Po drugiej, mniej owładniętej fizycznością stronie rzeczywistości perspektywy wydawały się marne. Oczywiście zakładając, że zwiedzający chciał uniknąć przetrącenia karku i skończenia jako posiłek jakiegoś technologicznego maszkarona. Kiedy Benon przekroczył umownie określony próg między światami, zbudowany z kompozytów pająk momentalnie odbił się od swojego siedziska i rzucił na nieproszonego gościa. Para wrzecion chybiła. Ledwie. Jedno napotkało tylko powietrze, drugie zdołało rozedrzeć chłopakowi kołnierz kurtki. Zaatakowany nie marnował oczywiście czasu na ocenianie strat wizerunkowych. Miał pilniejsze sprawy na głowie. Kilka giętkich susów doprowadziło go do podnóża strażnicy. Kolejne dwa i znalazł się na półpiętrze, gdzie jeden z uzbrojonych w karabiny mężczyzn oddawał właśnie kolejny strzał w stronę drugiego z nadnaturalnych uciekinierów. Żołdak nie zauważył przeciskającego się między światami nastolatka, toteż nijak nie był przygotowany na rząd kłykci, który rąbnął go w tył głowy. Zanim zmienił stan świadomości na przytomny mniej, zdołał jeszcze chwycić się barierki i stęknąć w proteście. Jeden skreślony - to zostawiało ilu? Dwóch? Może trzech? Tak, ale tylko jeśli uciekający załatwią sprawę szybko, unikając spotkania z dyszącą im na karku pogonią. Pośpiesznie oceniając więc od nowa swoje otoczenie, Benon wypatrzył przy pasie znokautowanego urządzenie przypominające pilot od samochodu - ale kolorystyka przedmiotu bardziej pokrywała się z oznaczeniami na pobliskiej bramie niż z lakierem jakiegoś nieistniejącego Rolls-Royce’a. Nim jednak ów wichajster zmienił właścicieli, do uszu chłopaka dotarł także odgłos, który już raz zasłyszał tego wieczora - zlepek agonalnego krzyku i rozlewanych wnętrzności. Niespełna pół piętra niżej uzbrojony w miecz tetryk znowu pozbawił kogoś życia.

Licząc że przeraźliwy krzyk wywoła na strażniku niewiele mniejsze wrażenie niż na nim samym, Benon cofnął się ze schodów w głąb półpiętra. Oczywiście, zauważył swojego powalonego towarzysza - Celine nie miał czasu schować ciała.

Bo poświęcił ten czas na co innego.

Trafiony karabinem w potylicę strażnik osunął się na swojego towarzysza. Benon chwycił broń jak należało - bo z tego co się orientował to jednak z założenia nie miał być używany jako pałka - i wypalił na oślep w kierunku pogoni. Nie celował w nikogo konkretnego - po prostu wymownie nakazywał zastanowienie się nad wpływem pościgu za nimi na zdrowie.

Z wprawą miejskiego survivalowaca przetrzepał obu leżących w poszukiwaniu znaczących przedmiotów. Pilot do bramy definitywnie się kwalifikował, amunicja także, ale liczył też na coś co później będzie w stanie pomóc określić gdzie w ogóle wylądował.

- Na co czekasz? Wychodzimy - opryskliwym tonem przywitał wchodzącego na górę starca. Rzucił w jego stronę karabin, a sam znów wystrzelił na postrach
- Weź coś żebyś nie straszył ludzi. Brama właśnie się otwiera - na tyle na ile mógł stwierdzić, właśnie taki efekt przyniosło wciśnięcie pilota. O ile nie było kolejną pułapką.

Po raz kolejny Celine wysiliła się, by spojrzeć na to co było, nie na to co było widać. By nie dać narzucić sobie narracji, by nie uwierzyć w kłamstwo które jej serwowano. Ujrzała samochody, ludzi...normalny świat, oddzielony od nich ledwie o kilkadziesiąt metrów.

Ucieczka faktycznie była realna.
Przynajmniej dla niego.

A dla współtowarzysza ucieczki...była nadzieja. O ile nie zostanie zastrzelony w czasie ucieczki, lub, później, na stacji przez przerażonego właściciela.
Co byłoby w pełni uzasadnione. W rzeczy samej, nawet sama Celine widziała że staruszek jest kimś więcej.
Ona już dawno straciłaby ciało, gdyby pozwoliła się tak zmasakrować.

- Nod, po raz kolejny - zadeklamował, przekraczając bramę

Ze strony Benona, przekroczenie progu było malutkim kroczkiem. Dla całej ludzkości, fakt że kolejny z Upadłych wrócił w pełni do ich świata miało odrobinę większe znaczenie - i to wcale nie tylko metafizyczne.

Wziął głęboki oddech. Nie ważne że gorący i pylisty, śmierdzący oparami benzyny z nieszczelnego zbiornika i szczynami wylewającymi się z przepełnionego szamba - ważne że po tej stronie lustra.

Zlustrował wzrokiem swój wygląd. Oczywiście, karabin byłby problematyczny gdyby chciał go zachować. Ale czy coś jeszcze?

No i na ile jego towarzysz dostosował się do polecenia? Patrząc na (brak) barku starca, nabrał wątpliwości co do jego prawdziwej istoty. Tacy jak Celine potrzebowali śmiertelnych naczyń - i wcale nie stawały się od tego mniej kruche. W takim stanie jakim był, nie powinien funkcjonować.

A więc czym był?

Zanim najwyraźniej znająca się już dwójka zdąży się na siebie rzucić, Celine wróciła już na dłużej do właściwego świata. Z bezczelnym uśmiechem na ustach obrócił się frontem do obojga nadnaturalni. Nie mógł jednak stanąć bliżej niż przy drzwiach wejściowych na tył jadłodajni. W połowie drogi, między nim i tetrykiem, który właśnie zbierał się z zagraconej sztućcami i potrzaskanymi talerzami podłogi, stała zapora w postaci Ameth.

- Lubisz grać przeciwko sobie samej? - uniósł lekko pomiętą, chlapniętą krwią mapę. - Obstawiałaś, że nie damy rady.
- Nie do końca. Po prostu przetasowałam talię tak, żeby wyszło na moje - nakierowała paznokieć w kolorze jaskrawej limonki na kartkę papieru. - Nawet jeśli pierwsze rozdanie okazało się pechowe, następne poszły jak z płatka. Starzec podbijał, szarżował bez opamiętania, aż wszystkie żetony wylądowały na stole. A teraz ja mogę bez obaw zebrać całą pulę. Wygryzłam zarówno jego, jak i tę garść matołów w laboratoryjnych kitlach i gumowych rękawiczkach. Ale wystarczy już tych karcianych porównań. Tego ranka Sędziowie wydadzą wyrok, skażą to ścierwo na wieczne potępienie. A my nareszcie wrócimy do domu - jej głos stanowił kotłowaninę nabożności, przeświadczenia o wyższości własnych celów oraz bezwzględnej determinacji. Benonowi nie obcy był fanatyzm religijny, ale tutaj miał do czynienia z czymś więcej - taką nieugiętość mogła wykrzesać z siebie tylko osoba świadoma obecności nadnaturalnego świata, boskiego (?) planu i zajmowanego w nim miejsca. Ktoś, u kogo wiarę i związaną z nią iskrę niepewności zastąpiło wyjące inferno oddania, samowolnego podporządkowania się istocie wyższej. Pyszałkowatym monologiem dziewczyna potwierdziła to, czego Celine domyślał się od samego początku. Mapę Ameth zostawiła im umyślnie, licząc na to, że mężczyźni zdołają uciec z terytorium wroga, ale również na to, że zostaną przy tym odpowiednio osłabieni. Po co jednak te szachowe zagrywki? Czemu nie pozwoliła więźniom błądzić po ciemku, nie poczekała aż żołnierze z futurystycznymi karabinami podziurawią ich jak sito? Poza tym... jakie “my”? O co właściwie jej chodziło? Wtedy do niego dotarło.

Nadal czuł to skupisko nadnaturalnej energii, które chwilę temu zmiotło starca z nóg. Masywne, dzikie. W jego umyśle rysowało się jako kula pierwotnego gniewu pachnąca stratą, cynamonem i jesiennym wiatrem. Benon nie musiał szczególnie wytężać wzroku, aby określić jej położenie w kuchennym półmroku - para stalowych oczu wiszących nad łepetyną starca widoczna była jak na dłoni. Kojarzyła mu się z zastygniętym w czasie ostrzem gilotyny. Nagle ludzka część świadomości anioła - do tej pory zdawałoby się całkiem zdominowana - zaczęła wrzeszczeć. Wrzask przeszedł w paniczne zawodzenie, w kakofoniczną histerię napunktowaną błagalnym nakłananiem do ucieczki. Do jak najszybszego oddalenia się od tego miejsca, od stwora niecierpliwie przyczajonego w ciemności. W ostatecznym rozdaniu Ameth faktycznie wyciągnęła asa z rękawa. Celine natomiast musiał powołać się na całość swojego anielskiego autorytetu, aby ujarzmić niemal delirycznego od lęku chłopca w swym wnętrzu.

- Skoro tak mówisz… - siłą woli zmusiła się do pozornie niedbałego wzruszenia ramionami, jakby przywołane przed chwilą sprawy końca świata i okropności czające się w zasięgu ręki nie były niczym nowym. Nie były, znała je od tysięcy lat, od pierwszego razu kiedy usłyszała przepowiednie Apokalipsy. Ale Piekło polegało na tym, że nie mogła nic z tym zrobić, a tutaj … tutaj wciąż była nadzieja.
- … pewnie coś tam wiesz - dodał, upewniając się że w okolicy nie ma żadnego śmiertelnika który mógłby je podejrzeć.

Niedbałość i nieuwaga były na pokaz. Mało rzeczy aż tak irytowało tych, którzy byli przekonani o swoim wielkim przeznaczeniu, jak zwykłe przegapienie ich. A musiała rozproszyć Ameth, bo w obecnej chwili sprawa wyglądała umiarkowanie źle. Obserwowała ją - istotę tak pochodną od Upadłych, a jednocześnie tak daleką od nich. Ale skoro podlegała tym samym prawom, co reszta świata który stworzyli, także i Wzorzec Tęsknoty nie uległ zmianie. Co można było wykorzystać.

- To kto cię tu przysłał na grilla ze staruszka, tak w twojej wersji? Jacyś Sędziowie? - staruszek nie zdążył mu opowiedzieć swojej wersji, ale przecież tego nie wiedziała. A pod groźbą sprawdzenia blefu Ameth mogła być oszczędniejsza w kłamstwach. I, rzecz jasna, mogła się pokazać jako ta która wie, ta która pokaże Celine prawdziwy świat. Co, poniekąd, byłoby prawdą. Upadła definitywnie potrzebowała nadgonić spory okres czasu, a że akurat natrafiła na gadatliwą przewodniczkę?

- Ugh. Eh. Nadmiar kuźwa-wasza-mać szczęścia. Pannice z mlekiem pod nosem, borgi ze Star-Treka, a teraz jeszcze jakiś parszywy sierściuch z doliny Ni...- starzec przypomniał o sobie, wylewając strumień narzekań. Tylko, że w połowie tej wylewności coś opadło mu na kark, miażdżąc kręgi szyjne i tchawicę. Przyszpilając go ponownie do podłogi, która teraz zyskała wgłębienie przypominające kształtem jego czaszkę. Celine poczuł jak ziemia drgnęła mu pod stopami. Spostrzegł też jak bestia rozdziawia pysk i... zaczyna mówić?
- Milcz! Ścierwo!- rozkaz ten miał nieprzyjemny, chrobotliwy pogłos, jakby gardziel stworzenia nie do końca nadawała się do formowania słów. Jej przeznaczeniem były ryki. Jednak samo uformowanie tych wyrazów, połączone z - co prawda mało subtelnym - aktem unieruchomienia ofiary zdradzały, że gdzieś w środku tej góry mięsa, kłów i pazurów kryła się rozumna jaźń. Być może z trudem balansująca na krawędzi zwierzęcych instynktów.

Sama Ameth, której manieryzmy oraz ruchy były teraz dla Celine zdecydowanie łatwiejsze do przejrzenia, zdawała się połknąć haczyk, skora do uchylenia rąbka tajemnicy odnośnie własnej osoby i podjętej agendy. A także tego, dla czyjego dobra właściwie ją podjęła.
- Tak, zgadza się. Sędziowie. Personifikacje prawa oraz porządku, broniące nas przed rozkładem roztaczanym wszędzie wkoło przez takie pasożyty jak on - kiwnęła głowę w stronę jeńca przymusowo zajmującego swoją osobą najniższą półkę.
- Bo jak inaczej określić kogoś, kto otrzymał od Bogów największy możliwy dar, ich zaufanie, a potem zdradził ich goniąc za własnymi pragnieniami... nie, żądzami, staczając się coraz niżej i niżej, aż w końcu skończył na łańcuchu tego, przeciwko, któremu obiecał walczyć? Mordując niewinnych? Pławiąc się w grzechu? Kradnąc powierzoną mu boską esencję, a następnie... nie. Dosyć - ucięła, a następnie rzuciła coś w stronę dyszącej nad starcem bestii. Kolos złapał przedmiot bez trudu, obracając ostrze w... niepokojąco ludzkiej łapie. Przedmiot roztaczał wokół zagadkową aurę. Nie tyle rozkładu czy entropii co nicości.
- Tym razem powrotu nie będzie.

- To brzmi jak odrobinę lepszy zamysł - Celine - Benon - odwrócili się w kierunku towarzysza ucieczki. Upadła wyprostowała się na całą wysokość wątłego śmiertelnego ciała.
- Spaczenie które cię toczy, widzę. Od pierwszej chwili, od momentu kiedy zjawiłeś się w mojej komnacie, czułam ten smród. Bo ty naprawdę zaprzepaściłeś swoją szansę - krok po kroku zmuszała śmiertelne ciało do podejścia do wilkołaka, wbrew jakiemuś zaszytemu w ludzkiej naturze zakazowi. Ale ona istniała jeszcze zanim ten zakaz się pojawił.
- Ale co gorsza, pogodziłeś się z tym. - potęga esencji starca nie dorównywała Celine - ale i tak znak dawnych czasów który ze sobą niósł i iskra boskości za której odblokowanie zostali zesłani do Piekła które posiadał wystarczyłyby, by mógł czynić rzeczy wielkie.

- Śmierć którą roznosisz, widzę. Nie w porę, pozbawioną godności i pełną cierpienia. Spotkałam cię ledwie chwilę temu, a pozbawiłeś już życia dwie osoby - i obie niepotrzebnie. Istnieje porządek śmierci, cykl początku i końca, śmierć która robi miejsce nowym rzeczom.
A kiedy zaoferowała mu wskazanie tej lepszej drogi, nie podporządkował się. To przesądziło sprawę - i jedynie okazja nadeszła szybciej niż się spodziewała.

- Ty zrobisz miejsce lepszemu - przyklęknęła nad nim, pewnie wyciągając rękę po rzucony wilkołakowi artefakt. - Ale twoja śmierć nie będzie pusta -

"As I spread her thighs
My life flashes before my eyes
Soothing, disturbing
I'm intoxicated with fear"

- Vast, Dirty Hole

- Cała nasza trójka reprezentuje Wspólnotę Jaśniejącego Miłosierdzia. Jesteśmy maleńkim zgrupowaniem, więc nie zdziwię się, jeśli ksiądz o nas nie słyszał - odrzekła bez zastanowienia Quasu, prawie że deklamując nazwę zgrupowania. Odniosło to spodziewany efekt, bo przez milczącą do tej pory jadłodajnię przetoczyła się mieszanka szmerów oraz niedomówień. Niektórzy chcieli wiedzieć, z kim mają do czynienia, innym plotki i spekulacje mimowolnie przeciskały się przez wargi. Ktoś stłukł szklankę, ktoś inny zachłysnął się własnym niedowierzaniem. Ksiądz Marek od razu uciszył chłopaków w koloratkach, ale ci stanowili co najwyżej połowę lokalnej klienteli, toteż odgłosy tła jedynie zelżały.
- A i owszem, słyszałem! Jesteście tą plugawą sektą, która zaszyła się na pustyni i mami naiwną, pozbawioną kompasu moralnego młodzież swoimi dyrdymałami! - zripostował kleryk z dostrzegalną wyższością, najpewniej zakładając, że zidentyfikowanie przeciwnika ułatwia jego pokonanie. Debatująca z nim dziewczyna odkroiła w międzyczasie kolejny kawałek naleśnika i nabiła go na widelec razem z losową truskawką.
- Musiał nas ksiądz z kimś pomylić. Co, jak mi się wydaje, zdarza się dość często - tu błysnęła swoim idealnie równym uzębieniem w stronę Nany.
Shateiel poczuła dotyk na swojej dłoni. Wzdrygnęła się, ale nie zabrała ręki. Zamiast tego zacisnęła drobne palce na dłoni Quasu. Przez jej głowę właśnie przemykała seria zatrważających scen, z których występ na biurku był jedynie delikatnym preludium do reszty utworu odegranego na jej ciele. Na jej anielskim ciele! W tej chwili dla Shateiel niezbyt liczyło się to, że jeszcze wtedy nie było jej po tej stronie szczeliny.
- Nawet przy cholernych drzwiach - mruknęła, ale najwyraźniej niezbyt przeszkadzało to Quasu, której pokerowy wizaż nawet nie drgnął rejestrując te słowa.

- Nasze wyznanie zostało zakwalifikowane jako pełnoprawna religia ponad pół wieku temu. Respektują ją sądy rejonowe i stanowe, IRS, a nawet armia Stanów Zjednoczonych. Prosiłabym więc, żeby na przyszło-
- Pięćdziesiąt lat tradycji! Wielkie mi rzeczy! Nawet ten satanista LaVey potrafi wyłudzić tego typu plakietkę. A jego ugrupowanie to zwykła sekta - tak jak i wasze! - Marek nie dał jej skończyć wypowiedzi. Ale jeśli spodziewał się owacji na stojąco, to jego oczekiwania i wysiłki spełzły na niczym. Para ulokowana przy stoliku obok pomrukiwała coś o “furiatach z krzyżykami”. Mężczyzna na zmywaku przestał pucować statki i kręcił głową w dezaprobacie. Tylko młodzi księża przytakiwali z aprobatą, a i to dość ostrożnie.
- Jeśli dobrze pamiętam, Chrześcijaństwo również było uważane za sektę i nagminnie tępione za panowania Rzymian. Co nie przeszkodziło mu w osiągnięciu statusu krajowej religii we wszystkich państwach basenu Morza Śródziemnego, a już napewno nie w Hiszpanii pod koniec piętnastego wieku - jeden z wikariuszy zaczął nerwowo przestąpywać z nogi na nogę, tak jakby wiedział, dokąd zmierza tok rozumowania długowłosej. Ona jednak nie planowała zostawić niczego niedomówieniom.
- Zabawne, jak szybko setka może zostać wyznaniem... a ofiara może przemienić się w oprawcę, prawda? <Khoff> In-<khoff>-kwi-<khoff>-zycja. Przepraszam najmocniej, ale coś mi wpadło do gardła - Quasu pomasowała gardło i westchnęła w udawanej bezradności. Kolor policzków księdza Marka niemal niczym nie różnił się teraz od owoców na talerzu dziewczyny. Ktoś dwa stoliki od wyjścia zaczął nieśmiało przyklaskiwać.
- Chrześcijaństwo już wielokrotnie starało się jakoś wynagrodzić ludziom swe grzechy. Odpokutować za to co się stało! - Ojciec Marek niemal warknął. - A ty! Ty wymigujesz się odpowiedzi. Co naopowiadaliście siostrze Suzanne, że.. Że… zachowuje się niegodnie!
- Niegodnie?! - Shateiel warknęła. - Ten twój zasrany Lemoine zerżnął mnie kilkanaście razy w tym swoim klasztornym gabineciku. Pokazać ci gdzie wywala cholerne gumki? - podniosła się gotowa przywalić duchownemu. Świat zwolnił. Jak zwykle w takich sytuacjach.

Pokerowa maska Quasu posypała się jak domek z kart - zupełnie jakby zmienna, której anielica nie kwapiła się uwzględnić, właśnie strzeliła jej w twarz. Zdziwienie w mig obaliło pewność siebie, z jaką dziewczyna o koralowych włosach operowała do tej pory. “To nie tak! To nie miało potoczyć się w ten sposób!” - krzyczało butnie jej spojrzenie w stronę Shateiel, niemal oskarżając sojuszniczkę o jakiś zdradziecki uczynek. Ta jednak była zbyt pogrążona we własnych sprawach, by to zauważyć. Nie dostrzegła też, że gdzieś tam, pośród tego sztormu nowych możliwości, jaki szalał właśnie w umyśle Quasu, upartość i duma odmówiły porzucenia tonącego okrętu. Zaparły się i, trzymając chwiejnie ster, pokonywały kolejne fale.

Będąc zwykłym śmiertelnikiem, ksiądz Marek nie posiadał tego typu determinacji. Kiedy zobaczył, że Shateiel wstaje, by stawić mu czoła, jego zszargane nerwy w końcu puściły. Zamachnął się, wymierzając zakonnicy policzek. Tyle tylko, że ona uchyliła przed ślamazarną dłonią kaznodzieji bez najmniejszego problemu - palce mężczyzny jedynie musnęły koniuszki jej włosów. Oczywiście kontra nastąpiła natychmiast. Dłoń zaatakowanej smagnęła kleryka po twarzy, orając paznokciami jego dolną wargę. Głęboko, do krwi. Rażony po równi siłą gestu i faktem jego zaistnienia, ksiądz Marek opadł na krzesło. Shateiel poczuła w swojej głowie zaskoczenie. Nana nigdy nie spodziewałaby się nawet że sprobuje kogoś uderzyć, a co dopiero trafić! Do tego doszło coś jeszcze. Ulga… ulga że prawda wyszła na jaw i radość, że ktoś się w końcu za nią wstawił. Skupiła wzrok na ojcu Marku, gotowa odeprzeć kolejny atak.

Mężczyzna nie zagrzał jednak miejsca zbyt długo, bo czyjś podeszwa odkształciła mu twarz. Przekuła ją na kolejny, jeszcze bardziej groteskowy wyraz bólu i cisnęła klechą w bok z taką siłą, że odtoczył się od stolika. Podczas swej krótkiej acz dość widowiskowej podróży, Marek wywrócił mebel obok, zajmowany przez nastoletnią parę. Rozrzucił także po podłodze resztki ich posiłku oraz blisko połowę swojego (sztucznego) uzębienia. Otrzymany cios zupełnie zdezorientował przedstawiciela kleru - mężczyzna siedział teraz rozkraczony i na wpół przytomny, próbując wydobyć z fryzury resztki zasmażanego ziemniaka.
- Zabierać stąd tego pierdolonego zboka! Ale już, bo zatłukę jak psa! - ryknął Valerius w stronę młodzieży w koloratkach. Dopełniając obrazka, przetarł dolną część glana serwetką i cisnął ją na bok, jakby czyścił obuwie z gówna, w które przypadkiem wdepnął. Księża, z początku zupełnie sparaliżowani lękiem wynikłym z fizycznej konfrontacji, zostali wyrwani z osłupienia przez wizje tego, co dopiero może mieć miejsce, jeśli nie posłuchają. Szarpiąc się i dysząc, zaczęli więc niezdarnie podnosić z ziemi swojego przełożonego. Obserwując ów cyrk, oczy Quasu błysnęły diabelską iskrą. Sztorm zaczął się dla niej rozpogadzać…

Jeden z lekarz zerwał się by pomóc zamroczonemu księdzowi, szybko usadzając go z powrotem na ziemi. Niechętnie zerknął na stojącą teraz przy stoliku trójkę aniołów, wypytując Marka czy nic mu się nie stało i oglądając uszkodzenia. Na twarzy księdza zaczął wyrastać spektakularnej wielkości siniak, do którego jeden z młodszych duchownych przyłożył szklankę z zimnym napojem. Za to do upadłych podszedł jeden z korzystających także z tego lokalu robotników i wyraźnie wybrał sobie na cel Valeriusa.
- O co ci chodzi stary? Toż to nie staruszek, przedymał twoją koleżankę - zerknął w stronę Shateiel obrzucając ją podejrzliwym wzrokiem. - O ile ktokolwiek to zrobił.
- Co sugerujesz? - Nana prawie warknęła na chłopaka.

Jak rekinia płetwa, Quasu, która do tej pory biernie sunęła po obrzeżach konwersacji, obrała nowy kurs. Losowy pechowiec wpadł właśnie do jej ideologicznego zbiornika, a jego słowa ciągnęły go po wodę. To rozumowanie się nadawało. Mogła je odpowiednio nakręcić.
- Nie, oczywiście, że nie. On tylko otwarcie próbował ją pobić za to, że odważyła się wyjawić prawdę odnośnie perwersyjnych poczynań jego kolegi z ambony - w końcu ręka rękę myje, czyż nie? - w czułym, kojącym oraz przejaskrawionym jak sto diabłów geście, długowłosa położyła dłoń na barku Nany i przybrała wyraz twarzy typowy dla niesłusznie oskarżonego dziecka, którego krzywda zakończy się wodospadem łez. Tylko czyich?
Ciało Shateiel zareagowało automatycznie. Spinając się. Z całych sił powstrzymała dłoń by ta nie zepchnęła ręki Quasu. Wspomnienia nadal były zbyt żywe, kolejne sceny przelatywały przed jej oczami, nie dając spokoju.

- Ta! Widziałem na własne oczy, jak się zamachuje. Bydle - syknął mężczyzna myjący naczynia i, łagodząc swój niesmak, splunął do pojemnika na śmieci.
- Moim zdaniem dostał w końcu to, na co zasługuje, damski bokser jeden... - dorzucił chłopaczyna podnoszący wywrócony stolik i rozrzucone sztućce.
- Ja też widziałam! - dołączyła się jego dziewczyna, ujmując torebkę. - Nawet świadczyć będę, jeśli mnie poproszą. Rudy dobrze zrobił, bo ta banda w sukienkach myśli, że już im wszystko wolno! Tak kobietę atakować? W dzisiejszych czasach? Zaraz po newsy zadzwonię, to im się do tyłków dobiorą! A co!
Księża, których spokój ducha i tak przypominał już ten kury w lisiej zagrodzie, niemal złożyli się wpół pod naciskiem narastającej presji. Jeden z nich zaczął próby udobruchania dziewuchy, inny otwarcie śmignął przez drzwi, zostawiając kolegów na pastwę losu. Nawet sam ksiądz Marek zdawał się niepewny swojej pozycji, spoglądając tęsknie w stronę wyjścia - i to nie wyłącznie z powodu argumentu popartego siłą anielskiej podeszwy.

- Daj spokój Tom - zwróciwszy się do powątpiewająceo w historię Nany robotnika, chłopak zza kontuaru podszedł do skupiska całej awantury. Jak on miał do cholery na imię. Robert. Podpowiedziała, nagle nadwyraz aktywna Nana.
- Po co siostr… - zatrzymał się, spoglądając na obecny ubiór zakonnicy.
- Po co Suzanne miałaby kłamać?
- To nadal nie powód, by bić biednego klechę - Tom wyraźnie odwarknął w stronę rudego anioła. - Takim typom należy się nauczka - chłopak podwinął rękawy koszuli gotów wprowadzić swój pomysł w życie. Dziewczyna o koralowych włosach odchrząknęła.
- Może mi pan powiedzieć, czego ma właściwie dowieść ten...
- Nie, odpuść. Skoro młody twierdzi, że “należy mi się nauczka”... - Val wciął się w zdanie koleżance. Chwilę przewracał słowo “nauczka” na języku. Nie posmakowało mu.
-... to tak właśnie jest. Chcesz się wstawić za tym pacanem? Nie ma sprawy. Ja będę bronił dobrego imienia mojej kumpeli - przytaknął Shateiel, zapewniając, że może na nim polegać. “Dobrego imienia”. To fikuśne sformułowanie nie pasowało do Valeriusa. A przynajmniej nie do jego śmiertelnej powłoki.
- Tylko może wyjdźmy wcześniej na zaplecze, żeby nie zwiększać już istniejącego burdelu. Pasuje? - słysząc to, Quasu wywinęła oczyma pętlę, ale nie sprzeciwiała się pomysłowi usunięcia robotnika z planszy. Wiedziała, że bez tych dwóch słoni w składzie porcelany pałętających się po jej narracji, będzie mogła w pełni rozwinąć skrzydła.
.
..
...
Metaforycznie, rzecz jasna.
Shateiel przyglądała się jak ekipa z koloratkami podnosi swojego przywódcę i przymierza się do wyniesienia go z lokalu. Nana zaczęła panikować. Jeśli Lamoine się dowie zostaje bez pracy, miejsca do życia… ubrań! Anielica przeklęła pod nosem. To nie wyglądało dobrze.
- Nie. To głupota, nie powinniście się o to bić. - Uśmiechnęła się do Valeriusa i Toma. Ten drugi przyjął to z wyraźną ulgą, gdyż ogólny ostracyzm wyraźnie zniechęcił go do wcześniejszych deklaracji.
- Ta… głupota. - Mruknął wycofując się. - Sorki.
Shateiel pomachała dłonią, jakby naprawdę całe zajście nie miało znaczenia po czym zerknęła na stojącą obok Quasu.
- Muszę zgarnąć z zakonu swoje rzeczy nim książulek doniesie dla Lamoine, że puściłam farbę. - Ruchem głowy wskazała spoglądającego w ich stronę z nienawiścią Marka.

"There's a fire within
Hate to admit it but always knew
Violence and sin,
Keeps me fearless
Keeps me from being"

- FFDP, You

- Odwal się Klara. - Odtrącił rękę zakonnicy, czując w głowie jak panika, zostaje zastąpiona dziwną ulgą. Radością wręcz. Szybko wrócił do pakowania rzeczy. Uwinął się szybko. Złapał za klamkę i otworzył na powrót drzwi. Po drugiej stronie usuniętej właśnie zasłony powitały go spojrzenia pary upadłych. Choć z początku zwierciadła ich splugawionych dusz naznaczone były czujnością, to ta szybko została wymieniona na ciekawość i rozbawienie. Shateiel nie mógł zrozumieć źródła tej dziwnej zmiany, jej powodu... przynajmniej do momentu aż coś nie owinęło się wokół jego lewej łydki, zaciskając z siłą egzotycznego gada. Niekoniecznie węża. Prędzej krokodyla, o czym zaświadczyły strumienie łez spływające po obliczu Klary, które to, drżące i zasmarkane, spoglądało na anioła śmierci z poziomu podłogi. Niemal stapiając się w jedno z kafelkami, zakonnica pochwyciła palcami postrzępione spodnie swojej byłej koleżanki. Jak tonący brzytwę.
- Suzanne, Su... Nana, proszę cię! Nie odchodź! Nie zostawiaj mnie, proszę... ja... bez ciebie nie dam sobie tu rady, potrzebuję cię! Wszyscy... one wszystkie mnie nienawidzą, nie mam nikogo poza...- jej niekończący się strumień próśb przeszedł w bełkot.
- Co to za rzep? Znacie się? - zapytał ryży demon i podszedł bliżej, kucając przy leżącej na podłodze kobiecie. Jego mimika - na tyle, na ile Nana mogła to ocenić - balansowała pomiędzy obrzydzeniem i zaciekawieniem. Jak u chłopca, który odkrył nowy rodzaj owada.

Zrównał swoją twarz z roztrzęsioną facjatą Klary. Pociągnął nosem.
- Strach. Jakby walnęła sobie w żyłę migawkę sprzed końca Wojny. Ba, jakby brała w niej udział! Czysta beznadzieja, niczym nie rozcieńczona. Ale jest... jeszcze coś, nie? - po raz drugi wypełnił nozdrza jej zapachem, ale ona była zbyt zapatrzona w Nanę, by to zauważyć. Nawet kiedy kły mężczyzny błysnęły jak u wygłodniałego zwierza.
- Aha, miałem rację. Wiara! Słodkie źródełko wiary... kurwa. Aż się ośliniłem - spojrzał zniesmaczony na swoją kurtkę, po której spływała właśnie strużka przezroczystego płynu.
- Albo... albo pójdę z tobą! Gdzie tylko chcesz, kiedy zechcesz, tylko nie zostawiaj mnie, błagam, Suzanne... - Klara może i zmieniła lekko tok rozumowania, ale nie ustępowała. Jej histeryczny uścisk też nie. Quasu, jak dotąd pragmatycznie zdystansowana, stała z boku, obserwując rozgrywającą się scenę. W końcu odepchnęła się rękami od zegara.
- Rób co uznasz za słuszne, ale podejmij decyzję szybko. Mam złe przeczucia co do tego miejsca, a im dłużej tu jesteśmy, tym bardziej realne się one stają - skwitowała proroczym tonem, który wyjaśniał choć po części jej kamienne oblicze.
Shateiel westchnął ciężko gdy jego głowę wypełniło współczucie i doskonale wiedział, że to nie jego uczucie. Ta kobieta cię zgwałciła, Nana, może milej niż ten księżulek, ale nadal zrobiła to wbrew twojej woli. Wewnętrzna świadomość była jednak uparta. Nana da mu popalić. Była tak naiwnie dobra, że to przechodziło anielskie pojęcie.

Przyklęknął wyrywając nogę z uścisku Klary i zrównał swoją twarz z jej.
- Dobra… możesz iść ze mną. Ale zawiązujemy umowę. Nie pytasz o nic jeśli ci nie pozwolę, robisz co każę i przede wszystkim nie dotykasz mnie bez mojej zgody, zrozumiano? - Starał się by jego głos był surowy, ale w wykonaniu Nany było to raczej niewykonalne.
Nim zdążył zareagować, Klara rzuciła mu się na szyję, wiążąc ich usta w gorącym pocałunku. Nana spanikowała i zaczęła wyrzucać z siebie serię wspomnień, przez co aniołowi zrobiło się potwornie gorąco. Szybko ją odepchnął, stając na nogi.
- Do cholery… mówiłem… łam nie dotykaj. Rusz się. Zgarnij najpotrzebniejsze rzeczy masz minutę, a potem my znikamy. - Mruknął niechętnie, choć w wykonaniu jego gospodarza wyszło to i tak całkiem życzliwie.

Gdyby Nana ją poprosiła, Klara pewnie poszłaby z nią w negliżu, nie mówiąc o ubraniach, a co dopiero o jakichkolwiek przydatnych bagażach. Mimo to, promieniejąc radością, złapała swój naramienny plecak i zaczęła wrzucać doń losowe ciuchy oraz przybory. Co jakiś czas oglądała się za siebie, jakby w obawie, że jej oblubienica zniknie niczym piękny sen.
- Dzięki! Dziękuję! Zobaczysz, nie pożałujesz! - zapewniła, wciąż drżącym głosem.
- Podejrzewam, że już żałuje. Jest jednak zbyt dobroduszna, aby się do tego przyznać - skomentowała cierpko Quasu. Obydwie kobiety zmierzyły się wzrokiem w akompaniamencie ściśniętego uzębienia. Przypominało to trochę ciskanie zatrutymi nożami, ale, o dziwo, Klara zachowała się pokornie i spuściła swe wciąż wilgotne oczęta. Valerius, obserwując ucięty w zarodku konflikt, podrapał się po pokrytym szczeciną podbródku. Przekornie.

- Q, zdaje mi się, czy jesteś trochę czerwona za uszami? Tylko mi nie mów, że to softcore lez porno tak cię zawstydziło. Bo po prostu nie uwierzę. Ciebie? Haha, suczą manipulantkę z dworu Wschodzącej Gwiazdy, która razu pewnego była w stanie przegadać samego Az...
- Zamkniesz ty się w końcu, czy nie?! - fuknęła anielica, jej twarz w kolorze cegły. - Nie życzę sobie wywlekania mojej przeszłości przy śmiertelnych! Ani sprośnych komentarzy jeśli już o tym mowa. W knajpie byłeś tak bardzo zakonspirowany, że bałeś się własnego cienia, a teraz narażasz nas na zdemaskowanie swoją czczą paplaniną! Czy chcesz, żebym ja zaczęła wymieniać kłopotliwe aspekty twojej wojennej kariery? Hm?
- A rób co chcesz, tylko drzeć się już przestań. Ja się nie wstydzę. Wstydliwość jest dla frajerów i pięciolatków, co nie młoda ? - mrugnął szelmowsko do wychodzącej z celi Klary. Jej usta zmieniły się w delikatną linię uśmiechu, co zdradzało, że ryży szatan zdołał ją przynajmniej trochę rozweselić. Czyżby był to jego cel od samego początku?
- Okej! Jestem gotowa. Możemy...

~ Nie możecie. ~

Słowa opadły na ich głowy jak lawina kamieni, wykrzywiając umysły i raniąc ciała. Klara wrzasnęła z bólu. Ponownie upadła na kolana, a jej rzeczy wysypały się z plecaka. Spod habitu dziewczyny, mniej-więcej na wysokości uszu, wyciekały ciemne stróżki krwi. Odarta z sił Quasu oparła się ponownie o zegar, dłonią ściskając skroń. Dziwnemu, plugawiącemu rezonansowi wyrazów oparli się jedynie Shateiel i Valerius. Aura zamierzchłych dni oraz straconych szans otaczająca tego pierwszego zniwelowała negatywną energię siłą własnej entropii, roztrącając poszarpane fragmenty emanacji jak kłębki kurzu. Ten drugi, nie licząc uniesionej brwi, nawet nie drgnął. Był skałą. Wzniesieniem. Górą. A góry nie upadały.

Po przeciwnej stronie korytarza Nana dostrzegła srogie oblicze ojca Lemoine. Duchowny Stał tam, jak zwykle wyprostowany, jak zwykle w tej nienagannej sutannie i jak zwykle cholernie przystojny. Nana zwinęła się w kłębek i potoczyła gdzieś w tyły świadomości anioła, pozostawiając go sam na sam ze swoim oprawcą.
- Możemy - Shateiel mruknął pod nosem. - Zmieniam pracę. Idę do innego cyrku. - Poprawił torbę na ramieniu i ruszył w kierunku ojczulka. Czuł furię. Jego głowę nadal wypełniały wspomnienia tego, co ten typek mu zrobił. Jego ciało! Nany ciało! Kimkolwiek był Lemoine, innym upadłym czy jego cholernym przydupasem, nie powinien w ogóle pojawiać się przed Shateiel. Nana zaczęła panikować. Niemal czuł w głowie jak wszystko każe mu się zatrzymać. Zakonnica czuła to co on. Wiedziała, że Shateiel chce zabić i nie potrafiła sobie z tym poradzić. Anioł zatrzymał się tuż przed mężczyzną i rozprostował skrzydła, jak zwykle przed bitwą. Otwarta deklaracja anielskiej niechęci nie odbiła się na księdzu negatywnie. Nawet kiedy Shateiel ukazał odzianemu na czarno mężczyźnie swoją prawdziwą formę, ojciec Lemoine odwzajemnił się ekspresją pt. “Widziałem już w zasadzie wszystko, co to parszywe, ziemskie bagno ma do zaoferowania. Nie jestem pod wrażeniem twoich niedzielnych baletów”. Człowiek wiary nie zdążył co prawda powstrzymać opętanego ciała swojej podopiecznej przed muśnięciem dłonią jego przedramienia - co zaowocowało natychmiastowym rozkwitem martwych, zakrapianych zgnilizną tkanek - ale nie pozostał dłużny agresorowi. Posłaniec śmierci poczuł dotyk strategicznie umiejscowionych palców na swoim żołądku. Ciśnienie powietrza, które wystrzeliło z opuszków, przypominało siłą i natężeniem tunel wiatrowy. Z organami wewnętrznymi posortowanymi na nowo wyładowaniem kinetycznym, Halaku mimowolnie pomknął na drugi koniec korytarza. Uderzył w drewniany zegar, złamał go na pół niczym zapałkę i, w towarzystwie śrub oraz trybików, został rozłożony płasko na posadzce. Wyraz twarzy księdza stanowił kuriozalne połączenie bólu i satysfakcji. Jego zęby, mimo iż zaciśnięte, tworzyły uśmiech.
- Ach, dotyk miłości. Miłości i oddania. Dotyk tych, którzy kochali ludzkość najbardziej i zostali przez to najdotkliwiej przeklęci przez boga - zdarł z siebie część zniszczonej tkaniny sutanny, ukazując pełnię rosnącego pod nią zepsucia. Z porów jego skóry sączyły się krew i żółć, a słodki zapach zalał sobą pomieszczenie.
- Jest bolesny. Ale nie tak bolesny jak świadomość tego, z kim połączyło się Twoje jestestwo, Suzanne. Chciałem ofiarować ci egzystencję pozbawioną bólu, w której troski stanowiłyby tylko nieprzyjemne wspomnienie. Ale ty... ty musiałaś jak zwykle być nieposłuszna. Niepokorna i butna. Złączyć się z tym ścierwem, żeby zrobić mi na złość. Przyprowadzić tu tę dwójkę popychadeł, skorumpować Kla-
- Zamknijże paszczękę, co? - dopowiedział Valerius, wyprowadzając prawicą cios w żuchwę księdza. Huk rozniósł się po kamiennym holu, a bok szczęki pękł w drobny mak. Równe, białe zęby prysnęły na podłogę jak garść rozsypanych draży. Ale Lemoine nadal stał na nogach. Co więcej, nie cofnął się nawet o krok po ataku Annunaka.Shateiel spróbował się wygrzebać ze szczątków zegara, spoglądając z nienawiścią na Lemoine.

Jak ten dupek śmie?! Egzystencja pozbawiona bólu? Gdyby tylko miał swoje nieśmiertelne ciało… Nana była za słaba, zbyt delikatna. Powoli podniosła się, ruszając ponownie na Lemoine. Było zbyt ciasno by mógł podlecieć.
- Jak sobie wyobrażasz bezbolesną egzystencję rżnąc mnie? - niemal warknął na księdza, choć głosik Nany, raczej nie nadawał się do takich zachowań.