To co czuł Leif nie było strachem.
Była to raczej mieszanina frustracji i obawy o własne istnienie. Nie czuł tego od dawna, od bardzo, bardzo dawna. Nawet szarża na czele kilku ghuli naprzeciw kilkutysięcznej armii, to co uczynił mu Hardrada, albo i atak kilku synów Waliego w swych potwornych nieludzkich formach nie były dla niego realnym zagrożeniem. Zawsze pozostawała ochrona Jord przygarniająca do swego łona, lub wycofanie się przed pewnym zniszczeniem w formie zwierzęcia, lub mgły. Tutaj wielka runa nie pozwalała mu na to.
Paradoksalnie mimo śmiertelnego zagrożenia, Leif czuł uniesienie. Nie dość, że byli tacy co korzystali z runicznej magii Odyna i Freyi, runicznej seidr krwi, to była tu ona tak bardzo silna. W nieumarłym jestestwie panowała euforia, przytłumiona bolesną świadomością, że to nie było jego dzieło.

Einherjar nie gardził ucieczką, ale jedynie wtedy, gdy nie było innej możliwości uniknięcia utraty istnienia. Dzieci Canarla oddanie pola akceptowały niechętnie i jedynie pewność zniszczenia ich sankcjonowała taki czyn. Ucieczka była tchórzostwem, ale bezsensowna utrata istnienia była z drugiej strony zmarnowaniem daru Odyna. Poza tym Leif nie dość, że nie chciał uciekać tak łatwo, to nie widział aby było to proste i wzbierała w nim powoli złość. Może i brała się z tej frustracji, że to ktoś inny sięgnął po wysokie runy krwi i udało się mu uczynić tak silny znak Hajmdala? Może brało się to z faktu iż ktoś wyrył tę runę w zwykłym ludzkim śmietnisku do ochrony plugawej orgii krwi Kainitów?
Tak czy owak ta wściekłość rosła przytłaczając obawę o swoje istnienie i Leif sięgał do bestii w nim drzemiącej. Coś w nim pękało i tamy, które budował każdy einherjar aby nie wypuścić na wierzch tego co w nim siedzi, zaczęły pękać świadomie kruszone przez starego wampira. Nie był on jednak jednym z tych, którzy szaleńczo rzucali się do walki nie wykorzystawszy wszelkich innych możliwości.

Leif spojrzał jeszcze raz na postać przy bramie, która zdawałoby się obserwowała krwawą orgię nowoprzemienionych członków sabatu. Mimo mikrego wzrostu osobnika, bladofioletowa barwa aury była potężna, rozbuchana, wielka jak ognisko, silnie iskrząca, i pełna czarnych żył. Ten Kainita był zaiste potężny i parał się magią, do tego toczyło go podniecenie, które Leif interpretował jako obserwację rzezi. Einherjar poddając się bestii zdążył uznać, że jakkolwiek pewnie nawet ranny dałby sobie radę z tą bandą nowoprzemienionych, to wystawiłby się tym na widok, a może i atak tego potężnego sukinsyna. Zamiast przyjąć szał pędzący ku niemu na skrzydłach wybudzonej bestii, pchnął ją wolą ku wampirowi przy bramie.

Spokój jaki na niego nagle spłynął świadczył o sukcesie, bestia opuściła go szybując ku nieznajomemu Kainicie, a jednak na razie nic się nie działo. Nie rzucił się on w nagłym wybuchu furii na tych, których obserwował…
Leif skupił się na swej krwi aby zaleczyć poranione poprzedniej nocy zbyt szybką przemianą ciało. Przemykanie bezgłośnie i skrycie w cieniach było mu obce i wycofanie się mogło zwrócić uwagę tego przy bramie. A Leif bardzo nie chciał zwrócić na siebie uwagę kogoś, kto zaraz mógł eksplodować szałem.

Kątem oka eiherjar dostrzegł tylko jak tamten unosi ręce ku niebui usłyszał jak wybucha rykiem. Niektóre młode wampiry pierzchły na boki. Inny, nagi, posiniaczony, chyba młoda dziewczyna, ledwo wystająca z złezanego złomu, chwyciła się kostki Leifa jakby… się bała.
Płomienie.
Leif wiedział, iż niektórzy spokrewnieni władają ogniem. Były różne źródła tej mocy. Nie miał czasu na dochodzenie jakie było teraz. Dość powiedzieć, że wystarczyło kilka gorących iskier aby przerodzić składowisko odpadów w piekło na ziemi. Zapaliły się resztki chemikaliów, czarny dym zaczął spowijać wszystko pomieszany z dławiącym smrodem. Wampir cudem uniknął płonących odłamów wystrzelonych w powietrze przez mały wybuch jakiegoś akumulatora. Przez trzask płomieni, pękające śmieci i ryk ogarniętego szałem jegomościa ledwo słyszał jęki wampirów.
Niektórzy przeklinali, czasem głośno, czasem tylko warkotem.
Inni modlili się do swych bogów. Niekiedy bez słów, zwykłym szlochem.
I jedni i drudzy byli skazani na porażkę. Groźni byli ci cisi. Tak zdesperowani. I tak mało ludzcy.
Płuca paliły Leifa od żaru dymu. Czy raczej wydawało się mu, że palą. Na szczęście nie musiał się nim zaciągać.
Stał między płonącymi stertami odpadów. Za sobą miał wolny powrót w centrum pożaru, kusząc obietnicą łatwiejszej ścieżki. Przed, trze sylwetki młodych wampirów. Byłyby cztery gdyby nie to, że jeden biegł nań płonąc i niechybnie umrze zanim dobiegnie, a kolejnego wysysali kamraci.

Stary wampir sięgnął po moc krwi wzmacniając siłę swego nieśmiertelnego ciała. Wprawdzie pchnął swoją bestię w ciało sabatnika odczuwając przez to błogi spokój, ale i tak szalejące wokół płomienie wywoływały w nim o wiele więcej niż zwykłą obawę. Chyba tylko brak bestii sprawiał, że Leif nie popadał w skrajną panikę zwykłą dla dzieci Canarla w tak bliskiej styczności z niszczycielskim żywiołem Lokiego i chyba tylko dlatego odruchowo nie wybrał łatwiejszej na pierwszy rzut oka drogi, prowadzącej go ku zniszczeniu - centrum pożaru.
Uchwycił czepiającą się jego nóg Kainitkę i cisnął nią w stronę tych trzech naprzeciw, po czym rozcapierzył palce dłoni wypuszczając z nich długie pazury.
Gdy runął naprzód wydał z siebie ciężki pomruk podobny do atakującego tygrysa, który zabrzmiał wyjątkowo żałośnie. Jak pomruk kogoś kto utracił gniew, potęgę szału i swego wewnętrznego potwora. I było to zadziwiająco bliskie prawdzie. Gdyby nie groza sytuacji, sam Leif mógłby uśmiechnąć się na to w geście pewnego dystansu do własnej osoby.

Starał się przy tym choć kątem oka obserwować sprawcę całego pożaru. Wiatr zmienił kierunek dymu, przez co mógł dojrzeć w pełni, iż nie rzucił całą spokrewnioną, czy raczej przypalonym tułowiem i rękami. Nie miał pojęcia czy ten straciła resztę ciała podczas lotu czy też przy spotkaniu z grupą wampirów nacierających na Leifa.

Czuł krew.
Czuł ogień.
I nie czuł nic.
Dziwne.
Spokojne.

Dwa wampiry rzuciły się nań bezładnie. W przeciągu kilku sekund niemal ich zmasakrował. Trzeci, sprytniejszy, tuż za nimi, spoglądał niepewnie raz na Leifa, a raz na kamratów. Tak jakby się wahał. Myślał o czymś. Zapewne wolałby ich po prostu wypić, nie kłopotać się walką.
Zmierzyli się wzrokiem, a Leif spoglądając w oczy nowoprzemienionego Sabatnika zmarszczył brwi jak po uderzeniu jakiejś myśli. Nie było czasu na długie rozważania co czynić, bo płomienie huczały coraz mocniej. Stary wampir uniósł jednego z tych, których poharatał i wpił kły w bezwładne przedramię powyżej kikuta po oderwanej ręce. Był głodny. Nie spuszczając spojrzenia z sabatnika i wciąż spięty odsunął się wysysając resztki vitae, jakby pozostawiając drugiego rozszarpanego Sabatnika temu niepewnemu co czynić. On w odpowiedzi zawył o wiele dostojniej od poprzednich wyczynów Leifa i zupełnie mało dostojnie dał dyla w głąb morza płomieni.

Ogień wokół, oraz świadomość tego, że wkrótce przybędą tu ludzie chcący ugasić pożar kazały uchodzić również einherjarowi, ale brak bestii, oraz głód i smak pożywnej, o wiele smaczniejszej niż zwierzęca, vitae przyćmił te instynkty. Leif odrzucił puste od krwi ciało w płomienie i uniósł drugiego z rozszarpanych przez siebie. Trzymając w dłoniach niczym bezwładną lalkę zaczął ssać płyn życia również z niego, powoli przechodząc między płonącymi śmieciami w stronę wyjścia. Wciąż przy tym czujnie łypał wzrokiem w poszukiwaniu znaków bytności tego, który ten pożar rozpętał.
Przemierzał labirynt ognia, krzyków i czyhającej śmierci. Syty miał więcej sił aby podziwiać to miejsce. Przypominało wizję piekła z opowieści chrześcijańskich misjonarzy. Ognie, wybuchy, trzaski gnących się po temperaturą tworzy, płonące ciała, ciała ruchome, ciała wyjące w agonii płomieni lub walczące ze sobą. Słupy czarnego dymu, gryzący zapach, smród chemikaliów, spalenizny oraz zgnilizny.

Wampir zauważył jedną, bardzo intrygującą rzecz. Młodych spokrewnionych było stanowczo za dużo. Nie liczył ich, ale ilość musiała przewyższać dwadzieścia, może trzydzieści i więcej ciał. Dawno nie słyszał aby Sabat przeistaczał aż tyle wampirów. I trzymał ich w tak dziwnym miejscu jakby w owadzim roju larwy.
Ten którego szukał był niewidoczny, lecz doskonale widział skutki jego działań. Kolejne ogniste pociski spadały na śmieci niczym rzucone, płonące głazy, rozpryskując gorące odłamki. Szał destrukcji trwał w najlepsze i coraz bardziej przypominał Leifowi opowieści o Ragnarok i niszczeniu dziewięciu światów i Yggdrasil przez Surtra w pandemonium dzikiego ognia.
Odrzucił wyssanego do cna sabatnika prosto w huczący z boku ogień i zaraz skulił się, gdy płomienie buchające z drugiej strony prawie liznęły jego ciało. Brak bestii nie chronił go przed coraz większym strachem, a jedynie pomagał zachować trzeźwość myśli w przeciwieństwie do tych latających wokół w szale przerażenia.

Przez chwilę zastanawiał się czy dobrze uczynił…
Chciał wzbudzić szał w starszym Sabatniku, aby ten w bezmyślnej furii rozszarpał zagrażających Leifowi budzących się nowoprzemienionych, ale nie wziął pod uwagę iż Kainita może eksplodować szałem w dość… inny, specyficzny sposób.

Wszystko wymknęło się spod kontroli.

Ale może tak musiało być?
Silna runa strażnicza wskazywała wyjątkowość tego miejsca, być może było to właśnie to miejsce, o którym mówiła wiedźma, a które zbezcześcili najpierw ludzie, być może przez działania Camarilli czyniąc z niego śmietnisko, a później Sabat robiąc tu wylęgarnię kolejnych miotów sfor.
Żywioł Lokiego oczyszczał to miejsce.
Leif nie skupiał się na tym zbytnio, były to jedynie szybkie myśli przebiegające mu przez głowę, bo brak zdecydowania mógł oczyścić to miejsce także z Leifa. Ogień buchał coraz silniej, ogarnięty szałem wariat podpalał ostatnie wolne od żywiołu miejsca, a spanikowane młode sabatniki na razie ignorowały obecność einherjar skupione na swoim przerażeniu i chęci wydostania się z ognistej pułapki, ale zaraz mogło się to zmienić.
Stary wampir stanął jednak przed sporym dylematem. Sabatnik-piroman musiał wiedzieć co-nieco o tym miejscu, a wymęczony szałem mógł być niezbyt wymagającym przeciwnikiem. Z drugiej strony zbliżanie się do wariata dosłownie plującego strumieniami ognia, z pewnością do najlepszych pomysłów nie należało. W tym pandemonium Leif zorientował się, że jedynie pobieżnie, mniej więcej, wie gdzie Kainita może przebywać, a dokładnie wysypiska nie znał.
Czym prędzej zaczął przemykać ku wyjściu z tego piekła omijając ściany płomieni i młodych sabatników.
Lub raczej omijając nich gdy była ku temu w miarę prosta sposobność. Nie schował szponów, a stanięcie przeciw jakiemuś twarzą w twarz było mniejszym ryzykiem niż kluczenie zbyt długo wśród szalejącego żywiołu

Czując coraz większy żar i muśnięty kilka razy przez płomienie, Leif zaczął zastanawiać się czy idzie w ogóle w dobrą stronę. Na szczęście wkrótce zobaczył w świetle ognia ogrodzenie może nie tyle broniące dostępu do wysypiska ile raczej wytaczające jego granice. Metalowa siatka prysnęła na boki gdy einherjar rozdarł ją szponami niczym papier.
Wybiegłszy trochę dalej i przykucnąwszy aby nie było widać zbyt dobrze jego sylwetki, krytycznym wzrokiem obserwował swoje i sabatnika-piromana dzieło starając się w tej burzy płomieni wypatrzeć również samego Kainite.
Było to nierealne…
Wysypisko zmieniło się w krainę ognia tworzącą takie ilości czarnego, ciężkiego dymu, że wampir nie byłby chyba w stanie wypatrzeć w nim nawet samego Jormungarda.

Mruknąwszy coś pod nosem Leif skulił się na klęczkach i zapadł w sobie. Jego ciało zaczęło się kurczyć i zmieniać kształt.
W kilka chwil później do huku ognia, wrzasków palonych żywcem wampirów, oraz ryku otumanionego szałem Sabatnika dołączył krzyk sokoła, ptaka Freyi, wzlatującego pod zgwałcone tumanami dymu niebo.

Ludzie zaczęli wstawać od stołu. Mały gwar połączony z zamieszaniem wystarczył aby Tomas niczym karykatura upiora przybrana w ludzkie szaty znalazł się tuż nad Walerią. Verbena nie mogła wiedzieć jak komicznie wygląda chuda, ponura postać wysokiego jegomościa, a na jej tle jej własna osoba jakże mikrych rozmiarów. Eutanatos nachylił się nad nią, lekko strasząc. I chyba zmieszał się, gdyż tego nie planował.
- Musimy porozmawiać.
Waleria skinęła głową w milczeniu, słuchała.
- Na zewnątrz. Jeśli masz tutaj jeszcze jakieś sprawy, poczekam.
Eutanatos odszedł w kierunku drzwi czekając na Verbenę. Waleria poszła za Tomasem nie oglądając się na nikogo.

&&&

Mistrz Einar zaczął powoli dreptać w stronę wirtualnej adeptki. Mervi już wcześniej zaczęła oczekiwać dość niecierpliwie końca, więc gdy tylko Einar ruszył z miejsca, wirtualna adeptka szybko schowała swój sprzęt do torby. Nie czekała aż hermetyk dodrepcze w jej pobliże. Ona po prostu wyprzedziła go w zamiarze podejścia... choć z jej milczenia wynikało, że nie wie co teraz.
- Mervi… zatem… - Einar zaczerpnął powietrza, spojrzał w sufit - dalej mamy nasze małe memento?
Technomantka poczuła się w tej chwili bardzo spięta. Zupełnie nie wiedziała co naprawdę się dzieje...
- Skąd... my... dlaczego... - wycisnęła z siebie w końcu nieskładnie.
- Wyjdźmy na zewnątrz - stanowczo, spokojnie zaproponował Einar i nie czekając na dokładniejszą odpowiedź, po prostu, w ojcowskim objęciu pod rękę, wyprowadził wirtualną adeptkę na teren zielony podlegający parafii. Tam pozwolił jej trochę ochłonąć.

&&&

Jonathan rozmawiał o czymś z Hannah kiedy zbliżył się do nich Iwan. Chyba wymieniali uprzejmości. Patrick zaś ruszył za Iwanem, czekając grzecznie na okazję by wtrącić kilka słów od siebie.
- Chciałbym tylko rzec… - rzekł z ciepłym uśmiechem do mnicha, gdy zauważył okazję, do słów pocieszenia..- … że jest mi przykro z powodu tych konfliktów przy stole, ale zanim machina zacznie sprawnie pracować to tryby muszą się dotrzeć.
Klaus podążył za Patrickiem. Skinął głową Iwanowi kiedy zwrócił na nich uwagę.
- Przykro mi, że musiałem wziąć hausty jako zakładniki, ale musiałem tez zadbać o dobro mojej tradycji.
- Sądzę, że gdyby Synom Eteru faktycznie zależało na tego typu możliwościach, wiedziałbym o tym w Edynburgu - oschle odpowiedział Iwan.
- Jestem z Belfastu… nie mam żadnych więzi ze Szkotami. Prawie żadnych... - odparł żartobliwie Healy.
- A ja z Rosji… i obecnie cerkiew mienia nie lubit - w trochę łagodniejszym tonie odpowiedział zakonnik.
- Chyba wszyscy tutaj są na swój sposób… niechciani we własnej okolicy - Jonathan przelotnie spojrzał na Patricka, acz na tyle długo aby ten zauważył.

&&&

Zatrzymali się tuż przed drzwiami. Tomas niedbale oparł się o ścianę.
- Walerio. Mogłabyś na przyszłość konsultować ze mną swe kontakty ze spokrewnionymi? Może nie dość precyzyjnie wyraziłem się przy naszym pierwszym spotkaniu, ale posiadam pewną, sądzę, iż większą, wiedzę o ich społeczeństwie. Nie zwykłem o tym mówić nazbyt powszechnie bo są to informacje z natury niebezpieczne - wyjaśnił chłodno. Chwilę jeszcze lustrował twarz przebudzonej zimnym spojrzeniem jakby czegoś szukał.
- Dodatkowo… Dlaczego tak późno raczyłaś poinformować resztą o sojuszu z Sabatem? Proszę, nie opowiadaj mi o przysługach. Dzięki wsparciu Inkwizytora utrzymałem więź z jednym z nieumarłych na tyle długo, iż wiem co oni konkretnie o tym myślą. A myślą, że jesteśmy w dupie.
- Tomasie myślę że widziałeś na własne oczy, że sytuacja była dynamiczna i trudna do okiełznania. Prawda, nie mam wiedzy o wampirach, jeśli ty zaś posiadasz taką wiedzę wina jest i twoja. Nie wsparłeś mnie wówczas swoją mądrością, nie dałeś mi żadnej porady, nie udałeś się ze mną do Dzika. Być może wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej. Zrobiłam to co wydawało mi się w tamtej chwili najlepszym rozwiązaniem dla zachowania nas przy życiu. Jeśli chodzi o resztę, ja zgodziłam się tylko na pakt o nieagresji, nie odpowiadam za co obiecują sobie po tym wampiry. Odpowiadam za swe słowa nie zaś za nadawane im przez innych interpretacje. Mówisz że wampiry myślą, że jesteśmy w dupie… cóż poczekamy zobaczymy. Myślę że nas nie doceniają.

Tomas przysłuchiwał się wypowiedzi przebudzonej z mieszaniną upiornej ciekawości, uwagi oraz jakby pewnego zniesmaczenia. Dwa razy kiwnął głową, chyba bardziej aby ukryć zdziwienie niż faktycznie potakując.
- Sądzę, że nie ma potrzeby abyś się akurat mnie tłumaczyła. Widziałem co widziałem, słyszałem co słyszałem, wnioski mam własne. Proszę tylko, postaraj się więcej nie wywoływać podobnych problemów. - Eutanatos odsunął się od ściany i wracając do budynku, skłonił się lekko Walerii. - Dziękuję.

- Postaram się nie dać się porwać w najbliższym czasie - odpowiedziała Waleria, po chwili zaś dodała - jeśli mamy uniknąć kłopotów poproszę o korepetycje o spokrewnionych. Wszak wiedza jest najskuteczniejszą tarczą chroniącą przed problemami.
Tomas wysłuchał słów kobiety bardziej z grzeczności i bez słowa zniknął za drzwiami. Co utwierdziło tylko ją w przekonaniu, że ma do czynienia z dupkiem. Również odeszła kierując się w stronę najsympatyczniejszej osoby na całym zgromadzeniu.

&&&

- Cóż… Lillehammer to raczej nie jest szczyt marzeń maga jakiejkolwiek tradycji. - odparł ze śmiechem Irlandczyk.
- Moim był - uśmiechnął się Jonathan - a i sądzę, że mistrza Iwana nikt tu siłą nie ściągał.
Duchowny tylko uśmiechnął się.
- Ja osobiście… nie mam nic przeciwko miejscu. Takie dziewicze tereny. Jesteśmy nieco jak pionierzy na dzikim zachodzie i… - tu spojrzał na znajdującego się w pobliżu inkwizytora.- … Musimy polegać bardziej na dyplomacji niż sile. Przynajmniej dopóki sami tej siły nie mamy.

- Jak dla mnie ogólne korzystanie z siły jest nie na miejscu. Już wystarczy, że nasza droga hemofilka zaczęła wciągać nas w wampirzą politykę. - bąknął Niemiec - Wchodzenie na wojenny szlak raczej nie jest na miejscu.
- Jest takie powiedzenie - niespodziewanie zaczęła Hannah - mądry przedyskutuje, głupi zacznie bić. Prawdziwy problem zaczyna się, gdy druga strona jest tym głupim.
- Poza tym to wampirza polityka zaczyna wciągać nas. Owszem może i pogadali na końcu, ale nie porywa się kogoś tylko dla samej rozmowy. Gadać zaczęli, gdy im się plan posypał. - ocenił Irlandczyk.
- W tym mieście od kontaktu ze spokrewnionymi nie uciekniemy - ocenił Jonathan. Drugi mistrz w milczeniu mu przytaknął.
- Świetnie… miałem nadzieję, że tak daleko od… czegokolwiek będziemy bezpieczni przed większą różnorodnością supernaturalnych… a tu wampiry, technokracja, wilkołaki, jakieś coś co nawet nie wiem do jakiego wora wrzucić. - Klaus westchnął - Jeżeli zaczniemy z nimi taniec, może na tym ucierpieć lokalna populacja.
- Mimo tego co zaszło podczas podróży, nie obawiałbym się tutaj zbytnio Unii - odpowiedział Jonathan - o wilkołakach natomiast nic…
- Nie czytałem nigdzie, aby występowały w okolicy - dokończył Iwan - natomiast warto sprawdzić, dla pewności. To jednak dość powszechna grupa nadnaturalnych istot. Szczególnie na północy.
- Mimo wszystko… widziałem raz wojnę między tymi dwiema społecznościami wampirów… jak bawią się sami jest brzydko… trudno mi sobie wyobrazić jak to wygląda, kiedy magowie się w to wtrącają… - Klaus pogłaskał się po karku - Słyszałem, że Hermetyci kiedy toczyli otwartą wojnę z jedną grupą wampirów, ale nigdy nie zagłębiałem się bardziej.
- Będą się bawić w wojnę i bez nas… więc brzydko będzie tak i siak. - wzruszył ramionami Patrick wykładając swoją filozofię. - Lepiej być języczkiem u wagi w takiej sytuacji.
- Stare, rzymskie powiedzenie mówi: chcesz pokoju, szykuj się do wojny - powiedział Gerard podchodząc bliżej. - Mistrzu Iwanie, czy znajdziecie chwilę na kilka słów na osobności?
- Ja z chęcią pomogę przy badaniach owego miejsca w którym wyczułeś tą dziwną istotę. Acz muszę od razu zaznaczyć, że żaden ze mnie uczony i liczę się bardziej jako wsparcie w razie kłopotów. I pomoc przy Rękawicy i Umbrze. - zaoferował się Patrick zwracając się do Gerarda.
Inkwizytor skinął głową z delikatnym uśmiechem.
- Każda pomoc jest ważna, a szczera chęć często jest cenniejsza niż umiejętności.
Po tych słowach Gerard znów zerknął wyczekująco na Iwana. I właśnie w tym momencie zauważył stojącego za zakonnikiem posępnego stracha na wróble w postaci Tomasa. Zimne, nieco zamyślone i melancholijne oblicze eutanatosa wyrażało jednocześnie zaciekawienie poprzez zmarszczone brwi. Ciekawe od jak dawna ich słuchał.
- Oczywiście, przepraszam - Iwan skłonił się lekko zgromadzonym i ruszył wraz z Gerardem na spacer.

&&&

Widać było, że gdy nadszedł moment na rozmowę, Mervi ciężko sobie radziła z napięciem spowodowanym sytuacją. Dłuższą chwilę zajęło jej sklejenie pytania, które miałoby jakikolwiek sens.
- Więc... - spojrzała uważniej na Einara - My się znamy...? Znaczy... Skąd? Znaczy... Wcześniej niż... Sprzed kilku dni...
- Po walce trafiłaś pod moją opiekę. Wraz z Mistrzem Urielem… leczyliśmy ciało i umysł. Bardziej umysł.
- ...jakiej walce...? - zapytała skołowana dziewczyna.
- Nie pamiętasz też tego? - Hermetyk zasępił się. - Może… ustalmy na początek ile wiesz.
Technomantka wzięła głębszy oddech, czując jak już zaczyna się spinać w sobie.
- Byłam zaskoczona wtedy... w wieży... Nie pamiętam nic związanego z twoją osobą... ale... Nie tylko to jest problemem. - zaczerpnęła kolejny dłuższy oddech - Od czterech miesięcy staram się... zebrać informacje... o sobie. Bo pamięć... Ona... - spojrzała w ziemię - Nieumiejętnie została sformatowana. Wyczyszczona. Zostały foldery... Przegródki.

Hermetyk westchnął ciężko. Wzrokiem poszukał ławki na której mógłby się oprzeć. Z trudem usiadł proponując to samo kobiecie. Był smutny i chyba… zawstydzony. Tak, wstydził się czegoś. Jakaś hańba malowała się na obliczu starego maga.
- Przepraszam… tylko tyle mogliśmy. Myślałem… liczyliśmy, że naprawy będą permanentne. Nie podejrzewałem aż takiego stopnia regresji.
Pauza. Mag dał zabrzmieć swoim słowom.
- Odbyłaś bardzo ważny pojedynek w cyfrowej sieci. Niestety, na skutek kontrataku twych przeciwników, uszkodzony został umysł. Do Wieży dostarczono mi Cię przez Dantego. Tak, tego Dantego. On również postarał się o asystę mistrza Uriela. Oczywiście nie osobiście - smutny uśmiech przeszedł przez twarz Einara.
- Moja mała Mervi, gdy cię dostaliśmy, byłaś kompletnym warzywem. Wybacz dosadność, może tego nauczyłem się od ciebie, więcej bezpośredniości. Ale leczyliśmy twoją jaźń. Prawdę mówiąc, bardziej ją odbudowaliśmy. Bardzo pomógł nam w tym Glitch. Masz bardzo silnego i mądrego Avatara dziewczyno. To dzięki jego świadomości, temu co przechowywał, tego co był w stanie oddać, można było bez problemu odbudować twoją świadomość i podświadomość. Problemem były wspomnienia. Wyższe ja, pamiątki przeżyć, emocji, to co nas kształtuje. Mieliśmy tego skutki, twój charakter z najlepszego źródła - samej ciebie. Ale wspomnienia? Przywróciliśmy je wysoką magyą czasu. Porównaj to do tworzenia nowej wersji poprzez porównywania kolejnych przyszłych wersji wzorca umysłu. Sama rozumiesz jak bardzo trudne to było. Liczyłem się z powrotem. Bo widzisz, my bezpośrednio nie budowaliśmy wspomnień, a raczej… same zasady działania umysłu i jego interakcji w sferze czasu robiły to za nas. Tak było uczciwej i pewniej. Czemu wspomnień nie udostępniał nam Glitch? Na początku też mnie to dziwiło. Ale teraz już wiem, że nie ma zwyczaju przejmować się takimi detalami.
Mervi początkowo jedynie patrzyła na Einara w sposób, w jaki patrzy ktoś nie dający wiary w historię. Usiadła (a raczej opadła) na ławkę obok hermetyka i uśmiechając się nerwowo odezwała się zbyt spokojnie, aby ten spokój nie był fałszywy.
- Jaki pojedynek? Z kim? - nerwowo zaciskała palce - Kim jest Mistrz Uriel?

&&&

Tymczasem Jonathan podjął wątek.
- Bardzo mnie cieszy, że nie wiecie więcej, Klaus… mogę tak mówić, prawda? To jedna z mniej chronionych tajemnic Porządku. W zasadzie to pół-tajemnica. Mimo wszystko, tajemnica - mag uśmiechnął się.
- Co oznacza, iż jestem na waszej liście do odstrzału - lekko niezdarnie zażartował Tomas.
Klaus wzruszył ramionami.
- Ta informacja przykuła moją uwagę, ponieważ stała w zaprzeczeniu z standardowymi procedurami co do "Spokrewnionych". Mój mentor tłumaczył, że współistniejemy na zasadzie: "Ty rób swoje, ja robię swoje".
- Strach… - pociągnął Tomas - ...utrudnia badania. Nie tylko nad spokrewnionymi. Nad cyklem, nad śmiercią, nad duchami niespokojnych zmarłych. Tylko, że jest to strach bardzo uzasadniony. To są bardzo niebezpieczne tematy. My płacimy za to cenę pewnego ostracyzmu w Radzie oraz naszego szkolenie. Większość marabutów wymaga mniejszej lub większej formy ascezy. Ogólnie gromadzenie dóbr doczesnych ponad miarę nie jest u nas zachwalane - spokojnie wyjaśnił Tomas.

- Osobiście dla mnie to trochę martwy temat… przepraszam. - delikatnie prychnął Eteryta - Największe zainteresowanie Spokrewnionymi miałem dwa lata temu, kiedy odkryłem, że jest coś Mistycznego w świetle słonecznym. Zwykłe promieniowanie elektromagnetyczne, mimikujące charakterystyki słonecznego, nie ma na nich wpływu. Jednak poszukiwanie… chętnych obiektów do badań okazało się niemożliwe, zatem porzuciłem badania.
Patrick zaś wycofał się rakiem pozostawiając rozmówców samym sobie i ruszył ku Verbenie. Mechanicles mógł nie cierpieć tej tradycji ( jako awatar powiązany z technologią i rozwojem nie lubił natury z zasady) ale Patrick nie podzielał jego poglądów. Wymiana zdań między Klausem a Tommy’m była może ciekawa, ale Irlandczyk wolał ciekawsze tematy. Toteż, gdy przyuważył Walerię ruszył w jej kierunku pozostawiając resztę magów zagłębionych w ich dysputy.

&&&

- Z Technokracją. Dokładnie… nie znam szczegółów. Dante przekazał mi tylko, iż wykradłaś im bardzo ważne dane. Piekielnie ważne. Pościg przerodził się w bitwę. Przepalenie… tak to nazywacie? Przepalenie po walce dosięgło sektory… - staruszek sięgał pamięcią, a i może magyą w głąb siebie - 751, 752, 753, 760, 780 do 821. Ostatecznie wygrałaś. Dante bardzo żałował, że nie może być to wiedza powszechna. Bardzo zadbał, aby ślady po tym zostały zatarte. Inaczej byłabyś wrogiem publicznym numer jeden. Co do Uriela… Jeden z najlepszych mistrzów umysłu oraz czasu jakich znam. Niemal arcymag. Gdy odzyskałaś pełnię świadomości, jeszcze dwa tygodnie spędził z nami w Wieży.

Uśmiech Mervi poszerzył się.
- To... Nie, to niemożliwe. - postarała się dać siłę głosowi - Nic takiego się nie stało. Walka z Technokracją w liczbie mnogiej, którą jednak wygrałam w pewnym sensie? Przepalone Sektory? Dante? Mądry Glitch? - zadrżała lekko z nerwów - Nie zdarzyło się.
Einar nic nie odpowiedział. Chyba spodziewał się wyparcia. Po prostu w milczeniu spoglądał na gwiazdy.
- Nie mogło się zdarzyć. - Mervi spojrzała na swoje dłonie - Bo to nie jest prawda. Nic takiego nie miało miejsca. Na pewno. Przecież to bez sensu. - uniosła spojrzenie na gwiazdy - Nie ma dowodów.
Einar nie odrywał wzroku od nieboskłonu. Odpowiedział cicho.
- Gdy sobie to przemyślisz, jestem do dyspozycji. Powiedz mi tylko… jak głęboka była regresja? Nic z Wieży nie pamiętasz?
- Nic... - odruchem położyła dłoń na dłoni Einara szukając ukojenia nerwów.
Hermetyk nakrył dwiema dłońmi jej dłoń. Były zimne jak to u starców mających problemy z krążeniem. Patrzył w niebo.
- Będzie dobrze.

Mervi milczała długo. Uśmiech zniknął jej z twarzy, która zastygła w otępiałym stanie. Spuściła wzrok na kolana, wyraźnie walcząc sama ze sobą i próbując przetrawić wszystko, czego się dowiedziała. Zdawało się, iż całą noc pozostanie tak, ale w końcu nie wytrzymała napięcia.

~ Ty cholero! - wręcz wykrzyczała w myślach - Wiedziałeś. Ukrywałeś. Nigdy cię nic nie obchodzi! Nie chcesz nawet pomóc przywrócić moich wspomnień! - chciała, aby ta litania wściekłości dosięgnęła samego jądra istoty Glitcha. Lekko pociemniało jej w oczach. Bruk falował. Zadarła głowę w górę. Gwiazdy były kwadratowe. Jak piksele słabego wyświetlacza. Na niebie malował się jeden symbol.
Dwie przewrócone ósemki. Jedna pod drugą. Pomiędzy nimi kreska. Dzielenie. Nieskończoność przez nieskończoność. Symbol niezdefiniowany. Kryje się pod nim dowolna wartość. W tej postaci… bezużyteczny.
Symbol możliwości.
~ Oboje czegoś chcemy. - pomyślała wciąż patrząc na symbol na nieboskłonie - Ty chcesz bym odrzuciła narkotyk. Ja chcę odzyskać wspomnienia. - przymrużyła oczy - Oddaj mi wspomnienia, to zwalczę uzależnienie.
Piksele ułożyły się w kolejny wzór. Suma dwóch zbiorów pustych.

- To bez sensu... - odezwała się w końcu na głos - Nie odzyskam siebie. Możliwie i nie jestem tym, kim byłam, taka sama... a nie umiem określić tego. - skuliła się. Gwiazdy przybrały swój zwyczajny kształt. Usłyszała tylko głos przypominający zmontowane sylaby z wielu starych nagrań.

^Jesteś tym który jest. Jestem który jest.
JESTEŚMY TYMI KTÓRZY SĄ.%

Mervi uśmiechnęła się kącikiem ust, ale nie był to uśmiech czystej radości. Spojrzała na siedzącego obok Einara.
- Czy... nie zapomnę już nic więcej? Na pewno? - zapytała hermetyka.
- Z dużą dozą pewności mogę powiedzieć, że nie. Jednak trudno dać mi gwarancję - Einar mocno zacisnął usta.
- Kiedy... Jak dawno temu Dante pojawił się ze mną w wieży? I jak dawno was opuściłam?
- Około dwa lata temu. Wieża posiada własny dryf czasowy więc różnice rzędu kilku miesięcy na plus lub na minus są całkiem możliwe.
- Więc ile zajęło postawienie mnie na nogi? - Mervi wyglądała na rozbitą.
- Około tysiąca cykli czasu zero, w tym czasie Wieża wahała się między czasem pierwszego rzędu, a drugiego.

Dziewczyna była szczerze zaskoczona słowami Einara. Nie tyle co faktem ilości czasu, jaki zajęło leczenie, co z powodu użycia nomenklatury, której to użycie sugerowało posiadanie przez rozmówcę koniecznej wiedzy do zrozumienia przekazu. Oczywiście - Mervi rozumiała przekaz doskonale.
- Czyli... wiesz o mnie więcej niż sądziłam. - odparła, nie będąc pewna czy to ją cieszy, czy martwi - Ale odejmując czas leczenia, wciąż pozostawia to grubo ponad rok... całkowitego braku... pamięci. Byłam tyle w wieży?
- Nie aż tyle - staruszek uśmiechnął się delikatnie - ale dość długo. Na tyle, iż daliśmy radę się poznać. Uczniów też znałaś. Nowe dziury w pamięci mogą wynikać ze specyficznego efektu regresji. Za część przeszłości przyszło ci zapłacić fragmentem teraźniejszości. Znany efekt. Nie sądziłem tylko, że będzie taki… jednolity. Mistrz Uriel twierdzi, że raczej przez pewien czas możesz mieć problemy z pamięcią, taką zwyczajną. Tak długa wyrwa po uzdrowieniu… Nie wiem. Możliwe, dość pechowe - hermetyk posmutniał.

Mervi zamknęła na chwilę oczy. Musiała myśleć trzeźwo, nie poddać się emocjom. Wiedziała, że prawdopodobnie nie będzie to możliwe na dłuższy okres, ale... co jej pozostało?
Ciężko też znosiła myśl o tym, iż znała uczniów... a oni znali ją... Czy wszystko inaczej by się potoczyło, gdyby wtedy pamiętała?
- Jest coś jeszcze... - zaczęła niepewnie, nie patrząc nawet w stronę Einara, tylko skupiając wzrok na swoich dłoniach - Chciałam... Próbowałam sobie poradzić, ale... - poczuła jakby w gardle miała gulę - Nie umiem powiedzieć kiedy... tak dokładniej... zaczęło się to, jednak... - nerwowo poruszała palcami - ...trwa do dziś. Sądzę, że przez to też... z Glitchem jest ciężko dogadać się... Ale tak jestem spokojna. - mówiła nieskładnie.
- Spokojnie, dziecino - Einar cichym, acz silnym głosem jakby delikatnie zaklął rzeczywistość uspokajając kobietę. Magyą bez magyi. Po prostu sobą.
- Nie musisz wszystkiego… od razu. Przemyśl wszystko, zastanów się, a my wrócimy do tej rozmowy potem, może mniej dramaturgicznie, przy ciastku i kawie.
Mervi pokiwała powoli głową. Z jednej strony stres odszedł, gdy tylko odsunęła się od niej rozmowa o uzależnieniu. Z drugiej... miała i tak prędzej czy później nastąpić.
- Czy Dante coś jeszcze mówił po oddaniu mnie...? - zapytała cicho.
Einar pokręcił głową przecząco.
- Ja... - westchnęła i przetarła oczy, jednak nie ze zmęczenia fizycznego - ...przemyślę wszystko... ułożę jakoś sobie... - spojrzała na Einara - Na razie tu posiedzę trochę... i tak na Patricka czekam... Inne sprawy, rozmowy... Załatwię pewnie jutro... Jak się otrząsnę. - w ostatnim zdaniu brakowało "mam nadzieję", które po prostu pozostało nieme.

&&&

Drobna Verbena mogła dość szybko dostrzec zbliżającego się Syna Eteru. Patrick bowiem miał sylwetkę świadczącą o… zamiłowaniu do ćwiczeń fizycznych na siłowni. A choć nie był tak mocarny jak niedźwiedź Adam, to wiele miał z rysia… gibki, muskularny… leniwy i oszczędny w ruchach. Jak to kot. Ale w każdym geście, kryła się uśpiona groźba. Jedynie uśmiech… szeroki i szczery bardziej pasował do dzieciaka niż do drapieżnika.
- Co za narada… nieprawdaż? - rzekł na początek w ramach przełamywania lodów.- Co sama sądzisz o tej całej sytuacji z wampirami? Skoro cię napadli to z pewnością mieli jakiś powód.

- Zapewne masz rację, zgodnie z mą wiedzą spokrewnieni niewiele rzeczy czynią bez powodu. Niestety na razie nie udało mi się ustalić jaki była ich prawdziwa intencja, ale pracuję nad tym - odpowiedziała spokojnym tonem, przynajmniej on jej nie linczował.. poczuła więc do niego sympatię. - prawdę mówiąc nie wiem o nich zbyt wiele i jestem w trakcie nadrabiania braków w edukacji. Wydaje mi się jednak że oni naprawdę obawiają się przebudzenia przedpotopowca, ale równie dobrze mogłam zostać zwiedzona. Najgorsze w tym jest to, obecni tu specjaliści, których wiedza większą nieporównywalnie większa od mojej ograniczają się do krytyki zamiast szukać rozwiązania problemu… swoją drogą dobry pomysł z wykrywaniem kwintesencji. Można zapytać jak działa twoja maszyna - Waleria zawsze była ciekawska.
- Moja…? Aaaa… to… - rzekł zaskoczony Patrick i sięgnąwszy do kieszeni zaczął od razu skręcać kolejną zabawkę.- Wiesz.. trudno to wytłumaczyć. Nie jestem kujo… ner… naukowcem jak Klaus czy Mervi. Szalony Szkot określał mnie dzikim talentem. Jak mam problem do rozwiązania, to instynktownie składam potencjalnie przydatne narzędzie. O tak… nie bardzo zastanawiam się dlaczego działa.
Gotowy kolejny czujnik dał Walerii.- Ogólnie musi mieć w sobie wszystko co reprezentuje moją więź ze sferami, żeby działało.
Waleria wzięła przedmiot do ręki i zaczęła mu się przyglądać, od różnych stron. Mechanizm w dziwny sposób przypominał jej chłód lodu połączony ze wzorem na korze rosochatego dębu i był piękny i bardzo obcy dla jej paradygmatu. Verbena nie miała jednak najmniejszego pojęcia jak to działa. Delikatnym ruchem spróbowała poruszyć zębatkę…
- Jak to działa? - zapytała autentycznie zaciekawiona.
- Tak samo jak większość wynalazków ludzkości. Na prostackich zasadach.- odparł z uśmiechem. - Wiatr kręci wiatraczkiem, dioda świeci tak mocno jak kręci się wiatraczek. Tyle, że tym wiatrem jest kwintesencja. Jej przepływ. Jej ruch.

&&&

Jonathan spojrzał na Klausa z pewną dozą sympati.
- Ta właściwość nie tyczy tylko wampirów. Ludzie wiedzieli to od dawna. Światło jutrzni rozpędzało mary, upiory i inne potworności. Światło chroniło przed bestiami ciemności rozumianymi jako zło. Zdziwiłbyś się w ilu przypadkach jest to szczera prawda. Nawet jeśli nie rani, to jest po prostu nieprzyjemne. Wiele istot czuje do niego taką awersję jak my do zgnilizny. Mam nadzieję, że mogę mówić za wszystkich.
Hermetyk ukradkiem spojrzał na Tomasa. Po eutanatosie mały przytyk spłynął jak po kaczce. Może to był faktycznie tylko żart?
- Wątpię aby tyczyło się to zmiennokształtnych. - rzucił Eteryta - Poza tym kto określał te bestie jako złe?
- Nie sądzę aby zmiennokształtni z zasady byli źli w naszej moralności. Nie uważam również aby byli dobrzy. Tylko czy zło nie jest właśnie brakiem dobra? Jesteś naukowcem Klausie. Ciemność nie ma własnej substancji, jest tylko brakiem światła. To samo można powiedzieć o dowolnej cnocie. Ich brak rodzi groźne, negatywne konsekwencje - wyjaśnił hermetyk.
- Mieszasz Naukę z filozofią mistrzu. - zauważył Eteryta - Dobro, zło, moralność jest bardzo skomplikowanym terenem z masywną "szarą strefą". Na przykładzie wampirów. Są to pasożyty, które nie muszą nikogo zabijać, aby przetrwać. Do takiego wniosku dotarłem bez ich badania, ponieważ gdyby każda osoba, na której się pożywią ginęła, lub zmieniała się w jednego z nich, nie byliby w stanie się ukryć. Czy z tego punktu widzenia są złe? Całościowo?
- Porządkowi Hermesa zajęło wieki aby udowodnić jednorodność nauki, etyki, filozofii czy nawet tego, co określa się współczesną fizyką - z nieukrywaną dumą odpowiedział Jonathan, lecz bez atakującego tonu - jako młodsi bracia moglibyście wiele zaczerpnąć z naszych dawnych badań. Co do zła… zaraz wejdziemy z tematykę teodycei i nas ojciec Adam pogoni - stwierdził zerkając w stronę siedzącego przy stole mnicha. Ten wygląda trochę jakby drzemał.
- Wampiry… - delikatnie pociągnął temat Tomas - ...mają jakby uszkodzoną duszę. Oni nazywają to bestią. To dość daleko idący wniosek, lecz widziałbym w tym coś pokrewnego pierwotnemu, nephandycznemu wypaczeniu awatara, acz raczej słabszemu. Pytanie pozostaje na ile jest dla nich nadzieja. Tego nie wiem.
- Czy szatan może zostać zbawiony? - Luźno zapytał Jonathan. Raczej nie oczekiwał odpowiedzi, a raczej pokazywał trudność całej sprawy.
- "Współczesna fizyka..." - eteryta wydawał się wymawiać te słowa z drobnym obrzydzeniem - Wybacz mistrzu, ale trendy Technokracji nie trzymają się mnie. - Klaus westchnął - A chce być zbawiony?
- O ile wiem… - hermetyk lekko zamyślił się - to interpretacja kopenhaska jest wielkim zwycięstwem waszej tradycji - uśmiechnął się lekko.
- Nie wiem. I chyba nie chcę wiedzieć - odniósł się do kwestii zbawienia.
- I technole mają ból głowy. - odparł z uśmiechem Klaus - Tak czy inaczej. Światło źle wpływa na wampiry… i upiory? Nie miałem zbytniego kontaktu z istotami Umbry, więc nie mam danych.
- Miałem na myśli raczej popularne znaczenie tych terminów, nie ścisłą nomenklaturę - wyjaśnił hermetyk. Tomas milczał.

Klaus się przez chwilę zamyślił. - Und wenn du zum Umbra gehst…* - Eteryta pokręcił głową odganiając myśli - Przepraszam, czasem trudno mi kontrolować myśli… albo Avatara.
- Ich vergebe dir** - z uśmiechem odparł hermetyk.
- Skoro o "bestiach ciemności" mowa… - zaczął Klaus - Mistrzu czy udało ci się dokonać jakiś odkryć co do potworka, który mnie zaatakował we śnie? Czy może po prostu muszę przestać jeść ostre rzeczy przed snem?
- Tak… ale porozmawiamy o tym na osobności, w dogodnej chwili.
- Więc jeżeli będziemy mogli się spotkać jutro, to byłbym wdzięczny - uśmiechnął się Klaus - Przepraszam teraz jeszcze mistrzu, ale chciałem jeszcze porozmawiać z Patrickiem i Mervi… - rozejrzał się - Gdzie jest nasz drogi spec od IT…?

* A gdyby zabrać do Umbry…
** Wybaczam ci

&&&

Inkwizytor z radością przyjął zimne powietrze jakie owiało mu twarz. Wziął kilka głębszych wdechów delektując się nim.
- Zgadzam się, że nie możemy tutaj umieścić naszego stałego miejsca spotkań. To zbyt ryzykowne. Nie dla nas, lecz dla rezydujących tutaj duchownych.
Po tych słowach zaplótł dłonie za plecami, przez co zdawał się poważniejszy i starszy niż był w rzeczywistości. W lewej pole marynarki pobłyskiwał wpięty srebrny krzyż otoczony napisem “Non nobis Domine, non nobis, sed nomini Tuo da gloriam!”. Stare przyzwyczajenie sprzed powołania.

- Dziękuję za wysunięcie propozycji mojej kandydatury. Cieszę się wiedząc, że znajdę w was oparcie. Niemniej jednak dobrze się stało, że nie zgodzili się z tym. Jako inkwizytor będę mieć dość obowiązków. Zwłaszcza - Gerard zawahał się sprawdzając czy Iwan go słucha - zwłaszcza w związku z Walerią. To młode, dzikie serce. Jej tradycja zawsze żyła na pograniczu tego co dopuszczalne, a co już nie. Chciałbym, żebyście wiedzieli, że ją obserwuję. Nie jest to to, co nasi bracia w pieśni nazywają postępowaniem Inkwizycyjnym, o nie. Daleki jestem od tego - powiedział spokojnie, choć wcale nie był tak daleki jak chciał, żeby Iwan myślał.

&&&

Klaus zobaczył Mervi kierującą się ku zgromadzeniu trzech magów. Mógł zastanawiać się jednak czy ona w ogóle zwróciła na nich uwagę, jako że wzrok miała utkwiony w ekranie tabletu, trzymanym przed sobą. Zatrzymała się przy grupie, jednak zdawało się, że była pochłonięta przesuwaniem palców po dotykowym ekranie.
- Angry Birds czy Clash of Clans? - rzucił Eteryta.
Mervi nawet nie zwróciła wzroku na Klausa, ale gdy tylko ten zaczął mówić, położyła wskazujący palec na ustach w geście uciszenia.
- Zaraz.
Odkleiła w końcu wzrok od wyświetlacza, ale nie po to, aby skupić się na Klausie. Stanęła bliżej Jonathana i wcisnęła mu w ręce tablet.
- Na ekranie wyświetlają się tabele przedstawiające możliwe zapotrzebowania finansowe na same urządzenia komunikacyjne dla członków Fundacji. Są one dość orientacyjne i nie przedstawiają ostatecznej sumy jaka ma być spożytkowana na składowe, ale chciałam przynajmniej przybliżyć sprawę nim oszacuję konkrety. Nie dziś, oczywiście. Każda z części tego pakietu fundacyjnego jest opisana jej możliwymi parametrami, do której przypisane są ceny. Poniżej znajdują się wykresy - przesunęła palcem w górę po ekranie - prezentujące możliwe zmiany tej kwoty zależnie od ustalonych zmiennych.
Ton Mervi był nad wyraz spokojny, zupełnie jakby z całych sił był trzymany w ryzach, aby nie wydał niechcianej nuty. Oczy jednak wyrażały nieobecne na spotkaniu wyczerpanie sił.
Klaus zamrugał kilka razy. Dawno nie widział Adepta który nie byłby: "Yolo swag, newb". Nie wiedział czemu, ale zaczął się bać.
- Mervi jak skończysz, chciałem coś obgadać z tobą i Patrickiem.

- Tak. - technomantka... chyba... odpowiedziała Klausowi - Cena będzie też zapewne różna dla różnych osób. Inne potrzeby. - uniosła wzrok na Jonathana - Tak. Urządzenie dla Mistrza będzie wystarczająco zaawansowane, aby nie działać wstecz. Ani przyszłościowo. Potrzebuję tylko więcej danych o tym problemie. Pytania jakieś już na tym etapie?
Lekko zakłopotany Jonathan obejrzał dane z wyraźnym zaskoczeniem. Trwało kilka chwil nim się w nich pełni połapał.
- Możesz mi to wydrukować? Od razu z propozycją powiedzmy dwóch wariantów, podstawowego i nieco bardziej na wyrost. Jednakże… - hermetyk spojrzał na wirtualną adeptkę z jakąś formą goryczy - nie sądzę aby adept był w stanie przechytrzyć paradoks któremu nie podołał mistrz - uśmiechnął się delikatnie - poza tym nie przeszkadza mi to aż tak bardzo.
- Oczywiście wydrukuję, będzie w kilku wersjach. - odparła Mervi. Nie wyglądała na urażoną w żaden sposób. Po prostu jakby na to w ogóle nie zwróciła uwagi - Nie myślę o przechytrzaniu. Ostatnio mowa była, że chodzi o problem z prostymi urządzeniami. To nie będzie proste. Warto spróbować... choćby dla dobra ogólnego kontaktu w Fundacji. - zabrała tablet. Przez chwilę milczała jakby zbierając myśli nim zapytała poważnie, patrząc teraz uważnie na Jonathana - Czy moglibyśmy porozmawiać sam na sam?
Jonathan spojrzał na zgromadzonych czy ktoś ma do niego sprawę. Klaus spokojnie kiwnął tylko głową i odsunął się ruszając w stronę Patricka, Tomas ruszył w stronę Hannah. Widząc wolne pole, Jonathan podjechał wózkiem na bok sali.

&&&

Obeszli już połowę placu. Inkwizytor postanowił kontynuować temat Klausa.
- Na naradzie zaproponowałem wciągnięcie Eteryty za zasłonę. Sam nie potrafię tego dokonać, ale wspólnymi siłami nie powinno to stanowić problemu. A chciałbym to przećwiczyć. Gdy rozmawialiśmy z wampirem Leifem to chciał on dostać się po coś za zasłonę. Myślę, że moglibyśmy go tam przeprowadzić, a we dwóch mielibyśmy przewagę, gdyby zaczął coś kombinować. A jego rodzaj zawsze coś kombinuje.
- Postaram się wysłać wam instrukcje, powiedzmy jutro, obejmujące wymagany zakres przygotowań czyniących wyprawę bezpieczniejszą.

&&&

Gdy oboje znaleźli się trochę dalej od innych, Mervi odezwała się troszkę zachwianym początkowo tonem głosu.
- Czy problemy, o których była mowa... wtedy z SMSem... Zdarzyły się kiedyś i... o ile mogę wiedzieć... - poprawiła się - ...na innym polu?
- Owszem - hermetyk uśmiechnął się - i nawet znam ich przyczyny, a tych jest wielu. Ale takimi szczegółami pozwól, iż nie będę się dzielił.
Nagle zmienił temat.
- Ładna narada po naradzie się nam tu zrobiła.
- Chyba tak... - zerknęła na pozostałych w sali - Może to dobrze... - dodała bez pewności.
- Bardzo dobrze - stwierdził pewnie - mniej tu politykowania po naradach niż jestem przyzwyczajony. Ale to też dobrze.
- A narada była jedynie trochę irytująca. - odparła powoli.
- Potraktuję to jako komplement.
Mervi nie umiała powstrzymać delikatnego uśmieszku wywołanego tymi słowami.
- Wydaje mi się, że wiele osób teraz zawiesi oko na członkini GreenPeace... Prawda, że sława ją doścignęła? - wykrzywiła usta w niechętnym grymasie.
Hermetyk wzruszył tylko ramionami.

- Dlaczego się tu znalazłam? - bez zapowiedzi i sprecyzowania zapytała hermetyka.
- Podejrzewam, że główną przyczyną jest przyjęcie przez ciebie oferty tworzenia nowej fundacji. Nie wiem jakiej innej odpowiedzi oczekujesz.
- Tak, zaproszenie wysłał mi Fireson i je przyjęłam. Wątpię jednak... bym była jedyną wirtualną dostępną i odpowiednią do tego celu. Proszę, nie mów mi tylko w ślepy traf. - mruknęła - Nie wierzę w przypadki.
- A ja wiem, że istnieją - luźno, acz trochę zaczepnie odparł hermetyk. - Poza tym, zauważ jedno. Chcieliśmy solidnie wykształconych magów. Ile takich osób zgodziłoby tutaj przyjechać? I ilu adeptów…. żyje. Trwa wojna wstąpienia, rada ją przegrywa. Jest to rzecz w materii której zgodziłem się całkowicie z mistrzem Iwanem, bierzemy najlepszych magów jakich tylko mamy do dyspozycji, a z problemami natury osobistej, dyscyplinarnej czy innej tego typu poradzimy sobie zarządzając nową fundacją. Dlatego jest tu aż tylu adeptów.
- Z czego najłatwiej było pozyskać technomantów? Nie żebym płakała... - uśmiechnęła się lekko - ...ale jednak procent konkretny. Skoro więc technomantów jest tylu oraz eteryci dali małą fortunę, czemu nie otrzymali oni żadnego stanowiska w tej Fundacji wcześniej?
- Ponieważ praktycznie nie rozmawiałem z większym przedstawicielstwem Synów Eteru. Gromadzenie ludzi przebiegało bardziej kanałami osobistymi i to przez nie dotykało struktur danych tradycji, niż osobno. Ogólnie, z tymi haustami… - mag nabrał powietrzą i ciężko westchnął - to było dla mnie spore zaskoczenie. Szczerze mówiąc, spodziewałbym się, że to mógł być sam mistrz Jacek lub mag podobnego kalibru zapewnił swej tradycji asa tutaj pomijając jakąkolwiek organizacje. Tak się czasem robi. Wiem co mówię, jestem z Porządku Hermesa - mrugnął jednym okiem.

Adeptka uśmiechnęła się lekko.
- W to akurat nie można wątpić. - westchnęła po chwili - Tak jak nie mogę wątpić, że pojawienie się statków Technokracji było czystym zbiegiem okoliczności. Nie mogli po prostu trafić na ślepo w odpowiedni moment, aby zaatakować.
- Bardzo cieszy mnie twój brak wątpliwości - lekko zaironizował. Chyba nie do końca lubił taki sposób prowadzenia dyskusji.
Mervi spojrzała trochę zmieszana.
- Więc to źle, że z góry nie wątpię w sprawę z Technokracją czy z zapewnianiem asa swojej Tradycji? - zapytała lżejszym tonem, nie chcąc nastąpić na hermetyckość Jonathana.
- Nie mnie oceniać. Nie jestem sędzią - hermetyk delikatnie odniósł się do typowej roli pełnionej przez członków jego domu.
- W końcu tu jestem. - odruchowo spróbowała sobie przypomnieć wydarzenia, które sprowadziły na nią wydalenie z Kabały; bez większych sukcesów.
- Czy... - urwała na moment, po którym dopiero kontynuowała - Czy miałby Mistrz czas... chęć... dobrą wolę... do zbadania pewnego zawirowania czasu, które mnie... ogarnęło? Nie pytałam o problemy z czasem tylko ze względu na urządzenia…
- Po to tutaj jestem, aby mieć czas. W pewien sposób mamy tutaj cały czas wszechświata. Tylko niestety, nie ma go za dużo… - hermetyk zamyślił się. Po chwili wyrwał się z tego stanu.
- Kiedy ci tylko odpowiada.
Mervi zamyśliła się.
- Sądzę, że... Nie, jutro może się nie udać... Pojutrze jest pewniejsze... Musiałabym obliczyć. - westchnęła - Dam znać po prostu. - zerknęła na hermetyka i dodała z lekkim uśmiechem - Ale raczej nie SMSem tym razem.
- Dobrze.

- Z ciekawości muszę zapytać... - Mervi postarała się w tej chwili odsunąć myśli od tego, czego dowiedziała się od Einara - Jak dobrze poznałeś osobę Firesona?
- Cóż, poznałem gdy byłem nastolatkiem, a on szanowanym, lekko siwiejącym magiem i wybitnym matematykiem - poważnie odparł hermetyk - przez ten czas miałem okazję trochę z nim porozmawiać, wymienić doświadczenia, czy raczej je czerpać oraz trochę się poduczyć.
Mervi patrzyła w milczeniu na hermetyckiego mistrza, choć było widać, że w momencie gdy ten mówił o siwiejącym magu coś jej niekoniecznie było w smak.
- Powiedz, że robisz mnie w konia. - odparła niepocieszona.
Hermetyk spojrzał na nią poważnie. Przekręcił głowę na bok.
- Prrr… - uśmiechnął się serdecznie. - Będąc precyzyjnym, w klacz.
Technomantka nie wyglądała na rozbawioną tym, ale na pewno ulżyło jej trochę... choć po jej odpowiedzi można było wnosić inaczej.
- Faggot…
- Młoda damo, pomyliłaś domy. Ja wywodzę się z domu Quaestor, dom Pederastus został zniszczony w wojnie pomiędzy zakonem, a pewnymi umbralnymi istotami pod koniec wieku XVII.
- Właśnie poznałaś słynne hermetyckie poczucie humoru - wtrącił wykorzystując chwilowy brak szybkiej riposty - uczą nas tego pierwsze lata terminowania - mrugnął.
- Szkoda, że nie uczą najwyraźniej, czego nie próbować w rozmowie z kobietą. - odparła uszczypliwie.
- Tego każdy hermetyk uczy się sam, na przepustce - Jonathan odpowiedział wesoło.
- To kiedy będzie twoja pierwsza? - zapytała z udawaną ciekawością.
- Rozmowa? Cóż, nie było ich zbyt wiele. Zawsze byłem człowiekiem czynu - Jonathan zrobił minę w stylu “wiesz o czym mówię” w dość komiczny, autoironicznym stylu.
- Na pewno tytanicznym czynem było pokonywanie krętych schodów wieży zanim dotarło się na dół. Na inne czyny na przepustce nie zostawało pewnie czasu. - wredny uśmieszek pojawił się na ustach Mervi.
- Wtedy jeszcze chodziłem - pozornie wesoło odparł hermetyk.

&&&

Waleria zaczęła poruszać maszynką mając nadzieję że mechanizm się uruchomi. Była podekscytowana jak dziecko które dostało nową zabawkę. Po dłuższej chwili uznała jednak że lepiej będzie jeśli ponosi Irlandczyk o pomoc.
- Jak to uruchomić? Myślisz że to zadziała w moich rękach?
- Złożyłem to więc… powinno zadziałać... teoretycznie. - zadumał się Patrick włączając przełącznik. I wiatraczek zaczął powolutku się kręcić, czasami szybciej czasami wolniej. I diodka świeciła.
- Za dużo magów, za dużo krochmalu w ich kołnierzykach, to wynik jest nierówny. - zamyślił się Patrick z żartobliwym uśmiechem na twarzy.

Waleria pokiwała w milczeniu głową tłumacząc sobie, że malutka maszyna jest głodnym stworzonkiem które jednocześnie widzi wiele źródeł pokarmu.
- Osiołkowi w żłobie dano - mruknęła po polsku, po czym kontynuowała już po angielsku - Myślę że Mervi może mieć rację… wyświetlacz ułatwiłby interpretację wyników… ale to tylko drobny update bardziej dla komfortu użytkowania niż prawdziwej potrzeby… jeszcze raz gratuluję pomysłu. Jak myślisz ile zajmą pracę nad prototypem?
- To zależy od tego jak dokładne wyniki mają być i na jakim terenie. Im więcej tym lepiej. Pewnie w postaci zwykłej siatki triangulacyjnej. Znaczy takiej z trójkątów. - wyjaśnił Patrick i podrapał się po głowie.- To trochę zależy od Mervi. Ja umiem zbudować czujniki, ale połączenie ich w sieć i skonfigurowanie z jakimś komputerem, napisanie do tego programu… to trochę nie moja działka. Ale skoro mamy wirtualną adeptkę… a wkrótce nawet dwójkę, to nie powinno być z tym problemu. Sam czujnik i jego dopracowanie to nie problem. Choć sam w moich urządzeniach nie używam elektroniki. Nie da się jej złożyć bez lutownicy, a to… bywa czasochłonne i wymaga precyzji. Na to nie ma czasu na polu walki.

&&&

Technomantka spojrzała oceniająco na wózek Jonathana.
- Oglądał Mistrz kiedyś program "Pimp My Ride"?
- Nie oglądam telewizji - przyznał szczerze - Prawdę mówiąc więcej korzystam z Internetu. Wiem, może być to szok.
- Nie tak ogromny. - dało się wyczuć jakąś małą nutkę dumy w powietrzu, gdy wypowiadała te słowa - Ja też nie oglądam telewizji... mam to samo w Internecie, a nawet lepsze. Youtube jest bogatą platformą. - uśmiechnęła się - Ale chodzi mi tylko o powiązanie. Tam jakieś odrzuty z exów były zmuszane do zrobienia cud maszyny, a przynajmniej tak wyglądającej, z jakiegoś złomiastego samochodu. To w sumie dało mi mały pomysł. - poklepała rant zagłówka wózka - Eterytów mamy, zrobią mainframe. Do tego dorzucę elektronikę... synchronizując wózek choćby z platformą komunikacyjną. Jest dużo możliwości. Oczywiście sam "telefon" także będzie, ale wbudowane oprogramowanie to wielki bonus. - spojrzała w stronę eterytow - Będą się cieszyć jak dzieci.
Mistrz zaśmiał się serdecznie.
- Może o tym pomyślimy. Do tej pory nie było mi potrzebne, a wręcz utrudniałoby poruszanie. Bywałem częstym gościem w dziedzinach dość alergicznie reagujących na technologię. Ale nie planuję teraz podróży od kiedy zmieniłem zakres obowiązków na tą fundację.
- Przecież to nie musi być jedyny posiadany wózek. Na takie prymitywne domeny eterycka brać też może coś skręcić. - pokiwała głową - Teraz... powróćmy do mojego pytania, dobrze? Chcę posłuchać o Firesonie... tylko w trakcie będę się również zajmowała... zwierzaczkiem. Musi być mu smutno. - westchnęła, po czym wyciągnęła swoje Tamagotchi - Nie ma problemu?
- Jak już mówiłem… - hermetyk zatrzymał głos - ...chyba nie muszę powtarzać.

- Słyszałeś? - zwróciła się do Tamagotchi, naciskając jego trzy guziki w zrozumiałym sobie wzorze - Jednak pozostajemy sami z komputerami i wariującym Glitchem. - zerknęła na hermetyka - A już myślałam, że jestem podrywana.
- Mistrzem podrywu jest tutaj Tomas - hermetyk odparł lekko.
- Nie mam danych, więc nie ocenię zdolności. - najwyraźniej adeptce nie przeszkadzało, iż mowa w tym momencie o eutanatosie - Pozwól mi popłakać w moje Tamagotchi, Mistrzu. - uśmiechnęła się mało radośnie - Za złamaną nadzieją. Dziękuję. - niespiesznie odsunęła się od Jonathana, zajmując się dalej zabawką.

&&&

- A czy wy egzarcho macie do mnie jakieś prośby? Sugestie? - delikatnie pochylił głowę, jak przystało na prezbitera. Choć w czasie narady Iwan powiedział wprost, że Inkwizytor może już na równych prawach tytułować również siebie egzarchą, to jednak do końca do Gerarda nie docierały te fakty. Może zawsze myślał, że gdy dostąpi tego zaszczytu to kogoś to obejdzie?
- Bardzo zaintrygowała mnie sprawa tej istoty o oczach burzy - delikatnie pociągnął temat.

Gerard zaczął od westchnienia, dając sobie czas na przygotowanie odpowiedzi.
- Postanowiłem poznać miasto, dlatego zdecydowałem się na spacer. Dlatego i dlatego, że mam drobny problem z samochodem. W każdym razie w pewnym momencie poczułem wszechogarniającą ciszę. I wtedy zadziałały instynkty. Mój anioł stróż pomógł mi ukryć moją tożsamość. Może to efekt szkolenia, a może Wszechmocny pokierował mym działaniem. W każdym razie ukryłem się bez udziału świadomości. Ta istota wyglądała jak starszy zaniedbany mężczyzna. Przy kości. W jego oczach zobaczyłem burzę. Taką pierwotną. Nie wiem skąd to skojarzenie w mojej głowie, ale odniosłem wrażenie, że ta burza była czymś przedwiecznym. Jakby sztorm z czasów przed potopem. Jego moc była przytłaczająca.
Powoli zbliżali się z powrotem do budynku w którym chwilę temu toczyła się narada.
- Leif, wampir z którym spotkaliśmy się wraz z Walerią, też się z tym zetknął. Jednak w jego wypadku moc przyjęła postać małej dziewczynki. Jeżeli to tylko jedna istota, to może zmieniać kształty. Jeżeli zaś jest ich więcej, to musimy dowiedzieć się ile, oraz czy mają wrogie zamiary.

Zatrzymali się przed drzwiami. Inkwizytor pochylił głowę:
- Walczyłem przeciw klanowi wampirów Cieni, zwą ich Lasombra. Walczyłem przeciw wilkołakom w Norwegii, zwali ich Pomiotami Fenrisa. Walczyłem przeciw niezliczonym magom, duchom czy innym bestiom… a jednak nigdy nie czułem się tak bezsilny w obecności czegokolwiek.
Słysząc ostatnie słowa Gerarda, Iwan zmierzył go przenikliwym, surowym spojrzeniem. Gdyby inkwizytor był uczniakiem, najpewniej skuliłby się od tego wzroku.
- Ja za to czułem się wiele razy bezsilny. I wyobraź sobie Gerardzie, iż bardzo cenię sobie to uczucie. To była dygresja. Rozumiem co chciałeś mi przekazać. Proponowałbym dokładnie zbadać sprawę. Być może opracować nową pieśń na podstawie Twych przeżyć, jeśli to możliwe. Jeśli ta istota jest potężna, a jednocześnie czuła na oświecone ja, pieśń tego typu byłaby przydatna.
Mnich uśmiechnął się lekko. Inkwizytor rozumiał, iż zakonnik raczej nie oczekuje pełnego studium nad rotą, a raczej porównania z istniejącymi metodami maskowania się, bo skoro ta zastosowania mimowolnie przez maga zdała egzamin raz, jest sprawdzona. Takich rzeczy na pewnym etapie nie było potrzeby sobie mówić.
Natomiast lekko przemówiła anielica, awatar Gerarda przez bardzo radosny śmiech. Widać była bardzo rozbawiona zaistniałą sytuacją z niepojętej przyczyny.

Pozostał król Ozjasz trędowaty aż do dnia swej śmierci, i mieszkał w domu odosobnienia, bo wykluczony został ze świątyni Pańskiej, podczas gdy Jotam, jego syn, zarządzał pałacem królewskim i sądził lud.

Skinął głową. W zasadzie rozbawiło go wtrącenie anielicy. Ozjasz, król Judy… Stwierdził, że w wolnej chwili będzie musiał przeczytać jeszcze raz Księgę Królewską, żeby zrozumieć żart swojego awatara.
- To już wszystko. Dziękuję, że zechcieliście ze mną porozmawiać. Mam nadzieję, że uda mi się jeszcze złapać naszą Wirtualną Adeptkę. Mam do niej pewną sprawę.
Otworzył drzwi do pomieszczenia i taktownie przepuścił starszego Chórzystę.

&&&

Waleria pokiwała w milczeniu głową. Po chwili spojrzała na resztę ekipy i zapytała
- Jak myślisz dogadamy się jakoś? Bo prawdę mówiąc czarno widzę sukces naszej misji jeśli jakoś się nie dogadamy między sobą…
- Cóż…- Irlandczyk również rozejrzał się dookoła. - Z czasem pewnie będzie nam łatwiej. Pochodzimy z różnych miejsc i różnych Fundacji. Ryby wyjęte z różnych akwariów i wrzucone razem do jednego. Wiadomo że zacznie się od wyznaczania granic terytoriów.
- W sumie techniczni, bez urazy, mają przewagę liczebną, co sprawia że czuję się z lekka niekomfortowo - powiedziała nerwowo przygryzając wargę, po chwili zaś dodała - W dużym akwenie silniejsze ryby jedzą te słabsze. Nasze tradycje nie słyną ze wzajemnej tolerancji i wsparcia. Obawiam się więc, że zamiast współpracy będziemy mieli niekończące się przepychanki, ku uciesze lokalnych wampirów. - Waleria to mówiąc sięgnęła do torebki.
- Lokalne wampiry same przepychają się mocniej niż my. My jeszcze nie rzucamy się sobie do gardeł, zresztą… oś konfliktu widzę gdzie indziej. Nie między technicznymi, a mistycznymi.- podrapał się po głowie Healy. I dodał wesoło.- Zresztą nie ma się co martwić. I tak sądziłem, że narada potoczy znacznie gorzej.

- Cóż. Prawdę powiedziawszy, ja spodziewałam się większej organizacji ale masz rację, zawsze mogło być gorzej. - powiedziała bawiąc się kluczykami od samochodu i przemieściła się odrobinę w stronę pojazdu. - Mam pytanie, jeśli chciałbym się z skontaktować, w celu obgadania czegoś poza protokołem - mrugnęła okiem - mam dzwonić na numer który dostałam, czy preferujesz jakąś inną formę komunikacji?
- Telefon jest chyba najlepszym wyborem. Niby mam laptopa, ale zwykle jest wyłączony. - potwierdził z uśmiechem Patrick. - Dzwoń kiedy chcesz. Jestem dostępny prawie całodobowo.
- Dzięki i wzajemnie - odpowiedziała Wal - będę się niedługo zbierać muszę tylko zamienić dwa słowa z Mervi, masz zabezpieczony dojazd domu czy gdzieś Cię podrzucić?
- Mam swój samochód, prawie skończony… jeśli chodzi o naprawy. Ma jeszcze kilka luźnych części… ale ogólnie dojadę nim do domu. Nie martw się o mnie. To miejsce jest zdecydowanie bezpieczniejsze od Belfastu w którym mieszkałem. - odparł z uśmiechem Patrick.
- W takim razie do zobaczenia. - dodała verbena.

&&&

Gdy Guviere wszedł do sali szybko przeszukał pomieszczenia w poszukiwaniu blond adeptki.
Dopiero po drugim rzucie oka dojrzał ją siedzącą na podłodze i podszedł.
- Mervi Laajarianne? - powiedział przekręcając jej nazwisko. W zasadzie miał prawo, w końcu nie przedstawiła się gdy wszyscy to robili, a posiłkował się tylko informacjami jakie otrzymał o innych członkach Fundacji jeszcze przed spotkaniem.
Technomantka uniosła wzrok znad Tamagotchi, na którego ekranie właśnie wyświetlało się serduszko z pikseli obok dziwnego zwierzaka.
- Prawie dobrze. - odparła z poziomu podłogi.

- Mam prośbę. I przypuszczam, że jest… jesteś - wyraźnie zawahał się w kwestii tego jak zwracać się do dziewczyny. - Że jesteś odpowiednią osobą. Chodzi o popracowanie w systemach komputerowych ludzi.
- Mhm... - mruknęła, na chwilę spoglądając na zabawkę - Mam ci pokazać jak otwierać Worda, czy to coś więcej?
Westchnął. Wiele razy stykał się z takim a nie innym podejściem ze strony tradycji takiej jak Wirtualni, czy Eteryci. Przysiadł obok opierając się o ścianę.
- Moja przykrywka, czyli praca w policji wiąże się z pewnymi obowiązkami. I pewnymi przywilejami. Takimi jak wynajęty samochód. A auta z wypożyczalni mają w sobie nadajniki GPS - spojrzał na dziewczynę a dokładnie na to jak zareaguje na takie słowo z ust Inkwizytora. - No i niekoniecznie dobrze dla mojej przykrywki byłoby gdyby ktoś zwrócił uwagę na to, że wampirzy mag rzucił wynajętym samochodem, a kolejne dni auto stoi w nielegalnej dziupli.
- Och. - spojrzała poważnie - A więc chodzi o nielegalne sprawki? Chyba nie chcesz prosić mnie o jakieś nieautoryzowane modyfikacje czy, Kibo chroń, hacking?
- Myślałem, że w drugiej kolejności pomówimy o pomocy w uzyskaniu dostępu do miejskiego monitoringu. Ale to byłoby nielegalne - przechylił głowę.

Mervi uczepiła Tamagotchi przy pasku spodni.
- Niegrzeczny Inkwizytor. - uśmiechnęła się z rozbawieniem - A będzie niebezpiecznie?
Wzruszył ramionami.
- Nie wiem - odpowiedział szczerze. - Wydaje mi się, że nie powinno być. Ale zawsze lepiej się zabezpieczać. Zwłaszcza w pewnych nie do końca legalnych rzeczach.
- Czyli szansa jest... - zastanowiła się... a przynajmniej tak mogło wynikać z milczenia - Czemu tak od razu nie mówiłeś? - spojrzała na Gerarda widocznie zadowolona - Kiedy i gdzie idziemy? Co robimy?
- Szczerze, to myślałem, że ty mi powiesz od czego trzeba zacząć. Ja, że tak powiem nie mam doświadczenia.
- Najszybciej będzie jeżeli zaczniemy od początku. - wyciągnęła znany już tablet - Jak koordynaty miejsca postoju auta.
- Jeżeli podam adres, to wystarczy? - wyjął telefon komórkowy. O dziwo smartfon i to nie z tych najstarszych - Mam też namiar na wypożyczalnię. To tam mają GPSa. W sensie odbiornik.
Wygrzebał adres dziupli jaki dostał od Adama Klausa i podał dziewczynie.
- Pracują tam wampiry? - zapytała, gdy zaznaczała miejsce na mapie wgranej na tablet - To Sabat, co?
- Wampiry nie pracują. Mają od tego ghuli. Nie zdziwiłbym się, gdyby wampir był właścicielem tego miejsca.
- Gdyby tam pracowały to nie byłaby najdziwniejsza rzecz jaką pojeby z Sabatu zrobiłyby. - wzruszyła ramionami - Ale spać tam mogą w tej ich grupce. - zamilkła na chwilę - I wydaje ci się, że nie będzie nic niebezpiecznego? - uśmiechnęła się z niedowierzaniem - Zaczynam rozumieć czemu z Walerią łazisz...

- Wątpię, czy Sabat ma wpływy w wypożyczalni samochodów. A to tam chce usunąć ślady po moim małym “wypadku”. W dziupli Sabatu w zasadzie nie musisz nic robić. Jeszcze nie. A gdy przyjdzie czas, to będziesz mogła nawet wysadzić tamto miejsce, jeżeli uważasz, że to konieczne. Sprawa w którą chcę cię zaangażować nie powinna ocierać się o wampiry - powoli wyjaśniał, choć przywołanie imienia Walerii spowodowało, że zmrużył oczy.
- Czemu miałabym wysadzać cokolwiek? Jeżeli już to Patricka angażuj w wysadzanie. On lubi jak rzeczy wybuchają. - na słowa o "dziupli Sabatu" jakaś niepokorna nuta pojawiła się w oczach wirtualnej - Więc... mam zmienić coś w oprogramowaniu i pamięci urządzenia, tak? Da się na odległość, jasne. O ile oczywiście GPS wciąż jest włączony... - zamyśliła się - Nawet mogłabym teraz spróbować…
- Gdyby ktoś wyłączył GPS to wypożyczalnia już by do mnie dzwoniła. Chodzi o sfałszowanie zapisanych danych. Mają wiele samochodów, wątpię, żeby ktoś obserwował go w tej chwili. Ale gdy go oddam, to mogą się zainteresować odczytami. Wolałbym, żeby myśleli, że stał pod moim mieszkaniem, a nie w zakładzie zajmującym się rozmontowywaniem i sprzedażą kradzionych samochodów. - mówił spokojnie, po czym wstał.
- Pomyśl o tym jak wpiąć się do miejskiego monitoringu. Czy będę musiał podrzucić do centrali jakieś urządzenie, czy może masz inny pomysł. Pojutrze powinienem znaleźć dojście. Chyba, że masz jakiś pomysł jak inaczej się odwdzięczyć za czyszczenie kwestii nadajnika w moim aucie? - zapytał stojąc nad adeptką.
- A zdołałbyś coś zrobić, abym mogła sama pobawić się w ich serwerowni? Wiesz, jako technik do naprawy czy coś... Nie to, że nie ufam w twoje zdolności... - spojrzała z uśmiechem - ...ale nie ufam. Sama wolę sprawę załatwić. Co do odwdzięczenia się... - wzrok adeptki wyrażał pewne rozbawienie sytuacją - Do monitoringu podłączam się dla Fundacji, więc traktowanie tego jako zapłaty za usługę nie mającą nic wspólnego z nią jest mało opłacalne. W końcu z monitoringiem i tak działać będę... jak i ty powinieneś pomóc. Chyba. - wzruszyła ramionami - Ale co ja tam mogę wiedzieć. Jestem tylko nerdem. - co ciekawe, wirtualna nie wyglądała na urażoną w żaden sposób.

- No cóż, tak właśnie myślałem. No może gdzieś tam miałem nadzieję, że potraktujesz to jak darmową zabawę, no ale jak widać płonna była to nadzieja. Te twoje zabawki mają jakieś baterie, prawda? Ładowałaś je kiedyś kwintesencją? - Patrzył na nią w dół. - Spróbuję cię jakoś wciągnąć do tego monitoringu.
- Woah. Nie rozpędzajmy się tak. - uniosła dłonie w obronnym geście - Minąłeś kilka etapów znajomości ogierze... - spojrzała niepewnie - Chyba że określiłeś zabawkami moje komputery...
Obok rozmawiających przejechał akurat mistrz Jonathan zmierzający w kierunku chcącego opuścić kompleks, ojca Adama. Na moment na twarzy hermetyka pojawiła się dziwna, rozbawiona nuta.
- Tak… właśnie. Mówiłem o komputerach - dodał z uśmiechem Gerard.

- Cóż... - Mervi spojrzała z jakąś podejrzliwością - Nie, nie próbowałam ładować kwintesencją komputerów... Szczerze to nie widzę tego jako bezpieczne rozwiązanie dla sprzętu. - schowała tablet - Nie traktuję tego jako darmową zabawę z pewnych powodów. Muszę jeść, muszę mieć gdzie spać i na czym pracować, a do tego... Mam limitowany czas. Nawet nie wiesz jak wy wiele chcecie od swoich wywyższonych nerdów. - uśmiechnęła się ironicznie - Nie, nie marnuję czasu, bo te "zabawki" nie są dla mnie zabawkami. Nie marnuję nocy na farmieniu golda w jakimś MMO. - westchnęła lekko i dodała łagodniej - Nie chcę byś mi płacił teraz. Nie chcę byś mi pieniądze dawał. To przysługa za przysługę, która teraz mi niepotrzebna. Ale proszę... nie traktuj tego jako zwykłą zabawę dla mnie.
- Racz więc wybaczyć. Ma ignorancja wynika z niewiedzy na temat waszej tradycji. Cieszę się, że będę ją mógł poszerzyć dzięki naszej współpracy. I mam nadzieję, że szybko będzie mi dane zrewanżować się przysługą, bądź przysługami. Teraz zaś pójdę już. Nie chcę zabierać więcej cennego czasu.
- Powiadom mnie, jak załatwisz co trzeba, abym się mogła do centrali dostać. Na razie i tak muszę jeszcze z eterytami pogadać. - skinęła krótko Inkwizytorowi.

&&&

Patrick odetchnął głęboko wyraźnie zadowolony z przebiegu sytuacji. Obawiał się bowiem, że całe ich zebranie będzie rozpamiętywaniem sprawy wieży jak i nawzajem przerzucanie się winą. A tak… jakoś się nie zagryźli, tym razem. Zauważył piszącą pod ścianę Mervi w notatniku. W PAPIEROWYM notatniku! Co jej się stało? Czyżby zetknięcie z hermetykami na tej sali obrad cofnęło ją mentalnie do średniowiecza? Patrick wiedział że wicemaster J. jest mistrzem czasu, ale nie spodziewał się takiej mocy…
Takie to żartobliwe rozmyślania towarzyszyły każdemu krokowi Healy’ego, gdy zbliżał się do wirtualnej adeptki.
- Nie spodziewałem się u ciebie jakiekolwiek admiracji dla metod bez prądu.- zagadnął przyjaźnie dziewczynę.
Mervi uniosła spojrzenie na stojącego nad nią Patricka, który teraz zobaczył, że zapisywana strona była pokryta nieuporządkowanym stosem obliczeń zakrywającym wcześniejsze "rysunki" stworzone ołówkiem.
- Coś w tym złego? - zapytała beznamiętnie.
- Raczej zaskakującego… nie spodziewałem się zobaczyć ciebie z tradycyjnym rysikiem. To raczej moja działka… - odparł z uśmiechem Irlandczyk zerkając z góry na dziewczynę. Po czym zmienił temat. - Wygląda na to że popracujemy razem… ja zapewnię mechaniczne części czujnika, ty elektroniczne komponenty. Zepniemy je w sieć pod twoją kontrolą.

- Mam nadzieję, że Klaus będzie ci pomagał. - odparła - Wybacz, ale nie wierzę w trwałość tego, co zbudowano bez choć prostych obliczeń. - dodała poważnym tonem.
- Uszy mnie palą. - zawołał Krugger, kiedy podchodził do dwójki technomantów - Witam ułamek szefa. - kiwnął Patrickowi - Wybacz, że cię wepchnęliśmy w to stanowisko.
- Nie wiem po co w tym wszystkim Klaus…- wzruszył ramionami Healy i zerknął na drugiego eterytę. -... koncept jest mój, czujnik zadziała… potrzebuję je tylko połączyć w sieć i nadzorować. To twoja działka Mervi. Nie wiem co Klaus miał w tym układzie dobudować.
- Primo: Dwóch eterytów zbuduje coś szybciej niż jeden. Secundo: Chcesz chyba zrobić więcej tych czujników, więc ponownie przyda się pomocna dłoń. Tetro: Zewnętrzne spojrzenie może pokazać nowe możliwości. - Klaus się uśmiechnął - Aż tak jesteś zły, że nie chcesz mnie dopuścić do tego projektu?
- Ale ty operujesz światłem, ja trybami… to zupełnie inne mechanizmy.- wzruszył ramionami Healy.- Twój egzotyczny paradygmat gryzie się z moim.-
Spojrzał na Klausa ze złowieszczym uśmiechem.- Natomiast w ramach zemsty wyznaczam ci rolę nauczyciela wszelkich potencjalnych eterytków jakich znajdziemy w tym mieście.
Klaus uniósł brew.
- Wiesz, to że potrafię stworzyć mikrofalówkę przy pomocy latarki, nie znaczy, że nie potrafię też jej skręcić z odpowiednich komponentów. - podrapał się po głowie - Świetnie, lubię uczyć.

- Czujnik nie jest stricte naukowy.- westchnął Healy - Nie wiem czy to taki dobry pomysł.
Ostatecznie wzruszył ramionami. - Tak czy siak… mnie bardziej martwi całe to dążenie do znalezienia węzła. Owszem…. przyda nam się taki. Ale węzły… bywają zawsze jakoś zajęte. A to święte miejsca wilkołaków, a to dom rodzinny wampirków, a to… siedziba konkurencyjnej bandy magów. Opustoszali dysponują takim węzłem. Tego jestem pewien. Kwestia tego, czy zechcą się nim z nami podzielić… jest dyskusyjna.
- Myślałem, że wysyłamy Verbenę do wilkołaków. - zaczął Klaus - Co do Opustoszałych… dlatego sądzę, że bawienie się z wampirami, duchami, wilkołakami i wszystkim innym co mitologia w nas wypluje powinna iść na bok. Najpierw trzeba będzie się dogadać z edgelordami

- Z wilkołakami pewnie jeszcze ciężej będzie się dogadać niż z wampirami. Oni nie lubią jak ktoś im w te święte miejsca włazi.
- A musimy włazić? - Mervi odezwała się w końcu - Co do tych urządzeń... Wolałabym, aby ktoś, kto choć trochę zna się na matematyce patrzył czy to się nie rozpadnie. Patrick... czy ty i byś na ślepo chciał most zbudować dla Śpiacych? Wieżowce projektować?
- Umbra nie rządzi się matematyką. A Kwintesencja i Eter powiązane są z Umbrą.. zresztą cała ta kwestia sieci czujnik pełna jest matematyki. Jest co liczyć.- odparł krótko Patrick.
- Twój paradygmat najwyraźniej musi rekompensować brak wiedzy... - mruknęła.

Klaus ostro wciągnął powietrze.
- Auć. Musisz wziąć pod uwagę Patrick, że twój paradygmat też nie zgadza się z Mervi. Będziesz musiał przemyśleć jak zrobić, aby twój czytnik był "idiotoodporny", że tak to ujmę. Powszechnie dostępny? Aby dało się z nim pracować nie rozumiejąc eteru tak jak ty go rozumiesz.
- Nie musi się zgadzać z paradygmatem Mervi… bo ona nie będzie robiła czujników, tylko połączy je w sieć. Dołączy się swoim paradygmatem do zbierania danych z czujników, a nie do zbierania danych przez czujniki.- wyjaśnił cierpliwie Healy coś co jemu wydawało się oczywiste.
- A jakie będą to dane Patricku? - uśmiechnął się Klaus - Aby połączyć czujnik w sieć zbierającą dane, która działa, Mervi będzie musiała mieć możliwość wykrycia i zrozumienia tych danych, aby wykluczyć wszelkie błędy.
- No to chyba proste… zamontuje się diodkę i jej natężenie… znaczy siłę z jaką będzie świeciła można przyporządkować liczbom. Najprostsze rozwiązania są najlepsze. - stwierdził dumnie Irlandczyk.
- A co dokładnie będzie się składało na "siłę świecenia"? Jakie dane będą ważne? co oznacza owa "siła"? Co się na nią składa? - spojrzała mało zachwycona - Nie wystarczy, że zobaczę, iż diodka świeci trochę mocniej lub słabiej. Muszę znać cały proces, jaki spowoduje jej reakcję oraz posiadać wiedzę odnośnie wzoru jaki ją określi.
- Inaczej nasza "sieć" będzie się składała z masy webcamów, które będą dawały znać "świeci/nie świeci". - dodał Klaus.
- Nie mówcie, że mistrz światła i pełna wiedzy wirtualna adeptka nie znają pojęcia kandeli i jak mierzyć natężenie światła?- zapytał ironicznie Patrick i wzruszył ramionami. - Jak wspomniałem, dioda… lub żaróweczka będzie świecić tak mocno jak mocny będzie przepływ kwintesencji przez czujnik.
- Ja mogę znać, ale pytanie czy ty też. - parsknęła technomantka - Czy nie masz jakiegoś wariackiego spojrzenia na kwestię światła, która nie będzie się trzymać ogólnie przyjętych norm.
Klaus pokręcił głową.
- Przykro mi to mówić kolego, ale prostota twojego designu, sprawia, że będzie potrzeba nie lada skomplikować sieć i czytniki, aby coś z tego wyciągnąć. Tu co prawda, mógłbym się przydać. Mógłbym skonstruować urządzenie zdolne do odczytania natężenia światła. Jednak będę potrzebował przelicznika. Muszę wiedzieć jaka siła kwintesencji wywołuje energię potrzebną do zapalenia "żarówki".

Patrick spojrzał na oboje z politowaniem. Wydawali się tak… ograniczeni przez własne paradygmaty. Uwięzieni wręcz w ich niczym w klatkach.
- Jasne… zbuduję jeden prototyp z tobą i będziesz mógł z Mervi eksperymentować, by przygotować przelicznik. Zamiast diodki zawsze możemy też zamontować mechanizm zębatkowy jak w mierniku przepływu wody.
Mervi rzuciła ostre spojrzenie Patrickowi.
- Dobrze, że poszedłeś po rozum do głowy... ale to pokazuje jasno, że nie należysz do osób, których teorie będą bezpieczne dla otoczenia... nie powinno ci się dawać do naprawy nawet pilota do telewizora... w którym trzeba jedynie wymienić baterie.
- No to wstrząsnę twoim światem kochanie. Mam wszystkie papiery potrzebne, żeby wysadzać w powietrze obiekty. Oraz… sam naprawiam swój samochód i telewizor wraz z pilotem.- odparł Irlandczyk nachylając się ku obliczu Mervi.
- Czyli jesteś w stanie zrobić dokładnie to... - Mervi spojrzała w oczy eterycie - ...co potrafiłoby dokonać wielu Śpiących. Jestem pod wrażeniem.
- Wielu? Raczej nie. Niektórzy tak. Ale to chyba psuje twoją teorię na mój temat, czyż nie?- odparł z ironicznym uśmiechem Healy.
- Czyli twierdzisz, że wysadzanie rzeczy w powietrze, naprawa pilota oraz naprawa samochodu, to tak zaawansowane czynności, że mało kto na tym świecie tego dokona? - spojrzała rozbawiona - Musisz być dumny z siebie w takim razie. Prawdziwy z ciebie technomanta.

- Bardziej… zadowolony, że zgubiłaś tą chmurną minkę. Z uśmiechem ci do twarzy. - odparł Patrick sam uśmiechając się szeroko. Wzruszył ramionami dodając.- Co zaś do reszty kwestii… może i wilkołaków możemy sobie odpuścić, ale wampiry nie odpuszczą nam. Skoro są tak zdesperowane by zaczepiać magów w próbach wciągnięcia nas do tej swojej wojny… - westchnął smętnie. - Dobrze jest wybierać sobie pole bitwy i warunki potyczki, ale czasami pole bitwy jest wybierane za nas.
- Przez jednego z nas… - rzucił Klaus.
- Który najwyraźniej czuje się niewinny władowania całej Fundacji w kłopoty, które mogą skończyć się nawet krwawo. - parsknęła Mervi.
- Wampiry porwały jednego z nas. Trafiło na Walerię, ale jeśli jej by nie było równie dobrze mogłaby to być Mervi… albo ty… najsłabsze ogniwa. Ówcześnie jedyni chyba magowie śpiący poza hotelem hermetyków.- zasugerował Healy.- Pacyfizm i stanie z boku nie zawsze jest możliwe.
- Nie chodzi już o to, co się stało, tylko o to, że ona najwyraźniej nie widzi swojego błędu i tego jaką szkodę wyrządziła. W dodatku... Naprawdę nie mogła kłamać, wywijać się w rozmowie? Próbować zrobić cokolwiek? - skrzywiła się - Albo chociaż, jeżeli naprawdę nie mogła nic zrobić, nie zachowywać się teraz, jakby sama nie rozumiała problemu.
- Do tego… wydaje się nie brać pod uwagę Camarilli. Z jej sprawozdania wynikało, że w pełni wierzy wampirom z Sabatu i wolałaby przystać do nich. Z dwojga złego, wolę krwiopijcę, który nie wyrwie mi płuc, aby dostać swoją dawkę. - rzucił Klaus.

- Tego się właśnie spodziewałem. Rady Mędrców rzucających oskarżenia i autorytarnym tonem podkreślających, że oni zrobiliby to lepiej. Tyle iż sądziłem, że inni będą gnoić naszą dwójeczkę lub trójeczkę. - odparł sarkastycznie Irlandczyk. - Przykro mi, ale nie zamierzam dołączyć się do tego chórku. Za dobrze wiem, jak łatwo jest oceniać sytuację po fakcie z miękkiego fotela, a jak trudno podejmować takie decyzje w mgnieniu oka nie mając ni planu, ni wszystkich informacji… będąc zmuszonym do balansowania nad przepaścią. Widać niewiele nas dzieli od chórzystów skoro postępujecie dokładnie jak oni. Waleria zrobiła co mogła w ciężkiej sytuacji, w jakiej się znalazła. Może mogła lepiej, może nie… w każdym razie kajać się nie powinna. A my jej zmuszać nie powinniśmy, ani oceniać tak ostro. Bo równie dobrze następnym razem znów możemy znaleźć się na jej miejscu.
- Nie będę się z tobą kłócił na ten temat. - zaczął Klaus - Powiem tylko jedno. Jeżeli znalazłbym się w jej sytuacji i dokonał wyborów o równie potencjalnie katastrofalnych skutkach, to spodziewałbym się gnojenia i wyliczenia co zrobiłem źle. Ponieważ tak można się upewnić, że taki sam błąd już nie nastanie.
Mervi spojrzała na Patricka z irytacją, która jednak szybko przerodziła się w niewyjaśniony ból.
- Twoja sprawa. - mruknęła - Wybacz, że nie zwykłam polewać syropem klonowym każdej wypowiedzi. Za dużo takiego syropu powoduje problemy ze zdrowiem na dłuższą metę. - wstała z podłogi i przybliżyła się do Patricka - W przeciwieństwie do niej, mnie za mój błąd zżera poczucie winy, ale jak mówiłeś - na wojnie są ofiary. - przybliżyła jeszcze swoją twarz do Patricka, aby móc ściszyć coraz słabszy głos - A te ofiary akurat znałam osobiście, jak i one znały mnie…
- Tak… zmarli towarzysze broni zazwyczaj nie są anonimowi. Znam ten ból. Po prostu nie pozwalam by mnie pochłonął.- stwierdził krótko Patrick wsadzając dłonie do kieszeni. I spojrzał po obojgu.- Nie oczekuję miziania po główce i pocieszania. To drugie ekstremum. Niemniej jeśli wiecie, że nawaliliście to nie potrzebujecie przemądrzałego członka tradycji wymądrzającego ci się nad głową, by zrozumieć swoje błędy. Zwłaszcza obcej ci tradycji.
- Problem w tym, że ona najwyraźniej nie rozumie, że jakikolwiek błąd popełniła. - prychnęła technomantka - A ból po stracie... - załamał jej się głos na chwilę - Gdyby nie moje słowa... Oni by żyli. - zamknęła silnie oczy i zacisnęła dłonie.

- Może by żyli, może nie… rzeczywistość to więcej niż decyzja jednego maga. - odparł cicho Irlandczyk próbując ją pocieszyć. - Rzeczywistość to wiele małych kroczków różnych ludzi, małych decyzji, trudno określić która jest naprawdę kluczowa. A co się stało… to już się nie odstanie. Nie ma co zadręczać się.
Westchnął głośno dodając.- A ona tylko, podczas rozmowy z ich szefem, wzięła pod uwagę możliwość współpracy z Sabatem. Jakkolwiek potworni oni są, z pewnością źle znieśliby odmowę. Nie widzę nic złego w tym. To jeszcze nie jest bratanie się z pijawkami, ani sojusz.
Ot… wampir usłyszał to co chciał usłyszeć. I nic więcej.
- Poczekajmy aż pierwszy ci do drzwi zapuka... Życzę powodzenia. - chyba chciała coś powiedzieć jeszcze, ale zrezygnowała. Nie było sensu wdawać się w dyskusję. - Bawcie się dobrze. - po tych słowach ruszyła w kierunku wyjścia.

- Lepiej gdy puka do drzwi, niż miałby się wbijać z kumplami przez okna. Jednego maga wszak już porwali. Dopóki ci sabatnicy uważają, że mają szansę nas pokojowo wykorzystać, nie będą agresywni.- Irlandczyk wyłożył krótko swój punkt widzenia Klausowi, nie mając jednak nadziei na zrozumienie jego logiki.
- Sęk w tym, co się stanie gdy dostaną to co chcą. Do tego nie wiemy ile im naprawdę powiedziała. - Klaus pokręcił głową i spojrzał za Mervi - Ciekawe co przypomniało jej o poległych… - spojrzał jeszcze na młodszego eterytę - Masz ochotę się napić? Wino mszalne za mało kopie jak dla mnie.
- O ile dostaną to co chcą… Kto powiedział, że mamy być fair wobec pijawek? Wbijmy im kołek w serce, zanim oni nam wbiją nóż w plecy. - rzekł w odpowiedzi Patrick spoglądając na Klausa.- Jesteśmy magami nie harcerzykami, też możemy knuć za plecami tego… nieumarłego tałatajstwa. Niemniej nawet fałszywy rozejm czy sojusz jest lepszy od prawdziwej otwartej wojny. Zwłaszcza że na nią nie jesteśmy gotowi.
Uśmiechnął się lekko i dodał wesoło.- Sorki kumplu, ale dziś nie piję. Mam… już spotkanie zaplanowane i lepiej być na nim trzeźwym. Zrywam się do domowych pieleszy. Może jutro?

Klaus kiwnął głową po czym pstryknął palcami i sięgnął do kieszeni wyjmując zagumkowany rulon banknotów.
- 400 koron, tak jak prosiłeś. Mam nadzieję, że pomoże ci w projekcie.
- Dzięki ale… o co chodzi z tymi pieniędzmi? - Healy wyglądał na mocno skonfundowanego tym widokiem i obracał w dłoni zwitek. Po czym szerzej otworzył oczy coś sobie przypominając i zaśmiał się cicho. - Aaaaa taaak… chodzi o SMSa? Wybacz… zaszło nieporozumienie. To co ci wysłałem nie dotyczyło kwestii pożyczki, ot… bałem się że nam ojciec Iwan pospołu z Einarem zrobią z dup jesień średniowiecza. Liczyłem na to, że będziemy… jako Synkowie Eteru trzymać się razem. I ten SMS miał o tym przypomnieć. Nie mam problemów finansowych.
- Och... Wybacz więc. Przyzwyczaiłem się do podejścia uczniaków, którzy zaczynając słodzić i mówiąc słowa o solidarności, oczekiwali pożyczki... lub lepszych ocen. - zmieszał się Klaus.
- Ja miałem taką sytuację, że byłem jedynym uczniem jedynego mistrza naszej tradycji, więc podejście było bardzo osobistą… pyskówką w obie strony.- odparł żartobliwie Patrick oddając pieniądze.- Twój mentor był pewnie akademickim profesorem, co?
- Tak. - uśmiechnął się Klaus - To zabawna historia, ale opowiem ci ją kiedyś. Nie będę ci więcej czasu zabierał.
- Może przy następnym piwie poplotkujemy o mentorach skoro mamy tę przewagę, że są tak daleko.- rzekł na pożegnanie Irlandczyk i postanowił opuścić budynek kierując się ku wozowi.
Klaus westchnął i postanowił ruszyć do domu. Nie ma nic smutniejszego niż samotny niemiec pijący piwo w pubie. Może uda mu się skleić jeden kryształ energetyczny…

&&&

Mervi nie odeszła daleko, jako że postanowiła poczekać aż Irlandczyk będzie już wracał. Usiadła na murku kościelnego ogrodzenia, wpatrując się bez sensu w bruk. W tym momencie wyglądała, jakby straciła siły do ruszenia się z miejsca.
- Hej… coś taka przybita? Nie będziesz miała siły patrzeć na mnie z góry i mówić “A nie mówiłam”, gdy mi się noga podwinie. - zaczepił ją Patrick z wyraźną troską w tonie głosu. Adeptka wyglądała bowiem jak zaniedbany szczeniak porzucony na ulicy.
Technomantka uniosła spojrzenie na Patricka i chwilę jej zajęło nim zdołała wydobyć z siebie cichy głos.
- Nocuj dziś u mnie... Proszę.
- Co? Cholera. Dziś? - Irlandczyk był raczej zakłopotany jej słowami. Co mogło dziwić, zważywszy że wydawał się cenić towarzystwo płci pięknej i z pewnością w zwykłych okolicznościach byłby zachwycony taką propozycją. Ale okoliczności nie były zwykłe.
- Dlaczego? Co się stało?- zapytał.
- Nie chcę dziś być sama... To... - głos jej się załamał - Za dużo się dowiedziałam dziś…
- A może u mnie. Łóżko mam duże i wygodne. Obiecuję trzymać ręce przy sobie i żadnego podglądania, czy to przez Umbrę czy normalnego.- próbował negocjować Patrick.
- Mam coraz więcej do roboty... nie mogę zostawić większości sprzętu, gdy chcę coś zrobić jeszcze. - odparła Mervi, która już domyślała się odpowiedzi - Czyli... nie chcesz.

- Niech to szlag!- zaklął siarczyście Patrick.- Nie tyle że nie chcę… nie mogę… bo…
Przerwał wypowiedź i zaczął łazić tam i z powrotem. W końcu zatrzymał się i rzekł.
- Dobra… ale ja też mam warunki. Zamierzam dziś przywołać ducha. Jeśli nie u mnie to u ciebie. Może być?- dodał stanowczym głosem.
Waleria była już blisko Mervi gdy usłyszała słowo duch, zatrzymała się w miejscu. Po prawdzie podsłuchiwała, licząc że zostanie niezauważona. Co udało się jej w przypadku Irlandczyka. Mervi natomiast nie miała na tyle ochoty, aby w ogóle szukać zainteresowanego podsłuchaniem ich rozmowy i zwracać uwagę na co innego niż na konwersację.
- Duch...? - zastanowiła się chwilę, po czym pokiwała głową - Dobrze. Będziesz czegoś konkretnie potrzebował od miejsca...?
- Przypuszczam że atmosfera powinna być odpowiednia. Będę potrzebował nieco części z domu, by coś w rodzaju klatki faradaya tylko działającej do wewnątrz. Wiesz latarnię, by przyciągnąć uwagę właściwego gościa.- wyjaśnił spokojnie Healy.- Duchy to bardzo dobra obrona… konstrukty technoludków kiepsko sobie z nimi radzą, wampiry też mają kłopoty, a i sami Technokraci rzadko kiedy bawią się w tej sferze. Duch to dobry strażnik domu. Leprechaun jeszcze lepszy, zwłaszcza jak mu wmówisz, że jego złoto jest ukryte w pobliżu twojego łóżka, ale… wiesz… tutaj chyba ich nie ma.

Waleria w między czasie powoli zbliżała się do rozmawiających. Gdy Patrick skończył mówić była już prawie za jego plecami i chociaż miała ochotę nie zrobiła “buuu”, ale odezwała się jak gdyby nigdy nic spokojnym cichym głosem.
- Jeśli potrzebujecie dogadać się z duchami mogę wam pomóc, jestem całkiem niezła w te klocki. Masz jakieś preferencje co do rodzaju ducha?
Mervi nie odezwała się, jako że to nie ona wymyśliła sprawę z duchem. Do tego... było jej w tym momencie dość to obojętne.
- Naprawdę nie chcę ci sprawiać kłopotu. Pomoc oczywiście się przyda, ale wiesz… jeśli pojedziesz z nami, to utkniesz z nami na noc.- odparł Patrick drapiąc się po karku. - Z drugiej strony, może to i lepiej. Nie powinnaś przebywać sama.
- Dlaczego uważasz, że nie powinnam przebywać sama - zapytała trochę z ciekawości a trochę ze skrywanym oburzeniem. Nie była już małą dziewczynką i całkiem nieźle potrafiła radzić sobie sama.
- Z uwagi na wampiry… skoro cię porwały… a jesteś jedyną verbeną, to pewnie do czegoś verbeny potrzebują. - wyjaśnił nieskładnie Irlandczyk i zmienił temat.- A ducha… cóż… chodzi o ducha strażniczego. Nie miałem jakichś konkretnych planów. Każdy chętny się nada.
- Nie wiem czy to najlepszy pomysł... - odezwała się w końcu Mervi z westchnieniem.

- Podoba mi się pomysł dogadania się z duchem, uważam jednak że należałoby poświęcić odrobinę czasu w celu wybrania właściwego kandydata do roboty - kontynuowała Waleria. Dziwiło ją podejście Irlandczyka. Sabat przecież sam ją wypuścił ze swych rąk nie miała więc się powodu go obawiać przynajmniej przez następnych kilku dni. Za to stanowisko Mervi nie zdziwiło jej wcale, technomaniacy tacy już byli. Zwróciła się więc do norweżki. - Myślisz, że duchy będą tworzyć jakieś zakłócenia dla pracy Twojej aparatury?
- On nie zostanie u niej… chcę go do swojej siedziby. A natura mojego paradygmatu i duchy bardzo się lubią.- odparł Irlandczyk ignorując natarczywe narzekania Mechaniclesa na naturolubne verbeny. - Co do wymagań to nie mam aż takich wygórowanych. Ot wystarczy by duch był niekłopotliwy i czujny. Nie musi być silny.
- Myślę że takiego nie powinno być trudno znaleźć. - zgodziła się Waleria.
- Nie znam się na duchach. - odparła wprost Mervi - Ale wiem, że niektórzy moi lubują się w obcowaniu z takimi bytami... w Pajęczynie przynajmniej. - odezwała się technomantka - Jednak dziś... wolałabym nie gościć nikogo więcej... Nie przygotowałam miejsca na tyle oraz nie wiem jak zareagują moi towarzysze. - dodała.
- Dobra… to… jedziemy do mnie po mój sprzęt? Po drodze wpadniemy na jakiegoś hot doga w ramach przekąski, może pizzę na wynos i do ciebie? Ja zajmę się wywołaniem i negocjacjami z duchem razem z Walerią, ty… pracą… A potem ona pojedzie do domu. Co wy na taki plan?- zapytał Patrick starając się zadowolić wszystkie strony.
- Dla mnie ok. - odpowiedziała wiedźma - A ty Mervi? Nie chcę naruszać twojej strefy komfortu?
Mervi wzruszyła ramionami, nie mając już sił na nic więcej.
- Dobrze. - dodała, gdy zorientowała się, iż oczekują werbalnej odpowiedzi.

Wysypisko pod Lillehammer, wieczór

Gęsty, tłusty dym wzbijał się wysoko pod ciemne niebo uniemożliwiając Leifowi obserwację wysypiska z pozycji lotu ptaka. Nie dało odróżnić się nic, z wyjątkiem strzelających do góry płomieni w miejscach, gdzie rozszalały żywioł natrafił na wyjątkowo apetyczny dlań posiłek. Przy tak rozszalałym pożarze i panujących tam temperaturach nie miało już znaczenia czy śmieci są łatwopalne, czy też mokre, ciężej zajmujące się ogniem. Upiornie wysokie gorąco wysuszało wszystko w krótką chwilę, aby zaraz ogień pożerał zachłannie to co skrupulatni Norwegowie nie przeznaczyli na recykling.

Jeszcze kilka minut temu przemykanie pomiędzy buchającymi wyspami żywiołu było jedynie lekko niebezpieczne, teraz zaś obecność tam była po prostu wyrokiem. Ucichły już wycia bólu, sabatnik-piroman przestał wściekle ryczeć i powodować nowe eksplozje płomieni. Ktokolwiek tam był i nie uciekł, zmieniał się w popiół.
Brak możliwości wypatrzenia kogoś przez ten dym, oraz fakt iż nie bardzo było kogo już wypatrywać na wysypisku, wymusiły na Leifie podanie się. Lekko przeszybował nad kilkoma załogami straży pożarnej, które właśnie nadjechały swymi wozami i zaczęły szykować się do prób opanowania pożaru. Widać było profesjonalizm, ale i pewne rozluźnienie bo palenie się wysypiska w pewnej odległości od miasta, to nie to samo co pożar budynków i zagrożenie życia, oraz brak szans na smutny przymus odnajdywania zczerniałych zwłok w pogorzelisku.
Strażacy nie byli jeszcze świadomi, że czeka ich w tej kwestii niespodzianka...

Leif krzyknął raz jeszcze i skierował lot ku doskonale widocznemu Lillehammer rozłożonemu nad fiordem.
Czuł spokój jakiego nie czuł już dawno, ale jednocześnie jakąś pustkę i niekompletność jestestwa. Trudność w zmianie kształtu poza promieniem mocy runy Hajmdala, tłumaczył jej bliskością, ale teraz nie ignorował już faktu iż w zwierzęcej formie czuje się… dziwie.

[MEDIA]https://i.imgur.com/AmiPDwp.png[/MEDIA]

Okolice skoczni narciarskiej, wieczór

Gdy wefrunął do namiotu przysiadł na ziemi i rozpostarł skrzydła. Dwie pary ślepi wnet zaczęły obserwować jego ruchy, a ich właściciele porzucili leniwe pozy i spięli swe ciała drapieżników. Ptak dla kota zawsze był jednoznacznym celem, nawet dla nażartego, ot by zamordować dla zabawy. Nim jednak na Leifa spadł festiwal pazurów, wampir zaczął się zmieniać w człowieka co ostudziło zabójcze zapędy. Klommander i jeden z kotów zabranych ze schroniska zaczęli zbliżać się do nieumarłego.
“Gdzie reszta?” - spytał Einherjar już w swej prawdziwej formie spoglądając kocurowi w oczy.
“Głodni. Polowanie” padła mentalna odpowiedź. “Niedaleko”
“Znajdź. Przyprowadź.”
Ciche miauknięcie było jedyną odpowiedzią i zwierzak potruchtał ku wyjściu z namiotu. Szylkretowa kotka podążyła jego śladem, ale wampir wstrzymał ją:
- Zostań - mruknął już na głos i odmontował od sączka pełną torebkę z krwią. Rozdarł ją zębami i rzucił na ziemię, a kotka zaraz dopadła do niej i zaczęła chciwie pić posokę. Wampir tymczasem sięgnął do lodówki turystycznej wyciągając pusty pojemnik.

Światło w kamperze świadczyło, że Hannah jest w środku, toteż Leif zbliżył się do drzwi i zapukał.
- Kto tam? - padło nerwowe pytanie, a czuły słuch nieumarłego wychwycił po chwili szczęk odbezpieczanego glocka.
- To ja.
- O cholera!

Drzwi otworzyły się i dziewczyna stanęła w nich wyraźnie zaaferowana.
- Co się stało?! Gdy nie wróciłeś myślałam, że… Matko, jak ty wyglądasz?!
Wampir skrzywił się tylko i odsunął ją lekko by wejść do środka. Zakrwawione ubranie, gdzieniegdzie przypalone, oraz ślady oparzeń i przypalone włosy faktycznie sprawiały koszmarne wrażenie. Wraz z wonią spalenizny niosło to silną sugestię grilla, na którym nie wszystko poszło właściwie.
- To… to ty? - Hannah spoglądała to na nieumarłego, to na laptopa gdzie hulał właśnie odpalony stream norweskiego kanału informacyjnego ,transmitujący gaszenie wysypiska pod Lillehammer.
- Oczywiście, że nie - Leif skłamał nawet nie siląc się by brzmieć wiarygodnie. - Przypadkiem wleciałem w strefę odpalanych fajerwerków. Daj mi jakieś ubranie - dodał kierując się do kabiny prysznicowej.

- Ostatnie spodnie, ostatnia koszulka. Trzy noce, wracasz dwa razy upaprany jak po świniobiciu. Musze jutro zrobić chyba większe zapasy - usłyszał po kilku chwilach przez szum wody, gdy zmywał z siebie brud i krew.- Choć nie wiem czy mają w tym mieście tyle ciuchów. - Sarkazm krył ulgę.
Leif nie odpowiedział zmywając z siebie brud i krew i dopiero po kilku minutach wyszedł z kabiny, nagi, wycierając się ręcznikiem.

Hannah siedząc na kanapie z podkulonymi nogami i laptopem na kolanach wskazała na składany stolik, na którym leżały czarne skórzane spodnie i czarny t-shirt z logiem Gorgoroth, a wampir bez słowa zaczął się ubierać. Ruchy miał bardziej leniwe niż zwykle, zdawał się być ospały.
- Znalazłeś coś? - dziewczyna spytała zaciekawiona, taksując przy tym nieumarłego wzrokiem.
- Tak. Poszukaj ile się da informacji o wysypisku. Czyj to teren, kiedy zostało założone, co było tam wcześniej, oraz czy są jakieś ciekawe newsy o nim z ostatnich kilkunastu lat.
- Mocny trop?
- Tak. - Wampir przymocował pusty pojemnik na krew pod sączek.
- Zadzwonić po Jontho?
- Nie jest niezbędny. Miał sam się zjawić gdy skończy załatwiać swoje sprawy.
- Okey.

Cytat:

“- Jeszcze nie wiadomo co spowodowało zaprószenie ognia, ale policja nie wyklucza, a wręcz podejrzewa podpalenie(...)”

W ciszy jaka zapadła słychać było głos reportera. Wampir mruknął coś tylko i obciągnął na sobie t-shirt przykrywając aparaturę do zbierania krwi.
- Co tam właściwie się stało? - Hannah oderwała wzrok od laptopa zerkając ciekawie na Leifa.
- Powiedz mi, podejrzewasz, że sugestia pomagania tej Valerii i to czego chce ode mnie tutaj Stanisława, łączy się jakoś? - zagadnięty nie odpowiedział na pytanie sam zmieniając temat.
Hannah zagryzła usta. Chyba do krwi, ale nauczy się krwi nie pokazywać wampirom. Szczególnie wampirom w takim stanie. Chyba coś rozważała. Coś co ją bolało. Odgarnęła włosy z czoła.
- Tak. Korzystają z okazji, jeśli już tu jesteś… Więcej nie jestem pewna. Waleria miała mieć kontakt ze Stasią. Tylko, jak z nią rozmawiałam… - spojrzała w sufit. Westchnęła. - Jest albo najlepszym magiem jakiego znam albo najgorszym.
- W czasie rozmowy sprawiała wrażenie trochę dziwnej. Prosiła o wiele, licząc zapewne, że będę musiał się zgodzić... - Wampir zamyślił się. - Ołtarz, bitwa, to ważne by ustalić czy ci magowie choć po części są tu z tego powodu.

Hannah czuła, iż stąpa po dość cienkim i śliskim lodzie. Odezwała się trochę niepewnie:
- A nie musisz się zgodzić? Wiesz… - zamyśliła się - ...mnie powiedziano, że gdyby mnie skrzywdzono to zemsta będzie do trzech pokoleń. Stasia tak mówiła. Nie chciałam tego powtarzać, nie uważam aby to było nam potrzebne - uśmiechnęła się - ale warto abyś wiedział, do czego mogą być zdolni, do przemocy. A Stasia… nie wydawała się ci straszna?
- Ona nie musi wydawać się straszna. Ona taka po prostu jest. - Leif usiadł obok na kanapie i leniwie wyciągnął bose nogi przed siebie. - Gdybym miał bezdyskusyjnie wesprzeć Walerię, dałaby mi to dobitnie do zrozumienia. Tu jest jedynie sugestia.
- Może warto odwiedzić kogoś innego - dziewczyna delikatnie się wtrąciła. - Stasia wygląda na kogoś co nie poświęca szczególnie dużej uwagi… wszystkiemu. Tak trochę jakby była zmęczona.
- Wiem, dlatego wole tego nie weryfikować. - Wampir uśmiechnął się lekko. - Póki mam to niedopowiedziane, to czyniąc wedle zamiarów Pyłowej z wolnej stopy, mogę ugrać coś dla siebie. - Obrócił twarz ku Norweżce. - Ołtarz może być związany ze źródłem mocy. Waleria i jej towarzysze mogą chcieć go wykorzystać inaczej niż zamierzają Verbeny.
- Chciałabym kiedyś to tak jasno rozumieć jak Ty czy Verbeny - stwierdziła tłumacząc swój brak wiedzy.
- Może kiedyś zrozumiesz. Oni mogą mylić się względem tego kim jesteś.
- Już raz się pomylili - odparła ze skrywaną nutą goryczy. Delikatną, niewyczuwalną. Leif był pewny, że niewielu było śmiertelnych którzy pochwyciliby tą nutę w jej wypowiedzi.
- Pomylili się wyczuwając w tobie maga, lub pomylili się uznając, że go w tobie nie ma - Wampir zmierzwił lekko jej włosy. - Jedno możliwe tak bardzo jak drugie. Zresztą są inne drogi na osiągnięcie mocy i potęgi. Zbierz te informacje o wysypisku - zmienił temat - a jutro odwiedź Martę, spytaj czy przyjmie mnie na widzenie.
Hannah kiwnęła głową potwierdzając.
Spokrewniony wyczuł, iż nie do końca podoba się coś w jego wypowiedzi. Raczej natury personalnych ambicji.

Gdy Leif wyszedł z kampera do namiotu, wszystkie pięć kotów obróciło w jego stronę łby znad wylizanej do cna torebki z krwią. Przestrzeń wypełniło euforyczne mruczenie i zwierzęta zaczęły łasić się do nieumarłego. Z wyjątkiem Klommandera, dla którego więź krwi trwała już długo i potrafił zachowywać się godnie w porównaniu z neofitami.
Wampir wydawał się nie zwracać uwagi na te umizgi i wyjął telefon.
Przez chwilę wpatrywał się w wyświetlacz, aż w końcu wybrał numer opatrzony nazwą “Kuzyk”. W słuchawce panowała cisza. Mimo to połączenie zostało odebrane.

- Halo. - Leif odezwał się krótko.
- Halo nieznajomy - miły, ciepły głos zabrzmiał w słuchawce.
- Jestem kimś, kto został litościwie utrzymany przy życiu, przez piękną mieszkankę Lillehammer, Kuzyku. A znając ją, nie wydaje mi się, bym był ci już całkiem nieznajomym.
- Leif, brzmisz jak w tanim kryminale - głos w słuchawce był bardzo rozbawiony. Być może właściciel też. - Poznaliśmy się już, acz chyba dość jednostronnie.
- Chciałbym przenieść tę znajomość na dwustronną.
- Masz coś przeciwko miłemu spotkaniu w elizjum?
- Oczywiście, że nie. Aczkolwiek gdybym miał wybierać, znalazłbym miejsca, gdzie czułbym się pewniej.
- To obecnie najbezpieczniejsze miejsce w całym mieście do którego mogę cię zaprosić. Pod książęcym protektorem, chronieni potężną magią i bronią. Nie ma czego się obawiać jeśli ma się czyste sumienie.
- A ktoś ma czyste sumienie? - Leif zdziwił się uprzejmie. - Zatem elizjum. Będę tam niedługo.
- Wszyscy w oczach Boga jesteśmy grzesznikami. Lub w oczach księcia. Liczę na miłą rozmowę, do zobaczenia.

Wampir rozłączył się i przez chwilę patrzył na wyświetlacz komórki.
Elizjum…
A zatem możliwość kolejnej, upojnej ‘rozmowy’ z manekinem.
Nie czuł jednak złości, od wydarzeń na wysypisku emocje omijały go z lekka.
“Nie rozchodźcie się specjalnie daleko” polecił spoglądając w ślepia Klommandera, po czym wyszedł na zewnątrz.

Elizjum wampirów, późny wieczór

Po ostatniej wizycie w centrum spotkań lillehammerskich Kainitów, niewiele powinno Leifa dziwić, ale i tak czuł się lekko zaskoczony, gdy został ciepło przyjęty niczym wyczekiwany gość. Gdy powiedział, że ma umówione spotkanie z jednym z tutejszych wampirów, usłużny człowiek (z pewnością jeden z ghuli) bez słowa zaprowadził einherjara w głąb budynku. Nie był jedynym ze śmiertelnych tutaj, ale ochrona starała nie rzucać się w oczy, przez co elizjum wyglądało na opustoszałe, bo Leif podczas krótkiej drogi po schodach i korytarzem, nie zauważył żadnych spokrewnionych.

Pokój, który oddano mu do użytku na czas oczekiwania na ‘Kuzyka’ był gustownie urządzony i sprawiał przytulne wrażenie. Szeroka, brązowa, skórzana sofa i dwa podobne jej głębokie fotele, otaczały niską ławę ze szklanym blatem i prócz niskich dębowych szafek ciągnących się wzdłuż białych ścian, były jedynymi sprzętami w pomieszczeniu. Nie licząc gustownego, przesuwanego barku w formie globusa stojącego pomiędzy fotelami.
Okna nie było, jego miejsce naprzeciw drzwi wypełniał wielki, może nawet stupięćdziesięciocalowy telewizor plazmowy, a pozostałe ściany również wielkie obrazy. Jeden przedstawiał piękny pejzaż norweskich gór, a drugi Lillehammer nocą z perspektywy niskiego lotu ptaka. Ten drugi zresztą z początku przypominał raczej zdjęcie, ale okazało się to ręczną robotą na bazie zdjęcia. Tym bardziej dodawało to niewielkiemu pokojowi gustu.
Leif miał czas dokładnie przyjrzeć się obrazom, bo minął nie mniej niż kwadrans, nim drzwi otworzyły się ponownie.

Do pomieszczenia wkroczył barczysty, wypachniony przedstawiciel klanu nosferatu. Paskudna, wykoślawiona gęba została wzbogacona o jedno, wielgachne oko wyglądające jak zarośnięte jakąś formą pleśni czy grzyba oraz drugie, małe i wyjątkowo rozbiegane. Krzywe, wystające zęby, częsciowo połamane, niekompletne nie blokowały trochę zbyt długiego i nazbyt wijącego się krwistego jęzora przypominającego wystającą z ust pijawkę. Jego barwa kontrastowała z ziemistą cerą. Ogół twarzy i budowy ciała kontrastował też z osobą jak stanęła przed Leifem. Pachnąc modnymi perfumami, przyodziany w drogi, uszyty na miarę garnitur, błyszcząc po oczach złotym zegarkiem oraz srebrnymi spinkami do garnitury na kształt krzyża prezentował się zarazem dostojnie i karykaturalnie.

- Leif. - Einherjar wyciągnął dłoń ku przybyłemu, ignorując fakt, że tamten doskonale wie jak się nazywa.
- Dla przyjaciół Kościtrzask, polska ksywka. Tutaj też Jørgen. - Zastanawiące było jak z takimi zębami i językiem wampir nie seplenił. Uścisk miał silny i pewny.
- Z ciekawości… to ‘jednostronne poznanie’, było podczas audiencji u księcia?
- Nie, na parkingu. I trochę wcześniej. Taka praca szefa wywiadu. - Wzruszył ramionami.
- Niewiele, lub wcale zatem się pomylę, gdy stwierdzę, że zapewne wiesz o wszystkim co dzieje się w tym mieście.
- Wszystko to wie tylko Książę i Bóg - podkreślił dwa słowa z namaszczeniem przesiadając się w fotelu.
- Interesuje mnie jeden ze spokrewnionych z tego miasta. Sabatnik mający… problemy z ogniem. To znaczy potrafiący wiele w aspekcie tego żywiołu.
- Sądzę, że o to powinieneś wypytać naszą wspólną znajomą. Byłoby chamstwem wobec damy robić za pośrednika i pobierać procent. Tfu! Żydowska robota. Ale bez procentu to się nie opłaca.
- Polubiłem naszą wspólną znajomą. - Leif spojrzał baczniej na nosferata. - Wolałbym wypytywać ją o tego wampira w ostateczności. Inaczej po pewnym czasie mogłaby czynić sobie wyrzuty sumienia, że opowiedziała mi o nim.
- Sabat nie ma sumienia. - Nosferat wzruszył ramionami.
- Jakkolwiek to nazwiemy. Ona jest jedną z nich, stąd wolę nie rozpytywać jej o kogoś, kogo zamierzam zabić.
- Powiem jaśniej - wampir zrobił piramidkę z dłoni - to co mówiłem znaczy, iż możesz ją wypytać i masz moje błogosławieństwo. I to co teraz powiedziałeś nie zmienia tego stanu rzeczy. Ha! Uważam wręcz, że uzyskasz to co chcesz wiedzieć.
- Nie lubię zagmatwanych polityk Kainitów, zwykłem ich unikać. Jednak z takim miastem jak to, nie spotkałem się jeszcze nigdy. - Leif rzucił kręcąc głową. - Realna i zrozumiała tu zdaje się tylko wojna.

Rozmówca lekko przekręcił głowę jakby chciał się lepiej przyjrzeć Leifowi. Duże oko zaczęło mocniej pulsować.
- Co takiego jest tutaj nierealne - zapytał zaczepnie - poza oczywiście dotychczasowymi sukcesami naszej społeczności w utrzymaniu ładu - dodał w lekkim tonie. - Skoro się spotkaliśmy, gotów jestem poszerzyć twe zrozumienie. Pijasz?
- Tak, ale odwykłem od ludzkiej krwi - Leif odpowiedział przeciągając się leniwie w fotelu. - Jest wiele spraw, których nie rozumiem. Osoba księcia, albo czemu obie strony tolerują relacje twoje i Moniki, to tylko wierzchołek góry lodowej.
- A tolerują? Spotkałeś się z przejawem takiej tolerancji? Bo ja nieszczególnie... - Zamilkł. - Trudno, nie będę pił sam jak jakiś ciul. Co do naszej znajomości, tutaj mam zezwolenie naszego wspaniałego księcia - iskry pasji pojawiły się w oczach wampira - acz nie jest to fakt powszechnie znany. Wiedzą o tym niektórzy. Nie kryję się z tym ale też nie krzyczę. Tu, pośród swoich nikt nie wypapla. Ale z Moniką jest inaczej. Nie wie o mnie. Znaczy… - wampir szukał słów - ...nasz klan od zawsze ma pewne nieme przyzwolenie na wewnętrzne kontakty. Zbytnio się z tym nie wychylać i dopóki ktoś na własne oczy nie zobaczy to udaje, że tego nie ma licząc na przeciek informacji. Za twoich czasów nie było podobnie?
- Za moich czasów - Leif pochylił się nieco do przodu - kroczyliśmy w nocy między ludźmi nie kryjąc się i często wręcz przewodząc im otwarcie. Nie wychylanie się nie należało do szerzej stosowanych zachowań.
- I co nam po tym przyszło… Ale dobra, nie o tym chcieliśmy rozmawiać, prawda? Rozumiem, że poznałeś naszego księcia. Prawda, że jest wspaniały?
- Poznałem… - Leif miał powoli dosyć. - Przedstawiono mnie samochodowej kukle Jørgen, ubranej w perukę.

Nosferatu przyglądał się Leifowi z powagą jakby starając się dostrzec czy ten mówi poważnie. Gdy nabrał tej pewności wystrzelił z fotela tak gwałtownie, iż gdyby tylko Leif posiadał swoją bestię, najpewniej warknął biorąc to za atak. Teraz nic jednak nie zrobił.
- Niemożliwe! Skandaliczny żart, ale za to z jakim smakiem. - Zaśmiał się lekko z mieszaniną rozbawienia, oburzenia oraz czegoś mniej uchwytnego. - Chodźmy Leif naprawić ten błąd. Książę przebywa tutaj.
Einherjar patrzył chwilę na niego mrużąc oczy, po czym kiwnął głowa i wstał podążając za Nosferatu.

Kościtrzask zapukał w ciężkie, dębowe drzwi jednego z pomieszczeń elizjum. Nie usłyszeli nic, ale brak odpowiedzi nie zraził wampira przed wejściem. Pewnie otworzył drzwi zapraszając Leifa do środka i jednocześnie skłonił się w kierunku pomieszczenia.
- Raczę przedstawić książęcej mości Leifa z Einherjarów. Przybył do miasta niedawno, jak informowałem wcześniej.
W pomieszczeniu panował półmrok za wyjątkiem jego centralnej części oświetlonej mocnym, skupionym światłem biurkowej lampki. Na sporym stole leżały plany, mapy i innego rodzaju schematy (raczej geologiczne), których przeznaczenia Leif nie znał. Za to znany już mu Sigrud Krokrygg nachylał się nad papierami z pasją dyskutując o detalach z księciem.

Księciem w postaci tej samej kukły którą poznał już uprzednio.
Sigrud kiwnął głową.
Wyglądał na trochę zmieszanego.

Znów brak bestii dopomógł, bo gdyby Leif miał ją w sobie to warknąłby tylko i wyszedł. Zamiast tego stanął i wpił znużone spojrzenie w Krokrygga. Trwało to kilka długich, ciągnących się w nieskończoność minut ciszy. Zdziwiony Sigrud wpatrywał się w Leifa, a po chwili do tej samej czynności dołączył nosferatu. Ten jeszcze kiwnął głową w stronę księcia jakby potwierdzając jego słowa. Na koniec usunął się w cień za drzwi.
- Wychodzimy Leif - szepnął, a zagadnięty skinął głową bezczelnie wciąż wpatrując się w Krokrygga. Cofnął się za Kościtrzaskiem.

Na zewnątrz, zamykając drzwi, Kościstrzask zbliżył się do niego dziwnie wrogo.
- Lepiej abyś był synem Malkava. Nie lubię takich żartów - warknął.
- Malkava… - Leif spojrzał na nosferata. - Czy mógłbym wiedzieć którego przodka ma książę?
- Eysteina III, co do to za bzdurne pytanie?
- Na litość Frigg - Leif dziękował za ten spokój wypełniający go całego. - Wybacz Jørgen, staram się po prostu zrozumieć. Wy wszyscy akceptujecie stan rzeczy, w którym książę Lillehammer nie jest wampirem?
- Ród księcia jest ponad to - z takimi samymi ognikami pasji jak uprzednio wypowiedział się Kościtrzask - pokonali klątwę i uzyskali oświecenie.

Einherjar patrzył chwilę na kainitę.
- Odwykłem… nie znaczy, że nie mogę pić ludzkiej krwi. Byłbym zaszczycony, mogąc wysłuchać tej pasjonującej historii przy kielichu płynu życia - starał się wykrzesać z siebie entuzjazm i pasję, choć nie było to łatwe.
- Polecam porozmawiać z księciem. Lub ze mną, gdy zejdzie mi żółć - wampir odwrócił się na pięcie i po prostu odszedł mamrocząc pod nosem w irytacji:
- Kukła, tfu! Żartowniś jeden.

Elizjum, noc

Usłużny ghul (świadczyła o tym nienaturalna krzepa dystyngowanego staruszka) zaprowadził Leifa do jednej z sal, w której przebywało większe zgromadzenie spokrewnionych. Nieszczególnie dobre wrażenie mógł zawdzięczać córce Marka, którą już miał okazję poznać. Blondynka rzuciła mu spojrzenie pełne tak wielkiego obrzydzenia, iż niemal przez chwilę wahał się czy nie sprawdzić podeszw butów, w poszukiwaniu ekskrementów. Kobieta siedziała przy stoliku wraz z dwoma innymi osobami. Zniewieściały gość bawił towarzyszy kanciarami sztuczkami oraz swym dość piskliwym głosem. Jak Leif zdołał się dowiedzieć, nazywał się Jesper i wiele wskazywało, iż był stosunkowo młodym wampirem. Trzecią osobą przy stole była Rosa, wyjątkowo mikrego wzrostu i niemal dziewczęcej postury łysa wampirzyca. Wyglądała trochę jak jakaś upiorna wersja skrzata o ziemistej, niezdrowej cerze.
Tego wszystkiego Leif dowiedział się od Carstena, całkiem miłego w obyciu jegomościa o rumianej cerze, gęstej, siwej brodzie oraz twarzy zoranej setkami bruzd. Sposobem bycia przypominał bardziej amerykańskiego farmera i jak na norwega był bardzo otwarty, serdeczny i wylewny. Ingrid Stenkilsson którą einherjar miał okazję już poznać, dosiadła się do nich po kilku chwilach. Wyraziła wyjątkowo szczerzą (czego Leif był pewny) radość z jego obecności w Elizjum. Twierdziła, że trzeba się integrować wobec zagrożenia ze strony Sabatu.

Podczas niezbyt zręcznie prowadzonej przez Leifa rozmowy o niczym, nabył całkowitego przekonania, iż z księciem w postaci jaką miał przyjemność poznać wszyscy czują się dobrze i niebywale chwalą sobie takiego przywódcę. Carsten zażartował, czy aby stary wampir nie planuje detronizacji władz.
- Nie czuję się nawet po części godnym do czegoś takiego - Leif odpowiedział poważnie. - Wszak ród księcia pokonał klątwę osiągając oświecenie. Wciąż nie do końca rozumiem czy książę to spokrewniony, czy nie.
- Tak, to znaczy nie… - Carsten trochę się plątał.
- To skomplikowane - zaczęła składniej wyjaśniać Ingrid - ród księcia, to spokrewnieni, ale obdarzeni specjalnym darem. Już jego przodek nie lękał się słońca, ani nie musiał pić vitae. Spokrewnieni z tego rodu mogą też chorować, jak ludzie, co raczej nie zdarza się innym z naszego rodzaju. - Zmrużyła oczy z lekkim uśmiechem.
- No i oświecenie - dodał Carsten, nie rozwijając tematu. Albo nie chciał się w to zagłębiać, albo sam się w tym po prostu nie rozeznawał.
Ingrid była bardziej otwarta:
- Oświecenie to moralna czystość i wręcz niesamowita przenikliwość.
- Każda przenikliwość ma swoje granice. Podejrzewam, że ta książęca jednak nie?
- Zapewne masz rację. - Opiekunka elizjum przekrzywiła nieco głowę. - On przewidział twoje przybycie. Wiedzieliśmy, że się zjawisz.

Leif milczał przez dłuższą chwilę, zanim znów podjął rozmowę:
- Sporo tu członków Rodziny, a jeszcze Nabhan, Marek, Valborg, Kościtrzask, Sigurd. - Rozejrzał się po sali. - Jest w Lillehammer ktoś jeszcze ze spokrewnionych by mieć przyjemność poznać?
- Jest, a jest - stwierdził luźno Carsten widocznie zadowolony z siebie, że zdradza taką tajemnicę - mam tutaj dwójkę dzieci. Ale.. Chyba raczej niebawem już jedno. Sabat… - Zacisnął pięść.
- Czemu “niebawem”?
- Bo jeszcze… mam nadzieję. Tylko, że każdej nocy mniej.
- Jeżeli dobrze rozumiem… potomek zaginął?
- Tak. Po ostatniej walce. Widzisz, prowadzę tu dość znaczne interesy. I legalne, czym warto się chwalić. Jestem właścicielem… tak jakby większej części przemysłu. Sabat chciał mi to… nam. Wszystkim... Nawet nie odebrać, do kurwy nędzy - pokręcił głową - tylko zniszczyć. Bezmyślnie.
- Sabat stosuje taktykę spalonej ziemi - wtrąciła się opiekunka Elizjum - co utrudnia nam obronę. Sporo naszych zaginęło ostatnimi czasy lub po prostu unika pokazywania się przy nas. Mam tylko nadzieję, że to nie ze strachu, a pragmatyzmu. - Uśmiechnęła się.
- Sporo? - Leif nie musiał udawać zdziwienia. - Jeżeli sporo się ukrywa to - spojrzał na Carstena, a potem na Ingrid - ilu właściwie jest tu członków Rodziny?
- Widzę twe zaskoczenie - Ingrid znów uśmiechnęła się - będzie rozkoszą to powiedzieć. Tylko czy chcę… - zakręciła włosy wokół palca - a może potrzymam cię w niepewności, co? Swego czasu mieliśmy tutaj spory problem z przeludnieniem. Stąd między innymi aż dwóch oprawców. Trochę zepsuliśmy kontrolę granic. Będzie z… - na jej twarzy wykwitło zastanowienie - albo jeszcze nie... - Zaśmiała się. - No dobra, dobra… Jak myślisz?

Stary einherjar zastanowił się i potoczył wzrokiem po sali.
- Drugie tyle niż ci co są tutaj i nieobecni, przeze mnie wymienieni?
- Blisko. Dwadzieścia jeden głów - kobieta badawczo przyglądała się reakcji Leifa, który nie spuszczał spojrzenia i nie unikał wzroku Ingrid. Carsten za to bardziej interesował się zawartością małego pucharu pełnego krwi.
Końskiej krwi.
- Jak za starych, dobrych czasów - einherjar odpowiedział opiekunce elizjum, z uśmiechem patrząc jej w oczy. - Wieki temu na tej ziemi nikt nie przejmował się ile dzieci Canarla przypada na śmiertelnych. Ale chociaż może i przyjemny… to jednak ewenement, jak na dzisiejsze czasy.
- Nie jest jak za starych, dobrych czasów - odpowiedziała spokojnie lecz z silnym chłodem. - Tamtejsze społeczeństwo było drapieżnikami. Żyło wojną. Nikt nie przejmował się ilu ma synów, lecz synowie obracali się przeciw ojcom, ojcowie wybijali potomstwo, brak miejsca, mniej ludne osady ludzkie wymuszały silną rywalizację. Nie, nie jest jak kiedyś. I oby nie było.
- On chyba nie wie, Ingi - pieszczotliwie skrócił imię wampirzycy Carsten. - Widzisz Leif, tutaj mało kto regularnie spożywa krew ludzi. Owszem, jest elementem… diety. Książe w swej mądrości nadzoruje tego typu problemy i ich aspekty.
- Nie przejmuję się tym, pijam ze zwierząt - odpowiedział Leif przenosząc spojrzenie na wampira. - Ale to słuszne co czyni książę. Nawet w czasach krwi i topora, gdy nic nie przeszkadzało kogoś ubić, czy wyssać do cna… staliśmy na straży, w obronie ludzi. Jak farmer na straży swej trzody, nie wybijający bez potrzeby i potrafiący poświęcić życie chroniąc ją przed wilkami.

Zaskrzypiały drzwi sali i pojawił się w nich Marek, oraz drugi jegomość. Towarzysz szeryfa był pewnym siebie, szczupłym jegomościem o władczym spojrzeniu, blond włosach i błękitnych oczach. Wkroczył do pomieszczenia pierwszy obdarzając zgromadzonych miłym, powitalnym uśmiechem. Przyodziany był w gruby sweter dopasowany do eleganckich spodni w kant. Marek podszedł do stolika swej córki, natomiast nowo przybyły ruszył w kierunku Leifa. Oparł się o stolik i nachylił.
- Aut bibat, aut abeat.
- Valborg? - spytał wprost einherjar powstając i spoglądając z ciekawością na wampira. Starał się ukryć fakt, iż nie ma pojęcia co ten właśnie rzekł.
- Nie przyjacielu - kainita podał mu dłoń na powitanie - Olaf, książęcy seneszal. Valborg aktualnie gasi pożar. Dosłownie i w przenośni. Przed chwilą rozmawialiśmy. Pytałem czemu z nami nie pijesz.
- Nie odmówię, choć wolałbym nie ludzką Olafie. - Leif uścisnął mu dłoń. - Rzeczywiście widziałem jakąś łunę… - dodał wymijająco. - Valborg kieruje strażą pożarną? - Uniósł brwi i uśmiechnął się lekko zaznaczając, że nie mówi poważnie.
- Czasem mam wrażenie, że wszyscy tu robimy za strażaków. Tylko, że siedzimy jednocześnie w piekle. - Westchnął dosiadając się. Pozostałe wampiry milczały. - Ale z piciem - wrócił do tematu o krótkiej przerwie - to mnie nie oszukacie. Czuję od was masą ludzkiej juchy. - Spojrzał nań przenikliwie.
- Nie piłem z człowieka blisko dwa lata - Leif nawet nie mrugnął. - Ostatnio w elizjum w Uppsali. Nalegali. Jakaś tradycja.
- A ja jestem synem Malkava - seneszal rzucił żartobliwym tonem.

Opiekunka elizjum zaśmiała się lekko na ten widać wyborny żart. Widząc brak szczerej reakcji Leifa, wytłumaczyła:
- Malkavianie od kilkudziesięciu lat nie mają wstępu do miasta po jednej z ich… akcji. Czy żartów jak to wolą zwać.
- No tak - bez przekonania potwierdził Olaf przywołując gestem służącego z kielichami krwi. - Końska. Tylko proszę, bądźmy szczerzy ze sobą. Lubię cię, einherjar.
- Czym zasłużyłem sobie na tę sympatię, Olafie? Widzę cię po raz pierwszy i uczyniłem nietakt zgadując w Tobie kogoś innego.
- Masz na pieńku z Sabatem. Przyjaciel mojego przyjaciela, a wróg mego wroga… i tak dalej. Marek cię lubi, a to samo w sobie wystarczyłoby. No i nieczęsto mamy okazję gościć tak tak znamienitego spokrewnionego. Wręcz chodzącą kronikę historyczną. W postaci bohatera z dawnych opowieści. - Uśmiechnął się kątem ust podejmując puchar krwi w celu wzniesienia toastu albo chociaż stuknięcia się nimi, co Leif spełnił.

- Zaskoczyłeś mnie - einherjar odezwał się po dłuższej chwili. - Stare opowieści nie przetrwały, wszak czytałem wikipedię. O których z nich mówisz? - Spojrzał baczniej na seneszala.
- O śpiącej królewnie - seneszal wzruszył ramionami - chociaż osobiście wolę te batalistyczne. Ale dobra, my tu gadu gadu, a miasto nam stygnie. Jutro uderzamy na Sabat. Byłbyś kontent?
- Nie. - Leif pokręcił głową. - Nie lubię tłoku, co pewnie wiesz jako znawca opowieści batalistycznych. - Leif upił kolejny łyk z pucharu. - Ale ta wojna jest mi nie po myśli, to problem względem moich planów, a i chcę zabić jednego z sabatników. Rzeknij ilu ich jest i gdzie są, a może przywrócę dawne opowieści, jak tę o Stiklestadt.
- Nie śmiałbym proponować roli żołnierza - Olaf stwierdził szczerze - współcześnie takich jak wy określano mianem komandosów. Jeśli jesteś chętny, o szczegółach porozmawiasz z Markiem. Poza ghulami w całej akcji wezmą udział cztery osoby. Ja, Marek, Kościtrzask oraz nasz przyjaciel jak tylko ruszy tyłek - serdecznie acz uszczypliwie potraktował Carstena. Ten tylko kiwnął głową.
- Celów jest kilka - Olaf dokończył - myślę o wsparciu innych… choć to jakby nie pierwszy front. Maria może ruszy swoje wróżki. - Westchnął. - Ale dość o pracy.
- Wróżki? - Leif uniósł brwi pociągając kolejny łyk.
- Kurwy - bez ogródek wyjaśnił Carsten - taka nasza pieszczotliwa nazwa. Już nawet nie pamiętam z czego się wzięła.

- Niepozorny sabatnik bardzo żywo i chętnie posługujący się ogniem, prawie jak mag - Leif zmienił temat tym razem o dziwo spoglądając na Ingrid. - Kim jest i gdzie można go znaleźć?
- Jak go znajdziesz, kurwiego syna - odpowiedział Carsten - to poślij go do piekła.
- Co racja - wampirzyca westchnęła - to racja. To jeden z ważniejszych sabatników. Nie mam pojęcia jak się wabi. Co ciekawe - skrzywiła się bardzo - jest Tremere. I chyba tylko dlatego, że nie wiemy jakie ma PRAWDZIWE - bardzo mocno wymówiła te słowa - imię, wciąż chodzi po tym świecie. Z tego co mi wiadomo jest specjalistą od ognia, snów oraz duchów.
- Z pewnością wasz wywiad ma pojęcie o jakimś sabatniku średniego, lub niższego szczebla. - Leif upił kolejny łyk z pucharu.
- Imiona są jak ubrania. Tak samo jak ty nie nazywasz się Leif.
- Me imię: Legion. - Einherjar wykrzywił się w parodii wymuszonego uśmiechu. Czuł się zmęczony przebywaniem wśród wampirów i ospały brakiem bestii. - Leże sabatnika, a po zmroku dam odpowiedź, czy pójdę z wami.

Olaf wzruszył ramionami.
- Nie mnie się targować. Możesz porozmawiać z księciem.
- To nie targi. Jeżeli znacie miejsce spoczynku Sabatnika, znaczy to, że nie jesteście w stanie uderzyć w niego w dzień by go przejąć. Ja jestem w stanie. Nie wiecie nic o ogniomistrzu, dowiem się od tego sabatnika. Niczym nie ryzykujecie.
- Widzisz… lubię cię. Co nie znaczy, że bezgranicznie ufam - spokojnie, rzeczowo wyjaśnił Olaf. - I nie mam na myśli zdrady, krzywdy czy cokolwiek z tych rzeczy, spokojnie. - Uśmiechnął się chcąc lekko złagodzić ton. - Jednak zarówno twój klan jak i Ty sam nie zostałeś opiewany w pieśniach jako tysiącletni głaz spokoju. Jako oaza niewzruszona, jako… sam wiesz. Po prostu nie chcemy nagłego, nie planowanego rajdu. I tak, nie chcemy uderzyć na jego stałe schronienie lecz w nocy jutrzejszej. Acz schronienie znamy. Tylko, że to atak na gniazdo szerszeni.
- Nie mam nic wspólnego z waszymi klanami. - Wzrok Leifa stwardniał, choć brak bestii nie czynił takiego wrażenia jak wtedy gdyby ją w sobie miał. - Ilu Sabatników, jak potężnych i ilu ich ghuli jest w tym leżu? - spytał rzeczowo.

Do ich stolika podszedł Marek.
Uśmiechnął się serdecznie i chyba swoim pięknem sprawił, że nagle nerwowość w ich gronie opadła. Widać ładna buźka miała więcej zalet niż tylko wzbudzanie sympatii.
- Sporej części z nich nie dałbym rady nawet dawniej - odezwał się żartobliwie - a co do dopiero teraz jak się zgnuśniało. Olaf, na moją odpowiedzialność, dobra?
Seneszal zmierzył szeryfa skupionym wzrokiem. Po chwili kiwnął głową.
- Świetnie. - Marek również skinął. - Idę jeszcze porozmawiać z księciem. Trzeba skonsultować detale. Poczekam potem na ciebie Leif. - Uśmiechnął się po raz kolejny i wyszedł. Leif zauważył, że zarówno panie jak i panowie lekko podążyli za nim wzrokiem.

- Chcecie mi rzec… - Leif mówił spokojnie na powrót zwracając się do seneszala - że wasz wywiad nie ma informacji o leżach niektórych członków Sabatu, lub średnio ważnych sfor?
- Nie chcemy się dzielić tym - Olaf spokojnie wyjaśnił. - Nie lubię samotnych, pozaplanowych akcji. Spójrz na miłego nam Carstena. Gotów wymierzyć zemstę samodzielnie.
Wspomniany wampir nie odpowiedział. Chyba nie miał za złe takiego posłużenia się jego osobą.
- Ustalmy coś Olafie. - Leif złożył dłonie w piramidkę i oparł na nich brodę. - Marek mówił mi o wielu prawach i zakazach w Lillehammer, ale nie o tym, że nie można napierdalać Sabatu. Mogę działać sam, po omacku i będzie potrzeba gaszenia pożarów, albo dacie mi informacje bym działał rozważnie i może was wsparł, choć nie otwarcie. - Patrzył Olafowi w oczy. - Potrzebujesz skonsultować się z księciem? Proszę seneszalu. Ja długo czekał nie będę.
- Sądzę, że Marek wszystko ci wyjaśni - kainita rzucił odpowiedzią trochę od niechcenia. - I zapewne powie co chcesz usłyszeć. Za darmo dam ci nawet jedną lekcję. To, że czegoś nie zabraniamy nie oznacza, iż przykładamy ku temu rękę. Jest to swoisty ukłon w stronę wolności jednostki.
- Czekam zatem. - Leif wciąż patrzył Olafowi w oczy. - Jak znajdujesz tę krew Inge? To musiała być piękna kasztanka - dodał całkowicie poza tematem rozmowy.
- Nie przepadam za koniną - kobieta odpowiedziała całkiem szczerze.
- Piłaś kiedyś człowieka do cna, czując w krwi ostatnie bicie serca?

Wampirzyca wyglądała na naprawdę zmieszaną tym pytaniem. Uratował ją Olaf.
- Wybacz Leif… to jest bardzo intymne. Takie już są damy. My, faceci możemy pozwolić sobie na więcej wulgarności. - Mrugnął.
- Złe czasy, gdy musimy się ukrywać. Złe czasy gdy musimy polować na ludzi zamiast przyjmować chętnych do ofiarowania swej krwi. Złe czasy, gdy to intymne - w głosie einherjara zabrzmiała nostalgia. - Jeżeli zechcesz Inge, to dam ci to, poza limitami księcia i bez wyrzutów sumienia. - Zbliżył twarz do wampirzycy. - O tak, jesteśmy drapieżnikami. Wszyscy. Dawniej i teraz. Zabijesz człowieka, nie zabijając człowieka. Przyjdź, gdy zechcesz.

Kobieta kiwnęła głową. Chyba bez przekonania. Carsten zaśmiał się lekko i rubasznie.
- A mnie to już nie zaprosicie?
- Czemu nie…? - Einherjar nie odwracał spojrzenia na wampirzycy. - Przybądźcie oboje. Nietaktem będzie gdy spytam które z dzieci Kaina są Waszym przodkami? - znów zmienił temat.
- Sam chciałbym to wiedzieć - Carsten odpowiedział dość zaskakująco - I chyba tyle mogę powiedzieć w tej sprawie. Inge jest czarownicą - lekko uszczypnął słowami kobietę. Na moment wyraz jej twarzy był lekko złowrogi.

Olaf przyglądał się toczonej dyskusji przy drugim stoliku. Właśnie, bardziej przyglądał niż podsłuchiwał.
- Czarownicą. - Leif skinął lekko głową. - Zawsze to jakaś magia. Może nie taka jak przybyszów do miasta, ale zawsze.
- Sigrud jest dużo lepszy w opanowaniu sztuki - wampirzyca zakręciła palec we swe włosy - wręcz niesamowicie dobry.
- Ingie…. - Lef spojrzał na wampirzycę uśmiechając się lekko. - Magia przy Magyi, to jak szczotka i szufelka przy śmieciarce. Podziwiam, aczkolwiek… Ci co przybyli do miasta mogą wedle zachcianki przenicować rzeczywistość, a nie czynić kuglarskie sztuczki. Mogą się w wojnę włączyć, ale po której stronie? - spytał retorycznie spoglądając na Olafa.

Kobieta zacisnęła mocno usta wbijając zimy wzrok na Leifa. W tej chwili, przez ten jeden ułamek chwili przepełniony nienawiścią, siłą ego oraz poczuciem wyższości zrozumiał, iż poprzez kwestionowanie sztuki jej klanu właśnie sprawił sobie wroga w opiekunce Elizjum. W przeciągu następnej sekundy jej oblicze przybrało ponownie wyraz serdecznej maski.
- Wybaczcie, mam jeszcze rozmowę. - Skinęła głową i odeszła do drugiego stolika. Olaf podążył za nią wzrokiem.
- Nie rozmawiasz zbyt dużo z innymi. Wpadki w słowach potrafią być boleśniejsze niż w walce - rzucił jakby od niechcenia zupełnie nie wydając się przejęty wzmianką o magy czy nawet dopytując o termin którego być może nie zna. Carsten wyglądał na niezbyt zainteresowanego rozmową.
- Złe to czasy - odpowiedział Leif patrząc na siedzącego stolik obok seneszala, skupionym, chłodnym spojrzeniem - gdy za szczerość otrzymuje się niechęć. Złe to czasy, gdy czując krzywdę i nienawiść odchodzi się z zadrą w sercu miast zwać na holmgang. Jesteście słabi, skupiając się na knuciu i chowaniu uraz. Nie moja to rzecz jednak jak żyjecie.
- Zawistni, nie zawistni - wtrącił się Carsten - ale za to chyba jednak szczęśliwi. Nie bez powodu wielu spokrewnionych szukało tutaj schronienia.
- Tak… - Olaf dopiero teraz upił drugi ły krwi. - Rzecz o magach obiła się o moje uszy. Nie sądze aby byli ważni.
- Zatem jesteś głupcem, Olafie.

Olaf rozciągnął się leniwie na siedzisku. Stare kości strzeliły w stawach. Delikatny rumień krwi przepłynął mu po skórze.
- Przeproś.
- Nie Olafie.
Leif upił ostatni łyk końskiej krwi i odstawił pusty puchar. Nie zdążył zrobić dokładnie nic poza lekkim odchyleniem ciała gdy Olaf smagnął nim po suficie z niedźwiedzią siłą. Szybkość wampira była porażająca tak samo jak niespodziewana siła. Po chwili Leif bardziej niż na swym przeciwniku skupił się na sobie. Na dźwięku łamanego pod impetem uderzenia kręgosłupa, na pękającej od upadku o ziemię wątrobie, na uchylającym się Olafie aby połamać mu kończyny. Na…

...odstawieniu pucharu.

Ręka starego wampira drżała jak w febrze. Olaf uśmiechnął się serdecznie. Bardzo serdecznie i bardzo po przyjacielsku.
- Szkoda. Zatem za zdrowie odważnych. - Wampir uczynił mały toast na rzecz Leifa.
- Skål - odrzekł einherjar lekko wstrząśnięty wizją. Siedział przez chwilę przy pustym kuflu ze ściągniętymi brwiami. Coś w głębi kazało mu odejść ale… - Skoro kultywujecie tę śmieszną maskaradę, przed zwykłymi ludźmi - odezwał się znów spoglądając na Olafa. Z ciekawością, ale spięty. - To czemu uważasz, że istoty wszechmocne, ważne nie są?
- Ponieważ wszechmoc jest wyłącznie kwestią skali - Olaf odpowiedział dziwnie szczerze. Był też wyjątkowo zrelaksowany. - Dla mrówki słoń jest wszechmocny. Dla lwa może być potężny lecz w zasięgu jego pazurów. Taka miła, filozoficzna dygresja. Jeśli uważasz inaczej, możesz mi to wyjaśnić. Z wielką chęcią posłucham. Nie mam zamiaru się głupio upierać przy błędnym zdaniu. Tym bardziej, że jako nowa osoba w naszej wspólnocie masz dzięki temu zapłacić za gościnę. Czy to nie tak kiedyś było? Kultura wymagała uraczyć gospodarzy dobrą opowieścią.

Leif wstał i podszedł do siedzącego stolik dalej Olafa. Pochylił się lekko nad nim.
- Wiedza, seneszalu… kosztuje. - rzekł z uśmiechem również świadczącym o sympatii. Problem w tym, że Leif nie udawał, nie potrafił. - Wiedz tylko tyle, że jeden z nich, rozgarnięty, mógłby puścić was wszystkich z dymem. Co zaś do opowieści… nie jestem skaldem, ale niechaj i będzie. - Potoczył wzrokiem po wampirach w sali. - Czekając na decyzję księcia będę za niego czynił. Jednak skaldów poiło się piwem lub miodem, a ja gustuję w krwi. Przynieś mi puchar, a opowiem o starych bitwach.

Zaciekawiona córka Marka wyglądała w jego stronę. W tym samym czasie Jesper wstał i ruszył po służbę. Minęło kilka bardzo długich chwil po których przyniesiono Leifowi kryształowy puchar wypełniony gęstym osoczem.

[MEDIA]https://i.imgur.com/VwfZsc3.png[/MEDIA]

- Podaj mi puchar - Leif patrzył na Olafa - jak nawet dawniej królowie własnymi dłońmi podawali skaldom.
- Nie będę uzurpował - stanowczo odpowiedział.
- To nie uzurpatorstwo. Księcia nie ma, chcesz opowieści, podaj, w jego zastępstwie.
- Ja mu podam ten cholerny puchar - wzruszył ramionami poirytowany Carsten i to co powiedział, uczynił.
Leif nie wziął od niego naczynia cały czas wpatrując się w Olafa, który to milczał i nie poczynił nic w kierunku podania pucharu.
- Zły czas… - pochylił się lekko ku seneszalowi cedząc słowa - gdy nawet to zatraciliście. - Wziął puchar z ręki Carsteina i upił kilka łyków. Pachniało jakoś… dziwnie. Lekko kolorowo. Tak mógłby to określić. - Poczekam na decyzję księcia, względem tego o czym mówiliśmy. Zapłacę za gościnę opowieścią.

Leif potoczył wzrokiem po zgromadzonych.
- Saga ta zapomnianą jest, gdyż spokrewnieni, którzy przybyli tu z południa zajmując miejsce einherjar wytępili, lub przepędzili dzieci Canarla przekazujących sobie tę i inne historie. Tak samo ludzcy księża zwalczali skaldów opowiadających sagi o dawnych bohaterach jako i o bogach tej ziemi. Nie mniej ważne jednak było też to, że potomkowie dzieci Kaina byli tu obcy i musieli być w swych czynach ostrożni, bo te dzikie ziemie ostoją były najzacieklejszych synów Valiego, zwanych przez was Lupinami. Musieli się układać i próbować żyć w chwiejnym pokoju ze zmiennokształtnymi nim się nie umocnili. Nie dziw zatem, że opowieść o grupie nieumałych uderzających na jeden z najświętszych Caernów Danii, masakrujących całą watahę jego obrońców, oraz doszczetnie go niszczących i plugawiących... skazana została na niepamięć.
Leif znów upił łyk krwi.
- Zaczęło się to w Ribe, gdy podczas thingu einherjar, grupa wilkołaków uderzyła podpalając langhus jarla i uprowadzając jego ludzką ulubienicę… - stary einherjar mocnym głosem kontynuował opowieść.

(...)

- … I tak zakończyła się jedna z największych bitew między aftergangerami i wilkołakami w starych czasach - Leif zakończył spoglądając ku drzwiom, w których zauważył szeryfa.

Marek miał dobre wyczucie gdyż wszedł na sam koniec opowieści. Przeprosił wszystkich zebranych, że go porywa (ale kto mógłby mieć pretensje do tej pięknej buźki?) i zabrał go na korytarz. Na wstępie wyraził lekkie zaniepokojenie, iż musiał nań czekać, aż sam pofatygował się po niego, ale jednocześnie z radością oświadczył, iż cieszy się, że stary Gangrel tak dobrze radzi sobie w Elizjum. Mówił zupełnie szczerze. Może nie wszystko dobiegło jego uszu, acz coś słyszał. Nawet zdobył się na serdecznie pocieszenie Leifa po „aferze z Kościtrzaskiem” i stwierdził, że temu Nosferatu szybko gniew przechodzi.

Zakręcili po korytarzu dalej spacerując po budynku.
- A jak tam wasza pielgrzymka? Sugestia księcia była pomocna?
- Badam pewne topy - einherjar odpowiedział dwuznacznie.
- Bardzo dobrze - Marek ucieszył się - zawsze miło słyszeć, iż komuś jego plany się spełniają. Rozumiem, że chcesz dorwać naszego drogiego piromantę?
- Ma coś, co należy do mnie. Ani mam z nimi dobre relacje aby negocjować, ani też nie sądzę, że odda po dobroci.
- Miał znajdować się w jednej z siedzib Sabatu jutrzejszej nocy - wyjaśnił Marek spokojnie - i być celem akcji. Jednakże nie sądzę abyś dał radę sam. Z całym szacunkiem.
- Ja zwykle uderzam w dzień - odpowiedział Leif nie zwalniając leniwego, spacerowego kroku. - Ghule nie mają takiej potęgi, aby sprawiały większe problemy. Przynajmniej zazwyczaj.
- W dzień będzie przebywał w innym miejscu, a tam… - Marek zasępił się - ...to już niestety samobójstwo jest.
- Czemu? - Einherjar zainteresował się przystając i spoglądając na szeryfa.
- Tzimisce i ich plugawy pomiot.
- Ach tak, słyszałem o nich - Leif kiwnął głową i znów zaczął powoli iść. - Interesujący dylemat, bowiem w dzień nie ryzykuję swym istnieniem, w nocy zaś tak.
- Chciałem zaproponować współpracę. Wraz z moimi ghulami ruszamy na niego w nocy. Razem tylko. Książę bardzo liczył na ten wariant.

Leif poczuł drobne ukłucie na duszy. Delikatną, marną szpilkę, trudną do przeoczenia lecz śmiesznie łatwą to zignorowania. Nie chciał zawieść księcia. Zmrużył oczy znów spoglądając na szeryfa.
- Książę… książę liczy na bardzo wiele - powiedział zamiast po prostu wymigać się jakoś, co zamierzał jeszcze przed chwilą. - Mam na pieńku z Sabatem, ale nie stawałem przeciw nim w otwartej wojnie u boku waszego stowarzyszenia. To może wiele zmienić, dla nieumarłego nie będącego w Camarilli. Poza tym dochodzi tu ryzyko ostatecznej śmierci w nie mojej wojnie.
- Camarillia, Camarillia… - Marek zupełnie po ludzku westchnął - chrzanić ją. Lillehammer samo w sobie jest… organizacją. Ale rozumiem. Zatem co proponujesz dokładniej? Książę w gestii twego wsparcia dał mi chyba wolną ręke - Marek wypowiedział się pewnie lecz Leifowi nie umknęło słowo “chyba”.
- Dajcie mi wszystko co macie na swój Lillehammerski sabat. - Einherjar zatrzymał się znów i odwrócił przodem do szeryfa. - Dosłownie wszystko. Podczas swej obecności w Lille, mogę ich szarpać sam, po cichu w imię własnej z nimi wróżdy. Nie ważne czy Lillehammer, czy Camarilla… Wy macie oparcie w sobie. Ja jestem sam i sabat traktuje mnie wrogo, ale zbyt wiele musiałby poświęcić, aby mnie znaleźć i zniszczyć. Zbyt duże straty, zbyt mały sukces. - Einherjar zbliżył się do Marka na krok. - Jeżeli rozniesie się, że stanąłem do walki z nimi, ramię w ramię z wami, to zmienią nastawienie. Podejrzewam, że Kościtrzask ma wiele informacji, dzięki których mogę być ich cierniem w dupie, języczkiem u wagi w tym starciu, ale nieoficjalnie.
- Wszystkiego to i sami nie mamy - Marek zaśmiał się lekko - znasz politykę. Z jednej strony dobro wspólne, a z drugiej każdy tylko liczy w jak bardzo krytycznym momencie sprzedać ważne informacje które zdobył w ostatniej chwili, miesiąc temu - skrzywił się z niesmakiem.
- Dobra… Wszystkiego nie dam… Znaczy na początek - uśmiechnął się - ale pytaj o co zechcesz, a postaram się pomóc. Jeden tylko warunek, wiem co dokładnie planujesz i zezwalam. Sądzę, że to uczciwe. A, i jeszcze jedno Lei.f - Marek zbliżył się do niego jakoś dziwnie, po przyjacielsku. Klepnął go po plecach. - Tutaj jesteś pod ochroną księcia. Przybyłeś tu, szanujesz nasze prawa, gawędzisz z nami. Zadra na tobie jest w moich oczach zadrą na nas. Mówię to jako szeryf. - Wyciągnął ku niemu dłoń.
Leif uścisnął ją.
- Mam wiele planów, o którym z nich mówisz? Bym wiedział na który mam tu przyzwolenie.
- Z Sabatem rzecz jasna. Od zawsze wyznawałem koordynację walki… - Zaprzestał chwilę mówić, spojrzał na Leifa z zastanowieniem i zaśmiał się. - Śmiem uważać, że ta piękna gęba widziała więcej lub tyle samo walki co wy - odpowiedział bez zbędnego wywyższania się - ale o ojcach to pogadamy innym razem.
Zapadła cisza.

- Ilu ich jest, oczywiście poza młodymi, świeżo przeistaczanymi, bo tych to nigdy nie wiadomo - einherjar mruknął zmieniając temat, lub raczej powracając do niego. - Ich linie krwi dzieci Kaina, oraz orientacyjna potęga krwi w bliskości do w niej do niego. Znane miejsca leż sfor, wpływy w Lillehamer. Ile będę z tego miał na początek tyle będę mógł czynić. Aha… - Uśmiechnął się lekko. - Nim opuszczę ten piękny przybytek, chciałbym na osobności porozmawiać z Tobą, Olafem, Ingrid i Kościtrzaskiem.
- A w jakiej sprawie?
Szeryf nie tyle zignorował pierwszą część pytania co po prostu dał upust swej ciekawości.
- Magów.
- W takim przypadku również dwie inne osoby musiałaby tego posłuchać. Książę oczywiście oraz Sigurd.
- Nie lubię tłoku, a i książę ma pewnie ważniejsze sprawy… - Na samą myśl o kolejnym ujrzeniu manekina, einherjar zacisnął lekko zęby. - Chodzi mi raczej o tych, których mogłem urazić.
- Książe właśnie z Sigurdem dyskutowali w sprawach magii. Spotkałem Kościtrzaska czekając na ciebie i chyba dzisiejsze zachowanie wobec Księcia nie było szczególnie taktowne. Ale… Głowa do góry Leif. Wspomogę cię. - Uśmiechnął się dwuznacznie w materii rozmowy z księciem.
- Nie Marku. - Leif pokręcił głową. - Zresztą nie mam zamiaru mówić nic, co mogłoby księcia zainteresować.
- Szkoda - szeryf nie ukrywał żalu - gdy tylko książe się lepiej czuje, a dziś jest taki dzień, jest bardzo aktywny. Dobrze, co do Sabatu…

- Z tego co mi wiadomo, mają trzech Tremere. Mieli siedmiu, ale dzięki naszym staraniom – uśmiechnął się lekko – problem czarowników stał się mniej trapiący. Lasombra i Tzimisce rozkładają się u nich po równi, lecz, co ciekawe, również odszczepieńcy Brujah są u nich w mocy. Pomniejsze lenie krwi zdarzają się też, w tym węże. Mają całą sforę synów Malkava. Przypominają trochę berserków z twoich czasów. Nad nimi posłuch trzyma stary Nosferat oraz Assamita. Co do tych ostatnich, pojedyncze jednostki, nic groźnego. W mieście działa od trzech do pięciu sfor, z czego w konflikt zaangażowanych jest łącznie dziewięć. Z nieznanych nam przyczyn, pozostają w rezerwie na zachód od miasta. Acz przyczyn się domyślamy. Starzy Gangrele są bardzo niechętni inwazji. Jak zapewne wiecie, w Sabacie dokonał się mały przewrót u władz. Właśnie Gangrele są najstarsze, reszta to młoda krew. Może z wyjątkiem sfory aktualnego przywódcy, Dzika oraz jego przybocznych.

- A co do liczności – Marek pokręcił głową – przeistaczają nowe wampiry jak porąbani. Potrafili jednej nocy zakopać i z piętnaście osób.
- Co do ilu macie pewność, że działają w tej wojence? Dziewięć sfor… po kilku w sforze, do tego świeżaki. To ogromna liczba.
- Dziewięć sfor jest aktywnych, ale rotują. I tak, wiem. Wspominałem coś o samobójstwie?
- Co takiego jest w Lillehammer, że skierowali tu tak wielkie siły, a wy pozwoliliście funkcjonować ponad dwudziestce spokrewnionych, aby twardo tego miejsca bronić przed tak koszmarną inwazją?
- Jesteśmy przedmurzem Camarili. Zdobycie miasta otwiera wrota na zachód. Inna sprawa, że nieszczególnie chcieliśmy nim być. Po prostu najdłużej się trzymamy - uśmiechnął się kwaśno - wyjątkowy jest geniusz Księcia budujący tak wyjątkowy ład społeczny. Widzisz, ograniczamy tutaj intrygi, wzajemną wrogość, walki czy inne brudne sztuczki. Można powiedzieć, że każdy wampir w mieście traktuje innych jak braci. Może nie bezpośrednich, ale jednak. To bardzo komfortowa cecha. Gdzie indziej możesz powiedzieć, że wojna krwi nie istnieje?
- Nie zajmuję się nią - einherjar odpowiedział wymijająco. - Jest tylko jedna ważna wojna, tylko jedna warta uwagi bitwa. Zauważyłem jednak tutaj o wiele bardziej przyjazne i pozbawione intryganctwa relacje.
Marek nie odpowiedział. Miast tego poprowadził Leifa do pokoiku, w którym wcześniej ten spotkał się z Nosferatu.

- W dawnych czasach - zaczął mówić Leif, gdy do niego i Marka dołączyli: Olaf, Ingrid, Kościtrzask i… o dziwo jednak Sigurd. - Dawniej na dworach i ludzi i aftergangerów etykieta i zachowania często zamykały się we wzajemnym biciu po łbie, pięścią lub i toporem. Ja nawet wtedy nie potrafiłem odnaleźć się na dworach jarlów i konnugów. Nie chcę, nie potrafię, unikam Rodziny. Wiem, że mogłem kilkoro z was urazić mniej lub bardziej swym zachowaniem, za co proszę o wybaczenie, a uznaję, że jeżeli uważacie w mym zachowaniu obrazę, to winienem niewielki dług u gospodyni tego miejsca. - Skinął głową Ingrid. - Mam nadzieję, że uznacie me słowa, które padły i padną za mój brak ogłady i szczerość, a nie chęć czynienia obraz. Bowiem jako rzekłem - znów spojrzał na Ingrid - potężna magia którą niektórzy z nas znają, jest prawie niczym przy magyi magów. Zatem - tu przeniósł spojrzenia na Olafa - głupotą jest ignorowanie ich, lub uznawanie nie dość niebezpiecznymi. My jesteśmy potężni krwią, oni są wszechmocni. To nie jak lew względem słonia Olafie - znów spojrzał na seneszala. - Są śmietrtelni, krwawią, ale mogą WSZYSTKO. - Nie skłamał, ignorując po prostu kwestię paradoksu. - Przybyli do Lillehammer. Zwykle magowie nie mieszają się w sprawy spokrewnionych, uznając je za błahe. Och uznają nas za zagrożenie, ale dla nich jesteśmy jak dla nas ludzie. Być może zajmą się swoimi sprawami, być może nie. Ale jeżeli włączą się w tę wojnę, to strona przeciw której staną nie ma szans. Wiem, że rozmawiali z sabatnikami.

Zauważył pewne zadowolenie w gronie wampirów na wieść o tym, iż poprosił o przebaczenie. Szczególnie radośnie zareagował na to Kościtrzask (lub zdeformowane oblicze Nosferatu po prostu tak czasem wyglądało) oraz Ingrid. Z tym, że tej drugiej tryumf zszedł z twarzy gdy po raz kolejny wychwalał potęgę śmiertelnych magów.
- Mądrze prawicie, aż miło waść słuchać - lekkim, acz dziwnie dystyngowanym tonem zagaił Sigurd - wszak mądrego zawsze miło posłuchać. Byłbym rad zwrócić uwagą na jeden, być może nic nie znaczący dla wewnętrznej logiki tego wywodu, jeden tylko detal - wampir upewnił się, iż skupił wystarczającą ilość uwagi. - Otóż z pewną wrodzoną pokorą wobec niepojętych spraw tajemnych i zagadek tego, a być może i następnego kosmosu, pragnę jednak tą pokorę odrzucić. Miewałem przed laty dość zażyłe, aby nie powiedzieć nazbyt intymne, i chyba dla obu stron - stanowczo zbyt rozwlekłe gadający wampir uśmiechnął się lekko - nie do końca komfortowe relacje ze śmiertelnymi magami. Nie chciałbym was urazić, zatem z góry proszę o wybaczenie, lecz podpierając się tymi doświadczeniami śmiem twierdzić, iż sztuki tej grupy są albo wyjątkowo słabe, jak mącenie stawu dłonią albo też wyjątkowo wręcz niebezpieczne dla nich samych.
- Miło słyszeć, że ktoś wie o czym mowa Sigurdzie. - Leif skłonił się lekko. - Wiesz, a więc i pewnie inni wiedzą, że cokolwiek mag zrobi kłócącego się z przyjętą logiką, tedy na wielkie niebezpieczeństwo się naraża. - Einherjar spojrzał na doradcę księcia marszcząc brwi. - Daj jednak magowi wydrążony w środku kij z petardą i postaw przeciw niemu dziesięciu starszych, potężnych wampirów. Jeżeli jest możliwy przypadek, że dziesięć drzazg trafi w serca przebijając nawet odporne, nieumarłe ciała, to tak się stanie i mag nic nie zaryzykuje uczynieniem tego. To jeno przykład, można je mnożyć. Oni są niebezpieczni bardziej niż wilkołaki, czy cokolwiek innego co stąpa po ziemi.
- Sądzę, że jednak łatwiej zaufać mi w słowa naszego drogiego Sigurda - delikatnie podjął wątek Olaf - zresztą, taka rozmowa bez księcia nie ma najmniejszego sensu. Chcecie debatować Leif o magach? To zrobimy to jak się powinno. Jesteś już prawie jak swój, więc z Tobą przedyskutujemy tą kwestię. Bo bez księcia, który kilka drzwi dalej zajmuje się wymyślaniem strategii, to po prostu straszny nietakt. Rozumiecie mam nadzieję, co innego gdyby był daleko, wtedy jestem ja czy nawet Marek. Ale skoro jest tak ważna sprawa, wywołując spór między dwoma czarownikami - uśmiechnął się sprytnie patrząc na Leifa.
On chyba wiedział.

Leif był zdziwiony tą odpowiedzią. Coraz bardziej coś mu nie pasowało w zachowaniu tych wampirów.
- Książę… zrobi co zechce.
- A słońce parzy - wtrącił pod nosem ale dość głośno Kościtrzask.
- On tu władcą - kontynuował einherjar - i to tak światły mąż, że… wybaczcie - wręcz starał się aby słowa przechodziły mu przez gardło - ja w jego obecności, wręcz słowa wymówić… tak mnie jego aura władzy i majestatu ciśnie. Ale wiem, że oni niebezpieczni są. Źle by było, gdybyście z nimi źle żyli, a wszak magowie z sabatem się widzieli. Mogę zaaranżować wasze spotkanie z nimi, by ich ewentualny sojusz z sabatnikami w niwecz odesłać.
Marek podjął głos:
- Niestety, Leif ma wciąż problemy ze zrozumieniem pełnej mądrości naszego wspaniałego księcia - powiedział to zupełnie naturalnie, z pełnym przekonaniem które zdawało się, iż zmyło kpiący wyraz twarzy z oblicza Sigurda, a i nawet Olaf przytaknął temu twierdzeniu. Kościtrzask chyba bardziej kontemplował sufit niż dyskusje. Przynajmniej jednym, większym okiem. Mniejsze biegało po sali w pełnej krasie zeza.

- Co zatem proponujesz Leif, jaki plan działani?a - Olaf usiadł wygodniej wyciągając nogi. - Sojuszników nigdy za mało, niezależnie czy zgadzamy się co do ich siły czy też nie, są kolejnym elementem układanki.
Leif chciał wyć i wydrapać sobie oczy, aby zatkać nimi uszy. I to będac ospałym i spokojnym, pozbawiony bestii. To miejsce i zachowania Kainitów wręcz gwałciły rozum.
- Mogę przekonać ich na spotkanie… z Księciem, lub wami. Byście przekonali ich do swojej strony, lub do trzymania się z boku.
- Sądzę, że zaproponuję księciu standardowe działanie, to znaczy - Olaf zwrócił się do Leifa z objaśnieniem - spotkanie z delegacją, a dopiero po wstępnych ustaleniach, z jego oświeconą osobą. Trzeba wszak dbać o zdrowie i poczucie nam panującego, nie narażać go na zbędne podróże i nieprzyjemności - stwierdził gładko. - Niezależnie od składu takiej delegacji, najpewniej będę w niej ja, być może też nasz drogi oprawca lub szeryf. - Skinął głową Markowi. - Chciałbym również was mieć przy boku. - Spojrzał na Leifa. - Uczynicie nam ten zaszczyt?
- Och, nie mógłbym odmówić tego - “sobie” dodał w myślach wyobrażając sobie spotkanie magów z ‘Księciem’, lub choćby tymi szaleńcami. - Oczywiście.
- Cudownie - Ingrid uśmiechnęła się lekko i ruszyła po służbę. Chyba dziś poleje się więcej krwi na toast.
- Raczy waść powiedzieć coś więcej o składzie przybyłej grupy oraz ich specjalizacjach? Nie chcę być zbyt nachalny, ale zawodowa ciekawość badacza, jeśli badaczem oczywiście mogę się zwać gdy, jak chyba każdy adept sztuk tajemnych, borykam się z Wielką Tajemnicą, w każdym razie ciekawość ta domaga się zaspokojenia i pozwolę sobie niecnie - Sigrud uśmiechnął się bardzo delikatnie, dystyngowanie wręcz dając do zrozumienia żartobliwość tych słów w jego długiej wypowiedzi - wykorzystać waść do tego celu.
- Może będę miał możliwość zaspokojenia jej, gdy dowiem się o nich więcej - Leif starał się nie zdradzać emocji.
- Będę wyczekiwał tej chwili z wielką niecierpliwością.
Na sali pojawił się służący z małymi kieliszkami pełnymi krwi, bardziej przystającymi piciu wódki. Osocze pachniało tak samo jak poprzednio - najpewniej ponownie krew końska. Olaf podniósł kieliszek do góry.
- Za was Leif!
- Skål - odpowiedział einherjar przechylając swój kieliszek.

Leif zauważył jak Marek stuknął kieliszkiem z Kościtrzaskiem lecz sam nie wypił krwi, natomiast stary potworek upił tylko połowę, przyglądając się cieczy. Dopiero po chwili wypił resztę, a za jego przykładem postąpił szeryf.
- Dziękuję za gościnę - Leif skłonił się lekko Ingrid - i wybaczcie w czym bym uchybił. Niech bogowie was prowadzą.

Po wyjściu z Elizjum Leif prawie się zatoczył. W tej chwili nawet perspektywa widoku Walerii, lub Gerarda rozmawiających z ‘księciem’, nie była aż tak nęcąca by tu kiedykolwiek jeszcze wrócić. Leif złapał się na tym, że w tym obrazie szaleństwa brakuje czegoś. Niepełna układanka swą niekompletnością nie pozwalała zrozumieć tego co tu się działo.
Po kwadransie powolnego spaceru ulicami Lillehammer wyciągnął komórkę i wybrał numer do Moniki.

- Halo? - Głos członkini Sabatu był dość zaskoczony
- Czy mam szansę na krótką randkę przed świtem z najsympatyczniejszą Moniką w Lillehammer? Widziałem się z Kuzykiem.
- Kurcze, kurcze - głos nosferatki posmutniał - ja sem chciała, ale teraz ni do rody.
- Żałuję… Problemy? Można w czymś pomóc?
- Jakiś pojeb załatwił nas na cacy - w tle było słychać krzyki - musem kończyć. Odezwia się jutro.
- Mhm… - Leif rozłączył się.

Do świtu nie było daleko, a Leif był zmęczony tym co dziś się wydarzyło.
Ruszył zdecydowanie przed siebie w poszukiwaniu miejsca w którym mógłby niezauważony skryć się w łonie Jord, aby nie śledzony przez nikogo wrócić do obozowiska pod skocznią narciarską.