Po spotkaniu z wezyrem Nana wykończona, została odprowadzona do pokoju. Calica przyniosła jej jakąś herbatę i owoce. To wystarczyło by chwilę odpocząć przy lekkim posiłku i zastanowić się nieco nad tym wszystkim co się wydarzyło. Eshat wyraźnie zaplanował ich wypad, nawet wiedział o jej talentach i tym, że da radę zabrać czaszkę. Do tego jeszcze ten rytuał, który rzekomo, zupełnie nieświadomie odprawił Patrick. Była nawet ciekawa kogo teraz napadają z tą jego córeczką.

Nana westchnęła ciężko i jak na zawołanie pojawiła się Calica.
- Czy mogę jeszcze jakoś Pani pomóc? - Uśmiech jej gospodyni był tak wyuczony, że dla Shateiela nawet nieco irytujący.
- Chciałabym się wybrać na targ. Czy… znalazłyby się jakieś swobodniejsze ubrania dla mnie? - Nana odezwała się niepewnie zerkając na wąską spódnicę, która cały czas opinała jej nogi.
- Oczywiście… pani opiekun już przybył. - Kobieta dygnęła i wycofała się z pokoju.

Shateiel chwilę spoglądał na zamknięte drzwi, po czym nieco wbrew woli Nany, zaczął się rozbierać. Zakonnica protestowała, wiedząc, że zaraz wróci ich gospodyni, ale on potrzebował ruchu. Chciał jak najszybciej przebrać się i wyjść z tej złotej klatki. Gdy więc Calica pojawiła się z czymś co przypominało pomarańczowy Hijab był już nagi i na to nagie ciało narzucił zwiewny materiał. Nana przyzwyczajona była do chodzenia w habicie, ale on wolał mieć pewną swobodę ruchów, więc przewiązał strój w pasie sznurem, zrezygnował z czegoś co przypominało battoulah nie chcąc ograniczać swego pola widzenia. Calica nie komentowała tych zabiegów, zamiast tego wręczyła mu sakwę z pieniędzmi, podobno prezent od wezyra.

Gdy tylko wyszła ze swojego pokoju i zobaczyła swojego opiekuna była niemal pewna, że żadnej informacji od niego nie wyciągnie. Z ciekawości spytała go o zbliżające się uroczystości, ale jedynie machnął na to ręką. Podobnie odpowiedział gdy spytała o targ, ale teraz ruch dłoni wyraźnie wskazał kierunek. Idąc w tamtą stronę nana z zaciekawieniem zerkała na mężczyznę, którego jej przydzielono. Trzymał się zwykle na odległość przynajmniej pięciu metrów i przewijał się przez tłum jak cień i zwykle

Shateielowi mimo to udawało się go wyłapać jedynie kątem oka. Wysoki, w smukłym, kompozytowym pancerzu przysłoniętym purpurową kapotą ze stylizowanym na bliski wschód kapturem. Twarz podobnie, skryta za warstwą metalu z monowizjerem. Raz czy dwa Shateielowi udało się przyjrzeć temu koleżce bliżej - z okrycia wierzchniego, na okolicy uda wystaje mu garść niewielkich uchwytów koloru czerni. Anioł śmierci podejrzewał, że były to małe rękojeści, pewnie sztyletów, bądź noży do rzucania. Po prawej mężczyzna miał zakamuflowany jakiś większy przedmiot, zapewne też jakąś broń, ale ciężko powiedzieć, co to właściwie jest.

Idąc tak i zerkając na siebie dotarli na targ.

Po minięciu pierwszych straganów otoczył ją ciasny tłum osób krzyczących w obcych dla niej językach. W nozdrza uderzył zapach przypraw i… kawy. Nana była pewna, że to to i Shateiel wiedział, że właśnie pojawił się cel, który powinien zrealizować. Przemykając pomiędzy barwnymi straganami wypełnionymi lokalnym rękodziełem, dywanami, tkaninami, przyprawami i rzeczami których ani Halaku, ani Nana nie byli w stanie rozpoznać, dotarli do niewielkiej, ukrytej kawiarenki. Shateiel czuł na sobie spojrzenia handlarzy i ich klientów. Nie był ubrany jak typowa kobieta, ale najwyraźniej obecność jego opiekuna sprawiała, że nikt nawet nie śmiał jej zaczepić. Zamówiła kawę i przysiadła na jednej z poduch spoglądając na zatłoczony targ. Po tym jak dała lokalnemu sprzedawcy jedną z monet dowiedziała się o wartości tego co miała w sakiewce. Pewnie byłoby ją stać na większość rzeczy dostępnych na tym targu tyle że… nic nie potrzebowała. Nana odzwyczaiła się w zakonie od posiadania czegokolwiek na własność, a Shateiel… z jakiegoś powodu nadal nie czuł się częścią ani tego świata, ani tamtego, z którego przybyli. Widok kobiet w Hijabach go irytował. Może dlatego, że sam miał powłokę tej płci i nie rozumiał czemu miałby się wciskać w coś takiego. Na szczęście… po tej całej imprezie wróci do siebie.

Shateiel dopił kawę i ruszył dalej. Na targu kupił jakiś wisiorek by podarować go siostrze Karolinie. Wtedy też zauważył, że obecność jego opiekuna działa na kupców w specyficzny sposób, od razu zmniejszając koszty przedmiotów. Zrobiwszy te karkołomne zakupy udał się do wskazanej przez Alexa karczmy, ale okazało się, że grupa, która ich uratowała jeszcze nie dotarła do miasta. Nie pozostało mu nic innego jak wrócić do pałacu i poszukać znajomego wędrowca jutro.

Powoli wyprostował się rozpostarł skrzydła, po czym wykonał nimi zamach, chcąc przegonić dym. Działanie anioła okazało się nie tylko praktyczne, ale również zmyślne taktycznie - kierowane wykreowanymi podmuchami, dymne obłoki zbiły się w gęsty kołtun smolistego powietrza i - przyozdobione dodatkowo fragmentami szkła, drwa i budulca - zostały zdmuchnięte prosto w stronę wdzierających się do przybytku agresorów. Ci, jak diabli zaskoczeni, zaczęli kaszleć i krztusić się, nieudolnie zakrywając przy tym oczy i nos. Łucznicy zmuszeni zostali by poluzować cięciwy, miecznicy natomiast machali na ślepo orężem, wyrządzając więcej szkód i tak już mocno pokiereszowanej strukturze lokalu niż istotom żywym. Przerażeni bywalcy lokalu zdali się na swoją - zdawałoby się wrodzoną - płochliwość i, przeskakując na złamanie karku przez barową ladę, raz po raz dawali dyla przez kuchenne drzwi. Nanie pozostawało tylko mieć nadzieję, że te prowadziły do wyjścia na zaplecze.

Alex, widząc bujne upierzenie dziewczyny, poderwał się z podłogi. Przez ułamek sekundy na jego twarzy gościła jakaś poważna rozterka - jakby starał się przełamać bliżej niesprecyzowany, głęboki opór. Fizyczny? Mentalny? Kto wie? Sama Nana wiedziała jednak, że determinacja wygrała z wewnętrzną blokadą. Nie wiedziała jednak, czy winna z tego powodu być zadowolona... czy raczej przerażona. Wyraziste oczy chłopaka napęczniały bowiem czerwienią krwi, natomiast jego przystojna twarz nadęła się groteskowo, przyjmując momentalnie wizerunek humanoidalnej ropuchy. Z pomiędzy warg przewodnika buchnęło kotłowisko głębokiej, nienaturalnej purpury. Tkwiąca w wirującej odcieniami fioletu energia rozkładu była... czymś zupełnie nienaturalnym, anatemicznym. Drwiąco wywracała na drugą stronę prawa tej - i pewnie większości innych - rzeczywistości. Rojowisko to, dzięki wkładowi Nany, zaczęło powoli acz nieustępliwie kierować się w stronę zdezorientowanych fanatyków.
- Khhh... nie... khhaah(!).... przestawaj... - wykrztusił kaszląco Alex, dla podpory chwytając się rękoma blatu.

- Ukryj się. - Nana wykonała kolejny zamach skrzydłami spoglądając ku górze i szukając wzrokiem swojego opiekuna.

Jej skrzydła falowały niespiesznie wypychając dym z budynku. Wykonała kolejny krok w stronę napastników, a potem kolejny, chcąc uwolnić Alexa od otaczającej jej aury. Widząc zmierzające w jego stronę postacie, Shateiel przykląkł i dotknął podłogi. Rozpoczął proces rozkładu kierując go w stronę zbliżających się napastników. Młody mężczyzna (połowicznie) usłuchał sugestii dziewczyny, robiąc kilka kroków w tył i z premedytacją wywracając jeden z pozostałych stolików, za którym to się skrył.Wciąż kaszlał na czym świat stoi, ale najwyraźniej nie miał zamiaru pozwolić, żeby ta skromna niewydolność dróg oddechowych podszyła go tchórzem. Z kolei przydzielony zakonnicy przez wezyra opiekun nie udzielał się wcale. Stał nadal na balkonowym podwyższeniu, obserwując scenę rozgrywającą się w dole. Jedyną rzeczą, jaka odróżniała go od posągu, był okazjonalny ruch głowy pod tym czy innym kątem. Raz nawet wyjrzał przez jedno z okien na piętrze. Łucznicy, odzyskawszy odrobinę widoczności, zaczęli ponownie szykować się do oddania salwy. Ich pewność siebie mocno jednak poddał w wątpliwość (ledwie co dostrzeżony) bałwan fioletu. Dla mieczników niestety na wątpliwości było już za późno. Nim zdążyli uświadomić sobie beznadziejność swojej sytuacji, przez ich osoby, jak gigantyczne ostrze, przewinęła się wyzwolona przez Nanę fala trawiącej wszystko czerni. Dwóch z nich runęło na ziemię od razu, drąc się jak obdzierani ze skóry - co nie odbiegało zbyt daleko od prawdy, gdyż trzymali się przy tym kurczowo za obeszłe ze skóry i tkanki mięśniowej kończyny dolne. Dwóch pozostałych drągali, tych, których wrodzona wytrzymałość pozwoliła mniej lub bardziej oprzeć się nawałnicy mroku, także nie miało się z czego cieszyć. Po prawdzie, kiedy sięgnęła ich fioletowa miotanina, mogli jedynie pozazdrościć swoim kolegom. Podmuch wyzwolony przez Shateiela był bowiem zaprzęgnięciem naturalnych zasad funkcjonowania świata do anielskiej woli. Przekształceniem jednej formy materii w drugą, nieożywioną. Substancja, która wydostała się z płuc Alexa, drwiła jednak ze świata i jego części składowych. Nie tyle modyfikowała materię, co usuwała ją, permanentnie wymazując ten fragment istnienia. Co gorsza, obserwujące ten proces ofiary, na jakimś podświadomym poziomie zdawały się zdawać sobie z tego sprawę. Z powodu ogromu swojego przestrachu nie krzyczały nawet z bólu, gdy skrawki ich bytu odchodziły w niepamięć. Dlatego też ci, których moc Shateiela jednak dosięgła, dostąpili na swój sposób pewnego rodzaju łaski, lub nawet błogosławieństwa - przynajmniej do ostatniej chwili byli nieświadomi tego, że właśnie opada na nich całun purpury.

Ale mimo powstrzymania pierwszej fali natarcia, sytuacja nie wyglądała dla obrońców idealnie. Większość zadymy opadła, a i para entropicznych wyładowań także zaczęła się rozwiewać. Łucznicy wykorzystali tę okoliczność - strzały przecięły wciąż zabarwione różem i szarością powietrze. Większość z nich chybiła, ale jeden z pocisków trafił Shateiela w lewy bark, zatapiając się w nim niemal do połowy. Jakby tego było mało, do kwartetu strzelców dołączyła taka sama liczba świeżych siepaczy - ci wyglądali na bardziej zaprawionych w boju od swoich poprzedników, o czym świadczyła ich masywność, zdobienia na ściskanych ostrzach oraz zwisające z karków zdobienia w postaci... ludzkich uszu. Jeden z nich o głowę wyższy od pozostałej trójki, przepasany był krwisto czerwoną szarfą,a z kaptura zwisał mu nieznany Nanie złoty symbol. Wykrzyczał coś, co dziewczyna mogła zinterpretować jednie jako rozkaz do kolejnego ataku.
Nana wykonała kolejny ale już mocniejszy zamach skrzydłami, a potem kolejny licząc iż utrudnią one trafienie strzałami w jej osobę, dłoni nie odrywał jednak od podłogi starając się sięgnąć rozkładem do kolejnych przeciwników.

"Out in the fields, the fighting has begun
Out on the streets, they're falling one by one"

- Powerwolf - In the fields

Lądowanie okazało się turbulentne mniej. Nie uderzyła o ziemię niczym spadający kawałek kosmicznego gruzu - miast tego po prostu zmaterializowała się w parnym obłoku, który to posiadał kolor zgniłej zieleni. Kolejną, kuratywną, niespodzianką okazał się stan jej ran - szrama na brzuchu zniknęła całkowicie, natomiast dziura w barku zmniejszyła się znacznie, wypychając grot pocisku ku górze na tyle, że można go było teraz bezpiecznie, choć zdecydowanie nie bezboleśnie, usunąć. Najwyraźniej cudaczny talizman, jakim sługa wezyra cisnął w dziewczynę, miał także właściwości regeneracyjne. Nowe aspekty wynikłe z podróży na tym się nie kończyły, ale ich pozytywny wydźwięk już tak. Gdy Nana otworzyła oczy i przegnała smugi jadeitu, jej zaskoczenie niemal zmusiło ją do wykonania nakrapianego lękiem kroku w tył. Faktycznie, dotarła w “rodzime” strony. Tyle że stan owych stron sugerował, iż właśnie rozgrywa się w nich ostatni akt greckiej tragedii. Shateiela pominęły wszystkie poprzednie odsłony kurtyny, toteż nie mógł teraz za bardzo pojąć, dlaczego znalazł się pośrodku apokaliptycznie zabarwionej enklawy Lucyferian. Domy płonęły, uwalniając w kierunku nieba smoliste kłęby. Gdzie okiem sięgnąć, ziemię ścieliły powykręcane w bólu i panicznym strachu ciała byłych rezydentów społeczności.

Ci, których śmierć jeszcze nie dosięgła, podejmowali się panicznej i - zdawałoby się z góry skazanej na porażkę - ucieczki przed wypaczonymi sylwetkami utkanymi z mięśni i kośćca. Przed monstrualnymi mięsnymi potworami z plecami przyozdobionymi kikutami skrzydeł i otworami gębowymi najeżonymi kłami. Gdzieniegdzie pośród owczego truchła dało wypatrzyć się także postaci pasterzy. Ci skrzydlaci, którzy to zobowiązali się bronić ludzko-anielskiej wspólnoty, dotrzymali słowa walcząc o nią do ostatniej kropli krwi. Migotanie ich nadanych przez Wszechmogącego esencji wciąż jeszcze dogasało pośród doczesnych szczątków, choć właściwa część tych energii zapewne powróciła w odmęty Otchłani. Lub, co jawiło się jako równie prawdopodobne, została pożarta przez pustoszące krajobraz, odarte ze skóry potwory o humanoidalnych kształtach.

Nana nie zastanawiając się długo puściła się biegiem, w kierunku domu, który przydzielono jej i Klarze. Topografia terenu została poddana radykalnym zmianom, której nie powstydziłby się Clive Barker. Nie chodziło jedynie o ściółkę utkaną z ludzkich - oraz anielskich - trupów. Coś wyssało życie z trawy i gleby, powołując przy tym do istnienia geograficznie wypaczone wzniesienia i doliny. W niektórych miejscach przez podłoże, oraz przez pozostałości ofiar, przebijały się groteskowe, żylasto-mięsiste drzewa zakończone koronami stylizowanymi na szpony. Emanacje te drgały i dygotały spazmatycznie, zapewne jedynie czekając na kogoś, kto lekkomyślnie zanadto by się zbliżył. Spomiędzy ich “korzeni” sączyła się, bulgocząc, żółtawa breja. Szczęśliwie żadna z tych aberracji nie wyrosła bezpośrednio na drodze dzielącą Nanę od domu. Mniej szczęśliwym jawił się fakt, że z owej budowli ostały się jedynie dwie ściany, fragment ganku oraz kilka połamanych na zapałki bel. Zakonnica rozejrzała się nerwowo. Jej wzrok już odruchowo szukał rudej czupryny... Eshata… Klary. Czy jednak rozpoznałaby ich pośród szczątek? Czy to była sprawka tamtego dziwnego przedmiotu? Tyle pytań, a ona naprawdę nie wiedziała co ma czynić. Rozglądając się ruszyłą w kierunku bramy, którą dostali się do wnętrza dziwnej osady.

Nagle coś poderwało ją ku górze, oddzielając tenisówki od gruntu i wznosząc je wysoko nad ziemię. W pierwszej chwili przyszło jej na myśl, że może to jedno z tych obdartych ze skóry stworzeń obrało sobie ją na cel i spróbuje rozszarpać na kawałki. Ale wszystkie te bestie wyły jak opętańcy, a jedyne zawodzenie, jakie słyszał Shateiel, stanowiło odgłosy tła. Poza tym skrzydła tych mięsnych karykatur raczej nie nadawały się do lotu. Gdy tylko uniosła głowę ku górze, przemyślenia dziewczyny okazały się trafne. Spoglądała na nią nieogolona i zroszona zastygłą juchą paszczęka Valeriusa. Standardowy, złośliwy uśmieszek nie zagrzewał jednak na niej miejsca. Anioł był skupiony, zdeterminowany i... najwyraźniej starał się stłumić narastający w nim, fizyczny ból.
- Widzę, żeś... się raczyła pojawić, waćpanna. Yhh...
Z trzepotem skrzydeł zawinął półkole na niebie, obierając za cel ich wspólnej podróży ziemie świątynne - czyli kierunek całkowicie przeciwstawny do tego, jaki upatrzyła sobie chwilę temu Nana.
- Z bitki do bitki. - Nana starała się nie poruszać by nie utrudniać rudzielcowi lotu. - Co żeś zmajstrował?
- Uhhhm...- zgrzytnął rudowłosy obniżając pułap lotu, gdy znalazł się z Naną w dwóch-trzecich drogi do budynku kultu. - Znasz... przyśpiewkę, że najlepszą obroną jest atak... nie? Khhh. No to... wyobraź sobie, że nasza Spętana zwęszyła, co dla niej szykujemy i zdecydowała się powybijać nam zęby pierwsza.
Val zleciał na niespełna dwa metry od ziemi, przemknął nad improwizowaną barykadą i zwolnił uchwyt na pasażerce, pozwalając jej bezpiecznie opaść na ziemię. Sam miał nieco bardziej problematyczne lądowanie - ledwie opadł na nogi nie wrąbawszy się w przednią ścianę budynku. Z owej podpory zrobił jednak inny użytek - oparł się o nią i, dysząc ciężko, osunął na cztery litery. Dopiero teraz Shateiel zauważył, że jego sojusznik ma na lewej piersi pokaźną szarpaną ranę, której opatrunek podchodził mało wesołym różem. Scena wkoło nie wpędziła jednak anioła śmierci w objęcia beznadziejności. Budynek stał hardo, pozbawiony strukturalnych uszkodzeń, jeśli nie liczyć pomniejszych osmoleń i powybijanych okien, których otwory przemienione zostały przez strażników w stanowiska strzeleckie - te uwalniały z siebie w równej mierze ogień broni automatycznej, jak i ten bardziej mistyczny płomień, zwykle dzierżony przez wysoko postawionych Namaru. Dopiero teraz - kiedy świątynia wzniesiona na cześć Lucyfera została w tajemno-technologiczną platformę obronną, w fort, w twierdzę, Halaku zaczął rejestrować pełnię jej defensywnego potencjału. Kiedy ich nieposkromiony dotąd przemarsz załamał się jak fala na skalistym klifie, a straty zaczęto mierzyć w setkach, potencjał ów zauważyły również odarte ze skóry bestie. Teraz, miast atakować, przechadzały się wokół budowli fałszywie nonszalanckim krokiem, wyczekując jak hieny na to aż ofiara zdradzi jakąś formę słabości. Zachowanie odległości nie gwarantowało im jednak bezpieczeństwa - co bardziej wprawieni w sztuce mordu skrzydlaci co jakiś czas oddawali precyzyjnie wymierzone strzały - czasami chybiając, acz z reguły uszczuplając siły wroga o kolejnego piechura bądź dwóch. Jednym z tych celnych strzelców okazała się być Quasu, która - porzucając zarówno broń palną, jak i jaśniejący ogień Diabłów, ciskała we wrogów ostrymi jak brzytwa, sprężonymi dyskami wody i głębinowego ciśnienia.
- Miło Cię widzieć, Shateielu - powiedziała na powitanie, oceniając odległość między sobą a kolejnym celem.
- Miło widzieć, że żyjecie… - Nana przez chwilę wahała się przed zadaniem pytania, które ją męczyło. - Co z Klarą?
- W podziemiach. Podobnie jak reszta ocalałych ludzi - wyjaśniła strażniczka głębin. Kolejny dysk opuścił jej dłoń i, przeciąwszy powietrze z jazgotem ostrza piły tarczowej, rozczłonkował dwoje potworów bezmyślnie próbujących zbliżyć się do twierdzy.
- Ci tutaj są... jakby to określił Valerius, jedynie ‘mięsem armatnim”. Wzięli nas z zaskoczenia, jednak szybko się przegrupowaliśmy. W ogóle nie powinno było do tego dojść, ale... jak przypuszczam... Eshat pracując nad swoim cudownym eliksirem momentalnie zatracił koncentrację, co pozwoliło tym bestiom i jej pani nas odnaleźć. Straciliśmy kilkudziesięciu upadłych i, w przybliżeniu, jakieś 37% śmiertelnej populacji...
- Nie zapominaj o tym, że praktycznie całą enklawę chuj jasny strzelił - ryży anioł wciął się w raport zdawany przez koleżankę. Przeszedł kilka kroków i stanął przy Nanie.
- Tak niezły tam bałagan… co planuje Eshat? Mamy tu siedzieć i sprawdzać kto silniejszy? - Nana przyjrzała się bestiom za murami ciekawa czy jakkolwiek jest w stanie pomóc towarzyszom niedoli.
- Z tego, co przekazał mi Eshat, góra ma przyjść do Mahometa. Nasza przeciwniczka jest sprytnym taktykiem, ale... dryg do strategii przegrywa u niej z dumą. Zawsze tak było. Toteż świadomość, że jej wstępne natarcie...
- Że jej blitzkrieg rozpieprzył się w drobny mak - podpowiedział uczynnie ryży.
- Właśnie - zgodziła się niepewnie Quasu, jakby nie mogąc przełknąć ordynarności słów kompana. - Gdy nasza generalissimo zorientuje się, że jej machina wojenna doznała wykolejenia, zapewne sama pofatyguje się na miejsce, aby zakończyć sprawy własnoręcznie. Eshat właśnie na to liczy, a ja... trochę się tego boję.- ostatnią informację dołączyła półgębkiem, zapewne nie chcąc łamać morale pozostałych obrońców.
- Dobrze by było poczyścić to co już teraz mamy w okolicy. - Chwile jeszcze Nana spoglądała na bestie, nim spojrzała na Valeriusa. - Czy tobie też to bardzo przypomina twory tamtej blondyneczki?

Nana wiła się we wnętrzu głowy anioła śmierci. Czuł jej ból, jej strach. Chciała pomóc, ale sama nie wiedziała co ma czynić. Krocząca na nich bestia, była czymś czego umysł zakonnicy ująć nie potrafił, mimo iż współdzieliła wspomnienia z Halaku. Shateielowi z trudem udało się ją przekonać, by skryła się we własnych wspomnieniach. Obiecał że zawoła jeśli tylko to przeżyją. Spomiędzy sterczących jak kotwy zębisk stwora wydobył się bulgotliwie groteskowy rechot. Potwór postąpił do przodu - ciężko i powoli. Zdawał się chłonąć atmosferę złamanego morale oraz rosnącej desperacji obrońców. Niemal taplał się w strachu istot, które przecież, w pierwotnym planie Wszechmogącego, całkowicie pozbawione były takich drobnostek jak wątpliwości, lęk czy instynkt samozachowawczy. Nana nie do końca potrafiła zrozumieć zachowanie tego potwornego umysłu skrytego za niezliczonymi warstwami powykręcanych tkanek - z tego, co wyjawili jej pobratymcy, byt ów słynąć miał z taktycznego geniuszu, jego intelektualna sofistykacja miała nie mieć sobie równych - jednak tytan z pulsujących mięśni nie przejawiał tych cech. Operował przede wszystkim na instynkcie. Owszem, był sprytny, wykorzystywał swe ciało do granic możliwości, znał jego najskuteczniejsze zastosowania na tym polu mordu, ale... obeznanie to przywodziło na myśl raczej polujące zwierzę. Czy taką właśnie cenę płacili Spętani zamieniając więzienie nieożywionych przedmiotów na cielesną powłokę? Ich wyższa świadomość zalewały pierwotne instynkty, sprowadzając ich do roli dzikich bestii? Możliwe. Całkiem możliwe. Shateiel nie mógł jednak poświęcić więcej czasu tym rozmyślaniom. Reszta anielskich piechurów zdążyła już opuścić przedświątynny plac - ostali się na nim tylko Shateiel i Valerius. Mieli co prawda wsparcie kanonierów z okien powyżej, ale... ręce owych miotaczy były i tak już pełne roboty, koncentrując ogień broni palnej i mistycznych pocisków na stworzonej przez monstrum wyrwie w murze. Mimo ich starań, do środka stopniowo napływało coraz więcej powykręcanych karykatur z kikutami miast skrzydeł. Natomiast przewodzący im gigant naprężał właśnie dolne łapska. Płyty świątynnego dziedzińca zajęczały w proteście, trzaskając i pękając pod jego naciskiem.
- Val… - Shateiel chwycił ryżego anioła za ramię. - Chyba czas na odwrót.
Anioł śmierci rozpostarł swe skrzydła na wypadek gdyby ewakuacja miała się odbywać w powietrzu a nie biegiem. Płomiennowłosy dał się targnąć do tyłu. Zrobił nawet dwa czy trzy niemrawe kroki wspak w kierunku świątynnych wrót, gdzie, obrawszy pozycje obronne czekały niedobitki anielskich piechurów. Tyle, że... Val zaparł się, stanął okoniem w połowie drogi. Odwróciwszy się, by zobaczyć powód tego guzdralstwa, Shateiel nie odnalazł na twarzy swego wspólnika tego, czego się spodziewał - heroicznego pragnienia konfrontacji nakrapianego słabo ukrywaną chęcią oddania życia za sławetne ideały. Miast tego na facjacie Valeriusa widniało... skonfundowanie. Zafrapowanie, brak zrozumienia. A podążając za jego wyciągniętą jak długa szyją i na wpół zmrużonymi oczyma, można było odnaleźć źródło tego nastawienia
- Stary… jeśli cię naszło na rozkminy życiowe.. - Nana próbowała pociągnąć mężczyznę za ramię odpychając się skrzydłami. - To cholernie zły moment.

Ruch anioła śmierci okazał się... względnie skuteczny. Na tyle skuteczny, żeby oddzielić płomiennowłosego od podłoża i przeciągnąć go, sunącego podeszwami butów, prawie że pod samo świątynne wejście. Jedyną oznaką buntu - miast narowistości, ktróej oczekiwał Shateiel - okazał się niemrawo wyciągnięty w stronę monstrum paluch mężczyzny. Nie tyle oskarżycielsko, co informatywnie, wskazująco.
- Patrzaj lepiej tam, kurwa.
Halaku w końcu popatrzał. Podobnie jak reszta dawnych aniołów. Na wysokości łba bestii, z początku prawie niedostrzegalna w tym świetle i pod tym kątem. Pojawiła się cienka, pionowa szczelina. Szeroka ledwie na kilka centymetrów i zawieszona na niczym prócz powietrza. W momencie, gdy monstrum, zbyt zaślepione rządzą mordu, by zauważyć nowe zagrożenie, dokonało swego drapieżnego skoku, z wyrwy wyłoniła się dłoń. Znajoma dłoń, pozbawiona reszty znajomego ciała, trzymająca mało znajome narzędzie - szpikulec ociekający płynnym złotem, który zagłębił się w lewym oczodole potwora po samą rękojeść. Rażona - bardziej zagadkowością i niemożliwym do udźwignięcia absurdem sceny niż cierpieniem płynącym z otrzymanego ciosu - bestia opadła ciężko na ziemię. Wtedy też wszystko zamarło. Cisza spowiła plac, a sylwetki, zarówno obrońców, jak i agresorów, zastygły jak zaklęte w kamień.

- Co to? - Shateiel zamarł i sam opadł na ziemię, nie kryjąc jednak skrzydeł. Wpatrywał się zafascynowany w całe wydarzenie, czując nawet jak Nana w jego umyśle wygląda ze swej kryjówki z zaciekawieniem. - A może.. Jednak powinniśmy zwiać? Co jak to jebnie?
Słowa anioła śmierci nie tylko pierwsze przełamały ciszę. Okazały się również (pośrednio) prorocze. Pierwszy zrodził się krzyk. Lub przynajmniej dziewczynie zdawało się, że odgłos ten ma funkcję krzyku pełnić. Bardziej przypominało to ryk zrodzony z trzewi ziemi, wydźwięk nieludzkiego bólu przeplatanego z niemożliwym do oddania słowami gniewem. Nie, nie gniewem. Pierwotnym szałem, furią, karmazynowym obłędem. Dźwięk obrastał w ton i natężenie z każdą mijającą sekundą. Pod naporem roztaczanego wokół przez bestię szaleństwa, ziemia na powrót zaczęła się trząść. Fragmenty rusztowania oraz niedobitki szklanych odłamków ze świątynnych witraży zaczęły bębnić o grunt jak grad. Jeden ze strzelców wypadł z okna i gruchnął o płyty dziedzińca. Niektóre z mięsnych bestyj na skraju placu odzyskały wystarczająco werwy, by, skowycząc jak zbite psy, dać drapaka za barykadę. A potem dalej i jeszcze dalej, nie oglądając się ni razu za siebie. Nieludzki gigant zaczął się trząść. Niepozorne tiki nerwowe szybko zmieniły się w targające całym ciałem spazmy. Przytłaczające swoją masywnością mięśnie stworzenia zaczęły pulsować. Wirować. Pękać, a potem ponownie się scalać. Shateiel miał wrażenie, że spogląda na wzburzony ocean tkanek. A pulsujące w jego odmętach bursztynowe iglice energii nie zwiastowały nic dobrego. Valerius wyrwał mu się przyjacielowi. Przez orający bębenki łomot wciąż trwającego wrzasku anioł śmierci wyłapał jedynie dwa słowa: “masz” i “rację”. Annunak rzucił się w stronę rozciągniętego na betonie strzelca i poderwał go na równe nogi, ciągnąc w stronę świątynnego wejścia, Shateiela i reszty upadłej bandy. Anioł śmierci zaczął biec ile sił w nogach już gdy dostrzegł drgawki wielkiej bestii.
- Val! W nogi! - Starał się przekrzyczeć przez wypełniający plac hałas, ale głos Nany gdzieś w nim utonął. Otworzył wrota szerzej przed nadciągającym rudzielcem i, gdy tylko gdy ten przekroczył próg, zabrał się za ich zamykanie. Pozostali obrońcy wzięli z niego przykład. Wibracje targające strukturą osiągnęły masę krytyczną. Nim jednak krzyk bestii przerodził się w eksplozję, a plac na zewnątrz zalały fale płomieni oraz złotego światła, ocalali skrzydlaci zdążyli zatrzasnąć za sobą wrota.

Shateiel, dyszany, oparł się o barierę, czując jednak bijący od niej gorąc odsunął się. Jeszcze przez chwilę towarzyszył mu zupełny bezgłos, jeśli nie liczyć przyćmiewającego sobą wszystkie inne dźwięki dzwonienia w uszach. Halaku spojrzał na drzwi.
- To.. może spłonąć, lepiej schowajmy się głębiej. - Z ulgą odnotował, że słyszy własne słowa. Zaraz potem podszedł do Vala by pomóc mu z nieprzytomnym strzelcem.