Noc 27/28 czerwca 1996; po 21:00

Kordian wiedział jaką chwilę ma wytrwać bez słowa, by zaciągnąć przynętę ciekawości, a nie zniecierpliwić aparatczyka.

- Ciekawe Rysiek. Warto troszczyć się o beztroskę, którą uprawiasz. I wiesz co zazdroszczę ci. Mieliście fajną młodość, teraz wszystko staje się tak powielone. Te wasze czasy to było coś.
- Stary do ciebie nie dzwonił?! - dopytywał się Kosma - Ma nową dupę, jakąś skośną modelkę. Ten to się zawsze potrafił ustawić, kurwi syn.
- Nie - gładko skłamał Bleinert, bo Ołów wydzwaniał do niego od trzech dni. - Słuchaj, chciałbym pogadać z tymi dwom a przygłupami. Możesz mnie umówić jako adwokata, może sam byś wpadł, pogadalibyśmy. Zostaw mi wiadomość na sekretarce, laska dzwoni.
- Pojebało cię Blei.... - rozłączył się.

Wciąż w szlafroku, kąpał się w świetle, sztucznym i zduszonym, ale dla niego stanowiło spektrum nieprzeliczone. Zgasił światła, wyszedł na taras z bezprzewodową słuchawką. Chwila przyjemności. Wiatr, szum liści, pies, sowa, przechodnie, auto, ia zaraz drugie. Nie musiał widzieć, by wiedzieć. Wybrał do Lami.

- Kordek - odebrała entuzjastycznie jak zawsze, nawet jak pozbawiał ją cennej vitae.
- Cześć mądralo.
- To dzisiaj nie jestem piękna, tylko mądra?
- Jeśli się nie zmieniłaś od ostatniego spotkania to jesteś piękna. Dzisiaj wszak inspiruje mnie twoja główka.
- Więc jestem piękna, kiedy mnie widzisz, a kiedy nie widzisz przestaję? - nie poddawała się figlarka.
- Przeciwnie - podjął mężczyzna - moja wyobraźnie wciąż cię idealizuje. Mam zagadkę.
- Nie chcę zagadki, chcę twoje gatki - zachichotała
- Lalami, nikt nie pomoże jak ty. Mam taki pomysł, żebyśmy jutro wieczór się spotkali, poznasz moich przyjaciół.
- Ty masz przyjaciół, No, no nie sądziłam. Dawaj leszczu, bo czuję, że cię cos dręczy.
- Poszukaj ciągu, może się jakoś nazywa. 21,13,8.5...., zależność widoczna, ciąg malejący.
- Co to a bzdury, zająłeś się numeromancją?
- Nie wróżko, muszę kończyć.
- Coś cię trapi i to nie to o co pytałeś. Wiesz, zawsze możesz pogadać. Pa. - zakończyła miękko

Zdumiewała go za każdym razem jej wrażliwość i skupienie, niespożyte siły życiowe, nie mógł się znów otrząsnąć z wrażenia, że stał się wampirem tylko, żeby sprowadzić na ścieżkę nocy Lamię Karmę, chirurga estetycznego z fakultetem z psychologii.

- Bzdura! - zakrzyknął nagle we wzburzeniu - doskwiera mi samotność - już pomyślał.

Na rwetes przybiegła Soloawowa, starsza kobiecina, Bleinert wcisnął jej banknot, byle jak podziękował i wypchnął z domu. Z przerażeniem zobaczył w sobie majora Ołowia, korumpującego, manipulującego. Z przerażeniem zrzucił szlafrok i nago z telefonem wybiegł na taras. Maszyna wydając alarmujące dźwięki, natarczywie informowała o połączeniu. Bleinert uznał, że nadszedł czas.

- Słucham - zaczął zimno
- Cześć synek, co się nie odzywasz? - zabrzmiało obleśnie, jakby język starego ledwo oderwał się od rozkoszy między udami jego nowej partnerki. Jakoś obleśnie i chamsko, to Kordiana podnieciło, jakby powrócił do dialektyki dzieciństwa.
- Czego chcesz? Szpicli mi trzymasz na dzielni. Masz interes to dawaj!
- Synek, chłopaki cię chronią, martwię się, tyle tych szumowin się na stołki dostało, ktoś mógłby ci szkodzić.
- Weź przestań, dorosły jestem - i owe słowa niemalże wywróciły martwe wnętrzności wampira, bo z kim on rozmawiał, komu się tłumaczył, staremu ubekowi, który zwał się jego ojcem, a Kordian wolał od czasu przeistoczenia myśleć, że jego ojcem jest ktoś wiele bardziej elegancki i szarmancki, wampir, który ukształtował jednym gwałtem jego kręgosłup moralny. Ale zaraz wątpliwość, który kręgosłup lepszy, po czym poznać, bo przecież nie po statystykach, bo i te skąd wziąć?
- Tatuś zawsze się martwi - przelało czarę goryczy.
- Poważnie? Dobra, mów czego chcesz, to powiem ci czego chcę ja. - może wypowiedział zbyt wyrywnie.
- Są papiery do podpisania po twojej mamie. - swoboda zwiastowała przekręt
- Prześlij.
- Przesłałem.
- Zobaczę.
- Fajnie, tam trzeba tylko podpisać. Podobno miałeś kontakt z Ryśkiem?
- A ty skąd wiesz? - zapytał beztrosko
- Jak to skąd? Ja wszystko wiem - zmroziło wampira
- Dobra, zobaczę w papiery, ale nie za darmo. Odezwę się.
- Wiadomo - zabrzmiał jeszcze głos byłego ubeka w słuchawce, już nie ojca.

Miał dość. Wrócił do salonu, wreszcie doprowadzonego do ładu. Rozsiadł się wygodnie na sofie. Zapragnął krwi. Planował. Wybrał do Sovińskiej, tylko przez kalkulację, bo emocje śledztwa pchały go ku Craverowi, postanowił jednak pozostawić ptaszynę na koniec.

- Wieczór dobry Alicjo! czy dobrze słyszę, że nie jesteś sama?

Dom Sowińskich, noc 27-28 czerwca 1996

Przez całą drogę powrotną do domu Alicja milczała. Co więcej, przez całą drogę ani razu nie spojrzała na Cravera, w przypadku zaś Kordiana ograniczyła się do kilku spojrzeń pełnych niechęci i złości. Wciąż zachowując posągowe oblicze, w środku dosłownie się gotowała od nadmiaru emocji, których źródłem i powodem nie były wcale kompletnie zniszczone buty od Gucciego.

Czarodziej był odporny na działanie Dyscyplin - a przynajmniej tych znanych Alicji. Ventrue nigdy wcześniej się z czymś takim nie spotkała, chociaż wiedziała, że istnieją Spokewnieni obdarzeni tym rzadkim talentem. Jej mesmeryczna moc spłynęła po nim jak perfumowana woda po Nosferatu, a co gorsza, w jakiś sposób odbita powróciła do samej Arystokratki czyniąc ją ofiarą własnego daru.

Zrobiła się z siebie kompletną idiotkę. Wdzięczyła się do Tremere jak jakaś plastikowa lalka gotowa wepchąć mu się do łóżka na pierwsze skinienie głowy! Już od dawna nie czuła się równie mocno upokorzona i goryczy tego uczucia nie łagodziła świadomość, że Philip nie uczynił tego z premedytacją.

Kompletna idiotka. Ratował ją jedynie fakt, że teraz znała już jedną z tajemnic Czarodzieja, a taka wiedza bywała bezcenna. Tak, przekonała niechętnie samą siebie przekraczając próg domu, taka wiedza była warta upokorzenia na oczach nie tylko koterii, ale i miejscowych Szczurów.

Zasnęła zaraz po kąpieli, pogrążając się w bezkresnej czerni pozbawionej jakichkolwiek obrazów czy dźwięków... jakichkolwiek z wyjątkiem jednego. Pojawił się na granicy jej percepcji i stopniowo narastał, coraz bardziej uporczywym zgrzytem wybudzającym ją z codziennej śpiączki.

Telefon.

Odebrała nie sprawdzając numeru. Istniała bardzo wąska grupa istot, które ten numer znały, więc musiał to być ktoś, na którego relacjach jej z różnych powodów zależało.

- Wieczór dobry Alicjo – usłyszała głos Kordiana – Czy dobrze słyszę, że nie jesteś sama?

- Powinieneś uzupełnić zasób vitae, receptory słuchu zaczynają cię zawodzić – odpowiedziała nieuprzejmym tonem, momentalnie zła sama na siebie za ową nietaktowną uwagę – Zapomnij o mojej sugestii. O co chodzi?

Kordian i Alicja wieczór 27 czerwca.

- Chociaz jak sugerujesz, zresztą trafnie jak zazwyczaj, może powinienem wypełnić żyły magią napoju, trudno będzie zapomnieć, ale będę tak udawał. - mówił wolno - i absolutnie rozumiem twoje wzburzenie, nie było okazji i sposobności, bym wyraził podziw dla twojej elastyczności, wobec wczorajszego wieczoru. Na podziękowania przyjdzie czas. Spieszę ci niestety przypomnieć, że mamy randkę ze sprawą. Co za tym idzie ze sobą, co akurat sobie chwalę, chyba, że masz inny genialny plan, ale wtedy tak mnie zaintrygujesz, że wynajmę Nosferatu, żeby cię śledzili. - miał nadzieję, że żart nie jest za ciężki - Mam garść informacji, ale szkoda czasu przez telefon. - pozwolił kobiecie skomentować uświadamiając sobie, że zbyt długo pozostaje przy głosie.

-Nie zamierzam przypisywać sobie całej glorii i chwały za rozwiązanie tego śledztwa, Kordianie - ku zaskoczeniu Toreadora Alicja nie syknęła na niego jadowicie, nie sypnęła złośliwymi komentarzami; w zamian roześmiała się perliście jakby całkowicie puściła w niepamięć upokarzające doświadczenia poprzedniej nocy - Będę gotowa za godzinę, niech taksówka na mnie czeka.

Bleinert nie mógł wiedzieć jak zinterpretować takie zachowanie na ogół wyniosłej Arystokratki. Nie miał pojęcia, że owe rozluźnienie maski powodowane było czymś innym niż zwyczajne zadowolenie.

Maska ta przybierała radosne pozory tylko wówczas, gdy kryjąca się w duszy Ventrue Bestia wracała do życia targana spazmami narastającego głodu.

- Proponuje odwiedzenie klubów buryahów, tam mogły być konflikty i przymierza. Może znajdziemy jakieś ślady. Czym zasłużył sobie na śmierć ekolog, mógł się przecież posunąć nawet do terroryzmu.
-Do zobaczenia niebawem - uśmiechnęła się do samej siebie Alicja, oblizując bezwiednie koniuszki częściowo wykształconych kłów. Rozłączywszy rozmówcę Arystokratka podeszła bezszelestnie do okna i jęła penetrować gorącą ciemność letniej nocy spojrzeniem nieludzkiego drapieżnika.


Bleinert powtórzył do Kosmy.
- Kurwa czego?
- Rozmawiałem, ze starym, ponoć jesteście w kontakcie. Po co mi się pytałeś, czy mam z nim kontakt? Macie chyba lepszy. Nie ściemniaj Rysiek. - dał do zrozumienia, że ma lepsze źródło niż rozmówca. - Stary coś ode mnie chce, wkurwiłby się, gdyby się dowiedział, że zawiódł go stary druh. - co miało znaczyć jego żołnierz. - Powiedz mi kiedy mogę się spotkać z tymi dwoma jełopami, dziś teraz, albo jutro wieczór, wiem, że ci się wydaje, że wybrzydzam, ale wyobraź sobie, że zapierdalam. Jadę do klubu jestem pod telefonem, jak będziesz coś wiedział to dzwoń.
- Ale kurwa z ciebie wyrosła Kordek - wycedził Kosma
- Masz dejavu, w sumie powinieneś być przyzwyczajony.
- Przyzwyczajenie?
- No właśnie. Kończę.

Wcześniej jednak wykonał połączenie do Cravera - Gdzie kurwa jesteś? Doprawdy? Wcale mnie to nie dziwi. Mógłbyś odebrać Alicję i spotkamy się “Pod Kreską”. Chyba, że zadzwonię i coś zmienimy. Mam rewelacje, że popuścisz w gacie

Zamówił taxi. Czekając wykręcił krótką rozmowę do Ernesta. Pojechał przekazać whisky, fajki i cygara, obiecując nadejście poważnych instrumentów. Skierował się wreszcie “Pod Kreskę”

Post pisany wspólnie z Ketharianem

Kampus Politechniki Świętokrzyskiej, Klub Pod Kreską; Noc z 27-28 czerwca; około 23:00

Po wycieczce w kanały i spektaklu nieporozumień Bleinert miał nadzieję zaszaleć w klubie, chwilę choć dobrze się zabawić, poflirtować z Alicją, nawet finalnie zadowolić jakąś młodziutką niekorną studentką. Tak też dobrał outfit, dupę opinały mu dopasowane wranglery, tors przykrywała wytarta popielata podkoszulka "Jesus Christ Superstar", na wierzch zarzucił lekką sportową wełnianą marynarkę koloru kory osiki. Nie zapomniał o eleganckiej lasce.

Odnalazł koterian wpatrujących się w wysoki piętnastopiętrowy akademik na którego boku widniało dumne imię Karak. W sam raz taki dla zdesperowanych młodych ludzi, którzy nie mieli siły i odwagi dalej żyć.

- Witaj Alicjo, witaj Phillipie. - uważnie przyjrzał się Tremere - Cos cię trapi? - przerwał. - Dowiedziałem się ciekawej rzeczy. Podobne morderstwa miałyby mieć miejsce w Warszawie podczas okupacji w 44. Informacja nie do potwierdzenia, bo wszystkie kwity spłonęły powojennym ogniu. Dziwne prawda. Tymczasem wracając do naszej wyliczanki policja w kraju nie odnotowała więcej podobnych spraw, na razie połączyli tylko pijaczkę i emeryta. Twych dwóch idiotów oskarżonych z art148 jest wciąż na dołku i próbuję załatwić do nich dostęp. To tyle rewelacji, liczę na jakiś rewanż z waszej strony. A teraz nie mogę się już doczekać zapachu stłoczonych i spoconych ciał, z których każde śle zaproszenie by zaczerpnąć z jego kielicha życia.

Przed Klubem

Kordian poczuł głębokie rozczarowanie zawartymi wrotami klubu, ale postanowił nie dowierzać pozorom, zaś powitanie w osobie samego Siudaka tylko wzmogło czujność wampira. Burjah zbyt bił do celu, zbyt szybko, jakby pewnością próbował zbić z tropu koterian. Toreadore postanowił się zabawić sytuacją, nieco podroczyć, tym bardziej, że drażnienie krzykacza w jego własnej domenie było jak drażnienie tygrysa w leżu, a brak mu było kolejnych podniet, które powoli stawały się narkotykiem gorszym niż głód krwi.

- Lepsze kundle niż wilki - zaczął - Alicja Phillip, Tomasz, Kordian - dopełnił formalności - Co się zaś tyczy panów sporu to Heidegger zbyt się rozmydla w ogólnikach, zaś Sartre zdaje się kopistą, tylko twierdzi, że pisze o czym innym, obydwaj przegrywają moim zdaniem z Marksem, którego filozofia jest gotową receptą na organizację społeczeństwa. - wyjął cygaretki poczęstował, sam też zapalił. Podjął już ciszej - ale wracając do Kielc. Książę powinien wzbudzać w poddanych miłość, jak twierdził Machiavelli, ale kiedy nie może, a jak tu wzbudzić miłość w spokrewnionych, wtedy powinien wzbudzać strach. - zaciągnął się mocniej wydmuchując wreszcie gesty dym. - Dlaczego uważasz, że zrzucenie winy na ciebie byłoby wygodne? Tak wygodne jak początkowe zrzucenie jej na nas? Nie protestowałeś w elizjum w naszej obronie, a wiedziałeś równie dobrze jak my teraz, że to żadne z nas. To co Tomek, pogadamy, da się tam wejść do klubu, mam szampana?


Toreadore wydobył ze swej stylizowanej na wytarty przybornik kamieniarza torby Dom Perignon Vintage 1985 podając gospodarzowi.

Na razie bez dyscyplin, Kordian zda się na Autorytet i Charyzmę.

Klub „Pod Kreską”, 27/28 czerwca

Wieczni anarchiści budzili w Alicji ogromną niechęć, byli bowiem wręcz perfekcyjnym zaprzeczeniem wszystkich wartości jakie Sowińska wyznawała przynależąc do Ventrue. Godzili w stabilność porządku i ładu nie oferując w zamian niczego oprócz bezproduktywnego chaosu. Aż dziw, że Camarilla wciąż akceptowała ich obecność, chociaż Arystokratka domyślała się, że w obliczu narastającego konfliktu z Mieczem Kaina Brujahowie byli Camarilli niezbędni do przetrwania.

Tak jak teraz mogli okazać się niezbędnymi dla nieszczęsnej angielskiej koterii.

- Kordian słusznie prawi – odezwała się fałszywie miłym tonem – Z naszego punktu widzenia nie jest ważne, co myślą tutejsi włodarze, pozostajemy neutralni i to jest naszym największym atutem. Poznaliśmy stanowisko Księcia, ale także miejscowych Nosferatu, a jeśli zgodzisz się z nami porozmawiać, chętnie poznamy też twoje. I nie myśl w kategoriach niechęci do współpracy z Księciem, proszę. Tutejsi Spokrewnieni to nie tylko Ventrue, a te rytualne morderstwa godzą w bezpieczeństwo was wszystkich. Ktoś zadał Ostateczną Śmierć Gangrelowi, a wilczy klan raczej nie uchodzi za bliskich sojuszników Ventrue.

Alicja odrzuciła szybkim ruchem głowy pukle przesłaniających oczy włosów, przysunęła się o krok bliżej Siudaka. Chociaż instynktownie ciągnęło ją do sięgnięcia po moc Dyscyplin, gorzkie wspomnienie upokorzenia, jakiego zaznała poprzedniego wieczoru trzymało zamiary wampirzycy na wodzy. Nie znając do końca specyfiki rzadkiego talentu Tremere, nie chciała ryzykować niepotrzebnie kolejnego ośmieszenia w oczach towarzyszy.

- Tak więc zapomnijmy o przysługach dla Księcia, jeśli cię one nie interesują. Pomóż nam rozwiązać tę zagadkę, a możesz być pewien, że wszyscy krewniacy w tej domenie dowiedzą się jak wiele ci zawdzięczają, kiedy dopadniemy już sprawcę tych zbrodni. Już samo szlachtowanie trzody nie leży w waszym interesie, a kto wie, czy po tym Gangrelu morderca nie uderzy w kolejnych Spokrewnionych? Ale to nie jest dobre miejsce na rozmowy, jak już zaznaczył Kordian. Możemy usiąść gdzieś w środku?