Gdy pasy które krępowały jego ciało zostały w końcu rozepnięte, Navaho podniósł się pomału. Siedząc jeszcze na metalowym blacie, zamachał rękoma, rozciągając je. Zacisnął palce u rąk w pięści, z całej siły, po czym na nowo rozprostował je, cały czas przypatrując się swoim dłoniom. Następnie stanął na nogach, podskoczył kilka razy w miejscu, zrobił parę wykroków wprzód, niczym na rozgrzewce przed wizytą na siłowni. Pokręcił kilka razy głową i wyprężył się jak kot do tyłu, czemu towarzyszył dźwięk strzelania poszczególnych kręgów. Na koniec strzepał ze swoich kónczyn zmęczenie i napięcie, co było o tyle śmieszne, że przecież dopiero co wstał z kilkudziesięcioletniego letargu i czym miał się niby przez ten czas zmęczyć? Cały ten proces dla postronnego obserwatora wyglądał, jakby Utamukeeus sprawdzał, czy każdy element jego ciała funkcjonuje jak należy. Zupełnie jakby to nie było jego ciało, ale zaledwie narzędzie o które trzeba dbać i regularnie konserwować.

Rozglądnął się po sali, gdy oczy zdążyły się już przyzwyczaić do światła olbrzymiego reflektora. Zdążył się już domyśleć, że nie jest w sali sam, ale dopiero teraz miał okazję przyjrzeć się bliżej swoim przebudzonym towarzyszom. Na początku miał zaledwie wrażenie, że skądś ich kojarzy, ale gdy tylko zaczęły się pierwsze rozmowy, padły pierwsze głosy, twarze kilku z nich od razu otrzymały "imiona".

Pierwszy był ten, którego zwali Yusuf. Né'éshjaa'. Sowa w języku białych ludzi, wciąż obcym mimo tylu lat angielskim.
Mędrzec. Prawdopodobnie najmądrzejszy z nich wszystkich. Głęboko uduchowiony, aczkolwiek jego wiara wydawała się zbyt abstrakcyjna dla indianina. Dawca prawa i sprawiedliwości.

Drugą osobą była Catherine. Biali często poprzedzali jej imię słowem "Lady", którego znaczenia nie rozumiał. Náshdó�-tsoh. Puma.
Jako jedyna kobieta w grupie pełnej mężczyzn powinna być onieśmielona, osaczona niczym ofiara na polowaniu, tymczasem było wręcz przeciwnie - ona zdawała się być drapieżnikiem. Niczym wspomniany kot, pełna gracji, intuicyjnie kręciła biodrami przy poruszaniu się, gotowa jednak w jednej chwili wyciągnąć kły i pazury by zdobyć pożywienie.

Trzeci, i ostatni którego Utamukeeus pamiętał. Whilliam. Tééh łééchąąʼ�-. Hiena.
Nie trzeba było indiańskich korzeni, by odnotować korelacje pomiędzy nim, a wspomnianym zwierzęciem. Samą swoją obecnością w pobliżu był już najgłośniejszy z nich wszystkich, a co dopiero w momencie gdy otwierał swój pysk. Podobnie też jak hieny, potrafił zabić dla samego faktu zabijania, a niekoniecznie z potrzeby. Navaho nie szanował takich osób, ale wierzył, że Matka Natura w swojej mądrości nawet dla takich zwierząt znajdzie jakiś użytek na swoim łonie. Zastanawiał się również, czy jeszcze jedna cecha tego zwierzęcia nie jest przypadkiem powiązana z tym mężczyzną. Otóż równie jak hieny, tak ten zdawał się być alphą, silnym, tylko w obecności innych osobników. Co się stanie, gdy stada zabraknie? Czy będzie tak samo piszczał i szczekał o pomoc, jak jeszcze parę chwil temu, gdy byli unieruchomieni i przypięci pasami? Pytanie pozostawało bez odpowiedzi jak na razie.

Pozostała dwójka na razie pozostawała bezimienna. Mimo tego, że pamiętał ich angielskie "imiona", póki nie dopasował do nich odpowiedniego zwierzęcia, ducha opiekuńczego, wydawali się oni dla niego zaledwie pustymi skorupami, wprawionymi w ruch przez cudowną moc vitae.

Ruszył za resztą do "jadalni", tak jak wszyscy inni, całkowicie nagi. Jego ciało było dobrze zbudowane i naznaczone bliznami. Bliznami, które wydawało się można było nabyć prędzej w lesie czy innym buszu, niż współczesnym, wielkomiejskim i wielkowojennym świecie. Nie odezwał się wciąż ani słowem. Atmosfera wśród wszystkich może nie była napięta, niczym na polowaniu, ale coś podpowiadało indianinowi, że lepiej w tym towarzystwie nie okazywać słabości. A nic w jego mniemaniu nie robiło tego lepiej, niż brak zbędnego gadania, poważna aparycja i wyprostowana sylwetka.

Każdy z nich był wygłodzony, zrozumiałe więc było, że niemalże rzucili się na podanych im ludzi. Utamukeeus zawachał się jednak przez chwilę. Teraz był już pewien - nie tak zaspokajał swój głód i Bestię. Używał innych metod, innych "naczyń", tych błogosławionych przez samą Matkę Ziemię, których na sali w ogóle nie było. Nie było jednak wyboru, alternatywą było... Lepiej w ogóle było na ten temat nie myśleć. Niczym rasowy padlinożerca, jak niedźwiedź grizzly wędrujący jesienią po lasach w poszukiwaniu resztek jedzenia, tak i on posilił się na jednym z dwóch roboli, których nikt inny nie chciał tknąć. Kontrolował się. Starał się. Wypił tylko tyle, ile potrzebował, zwłaszcza, że smak ludzkiej krwi tak bardzo odbiegał od jego przyzwyczajeń.

Po posiłku ruszył dalej za czarnoskórym. Polowanie zakończone. Każdy łowca najedzony. Teraz pora na zadbanie o higienę.

Qwerty zerkał na dwóch mężczyzn związanych plecami, którzy znajdowali się na środku pomieszczenia. Podszedł do tego, który siedział twarzą do drzwi. Miał szeroko rozwarte oczy. Na pewno zdziwił go widok sześciorga nagich osób. Uiop nie miał faworytów. Ruszył prosto w jego stronę. Oczy mężczyzny hipnotyzowały Qwerty’ego. Czy zaraz wpadnie w panikę? A może się rozpłacze? Uiop lubił emocje. Emocje były ciekawe.

Przykucnął i uśmiechnął się szeroko do mężczyzny. Nie pasowało to kompletnie do okoliczności, bo Spoon właśnie mordował obok kobietę, co Qwerty dostrzegł kątem oka. Robotnik jednak zdawał się tego nieświadomy. No cóż, Uiop na pewno starał się go dość mocno rozproszyć.
- Nie wydajesz mi się zbyt szczęśliwy, czyż nie? – zapytał. – Na pewno miałeś inne plany na tę noc. Ale zdradzę ci tajemnicę – rzekł. Nachylił się i zaczął szeptać mu do ucha. – Czasami można znaleźć światełko nawet w największej ciemności. Wystarczy się postarać. A ja tu jestem ogniskiem. Przyjemność. Ekstaza. Euforia. Frenezja... - kusił. - Mogę dać ci je wszystkie… - mruknął i przesunął paznokciem wzdłuż szyi mężczyzny. – Wystarczy chcieć… - pocałował go delikatnie w policzek. - Wystarczy znaleźć w sobie odwagę...

Liczył na to, że mężczyzna poczuje się niekomfortowo, jako że większość mężczyzn wolała być uwodzona, ale przez płeć piękną. Niekoniecznie swoją własną. Ale Qwerty chciał jedynie skupić na sobie uwagę. W międzyczasie wsunął delikatnie palce do kieszeni mężczyzny i wyjął jej zawartość. Ukradkiem zerknął na zapalniczkę.
SUKCES! Zapalniczka! SUKCES!
Ale było tam też nieco więcej rzeczy. Klucze i brelok z tajemniczym symbolem. Trapez połączony z dwoma okręgami. Skandynawskie runy? Magia? Talizman? Jednak brelok nie wydawał się magiczny, choć wykonano go z niespotykaną precyzją.
Czy coś takiego normalnie posiadali zwykli robotnicy? Uiop zacisnął pięść ze zdobyczami. Pewnie niedługo dostaną ubrania i wtedy będzie mógł je schować.

Wpierw jednak… nachylił się, nie mogąc się już dłużej kontrolować.
- I co? Jak będzie? Zaufasz mi?
Mężczyzna jednak nie pokiwał głową. Nie mógł niczego powiedzieć, bo miał knebel, poza tym to nie były dobre warunki do prawdziwej rozmowy.
- Nie? – Qwerty szepnął zasmucony. – Przykro mi – westchnął. - Jednak nie oszukujmy się. Ja i tak nigdy nie prosiłem o pozwolenie...

Wbił się kłami w tętnicę szyjną. Zazwyczaj pożywiał się ze śpiących ofiar, przywołując im przyjemne sny. Mała odmiana była jednak rozkoszna. Odmieniała nieco rutynę, w którą można było czasem wpaść, będąc Kainitą. A jeśli ostatni wiek spędziłeś kompletnie nieruchomo w torporze, to ta rutyna była nawet więcej niż tylko zaznaczona.

Krew wlewała się strumieniem w gardło wampira. Przypominała wiązkę światła przechodzącą przez pryzmat, jakim był Głód. Rozszczepiała się w głowie Qwerty’ego na tysiąc różnych kolorów. Tęcza nie była wystarczająco barwna, żeby opisać je wszystkie. W głowie Malkaviana znajdowała się znacznie bogatsza paleta, z której powstawały kolejne obrazy. Najróżniejsze, pozornie przypadkowe.
- Błękitne niebo z białymi gwiazdkami
- Różowe pole z żółtym niebem
- Postać w czarnym golfie, zabawnych pantalonach i czarnych butach. Tańczyła, a na jej ciele podskakiwały trzy uśmiechnięte buzie. Głowa postaci była Słońcem. Czyżby Qwerty spoglądał właśnie na Mitrę? Może. Albo i nie. Któż to wiedział. Któż o to dbał.
- Postać w białym golfie z niebieskim wzorkiem. Miała dwie głowy w kształcie serc. Pomiędzy jej rękami znajdowała się różowa substancja, która momentami przypominała pismo arabskie.
- Żółty wazon o zielonym wykończeniu z motywem fioletowych okręgów. Znajdowały się w nim różowe orchidee.
- Ręka z wyciągniętym kciukiem. Promieniowała POZYTYWNYMI EMOCJAMI. Dlatego Qwerty nie miał już wątpliwości, że WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

No ale nie było.

Wyprostował się po chwili, oblizując wargi z krwi. Spojrzał na Katherine. Dotarło do niego to, co powiedziała do Whiliama. Podniósł dłoń i odruchowo poprawił koronę na głowie, ale tej tak właściwie nie było. A pragnął w tym momencie zaznaczyć, że on też się liczył i że też miał w sobie szlachecką krew, nawet jeśli jej nie miał.
- To, że należysz do jednego z Wysokich Klanów nie znaczy, że masz prawo spoglądać z góry na innych – powiedział do damy. – Typowa Ventrue – prychnął. – I to wypominająca innym egoizm – żachnął się, kręcąc głową
Sam nie był zwolennikiem mordowania, ale wyniosłość Wysokich Klanów była w jego oczach jeszcze większym grzechem. Jedynie Mitrze był w stanie to wybaczyć. Ale on był wyjątkiem.
W każdym możliwym sensie był wyjątkiem.

Czuł się szczęśliwy, że nasycił się krwią. A na dodatek jeszcze utarł nosa Ventrue! Ha! Taki był dobry! Pawim krokiem ruszył w stronę następnego pomieszczenia, nawet nie oczekując na jakąkolwiek odpowiedź ze strony wampirzycy. Dlaczego miałyby liczyć się dla niego jej słowa, skoro jego własne dla nich nigdy nie miały znaczenia…?!