Otwin bardziej przymusił kobietę, jednak ta wydawało się że albo naprawdę dobrze kłamie, ale nie wie za wiele.

- Niczego mi nie mówili, kazali tylko sprawiać pozory przed ludźmi ze wsi, mój mąż powiedział, że i tak nie wiem kto jest kim. I jeśli komuś powiem to nie będę wiedziała czy nie powiedziałam komuś od nich. Bałam się, raz tylko słyszałam jak mówili o kimś kto miał rządzić, podobno Ernest znał go z Altdorfu, ale słyszałam tylko nazwę Władca much. Nic więcej, przysięgam - zarzekała się kobieta.

Ian z kolei spokojnie oparł się o ścianę i zaczął słuchać Otwina. Wyglądało jak gdyby nic go nie ruszało, był nadzwyczaj opanowany.

- Nikogo nie widziałem w pobliżu, myślę, że jesteśmy przez najbliższą klepsydrę sami z tą ladacznicą.

Nagle dało się słyszeć z daleka już jakieś słowa, po czym Ian dodał:

- Pewnie to twoi, głos znajomy. Idę na tyły sprawdzić czy nikt nie idzie. - po czym swym pewnym chodem ruszył w kierunku tylnego wyjścia gdzie za pierwszymi drzwiami zniknął.

Do pokoju wszedł Oswald a za nim Albert. Oswald podpierał się o swój miecz, a co jakiś czas Albert chciał łapać go obawiając się że ten może się przewrócić, ale jak się okazywało stał dosyć stabilnie pomimo bólu jaki czuł. Na jednym z ramień miał Xandrę.

Wyglądało to na spotkanie rodzinne. Matka na krześle, lekko obita, dziedcko skneblowane lekko otumanione.

Kobieta widząc dziecko wbiła się mocniej w fotel, była naprawdę wystraszona.

- Proszę trzymajcie ją z dala ode mnie. Ona chce mnie zabić. To nie jest moje dziecko, wzięliśmy ją pod swoją opiekę, Ernest przyprowadził ją jako dziecko potrzebujące pomocy jeszcze w Altdorfie. Starałam się jak mogłam, ale to wszystko było chyba zaplanowane przez mojego męża, oni mnie wykorzystali. Nic już tutaj nie mam. Moja matka przestrzegała mnie przed nim, ale nie słuchałam - zaczęła się żalić - nie słuchałam nikogo, myślałam że dobrze robię. Prosze pomóżcie mi, oni mnie zabiją, miałam nic nie mówić. Człek z długimi włosami często koło mojej chałupy się kręcił nadzorując, jak dobrze pamiętam to zwał się Reidmar. Przeklęty człek, widziałam jak potrafi dobrze udawać, widziałam jak mordował ludzi - szlochała to mówiąc

Na pytania odnoszące się o Ernesta kobieta mówiła, że nie wie gdzie jest, wyglądało jak by mogła mówić prawdę. Mówiła, że zwykle wychodzi około tych godzin i wraca na trochę w granicac południa, powinien być za kilka klepsydr. Kobieta była mocno zmęczona i zapłakana. Nagle złapała Otwina za rękę i zaczęła:

- A tak, w naszej piwnicy, tak tam - wskazała na dywan pod stałem - w naszej piwnicy przetrzymują dzieci, jest tam 3 dzieci, mówili, że będą ich potrzebować na jakiś obrządek, że za kilka dni. Że ktoś znowu przyjdzie. Przynosiłam dzieciom jedzenie, ale nie mogłam ich wypuścić, bo by mnie zabili, zabili by mnie nawet jak bym coś powiedziała. Teraz na pewno mnie zabiją.


Randulf widział jak dwóch chłopów z zapałem palili się do pomocy. Zajęło im co prawda to trochę, ale przynieśli to co bohater nakazał i byli gotowi za bohaterem iść do środka.

- To co idziemy? - zapytał Reidmar taszcząc większą część rzeczy wymienionych przez Randulfa.

Oswald był także zainteresowany Ernestem i tym co mógł tutaj trzymać, jednak wydawało się, że kobieta nie miała całkowicie satysfakcjonującej odpowiedzi.

- Nigdy nie widziałam aby w domu miał coś co było związane z tym przeklętym kultem, oprócz dzieci i tej przeklętej dziewczyny - wskazała na Xandrę - ale jeśli coś jest to może być tam na stryszku. Tam jest pełno różnych rzeczy, których od dawna nikt nie używa, jednak czasem sam tam siedział i kazał sobie nie przeszkadzać. Ona wie znacznie więcej niż ja. - wskazała ponownie na dziecko.

Otwin chciał sprawdzić gdzie wybiera się Ian, nie miał problemu w zauważeniu, że postać wychodząc z chałupy skierowała się w kierunku domu sołtysa. Ian wyglądał jak profesjonalista w ukrywaniu, czy też skradaniu się. Przechadzał się pomiędzy domami jak cień, przynajmniej tak to wyglądało w oczach Otwina. Bohater nie mógł zbyt długo patrzeć na Iana, bo po chwili doszła do niego informacja o przetrzymywanych w piwnicy dzieciach.

- Nie powinno tam teraz nikogo więcej być. - dodała kobieta wskazując na piwnicę

To on postanowił sprawdzić to miejsce. Po odsunięciu stołu i podniesieniu dywanu, oczom bohatera ukazała się piwnica. Klapa była dosyć ciężka, ale bohater miał wystarczającą ilość siły to ją otworzyć, gdyby trzeba było to to by ją nawet podniósł. Wewnątrz było ciemno, ale teraz gdy to z góry przedostawało się światło dało się cokolwiek dojrzeć. Rzeczywiście na dole było troje umorusanych dzieci. Wyglądały na zmęczone, jedno lekko wychyliłam głowę, zaś dwoje z nich spało. Dwie z nich były to dziewczynki i jeden patrzył się na bohatera chłopczyk w wieku około sześciu lat.
Dziecko wydawało się na przestraszone, skuliło się i tylko co jakiś czas zerkało na bohatera i na to co miał zamiar zrobić.

Randulf posłał gryfa aby ten znalazł swoich, a co najdziwniejsze to ten wydawało się jak gdyby od razu załapał co ma zrobić. Chłopi wykonali rozkazy i zrzucili na początku wszystko na dół, a potem za Randulfem zeszli na dół. Wszystko szło gładko skierowali się trochę głębiej podziemnych korytarzy, gdy nagle bohater usłyszał jak coś upada, a potem poczuł na swoich plecach uderzenie. Było dosyć mocne, bohater niemal się nie przewrócił. Chwilę zajęło zrozumienie sytuacji, która przedstawiała się tak, że Reimdar ranił Artura i kopnął bohatera idąc na niego ze swoim sztyletem, który prawdopodobnie wcześniej miał ukryty.

- Zrobię to bezboleśnie, nie stawiaj się. - zaczął z przekąsem - A ty śmieciu leż tam, bo skończysz tak samo jak i on. - rzucił do Artura, który leżał pod jedną ze ścian, był ranny w okolicach ramienia.

Dom Xandry.

- Pewnie wie więcej. Oswald przytaknął Celestynie. - Jestem również pewien że nic z tego co wie, nie powie mi po dobroci albo skłamie, więc nawet nie ma po co pytać.

Bosch wstał i przestawił swoje krzesło za drzwi wejściowe, tak aby te zasłoniły go po otwarciu. Zapobiegawczo zamknął również najbliższą okiennicę i przestawił spętaną Xandrę na miejsce obok siebie.

- Więc poczekamy na twego męża. Ty siedź tam dalej, jak siedziałaś i wyglądaj tak normalnie jak tylko potrafisz. Wyciągnął miecz z pochwy, a w jego głosie pobrzmiewała niewypowiedziana groźba.

- Otwinie, Wypuść tyłem te dzieciaki i każ się im gdzieś schować. Sam też obstaw to wejście i dopadnij każdego, kto będzie chciał się prześlizgnąć. Po pozbyciu się tych z dołu, trzeba założyć że Ernest będzie zaalarmowany. Przestrzegł.

- Teraz potrzeba już tylko cierpliwości, czyż nie? Zapytał na koniec, nasłuchując dźwięków z zewnątrz.