sierpnia. Północ.
Płock.

Inkwizytorzy postanowili wyruszyć w nocy. Czas nie działał na ich korzyść. Ponieważ potrzebowali się wyspać, to zorganizowano wozy. I wtedy okazało się, że gdzieś zniknął Gerge. Anna, która niemal zasypiała bez rytuału jakim obdarzył ich kilka nocy wcześniej Fyodor teraz ożywiła się. Strach o jej… strasznym było to, że nie potrafiła odnaleźć dobrego słowa oddającego kim dla niej stał się Gerge. Nie był on już tylko obrońcą i strażnikiem. Był czymś więcej niż przyjacielem. Jednak czy godziło się tak o nim myśleć? Wprawdzie jego zakon nie nakładał na swych członków ślubów czystości, ale jej zakon miał na ten temat zgoła odmienne zdanie.

Myślała o nim bez ustanku. Wspominała to co razem robili. W jej umyśle pojawiały się obrazy. Na przemian niewinnego kwiatka, jaki od niego otrzymała w dniu wspomnienia św. Anny ze wspomnieniem w którym wdzierał się w nią, a ból mieszał się z przyjemnoscią.

Po chwili doszło wspomnienie wizji. Tej zmarłej kobiety. W Burdelu. Wizje się przeplatały. Tańczyły ze sobą. W pewnym momencie widziała Gergego splecionego w miłosnych uściskach z Teresą. Tą teresą, która zmarła poprzedniego wieczoru. Coś ukuło jej serce. Zazdrość? Piękna kobieta z wizji spojrzała nagle w twarz Anny i nie przerywając aktu cielesnego z jej… z jej Gergem powiedziała z uśmiechem na ustach w stronę zakonnicy:
- Chodź do mnie. Czekam.

***

Czerwony brat skończył modlitwę. Wiedział, że będą musieli oczyścić Płock z sił nieczystych. Samo opuszczenie miasta było dobrym pomysłem, choć moment dla niego był wyjątkowo nietrafiony. Toczyła się tu walka o rząd dusz. Walka jaką zdaje się tylko oni przegrywali. Oni jako inkwizycja. Ale też on ze swoich osobistych powodów. I wtedy to poczuł. Wzywała go. W myślach przeklął cały poprzedni dzień.

***

Suchodół. Posiadłość Czarneckich

.

W wielkim fotelu siedziała stara kobieta. Wysuszona. Skurczona i pomarszczona. Wyglądała niemal jakby ktoś rzucił mały konar drzewa na mebel.
- I jak synkowie, jakie wieści - rzekła słabym głosem gdy swoim ślepym okiem “patrzyła” w płomienie kominka.
- Nie udało się. Zabrał księdza - powiedział chłopak może kilkunastoletni. Klęczał posiniaczony. Z jego ramienia nadal sterczałą wyłamana kość, ale zdawał się nie czuć bólu. W pokoju było jeszcze dwóch stojących i jeden, który leżał na stole i jęczał. Ten ostatni miał poparzoną całą lewą stronę ciała.

- Znajdziecie go. Znajdziecie księdza, bo nam pomógł. Honor każe spłacić dług, a dzięki niemu nie warczymy tu na siebie. Jedno jest pewne, gdziekolwiek zabrał go Wiatrowy znajdziemy tam też Dalegora.
Starowinka sapnęła kilka razy, po czym splunęła na podłogę.
- Zawiadomcie jego ludzi. Trzeba słać wiadomość do Płocka o tym co się stało.

Anna doświadczywszy wizji padła na kolana i zaczęła się modlić. Nie miała prawa być zazdrosna! To co było między ją i Gerge od początku nie powinno istnieć. Jeśli czynił to z inną kobietą… było to lepsze prawda? Otarła łzy, które spłynęły jej po policzkach. Szeptała modlitwę starając się uspokoić myśli, prosząc Pana o wybaczenie. Czuła jak jej ciało drży ze smutku. Z trudem panowała nad łzami. Gerge nie był jej! Zacisnęła dłonie na krzyżu tak, że ten wbił się w jej skórę.

Dopiero gdy udało się jej uspokoić podjęła decyzję. Powinna sprawdzić gdzie chciała zaprowadzić ją wizja. Czy był to znak od Pana czy podszepty Złego… tego nie wiedziała. Zostawiła jednak wiadomość Eberhardowi i udała się ją sprawdzić obiecując sobie, że nie pozwoli by zazdrość nad nią zapanowała.

Cytat:

Eberhardzie miałam wizję, która prowadzi mnie do Płockiego domu rozpusty. Wrócę przed świtem.

Cytat:

“Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie!” Księga Rodzaju, rozdział 3, wers 4

Płock, sobota 6 sierpnia 1250r.

Przestało padać. Księżycy wyglądał zza chmur. Zbliżała się pełnia. Było na tyle jasno, że przeprawa konna do miasta zajęła mniej niż jazda do karczmy na spotkanie.

Francisca i Jakub jechali w stronę siedziby inkwizycji, jednak w nocy i w deszczu dojrzała trzy sylwetki poruszające się w kierunku przeciwnym. Od razu pomyślałaby, że kierują się do zamtuza, gdyby nie fakt, że starszy mężczyzna do złudzenia przypominał jej Eberharda, kobieta zakonnicę Annę, a idący z długa włócznią młodzik wyglądał jak nie przymierzając Hugin.

***

Siedziała na fotelu z krwistoczerwonym obiciem. Nie siedziała z gracja damy. Siedziała z nogami przerzuconymi przez jeden podłokietnik, opierając się o drugi podłokietnik. W lewej dłoni dzierżyła kielich… zbyt elegancki na takie miejsce. Siedziała sobie jak gdyby nigdy nic. Blada. Bardzo blada. Może dlatego, że w nocy z czwartku na piątek zmarła? To z pewnością zostawiało ślad w kolorze jej skóry.

Miała na sobie wysokie buty do jazdy konnej. Męskie spodnie mocno przylegające do jej ciała. Uwydatniajace krągłości. Wyżej była luźna koszula, która pewnie kiedyś była biała, jednak swoje najlepsze chwile miała za sobą. Byla za duża dla kobiety. Ewidentnie była męska, choć spinający ciało kobiety gorset zdawał się zaprzeczyć temu dysonansowi. A jednak… Anna bez problemu rozpoznała tę koszulę. Koszulę Gerge…

Sam inkwizytor leżał na stole. Ze spodniami na wysokości kostek i bez koszuli. Anną targnęło przerażenie i szybciej niż zdążyła pomyśleć była przy nim. Był blady. Był nieprzytomny. Najpewniej stracił dużo krwi. Ale żył. Jej Gerge żył.

Zupełnie inaczej niż Teresa. Eberhard wpatrywał się długo w kobietę. Nie potrafił poskładać pewnych kwestii w swym umyśle. To wszystko zaczynało go przerastać.

- Przybyło was więcej niż zapraszałam - zakręciła kieliszkiem z winem w dłoni i z żalem spojrzała na jego dno. Po chwili wychyliła go duszkiem.

Z kącika jej ust spływała strużka czerwieni. Zbyt intensywnej czerwieni w nikłym świetle świec. Zbyt gęstej, by mieć jakiekolwiek złudzenia, że to jedynie wino.

Anna nie zważając w ogóle na Teresę podbiegła do George. Czuła łzy zbierające się pod powiekami, ale powstrzymywała je. Nie był tylko jej… był też z innymi kobietami, a ona… ona… Ostrożnie zdjęła mężczyznę ze stołu i rozejrzała się za czymś czym mogłaby go przykryć, gdy to znalazła, okryła mężczyznę, wiedząc iż w pojedynkę nie da rady nasunąć mu spodni. Nie chciała też by się wyziębił po utracie krwi. Bo… Teresa była wampirem, czyż nie. Odgarnęła swemu opiekunowi włosy z twarzy i obejrzała się na siedzącą w fotelu kobietę. Smutek trawił jej serce. Bo kochała.. Czuła to teraz całą sobą i to też jak wielką słabością dla niej to się stało. Spoglądała smutnym wzrokiem na Teresę.
- Kto ci to uczynił? - Nie miała wyrzutu, że piła z George, bo czy nie bestią teraz była, która oddaje się swym instynktom? Stracona dla Pana i ludzi.
- Ależ trafiłam - przemówiła Teresa podnosząc się z krzesła.
- Byłam pewna, że to ledwie pożądanie. Dzikie. Młodzieńcze. Myślałam, że tylko ty tutaj jesteś beznadziejnie zakochany.
Spojrzenie Teresy powiodło wprost na Eberharda. Uśmiechnęła się zalotnie i przekrzywiła głowę.
Zakonnik odpowiedział ciszą. Eberhard był zszokowany i skonsternowany. Cały czas sprawy uległy zmianie Walter okazał się Wilkołakiem. Piotr jedyny szlachetny wampir jakiego znał zginął. Teraz Teresa zamordowana i ożywiona. Tylko czy to naprawdę była przemieniona Teresa a nie demon zamieszkujący w jej ciele… Eberhard pomógł Annie zająć się Georgem. Podciągnąć spodnie a nawet nakrył go swoim płaszczem. By nie tracił niepotrzebnie ciepła.
- Mogę jakoś pomóc? - on też dostrzegł uczucia Anny. Znał również własne słabości. Chwila pomocy Annie, wyraz współczucia i empatii. Odrobina dobra w tym brutalnym świecie pomagała mu też oswoić się z sytuacją. Zawsze gdy myślał, że jest szansa na odzyskanie kontroli. Wszystko uległo gwałtownej zmianie. Wydarzenia przerastały go ale nie tylko.. One wprost go przerażały. Potrafił je objąć umysłem. Jego wiedza i doświadczenia były niezwykłe. Tylko obraz jaki się z tego wyłaniał nie był pocieszający. Wydawało mu się, że są w oku piekielnego cyklonu. Koszmarze splotu wydarzeń który wciąga ich a nawet plugawi.
- Tutaj… bardziej mu nie pomożemy. - Anna podziękowała Eberhardowi ciepłym uśmiechem i powróciwszy do smutnej miny przeczesała włosy swojego ukochanego. Czemu to się tak skończyło? Co wydarzyło się od tamtego poranka nad rzeką, od tamtych niewinnych kwiatów? Niechętnie oderwała wzrok od Gerge, spoglądając na Teresę.
- Po co nas tu przyzwałaś? - Spytała patrząc na piękną kobietę. - Który wampir ci to uczynił?
- Nie nas mnie… Wezwałeś tych Inkwizytorów którzy kochają szczerze? - powiedział Eberhard do Teresy - Sądząc, że to tylko ja. Ciebie Anno jej moc jeśli dobrze rozumiem objęła poniekąd przypadkowo. Zajmij się Gergem, czas może być ważny dla jego życia. Zbyt wielu zginęło i stanowczy zbyt szybko. Hugin ci pomoże go przenieść. Poradzę sobie. Gdybym nie wrócił będziecie wiedzieli kogo szukać. - Eberhard po pierwszym szoku powoli odnajdywał się w sytuacji.
- Wezwałam was oboje na początek.
Kobieta wstała. W jej ruchach była gracja. Ona całe życie zarabiała ciałem i umiała każdym swoim ruchem przyciągnąć do tego ciała uwagę.

Tymczasem w drzwiach budynku stanęła Francisca wraz z młodym Jakubem.
- Cóż, są i nieproszeni goście.

Wtedy coś się stało, coś co spowodowało, że ciarki pokryły ciało Eberharda, Anny i Francisci. Coś, czego do końca nie mogli zrozumieć.
- Odejdź stąd i nigdy nie wracaj! - Powiedziała Teresa niskim tonem głosu, jakby zmienionym.
Zagadką pozostaje co widział i słyszał Jakub. Wybiegł z pomieszczenia uderzając po drodze w futrynę. Spadł kołczan jego strzał i długi nóż.

- Reszta może zostać. Przybyliście tu, żeby stać się moimi sługami. I myslisz się kochany myśląc, że chcę tylko ciebie. Me nowe życie mnie nie ogranicza.*

- Nie jesteś Teresą. W najlepszym przypadku nie tylko Teresą. Kim jesteś? - Eberhard zadał pytanie jednocześnie dając czas towarzyszom na reakcję. Po słowach o sługach okazało się, że walka jest nieunikniona. Nie jemu było jednak ją rozpocząć. Miał zamiar krzyknąć do Hugina by przebił jej serce włócznią. Powinna zadziałać jak kołek…. Co pozwoli im pojmać przeciwnika. Po odprawieniu egzorcyzmów może nawet przesłuchać prawdziwą Teresę? Powinna wiedzieć sporo o planach demona będąc z nim w jednym ciele. O ile ich umysły były w jakiś sposób połączone. Hipoteza do sprawdzenia ale nic nie ryzykowali. Zabijanie zawsze powinno być ostatecznością. Gdy rozpocznie się walka liczył, że Panie spróbują sparaliżować przeciwnika. Jeśli dopisze im szczęście Hugin miałby wtedy łatwy cel.
Francisca tymczasem obrzuciła pomieszczenie i kobietę uważnym spojrzeniem.

Teresa patrzyła z uwagą na Eberharda
- Nie przywykłeś, że ktoś poza tobą udaje kogoś innego niż jest w rzeczywistości?
W oczach kobiety było coś takiego… coś co powodowało, że Eberhard się zatracał. Gdy jej oczy powędrowały do Anny, to Eberhard marzył o tym, żeby znów patrzyła na niego.

- Ty ślicznotko zostaw go i usiądź. Nie chcesz go przecież stracić, prawda? Co zrobisz jeśli jego dusza nie zazna odpuszczenia? Jeśli jego dusza spędzi całą wieczność z dala od Twojej? Co jeśli właśnie ostatni raz dotykasz jego ciała? Nie rób więc niczego co w konsekwencji doprowadzi twoje serce do pęknięcia z żalu. - Głos Teresy był spokojny i czuły. Kuszący wręcz. I chyba właśnie ton głosu w połączeniu z groźbami jakie demonica wsączała do uszu zakonnicy. Anna walczyła z przerażeniem.

Francisca nie była przekonana, czy Eberhardt był przygotowany na zmierzenie się z istotą w kierunku której wlepiał teraz wzrok niczym szlachecki prawiczek w bujnie obdarzoną pomocnicę kucharki. Kobieta nie wiedziała, dlaczego nie jest jeszcze pod wpływem jej uroku. Wprawdzie czasy kiedy kogoś kochała minęły bezpowrotnie zastąpione wyrachowaniem ukrytym pod podszewką wyuczonej subtelności, ale ta istota miała moc daleko bardziej potężniejszą, aby ograniczać się tylko do nieszczęśliwych kochanków. Ciekawe, że jako jedyna z ich trójki miała męża i jako jedyna nie pałała pożądaniem. Małżeństwo skutecznie leczy z popędów ciała.
Odezwała się do Hugina:
- Musisz go stąd zabrać - wskazując na Gerge, po czym szarpnęła Eberharda za ramię.
- Skup się. To nie twoja kobieta - i już dużo ciszej, choć wiedziała, że nic jej to nie da - Demon bezcześci jej martwe ciało, które zmieniono wcześniej w krwiopijcę. Nie o tym słyszeliście?

Hugin nie czekał na reakcję innych. Najwyraźniej również uznał, że wyprowadzenie Gerge z przybytku to najlepszy pomysł. Ruszył pewnym krokiem przejąć inkwizytora z rąk Anny.

Tymczasem Teresa stojąc dumnie uniosła swoją dłoń na wysokość twarzy. Wokół niej zaczął się formować jakiś czarny kształt skrywający coś wewnątrz. Anna odniosła wrażenie, że jest to bardzo ciemna chmura burzowa, w której wnętrzu trzaskają bezgłośne, czerwone błyskawice.

Jednym ruchem, jakby od niechcenia, strzepnęła ów kształt z dłoni. Promień mrocznej energii z szybkością błyskawicy przeleciał tuż przed Huginem trafiając w stojące obok krzesło. Wszystko trwało krócej, niż dwa uderzenia serca. Krzesło spłonęło w zimnym i bezgłośnym ogniu. Na podłogę opadł jedynie biały i przepalony pył. Inkwizytor z włócznią zamarł w bezruchu.

- Zachęcam ponownie, żeby jednak nikt stąd nie wychodził - Teresa przekrzywiła głowę zalotnie i obdarzyła uśmiechem Franciscę i Hugina. - Obiecuję, że nie pożałujecie.

Annie zajęło chwilę otrząśnięcie się po myślach, które na chwilę zamroczyły jej umysł. Mimo iż udało się jej je odepchnąć, usiadła na podłodze obok Gerge, ujmując jego chłodną dłoń w swoją. Ledwie to uczyniła tuż obok przeleciał ten dziwny pocisk. Jej usta rozchyliły się w akcie i zaskoczenia i przerażenia.

- To przez ciebie Gerge się tak zmienił? Przez ciebie, czy przez tego, który uczynił cię demonem? - Spytała słabym głosem, mocniej zaciskając palce na dłoni ukochanego.

Wenecjanka nie była przekonana, czy oglądanie Eberhardta bez odzienia za to o umyśle ogiera miało być czymś czego nie mogłaby uniknąć bez żalu. Zwróciła się w końcu do demona by przedyskutować swój punkt widzenia.
- Śmiem wątpić. Żadne to atrakcje oglądać bezmyślne ciała pogrążające się rozpuście. A może pokażesz nam jak oddajesz się modlitwie pańskiej? To byłoby coś co warto zobaczyć.

- Tak, jam to sprawiła - powiedziała kobieta do Anny - a ty żeś korzystała.
Teresa zaczęła powoli iść w stronę Francisci.
Wenecjanka momentalnie zrozumiała dlaczego obcowanie z demonami jest takie groźne. Dlaczego egzorcyści muszą posiadać żelazną siłę woli i ogromną samokontrolę. Gdy Teresa patrzyła w jej oczy kobieta miała wrażenie, że demonica wdziera się do jej duszy wyszarpując z niej wszystkie grzechy, których Francisca się wstydziła. Gdy Teresa przemówiła położyła dłoń na klatce piersiowej Eberharda.

- Czyli chcesz, żebym klękła tutaj przed nim i mu mówiła: „zgrzeszyłam ojcze, nadaj mi pokutę, bom niegodna. Zasłużyłam na karę.” Tak to odgrywałaś?

Eberhard patrzył się jedynie na Teresę. Jakby znajdował w tym zatraceniu ukojenie. Nie protestował już nawet nie mówił. Jedynie patrzył.

Anna nie była pewna na ile ona skorzystała, a na ile Gerge skorzystał z niej, ale czułą co chciał uczynić demon. Wywolać w niej wyrzuty sumienia które i tak miała. Nie wiedziała o co chodziło Teresie. \czemu Francisca miałąby cokolwiek odgrywać? W duchu zaczęła się modlić do Pana prosząc o siły by zmierzyć się z tą sytuacją. Gdy na chwilę ich spojrzenia spotkały się poprosiła Pana by unieruchomił demona.

Najwyraźniej zadziałało. Teresa na moment zamarła w bezruchu musząc ukorzyć się przed Boską mocą. Położyła sobie dłoń, którą dotykała Eberharda na szyi i delikatnie wygięła głowę. Po chwili przemówiła głosem zakłopotanej niewiasty.
- Kochanie, pomóż mi proszę, bo oni chcą mnie skrzywdzić - patrzyłą na gładko ogolonego młodzieńca z włócznią.

Hugin sprężystym krokiem przemieścił się od Gerge do Teresy. Teraz stał obok Eberharda, ale jego broń mierzyła w Annę.