Victor oznajmił, że zostanie przy ciężarówce. Musiał przygotować grubą Bertę, jak ją potocznie zwali, do dalszej drogi.
- Lucy, skarbie, zobacz, czy w tej zapyziałej dziurze jest może jakiś burdelik, albo chętna, byle czysta, panienka, która miała by ochotę pobrykać z takim ogierem jak ja. - Victor zdawał się być w świetnym humorze, jego oczy lśniły łobuzersko.
- Stary zbok. - parsknęła Lucy. Zgrabnym, niesamowicie szybkim ruchem nachyliła się do przodu, pochwyciła kamień i cisnęła w mężczyznę. - Sam zadbaj o dziwkę.
Kamień trzasnął Victora w pierś. Mężczyzna skulił się przesadnie, szczerząc z rozbawienia zęby. Lucy posłała mu jeszcze jedno, pochmurne spojrzenie, potem oddaliła się od ciężarówki. Pir dostrzegł jak się uśmiecha rozbawiona. - Choć młody, zwiedzimy tą dziurę. - rzuciła mu przechodząc obok. Vanessa wzruszyła ramionami i już chciała podążyć za koleżanką, gdy dojrzała błagalne spojrzenie Victora. - O nie Victor. Ja nie bawię się w stręczycielstwo, nie patrz tak na mnie. - Vanessa roześmiała się perliście, gdy Victor starał się zastosować na niej spojrzenie jamnika, które w jego wydaniu wyglądało, jakby dostał zatwardzenia. Dziewczyna odwróciła się na pięcie i pobiegła za Lucy.
- Tak idźcie sobie. Przyjaciół poznaje się w biedzie, nonie?! Ha, Tylko nie przychodźcie potem do mnie z jakąś prośbą! Nich was pustynny jaszczur oszcza! Parszywe niewdzięczne zdziry! - rzucił Victor za nimi, starając się, by jego słowa brzmiały groźnie, lecz po chwili musiał się obrócić, by nie pokazać jak się śmieje.

Podczas gdy Pir bratał się z lokalną społecznością, Victor przeglądał ciężarówkę. Sprawdzał podwozie, upewnił się, że płyty zabezpieczające hydraulikę są nienaruszone. Sprawdził opony. Potężne szeroko rozstawione terenowe koła były oblepione pyłem i zaschniętym błotem. Lecz nie szkodziło to ich konstrukcji. Samo prężna pianka zamiast wypełnienia powietrzem pozwalała podróżować nie martwiąc się o przysłowiowego kapcia. zadowolony Victor odłożył zestaw naprawczy, tym razem nie potrzebował nic kleić ani wypełniać nową pianką. Oskrobał nieco brudu tu i tam. Ośmiokołowa ciężarówka w brudno szarych maskujących kolorach z napędem na wszystkie koła stała dumnie w prażącym słońcu.
Gruba Berta mogła pochwalić się zastosowaniem zwolnic w piastach kół i blokadą mechanizmu różnicowego, która poprawiała nie tylko nośność, ale także wytrzymałość tych elementów i właściwości terenowe CF-a. Tylna oś wyposażona była w osiem drążków reakcyjnych, dzięki czemu w terenie monstrum miało zdecydowanie większą stateczność boczną.
Pomyślano również o drobiazgach. Zabudowa wentylatora zapobiegała wzbijaniu kurzu. Było to szczególnie ważne, jeżeli pojazd pracował, tak jak obecnie, stojąc w suchym i piaszczystym terenie. Dodano również cyklonowy filtr powietrza. Dzięki ruchowi wirowemu największe zanieczyszczenia były w 95% wyłapywane przed właściwym filtrem. A ten był stworzony z nano włókien, i hepa filtra, co pozwalało na wyłapanie najmniejszych drobinek. Victor przetarł hepa filtr, uwalniając go od nagromadzonego brudu.
Victor kontynuował przegląd pojazdu. System chłodzenia był sprawny. Podobnie jak pneumatyka i hydraulika. Victor opuścił kabinę na miejsce. Przez chwilę wpatrywał się w groźnie wyglądający front potężnej ciężarówki. Szyby były zabezpieczone czymś na rodzaj stalowej żaluzji. Szerokie na dobre 20 cm wzmocnione osłony wisiały niczym gęsty regał przed frontową szybą. Pozwalały na widok do przodu, lecz strzelić było trudno, tor lotu pocisku musiał by być równoległy do ułożenia opierzenia. A to szło zatrzasnąć, pozostawiając jedynie wąską szparę dla obserwacji. Dodatkowo przód wieńczył prowizoryczny taran ukształtowany w klin, tak by łatwiej było spychać przeszkody na bok. Rząd chronionych kratą reflektorów ciągnął się wzdłuż górnej części kabiny. Taran można było unosić i opuszczać, podobnie jak z łyżką spychacza.
Gruba Berta osiągała kąt natarcia o wysokości 35 stopni. To dzięki zmodyfikowanemu kształtowi zderzaka i brakowi przedniej belki przeciw najazdowej. Prześwit pod podwoziem wynosił w zależności od uniesienia osi 340 do 710 mm. Samo podbrzusze bestii było opancerzone na tyle, by mogła się prześlizgnąć po ostrych głazach nie ponosząc większych szkód niż zerwany lakier. Dodatkowo wyciągarka z przodu i z tyłu pozwalała pokonać jeszcze większe przeszkody, aczkolwiek nie z marszu.
Skrętne tylne koła pozwalały na osiągnięcie średnicy zawracania koło 12m, co przy tak wielkim pojeździe było niesamowicie niewiele.
Victor wdrapał się za szoferkę. sprawdził połączenie z naczepą. Ciężarówka była przystosowana do ciężkich terenów, długa naczepa została umocowana na specjalnym pół sztywnym siodle. Victor sprawdził wał przenoszący w razie potrzeby napęd na tylne koła naczepy. Sprawdził okablowanie w opancerzonych prowadnicach oraz rękaw osłaniający przejście pomiędzy szoferką a tyłem ciężarówki. Wszystko było jak należy.
Mężczyzna wdrapał się na dach kontenera. Przejrzał włazy, zarówno prowadzące do szoferki jak i do naczepy. Sprawdził i oczyścił baterie słoneczne. Wystawił leżak. Gdy skończy, zamierzał rozsiąść się tu z piwem w ręku i obserwować okolicę. Teatrzyk. Tak, trochę to było przedstawienie dla tubylców. Victor odgrywał rolę paskudnego najemnika, szczającego napalmem i gryzącego gwoździe na śniadanie, podczas gdy dziewczęta, głównie Vanessa, uśmiechając się słodko i prezentując trochę krągłego ciała napędzała interes. Trochę handelku, trochę zleceń. Zwykle działało to dość dobrze, a Vanessa była świetna w owijaniu sobie zarówno kobiet jak i mężczyzn dookoła palca.
Victor rzucił spojrzenie Pir 'owi. Ten stał w pewnej odległości i rozmawiał z kimś z tubylców. Victor wyprostował się. Nie umknęły mu spojrzenia, jakie posyłali w jego stronę tutejsi ludzie. Wilkołak zrobił groźną minę i wyprostował się na swoją całą wysokość, rozpościerając potężne ramiona, jakby się rozciągał. Uśmiechnął się kwaśno, gdy z głośnym hukiem zatrzasnęły się niektóre okiennice.
Zeskoczył w dół, wzbijając tuman kurzu. Musiał jeszcze sprawdzić włazy w podwoziu.
- Vanessa, Lucy, melduj.- warknął mało przyjaźnie do krótkofalówki. Byli w obcym miejscu. Zbieranie raportów co kilka minut było rutynowym działaniem. A mimo swego szorstkiego tonu, Victor martwił się o dziewczyny. Tak, potrafiły o siebie zadbać. Najczęściej... lecz nie pomagało to jego wewnętrznemu kundlowi warczeć na każdego przechodzącego obok.
Dziewczyny szybko odpowiedziały. Użyły słów kluczy, znaczących, że wszystko ok. Byli zgraną bandą. Mieli ustalone słowa klucze na różne okoliczności. W tym i takie, mówiące na przykład - ktoś przyciska mi lufę do głowy i każe potwierdzić, że wszystko w jak najlepszym porządku. Ach i jest ich trzech i nie są ludźmi.
Podczas podróży, Vanessa zaczęła szkolić i Pir 'a w używaniu kodów pozwalających przesłać proste ostrzeżenia używając pozornie niewinnych słów. Victor potem chętnie przepytywał młodego.
Dwa czy trzy razy, zatrzymali się również, by przećwiczyć taktyczne poruszanie się w napotkanych ruinach. Victor był stanowczy. Jeśli mieli razem działać, musieli się dotrzeć, poznać swoje style walki, nauczyć się działać jak jeden organizm, jak dobrze naoliwiona maszyna do zabijania. Za często widział, jak niedopasowanie zabija pozornie silnych wojowników. Widział jak współpraca pozwala dużo słabszym, lecz dobrze zgranym wojownikom pokonać i powalić najniebezpieczniejszego przeciwnika. Walcząc wspólnie, trzeba było wiedzieć, jak zareaguje partner. Trzeba było mieć pewność, że zrozumie przesłane znaki, że będzie cię krył podczas twojego podejścia, że odetnie drogę ucieczki wrogowi, gdy ty go płoszysz. By zwyciężać, trzeba było działać jak wataha, razem.
W takich manewrach Pir i Victor zawsze obierali szpicę, a dziewczyny ubezpieczały ich z pewnej odległości. Karabinki dam dawały im sporą przewagę zasięgu. Podwieszony granatnik zaś zapewniał znaczną siłę rażenia, gdyby było to konieczne. Wiszące wysoko na niebie, prawie niewidoczne z ziemi ustrojstwo stale karmiło panie strumieniem danych o bliższym i dalszym otoczeniu.

Vanessa wróciła po jakimś czasie. Zastała Victora rozwalonego w leżaku na dachu szoferki. Na oparciu stała szklanka, zapewne z gorzałką. Victor samemu pędził bimber w ciężarówce. Na tyle mocny, że od biedy można było używać go jako rozpuszczalnika. Mężczyzna zajmował się obecnie przeglądem broni. Rozebrał na kawałki szturmową śrutówkę, obecnie naoliwiał i polerował jej poszczególne części.
- Załatwiłam nam zapas paliwa. - zawołała. Victor zmarszczył brwi. Rozejrzał się dookoła, jakby chciał powiedzieć, gdzie?
- Jest tylko jeden problem... - zaczęła dziewczyna. A Victor westchnął teatralnie. - Zawsze jest... - mruknął, odłożył broń na bok i zeskoczył z kabiny, lądując miękko na ugiętych nogach. Jego liczny ekwipunek nawet nie zaszeleścił. Victor bardzo dbał o to, by wszystko było porządnie zabezpieczone, czasem od umiejętności cichego poruszania się, mogło zależeć czyjeś życie. Jego... albo jego przeciwnika.
Victor uniósł brew.
- Jest w tamtej szopie, i... nie ma cysterny... - oznajmiła Vanessa.
Victor spojrzał w kierunku, wskazywanym przez dziewczynę. Szopa znajdowała się w głębi podwórza, otoczonego niskim, lecz solidnie wyglądającym murkiem. Na domiar złego, na końcu wąskiej uliczki, za wąskiej dla Berty. - Spoko, zwalę budynki po .. - Nie. - przerwała mu Vanessa. - Żadnego burzenia. Sory. Ale poczekaj. - rzekła po czym zniknęła na chwilę w naczepie. Gdy wyłoniła się z mroku, a słońce rozpaliło jej rude włosy, miała w rękach dwa metalowe kanistry. Cisnęła je w Victora, który złapał je zręcznie. Vanessa kocim ruchem zeskoczyła na dół. Z triumfalnym uśmiechem rzekła - trochę ruchu ci dobrze zrobi.
- Niech cię licho. - warknął Victor. - Co ja ci takiego zrobiłem? Mówiłem ci już, twoja matka sama do mnie przyszła wtedy uhm... - Drobny łokieć wbił się mężczyźnie pod żebra, wyciskając powietrze z płuc. Victor stęknął i zgiął się nieco. Trzymane w rękach kanistry zaszurały o piasek. - Kobieto, będziesz moim grobem. - syknął przez zęby. Vanessa pochyliła się do niego. Poczuł jej słodki zapach. Jej twarz zbliżyła się do niego, ich policzki musnęły się. Poczuł jej oddech na swoim uchu.
- Trzeba było wtedy przyjść do mnie, może miał byś wtedy matkę i córkę równocześnie, a tak, zadowoliłeś się tylko starszą panią. - wyszeptała Vanessa przepełnionym niewypowiedzianą obietnicą głosem.
Victor przełknął łakomo ślinę. Jednak Vanessa już się wyprostowała i ruszyła w stronę jednego z budynków, nęcącego cienistym chłodem. Wpatrywał się w jej kołyszące biodra, prawie zapomniawszy, iż miał coś ponosić. Jego nozdrza rozszerzyły się, gdy wciągał w nie kobiecy zapach, jakiego Vanessa pozostawiła po sobie. Warknął coś niezrozumiale, splunął na piasek i ruszył w stronę szopy.
Targanie paliwa zajęło mu sporo czasu. Ale sprytnej ladacznicy udało się wydębić od prostych chłopów tyle, że nie dość, że udało się uzupełnić potężny bak Grubej Berty, ale i dodatkowy zbiornik w naczepie. A teraz napełniał już jeden z ostatnich kanistrów. Victor był zmęczony, ale i zadowolony.
Wyprostował się i otarł pot z czoła. Praca była ciężka, szybko pozbył się koszulki i prezentował tutejszym dziewczętom nagi tors. Jego potężne mięśnie grały tuż pod ogorzałą i mokrą od potu skórą. Liczne blizny, kilka tatuaży i piękna rzeźba sprawiały, że wpasowywał się znakomicie w rolę niegrzecznego, śmiertelnie niebezpiecznego samca alfy. Może nie był zbytnio urodziwy, ale roztaczał dookoła siebie intensywną aurę pewności siebie, seksapilu i jeszcze czegoś mrocznego, drapieżnego. Posłał raz oczko starej kwoce, która odciągnęła od okna swą córkę. Nastolatka obserwowała go z otwartą buzią od dłuższego czasu. Victor chętnie odgrywał dla niej swą małą szopkę. uśmiechając się w duchu, gdy dziewczyna kuliła się lub drżała pod jego okazjonalnymi spojrzeniami. Już miał nadzieję, że może spotka ją nocą... a wtedy pojawiła się ta gruba stara kwoka. no może nie aż taka gruba, Victor lubił jak było za co chwycić. I może nie znów tak stara. dojrzałe kobiety znały kilka fajnych sztuczek, których brakowało niedoświadczonym małolatom. Victor puścił jej więc jednoznaczne oczko. Matrona zaczerwieniła się, z udawanym oburzeniem, a Victor uśmiechnął pod nosem. A może by tak matkę i córkę tej nocy? Victor nie mógł powstrzymać kosmatych myśli, było to głęboko osadzone w jego naturze

Wtedy podeszła do niego mała dziewczynka. Victor przechylił głowę na bok. Z wszystkich panien na tym zadupiu trafiła mu się akurat nieletnia mutantka? Poważnie? Co za parszywy los...
Victor podrapał się po zarośniętym twardą szczeciną policzku. Nawet on miał swoje granice. Szybko przepędził z głowy widok odciąganej z przed okna nastolatki. Tamta była w odpowiednim wieku. Miała już miłe dla oka krągłości tam, gdzie młoda dziewczyna powinna je posiadać. Ta tu... cóż.. była jeszcze dzieckiem. A to była dla niego nieprzekraczalna granica. Pozbył się zatem szybko kosmatych myśli.
Przez chwilę spoglądał w jej ślepe oczy. By wreszcie skupić się na jej widzącym środkowym oku. Nie czuł odrazy, jaką często widział u zwykłych ludzi, gdy przyszło im obcować z zniekształconymi mutantami.
Zniżył się do jej poziomu. Przykucnął kładąc dłonie na szerokich udach.
- Syn Jaszczura! - wskazywała na niego palcem, a jej piskliwy dziecięcy głosik był bardzo kontrastujący z poważną treścią - Tyś jest synem jaszczura! Nie skryjesz łusek. Twą matką była wilkołaczka. Ciebie nie powinno tu być. Tacy jak ty nie chodzą pośród ludzi. Tacy jak ty nie przekraczają zasłony.

- Tak. - rzekł krótko. - Jam jest. Jaszczura i owszem. Lecz i więcej niż to, mała księżniczko. Znacznie więcej niż to. - potwierdził. - I chodzę gdzie mi się podoba. Przekraczam każdą barierę, jaką zapragnę pokonać. I nikt, ni człowiek, ni zwierze, ni mutant, nie będzie mi mówił, co ja powinienem a czego nie. - jego głos był spokojny. Wyjątkowo nie czuć było w nim złości. Mówił powoli i wyraźnie, jakby chciał się upewnić, że wiadomość dotrze do odbiorcy.
- Po co podeszłaś do mnie? Czego chcesz mała księżniczko? Nie boisz się bestii, którą wyraźnie we mnie widzisz? - Victor nie poruszył się. Nie zrobił najmniejszego ruchu by wystraszyć czy skrzywdzić kruchą dziewuszkę. Jedynie jego lewa powieka drgała nerwowo, a nozdrza rozszerzały się, chłonąc zapach mutantki. Nawet jego głos zdradzał zaciekawienie, wyjątkowo pozbawiony swej zwyczajnej szorstkości.

Przez pierwsze kilka sekund, Ferad wpatrywał się tylko w tumany kurzu, które było widać z samochodu. Z początku zastanawiał się, co to może być, ale w końcu doszedł do wniosku, że to nie jest burza piaskowa, czy inne naturalne zjawiska. Gdy usłyszał w oddali huk wystrzałów, stracił już wszystkie wątpliwości i wiedział z całą pewnością, że ktoś tam jedzie. Domyślał się, że ktoś zaatakował kogoś innego oraz że jest to karawana. Wpatrywał się tak w tuman kurzu, gdy usłyszał głos Jany “Uważaj”. Wtedy przestał gapić się na napaść i dotarło do niego, że Jana mocno przyspieszyła. Pomijając już taką kwestie, że przy większej prędkości mogli sobie coś urwać, to zobaczył, w jakim kierunku jedzie.
- Co ty do cholery robisz? Omiń ich!

- A jakby to ciebie ktoś zaatakował? Też byś chciał, żeby wszyscy patrzyli w drugą stronę? - warknęła.

- Jakby mnie ktoś zaatakował, to bym się pogodził ze śmiercią i dziękował tym na górze, że dali mi żyć tyle lat. Co ty chcesz tam zdziałać? Tam pewnie jest cała banda, a my mamy nadpobudliwą kobietę z karabinkiem i kreślarza, który nawet nie ma tego syfu, tylko włócznie.

- To nie gadaj tylko wyciągaj dwururkę, leży za twoim siedzeniem, a jeżeli zaiste jesteś gotowy na śmierć, to nie widzę problemu, żebyś przed tą śmiercią zrobił dobry uczynek. - westchnęła głęboko - Zresztą nie martw się, podjedziemy na odległość wzroku i jeśli będzie ich zbyt dużo to zdążymy uciec, tz powinniśmy zdążyć. - powiedziała już ciszej, nie zwolniła jednak. Fakt, że nie planowała umierać nie zmieniał faktu, że w miarę możliwości nie chciała aby na jej oczach umierali inni, a już napewno nie tak bezsensownie jak wtedy młody …

Westchnął tylko w odpowiedzi i sięgnął po broń za siedzeniem. Zaczął powoli się uspokajać, ale nadal nie ufał osądowi tej kobiety. Był prawie pewny, że z łatwością wpędziła by ich do grobu, przy najbliższej okazji. Po chwili natrafił na metalową lufę i wyciągnął broń na kolana, oglądając ją przy okazji.
- Nienawidzę tego syfu. - Mruknął do siebie i położył ją koło siedzenia. - Nie rób nic głupiego, bo wbrew zapewnieniom, nie tak śpieszno mi do śmierci.
Znów przeniósł wzrok na kłąb kurzu i powiedział cicho, bardziej do siebie niż do niej.
- Miejmy nadzieje, że umiesz tym jeździć w ekstremalnych warunkach.

Jana, chociaż znów zagotowała się w środku, nic mu jednak nie odpowiedziała, jeśli przeżyją jeszcze zdąży, jeśli nie to nie ma to znaczenia...

- Malakai przypilnuj wejścia z sejfem będzie trzeba zadziałać subtelnie. - Tomi się skrzywił liczył, że sejf ustąpi brutalnej sile.... łatwiej. Lubił swoją siłę i lubił jej używać. Nie znaczyło to, że nie potrafił działać subtelniej. Zwłaszcza mając Lunę i nowoczesny sprzęt bojowy jaki posiadał. Tomi posadził Lunę na sejfie.
- Nasłuchuj. Ja będę kręcił kombinację. Jak wskoczy mówisz i szukam kolejnej cyfry. Jeśli doradzasz inne rozwiązanie to twój moment moja droga.

Spojrzał też na Malakaia który pilnował drzwi.
- Wkurwiają mnie już te maluchy. Szkoda mi na nie granatów czy serii z karabinów. To cenne zapasy w dzisiejszym świecie. Jak skończę z sejfem uchylasz drzwi. Walę pojedyńczym trybem do nich. Jakby mieli cię przesunąć z drzwiami masą to przejdę na serię, trudno trzeba ich zniechęcić. - wzruszył ramionami jakby miał odganiać się od irytujących komarów, mając zajęte ręce.

- Luna jak skończymy z sejfem analiza tego zawału przed nami. Czy da się go łatwo odgruzować. To jedyna alternatywa by minąć te małe paskudy. To baza wojskowa, chciałbym tu pomyszkować nim się stąd zabierzemy. Znaleziona amunicja i miecz najwyraźniej go do tego zachęciły.

Gdy tylko zobaczyła tak znaczną przewagę przeciwnika, poczuła kamień w klatce piersiowej i zaklęła cicho pod nosem. Pioruny też nie nastrajały jej optymistycznie, nie myśląc więc wiele zawróciła. Głupia śmierć nie jest chwalebna, chwalebne jest przeżycie kolejnego dnia by toczyć kolejne bitwy. Nie myślała, jej ciało rozpoczęło gwałtowny zakręt automatycznie, tak że w chwili gdy pościg dzielił się na dwie grupy była już w połowie manewru. Widząc to przyspieszyła...

- kurtwa - mruknęła, całą uwagę skupiając na otoczeniu szukając jak najlepszej trasy ucieczki. Na szczęście nie była sama i ten tam miał dwie ręce i broń, miała tylko nadzieję, że potrafił strzelać - Nie marnuj kul - krzyknęła profilaktycznie - strzelaj gdy będą w zasięgu, najlepiej albo tak żeby uszkodzić samochód albo tak żeby zabić

Skupiła się na trasie, starając się zachować balans szybkości pomiędzy sprawną ucieczką a wyszukanym samobójstwem w wypadku lub w wyniku uszkodzenia samochodu rzez bandytów. Jej celem było utrzymanie się w zasięgu strzału i jednocześnie poza zasięgiem pioruna. Szczęśliwie Walkiria miała wysokie zawieszenie więc udawało jej się utrzymać sensowna prędkość, nawet na tych wertepach. Była pewna, że staruszka i tym razem da sobie radę. Przez jej głowę przelatywały jednak stada myśli. Gdyby tylko udało im się uciec, albo chociaż dotrzeć do jakiegoś miejsca dobrego na zasadzkę o te kilkanaście minut szybciej. Cały czas zastanawiała się nad tym czy widziała na mapie dobre miejsce...

-ej ty tutejszy gdzie tu będzie dobre miejsce na zasadzkę?

Victor pochwycił dziewczynkę, nie pozwalając się oddalić. - Nie oddalaj się. - rzekł Victor rozkazująco do dziewczynki. - poczekaj tam. - Victor wskazał na obdrapaną drewnianą ławeczkę stojącą w cieniu pobliskiego budynku.
Victor był zaintrygowany zdolnościami małej. Może mogły by im się przydać. Dobrze było mieć osobistego jasnowidza.

Dopiero potem skupił swą uwagę na irytującym przybyszu. Powoli, nieśpiesznie wstał z kucków. Przeciągnął się naprężając kark. Obrócił głowę raz w lewo, raz w prawo. Coś nieprzyjemnie chrupnęło w kręgosłupie. Potem Victor ostentacyjnie wysmarkał się w dłoń. Bardzo paskudnie i niesmacznie. Strzepnął rękę, a gęsta maź mlasnęła o piasek.
Stojące nieopodal dziewczęta czekały na rozwój wydarzeń, gotowe w każdej chwili otworzyć ogień do nieznajomego. Obecnie jednak nie celowały do niego.
- Grit? Tak? - rzekł znudzonym głosem Victor. Stał pozornie spokojny przed agresywnym mężczyzną. Jego nagi i wilgotny od potu tors lśnił w prażącym słońcu.
- Po pierwsze. Nie jestem twoim kolegom. - rzekł surowo, jakby karcił niesfornego ucznia. Jego umięśnione ramiona zwisały niby to spokojnie wzdłuż ciała, pod skórą pracowały jednak mięśnie, napinając się niczym stalowe postronki by za chwilę się rozluźnić.
- Po drugie. Nie odpowiadam za twój słaby żołądek, idź do jakiejś babki, to ci melisy zaparzy. - kontynuował, pozostawał w miejscu, jakby się niewiele przejmował przeciwnikiem.
- Po trzecie, i owszem, niechętnie współpracuję. Wiesz, mam taką przypadłość, która utrudnia przyjacielską współpracę, reaguję alergicznie gdy ktoś macha mi scyzorykami przed gębą. Wtedy mam ochotę zabrać mu te zabaweczki i wepchnąć głęboko w dupę. To jak cukiereczku , schowasz je, czy mam ten twój gejowski taniec rozumieć jak zaproszenie do czułych igraszek? - Victor uniósł nieco brodę, odsłaniając gardło w jawnym wyzwaniu. Ugiął nieco kolana, prawie niewidocznie, szykując się do walki. Ramiona zaś rozpostarł na boki, odkrywając nagi tors. Pokazując, że jest całkiem bezbronny i nieopancerzony. To była oczywiście tylko częściowo prawda. Owszem, nie miał przy sobie broni białej, śrutówka szturmowa również została w ciężarówce, ale miał przy sobie jeden pistolet przy biodrze. Drugi wraz z kamizelką i koszulką był zamknięty w ciężarówce.
Victor otwarte dłonie ułożył tak, że mały palec nie dotykał pozostałych i kierował się nieco w dół. Co było ustalonym sygnałem dla dziewcząt.

Nie spuszczając nieznajomego z oczu Lucy odchyliła się nieco do Pir 'a. - Victor się chce pobawić, ale gdyby co, zdejmujemy gnojka. - wyjaśniła, na wypadek, gdyby Pir nie pamiętał haseł i znaków. Ten oznaczał mniej więcej tyle, co, owszem zatańczę, ale nie zamierzam umierać z powodu źle pojętej dumy czy uporu. Grit był przybłędą. Victor nie traktował jego wyzwania poważnie. Nie była to walka o przywództwo ani o łup... w sumie Victor nie wiedział o co chodzi nieznajomemu. Traktował go jak każde inne zagrożenie. W szczególności, że ten był uzbrojony i palił się do walki.
Lucy zmustrowała otoczenie, podobnie Vanessa. Zachowanie nieznajomego było nieracjonalne. sugerowało, że ma jakieś wsparcie.

Przyspieszyła chcąc się oderwać od nieprzyjaciela na większą odległość, aby kupić sobie te kilka sekund więcej na rozważania. W jej głowie kiełkował plan, a raczej dwa alternatywne plany, wszystko teraz zależało do tego czy ten tam prowadzi lepiej niż strzela... W sumie powinna oddać mu sprawiedliwość, że sprawnie wykończył wroga, jednak definitywnie powinien zacząć ostrzał zanim weszli w zasięg piorunów. To było byt ryzykowne, jej zdaniem. Zaklęła pod nosem, na myśl o tym że mogli uszkodzić Walkirię.

- Słuchaj widzę to tak, jedziemy tam - wskazała kierunek - i robimy zasadzkę, albo jeśli prowadzisz lepiej niż strzelasz przesiadamy się i ja z nimi zatańczę...?, decyduj...