Francisca nie była pewna, czy z wampirem, który leży w skrzyni z kołkiem w sercu da się w jakikolwiek sposób porozumieć, wiedziała jednak, że rozmowa to nie jedyny sposób wydobywania informacji. Wolała jednak martwe wampiry. Może poza Piotrem. Skoro jednak ustalono najważniejsze sprawy, wierna służka Pana nie dyskutowała wcale tylko ruszyła do organizacji drogi powrotnej, delikatnie, aczkolwiek zdecydowanie zagarniając poszczególne osoby do pracy. Katedra nie była przyjaznym miejscem ani dla odpoczynku, ani dla rozmów. Była przekonana, że każde słowo, a może i myśl mogą zostać przechwycone przez wampira i jego ghula.

Jeden z demonów Tryglawa zniknął z tego świata, może strategicznie dałoby się to lepiej rozegrać, ale ostatecznie sukces pozostawał sukcesem. Wampir z katedry zobaczył, że Inkwizycja nie jest pozbawiona atutów, tego jednak mógł się spodziewać. Tryglaw był daleko groźniejszy, demonów było jeszcze sześć i raczej głupotą byłoby wycofywanie się z chwilowego rozejmu tylko dlatego, że Inkwizycja potrafi robić to do czego została powołana. Może kolejne medium nie będzie traktowane przez nikogo z sentymentem i po prostu sprawdzą jak działa portal w katakumbach. Francisca zaczynała na prawdę tęsknić za weneckimi murami, smrodem z kanałów i tamtejszą pogodą. Nie mogła sobie wyobrazić, że może być wilgotniejsze miejsce na ziemi niż jej miasto, tymczasem Płock zdawał się je przebijać w tym względzie.

Przynaglając wszystkich chciała jak najszybciej opuścić katedrę.

Eberhard spojrzał na Anne i o dziwo się uśmiechnął. Był to jednak uśmiech pełen goryczy. Taki jaki pokazuje się na twarzy gdy ktoś cię zmusza do czegoś czego nie chcesz robić. Gdy przełykasz gorzką pigułkę bólu i rozczarowania.

- Mamy jeszcze sześć demonów do zgładzenia zabierajmy się stąd. - Czerwony brat który trzymał w rękach Teresą skierował się do wyjścia. Nie chciał zostawać w katedrze ani chwili dłużej.

Francisca nie przerywała przygotowań do przewiezienia ciała Teresy do miejsca przeznaczenia. Choć zrozumiała, że docelowe miejsce, nie jest miejscem umówionym przed chwilą z siostrą Anną.

Przy okazji kolejnej czynności rzuciła tylko niejako mimochodem w taki sposób, że nikt postronny nie byłby w stanie odróżnić tych słów od innych potrzebnych przy pracy.

- Mam nadzieję, że ma brat dobre wytłumaczenie. Jest ono bardzo potrzebne.

- Skoro siostra tak grzecznie prosi. - Eberhard mimo całego zmęczenia i paskudnego już nastroju docenił drobny gest Franceski
- Nie wierzę, by wampirzyca miała przetrwać gdy trafi do tutejszej siedziby Inkwizycji. Za dużo sił w koło nas... Również siostrze Annie się coś wspomniało o zasiewaniu zła w moim sercu i potrzebie zniszczenia. Mierze się z ciemnością i badam ją od dawna. Tego typu zdanie to wyraz ignorancji. Siostra Anna zapomniała chyba, że sama jest na początku drogi w porównaniu z moją skromną osobą. - Eberhard wspomniał o różnicy autorytetu i doświadczenia. Jego książki czytali Inkwizytorzy by się uczyć tymczasem siostra Anna była właściwie kim? - Starałem się być miły i kurtuazyjny. Siostrze Annie zapewne ze zmęczenia chyba jednak się coś pomyliło gdy próbowała wydawać mi rozkazy. Stąd po wysłuchaniu jej słów stwierdziłem, że ostatnie czego nam trzeba to podział na oczach Cienia - spojrzał wymownie na Katedrę -Zamierzam jednak zabrać stąd mojego więźnia. By posłużył moim braciom w zdobyciu bezcennej wiedzy. Triglav przyzwał do ciała tej dziewczyny demona tylko on ma dostateczną moc. Więc i on pewnie ją przemienił. Potomek tak potężnego wampira to bezcenne źródło informacji. - Eberhard wyjaśniał powoli co myśli.

- Młoda damo. Czas sobie kilka rzeczy wyjaśnić. Nie jest to jednak odpowiednie miejsce. Czego być może z braku doświadczenia nie dostrzegasz. - spojrzał wymownie na katedrę i pokręcił zawiedziony głową.
- Wyznaczono cię zapewne na dowódcę tej placówki byś nabrała doświadczenia. To miała być proste zadanie, niestety już dawno cię przerosło. Zwołuje zatem Konklawe za dnia i wyjaśnijmy sobie wątpliwości. - Eberhad chyba miał już dość zachowania Anny. - Zamierzam oczywiście również wysłać listy. Powołam się przy tym na cały swój autorytet i wiedzę. Wypisze wszystkie twoje zaniedbania a lista twoich uchybień jest długa. Odpowiadasz za tak wiele śmierci... - Eberhad był pełen goryczy i żalu mówił jednak szczerze. - Sugeruję więc Konklawe w świetle dnia. Dodam też, że nie masz nade mną żadnej władzy. Nie możesz mi nic zrobić łączne z wypędzeniem z miasta. Zresztą po to zwołałem konklawe byśmy pochylili się nad twoją osobą. Żałuję, że nie byłaś taka zdecydowana gdy należało a jesteś gdy nie należy. - Eberhard pomyślał, że Anna jest silna wobec słabych a słaba wobec silnych. Chyba się jednak pomyliła w ocenie możliwości jego osoby. Może Reznov by jeszcze żył.- najwyraźniej Eberhad uważał, że Anna odpowiada w jakiś sposób za śmierć Czerwonego brata. - Mój wiezień którego osobiście pojmałem natomiast nie leży już w twojej władzy. Zatrzymałem go i przekażę w odpowiednie ręce. Tu niestety nie jest bezpieczny również ze względu na twoją osobę a jest potrzebny mojemu Zakonowi żywy. Zostanie skierowany gdzie należy... Jeśli przekroczysz i tę linię próbując go siłą odebrać. Cóż zapewniam, że nie pozostanie to bez zdecydowanej i natychmiastowej odpowiedzi. Mogłem długo pozostawać cierpliwy. Doradzać, obserwować i pozwalać ci się wykazać. Nadszedł jednak czas byś się obudziła albo została odsunięta. - Eberhard był zdecydowany w tym co mówił i wszystko co powiedziała Anna nie tylko nie zrobiło na nim wrażenia a pchnęło go do interwencji.

Francisca nie przerywała przygotowań do transportu wampira. Działała i zachowywała się jak gdyby Mistrz i siostra Anna spierali się właśnie o to w jakiej tonacji odśpiewać jutrznię, a nie ścierali się o władzę. Oko Inkwizycji nie zajmowało się podejmowaniem decyzji, słuchało i patrzyło, liczyło i zapisywało, było tam gdzie nikt się go nie spodziewał i pamiętało to, co inni woleliby zapomnieć.

Liczyło i pisało.

Francisca otrzepała suknię, choć utytłanemu w błocie brzegowi niewiele mogło to pomóc. Odruch pozostawał jednak odruchem.

- Wspaniali wojownicy - powiedziała tylko z uprzejmym uśmiechem do Mistrza Eberharda, rzucając w ich kierunku niemal figlarne spojrzenie - szkoda, że odjadą.

- Każdy kto odejdzie może kiedyś wrócić, nawet liczniej. - uśmiech Eberharda świadczył, że nie czuje się zagrożony odesłaniem rycerzy. Jak również to, że pojął dwuznaczność słów kobiety.
- Potowarzyszy mi siostra na krótkim spacerze? - Inkwizytor zwrócił się do Franceski po czym spojrzał również na Anne. - Siostro proponuje by nasz spór rozstrzygnęło Konklawe. Zarówno w sprawie siostry dalszego dowodzenia jak i mojego tu pobytu. Uszanuję wynik zgromadzenia w każdym z tych dwóch aspektów. Zgadza się siostra czy chcemy to roztrząsać i rozstrzygać tu i teraz? - Czerwony brat chciał zamknąć dyskusję z Anną i ruszyć dalej.