Nie przebyli jeszcze połowy drogi, jaka dzieliła ich od skweru, gdy naprzeciw eskortowanym aniołom, z trudem przeciskając się przez pozostałych przechodniów, wybiegł chłopiec w stroju gońca. Lekko dysząc, uniósł zwiniętą w rulon wiadomość i wręczył ją kapitanowi. Mężczyzna, wprawiony w odbieraniu tego typu korespondencji, złamał pieczęć między kciukiem i palcem wskazującym, a następnie rozprostował zwitek papieru pojedynczym ruchem nadgarstka. Pochód ustał, gdy mężczyzna zaznajamiał się z dostarczoną notką. Jego przyłbica na chwilę zmieniła kąt nachylenia, jednak zaraz powróciła do pierwotnego ustawienia. Kapitan odchrząknął.
- Uhm. Wygląda na to, że na placu doszło do... pewnych komplikacji - sformułował ostrożnie wypowiedź, obierając Nanę za jej główną adresatkę.
- Nic poważnego, zapewniam. Mimo to, rozważnie byłoby obrać inną, mniej uczęszczaną drogę celem dotarcia do pałacu - zasugerował, a dziewczyna zauważyła, że jego ukryte za wizjerem oczy co jakiś czas spoglądały w stronę seledynowego nieba.
- Jeśli nie będę musiała w tym biec będzie wspaniale. - Nana nie miała nic przeciwko chodzeniu.. Dobrze… Shateiel miał wiele przeciwko chodzeniu, ale nie przeciw obraniu innej drogi i tak nie miał pojęcia, która jest najkrótsza czy też najwygodniejsza. - A co to za komplikacje?

Dowódca zgniótł świstek i wetknął go do jednej z bocznych kieszeni przytwierdzonych do pasa. Z tej samej kieski wyjął srebrną monetę i rzucił ją chłopcu. Rozpromieniony - najpewniej z powodu wysokości wynagrodzenia - młodzian ukłonił się służalczo i ponownie zniknął pośród ulicznego zgiełku. Przewodzący oddziałowi milczał i tkwił w bezruchu, acz wciąż pomagając przy tym ramieniem w ustabilizowaniu kreacji Nany.
- Niegroźne, ale uciążliwe działania ze strony lokalnych ekstremistów. Próbowali pokrzyżować plany związane z festiwalem. Próbę udaremniono, a ładunki zostały rozbrojone. Z listu wynika, że pojmano wszystkich prócz jednego, ale informacja ta może być już nieaktualna. Przynajmniej taką żywię nadzieję - wydeklamował nieco zbyt głośno kapitan, w równej mierze chcąc oświecić parę skrzydlatych, co przygotować swój oddział na potencjalne kłopoty.
- Odnoszę wrażenie, że to nie pierwsza taka sytuacja. - Nana odprowadziłą wzrokiem posłańca, po czym obejrzała się z powrotem na dowódcę oddziału. - A co takiego przeszkadza owym ekstremistom w festiwalu?
- Wiesz, mówią, że różnica między terrorystą i partyzantem sprowadza się do tego, kto pompuje więcej propagandy - odezwał się Val, najwidoczniej natchniony przez ciekawskość swojego kolegi do kultywowania własnej, opatentowanej formy upierdliwości.
- To z reguły element z zewnątrz, który wspomagany jest przez osoby ze środowiska niewolniczego. Najczęściej przez przedstawicieli dawno podbitych terenów, którzy naiwnie liczą, że pomagając zbrojnym agitatorom zdołają odzyskać wolność. Bądź wskrzesić dawno już starte z map państewka.- wyjaśnił sucho dowódca oddziału.
- No patrzaj. Brzmi znajomo, nie? Wylądowaliśmy praktycznie po drugiej stronie rzeczywistości, a ja mam wrażenie, że nadal jesteśmy w domu - parsknął ryży anioł, którego raport kapitana z jakiegoś powodu rozbawił niemal do łez.
- Tak… brzmi bardzo znajomo. - Nana spojrzała w kierunku pałacu. Jakim władcą był zasiadający w nim wezyr? Bo z tego co usłyszała, na pewno był nietypowym człowiekiem. - Chodźmy, nie powinniśmy kazać na siebie czekać. Możemy pójść tą “mniej uczęszczaną” drogą.
Ujmujący Nanę pod ramię mężczyzna przytaknął i, wolną dłonią, dał sygnał do wymarszu. Oddział przeszedł jeszcze kilkanaście metrów w kierunku placu, po czym wykonał gwałtowny zwrot w lewo i... wszedł prosto w ścianę. Jednak miast huku poprzedzającego karambol metalowych pancerzy rozległ się przyjemny, przywodzący na myśl morskie fale szum. Powierzchnia budulca zafalowała, a niewielkie, sferyczne kształty rozlokowane na karwaszach żołdaków zawtórowały jej blaskiem. Pochód zostawił za sobą zgiełk metropolii i jadeit nieba. Grupa znajdowała się teraz w miejscu na kształt podziemnego tunelu. Val, zrównując się z kapitanem i Naną, szturchnął tą drugą łokciem.
- To też diablo znajome, nie? Brakuje tylko kolesi z twojej parafii wałęsających się trójkami po korytarzach jak jakaś banda zombiaków - anioł kuźni nawiązywał zapewne do krótkiego epizodu z zakresu “jaskiniowej turystyki”, w którym Shateiel wziął udział podczas zwiedzania świątynnych włości należących do Enklawy.
- To raczej twoja parafia.- Nana nawet nie spojrzała na Vala zamiast tego spoglądając w głąb korytarza. - Każdy może przejść przez tą ścianę?

- Nie - zapewnił przewodnik pochodu. - To byłaby... bardzo poważna luka w naszym schemacie zabezpieczeń. Pokonać barierę są w stanie tylko osoby z odpowiednimi uprawnieniami. Oraz te im towarzyszące, jeśli przedstawiciele tej pierwszej grupy na to zezwolą. - odpowiedział informatywnie i enigmatycznie zarazem. Zaraz potem pstryknął palcem, a wkomponowane w ściany pochodnie rozgorzały błękitnym ogniem, wytaczając dla wędrowców dalszą trasę, na końcu której rysowała się nieśmiało spirala schodów. Nana zaklęła w myślach widząc to podejście i niechętnie spojrzała na suknię ciasno opinającą zarówno biodra jak i pośladki i nogi.

Część eskorty wybrała ten moment na odłączenie się od głównej formacji. Żołdacy “odpadali” dwójkami, zajmując miejsca przy filarach, na których zamocowano źródła światła. W końcu ostali się jedynie Nana, Val oraz kapitan i dwójka jego najbardziej zaufanych podkomendnych. W takim też składzie zaczęli zmierzać ku górze. Zakonnica cały czas zastanawiała się, czy podano im prawdziwy powód zmiany trasy. Wiedziała, że w ich świecie coś takiego jak ofiary z kobiet, władza totalitarna i temu podobne mogły być równie dobrymi przyczynami do ataków, a do tego z tego co na razie wywnioskowała Wezyr był dziwnym człowiekiem. Shateiel czuł tez narastający niepokój Nany. Zbyt wiele jej ciała było odsłonięte i to w sposób, który je eksponował, a na tyle co miał okazję się zorientować, dawna zakonnica miała czym się pochwalić. Był bardziej niż ciekaw to czego to wariactwo doprowadzi i czy czaszka, którą niósł w przygotowanej Calicę torbie, miała z tym wszystkim coś wspólnego.

Schody bynajmniej nie prowadziły do nieba. Choć... wszystko w tym wypadku zależało od czyjejś definicji raju. Dlaczego? Ano dlatego, że kapitan, jego ludzie oraz skrzydlaci goście wyłonili się piwnicy winnej, otoczeni wbudowanymi w kamienne ściany stojakami, na których spoczywały najrozmaitsze trunki. Val - pół żartem, pół serio - wyraził chęć zostania w komnacie na dłużej, ale nie było mu to dane. Wmontowana w podłogę klapa nie zamknęła się jeszcze na dobre, a zebrani już opuszczali piwnicę przez jedne z wielu bocznych drzwi. Im dłużej szli, tym bardziej wystrój okolicznych powierzchni zyskiwał na przepychu. Co rusz pojawiało się więcej rycin, obrazów oraz podpierających ściany rzeźb i popiersi. Bizantynizm ten, w połączeniu z ciągłym kluczeniem, odbijaniem, zawracaniem, nadganianiem, sprawił, że poczucie kierunku Shateiela z każdym krokiem traciło na praktyczności. Gdy w wizytujący “dygnitarze” stanęli w końcu przed dwuskrzydłowymi, czarnymi jak otchłań drzwiami, Nana czuła, że jej percepcja przestrzenna wywleczona została na drugą stronę. Valerius, jakby odczytując znaczenie skonfundowania malującego się na twarzy dziewczyny, uspokajająco uniósł jedną ze swych masywnych dłoni. Szczwany - choć diablo konspiracyjny - uśmiech tańczący na jego gębie sugerował, że gdyby skrzydlatym przyszło brać nogi za pas, trafiłby do wyjścia na ślepo.

Kapitan zrobił krok w kierunku wrót. Zatrzymał skórzaną rękawicę przed ścianą obok framugi, a następnie wykreślił na powierzchni ciąg znaków przy pomocy palca wskazującego. Każdy taki ruch pozostawiał po sobie delikatną złotą łunę, która migotała w miejscu jeszcze przez dobrych kilka sekund, aby w końcu rozpłynąć się bez śladu. Po dwunastym geście, wiodący żołdak odsunął dłoń, po czym skrzyżował ręce za plecami. Czekał. Bogowie tylko wiedzieli na co.
Nana czuła, że takie spacery z nienaturalnie skrępowanymi nogami przyniosą jej następnego dnia porządne zakwasy. Shateiel był pewny, że zakonnicy chyba nigdy nie zdarzyło się aż tak kręcić biodrami, a właśnie tego wymagał od nich strój, którym zostali uraczeni. Widząc gest Vala odpowiedział jedynie uśmiechem, dając znać że cieszy się z domniemanej możliwości ucieczki.

- Co jest za drzwiami? - Nana odezwała się szeptem, wpatrując się w czarne wrota.
- Państwa umówione spotkanie - odpowiedział kapitan, zupełnie jakby stwierdzał najbardziej oczywistą rzecz na świecie. Nie zrobił tego jednak ostentacyjnie czy prześmiewczo. Po prostu stwierdzał fakt, opisywał element swojej pałacowej codzienności, nie mając wystarczająco społecznego rozgarnięcia, żeby zrozumieć, iż skrzydlaci mogą jej nie podzielać. Val wyszczerzył się krzywo.
- Czyli moja trwała i manicure na dwunastą. Bomba... ugh! - Ale werbalne szpile musiał schować na powrót do zestawu krawieckiego, gdyż dokładnie w tym momencie nad wrotami pojawiła się buzująca sfera złota. Miała średnicę niespełna kilkunastu centymetrów, a z jej pulsującego wnętrza buchnęła migawka oślepiającego światła, która na poziomie metafizycznym... prześwietliła byty aniołów oraz towarzyszących im strażników. Potem zamknęła się niczym powieka i zniknęła jak kamfora, a drzwi... drzwi zaczęły z wolna się otwierać. Kapitan odchrząknął, jak to miał najwyraźniej w zwyczaju.
- Czy poradzi sobie pani dalej sama? - zapytał, sugerując, że zamierza zaprzestać pracy na pół etatu jako podpórka balowej kreacji Nany.
- Tak, oczywiście. - Nana puściłą ramię mężczyzny i podziękowała mu skinieniem głowy. -Dziękuję bardzo za pomoc
Jej wzrok szybko jednak przeniósł się na wejściu, które się przed nimi otwierało. Była ciekawa kim okaże się być wezyr. Przywódca zbrojnych pożegnał się i ruszył pewnym krokiem w kierunku kolejnych obowiązków. Jego podkomendni, podobnie jak ich poprzednicy w tunelu skrywającym spiralę schodów, bez słowa zajęli pozycje strażnicze.

Kolor drzwi zlewał się z tym zarezerwowanym dla znajdującej się za nimi przestrzeni. Ciemność panująca w pomieszczeniu audiencyjnym była znajoma. Nana po chwili uświadomiła sobie, że podobny mrok poprzedniej nocy otulał cały pałac, nie pozwalając jej nawet zobaczyć jego konturów. Co więcej, z powodu porannych potyczek władz z separatystami, nie dane jej było naprawić tego niedopatrzenia dnia dzisiejszego.
- Jestem pewien, że nasz gospoduncio okaże się przemiłym starszym pierdzielem uwielbiającym krakersy i chedda-
- Val… - Nana przerwała mu szeptem. - zamknij się.
Zakonnica spróbowała wzrokiem przebić się przez obezwładniające ciemności, choć czuła jak bezskuteczne może się to okazać. Po chwili odezwała się nieco głośniej.
- Wezyrze?
Brak odpowiedzi. Bezkres ciszy przerywanej jedynie oddechami skrzydlatych.
- Osz, do kurwy nędzy...[/i] mruknął rudy i, z prychnięciem okrążając fortyfikacje stroju koleżanki, wkroczył wmaszerował buciorami w ciemność jakby nigdy nic.
- Val? - Nana spróbowała go złapać, ale tylko zachwiała się w kostiumie. Co było robić… powoli wykonała krok naprzód, a potem kolejny, badając czy grunt pod nogami nadal jest przed nią. Był. Przez chwilę.

Szarpnięcie. Jedno z tych fizycznych mniej, sprowadzających całe jestestwo anioła śmierci do jednego, obdartego z czczej materialności punktu. Siła wyrwała Shateiela na przód - o ile kierunki w ogóle miały w tej realności rację bytu - ciskając go w krąg - a więc istniały przynajmniej kształty - bieli (oraz kolory). Z miejsca odzyskał pełnię swojej mięsnej powłoki, doliczając doń również uciążliwy strój. Jakimś niewiarygodnym cudem zdołał utrzymać równowagi, unikając tym samym wyrżnięcia twarzą o kopiec poduszek ulokowanych po środku świetlanej oazy. Krąg blasku poszerzył się opiewając teraz sobą masywny stół o niskim blacie oraz... uśmiechającą się bezczelnie gębę Vala, który podpierał łeb nadgarstkami, opierając łokcie po przeciwnej stronie mebla.
- Wiesz, przez chwilę wyglądało, jakbyś miała zaorać tu tym kołnierzem pole - wybitnie odgryzł się za wcześniejsze wejście mu w paradę.
- Dobrze, że nie przeorałam ci twarzy. - Nana powoli złapała równowagę. Niespiesznie rozejrzała się po nowym pomieszczeniu szukając ich gospodarza.
- Moja mistrzyni ciętej riposty - mruknął płomienny anioł, podążając wzrokiem w ślad za spojrzeniem Shateiela. Drugi snop światła wykwitł po ich lewej stronie, ujawniając kolejny fragment stołu oraz... inną parę postaci. Dziewczyna, która wiekiem musiała być zbliżona do Kaali oraz mężczyzna na oko dobijający do trzydziestki. Miał na sobie czarną kamizelkę z czerwoną koszulę z długim rękawem. Ona nosiła polar w kolorze błękitnego nieba oraz różowy podkoszulek. Facet zwrócił się do nich. Miał ciepły, spokojny uśmiech, którego dopełnia uniesiona na powitanie dłoń.
- Witajcie. Nazywam się Patrick, a to moja córka, Julia. Musicie wybaczyć wezyrowi. Zatrzymały go sprawy wagi państwowej, ale... zaraz do nas dołączy - jego głos nie pasował do wizerunku. Był szorstki, ochrypły, na granicy bulgotania. Po chwili Nana uświadomiła sobie dlaczego - przez całą długość gardła mężczyzny biegła szarpana, stara acz niezwykle głęboka blizna. Dziewczyna pomachała do Nany oraz Valeriusa, układając wargi w nieme “hejka”. Nana nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony osoby te wyglądały na pochodzące z domowych stron, ale z drugiej było w nich coś.. Coś odpychającego?
- Nana i Valerius. - Zakonnica wskazała najpierw na siebie, potem na rudego towarzysza podczas gdy Shateiel w jej głowie starał się zrozumieć co tak bardzo nie odpowiadało mu w stojących naprzeciwko postaciach.

-...czciwe! To oszustwo! - Z chwilowego, wymuszonego na jej zmysłach odrętwienia wyrwał Nanę czyjś wrzask. Mimo to, trudno było jej otworzyć oczy, by uzyskać głębsze zrozumienie tego, co się dzieje, gdyż przy każdej próbie pod powieki dziewczyny wdzierały się złote iglice, rażąc w równej mierze narządy wzroku, co - zdawałoby się - sam umysł. Ktoś - sądząc po rozmiarze łapsk i podejściu do czynności Valerius - złapał Shateiela za talię i, jakby stawiał na miejsce wywróconą doniczkę, poderwał anioła śmierci na równe nogi. Kiedy uchwyt ustał, Nana po dalsze oparcie musiała zwrócić się w stronę stołu oraz krzeseł. Pełne oburzenia oraz pretensji krzyki trwały nadal. Formułujący je głos należał, o dziwo, do spokojnego i profesjonalnego jak dotąd Patricka. A kiedy byłej zakonnicy udało się nareszcie rozewrzeć powieki wystarczająco, by zobaczyć choć zarys rozgrywającej się sceny, ujrzała wezyra siedzącego na swym zdobionym krześle oraz wygrażającego mu pięścią biznesmena - który to w swej furii najwyraźniej wywrócił na bok jedno lub dwa z rozlokowanych najbliżej krzeseł. Sam koordynator Czarnej Metropolii zdawał się być oazą spokoju - lub przynajmniej to anioł śmierci wywnioskował z bezruchu jego sylwetki. Fajuum trzymał (lub może raczej podtrzymywał) na wyciągniętej dłoni źródło wszędobylskiego, nieustępliwego blasku,raz po raz drące sobą ciemność przestrzeni. Od przedmiotu biło niemożliwe do zniesienia ciepło, jakby wezyr obracał między palcami niewielką gwiazdę. Mimo bliskości dziwacznej emanacji, nie okazywał dyskomfortu. Tym razem Patrick rąbnął pięścią w stół.
- Powiedziałem, że domagam się unieważnienia targu! Był zwykłą blagą, ot co!

Znajome już paluchy poklepały rozeznawczo jeden z wystrojnych naramienników Nany.
- Yhhh. Trzymasz się jakoś? Co to w ogóle... kurwać było? - syknął anioł kuźni, brzmiąc jak po siedmiodniowym kacu. Też musiał poważnie odczuć niedawne wyładowanie energetyczne.
- Ta.. chyba tak. - Nana przetarła twarz starając się odtworzyć w pamięci to co się stało. Jednak jakby nie patrzeć pozostał tylko… dotyk chłodnej fiolki i ten błysk, a po nim ciemność, które teraz zdawała się w obliczu bliskością gwiazdy niemal irracjonalnym tworem. Fiolka! Rozejrzała się nerwowo, szukając towaru, po który przybyli. Pozostałości naczynka, przemienione w szklane drobiny i kawałek stopionego plastiku, leżały obok jednej ze stołowych nóg. Sama zawartość natomiast... pośród białych plam trudnego do zniesienia źródła światła wirowało coś, co jawiło się dziewczynie jako uwięzione niedawno w fiolce fragmenty metalu. To one emanowały niemiłosiernym żarem. Doznały jednak jakiejś przemiany. Były większe, masywniejsze. Czystsze? Główny odłamek lewitował spokojnie jakieś pięć centymetrów, niczym centralny punkt jakiegoś układu słonecznego. Pozostałe tańczyły wokół niego powoli, poruszając się po sobie tylko znanych szlakach z dostojnością zarezerwowaną dla noszących boskie imiona planet.

- “Nieuczciwe” - odrzekł wezyr, jego ton wciąż jowialny. - Zabawne, że zdecydowałeś się na użycie akurat tego słowa, Patricku. Pozwól, że wypytam cię nieco o twoją markę uczciwości. Czy uczciwym było zdobycie wstępu do mojej domeny poprzez szantaż i wyłudzenie? - zapytał starzec, a młodszy mężczyzna w odpowiedzi na słowa zatracił lwią część swego “świętego oburzenia”.
- A może uczciwość zawierała się w rozdaniu separatyckim szczurom kilku nędznych błyskotek, w nadziei, że ich szczeniackie popisy odciągną moją uwagę na tyle, żeby targu dopilnował ktoś inny? - Z gniewu, poprzez osłupienie, po bogobojny strach - trak właśnie zmieniła się ekspresja biznesmena w ciągu niespełna dziesięciu sekund.
- Panowie.- Głos Nany był jeszcze dosyć słaby po tym co się stało. - Jak dla mnie możecie sobie to rozstrzygnąć na ubitej ziemi, ja chce wiedzieć czy to.. - Wskazała na nowo powstały układ słoneczny, który z jakieś absurdalnego powodu postanowił się ulokować na stole. - To coś, to moja przesyłka?

- To...(!)- syknął Pat, na nowo rozjuszony, tym razem poprzez słowa byłej zakonnicy. - To miał być zwykły zlepek miedzi i cynku, coś o czym bajarze snują romantyczne brednie! Badałem go! Wiele razy sprawdzałem jego potencjał! Z resztą nie tylko ja! To była zwykła gruda ziemi! - wyryczał, ochrypłym już od postulatów głosem. Fajuum przytaknął, spoglądając ze szczerym uznaniem na tańczący mu w dłoni wszechświat.
- Tak, kruszyno. To jest twoja przesyłka - zdradził. - A ty Patricku, jako mag winneś wiedzieć, że nawet przedmiot pozornie pozbawiony wartości może pod wpływem odpowiedniego rytu stać się wart więcej niż niejedno królestwo.
Sięgnął po kostur i podparł się nim, wstając z zajmowanego miejsca.
- Tak, wiedzieć winneś, bo w rycie tym brałeś udział. Heh. - zaskrzypiał wesoło starzec.

Nana w skupieniu przyglądała się dziwnemu obiektowi.
- Wezyrze… a mogłabym zająć ci jeszcze chwilę już bez drugiej strony tej wymiany? - Skupiła wzrok na Fajunnie, ignorując postać, jak się okazało, maga.
- Oczywiście dziecko, kiedy tylko...
- Jakiego znów rytuału!? Przez cały czas odkąd wyruszyliśmy monitorowałem wszystko - nasze aury, ciążące na nas efekty, rezonanse osobiste i personalne! Nie wykryłem nic! Nic, co wskazywałoby, że ma miejsce jakikolwie-
- Och, Patricku. Rozczarowujesz mnie. Cała wasza wędrówka była swoistym rytuałem. Zarówno jednej, jak i drugiej strony. Każdy krok, każda decyzja, bądź jej brak, dokładała cegiełki do ostatecznego rozrachunku, zmieniając nie tylko samych podróżników, ale również naturę ich ostatecznej nagrody. A rzec muszę, że choć poczynania naszej małej kruszyny i jej przyjaciela nie uszczupliły majestatu tej świetlistej wygranej, to za pełnię ich splendoru powinna podziękować Tobie. No i oczywiście Julii. Wszystkie wasze zbędne niegodziwości okazały się, koniec końców, coś warte. Przynajmniej dla drugiej strony, której dane jest teraz spić jej karmiczne korzyści. Los bywa zdumiewający, prawda?
Nana spoglądała na dziwny układ wirujących kamyczków. Więc już na stałe została tą “małą kruszyną” i do tego… nawet udało się jej czegoś tam nie uszczuplić. Przetarła nagle bardzo zmęczoną twarz, czując jak naramienniki zaczynają go irytować. Miał serdecznie dość tego kombinowania, krzyków.. Pretensji… Dotknął naramienników i poddał je procesowi rozkładu, nawet nie zastanawiając się czy da się je jakoś zdjąć. Po czym gdy na ramionach poczuł ulgę spojrzał na Patricka.
- Ja mam swoja przesyłkę, ty masz to co chciałeś. Transakcja zamknięta. - Mruknął niechętnym tonem w kierunku zdenerwowanego maga.

Mężczyzna w marynarce zamknął oczy. Gdzieś za plecami Nany, Val strzelił kłykciami, najwyraźniej przeczuwając, że zanosi się na kłopoty. Julia, która do tej pory skrywała się za sylwetką opiekuna, wsadziła dłoń za pazuchę. Sam wezyr poczynił pojedynczy krok do przodu. Sam Patrick jednak, zdziwiwszy - i może nieco rozczarowawszy - wszystkich zebranych, zdołał założyć homonto na szarpiący nim gniew. A potem zaciągnąć cugle. Przeczesał drżącą dłonią bujną czuprynę i, poczyniwszy trzy głębokie wdechy, otworzył powieki, ukazując ślepia, z których uleciała większość morderczych instynktów. Przypominało to niedawną powściągliwość jego córki, choć z wieloletnią dozą praktyki.
- Masz rację. Jeśli tylko ja... my dostaliśmy to, co nam obiecano, nie ma potrzeby rozczulać się nad tym, że ktoś inny zdołał udrzeć nieco więcej - zgodził się z upadłym aniołem, po czym zbliżył się do jednego z wywróconych krzeseł, podnosząc je i ustawiając na swoim miejscu. Julia, idąc za przykładem taty, zrobiła tak samo. Koordynator Czarnej Metropolii zdawał się, w przeciwieństwie do Vala i nastoletniej bździągwy - rad z tego “pacyfistycznego” rozwoju wydarzeń.
- Mądrze, Patricku. Niezmiernie miło zobaczyć, że jesteś w stanie wybić się poza ten swój... otchłanny rankor. Zawładnąć nim, miast pozwolić mu władać sobą. Przyznam, świadczy to o twojej roztropności jako cudotwórcy... nawet jeśli twoja ideologia jest dla mnie szpetna. Przyrzekam również, że przedmiot zdobyty podczas dzisiejszego targu pomoże wam realizacji waszych celów - zapewnił Fajuum polubownie.

- Ufam więc Twoim słowom, panie - odrzekł elegant, z mieszanką oziębłości oraz salonowej uprzejmości. - Jak powiedziała moja kontrahentka, transakcja zamknięta. A choć bardzo chciałbym skorzystać z lokalnej gościnności, wzywają nas sprawy nie cierpiące zwłoki. Chodźmy, Julio. - Wydał polecenie swojej pociesze, samemu także przygotowując się do opuszczenia zgromadzenia.

Shateiel cały czas obserwował maga. Z jakiegoś powody ufał osądom wezyra. Jednak doświadczenie nie pozwalało mu odwrócić wzroku od kogoś kto jeszcze przed chwilą wyglądał jakby chciał mu się rzucić do gardła. Nie życzył im dobrze, więc lepiej było milczeć. I choć miał wielką nadzieję, że nie dane mu będzie wie cej spotkać tatusia i jego córeczki to miał poważne obawy, że to spotkanie nastąpi. Szczególnie gdy zobaczył jak bardzo zależało mu na tym co niby mieli z Valem dostarczyć.