Randulf

Artur był z pewnością jeszcze bardziej przestraszony niż Randulf. Był lekko ukryty za bohaterem, gdyby nie on to z pewnością dałby już nogę. Jednak mając przy sobie tak walecznego towarzysza stał patrząc przez ramię co tam się dzieje.

Randulf ruszył do chaty z mieczem gotowym do ataku, zaś Artur trzymał się na lekki dystans od niego, nie wyglądało aby był dobry w bitce, a do tego był ranny. Bohater doszedł do rannego człeka i gdy tak stał nagle usłyszał krzyk Albera:

- Panie, za tobą.

Bohater dzięki temu zdążył uniknąć ciosu jaki był wymierzony w niego, a co lepsze dał radę jeszcze sam zadać obrażenia, przejeżdżając ostrzem po udzie napastnika. Mężczyzna syknął z bólu. Był w ciemnym płaszczu, tak że jak stał ukryty za ruinami ciężko było go dojrzeć, gdy to w pół rozwalnej chałupie było dosyć ciemno. Napastnik chwycił swój miecz oburącz i zaatakował, tym razem zadał celne obrażenia w okolicy ramienia, jednak nie były one poważne. Bohater nie miał się tym co zbytnio martwić.

Zmartwienie było zupełnie inne, bo jak się okazało, zawalenie budynku zaalarmował wielu innych. Chłopi co prawda zlecieli się, ale niewiele robili. Zleciałą się także inna grupa, grupa jakiej jeszcze do tej bohaterowie nie widzieli, byli ubrani tak samo jak i ten jeden w czarne płaszcze.

Randulf z Arturem stali plecami do siebie, co prawda tylko Randulf był gotowy do walki.

Kilku zaprzęgniętych w widły stanęło do walki chcąc pomóc, jednak jak się okazało nie stanowili zbyt wielkiego wyzwania dla przeciwnika. Jednak z pewnością opóźnili bezpośredni atak. Ten czas jakie to dało doprowadził do tego, że bohater z oddali zauważył biegnących w jego kierunku Otwina i Oswalda.

Otwin i Oswald

Kultysta leżący w dołku był w stanie jakiego Oswald wcześniej nie widział. Stan przed śmiercią, gdy to ofiara pomimo że i tak umiera to przejawia ogromny strach. Oswald zdawał z tego sobie sprawę, że gdyby taki osobnik przeżył, byłby albo osoba chorą, albo opętaną. Co prawda oba znaczenia są podobne, jedna z pewnością jego intencje były by jeszcze gorsze od tych jakie miał w tej chwili. Umierający był zszokowany i nie był w stanie niczego więcej powiedzieć czy pokazać, jego ciało drżało, a z ust zaczęła wydobywać się krew. Bohater dobił męczącą się ofiarę, a ciało zastygło w jednej pozycji z otwartymi oczami i rozchylonymi ustami.

Borg był także zszokowany zaistniałą sytuację, przyglądał się na Otwina, a to na Oswalda. Widać było że zastawia się lekko w tym obszarze gdzie stoi ten drugi bohater. Grabaż podał rękę Oswaldowi aby pomóc mu wyjść z dołu, pomimo lekkich trudności w się to udało. Po tym grabarz zaczął zasypywać ziemia dołek.

Bohaterowie pospieszyli do zawalonego domu. Jak się okazało był tam już Randulf i ranny chłop - Artur, jednak nie byli sami. Randulf walczył z jednym z zakapturzonych postaci. Artur raczej wyglądał na osłaniającego się bohaterem niż walczącego. Widać było, że kilku chłopców chciało pomóc, ale poległo i leżąc na ziemi, właśnie się wykrwawili. Z pewnością zajęli na chwilę pozostałych siedmiu, którzy teraz okrążali Randulfa. Liczył się czas, bo ich towarzysz nie miał go za wiele. Z jednym mógłby może wygrać, może nawet trzema, ale było ich na ten moment ośmiu.

Randulf nie patyczkował się, a ciął gdzie popadnie tym samym wyszukując dobrego miejsca aby się osłonić. Zwiadowca był obyty w szybkim i słusznym analizowaniu terenu to i dosyć szybko znalazł dobre miejsce aby osłonić swoje plecy. Artur robił dokładnie to samo, z tym że będąc bardziej bierny za Randulfa plecami.
Bohater ciął swym mieczem, a sam atak był mocny, a co najważniejsze śmiertelny. Przeciwnik został jak gdyby na chwilę zamroczony, po czym upadł na ziemię z jego nozdrzy wypłynęła krew użyźniając tą suchą i nieurodzajną glebę. Wszystko jak gdyby się zatrzymało kultyści widząc odbiegających towarzyszy przygotowali się na odzew i nie zbliżali się do Randulfa. Bohater swymi plecami uderzył w Artura, w tym momencie pojawiła się jak gdyby wizja. Bohater widział jak gdyby oczami osoby za nim stojącej. W tym momencie widział błądzącym, przestraszonym wzrokiem, który był skierowany na ciemność w rozwalony budynku. Jednak bohater był sam spokojny, w miare, co prawda sytuacja taka była czymś niedoświadczonym do tej pory. Randulf coś tam dostrzegł, ktoś tam był i coś pośpiesznie chował. Po chwili ciało bohatera przeszył jak gdyby dreszcz, a wszystko było jak dawniej.

Wyglądało na to że Otwina nawet nie trzeba było przekonywać. Zdawało się jak gdyby tylko na to czekał. Rzucił się na przeciwnika, jak gdyby był jeden.
Z pewnością w oczach kultystów wyglądało to dziwnie. Biorąc pod uwagę, że żaden z chłopów nie był by w stanie stawić czoła, czy w jakiś inny sposób się przeciwstawić. W dwóch kultystach pojawił się nagły lęk. Może na widok biegnącego bohatera, być może to te oczy, a może krzyk, a może po prostu całość. Jednak kultyści zrobili kilka kroków do tyłu.
Nie przeszkadzało to zbytnio bohaterowi bo na jego drodze dalej stało czterech, których natarł swoją tarczą. Dwóch z nich przewróciło się, być może dlatego, że stali jak wryci w ziemię, jak gdyby czekając aż tarcza w nich uderzy, a może był inny powód ku temu, jednak z pewnością ciężko było wyjaśnić ich zachowanie. Dwóch kolejnych odskoczyło widząc zamiary bohatera. Otwin od razu ciął mieczem tych co znaleźli się w jego zasięgu. Cios był mocny, na tyle że zrobił głęboką ranę w klatce piersiowej kultysty. Krew trysnęła na kolejnego z przeciwników. Zbój wyglądało jak gdyby się uśmiechnął. Oblizując spływającą krew na swoich ustach. Delektując się momentem. Zaś ranny zaczął uciskać ranę, z każdym momentem wyglądał na bielszego, miecz trzymał co prawda w ręce, ale zaczynał on powoli opadać ciągle drżąc.

Ortwin wyczuł ruch za plecami, był to jeden z przeciwników, który chciał zakończyć bohatera swym nagłym atakiem. Otwin nie miał z tym problemu i prędko zbił cios tarczą.

W tym momencie dobiegł na miejsce i Bosch, który także nie miał zahamowań. Jednak jego akcja była z pewnością spokojniejsza, a na pewno na początku. Bohater wydawał się być spokojniejszy niż poprzednik. Oswald poczuł coś dziwnego, a może to było to na co czekał, poczuł w sobie znowu tę moc. Bul jak gdyby całkowicie znikł. Bohater mógł normalnie stawiać kroki, mógł biec, robić zamachy, być może nawet skakać, jednak tego jeszcze nie zdążył sprawdzić. Wyglądało jak gdyby wcześniejszy epizod wcale nie miał miejsca. Wykonał zamaszysty listy atak. Miecz ciał tak mocno, że przeciwnik przewrócił się na ziemię, noga uderzyła kolejnego, zaś z uda trysnęła tak obficie krew, że stojący dwa metry dalej kultysta został nią ochlapany, nawet samemu Otwinowi i Oswaldowi dostało się jej częścią po ubraniu. Oswalda mógł mieć dziwne odczucia co do tej sytuacji jak gdyby nawet przyjemne. Z pewnością przyjemny był zapach, powodował w bohaterze jak gdyby przypływ sił, bądź pewnego rodzaju szał, jednak bohater był w stanie go spokojnie okiełznać.

Bohater niemal mimowolnie wykonał blok na dosyć silny atak przeciwnika. Jednak z drugiej strony poczuł silny kopniak w udo. Noga co prawda lekko się ugieła, ale nie powaliło to bohatera, który był gotowy na kontratak z tym miłym uczuciem możliwości wyboru strony w jaką uderzy.

W tym czasie działo się coś dosyć ciekawego, a dokładnie chłopi zaczęli otaczać walczących, i starać się nie pozwolić uciec nikomu kto się znajdował w kole. Wyglądało jak gdyby rozumieli, że bohaterowie walczą w dobrej sprawie i chcieli chociażby takim gestem wspomóc ich. Przy ciałach oprychów zaczął kręcić się grabarz, przyglądał się twarzom, a także sprawdzał ich wymiary.

Wyglądało na to, że Otwin wpadł w pewnego rodzaju szał bitewny. Poczuł jak rozpiera go siła i siłą rzeczy musiał ją jakoś spożytkować. Ten sposób co prawda był krwawy, jednak szczytny biorąc pod uwagę, że są to jacyś złoczyńcy. Bohater natarł przyjemniaczka degustującego krwi. Otwin był sam zaskoczony rezultatem swego działania. Jego atak odciął przyjemniaczkowi głowę, która przekręciła się w powietrzu i upadła nieopodal, a zaraz po niej opadło bezwładnie ciało. Kolejny cios i kolejny położony na ziemi przeciwnik. Ten tym razem jeszcze dychał, ale nie był w stanie ustać, na jego obu udach pojawiła się rana po cięciu, a ta zarówno okropnie bolała jak i nie pozwalała na to aby wstać. Przeciwnik był uziemiony. Bohater mógł go z łatwością dobić na sposób jaki tylko jego finezja mogła go ponieść.

Randulf postanowił z bagatelizować wizję, wyglądało jak gdyby ta decyzja była słuszna, bo moment zawahania, a nie zdążył by odeprzeć ataku napastnika, który miał wymierzony miecz w głowę bohatera. Randulf zręcznie odbił broń swoją i zatopił miecz w brzuchu. Kolejny cios będąc w tak dobrej formie padł na głowę kolejnego przeciwnika. Słychać dało się że prawdopodobnie coś pękło, a postać upadła na ziemię być może jeszcze żyła, ale wyglądało jak gdyby nie na długo.

Oswald w tym czasie zdążył wykończyć dwóch innych oprychów, z których jeden z zaskoczenia wyłonił się z rozwalonego budynku. Co prawda zaskoczył lekko bohatera, ale samo też wyglądał na dosyć zaskoczonego faktem, że prawie żaden ich ludzi nie pozostał przy życiu, a i ona sam wbiełg na miecz. Ataki były dosyć silne, a bohater miał uczucie spowolnienia czasu. Jak gdyby nad tym wszystkim panował. Czuł dziwnego rodzaju spokój. Jednego przeciwnika przeszył swym mieczem lekko go tym samym unosząc, a gdy wyciągnął broń zamachnął się okręcając i rozcinając brzuch kolejnego.


Po chwili bohaterowie ewidentnie pokonali przeciwników, nietórzy byli już martwi, a niektózy w tej chwil dogorywali.

Nagle grabarz zaczął krzyczeć:

- To on!!! To on!! - wykrzykując podniósł odciętą głowę i uniusł do góry - Gdzie jest Tom?

Wśród tłumu okazał się być i sam sołtys Tom i z zaciekawieniem podszedł do bohaterów i grabarza.

- Co to u licha? Co tą głowę taszczysz? Że kim on niby jest? - zapytał lekko zaskoczony

- No ten, co za niego nagrodę wyznaczyli, może to on stał za tym wszystkim!

Tom podrapał się po głowie i zaczął z kieszeni wyciągać pergaminy - Jeśli tak, to pewnie będzie na jednym z listów. - listów co prawda było wiele, ale soółtys złapawszy po jednej stronie prędko przekładał je jak księżeczkę, przyglądajac się twarzom starał się dopasować. Były to różne listy z poszukiwanymi łotrami. Przełożył zaledwie trzy pierwsze i na czwartym, krzyknął grabarz:

- Ten ino.

No i właściwie była to nieco podobna facjata, do tej którą teraz za włosy trzymał grabarz.

Sołtys uśmiechnął się i podszedł do bohaterów:

- Czy jesteście cali? Nie wiem co mogę już sam dla was zrobić. W tak wielu rzeczach nam pomogliście. Teraz okazuje się, że zabiliście jednego z najgroźniejszych przestępców, ten list jest z samego Altdorfu. A ta morda to kultysta, który na swoim sumieniu miał pewno więcej niż sto żyć, w tym podobno porywał i zabijał w strasznych warunkach dzieci. Może być i tak, że to on był tutaj głównym przywódcą całego zamieszania jakie miało miejsce w naszej wsi. Jeden czort wie, jednak te inne gęby to przy tym nic. Wybiliście zło jakie zagnieździło się w naszej wsi. Powiedźcie prosze co mogę dla was zrobić. Bo jesteście u nas zawsze mile widziani i nasza karczma nazwana zostanie na waszą część, jeszcze nie wiem co prawda jak, ale będzie.

Ludzie okrążyli bohaterów i dotykali ich dłońmi. Przebychali się pomiędzy sobą, aby tylko móc dotknąć chociaż ramienia którego z bohaterów. Szczęśliwym był ten, któremu udało się dotknać wszystkich trzech.

W tłumie dało się słyszeć komentarze:

- Bogowie nam ich zesłali.
- Ciągle mówiłem, że to wyjątkowi mężowie.
- Gdy ich pierwszy raz zobaczyłem, wiedziałem, że są w słusznej sprawie.
- To dzięki nim świnie się lepiej proszą.
- Sigmar nad nami czuwa.